Ο μονόλογος της Σοφίας Καψούρου «Καραϊσκάκενα, o Θρύλος», βασισμένος στη ζωή της μητέρας του Γεώργιου Καραϊσκάκη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά με τη Σοφία Καψούρου στον ρόλο της Ζωής Διαμάντως Διμισκή, έρχεται στον Πολυχώρο VAULT από το Σάββατο 2 Απριλίου και συστήνει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό τη Μάνα του Γεώργιου Καραϊσκάκη, την Καλόγρια, τη Ζωή Διαμάντω Διμισκή.

Ένα αντιπολεμικό έργο σε καιρό πολέμου.

Ένα έργο ύμνος στη γυναίκα και την ελευθερία της.

Φόρος τιμής στο ποδόσφαιρο και την ομορφιά του.

Η Καραϊσκάκενα, Μάνα του ήρωα Καραϊσκάκη, δεν γέννησε μόνο την Επανάσταση, η Καραϊσκάκενα είναι η Επανάσταση.

Το έργο ξεκινάει με την απόλυτη ανατροπή: Η Καραϊσκάκενα η Καλόγρια, στο κελί της, παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Φενέρμπαχτσε. Ένθερμη οπαδός του Ολυμπιακού, της ομάδας που έδρα της είναι το στάδιο που φέρει το όνομα του Γιου της, του σπουδαίου αρχιστράτηγου της Επανάστασης, άριστη γνώστρια της ιστορίας της ομάδας, αιώνια θαυμάστρια του αείμνηστου Θανάση Μπέμπη και της ντρίμπλας του, αφηγείται τη ζωή της, τις δυσκολίες που συνάντησε για να αναθρέψει τον μικρό Γιώργη και ξαναζεί τη γέννηση του Γιου της αλλά και τον θάνατό του. Ο αγώνας τελειώνει με τους Έλληνες νικητές. Ο Ολυμπιακός βάζει γκολ. Ο αθλητισμός είναι ο μεγάλος νικητής.

    Η Μάνα Καλόγρια. Η Μάνα Φίλαθλος. Η Μάνα Γυναίκα.

Η Μάνα που δεν έγινε ποτέ σύζυγος. «Μ’ όποιον θέλω τον έκανα. Με τον Θεό τον έκανα», απαντάει περήφανη στην Ιστορία. Η Καραϊσκάκενα κάθε Κυριακή πάει στο Φάληρο, στο Γήπεδο Καραϊσκάκη να μυρίσει το γρασίδι, να μυρίσει το παιδί της. Να τιμήσει τον γιο της. Τον Γιώργη της. Τον Αϊ-Γιώργη των Ελλήνων.

Πώς γεννιούνται οι ήρωες; Πώς πεθαίνουν; Πώς τους θυμόμαστε;

Το πιο σημαντικό για τον άνθρωπο είναι η μήτρα. Από πού έρχεται, ποιος είναι, πού πάει. Ποιον πολεμάει. Τη ρίζα του ή τη σκιά του. Μέσα από τις θεατρικές συντεταγμένες χαρτογραφείται το τοπίο της Επανάστασης, αποκαλύπτονται οι αντιφάσεις της εποχής, η θέση της γυναίκας τότε. Όλα τόσο επίκαιρα, γιατί… ό,τι ήταν όμορφο μία φορά, είναι για πάντα. Ό,τι ήταν άσχημο μία φορά, θα ’ναι για πάντα.

   «Καραϊσκάκενα, Ο Θρύλος»

Αρκούν έντεκα για έναν Θρύλο; Και ποιοι είναι αυτοί; Και σε ποια εποχή ανήκουν;

Ό,τι είναι αθώο μία φορά, είναι για πάντα. Η Καραϊσκάκενα συνθέτει την ιδανική ενδεκάδα: «Θανάσης Μπέμπης, Ηλίας Υφαντής, Ηλίας Ρωσίδης, Γιώργος Σιδέρης, Γιώργος Δαρίβας, Ανδρέας Μουράτης, Μπάμπης Κοτρίδης, Μπάμπης Δρόσος, Μίμης Στεφανάκος, Νίκος Γιούτσος –Έμπαινε Γιούτσο!!– και στο τέρμα Παναγιώτης Κελεσίδης. Αυτοί είναι οι άντρες σου, Γιώργη μου. Αυτοί είναι οι άντρες του Καραϊσκάκη. «Θ ρ ύ λ ο ς!».

Λόγος «έφιππος» όπως η εικόνα του Καραϊσκάκη. Γλώσσα εξομολογητική, παραστατική, ποιητική, με ακαριαίες και ακραίες εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης. Σκηνοθεσία ανθρωποκεντρική, αντισυμβατική, με ευαισθησία, σκηνική ειλικρίνεια, αμεσότητα. Μουσική πρωτότυπη, εξωκοσμική, με αναφορά στους βυζαντινούς ψαλμούς και σύγχρονο μυστικιστικό ήχο. Σκηνικά εμπνευσμένα από τον εσωστρεφή μοναστηριακό βίο. Ενδυματολογικός κώδικας με συμβολικές άχρονες λεπτομέρειες.

Η Ζωή είναι αγώνας. Η Μάνα του Καραϊσκάκη, η Καραϊσκάκενα, ερυθρόλευκη στην ψυχή και στο πάθος, αυθόρμητη και αθυρόστομη, αιχμηρή και ανυπόταχτη, ερωτική και αιρετική, ανορθόδοξη πιστή της ορθοδοξίας, μια «ροκ» προσωπικότητα σε εξορία, θα γίνει ένα με όλους.

Λίγα Λόγια για το Φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ… »

Η «Καραϊσκάκενα, o Θρύλος» είναι η τρίτη παράσταση με την οποία επανεκκινεί το θεατρικό project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ… », ένα θεατρικό φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων. Ήδη παρουσιάζονται στο VAULT «Η Μάνα Αυτουνού…Έλλη Ζάχου Ταχτσή» (βασισμένη στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή) της Κικής Μαυρίδου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, με τη Ράνια Σχίζα στον ρόλο της Έλλης Ζάχου Ταχτσή και η «Χαρίκλεια Καβάφη» (βασισμένη στη ζωή της μητέρας του Κωνσταντίνου Καβάφη) σε κείμενο-σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με την Ασπασία Κράλλη στον ρόλο της Χαρίκλειας Καβάφη.

    Το φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ… » είναι αφιερωμένο στη μνήμη της αγαπημένη μας συνεργάτιδας Χρύσας Σπηλιώτη. Εγκαινιάστηκε το 2017. Περιλάμβανε πέντε έργα που έγιναν παραστάσεις και γνώρισαν μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Σοφία Καψούρου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης

Σκηνικό / Κοστούμι: Γιώργος Λιντζέρης

Κατασκευή Σκηνικού: Κώστας Μπακάλης

Αγιογραφίες: Κική Μαυρίδου

Κατασκευή κοστουμιού: Παναγιώτα Τσομπανάκη (Ατελιέ Τσομπανάκη)

Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας

Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Αφίσα παράστασης: Γιάννης Κεντρωτάς

Trailer / Κινηματογράφηση: ORKI Productions

Πρόγραμμα παράστασης: Εκδόσεις  Αιγόκερως

Επικοινωνία / Προώθηση παράστασης: Χρύσα Ματσαγκάνη

Βοηθοί σκηνοθέτες: Ελένη Μαζνώκη, Χρήστος Παναγιώτου, Κατερίνα Πουλέα, Όλγα Σούρσου, Δημήτρης Τζούκας, Λάμπρος Τζώρας

Παραγωγή: Team Vault AMKE

Στον ρόλο της Ζωής Διαμάντως Διμισκή η Σοφία Καψούρου

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Από το Σάββατο 2 Απριλίου κάθε Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 21:15

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 60′ (χωρίς διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Προπώληση Viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/

Γενική είσοδος: 12 ευρώ

Μειωμένο Εισιτήριο: 10 ευρώ (Φοιτητές /Σπουδαστές /Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων /ΑμΕΑ /Άνω των 65 ετών/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας)

*Το φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ… » πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού

*Το έργο της παράστασης θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως σε πρόλογο Γιώργου Βέλτσου

 

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

 

*Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης, καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Στην παράσταση θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας από τον Covid-19.

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS

FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

Instagram: vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)

Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός

Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες (11:00 – 14:00 & 17:00 – 21:00)  : 213 0356472, 6951832070

Προπώληση viva.gr :  https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/

Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Από τον  Αναστάση Πινακουλάκη

Η αναγνωρισμένη θεατρική συγγραφέας, στιχουργός κι ηθοποιός επιστρέφει στο Vault, το θέατρο στο οποίο έχει παρουσιάσει τα έργα της «Ερωμένες στον Καμβά» και «Η Σέξτον και το Κογιότ» στα πλαίσια του Outreach Project.

Το Outreach Project διοργανώνεται από τις Συνέργειες Πολιτισμού, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, με την συνεργασία του πολυχώρου VAULT και τη συμμετοχή διακεκριμένων θεατρικών συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών και παραγωγών και αποσκοπεί στην πρωτότυπη γραφή έργων που προάγουν την αποδοχή της διαφορετικότητας ως κοινωνική αξία και διαχρονική πρόκληση. Τα προσχέδια των έξι έργων που θα κατατεθούν από νέους Έλληνες δραματουργούς θα δουλευτούν σ’ ένα τρίμηνο δωρεάν σεμινάριο σε συνεργασία των Νίνας Ράπη, Ανδρέα Φλουράκη και Σοφίας Καψούρου. 

Μόλις δύο εβδομάδες προτού εκπνεύσει η προθεσμία συμμετοχής, επικοινωνήσαμε με την ταλαντούχα Σοφία Καψούρου για το φιλόδοξο project δραματουργίας, την επόμενη μέρα της πανδημίας, τη σύγχρονη δραματουργία και για άλλα σχετικά θέματα.

Πείτε μας μερικά λόγια το σκεπτικό πίσω από το Outreach Project.

Το Outreach Project, με εμπνευστή τον Κώστα Θεωνά, είναι ο ορισμός του διαφορετικού. Τέλος στις συνταγές γραφής που εξομοιώνουν, καλουπώνουν, νεκρώνουν. Τέλος στη νοοτροπία «μου μοιάζει, άρα υπάρχει». Ή ακόμα πιο βαθιά, «μου μοιάζει, άρα υπάρχω». Το σκεπτικό είναι να σταματήσουμε να είμαστε αγνοούμενοι στην ίδια μας τη ζωή. Όσοι προσέκρουσαν στις σποράδες του ετεροκαθορισμού και ναυάγησαν στα συμπλέγματα της κοινωνίας, ήρθε η ώρα να πάρουν τη ζωή τους πίσω. Ο ναυαγός ένα πράγμα λαχταρά. Το σινιάλο. Εμείς μέσα από το Outreach Project θα δώσουμε και τη γραφή και τη φωνή. Για να γραφτεί το σημείωμα και να φανεί το σημείο. Σημείο ζωής. Νέοι συγγραφείς, αποπροσανατολισμένες κραυγές λόγω νεότητας και απειρίας, θα έχουν την ευκαιρία να προτάξουν με τη γραφή τους ζητήματα αυτοπροσδιορισμού που σχετίζονται με την έμφυλη ταυτότητα, τις σωματικές και ψυχολογικές προκλήσεις, την εθνοπολιτισμική προέλευση, τις θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις και την ισότητα των ευκαιριών.

Το περιθώριο στο κέντρο. Αυτό είναι το σκεπτικό του Outreach Project. Πάντα στο περιθώριο ζωγραφίζαμε τα πιο ωραία σκίτσα μας, γράφαμε τα πιο ωραία σημειώματα, δίναμε το στίγμα μας. Και γι’ αυτό τιμωρούμασταν. Όταν είχαμε τετράδιο. Και πηγαίναμε σχολείο. Και η αθωότητα ωρίμαζε. Ώσπου σάπισε.

Ζούμε σε μια χώρα που έχει συνηθίσει να κατακρίνει το διαφορετικό είτε αυτό είναι ένα στοιχείο στην εμφάνιση κάποιου είτε αφορά στη σεξουαλικότητά του. Πως μπορεί ν’ αλλάξει αυτό με το θέατρο και τις Τέχνες γενικότερα;

Ο «Βισκόζης», ένα από τα θεατρικά μου έργα, πραγματεύεται ακριβώς αυτό. Τη διαφορετικότητα, την καταδίκη της και στο τέλος την αθώωση και τη λύτρωσή της. Ό,τι δεν πετυχαίνει το σχολείο, το πετυχαίνει το θέατρο. Η Τέχνη ανοίγει διόδους. Όταν το σύστημα έχει φράξει, έρχεται η Τέχνη και δίνει ροή. Μετακινεί τον αποδέκτη… ένα εκατοστό… δύο… και καμιά φορά… έτη φωτός μακριά από τη βολή του. Το δίκαιο, το νόμιμο και το δημοκρατικό ακούγονται παρεμφερείς έννοιες, αλλά δεν είναι. Καμιά φορά είναι συγκρουόμενες σε κοινωνίες που έχουν χτίσει τους οργανισμούς τους σε μεταλοιμώδη συμπτώματα. Η ευφυΐα μιας χώρας βρίσκεται στην ευαισθησία της. Και η ευαισθησία μόνο με την Τέχνη ακονίζεται. Λέμε «ακόνισε το μυαλό σου». Ας λέμε «ακόνισε την ψυχή σου».

Μόνο μέσα από το θέατρο και την Τέχνη γενικότερα, θα καταλάβουμε αυτό που λέει ο Βισκόζης: «Το όνειρο. Δεν είναι ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό. Το όνειρο. Είναι παιδί».

 

Έχουμε ανάγκη από coming out της αλήθειάς μας;

Η αλήθεια δεν είναι μία. Κάθε άνθρωπος και η αλήθεια του. Πρώτα έχουμε ανάγκη από τη διερεύνηση της αλήθειας μας. Μετά από τον εντοπισμό της. Ύστερα από την παραδοχή της στον ίδιο μας τον εαυτό και τη συνύπαρξη μαζί της. Και ναι, βήμα επόμενο και φυσικό, το coming out αυτής της προσωπικής αλήθειας. Τη στιγμή που ο καθένας νιώθει έτοιμος, δυνατός και γαλήνιος. Η αυτοαποκάλυψη θα φέρει και την αποκάλυψη των άλλων. Των οικείων, των ανθρώπων που τυχαία ή από επιλογή έχουν τον ρόλο τους –άλλοι μικρό, άλλοι μεγάλο– στη ζωή καθενός. Σε αυτό το στάδιο θα γίνει ξεσκαρτάρισμα. Με ποιους συνεχίζει κανείς. Και ποιοι γίνονται ανάμνηση﮲ σκόνη στον χρόνο. Η αλήθεια είναι δικαίωμα. Γεννιέται όταν γεννιέται ο άνθρωπος, χάνεται για να ξανακερδηθεί.

 

 Πως βλέπετε την εγχώρια δραματουργία στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία;

Η νέα γενιά πρέπει να γράψει τα δικά της έργα. Και η παλαιότερη –και σοφότερη– γενιά πρέπει να επιτρέψει σε αυτά τα έργα να συστηθούν. Αν δεν γράψουμε τα δικά μας έργα, θα ζήσουμε τη ζωή μας μεταφέροντας την κίνηση και συγκίνηση άλλων εποχών, άλλων καιρών. Δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε οχηματαγωγά μιας θεατρικής παράδοσης, όσο σπουδαία κι αν είναι αυτή. Κάθε γενιά πρέπει να είναι η θάλασσα όχι το πλοίο. Ναι, υπάρχουν χέρια που γράφουν, αλλά δεν αρκεί. Ναι, υπάρχουν χέρια που γράφουν καλά, αλλά δεν αρκεί. Ναι, υπάρχουν χέρια που γράφουν υπέροχα, αλλά δεν αρκεί. Τίποτα δεν αρκεί όσο μεγάλο και να είναι. Γιατί μόνος του ο δημιουργός, όσο μεγάλος κι αν είναι, παραμένει μικρός.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε βιώσει ραγδαίες και τρομαχτικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας και στην (παγκόσμια) κοινωνία. Τι έχετε παρατηρήσει στην ανθρώπινη συμπεριφορά και στις διαπροσωπικές σχέσεις;

Υπάρχει μια πληγή που λέγεται οκνηρία. Ο ήλιος ακούραστος και ο άνθρωπος κουρασμένος. Όλα με κόπο κατακτώνται. Σχέσεις, ιδανικά, όνειρα. Αλλά η φυγοπονία είναι μεγάλη μάστιγα των ημερών μας. Και αυτό με απογοητεύει. Γι’ αυτό, όταν στη ζωή μου συναντώ έναν άνθρωπο που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για εκείνους ή εκείνα που αγαπάει, τον εκτιμώ, τον θαυμάζω και τον κρατώ στη ζωή μου. Μιλάμε για αγάπη αλλά δεν κάνουμε τίποτα για αυτή.

Πώς πιστεύετε θα κινηθεί η θεατρική παραγωγή την «επόμενη μέρα» της πανδημίας και των απαγορεύσεων; Τι ελπίζετε να συμβεί;

Πιστεύω στην καλή προαίρεση, ελπίζω στην πρωτοπορία. Θα είναι μια χρονιά δοκιμαστική. Πάνω στο φάσμα αυτών των δοκιμών, επιχειρηματικών και καλλιτεχνικών, ας δοκιμάσουμε ό,τι αποφεύγαμε ή αναβάλλαμε. Με τον όρο «πρωτοπορία» εννοώ την αυθεντική έκφραση. Ελπίζω όποιος δημιουργός έχει να πει κάτι με έναν τρόπο που δεν ειπώθηκε ξανά, να βρει ένα ξέφωτο. Και όχι να τον φοβηθούν οι θεσμοί, οι παραγωγοί, οι θεατρώνηδες. Το πρωτότυπο φοβίζει. To διαφορετικό τρομοκρατεί. Δώστε το φιλέτο στον νέο δημιουργό όχι το κόκαλο. Ελπίζω, επειδή η πανδημία μάς διδάσκει καθημερινά ότι η ζωή κρατάει όσο η φλόγα ενός σπίρτου, να φανούμε τολμηροί και να μην κλέψουμε τα σπίρτα από το κοριτσάκι.

 Ποια θα είναι τα επόμενα θεατρικά σας βήματα;

Μέσα σε αυτή τη σεζόν θα έχω τη χαρά να παρουσιάσω δραματουργία μου με άρωμα ελληνικό, γυναικείο, ηρωικό. Γιατί δεν πολεμούν μόνο οι άντρες στις επαναστάσεις. Πολεμούν και οι γυναίκες. Πολεμούν και τα ξωτικά. Και ένα φλάουτο μπορεί να πολεμήσει. Και να βγει νικητής.

«Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου

Από 1 έως 18 Φεβρουαρίου στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

 

Το Εθνικό Θέατρο δίνει βήμα στην νέα ελληνική δραματουργία και παρουσιάζει έργα τεσσάρων νέων ελλήνων συγγραφέων στη Σκηνή-«Νίκος Κούρκουλος», στο πλαίσιο της δράσης «Ο συγγραφέας του μήνα».

 

Τα έργα θα παίζονται από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο 2016 (ένα έργο ανά μήνα), ως αποτέλεσμα μιας πρωτότυπης διαδικασίας προετοιμασίας, μετά από περίπου 25 ημέρες πρόβας για το καθένα. Το σκηνικό αποτέλεσμα είναι συνεπώς μια παράσταση «εν εξελίξει», που έχει κύριο στόχο να συστήσει στο κοινό τα έργα και τους συγγραφείς.

 

Το πρώτο έργο είναι ο «Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου και αντλεί την έμπνευσή του από τη ζωή του μεγάλου Γερμανού συνθέτη, ισορροπώντας  ανάμεσα σε δύο χώρους και δύο εποχές: την Ευρώπη του 19ου αιώνα και την Αθήνα του 21ου. Με πολύ ιδιαίτερη γλώσσα, που συχνά αναπτύσσεται με ομοιοκατάληκτους στίχους, η συγγραφέας συνδυάζει τις δύο φαινομενικά ασύμβατες ιστορικές αλλά και κοινωνικές συνθήκες, για να τις συνδέσει με μια λύση-έκπληξη.

 

Η συγγραφέας του έργου Σοφία Καψούρου σημειώνει: Εννέα ήρωες. Κάποιοι νικητές, κάποιοι νικημένοι. Όλοι ρομαντικοί.  Ο ρομαντικός ήρωας δεν έχει ούτε όνομα ούτε εποχή. Ορίζει την εποχή του. Και ως αντάλλαγμα η εποχή του τον εξορίζει. Ο ρομαντικός ήρωας δεν έχει πατρίδα. Ο ρομαντικός ήρωας δεν είναι ήρωας. Πότε δειλός, πότε ανυπεράσπιστος. Πάντα ποιητής. Πότε κωμικός, πότε τραγικός. Πάντα ερωτευμένος. Πότε τρελός, πότε μεγαλοφυής. Πάντα επικίνδυνος. Η μουσική έχει μέτρο. Ο λόγος του «Σούμαν» έχει μέτρο. Ο ρομαντικός ήρωας το μέτρο το ξεπερνά.

 

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Σκηνικά: Αγγελική Αθανασιάδου

Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου, Τζίνα Ηλιοπούλου

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαρία Οικονομίδη, Πάνος Κούγιας

 

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Λευτέρης Βασιλάκης, Δημήτρης Γεωργιάδης, Εύη Δόβελου, Ελεάνα Καυκαλά, Ταμίλα Κουλίεβα, Φώτης Λαζάρου, Δήμητρα Μητροπούλου, Ηλίας Παρασκευόπουλος,

Κώστας Τριανταφυλλόπουλος

 

Γενική είσοδος 5€

Κάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 22:00

 

 

 

 

Συζητώντας με τη Σοφία Καψούρου, τη Νατάσσα Σίδερη,  τον Χαράλαμπο Γιάννου και τη Νάντια Δρακούλα για το έργο τους, τη θεατρική γραφή και τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία.

Τέσσερις νέοι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς. Ένας για κάθε μήνα. Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο. Το Εθνικό Θέατρο μέσα από τη δράση του «Ο συγγραφέας του μήνα» δίνει βήμα στη σύγχρονη, εγχώρια δραματουργία παρουσιάζοντας στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» τέσσερα θεατρικά έργα με ελληνική υπογραφή, που ανεβαίνουν για πρώτη φορά.

Η Σοφία Καψούρου, η Νατάσσα Σίδερη,  ο Χαράλαμπος Γιάννου και η Νάντια Δρακούλα αποτελούν την τετράδα των νέων Ελλήνων συγγραφέων που μας συστήνει για φέτος το Εθνικό. Τα έργα τους θα παρουσιαστούν για μόνο τρεις εβδομάδες το καθένα, ενώ το σκηνικό αποτέλεσμα θα είναι ουσιαστικά work in progress, αφού θα έχουν προηγηθεί πρόβες μόλις 25 ημερών. Στις παραστάσεις, ανάλογα και με τις ανάγκες κάθε έργου, συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Ταμίλα Κουλίεβα, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Λευτέρης Βασιλάκης, Δημήτρης Γεωργιάδης, Εύη Δόβελου, Ελεάνα Καυκαλά, Φώτης Λαζάρου, Δήμητρα Μητροπούλου, Ηλίας Παρασκευόπουλος και Στέλλα Βογιατζάκη.

 

ΣΟΦΙΑ ΚΑΨΟΥΡΟΥ «ΣΟΥΜΑΝ»

Από 1^η έως 18 Φεβρουαρίου

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

 

«Από μικρή αγαπούσα τις λέξεις και τις ιστορίες. Αγαπούσα ό,τι είχε φαντασία. Ό,τι δεν είχε λύση, μόνο ερώτηση. Μ’ άρεσε να διαβάζω, αλλά μ’ άρεσε και να γράφω. Γιατί ένιωθα ελεύθερη. Ένιωθα ότι δεν λογοδοτώ πουθενά, όταν πλάθω τον δικό μου κόσμο» μου εξομολογείται η Σοφία Καψούρου. Για εκείνη η ελευθερία είναι το παν και το γράψιμο της την προσφέρει απλόχερα. «Επειδή είμαι ηθοποιός, η ανατομία ψυχής και σώματος είναι η καθημερινή μελέτη μου. Ο άνθρωπος στο κέντρο. Γράφω θέατρο και γράφω δυνατά. Με ενδιαφέρει πώς ακούγεται η λέξη, η συλλαβή, η ατάκα. Το θέατρο γράφεται για ν’ ακουστεί, όχι για να διαβαστεί υπό το φως των κεριών. Ο ήχος με ενδιαφέρει. Ο αντίλαλός του. Η παύση. Και η ανάπαυση. Ίσως γι’ αυτό έγραψα τον ‘’Σούμαν’’».

Το έργο της, που θα δούμε στη σκηνή του Εθνικού, είναι εμπνευσμένο από τη ζωή του κορυφαίου Γερμανού συνθέτη κλασικής μουσικής, Ρόμπερτ Σούμαν. «Ένας Γερμανός συνθέτης με ιδιαίτερο ήχο σε μια εποχή που ο ήχος όφειλε τουλάχιστον να είναι ευγενής» σχολιάζει με νόημα η Σοφία. «Γράφω με αφορμή τον Σούμαν. Γράφω για όλους εκείνους που δεν μπορούν να ανταλλάξουν μια χειραψία για να συστηθούν και να προωθήσουν το έργο τους, τη δουλειά τους, τον εαυτό τους. Γράφω για όλους εκείνους που πετάνε φλύκταινες στα κοσμικά σαλόνια. Γράφω για όλους εκείνους που ερωτεύονται και δεν μπορούν να διαχειριστούν το πάθος τους. Γράφω για τους δειλούς, τους μελαγχολικούς, τους πιερότους. Γράφω για σένα και για μένα. Και ναι, γράφω κάπου στο βάθος, για τον Σούμαν. Τον αμετανόητα ρομαντικό. Τον άνθρωπο που σωπαίνοντας, κραυγάζει. Κάθε σύνθεσή του Σούμαν είναι το προσωπικό του καρδιογράφημα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να ακούσει το ένα και μοναδικό Κοντσέρτο του Σούμαν για πιάνο σε λα ελάσσονα. Πριν πεθάνει. Για να ζήσει».

Στο «Σούμαν» η Σοφία χρησιμοποιεί μια γλώσσα ιδιαίτερη. «Αν η μουσική έχει μέτρο, οφείλει και ο λόγος μου να έχει μέτρο. Ώστε ο ρομαντικός ήρωας το μέτρο αυτό να το ξεπεράσει. Να δράσει χωρίς μέτρο. Να εκφραστεί χωρίς μέτρο. Να ερωτευτεί χωρίς μέτρο. Το μέτρο, η ρίμα είναι ζευγάρωμα. Και ο διακαής πόθος όλων των ανθρώπων είναι να ζευγαρώσουν. Ακόμα και των πιο μοναχικών» μου λέει. «Η υπόθεση του έργου είναι ο ήρωας. Ο ήρωας και η μεγαλοφυΐα του. Ο ήρωας και η φαιδρότητά του. Ο ήρωας και ο δισταγμός του. Κάθε άνθρωπος και ήρωας. Κάθε ήρωας και φόβος. Εννέα θεατρικοί ήρωες. Εννέα ρομαντικοί ήρωες. Εννέα από εμάς. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που… γεννιόμαστε ξανά».

Η ίδια θεωρεί ότι υπάρχει σύγχρονη δραματουργία, αλλά αγνοείται. «Τα έργα είναι για να παίζονται, όχι για να σαπίζουν. Το Εθνικό Θέατρο έχει αφουγκραστεί την ανάγκη έκφρασης των νέων Ελλήνων συγγραφέων αλλά και την ανάγκη του τόπου για μετάγγιση αίματος. Το νέο αίμα να δώσει αίμα στη χώρα ολόκληρη. Σε μια Ελλάδα όπου ο θεατρικός συγγραφέας οφείλει να έχει χάσει όλα του τα δόντια, μέχρι να μιλήσει και μέχρι να ακουστεί, το Εθνικό δίνει φωνή σε νέους, νεότατους Έλληνες συγγραφείς που μπορεί να μην έχουν πετάξει ακόμα φρονιμίτες. Να μην έχουν φρονιμέψει τη γραφή και τη σκέψη τους. Αναλαμβάνουν ένα καλλιτεχνικό ρίσκο και στην περίπτωση του «Σούμαν» ένα ποιητικό ρίσκο θα έλεγα» αναφέρει η Σοφία τονίζοντας την ανάγκη οι νέοι Έλληνες συγγραφείς να είναι ενωμένοι. «Ο νέος Έλληνας που γράφει ας καταλάβει ότι πρέπει να συμμαχήσει με τον άλλον Έλληνα που γράφει. Το νέο ελληνικό έργο είναι ένα. Κι ας είναι πολλά».

 

ΝΑΤΑΣΣΑ ΣΙΔΕΡΗ «ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΕΣ»

Από 1^η έως 18 Μαρτίου

Σκηνοθεσία: Υρώ Μανέ

«Ξεκίνησα να γράφω συστηματικά πριν από οχτώ χρόνια. Έμενα ακόμα στο Λονδίνο, τότε, και πάλευα μ’ ένα διδακτορικό στη φιλοσοφία. Το διδακτορικό δεν το τελείωσα, όμως τη φιλοσοφία την κράτησα. Στην πορεία πρόσθεσα δίπλα της και τη μυθολογία. Είναι οι δύο βασικοί σταθμοί από τους οποίους περνάω πάντα όταν ξεκινάω να γράφω κάτι καινούργιο» μου λέει η Νατάσσα Σίδερη, που κάνει το συγγραφικό της ντεμπούτο στο Εθνικό με τις «Τιτανομαχίες». Τα πρώτα της έργα είναι γραμμένα στα αγγλικά. Οι «Τιτανομαχίες» είναι το δεύτερο έργο της στα ελληνικά. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 2014, μετά από μακροχρόνια παραμονή στο Λονδίνο και το Βερολίνο. Τα τελευταία χρόνια παράλληλα με το θέατρο ασχολείται και με τη λογοτεχνία. «Πέρσι ολοκλήρωσα μία συλλογή κι αυτό τον καιρό δοκιμάζω το πρώτο μου μυθιστόρημα».

«Οι ‘’Τιτανομαχίες’’ είναι κατά βάση μία διασκευή. Οι παράνοια του Κρόνου κι οι ραδιουργίες των παιδιών του μεταφέρονται σε μία σύγχρονη οικογένεια, όπου η παλιά κι η νέα γενιά αντιμάχονται όχι πια για την κυριαρχία του κόσμου, αλλά για την οικογενειακή επιχείρηση. Ο πατέρας, αποφασισμένος πως το τέλος της παραγωγικής και της βιολογικής ζωής του ταυτίζονται, αρνείται να παραδώσει τα ηνία. Τα παιδιά, από την άλλη, ανυπομονούν να μεγαλώσουν, δηλαδή να βγάλουν από τη μέση τον πατέρα» μου εξηγεί σχετικά με το έργο της. «Όπως ο Κρόνος, έτσι κι ο πατέρας του έργου μου, δεν καλύπτονται στην ιδέα της συνέχειας μέσω των παιδιών τους. Αδιαφορώντας για τη διαιώνιση του είδους, βλέπουν τα παιδιά τους ως απειλή. Είναι απολύτως παράλογο αυτό; Ό,τι είναι καλό για το ανθρώπινο είδος, που χρειάζεται απλά νούμερα, συνεχιστές - όποιοι κι αν είναι αυτοί, κι όσο πιο νέοι και υγιείς τόσο καλύτερα - δεν είναι απαραίτητα καλό για εμένα προσωπικά, που ως θνητή μονάδα όταν έρθει η ώρα μου θα ζητήσω περισσότερα. Αυτή είναι η αλήθεια που γνωρίζει καλά ο Κρόνος όταν καταπίνει τα παιδιά του».

«Για να μην παρεξηγηθώ, δε λέω πως στην οικογένεια δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη» σπεύδει να προσθέσει. «Πιστεύω όμως πως αυτό είναι περισσότερο συνέπεια παρά αιτία σύστασης της οικογένειας. Η οικογένεια καθοδηγείται από την ανάγκη. Δημιουργείται προκειμένου να εκπληρώσει κάποιο σκοπό. Κι όπως σε κάθε σύνολο, έτσι και στην οικογένεια - και φυσικά ακόμα περισσότερο στην κοινωνία - από τη στιγμή που γίνεσαι μέλος του κάτι κερδίζεις (προστασία, φροντίδα, εξασφάλιση, θαλπωρή) και κάτι χάνεις (ανεξαρτησία, ελευθερία).

Όσον αφορά τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία η Νατάσσα θεωρεί ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο: «Είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη που γνωρίζω προσωπικά τουλάχιστον έναν συγγραφέα που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ αξιόλογος, αν και το έργο του παραμένει στα αζήτητα. Ένα από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από την ΑΣΟΕΕ είναι πως όταν το προϊόν δεν καταφέρνει να φτάσει στον τελικό καταναλωτή, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα στα κανάλια διανομής. Δεν είναι λογικό να περιμένεις πότε θα σου γνωρίσει κάποιος κάποιον προκειμένου να σου δοθεί μια ευκαιρία να παρουσιάσεις τη δουλειά σου. Υπό αυτή την έννοια, οι πρόσφατες πρωτοβουλίες του Εθνικού - τόσο το Στούντιο Συγγραφής που είχα την τύχη να παρακολουθήσω το 2015, όσο και το νέο σχήμα ο “Συγγραφέας του μήνα” – είναι, πιστεύω, απολύτως στη σωστή κατεύθυνση.

 

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥ «ΣΠΙΤΙ»

Από 5 έως 29 Απριλίου

Σκηνοθεσία: Ελεάννα Τσίχλη

«Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο, μεγάλωσα στη Λεμεσό, ζω στην Αθήνα. Πάντα κάτι έγραφα. Πρώτη φορά στο δημοτικό, ένας διάλογος των Ιωαννίδη - Παπαδόπουλου να παίρνουν την απόφαση να στείλουν τανκς στο πολυτεχνείο. Το διαβάσαμε με ένα φίλο μου μπροστά στους συμμαθητές μας. Δεν ξέρω τι κατάλαβαν όμως στο τέλος μας χειροκρότησαν. Και μετά από πολλά χρόνια στην ομάδα "Ατραπός" του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ταξίδεψα σε Βισμπάντεν και Βαρκελώνη για εργαστήρια γραφής. Είδα πως κινείται ο κόσμος και το θέατρο, εδώ κι αλλού. Το 'ψαξα, ακόμα το ψάχνω. Κάποια από τα έργα μου έχουν ανέβει. Άλλα είναι στην αναμονή. Συνεχίζω να γράφω. Προσπαθώ να το κάνω με ειλικρίνεια, προσήλωση και χαρά- σαν παιχνίδι» μου αποκαλύπτει ο Χαράλαμπος Γιάννου για τη μέχρι τώρα διαδρομή του.

Το έργο του με τίτλο «Σπίτι» βασίζεται στην ιδέα της επιστροφής σε μια εποχή αθωότητας και ασφάλειας. «Στην προκειμένη περίπτωση, το σπίτι της παιδικής ηλικίας. Τότε που ,όπως θέλουμε να πιστεύουμε, τα πράγματα ήταν πιο απλά. Είναι δυνατή αυτή η επιστροφή;  Ήταν όντως τα πράγματα τόσο αθώα όσο τα θυμόμαστε;  Ήμασταν εμείς ποτέ παιδιά;» αναρωτιέται ο Χαράλαμπος.

Το έργο ωστόσο δεν ψάχνει το τι πήγε λάθος. «Τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Καθορίζουν εμάς και τους γύρω μας. Μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε, να μουλαρώνουμε ή να ζητάμε συγγνώμη. Μας κινητοποιούν ή μας αφήνουν στάσιμους. Τα  αγαπάμε ή μας κατατρέχουν, τα κάνουμε φάρους ή σκιάχτρα. Όπως και να χει, χτίζουμε τη ζωή μας γύρω από αυτά. Ή, την γκρεμίζουμε. Στο έργο παρουσιάζονται μια σειρά από τέτοιες επιλογές, χωρίς διάθεση κριτικής ή υποδείξεων. Έτσι κι αλλιώς αυτό το κάνει ο καθένας από μόνος του. Εγώ ελπίζω να το έκανα με ειλικρίνεια και χιούμορ» σχολιάζει.

Ο ίδιος θεωρεί σημαντικό που κάποια νεοελληνικά κείμενα βρίσκουν στέγη στο Εθνικό, στο Τέχνης και σε άλλες σκηνές με βάρος και απήχηση. «Πιο σημαντικό, ίσως ,είναι τα κείμενα να βρουν πρώτα το χώρο τους, τους κατάλληλους συνεργάτες και μετά, αν είναι τυχερά, το κοινό τους. Πολλές  προσωπικές φωνές ξεφυτρώνουν από δω κ από κει και αυτό είναι ,αν μη τι άλλο, ενθαρρυντικό».

 

ΝΑΝΤΙΑ ΔΡΑΚΟΥΛΑ «ΤΟ ΣΧΟΙΝΑΚΙ»

Από 10 έως 27 Μαΐου

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου

«Γράφω από τότε που με θυμάμαι. Βιβλία, ημερολόγια, τετράδια και σημειώσεις ήταν πάντα ένας χώρος ασφάλειας για μένα, στο τακτοποιημένο μου χάος. Έφηβη άρχισα να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς διηγημάτων, πεζογραφίας, λογοτεχνικές ομάδες κτλ. Κάποια στιγμή μετά τη νομική και τη δημοσιογραφία μπήκε στη ζωή μου το θέατρο. Έζησα ένα διάστημα στη Νέα Υόρκη και εκεί ασχολήθηκα πιο εντατικά με το γράψιμο και τη θεατρική ανάγνωση» μου αποκαλύπτει η Νάντια.

«Το σχοινάκι» - το τελευταίο έργο που παρουσιάζει για φέτος το Εθνικό στο πλαίσιο της συγκεκριμένης δράσης – ασχολείται με τον σχολικό εκφοβισμό μέσα από μία λοξή ματιά στο παραμύθι της Σταχτοπούτας. «Κατά τη γνώμη μου είναι ένα τρομαχτικό παραμύθι. Τα περισσότερα είναι ούτως ή άλλως, αλλά αυτό ειδικά εμπεριέχει πολλή βία, πολλή αδικία και απατηλή προσδοκία. Κάποια στιγμή που αποφάσισα να πάρω μέρος σε ένα λογοτεχνικό διαγωνισμό στις Η.Π.Α με κεντρικό θέμα την αποδόμηση ενός παραμυθιού βρήκα πολύ γοητευτικές τις παράλληλες γραμμές του μύθου αυτού και της ενδοσχολικής βίας. Οι αντίρροπες σχέσεις που εμφανίζονται σε ένα κλειστό σχολικό περιβάλλον και οι εξουσιαστικοί δεσμοί ήρθαν να κουμπώσουν τέλεια σε αυτή την ιστορία της μικρής αδικημένης που περιμένει τον πρίγκιπα να τη σώσει...» μου επισημαίνει.

Η ίδια έχει βιώσει σχολικό εκφοβισμό. «Στα δικά μας σχολικά 90’s το bullying  δεν είχε τη σημερινή διατύπωση. Ήταν κάπου χαμένο σε ομιχλώδη  τοπία για τους αμήχανους καθηγητές μας, όπως αντίστοιχα ήταν και η δυσλεξία από την οποία υπέφερε η πρωταγωνίστρια του έργου. Η βία στα σχολεία δεν διαφέρει σε τίποτα από τη βία που συναντάμε καθημερινά παντού γύρω μας. Τη λεκτική, τη σωματική, την αισθητική βία» παρατηρεί.

Η Νάντια δηλώνει αισιόδοξη για τους νέους συγγραφείς. «Μολονότι επαγγελματικά η συγγραφή και η διανόηση γενικότερα στην εποχή μας και στη χώρα μας απαξιώνεται καθημερινά, πάραυτα υπάρχει  κόσμος που γράφει καλό θέατρο, κόσμος που γράφει καλά, κόσμος που γράφει κακά, αλλά γενικά κάτι πάει και έρχεται από την πλήρη καθίζηση των προηγούμενων ετών. Γίνονται κάποιες τολμηρές κινήσεις από θεσμούς όπως του Εθνικού να αναδείξουν νέες φωνές και αυτό έστω και ψυχολογικά για ένα συγγραφέα είναι τεράστια υπόθεση. Συγγραφέας χωρίς κοινό νοείται; Ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται απλά για μια τάση των καιρών αλλά για μια αναγκαιότητα συλλογικής έκφρασης του παρόντος, στην ολότητά του».