Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.  

Ρούχα για τη συναυλία, μακιγιάζ, στίχους από τα τραγούδια και νερό. 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.  

α)Ως χώρο  

 Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.  

 β) Με ποιους συναδέλφους.  

Το 2003 στο Θέατρο Ιλίσσια - Ντενίση που μοιραζόμουν τα καμαρίνι με τις κοπέλες της παράστασης "1922 - Η Νύχτα της φωτιάς" και φιλοξενούσαμε τον ηθοποιό Μπάμπη Αλατζά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα αστεία του και τη φωνή του! 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.  

Δεν το έχω δει ακόμα! 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.  

Τον αγαπημένο μου να εμφανίζεται ξαφνικά στο τέλος της συναυλίας με λουλούδια. 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.  

Κλείνω τα μάτια, παίρνω ανάσα και κάνω τον Σταυρό μου! 

 

 Την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου η Λυδία θα βρεθεί στην όμορφη αυλή της «Ρότας», συντροφιά με τον συνθέτη Χρίστο Θεοδώρου στο πιάνο και τη συμμετοχή της εξαιρετικής Παυλίνας Βουλγαράκη για ένα κεφάτο, ζεστό και ακουστικό live!

Ρότα – Coffee art community

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου

Σόλωνος 124

Ώρα έναρξης 21.30

Είσοδος: 5 ευρώ

Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 380 10 33

 

 

RELAX… MYNOTIS

 Το νέο έργο του Βασίλη Παπαβασιλείου

Επιστρέφει από τις 4 Φεβρουαρίου για άλλες 8 παραστάσεις 

Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 18.00

Το έργο του Βασίλη Παπαβασιλείου, μια κωμωδία σε τρεις εικόνες,  με θέμα κάποιες "μορφές της ελληνικής αθανασίας" έκλεισε θριαμβευτικά τον προγραμματισμένο πρώτο κύκλο παραστάσεων στο "Θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν" της οδού Φρυνίχου 14 (Πλάκα) και επανέρχεται από το Σάββατο  4 Φεβρουαριου για άλλες 8 παραστάσεις  ως την Κυριακή 26 Φεβρουαρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 6 μ.μ.

 

Το "Relax...", που χαρακτηρίστηκε ένα από τα γεγονότα της φετινής χρονιάς, είναι η ιστορία της 35ης διαθήκης που υπαγορεύει ένας υπέργηρος πλην ακμαίος και πανάξιος ηθοποιός σε έναν νεαρό βοηθό συμβολαιογράφου. Η διαθήκη (και αυτήν τη φορά!) παραμένει ημιτελής αλλά η παράσταση έρχεται να την συμπληρώσει, θεατρική αδεία. με την έλευση δύο φαντασμάτων που προέρχονται από το πάνθεον της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.. Πρόκειται, κοντολογίς, για ένα ταξίδι στο επέκεινα ή, αν προτιμάτε, για μια πτήση στο νεοελληνικό υπερπέραν.

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:  Βασίλης Παπαβασιλείου

ΠΑΙΖΟΥΝ: Βασίλης Παπαβασιλείου, Γιάννος Περλέγκας

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Κώστας-Ηρακλής Γεωργίου

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Ελευθερία Ντεκώ

ΗΧΟΙ: Λαέρτης Μαλκότσης

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΣ-ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Νικολέτα Φιλόσογλου

 

Παραστάσεις 

Σάββατο & Κυριακή στις 18.00

Τιμές

15 € & 10 € μειωμένο

 

 

 

 Αφενός η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου Αιώνα Λεία Βιτάλη και αφετέρου το ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ, το οποίο στεγάζει και οργανώνει όλες τις παραγωγές του Φεστιβάλ αυτού, με χαρά ανακοινώνουν το τρίτο έργο του 3ου φεστιβάλ Ελληνικού θεατρικού έργου του 21ου αιώνα.  Πρόκειται για το νέο έργο της Φρίντας Μιράμπιτα (Χαράς Κιούση) ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου που κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017 και ώρα 19.00.

 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Η συγκινητική ιστορία μιας νέας γυναίκας που επιστρέφει στη ζωή από το θάνατο.

Στο ελάχιστο εκείνο διάστημα, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, όταν ο άνθρωπος–μετέωρος δεν επικοινωνεί με τους ζωντανούς, ούτε έχει γίνει αποδεκτός από τον άλλο κόσμο, η Θάλεια συναντά σαν καταλύτη τον παππού της, τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής της. Καθώς οι μνήμες και ο σχολιασμός για τις αντιδράσεις στο θάνατό της δικών της ανθρώπων, αλλά και οι σχέσεις με την οικογένειά και τις φίλες της περνούν από μπροστά της σαν κινηματογραφική ταινία, το παρελθόν και το παρόν μπερδεύονται αναδεικνύοντας την αλήθεια της ζωής της.  Άλλοτε με σαρκασμό και άλλοτε με πίκρα το έργο μιλάει για τις συγκυρίες και τις συμπτώσεις που καθιστούν κυρίαρχη δύναμη τη ζωή, στο ακατάλυτο του θανάτου.

 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Μια αλλιώτικη εκδοχή-μαρτυρία στο αιώνιο ερώτημα αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο μέσα από μια σύγχρονη προσέγγιση, με χιούμορ και αγάπη για τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του. Μια συνομιλία των πρωταγωνιστών με ψηφιακά μέσα, με videoart που δημιουργεί ένα παιχνίδι στο χώρο και το χρόνο, ώστε η παράσταση να προσφέρει οπτικοακουστική εμπειρία στον θεατή.

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Συγγραφέας: Φρίντα Μιράμπιτα (Χαρά Κιούση)

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Σκηνικά - Κοστούμια: Τόνια Αβδελοπούλου

Μουσική σύνθεση–sound design: dub punk

Video art – trailer: gcldp Γιώργος Συμεωνίδης, Άρτεμις Σταθάκου

Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας

Μακιγιάζ: Διονυσία Κωνσταντίνου

Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη

Πρωταγωνιστούν:  

Ελένη Φίλιππα

Τάσος Μπλάτζιος

 

Παραστάσεις: κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19.00

Από 30 Ιανουαρίου 2017 έως 7 Μαρτίου 2017

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65), 5 ευρώ (ατέλειες)

 

INFO

ΘΕΑΤΡΟ «ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ»

Σατωβριάνδου 36, Στάση μετρό Ομόνοια

Τηλ. 210 52 42 211

3ο Φεστιβάλ Ελληνικού θεατρικού έργου 21ου αιώνα

Καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ: Λεία Βιτάλη

 

 

 

 

 

«Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου

Από 1 έως 18 Φεβρουαρίου στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

 

Το Εθνικό Θέατρο δίνει βήμα στην νέα ελληνική δραματουργία και παρουσιάζει έργα τεσσάρων νέων ελλήνων συγγραφέων στη Σκηνή-«Νίκος Κούρκουλος», στο πλαίσιο της δράσης «Ο συγγραφέας του μήνα».

 

Τα έργα θα παίζονται από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο 2016 (ένα έργο ανά μήνα), ως αποτέλεσμα μιας πρωτότυπης διαδικασίας προετοιμασίας, μετά από περίπου 25 ημέρες πρόβας για το καθένα. Το σκηνικό αποτέλεσμα είναι συνεπώς μια παράσταση «εν εξελίξει», που έχει κύριο στόχο να συστήσει στο κοινό τα έργα και τους συγγραφείς.

 

Το πρώτο έργο είναι ο «Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου και αντλεί την έμπνευσή του από τη ζωή του μεγάλου Γερμανού συνθέτη, ισορροπώντας  ανάμεσα σε δύο χώρους και δύο εποχές: την Ευρώπη του 19ου αιώνα και την Αθήνα του 21ου. Με πολύ ιδιαίτερη γλώσσα, που συχνά αναπτύσσεται με ομοιοκατάληκτους στίχους, η συγγραφέας συνδυάζει τις δύο φαινομενικά ασύμβατες ιστορικές αλλά και κοινωνικές συνθήκες, για να τις συνδέσει με μια λύση-έκπληξη.

 

Η συγγραφέας του έργου Σοφία Καψούρου σημειώνει: Εννέα ήρωες. Κάποιοι νικητές, κάποιοι νικημένοι. Όλοι ρομαντικοί.  Ο ρομαντικός ήρωας δεν έχει ούτε όνομα ούτε εποχή. Ορίζει την εποχή του. Και ως αντάλλαγμα η εποχή του τον εξορίζει. Ο ρομαντικός ήρωας δεν έχει πατρίδα. Ο ρομαντικός ήρωας δεν είναι ήρωας. Πότε δειλός, πότε ανυπεράσπιστος. Πάντα ποιητής. Πότε κωμικός, πότε τραγικός. Πάντα ερωτευμένος. Πότε τρελός, πότε μεγαλοφυής. Πάντα επικίνδυνος. Η μουσική έχει μέτρο. Ο λόγος του «Σούμαν» έχει μέτρο. Ο ρομαντικός ήρωας το μέτρο το ξεπερνά.

 

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Σκηνικά: Αγγελική Αθανασιάδου

Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου, Τζίνα Ηλιοπούλου

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαρία Οικονομίδη, Πάνος Κούγιας

 

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Λευτέρης Βασιλάκης, Δημήτρης Γεωργιάδης, Εύη Δόβελου, Ελεάνα Καυκαλά, Ταμίλα Κουλίεβα, Φώτης Λαζάρου, Δήμητρα Μητροπούλου, Ηλίας Παρασκευόπουλος,

Κώστας Τριανταφυλλόπουλος

 

Γενική είσοδος 5€

Κάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 22:00

 

 

 

 

Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός 

ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο 

δεν μπορεί να γεννηθεί: σ’αυτό το μεσοδιάστημα 

εμφανίζονται τα πιο ποικίλα νοσηρά φαινόμενα. 

Antonio Gramsci: Quaderni del carcere, Q3 §34

 

Το έργο ορόσημο του σουρρεαλιστικού κινήματος «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» (Ροζέ Βιτράκ-1928) που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τον Κάρολο Κουν κατά την περίοδο 1973-74, ανεβαίνει και πάλι στο Θέατρο Τέχνης και πρώτη φορά παγκοσμίως με τη μορφή μουσικού έργου.

 

Ο Βικτώρ, είναι ένα “παρά φύσιν έξυπνο”, υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο αγόρι που καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει τίποτα. Την ημέρα των γενεθλίων του, αυτό το μέχρι σήμερα παιδί-υπόδειγμα με την προδιαγεγραμμένη “καριέρα μοναχογιού” της αστικής τάξης, αποφασίζει να “τινάξει το σπίτι του στον αέρα”. 

 

Αποκαλύπτοντας τη μοιχεία του πατέρα του, ο Βικτώρ θα ξεσκεπάσει με βίαιο τρόπο όλη την υποκρισία και τη σαπίλα της οικογένειας αλλά και της τάξης του.  Θα σπείρει την καταστροφή. Αλλά θα καταστραφεί και ο ίδιος. Γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη “μολυνθεί” από το περιβάλλον του. Και ότι είναι πολύ μικρός και ανίκανος ν΄αλλάξει οτιδήποτε γύρω του. Πόσο αλήθεια λυτρωτικός μπορεί να είναι ο θάνατος για ένα εννιάχρονο παιδί που συνειδητοποιεί ότι δεν έχει νόημα να ζήσει άλλο…; 

 

Με όχημα τη φράση του Γκράμσι: “Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί”, η παράσταση επιθυμεί μέσα από τη μεγάλη δύναμη της μουσικής αλλά και το άγριο χιούμορ, την τρέλα και τη συγκίνηση αυτού του κορυφαίου έργου, να μιλήσει για το βίαιο τέλος της αθωότητας. Για την κίνδυνο των ψευδαισθήσεων. Για την επανάσταση που πνίγεται μέσα στην ίδια την πηγή της. Για τη νέα γενιά που θέλει ν΄αλλάξει τον κόσμο, αλλά νιώθει ότι είναι πολύ αργά για να το κάνει. Και δεν ξέρει πώς να το κάνει…

 

Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας.

 

Λιμπρέτο, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Δραματoλόγος παράστασης: Πλάτων Μαυρομούστακος

Σκηνικά- Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Χορογραφίες: Μαρίζα Τσίγκα

Σχεδιασμός Φωτισμών:  Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Video Teaser: Φραγκίτσα Κατωγυρίτη

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

 

 

Διανομή (με σειρά εμφάνισης):

 

Βικτώρ: Σταμάτης Κραουνάκης

Λιλή: Χάρης Φλέουρας

Εσθήρ: Φωτεινή Μπαξεβάνη

Αιμιλία/ Ιντά: Φένια Παπαδόδημα

Κάρολος:  Χρήστος Γεροντίδης

Θηρεσία: Μαρία Τζάνη

Αντουάν: Γεράσιμος Γεννατάς

Στρατηγός: Κωνσταντίνος Ευστρατίου

 

Συμμετέχουν: 

Βασιλίνα Κατερίνη

Μάριος Κρητικόπουλος

Βασίλης Παπαδημητρίου

Κώστας Κουτρούλης

 

Μουσική Διεύθυνση, πιάνο: Βασίλης Ντρουμπογιάννης

Κιθάρες, Κρουστά: Βάϊος Πράπας

 

***

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 20.15

 

Τιμές εισιτηρίων:

Πέμπτη: ενιαία είσοδος 10 ευρώ | Παρασκευή: 15 ευρώ, 10 ευρώ μειωμένο, 8 ευρώ ανεργίας

Σάββατο: 18 ευρώ, 12 ευρώ μειωμένο | Κυριακή:  16 ευρώ, 12 ευρώ μειωμένο

 

 

[Το μουσικό έργο]

 

Λιμπρέτο, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

 

Πρεμιέρα 

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία

 

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν

Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης)

τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732

προπώληση: www.viva.gr

 

v

 

 

 

 

 

Ακρόαση

Το Εθνικό Θέατρο για τις ανάγκες του Χορού της καλοκαιρινής του παραγωγής Αρχαίου Δράματος αναζητά ερμηνευτές και συγκεκριμένα: άντρες ηλικίας έως 40 ετών, επαγγελματίες ηθοποιούς και χορευτές. 

Οι υποψήφιοι θα πρέπει να διαθέτουν εξαιρετικές ικανότητες στο τραγούδι και την κίνηση, καθώς επίσης πολύ καλή φυσική κατάσταση.

Στην ακρόαση θα κληθούν οι υποψήφιοι που θα επιλεγούν με βάση το βιογραφικό τους σημείωμα. 

Όσοι κληθούν θα πρέπει να προετοιμαστούν σε υλικό που θα σταλεί στα προσωπικά τους email. 

Κατάθεση βιογραφικών

Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να στείλουν το βιογραφικό τους και δύο πρόσφατες φωτογραφίες (μία ολόσωμη και μία κοντινή) από την Κυριακή 15/1/17 μέχρι και το Σάββατο  28/1/17: 

- ηλεκτρονικά στο email  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  με την ένδειξη στο θέμα του email  «Ακρόαση – ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ».

Η  ενημέρωση των υποψηφίων  στην ακρόαση θα γίνει αποκλειστικά μέσω email.  Όλοι οι ενδιαφερόμενοι που θα καταθέσουν το βιογραφικό τους εντός προθεσμίας θα ειδοποιηθούν από το γραφείο σκηνής μέσω email για το αν θα συμμετάσχουν ή όχι στην ακρόαση από την Δευτέρα 30/1/17 μέχρι και την Τετάρτη  1/2/17. 
 
Οι υποψήφιοι που επιλεγούν για την ακρόαση θα πρέπει να έχουν μαζί τους τυπωμένο το βιογραφικό τους σημείωμα και δύο φωτογραφίες (μία ολόσωμη, μία κοντινή). Επίσης θα πρέπει να φορούν άνετα ρούχα και παπούτσια. 

 

 

«Οι περισσότεροι άνθρωποι αποθέτουν την παιδική τους ηλικία σαν παλιό καπέλο. Την ξεχνούν σαν έναν αριθμό τηλεφώνου που δεν ισχύει πια… Μόνο όποιος ενηλικιώνεται και παραμένει παιδί είναι άνθρωπος…» 

 

«Ο Εμίλ και οι ντετέκτιβ», ένα από τα σημαντικότερα και πιο αγαπημένα παιδικά βιβλία του μεγάλου Γερμανού συγγραφέα Έριχ Καίστνερ, που τιμήθηκε με το Παγκόσμιο Βραβείο Λογοτεχνίας Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, μεταφέρεται αριστοτεχνικά στη σκηνή του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος, «ΘΕΑΤΡΟΝ». 

 

Ο Εμίλ Τίσεν είναι ένα αγόρι στο οποίο η μητέρα του αναθέτει μια αποστολή: να ταξιδέψει με το τρένο μέχρι το Βερολίνο, όπου ζει η γιαγιά του, και να της δώσει ένα χρηματικό ποσό. Τα χρήματα για τον Εμίλ είναι μεγάλη υπόθεση, αφού η μητέρα του τον ανατρέφει μόνη της, με δυσκολία. Όπως είναι λοιπόν λογικό, αισθάνεται ανασφάλεια με τόσα χρήματα μέσα στην τσέπη του. Ωστόσο αγωνιά και για κάτι άλλο. Πριν φύγει για το Βερολίνο ζωγράφισε στο άγαλμα του μεγάλου Δούκα Καρόλου, που κοσμεί την κεντρική πλατεία του χωριού του, κάτι τεράστια μουστάκια. Είναι ανήσυχος μήπως αποκαλυφθεί ότι πίσω από τα μουστάκια του Δούκα κρύβονται ο ίδιος και οι φίλοι του! 

 

Στη διαδρομή με το τρένο είναι στο ίδιο βαγόνι με τον Σανταχιόνι, έναν ευγενικό κύριο που δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τον Εμίλ, ιδιαίτερα μόλις αντιλαμβάνεται ότι κουβαλάει χρήματα. Όταν το τρένο μπαίνει σε ένα μακρύ τούνελ, ο Εμίλ δεν καταφέρνει να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Επικρατεί αναστάτωση και, όταν το τρένο βγαίνει τελικά από το τούνελ, ο Εμίλ διαπιστώνει ότι ο κύριος Σανταχιόνι έχει γίνει καπνός. Και μαζί με αυτόν και  όλα του τα χρήματα… 

 

Η ιστορία ζωντανεύει μοναδικά από έναν κεφάτο και έμπειρο θίασο ηθοποιών. Είναι χαρά να βλέπεις να αντιμετωπίζεται το θέατρο για παιδιά με τόσο ευθύνη από όλους τους συντελεστές. Τόσο από εκείνους που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό πάνω στη σκηνή –Αντώνη Λουδάρο, Ναταλία Δραγούμη, Νεφέλη Ορφανού, Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Αλέξανδρο Καλπακίδη, Γιώργο Μακρή, Πάνο Αγαζάντε, Τάσο Κοντογιώργα, Φώτη Κουτρουβίδη, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαριάννα Μαυριαννού, Δήμητρα Μπακαλγιάννη, Βίκυ Μπόλοση, Λίνα Πρίντζου– όσο και από εκείνους που έχουν αναλάβει το εικαστικό κομμάτι, τα σκηνικά, τα κοστούμια, καθώς και τα εντυπωσιακά βίντεο της παράστασης. 

 

Με αφορμή την ιστορία του Εμίλ και των φίλων του, στην οποία αναδεικνύονται η ομαδικότητα, το θάρρος και η εφευρετικότητα των παιδιών απέναντι στη «δυσκαμψία» των μεγάλων, μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά για τη σημασία της αλληλεγγύης και για το πόσο σπουδαίο είναι να προσπαθούμε όλοι μαζί για κάτι, για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Επίσης για την έννοια της δικαιοσύνης, για το θεσμό της οικογένειας, για τη δύναμη και την αδυναμία των παιδιών του δρόμου. 

 

Ας θεωρήσουμε και αυτή την παράσταση σαν μια ευκαιρία για να απελευθερώσουμε τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των μικρών μας φίλων. Μπορούμε μάλιστα να ξεκινήσουμε και πριν από αυτή. 

 

ΠΡΙΝ… 

Αφήγηση: Προτού πάμε στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος να απολαύσουμε τον Εμίλ και την παρέα του, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να αναζητήσουμε το βιβλίο του Έριχ Καίστνερ στο οποίο βασίστηκε η παράσταση (έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο «Ο Αιμίλιος και οι ντετέκτιβ»), να το διαβάσουμε στα γρήγορα ώστε να ξέρουμε τι θα παρακολουθήσουμε και να το συζητήσουμε και πάλι μετά το θέατρο. Με αφορμή αυτό μπορούμε να αναφέρουμε στα παιδιά μας πόσο σπουδαίος συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας είναι ο Καίστνερ, να μιλήσουμε για τα έργα του και να τα παροτρύνουμε να σκεφτούν και Έλληνες συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας. 

 

Οργάνωση: Ο Εμίλ θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι με το τρένο και εμείς μια επίσκεψη στο θέατρο. Τι χρειάζεται να έχουμε μαζί; Πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε; Μήπως είναι όλα θέμα οργάνωσης;

 

Ας φτιάξουμε λοιπόν μια λίστα κανόνων: 

1. Στο θέατρο και στο τρένο για να μπούμε πρέπει απαραιτήτως να έχουμε εισιτήριο. 

2. Να προσέχουμε τα πράγματά μας, γιατί αλλιώς θα μας τα κλέψουν, όπως τα χρήματα του Εμίλ! 

3. Να μη μιλάμε σε αγνώστους, αν είμαστε χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά. Θα καταλάβουμε γιατί όταν δούμε πώς την πάτησε ο Εμίλ. 

 

Τη λίστα μας μπορούμε να την κολλήσουμε σε ένα μεγάλο χαρτόνι και να το κρεμάσουμε στο δωμάτιό μας. 

 

ΜΕΤΑ… 

Παίζουμε κομμωτήριο; Όπως η μαμά του Εμίλ χτένιζε την κυρία Κουλ, έτσι και εμείς στο σπίτι μπορούμε να παίξουμε με τα παιδιά. Θα βάλουμε μπρος μπιστολάκια και φυσούνες, ενώ οι φουρκέτες και οι λακ θα πάρουν… φωτιά! Παράλληλα θα εξηγήσουμε στους μικρούς μας φίλους την εξέλιξη αυτών των μέσω καλλωπισμού. Η φυσούνα της μαμάς του Εμίλ δεν έχει καμία σχέση με το σύγχρονο σίδερο για τα μαλλιά. Την παρατηρήσαμε από την πρώτη σκηνή; Πώς ήταν; 

Μήπως τη θυμόμαστε να τη ζωγραφίσουμε κιόλας; 

 

Τι νόμισμα έχουμε; Το παιχνίδι με τα νομίσματα είναι ιδανικό για μια  εξάσκηση στα μαθηματικά. Του Εμίλ του έκλεψαν 145 μάρκα. Ένα μάρκο σε πόσα ευρώ αντιστοιχεί; Μολύβι και χαρτί και ξεκινάμε.

 

Κυνηγώντας τον κλέφτη: Παίζουμε κρυφτό; Το αγαπημένο παιχνίδι μικρών και μεγάλων, ειδικά αν έχουμε κήπο, όπως ονειρευόταν η μαμά του Εμίλ, ή έστω πιλοτή. Μπορούμε να κυνηγήσουμε τον κλέφτη… 

 

Ενδοεπικοινωνία: Το μυστικό τηλέφωνο. Φτιάχνουμε και εμείς τον «Κώδικα Εμίλ». Θα χρειαστούμε δύο χάρτινα ποτηράκια και μια μεγάλη κορδέλα για να τα ενώσουμε. Εμείς ποιο μήνυμα θέλουμε να περάσουμε;

 

Δαιμονισμένοι του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι

Από 2 Φεβρουαρίου στο Θέατρο  Rex – Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Το Εθνικό Θέατρο στη σκηνή Κοτοπούλη – REX, που στο πλαίσιο της νέας πολιτικής του θεάτρου αποτελεί πλατφόρμα συνομιλίας με τις άλλες παραστατικές τέχνες, παρουσιάζει -σε σκηνοθεσία και πρωτότυπη μουσική του Αναπληρωτή Καλλιτεχνικού Διευθυντή Θοδωρή Αμπαζή- μια παράσταση βασισμένη στο κορυφαίο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι.

Δώδεκα ηθοποιοί, πέντε μουσικοί και μια λυρική τραγουδίστρια συνδιαλέγονται επί σκηνής και δημιουργούν ένα ψηφιδωτό διαφορετικών τεχνών, ερμηνεύοντας ένα θεατρικό ορατόριο.

Στο πιο πολιτικό έργο του, ο Ντοστογιέφσκι πλάθει μια μοναδική ανθρώπινη τοιχογραφία που αναδύεται σε μια εποχή κρίσης και αντανακλά μια κοινωνία σε μετάβαση. Τα προσωπικά πάθη, οι ιδεολογικές συγκρούσεις και τα ηθικά διλήμματα συμπλέκονται σε ένα μυθιστόρημα καταιγιστικής δράσης και βαθύτατης ψυχογραφικής ακρίβειας. Η παράσταση εξερευνά ιδιαίτερους τρόπους σκηνικής αφήγησης αξιοποιώντας τη χορικότητα και τη μουσική υπόσταση του δραματικού λόγου, σε μια απόπειρα ανατομίας της δικής μας «δύσκολης» εποχής.

«Οι καιροί ήταν περίεργοι· κάτι καινούργιο, κάτι πολύ παρά­ξενο, υπερίπτατο.

Στην πόλη μιλούσαν για μας: ότι η παρέα μας ήταν φυτώριο ελευθεροφροσύνης, ακολασίας και αθεϊσμού. Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά η πιο αθώα, γλυκειά, εύθυμη, φιλελεύθερη παλιοπαρέα».

 

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Ελένη Μπακοπούλου

Σκηνοθεσία-Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής                          

Διασκευή – Δραματουργία επεξεργασία: Έλσα Ανδριανού                                        

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου                                                

Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου      

Video-art: Στάθης Αθανασίου  

Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου                                                     

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου                           

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελεάνα Τσίχλη                                        

Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Αντώνης Κυριακάκης      

 

Διανομή (με αλφαβητική σειρά)

Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης         

Ήμελλος, Ειρήνη Καράγιαννη, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Κώστας Κορωναίος,                           

Νέστορας Κοψιδάς, Καλιρρόη Μυριαγκού, Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου,                    

Δανάη Σαριδάκη, Αντιγόνη Φρυδά

 

Ακούστε εδώ ένα track από την μουσική της παράστασης.

 

 

 

O Bob Dylan είναι κάτι εντελώς διαφορετικό για καθέναν από τα εκατομμύρια ακροατές του. Ίσως σου ακούγεται κοινότυπο, αλλά έτσι είμαστε οι ακροατές, οι "φανς". Νομίζουμε ότι ο κάθε καλλιτέχνης γράφει για μας. Για τα δικά μας πάθη, τις αγωνίες, τους έρωτες, τις απογοητεύσεις. Νομίζουμε ότι γράφει για παιανίσει μαζί μας μια κάποια επιτυχία ή "μεγάλη στιγμή'.Όμως ο κάθε καλλιτέχνης πρώτα απ' όλα (οφείλει να ) είναι ο εαυτός του. Και ο νομπελίστας - πλέον - Bob Dylan νομίζω ότι είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος - δεν φτάνουν οι γνώσεις μου για να σου πω ο "μόνος" - των καλλιτεχνών που όχι μόνο χάραξαν έναν δρόμο,αλλά κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτόν, ακολουθώντας το μυαλό, και όχι το ρεύμα.Το πιο μουσικό βιβλίο που διάβασα εδώ και αρκετό καιρό, είναι το βιβλίο του Βύρωνα Κριτζά: " BOB DYLAN - 100 Τραγούδια - Οι ιστορίες πίσω από αυτά και η σημασία τους.Τον πήρα τηλέφωνο, πριν φτάσω στο τέλος. Ήθελα να γνωρίσω και να σας συστήσω τον άνθρωπο που έκανε κάτι το εξαιρετικό για μένα - αναγνώστη αλλά και λάτρη της μουσικής: Με έβαλε κι άκουσα αγαπημένα τραγούδια αλλιώς. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Κριτζά, αφουγκράστηκα κάθε νότα από τραγούδια-ύμνους αλλά και άλλα λιγότερο ακουσμένα, λιγότερο "φορεμένα" γεμίζοντας το μυαλό μου εικόνες. 

Το βιβλίο του Βύρωνα Κριτζά είναι ένα manual. Όχι από αυτά που με αυστηρές οδηγίες σε κάνουν να φτιάξεις κάτι αλλά από εκείνους τους "οδηγούς" που σε αφήνουν μόνο σου να ξανανακαλύψεις κάτι που αγαπάς. Κι αν δε το ξέρεις να το γνωρίσεις και να το αγαπήσεις! Είναι ωραίο να σε οδηγούν χωρίς να σε πιέζουν. Η γραφή του έχει μια ευγένεια, κάτι που δεν είναι πλέον αυτονόητο στην εποχή μας, κι έχει τόση δημοσιογραφική ματιά, χωρίς να σου χαλάει τη μαγεία! Οι "παρεμβάσεις" από σημαντικούς ανθρώπους της μουσικής κάνουν ακόμη πιο "μουσική" την ανάγνωση - λέει πιο κάτω ο Βύρωνας ποιοι μοιράζονται μαζί μας τον "δικό" τους Dylan, μέσα από το αγαπημένο τους κομμάτι.Το εξώφυλλο και οι ζωγραφιές είναι του ζωγράφου Αχιλλέα Ραζή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Αξίζει να "γνωριστείτε" με τον νομπελίστα τροβαδούρο, κύριο Ζίμερμαν μέσα από το βιβλίο του Βύρωνα Κριτζά. 

Ιδού η κουβέντα μας:

 

Είναι ο Bob Dylan η «φωνή» της ανάγκης για ελευθερία του ακροατή του; Τι είναι ο Bob Dylan για την μουσική, την ποίηση, το νεανικό κίνημα;

 

ΚΒ Πολλά μου βάζεις! Ναι, νομίζω πως πριν και πάνω απ’ όλα, ο Dylan ενσαρκώνει ένα αίτημα ελευθερίας. Το αίτημα αυτό κορυφώθηκε στα 60’s και όσον αφορά το τραγούδι, ο Dylan το εξέφρασε καλύτερα απ’ όλους. Το γεγονός δε ότι δεν αυτοπαγιδεύτηκε στους τίτλους που του φόρεσαν και εκεί γύρω στο ’64 τράβηξε έναν δικό του, προσωπικό δρόμο προς το άγνωστο, μας δείχνει πως αυτό που υπερασπιζόταν τελικά ήταν η ελευθερία του ατόμου. Στην βαθύτερη και ουσιαστική της έννοια. 

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο viewtag.gr

 

Λέει ο Δημήτρης Χατζής σε ένα σημείο τού «Ντέτεκτιβ»: «…σαν ένοχος για τη μέρα που πέρασε και δεν άλλαξε τίποτα, για τη μέρα που θα 'ρθει και θα κάνει πάλι, θα τον ξανακάνει τον ίδιο δρόμο.» Αυτό ακριβώς το αίσθημα της ενοχής καίει μέσα μου όταν παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Κι εμένα μαζί. Ότι αφήνουμε το χρόνο να περνάει και διαρκώς απομονωνόμαστε, συρρικνωνόμαστε, μένουμε μόνοι, αδύναμοι, αδιάφοροι για τον υπόλοιπο κόσμο. Απλώς επιβιώνουμε. Όπως-όπως. Φεύγουμε τελικά και δεν έχουμε αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο. Βρισκόμαστε σε μία αδιάκοπη διαδικασία συμβιβασμού με τα κακώς κείμενα του κόσμου, έχοντας στο πλευρό μας όλα εκείνα τα μότο της προσωπικής ευεξίας και αυτοβελτίωσης: Ζήσε τη στιγμή, σκέψου θετικά, ζήσε την κάθε μέρα σα να ‘ναι η τελευταία και μαζί τους ένα σωρό θεωρίες για την κατάκτηση της προσωπικής ευτυχίας. Ναι, είναι σημαντικό να φροντίζουμε τον εαυτό μας, αλλά μέσα σε μια μεγαλύτερη εικόνα που τους περιέχει όλους. Είναι πολιτικός αγώνας η παρουσία μας στη γη. Η παραίτηση στη μοίρα μας, η αδιαφορία για τους άλλους, η αίσθηση ότι αφήνουμε το χρόνο να περνάει χωρίς να βράζει μέσα μας η ανάγκη για το καλύτερο. Αυτά με καίνε. 

Ο Μάνος Στεφανάκης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Δημήτρη Χατζή "Ο Ντέτεκτιβ" που  ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο Skrow κάθε Σάββατο και Κυριακή  στις 21:00.

 

Η Ελένη Καρακάση έρχεται στη Σφίγγα στις 7, 21 και 28 Φεβρουαρίου με μία… θανατερή μουσική παράσταση! Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για τον θάνατο; Έχετε την ψευδαίσθηση ότι είναι μόνο μοιρολόγια; «Τα θανατερά» έρχονται να σας θυμίσουν ότι όταν το μισό ελληνικό τραγούδι τραγουδούσε τον Έρωτα, το άλλο μισό τραγουδούσε τον Θάνατο και το χαιρόταν!

 

«Να πεθάνεις, να πεθάνεις, να πεθάνεις», «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι», «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα», «Η ζωή εδώ τελειώνει», «Ο Χάρος βγήκε παγανιά»… Τραγούδια που χορέψαμε, τραγουδήσαμε και αφιερώσαμε σε στιγμές απόλυτου κεφιού. Και δίπλα σ’ αυτά άλλα που τα σιγοτραγουδήσαμε χαμένοι στις σκέψεις μας με μία όμως αλλόκοτη αίσθηση λύτρωσης. «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς», «Για πού το βαλες καρδιά μου», «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε» «Με τι καρδιά να σ’ αποχαιρετήσω»… 

 

Η Ελένη Καρακάση με την υπέροχη φωνή της και το βιτριολικό της χιούμορ στήνει στη σκηνή της Σφίγγας μία ανατρεπτική κηδεία… μετά μουσικής και μας ταξιδεύει στα πιο αγαπημένα μας «θανατερά» τραγούδια. Παρέα με τον Ανδρέα Καρανίκα στο πιάνο, τον Δημήτρη Κουφογιώργο στην κιθάρα και το μπουζούκι και τον Δημήτρη Χαλιώτη στα γεμάτα χιούμορ κείμενα και την καλλιτεχνική επιμέλεια αυτής της ξεχωριστής μουσικής παράστασης, η μοναδική Ελένη Καρακάση κοιτάει στα ίσα τον θάνατο, τον παραδέχεται και τον γλεντάει!

 

Από τον Βαμβακάρη και τον Παγιουμτζή στον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Γκάτσο, τον Ξαρχάκο, τον Παπαδόπουλο, τον Λοΐζο, τον Μικρούτσικο, τον Πλέσσα, τον Ρίτσο, τον Καμπανέλλη, τον Χιώτη, τον Λειβαδίτη, τον Αλκαίο και τόσους άλλους… Μουσικές και λόγια στη σκιά του θανάτου που χάραξαν μέσα μας. Τραγούδια, με τα οποία παλέψαμε τους πιο βαθείς μας πόνους και τις πιο μεγάλες μας απώλειες.

 

«Τα θανατερά». Μία μουσική παράσταση που τραγουδά τον θάνατο γιορτάζοντας τη ζωή! Με πολύ χιούμορ (αυτό που αγαπάμε, το κατάμαυρο!), αυθεντική συγκίνηση και γλεντζέδικη διάθεση. Κι επειδή η Ελένη ούτε μπροστά στον θάνατο δεν είναι μόνη, καλεί στη σκηνή της Σφίγγας διαδοχικά τρεις αγαπημένους της φίλους – τον Παναγιώτη Πετράκη (7/2), τον Γιάννη Κρητικό (21/2) και τον Μιχάλη Μαρίνο (28/2) – να τραγουδήσουν και να ξορκίσουν τον θάνατο παρέα.

Τρίτη 7, 21 και 28 Φεβρουαρίου – Μουσική Σκηνή Σφίγγα

 

Με την Ελένη Καρακάση

 

Special guests

Παναγιώτης Πετράκης (7/2), Γιάννης Κρητικός (21/2), 

 

Μιχάλης Μαρίνος (28/2)

ΤΑ ΘΑΝΑΤΕΡΑ

Τραγουδάει η Ελένη Καρακάση

Πιάνο: Ανδρέας Καρανίκας

Κιθάρα – Μπουζούκι: Δημήτρης Κουφογιώργος

 

Κείμενα – Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Την Ελένη Καρακάση ντύνει η Όλγα Καραβερβέρη

Επιμέλεια χτενίσματος: Studio 9

Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη

 

ΧΟΡΗΓΟΙ:  ΤΕΛΕΤΑΙ ΤΑΚΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΡΑΣΗΣ, OLGA KARAVERVERI FASHION DESIGNER, HAIR SALON STUDIO 9, FIVESHOES

 

Μουσική σκηνή Σφίγγα

Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής

(είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 2114096149, 6987844845

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Τρίτη 7, 21 & 28 Φεβρουαρίου

Ώρα έναρξης: 21.30

Τιμή εισόδου: 12 ευρώ με μπύρα ή κρασί

 

 

 Διηγήματα από : Το Αλογίσιο Επώνυμο- Η Δειλή-Γραφειοκρατεία-Επισκέπτης-Ταραχή-Η Χορωδός-Γιέγκερ

 

«Πρέπει να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους, αλλιώς η ζωή δεν έχει νόημα» Ρωσία 19ος-20ος αιώνας

 

Κοινωνικές ανισότητες, διαφθορά, γραφειοκρατία, μικροαστισμός κι από την άλλη τα μεγάλα μυστήρια της ζωής: έρωτας, θάνατος, αγάπη, μοναξιά. Όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν; Σε κάποια μακρινή ρωσική επαρχία;  Ή μήπως στην σύγχρονη πραγματικότητα, στο δικό μας παρόν, στη δική μας χώρα;

Αυτά τα ερωτήματα προσπαθούν να απαντήσουν οκτώ νέοι ηθοποιοί, παρουσιάζοντας με μοναδικό τρόπο ιστορίες από επιλεγμένα διηγήματα του Τσέχωφ. Όπλο τους, το ιδιαίτερα λεπτό χιούμορ του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, που πραγματεύεται το κωμικοτραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Τσέχωφ, πιο επίκαιρος από ποτέ, σε έναν αγώνα για τη διατήρηση των ανθρώπινων αξιών.

 

*Info

 

Διηγήματα : 

Αλογίσιο Επώνυμο - Η Δειλή - Γραφειοκρατία - Επισκέπτης - Ταραχή - Η Χορωδός - Γιέγκερ

Συντελεστές:

Μετάφραση / Σκηνοθεσία : Ειρήνη Μπαριτάκη 

Μουσική επιμέλεια : Λήνα Ψυχογιού

Σκηνικά / Κοστούμια : Σοφία Βάσο

Φωτισμοί : Παντελής Παπαδόπουλος

Φωτογραφίες : Σωτηρία Ψαρού

Τρέιλερ  : Φανούριος Καζάκης

Επικοινωνία : Άντζυ Νομικού 

Παραγωγή : Ομάδα Αντιστροφή

 

Ηθοποιοί: Χρήστος Διονυσόπουλος, Δήμητρα Θεοδωροπούλου, Δανάη Δήμητρα Καρρά, Κύρα Καρυτινού, Ιάκωβος Μηνδρινός, Φιλίππα Σκούρτη, Αλεξία Στολιδάκη, Θεόδωρος Χιντζίδης

 

Από 25 Ιανουαρίου και κάθε Τετάρτη στις 21.00,

140' με διάλειμμα, 

μόνο για 8 παραστάσεις. 

 

Κρατήσεις στο ταμείο του θεάτρου και τηλεφωνικά στο 210-3428560 

Τετ-Παρ μετά τις 18.00, Σαβ-Τρ. μετά τις 17.30

Τιμές εισιτηρίων :10€

 

Θέατρο Αλκμήνη |Αλκμήνης 8 |Πετράλωνα | 2103428650 |www.theatro.gr

 

 Τα ρούχα ως οικειότητα, ως συναίσθημα και ως μνήμη. Ως εργαλεία για μεταμόρφωση, ως ένδειξη θριάμβου, ως σημάδι συγγένειας και επαφής.  

Τα αφουγκραστήκαμε, γιατί τα ρούχα λένε ιστορίες. 

 «Η Γυναίκα / Το Ρούχο» είναι ο τίτλος της performance που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη στο Θέατρο Φούρνος, από το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9:15μμ.  Το έργο ανεβαίνει από την βραβευμένη ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, η οποία τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό όπου διακρίνεται σε σημαντικά διεθνή Φεστιβάλ, σε χώρες όπως Η.Π.Α., Ιράν, Λουξεμβούργο, Βουλγαρία, Λιθουανία, Ουκρανία, Γερμανία, Αγγλία, Βιετνάμ κ.ά.

 

«Η Γυναίκα / Το Ρούχο»

Αν έπρεπε να πετάξεις όλα σου τα ρούχα και να κρατήσεις μόνον ένα, ποιο θα ήταν αυτό;

Τι θα φορούσες για να ξεχωρίσεις;

Τι θα ‘βαζες για να περάσεις απαρατήρητη;

Θα μπορούσες να ζεις σε ένα σπίτι χωρίς καθρέφτη;

Θα ήθελες να μπορούσες να κυκλοφορείς γυμνή στον δρόμο;

Έχασες ποτέ το ένα γάντι, το ένα σκουλαρίκι, τη μία κάλτσα; 

Όταν είναι να πετάξεις ένα ρούχο, μην πονάς για τον αποχωρισμό, απλά ευχαρίστησέ το για τη χαρά που σου πρόσφερε και γιόρτασε την νέα του ζωή.

Ποτέ μα ποτέ, μη δένεις τα καλσόν! Ποτέ, μα ποτέ, μην κάνεις τις κάλτσες σου κουβαράκια.  Ήρθε η ώρα κι αυτές  να ξεκουραστούν... Όλη τη μέρα ήταν στους δρόμους.

Να τις φυλάξεις όλες τις φωτογραφίες σου που δεν σου αρέσεις. Σε είκοσι χρόνια θα τις βλέπεις και θα λες, «τι όμορφη που ήμουν τότε!».

 

Η Όλγα Ποζέλη μιλάει για την παράσταση:

Οι ιστορίες που διηγούμαστε στην παράσταση αφορούν τα ρούχα ως οικειότητα, ως συναίσθημα και ως μνήμη.  Τα ρούχα ως εργαλεία για μεταμόρφωση. Ως ένδειξη θριάμβου.  Ως σημάδι συγγένειας και επαφής. 

Είναι σαν να μιλούν 328 γυναίκες… Γιατί το υλικό μας ήταν πλούσιο και ετερογενές: μοιράσαμε ερωτηματολόγια, πήραμε συνεντεύξεις, διαβάσαμε μελέτες και ποιήματα, κρυφακούσαμε συνομιλίες, αναζητήσαμε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεφυλλίσαμε περιοδικά, ακούσαμε τραγούδια, ξετρυπώσαμε παλιές φωτογραφίες και… και… και…

Η σχέση ειδικά των γυναικών με το ντύσιμο είναι μια σχέση εξαιρετικά λεπτή, πολυσήμαντη και συχνά αποκαλυπτική - μια σχέση με πολλές πτυχές: άλλοτε φανερές και ερμηνεύσιμες, άλλοτε σκοτεινές και δυσερμήνευτες.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι οι ενδυματολογικές μας επιλογές μας καθορίζουν. Μας προσδίδουν ή μη κύρος, αντικατοπτρίζουν την ιδεολογία μας, προσδιορίζουν τον επαγγελματικό χώρο στον οποίο ανήκουμε, εκφράζουν τη σεξουαλικότητά μας, απηχούν την ηθική μας, μας εντάσσουν σε ομάδες ή μας διαφοροποιούν... Τα κάνουμε εργαλείο, πανοπλία, μάσκα μας. 

Στην παράστασή μας κάποια στιγμή, αφήσαμε τα ρούχα στην άκρη και αφουγκραστήκαμε. Γιατί τα ρούχα λένε ιστορίες. 

Ταυτότητα της παράστασης

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Όλγα Ποζέλη

Σύνθεση κειμένων: Όλγα Ποζέλη & η ομάδα

Σκηνικά: Κωστής Δάβαρης 

Κοστούμια: Κωστής Δάβαρης & η ομάδα

Μουσική επιμέλεια & κίνηση: Όλγα Ποζέλη

Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βάσια Λακουμέντα, Σοφία Λιάκου, Όλγα Ποζέλη

Βοηθοί σκηνοθέτη: Λίνα Παπανικολάου, Αλεξάνδρα Ασσαντουριάν, Τερέζα Βονάτσου

Βοηθοί σκηνογράφου: Ελευθερία Αραούζου, Μυρτώ Κοκκίνου

Βοηθός παραγωγής: Χριστίνα Καλπογιαννάκη

Παραγωγή: ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ (http://noitigrammi.gr)

Επιμέλεια ήχου: Θέμης Βασιλείου

Trailer παράστασης: Σπύρος Τσιφτσής

 

INFO

Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 9:15

Από 3 Δεκεμβρίου 2016 έως 12 Φεβρουαρίου 2017. 

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος), 5 ευρώ (άνεργοι & ατέλειες)

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

 

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα ΤΚ 11472

Τηλ κρατήσεων : 210-6460.748

Ώρες ταμείου 9μμ-11μμ

 

 

H Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

Ιδρύθηκε το 1999 από την Όλγα Ποζέλη. 

Εναρκτήρια παράσταση της ομάδας ήταν Η μεγάλη της ευκαιρία του Alan Bennett και το Ένα κήρυγμα του David Mamet, στον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν.

Ακολούθησε το Dο you love me?, παράσταση devised theatre βασισμένη στη ζωή και τα κείμενα του ψυχίατρου R. D. Laing, στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου (Ιούν. 2001), στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ (Οκτ.-Δεκ. 2001), στο Δημοτικό Θέατρο ΑΝΕΤΟΝ της Θεσσαλονίκης (Φεβρ. 2002) και στο Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου της Τρίπολης (Ιούλ. 2002). Το Do you love me? ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία του περιοδικού «ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ», ενώ η Όλγα Ποζέλη ήταν υποψήφια για το βραβείο Νέου Δημιουργού της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.

Το Μάρτιο του 2003 ανέβασε στο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ το έργο του Steven Berkoff Kβετς. Υποψήφιο για έξι βραβεία του περιοδικού «ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ», μεταξύ των οποίων καλύτερης παράστασης και σκηνοθεσίας.

Τον Απρίλιο του 2004, ανέβασε στο θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ το έργο Το πουλί της ηδονής, παράσταση devised εμπνευσμένη από το διήγημα του βραβευμένου Αυστραλού συγγραφέα Peter Carey, ‘Exotic Pleasures’.

Τον Μάϊο του 2007, ανέβασε στο θέατρο ΑΡΓΩ Studio την παράσταση devised Όλα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι; (εμπνευσμένη από μια εικαστική εγκατάσταση των Peter Fischli & David Weiss) και τον Δεκέμβριο του 2008 το devised Ποτέ μην πας απ' τις σκάλες (με αφορμή διηγήματα του Haruki Murakami). Ακολούθησε το Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του (peformance εμπνευσμένη από την εικαστική εγκατάσταση του Ilya Kabakov με τίτλο 10 Albums), που παρουσιάστηκε στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ (2010-2011) και ταξίδεψε στο Fadjr International Theatre Festival στην Τεχεράνη, Ιράν.

Το 2012-13 η ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ασχολείται για πρώτη φορά με το μονόδραμα, ανεβάζοντας τη δίγλωσση παράσταση (ελληνικά & αγγλικά) Όταν το κόκκινο Toyota ξέφυγε απ’ τον δρόμο και βυθίστηκε στα μαύρα νερά | When the red Toyota went off the road and sank in black water, βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία. Η παράσταση ταξίδεψε σε πλήθος διεθνών φεστιβάλ μονοδράματος: Fundamental Monodrama Festival (Luxembourg, 27/6-7/7/2012), Global Forum of the Arts – To the Stars (Varna, Bulgaria, 1-7/8/2012), Between the Seas Festival of Mediterranean Performing Arts (New York, USA, 20-26/8/2012), Aspindys International Festival of Monoperformances (Visaginas, Lithuania, 10-13/10/2012), Thespis International Monodrama Festival (Kiel, Germany, 9-16/9/2012) και International Festival of Monoperformances Vidlunnja (Kiev, Ukraine, 12-17/7/2013), όπου απέσπασε Βραβείο Σκηνοθεσίας (Festival Directors’ Award).  Τέλος, ανέβηκε και στην Αθήνα, στο Θέατρο Φούρνος (Δεκ. 2012 – Φεβρ. 2013).

Τον Ιούνιο του 2014 και σε συμπαραγωγή με το Fundamental Monodrama Festival του Λουξεμβούργου, παρουσίασε τη δεύτερη δίγλωσση παραγωγή της, την διαδραστική performance/εγκατάσταση I remember | Θυμάμαι, εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο του Joe Brainard, η οποία παρουσιάστηκε επίσης στο Face to Face Festival, που διοργάνωσε το Lost Theatre στο Λονδίνο (13/7/2014), καθώς και στα 49α ΔΗΜΗΤΡΙΑ της Θεσσαλονίκης (4-5/10/2014).  

Τον Νοέμβριο του 2016 η παράσταση I Remember παρουσιάστηκε στο 3rd International experimental Theatre Festival, στο Ανόι του Βιετνάμ, στο οποίο η Όλγα Ποζέλη έλαβε το Βραβείο Πειραματικής Καινοτομίας.

Έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, ενώ παραστάσεις της έχουν ανέβει με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου.

 

Αντικείμενα  που έχω πάντα στο καμαρίνι μου. 

Καλλυντικά, οδοντόβουρτσα-οδοντόκρεμα, κρέμα, ξεβαφτικά μαντιλάκια. 

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Φωτεινό, ευρύχωρο. Εκεί βρέθηκα και με την Αθηνά Μαξίμου. Από τα ωραιότερα καμαρίνια που έχει δει. 

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. 

Της Κάτιας Δανδουλάκη. Είναι σαν δωμάτιο από παραμύθι. 

 

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Μεσημέρια Κυριακής ανάμεσα στις δύο παραστάσεις –στο Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου–, που φέρναμε όλοι φαγητά και τα μοιραζόμασταν. 

 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου. 

Πίνω νερό, ισιώνω την πλάτη και σκέφτομαι αστέρια.

 

Η Βάσια Λακουμέντα πρωταγωνιστεί στην performance «Η Γυναίκα / Το Ρούχο» σε σύλληψη-σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη,στο Θέατρο Φούρνος.

 

Παρέα με μια βαλίτσα τραγούδια μέσα από τη δική του ματιά και με μια πολυετή θητεία με σημαντικές συνεργασίες με καταξιωμένους συνθέτες, μουσικούς, τραγουδιστές και μαέστρους στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου, ο ηθοποιός και τραγουδιστής Δημήτρης Αϊβαλιώτης έρχεται στη μουσική σκηνή Σφίγγα την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου με μια μουσική παράσταση πλημμυρισμένη από εικόνες, φως και συναισθήματα.

 

Ο ταλαντούχος ερμηνευτής ρίχνει γέφυρες ανάμεσα στο έντεχνο και το λαϊκό μέσα από αγαπημένα τραγούδια του σήμερα και του χθες αλλά και διασκευές τους σε ρυθμούς jazz και swing. Ένα μουσικό ταξίδι που κάνει στάση στη «Μαρκίζα», ακολουθεί πιο σύγχρονους δρόμους μέσα από «Το δίκιο μου» και το «Όνειρο ήτανε» και απογειώνεται με σταθερές λαϊκές αξίες, όπως το «Μακριά μου να φύγεις» καθώς και άλλα νέα δικά του τραγούδια που ολοκληρώνονται και θα κυκλοφορήσουν στην πρώτη του δισκογραφική δουλειά μέσα στο 2017.

Με τον σημαντικό συνθέτη Χρίστο Θεοδώρου να υπογράφει τη μουσική επιμέλεια και τις ενορχηστρώσεις του μουσικού αυτού ταξιδιού και συνοδοιπόρους την 6μελή του μπάντα, ο Δημήτρης Αϊβαλιώτης μας συστήνει τη δική του μουσική πρόταση! Παρέα του αυτή τη φορά μια υπέροχη φωνή! Η Σύλβια Ευθυμίου με δικά της τραγούδια αλλά και δυνατά ντουέτα!

 Ένα ταξίδι που δεν έχει περιορισμένο αριθμό θέσεων. Ένα ταξίδι που δεν έχει αμπαλάζ. Ένα ταξίδι που δε θέλει μηχανή για να ξεκινήσει παρά μόνο την ψυχή μας. Ραντεβού στη μουσική σκηνή Σφίγγα στις 27 Ιανουαρίου λοιπόν!

 

Μουσική σκηνή Σφίγγα

Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής

(είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 2114096149, 6987844845

Ώρα έναρξης: 22.30

 

Τιμή εισόδου στο μπαρ: 12 ευρώ με μπύρα ή κρασί

Στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο της Ιαπωνο-Καναδής συγγραφέως Mieko Ouchi «Οκτώ Τρόποι Για Να Πεις Αντίο – ΤΗΕ RED ΡRIEST» σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου.

 

 

Λίγα λόγια για το έργο

Παρίσι, 1740. Λίγα χρόνια πριν την Γαλλική Επανάσταση. Στο παλάτι ενός ευγενούς της Αυλής του Λουδοβίκου. Εκεί, μόλις έχει φτάσει ο συνθέτης-βιρτουόζος βιολιού Αντόνιο Βιβάλντι, καλεσμένος από τον ευγενή. Σκοπός της πρόσκλησης; Ο Βιβάλντι, σε άθλια οικονομική κατάσταση, έχει αναλάβει να διδάξει την σύζυγο του ευγενούς βιολί. Γιατί ο ευγενής έχει στοιχηματίσει με τον Λουδοβίκο πως, μετά από μαθήματα έξη εβδομάδων από τον Βιβάλντι, η σύζυγός του που δεν έχει αγγίξει βιολί ποτέ στην ζωή της, θα μπορεί να παίξει βιολί ενώπιον της Αυλής.

Η σύζυγος, μια νέα γυναίκα, παγιδευμένη σε ένα γάμο που τής προσφέρει μόνο υλικά αγαθά, αναγκάζεται να αποδεχθεί το στοίχημα και να αρχίσει τα μαθήματα.

Μαζί, αρχίζει και μια δυνατή, σιωπηλή σχέση της με τον Βιβάλντι, σχέση η οποία, εξ αρχής, δεν έχει περιθώριο ζωής πάνω από έξι εβδομάδες.

Με πανταχού παρούσα την θεία μουσική του Βιβάλντι, οι δυο, μέχρι τώρα άγνωστοι μεταξύ τους, άνθρωποι θα γνωριστούν, θα ερωτευτούν και θα βρουν «Οκτώ Τρόπους για να Πουν Αντίο».

 

Συντελεστές της παράστασης

«Οκτώ Τρόποι Για Να Πεις Αντίο – THE RED PRIEST »

Συγγραφέας: Mieko Ouchi 

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλατζόπουλος

Σκηνικό-κοστούμια: Τόνια Αβδελοπούλου

Κίνηση-χορογραφία: Κατερίνα Ανδριοπούλου

Διδασκαλία βιολιού: Λυδία Μπουντούνη

Προβολές: Ιφιγένεια Πιτούλη Moebius

Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας

Βοηθός σκηνοθέτη: Κάτια Παπαϊωάννου

ΠΑΙΖΟΥΝ
Βιβάλντι: Γιάννης Καλατζόπουλος

Γυναίκα: Κατερίνα Μάντζιου

Ευχαριστούμε τους String Demons  (Κων/νο και Λυδία Μπουντούνη) για την
ευγενή προσφορά της διασκευής τους "Storm" από τις 4 εποχές του
Βιβάλντι.

 

ΘΕΑΤΡΟ «ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ»

Σατωβριάνδου 36, στάση μετρό «Ομόνοια», τηλ. 210 52 42 211

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 από 23 Ιανουαρίου 2017

 

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (φοιτητών, ανέργων, άνω των 65), 5 ευρώ (ατέλειες)

 

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

 

Κατηγορία: Κοινωνικό

 

 

 

 

 

 

Παράταση για άλλες 8 παραστάσεις μέχρι και τις 29 Ιανουαρίου για το έργο του Γιάννη Λασπιά « Camille Claudel Mudness » που έχει ανέβει στο Vault Theatre Plus κάθε Σάββατο και Κυριακή.

 

Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στη γλύπτρια Camille Claudel και την πρώτη γυναίκα ψυχίατρο της Γαλλίας Constance Pascal. Μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ. 

Το έργο του Γιάννη Λασπιά "Camille Claudel Mudness" που κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ εκδοτική περιγράφει την ιστορία δύο γυναικών που διεκδίκησαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερες, να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους, να σπουδάσουν και να εργαστούν, σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας περιοριζόταν σ'αυτόν της συζύγου και της μάνας.

 

Η Camille και η Constance δεν συναντήθηκαν ποτέ, αλλά έζησαν και εργάστηκαν στην ίδια πόλη, την ίδια χρονική περίοδο, μοιράστηκαν παρόμοιες εμπειρίες, αντιμετώπισαν κοινές δυσκολίες και δόθηκαν με το ίδιο πάθος στον έρωτα.

 

Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου Γιάννης Λασπιάς : "Η ιστορία της Camille και της Constance  είναι και μία ακόμα εγχάραξη στο παλίμψηστο της αγωνίας για ελευθερία, για ερωτική αυτοδιάθεση, για το αυτονόητο δικαίωμα τους στη ζωή. Οι ίδιες πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της διαφορετικότητάς τους. Η πρώτη τιμωρήθηκε από την οικογένειά της με τον πρωτοφανή εγκλεισμό της για τριάντα περίπου χρόνια στο ψυχιατρικό άσυλο και η δεύτερη έζησε μια διπλή ζωή βυθισμένη στο φόβο, στα ψέματα και στην αγωνία.

Παράλληλα όμως, άνοιξαν δρόμους χειραφέτησης και ελπίδας για εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο..."

 

 

Γράφτηκαν για το Camille Claudel Mudness στο Vault

 

“Ιδιοφυής η δραματουργική σύλληψη του Γιάννη Λασπιά να τοποθετήσει θεραπεύτρια και θεραπευομένη στο ίδιο ψυχιατρικό κλουβί παλεύοντας με τα ίδια λίγο έως πολύ αδιέξοδα, η μία από φαινομενική και πρόσκαιρη θέση εξουσία κι η άλλη ως κατατρεγμένη, περιθωριοποιημένη, αποδιωγμένη από την ίδια της την οικογένεια, αποξενωμένη από τον ίδιο τον εαυτό της. Προδομένες από την ιδέα τους για τον Έρωτα και οι δύο, αφήνονται να παρασυρθούν – όχι χωρίς αντίσταση – στα έσχατα σκαλοπάτια της αυτοϋποτίμησης-αυτομαστίγωσης και η έλλειψη αυτοεκτίμηση κινείται κάτω από το μηδέν τής ανεκτής κλίμακος. Στο τέλος συμπάσχουν κι οι δύο. Η «δυνατή» προσπαθεί να βοηθήσει την αδύναμη, ακριβώς όπως το θερμό κινείται προς το ψυχρό και το ισχυρό προς το ασθενές…”

Κωνσταντίνος Μπούρας

 

“Η παράσταση που μιλά για τη «συντριβή και την επιβίωση, μέσα στον εφιάλτη του αρσενικού κόσμου» θα σας συγκινήσει. Το γαλλικό τραγούδι... «φρου, φρου» που ακούγεται στη παράσταση, είναι απόηχος της μισαλλόδοξης εκείνης εποχής.

Ζεστός φωτισμός, σκηνογραφική επιμέλεια και κοστούμια απέδωσαν το χρονικό δυο παράλληλων βίων. Δυο γυναικών που γνώριζαν να μάχονται για την «αυτοπραγμάτωσή τους πιστές στη θηλυκή τους φύση και έζησαν με απόλυτη συνέπεια τους καταστροφικούς τους έρωτες»…”

Χαρά Κιούση 

 

“Ο Γιάννης Λασπιάς έχει μελετήσει αρκετά τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, γι' αυτό και το έργο του διαθέτει μία ήρεμη στοχαστική δύναμη. Οι ισορροπίες είναι καλά διατηρημένες, τόσο με το λιτό και απέριττο σκηνικό του Παντελή Ξηροχειμώνα, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τους φωτισμούς της έμπειρης Κατερίνας Μαραγκουδάκη, όσο και με τις μουσικές συνθέσεις του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) που καταφέρνουν σε κάποια σημεία να αποτυπώσουν το ψυχωτικό παραλήρημα της Claudel. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο ωστόσο είναι η σκηνική οικονομία με το καλοσχεδιασμένο timing της παράστασης. Καμία ''κοιλιά'', κανένας στόμφος και κανένα επιμέρους στοιχείο επιτηδευμένο…”

Αντώνης Μποσκοΐτης

 

“Ο Γιάννης Λασπιάς καταθέτει ένα σημαντικό δείγμα γραφής σύγχρονου έργου με ένα θέμα που ξεφεύγει επιτέλους από την κρίση και την ηθογραφία, αλλά ασχολείται με υπαρξιακά ζητήματα, διαχρονικά και φλέγοντα, παντού και πάντα.

Μέσα από μια λιτή σκηνοθετική γραμμή, που επιμένει στον παραληρηματικό κόσμο της Καμίλ, δημιουργεί ισχυρή ατμόσφαιρα και γνήσια συγκίνηση. Διατηρώντας την εποχή που έζησαν αυτές οι δυο γυναίκες, μπολιάζει τον σκηνικό του κόσμο με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα μίξη…”

Only Theater

 

“Η Δάφνη Μανούσου «ντύνεται» στο ρόλο της Καμίλ Κλοντέλ και η Στέλλα Μπούρου στο ρόλο της Κονστάνς Πασκάλ. 

Από το πρώτο λεπτό της παράστασης καθηλώνουν τον θεατή, τον κάνουν να βιώνει κι αυτός το ίδιο δράμα, τον «αναγκάζουν» να αισθάνεται και να συναισθάνεται τις πιο «σκληρές» αλήθειες της ζωής. Συγκλονιστικές ερμηνείες που σοκάρουν. Φεύγοντας ο θεατής κουβαλά το βάρος των ηρωίδων, τα βάσανα τους, κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Να σηκωθείς από την καρέκλα του θεάτρου, αλλά να μην μπορείς. Να νιώθεις όπως ακριβώς εκείνη η βασανισμένη γυναίκα που δε γνώρισες ποτέ...”

Εβίνα Μαξούρη

 

 

“Σε ένα λιτό σκηνικό ενός δωματίου ψυχιατρικής κλινικής, ψυχρό όσο το μεταλλικό κρεβάτι της ασθενούς, οι δυο γυναίκες με δυνατές ερμηνείες γεμίζουν τον χώρο με συναισθήματα οργής, μισούς και αγωνίας. Η καθεμία αναζητά τη βοήθεια της άλλης. 

Το δυνατότερο σημείο της παράστασης είναι οι αναφορές στο οικογενειακό τους υπόβαθρο και πως ο θάνατος του ενός γονέα βοήθησε τη μια να ακολουθήσει τα όνειρα της και οδήγησε την άλλη στην καταστροφή της. Γιατί σε μια φαλλοκρατική κοινωνία το να εισαι διαφορετική και να σηκώνεις ανάστημα έχει το τιμημα του. Ένα ερώτημα αιωρείται στον αέρα εως το τέλος του έργου. Έιναι η Camille Claudel πραγματικά τρελή ή απλά θύμα μιας άκαρδης μητέρας;”

Θοδωρής Κούτρης

 

«Η Καμίλ Κλοντέλ και η Κονστάνς Πασκάλ ήταν, η καθεμία με τον τρόπο της, μάρτυρες αυτού του αγώνα ενάντια στον εφιαλτικό αρσενικό κόσμο. Η πρώτη οδηγήθηκε σαν σφάγιο στον βωμό της πλέον πρόστυχης αρσενικότητας, η δεύτερη φόρεσε ένα κέλυφος σωτηρίας, ένα προσωπείο αυτοακύρωσης της θηλυκής φύσης της, ένα σκάφανδρο που, ωστόσο, θα της επέτρεπε να αναπνεύσει στο βυθό. Το έργο του Γιάννη Λασπιά Camille Claudel: Mudness πραγματώνει στη σκηνή μια οφειλόμενη φανταστική συνάντηση των δύο ιδιότυπα μαρτυρικών γυναικών που έζησαν στην ίδια εποχή και πέρασαν (η μία ως ψυχίατρος και η άλλη ως ασθενής) από το ίδιο ‘σωφρονιστικό κατάστημα’ . Είναι η περιγραφή και η αναγραφή των όρων της συντριβής και της επιβίωσης δύο γυναικών (αλλά και της καθεμιάς άλλης γυναίκας) μέσα στον εφιάλτη του αρσενικού κόσμου – και, συνάμα, μέσα στη (συχνά ολέθρια) θηλυκή αναζήτηση της αγάπης. Και είναι και μία ακόμα εγχάραξη στο παλίμψηστο της αγωνίας για ταυτοτική ελευθερία, για ερωτική αυτοδιάθεση, για τη μεγάλη συνάντηση των ανθρώπων μέσα στην ερημία του καιρού. Και τούτη η αγωνία ενάντια στον εφιάλτη του αρσενικού κόσμου δεν αφορά μονάχα το 1913, αλλά, φυσικά, και το 2016 – και τα χρόνια που έρχονται…»

Θανάσης Τριαρίδης

Υπόθεση

Το έργο διαδραματίζεται στο  Παρίσι το 1913 στο ψυχιατρικό άσυλο της Ville Evrard. Η πρώτη γυναίκα που καταφέρνει να γίνει ψυχίατρος στης Γαλλία , η μετανάστρια από τη Ρουμανία Constance Pascal αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση της μεγάλης γλύπτριας Camille Claudel , η οποία  έχει μεταφερθεί εκεί παρά τη θέληση της από την  οικογένεια της,  κατηγορούμενη για σοβαρή ψυχική διαταραχή. Μέσα από τις συναντήσεις τους ξετυλίγονται οι αντισυμβατικές ζωές των δύο γυναικών και αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός που ξεπερνά τη σχέση γιατρού  ασθενή.

 Πάρα της προσπάθειες της γιατρού και τη σταδιακή βελτίωση της ψυχικής υγείας της Camille, η Constance θα έρθει αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο σύστημα που καταδικάζει σε εγκλεισμό και απομόνωση τα άτομα που διεκδικούν το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και επιλογής.

Η Camille και η Costance πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της διαφορετικότητάς τους. Η πρώτη τιμωρήθηκε από την οικογένειά της με τον πρωτοφανή εγκλεισμό της για τριάντα περίπου  χρόνια στο ψυχιατρικό άσυλο και η δεύτερη έζησε μια διπλή ζωή βυθισμένη στο φόβο, στα ψέματα και στην αγωνία.

 

«Camille Claudel Mudness » του Γιάννη Λασπιά

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT Theatre Plus

Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός τ.κ 10447

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 213-0356472, 6949534889

Κάθε Σάββατο στις 19.15 και Κυριακή στις 21.15

 

Ταυτότητα Παράστασης

Συντελεστές

Κείμενο Σκηνοθεσία:  Γιάννης Λασπιάς

Βοηθός Σκηνοθέτη: Πάνος Κούγιας

Παίζουν : Καμιλ Κλοντέλ : Δάφνη Μανούσου,

 Κονστάνς  Πασκάλ : Στέλλα Μπούρου

Σκηνογραφική επιμέλεια- Visual Art  : Παντελής Ξηροχειμώνας

Σχεδιασμός φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Μουσική : Αλέξανδρος Βούλγαρης – THE BOY-Pan Pan

Sound Design: Βαγγέλης Μόσχος

Κοστούμια : Βασιλική Σύρμα

Επιμέλεια κίνησης :  Όλγα Σπυράκη

Φωτογραφία : Θοδωρής Μάρκου

Σχεδιασμός Web Site: Γρηγόρης Ευφραιμίδης

 

Στην παράσταση ακούγονται στα ηχογραφημένα μέρη  οι ηθοποιοί :

Στέλιος Μάινας (Ως Ροντέν)

Αγγελική Καρυστινού (Ως μητέρα της Καμίλ Κλοντέλ)

Ιωάννα Σταυροπούλου 

Και ο δημοσιογράφος Γιάννης Νένες

 

Διάρκεια 70' χωρίς διάλειμμα.

 

Ευχαριστούμε την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών για την παραχώρηση των χώρων της για τις ανάγκες της φωτογράφισης της παράστασης.

 

Πληροφορίες εισιτηρίων

Γενική είσοδος: 10€

Προπώληση: 8€

Μειωμένο: 5€ (Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/ Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)

Online προπώληση

 https://www.viva.gr/tickets/theater/vault-theater-plus/camille-claudel-mudness/ 

 

Ημέρες παραστάσεων:

Σάββατο στις 19.15

Κυριακή στις 21.15

 

Διάρκεια 70' χωρίς διάλειμμα

 

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT Theatre Plus

Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός τ.κ 10447

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 213-0356472, 6949534889

 

Μέσα από ένα άκρως βιωματικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, η Ιστορικός Τέχνης Ειρήνη Περσίδου σε ρόλο μαέστρου, διευθύνει την δική της Σουρεαλιστική Καμεράτα, έχοντας ως μουσικούς τα ζωγραφικά έργα των JoanMiro και Wassily  Kandinsky και ως παρτιτούρες τα κονσέρτα του Amadeus Mozart. 

Σκοπός του προγράμματος είναι τα παιδιά να ταξιδέψουν πολυδιάστατα στον μαγικό κόσμο των Τεχνών της Ζωγραφικής, της Μουσικής και του Χορού.

 

Είσοδος ελεύθερη

 

Για παιδιά από 4 έως 7 ετών

 

Λίγα λόγια για το πρόγραμμα:

Όταν τα χρώματα του Miro γίνονται πιρουέτες & οι παρτιτούρες του Mozart χρωματιστά πινέλα

 

Τι σχέση έχει η Ζωγραφική με την Κλασσική Μουσική και τον Χορό;

 

Με ποιο τρόπο τα Χρώματα αποκτούν Μελωδία και Κίνηση;

 

 Έχοντας ως αφετηρία γνωστά ζωγραφικά έργα του Σουρεαλισμού και της Αφηρημένης Τέχνης, μέσα από τον οπτικό εγγραμματισμό, τις θεατροπαιδαγωγικές και μουσικοκινητικές ασκήσεις αλλά και την  καλλιτεχνική δημιουργία με χορό, τα παιδιά ανακαλύπτουν ευχάριστα πως όλα τα είδη τέχνης μπορούν να συνδιαστούν απόλυτα, έχοντας ταξιδέψει κάθε παιδί ξεχωριστά 60 λεπτά, πάνω στο δικό του μοναδικό πολύχρωμο μουσικό χαλί!

 

Για την καλύτερη διαξαγωγή του προγράμματος τα παιδιά θα πρέπει να φορούν άνετα ρούχα.

 

Για δηλώσεις συμμετοχής στείλτε μήνυμα στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. σημειώνοντας  τα στοιχεία του παιδιού, του γονέα και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας.

 

ΠΟΤΕ: ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 

ΠΟΥ: IANOS Βιβλιοπωλείο, Σταδίου 24, Παιδικό τμήμα

 

ΩΡΑ: 13.00

 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ :60 λεπτά

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 

Παραγωγή – Οργάνωση: «ΛΙΤΡΙΒΙ – ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ» Πολιτιστικές & Εκπαιδευτικές Δραστηριότητες

Καραΐσκάκη 28, Αθήνα (Ψυρρή), Τ.Κ 105-54

τηλ. 6947 434854

http://www.stopaliolitrivi.gr/ Facebook: Litrivi

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

 

Μια παράσταση εμπνευσμένη από τον μοιραίο έρωτα της ζωγράφου  Σοφίας Λασκαρίδου και του συγγραφέα Περικλή Γιαννόπουλο 

 

Ερχόταν αντίθετα από μένα. Τα μάτια μας συναντήθηκαν αχόρταγα...

Με συγχωρείτε, ψιθύρισε, η ομορφιά σας με θάμπωσε

Κι εμένα η δική σας                                                                

Χαμογελάσαμε κι οι δύο. Αυτό ήταν...

Εκείνη την έλεγαν Σοφία. Εκείνον Περικλή. Συναντήθηκαν τυχαία. Κάπου στο 1900.

Εκείνη ήταν ζωγράφος. Ήθελε να ανακαλύψει νέους ορίζοντες τέχνης. Εκείνος συγγραφέας. Οραματιζόταν την Ελληνική Αναγέννηση. 

Συναντήθηκαν κάπου στο 1900. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και ερωτεύτηκαν. Και ερωτεύτηκαν πολύ. 

Και συναντιόνταν και αγκαλιάζονταν και έδιναν πύρινα φιλιά. Στην αγαπημένη τους Αττική γη. Κι εκείνος διάβαζε, έγραφε, φιλοσοφούσε. Κι εκείνη ζωγράφιζε. Κι η Αττική γη τούς έπαιρνε στην αγκαλιά της, τους δύο ερωτευμένους. Και ζούσαν την υπέρτατη ηδονή.

Αλλά ήρθε η ώρα κι έπρεπε να φύγει εκείνη μακριά. Να φύγει μακριά για να γίνει μεγάλη ζωγράφος. Για να γνωρίσει το άγνωστο στην Τέχνη της. Και τότε δάκρυσαν και πόνεσαν, πολύ. Και αποχωρίστηκαν. Κι εκείνη έφυγε για το παγωμένο Μόναχο. Κι εκείνος έμεινε πίσω στην αγαπημένη τους Ακρόπολη. 

Και αντάλλασσαν γράμματα φλογερά. Γράμματα αγάπης, έρωτα, νοσταλγίας. Απελπισίας. Και ζούσαν την υπέρτατη οδύνη.

Κάπου στο 1900. 

Και περίμεναν τη στιγμή που θα ξαναβρίσκονταν. Την στιγμή που θα έπεφταν στην αιώνια αγκαλιά, ο ένας του άλλου.

Αλλά η απελπισία λύγισε εκείνον. Και τότε, της έστειλε ένα απεγνωσμένο τηλεγράφημα: “Σοφία μου, ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη που αφήνω για πάντα. Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε Σοφία μου. Ο Περικλής σου”.

Και εκείνη γύρισε και έζησε για πάντα στην αγαπημένη τους Αττική γη. Και του έμεινε πιστή μέχρι τα βαθιά της γεράματα. 

Και εκείνος έμεινε για πάντα νέος, με τα χρυσά του τα μαλλιά και το γαλάζιο ουρανό στα μάτια.

Κάπου στην αιωνιότητα του Έρωτα.

Η ομάδα 4Frontal και ο Παντελής Δεντάκης συναντώνται ξανά μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις «Ο Μουνής» και «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά» και παρουσιάζουν στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104, μία παράσταση βασισμένη στα ημερολόγια τα ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου (1876-1965).

Η Σοφία Λασκαρίδου γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στην Καλλιθέα και δεν ήταν μία γυναίκα συνηθισμένη: όμορφη, πλούσια με ισχυρό κοινωνικό status,που είχε όλη την Αθήνα στα πόδια της. Έσπασε το άβατο στη Σχολή Καλών Τεχνών, ανοίγοντας το δρόμο για τη γυναικεία παρουσία στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ακολούθησε σπουδές στο εξωτερικό δίπλα σε μεγάλους ζωγράφους της εποχής, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Και φυσικά έζησε μία μεγάλη αγάπη, μυθιστορηματικής υφής, με τον ποιητή Περικλή Γιαννόπουλο, τον επονομαζόμενο «αυτόχειρα του Σκαραμαγκά»: οι δύο τους ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα και βαθιά. Όσο εκείνη ήταν στο Μόναχο, κυνηγώντας το όνειρό της ως ζωγράφος, εκείνος αυτοκτόνησε: καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, μπήκε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και φύτεψε μια σφαίρα στον κρόταφό του. 

Ταυτότητα Παράστασης

Παράσταση βασισμένη στα ημερολόγια της Σοφίας Λασκαρίδου

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική Σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης

Επιμέλεια φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου 

Φωτογραφίες:  Σταύρος Χαμπάκης

Ερμηνεύουν:  Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αμαλία Νίνου, Αριστέα Σταφυλαράκη, Μαριέττα Σγουρδαίου

 

 

Στοιχεία Παράστασης

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου

Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή και  Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια παράστασης : 70' (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12 € –  φοιτητικό/ανέργων 8 € – ατέλειες 5 €

Παρασκευή γενική είσοδος 10    

Ειδική τιμή προπώλησης: από Δευτέρα 16/1 ως Πέμπτη 26/1 

όλα τα εισιτήρια για όλες τις παραστάσεις στην τιμή των 8 ευρώ.

 

Προπώληση: viva.gr, 11876, Media Markt, Public, SevenSpots, Βιβλιοπωλεία «Ευριπίδης»

 

Θέατρο: Κεντρική σκηνή, Θέατρο 104 || Ευμολπιδων 41.Γκάζι  .Στάση Μετρό Κεραμεικός || Τηλέφωνο: 2103455020 – 6940290312 || www.104.gr 

 

Βάλε φωτιά σε ότι σε ότι σε καίει, σε ότι σου τρώει την ψυχή, λέει το τραγούδι του Αγγελάκα κομμάτι αγαπημένο μου έσκασε με την ενότητα "Τι με καίει "

Γράφοντας λοιπόν ίσως καταφέρω να μετριάσω αυτό που με καίει. Σκηνοθετώντας το "Τσίμπημα της σφήκας" κατάλαβα λίγο πολύ πως κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να σκαλίζουν το θέμα του θανάτου και της απώλειας πόσο μάλλον να το βλέπουν στην σκηνή. "Μα γιατί ασχολήθηκες με αυτό το θέμα; πολύ βαρύ". "Ελπίζω η επόμενη παράσταση να είναι κάτι πιο ελαφρύ ". Πως θα ήταν αλήθεια μια  κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να μην φοβάται τον θάνατο η τουλάχιστον να  έχει συμφιλιωθεί με αυτόν

Η κοινωνία μας έχει αδυναμία στα  νιάτα, τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς  στην πρόοδο, αρνείται τον θάνατο τον αντιμετωπίζει σαν αρρώστια που πασχίζει να νικήσει.

Πως θα ήταν αλήθεια αν δεν βλέπαμε τον θάνατο σαν έναν εχθρό? Να μην ήταν μια φυλακή που προσπαθούμε να την αποφύγουμε αλλά σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Σαν την τελευταία φάση της εξέλιξης μας. Σαν ένα κολλητό που σου υπενθυμίζει κάθε μέρα να χαίρεσαι  την ζωή σου. Με τι μάτια θα βλέπαμε τότε το θέατρο? Πως θα διαβάζαμε τα ποιήματα του Καβάφη και του Σολομού .Τότε τα πρόσωπα των θεατών θα ήταν διαφορετικά βγαίνοντας από το θέατρο. Ίσως να σας φανεί αστείο  αλλά τώρα  καταλαβαίνω τι ήθελε να πει ο Καζαντζάκης με την φράση " Δεν ελπίζω τίποτα, δεν.  φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος".

 

Η Ισμήνη Πρωίου σκηνοθετεί «Το Τσίμπημα της σφίγγας» για λίγες ακόμη παραστάσεις στο Θέατρο Επί Κολωνώ (μέχρι 22 Ιανουαρίου)