Η θεατρική σεζόν αναμένεται ενδιαφέρουσα με πολλές παραστάσεις να έχουν ανακοινωθεί, ήδη, από την Άνοιξη. Έργα κλασικά, νεότερα, σύγχρονα μας δίνουν ραντεβού σ’ ένα από τα εκατοντάδες θέατρα της πρωτεύουσας. Ανάμεσά τους κι αρκετά που θα ανέβουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Εμείς επιλέξαμε αυτά που μας κίνησαν το ενδιαφέρον, φυσικά και λόγω των συντελεστών τους, και σας τα παρουσιάζουμε.

«Beginning»: Το τρυφερό love-story

Ο Τάσος Ιοδρανίδης αφήνει για λίγο τις σαιξπηρικές σκέψεις και τον «Άμλετ» του – που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Altera Pars - και σκηνοθετεί τη Θάλεια Ματίκα και τον Γιάννη Δρακόπουλο στο «Beginning» του Ντέιβιντ Έλντριτζ.

Πρόκειται για «ένα ρομάντζο του 21^ου αιώνα», όπως το χαρακτηρίζει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Η ιστορία ξεκινάει την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2018, όταν ο Ντάνι θα είναι ο τελευταίος καλεσμένος που θα μείνει στο πάρτι της Λόρας, στο διαμέρισμά της, το οποίο βρίσκεται σε κακό χάλι. Στην ίδια κατάσταση με εκείνους. Θα πιουν ένα τελευταίο ποτό; Ο Ντάνι και η Λόρα είναι κάποιοι από μας. Είναι οι ωραίοι γείτονες της διπλανής πόρτας. Είναι νέοι, κεφάτοι, νευρωτικοί και πολύ επίκαιροι. Η Λόρα πιστεύει στα νέα ξεκινήματα. Ο Ντάνι όχι ακριβώς. Θα τα καταφέρουν να κάνουν μαζί ένα νέο ξεκίνημα;

Tο έργο έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 2017 και μετά τα απανωτά sold-out μεταφέρθηκε στο West-End του Λονδίνου, όπου η πορεία του συνέχισε να είναι θριαμβευτική.

Πρεμιέρα 14 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο 104

«Κουζίνα»: Μαγειρέματα αποκλειστικά από πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς

Ο Γιώργος Νανούρης μεταφράζει, διασκευάζει και σκηνοθετεί την «Κουζίνα» του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, στο θέατρο Αποθήκη σε παραγωγή Αθηναϊκών Θεάτρων.

Πρόκειται για ένα έργο άγρια ωμό, που διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα πιο επίκαιρα από ποτέ όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες, αλλά κι η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ' τη ζωή μας.

Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργώντας παραβολικά δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Το έργο έχει, ήδη, ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Ο θίασος αποτελείται αποκλειστικά από έντεκα πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε για τις ανάγκες της παράστασης κι ο χώρος του θεάτρου.

Ο Arnold Wesker είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς Άγγλους συγγραφείς. Πολυγραφότατος, με περισσότερα από 50 έργα στο ενεργητικό του, ξεχώριζε από τους υπόλοιπους, γιατί στα έργα του οι ήρωες είναι χαρακτήρες της εργατικής τάξης. Ο ίδιος έλεγε: «Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να δει μία όψη της ζωής που δεν την ξέρει και θέλω να τους μεταδώσω λίγο από τον ενθουσιασμό που νοιώθω γι' αυτήν την όψη της ζωής».

Πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Θέατρο Αποθήκη.

«Με λένε Έμμα»: Μια ιστορία απεξάρτησης και γενναιότητας

Η Ελένη Σκότη και η ομάδα ΝΑΜΑ αφού μας σύστησαν, πέρσι, το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον με ελληνικό τίτλο: «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας», το οποίο θα δούμε και φέτος στο Θέατρο Επί Κολωνώ, επανέρχονται στο Σύγχρονο Θέατρο με το πολυσυζητημένο έργο «People, places and things» του Duncan Macmillan, που στη μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου, θα έχει τίτλο «Με λένε Έμμα».

Στο έργο, πρωταγωνίστρια είναι μια έξυπνη, ταλαντούχα, φιλόδοξη και εθισμένη στις ουσίες ηθοποιός, η Έμμα. Από τη σκηνή του θεάτρου βρίσκεται σ’ ένα κέντρο αποτοξίνωσης, όπου προσπαθεί να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον κόσμο που την περιβάλλει.

Στον ρόλο της Έμμα, θα δούμε τη Μαίρη Μηνά. Τη διανομή συμπληρώνουν οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Καζανάς, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη και Έλενα Βακάλη.

Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά από το Βρετανικό Εθνικό Θέατρο και συνεχίστηκε με διθυραμβικές κριτικές στο West - End του Λονδίνου, ενώ παρουσιάστηκε, πρόσφατα, με μεγάλη επιτυχία στο St. Ann’s Warehouse της Νέας Υόρκης.

Ο συγγραφέας έγινε γνωστός στη χώρα μας από τη γεμάτη ευαισθησία κωμωδία του «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη με τη Μελίνα Θεοχαρίδου να δίνει ένα εξαιρετικό μάθημα αυτοσχεδιασμού, μόνη στη σκηνή. Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Λάλος ανέβασε, στο Tempus Verum Εν Αθήναις, τους «Πνεύμονες», μια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και πήρε το πράσινο φως για δεύτερη σεζόν. Το ζευγάρι ερμηνεύουν ο Αποστόλης Τότσικας και η Βάσω Καβαλιεράτου.

Πρεμιέρα τον Νοέμβριο στο Σύγχρονο Θέατρο.

«Κάθε Τρίτη με τον Μόρι»: Ένας καθηγητής δίνει μαθήματα ζωής

Ο Γρηγόρης Βαλτινός μετά την επιτυχία του στο «Ζορμπά» επιστρέφει στην καλλιτεχνική του στέγη και συμπρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Σαρακατσάνη στο έργο των Jeffrey Hatcher & Mitch Albom, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας, υπό τις σκηνοθετικέ οδηγίες του φερέλπιδος σκηνοθέτη Νικοτρέστη Χανιωτάκη. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του best seller «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι».

Το story βάζει στο επίκεντρο, την πραγματική ιστορία του διάσημου καθηγητή κοινωνιολογίας Morrie Schwartz που στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, κατάφερε να αφυπνίσει πνευματικά τον μαθητή του, αλλά κι εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Μια ιστορία υπαρξιακής αναζήτησης, ανάμεσα σε έναν σπουδαίο καθηγητή κι έναν ανήσυχο μαθητή, που εξελίσσεται στον χρόνο, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και ανακαλύπτοντας τις αληθινές αξίες της ανθρώπινης φύσης. Η συνάντηση αυτή, με τη δύναμη της αγάπης, ξεπερνά ακόμη και την οδύνη του τελικού ταξιδιού της ζωής. Γιατί όπως λέει και ο Μόρι: «Όταν μια σχέση είναι αληθινή, ξεπερνάει τα όρια του χρόνου…»

Από 20 Οκτώβριου στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη.

«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»: Από το κόκκινο χαλί στον Ελληνικό Κόσμο

Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί για μια ακόμη φορά το θεατρικό του alter-ego, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, μετά από ένα καλοκαιρινό διάλειμμα στη συνεργασία τους.

Το έργο του Lee Hall είναι γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά του 1998, «Shakespeare in love», που απέφερε 289,3 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας 7, μεταξύ των οποίων: Καλύτερης Ταινίας, Α' και Β' Γυναικείου Ρόλου. Βραβεύτηκε, επίσης, με τρεις Χρυσές Σφαίρες, τρία BAFTA και δύο Screen Actors Guild Awards.

Στην ελισαβετιανή Αγγλία, ο νεαρός συγγραφέας Γουίλιαμ Σαίξπηρ αναζητά απεγνωσμένα μια μούσα που θα τον εμπνεύσει να γράψει το νέο του θεατρικό έργο που ζητούν επίμονα οι πάτρωνές του. Τη βρίσκει στο πρόσωπο της πανέξυπνης Βιόλας, μιας νεαρής θαυμάστριας, η οποία λατρεύει τη δουλειά του νεαρού ποιητή Σαίξπηρ και λαχταρά να γίνει ηθοποιός, παρ’ ότι την εποχή εκείνη η υποκριτική αποτελούσε αυστηρά ανδρικό προνόμιο κι οι γυναίκες απαγορευόταν να ανέβουν στη σκηνή. Έτσι, η Βιόλα μεταμφιέζεται σε άνδρα προκειμένου να συμμετάσχει στη νέα παράσταση. Μία τρυφερή και μοναδική ιστορία αγάπης αναπτύσσεται μεταξύ του Σαίξπηρ και της νεαρής κοπέλας, μία ιστορία που θα εμπνεύσει τον σπουδαίο δραματουργό να γράψει ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά κείμενα όλων των εποχών, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».

Στο ρόλο της μούσας του, η Έλλη Τρίγου. Το θίασο συμπληρώνουν μεταξύ άλλων οι: Μπέτυ Λιβανού, Μίνα Αδαμάκη, Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Λημνιού, Θάνος Μπίρκος, Νίκος Ορφανός, Σωκράτης Πατσίκας, Γιάννης Ποιμενίδης, Ιβάν Σβιτάιλο κ.α

Πρεμιέρα 17 Οκτωβρίου στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»

«Το Δείπνο»: Τα μαχαίρια ακονίζονται για ένα έγκλημα που στοιχειώνει

Το διάσημο best-seller του Ολλανδού, Herman Koch σκηνοθετεί η Λίλυ Μελεμέ στο Σύγχρονο Θέατρο.

Το βιβλίο είναι ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ γραμμένο το 2009, το οποίο προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση κι έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 χώρες στον κόσμο.

Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια. Ο ένας, επιτυχημένος πολιτικός, φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας, και ο άλλος, καθηγητής Ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, η ένταση κορυφώνεται επικίνδυνα, εν αναμονή του «κυρίως πιάτου», που δεν είναι άλλο, από το σκοτεινό μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια, κι αφορά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους.

Ο χρόνος κυλά, τα περίτεχνα πιάτα καταφθάνουν και τα μαχαίρια ακονίζονται. Η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης αστικής οικογένειας, ραγίζει ανεπανόρθωτα, βγάζοντας τα χειρότερα ένστικτά της στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης βάζοντας σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές τους.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Στέλιος Μάινας, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κατερίνα Λέχου, Κατερίνα Μισιχρόνη και Γιώργος Κοτανίδης.

Πρεμιέρα 14 Νοεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο

«Αν υπάρχει, δεν το ‘χω βρει ακόμα»: Η καθημερινότητα και τα συμπαντικά ερωτήματα

Ο Μάκης Παπαδημητρίου, αυτή τη φορά δεν θα πρωταγωνιστήσει μόνο σε έργο του Nick Payne, όπως είχε κάνει για δύο χρονιές στους «Αστερισμούς», όπου τον είχαμε απολαύσει στη σκηνή του Νέου Κόσμου με την εξαιρετική Στεφανία Γουλιώτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Φέτος, ο ίδιος μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Βρετάνια και στο «If There Is I Haven't Found It Yet» που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 2009.

Πρόκειται για ένα αστείο, τρυφερό, συγκινητικό, καυστικό και αφοπλιστικά ειλικρινές έργο για μια σύγχρονη οικογένεια, που προσπαθεί να γίνει και πάλι… οικογένεια και να επιβιώσει.

Ο Μάκης Παπαδημητρίου θα ερμηνεύσει τον ρόλο ενός περιβαλλοντολόγου, εμμονικού με την υπερθέρμανση του πλανήτη, που τα δίνει όλα για την οικολογία και παραμελεί την οικογένειά του και η Μαρία Λεκάκη τη σύζυγό του, μια κουρασμένη από την καθημερινότητα καθηγήτρια, η οποία ανακαλύπτει ότι η κόρη της πέφτει θύμα εκφοβισμού. Την Αγγελική Γρηγοροπούλου θα τη δούμε στον ρόλο της κόρης τους, ένα έφηβο κορίτσι, το οποίο αποβάλλεται από το σχολείο και τον Δημήτρη Πασσά στον ρόλο του άσωτου θείου της, ο μόνος άνθρωπος, ωστόσο, που δείχνει αληθινό ενδιαφέρον για το θλιμμένο κορίτσι.

Ο Nick Payne, γνωστός για τη γεμάτη συναίσθημα γραφή, τους εύγλωττα ελλειπτικούς διαλόγους και την αιχμηρή συμπόνια του, έχει την καταπληκτική ικανότητα να «μπλέκει» τον μικρόκοσμο με το σύμπαν, φέρνοντας στο φως το πώς η κατάσταση του πλανήτη και η κατάσταση μιας οικογένειας αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, καθορίζοντας η μία την άλλη.

Τον Οκτώβριο στο Θέατρο Βρετάνια.

«Τζάσμιν»: Η Ελένη Ράντου στη Μπλανς αλά Γούντι Άλλεν

Την ταινία «Blue Jasmine» ο Αμερικανός σκηνοθέτης εμπνεύστηκε από το «Λεωφορείον ο πόθος» του Tennessee Williams κι είχε την τύχη να βρει την ιδανική πρωταγωνίστρια στην ερμηνεία της Cate Blanchett, η οποία μάλιστα εκείνη τη χρονιά(2013) βραβεύτηκε και με το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου.

Η Ελένη Ράντου εξασφάλισε τα αποκλειστικά δικαιώματα της θεατρικής διασκευής από τον Woody Allen κι έτσι θα την δούμε στον ομώνυμο ρόλο σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.

Η υπόθεση αφορά σε μια πλούσια χρεωκοπημένη Νεοϋορκέζα (Ελένη Ράντου), η οποία μετά τη διάλυση του γάμου της και την οικονομική καταστροφή του άντρα της Αλ (Μάξιμος Μουμούρης), προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Αναγκασμένη να μετακομίσει στην αδερφή της Τζίντζερ (Γαλήνη Χατζηπασχάλη) στο Σαν Φρανσίσκο, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Τσίλυ (Παντελή Δεντάκη) έρχονται τα επάνω - κάτω. Στην παράσταση παίζουν ακόμη:ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος,ο Κώστας Κορωναίος, ο Ορέστης Καρύδας και ο Δημήτρης Καπετανάκος.

Πρεμιέρα 1^η Νοεμβρίου στο Θέατρο Διάνα.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η προηγούμενη θεατρική σεζόν δεν ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρη. Μπορεί οι προσδοκίες μας να ήταν μεγάλες και λόγω των επιχορηγήσεων, αλλά τα αποτελέσματα, τις περισσότερες φορές, δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις μας.

Οι περισσότερες παραστάσεις, από αυτές που ξεχώρισαν, πήραν το πράσινο φως και για δεύτερη χρονιά κι έτσι, αν τις χάσατε, θα έχετε την ευκαιρία, από τέλος Σεπτεμβρίου, να τις απολαύσετε ή να τις (ξανά) απολαύσετε!

1.«Έμμα»

Η Μαρία Πρωτόπαππα, στην έκτη σκηνοθετική της δουλειά, διασκευάζει το βιβλίο της Κολομβιανής ζωγράφου, δημιουργώντας έναν μονόλογο εξαιρετικής ροής με αρετές απεύθυνσης και ζωντανού λόγου, που καθηλώνουν. Στο «Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας» της Έμμα Ρέγιες η ηθοποιός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και χαρίζει στο κοινό ένα θεατρικό διαμάντι, από τις καλύτερες στιγμές της περσινής σεζόν.

Από 26 Οκτωβρίου-2 Δεκεμβρίου στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

 2.«Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα (III)»

Το σπονδυλωτό έργο του Ζοέλ Πομμερά, που σκηνοθέτησε με μαεστρία ο Νίκος Μαστοράκης, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς. Έτσι η επιτυχία συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά με ανανεωμένο cast- «Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα(II)» - και προσθήκη κάποιων ιστοριών. Τον Οκτώβρη και για λίγες παραστάσεις θα δούμε την 3^η εκδοχή της παράστασης και θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: Τι είναι η αγάπη;

Από 3 Οκτωβρίου - 25 Νοεμβρίου στο Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο

3. «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας»

Η Ελένη Σκότη μας σύστησε, την περασμένη σεζόν, το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού συγγραφέα, Κόνορ Μακφέρσον καταφέρνοντας να κλέψει τις εντυπώσεις με μια παράσταση που άφηνε τον θεατή να αφεθεί σε μια πλούσια παλέτα συναισθημάτων. Άσσος στο μανίκι της η εξαιρετική ομάδα των ηθοποιών της, όπως οι Δημήτρης Αλεξανδρής, Ερρίκος Λίτσης, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Κατερίνα Μαούτσου και Νικόλας Μπράβος. Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης κλέβει την παράσταση με τον αβανταδόρικο ρόλο του Ντοκ. Μια φιγούρα, η οποία ξεχωρίζει και, με πολύ χιούμορ, αποδίδει τις πιο τραγικές καταστάσεις.

Από τις 4 Οκτωβρίου στη κεντρική σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ

4.«Ο Φάρος»

Από τον Κόνορ Μακφέρσον γοητεύτηκε κι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, κι επέλεξε ένα, εκ πρώτης όψεως, ανοίκειο έργο για το ελληνικό κοινό, καθώς η υπόθεση εξελίσσεται σ’ έναν φάρο με μια ανδροπαρέα που καταναλώνει τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, καταφέρνοντας να φέρει σε πρώτο πλάνο την ουσία του, καθώς το «The Seafarer»(«ο Ναυτικός» ο πρωτότυπος τίτλος) δεν είναι παρά μια τρυφερή παραβολή για την εξιλέωση και τη λύτρωση. Θέατρο συνόλου με πέντε σπουδαίες ερμηνείες - του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, του Νίκου Ψαρρά, του Προμηθέα Αλειφερόπουλου και του Αιμίλιου Χειλάκη – που θα θυμάστε για καιρό.

Από 10 Οκτωβρίου στο θέατρο Αθηνών

5. Ο «Αρίστος»

Η παράσταση που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» έγινε από την αρχή sold-out . Ο Γιώργος Παπαγεωργίου με έμπνευση και ευαισθησία κατάφερε να ζωντανέψει την τραγική ιστορία της εκτέλεσης, του 28χρονου Αριστείδη Παγκρατίδη για ένα έγκλημα, που όπως όλα δείχνουν,δεν διέπραξε ποτέ. Στα 70 λεπτά της παράστασης, οι τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί που επέλεξε -Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Χριστοδούλου- υποδύονται όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από τη σύντομη ζωή του και εντυπωσιάζουν με την αμεσότητα και το ταλέντο τους.

Στο θέατρο του Νέου Κόσμου από 8 Οκτωβρίου

6. «Στέλλα κοιμήσου»

Μία παράσταση – πρόταση από τον κινηματογραφιστή Γιάννη Οικονομίδη, εμπνευσμένη από το κλασικό έργο του Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη». Το «Στέλλα κοιμήσου» είναι ένα νέο πρωτότυπο έργο, μία σύγχρονη μετεγγραφή της «Στέλλας Βιολάντη», σκηνοθετημένο δεξιοτεχνικά από τον Οικονομίδη με τρόπο απολύτως έντονο και υποβλητικό. Μία παράσταση, που λειτουργεί σαν ωρολογιακή βόμβα και απευθύνεται, σίγουρα, σε ένα ανήσυχο θεατρόφιλο κοινό. Μετά από δύο sold-out χρονιές στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, προστίθεται στο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και επιστρέφει στο Θέατρο Καρέζη, έχοντας στις αποσκευές της και δύο βραβεία, καθώς για την ερμηνεία τους στην παράσταση τιμήθηκαν η Ιωάννα Κολλιοπούλου με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη και ο Γιάννης Νιάρρος με το βραβείο Δημήτρης Χορν.

Από την 1η Οκτωβρίου στο Θέατρο Καρέζη –για 20 παραστάσεις

7.«Εγώ ,ο Μάρκος Βαμβακάρης»

Δεν θα μπορούσαμε να μην μνημονεύσουμε τον Θανάση Παπαγεωργίου για το ρεσιτάλ ερμηνείας του ως Μάρκος Βαμβακάρης. Στην παράσταση «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», την οποία υπογράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος, ανεβαίνει μόνος στη σκηνή, και, με μια αφοπλιστική παραστατικότητα, πείθει απόλυτα, έχοντας ως συμπρωταγωνιστή του μόνο το μπουζούκι του. «Ο άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να έρχεται στη θέση του άλλου, του ομοίου του», θα πει μεταξύ άλλων ο Μάρκος, ο οποίος «υπόφερνε» στη ζωή και το έβγαζε στην «πενιά»… Το κείμενο έγραψε η Νάνση Τουρμπακάρη κι είναι βασισμένο στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου, έτσι όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάϊλ «Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία». Την παράσταση επένδυσε μουσικά ο γιος του Στέλιος.

Από 5 Οκτωβρίου-6 Ιανουαρίου στο Θέατρο Στοά

8.«Ο Αμπιγιέρ»

Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή. Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ. Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.

Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».

Από 15 Φεβρουαρίου-20 Απριλίου 2019 στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

9. «Ο Φεγγίτης»

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καταθέτει μια ιδιοφυή σκηνοθετική προσέγγιση. Μελετώντας ενδελεχώς το έργο, δεν μένει στο προφανές, στην ερωτική ιστορία. Αντίθετα, χτίζοντας πίσω από αυτή, επιλέγοντας τον δρόμο του ρεαλισμού, όπως προτάσσει και ο συγγραφέας, δουλεύει εξονυχιστικά τις λεπτομέρειες με τους σπουδαίους πρωταγωνιστές, αφήνοντας να φανερωθούν στη σκηνή οι ουσιαστικές σχέσεις, τα βαθύτερα «θέλω» των χαρακτήρων και, μέσω των λεκτικών διαξιφισμών τους, όλα τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα του Ντέιβιντ Χέαρ , που, αν και έχουν περάσει είκοσι τρία χρόνια από τότε που γράφτηκε το έργο, τολμώ να πω ότι η καθολικότητά τους το κάνει –ή θα το κάνει– κλασικό. Η παράσταση οφείλει την επιτυχία της στο απίθανο δίδυμο Δημήτρη Καταλειφού και Λουκίας Μιχαλοπούλου.

Από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Εμπορικόν

10.«Το Τίμημα»

Μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της περσινής χρονιάς ήταν το κλασικό αριστούργημα του Άρθρουρ Μίλλερ, το οποίο σκηνοθέτησε η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του Ιλίσια για να ερμηνεύσει τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Σάλαμον, δίνοντας ένα «μάθημα» υποκριτικής που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κάθε θεατρόφιλο!

Από τις 12 Οκτωβρίου-9 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Ιλίσια.

11. «Ο Χαρτοπόλεμος»

Το σπάνιας ευαισθησίας κείμενο του αδικοχαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού μας φέρνει αντιμέτωπους με την Ελλάδα του σήμερα και με την πολύπαθη γενιά των τριαντάρηδων, που ανώριμη ακόμη να διαπραγματευτεί τα εσωτερικά τραύματα της οικογενειακής ζωής, μη έχοντας ουσιαστικά μάθει να ξεπιπιλά το δάχτυλο από το στόμα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την αδηφάγα πραγματικότητα. Με μια Ελλάδα τελείως διαφορετική από αυτή που μας έμαθαν ότι θα βρούμε μεγαλώνοντας. Η παράσταση ευτύχισε λόγω της σκηνοθεσίας του Γιώργου Παλούμπη και των ερμηειών των ηθοποιών του.

Από 21 Σεπτεμβρίου στο Μικρό Γκλόρια

12. «Εθνικός Ελληνορώσων»

Ακόμα μια παράσταση σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που έκλεψε τις εντυπώσεις. Στη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου στήνεται ένα γήπεδο μπάσκετ (σκηνικό: Ηλέκτρα Σταμπούλου) και η ομάδα των ηθοποιών, κυριολεκτικά και μεταφορικά, «ιδρώνει τη φανέλα». Έχει μια ζηλευτή σκηνική επικοινωνία βάζοντας απανωτά τρίποντα με τις ερμηνείες των ηθοποιών – παικτών της, χαρίζοντας ένα θέατρο συνερμηνείας και συνευθύνης. Έτσι, το έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου , δεν θα μπορούσε παρά να συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά.

Από 26 Σεπτεμβρίου στο Από Μηχανής θέατρο

13. «Mute»

Το «Mute» είναι ένα διαμάντι κι επειδή «εν αρχή ην ο Λόγος», εν προκειμένω, το θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Αδαμαντιάδη, ιστορικό, βρίθει έρευνας κι ενασχόλησης με την περίοδο που απεικονίζει, αλλά πάνω από όλα είναι θέατρο: ζωντανός λόγος, που σπαρταρά, ήρωες με αλήθειες, αδυναμίες, φόβους, εξαιρετική πλοκή και σασπένς. Ο Στέλιος Πατσιάς κατάφερε, με τη σκηνοθεσία του, να αναδείξει το έργο, φωτίζοντας κάθε λεπτή απόχρωσή του και οι έξι ηθοποιοί δίνουν στη σκηνή τον καλύτερό τους εαυτό! Από τις καλύτερες εκπλήξεις της περσινής σεζόν.

6 και 7 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνετον στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Σημείο.

«Γρανάδα»

Ένα ακόμη σύγχρονο νεοελληνικό έργο του Γιάννη Καλαβριανού σκηνοθετημένο από τον ίδιο με τρυφερότητα, μελαγχολία, ευαισθησία, χωρίς να λείπει το απαραίτητο χιούμορ,παρόλο που διαχειρίζεται το «δύσκολο» θέμα της απώλειας. Ένας καλοδουλεμένος θίασος (Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Γλάστρας, Εφη Σταμούλη, Στέφη Πουλοπούλου, Αλεξία Μπεζίκη, Διαμαντής Αδαμαντίδης αλλά και η Λυδία Φωτοπούλου μέσω βίντεο )δημιουργεί μια παράσταση με εξαιρετικό ρυθμό που συγκινεί βαθιά.

Από 3 Οκτωβρίου σε νέα στέγη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

«Μόλλυ Σουήνη»

Η Ιώ Βουλγαράκη κι η ομάδα Πυρ παρουσίασαν την προηγούμενη σεζόν με επιτυχία του έργο του Μπράιαν Φρίελ. Ένα τρυφερό κείμενο που ταίριαξε πολύ στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, δίνοντας στους θεατές την ευκαιρία να γίνουν μέτοχοι μια ζεστής θεατρικής εμπειρίας  και τριών καλών ερμηνειών -Δημήτρης Γεωργιάδης, Δέσποινα Κούρτη και Αργύρης Ξάφης - με τον τελευταίο να κλέβει την παράσταση.

 Από 15 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια…

Ο λόγος για τους «12 ενόρκους» του Reginald Rose, που με ανανεωμένο cast συνεχίζουν απτόητοι για 5^η σεζόν στο Θέατρο Αλκμήνη(5&6 Οκτωβρίου στο Θεατρικό Κέντρο Ιωαννίνων), σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Ενώ, πλώρη για 4η χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ, βάζει και ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη με τον Τάκη Σπυριδάκη σε μια ερμηνεία ζωής (Από 1η Οκτωβρίου).

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Δεν προλάβατε να επισκεφτείτε φέτος, το αργολικό θέατρο ή δεν είδατε όλες τις παραστάσεις που επιθυμούσατε; Εφτά θίασοι έχουν προνοήσει για εσάς και επιστρέφουν στην Αθήνα, για να παρουσιάζουν τις παραστάσεις τους σε πολλά ανοιχτά θέατρα στο λεκανοπέδιο και φυσικά στο Ηρώδειο.

«Βάτραχοι», του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου

Η πρώτη απόπειρα του σκηνοθέτη να καταπιαστεί με την αρχαία κωμωδία, μετά από πρόταση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, έγινε με τους «Βατράχους», κωμωδία που διδάχτηκε στα Λήναια το 405 π.Χ.

Στο πρωταγωνιστικό team απολαμβάνουμε στη σκηνή, μια τετράδα, που έχει ισχυρά εχέγγυα στην κωμωδία τους: Λάκη Λαζόπουλο, Σοφία Φιλιππίδου, Δημήτρη Πιατά και Αντώνη Καφετζόπουλο. Ενώ ξεχωρίζουν και οι ταλαντούχοι ηθοποιοί που απαρτίζουν τον χορό με κορυφαία την Άννα Καλαϊτζίδου.

Η παράσταση, που ξεκίνησε το ταξίδι της από τον Βόλο, θα παρουσιαστεί και στην Αθήνα στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» (30/8) , στο Δημοτικό θέατρο «Αλέξης Μινωτής» (3/9), στο Θέατρο «Πέτρας» (4/9) και στο «Κηποθέατρο Παπάγου» (7 και 8/9).

«Αγαμέμνων» ,του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις

Η παράσταση του Λιθουανού σκηνοθέτη, που έκανε εισπρακτικό ρεκόρ στα φετινά Επιδαύρια με πρωταγωνιστές τους: Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννη Στάνκογλου, Αργύρη Πανταζάρα, Ιώβη Φραγκάτου και Θοδωρή Κατσαφάδο μετά από μια μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα επιστρέφει στην Αθήνα.

Θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο (31/8), στο Βεάκειο (5/9), στο Δημοτικό Αμφιθέατρο «Θανάσης Βέγγος» (18/9) και στο Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» (19/9).

«Ηλέκτρα», του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου

O πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης έκανε το ντεμπούτο του στην Επίδαυρο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ήταν η πρώτη φορά που πειραματιζόταν πάνω στο αρχαίο δράμα. Στο ιδιαίτερο εικαστικό περιβάλλον, που σχεδίασε η Νίκη Ψυχογιού, απολαύσαμε έναν εξαιρετικό θίασο: Μαρία Ναυπλιώτου, Χρήστος Λούλης, Νίκος Χατζόπουλος και την Αλεξία Καλτσίκη στον ομώνυμο ρόλο, που κέρδισε τις καλύτερες κριτικές.

Την παράσταση θα ξαναπαρακολουθήσουμε στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας (10/9), στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» (14/9) και στο Κηποθέατρο Παπάγου (19/9).

«Ορέστης», του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ εμπιστεύτηκε για το πρωταγωνιστικό δίδυμο, δύο νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς: την Ιωάννα Κολλιοπούλου στον ρόλο της Ηλέκτρας και τον Χρίστο Στυλιανού για Ορέστη. Η πρώτη μάλιστα ήταν και η φετινή νικήτρια του βραβείου «Μελίνα Μερκούρη». Το θίασο ολοκληρώνουν μεταξύ άλλων η Δάφνη Λαμπρόγιαννη,ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος και ο Χρήστος Στέργιογλου.

Η παράσταση που έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη έρχεται και στην Αθήνα, στο Κηποθέατρο Παπάγου (31/8), στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» (2/9), στο Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» (5/9) στο Άλσος Βεϊκου ( 7/9) και στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας (29/9).

«Πλούτος», του Αριστοφάνη του Nikita Milivojevic

Ένα βαλκανικό πλούτο παρουσίασε ο Σέβρος σκηνοθέτης με μικτό θίασο, από Έλληνες και συμπατριώτες του ηθοποιούς, σε μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Κρατικό Θέατρο της Σερβίας. Στον ομώνυμο ρόλο ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που συμπρωταγωνιστεί με ένα εξίσου δυνατό team τους: Γιώργο Γάλλο, Μανώλη Μαυροματάκη, τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη, τον Γιάννη Κότσιφα, τον Μάνο Βακούση, τον Κώστα Κορωναίο, τον Γιάννη Κότσιφα και την Μαρία Διακοπαναγιώτου.

Την παράσταση που θα ταξιδέψει και στη γειτονική χώρα, μπορούμε να δούμε στο θέατρο «Πέτρας» (30/8), στο Ηρώδειο( 14/9) και στο Κηποθέατρο Παπάγου (14/9).

«Αχαρνής»,του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου

Ο έμπειρος σκηνοθέτης έκανε ποδαρικό στα φετινά Επιδαύρια, το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου επιλέγοντας τη κωμωδία με την οποία ο Αριστοφάνης, στα 19 του χρόνια, απέσπασε για πρώτη φορά το βραβείο των κωμικών Αγώνων. Ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Κώστας Κόκλας, ο Τάκης Παπαματθαίου, και ο Ιωάννης Παπαζήσης βιώνουν ένα ξέφρενο διονυσιακό πανηγύρι, έχοντας μαζί τους ένα χορό αποτελούμενο από ταλαντούχους νέους ηθοποιούς.

Η παράσταση επιστρέφει στην Αθήνα μετά την περιοδεία της, ανά την Ελλάδα και μπορούμε να τη δούμε: στο «Κατράκειο Θέατρο» (31/8), στο Ηρώδειο (1/9), στο Θέατρο «Αλέξης Μινωτής» (4/9) , στο Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης»(6/9) και στο Θέατρο «Θανάσης Βέγγος» (9/9).

«Θεσμοφοριάζουσες», του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου

Στην πρώτη του παράσταση, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του «Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου», ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επέλεξε να σκηνοθετήσει για τέταρτη φορά στη καριέρα του Αριστοφάνη, έχοντας μαζί του μία ομάδα εκλεκτών συνεργατών και έναν θίασο αγαπημένων ηθοποιών με τον Μάκη Παπαδημητρίου, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, την Νάντια Κοντογιώργη, την Ελένη Ουζουνίδου, την Άνδρη Θεοδότου και τον Γιώργο Χρυσοστόμου ανάμεσά τους.

Την παράσταση μπορούμε να δούμε στην Αθήνα στο « Κηποθέατρο Παπάγου» (3 και 4/9), στο Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» (6/9), στο Θέατρο «Βράχων» (7/9), στο «Βεάκειο» (12/9), στο «Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς» (13 και 14/9), στο θέατρο «Πέτρας» (17/9) και στο Ηρώδειο (10/9).

Ο μπαμπάς της Ρόρυ είχε ένα όνειρο. Να ταξιδέψει στον Βόρειο Πόλο. Μαζί της. Δεν πρόλαβε, όμως. Μια μέρα μετά την κηδεία του, η Ρόρυ αποφασίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Μόνη της. Βάζει στον σάκο της μια πυξίδα, μερικούς χάρτες, τις στάχτες του μπαμπά της και ξεκινάει να βρει τον δρόμο της σε έναν κόσμο που λιώνει και αλλάζει…

Νομίζετε ότι σας αφηγούμαι κάποιο παραμύθι; Κι, όμως, έτσι ξεκινάει η ιστορία του βραβευμένου θεατρικού έργου της Tatty Hennessy «Εκατό λέξεις για το χιόνι», το οποίο ανεβάζει η ομάδα mammals για δύο μοναδικές παραστάσεις στις 21 και 22 Ιουνίου, στο Off-Off Athens Festival στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Συνάντησα τη νεαρή ηθοποιό Ιωάννα Τζίκα και μου εξήγησε, πώς ανακάλυψε αυτήν την ιστορία, τι την γοήτευσε και, τώρα, στο πλαίσιο του φεστιβάλ τη συστήνει, ουσιαστικά, στο ελληνικό κοινό, ούσα μάλιστα μόνη στη σκηνή.

Μετέφρασες και πρωταγωνιστείς στο έργο «Εκατό λέξεις για το χιόνι» της Tatty Hennessy, το οποίο ουσιαστικά συστήνετε με την ομάδα και στο ελληνικό κοινό. Πως το ανακαλύψατε;

Αναζητώντας έργα της σύγχρονης αγγλικής δραματουργίας, ανακάλυψα το φεστιβάλ “Heretic Voices”, που πραγματοποιήθηκε στο Arcola Theatre στο Λονδίνο τον Ιανουάριο του 2018. Είναι ένα νέο φεστιβάλ διαγωνιστικού χαρακτήρα, για σύγχρονα έργα σε μορφή μονολόγου. Ανάμεσα σε 1136 συμμετοχές, το έργο «Εκατό λέξεις για το χιόνι» κι άλλα δύο κείμενα («Woman caught unaware» και «Dean McBride») κατέκτησαν την πρώτη θέση. Το διάβασα και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι έπρεπε να ασχοληθώ με αυτό το έργο.

Τι σε γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο;

Η απλότητα, το χιούμορ, η αμεσότητα, η αλήθειά του. Είναι ένα έργο διασκεδαστικό, είναι ένα ταξίδι μέσα από τα μάτια μιας έφηβης, αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένα έργο βαθιά συγκινητικό, επειδή ο σκοπός του ταξιδιού αυτού είναι πολύ ιδιαίτερος.

Μίλησε μου για το ασυνήθιστο ταξίδι ενηλικίωσης με προορισμό τον Βόρειο Πόλο, που πραγματοποιεί η ηρωίδα σου.

Η Ρόρυ χάνει ξαφνικά τον μπαμπά της. Μια μέρα μετά την κηδεία, πηγαίνει στο γραφείο του να αφήσει τις στάχτες του κι ανακαλύπτει, διαβάζοντας το ημερολόγιό του, ότι ο μπαμπάς της οργάνωνε ένα ταξίδι στον Βόρειο Πόλο για τους δυο τους. Δε λέει τίποτα σε κανέναν, κλέβει την πιστωτική κάρτα της μαμάς της, παίρνει τις στάχτες και δυο χάρτες και ξεκινάει να πάει στον Βόρειο Πόλο. Αυτή κι ο μπαμπάς της. Για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Στο ταξίδι αυτό θα δει χρώματα που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή της, θα γνωρίσει ανθρώπους διαφορετικούς, θα έρθει σε επαφή με την άγρια φύση. Με την ελπίδα να δείξει στον μπαμπά της μια πολική αρκούδα. Κι όπως όλοι οι ταξιδιώτες, έτσι και η Ρόρυ θα επαναπροσδιορίσει πολλά από αυτά που μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα.

«Η αγάπη είναι το χιόνι της ζωής. Πέφτει απαλά και βαθιά πάνω στις πληγές που άφησε η μάχη – λευκή, πιο αγνή και από το ίδιο το χιόνι», διαβάζουμε στο έργο. Πόσο κοντά σ’ εσένα είναι αυτός ο ορισμός της αγάπης;

Τον ορισμό αυτό τον έδωσε ο Φρίντγιοφ Νάνσεν, ένας από τους πιο σπουδαίους πολικούς εξερευνητές, οι οποίοι προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν τον Βόρειο Πόλο. Τον εμπιστεύομαι, κάτι θα ξέρει…

Στη σημερινή κοινωνία επικρατεί η αγάπη ή η βία;

Το χάος. Και το χάος τα περιλαμβάνει όλα.

Σπούδασες και δραστηριοποιήθηκες θεατρικά στη Θεσσαλονίκη. Ποιες διαφορές βρίσκεις στο θεατρικό τοπίο της συμπρωτεύουσας, όσον αφορά στους νέους καλλιτέχνες;

Οι νέοι καλλιτέχνες, όπου κι αν βρίσκονται, προσπαθούν με ό,τι μέσα διαθέτουν να εκφραστούν. Η διαφορά είναι ποσοτική. Η Αθήνα έχει περισσότερα θέατρα, περισσότερες σχολές υποκριτικής, περισσότερους ηθοποιούς. Κατά τα άλλα, ο δρόμος είναι ίδιος. Οι περισσότεροι, ανάμεσά τους κι εγώ, φτιάχνουν ομάδες με ανθρώπους, οι οποίοι μοιράζονται ένα κοινό όνειρο και δημιουργούν ελεύθερα μέσα σε αυτό το πλαίσιο.

Αν ήσουν εσύ ένας θεατής της παράστασής σας, ποιο είναι αυτό που θα ήθελες να ηχεί στα αυτιά σου και τη σκέψη σου φεύγοντας από το θέατρο;

«Το δύσκολο είναι αυτό που θέλει λίγο χρόνο. Το αδύνατο είναι αυτό που θέλει λίγο παραπάνω».

Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον της παράστασης;

Οι Mammals, η ομάδα με την οποία στήνουμε αυτή την παράσταση, ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη, οπότε σίγουρα θέλουμε να κάνουμε κάποιες παραστάσεις εκεί. Στόχος είναι η παράσταση να παιχτεί του χρόνου σε κάποιο θέατρο της Αθήνας και σχεδιάζουμε και μια μικρή περιοδεία στην επαρχία.

Πληροφορίες:

Συντελεστές:

Μετάφραση: Ιωάννα Τζίκα

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κωχ

Σκηνικά – Κοστούμια: Mammals

Φωτισμοί: Δημήτρης Κοκολινάκης

Ηχητικό τοπίο: Τάσος Καραδέδος

Φωτογραφίες: Γιώτα Παντελίδου

Video trailer: Παντελής Αναστασιάδης

Παραγωγή: Mammals

Παίζει η ηθοποιός:

Ιωάννα Τζίκα

Χώρος: Θέατρο Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, Αθήνα

Παραστάσεις: Πέμπτη 21 Ιουνίου στις 20:30 & Παρασκευή 22 Ιουνίου στις 22:00

Διάρκεια παράστασης: 60’

Τιμή εισιτηρίου: 5€ γενική είσοδος

Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/festival/epi-kolono/off-off-athens-2018

Το Bob Theatre Festival βαίνει αισίως στην 11^η χρονιά του και μετά την εμπειρία του Φεστιβάλ Αθηνών, επιστρέφει δριμύτερο στο αγαπημένο του στέκι στο BIOS (Πειραιώς 84) με ένα πλούσιο πρόγραμμα. Φέτος από τις 28 Μαΐου έως τις 3 Ιουνίου, θα ζήσουμε μια εβδομάδα γεμάτη: 18 παραστάσεις, 3 πάρτυ, μία συναυλία, ένα workshop κι ο διαγωνισμός Scratch Night. Αυτό που κάνει τη φετινή διοργάνωση ξεχωριστή είναι οι συνολικά 12 πρεμιέρες που θα παρουσιαστούν, αλλά και το νέο του σύνθημα.

Φέτος το Bob Theatre Festival ξεκινάει μια νέα δεκαετία και μαζί μια νέα αποστολή. Πιο ώριμο από κάθε άλλη χρονιά, αναζητάει το θέατρο που είναι χρήσιμο, το θέατρο που απευθύνεται στον άνθρωπο, το θέατρο που αλλάζει ζωές. Μαζί με τον Βασίλη Σκαρμούτσο, τη Σμαρώ Πλατιώτη και τη Ζωή Ξανθοπούλου, τρεις νέους σκηνοθέτες οι παραστάσεις των οποίων κάνουν πρεμιέρα στο Bob προσπαθήσαμε να εξιχνιάσουμε τον όρο «χρήσιμο θέατρο».

Στράτος Σωπύλης, Αγγελική Καρυστινού στην Αριζόνα

Την «Αριζόνα» του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο σκηνοθετεί ο Βασίλης Σκαρμούτσος και μας λέει για το φετινό motto : «Χρήσιμο θέατρο, κατά τη γνώμη μου, είναι το θέατρο που γεννά ερωτήματα και ξεκινά διαλόγους, τόσο περί τέχνης όσο και περί κοινωνίας. Θεωρώ το θέατρο μία τέχνη που απευθύνεται σε ολόκληρη την κοινωνική σύνθεση και σκοπός του είναι το σχόλιο πάνω σ 'αυτή».

Ο Βασίλης δεν βρίσκεται πρώτη φορά στο Bob κι αναπολεί ακόμα και στιγμές που τον διασκέδασαν πολύ: «Δεν θυμάμαι χρονιά ακριβώς. Είναι σίγουρα τα τελευταία 2-3 χρόνια, στο πάρτυ, μετά το τελικό του Scratch, στο οποίο έμεινα τυχαία. Νομίζω ότι είναι ένα από τα λίγα πάρτυ που έχω διασκεδάσει τόσο πολύ στη ζωή μου».

Ενώ για το μέλλον της παράστασης αποκαλύπτει: «Θα ήθελα η παράσταση να συνεχίσει, κυρίως, σε φεστιβάλ παρόμοιου ύφους».

Ο θιάσος της παράστασης «The PolkaDot21 Project»

Η Σμάρω Πλατιώτη, από την άλλη, η οποία τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται σε Βερολίνο και Θεσσαλονίκη είναι φρέσκο αίμα στη διοργάνωση και σκηνοθετεί το «The PolkaDot21 Project» από τους Matrioska Ensemble.

Το σκηνικό project PolkaDot21 αφορά στη μελέτη της Ευγονικής και το κατά πόσο οι τρόποι που χρησιμοποιεί για να επιτύχει τον τελικό της στόχο έχουν ως κίνητρο την αγάπη προς τον άνθρωπο ή τις ταξικές/φυλετικές διακρίσεις.

Η ίδια δηλώνει: «To θέατρο αποτελεί μια πυκνή ενέργεια η οποία, όταν αφομοιώνεται με τη ρευστότητα μιας καθημερινότητας, δημιουργεί μια διαφορετική οπτική. Σε κάνει να δεις τα πράγματα αλλιώς, να αντιληφθείς τη θέση σου στο χώρο και τον χρόνο διαφορετικά, να βιώσεις "πραγματικότητες" πολλαπλές, να κατανοήσεις μέσω του "υποδείγματος / παραδείγματος" εναλλακτικές χρήσεις του "μοντέλου"».

Μετά την πρεμιέρα στόχος της ομάδας είναι: «Να αναζητήσουμε μη θεατρικούς, ενδιαφέροντες αρχιτεκτονικά χώρους για να την παρουσιάσουμε στη χειμερινή σεζόν», μας λέει χαμογελώντας αισιόδοξα.

Μιχάλης Γεωργίου, Γιώργος Καπινιάρης, Γιώργος Σταυριανός στον «Οθέλλο – cold case»

Πιστή, σχεδόν κάθε χρόνο, στο θεατρικό θεσμό δηλώνει η Ζωή Ξανθοπούλου, και γι’ αυτό δυσκολεύεται να ξεχωρίσει μια όμορφη στιγμή: «Από τα χρόνια του Bob μέχρι τώρα, παρόλο που το έχω παρακολουθήσει σχεδόν όλες τις φορές, δεν έχω να μοιραστώ κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά τη γενικότερη ατμόσφαιρα γιορτής και δημιουργίας που κυριαρχεί κι είναι κι ο λόγος που παίρνω μέρος τέταρτη φορά σε αυτό και που κάνω πρεμιέρα με μια δουλειά μου, γιατί είναι ένας υπέροχος τρόπος για να συστήσεις κάτι νέο».

Η νεαρή σκηνοθέτις θα παρουσιάσει μια διαφορετική εκδοχή του σαιξπηρικού «Οθέλλου» με την παράσταση «Οθέλλος – cold case» και μοιάζει πολύ κατασταλαγμένη, όταν την ρωτάμε για το φετινό motto του Bob: «Κανείς δε μπορεί να ξέρει αν αυτό που δημιουργεί είναι ικανό ν' αλλάξει τη ζωή κάποιου ή γενικότερα να φανεί χρήσιμο κάπου και κάπως. Η διαδικασία του θεάτρου αλλάζει – κι έτσι θα έπρεπε – πρώτα από όλα τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Οπότε το θέατρο που αλλάζει τον καλλιτέχνη πιθανότατα θ' αλλάξει και τον θεατή. Μιλώντας για “αλλαγή”, έχω στο μυαλό μου αυτό το παράθυρο που ανοίγει σε σκέψεις, πράξεις και συναισθήματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κλειστό».

Αντίθετα για το μέλλον της παράστασής της τα πράγματα είναι σαφώς πιο δύσκολα:
«Το μέλλον της παράστασής μας διαγράφεται άγνωστο κι ενδιαφέρον παράλληλα, όπως είναι άλλωστε και το μέλλον κάθε νέου project».

Info:

Αριζόνα του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο

Σκηνοθεσία/επιμέλεια κίνησης: Βασίλης Σκαρμούτσος

Παίζουν: Αγγελική Καρυστινού, Στράτος Σωπύλης

Τετάρτη, 30 Μαΐου στις 19:30

Σάββατο, 2 Ιουνίου στις 20:00

*The PolkaDot21 Project από τους Matrioska Ensemble

Σύλληψη/ Σκηνική Σύνθεση/ Μουσική επιμέλεια: Σμαρώ Πλατιώτη

Παίζουν: Αγγελική Γιατρά, Χάρης Δούμουρας, Αλέξανδρος Νικητόπουλος, Αθανασία Παπαζήκου, Άννα Πιέτρη, Νίκος Χορταριάς

Τρίτη, 29 Μαΐου στις 20:00

Κυριακή, 3 Ιουνίου στις 22:00

ΟΘΕΛΛΟΣ – cold case

Σύλληψη / Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου

Παίζουν: Μιχάλης Γεωργίου, Γιώργος Καπινιάρης, Γιώργος Σταυριανός

Πέμπτη, 31 Μαΐου στις 21:15

Χώρος: BIOS, Πειραιώς 84, Αθήνα

Τιμή Εισιτηρίου: 9 ευρώ

Αγορά Εισιτηρίων: 210 3425 335

Για περισσότερες πληροφορίες: www.bobfestival.gr

Ένα έργο που διαπραγματεύεται την αγία ελληνική οικογένεια, το συναίσθημα «της επένδυσης που απέτυχε», την κόντρα μεταξύ της «παλιάς» γενιάς με τη νέα, την «κακομαθημένη», μπορεί να ακούγεται ακόμα και τετριμμένο.

Αν, όμως, αυτό έχει γραφτεί με πολύ χιούμορ, έξυπνες ατάκες, σασπένς, δομημένους χαρακτήρες έχοντας ένα στιβαρό υπόβαθρο πολιτικοινωνικού σχολιασμού, τότε μιλάμε για ένα σημαντικό σύγχρονο νεοελληνικό έργο, από αυτά που έχει ανάγκη η ελληνική δραματουργία.

Η Αλεξάνδρα Κ* με τις «Επαναστατικές μεθόδους για τον καθαρισμό της πισίνας σας» εμπνεόμενη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά κι από ένα αληθινό περιστατικό, που συνέβη το Νοέμβριο του 1977, με πρωταγωνιστή τον γιατρό Βασίλη Τσιρώνη, ο οποίος κήρυξε το διαμέρισμά του ανεξάρτητο κράτος, όπως κι ο Αντώνης Τάδε στο έργο, δημιούργησε μια ιστορία με τέσσερις ήρωες, οι οποίοι επικοινωνούν τη δική τους προσωπική αλήθεια και γίνονται αποδεκτοί ακριβώς γι’ αυτή.

Ήρωες που αγαπιούνται για την τρέλα τους, ίσως γιατί το κοινό ταυτίζεται, εν μέρει, μαζί τους. Είναι τόσο «οικεία» τα κακά που διαδραματίζονται επί σκηνής, ώστε δύσκολα κανείς δεν θα κάνει, έστω κι ασυνείδητα τη σύνδεση με προσωπικά του βιώματα.

Ο πατέρας, αφού κανένα από τα δύο παιδιά του δεν ευθυγραμμίζεται με τις προσδοκίες του για την ενοικίαση της σομόν «Βίλλας Λένας», ουσιαστικά του αυθαίρετου κακόγουστου εξοχικού του, στο βορειότερο μέρος του βορειότερου σημείου της χώρας, σε ξένους τουρίστες, αντίθετα συμμερίζονται, ως καλύτερη λύση, την πώλησή της στο ξένο κεφάλαιο, ώστε να επωφεληθούν από τα χρήματα, οδηγείται σε μια φαινομενικά ακραία λύση. Κηρύττει ανεξάρτητο κράτος τη γη του, κρατά ομήρους το γιο, την κόρη και τη φιλοξενούμενη Γερμανίδα φίλη της και στέφεται λαϊκός ήρωας για μια μέρα.

Στο έργο πέρα από το ψυχαναλυτικού τύπου πλαίσιο της μέσης ελληνικής οικογένειας, η οποία βιώνει παθογένειες, θίγονται παράλληλα πολλαπλά ζητήματα από την οικολογία και την επιβίωση των υδροβιότοπων μέχρι τη σχέση του σύγχρονου ατόμου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Σαράντος – Γεώργιος Ζερβουλάκος, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά δουλειά του στην Αθήνα φαίνεται να αφουγκράζεται το κείμενο στην ολότητά του, κατανοώντας την πολυσημία του, χωρίς όμως να το επιβαρύνει σκηνοθετικά.

Αξιοποιεί για παράδειγμα τους αγγλικούς διαλόγους που υπάρχουν στο έργο, λόγω της παρουσίας της Γερμανίδας φιλοξενούμενης, άλλοτε για να προσδώσει χιούμορ στην παράσταση, άλλοτε για να κλιμακώσει την ένταση. Δουλεύει εξαιρετικά με το πίσω κείμενο τοποθετώντας τους ηθοποιούς να δρουν είτε σαν υποσυνείδητοι κόσμοι είτε ως μελλούμενα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή όπου γιος και πατέρας συγκρούονται, ενώ η κόρη, η οποία δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της, χτυπά στο έδαφος το σφυρί.

Ο σκηνοθέτης συνυπογράφει τα σκηνικά με την Ηλένια Δουλαρίδη. Οι δύο τους εκμεταλλεύονται ιδανικά το υπόγειο της Πειραματικής με σκηνικά αντικείμενα απόλυτα ταιριαστά με τον κόσμο της ιστορίας, τα οποία συμβάλλουν καθοριστικά και στη δράση. Εξίσου λειτουργικά και τα κουστούμια της Ηλένιας Δουαρίδη κι οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου, οι οποίοι συμβάλλουν στην αίσθηση ενός, ενίοτε σουρεαλιστικού, σύμπαντος.

Τίποτα, όμως, δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την εξαιρετική ομάδα των ηθοποιών. Πρωτοστατούντος του Μανώλη Μαυροματάκη, ο οποίος δίνει ρεσιτάλ σε σκηνές, όπως στην αφήγηση με «ολίγα» αγγλικά της σχέσης του με την μπεκάτσα και στο διάγγελμά του μέσω live streaming στην πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας.

Αντάξιος γιος του ο Δημήτρης Πασσάς σε μια ερμηνεία, η οποία πείθει απόλυτα για όλα όσα φέρει επί σκηνής. Εξίσου ενδιαφέρουσες σκηνικά η Ρόζα Προδρόμου στον ρόλο της κόρης κι η Εύα - Μαρία Σόμερσμπεργκ ως Γερμανίδα τουρίστρια.

Στο φινάλε, όλοι τους θα γίνουν ατραξιόν για τους τουρίστες με μουσική υπόκρουση μια νέα εκδοχή του εθνικού μας ύμνου, που συνέθεσε ειδικά για την παράσταση ο Κορνήλιος Σελαμσής.

Η παράσταση θα παίζεται μέχρι τις 17 Ιουνίου αποτελώντας το καλύτερο φινάλε για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε μια σεζόν στην οποία ήταν, νομίζω, ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει μαζί με το εξαιρετικό «Lasciatemi Morire» των Καμαράτου- Κουτσολέλου.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ηλεκτρονικοί ήχοι, οι οποίοι ξεκλειδώνουν κλειδαριές, βαριά κάγκελα, αστυνομικός έλεγχος, παράδοση κινητού και ταυτότητας, ψηλοί τοίχοι κι  αγκαθωτά συρματοπλέγματα δεν είναι οι συνηθισμένες εικόνες, που προηγούνται μιας θεατρικής παράστασης. Αν όμως, ο τόπος διεξαγωγής της είναι οι φυλακές Κορυδαλλού, τότε ο θεατής θα τις συναντήσει σίγουρα.

Πίσω από τα κάγκελα ανέβηκε η νουβέλα του Άντον Τσέχωφ «Θάλαμος αρ. 6 - 200 χρόνια μετά», που σκηνοθέτησε ο Στρατής Πανουριάς με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους κρατουμένους σε μια παράσταση με τίτλο  «Θάλαμο αρ. 6», η οποία παρουσιάστηκε στις 12 και 13 Μαΐου.

Πρόκειται για μια σπουδαία πρωτοβουλία του Εθνικού Θεάτρου και του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής), όπου στο πλαίσιο της συνεργασίας τους, προχώρησαν στη δημιουργία ενός Θεατρικού Εργαστηρίου μέσα στη Φυλακή Κορυδαλλού.

Τον περασμένο Ιούνιο ανέβηκε η πρώτη παράσταση στις φυλακές Κορυδαλλού η «Τρικυμία» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και, φέτος, η δράση συνεχίζεται.

Εκεί, λοιπόν, πίσω από τα κάγκελα, μέσα σε αίθουσα αυτή τη φορά, κι όχι στον προαύλιο χώρο όπως πέρσι, οι  14 φυλακισμένοι μαζί με τον Στρατή Πανούρια μας απέδειξαν τη φράση που ακούσαμε και στο έργο του Τσέχωφ: «Το πνεύμα δε φυλακίζεται, το πνεύμα είναι πάντα ελεύθερο». Οι ίδιοι διασκεύασαν τη νουβέλα, στην οποία δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι διάλογοι, ώστε να την παρουσιάσουν σαν ολοκληρωμένο θεατρικό έργο.

Αυτό που έχει σημασία εδώ, δεν είναι τόσο αν πέτυχαν δραματουργικά το στόχο τους, αλλά ο εκπαιδευτικός και σωφρονιστικός χαρακτήρας του θεατρικού εργαστηρίου, καθώς οι συμμετέχοντας μαζί με τη βοήθεια του σκηνοθέτη τους, αλλά και της κοινωνιολόγου Γιολάντας Κωνσταντινίδου, έγραψαν διαλόγους, άκουσαν και σκιαγράφησαν χαρακτήρες, προσέδωσαν ύφος κι όλα αυτά μέσα από ατελείωτες συζητήσεις, στις οποίες ο καθένας έβαζε και ένα δικό του λιθαράκι. Οι πρόβες τους κράτησαν δέκα μήνες κι αυτό φάνηκε στην παράσταση που παρουσίασαν.

Η επιλογή του συγκεκριμένου κειμένου μοιάζει να ταυτίζεται τραγικά με το πλαίσιο, στο οποίο παρουσιάζεται. Παράλληλα, ο τρόπος που ο συγγραφέας περιγράφει με λεπταίσθητη συμπόνια και διακριτική ειρωνεία τόσο τα δραματικά,  όσο και τα κωμικά αδιέξοδα που προκαλούν στην ανθρώπινη ζωή η προσκόλληση σε αναμνήσεις και χίμαιρες, η έλλειψη κατανόησης του άλλου, οι μικροανταγωνισμοί, η αυταρέσκεια ή, ακόμα, η μοιρολατρία, η αδράνεια, μα πάνω από όλα, το «κοινωνικό αναγκαίο κακό», δίνουν μια γερή βάση για περεταίρω αναγωγές, οι οποίες έχουν γίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση πεδίο θεατρικής έρευνας για τους εμπλεκομένους - καλλιτέχνες προσδίδοντας με το σκηνικό αποτέλεσμα τροφή για σκέψη και προβληματισμό.

Σε μια, λοιπόν, ανώνυμη πόλη της ρωσικής επαρχίας υπάρχει ένα δημοτικό νοσοκομείο, στο οποίο επί μια 20ετία εργάζεται ως γιατρός- διευθυντής ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν. Στο νοσοκομείο αυτό, το οποίο περιγράφεται σαν ένα εγκαταλελειμμένο από τις αρχές της πόλης ίδρυμα, υπάρχει μια πτέρυγα, όπου στεγάζεται ο Θάλαμος αρ. 6. Εκεί βρίσκεται η ψυχιατρική κλινική - άσυλο του νοσοκομείου. Στον θάλαμο αυτό διαμένουν πέντε νοσηλευόμενοι με τη διάγνωση «τρελοί». Τους επιβλέπει ο Νικήτας, ο οποίος με τη συμπεριφορά του εκφράζει μια τρομερή αδιαφορία απέναντί τους. Η ζωή, όμως, θα τα φέρει έτσι, που θα έρθει κι εκείνος στη θέση τους. «Τώρα που ήρθε η ώρα να μαγκώσει η πόρτα το δικό του δάκτυλο, σκεφτόταν, πόσοι και πόσοι είχαν πονέσει όλα αυτά τα χρόνια», θα ακούσουμε τον αφηγητή να μας λέει.

Το έργο γράφτηκε κι εκδόθηκε από τον Τσέχωφ, το 1982, όταν  ο ίδιος επέστρεψε από ταξίδι, που έκανε, όταν ήταν ασθενής, στη νήσο Σαχαλίνη, τόπο εξορίας κρατουμένων. Ο συγγραφέας επισκέφτηκε το 1980 το νησί για να κάνει έρευνα για τις άθλιες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν οι κατάδικοι.

Η παράσταση που είδαμε μας έκανε να ξεχάσουμε τον χώρο, στον οποίο βρισκόμασταν. Την απολαύσαμε, όπως κάθε επαγγελματική δουλειά. Είδαμε ανθρώπους δοσμένους απόλυτα στο εγχείρημα, ερασιτέχνες ναι, αλλά με απόλυτη πειθαρχία και καθοδηγούμενους σωστά από  τον σκηνοθέτη – δάσκαλό τους. Το αποτέλεσμα ήταν να μας χαρίσουν μερικές σκηνές, τις οποίες θα  ζήλευαν κι επαγγελματίες.

Αξιοσημείωτο και το εικαστικό κομμάτι της παράστασης  (σκηνική – ενδυματολογική επιμέλεια: Διονύσης Ξαξίρης).

Είδαμε πρόσωπα να λάμπουν από ευτυχία στην υπόκλιση κι ακούσαμε τον κ. Νίκο να μας δηλώνει ότι την Πέμπτη που μας πέρασε αποφυλακίστηκε, αλλά σήμερα ήρθε να παίξει πάλι θέατρο με τους πρώην συγκρατούμενούς του και πως θέλει να είναι στην ομάδα και του χρόνου!

Είδαμε τον Χριστόφορο Γιαννακόπουλο, διευθυντή των φυλακών να βουρκώνει παρουσιάζοντάς μας την παράσταση και να δηλώνει: «Θα συνεχίσουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση, πέρσι με τον Σαίξπηρ, φέτος με τον Τσέχωφ. Θα έρθουν όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμού εδώ. Ο πολιτισμός πρέπει πρώτα να βρίσκεται εδώ!»

Πειστήκαμε  από τις δηλώσεις του Θοδωρή Αμπαζή, αναπληρωτή καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ότι η προσπάθεια αυτή θα συνεχιστεί. «Το δεύτερο ραντεβού είναι πάντα πιο δύσκολο, σας γνώρισα σαν επισκέπτες και τώρα είστε ένοικοι της θεατρικής πράξης», είπε στην ομάδα στο φινάλε της παράστασης.

Φύγαμε, έχοντας στο μυαλό μας τους στίχους από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, που μας θύμισε ο κ. Νίκος:

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου

θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη».

Ο ίδιος άκουσε το ποίημα στο youtube σε απαγγελία του Κώστα Καζάκου. Το Σάββατο ήταν κι εκείνος εκεί στην πρώτη σειρά για να τον χειροκροτήσει.

Ο Τσέχωφ έγραφε: «Σε 200 με 300 χρόνια ίσως κάτι ν’ αλλάξει». Μπορεί το θαύμα να επιτελεστεί και νωρίτερα…

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Συμμετέχοντας στον παγκόσμιο εορτασμό για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1918-2007), το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής ανεβάζει το έργο «Μετά την πρόβα» σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, που ξεκίνησε ως τηλεοπτική ταινία το 1984, με ένα ξεχωριστό επιτελείο ηθοποιών: Ερλαντ Γιόζεφσον, Λένα Ολίν, Ινγκριντ Τούλιν. Έκτοτε το «Μετά την πρόβα», του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, έγινε ένα από τα πιο αγαπητά κείμενα παγκοσμίως, στον κόσμο του θεάτρου.

Κείμενο, ξεκάθαρα, αυτοβιογραφικό, στο οποίο αποτυπώνεται όλη η αντίληψη του Μπέγκμαν για το θεατρικό γίγνεσθαι. Με πρωταγωνιστές έναν ηλικιωμένο σκηνοθέτη τον Χένρικ Βόγκλερ (Περικλή Μουστάκη), ο οποίος ανεβάζει για πέμπτη φορά στην καριέρα του, το «Ονειρόδραμα» του Στρίντμπεργκ, αγαπημένου θεατρικού συγγραφέα του ίδιου του Μπέργκμαν, ο οποίος δεν σταμάτησε ποτέ να τον διαβάζει και να τον μελετά, ενώ συνήθιζε να λέει: «δεν κατάφερα να γράψω ούτε μια φράση αντάξιά του», η παράσταση ξεκινάει με τον σκηνοθέτη μόνο σ’ ένα χώρο μετά την πρόβα, όταν ξαφνικά εισβάλλει στη σκηνή η Άννα Έγκερμαν (Πηνελόπη Τσιλίκα), η νεαρή ηθοποιός που παίζει τον ρόλο της Άγκνες στο «Ονειρόδραμα». Η συζήτηση μεταξύ τους εξελίσσεται σ’ ένα ψυχογράφημα του δίπολου ηθοποιού- σκηνοθέτη, με πολλά παράπλευρα και ενδιαφέροντα δίπολα να τροφοδοτούνται από αυτό το κυρίαρχο, καθώς ο συγγραφέας μεγαλουργεί, ως ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής αφοπλίζοντας με τις αλήθειες του υποσυνειδήτου, που αναδίδονται στην επιφάνεια τόσο άμεσα κι ωμά.

Το παρόν στη σκηνή, ως κυρίαρχη μορφή, δίνει κι η 46χρονη Ράκελ (Μαρία Ναυπλιώτου) - η νεκρή πια μητέρα της Άννας και πρώην ερωμένη του σκηνοθέτη - μια ωραία, νευρωσική κι αλκοολική γυναίκα. Έτσι, το παρόν και το παρελθόν των ηρώων μπλέκονται σε ένα επίπονο ταξίδι καλλιτεχνικής, αλλά κι εσωτερικής αναζήτησης.

Ο Περικλής Μουστάκης, έχοντας ως οδηγό του την εξαιρετική μετάφραση του Χρήστου Μαρσέλλου, μοιάζει να έχει εντρυφήσει στον Σουηδό σκηνοθέτη κι ανεβάζει το έργο με χειρουργική ακρίβεια. Δεν είναι τυχαίο που τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής ένα μεταλλικό χειρουργικό τραπέζι (σκηνικά: Νίκη Ψυχογιού), πάνω στο οποίο διαδραματίζονται οι πιο αποκαλυπτικές σκηνές των δύο ηρωίδων, όλες οι ενδόμυχες σκέψεις και τα πιο βαθιά τους «θέλω».

Εξάλλου, ο ίδιος ο Μπέργκμαν εξομολογείται ότι αντιμετώπιζε τις πρόβες σαν «εγχειρήσεις», μέσα σε χώρους όπου επικρατούσε «η αυτοπειθαρχία, η καθαριότητα, το φως»: «Η πρόβα είναι μια σοβαρή δουλειά και όχι προσωπική θεραπεία για τον σκηνοθέτη και τον ηθοποιό». Η παράσταση κερδίζει με τον καλοδουλεμένο ρυθμό της και τις εκπληκτικές παύσεις της.

Το σκηνοθετικό εύρημα με την εμφάνιση του αγοριού (Σπύρος Γουλιέλμος ή Άγγελος Τσενέκος) σε καίρια σημεία, ως δρον υποσυνείδητο κι υπόμνημα μιας παιδικότητας, που δεν ήταν ποτέ ανέμελη κι ευτυχής, λειτουργεί έξοχα, χωρίς να αποπροσανατολίζει από την κύρια δράση. Ενώ, στο δεύτερο μέρος, το παιχνίδι με τους φωτισμούς (Αλέκος Αναστασίου) και τις γρήγορες επανεμφανίσεις των ηθοποιών βάζει τον θεατή σε μια μαγική χρονοκάψουλα και σ’ ένα συναρπαστικό παιχνίδι, προκειμένου αυτός να παρακολουθήσει τις μύχιες σκέψεις ενός ερωτικού τριγώνου.

Ο Περικλής Μουστάκης, ως Χένρικ Βόγκλερ, επεσήμανε με εξαιρετική ενάργεια και πειστικότητα τις φάσεις και τα διαδοχικά στάδια ενός καλλιτέχνη, πριν ολοκληρωθεί ένα παραστατικό γεγονός. Πολλές φράσεις του σε κάνουν τόσο πολύ να ταυτιστείς, που δεν σου αφήνουν περιθώριο παρά να συγκινηθείς βαθιά.

Η Πηνελόπη Τσιλίκα, από τα πρώτα λεπτά στη σκηνή, κερδίζει το στοίχημα με την αφοπλιστική της αμεσότητα και με μια παλλόμενη εσωτερική ένταση, που εκρήγνυται στις σωστές δόσεις.

Αποφεύγοντας τον σκόπελο η ερμηνεία της να μοιάζει με αυτή της Μπλανς, καθώς κι εκείνη ακροβατούσε μεταξύ λογικής και τρέλας, η Μαρία Ναυπλιώτου σχεδίασε πειστικά την Ράκελ της σαν ένα πλάσμα που η έλλειψη πίστης στους ανθρώπους το οδήγησε στην απελπισία. Η αλαφράδα, η χάρη της ηρωίδας από τη χρήση αλκοόλ, αλλά κι η ανησυχία που εμφανίζεται με τη συνειδητοποίηση του μικρού ρόλου που οδηγεί στο τέλος μιας καριέρας για να υψωθεί, στη συνέχεια, σε θανάσιμη αγωνία σε συνδυασμό μ’ έναν υποβόσκοντα ερωτισμό απογείωσαν την ερμηνεία της.

Η παράσταση, όπως προαναφέρθηκε, εντάσσεται στο αφιέρωμα του θεάτρου στο «Έτος Μπέργκμαν», ενώ θα ακολουθήσουν το «Σχετικά με τις μαριονέτες και τη ζωή τους» και το «Μπροστά σ’ έναν κλόουν», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου και Γιώργου Σκεύα αντίστοιχα. Ευχή μας να μας χαρίσουν μια ανάλογα συναρπαστική θεατρική εμπειρία.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Στο Λονδίνο έκανα το μεταπτυχιακό μου και μετά το διδακτορικό μου. Στο ίδιο πανεπιστήμιο, στο Queen Mary, University of London ξεκίνησα, από το 2006, να κάνω κάποια μαθήματα υποκριτικής στους φοιτητές. Το γεγονός ότι είμαι και σ’ ένα καλό εργασιακό περιβάλλον με κρατάει εκεί τόσα χρόνια», μου λέει η Χάρης, που η πτήση «Λονδίνο – Αθήνα» γι’ αυτήν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ότι για πολλούς από εμάς το δρομολόγιο του μετρό, καθώς στην Ελλάδα, δεν έρχεται μόνο για αναψυχή, αλλά και για τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές της δραστηριότητες.

Απόψε, με την ομάδα της, PartSuspended, κάνουν πρεμιέρα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Πειραματικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο φέτος είναι αφιερωμένο στη Γυναίκα με την παράσταση «Αυτή είπε».

Πρόκειται για ένα έργο που έγραψαν οι ίδιοι, εξάλλου όπως θα μου αποκαλύψει: «Αυτό που, κυρίως, με ενδιαφέρει είναι να βλέπω από τους συνεργάτες μου, σε κάθε δουλειά, να υπάρχουν οι ρωγμές που να επιτρέπουν να διεισδύσουν οι προσωπικές τους απόψεις. Αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί σ’ ένα οριοθετημένο έργο». Γι’ αυτό η Χάρης παραμένει πιστή, εδώ και χρόνια στο devised theatre.

Παράλληλα, συνεργάζεται με το Ινστιτούτο Καταλανικών Σπουδών κι αυτή την περίοδο ετοιμάζει παράσταση για τον Καταλανό συγγραφέα Χουάν Μπρούσα, παραδίδει μαθήματα, ενώ επιβλέπει, συστηματικά, τους πτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές του πανεπιστημίου Queen Mary, οι οποίοι ετοιμάζουν τις δικές τους παραστάσεις.

Μια παράσταση για τη γυναίκα σήμερα

Ήθελα πάντα να κάνω μια παράσταση για τις γυναίκες, καθώς με ενδιέφερε πολύ τόσο η ματιά της γυναίκας, όσο κι η θέση της σήμερα. Οπότε αυτό άρχισα να το δουλεύω από το 2012. Αργότερα, με την εκλογή του Τραμπ, όταν έγιναν πιο έντονα και τα γυναικεία κινήματα κι οι μεγάλες εκδηλώσεις, άρχισε να κινείται πολύ περισσότερο μέσα μου το θέμα και να μ’ απασχολεί, το «Τι σημαίνει, σήμερα, φεμινισμός;» και «Ποια είναι η θέση της γυναίκας;», αλλά και πώς εκφράζονται οι γυναίκες τόσο στη δημόσια σφαίρα, όσο και στο ιδιωτικό περιβάλλον.

Ισότητα εν έτη 2018

Πιστεύω ότι πολλά πράγματα έχουν κατακτηθεί σε σχέση με τη δεκαετία του ’60 ή του ’70, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα, τα οποία πρέπει να δούμε και να αλλάξουμε. Τα στατιστικά στοιχεία σε σχέση με τις γυναίκες, στην Ευρώπη για παράδειγμα, δείχνουν ότι αυτές εξακολουθούν να αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες. Παράλληλα, οι ευκαιρίες ανέλιξης δεν είναι ίδιες, όταν η γυναίκα έχει και τη μητρότητα και δεν είναι ξεκάθαρο παντού ποιες διευκολύνσεις δίνονται σ’ αυτή τη φάση.

Γυναίκες στην εξουσία

Η εκλογή του Τράμπ κι οι απίστευτες δηλώσεις του για τις γυναίκες στάθηκαν και πάλι αφορμή να σκεφτώ: «Ποιοι εξουσιάζουν;», «Με ποιον τρόπο εξουσιάζουν;» και «Ποιοι είναι αυτοί που βγαίνουν μπροστά και γιατί ο κόσμος τους εμπιστεύεται;». Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι βγήκαν οι γυναίκες να φωνάξουν εναντίον του, δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη δύναμη, την οποία πρέπει να ακούσουμε και να εξετάσουμε. Εμείς, όμως, δεν κοιτάμε τον φεμινισμό μόνο ως γυναικεία υπόθεση, γιατί κι οι γυναίκες μπορούν να καταλάβουν την εξουσία και να υιοθετήσουν ανδρόγυνους τρόπους για να πετύχουν κάτι. Εκεί, τίθεται και το ερώτημα, που υπάρχει στην παράστασή μας, δηλαδή, πώς μια γυναίκα, χωρίς να χάσει τη γυναικεία της ταυτότητα, μπορεί να πετύχει κάτι;

Είναι ξεπερασμένο να μιλάς για το «γυναίκα - άνδρας»

Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς δεν είναι να πούμε ότι «οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άνδρες», αλλά έχει να κάνει, κυρίως, με τα δικαιώματα των ανθρώπων. Είναι ξεπερασμένο πια να μιλάς για το «άνδρας- γυναίκα», γιατί υπάρχουν πολλοί άνδρες που είναι υπέρ των γυναικών, συνεργάζονται μαζί τους αρμονικά και τις παραδέχονται. Το θέμα είναι τα δικαιώματα των ανθρώπων, γενικότερα.

«Αυτή είπε»: η παράστασή μας

Στην παράσταση παίζουν τέσσερις ηθοποιοί, η Ευαγγελία Αστρίδου, η Ειρήνη Γλαμπεδάκη, η Ράνια Μπριλάκη κι η Ειρήνη Τζανετουλάκου. Καταθέτουν κάποιες ιστορίες, είτε προσωπικές, είτε εμπνευσμένες από άλλα περιστατικά κι οι οποίες έχουν να κάνουν με την κακοποίηση, με τη σχέση τους με τον χρόνο, με το σώμα τους, με το εργασιακό περιβάλλον κ.λ.π. Παράλληλα, υπάρχουν και κάποιες μορφές, όπως η Βιρτζίνια Γουλφ, η Μέλπω Αξιώτη, η Λούλα Αναγνωστάκη, η Καλλιρρόη Παρρέν, οι οποίες επιδρούν στην παράσταση μέσω των έργων τους. Με αφορμή την παράσταση ερεύνησα κάποια πράγματα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, πόσο πρόσφατα ψήφισαν οι γυναίκες, πότε εξελέγην η πρώτη γυναίκα βουλευτής, πότε κατάφεραν να σπουδάσουν, γεγονός που έγινε και χάριν στην Παρρέν, η οποία άνοιξε το δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση, αφού μέχρι τότε το 80% των Ελληνίδων ήταν αμόρφωτες.

Δουλεύοντας πάνω στο devised theatre

Με ενδιαφέρει το σήμερα πάρα πολύ. Ακόμα κι αν ανέβαζα ένα κλασικό έργο θα το έκανα μ’ αυτή τη ματιά και υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες, οι οποίοι το κάνουν εξαιρετικά αυτό. Αυτό που με ενδιαφέρει, κυρίως, είναι να βλέπω από τους συνεργάτες μου, σε κάθε δουλειά, να υπάρχουν ρωγμές που να επιτρέπουν να διεισδύσουν οι προσωπικές τους απόψεις. Αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί σ’ ένα οριοθετημένο έργο, με αρχή, μέση και τέλος. Εκεί είναι πιο δύσκολο ο συντελεστής να βάλει τη δική του φωνή. Θα το κάνει, ως ένα σημείο, με την ερμηνεία του, αλλά εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό που λένε οι άνθρωποι σήμερα, αυτό που τους απασχολεί. Είναι ένας τρόπος για να κάνω κάτι, που να αφορά τους ανθρώπους κι έτσι συνεργάζομαι πιο δημιουργικά. Και σ’ αυτή την παράσταση τα κορίτσια έχουν γράψει μόνα τους κάποια κείμενα.

 Όταν δεν είναι υποχρεωτικό να είναι όλοι ηθοποιοί…

Έχω συνεργάτες στην Αγγλία, οι οποίοι δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Για παράδειγμα, ο ένας είναι αρχιτέκτονας, αλλά είναι εξαιρετικός και ενδιαφέρεται πάρα πολύ γι’ αυτήν τη δουλειά. Υπάρχουν σαφώς επαγγελματίες που διαθέτουν τα πτυχία τους, αλλά από την άλλη υπάρχουν κι άνθρωποι, οι οποίοι διακατέχονται από αυτή τη δημιουργική διάθεση: να γράψουμε, να πούμε, να αλλάξουμε πράγματα, τι μπορεί να συγκινήσει το κοινό, σε ποιο χώρο μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε. Ζητήματα πιο δημιουργικά από το συνηθισμένο «ανεβάζω ένα έργο». Γι’ αυτό και ποτέ μια παράσταση της ομάδας PartSuspended δεν τελειώνει. Όλες είναι σε μια διαδικασία «in progress». Εξάλλου, το τέλος για μένα είναι κάτι που έχει αποκρυσταλλωθεί τόσο πολύ, που δεν έχει πλέον καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.

Στην Ελλάδα παράσταση για γυναίκες VS στην Αγγλία παράσταση για άνδρες

Εκεί κάνουμε παραστάσεις με τους φοιτητές. Έχει ενδιαφέρον γιατί στη μια ομάδα δουλεύω μόνο με άνδρες, γεγονός που δεν μου έχει ξανατύχει. Συνήθως, στους PartSuspended, η ομάδα είτε είναι ανάμεικτη, είτε αποκλειστικά γυναικεία. Επιπλέον, αποφάσισαν να ανεβάσουν μια καθαρά ανδρική παράσταση με τίτλο «Το Μουσείο των ανδρών». Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπει κανείς τη θέση των ανδρών - είναι όλα νέα παιδιά - και τη σχέση τους με τα αντίστοιχα θέματα, που εξετάζουμε εμείς στην παράσταση.

Γυναίκα στο Λονδίνο VS Γυναίκα στην Ελλάδα

Δεν ξέρω αν είναι επιφανειακό, αλλά υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός και εκτίμηση στο να σου «ανοίξουν μια πόρτα». Εδώ δεν ξέρω, ακριβώς, πως είναι το επαγγελματικό περιβάλλον. Φαντάζομαι πολύ καλύτερο από τη γενιά της μαμάς μου. Στην Αγγλία, όμως, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα αυτό που κοιτάνε είναι τα προσόντα. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι εκεί εγώ διακρίνω κάποιες μικροδιαφορές. Στο πανεπιστήμιό μου γίνονται πολύ συχνά συζητήσεις για θέσεις που κατέχουν παραδοσιακά οι άνδρες. Το θετικό είναι πως είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι, ώστε αυτό να αλλάξει κι αλλάζει τα τελευταία χρόνια. Επίσης, εκεί προστατεύονται πολύ περισσότερο οι γυναίκες σε περίπτωση μητρότητας. Γενικά, όμως, οι γυναίκες κι εκεί κι εδώ έχουν πάρα πολλές μάχες να δώσουν κι η βοήθεια που τους παρέχεται δεν είναι αρκετή.

Μια σταγόνα στον ωκεανό

Νιώθω ότι η Αγγλία μου δίνει πολλές προσλαμβάνουσες και μπορώ να προχωρήσω καλλιτεχνικά. Από την άλλη, ό,τι και να κάνεις είναι δύσκολο να «ακουστεί». Γίνονται τόσα πολλά πράγματα που είναι σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Θα γίνει κάτι, θα υπάρξει το διαλογικό κομμάτι με το κοινό, το οποίο εμένα προσωπικά με αφορά πολύ, αλλά μετά μπορεί να χαθεί. Γιατί είναι πάρα πολλά αυτά που συμβαίνουν.

Μακριά από την πατρίδα….

Ακόμα και το κομμάτι που υπάρχει στην παράσταση για την Μέλπω Αξιώτη, η οποία επιστρέφει μετά από χρόνια στην πατρίδα, νομίζω ότι κάπου «ακουμπάει» μέσα μου. Εδώ υπάρχει μια σαφώς μεγαλύτερη ταύτιση και με τη γλώσσα, δεδομένου ότι είναι η μητρική σου γλώσσα, η οποία αλλιώς ριζώνει μέσα σου. Αλλά εδώ, δεν ξέρω ακόμα μέχρι που μπορώ να φτάσω και τι μπορώ να παρουσιάσω. Εκεί νιώθω πιο ελεύθερη. Σε προσωπικό επίπεδο, αυτό που μου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα, είναι η επαφή με τη φύση, το να μπορώ να δραπετεύσω και να απομονωθώ. Όχι με την έννοια της μοναξιάς, αλλά με την έννοια της ηρεμίας.

Info:«Αυτή Είπε» των Χάρη Μαρίνη και της Ομάδας PartSuspended (Διάρκεια 1:00)

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου για τη Γυναίκα

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

• 19/4 και 21/4 στις 21:30.
• 20/4 και 22/4 στις 19:00.

Ελεύθερη είσοδος με δελτία εισόδου

Η Ιωάννα Κολλιοπούλου είναι η νικήτρια του 12ου Θεατρικού Βραβείου«Μελίνα Μερκούρη», όπως ανακοινώθηκε πριν από λίγο. Η ηθοποιός τιμήθηκε για την ερμηνεία της στην παράσταση «Στέλλα Κοιμήσου» (Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης, Εθνικό Θέατρο). Η ίδια μάλιστα αφιέρωσε το βραβείο στο σκηνοθέτη της «Γιατί χωρίς εκείνον δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η παράσταση».

Η απονομή πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη.

Η νεαρή ηθοποιός παρέλαβε την καρφίτσα της από την Αλκη Ζέη, καθώς η περσινή νικήτρια Ανθή Ευστραριάδου απουσίαζε από την τελετή βράβευσης. 

Φετινές υποψήφιες για το βραβείο ήταν και οι: Ευγενία Δημητροπούλου, Αμαλία Καβάλη και Αλεξάνδρα Καζάζου

Το βραβείο ανέρχεται σε 3.000 ευρώ και η τιμώμενη ηθοποιός κρατά για ένα χρόνο την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, την οποία παραδίδει στην ομότεχνή της που διακρίνεται την επόμενη χρονιά. Την επιτροπή του βραβείου αποτελούν οι Μάγια Λυμπεροπούλου (πρόεδρος), Δηώ Καγγελάρη, Ματίνα Καλτάκη, Δημήτρης Λιγνάδης και Ρένη Πιττακή (μέλη).

Με την άνοιξη να μην αποτελεί πλέον υπόσχεση, αλλά με τις ακτίνες του ήλιου να λούζουν επίμονα τον αττικό ουρανό δηλώνοντας το βροντερό παρόν της, η Νάντια κι η μικρή Lovett κάνουν την εμφάνισή τους στο πιο χαριτωμένο καφέ στην πλατεία Χαλανδρίου κλέβοντας, φυσικά, τις εντυπώσεις των θαμώνων.

Λίγα εικοσιτετράωρα πριν κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Παλλάς, με την παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ», η Νάντια Κοντογεώργη μοιράζεται μαζί μου τον ενθουσιασμό της για τον «ρηξικέλευθο καλλιτέχνη», ο οποίος κατάφερε να αποτυπώσει μέσα από τους στίχους και τη μουσική του, μια ολόκληρη εποχή, στην οποία οι άνθρωποι μπορούσαν να ερωτευτούν ολοκληρωτικά…

Για το απόλυτο δόσιμο, την «παράπλευρη συντροφικότητα» της εποχής μας, την επιτυχία της, τα όνειρα, τα σχέδια, την αναγνωρισιμότητα, τις κριτικές και την αισιοδοξία που την χαρακτηρίζει θα μιλήσουμε τα επόμενα λεπτά σε μια χαλαρή ανοιξιάτική κουβέντα, όπως επιβάλλει και η διάθεσή σας επηρεασμένη, σαφώς και από τις ρομαντικές ιστορίες ,πίσω από τα τραγούδια του Αττίκ και την εποχής της θρυλικής του «Μάντρα».

Στην παράσταση θα σε δούμε να ερμηνεύεις τις μούσες του Αττίκ;

Ναι, διαβάζω για όλες τις μούσες του. Είχε τη Σούρα, τη σταθερή σύζυγό του, παρ’ όλες τις απιστίες του, τη μητέρα του με την οποία είχε τεράστιο έρωτα, τα πρώτα και τα τελευταία τραγούδια του ήταν για τη μάνα του κι η αυτοκτονία του κάπως συνδέεται μ’ εκείνη και τη Δανάη, με την οποία ενώ δεν υπήρξε ποτέ κάτι το ερωτικό, αλλά κάτι ανταγωνιστικό, το οποίο δεν άφησαν ποτέ να φανεί, ήταν η μούσα του. Κάθε γυναίκα καθρέφτισε μέσα του ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Ήταν σαν να προέβαλλε την ψυχή του, κάθε φορά, σε διαφορετικά πανιά. Οπότε αισθάνομαι ότι ο Αττικ ερωτευόταν τον εαυτό του και τη ζωή μέσα από κάθε γυναίκα.

Δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύεις τόσους ρόλους;

Δεν υπάρχει το περιθώριο να ερμηνεύουμε την κάθε προσωπικότητα. Περισσότερο γίνονται αναφορές, γιατί ουσιαστικά μιλάμε για μια ολόκληρη εποχή. Παρ’ όλα αυτά, και μόνο οι στιγμές που πάω στην ακρόαση ως νεαρή Δανάη, η οποία έχει κάνει κλασικό τραγούδι και μετά ξεκινάει και γίνεται η Δανάη, η τραγουδίστρια, είναι κάτι που ακουμπάει σε πολύ δικά μου πράγματα. Πώς ήμουν εγώ όταν πήγαινα στις πρώτες μου ακροάσεις, πώς ήταν όταν πήρα του πρώτους μου πρωταγωνιστικούς ρόλους κ.λπ. Μετά, όταν βγαίνω ως Κάκια Μένδρη και τραγουδάω το «Είναι η αγάπη Χίμαιρα» με μια απογοήτευση και μια ματαίωση, σκέφτομαι συνειρμικά τις δικές μου απογοητεύσεις ή ματαιώσεις, οπότε ουσιαστικά είναι σαν σε μια παράσταση να μου δίνεται η ευκαιρία να περάσω από πολλές φάσεις της ζωής μου.

Η παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» επιστρέφει στο θέατρο Παλλάς μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε πριν έξι χρόνια στο Badminton. Γιατί πιστεύεις ότι η ιστορία του Αττίκ συγκινεί τόσα χρόνια μετά το κοινό;

 Ο Αττίκ ήταν μια ρηξικέλευθη καλλιτεχνική προσωπικότητα, δεν έζησε μια κανονική ζωή. Ούτε εγώ τη γνώριζα. Ήξερα μόνο το έργο του που με συγκινούσε, άκουγα πάντα τα τραγούδια του και μου άρεσαν πολύ, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ την τόσο ιδιαίτερη ζωή του. Νομίζω, λοιπόν, πως αυτό που συγκινεί πολύ είναι η βαθιά τρυφερότητα των στίχων του και της μουσικής του. Πρόκειται, ουσιαστικά μια ολόκληρη εποχή, όπου επειδή περιέγραφαν το συναίσθημα πιο ρομαντικά, έτσι ακριβώς το βίωναν. Υπήρχε μια άλλου είδους αθωότητα και τρυφερότητα κι ένας άλλος ρομαντισμός. Μακριά από τα μπλεξίματα της εποχής μας, που όλοι θέλουμε την ανεξαρτησία μας, αλλά και κάτι παραπλεύρως που θα μας ικανοποιήσει ως συντροφικότητα.

Παραπλεύρως συντροφικότητα;

Ναι, ενώ νιώθω ότι ακούγοντας αυτά τα τραγούδια οι άνθρωποι ερωτεύονταν αλλιώς, αγαπούσαν αλλιώς, πληγώνονταν αλλιώς….Τώρα είμαστε σε μια εποχή, όπου όλα είναι έμμεσα. Έτσι είναι κι ο τρόπος που επικοινωνούμε με τον άλλον κι ερχόμαστε κοντά, πάντα, έμμεσος…

Δεν μπορούμε να δοθούμε ολοκληρωτικά κάπου;

Ναι, και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε κι ανοιχτά. Δίνουμε ένα κομμάτι μας, κρατώντας, πάντα, «μια πισινή». Ο Αττίκ αυτό που έκανε πάντα, ως άνθρωπος κι ως καλλιτέχνης, είναι ότι τα έδινε όλα γενναιόδωρα, ακόμα κι όταν έπαιζε κι έχανε. Αυτός νομίζω είναι ένας σημαντικός τρόπος να ζεις. Ακόμα και με τον τρόπο που επέλεξε να πεθάνει ήταν δική του επιλογή.

Εσύ στον έρωτα δίνεσαι ολοκληρωτικά;

Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Προσπαθώ σ’ όλες μου τις σχέσεις, στις φιλίες και στον έρωτα να δίνω, όσο αντέχω και «το όσο αντέχω» εύχομαι, με τα χρόνια, να ανοίγει περισσότερο και να ανοίγω κι εγώ…

Με τα χρόνια, όμως, αυτό δεν είναι αντιστρόφως ανάλογο;

Εγώ προσπαθώ να κάνω το αντίθετο. Προσπαθώ να ανοίγομαι περισσότερο και βλέπω πως αυτό συμβαίνει. Εμπιστεύομαι περισσότερο τους ανθρώπους.

Πώς το καταφέρνεις αυτό;        

Βλέπω ότι χάνω όταν κλείνομαι. Βλέπω ότι όταν δεν επενδύεις στις σχέσεις και κλείνεσαι στον εαυτό σου, επενδύεις στη μοναχικότητά σου. Ενδιαφέρουσα είναι κι αυτή, αλλά μου αρέσει πιο πολύ να επενδύω στους ανθρώπους. Όσο ρίσκο κι αν ενέχει, νομίζω ότι η ζωή είναι σχέσεις και νιώθω ευτυχής, όταν ξέρω ότι οι άνθρωποί μου είναι εκεί κι έχω δώσει ένα κομμάτι που το έχουν δικό τους. Και αν χαθεί ξέρω, πια, ότι μπορώ να το διαχειριστώ. Δεν θα χαθώ.

Και καλλιτεχνικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχεις κάνει πολλά «ανοίγματα» κι ότι έχεις δοκιμαστεί σε διαφορετικά πράγματα. Εσύ πως νιώθεις γι’ αυτό; Σε τι φάση είσαι;

Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί είναι τόσο δύσκολη αυτή η εποχή της κρίσης. Υπάρχουν τόσο ταλαντούχοι καλλιτέχνες, οι οποίοι όχι μόνο δεν μπορούν να πειραματιστούν πάνω στη δουλειά, αλλά, ενώ έχουν όλες τις περγαμηνές να κάνουν τόσα πράγματα, δεν μπορούν ούτε καν να βιοποριστούν. Οπότε αναγνωρίζω την τύχη μου σε σχέση μ’ αυτό. Διότι, σίγουρα μπορεί να δουλεύω κ.λ.π., αλλά υπάρχει κι ένα κομμάτι που δεν είναι στον έλεγχό μου. Από την άλλη, κάπως έτσι το είχα φανταστεί όσο ήμουν στη σχολή. Επειδή έτσι λειτουργώ και στη ζωή μου. Δηλαδή, με προετοιμάζω γι’ αυτό που θα ήθελα να έρθει, χωρίς να ξέρω, αν θα έρθει ποτέ, ούτε πάω να το διεκδικήσω ενεργητικά, να πάω για παράδειγμα να ζητήσω συνεργασία, αλλά προετοιμάζω τον εαυτό μου για να αντιμετωπίσω το ρεπερτόριο που θέλω να μου προταθεί…

Είχες φανταστεί - ονειρευτεί την επιτυχία σου δηλαδή;

Βγήκα από τη σχολή το 2005 κι είχα πει ότι μέχρι το 2020 θα μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω κάποια, τελείως, διαφορετικά πράγματα. Έτσι είχα την ευκαιρία να δω όλη την παλέτα της ελληνικής θεατρικής πραγματικότητας, να δω που είμαι καλά, που ανθίζω, που δυσκολεύομαι. Οπότε, τώρα, είμαι σε μια μεταβατική φάση σε σχέση με το που θέλω να κινηθώ την επόμενη φορά.

Την οποία επόμενη φάση την έχεις φανταστεί κι αυτή;

(Γελάει). Τώρα είμαι σ’ αυτή την πορεία, στην οποία συγκεκριμενοποιώ τις επόμενες ανάγκες μου. Γιατί τα είδα, τα μύρισα τα πράγματα και, τώρα, θέλω να δω προς τα πού θα κινηθώ…

Η επιτυχία ήρθε πολύ ξαφνικά. Τουλάχιστον εμείς σε γνωρίσαμε σε χρόνο ρεκόρ μέσα από το «Κάτω Παρτάλι»….

Κατάλαβες, τι εννοώ τύχη; Μου ήρθε μια πάρα πολύ προσεγμένη σειρά, σε μια εποχή που δεν γίνονται τέτοιες σειρές, ούτε σε επίπεδο παραγωγής. Είχα την τύχη να γράψει ένας πάρα πολύ καλός σεναριογράφος, όπως είναι ο Λευτέρης Παπαπέτρου, έναν ρόλο που μου πήγαινε πάρα πολύ. Αυτό όμως, προϋπέθετε και δέκα χρόνια στο θέατρο, όπου με είδε ο Παπαπέτρου σε διάφορες παραστάσεις σκέφτηκε πράγματα, συνέδεσε, αποφάσισε ποιοι άλλοι έπρεπε να είναι μαζί….Εννοώ, ότι αν δεν υπήρχαν τα δέκα προηγούμενα χρόνια που δούλευα κι έκανα πράγματα, τα οποία πολλές φορές μπορεί και να με κούραζαν και να με στεναχωρούσαν δεν θα είχα πάρει ποτέ αυτόν τον ρόλο. Γενικά, αυτό «το ξαφνική επιτυχία» δεν νομίζω πως υφίσταται. Η επιτυχία είναι μέρος μιας διαδρομής κι έρχεται σαν μια φωτεινή στιγμή, όπως έρχονται και πολλές σκοτεινές στιγμές.

Οπότε δεν σου ήταν δύσκολο να διαχειριστείς την ξαφνική αναγνωρισιμότητα;

Όχι, ξέρεις επειδή εγώ είχα κάνει και μια σειρά όταν ήμουν παιδάκι στο Γυμνάσιο. Ήξερα πως είναι αυτό το κομμάτι με την αναγνωρισιμότητα και τότε, μάλιστα, το είχα βιώσει και σε πιο κλειστό χώρο, στο σχολείο και στην εφηβεία κι έτσι το είχα απομυθοποιήσει από πολύ νωρίς. Δεν ήταν κάτι που με αφορούσε ως στόχος. Το έβλεπα πάντα σαν μια θετική απόρροια της δουλειάς μου. Είχα ζήσει και την αναγνωρισιμότητα από την άλλη πλευρά όταν έκανα καθημερινό και έπαιζα την κακιά…Τότε δεν είχα καθόλου θετικές αντιδράσεις στο δρόμο. Ειδικά με γιαγιάδες και παππούδες που ήξεραν ότι εγώ είχα κάνει τον φόνο (γέλια). Οπότε μετά το «Παρτάλι», όπου ήμουν θετικά καταγεγραμμένη μέσα τους, ήρθε μια ισορροπία. Πάντως, εκείνη η περίοδος ήταν πολύ φωτεινή κι έντονη, κι εγώ, απλώς, ήμουν συντονισμένη σε τέτοια ενέργεια, δεν κοιμόμουν για να τα προλάβω όλα, τα γυρίσματα, τις πρόβες και τις συνεντεύξεις. Έπρεπε να είσαι λίγο alert, γιατί ξαφνικά έπρεπε να διαχειριστείς τη γνώμη των άλλων και το προφίλ σου, οπότε ήταν όλα πάρα πολλά, μια περίοδος συντονισμένη σε υψηλές ταχύτητες.

Έπρεπε «να διαχειριστείς τη γνώμη των άλλων» μου λες. Η γνώμη των άλλων πόσο σε επηρεάζει;

Κοίτα να λέω ότι δεν με επηρεάζει … Η αλήθεια είναι με επηρεάζει πάρα πολύ. Απλώς, νομίζω ότι το διαχειρίζομαι πια.

Κριτικές διαβάζεις;

Ναι, αλλά με κάποιες συμφωνώ με κάποιες διαφωνώ. Δηλαδή, και καλά να γράψουν έχω διαφωνήσει κι άσχημα να γράψουν έχω συμφωνήσει.

Όλη αυτή η αίσθηση της αισιοδοξίας που βγάζεις από πού πηγάζει;

Θα ήμουν αχάριστη, αν δεν ήμουν έτσι. Πέρασα πολλά χρόνια που ένιωθα ενοχικά, γιατί μου έχουν παρασχεθεί 34 υπέροχα χρόνια. Έχω εισπράξει αγάπη, αποδοχή, κάνω το επάγγελμα το αγαπάω, έχω πολλούς φίλους, την οικογένειά μου, την υγειά μου, θα ήμουν αχάριστη να γκρινιάζω. Οπότε, δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι αισιόδοξη.

Πιστεύεις ότι υπάρχει μια τάση οι καλλιτέχνες να είναι κάπως ταλαιπωρημένοι ή θλιμμένοι - καταθλιπτικοί;

Πιστεύω, πως ο καθένας έχει το κοινό του σ’ αυτή τη ζωή. Αν θες να επικοινωνεί η θλίψη σου κι η βαθιά σου απελπισία, φυσικά όλοι την κουβαλάμε, θα έρθει και το αντίστοιχο κοινό. Κι εγώ μπορεί σε κάποια φάση της ζωής μου να θελήσω να το κάνω, γενικώς όμως είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να εστιάσω σ’ ό,τι μπορεί να είναι φωτεινό και να αποτελεί μια διέξοδο στα καθημερινά εμπόδια. Αυτός πιστεύω ότι είναι κι ο τρόπος για να πηγαίνεις μπροστά: η ζωή είναι νερό που ρέει, αν σταματάς συνέχεια στις πέτρες δεν θα φύγει το ποτάμι, θα βρωμήσουν τα νερά. Πρέπει να φεύγεις μαζί με τη ροή και να προχωράς. Είναι χαζό να μένουμε σε πράγματα που μπορεί να μας σκοτεινιάζουν γιατί αποτελούν παρελθόν. Κάθε στιγμή είναι άλλη, αλλάζουν τα κύτταρά μας, αλλάζουν τα μαλλιά μας, γιατί να μην πηγαίνει κι η ψυχή μας μαζί μ’ αυτό;

Και μετά τον «Αττίκ» το καλοκαίρι Αριστοφάνης και «Θεσμοφοριάζουσες»…

Πολλές συμπτώσεις μαζεμένες και χαίρομαι πολύ! Γιατί έλεγα εδώ και δύο χρόνια ότι ήθελα να συνεργαστώ με τον (Οδυσσέα) Παπασπηλιόπουλο. Στη «Μουρμούρα» αγαπήθηκα πολύ με τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Μάκη Παπαδημητρίου, τον θεωρώ από τους καλύτερους ηθοποιούς τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Επίσης, είχα δει και την (Ελένη) Ουζουνίδου στο θέατρο κι είχα τρελαθεί, έλεγα: «Τι ηθοποιάρα είναι αυτή!». Με πήρε, λοιπόν, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και μου είπε: «Λοιπόν, θα κάνω τις Θεσμοφοριάζουσες και θα είναι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ο Μάκης Παπαδημητρίου κι η Ελένη Ουζουνίδου!» Εντάξει! Ενθουσιάστηκα! Επίσης, ο ρόλος που θα κάνω εγώ είναι η πρώτη γυναίκα, ένα κομμάτι που είχα δώσει και πέρασα στο Εθνικό. Ένιωσα ότι ανοίγει ένας καινούργιος κύκλος. Ήθελα πολύ να συνεργαστώ και με τον Βαγγέλη, με τον οποίο δεν είχαμε ξαναδουλέψει μαζί και, πάντα, η Επίδαυρος είναι μια μεγάλη χαρά. Περιμένω με αγωνία τις πρόβες.

Info:

Η Νάντια Κοντογεώργη πρωταγωνιστεί στο «Αναζητώντας τον Αττίκ» Πρεμιέρα 13 Απριλίου στο Θέατρο Παλλάς και για λίγες παραστάσεις.

 Και στις «Θεσμοφοριάζουσες» που κάνουν πρεμιέρα 27-28 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και θα ακολουθήσει περιοδεία σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας.

ΕΚΕΙΝΗ μπαίνει στο μπαράκι. ΕΚΕΙΝΟΣ την προσέχει αμέσως. Το βλέμμα της καρφώνεται επάνω του. Το παιχνίδι έχει μόλις αρχίσει… Επιδίδονται στο κυνήγι της ευτυχίας. Ανταγωνίζονται ποιος αγαπάει περισσότερο! Στο τέλος και οι δύο δεν θα θέλουν να θυμούνται.

Οι ήρωες του έργου δεν έχουν συνηθισμένα καθημερινά ονόματα, ώστε να ταυτιστείς μαζί τους, ούτε κάτι μεγαλόπρεπες, που να εντυπώνεται στη μνήμη. Εξάλλου, όπως μου εξηγεί η συγγραφέας και πρωταγωνίστρια του «Έλα να παίξουμε» Γεωργία Πιερρουτσάκου: «Ο ΕΚΕΙΝΟΣ κι η ΕΚΕΙΝΗ είναι δυο πρόσωπα χωρίς όνομα, χωρίς ηλικία ή ιδιότητα, που προσδιορίζονται μόνο από τη μεταξύ τους σχέση στο πέρασμα του χρόνου, κι έτσι ο καθένας θα μπορούσε ίσως να δει κάτι από τον εαυτό του μέσα τους. Αυτή η αίσθηση πως όλοι έχουμε ζήσει κάποτε κάτι παρόμοιο που, όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι ίδιο με κάποιου άλλου».

Η Γεωργία μίλησε στο texnes-plus για την τριπλή της ιδιότητα στην παράσταση, όπου πέρα από τη συγγραφή του κειμένου, επιμελείται και τη σκηνοθεσία μαζί με τον Λάζαρο Βαρτάνη και συμπρωταγωνιστεί με τον Στέφανο Παπατρέχα στο Black Box του Θεάτρου Επί Κολωνώ. Η πρεμιέρα αναμένεται για μετά το Πάσχα (14 Απριλίου). Παράλληλα μας αποκάλυψε την εσωτερική ανάγκη που την οδήγησε στη συγγραφή αλλά τι σηματοδοτεί για την ίδια ο έρωτας…

Ποια ανάγκη σε οδήγησε στο Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου;

Ας πούμε πως η δυσκολία μου να κοιμηθώ με έκανε να συνειδητοποιήσω την ανάγκη του παραμυθά μέσα μου! Ανά διαστήματα, κάπως υποφέρω από αϋπνίες εδώ και χρόνια… κι έτσι νομίζω άρχισα να φτιάχνω ιστορίες που να μου φέρνουν όνειρα... Κι ύστερα με τον καιρό, όταν άρχισαν να αποκτούν ενδιαφέρον κάποιες από αυτές, τις έβλεπα να συνεχίζονται το επόμενο άγρυπνο βράδυ… και να συνεχίζονται. Να εξελίσσονται. Οι αρχικές φιγούρες που αχνοφαίνονταν στην αρχή, αποκτούσαν νύχτα με τη νύχτα φωνή - καθεμία τη δική της μάλιστα – και λόγο, και προσωπικότητα. Κι ύστερα τρεις διαστάσεις. Και χρώματα. Και ήχους. Οπότε σιγά σιγά άρχισα να μην μπορώ να κοιμηθώ ακόμη περισσότερο, γιατί ήθελα να δω τη συνέχεια της ιστορίας. Κι έπειτα δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω τη συνέχεια αυτή. Κι ολοκληρωμένη πια την ιστορία να τη δουλέψω ξανά και ξανά. Να την επεξεργαστώ. Να τη φιλτράρω μέσα από τα εργαλεία και τη λειτουργία του ηθοποιού, να ελέγχω για παράδειγμα, πώς μιλιέται καλύτερα μια φράση, πιο φυσικά, πώς αποκτάει προφορικότητα και αμεσότητα ο λόγος και γίνεται πιο ελλειπτικός και πώς αλλάζει η σύνταξη όταν γινόμαστε πιο λυρικοί. Η συγγραφή, βέβαια, έχει τα δικά της εργαλεία και τις δικές της τεχνικές. Ήδη από τη σχολή στο Παρίσι είχα έρθει σε επαφή με τεχνικές θεατρικής συγγραφής, μάλιστα είχα και μάθημα Συγγραφής, Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, ένα πολύ απαιτητικό μάθημα.

Αφού επέστρεψα, όμως, στην Ελλάδα δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου ν’ ασχοληθώ με το γράψιμο. Ήταν μόνο για προσωπική μου χρήση. Δεν είχα δείξει ποτέ γραπτό μου παρά μόνο στην αδερφή μου. Εκείνη με προέτρεψε να στείλω κείμενο στο Στούντιο Νέων Συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου. Επέμεινε πολύ. Και την ευγνωμονώ γι’ αυτό γιατί τελικά έστειλα. Το πρώτο σκαρίφημα του «Έλα να παίξουμε». Και με επέλεξαν. Και κάπως έτσι συνειδητοποίησα πόσο μ’ αρέσει να εκφράζομαι μέσα από το γράψιμο.

Στο «Έλα Να Παίξουμε» όλα ξεκινούν από τη συνάντηση δύο νέων σ’ ένα μπαρ και καταλήγουν να τους παρακολουθούμε μόνους «Να μη θέλουν να θυμούνται». Γιατί πιστεύεις ότι μετά από έναν έρωτα επιλέγουμε τη λήθη;

Όταν τελειώνει μία σχέση ερωτική, ή φιλική - ή και επαγγελματική ακόμη - η ροή της καθημερινότητας δε σταματάει στη στιγμή του τέλους. Αντιθέτως η ζωή τρέχει, συμβαίνουν τεράστιες αλλαγές, ιδίως όταν τελειώνει μια μακροχρόνια σχέση. Οι συνήθειες αλλάζουν άρδην – τα μέρη που συχνάζουμε, οι συναναστροφές. Kαι ξαφνικά βλέπουμε και πάλι φίλους και γνωστούς που ίσως είχαμε καιρό να δούμε ή γνωρίζουμε από την αρχή ανθρώπους και σιγά σιγά δημιουργούμε καινούριες εικόνες. Και καινούρια στέκια. Και ο κύκλος μας ανανεώνεται. Και φτιάχνουμε έτσι καινούριες εμπειρίες που γεμίζουν το χρόνο και τη σκέψη μας.Η λήθη έχει την ιδιότητα να κάνει χώρο. Για να χωρέσει ό,τι νέο και διαφορετικό.Όπως όταν σβήνουμε από το στικάκι περσινές λίστες τραγουδιών για να βάλουμε άλλες και να κάψουμε καινούριο cd για το δρόμο. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια, ότι το παλιό το cd δεν υπήρξε ποτέ. Το να επιλέγεις να μην το χρησιμοποιείς πια δε σημαίνει ότι διαγράφηκε. Είναι επιλογή, το να φτιάχνεις χώρο για το διαφορετικό, για το επόμενο. Και είναι και ελευθερία. Αυτό είναι η λήθη νομίζω.

Για εσένα ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι; Γι’ αυτό έδωσες και αυτόν τον τίτλο στην παράσταση;

Ο τίτλος είναι αναφορά σε στίχο του ποιήματος του Μανώλη Αναγνωστάκη «Το Σκάκι». Έτσι αρχίζει. Μου αρέσουν οι αναφορές γενικώς. Και να τις ανακαλύπτω σε διάφορα έργα, λογοτεχνικά, ταινίες, εικαστικά. Και προσωπικά να δουλεύω με αναφορές. Σαν ένα παιχνίδι δικό μου.Έτσι την περίοδο που δούλευα πάνω στο συγκεκριμένο κείμενο κι ενώ διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, ήρθε μια στιγμή μπροστά στα μάτια μου «Το Σκάκι», μετά από πολύ καιρό, και κάπως φωτίστηκε αυτή η ανεξήγητη αλλά καθολικά και αδιαπραγμάτευτα υπαρκτή μάχη ανάμεσα σε δύο εραστές.Δύο είναι οι βασικοί στόχοι του παιχνιδιού. Η διασκέδαση και η νίκη. Και πραγματικά δεν ξέρω ποιος έρχεται πρώτος και ποιος δεύτερος.Στον έρωτα, πάλι, ψάχνει κανείς να κάνει δικό του το αντικείμενο του πόθου του, να του επιβληθεί, να το κερδίσει. Και ασφαλώς θέλει να περάσει όμορφα. Ακόμα κι όταν παιδευόμαστε, ωραία είναι, το ευχαριστιόμαστε, κακά τα ψέματα. Όλα τα υπομένουμε αρκεί να ‘χουμε την προσοχή του άλλου.Κάπως έτσι μοιάζει να ‘ναι ο έρωτας. Ένα παιχνίδι διασκεδαστικό και ανταγωνιστικό ταυτόχρονα. Έχει κανόνες. Στρατηγική. Σαν το σκάκι. Στο μόνο που διαφέρουν ίσως είναι ότι στον έρωτα ή κερδίζουν ή χάνουν και οι δύο. Κι ας παίζουν σε αντίπαλα στρατόπεδα.Αν πάλι καταφέρουν και βρεθούν απ’ την ίδια πλευρά του τείχους, και αποδεχτούν ο ένας τη διαφορετικότητα του άλλου, τότε ο έρωτας μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη, που είναι η βάση για κάθε υγιή και ουσιαστική σχέση. Δυστυχώς – ή ευτυχώς – δεν έχουν όλοι οι έρωτες την ίδια κατάληξη.

Στην παράσταση έχεις μια ολοκληρωτική καλλιτεχνική σχέση, έχεις γράψει το κείμενο, σκηνοθετείς και πρωταγωνιστείς. Ελλοχεύουν κίνδυνοι όταν κάποιος είναι τόσο «μέσα» σε ένα δικό του έργο;

Οι λειτουργίες είναι ανεξάρτητες αλλά και συμπληρωματικές μεταξύ τους. Για παράδειγμα μου ήταν καθαρό το σκηνοθετικό πλαίσιο, έχοντας γράψει το κείμενο, ενώ συγχρόνως δουλεύοντας στις πρόβες, ανακάλυψα και συνειδητοποίησα πράγματα εκ νέου ως προς το περιεχόμενό του, μέσα από τις αναλύσεις με τους συνεργάτες μου.Από την άλλη, υπάρχουν σίγουρα κίνδυνοι, γιατί η έκθεση πλέον είναι σε κάθε επίπεδο και η συναισθηματική εμπλοκή μεγάλη, οι λειτουργίες πολλαπλές και το πέρασμα από τη μία στην άλλη απαιτητικό και κοπιαστικό. Παρόλα αυτά μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες στο θέατρο είναι ότι είναι ομαδική δουλειά. Στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον. Αφηνόμαστε ο ένας στα χέρια του άλλου. Κι αυτό προϋποθέτει εμπιστοσύνη. Έτσι κι εγώ εμπιστεύτηκα το Λάζαρο Βαρτάνη που σκηνοθετούμε μαζί και το Στέφανο Παπατρέχα για να μοιραστούμε τη σκηνή. Όπως με εμπιστεύτηκαν κι εκείνοι. Και μαζί με όλους μας τους συνεργάτες δουλεύουμε και συνδημιουργούμε την παράστασή μας. Και αυτή η συνεργασία είναι το μεγαλύτερο κέρδος μου νιώθω. Το ρίσκο είναι μεγάλο, ίσως. Σημασία έχει, όμως, ακόμα και όταν τρως τα μούτρα σου να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις, έχοντας μάθει κάτι καινούριο.

Τι θες να θυμάται ο θεατής μετά την παράσταση;

Θα μου άρεσε να του ‘ρθει στο νου μια προσωπική ανάμνηση. Από κάποιο του έρωτα. Ένα στιγμιότυπο που ‘χει στη μνήμη χαραγμένο - κι ενδεχομένως να είχε και καιρό να αναπολήσει - να ξυπνήσει μέσα του στη διάρκεια της παράστασης, βλέποντας τα πρόσωπα του έργου.Άλλωστε ΕΚΕΙΝΟΣ κι ΕΚΕΙΝΗ είναι δυο πρόσωπα χωρίς όνομα, χωρίς ηλικία ή ιδιότητα, που προσδιορίζονται μόνο από τη μεταξύ τους σχέση στο πέρασμα του χρόνου, κι έτσι ο καθένας θα μπορούσε ίσως να δει κάτι από τον εαυτό του μέσα τους. Αυτή η αίσθηση πως όλοι έχουμε ζήσει κάποτε κάτι παρόμοιο που, όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι ίδιο με κάποιου άλλου. Αυτό κάνει ΕΚΕΙΝΟΝ κι ΕΚΕΙΝΗ να είναι ξεχωριστοί καθ’ όλα και σε τίποτα, την ίδια στιγμή.Το ξύπνημα μιας προσωπικής και ακριβής του στιγμής θα μ’ άρεσε, λοιπόν, να πάρει ο θεατής μαζί του. Ένα άγγιγμα χεριών κάτω από κάποιο τραπέζι, στα κλεφτά. Τη μυρωδιά απ’ τα φρεσκολουσμένα μαλλιά του αγαπημένου προσώπου. Πώς ηχούσε το γέλιο του κάποιο καλοκαιριάτικο απόγευμα.Αυτό το συναίσθημα. Της αφύπνισης μιας ολότελα δικής του ανάμνησης.

Τι είναι αυτό που σου δίνει ώθηση να συνεχίζεις να δημιουργείς στην Ελλάδα της κρίσης;

 Η ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία. Να πλησιαστούμε κάπως, να βρίσκουμε αφορμές να τα λέμε, να εκτονώνουμε ό,τι χρειάζεται να εκτονωθεί, να περνάμε όμορφα, να ξεκαρδιζόμαστε, να ανταλλάσσουμε προβληματισμούς. Το θέατρο, η τέχνη, δε δίνουν απαντήσεις. Θέτουν ερωτήματα. Όπως τα παιδιά.Τέτοια ερωτήματα νιώθω πως θέλω να εκφράσω.

 Από πού αντλείς έμπνευση;

Από οτιδήποτε. Απ’ όσα ακούω και βλέπω. Όσα διαβάζω. Όσα συμβαίνουν γύρω μας, στην πόλη μας, στους καλοκαιρινούς προορισμούς, στα ταξίδια, στο μετρό, στις ουρές των ATM, στις καφετέριες που πάντα θα μου πιάσει τ’ αυτί κάτι που συζητάνε στο διπλανό τραπέζι και θα χάσω για λίγο την κουβέντα της δικής μου παρέας. Πάντα θα βρεις ν’ ακούσεις κάτι ενδιαφέρον. Στις φιλικές κουβέντες. Και στις εχθρικές ακόμη.Ακόμη και σ’ εκείνες που κάνω με πρόσωπα αγαπημένα που δεν είναι πια στη ζωή μου.Στα λόγια και τις ιδέες των άλλων γύρω μου, στο διαφορετικό τρόπο σκέψης, βρίσκω τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Τα πιο απλά. Τα πιο εντυπωσιακά

Μελλοντικά σχέδια

Στις 14 Απριλίου σηκώνει αυλαία το «Έλα να παίξουμε» στο Black Box του Επί Κολωνώ μέχρι τις 13 Μαΐου, ενώ μόλις ολοκλήρωσε τον κύκλο της για δεύτερη χρονιά η παράσταση «Στέλλα Βιολάντη», στο θέατρο Χορν, μια πολύ αγαπημένη δουλειά όπου ήμουν βοηθός σκηνοθεσίας. Θα πάω και στην Κύπρο για λίγες μέρες για κάποια γυρίσματα, λίγο μετά την πρεμιέρα μας. Στο μεταξύ ολοκληρώνω ένα καινούριο κείμενο, που ήδη έχουμε αρχίσει να συζητάμε για την ερχόμενη χρονιά. Και ακολουθεί μια μετάφραση θεατρικού κειμένου από τα γαλλικά. Κάπως έτσι θα με βρει το καλοκαίρι, καλά να ‘μαστε!

Το θέατρο φαίνεται να γοητεύεται από τις αληθινές ιστορίες. Τη φετινή σεζόν είδαμε στις αθηναϊκές σκηνές, περίπου, είκοσι βιογραφίες. Οι ζωές σπουδαίων ανθρώπων από τον χώρο της Τέχνης, της Επιστήμης και της Ιστορίας έγιναν πηγή έμπνευσης για τους Έλληνες δημιουργούς και σκηνοθέτες. Ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Φρίντα Κάλο, η Έμμα Ρέγιες, ο Μάρκος Βαμβακάρης, η Μαρί Κιουρί είναι, μόνο, μερικές προσωπικότητες, οι οποίες «ζωντάνεψαν» στα θέατρα της πόλης. Με τα αποτελέσματα, πολλές φορές, να είναι, ακόμη, κι εντυπωσιακά, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, όμως, οι παραστάσεις στάθηκαν πολύ μικρές μπροστά στο μέγεθος του «μύθου», που έπρεπε να αναπαριστήσουν επί σκηνής.

Τις εντυπώσεις κέρδισαν με την ξεχωριστή «Frida κι Άλλο» η Κατερίνα Δαμβόγλου κι ο Ρόμπιν Μπίαρ στο Θέατρο 104. H ηθοποιός ερμήνευσε την πολυτάραχη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου μέσα σε ένα ξεχωριστό περιβάλλον με video art και πολυμέσα, λειτουργώντας ζωντανά πάνω στη σκηνή , ενώ ο δεύτερος συνθέτοντας ένα, άκρως, εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Η Δαμβόγλου κατάφερε να χτίσει τη σκηνική φιγούρα της ζωγράφου και να διηγηθεί την ιστορία της με τέτοια αμεσότητα που σπαρταρούσε στη σκηνή. Η θυελλώδης προσωπικότητα της ζωγράφου, το ατύχημα που τη σημάδεψε, ο γάμος της με τον μέντορα και ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα γίνονται μια συναρπαστική ιστορία . «Ο θάνατος είναι σαν το βιολί. Δεν αρκεί να έχεις ταλέντο, θέλει και συστηματική εξάσκηση», λέει η Φρίντα μέσα στο υπέροχο αυτό εικαστικό σύμπαν παρασύροντάς σε, όπως κι οι πίνακές της. Εξαιρετικό είναι, επίσης, και το σκηνικό της Ερμίνας Αποστολάκη.

Τη ζωή μιας ακόμη ζωγράφου με πολυτάραχο βίο και πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια παρακολουθήσαμε στη Β’ σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας. Η Μαρία Πρωτόπαππα, στην έκτη σκηνοθετική της δουλειά, διασκευάζει το βιβλίο της Κολομβιανής ζωγράφου, Έμμα Ρέγιες, «Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας» (εκδ. Ίκαρος, μτφρ. Μαρίας Παλαιολόγου), δημιουργώντας έναν μονόλογο εξαιρετικής ροής με αρετές απεύθυνσης και ζωντανού λόγου, που σε ταξιδεύουν.

Μια σπουδαία ηθοποιός σε μια μοναδική θεατρική στιγμή καταφέρνει να διηγηθεί, τόσο ουσιαστικά, την ιστορία της Κολομβιανής ζωγράφου καθηλώνοντας τον θεατή σε μια παράσταση - διαμάντι! Μια ερμηνεία, που βρίθει αλήθειας κι απογειώνεται από τη γνήσια συγκίνηση.

Η Πρωτόπαππα μεταμορφώνεται σε παιδάκι από τη Μπογκοτά, το οποίο παίζει στις χωματερές ματώνοντας τα γόνατά του. Ένα παιδί, που, αντί για κούκλες, διασκεδάζει με το να αδειάζει το καθίκι της τουαλέτας και να φτιάχνει ήρωες με λάσπες. Ένα τετράχρονο, που βιώνει βαθιά την αδικία κι όταν ο ενήλικος εαυτός του λέει: «τότε κατάλαβα πως είναι ένα παιδί τεσσάρων ετών, να μπορεί να μη θέλει να ζει…», σε κάνει να σπαράζεις για όλα τα παιδιά του κόσμου.

Δεν θα μπορούσαμε να μην μνημονεύσουμε τον Θανάση Παπαγεωργίου για το ρεσιτάλ ερμηνείας του ως Μάρκος Βαμβακάρης στο Θέατρο Στοά. Στην παράσταση «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», την οποία υπογράφει και σκηνοθετεί ο ίδιος, ανεβαίνει μόνος στη σκηνή, και, με μια αφοπλιστική παραστατικότητα, πείθει απόλυτα, έχοντας ως συμπρωταγωνιστή του μόνο το μπουζούκι του. «Ο άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να έρχεται στη θέση του άλλου, του ομοίου του», θα πει μεταξύ άλλων ο Μάρκος, ο οποίος «υπόφερνε» στη ζωή και το έβγαζε στην «πενιά»… Το κείμενο έγραψε η Νάνση Τουρμπακάρη κι είναι βασισμένο στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου, έτσι όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάϊλ «Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία». Την παράσταση επένδυσε μουσικά ο γιος του Στέλιος.

Σημαντική ήταν κι η ερμηνεία του Θανάση Τσαλταμπάση στο θέατρο Ακροπόλ. Ο ηθοποιός ήρθε αντιμέτωπος με ένα μεγάλο υποκριτικό στοίχημα, υποδυόμενος τον αγαπημένο Τσαρλς Σπένσερ ή αλλιώς «Τσάρλι Τσάπλιν», ο οποίος έγινε γνωστός στην Ελλάδα με το προσωνύμιο «Σαρλό». Η ανέμπνευστη κι επίπεδη, όμως, σκηνοθεσία, όπως κι οι περισσότερες από τις υπόλοιπες ερμηνείες, οι οποίες ήταν μετριότατες, με εξαίρεση αυτή της Μαρίνας Ψάλτη και του Γιώργου Κωνσταντίνου, υποβάθμισαν το τελικό αποτέλεσμα μη αφήνοντας το βραβευμένο έργο του Daniel Colas να απογειωθεί.

Η ζωή του Έλληνα μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή ζωντανεύει μέσα από την παράσταση «Στέλιος Καζαντζίδης - Η ζωή του όλη», που έγραψε η Μιμή Ντενίση μαζί με την Κωνσταντίνα Γιαχαλή, στηριζόμενες στο βιβλίο των Ν. Τζινιδάκη και Π. Υφαντή «Απομεσήμερο με τον Στέλιο» (Οδός Πανός). Η πρώτη υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, όπου δεν υπάρχει καθόλου ζωντανή μουσική, καθώς όλα τα τραγούδια του Στέλιου ακούγονται ηχογραφημένα με τη δική του φωνή. Επιλογή ορθή, γιατί όπως κι η ίδια είχε δηλώσει στη συνέντευξη Τύπου (11/12): «Σ’ ένα έργο που είναι η ζωή του Στέλιου, μου φαινόταν περίεργο να βγαίνει κάποιος τραγουδιστής και να κάνει πως είναι ο Στέλιος». Ο Μελέτης Ηλίας κλήθηκε να ερμηνεύσει τον λαϊκό τραγουδιστή, ο οποίος έγινε σύμβολο και λατρεύτηκε όσο λίγοι. Η πρόκληση ήταν μεγάλη κι η προσπάθεια του ηθοποιού σημαντική, καθώς κατάφερε να περάσει την εικόνα του αντι-σταρ, που δεν ενδιέφεραν οι κοσμικότητες, αλλά είχε επαφή μόνο με απλούς ανθρώπους φωτίζοντας, έτσι, κάποιες πλευρές της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του ερμηνευτή. Σε καμία περίπτωση, όμως, το κοινό δεν κατάφερε να ταυτιστεί μαζί του. Βεβαίως, οφείλουμε να πούμε ότι από όλες τις βιογραφίες που ανέβηκαν φέτος, αυτή αφορούσε τον πιο λαοφιλή καλλιτέχνη και πιο πρόσφατα χαμένο, αφού ο Καζαντζίδης έχει, μόλις, 17 χρόνια που απεβίωσε. Επομένως, το εγχείρημα ήταν τολμηρό. Σαρωτική η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στον ρόλο της μητέρας του τραγουδιστή, κομβική η παρουσία της και δραματουργικά, καθώς όλη η ιστορία φαντάζει μέσα από τα δικά της μάτια.

Αντίθετα, ο Πέτρος Ζούλιας στο «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα...» προσπαθώντας να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο δεν μας παρουσίασε κανέναν ηθοποιό στον ρόλο του Γιώργου Ζαμπέτα στο Θέατρο Αλίκη. Η παράσταση σκιαγραφεί τον μύθο του μέσα από τις δραματοποιημένες αφηγήσεις της γυναίκας της ζωής του, της μητέρας και του πατέρα του, της αδερφής του και των στενών του συνεργατών. Έτσι γίνεται μάλλον, περισσότερο ένα αφιέρωμα, παρά μια βιογραφία. Ακούμε για εκείνον ιστορίες από τη Βίκυ Σταυροπούλου, η οποία ερμηνεύει, με μπρίο, τη γυναίκα της ζωής του. Ο Τάσος Χαλκιάς είναι συγκινητικός στον ρόλο του πατέρα του, όπως κι η Χριστίνα Τσάφου στον ρόλο της μητέρας του Γιώργου Ζαμπέτα. Η Ελένη Καρακάση ξεχωρίζει με τη φωνή της, αλλά ο Ζαμπέτας δεν υπάρχει πουθενά. Παρ’ όλα αυτά, η παράσταση είναι μια ευχάριστη μουσική εμπειρία.

Μετά τη μεγάλη της καλοκαιρινή περιοδεία η παράσταση «Αλέξης Ζορμπάς» παρουσιάζεται, από τον Οκτώβριο, στο Θέατρο Βέμπο. Το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1964 σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη με τον συγκλονιστικό Άντονι Κουίν στον ομώνυμο ρόλο, σε μια ταινία όπου καθιερώθηκε το συρτάκι του Μίκη Θεοδωράκη ως ελληνικό παγκόσμιο soundtrack, διασκεύασαν οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Σταμάτης Φασουλής και τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο οποίος ως μιναδόρος μακεδονικής καταγωγής, μιας ύπαρξης αχόρταγης, που ζει τη ζωή του χωρίς προκαταλήψεις, δείχνει να απολαμβάνει την κάθε του στιγμή στο σανίδι. Στην υπόλοιπή διανομή, όμως, υπάρχουν σημαντικές αδυναμίες, όπως και στο εικαστικό κομμάτι της παράστασης.

Μια έξυπνη ιδέα είδαμε, φέτος, και στον Πολυχώρο Vault, στα πλαίσια του θεατρικού project «Ο Γιος μου», όπου επτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες. Επτά μάνες μιλούν για τους γιους τους. Επτά γυναίκες - ηθοποιοί παρουσιάζουν επτά γυναικείους μονολόγους , μιλούν για τα παιδιά τους, τα οποία εμείς γνωρίσαμε ως σπουδαίους και διακεκριμένους άντρες και τα οποία έλαμψαν με την προσωπικότητα, το έργο, την ευφυία, το ταλέντο, την τέχνη ή την επιστήμη τους. Μέχρι στιγμής, έχουν ανέβει οι τέσσερις από τους επτά μονολόγους

Παρακολούθησα την «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού ή Διάφανη», την οποία έγραψε και σκηνοθέτησε ο Περικλής Μοσχολιδάκης. Στην παράσταση η Μάγδα Κατσιπάνου, δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία στον ρόλο της μητέρας του Διονύσιου Σολωμού, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, την επτανησιακή διάλεκτο του 19^ου αιώνα. Την παράσταση ντύνει μουσικά με το βιολοντσέλο του, ο Κωνσταντίνος Χίνης με τις νότες του, κάποιες στιγμές, να γίνονται συνοδοιπόροι της αφήγησης. Το κοινό, πέρα από την απόλαυση της παράστασης, έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή και με την ιστορική γνώση, μαθαίνοντας την ιστορία μιας άσημης, εκπάγλου όμως ομορφιάς γυναίκας, η οποία έφερε στον κόσμο τον εκφραστή του Ύμνου της Ελευθερίας των Ελλήνων.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Είχα να βιώσω τέτοια θεατρική χαρά, εδώ κι ένα χρόνο περίπου, όταν πέρσι τον Μάιο, είδα τον «Χαρτοπόλεμο» του Βαγγέλη Ρωμνιού στο Ιλίσια- Βολανάκης σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, το πρώτο και τελευταίο του έργο, αφού ο Βαγγέλης έφυγε πολύ νωρίς.

Δυστυχώς, είναι εξαιρετικά σπάνιο για τα θεατρικά μας δρώμενα ο θεατής να απολαμβάνει καλά ελληνικά έργα και ακόμη πιο σπάνιο τα κείμενα να βρίσκονται στα χέρια σκηνοθετών, οι οποίοι καταφέρνουν να αποδώσουν τις λεπτές αποχρώσεις και τη βαθιά τους ευαισθησία.

Δέκα μήνες μετά, λοιπόν, και με την εμπειρία του «Χαρτοπόλεμου», με ενδιάμεσο σταθμό ενός νέου ελληνικού έργου, το οποίο να με συγκίνησε, πραγματικά, να μπορώ να εντάξω μόνο την «Γρανάδα» του Γιάννη Καλαβριανού, έρχεται ένα θεατρικό δώρο που ακούει στο όνομα «Mute», από τον ηθοποιό και συγγραφέα Γιώργο Αδαμαντιάδη. Ένα έργο, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο συγγραφέας στην παράσταση κι επιλέγει κάποιον άλλον να αναστήσει σκηνικά το συγγραφικό του παιδί. Έτσι, σκηνοθέτης της παράστασης είναι ο Στέλιος Πατσιάς.

Το «Mute» είναι ένα διαμάντι κι επειδή «εν αρχή ην ο Λόγος», εν προκειμένω, το θαυμάσιο κείμενο του Γιώργου Αδαμαντιάδη, ιστορικό, βρίθει έρευνας κι ενασχόλησης με την περίοδο που απεικονίζει, αλλά πάνω από όλα είναι θέατρο: ζωντανός λόγος, που σπαρταρά, ήρωες με αλήθειες, αδυναμίες, φόβους, εξαιρετική πλοκή και σασπένς.

Η ιστορία μας πάει στον Όλυμπο, το 1925, όταν δύο αδελφοί, αγανακτισμένοι από κάθε μορφή εξουσίας, ανεβαίνουν στο βουνό βρίσκοντας καταφύγιο στη ληστρική ζωή. Αποκομμένοι από τον δυτικό πολιτισμό συγκροτούν ομάδες επιστρέφοντας σε άλλες μορφές κοινωνικής ύπαρξης. Έρχονται σε σύγκρουση με όλες τις κρατικές και «παρακρατικές» δομές, καθώς το νεοελληνικό κράτος έχει χάσει κάθε διάστασηδικαιοσύνης, αφού υπερασπίζεται τους πλούσιους της εποχής,απογόνους των κοτζαμπάσηδων. Η δράση απέναντι στην κρατική διαφθορά οδηγεί, όχι μόνο, στη μυθοποίηση των δύο αδελφών ληστών στα μάτια των τοπικών πληθυσμών, αλλά και στη μετατροπή τους σε λογοτεχνικούς ήρωες στα αστικά κέντρα. Από τη μία, εκτελούν φιλανθρωπικό έργο, καθώς χτίζουν εκκλησίες και συντηρούν χήρες κι ορφανά, κι   από την άλλη, λειτουργούν ως τοπικές μαφίες, ζητώντας αντίτιμο για τις υπηρεσίες τους κι απειλώντας με μαζικές ανθρωποκτονίες.

Μπορεί οι ληστές να κάνουν πράξεις, τις οποίες η κοινωνία της εποχής καταδικάζει,αλλά μέσα σ’ αυτές βρίσκεται και μια μορφή επανάστασης ενάντια στο κατεστημένο. «Αν κάποιος πάρει χρήματα για να κάνει κάτι και δεν το κάνει ληστής δεν είναι;», ρωτά ο Μάρκος τον παπά του χωριού και συνεχίζει: «Λένε εμάς κακούργους, αλλά αυτοί κάνουν χειρότερα».

Πρόκειται για ένα κείμενο γεμάτο αλληγορίες, με σπουδαίες σκηνές, όπως αυτή με τον Λουκά να κάνει καψόνια στους υποτακτικούς τους,με ερωτήματα σχετικά με τα πάθη του Χριστού, θίγοντας ζητήματα που ακόμη αφορούν την ελληνική κοινωνία, όπως οι μισαλλοδοξίες, τα δαιμόνια και το φλέγον θέμα της ιστορικής εκπαίδευσης. «Τι ιστορία μαθαίνουμε στο σχολείο;»«Πώς να συντρίβουμε τον εχθρό.», είναι η απάντηση με τα παραδείγματα του Μέγα Αλέξανδρου, του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου, του Κολοκοτρώνη,του Καραϊσκάκη. Μαθαίνουμε για τον «Ιερό Πόλεμο», τι είναι, όμως,ιερό στον πόλεμο αναρωτιέται ο Πετράκης; Το «Mute» μας (υπεν) θυμίζει πόσο ζώα γίνονται όλοι στο πεδίο της μάχης και, κυρίως, πόσο λυσσομανούν προκειμένου να επιβάλλουν την εξουσία τους στον αδύναμο. Έλληνας ήταν εκείνος που βίαζε την ανήλικη Τουρκάλα.

Εμβληματικός και ευφυής ο τίτλος του έργου, «Mute» σε μια Ελλάδα, σε μια Ευρώπη, σε μια κοινωνία ολόκληρη, η οποία μένει - ή προτιμά να μένει - «βουβή» σ’ ό,τι συμβαίνει, πατώντας το κουμπάκι και συνεχίζοντας την πορεία της σαν ρομπότ.

 Ο Στέλιος Πατσιάς κατάφερε, με τη σκηνοθεσία του, να αναδείξει το έργο, φωτίζοντας κάθε λεπτή απόχρωσή του. Με ένα λιτό, αλλά ουσιαστικό ανέβασμα, χρησιμοποιώντας ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, παίζοντας με τα κουστούμια (Γιάννης Μυρσιώτης)και τα σκηνικά (Μαρία Παλάντζα), καθώς και με τους φωτισμούς (Δημήτρης Λογοθέτης) έστησε μια παράσταση, την οποία θα θυμόμαστε για καιρό.

Οι έξι ηθοποιοί (Γιώργος Αδαμαντιάδης, Νικόλας Αλεξίου,Παύλος Ιορδανόπουλος, Σήφης Μηλιαράκης, Αλέξανδρος Σιάτρας και Χρόνης Barbarian),παρόντες στη σκηνή καθ’ όλη τη

διάρκεια του έργου, σε κερδίζουν με τη σκηνική τους ενέργεια, την αφοσίωση στο στόχο τους και την εντυπωσιακή κι εξαιρετική τους επικοινωνία.Μεγάλο ατού της παράστασης η ζωντανή μουσική, ο Γιώργος Καρανικολάου, ο οποίος παίζει τύμπανα.Η μουσική αξιοποιείται μοναδικά, χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα.

Αντίθετα, οι ήχοι γίνονται συμπρωταγωνιστές στο όλο εγχείρημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το φλυτζανάκι στην πρώτη σκηνή, που μάχεται με τις νότες από τα τύμπανα και την ανθρώπινή ανάσα… Σκηνική ποίηση.

Δείτε το «Mute» μένουν δύο ακόμη παραστάσεις σήμερα 26 και αύριο 27 Μαρτίου στο Θέατρο Σημείο. Είμαι σίγουρη όμως ότι θα υπάρξει συνέχεια…

Μια βραδιά μνήμης, αφιερωμένη στη ζωή και το σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο του Νίκου Κούρκουλου, διοργάνωσε ο Δήμος Ζωγράφου σε συνεργασία με τον Θανάση Παπαγεωργίου και το Θέατρο Στοά, τη Δευτέρα 19 Μαρτίου. Για τον ηθοποιό και καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, μίλησαν η Υπουργός Πολισμού, Λυδία Κονιόρδου, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο Σταμάτης Φασουλής, η Άννα Φόνσου κι ο οικοδεσπότης Θανάσης Παπαγεωργίου.

Η πρωτοβουλία εντάσσεται στον εορτασμό των 70 χρόνων του Δήμου και μ’ αφορμή την επέτειο αυτή, τιμώνται σπουδαίες προσωπικότητες της πόλης. Η δήμαρχος, Τίνα Καφατσάκη ανακοίνωσε, μάλιστα, τη μετονομασία της οδού «Γαΐου» σε οδό «Νίκου Κούρκουλου». Σ’ αυτό τον δρόμο βρισκόταν το πατρικό του ηθοποιού, όπου και μεγάλωσε με τη μητέρα του Αυξεντία, τον πατέρα του Αλκίνοο, καθώς και τα άλλα τρία του αδέρφια.

Η Λυδία Κονιόρδου ανεβαίνοντας στο βήμα είπε: «Όταν καλούμαι να μιλήσω για τον Νίκο Κούρκουλο, μόνο βιωματικά μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να μιλήσω σαν υπουργός. Είμαι παιδί του Εθνικού. Απομακρύνθηκα και γύρισα, όταν εκείνος ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής, γιατί ένιωσα ότι μαζί του γύρισε σελίδα το Εθνικό». Στη συνέχεια, τόνισε το σπουδαίο έργο του, ως καλλιτεχνικού διευθυντή, αφού εξαιτίας του « οι παραστάσεις του Εθνικού ταξίδεψαν στην υφήλιο. Άνοιξε η Πειραματική Σκηνή, το Παιδικό Στέκι, αλλά και το Εθνικό Θέατρο έγινε ανοιχτό για όλους, χαρίζοντάς μας αυτό το υπέροχο κτίριο, για το οποίο, τώρα, καμαρώνουμε». Η κ. Κονιόρδου στάθηκε πολύ και στον χαρακτήρα του Νίκου Κούρκουλου, λέγοντας χαρακτηριστικά: « Είχε μπέσα. Ο λόγος του ήταν συμβόλαιο».

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου θυμήθηκε την πρώτη τους γνωριμία στη γειτονιά του Ζωγράφου, αλλά και μια περιοδεία τους στην Αυστραλία, κι όπως είπε, είδε «την αποθέωση του σταρ σε θέατρα 2.500- 7.000 θέσεων». Επιστρέφοντας στο σήμερα, όπου ο ίδιος είναι πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, δήλωσε πως, ακόμα, νιώθει από τους εργαζομένους «τη λατρεία» που τρέφουν για τον Νίκο Κούρκουλο.

«Ακριβές» χαρακτήρισε και τις τέσσερις συνεργασίες που είχε με τον Νίκο Κούρκουλο, ο Σταμάτης Φασουλής, ο οποίος τόνισε πως «ο Κούρκουλος δεν καταδέχθηκε ποτέ να παίξει στο θέατρο αυτά που είχε κάνει στο σινεμά». Ενώ για τις τραγωδίες, στις οποίες είχε παίξει, διηγήθηκε μια ιστορία του «κακού» , όπως είχε αναφέρει κι ο Μινωτής, ο οποίος είχε παραδεχθεί πως «μετά από εκείνον, μόνο ο Κούρκουλος ήταν πολύ καλός στον Οιδίποδα». Στη συνέχεια κι εκείνος, τόνισε το σημαντικόέργο του Νίκου Κούρκουλου στο Εθνικό Θέατρο, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Τελείωσα το Εθνικό και δεν είχα πατήσει το πόδι μου ποτέ πριν αναλάβει εκείνος. Χρωστάω στον Κούρκουλο τη μεγάλη μου επιτυχία ‘’Βύρα τις Άγκυρες ‘’. Δεν ερχόταν να δει τις πρόβες. Ήρθε, μόνο, στην πρεμιέρα και χειροκρότησε ».

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος φώτισε μιαν άλλη πλευρά του ηθοποιού, σχετική με την εκπαίδευση που έλαβε ο ίδιος, ως μαθητής στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με καθηγητές την Κατίνα Παξινού και τον Άγγελο Τερζάκη. Υπενθύμισε πως ο Κούρκουλος ήταν στην πρώτη παράσταση της Επιδαύρου το 1954, όταν την εγκαινίασε ο Δημήτρης Ροντήρης κι έπαιζε στον χορό του «Ιππόλυτου», με πρωταγωνιστή, τότε, τον Αλέκο Αλεξανδράκη (φωτογραφία υπάρχει και στο θεατρικό μουσείο). Σύμφωνα με τον Γεωργουσόπουλο, αυτή η παιδεία τον οδήγησε, αργότερα, στο θέατρο ρεπερτορίου, ανεβάζοντας, έτσι, Μπρεχτ, Πίντερ, Ανούιγ και, μάλιστα, με τόσο υψηλές προδιαγραφές. «Διάλεγε συνεργάτες στο ύψος του, όχι μικρότερους για να φαίνεται ο ίδιος στην κορυφή», τόνισε ο κ. Γεωργουσόπουλος.

Για μια πιο προσωπική στιγμή τους στη σκηνή μίλησε η Άννα Φόνσου, η οποία μοιράστηκε με το κοινό τα πρώτα χρόνια που έπαιζε μαζί με τον Νίκο Κούρκουλο στο θέατρο Προσκήνιο, τονίζοντας πως ήταν πάντα φίλοι γι’ αυτό δεν έπαιξε και πότε στο Εθνικό όσο εκείνος ήταν διευθυντής.

Κατά τη διάρκεια της βραδιάς παρουσιάστηκαν βίντεο με αποσπάσματα από ταινίες και παραστάσεις του ηθοποιού κι ακούστηκαν τραγούδια, που ερμήνευσαν η Εύα Καμινάρη, η Ανδριάνη Κυλάφη κι ο Σταύρος Παπασταύρου και ο αείμνηστος ηθοποιός είχε ερμηνεύσει στον κινηματογράφο και το θέατρο.

Το Θέατρο Στοά ήταν ασφυκτικά γεμάτο από καλλιτέχνες, φίλους και κατοίκους της περιοχής που είτε γνώρισαν από κοντά τον καλλιτέχνη είτε τον αγάπησαν μέσα από τις ταινίες και την πορεία του στο θέατρο.

Ο Νίκος Κούρκουλος μπορεί να έφυγε από κοντά μας εδώ και έντεκα χρόνια,(30/1/2007) το έργο και η προσωπικότητά του, όμως άφησαν άφησαν γερή παρακαταθήκη.

«Πριν ξεκινήσω για τον κόσμο, ανάσανα έναν αέρα που μύριζε αλλιώς».

Η Κολομβιανή καλλιτέχνις, Έμμα Ρέγιες, ξεδιπλώνει την απίστευτη αυτοβιογραφία της μέσα από τις επιστολές, που έστελνε στον φίλο της Χερμάν Αρσινέγας. Εκείνος, συγκλονισμένος από τις επώδυνες αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας, δείχνει τα κείμενα στον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο οποίος ενθάρρυνε τη Ρέγιες να συνεχίσει το γράψιμο. Η αλληλογραφία κράτησε ως το 1997. Σ' αυτό το διάστημα, ο Αρσινέγας κατάφερε να πάρει την έγκριση της Έμμα Ρέγιες, προκειμένου να εκδώσει τις επιστολές αυτές μετά τον θάνατό της (το 2003, στο Μπορντό, 83 ετών).

Έτσι, το βιβλίο οι «Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας» (εκδ. Ίκαρος, μτφρ. Μαρίας Παλαιολόγου), με μια γραφή ξεχωριστή, για την εντιμότητα και την απουσία κάθε επιτήδευσης, είναι από τα πιο συγκλονιστικά αυτοβιογραφικά κείμενα της πρόσφατης λατινοαμερικανικής πεζογραφίας, σύμφωνα με την εφημερίδα «Semana». Το καλύτερο βιβλίο των τελευταίων ετών στην Κολομβία, η αφήγηση μιας ζωής πέρα από τα όρια, πέρα από κάθε φαντασία.

Η Ρέγιες αφηγείται τις αντιξοότητες των παιδικών της χρόνων στην Κολομβία στις αρχές του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στη Μπογκότα το 1919. Μεγάλωσε χωρίς γονείς και ταυτότητα. Η γυναίκα, που την είχε υπό την επίβλεψή της, την εγκατέλειψε μαζί με την αδερφή της σ' ένα μοναστήρι, από όπου και δραπέτευσε κάνοντας ωτοστόπ. Χωρίς αυτολύπηση, με ευφυΐα ενηλίκου και ματιά κοριτσιού, καταφέρνει να μεταδώσει, με ακρίβεια, στον αναγνώστη τα συναισθήματά της.

Η Μαρία Πρωτόπαππα, στην έκτη σκηνοθετική της δουλειά, διασκευάζει το βιβλίο της Κολομβιανής ζωγράφου, δημιουργώντας έναν μονόλογο εξαιρετικής ροής με αρετές απεύθυνσης και ζωντανού λόγου, που καθηλώνουν.

Παράλληλα, ανεβαίνει μόνη στη μικρή, αλλά τόσο φιλόξενη, Β΄ σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, για να μας υπενθυμίσει μέσα στο συνονθύλευμα από ποιοτικές, δήθεν ποιητικές και «με άποψη» παραστάσεις που παρακολουθούμε, το τόσο απλό κι ουσιαστικό, που έχουμε χάσει: τις ρίζες του θέατρου. Μια εξαιρετική ηθοποιός ερμηνεύει στη σκηνή και, με πηγαία συγκίνηση, σε παρασύρει με την ιστορία της.

Η Πρωτόπαππα γίνεται το παιδάκι στη Μπογκοτά, το οποίο παίζει στις χωματερές και ματώνει τα γόνατά του. Ένα παιδί, που, αντί για κούκλες, διασκεδάζει με το να αδειάζει το καθίκι της τουαλέτας και να φτιάχνει ήρωες με λάσπες. Ένα τετράχρονο, που βιώνει βαθιά την αδικία κι όταν ο ενήλικος εαυτός του λέει: «τότε κατάλαβα πως είναι ένα παιδί τεσσάρων ετών, να μπορεί να μη θέλει να ζει…» σε κάνει να σπαράζεις για όλα τα παιδιά του κόσμου. Ένα κοριτσάκι, που δεν γνώρισε αγάπη και γονείς.

Όλα αυτά, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, αλλά με μια πηγαία αλήθεια, μια γνήσια συγκίνηση, που βγαίνει αβίαστα.

Ντυμένη μ’ ένα γαλάζιο κουστούμι, σαν μια μαγική νιφάδα, μια νεράιδα σε μουσικό κουτί, ζωντανεύει, στην αποτελούμενη μόνο με βελούδινες κόκκινες κουρτίνες σκηνή, έναν ολόκληρο κόσμο, αυτόν της Κολομβίας των αρχών του 20^ου αιώνα, μέσα σε μια ατμόσφαιρα Λατινοαμερικάνικου μυστικισμού και Καθολικής αυστηρότητας.

Όσο το παιδάκι μεγαλώνει, ο μεγάλος του σύμμαχος το όνειρο, το εγκαταλείπει. Έτσι κι η μαγική νιφάδα σιγά-σιγά, αποδομείται από την ίδια την ηθοποιό επί σκηνής (κουστούμια – σκηνικά: Μαρία Πανουργιά)

Μ’ αυτό το στοιχείο του ονείρου, συνδιαλέγεται πολύ η σκηνοθεσία, προτάσσοντας την παιδικότητα, την αγνότητα της ψυχής, την αφέλεια και τη φαντασία κι επιτυγχάνοντας εξαιρετικά, όμως, τις μετακινήσεις στο χρόνο (flashback) με έξυπνες σκηνοθετικές λύσεις, όπως είναι η χρήση της σκιάς και του φωτός (φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης), καθώς και τα ενδιάμεσα μουσικά χαλιά. Η παράσταση σε κερδίζει, αδιαμφησβήτητα, λόγω της αμεσότητάς της. Η Μαρία Πρωτόπαππα είναι σαν να καταθέτει την ιστορία στον κάθε θεατή προσωπικά κι αυτό είναι ένα θεατρικό δώρο, που δεν το ξεχνάς εύκολα.

Στην παράσταση δεν γίνεται λόγος για τα έργα και την πορεία της ζωγράφου, για τις σπουδαίες συναντήσεις της (συγχρωτίστηκε με καλλιτέχνες, όπως ο Ντιέγκο Ριβέρα και διανοούμενους, όπως η Έλσα Μοράντε και ο Αλμπέρτο Μοράβια), για την προσωπική της ζωή (υπήρξε σύζυγος του γλύπτη Μποτέρο πριν παντρευτεί τον Ζαν Περομάτ, τον γιατρό που την κουράρησε στο πλοίο, που την έφερε στην Ευρώπη), για το γεγονός ότι έγινε προστάτιδα των κολομβιανών ζωγράφων, που την αποκαλούσαν «μεγάλη μαμά» τους.

Πρωταγωνίστρια είναι μόνο η μικρούλα Έμμα κι όλα όσα πέρασε στην παιδική της ηλικία. Η ενήλικη καλλιτέχνις μοιάζει να απουσιάζει. Αν, όμως, ρίξει κανείς μια απλή ματιά στα έργα της θα τη βρει εκεί, παρούσα. Τι σπουδαιότερο από μια παράσταση, με την οποία σου «συστήνεται», με έναν τόσο γλυκό τρόπο, μια καλλιτέχνιδα;

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αναζητήσαμε ιστορίες γυναικών που με τον τρόπο ζωή τους, την παρουσία τους, το καλλιτεχνικό τους έργο ή τη στάση τους στα πράγματα, επηρέασαν και ενέπνευσαν τόσο άλλες γυναίκες όσο και γενικότερα το περιβάλλον τους.

Μπορεί η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας να γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και να υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Όμως σίγουρα κάποιες κυρίες για τις οποίες θα διαβάσετε εδώ, αν και γεννημένες δεκαετίες πριν καθιερωθεί η γιορτή, ανήκουν αναμφίβολα στα γυναικεία πρότυπα, διεκδικώντας ξεχωριστή θέση και στο φεμινιστικό κίνημα.

Έξι αληθινές ιστορίες γυναικών που ζωντανεύουν στις αθηναϊκές σκηνές από αντίστοιχες γυναίκες ηθοποιούς που μάλιστα έχουν το θάρρος να τις ενσαρκώνουν στο πιο απαιτητικό είδος θεάτρου, τον μονόλογο.

Μαρία Πρωτόπαππα – «Έμμα Ρέγες»

Η Έμμα Ρέγιες γεννήθηκε στη Μπογκοτά το 1919, όπου μεγάλωσε χωρίς γονείς και ταυτότητα, ζώντας μαζί με την αδελφή της σε μοναστήρι για χρόνια, από το οποίο δραπέτευσε κάνοντας οτοστόπ. Άρχισε να ζωγραφίζει με ένα ταλέντο τόσο πηγαίο κι εκρηκτικό, που έκανε τον Ντιέγκο Ριβέρα, αλλά και τον Πάμπλο Πικάσο να ξετρελαθούν.

Έγινε γνωστή στο Παρίσι τη δεκαετία του ’60. Υπήρξε σύζυγος του γλύπτη Μποτέρο, πριν παντρευτεί τον Ζαν Περομάτ, τον γιατρό που την κουράρησε στο πλοίο που την έφερε στην Ευρώπη. Εξέθεσε έργα της σε διάφορες πόλεις του κόσμου και συγχρωτίστηκε με καλλιτέχνες, όπως ο Ντιέγκο Ριβέρα και διανοούμενους, όπως η Έλσα Μοράντε κι ο Αλμπέρτο Μοράβια. Έγινε προστάτιδα των Κολομβιανών ζωγράφων, οι οποίοι την αποκαλούσαν «μεγάλη μαμά» τους.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές την παρότρυνε να γράψει την ιστορία της ζωής της, όπως την περιέγραφε στα γράμματα που έστελνε στον καλό της φίλο Χερμάν Αρσινέγας. Έτσι, προέκυψαν οι «Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας», που κυκλοφορούν στη χώρα μας, από τις εκδόσεις Ίκαρος, σε μετάφραση Μαρίας Παλαιολόγου.

Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε το πρώτο υλικό για τη Μαρία Πρωτόπαππα, η οποία ερμηνεύει, σε δική της σκηνοθεσία, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, την Κολομβιανή ζωγράφο δηλώνοντας σε συνέντευξή της στο texnes-plus : «Αυτή τη δουλειά δεν τη σκηνοθετώ. Τη φτιάχνω ως ηθοποιός με τα εργαλεία του. Δεν με νοιάζει η τέχνη σήμερα. Με ενδιαφέρει το παιδάκι. Η Έμμα. Σε όλα τα άλλα, θα ήθελα να βάλω μια μεγάλη φωτιά και να τα εξαφανίσω».

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου- «Επάγγελμα Πόρνη»

Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε το 1922 στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με φιλελεύθερες, για την εποχή του, ιδέες . Σπούδασε φιλολογία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στη γερμανική κατοχή και, ενώ ήταν έγκυος, φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση γεννώντας την κόρη της στη φυλακή. Όρθωσε το ανάστημά της στο φασισμό, αλλά και, γενικότερα, στα «πρέπει» της εποχής της.

Στην παράσταση «Επάγγελμα Πόρνη», ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι παρουσιάζει, με τη δική του λιτή και ουσιαστική ματιά, τη γυναίκα Λιλή Ζωγράφου. Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου ενσαρκώνει αυτόν τον χαρακτήρα μέσα από την κομψή της παρουσία, αλλά και την δυναμική της στον λόγο, στην έκφραση και στις απαιτήσεις ενός μονολόγου. Ελεύθερη, ανυπότακτη και συνειδητοποιημένη η Λιλή Ζωγράφου μεταφέρει στα βιβλία της τη ζωή που έζησε, τη ζωή που της αντιστάθηκε, αλλά και άλλη τόση που της παραδόθηκε άνευ όρων. Δεν είναι εύκολο να πλησιάσεις αυτές τις «γαζέλες» της ζωής και της ύπαρξης. Ο Ένκε Φεζολλάρι μας έδωσε τη δυνατότητα, μέσα από μια σκηνοθεσία που σέβεται τη μνήμη, την ιστορία και τη ζωή, να δούμε και να ακούσουμε, χωρίς υπερβολές, τον λόγο μιας αγωνίστριας – μιας γυναίκας ελεύθερης.

Η συγκεκριμένη παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της από το ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον Δεκέμβριο του 2014. Στη συνέχεια, έκανε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία. Επιστρέφει στην Αθήνα, στις 9 του Μάρτη, στο Τempus Verum - Eν Αθήναις.

Μαίρη Βιδάλη- «Λέλα Καραγιάννη- Η μάνα της Αντίστασης »

Η Λέλα Καραγιάννη γεννημένη το 1989 στο χωριό Λίμνη της Εύβοιας, έγινε η «Μπουμπουλίνα», η οποία εκτελέστηκε από τους Ναζί. Μια Ευβοιώτισσα, η οποία δεν δίστασε να μετατρέψει το σπίτι της σε αρχηγείο της αντιναζιστικής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», δείχνοντας, με αυτόν τον τρόπο, την αντίθεσή της απέναντι στους κατακτητές. Περιέθαλψε Έλληνες φαντάρους, που επέστρεφαν από το μέτωπο και περίπου 140 συμμάχους.

Τον Ιούλιο του 1944, η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη από τη Γκεστάπο μαζί με τα πέντε από τα παιδιά της. Βασανίστηκε στα μπουντρούμια των Ες-Ες, στην οδό Μέρλιν και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Αττικής. Τελικά, άκαμπτη στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια, ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο κι εμψυχώνοντας, έως την τελευταία στιγμή τους μελλοθανάτους, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο 'Αλσος Χαϊδαρίου.

Την ιστορία της σπουδαίας Ελληνίδας αγωνίστριας ερμηνεύει η Μαίρη Βιδάλη στο Διάχρονο Θέατρο, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει η Γιώτα Κουνδουράκη. Η παράσταση βασίζεται σε κείμενο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου. Η παράσταση συνεχίζεται για 3^η χρονιά. Η Μαίρη Βιδάλη τιμήθηκε από την Ακαδημία Κορφιάτικων Βραβείων με το Α’ Βραβείο ερμηνείας μονολόγου «Αντιγόνη Βαλάκου» 2016-2017.

Γυναίκες – μάνες σπουδαίων ανδρών

Στο Πολυχώρο Vault, στα πλαίσια του θεατρικού project «Ο Γιος μου», επτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες. Επτά μάνες μιλούν για τους γιους τους. Επτά γυναίκες ηθοποιοί παρουσιάζουν επτά μονολόγους γυναικών, μιλούν για τα παιδιά τους, τα οποία εμείς γνωρίσαμε ως άντρες σπουδαίους και διακεκριμένους και τα οποία έλαμψαν με την προσωπικότητα, το έργο, την ευφυία, το ταλέντο, την τέχνη ή την επιστήμη τους. Αυτή την περίοδο, παρουσιάζονται οι τρεις από αυτούς.

Χρύσα Σπηλιώτη - «Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος»

Η Ρεγγίνα Μάντζαρου ήταν μητέρα του Νικόλαου Χαλικιόπουλου - Μάντζαρου συνθέτη του Εθνικού Ύμνου. Υπήρξε η πρώτη του δασκάλα στο πιάνο.

Αντάρτισσα η ίδια, παρά τις επιταγές της τάξης και της εποχής της, ερωτεύεται παράνομα. Προσπαθεί να σώσει το παιδί της και τον εαυτό της από τη μέγγενη των κοινωνικών περιορισμών και της υποκρισίας, που εκφράζει κι επιβάλλει ο δεσποτικός σύζυγός της Γιάκωβος. Εμπνέει στον γιο της, χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται, αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία. «Εγώ το μόνο που ‘κανα ήταν να τον αφήνω λεύτερο, να χαίρεται μέχρι τις πατουσίτσες του», καταφέρνοντας το σχεδόν ακατόρθωτο: Να δώσει τα εφόδια σ' έναν αριστοκράτη να γράψει τη μουσική για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων.

Η Χρύσα Σπηλιώτη πρωταγωνιστεί στο μονόλογο, που έγραψε η ίδια, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Αυγουστίνου Ρεμούνδου ζωντανεύοντας τον μικρόκοσμο της ηρωίδας σαν παιδικό κουρδιστό παιχνίδι εποχής και δημιουργώντας έναν ολόκληρο κόσμο μέσα από σύμβολα.

Μάγδα Κατσιπάνου-«Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη»

 Η Αγγέλικα Νίκλη πουλήθηκε σε ηλικία 13 ετών στον Κόντε Νικόλαο Σαλαμών για να γίνει παλλακίδα του – μαντενούτα του και έκανε μαζί του δύο νόθα αγόρια, τον Διονύσιο, ο οποίος αναδείχτηκε σε Εθνικό ποιητή των Ελλήνων και τον Δημήτριο, ο οποίος έγινε Γερουσιαστής των Ιονίων Νήσων. Η προσωπική της ιστορία και το δράμα της συγκλονίζουν.

Από αυτή τη σχέση λατρείας που για πολλά χρόνια δεν υφίσταται, λόγω της απόστασης που τους χώρισε και των οικογενειακών διαφορών, του Εθνικού μας ποιητή με τη μητέρα του εμπνεύστηκε ο Περικλής Μοσχολιδάκης κι έγραψε το μονόλογο, τον οποίο και σκηνοθετεί στη μικρή σκηνή του Vault. Μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογο της Αγγέλικας, την οποία ενσαρκώνει με την καταπληκτική της ερμηνεία η Μάγδα Κατσιπάνου, ξετυλίγεται η δραματική, άγνωστη ιστορία μίας άσημης, εκπάγλου, όμως, όμορφης γυναίκας, η οποία έφερε στον κόσμο τον Διονύσιο Σολωμό, παρ’ όλο που η ίδια διασύρθηκε και απαξιώθηκε τόσο όσο ο αγαπημένος της γιος αναγνωρίστηκε και δοξάστηκε. Μια παράσταση που την απολαμβάνεις και γοητεύεσαι από την εξαιρετική υποκριτική της πρωταγωνίστριας που αν και μόνη στη σκηνή με ένα μουσικό σε παρασύρει στον κόσμο της ηρωίδας της.

Ευγενία Αποστόλου- «Βασιλική Τριανταφύλλου: Αχ, Γιάννη μ’!» "Ο γιος μου Γιάννης Μακρυγιάννης"

 Ο Γιάννης Μακρυγιάννης γεννήθηκε το 1797-’98, στο Αβορίτι της Δωρίδας. Ήταν ενός έτους, όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας του, Δημήτρης Τριανταφύλλου, από τους Τούρκους. Ο Γιάννης, ονομάστηκε, αργότερα, Μακρυγιάννης για το ψηλό του ανάστημα. Η μάνα του, η Βασιλική, φτωχή αγρότισσα, τον είχε γεννήσει επιστρέφοντας από το χωράφι στο σπίτι. Αναγκάστηκε να φύγει για τη Λειβαδιά. Άρχισε να γράφει τα Απομνημονεύματά του το 1829, ένα μνημείο λόγου και ιστορίας. «…Ό,τι πιο σπουδαίο πράμα τα γράμματα, η μόρφωση, να μη σε κοροϊδεύουν. Να δώσει να ’ρθει μια μέρα σ’ αυτό τον τόπο, που ο κόσμος θα ’ναι μορφωμένος και δεν θα μπορούν να κοροϊδεύουν τους ανθρώπους». Μέσα από την προσωπική του ιστορία, ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Με τα «κολλυβογράμματά του» κάνει μια καταγραφή σημαντικών ιστορικών γεγονότων και μέσα από τη ματιά και την αφήγηση της μητέρας του Βασιλικής Τριανταφύλλου, διαπιστώνουμε, για άλλη μια φορά, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τις ίδιες ακριβώς αντιστοιχίες. Σχέσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη, συμφέροντα ξένων και ντόπιων και μια χώρα, η Ελλάδα, πάντα χρεωμένη, διχασμένη και έρμαιο των ξένων Κυβερνητών ή Βασιλέων, να αγκομαχά και να υποφέρει.

Μια παράσταση, στη διάρκεια της οποίας, μέσα από τη ζωή του γιου ανακαλύπτουμε τη μητέρα και, από τα λίγα που ξέρουμε γι’ αυτήν, ανακαλύπτουμε το γιο.

Το κείμενο είναι του Γιώργου Μεσολλογγίτη , σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και στο ρόλο της Βασιλικής Τριανταφύλλου θα δούμε την Ευγενία Αποστόλου. (Πρεμιέρα 7/3)

Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τη Κατερίνα Κασελίμη