«Ξέρεις γιατί (οι χήνες) πετάνε σε σχηματισμό νίκης;»

«Όχι».

«Η μπροστινή σπρώχνει τον αέρα, ώστε οι άλλες να μην κουράζονται πολύ.
Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού οδηγούν το κοπάδι εναλλάξ».

«Πρόβλημα χρόνου δεν υπάρχει… Έχουμε μπόλικο στη διάθεσή μας…» Αυτή η ατάκα από τους «Ήρωες», έργο του Γάλλου δραματουργού Gerald Sibleyras γραμμένο το 2003 που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς και μετάφραση της Μαριάννας Τόλη που χαρακτηρίζεται από το φυσικό και ευχάριστο ρυθμό της, θα μπορούσαμε να πούμε, ίσως με μια δόση υπερβολής, ότι συνοψίζει τη φιλοσοφία του κειμένου.

Όλα εξελίσσονται αργά και με το δεδομένο ότι χρόνος υπάρχει, παρόλο που «οι ήρωες» είναι βετεράνοι του στρατού, έγκλειστοι σε γεροκομείο, και περνούν εκεί τις τελευταίες ώρες τους παρακολουθώντας αγαπημένους τους να «φεύγουν» και καταστρώνοντας το τέλειο σχέδιο για απόδραση.

Στην πικρή κωμωδία του Gerald Sibleyras (τέσσερις υποψηφιότητες για το Βραβείο Molière και το Βραβείο Olivier Νέας Κωμωδίας το 2006) οι τρεις πρωταγωνιστές, όλοι με ισάξιους ρόλους, συναντιούνται και στις έξι σκηνές του έργου, καθημερινά στην ίδια ταράτσα ενός γηροκομείου. Εκεί, άλλοτε κουβεντιάζοντας, άλλοτε μαλώνοντας και άλλοτε φιλοσοφώντας, προσπαθούν να ξεπεράσουν τη μιζέρια του ιδρύματος που τους φιλοξενεί και να αποδεχτούν ότι οι παλιές δόξες έχουν παρέλθει. Δημιουργούν ένα δικό τους παραμύθι, καταστρώνουν ένα τέλειο σχέδιο διαφυγής. Βρίσκουν έναν ακόμα αναπάντεχο συνοδοιπόρο και όλοι μαζί είναι πανέτοιμοι να δραπετεύσουν από ό,τι τους προκαλεί θλίψη. Οι τρεις ηλικιωμένοι απόστρατοι γίνονται ήρωες της καθημερινότητας, παλεύοντας με τον αιώνιο εχθρό, το χρόνο, που κανένας ποτέ δεν νίκησε.

Ο Μιλιβόγεβιτς, όπως προκύπτει από τη σκηνοθεσία του, δείχνει να συνειδητοποιεί τον πυρήνα του έργου και τον τεράστιο ερμηνευτικό θησαυρό που έχει αξιοποιώντας πλήρως τους τρεις εκλεκτούς πρωταγωνιστές του. Φαίνεται ότι έχει δουλέψει εξονυχιστικά τις μεταξύ τους σχέσεις και καταφέρνει να δημιουργήσει σκηνές που ταυτίζονται με την αληθινή ζωή.

Οι Γιάννης Φέρτης, Δημήτρης Πιατάς και Ιεροκλής Μιχαηλίδης έστησαν ένα δικό τους σύμπαν με μοναδικές ατμόσφαιρες, εξισορροπώντας εντυπωσιακά ανάμεσα στο χιούμορ και στο δραματικό στοιχείο και αναδεικνύοντας τις παύσεις ως το καθηλωτικό χαρτί τους. Με άριστη σκηνική χημεία, αποφεύγοντας με μαεστρία την απειλή της μανιέρας τους, που ενίοτε καιροφυλακτούσε, υποδήλωσαν με τρόπο πειστικό και άμεσο το αδιέξοδο των ηρώων τους.

Ο Γιάννης Φέρτης υποδύεται τον Φερνάν, έναν απόστρατο που, εξαιτίας ενός βλήματος στο κεφάλι, έχει σύντομα περιστατικά λιποθυμίας και επανέρχεται φωνάζοντας μια συγκεκριμένη φράση. Η ερμηνεία του είναι λιτή και συνάμα ουσιαστική.

Ο Δημήτρης Πιατάς πλάθει έναν εξαιρετικό Ρενέ, έναν απόστρατο που κουτσαίνει έπειτα από ένα τραύμα στο πόδι. Μοιάζει η ήρεμη δύναμη της παρέας αλλά πιο παιδί από όλους. Ο ηθοποιός με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση χρωμάτισε ζωηρά και με κέφι κάθε φράση του.

Ο τρίτος της παρέας είναι ο Γουσταύο, τον οποίο υποδύεται ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Ηγετική προσωπικότητα, εκείνος που καταστρώνει όλα τα σχέδια. Ο ηθοποιός είναι απολαυστικότατος στις περιγραφές του και ακαταμάχητος στις σκηνές συνόλου, όπου ξεσηκώνει το team ‒ ξεκαρδιστικό το στιγμιότυπο της γυμναστικής.

Η μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού συλλαμβάνει το πνεύμα της παράστασης και όλο αυτό το αδιέξοδο παιχνίδι των ηρώων με το χρόνο, καταθέτοντας παράλληλα το δικό της σχόλιο.

Το σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά είναι ικανοποιητικό και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ το αναδεικνύουν.

Όσο για τα κοστούμια του Μιχάλη Σδούγκου, είναι καλαίσθητα.

 Στους «Ήρωες» σε κερδίζουν η απλότητα και το χιούμορ της ιστορίας καθώς και οι τρεις σπουδαίοι ηθοποιοί, που, σαν μια άλλη εκδοχή του «Περιμένοντας τον Γκοντό», μοιάζουν σπαρακτικά οικείοι μέσα στο αδιέξοδό τους…

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Συναντιόμαστε με την εισβολή του φθινοπώρου στην καυτή ακόμη Αθήνα σε ένα από τα σημεία της πόλης που δίνουν μια ψευδαίσθηση απόδρασης, λίγο μετά την πρόβα της «Μήδειας» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, που η επανάληψή της λόγω της τεράστιας επιτυχίας της στη Μικρή Επίδαυρο κρίθηκε επιβεβλημένη.

Ο Γιώργος Γάλλος μας καθήλωσε για μια ακόμα φορά αυτό το καλοκαίρι ως Μήδεια, δίνοντας σάρκα και οστά στη φράση του Τσέχωφ «Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά με φαινομενική άνεση εξωτερικά».

Όπως είναι φυσικό, η ηρωίδα του Ευριπίδη θα κυριαρχήσει στην κουβέντα. Όπως και η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση στον «Αστέρα Ραχούλας», που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση και έδωσε την ευκαιρία και σε μια μεγαλύτερη μερίδα του κοινού να γνωρίσει το ταλέντο του.

Ο ίδιος με ενθουσιασμό ομολογεί: «Αγαπήσαμε όλοι πολύ αυτή τη δουλειά και χαιρόμαστε που θα υπάρξει συνέχεια». Δηλώνει επίσης ότι απόλαυσε την τηλεοπτική του εμπειρία και ότι δέχτηκε νέα πρόταση για πετυχημένη γνωστή σειρά, αλλά την αρνήθηκε για χάρη του θεάτρου… «Δεν μπορούσα να μην είμαι ούτε φέτος σε θεατρική δουλειά εξαιτίας γυρισμάτων». Ενώ σε απαντήσεις που αφορούν το σίριαλ, η γλώσσα του στιγμιαία λοξοδρομεί, χρησιμοποιώντας πάλι τη γνώριμή της λέξη: «παράσταση»… Τίποτα δεν είναι τυχαίο…

Πριν παρακολουθήσει κανείς την παράσταση θα μπορούσε να σου κάνει την απλή και τετριμμένη ερώτηση για την επιπλέον δυσκολία που υπάρχει στο να υποδυθεί κάποιος ένα γυναικείο ρόλο, αν και εσύ το έχεις ήδη κάνει με επιτυχία σε σημαντικές παραστάσεις. Τώρα όμως θα σε ρωτήσω πώς καταφέρνει κανείς να συγκινήσει κυρίως με το να αφηγείται παρά με το να ενσαρκώνει μια ηρωίδα τόσο βάρβαρη όσο η Μήδεια.
Στην παράστασή μας επιλέγεται να ακουστεί αυτή η ιστορία μέσα από τρεις αφηγητές. Γνωρίζοντας το παρελθόν των ηρώων του έργου, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την πορεία που διανύουν. Από πού ξεκίνησαν και προς τα πού οδηγούνται. Καθώς όμως ανιχνεύουμε αυτά τα πρόσωπα, «ταξιδεύουμε» και εμείς μαζί τους, συχνά «βουτάμε» στον κόσμο τους, όμως πάντα με τη γνώση ότι ο σκοπός μας είναι να μην περιγράψουμε τη δράση τους αλλά να την ερευνήσουμε.

Αυτή η διάθεση της παράστασης να «ερευνήσει» δημιουργεί μια κατάσταση πιο εγκεφαλικής λειτουργίας του θεάτρου με κίνδυνο να χαθεί το συναίσθημα;
Όχι, καθόλου. Ερευνούμε την πορεία των ηρώων πάντα με στόχο να εισχωρήσουμε στον κόσμο τους. Η δοσολογία όμως της εμπλοκής μας είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Η διερεύνηση αυτής της εμπλοκής, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, συνεχίζεται έως και στις σημερινές μας πρόβες. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η δύναμη αυτών των ρόλων είναι τόσο μεγάλη, ο λόγος τους τόσο ισχυρός, που περισσεύει να προσπαθήσεις να επιβάλεις τη δική σου ένταση, το δικό σου «βαρύ τόνο».

Εκτός από τη λέξη «εμπλοκή» ποια άλλη λέξη ακούγεται ως οδηγία από το σκηνοθέτη σας στην πρόβα σας;
Επικοινωνία. Επικοινωνία μεταξύ των τριών. Είμαστε και οι τρεις συνεχώς πάνω στη σκηνή, με την ευθύνη της κοινής αφήγησης. Υπάρχουν στιγμές που όλοι μας συναντιόμαστε στα λόγια του χορού ή της Μήδειας, κι αυτό για να συμβεί πρέπει ο ένας να είναι πανέτοιμος να πάρει τη σκυτάλη από τον άλλον, να συνεχίσει και να την παραδώσει στον επόμενο που μιλά. Κι αυτό απαιτεί το εκατό τοις εκατό της συγκέντρωσής μας!

Πόσο διαφορετική είναι η συνθήκη του ανεβάσματος της παράστασης σε κλειστό χώρο;
Κάτι ίσως χαθεί αλλά και κάτι καινούργιο θα αποκαλυφθεί. Με τα νέα δεδομένα πάντως η παράσταση συνεχίζει να κινείται στο ίδιο δραματουργικό και ερμηνευτικό μονοπάτι. Ίσως και πιο ουσιαστικά. Οι «χαμηλοί» τόνοι ευνοούνται στον εσωτερικό χώρο. Επίσης, οι συνθήκες συγκέντρωσης που απαιτεί η συγκεκριμένη δουλειά είναι ευνοϊκότερες. Αυτοί οι παράγοντες είναι βασικά συστατικά για να λειτουργήσει η προσπάθειά μας. Σε αυτά προσθέτω και το πέρασμα των δύο μηνών από την τελευταία μας παράσταση. Πιστεύω πως λειτουργεί θετικά ένα διάλειμμα από το βασικό όγκο των αρχικών προβών και παραστάσεων, γιατί σου δίνεται η δυνατότητα να επιστρέψεις στο έργο πιο ώριμος, με καθαρότερο μυαλό, και απαλλαγμένος από τις αγωνίες και τις πιέσεις της πρεμιέρας.

«Η Μήδεια», λέει ο Παζολίνι, «είναι ένα ζώο που δεν μπορεί πια να προσανατολιστεί και έχει χάσει την ιερή του ταυτότητα λόγω έρωτα». Πόσο συμφωνείς με αυτό. Τι είναι για εσένα η Μήδεια;
Το μέγεθος αυτού του έργου και της Μήδειας (ως κεντρικού προσώπου) είναι τεράστιο. Αδικείται ο ρόλος αν τον αντιμετωπίσεις ‒μόνο‒ ως μια γυναίκα παράφορα ερωτευμένη με έναν ήρωα που για χάρη του πρόδωσε την οικογένειά της και που τη στιγμή που αδικείται αναζητά την εκδίκηση. Αυτό που ουσιαστικά απαρνιέται και χάνει είναι η σύνδεσή της με το Ιερό. Με τον Ήλιο. Γίνεται πρόσφυγας σε ξένη χώρα, αφήνοντας πίσω της την ιδιότητα της Ιέρειας, και εξαιτίας του έρωτά της για τον Ιάσονα μπαίνει στο καλούπι των επίγειων αρετών (σύζυγος, νοικοκυρά, μητέρα), που αποδεικνύονται ανεπαρκείς για την ιδιοσυγκρασία της. Το φαινόμενο Μήδεια ξυπνά και συμπαρασύρει στο πέρασμά του τα πάντα.

Στο καλούπι των επίγειων αρετών που αναφέρεις συγκαταλέγεται και η μητρότητα από μια γυναίκα που οδηγείται στη μητροκτονία. Το γεγονός ότι είσαι γονιός σε κάνει να το βιώνεις διαφορετικά;
Ως γονιός μού είναι τρομερά δύσκολο να κατανοήσω την πράξη της είτε το δει κανείς ως μια απλή μητροκτονία είτε ως θυσία. Ο ρόλος της Μήδειας όμως είναι πολυσύνθετος. Έχει πολλαπλές ιδιότητες. Είναι κόρη. Προδίδει τον πατέρα της. Είναι αδερφή. Σκοτώνει τον αδερφό της. Μετά γίνεται σύζυγος. Χάνει τον έρωτα του άντρα της. Στο μεταξύ έχει γίνει μάνα. Έχει δύο παιδιά. Πρέπει να τα θυσιάσει. Μόνο έτσι θα μπορέσει να «απελευθερωθεί» ολοκληρωτικά από τα επίγεια και θα επιστρέψει στη σχέση της με το Θείο. Πρέπει ουσιαστικά να σκοτώσει τον εαυτό της. Να αυτοκτονήσει!

Στην παράσταση ακούγονται εκπληκτικές φράσεις τόσο από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη όσο και από έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μίλερ, από το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι και από το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ. Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζεις και σε συγκινεί ιδιαίτερα;
Στο τέλος του κειμένου υπάρχει η φράση του Μίλερ που περιγράφει ακριβώς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Μήδεια μετά το θάνατο των παιδιών.

«Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο
Να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα Εγώ
Ούτε γυναίκα ούτε άντρας».

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια διαφορετική τάση στα ανεβάσματα του αρχαίου δράματος. Πολλοί νέοι σκηνοθέτες, για παράδειγμα, παραγκωνίζουν τελείως το ρόλο του χορού, άλλοι επιλέγουν μια προσέγγιση τελείως αφηγηματική κ.λπ. Πιστεύεις ότι διανύουμε μια μεταβατική φάση από την οποία κάτι νέο θα γεννηθεί ή ότι υπάρχει μια καλλιτεχνική αμηχανία που ταυτίζεται με τη γενικότερη κρίση στη χώρα μας;
Τα αρχαία κείμενα φυσικά είναι σπουδαία και ιερά. Ωστόσο δεν κινδυνεύουν να χάσουν κανένα από αυτά τα στοιχεία τους επειδή κάποιος κάνει μια προσπάθεια να τα επαναπροσδιορίσει. Πίσω από τέτοιες απόπειρες κρύβονται συχνά πολύς μόχθος, αναζήτηση και σεβασμός ‒ ακριβώς όπως και στα κλασικά ανεβάσματα. Επειδή όμως δεν υπάρχει η μαγική συνταγή για το πώς πρέπει να ανεβαίνουν οι παραστάσεις του αρχαίου δράματος, είναι πιθανό μια «τολμηρή» απόπειρα να μην καταφέρει να πετύχει το στόχο της. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο καλλιτέχνης πρέπει να ενθαρρύνεται να ξαναπροσπαθήσει και όχι να κατηγορείται ή να αφορίζεται, γιατί έτσι ο σεβασμός θα πάρει τη μορφή του φόβου ή της δειλίας. Και εκεί ακριβώς τα συγκεκριμένα κείμενα χάνουν την απαραίτητη ευκαιρία να επικοινωνήσουν με το «σήμερα», το «τώρα», άρα και με το «πάντα».

Έχεις την τύχη να συνεργάζεσαι με έναν από τους νεότερους σκηνοθέτες, τον Δημήτρη Καραντζά, που δικαίως, κατά τη γνώμη μου, απολαμβάνει μεγάλης αναγνώρισης.
Το αξίζει. Στη συγκεκριμένη δουλειά, για παράδειγμα, καταπιάστηκε με αυτό το κείμενο έχοντας μια πολύ καθαρή εικόνα για το τι θέλει από το έργο. Έχει κάνει λεπτομερή δραματουργική δουλειά, με τη βοήθεια της Θεοδώρας Καπράλου, και όλες οι προσθήκες που επέλεξαν εξυπηρετούν και φωτίζουν πολύ εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, τη σχέση της Μήδειας με το Θείο. Γενικά πάντως, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που έχει ο Δημήτρης είναι η ικανότητά του να «κουρδίζει» όλους τους συντελεστές ώστε η παράσταση να έχει μια συνολική συνέπεια ως προς το στόχο της.

Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσεις μαθήματα ως καθηγητής υποκριτικής στο Εθνικό Θέατρο. Πώς προέκυψε η απόφασή σου να διδάξεις;
Πάντα ήθελα να μπω σε αυτό τον κόσμο, όμως νιώθω ότι η ευθύνη είναι μεγάλη και ως τώρα λειτουργούσε μόνο αποτρεπτικά. Αυτούς τους φόβους μοιράστηκα και με το διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου αλλά και με τη διευθύντρια της σχολής όταν μου έκαναν την πρόταση. Ωστόσο μετά την κουβέντα μας ένιωσα ότι θα είμαι σε ένα περιβάλλον που θα έχω όλη τη βοήθεια την οποία χρειάζομαι ώστε να φανώ όσο πιο χρήσιμος μπορώ στα παιδιά που θα βρίσκονται στη σχολή ως μαθητές. Θεωρώ επίσης ότι θα είναι ένα σημαντικό «σχολείο» και για μένα. Όπως και να ’χει, είναι μια νέα εμπειρία και θα είναι πολύ ευχάριστο αν αυτή η σχέση λειτουργήσει αμφίδρομα.

Φέτος σε απολαύσαμε και σε μια τηλεοπτική σειρά που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, τον «Αστέρα Ραχούλας». Πώς ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική εμπειρία;
Μόνο θετική μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή την πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο μέσο. Κατ’ αρχάς στάθηκα τυχερός γιατί δούλεψα με ωραίους συνεργάτες. Το σενάριο ήταν έξυπνο και η παραγωγή γενναιόδωρη και σοβαρή. Τα γυρίσματα όμως αποδείχθηκαν απαιτητικά, με αποτέλεσμα να μην καταφέρω να συμμετάσχω σε θεατρική δουλειά που είχα προγραμματίσει. Είναι ένας από τους λόγους που αρνήθηκα φέτος να συνεχίσω στην τηλεόραση.

Την αναγνωρισιμότητα και την επαφή με τον κόσμο πώς τη βιώνεις;
Εντάξει, η κλασική ατάκα είναι «Πάτερ μου, την ευχή σας!» και έχει πλάκα! Είχα δει πάντως απέναντι σε συναδέλφους μου, που έκαναν χρόνια τηλεόραση, άγριες καταστάσεις και αυτός ήταν ένας παράγοντας που μου είχε δημιουργήσει έναν φόβο με τη δημοσιότητα. Στη δική μου περίπτωση, ίσως επειδή ήταν πρώτη φορά που με «γνωρίσανε», ίσως λόγω της φύσης του ρόλου μου, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι συγκινητική. Δεν έχω νιώσει να θίγεται η ιδιωτικότητά μου, αντιθέτως έχω βιώσει όλα τα θετικά της αναγνωρισιμότητας.

Από το Μάρτιο θα σε απολαύσουμε στις «Βάκχες», που θα σκηνοθετήσει ο Άρης Μπινιάρης στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι επιλέγεις πάλι μια παράσταση αρχαίου δράματος ή διερευνάς κάποια άλλη φάση της καλλιτεχνικής σου πορείας;
Ο βασικός παράγοντας για να επιλέξω μια συνεργασία είναι τα πρόσωπα που θα συμμετάσχουν. Στη συγκεκριμένη δουλειά δέχτηκα αμέσως να λάβω μέρος γιατί μου αρέσει πολύ η δουλειά που κάνει ο Άρης. Έχω δει δύο παραστάσεις του που με ενθουσίασαν. Όταν έμαθα ποιοι θα είναι και οι υπόλοιποι συντελεστές και ηθοποιοί, χάρηκα ιδιαίτερα. Όσο για το έργο, είναι πραγματικά σπουδαίο.

Φωτογραφίες:Torgushnikova Aleksandra

Ο Γιώργος Γάλλος πρωταγωνιστεί μαζί με τον Χρήστο Λούλη και τον Μιχάλη Σαράντη στη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

Το κείμενο της παράστασης –εκτός από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη– περιέχει και χωρία από το έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μίλερ, σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη και το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ σε μετάφραση Φώντα Κονδύλη.

Θέατρο Πορεία, 5-17 Σεπτεμβρίου

«Και μ’ όλα σας τα βάσανα να χαίρεστε την ηδονή της κάθε μέρας, γιατί τα πλούτη στους νεκρούς διόλου δεν ωφελούν».

Ο Αισχύλος είναι ο θεμελιωτής της σύγχρονης δραματουργίας του δυτικού μας πολιτισμού και τα έργα του γεννούν αισθήματα είτε μεγαλείου είτε υπέρβασης της μέσης ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η τραγωδία του «Πέρσες», η οποία διδάχθηκε το 472 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια, είναι το παλαιότερο και μοναδικά σωζόμενο έργο με πολεμικό περιεχόμενο ‒ είχαν προηγηθεί η «Μίλητου Άλωσις» του Φρυνίχου, που του κόστισε πρόστιμο γιατί θύμιζε στους Αθηναίους «οικεία κακά», και το έργο «Φόνισσες», πάλι του Φρυνίχου, που έχει το ίδιο περιεχόμενο με τους «Πέρσες».

Σε καμιά περίπτωση όμως οι «Πέρσες» δεν είναι ένα ύμνος για τη νίκη. Στόχος του ποιητή είναι το τραγικό πρότυπο που διερευνά την ανθρώπινη αλαζονεία και την ιστορική της προοπτική. Σύμφωνα μάλιστα με μια μάλλον αξιόπιστη παράδοση, ο ίδιος ο Αισχύλος πολέμησε και διακρίθηκε στις μάχες κατά των Περσών, όπως και οι αδερφοί του, Κυναίγειρος και Αμεινίας, οπότε είχε και ιδία γνώση.

Μετατοπίζοντας λοιπόν γεωγραφικά τη δράση της υπόθεσης και τοποθετώντας τη στην πρωτεύουσα του περσικού κράτους, στα Σούσα, δημιουργεί απόσταση στους θεατές και στα γνωστά τους ιστορικά γεγονότα τα οποία αφηγούνται οι αντίπαλοι.

Ο αντιπολεμικός χαρακτήρας του έργου αποδεικνύεται έμπρακτα και από το σεβασμό του ποιητή προς τους Πέρσες, καθώς πουθενά στη διάρκεια του έργου οι αντίπαλοι δεν αντιμετωπίζονται υποτιμητικά. Τους παρουσιάζει γενναίους, παρά το γεγονός ότι τονίζει την υποταγή τους στο μονάρχη, αντίθετα από την ελεύθερη βούληση των Ελλήνων ‒«Δεν είναι δούλοι και υπήκοοι κανενός… Μόνο μια φλέβα ασήμι, θησαυρό στη γη τους» ‒ και την ασέβειά τους απέναντι στα ιερά.

Μία από της αναγνώσεις της τραγωδίας θα μπορούσε να θέλει ως απώτερο στόχο του Αισχύλου να δώσει με το παράδειγμα των αντιπάλων ένα ηχηρό μήνυμα στους συμπατριώτες του για το πώς οφείλουν να διαχειριστούν τα κεκτημένα τους ώστε να μην την πάθουν όπως οι εχθροί. Όμως οι «Πέρσες» δεν είναι διδακτική παραβολή, δεν είναι «κούνημα του δακτύλου». Είναι πολλά πράγματα μαζί• ανάμεσα σε αυτά είναι και μια σπουδή στην άνοδο και στην πτώση των μεγάλων και των ισχυρών. Αυτή είναι ουσιαστικά και η πηγή του «φόβου» και του «ελέου» στην τραγωδία, σε τέτοια κλίμακα που και τα δύο συναισθήματα, όπως και άλλες αρετές, όπως η αίσθηση του υψηλού και του τραγικού, να περνούν αβίαστα στο κοινό.

Ο Άρης Μπινιάρης με τη σκηνοθεσία-πρόταση που έκανε με αυτή την παράσταση του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου έδειξε πως έχει μελετήσει εξονυχιστικά κάθε πλευρά του έργου. Δούλεψε λεπτομερώς τον πυρήνα του, τη μουσικότητά του, υπογράφοντας ο ίδιος και τη μουσική δραματουργία. Έτσι λόγος και μουσική έγιναν ένα και εναρμονίστηκαν στις περισσότερες περιπτώσεις μοναδικά με τα σώματα των ηθοποιών του. Μέσα σε ένα ηχητικό περιβάλλον με επιρροές από Ανατολή μέχρι rmb και πολύ αισθητά τα σημάδια της ραπ, αλλά όλα αυτά δημιουργώντας ένα μοναδικό και ξεχωριστό αποτέλεσμα, όπου οι παύσεις γίνονταν το δυνατότερο κομμάτι του.

Ο χορός του δεν αποτελούνταν από ευγενείς γέροντες Πέρσες, συμβούλους του νεκρού βασιλιά, ως είθισται. Στην παράσταση του Μπινιάρη 13 ταλαντούχοι ηθοποιοί, με τον ίδιο τον σκηνοθέτη ανάμεσά τους, παίζουν ζωντανά μουσική, χορεύουν, τραγουδούν και ερμηνεύουν. Σημαντικούς καρπούς φαίνεται να απέδωσε και η δουλειά του Θεόδωρου Στεφανόπουλου στη μετρική διδασκαλία, αλλά και της Λίας Χαράκη στην κινησιολογία.

Όλοι τους νέοι, σθεναροί πολεμιστές, βαρβάτοι, έτοιμοι να ριχτούν στη μάχη τραγουδώντας με μένος: «Ο στρατός της Περσίας είναι ανίκητος και η καρδιά του λαού της είναι ατσάλι…» Τόσο που σε κάνει να ανατριχιάσεις αν σκεφτείς ανάλογους στρατούς που αυτή τη στιγμή εκπαιδεύονται στις γωνιές του πλανήτη, με πρώτο αυτόν του τζιχαντιστικού κύματος που πλήττει την Ευρώπη και εκπαιδεύει στους κόλπους του ακόμα και μικρά παιδιά.

Για μένα σε αυτό έγκειται και η επιτυχία της σκηνοθεσία, στο ότι κατάφερε να κάνει το έργο οικείο στο σύγχρονο θεατή, χωρίς να το βεβηλώσει με δήθεν «μοντερνισμούς» ή κατακρεουργώντας μέρη του.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη σπουδαία ερμηνεία του Χάρη Χαραλάμπου, που είναι ο αγγελιαφόρος της παράστασης. Από τη στιγμή της εισόδου του στη σκηνή ο ηθοποιός καθηλώνει.

Η Άτοσσα της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη ξεπερνά τις προσδοκίες που έχουμε από εκείνη. Έπειτα από μια εκπληκτική ερμηνεία στην «Πλατεία Ηρώων» του Τόμας Μπέρνχαρντ το χειμώνα (ίσως η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν), η ηθοποιός εντυπωσιάζει και πάλι, και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στο δερβίσκο στροβίλισμα που κράτησε τουλάχιστον δέκα λεπτά(!) αλλά και στη μεστή και ουσιαστική παρουσία της.

Χαρίζοντας, μαζί με το χορό πάντα, την καλύτερη σκηνή της παράστασης, ίσως και του καλοκαιριού, στο δεύτερο στάσιμο, που δεν είναι άλλη από την επίκληση στο νεκρό βασιλιά Δαρείο. Είναι η πρώτη φορά που ως θεατής βιώνω και δεν ακούω μόνο το έθιμο των σπονδών που ήταν τόσο «ζωτικής» σημασίας για τους αρχαίους Έλληνες. Στους νεκρούς και στους θεούς οι τιμές επιβάλλονταν και θα είναι εκείνες που θα δώσουν τις λύσεις στα αδιέξοδα. Μια εξαιρετικής δυναμικής σκηνή με απίστευτη ένταση, αλλά και υποδειγματική κλιμάκωση τόσο μουσικά όσο και δραματικά.

Όταν εμφανίζεται όμως ο Δαρείος του Νίκου Ψαρρά, και το στροβίλισμα της Άτοσσας συνεχίζεται, πιθανότατα για να τονιστεί η επικοινωνία σε διαφορετικά συμπαντικά επίπεδα, η ερμηνεία του είναι καταδικασμένη να χάσει τη δυναμική της και αυτό είναι κρίμα για τον έμπειρο ηθοποιό.

Μοναδικό αδύναμο σημείο σε αυτό το εξαιρετικό ανέβασμα βρήκα την έξοδο, κάτι που κατά τη γνώμη μου οφείλεται στην άστοχη ανάγνωση του ρόλου του Ξέρξη από τον Αντώνη Μυριαγκού. Ίσως προσπάθησε να δει τον νεαρό βασιλιά σαν έναν άνθρωπο που βιώνει ακόμη το σοκ του πολέμου. Η φιγούρα του όμως σκηνικά, με τις τόσες άστοχες κινήσεις και την υπερβολή στην εκφορά του λόγου, μάλλον άγχωνε το θεατή και δεν έδινε τη δυνατότητα να ακουστεί ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της τραγωδίας: η αναγνώριση της ήττας και ο θρήνος «Κλάψε γι’ αυτούς που έχουν χαθεί».

Η παράσταση ευτύχησε και εικαστικά με τα εμπνευσμένα κοστούμια της Ελένης Τζιρκάλλη, τη λιτή σκηνική κατασκευή του Κωνσταντίνου Λουκά που εναρμονίστηκε πλήρως με το μεγάλο θίασο και τις πλουραλιστικές σκηνικές δράσεις του αλλά και τα λειτουργικά φώτα του Γεώργιου Κουκουμά.

Κλείνοντας, θα ήθελα έστω και ονομαστικά να αναφέρω τα μέλη αυτού του σπάνιου χορού: Ηλίας Ανδρέου, Πέτρος Γιωρκάτζης, Γιώργος Ευαγόρου, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μάριος Κωνσταντίνου, Παναγιώτης Λάρκου, Δαυίδ Μαλτέζε, Γιάννης Μίνως, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Μάνος Πετράκης, Στέφανος Πίττας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής.

Η «Άλκηστη» του Ευριπίδη, η παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου, ξεχώρισε στα φετινά Επιδαύρια, έκανε μια πολύ σύντομη περιοδεία (ουσιαστικά Κρήτη και Θεσσαλονίκη), ενώ αναμένεται να παιχτεί στις 11 Σεπτεμβρίου στην Ελευσίνα και για δύο βραδιές, στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη στον Βύρωνα. 

Για το Ηρώδειο το Εθνικό Θέατρο επέλεξε και για τα δύο βράδια ( 4& 5 Σεπτεμβρίου) να ανεβάσει την άλλη του παραγωγή, την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη και  σύνθεση Νίκου Κυπουργού.

Μαθαίνουμε, όμως, ότι το ταξίδι της παράστασης δεν θα τελειώσει στη «Σκιά των Βράχων» και, όπως όλα δείχνουν, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να την παρακολουθήσει μετά τις 23 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Rex - Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» στην Πανεπιστήμιου για μια περίπου εβδομάδα. Αναμένεται ανακοίνωση από το Εθνικό Θέατρο. 

Έτσι μετά τη «Μήδεια» του Δημήτρη Καρατζά που θα κάνει πρεμιέρα στις 5 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Πορεία, η «Άλκηστη» θα είναι η δεύτερη παράσταση αρχαίου δράματος που θα δούμε, σχεδόν αμέσως μετά το «Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017», σε κλειστό θέατρο.  

*Η προπώληση  για τον Βύρωνα ξεκίνησε  στα καταστήματα Public, στο εκδοτήριο της Τicketservices (Πανεπιστημίου 39, εντός της στοάς Πεσμαζόγλου), τηλεφωνικά στο 210.7234567  και ηλεκτρονικά www.ticketservices.gr.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης

Σκηνοθεσία-Επεξεργασία μετάφρασης: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Κίνηση: Πατρίσια Απέργη

Μουσική σύνθεση: Γιώργος Πούλιος

Φωτισμοί: Σίμος Σαρκετζής

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη

Β’ Βοηθοί σκηνοθέτη: Δημήτρης Οικονομίδης, Μαριλένα Κουτρουλάκη

Βοηθός χορογράφου: Ειρήνη Καλαϊτζίδη

Βοηθός ενδυματολόγου: Ειρήνη Γεωργακίλα 

Βοηθοί Σκηνογράφου: Θάλεια Μέλισσα, Μυρτώ Μεγαρίτου

Βοηθός συνθέτη: Κώστας Τσιώλης 

Διανομή

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Άδμητος

Κίττυ Παϊταζόγλου:     Άλκηστη

Γιάννης Φέρτης: Φέρης

Δημήτρης Παπανικολάου: Ηρακλής

Ερρίκος Μηλιάρης:         Υπηρέτης

Κώστας Βασαρδάνης:               Απόλλων

Σωτήρης Τσακομίδης:       Θάνατος

Παιδιά: Σπύρος Γουλιέλμος, Νικόλ Φαλτσέτα

Χορός

Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Γιώργος Ζυγούρης, Στάθης Κόικας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Αντώνης Μιχαλόπουλος, Γιώργος Νούσης, Χρήστος Ξυραφάκης, Στέλιος Παυλόπουλος, Δημόκριτος Σηφάκης, Περικλής Σκορδίλης, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Βαλάντης Φράγκος

Μουσικοί επί σκηνής:  Πέτρος Κασιμάτης (τρομπέτα), Κωνσταντίνος Κωστίδης (συνθεσάιζερ , synth bass, ακορντεόν), Κωνσταντίνος Τσιώλης (ακορντεόν, συνθεσάιζερ), Θοδωρής Σοφόπουλος (κρουστά , ντραμς).

Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας

Μπορεί παραδοσιακά η θεατρική σεζόν να ανοίγει αυλαία στα τέλη του φθινοπώρου, πολλοί θίασοι όμως δηλώνουν πανέτοιμοι και πάνε πρίμα για πρεμιέρα μαζί με τη νέα σχολική χρονιά. Παραστάσεις που γνώρισαν επιτυχία και επαναλαμβάνονται, πριν καλά καλά ξεκινήσει η σεζόν, έργα που αγαπήθηκαν το καλοκαίρι, αλλά και νέες παραγωγές περιλαμβάνονται στην ατζέντα του Σεπτεμβρίου.

Ας ρίξουμε μια πρώτη ματιά!

* Οι παραστάσεις παρουσιάζονται με τη σειρά που έχει ανακοινωθεί η πρεμιέρα τους.

«Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά
Θέατρο Πορεία, 5-17 Σεπτεμβρίου

Η χρονιά στο Θέατρο Πορεία ξεκινά με μια παράσταση που έκλεψε τις εντυπώσεις στη Μικρή Επίδαυρο. Μια διαφορετική «Μήδεια», που εμπνευσμένα σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς, με τρεις εξαιρετικούς άντρες ηθοποιούς να μοιράζονται όλους τους ρόλους, τον Γιώργο Γάλλο, τον Χρήστο Λούλη και τον Μιχάλη Σαράντη. Το κείμενο της παράστασης –εκτός από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη– περιέχει και χωρία από το έργο «Μήδειας υλικό» του Χάινερ Μύλλερ, σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη και το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ σε μετάφραση Φώντα Κονδύλη.

«Ελένη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τσιριγκούλη
Πολυχώρος «Αλεξάνδρεια», 7-9 Σεπτεμβρίου

Το Κέντρο Πολιτισμού «Ελεύθερη Έκφραση» παρουσιάζει το αντιπολεμικό έργο του Ευριπίδη «Ελένη» σε μετάφραση Κώστα Τοπούζη. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Λεωνίδας Τσιριγκούλης, ο οποίος επιχειρεί να δώσει τη διττή διάσταση της ηρωίδας κινούμενος μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης.

Ο πραγματικός κόσμος της Τροίας και ο κόσμος του παραμυθιού της Αιγύπτου εναλλάσσονται μέσα από το παιχνίδι του είναι και του «φαίνεσθαι» της Ελένης και του ειδώλου της. Στον ομώνυμο ρόλο η Έρη Παπαγαλάνη και στο ρόλο του Μενέλαου ο Αγησίλαος Σιούνας.

«Κώστας Νούρος: Ξένος δυο φορές» κείμενα μουσική δραματουργία: Ανθή Γουρνουντή, Χρύσα Καψούλη, Τσιμάρας Τζανάτος σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη

Από 10-24 Σεπτεμβρίου

 Η ξεχωριστή αυτή παράσταση που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και της δράσης " Γεφυρώνοντας τις Διαφορετικότητες" επιστρέφει, και ευτυχώς, γιατί με την τόσες παράλληλες δράσεις που έγιναν φέτος, πολλοί δεν καταφέραμε να την απολαύσουμε. Το ραντεβού είναι πάλι στις ταβέρνες* του Πειραιά και η έμπνευση έχει γεννηθεί από τη βιογραφία του σπουδαίου τραγουδιστή Σμυρναίικων τραγουδιών του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, Κώστα Νούρου, που ενσαρκώνει ο Τσιμάρας Τζανάτος, ενώ τον πλαισιώνουν ηθοποιοί και το 40μελές Πειραϊκό φωνητικό σύνολο LIbro Coro. 

*ΤΑΒΕΡΝΑ ΡΕΒΑΪΖΙ Θερμοπυλών 28,Πειραιάς  21 0408 0017:  10,11/9  και  22,23,24/9 

ΤΑΒΕΡΝΑ ΡΟΥΚΟΥΝΑΣ  Ελ. Βενιζέλου 166, Κερατσίνι  2104633264:  16,17,18/9  

«Μόνος κόσμος» της Emily Dickinson (σύνθεση κειμένων*) σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη
Βρυσάκι, 20 Σεπτεμβρίου έως 10 Οκτωβρίου

Η Χριστίνα Τασκασαπίδου, μόνη στην αυλή του Βρυσακίου, θα μας ταξιδέψει στον κόσμο της πιο παράξενης ποιήτριας, της Emily Dickinson. Η Αμερικανίδα ποιήτρια έγινε οικουμενική δίχως να ξεμυτίσει από το δωμάτιό της στη μικρή πόλη του Amherst. Το πρώτο γνωστό ποίημά της χρονολογείται στο 1850, στα είκοσί της χρόνια. Απέκτησε φήμη, δίχως ποτέ να εκδώσει βιβλίο όσο ζούσε. Επηρέασε δραστικά την αμερικανική ποίηση του 20ού αιώνα και έγινε μία από τις σημαντικότερες πένες της Αμερικής.

*Το κείμενο του έργου αποτελεί σύνθεση από διάφορες εκδόσεις που αφορούν την Emily Dickinson: «The Belle Of Amherst» του William Luce, «Επειδή Δεν Άντεχα Να Ζήσω Φωναχτά» (Εκδόσεις Gutenberg), «Έλα Στον Κήπο Μου», του Διονύση Καψάλη, των Εκδόσεων Άγρα, αλλά και νέων ανέκδοτων μεταφράσεων του Παναγιώτη Ντουτσούλη.

«Ελιγμοί» του Eduardo Galan σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά
Θέατρο 104, από 20 Σεπτεμβρίου και για δέκα μόνο παραστάσεις

Η παράσταση επιστρέφει με ανανεωμένο καστ (Χρήστος Καπενής, Αλέξανδρος Νταβρής, Γιώργος Κοσκορέλλος, Αλεξάνδρα Χασάνη) στο Θέατρο 104 για δέκα μόνο παραστάσεις. Ένα ζευγάρι, ο Ντάριο και η Μπελέν –ο πρώτος ηθοποιός και η δεύτερη στρατιωτικός–, προσπαθούν να «ελιχθούν» και να βγουν αλώβητοι από την πραγματικότητα που τους περιβάλλει, παλεύοντας με την αλήθεια που αποδεικνύεται πιο σκληρή από το ψέμα. Ένας υπολοχαγός και ένας σκηνοθέτης τούς φέρνουν αντιμέτωπους με την εξουσία, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Εξουσία στην τέχνη και εξουσία στον πόλεμο. Πότε η άσκηση εξουσίας υπερβαίνει τα όρια και ισοδυναμεί με κατάχρηση εξουσίας; Ποιος ο ρόλος του θύτη και ποιος του θύματος, όταν το ίδιο το άτομο έχει την ελευθερία να «ελίσσεται» στην προσπάθειά του να πετύχει τους στόχους του;

Όσο όμως κι αν οι ήρωες επιχειρούν να «αν-ελιχτούν», το κοινωνικό σύστημα επεμβαίνει, περιορίζοντας τα περιθώριά τους και στερώντας τους την ικανότητα να εξουσιάζουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό.

«Άμλετ Vs Τέλμα» σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Χρυσάνθης Κορνηλίου
Πολυχώρος Πολιτισμού «Διέλευσις», από το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ο Πολυχώρος Πολιτισμού «Διέλευσις» επαναλαμβάνει για δεύτερη χρονιά, λόγω επιτυχίας, το σημαντικότερο ίσως από τα έργα του μεγάλου συγγραφέα Σαίξπηρ. Ο Άμλετ (ο αναγραμματισμός του είναι τέλμα), πάντα επίκαιρο έργο, είναι αυτός που τολμά να τα βάλει με το κατεστημένο, τόσο εντός του ιδίου όσο και εντός της κοινωνίας, προκειμένου να ακολουθήσει μια πορεία για την κατάκτηση της ελευθερίας του.

Η υπόθεση του έργου είναι μια αλληγορία του υπαρξιακού αδιεξόδου αλλά και των πιθανών λύσεων και επιλογών που μπορεί να οδηγήσουν στην έξοδο από αυτό. Στη σκηνή θα δούμε τους: Γιάννη Μπόγρη, Φωκίωνα Ζαρίκο, Μαρία Μαλλούχου, Αυγή Φαρόγιαννη και Μάρκο Ζωίδη.

«Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άντρες» του David Foster Wallace σε σκηνοθεσία Ζωής Μυλωνά και Σταυρούλας Κοντοπούλου
Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, από 25 Σεπτεμβρίου μέχρι 17 Οκτωβρίου (κάθε Δευτέρα και Τρίτη)

Η άκρως νεανική παράσταση, που σκηνοθέτησαν η Σταυρούλα Κοντοπούλου και η Ζωή Μυλωνά και στην οποία τρεις γυναίκες υποδύονται άντρες που μιλούν για γυναίκες, θίγοντας με χιούμορ και αλήθεια ψυχαναλυτικές ιστορίες αντρών όπως αυτές παρουσιάζονται στο ομώνυμο βιβλίο του David Foster Wallace, πήρε παράταση και συνεχίζεται το Σεπτέμβριο.

Όλοι οι «απαίσιοι» άντρες που συναντάμε κάνουν μια εξομολόγηση αποκαλύπτοντας ίσως και άθελά τους τις ανασφάλειές τους. Η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις εμποδίζει τη δημιουργία διαλόγου, τα πρόσωπα εμμένουν στο μονόλογό τους. Οι ήρωες είναι ταυτόχρονα απαίσιοι και βαθύτατα ανθρώπινοι.

«Αμύντας» του Γεωργίου Μόρμορη σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου (αναβίωση σκηνοθεσίας: Κατερίνα Ευαγγελάτου)
Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017 για μία μοναδική παράσταση στο Ηρώδειο

Η τελευταία παράσταση του σπουδαίου σκηνοθέτη και ακαδημαϊκού Σπύρου Α. Ευαγγελάτου θα επαναληφθεί για μία μοναδική βραδιά στο Ηρώδειο. Την αναβίωση της σκηνοθεσίας έχει αναλάβει η κόρη του, Κατερίνα Ευαγγελάτου, προσφέροντας στους φίλους του θεάτρου μια μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν και πάλι την τελευταία σκηνοθετική του δουλειά.

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος με τον «Αμύντα», την τελευταία σκηνοθεσία του, επιβεβαίωσε και επισφράγισε την ανεκτίμητη προσφορά του στην παρουσίαση άγνωστων ελληνικών κειμένων στη σκηνή με σύγχρονη, φρέσκια, μοναδική σκηνοθετική ματιά. Οδήγησε μια πλειάδα πρωταγωνιστών, με κορυφαίους τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τη Φαίη Ξυλά, τη Βίκυ Βολιώτη, τον Θανάση Κουρλαμπά και τον βαρύτονο Μάριο Σαραντίδη, σε εξαίρετες ερμηνείες και δημιούργησε μια παράσταση εντυπωσιακών ρυθμών, καταιγιστικής αφήγησης, ευφάνταστων μεταμορφώσεων. Μια απολαυστική κωμωδία ύμνο στον Έρωτα.

«Ο Χαρτοπόλεμος» του Βαγγέλη Ρωμνιού σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη

Στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια από 26 Σεπτεμβρίου για λίγες παραστάσεις

Η παράσταση που ξεχώρισε την περασμένη άνοιξη, ένα εξαιρετικό νεοελληνικό έργο, μια σπιντάτη σκηνοθεσία από τον καίριο Γιώργο Παλούμπη και ένας θίασος σε απόλυτη σκηνική επικοινωνία. Τα έχουμε ήδη γράψει αναλυτικά.(Διαβάστε εδώ)Από τις καλύτερες εκπλήξεις τις περσινής σεζόν.

Ένα σύγχρονο θρίλερ που θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί στην διπλανή μας πόρτα.

Στην παράσταση παίζουν πέντε ταλαντούχοι ηθοποιοί: Γιωργής Τσουρής, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Βαγγέλης Ρωμνιός, Παύλος Πιέρρος, Φοίβος Ριμένας.

«TAΠ AOYT» του Ανδρέα Φλουράκη σε σκηνοθεσία του συγγραφέα
Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, από 29 Σεπτεμβρίου έως 8 Δεκεμβρίου (κάθε Παρασκευή)

Ο Τάσος Κορκός, με μια ερμηνεία που ξεχώρισε την περασμένη σεζόν, υποδύεται έναν νεαρό kickboxer που σε λίγες ώρες πρόκειται να δώσει το σημαντικότερο αγώνα της ζωής του ενάντια στον Τζόνι, τον πατέρα του, την καφετέρια που δουλεύει, τη χώρα στην οποία είχε την ατυχία να γεννηθεί.

Μια μπουνιά βγαίνει έξω από το ρινγκ και αρχίζει να βαρά όλους όσοι έχουν πληρώσει εισιτήριο για να τη δουν. Αυτή η μπουνιά περιμένει να τους περιποιηθεί όλους, έναν έναν, άντρες-γυναίκες, δεξιούς-αριστερούς, έξυπνους και βλάκες. Μια μπουνιά που μας αφορά όλους…

«Το μονόπετρο του πύργου» σε σύλληψη, χορογραφία, σκηνοθεσία και σκηνογραφία της Μαρίας Γοργία
Μενάνδρου 47, 5ος όροφος, από 29 Σεπτέμβρη

Το «Μονόπετρο του πύργου» επιστρέφει για εννέα παραστάσεις με μια νέα και ακόμα πιο τολμηρή βερσιόν! Σε καθεμία παράσταση θα συμμετέχει prima vista (χωρίς πρόβα) ένας άντρας ηλικίας 40-60plus (στάδιο μεσηλικίωσης)! Με τη μοναδική Σάνια Στριμπάκου (πρωταγωνίστρια του έργου «Στην άκρη του βατήρα») και τη Μαρία Γοργία στους κύριους ρόλους, αλλά και τους τρεις «ιδρυτικούς» του «Μονόπετρου» (μη επαγγελματίες), Θεοφάνη Καλεύρα, Παύλο Λαουτάρη και Γιάννη Σπανό σε ευρύτερους ρόλους, τη Στέλλα Ατζέμη στην είσοδο. Κάθε βραδιά και ένας άντρας (που θα έχει δηλώσει συμμετοχή) θα βιώνει την εμπειρία της prima vista performance! Ανάμεσα στους τολμηρούς που θα δηλώσουν συμμετοχή έχουν ήδη προσκληθεί να συμμετέχουν και γνωστά πρόσωπα του χώρου των τεχνών (Φίλιππος Σοφιανός, Poka Yio, Χρήστος Θηβαίος, Πάνος Φαμέλης και άλλοι).

«Η παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλο και Ελένης Στεργίου
Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, από 30 Σεπτεμβρίου μέχρι 29 Οκτωβρίου (κάθε Σάββατο και Κυριακή)

Μια παραγωγή του This Famous Tiny Circus theater group.

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου σκηνοθετούν και ερμηνεύουν για δεύτερη σεζόν, μετά την επιτυχία που σημείωσε η παράσταση το Μάιο, την «Παρέλαση», ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της Λούλας Αναγνωστάκη

Δύο αδέρφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα στη σοφίτα του σπιτιού τους. Έξω η πόλη, ο άγνωστος κόσμος που ζει και αναπνέει πέρα από τους τέσσερις τοίχους, ετοιμάζεται να φορέσει τα γιορτινά της, αφού, όπως ο Άρης και η Ζωή υποθέτουν, οι ετοιμασίες που λαμβάνουν χώρα στην πλατεία δίπλα στο σπίτι δεν μπορούν παρά να προοιωνίζουν μια κανονική στρατιωτική παρέλαση. Κι ενώ μέσα στο δωμάτιο η σχέση τους εκτυλίσσεται σε ένα σκληρό και αδυσώπητο παιχνίδι εξουσίας, ο έξω κόσμος από πιθανός ελευθερωτής θα γίνει ‒μεταφορικά και κυριολεκτικά‒ ο δήμιός τους.

Υπαρξιακό θρίλερ ή αλληγορία επώδυνου σουρεαλισμού, η «Παρέλαση» με την ιλιγγιώδη πλοκή της σκαρφαλώνει ασθμαίνοντας προς την κορυφή: μόλις φτάσει εκεί, το σκοινί θα κοπεί απότομα. Η κάθαρση δεν θα έρθει για κανέναν.

«Έγκλημα στο Café-Noir» του David Landau σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ
Θέατρο Άλφα Ιδέα, από 30 Σεπτεμβρίου

Στο Θέατρο Άλφα Ιδέα, που έχει ήδη ανακοινώσει ένα πολλά υποσχόμενο πρόγραμμα, τη σεζόν θα ανοίξει το «Έγκλημα στο Café-Noir» σε σκηνοθεσία- διασκευή της ταλαντούχας Λίλλυς Μελεμέ. Η παράσταση μάλιστα θα λάβει χώρα στο φουαγιέ-μπαρ του θεάτρου. Πρόκειται για τη βραβευμένη και ξεκαρδιστική κωμωδία του Αμερικανού σεναριογράφου και σκηνοθέτη David Landau, η οποία, μετά την πρεμιέρα της το 1989, έχει παιχτεί πάνω από 100 φορές στις Ηνωμένες Πολιτείες, λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές από τον αμερικανικό Τύπο.

Το έργο σατιρίζει τα κλισέ της αξέχαστης εποχής των film-noir και μέσα από ένα γρήγορο ρυθμό πλοκής και συγκρούσεων ξεδιπλώνει ευφάνταστα ένα τοπίο στο οποίο οι ήρωες, ιδωμένοι μέσα από το μεγεθυντικό φακό της κωμωδίας, κινούνται ανάμεσα στη γοητεία και στη γελοιότητα, ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα.

Ένας wannabe-ντετέκτιβ που καθρεφτίζεται στα ασπρόμαυρα πόστερ του θρυλικού Humphrey Bogart ξεγλιστρά από τη μίζερη ζωή του ζωντανεύοντας μπροστά στα μάτια των θεατών το alter-ego του. Σε ένα ξεχασμένο μπαρ στην Καραϊβική ο ένας φόνος διαδέχεται τον άλλο και ο Ρικ Άρτσερ επιχειρεί να λύσει το μυστήριο.

Πρόκειται για μια διαδραστική παράσταση στην οποία το κοινό απολαμβάνει ζωντανά την πρωτότυπη μουσική του έργου και κλασικά τραγούδια εποχής, ενώ καλείται να συμβάλει στην εξέλιξη της ιστορίας επιλέγοντας το μυστήριο ή τον έρωτα, την αποκάλυψη ενός μυστικού ή την αποσιώπησή του.

Όλα συμβαίνουν με μουσική, ένα πιάνο, όπλα και «μπαμ μπαμ», solo performances και κυνηγητά, έρωτες, πάθη... au noir. Στην ιστορία θα μας ξεναγήσουν οι: Ειρήνη Κουμπαρούλη, Σωτήρης Μεντζέλος, Νάντια Πυθαρά, Μαρίνα Τσουμπρή και Ουσίκ Χανικιάν.

 Στα τέλη του μήνα θα παιχθεί στο REX η «Άλκηστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγελλάτου περισσότερα εδώ.

Μια από τις παραστάσεις που ξεχωρίσαμε το φετινό καλοκαίρι, το σατυρικό δράμα του Ευριπίδη, που σκηνοθέτησε εμπνευσμένα ο Παντελής Δεντάκης με ένα θίασο αποκλειστικά γυναικείο θα ανέβει για μια ακόμη φορά στο Ηρώδειο. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία σ' όσους έχασαν την παράσταση στη Μικρή Επίδαυρο να την απολαύσουν στην Αθήνα. Ο "Κύκλωπας" θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου.  

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τη γνώμη μας για την παράσταση.

Και εδώ τη συνέντευξη που παραχώρησε στο texnes-plus και τη Γιώτα Δημητριάδη η Στεφανία Γουλιώτη. 

Ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση:Παντελής Μπουκάλας 

Σκηνοθεσία:Παντελής Δεντάκης 

Σκηνικά - Κοστούμια:Γεωργία Μπούρδα 

Μουσική:Λευτέρης Βενιάδης 

Φωτισμοί:Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια κίνησης:Ερμής Μαλκότσης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά, Θανάσης Ζερίτης

Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου:Μυρτώ Κοσμοπούλου 

Κατασκευή Σκηνικού: Νίκος Δεντάκης 

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

Παίζουν:

Στεφανία Γουλιώτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Αλεξάνδρα Αϊδίνη

Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαρία Μοσχούρη, Αμαλία Νίνου, Μυρτώ Πανάγου, Ελένη Τσιμπρικίδου, Έφη Ρευματά

Προπώληση: ταμεία Φεστιβάλ Αθηνών, viva.gr 210 32 72 000

Μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στις διακοπές μου στη Χίο και δεν ήταν άλλη από το Μουσείο Μαστίχας στα Μαστιχοχώρια, στη νότια πλευρά του νησιού, κοντά στο Πυργί. Η τοποθεσία δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς εκεί βρίσκεται το μόνο σημείο στον κόσμο όπου «δακρύζει ο σχίνος» (ποικιλία pistacia lentiscus Chia) και παράγεται η μαστίχα, αν και σχίνοι υπάρχουν και σ'  άλλα μέρη της Μεσογείου, χωρίς τη δυνατότητα της παραγωγής.

Μέσα από την περιπλάνηση στις αίθουσες του μουσείου, ο επισκέπτης έχει τη μοναδική ευκαιρία, όχι μόνο να δει, αλλά να βιώσει με τις αισθήσεις του τη διαδικασία της καλλιέργειας και της παραγωγής της μαστίχας, καθώς και όλη την ιστορία του νησιού, που είναι ταυτισμένη με το δέντρο-μύθο, που αποτέλεσε ουσιαστικά μοχλό εξέλιξής του, από τα Βυζαντινά ακόμη χρόνια, με τον καρπό του να γίνεται πόλος έλξης ακόμη και για τους κατακτητές του. 

Έτσι η διδακτική μέθοδος της «εποπτείας» (η μάθηση πρέπει να περνάει από την εμπειρία του μαθητή και την αυτενέργεια) βρίσκει εδώ τον καλύτερο τόπο για να καρποφορήσει, όπως και η ρητίνη στον κορμό του δέντρου,καθώς έχεις την ευκαιρία ενεργοποιώντας όλες τις αισθήσεις σου να κατανοήσεις πλήρως, μια διαδικασία, που μόνο με την περιγραφή, σίγουρα δεν θα καταλάβαινες επαρκώς. 

Παράδοση και ιστορία γίνονται ένα και με τον πιο σύγχρονο τρόπο έρχονται στο "σήμερα" του κάθε επισκέπτη. Σ' αυτό συμβάλλουν και τα κατατοπιστικά βίντεο εξαιρετικής αισθητικής που προβάλλονται σε διάφορα σημεία.

Στο μουσείο λειτουργεί μια μόνιμη έκθεσή, αλλά φιλοξενούνται και περιοδικές εκθέσεις. Στην επίσκεψή μου πέτυχα μια έκθεση ζωγραφικής του Χιώτη Γιώργου Ζυμαράκη με τίτλο «INSPIRATION CHIOS-Με έμπνευση τη Χίο» και πίνακες σαφέστατα επηρεασμένους από το φυσικό τοπίο του νησιού. Επιπλέον λαμβάνουν χώρα και άλλες καλλιτεχνικές ή επιστημονικές δράσεις, όπως για παράδειγμα: κινηματογραφικές προβολές ή η «Αστροβραδιά» που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον σύλλογο Αστρονομίας Χίου. 

Η μόνιμη έκθεση, όπως προαναφέρθηκε έχει φυσικά αντικείμενο τη μαστίχα. Το πρώτο ερώτημα που απαντάται με την είσοδό σου στο χώρο είναι:«Γιατί παράγεται μόνο εδώ;»

Στη συνέχεια, ο επισκέπτης μαθαίνει για τον σχίνο και τη μαστίχα, τη ρητίνη που αναγνωρίστηκε το 2015 ως φυσικό φάρμακο. Ανακαλύπτει την παραδοσιακή τεχνογνωσία της μαστιχοκαλλιέργειας, παρατηρεί τη διαχείριση της μαστίχας ιστορικά, διαπιστώνει πώς αυτή διαμόρφωσε το αγροτικό και οικισμένο τοπίο της νότιας Χίου.

Επιπλέον, ενημερώνεται για τη συνεταιριστική εκμετάλλευση και τη μεταποίηση της μαστίχας στους νεότερους χρόνους, σημαντικό κεφάλαιο της παραγωγικής ιστορίας της Χίου και της Ελλάδας εν γένει. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις χρήσεις με τις οποίες η μαστίχα σήμερα ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο.

Τέλος, η μουσειακή εμπειρία ολοκληρώνεται στην φανταστική υπαίθρια έκθεση, όπου το κοινό έρχεται σε επαφή με το φυτό, αλλά και με το φυσικό περιβάλλον στο οποίο αυτό ευδοκιμεί!Εκεί έχεις την ευκαιρία να δεις από κοντά, όλα όσα έμαθες στην εσωτερική αίθουσα. 

 Φεύγοντας, μπορείς να απολαύσεις ένα δροσερό ρόφημα με πανοραμική θέα στο μπαλκόνι της καφετέριας και να προμηθευτείς προϊόντα με βάση τη μαστίχα από το κατάστημα με τα suvenirs που λειτουργεί μαζί με το cafe του Μουσείου. Έτσι η γεύση και το άρωμα της θα σε ακολουθούν για καιρό, όπως και οι μνήμες από αυτή την επίσκεψη. 

Το Μουσείο Μαστίχας Χίου είναι το όγδοο, σε λειτουργία, μουσείο του Δικτύου θεματικών Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), μέσω του οποίου επιδιώκεται η ανάδειξη της αειφορίας της παραδοσιακής καλλιέργειας και της παραγωγικής ιστορίας της επεξεργασίας της μαστίχας και, παράλληλα, η ένταξή της στο πολιτιστικό τοπίο της Χίου. Μετά από αυτή την εμπειρία ανυπομονώ να επισκεφτώ και τα υπόλοιπα εφτά! 

Πληροφορίες Μουσείο Μαστίχας Χίου

Διεύθυνση

Πυργί, Θέση Ράχη (Τεπέκι), 82 102 Χίος

Τηλ.: 22710 72212

Ώρες λειτουργίας

1η Μαρτίου - 15 Οκτωβρίου: 10:00 - 18:00

16 Οκτωβρίου - 28 Φεβρουαρίου: 10:00 - 17:00

Κλειστό: Κάθε Τρίτη, 1η Ιανουαρίου, Μ. Παρασκευή (μέχρι 12:00 μ.μ.), Κυριακή του Πάσχα, 1η Μαΐου, 22 Ιουλίου (τοπική εορτή), 15 Αυγούστου, 25-26 Δεκεμβρίου

Εισιτήριο

Γενική είσοδος: 3 ευρώ

Μειωμένο εισιτήριο: 1,5 ευρώ.

Οργανωμένες επισκέψεις

Για την καλύτερη εξυπηρέτηση ομάδων επισκεπτών, είναι σκόπιμο να υπάρχει προσυνεννόηση με το Μουσείο.

Άτομα με αναπηρίες (ΑΜΕΑ)

Η είσοδος για άτομα με αναπηρία είναι ελεύθερη. Για ομαδικές επισκέψεις, είναι απαραίτητη η προσυνεννόηση με το Μουσείο.

Από τα τέλη Σεπτεμβρίου και για λίγες παραστάσεις στο Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας-Β’ σκηνή θα έχουμε την ευκαιρία να (ξανά) δούμε τρεις παραστάσεις που ξεχώρισαν την περσινή σεζόν. Έργα που αγκάλιασε το κοινό και η επανάληψή τους κρίθηκε επιβεβλημένη πριν την έναρξη του φετινού ρεπερτορίου. Έτσι λοιπόν, η «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη με τους Κωνσταντίνο Μάκρκελλου και Ελένη Στεργίου, το «ΤΑΠ-ΟΥΤ»που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Ανδρέας Φλουράκης με τον Τάσο Κορκό στη σκηνή, αλλά και οι «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες» του David Foster Wallace, που σκηνοθέτησαν και πρωταγωνιστούν η Σταυρούλα Κοντοπούλου και η Ζωή Μυλωνά θα ανέβουν και πάλι! 

 Ας πάρουμε όμως μια γεύση για τις τρεις παραγωγές του θεάτρου.

Η Παρέλαση - της Λούλας Αναγνωστάκη

 Μια παραγωγή του This Famous Tiny Circus theater group

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου σκηνοθετούν κι ερμηνεύουν για δεύτερη σεζόν, μετά την επιτυχία που σημείωσε η παράσταση το Μάιο, την «Παρέλαση», ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της Λούλας Αναγνωστάκη

Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα στην σοφίτα του σπιτιού τους. Έξω η Πόλη, ο άγνωστος κόσμος που ζει και αναπνέει πέρα από τους τέσσερις τοίχους ετοιμάζεται να φορέσει τα γιορτινά της, αφού όπως ο Άρης και η Ζωή υποθέτουν, οι ετοιμασίες που λαμβάνουν χώρα στην πλατεία δίπλα στο σπίτι δε μπορούν παρά να προοιωνίζουν μια κανονική στρατιωτική παρέλαση.

Κι ενώ μέσα στο δωμάτιο η σχέση τους εξελίσσεται σε ένα σκληρό και αδυσώπητο παιχνίδι εξουσίας, ο έξω κόσμος από πιθανός ελευθερωτής θα γίνει-μεταφορικά και κυριολεκτικά- ο δήμιός τους. 

Υπαρξιακό θρίλερ ή αλληγορία επώδυνου σουρεαλισμού, η «Παρέλαση» με την ιλιγγιώδη πλοκή της σκαρφαλώνει ασθμαίνοντας προς την κορυφή: μόλις φθάσει εκεί, το σκοινί θα κοπεί απότομα. Η κάθαρση δεν θα έρθει για κανέναν.

Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου μίλησαν στη Γιώτα Δημητριάδη με αφορμή την παράσταση. Διαβάστε εδώ τη συνέντευξή τους.

TAΠ AOYT- του Ανδρέα Φλουράκη

Ο Τάσος Κορκός, με μια ερμηνεία που ξεχώρισε την περασμένη σεζόν, υποδύεται  έναν νεαρό kickboxer που σε λίγες ώρες πρόκειται να δώσει το σημαντικότερο αγώνα της ζωής του ενάντια στον Τζόνι, τον πατέρα του, την καφετέρια που δουλεύει, την χώρα που είχε την ατυχία να γεννηθεί. 

Μία μπουνιά βγαίνει έξω από το ρινγκ και αρχίζει να βαράει όλους όσους έχουν πληρώσει εισιτήριο για να τη δουν. Αυτή η μπουνιά περιμένει να τους περιποιηθεί όλους έναν-έναν, άντρες-γυναίκες, δεξιούς-αριστερούς, έξυπνους και βλάκες.  Μια μπουνιά που μας αφορά όλους…

Την παράσταση σκηνοθετεί ο ίδιος ο συγγραφέας.

Ο Ανδρέας Φλουράκης έγραψε στο Texnes-plus γι' αυτό που τον "καίει". Διαβάστε το κείμενό του εδώ. 

Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες- του David Foster Wallace

Η άκρως νεανική παράσταση που σκηνοθέτησαν η Σταυρούλα Κοντοπούλου και η Ζωή Μυλωνά και στην οποία τρεις γυναίκες υποδύονται άνδρες που μιλούν για γυναίκες, θίγοντας με χιούμορ και αλήθεια ψυχαναλυτικές ιστορίες ανδρών όπως αυτές παρουσιάζονται στο ομώνυμο βιβλίο του David Foster Wallace, πήρε παράταση και συνεχίζεται το Σεπτέμβριο για λίγες παραστάσεις.

Όλοι οι «απαίσιοι» άντρες που συναντάμε κάνουν μια εξομολόγηση αποκαλύπτοντας ίσως και άθελα τους τις ανασφάλειες τους. Η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις εμποδίζει την δημιουργία διαλόγου, τα πρόσωπα εμμένουν στο μονόλογο τους. Οι ήρωες είναι ταυτόχρονα απαίσιοι και βαθύτατα ανθρώπινοι. 

Ερμηνεύουν: Σταυρούλα Κοντοπούλου, Ζωή Μυλωνά κ.α

Οι πρωταγωνίστριες της παράστασης άνοιξαν τα καμαρίνια τους στο Tenxes-plus. Δείτε εδώ το σχετικό άρθρο. 

 «Δεν υπάρχει οργή πιο φοβερή και αθεράπευτη από αυτή που γεννιέται ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν αγαπηθεί».

Το Θέατρο Τέχνης επέστρεψε μετά από εφτά χρόνια στην Επίδαυρο και η καλλιτεχνική διευθύντρια Μαριάννα Κάλμπαρη ανέλαβε να υπογράψει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία (μαζί με την Έλενα Τριανταφυλλοπούλου) της «Μήδειας» του Ευριπίδη (διδάσκεται για πρώτη φορά το 431 π.Χ. ως πρώτο έργο της τετραλογίας που εκείνη τη χρονιά κερδίζει το τρίτο βραβείο στους δραματικούς αγώνες) σε μια δουλειά που έχει έντονα το προσωπικό της καλλιτεχνικό στίγμα, γεγονός που αποδεικνύεται και από την ανάγκη της να συνυπάρξει με τους ηθοποιούς της σκηνικά κρατώντας έναν από τους ρόλους της παράστασης, αυτόν της Τροφού. 

Η οπτική της πάνω στο έργο γίνεται σαφής πριν δει κανείς τους υποκριτές, τόσο από τη φράση «Η βαρβαρότητα του έρωτα» που ακολουθεί τη «Μήδεια» στον τίτλο της παράστασης και τις άκρως αισθησιακές φωτογραφίες του προγράμματος όσο και από το σκηνικό της. Ένα τεράστιο κρεβάτι έχει στηθεί στη θυμέλη (σκηνικά Κωνσταντίνος Ζαμάνης) που γύρω από αυτό περιστρέφεται όλη η δράση και πάνω του συμβαίνουν τα πιο τραγικά γεγονότα – π.χ., δολοφονία παιδιών, θάνατος Ιάσονα, αναγγελία θανάτων από Άγγελο.

Στο λόγο του Ευριπίδη θα προστεθούν και ένθετα από κείμενα και ποιήματα αρχαιοελληνικής γραμματείας (Πλάτων, Θεόκριτος, Παρθένιος, Πλούταρχος, Σαπφώ, Αρχίλοχος, Μελέαγρος κ.ά.), όλα για να εξυπηρετήσουν αυτόν το σκοπό, για να μιλήσει  η «παράσταση  για το ανεξήγητο του έρωτα.

Η σκηνοθετική άποψη ζωντανεύει επί σκηνής και τη Γλαύκη, τη νέα και ωραία βασιλοπούλα που πρόκειται να νυμφευθεί ο Ιάσονας, εγκαταλείποντας τη Μήδεια και τα παιδιά του και αδιαφορώντας για τη μοίρα τους. Ένα πρόσωπο που δεν έχει υπόσταση στην τραγωδία, παρά μόνο μέσα από τις περιγραφές. Παράλληλα, δίνει μορφή και στη δεύτερη όψη της Μήδειας, στο alter ego της, στη σκέψη της, στα μύχια της ψυχής της, στα άδυτα του μυαλού της. Θέλοντας ίσως έτσι να δικαιολογήσει και το «Δύο φορές βάρβαρη η Μήδεια, από καταγωγή και από έρωτα», όπως γράφει στον πρόλογο της μετάφρασής του ο Γιώργος Χειμωνάς.

Το πάθος του έρωτα και η πληγή της προδοσίας είναι  πρωταγωνιστές στη «Μήδεια» της Μαριάννας Κάλμπαρη και το  γνωστό τραγούδι «Του έρωτα μέγα κακό» ‒εδώ διασκευασμένο από τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο, που ηχογραφήθηκε στο δίσκο «Ευριπίδη-Μήδεια» το 1990 με ερμηνεύτρια την Ελένη Βιτάλη, σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, και ακούστηκε για πρώτη φορά στη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε ο Ανδρέας Βουτσινάς το 1990 στην Επίδαυρο (Με Μήδεια τη Λυδία Φωτοπούλου και Ιάσονα τον Νίκο Σεργιανόπουλο) και τότε σε μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά‒ θα τραγουδηθεί, για πρώτη φορά από την ίδια τη σκηνοθέτιδα, στον ρόλο της Τροφού, από ένα μικρόφωνο που είναι τοποθετημένο στην άκρη της σκηνής δεξιά  ‒πόσες φορές θα δούμε πια αυτό το μικρόφωνο!!‒  και από αυτό το σημείο θα τονίζονται όλες οι σημαντικές φράσεις από εκεί και πέρα...

Μέχρι εδώ λοιπόν θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπάρχει μια κάποια συγκεκριμένη κεντρική  οπτική που έχει η σκηνοθεσία πάνω στο έργο  ‒δεν είναι μόνο αυτή, θα πρέπει να αναλύσουμε, για παράδειγμα, και μια πιο φεμινιστική στάση της Μήδειας γενικότερα, που και αυτή οδήγησε σ’ άλλα αποτελέσματα–, και που είναι πάντα ενδιαφέρουσα, όπως κάθε «ανάγνωση». Το ζήτημα είναι όμως πώς αυτή αναπαρίσταται και πώς οδηγούνται οι ηθοποιοί στην υλοποίησή της. 

Προσωπικά, παρακολουθώντας την παράσταση ένιωσα ότι η κ. Κάλμπαρη πειραματίστηκε με πάρα πολλές ιδέες ,αλλά το τερμάτισε στην υπερβολή και σε κάποια σημεία επήλθε το χάος. Ένα χάος παρόμοιο με την τρύπα κάτω από το κρεβάτι του σκηνικού, όπου έριξε και τους ταλαντούχους ηθοποιούς της. Κάποιοι κρατιόνταν σε σκηνές από το χείλος του γκρεμού και έλαμπαν… 

Είναι πολύ διαφορετικό να θες να μιλήσεις μέσα από μια τραγωδία, ακόμη για «την πληγή του έρωτα», από ό,τι από ένα οποιοδήποτε άλλο έργο. Το δράμα επιδιώκει να μας κάνει να συναισθανθούμε τον πόνο και τη λύπη ενός άλλου. Η τραγωδία επιδίωκε και στοχεύει να μας  αναγκάσει να αλλάξουμε στάση απέναντι στα πράγματα, στο πώς σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι. Το δράμα έτσι αφορά πάντα τη δυνατότητα που έχουμε ως ανθρώπινα όντα να μπούμε στη θέση κάποιου άλλου ανθρώπου, ενώ η τραγωδία σκοπεύει να μας μετακινήσει εσωτερικά, να αλλάξει εμάς του ίδιους.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν βλέπεις, για παράδειγμα, τόσους ηθοποιούς στη σκηνή (που δεν έχουν ρόλο) και αναρωτιέσαι γιατί υπάρχουν και στη συνέχεια τους παρακολουθείς να ντύνουν χορευτικά το «Του έρωτα μέγα κακό» σαν ομόφυλα και ετερόφυλα ζευγαράκια που τρέχουν για να αγκαλιαστούν σαν σε ταινία του ’60 σε κάποια ακρογιαλιά ή στη σκηνή της Eurovision (κίνηση Μαρίζα Τσίγκα), μάλλον λαϊκό ρομάντζο βλέπεις, δεν βλέπεις «Μήδεια». 

Από την άλλη πλευρά, ενώ εννοείται ότι η παράσταση αντιμετώπισε το έργο αλλιώς και από αισθητικής απόψεως, σύγχρονα κοστούμια με επιρροές βικτοριανής εποχής, ακόμα και η ενδιαφέρουσα μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, είχε ηλεκτρονικό ήχο και οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτου, που ήταν ευφάνταστοι, έδιναν μια άλλη κινηματογραφική διάσταση, με ένα μαγευτικό φινάλε, οι ηθοποιοί κλήθηκαν να παίζουν με στόμφο και απίστευτη φλυαρία στην κίνηση. Τουλάχιστον όμως ακούγονταν ξεκάθαρα, ακόμη και χωρίς μικρόφωνα, κάτι που σπάνια συμβαίνει. 

Η Θεοδώρα Τζήμου, που πρώτη αποσχίζεται από τον κύκλο, περιγράφει αρχικά με λόγο καθαρό και μεστό πως «ο έρωτας είναι στη φύση μας από τα παλιά τα χρόνια» μια δυναμική έναρξη. Στη συνέχεια, η ηθοποιός θα ντυθεί με νυφικό και θα γίνει η Γλαύκη της ιστορίας. Απαγγέλλοντας κατά βάση τα περισσότερα ένθετα κείμενα που προστέθηκαν με τρόπο επιφανειακό και σε τέτοια έκσταση, που μάλλον Οφηλία μετά την τρέλα θύμιζε. 

Οι Αλέξανδρος Μυλωνάς και Γεράσιμος Γεννατάς κατάφεραν να γίνουν πιο πειστικοί και να δώσουν ανάσες ρεαλισμού στον Κρέοντα και τον Αιγέα αντίστοιχα. Αν και ο τελευταίος, ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί έπρεπε να κουνά συνέχεια τις δύο πλάγιες φάσες από το κοστούμι του ενώ μιλούσε.

Η Σύρμω Κεκέ και η Ιωάννα Μαυρέα, ως γυναίκες της Κορίνθου μαζί με τη Μαριάννα Κάλμπαρη (Τροφό), κλήθηκαν να καλύψουν τις ανάγκες του χορού και έκαναν ό,τι ήταν δυνατό. Γιατί ουσιαστικά οι νεότεροι που αναγράφονται ως χορός στο πρόγραμμα (Λήδα Κουτσοδασκάλου, Βασιλίνα Κατερίνη, Μάριος Κρητικόπουλος, Ευθύμης Χαλκίδης, Αλέξανδρος Σκουρλέτης) ήταν οι ηθοποιοί που πηγαινοέρχονταν και κυλιόνταν χωρίς λόγο και αιτία στο κοίλον, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω.  

Η Κωνσταντίνα Τάκαλου, ως Άγγελος, είχε να αφηγηθεί ένα συγκλονιστικό κείμενο, αλλά και εκείνη οδηγήθηκε σε απίστευτες υπερβολές στην κίνηση και στην εκφορά του λόγου. Μέχρι και από τη μουσική διακόπηκε η αφήγησή της σε σημείο κορύφωσης! Αδυνατώ να καταλάβω γιατί, όταν έχεις μια τόσο σπουδαία ηθοποιό και μια αφήγηση τέτοιας δυναμικής, βάζεις μόνος σου εμπόδια στη λειτουργία τους. 

Ο Ιάσονας του Χάρη Φραγκούλη ξένιζε αρκετά στην πρώτη του εμφάνιση. Αν όμως σκεφτεί κανείς ότι πέρα από την απιστία ο ήρωάς του φαίνεται να σφετερίζεται για τον εαυτό του τον ελληνικό πολιτισμό. Σκηνικά το στοιχείο αυτό έχει ενδιαφέρον αν παρουσιαστεί μ’ ένα λόγο αποκρουστικά εξορθολογισμένο και κυνικά χρησιμοθηρικό, που θα κρύβει και μια υποβόσκουσα ειρωνεία για να αναδείξει ίσως και ένα φεμινιστικό στοιχείο κόντρα στο μισογυνισμό του Ευριπίδη, και να έρθει στο φινάλε και η κατάρρευση του ήρωα. Δεν μπόρεσα όμως να αντιληφθώ αν αυτή η ερμηνεία είχε κάποιο τέτοιο ή άλλο ερμηνευτικό υπόβαθρο, σε πολλά σημεία πάντως ένιωθα τον ίδιο τον ηθοποιό να χλευάζει αυτό που κάνει, σαν να μην το πίστευε ούτε ο ίδιος. 

Η ερμηνεία της Μαρίας Ναυπλίωτου στη Μήδεια είχε πολλές προδιαγραφές για να μας συγκινήσει, αλλά εγκλωβίστηκε και αυτή στη σκηνοθεσία. Όσο και να προσπαθούσε η ηθοποιός να μπει στην ψυχοσύνθεση της τραγικής ηρωίδας, πλάι της υπήρχε απίστευτη βαβούρα που αποπροσανατόλιζε τον θεατή. Πρώτα από όλα, και κυρίως η «Βάρβαρη» Μήδεια, η ηθοποιός Αλεξάνδρα Καζάκου, που, άσχετα από το ταλέντο της και την καλοδουλεμένη της κίνηση, εδώ χτυπιόταν και επαναλάμβανε φράσεις, χωρίς ούτε μία φορά όλο αυτό το σκηνοθετικό εύρημα να έχει κάποιο νόημα. Στη συνέχεια οι συμπαίκτες της, που όλοι θα έπρεπε να κάνουν και άλλα εκατό τσαλιμάκια παίζοντας, ενώ σίγουρα κάποιος θα πηγαινοερχόταν παράλληλα. 

Παρ’ όλα αυτά, η Μαρία Ναυπλίωτου έδειξε ότι έχει τα εχέγγυα να τα καταφέρει σε αρκετές σκηνές. Ιδιαίτερα όταν η σκηνοθεσία την εμπιστευόταν και της άφηνε λίγο χώρο. Ήταν εξαιρετική στη σκηνή που έβαζε σε εφαρμογή το σχέδιό της. Έκανε μια εντυπωσιακή είσοδο, σαν αίλουρος με πλάτη στο κοινό, μιλώντας για ερπετά, και ένα εξαιρετικό φινάλε λουσμένη στο φως, σαν γνήσια κόρη του Ήλιου. Η σκληρή δουλειά που είχε κάνει φάνηκε και στον αγώνα λόγων με τον Ιάσονα, όπου, παρά την ιδιαίτερη ερμηνεία του συμπρωταγωνιστή της, εκείνη κράτησε τον ρυθμό της –και την ψυχραιμία της γενικότερα– , έτσι παρακολουθήσαμε ξεκάθαρα τους δύο διαφορετικούς κόσμους που με μαεστρία παρουσιάζει ο ποιητής να εξαρθρώνονται σε μια επίδειξη ρητορικής ευρεσιτεχνίας. 

Η Μήδεια αναλαμβάνει αρχικά να αποκαλύψει και στη συνέχεια να συντρίψει αυτή την πολιτισμένη φενάκη που την περιβάλλει. Αντιπροτείνει τους κανόνες του δικού της πολιτισμού, που αρνείται κάθε λογικό διακανονισμό, κάθε ρητορική συζήτηση και τους διαχωρισμούς του Ιάσονα ως στηρίγματα της ερωτικής του απιστίας. Η Μήδεια υποστηρίζει μέχρι τέλους την παθολογία του έρωτα. 

Η παιδοκτονία είναι το τρίτο μέρος μιας αποτρόπαιης κλίμακας που ξεκίνησε ως αδελφοκτονία για χάρη του Ιάσονα και συνεχίστηκε με την έμμεση πατροκτονία. Για τον αμοιβαίο έρωτα χύθηκε τόσο αίμα, γι’ αυτό και τώρα τον κατηγορεί πως η παιδοκτονία τού ανήκει. Στη βαρβαρότητα του πολιτισμού απαντά κανείς με τον πολιτισμό της βαρβαρότητας. Αυτή είναι και η μόνη νόμιμη άμυνα της Μήδειας. 

Θέματα «δύσκολα», που άλλοτε μοιάζουν μακρινά και άπιαστα και άλλοτε οικεία και κοντινά, διότι η τραγική ποίηση, αν και ξεκινά πάντα από την υποκειμενικότητα, καταφέρνει και αντικειμενοποιεί πάντα το συμβολισμό της, γιατί δεν χάνει ποτέ την όψη της ολότητας του κόσμου και του χρόνου. 

Οφείλουμε πάντως, παρά τις όποιες αντιρρήσεις μας για το συγκεκριμένο ανέβασμα, να παραδεχθούμε πως είναι μεγάλη επιτυχία το γεγονός ότι η κυρία Κάλμπαρη, ως καλλιτεχνική διευθύντρια, πέτυχε ένα μεγάλο στοίχημα: Να φέρει σε τόσο δύσκολες εποχές στην Επίδαυρο πάνω από 15.400 θεατές (6.500 την πρώτη μέρα και 8.900 τη δεύτερη) συμπράττοντας με το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και το Φεστιβάλ Αθηνών, αναδεικνύοντας έτσι και τη σπουδαιότητα των συνεργασιών.  

 Το θέατρο σάς ακολουθεί και στις διακοπές σας ή έρχεται στην πόλη σας, με αρκετούς θιάσους να βρίσκονται αυτή την περίοδο στα μέσα της περιοδείας τους. Το texnes-plus ξεχώρισε κάποιες από τις παραστάσεις που παρουσιάζονται αυτή την περίοδο και σας τις προτείνει.

Έργα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, που όμως αναδείχθηκαν από τους συντελεστές τους και κατάφεραν να μας γοητεύσουν το καθένα για τους δικούς του λόγους.

*Στο αφιέρωμα δεν συμπεριλαμβάνονται οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Επιδαύρου, αν και οι δύο από τις τέσσερις ήταν εξαιρετικές, διότι αυτό δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και οι παραστάσεις περιοδεύουν σε ελάχιστες πόλεις.

«Φιλιώ Χαϊδεμένου», από το ομώνυμο βιβλίο (θεατρική διασκευή Άνδρη Θεοδώτου)

Η πραγματική ιστορία μιας γυναίκας-σύμβολο που έζησε μέχρι τα 108 της χρόνια εξιστορώντας «όσα είδαν τα μάτια της» από τη μικρασιατική καταστροφή όταν διώχτηκε με την οικογένειά της από τη Σμύρνη. Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας και οι πληγές της προσφυγιάς και του πολέμου μεταφέρονται στη σκηνή από μια εξαιρετική ερμηνεία που σ’ αφήνει άφωνο με την απλότητα και την αμεσότητά της. Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη σε ένα ρόλο ζωής.

«Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου», κείμενο Θέμης Μουμουλίδης

Οι μουσικές και τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου για την ποίηση του Νίκου Καββαδία γίνονται πηγή έμπνευσης γι’ αυτή την ξεχωριστή και πλούσια μουσική παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης. Πετυχαίνοντας ένα μεγάλο καλλιτεχνικό στοίχημα, να μεταφέρει στη σκηνή το θαλασσινό στοιχείο, αλλά και τον καθημερινό βίο με τις κακοτράχαλες στιγμές των ναυτικών. Οι ερμηνείες των Στέλιου Μάινα, Σταύρου Ζαλμά, Ελισάβετ Μουτάφη, Νίκου Αρβανίτη, Ιωάννη Παπαζήση, Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου και Κώστα Φαλελάκη βασίζονται σε μια κινηματογραφικού τύπου αφήγηση που άλλοτε συγκινεί και άλλοτε ταξιδεύει το θεατή. Δυνατά χαρτιά της παράστασης και οι τρεις σπουδαίες φωνές των Ρίτα Αντωνοπούλου, Κώστα Θωμαΐδη και Μαριάννας Πολυχρονίδη, που ως τραγουδιστές αλλά και ηθοποιοί ερμηνεύουν ζωντανά τα αγαπημένα τραγούδια του συνθέτη.

«Το μόνο της ζωής του ταξείδιον», του Γ. Β. Βιζυηνού

Η Ιωάννα Παππά στο δεύτερο μονόλογο της καριέρας της, μετά την «Οδό Πολυδούρη», αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το μεγάλο υποκριτικό της εύρος. Η ηθοποιός χάρη στην εντυπωσιακή σκηνική άνεση και την ευφυΐα της καταφέρνει να ενσαρκώσει μοναδικά όλους τους ήρωες του διηγήματος. Μέσα από την παράσταση το κοινό έχει τη σπάνια ευκαιρία να συναντηθεί με ένα από τα διαμάντια της ελληνικής λογοτεχνίας, σε μια γλώσσα πάλλουσα, που συνδυάζει ρεαλισμό και ποίηση σκηνοθετημένη από τον Δήμο Αβδελιώτη που τα τελευταία χρόνια έχει δουλέψει με αφοσίωση στον Βιζυηνό.

«Ιφιγένεια εν Αυλίδι», του Ευριπίδη

Μια παράσταση που, παρά τις μικρές της παραφωνίες, φαίνεται να έχει ξεκάθαρες προθέσεις και αφήνει να ακουστεί ο λόγος του Ευριπίδη μέσα από την έξοχη μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα. Η σκηνοθετική επιλογή των Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια βασίζεται στο εύρημα των τριών υποκριτών, έτσι ο πρώτος μαζί με την Αθηνά Μαξίμου και τη Λένα Παπαληγούρα ερμηνεύουν από δύο ρόλους. Ο χορός απαρτίζεται από κορίτσια του παρόντα χρόνου και από τη συνδιαλλαγή του με τους υποκριτές επιτυγχάνεται μια ενδιαφέρουσα συνομιλία του μύθου με το σήμερα. Στα ατού της παράστασης και η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.

Και κωμωδίες… για να σκάσει και λίγο το χειλάκι μας καλοκαιριάτικα

«Πέτρες στις τσέπες τους», της Μαρί Τζόουνς

Μετά τα απανωτά τους sold-out στο Θέατρο του Νέου Κόσμου οι Μάκης Παπαδημητρίου και Γιώργος Χρυσοστόμου, που δεν παίζουν μόνο αλλά αυτοσκηνοθετούνται, στο έργο της Μαρί Τζόουνς ξεχύθηκαν ανά την Ελλάδα. Οι δυο τους σε έναν υποκριτικό μαραθώνιο υποδύονται δεκαπέντε, απολύτως ξεχωριστούς χαρακτήρες, έχοντας μια ζηλευτή σκηνική χημεία. Οι δύο κεντρικοί ήρωες του «Πέτρες στις τσέπες του» είναι δύο κομπάρσοι, που εργάζονται με ελάχιστα λεφτά σε μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Είναι δύο απλοί άνθρωποι αφημένοι στη μοίρα τους μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουν να πάρουν την τελευταία στα χέρια τους. Αποφασίζουν να κάνουν ταινία τη ζωή τους έτσι όπως είναι και όχι έτσι όπως επιτάσσει η βιομηχανία του θεάματος. Μέσα από τα μάτια τους καταρρέει κομματάκι κομματάκι όλη αυτή η ιλουστρασιόν βιτρίνα που προτάσσει το σύστημα για να κρύψει την ασχήμια του. Όλος αυτός ο μηχανισμός που χρησιμοποιεί ως γρανάζια του ανθρώπινες ζωές κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Ο Τζέικ και ο Τσάρλι λοιπόν ανακαλύπτουν ό,τι έχουν.

«Για όνομα…», των Ματιέ Ντελαπόρτ και Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ

Η γαλλική ταινία μεταφράστηκε και διασκευάστηκε στα ελληνικά από τον Θοδωρή Πετρόπουλο και το έργο σκηνοθετήθηκε εμπνευσμένα από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, έτσι το «Για όνομα», που ευτύχησε με μια δυνατή ομάδα επί σκηνής, έγινε μια σαρωτική κωμωδία, που καταφέρνει παράλληλα να προβληματίσει, ακόμη και να συγκινήσει σε κάποια σημεία. Μια παράσταση ύμνος στη φιλία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Βικτόρ (Φάνης Μουρατίδης) περιμένει το πρώτο του παιδί. Η αδερφή του Ελιζαμπέτ (Βίκυ Σταυροπούλου) και ο άντρας της Πιερ (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) τον καλούν στο σπίτι τους για δείπνο μαζί με τη σύζυγό του Άννα (Μαρία Κωνσταντάκη) και τον παιδικό τους φίλο Κλοντ (Αντώνης Λουδάρος). Κι ενώ περιμένουν την ως συνήθως αργοπορημένη Άννα και κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων, κάποια στιγμή η κουβέντα στρέφεται γύρω από το μωρό και ο Βικτόρ τους αποκαλύπτει ότι είναι αγόρι. Όταν τον ρωτούν ποιο όνομα έχει διαλέξει για να δώσει στο παιδί, η απάντησή του θα αναστατώσει την παρέα και θα προκαλέσει μια σειρά από αλυσιδωτές ανεξέλεγκτες αντιδράσεις που θα φέρουν το απόλυτο χάος.

Μία από τις εύλογες απορίες που έχει κανείς παρακολουθώντας το πρόγραμμά της αυτή τη σεζόν είναι «Πώς τα πρόλαβε;» καθώς σε πολύ λιγότερο από ένα χρόνο πρωταγωνίστησε σε τέσσερις τελείως διαφορετικές και πολύ απαιτητικές παραστάσεις, στη μία μάλιστα κλήθηκε να αντικαταστήσει την πρωταγωνίστρια μία μόλις εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα. Παράλληλα έκανε και κάποια γυρίσματα για τον κινηματογράφο.

Είναι μία από τις πρώτες μου ερωτήσεις. Μετά τις πρώτες συστάσεις χαμογελά, μου λέει πως δεν ήταν εύκολο και μετά μου εξηγεί πόσο φυσικά κύλησαν όλα, παρά την υπερκόπωση που κάποια στιγμή έπαθε, και ότι δεν μπορούσε να πει όχι στους σκηνοθέτες που εκτιμά.

Για τη Μαρία Καλλιμάνη οι συνθήκες μιας δουλειάς παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο, αλλά, όπως μου εξομολογείται, ακόμα και αν δεν τις βρει, τις φτιάχνει, όπως μας προτρέπει ο Ελύτης για την άνοιξη, ίσως γι’ αυτό καταφέρνει και «ανθίζει» σε κάθε ρόλο, αφήνοντας ανεξίτηλα τα χρώματα της ερμηνείας της. Εξάλλου, όπως και η ίδια πιστεύει, παρά το εφήμερο της τέχνης του θεάτρου, «οι παραστάσεις μένουν κάπου αλλού… σε μια άλλη σφαίρα, στην ψυχική, στην πνευματική» και σίγουρα εκεί εκείνη μας έχει αφήσει μια χρυσή παρακαταθήκη που όλο και εμπλουτίζει.

Στην παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]» που θα παίξετε, στο πλαίσια του 60ού Φεστιβάλ Φιλίππων, πώς συνδιαλέγονται τα υλικά των τραγωδιών με την ποίηση του Σεφέρη;

Η παράσταση είναι μια σύνθεση κειμένων από τις δύο τραγωδίες, τον «Οιδίποδα τύραννο» και του «Οιδίποδα επί Κολωνώ», με κάποια ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και ένα απόσπασμα από την «Συναισθηματική τοπογραφία» του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη. Είναι μια πορεία, που πραγματοποιείται μαζί με το κοινό στον αρχαιολογικό χώρο και καταλήγει μέσα στο θέατρο. Πορεία τριών προσώπων, που τους συνδέει η διαδρομή του Οιδίποδα μέχρι την ανάληψή του στον Κολωνό. Η παράσταση αντλεί υλικό από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, τα κείμενα των Σεφέρη και Πικιώνη αλλά και  τον αρχαιολογικό χώρο. Όλα μέρη μιας συλλογικής μνήμης που έχουν ταυτιστεί με την πορεία του Οιδίποδα και βρίσκουν έκφραση   ως προσωπικές  μνήμες των εμπλεκόμενων, πρόσωπα που την βιώσανε και τώρα την αφηγούνται, όπως στην περίπτωση μου που θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να είναι και η προσωπική μνήμη της Αντιγόνης.

Η παράστασή μας θα ξεκινήσει στις επτά το απόγευμα, ώστε να υπάρχει ο φυσικός φωτισμός για να μπορεί να γίνει όλη αυτή η περιπλάνηση μαζί με τους θεατές στον αρχαιολογικό χώρο. Η Σύλβια (Λιούλιου) μάλιστα έχει συνδέσει αυτήν την περιπλάνηση με την πορεία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου με απώλεια όρασης που, παρ’ όλα αυτά, οδηγεί, με ένα εσωτερικό φως, όλους στο σημείο όπου θα αναληφθεί στον Κολωνό. Το φως ως στοιχείο υπάρχει έντονα στα έργα των Σεφέρη και Πικιώνη. Τα ποιήματα του Σεφέρη είναι γεμάτα με κομμάτια από αρχαίους μύθους που προσπαθεί να ανασυνθέσει με τη φαντασία του. Με αυτόν τον τρόπο δίνει το δικό του φως στην ιστορία. Με συγκινεί  ότι αυτοί οι δύο καλλιτέχνες εμπνέονται από το αρχαίο ελληνικό στοιχείο, αλλά κρατούν τη νεωτερικότητά τους, γονιμοποιούν τα στοιχεία που τους εμπνέουν χωρίς αυτά να στηρίζονται σε μια αρχαιολατρία και μια πίστη στους τύπους και μόνο. Δεν είναι μια τυπολατρική μίμηση αλλά μια συνέχεια. Γιατί από εκείνους τους αρχαίους μύθους μέχρι σήμερα υπάρχει ένα κενό μνήμης. Αυτοί οι καλλιτέχνες συμπληρώνουν με το έργο τους αυτό το κενό, δημιουργούν μια γέφυρα ανάμεσα στην αρχαιότητα και τους νεότερους χρόνους, είναι η μνήμη μας.

Για να μου μιλάτε για την Αντιγόνη να φανταστώ πως την ερμηνεύετε σε κάποια σημεία; Επομένως, στην παράσταση δεν υπάρχει μόνο αφήγηση αλλά και δράση;

Φυσικά! Υπάρχει θεατρική δράση, απλώς δεν είναι περιορισμένη μόνο στο χώρο του θεάτρου. Η παράσταση πραγματεύεται την πορεία του Οιδίποδα προς το θάνατο όπως την βίωσαν πρόσωπα οικεία, ο λαός της Θήβας αλλά και ο χώρος. Μέσα σε αυτές τις μνήμες υπάρχει και η μνήμη της Αντιγόνης.

Η παράσταση, όπως είπαμε, θα πραγματοποιηθεί μέσα στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων. Νιώθετε έτσι κατά μια έννοια ότι συνδυάζετε και τα δύο πεδία των σπουδών σας; Την υποκριτική και την αρχαιολογία;

 (Γελά.) Κοίταξε, αυτό συμβαίνει και με έναν τρόπο συνδυάζονται και στην παράσταση, αλλά δεν θέλω να πω πολλά... Σίγουρα και ο χώρος δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους.

Στο ποίημα «Ο βασιλιάς της Ασίνης» ο Σεφέρης πραγματεύεται το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης. Υπάρχει το κενό κάτω από τη χρυσή προσωπίδα του βασιλιά που λειτουργεί ως κυρίαρχο μοτίβο στο ποίημα. Αυτό είναι ένα ζήτημα που σας απασχολεί και προσωπικά ή οι καταιγιστικοί ρυθμοί της πραγματικότητας και η αφοσίωση στην τέχνη σάς κάνουν να το ξεχνάτε;

Πολλές φορές η καθημερινότητα σε κάνει να ξεχνάς το εφήμερο της ύπαρξης, αλλά γι’ αυτόν το λόγο δεν προσπαθούμε να γεμίσουμε το χρόνο μας; Για να το ξεχνάμε. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό άλλωστε κατάφερε ο άνθρωπος να δημιουργήσει και τόσο πολλά και σε τόσους τομείς. Αυτή η αμηχανία και ο φόβος του εφήμερου είναι μια κινητήρια δύναμη, μια θλίψη, που την κουβαλά ο άνθρωπος στα κύτταρά του. Πόσα πολλά πράγματα δεν κάνει ο καθένας μας για να μείνει στην ιστορία; Για να ακούγεται το όνομά του στα χρόνια τα κατοπινά. Από την αρχαιότητα οι πολεμιστές μάχονταν για τη «δόξα». Υπάρχει όμως μια διαφορά, στις μέρες μας κυριαρχεί αυτή η εφήμερη δόξα μέσα από την τηλεόραση, το ίντερνετ, τα reality.

Η δόξα του τίποτα;

Ναι, ή μια ματαιοδοξία.

Στους ηθοποιούς δεν υπάρχει αυτή η ματαιοδοξία;

Σίγουρα. Είναι κινητήρια δύναμη, αλλά το θέμα είναι, χωρίς να θέλω να ηθικολογήσω, προς τα πού στρέφεις αυτή τη ματαιοδοξία.

Εσείς προς τα πού τη στρέφετε για να είστε πιο δημιουργική;

Ωραία ερώτηση… Στη δουλειά μας αυτή η ματαιοδοξία υπάρχει γιατί οτιδήποτε κάνουμε το κάνουμε με τελικό στόχο να το παρουσιάσουμε. Γι’ αυτό πολλοί χαρακτηρίζουν και τους καλλιτέχνες «ψώνια» και με μια έννοια… είμαστε. Προσπαθώ όμως κάθε φορά να το διοχετεύω αυτό σε κάτι που θα με ανατροφοδοτήσει. Προς το ενδιαφέρον και την αγάπη που έχω στο έργο, στο ρόλο και στους ανθρώπους με τους οποίους θα δουλέψω μαζί ‒ οι συνθήκες με λίγα λόγια. Είναι θέμα επιλογών ο τρόπος που υπάρχω μέσα στη δουλειά αυτή.

Και όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές; Πώς το αντιμετωπίζετε;

Είναι φορές που οι συνθήκες δεν συνάδουν με ένα αρμονικό και ιδανικό αποτέλεσμα. Συχνά στη δουλειά μας έρχεσαι σε διαμάχη και με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Είναι μια διαδικασία για να γεννηθούν τα πράγματα και γίνεται με κόπο. Οπότε, δεν ξέρω τι είναι το ιδανικό. Νομίζω να διοχετεύεις τη δημιουργικότητά σου ελεύθερα σε μια δουλειά, δηλαδή να είσαι σε ένα διάλογο με τους άλλους ηθοποιούς, με το σκηνοθέτη, με το έργο, να μπορείς να αισθάνεσαι δημιουργικός και να μην προσπαθεί κάποιος να σε βάλει σε καλούπια. Αυτή είναι μια ιδανική διαδικασία. Άσχετα από το αποτέλεσμα. Ποτέ τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Κάποιες φορές δυσκολεύουν οι συνθήκες, την ίδια στιγμή που είναι μια απόλυτα ομαδική δουλειά είναι παράλληλα και μια ατομική εργασία. Κάθε φορά που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να βρω τις ιδανικές συνθήκες από έξω προσπαθώ να δημιουργήσω  τις ιδανικές συνθήκες εκ των έσω, με τον εαυτό μου. Καμιά φορά τα εμπόδια που αντιμετωπίζεις μπορεί να είναι και η μεγάλη δύναμη στη δουλειά. Ένα εμπόδιο μπορεί να είναι και η λύση, αρκεί να το δεις θετικά. Γιατί η παράσταση που πάμε να δημιουργήσουμε είναι σαν μια εξίσωση που έχει συντελεστές τους ρόλους, το πώς θα πούμε την ιστορία κ.λπ.

Πόσο εύκολο είναι «να το δεις θετικά»;

Δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί παίζουμε με το νευρικό μας σύστημα, γιατί είμαστε πολύ ευαίσθητοι και παράλληλα πολύ αναίσθητοι οι ηθοποιοί. Πώς θα την κάνεις αλλιώς αυτή τη δουλειά; Η έκθεση δεν είναι ένα πράγμα αυτονόητο, ούτε εύκολο. Πάνω από όλα όμως είναι αυτή η βαθιά ανάγκη να εκφράσεις τον εαυτό σου. Μπροστά σε αυτό λύνονται όλα τα προβλήματα. Για μένα κάθε φορά αυτό που έχει σημασία είναι προς πια κατεύθυνση  κάνω focus. Αν εστιάσω στα προβλήματα δεν θα βρεθεί λύση, γι’ αυτό προσπαθώ να στοχεύω στο φως.

Αυτό το εφήμερο της ύπαρξης δεν μοιάζει λίγο και με την τέχνη του θεάτρου; Θέλω να πω ένα ποίημα ή μια ταινία, για παράδειγμα, μένουν στο χρόνο. Μια παράσταση γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή. Είναι και αυτός ένας λόγος που αγαπάτε τόσο το σινεμά;

Δεν το αγαπώ περισσότερο από το θέατρο, αλλά το αγαπώ πολύ. Σίγουρα το θέατρο έχει μια πλευρά εφήμερη. Παρ’ όλα αυτά, οι παραστάσεις μένουν κάπου αλλού. Ίσως να μην μπορείς να τις ξαναδείς, αλλά για το κοινό που το βίωσε ως εμπειρία και για εμάς αυτή η ανταλλαγή είναι μια ζωντανή επαφή που δεν χάνεται ποτέ, σε ένα άλλο επίπεδο, ψυχικό και πνευματικό. Στον κινηματογράφο μπορεί η ταινία να μένει αναλλοίωτη στον χρόνο, όμως δεν υπάρχει αυτή η ζωντανή αλληλεπίδραση με το κοινό που είναι κάτι καταπληκτικό!

Μπορεί να αλλάξει και την παράσταση…

Φυσικά… Φυσικά και μπορεί να την επηρεάσει, θετικά και αρνητικά, και αυτό σαν διαδικασία , μιας και μιλάμε για μνήμες, δεν διαγράφεται από την μνήμη ηθοποιών και κοινού. Δεν χάνεται ποτέ! Αλλά και ο κινηματογράφος  έχει κάτι εφήμερο. Δεν μπορείς να κάνεις πολλές λήψεις για μια σκηνή, αφού στο τέλος πάντα νιώθεις ότι θα μπορούσες να το είχες κάνει καλύτερα. Το θέατρο είναι εφήμερο, αλλά έχεις τη δυνατότητα να μπαίνεις σε αυτό κάθε μέρα, έτσι εμβαθύνεις με την επανάληψη. Είναι σαν μια μορφή διαλογισμού. Κάθε μέρα μπαίνεις στο ίδιο πράγμα φρέσκος.

Το σινεμά βέβαια σας έχει χαρίσει και πολλά βραβεία, τόσο στο εσωτερικό (Α΄ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας) όσο και στο εξωτερικό (64ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου). Με αυτά πρέπει να αισθάνεστε λίγο σταρ, κόκκινα χαλιά, φώτα κ.λπ.

(Γελά.) Ωραία είναι και αυτά… Πολύ ωραία και αυτά! Αισθάνομαι λίγο Χόλιγουντ…

Πάντως τις έχουμε και τις υποψηφιότητές μας, μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά ένα χρυσό αγαλματάκι…

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ. Νομίζω ότι μας λείπουν οι καλές mainstream ταινίες που θέλει η συγκεκριμένη κατηγορία των Όσκαρ. Σκηνοθέτες υπάρχουν, αλλά λείπει η υποδομή για την κατασκευή  ταινιών αυτού του είδους που θα διαγωνιστούν για να διεκδικήσουν ένα βραβείο. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Είναι και μια εποχή που από το σινεμά πάμε στις καλές σειρές, αν δεις στο Netflix ή HBO, πολλοί καλοί ξένοι ηθοποιοί στρέφονται στις σειρές, που γίνονται πια με κινηματογραφικές προδιαγραφές. Γι’ αυτό καμιά φορά αν και δεν θέλω να παραπονιέμαι, λέω ότι κάνουν σειρές οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε…

Κάναμε όμως και το «Δέκα», στο οποίο παίζατε και εσείς, και το «Νησί» και την «Αίθουσα του θρόνου»…

Ναι, αλλά πόσο λίγα είναι αυτά και κάποια ακόμα σε σχέση με όλα τα σίριαλ; Έτσι κι αλλιώς τώρα δεν υπάρχουν χρήματα, είμαστε μια χώρα υπό διάλυση. Νομίζω όμως ότι δεν έχουμε καλή πολιτική στο πώς να προωθούμε τα καλλιτεχνικά πράγματα.

Γι’ αυτό έχετε παίξει μόνο σε τρεις σειρές στην τηλεόραση;

Αυτές μου έτυχαν. Δεν μπορώ να πω ότι μου έγινε κάποια άλλη πρόταση και αρνήθηκα. Γενικά δεν είμαι αρνητική απέναντι στο μέσο αν μου γίνει μια πρόταση και είναι καλό το σενάριο και οι συντελεστές. Δεν θα πω όχι, είναι αυτό που λέγαμε και πριν για τις συνθήκες. Η αλήθεια όμως είναι ότι η τηλεόραση δεν ήταν κάτι που κυνήγησα.

Είχα διαβάσει ότι πριν γίνετε ηθοποιός είχατε κάνει ένα σεμινάριο στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Τότε, δουλεύοντας πάνω στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, βρήκατε μια παρηγοριά-ανακούφιση στα λόγια της ηρωίδας για την πρόσφατη απώλεια του πατέρα σας. Έκτοτε το θέατρο λειτουργεί για εσάς θεραπευτικά ή έχετε μπει σε μια άλλη διαδικασία πιο επαγγελματική;

Ναι, νομίζω συνεχίζει να λειτουργεί θεραπευτικά, δεν μπορώ να το δω αλλιώς. Θεραπευτικά με την έννοια ότι κάθε φορά εκφράζομαι. Έχω τη δυνατότητα να εκφράσω συναισθήματα ή πλευρές του εαυτού μου που δεν θα μπορούσα να τα εκδηλώσω αν είχα μια άλλη πιο «κανονική» ζωή.

Οπότε, τώρα που έχετε και τη δυνατότητα της επιλογής μιας δουλειάς είναι και αυτό ένα κριτήριο;

Για παράδειγμα, τώρα που επιλέξατε την «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον για τη νέα σεζόν σκεφτήκατε πως θέλετε να κάνετε κάτι πιο χαρούμενο, πιο ανάλαφρο; Μου άρεσε αυτή η ιστορία και από την άλλη αγαπώ πολύ την κωμωδία! Αν βέβαια μπορούμε να τα κατατάξουμε σε είδη, γιατί τόσο τα κωμικά όσο και τα δραματικά έργα είναι τα ίδια στη λειτουργία του ηθοποιού. Στόχος είναι πάντα σε κάθε είδος να είσαι αληθινός! Πρέπει να βρεις και να εκφράσεις κάποιες πτυχές του εαυτού σου αληθινά. Αλλιώς δεν μπορείς να παίξεις, ούτε κωμωδία ούτε δράμα. Ο Νιλ Σάιμον όμως είναι ένας καταπληκτικός μάστορας ενός είδους που θα το λέγαμε μπουλβάρ και το θεωρώ από τα πιο δύσκολα και πιο γοητευτικά είδη.

Τη Μαρία Καλλιμάνη θα δούμε στην παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]» σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λούλιου στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων.

Για μία μοναδική παράσταση στις 10 Αυγούστου, 19.00 μ.μ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Τη νέα θεατρική σεζόν θα την απολαύσουμε στην «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου στο Μικρό Γκλόρια μαζί με τους  Ταξιάρχη Χάνο, Άγγελο Μπούρα και  Άνδρη Θεοδώρου

Στην αρχαιότητα το σατυρικό δράμα ήταν το τελευταίο έργο μιας δραματικής τετραλογίας, εκείνο που ακολουθούσε μετά από τρεις τραγωδίες, με σκοπό να ελαφρύνει το κλίμα στις κερκίδες μετά τη συσσώρευση της τραγικής έντασης από τις τρεις προγενέστερες τραγωδίες. Πιστεύεται ότι και αυτό ξεκίνησε από το διθύραμβο, όπως και η τραγωδία, όπου ο χορός μεταμφιεσμένος σε Σατύρους γλεντούσε πίνοντας κρασί – όλα δηλαδή ταυτισμένα με το πνεύμα της διονυσιακής λατρείας. Εισηγητής του στην Αθήνα θεωρείται ο Πρατίνας ο Φλ(ε)ιάσιος. Συνεχιστές του ο γιος του Aριστίας, ο Aχαιός (484-401 π.X.) και ο Αισχύλος.

Στις μέρες μας το μόνο ολοκληρωμένο σωζόμενο σατυρικό δράμα είναι ο «Κύκλωπας» του Ευριπίδη – σώζονται και στίχοι από τα έργα «Δικτυουλκοί» και «Ισθμιασταί» του Αισχύλου, και πολύ περισσότεροι στίχοι από το έργο «Ιχνευταί» του Σοφοκλή.

Ο Παντελής Δεντάκης ανέβασε το έργο του Ευριπίδη έχοντας ως βάση μόνο κάποια κύρια χαρακτηριστικά του σατυρικού δράματος, χωρίς να εγκλωβιστεί σε αυτά, αποφεύγοντας σκοπέλους, όπως, για παράδειγμα, οι βωμολοχίες, το κιτς και οι υπερβολικές επιδεικτικές ορχήσεις. Αντίθετα, παρέδωσε στο κοινό 100 λεπτά ενός θεατρικού δρώμενου με άποψη, άρτιου εικαστικά, χάρη και στην ευφάνταστη δουλειά της Γεωργίας Μπούρδας στα σκηνικά και στα κοστούμια και του Λευτέρη Βενιάδη στη μουσική, δικαιολόγησε πλήρως την επιλογή του να παρουσιάσει τον «Κύκλωπα» με γυναικείο θίασο, τολμώντας ακόμα και να παραβεί τυπικούς νόμους του σατυρικού δράματος, όπως, για παράδειγμα, την παντελή απουσία πολιτικοκοινωνικής σάτιρας, αφού ενέταξε επιτυχώς λίγα αλλά καίρια νεωτερικά σχόλια. Στη θυμέλη της Μικρής Επιδαύρου καυτηριάστηκαν απόψεις για τους ξένους που «μας παίρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά», το international-theater, ενώ η φωνή του Καζατζίδη για τον πόνο της ξενιτιάς αντηχούσε από τα σπλάχνα του σπηλαίου του Πολύφημου. Επιπλέον, πρόσθεσε στην παράσταση, χαρίζοντάς της ένα ξεχωριστό φινάλε, στίχους από το ποίημα του Θεόκριτου «Κύκλωψ», το ενδέκατο από τα 31 ποιήματα που του αποδίδονται, τα επονομαζόμενα ειδύλλια, και αυτοί όπως και το έργο σε μια σύγχρονη και με έξυπνες λύσεις μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα.

Οι γυναίκες του θιάσου δεν καμώνονταν τους άντρες, ήταν οι ρόλοι της ιστορίας. Μιας ιστορίας που το φύλο μοιάζει να έχει τη μικρότερη σημασία στο παιχνίδι της επιβίωσης. Όπου η ανθρωποφαγία κατασπαράσσει τα πάντα και ακόμα και τα παιδιά των θεών δεν μπορούν να γλιτώσουν από το μένος της εκδίκησης.

Επιπλέον, μια γυναικεία φιγούρα του Κύκλωπα στη σκηνή του πόνου και στη συνέχεια κατατροπωμένου και αλυσοδεμένου μέσα στα αίματα να υποφέρει και να αναζητά την αγάπη μιας γυναίκας, ενθυμούμενος την άδικη μητέρα του, δίνει και μια ικανότητα βαθύτερης ενσυναίσθησης του ήρωα, επιβεβαιώνοντας το σωκρατικό «ουδείς εκών κακός».

Ο χορός των Σατύρων μέσα στην έκταση του διονυσιακού παραληρήματος θα εμφανίσει από φελλούς μέχρι γυναικείους μαστούς. Θα μιλήσει με αντρικό κυνισμό για την Ελένη στην Τροία και την τιμωρία της, αλλά θα φανεί και ευθυνόφοβος και δειλός όταν χρειαστεί να πάρει αποφάσεις. Κρατώντας από τη γυναικεία παρουσία ένα ναζιάρικό-σκανταλιάρικο πολύ ταιριαστό χαρακτηριστικό.

Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Μαρία Μοσχούρη, η Αμαλία Νίνου, η Μυρτώ Πανάγου και η Ελένη Τσιμπρικίδου λειτουργούν σαν ένα εξαιρετικό σύνολο, απόλυτα συντονισμένες, καταφέρνοντας παράλληλα να ξεχωρίσουν και ως μονάδες. Αδυναμίες φαίνονται να υπάρχουν στα χορικά, μάλλον λόγω τεχνικών θεμάτων ή τοποθέτησής τους, δεν κατάφεραν να ακουστούν ξεκάθαρα.

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη κατάφερε να αναμετρηθεί επιτυχώς με γέροντα Σιληνό, έχοντας όλα τα ερμηνευτικά της μέσα σε εγρήγορση και με εντυπωσιακή σκηνική ενέργεια. Η αδύναμη φωνή της εδώ ταιριάζει με το ρόλο και δεν ενοχλεί.

Η Άννα Καλαϊτζίδου, έχοντας να αντιμετωπίσει ίσως το δυσκολότερο ρόλο της παράστασης, αυτόν του Οδυσσέα, από την άποψη ότι ο ήρωας, πέρα από το γεγονός ότι είναι κατά κάποιο τρόπο καταγεγραμμένος στη συνείδηση του καθενός μας, είναι και η πιο ανθρώπινη μορφή της παράστασης. Έχει το στιβαρό ερμηνευτικό υπόβαθρο για να τα καταφέρει. Έτσι, πέρα από την κάπως αμήχανη πρώτη σκηνή, στη συνέχεια φαίνεται να φωτίζει εξαιρετικά τις ποιότητες του ήρωα. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που κινείται όταν πια έχει γίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Εντυπωσιακή η σκηνή του λιθοβολισμού του αλυσοδεμένου Κύκλωπα, με την τελευταία βολή, όταν εκείνος προφητεύει για τους συντρόφους το θάνατο, να είναι η πιο αδυσώπητη από όλες.

Ο υποκριτικός άθλος της παράστασης όμως έρχεται από τη Στεφανία Γουλιώτη, που δεν καμώνεται τον Κύκλωπα, είναι ο Κύκλωπας! Άμα τη εμφανίσει, με το που πέφτει το φως πάνω της (φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης), η παρουσία της στη σκηνή είναι καθηλωτική. Ένας Κύκλωπας ειρωνικός, σαρκαστικός, παιγνιώδης, καιροσκόπος, εγωιστής, σκληρός, αφιλόξενος, που, όπως δηλώνει, «η αφεντιά μου δεν θα πάψει ποτέ να νοιάζεται για την καλοπέραση». Δεν πτοείται με τίποτα: «Όταν ο Δίας στέλνει βροχές, το δικό μου το σπίτι δεν το βρέχει» ή με σχεδόν τίποτα, γιατί και εκείνος, όπως θα μας αποκαλύψει τη στιγμή του μαρτυρίου, έχει την αχίλλειο πτέρνα του, τον έρωτά του για τη Νηρηίδα Γαλάτεια.

Η παράσταση με αυτό το φινάλε πρόσφερε στο θεατή και ένα κομμάτι γνώριμο από τις τραγωδίες. Μια αριστοτελική «κάθαρση» τόσο από την άποψη της δικαίωσης του Οδυσσέα όσο και από ένα είδος «συγκλονισμού» που βίωνε παρακολουθώντας τον εκπληκτικό, κατά τη γνώμη μου, απόλυτα ψυχαναλυτικό, μονόλογο της Στεφανίας Γουλιώτη, από το ποίημα του Θεόκριτου, που οδηγούσε ακαριαία σε μια ψυχική μετατόπιση.

Έναν αδέξιο ύμνο στον έρωτα από κάποιον που δεν τον γνώρισε ποτέ και επομένως δεν έχει τα συνήθη ποιητικά λόγια και τις ρομαντικές εκφράσεις. Αλλά και όσοι τον νιώσαμε πόσο συναισθηματικά ανάπηροι δεν είμαστε πολλές φορές ή τυφλοί σαν άλλοι Πολύφημοι για να βουτήξουμε στο πέλαγος και να αρπάξουμε τη δική μας Γαλάτεια;

Τι και αν ακόμη το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου δεν έχει ρίξει αυλαία; Τι και αν οι θίασοι περιοδεύουν ανά την Ελλάδα; Το βλέμμα όλων φαίνεται να είναι στραμμένο στη χειμερινή σεζόν, καθώς οι περισσότερες συμφωνίες για τη νέα θεατρική χρονιά 2017-2018 έχουν κλείσει. Οι υπογραφές έχουν πέσει και πολλοί έχουν ήδη πραγματοποιήσει τις πρώτες αναγνώσεις των έργων που θα παρουσιάσουν. Έτσι υπάρχει μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα για όσα θα δούμε τη νέα σεζόν. Εμείς αντλήσαμε πληροφορίες και συγκεντρώσαμε υλικό τόσο από δικό μας ρεπορτάζ όσο και από Δελτία Τύπου και ρεπορτάζ συναδέλφων,όπως η Γεωργία Οικονόμου (tospirto.net), ο Γιώργος Σαρηγιάννης (Τέταρτο Κουδούνι), ο Βασίλης Μπουζιώτης (enikos.gr) και η Χριστίνα Φαραζή (clickatlife.gr).

 *Το άρθρο θα ανανεώνεται συνεχώς με νέες πληροφορίες. Θα ακολουθήσει ξεχωριστό αφιέρωμα για τις παραστάσεις παιδικού και εφηβικού θεάτρου.

Στο Εθνικό Θέατρο, όπως ανακοίνωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Στάθης Λιβαθινός στην «άτυπη»(!) συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε σε λίγους και εκλεκτούς συναδέλφους σε ένα μεζεδοπωλείο στα Εξάρχεια (!) ήδη από τα τέλη Μαρτίου, η σεζόν θα ξεκινήσει με επαναλήψεις της περασμένης χρονιάς: «Στέλλα κοιμήσου», «Εξηνταβελόνης», «Θερισμός».

Στο νέο ρεπερτόριο περιλαμβάνεται το κλασικό αριστούργημα του Άρθουρ Μίλερ «Ψηλά από τη γέφυρα» σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη με τον Γιώργο Κιμούλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στη συνέχεια ο Στάθης Λιβαθινός θα σκηνοθετήσει το έργο του Σαίξπηρ «Τίμων ο Αθηναίος», ενώ ο Δημήτρης Λιγνάδης θα σκηνοθετήσει τον «Πέερ Γκυντ» του Χένρικ Ίψεν.

Στο Θέατρο Παλλάς η Δήμητρα Παπαδοπούλου θα υποδυθεί τον ερχόμενο Οκτώβριο τη θρυλική ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή των Θεατρικών Σκηνών των Γιάννη Κεντ και Πάνου Κατσαρίδη (στα χέρια των οποίων περνά το εν λόγω θέατρο για τα επόμενα δέκα χρόνια). Το ρόλο του φτωχού ψαροπώλη, συζύγου της Σουσούς, θα ενσαρκώσει ο Κώστας Κόκλας, ενώ το δεύτερο σύζυγό της ο Άλκις Κούρκουλος.

Στο Θέατρο Ιλίσια σπουδαίος ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος θα υποδυθεί τον Ρωσοεβραίο παλαιοπώλη Γκρέγκορι Σόλομον στο αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλερ «Το τίμημα» που θα σκηνοθετήσει η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής ενσαρκώνουν τα δύο αδέλφια που συναντιούνται έπειτα από πολλά χρόνια για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν τους. Μαζί τους η Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της γυναίκας που διεκδικεί τη ζωή της έπειτα από τόσα χρόνια αναμονής.

 Δίπλα στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη από τα μέσα Νοεμβρίου, ο Λεωνίδας Κακούρης θα σκηνοθετήσει το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα «Η λίμνη που δεν είναι πια». Πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου, που μάλιστα βραβεύτηκε στην Ισπανία με το κρατικό βραβείο (Lope de Vega) και στη σκηνή εκτός από το σκηνοθέτη θα δούμε και τη Βίκυ Παπαδοπούλου αλλά και τον Χρήστο Σιμαρδάνη.

O Γιώργος Κιμούλης θα σκηνοθετήσει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο Θέατρο Άλμα ,ανεβάζοντας το δικαστικό θρίλερ «Τρόμος» με πρωταγωνιστή τον Χάρη Τζωρτζάκη. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί εξαιρετικά στον «Βασιλιά Ληρ» του πρόωρα χαμένου Τόμαζ Παντούρ. Η σεζόν όμως θα ανοίξει με το «Μαυροπούλι»  του David Harrower όπου ο Γιώργος Κιμούλης θα πρωταγωνιστεί μαζί με την Αλεξάνδρα Ταβουλάρη. Ενώ αναμένεται να επαναλάβει τη συνεργασία του με τον Άκη Βλουτή στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπυ,όπου αυτή τη φορά τον ρόλο της Μάρθας θα ερμηνεύσει η Δήμητρα Χατούπη. Στη συνέχεια Χατούπη και Βλουτής θα παρουσιάσουν το «Χορό του θανάτου» του Αυγούστου Στρίνμπεργκ και τη σκηνοθεσία θα υπογράφει πάλι ο Γιώργος Κιμούλης. Όλα αυτά θα λάβουν χώρα στο Θέατρο Μεταξουργείο.

Στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, στη Β΄ Σκηνή, θα ανέβει τον Οκτώβριο ένα από τα πιο σημαντικά έργα του σύγχρονου παγκόσμιου ρεπερτορίου, ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, με πρωταγωνιστές τον Αλέξανδρο Μυλωνά και τον Μάνο Βακούση. Η υπόθεση του έργου αφορά τη σχέση ενός μεγάλου σαιξπηρικού ηθοποιού με τον αμπιγιέρ του την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την οποία, παρά τους βομβαρδισμούς στην Αγγλία, τα θέατρα εξακολουθούν να λειτουργούν.

Στο ίδιο θέατρο στην παράσταση «Συλλέκτης» που θα ανέβει στις 11 Νοεμβρίου ο Στράτος Τζώρτζογλου θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η σκηνοθεσία είναι του Χρήστου Καρασαββίδη και το ρόλο της Μιράντας θα υποδυθεί η Πολυξένη Μυλωνά.

Στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας θα παρουσιαστεί επίσης για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό το Μάρτιο του 2018 και η μονόπρακτη κωμωδία του Ζορζ Φεντό «Léonie est en avance ou le mal joli» (προσωρινός τίτλος «Η Λεονή ένα βήμα μπροστά ή το όμορφο κακό») σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά. Ο θίασος θα αποτελείται από τη Μάνια Παπαδημητρίου, τον Νίκο Γιαλελή, την Όλγα Δαμάνη, τον Κώστα Μπάση, τη Βιργινία Ταμπαροπούλου κ.ά. Το έργο αναφέρεται στην εγκυμοσύνη της Λεονή και στην περιπέτεια που βιώνει έως τη στιγμή που θα φέρει στον κόσμο το παιδί της. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κείμενο, με την καυστική γραφή του Φεντό, που ασκεί δριμεία κριτική στην αστική κοινωνία της Ευρώπης και στις μικροπρέπειές της, ακόμα και όταν πρόκειται για δραματικές οικογενειακές στιγμές. Ο Φεντό κρατά τις αποστάσεις του από το βοντβίλ για να αποδώσει συζυγικές φάρσες, στις οποίες το κωμικό είναι ανελέητο και σπαραξικάρδιο, ανανεώνει το συγκεκριμένο θεατρικό είδος μελετώντας σε βάθος τους χαρακτήρες, καυτηριάζει κυρίως τη μετριότητα της αστικής τάξης την οποία γελοιοποιεί. Το κωμικό στοιχείο στα έργα του δεν αποκλείει και κάποια αλήθεια. Μέσα σε αυτή την αλήθεια η αστική τάξη του τέλους του 19ου αιώνα αναγνωρίζει τον εαυτό της, τις φαντασιώσεις και τους ανικανοποίητους πόθους της. Επιπλέον, το ότι η τιμή σχεδόν πάντα σώζεται είναι φανερό ότι οφείλεται στη θεατρική σύμβαση.

 Στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας θα δούμε  και κάποιες περσινές παραγωγές λόγω μεγάλης επιτυχίες. Διαβάστε περισσότερα εδώ. 

Στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, στην κεντρική σκηνή, η Μπέττυ Αρβανίτη θα συνεχίσει με το έργο του Έντουαρντ Άλμπι οι «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη. Μαζί της στη σκηνή η Μαρία Κεχαγιόγλου και η Νεφέλη Κουρή. Λίγους μήνες αργότερα θα ακολουθήσει η «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Μπέργκαμ. 

Στο Μικρό Γκλόρια, την καλλιτεχνική διεύθυνση του οποίου έχει αναλάβει ο Άγγελος Μπούρας, θα ανέβει η «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον με τον ίδιο, τον Ταξιάρχη Χάνο,τη Μαρία Καλλιμάνη και την Άνδρη Θεοδότου.Την παράσταση θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Μόσχος.

Στο ίδιο θέατρο θα δούμε και το «Χαρτοπόλεμο» του Βαγγέλη Ρωμνιού σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που κέρδισε τις εντυπώσεις πέρυσι στις λίγες παραστάσεις που έδωσε στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς του. 

Στο Θέατρο Διάνα, ακριβώς δίπλα, η Ελένη Ράντου ετοιμάζεται να επαναφέρει τη μεγάλη θεατρική επιτυχία που γνώρισε με την πρώτη της συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο. Η ηθοποιός θα ερμηνεύσει τη «Φιλουμένα» του Εντουάρντο ντε Φιλίπο, σε δική της διασκευή. Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει και αυτή τη φορά ο Σταμάτης Φασουλής. Το ρόλο του αγαπημένου της Ντομένικο Σοριάνο, που πριν από δύο χρόνια είχε ενσαρκώσει ο Άλκις Κούρκουλος, θα υποδυθεί ο Γιάννης Βούρος και το ρόλο της Ντιάνας η Κατερίνα Γερονικολού. Τους ρόλους της Ροζαλία Σολιμέντο και του Αλφρέντο Αμορόζο θα ερμηνεύσουν η Βίλμα Τσακίρη και ο Τάσος Γιαννόπουλος αντίστοιχα.

Στο Θέατρο Χώρα θα παρουσιαστεί μια παράσταση αφιερωμένη στις ηρωίδες των έργων του Παπαδιαμάντη. Πρόκειται για το έργο «Γυναίκες του Παπαδιαμάντη», το οποίο σκηνοθετεί ο Πέτρος Ζούλιας και στο οποίο θα απολαύσουμε μεταξύ άλλων τη Νένα Μεντή (συνεργάζονται και πάλι μετά την τεράστια επιτυχία της «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου»), την Ελένη Ουζουνίδου και την Έρση Μαλικένζου ‒ ο εξαμελής θίασος δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί.

Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης θα επαναληφθεί στην αρχή της νέας σεζόν η «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομερά σε σκηνοθεσία  Νίκου Μαστοράκη (μία από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν που πέρασε, την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα). Παράλληλα ο Νίκος Μαστοράκης θα σκηνοθετήσει τις «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Έντεν φον Χόρβατ, ένα έργο που γνωρίσαμε το 2006 σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά ως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου στην Πειραιώς 260. Στο θίασο συμμετέχουν η μεγάλη κυρία του θεάτρου μας Μάγια Λυμπεροπούλου καθώς και η Ναταλία Τσαλίκη, η Κωνσταντίνα Τάκαλου, η Ιωάννα Μαυρέα, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο Θάνος Τοκάκης κ.ά.

Τον Νοέμβριο το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ξαναδεί το 1ο μέρος από την τριλογία του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες Πολιτείες» σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου (συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο). Επίσης στο Θέατρο Τέχνης ολοκληρώνοντας την συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο που ξεκίνησε την περασμένη σεζόν, θα ανέβουν την άνοιξη του 2018 το 2ο και το 3ο μέρος της τριλογίας σε σκηνοθεσία Λεοντάρη και Τρουπάκη αντίστοιχα.

Στο Σύγχρονο Θέατρο την άνοιξη του 2018 θα ανέβει ο «Μισάνθρωπος», η πιο πικρή κωμωδία του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. Το μισάνθρωπο θα υποδυθεί ο Μιλτιάδης Φιορέντζης («Οικογένεια Τσέντσι», «Young Lear»), ενώ το  ρόλο της γοητευτικής Σελιμέν, του θηλυκού Δον Ζουάν που αποτελεί τον καθρέφτη του Μισάνθρωπου, θα ερμηνεύσει η Βασιλική Τρουφάκου. Μαζί τους σε ρόλο έκπληξη η Μελίνα Θεοχαρίδου, η οποία αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς για την ξεχωριστή ερμηνεία της στο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» την περασμένη σεζόν. Το έργο πρόκειται να ανέβει σε μετάφραση του Γιάγκου Ανδρεάδη και διασκευή της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη για έξι πρόσωπα. Η πρεμιέρα αναμένεται τον Απρίλιο του 2018.

Στο θέατρο Olvio η Κίρκη Κάραλη θα σκηνοθετήσει το κλασικό πια έργο του Τζον Όσμπορν «Οργισμένα νιάτα» με πρωταγωνιστές την Παρθενόπη Μπουζούρη, τον Σήφη Πολυζωίδη, τον Χάρη Τζωρτζάκη και την Πέγκυ Τρικαλιώτη, παραγωγή της Androdely p.c. του Ανδροκλή Δεληολάνη. Η παράσταση θα ανέβει σε μετάφραση Χρήστου Κεχαγιά, δραματουργική επεξεργασία της σκηνοθέτριας και του μεταφραστή, με αναλυτική προσέγγιση και σε καλλιτεχνική επιμέλεια Ανδροκλή Δεληολάνη.  Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 12 Οκτωβρίου.

Στο Θέατρο Θησείον από τα Χριστούγεννα θα παρουσιαστεί μια διαφορετική εκδοχή του «Μισάνθρωπου» από την ομάδα 4Frontal. Με αφορμή τη διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου να προβάλλει ένα δημοφιλές προφίλ που πολλές φορές απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τη δυσκολία ύπαρξης υγιών και σταθερών σχέσεων, η ομάδα 4frontal μας συστήνει το έργο του Μολιέρου στην παράσταση «#Ο_Μισ@νθρωπος» μέσα από το νέο τρόπο επικοινωνίας του 21ου αιώνα, τα social media.

Ωστόσο στο Θησείον η χρονιά θα ξεκινήσει δυναμικά στις 29 Νοεμβρίου με τη «Νεκρή Ζώνη» του Χάρολντ Πίντερ που θα σκηνοθετήσει ο Κώστας Φιλίππογλου (πέρυσι σκηνοθέτησε το «Μαύρο Χιόνι» στο Θέατρο Πόρτα, που θα επαναληφθεί για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Άλφα), ο οποίος θα βρεθεί και επί σκηνής. Μαζί του θα δούμε επίσης τους Γιώργο Αρμένη, Αντώνη Καρυστινό, Γιάννη Στεφόπουλο και Αλέκο Συσσοβίτη (θα κάνει και την παραγωγή με το θεατρικό οργανισμό Faust). Η μετάφραση θα είναι του Αντώνη Πέρη.

Στο Θέατρο Πόρτα αναμένεται να ξαναδούμε δύο παραστάσεις που ξεχώρισαν την περασμένη σεζόν, τη «Δίκη το Κ.» που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος και τη «Μύτη» των Patari Project σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου. Ενώ δεν αποκλείεται να απολαύσουμε και πάλι τη «Χορωδία Ανέργων» της Ελένης Ευθυμίου και του Δημήτρη Ζάχου. Ενώ μια από τις νέες παραγωγές σε συμπαραγωγή με το  ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης θα είναι  «Καντίντ ή Η αισιοδοξία» του Βολταίρου σε διασκευή Θωμά Μοσχόπουλου

Ο Πέτρος Φιλιππίδης είπε το «ναι» στον Πειραιά. Έτσι περίπου το Φεβρουάριο του 2018 θα συμμετάσχει στον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι. Την παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα σκηνοθετήσει ο Νίκος Διαμαντής. Ο Πέτρος Φιλιππίδης θα κρατήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του πρίγκιπα Μίσκιν, η Μαρία Κίτσου θα υποδυθεί τη Ναστάζια, η Λένα Παπαληγούρα την Αγλαΐα, ενώ στους αντρικούς ρόλους θα δούμε τον Γιάννη Στάνκογλου, τον Χάρη Τζωρτζάκη και τον Ιωάννη Παπαζήση.

Πριν όμως από τη συγκεκριμένη παράσταση ο Πέτρος Φιλιππίδης θα επαναλάβει μια παλιά θεατρική του επιτυχία στο Θέατρο Μουσούρη μαζί με τον Παύλο Χαϊκάλη. Πρόκειται για το «Ψέμα στο ψέμα» που είχε σπάσει ταμεία και αργότερα είχε σκηνοθετήσει με άλλο δίδυμο στο Θέατρο Ήβη. Τον θίασο θα ολοκληρώσουν οι:Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Μαρία Κατσανδρή, Παναγιώτης Κατσώλης, Ελευθερία Μπενοβία, Χριστίνα Σπατιώτη και  Ευγενία Παναγοπούλου.

Παράλληλα ο Πέτρος Φιλιππίδης θα σκηνοθετήσει και το «Καμ Μπακ», το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη που θα παρουσιαστεί από αρχές Νοεμβρίου στο Θέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης». Στην παράσταση θα δούμε τη Μίνα Αδαμάκη, την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, τον Κρατερό Κατσούλη και τον Ιωάννη Παπαζήση.

Ο Πέτρος Φιλιππίδης όμως δεν σταματά εδώ, καθώς θα σκηνοθετήσει και την Κάτια Δανδουλάκη στην κωμωδία του Τζόε ντι Πιέτρο «Clever little lies» που θα ανέβει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Στη σκηνή μαζί της θα δούμε μεταξύ άλλων τον Γιώργο Παρτσαλάκη, τον Αλμπέρτο Φάις και τη Δανάη Σκιάδη.

Στο ίδιο θέατρο κάθε Δευτέρα και Τρίτη ο Νικορέστης  Χανιωτάκης θα σκηνοθετήσει τον Νίκο Κουρή και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στην παράσταση «Η γυναίκα με τα μαύρα», ένα μεταφυσικό, ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή έναν συμβολαιογράφο που ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε μια απομονωμένη εξοχική έπαυλη για να τακτοποιήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Susan Hill, "The Woman In Black" σε θεατρική προσαρμογή Stephen Mallatratt. 

Ο Γιάννης Μπέζος επιστρέφει στο Θέατρο Προσκήνιο και μαζί με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη θα παρουσιάσουν μία από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες παλιάς κοπής. Πρόκειται για τους «Γαμπρούς της Ευτυχίας» των Νίκου Τσιφόρου-Πολύβιου Βασιλειάδη, που αγαπήσαμε με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργία Βασιλειάδου και Νίκο Ρίζο. Οι δυο τους έχουν ξανασυνεργαστεί σε ανέβασμα παλιάς ελληνικής κωμωδίας τη σεζόν 2014-2015, στο «Ένας ήρωας με παντούφλες» των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου στο Θέατρο Βρετάνια

Ύστερα από μια μεγάλη  περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, η εμβληματική μορφή του Αλέξη Ζορμπά, από το μνημειώδες και διεθνώς αναγνωρισμένο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», έρχεται στο Θέατρο ΒΕΜΠΟ, από τις Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη, με την αυθεντική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, σε μια μοναδική διασκευή των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα  και σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Η παράσταση, με μια εντυπωσιακή παραγωγή και ένα πολυπληθή θίασο, θα κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο, τιμώντας το Έτος Καζαντζάκη 2017, που σηματοδοτεί τα 60 χρόνια από το θάνατο του μεγαλύτερου Έλληνα συγγραφέα των νεότερων χρόνων. Τον Αλέξη Ζορμπά ενσαρκώνει ο Γρηγόρης Βαλτινός, αναλαμβάνοντας τον θρυλικό αυτό ρόλο, πλαισιωμένος από ένα μεγάλο και καταξιωμένο θίασο (Ταμίλα Κουλίεβα, Μέμος Μπεγνής, Ναταλία Δραγούμη, Ρένος Ρώτας, ο Τάκης Παπαματθαίου,Νίκος Βερλέκης ,Γρηγόρης Σταμούλης, Στέλλα Γκίκα, Γιώργος Παράσχος, Άννα Μονογιού κ.α)

Στο Θέατρο Βρετάνια θα απολαύσουμε τη νέα θεατρική σεζόν τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη στην κωμωδία του Τσαρλς Λάντλαμ «Η Κατάρα της Ίρμα Βεπ», που τα τελευταία χρόνια έγινε γνωστή με τους Γεράσιμο Γεννατά και Κρατερό Κατσούλη. Τη σκηνοθεσία θα υπογράψει φυσικά το alter-ego του Χαραλαμπόπουλου, ο Γιάννης Κακλέας. Το έργο δίνει την ευκαιρία για ένα ρεσιτάλ ερμηνείας σε δύο ηθοποιούς που αλλάζουν 57 κοστούμια. Στην εν λόγω παράσταση δύο ηθοποιοί πασχίζουν να καταλάβουν πώς στο καλό θα παίξουν οκτώ ρόλους ταυτόχρονα, ενώ ο σκηνοθέτης κοιτά διαρκώς το χρονόμετρο. Επίσης, οι αμπιγιέζ αξίζουν περισσότερο χειροκρότημα από το θίασο, όμως ο χαιρετισμός κρατά όσο ολόκληρη σχεδόν η δεύτερη πράξη.

Στο Θέατρο Άλφα-Ιδέα, η Ομάδα Ιδέα, μετά τις δύο μεγάλες επιτυχίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, με τις παραστάσεις «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» και «Το Δέντρο του Οιδίποδα», που θα επαναληφθούν και αυτή τη θεατρική σεζόν θα παρουσιάσουν την καλύτερη κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι, «Υπηρέτης δύο Αφεντάδων» σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Μπιμπή (που κέρδισε φέτος το Βραβείο Δημήτρης Χορν) και την Κατερίνα Παπουτσάκη μαζί τους στη σκηνή και οι Δρακόπουλος Γιάννης, Ευθυμίου Χρήστος, Λιλικάκης Σταύρος, Μανιατάκου Λήδα, Μουστάκα Αθηνά,Σβιτάιλο Ιβάν και Φίλιος Άκης. Η μουσική θα είναι του σκηνοθέτη και τα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα. 

Η Λίλλυ Μελεμέ θα σκηνοθετήσει στο φουαγιέ του θεάτρου το «Έγκλημα στο Café-Noir» τη βραβευμένη και ξεκαρδιστική κωμωδία του Aμερικανού σεναριογράφου και σκηνοθέτη David Landau η οποία, μετά την πρεμιέρα της το 1989 έχει παιχτεί πάνω από 100 φορές στις Ηνωμένες Πολιτείες, λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές από τον αμερικανικό τύπο. Με τους  Ειρήνη Κουμπαρούλη, Σωτήρης Μεντζέλος, Νάντια Πυθαρά, Μαρίνα Τσουμπρή και Ουσίκ Χανικιάν.  Από τον Ιανουάριο θα δούμε στην κεντρική σκηνή και την «Σαλώμη» του Όσκαρ Ουάιλντ με τη δική της σκηνοθετική υπογραφή, αλλά το καστ δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί.

Η παράσταση που κέρδισε πέρσι την 3η θέση στο  1ο Duet Yourself Festival του θεάτρου η «Σταχτομπούτα» σε κείμενο Valsia και σκηνοθεσία του Στέργιου Κοντακιώτη θα φιλοξενηθεί στο θέατρο από την 1η Οκτωβρίου και θα παίζεται κάθε Κυριακή στις 21:00. Ενώ κάθε Παρασκευή στις 21:00, από τις 6 Οκτωβρίου θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε την παράσταση που κέρδισε τη δεύτερη θέση,  το «Back 2 Back Improv Back Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται» από τις ομάδες "Bus και" & " Μη Μου Up Two" που είναι ντουέτα Improv Theater. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ανεβαίνουν στη σκηνή δημιουργώντας ένα ολόκληρο θεατρικό έργο επί τόπου. Χωρίς σενάριο, χωρίς προκαθορισμένους χαρακτήρες, χωρίς δικλείδες ασφαλείας. Με μόνο εργαλείο το πάθος τους για τη δημιουργία ιστοριών, σχηματίζουν σχέσεις και χαρακτήρες που θα ήθελες να είσαι εσύ. Αν δεν είσαι ήδη εσύ.

Με το κλασσικό αριστούργημα του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό» κέρδισαν τον 1ο βραβείο στο 1ο Duet Yourself Festival οι Στέλιος Γιαννακός, Θανάσης Ισιδώρου,Σταύρος Μαρκάλας και Δημήτρης Μαμιός σε σκηνοθεσία του πρώτου και την παράστασή του θα δούμε τον Νοέμβριο. Είναι προγραμματισμένη να παίζεται κάθε Παρασκευή στις 18:30.

Ενώ με ενθουσιασμό πληροφορηθήκαμε ότι στο θέατρο επιστρέφει και μια παλιά επιτυχία του Βασίλη Ανδρέου και της ομάδας του η παράσταση ο  «Μικρός Εγώ» βασισμένο στο έργο του Κώστα Ταχτσή που όταν είχα παρακολουθήσει σε μια αυλή στον Κεραμεικό είχα ενθουσιαστεί!Μακάρι να κρατηθεί και η ίδια ατμόσφαιρα στον κλειστό χώρο του θεάτρου. Στη τωρινή διανομή θα δούμε τους Βλασία Κουτσού, Γιώργος Μακρής, Φαίδρα Παπανικολάου, Νατάσα Σφενδυλάκηλα και  Θεόδωρο Χιντζίδη.(Πρεμιέρα 9 Οκτωβρίου)

Στο Θέατρο Άλφα θα φιλοξενηθεί για 4 μοναδικές παραστάσεις (19-22 Οκτωβρίου) και το «Μαύρο Χιόνι» που αν δεν είδατε πέρσι στο Πόρτα είναι ευκαιρία να απολαύσετε φέτος.  

«Η ντουλάπα της οργής» που έγραψαν και σκηνοθετούν οι Γιάννης και Πάρης Πιχαρίδης είναι η πρόταση του θεάτρου για το νεοελληνικό έργο.Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα το φθινόπωρο του 1989. Μία επιτυχημένη συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων, ενώ προετοιμάζει το νέο της μυθιστόρημα, βιώνει μία κατάφορη επίθεση προς αυτήν, τόσο για την ιδιότητα της ως συγγραφέα όσο και στην ίδια της την προσωπικότητα.Στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει την επίθεση από έναν άγνωστο εκβιαστή, στρέφεται για βοήθεια στον πολύ καλό φίλο της και γείτονα, ο οποίος όμως, σε συνεργασία με έναν δικό του φίλο, έχει άλλα σχέδια. Οι σχέσεις οι οποίες αναπτύσσονται ανάμεσα στους τρεις χαρακτήρες, δημιουργούν τριγωνικές συγκρούσεις μεταξύ τους και η βραδιά, μέσα στην οποία εξελίσσεται η ιστορία, δεν είναι η αναμενόμενη για κανένα τους, καθώς θέματα ουσίας, όπως η φιλία, η συνύπαρξη και οι ανθρώπινες σχέσεις, δοκιμάζονται έντονα και αρκετά «μεταφυσικά». Στη σκηνή θα δούμε τους Ιωάννη Βλαχογιάννη, Έφη Καραγιάννη και Σάκη Καρκαφίρη.

Τέλος στο Θέατρο Άλφα θα ανέβει και «Το Πορφυρό Νησί» του Μιχαήλ Μπουλγκάνοφ. Είναι μία κωμωδία σε τέσσερις πράξεις με πρόλογο και επίλογο (ή μια πολιτική αλληγορία), θα σκηνοθετήσει η Μαρία Βαρδάκα την ερχόμενη σεζόν σε μία συμπαραγωγή του Δη.πε.θε. Κοζάνης και της ομάδας Άλφα – Ιδέα. Στο ρόλο του Γκενάντι Παμφίλοβιτς, του θιασάρχη που θα υποδυθεί τον Λόρδο Γκλέναρβαν θα δούμε τον Δημήτρη Παπανικολάου, η Εύα Βάρσου θα είναι η Λύντια Ιβάνοβνα, γυναίκα του, που θα υποδυθεί το ρόλο της Λαίδης Γκλέναρβαν και ο Χρήστος Σκούρτας , ο Σάβα Λούκιτς, πρόεδρος της επιτροπής λογοκρισίας.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς θα ανεβάσει τον «Γλάρο» του Άντον Τσέχοφ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το ρόλο της Αρκάντινα, της ώριμης και δημοφιλούς ηθοποιού του κατεστημένου θεάτρου που συνδέεται ερωτικά με τον Τριγκόριν, θα ερμηνεύσει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Στο θίασο θα απολαύσουμε και τους εξαιρετικούς ηθοποιούς Νίκο Κουρή, Ακύλλα Καραζήση, Δημήτρη Ήμελλο, Νίκο Χατζόπουλο και Άλκηστη Πουλοπούλου.

Στο ίδιο θέατρο ο Μιχαήλ Μαρμαρινός θα παρουσιάσει το εμβληματικό «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς με τη Μαρία Ναυπλιώτου και τον Χάρη Φραγκούλη στους ρόλους των Μπλανς Ντιμπουά και Στάνλεϊ Κοβάλσκι αντίστοιχα. Οι δυο τους ήταν ζευγάρι το καλοκαίρι και στη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε η Μαριάννα Κάλμπαρη.

Ενώ ο «Καλιγούλας» με τον Γιάννη Στάνκογλου, ο «Μικρός Πρίγκιπας» με τη Λένα Παπαληγούρα, αλλά και η παράσταση «Κώστας Νούρος, Ξένος δυο φορές»  των Ανθή Γουρουντή -Χρύσα Καψούλη- Τσιμάρα Τζανάτου που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της δράσης  "Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες" /"Άνοιγμα στην πόλη" του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2017, πρόκειται να επαναληφθούν την ερχόμενη σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.Αξίζει να σημειωθεί πως και οι τρεις παραστάσεις σημείωσαν επιτυχία.

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου θα σκηνοθετήσει για πρώτη φορά ο ταλαντούχος Δημήτρης Καρατζάς, και μάλιστα κωμωδία! Ο λόγος για το έργο «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1995 στη Νέα Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων από τον Λευτέρη Βογιατζή και είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για το φθινόπωρο και θα αποτελέσει την εναρκτήρια παράσταση της κεντρικής σκηνής για τη σεζόν 2017-2018. Στους τέσσερις γυναικείους ρόλους θα απολαύσουμε τη Λυδία Φωτοπούλου, την Έμιλυ Κολιανδρή, τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη και την Ευδοξία Ανδρουλιδάκη.

Στον ίδιο χώρο τρία δυνατά «χαρτιά» που σημείωσαν απανωτά sold out ενώνουν τις δυνάμεις τους για τον «Αρίστο». Η Ελένη Ουζουνίδου («Σταματία, το γένος Αργυροπούλου»), ο Γιώργος Χριστοδούλου («Ο μικρός Χίτλερ») και ο Γιώργος Παπαγεωργίου («Η ωραία του Πέραν»), μαζί με τον Γιώργο Μπινιάρη, αναλαμβάνουν να αποδώσουν επί σκηνής το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011). Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Ο «Αρίστος» θα κάνει πρεμιέρα το Φεβρουάριο του 2018. Τη διασκευή υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου, ενώ τη σκηνοθεσία ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

Στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου θα παιχτεί, για πρώτη φορά στη χώρα μας, το έργο του Ισπανού δραματουργού Πάκο Μπεθέρα «Το μικρό πόνι» σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, με τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο και τη Ρηνιώ Κυριαζή. Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα είναι της Κωνσταντίνας Κρίγκου, η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και η επιμέλεια της κίνησης της Μαργαρίτας Τρίκκα.

Στο ίδιο θέατρο θα δούμε στα μέσα Οκτωβρίου και την επόμενη δουλειά της Ιώς Βουλγαράκης με την ομάδα ΠΥΡ. Πρόκειται για το «Μόλλυ Σουήνη» του Μπράιαν Φρίελ, ένα έργο το οποίο γράφτηκε το 1985 και πραγματεύεται την άχαρη ζωή μιας τυφλής κοπέλας που κάποτε εγχειρίζεται και ξαναβρίσκει το φως της, όμως η ίδια οδηγεί τον εαυτό της πάλι στην τυφλότητα και στην απομόνωση από τον κόσμο.Στη σκηνή θα δούμε τον Αργύρη Ξάφη, την Δέσποινα Σκούρτη και τον Δημήτρη Γεωργιάδη, ο τελευταίος έχει αναλάβει και την μετάφραση. 

Στο Skrow Theatre η Ιώ Βουλγαράκη θα επαναλάβει το «Ορλάντο», που πρωτοπαρουσιάστηκε τη σεζόν 2016-2017. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα δούμε και πάλι την Αμαλία Καβάλη.

Στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής ο Γιώργος Σκεύας μετά την επιτυχία που γνώρισε το «Κουκλόσπιτο» του Χένρικ Ίψεν με την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Νόρας ετοιμάζεται να ανεβάσει το «Γάμο της Μαρίας Μπράουν» του Φασμπίντερ με τη Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο. Το θίασο συμπληρώνουν οι Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάξιμος Μουμούρης, Γιάννης Νταλιάνης, Γιώργος Συμεωνίδης. Στο ίδιο θέατρο θα δούμε μεταξύ άλλων και το «Μετά την πρόβα» του Μπέργκμαν.

Στο ίδιο χώρο, θα δούμε και μια multimedia παράσταση, που μια μικρή γεύση της πήραμε στη διημερίδα που έγινε την άνοιξη για τον Λευτέρη Βογιατζή, σε σκηνοθεσία-σύλληψη του Σπύρου Αλιδάκη. Ο τίτλος της θα είναι Hommage, πρόκειται για ένα site-specific καλλιτεχνικό δρώμενο, στο οποίο εικόνες, ντοκουμέντα, ήχοι, βιντεο-προβολές, αρχειακό υλικό του θεάτρου, κομμάτια από τις παραστάσεις του, αναμνήσεις, συνεντεύξεις, όλα εμπλέκονται σε μία σύνθεση. Ο χώρος του θεάτρου γίνεται ένας ζωντανός χάρτης αναμνήσεων, φαντασίας και ερμηνείας, μέσα από ένα multimedia θέαμα. Συμμετέχουν (ζωντανά ή κινηματογραφικά): Αμαλία Μουτούση, Εύη Σαουλίδου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μαρία Σκουλά, Βάλια Παπαχρήστου, Αλεξία Καλτσίκη, Σμαράγδα Αδαμοπούλου, Αργύρης Πανταζάρας, Παντελής Δεντάκης, Θάνος Τοκάκης, Θανάσης Δόβρης, Νικόλας Παπαγιάννης, Γιάννης Σαβουιδάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης...

Στο Θέατρο Πορεία τη σεζόν θα ανοίξει η «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά (5-17 Σεπτεμβρίου, για 12 παραστάσεις) στη συνέχεια θα δούμε πάλι (από τις 19 Σεπτεμβρίου) τη «Μεγάλη Χίμαιρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο ρόλο της Μαρίνας. Ο σκηνοθέτης και ιδιοκτήτης του θεάτρου θα παρουσιάσει τρία ακόμα έργα.

Στις 22 Νοεμβρίου θα κάνει πρεμιέρα η «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε δική του σκηνοθεσία. Η παράσταση θα περιλαμβάνει κινηματογραφημένα μέρη και οθόνες επί σκηνής που θα λειτουργούν συμπληρωματικά και ο θίασος θα αποτελείται από τους Άννα Μάσχα, Θέμη Πάνου, Γιάννο Περλέγκα, Γιάννη Κότσιφα και Λένα Δροσάκη. Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 στο Θέατρο Πορεία θα ανέβει «Το ευχαριστημένο» της Μαρίνας Καραγάτση, που το 2009 απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω». Το ρόλο της Μαρίνας θα ενσαρκώσει η Σίσσυ Τουμάση. Επίσης, από τις 5 Δεκεμβρίου και για 12 μόνο παραστάσεις θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και πάλι το μονόλογο του Δημήτρη Δημητριάδη «Λήθη», αυτή τη φορά με τη Μαριάννα Δημητρίου.

Στο ίδιο θέατρο θα απολαύσουμε από τις 16 Ιανουαρίου 2018 την εξαιρετική παράσταση του Γιάννου Περλέγκα που είδαμε για πρώτη φορά στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Πρόκειται για το έργο «Ο αδαής και ο παράφρων» του Τόμας Μπέρνχαρντ, που χάρισε στην Ανθή Ευστρατιάδου που ερμήνευσε το ρόλο της βασίλισσας της Νύχτας το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2017.

Επίσης, στο Θέατρο Πορεία θα επιστρέψει τον Οκτώβριο και η Όλια Λαζαρίδου (το 2014 συμμετείχε στο έργο «Από τι ζουν οι άνθρωποι» που ανέβηκε στο ίδιο θέατρο) σε μια ιδιαίτερη παράσταση. Θα σκηνοθετήσει το διήγημα του Αμερικανού Ναθάνιελ Χόθορν «Η κόρη του Ραπατσίνι», που θα ανέβει με τον τίτλο «Ο κήπος του Ραπατσίνι». Η ίδια θα πρωταγωνιστεί κιόλας, ενώ ο Άγγελος Παπαδημητρίου θα αναλάβει την εικαστική σύνθεση, τα κοστούμια και τα σκηνικά.

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος θα επαναλάβουν το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, «Τρωάς» (παίζουν:Δαυίδ Μαλτέζε, Έλλη Ιγγλίζ) στο Νέο Χώρο του Θεάτρου Άττις. Στη συνέχεια στον ίδιο χώρο θα παρουσιαστεί το μουσικό έργο του Ούγγρου μουσικοσυνθέτη György Kurtág, «Kafka Fragments», βασισμένο στα κείμενα του Φραντς Κάφκα. Η πρεμιέρα υπολογίζεται στο διάστημα από τέλη Ιανουαρίου – μέσα Φεβρουαρίου 2018. Σολίστ: Φανή Αντωνέλου. Βιολί: Φανή Βοβώνη. Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος. Ενώ με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η πρεμιέρα του έργου του Σαμιούελ Μπέκετ,  «Περιμένοντας τον Γκοντό» με τους Δαυίδ Μαλτέζε, Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος. Η περεμιέρα υπολογίζεται για τα τέλη Φεβρουαρίου.

Στο Θέατρο Εμπορικόν παραμένει και αυτή τη χρονιά ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος θα συνεργαστεί για πρώτη φορά με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Ο δεύτερος σε ρόλο σκηνοθέτη ετοιμάζεται να ανεβάσει από το Φεβρουάριου του 2018 το έργο του Ντέιβιντ Χέαρ «Skylight» (ο ελληνικός τίτλος δεν είναι ακόμα γνωστός) με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, τον Δημήτρη Καταλειφό και έναν ακόμα ηθοποιό. Η μετάφραση είναι της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.

Ούτε όμως ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης θα μετακινηθεί από το Θέατρο Αθηνών και από τον Οκτώβρη θα σκηνοθετήσει το έργο «Seafarer» του Κόνορ ΜακΦέρσον (ελληνικός τίτλος «Ο φάρος»), στο οποίο θα πρωταγωνιστήσει κιόλας. Μαζί του στη σκηνή θα βρεθούν τέσσερις σημαντικοί πρωταγωνιστές, ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Νίκος Ψαρράς, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος.

Στο Θέατρο Δημήτρης Χορν θα συνεχιστεί ο πετυχημένος «Αύγουστος» που σκηνοθέτησε πέρυσι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και συμμετέχει ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών.

Στην ίδια σκηνή θα δούμε και τη Μαρίνα Καλογήρου στο «Χορό του θυμού» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Μυλωνά. «Το γαργαλητό ή ο χορός του θυμού» των Αντρεά Μπεσκόν και Ερίκ Μετεγιέ θα κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβρη.

Στο Θέατρο Αποθήκη ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (ο ηθοποιός που έχει κάνει θέατρο για παιδιά και συνεργάζεται με τα Αθηναϊκά Θέατρα) θα ανεβάσει τον Οκτώβριο το «7 años», βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ισπανικής ταινίας των Χοσέ Καμπέθα και Κρίστιαν Κόντι (σκηνοθεσία του Ροζέ Γκουάλ), με τους Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Ορφέα Αυγουστίδη, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη και Γιώργο Χριστοδούλου. Τέσσερις φίλοι και συνεργάτες. Ένας μεσολαβητής. Η πιο σημαντική διαπραγμάτευση. Ένας από τους τέσσερις θα πρέπει να πάει φυλακή για... 7 ΧΡΟΝΙΑ! Όταν η εφορία ανακαλύπτει μια μεγάλη απάτη στην εταιρεία των τεσσάρων φίλων, η μόνη λύση που προκύπτει ομόφωνα είναι κάποιος από τους τέσσερις να αναλάβει την ευθύνη, προστατεύοντας τους υπόλοιπους και την εταιρεία. Ένας ανεξάρτητος μεσολαβητής θα τους βοηθήσει ώστε να βρουν τη λύση. Το οικονομικό αντίτιμο για την απώλεια της ελευθερίας θα το ορίσει εκείνος που θα καταλήξει στη φυλακή. Ποιος στ’ αλήθεια αξίζει να «φύγει»; Και πόσο κοστίζει;

Στο Μικρό Παλλάς το Νοέμβριο θα ανέβει επίσης σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου η «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ, με τους Γιώργο Χρυσοστόμου, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και Κατερίνα Παπαδάκη. Το έργο θα παίζεται Δευτέρα και Τρίτη, καθώς θα συνεχιστεί η παράσταση «Το ψέμα» του Φλοριάν Ζελέρ σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη με τον ίδιο και τους Σμαράγδα Καρύδη, Μυρτώ Αλικάκη και Κωνσταντίνο Κάππα.

Στην ίδια σκηνή από την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο ο stand-up comedian Σίλας Σεραφείμ θα παραδίδει μαθήματα ιστορίας και θα ανατρέψει όλα όσα νομίζαμε ότι γνωρίζουμε για την ιστορία του ελληνικού έθνους στην παράσταση «Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους – Αλλιώς».

Στο Θέατρο Αλίκη ετοιμαστείτε για υπερθέαμα, καθώς θα μεταφερθεί στη σκηνή η ζωή του Γιώργου Ζαμπέτα. Στην παράσταση συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί και μουσικοί, με πρωταγωνιστές τη Βίκυ Σταυροπούλου, τον Τάσο Χαλκιά, τον Λευτέρη Ελευθερίου, την Ελένη Καρακάση, τη Χριστίνα Τσάφου, τον Μάκη Πατέλη, τον Κωνσταντίνο Κακούρη.

Και μπορεί στο Θέατρο Αλίκη να τιμούν τον Ζαμπέτα, στο Θέατρο Στοά όμως θα τιμήσουν έναν άλλο ρεμπέτη. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου θα ερμηνεύσει τον Μάρκο Βαμβακάρη στην παράσταση «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», την οποία θα σκηνοθετήσει κιόλας. Πρόκειται για ένα μονόλογο που έγραψε η Νάνσυ Τουμπακάρη και βασίζεται στις αφηγήσεις του ίδιου του Μάρκου Βαμβακάρη όπως αυτές καταγράφηκαν στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάιλ «Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία». Ο γιος του Στέλιος θα επενδύσει την παράσταση με τις μελωδίες του πατέρα του, όπως τις άκουσε και τις διδάχτηκε από εκείνον. Στο θέατρο του Ζωγράφου θα δούμε και το «Εμείς οι δυο» των Θ. Παπαγεωργίου –Κ. Καμπούρη.

Στο Θέατρο Ήβη οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου γράφουν και σκηνοθετούν το πρώτο τους αστυνομικό έργο με τίτλο «Το παιχνίδι του δολοφόνου». Στην παράσταση θα δούμε τους Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, Σύλβια Δεληκούρα, Τόνυ Δημητρίου, Μάνο Ιωάννου, Δημήτρη Κυρατσούδη, Μιχάλης Μαρίνο, Ελισάβετ Μουτάφη και Ευαγγελία Συριοπούλου.

Στον Πολυχώρο Χυτήριο θα μεταφερθεί το μπεστ σέλερ «Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες» της Κατερίνας Μανανεδάκη σε θεατρική διασκευή του Δημήτρη Αποστόλου με τη Βάσια Παναγοπούλου επικεφαλής του θιάσου.

Στις 5 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνεσις ο διακεκριμένος Γεωργιανός σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε θα ανεβάσει ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, σε ελεύθερη απόδοση-δραματουργική επεξεργασία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Στον ομώνυμο ρόλο θα δούμε τον Τάσο Ιορδανίδη, ενώ την Οφηλία θα υποδυθεί η Ιωάννα Παππά. Μαζί τους θα συμπρωταγωνιστεί μια πλειάδα άξιων ηθοποιών: Άρης Λεμπεσόπουλος (Κλαύδιος), Πέμη Ζούνη (Γερτρούδη) και Θοδωρής Κατσαφάδος (Πολώνιος).

Στο ίδιο θέατρο ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος και ο Βασίλης Μπισμπίκης θα πρωταγωνιστήσουν μαζί με τη Θάλεια Ματίκα στο «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ, το
έργο-ύμνος στο μέσο άνθρωπο, τα όνειρα και τις αποτυχίες του. Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος ερμηνεύσει το ρόλο του Βάνια, ενώ παράλληλα θα υπογράψει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία της παράσταση που θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Νοεμβρίου. Το καστ θα συμπληρώσουν οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου, Θεόδωρος Κανδηλιώτης, Δημήτρης Διακοσάββας, Δημήτρης Καπετανάκος και Μάνος Καζαμίας. Τα σκηνικά είναι του Σταύρου Λίτινα και τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη.

Στο Tempus Verum – Εν Αθήναις θα δούμε για δεύτερη χρονιά το «Έξυπνο πουλί» του Ζορζ Φεντό σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη και τον Γιώργο Κατσή.

Στο ίδιο θέατρο ο Χάρης Αττώνης θα σκηνοθετήσει (και θα μεταφράσει) το έργο τα «Λαμπρά Παράσιτα» («Radiant Vermin», 2015), που παίχτηκε για δύο χρόνια σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Είναι μια σοκαριστική και συνάμα σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία για ένα νεαρό ζευγάρι που του δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγει από την οικονομική εξαθλίωση και να αποκτήσει το σπίτι των ονείρων του. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας και, όπως και το «Έξυπνο πουλί», είναι επίσης παραγωγή του Ευάγγελου Κώνστα (Constantly Productions). Μαζί με το σκηνοθέτη θα δούμε στη σκηνή και την Κατερίνα Λάττα και τον Φάνη Παυλόπουλο.

Στο Tempus Verum – Εν Αθήναις θα επαναληφθούν και οι «Πνεύμονες» του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν, με τον Αποστόλη Τότσικα και τη Βάσω Καβαλιεράτου, που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Λάλος.

Στο Θέατρο Αποθήκη θα ανέβει μια παλιότερη επιτυχία του Δημήτρη Λάλου. Πρόκειται για το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη.

Στο Θέατρο Λαμπέτη η επιτυχία επιβάλλει επανάληψη της παράστασης «Βάφτ’ τα μαύρα» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Πρωταγωνιστούν οι Νικολέττα Βλαβιανού, Χάρης Γρηγορόπουλος, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Σπύρος Κυριάκος, Νίκη Λάμη, Μαίρη Σταυρακέλη, Δήμητρα Στογιάννη, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Μαρία Φιλίππου.

Στο Θέατρο Ζήνα ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης θα σκηνοθετήσει το αγαπημένο και πολυπαιγμένο στην Ελλάδα έργο του Νιλ Σάιμον «Το αταίριαστο ζευγάρι». Μαζί του στη σκηνή θα είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης. Το θίασο συμπληρώνουν η Ιωάννα Ασημακοπούλου, η Βάσω Γουλιελμάκη, ο Πάνος Σταθακόπουλος, ο Ερμόλαος Ματθαίου κ.ά.

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τα τέλη Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα παρουσιαστεί «Το ημερολόγιο ενός τρελού» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, που πρωταγωνιστεί κιόλας. Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο ιδωμένο με τη ματιά του σημαντικού σκηνοθέτη και ηθοποιού, που επιστρέφει στη σκηνή έπειτα από 17 χρόνια για να υποδυθεί τον Ποπρίστσιν, τον ήρωα του Γκόγκολ.

Στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού η Μιμή Ντενίση, ηθοποιός και συγγραφέας, μετά το «Σμύρνη μου, αγαπημένη» θα μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή με θέμα τη ζωή του αείμνηστου τραγουδιστή. Το ρόλο του Στέλιου Καζαντζίδη, θα ερμηνεύσει ο Μελέτης Ηλίας, ενώ στο θίασο θα δούμε και τους Αντώνη Λουδάρο και Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Η πρεμιέρα του έργου θα είναι πιθανότατα στα τέλη του 2017 ή στις αρχές του 2018.

Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο θα ανέβει το μιούζικαλ «Fame» σε διασκευή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα. Ο θίασος δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί.

Στο Αγγέλων Βήμα από τα τέλη Οκτώβρη ο Γιάννης Λασπιάς θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στο διάσημο θρίλερ-κωμωδία Deathtrap του Ira Levin ,με τον ελληνικό τίτλο «Παγίδα Θανάτου» στη σκηνή θα δούμε και τους Αντώνη Λουδάρο, Τζένη Μπότση, Νεφέλη Ορφάνου και Αργύρη Γκαγκάκη. 

Στο Θέατρο 104 η ομάδα Fly Theatre, κατά κόσμον Κατερίνα Δαμβόγλου και Ρόμπιν Μπιρ, θα ανεβάσει την παράσταση «Φρίντα κι άλλο» με θέμα την άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα της Φρίντα Κάλο. Το έργο θα κάνει πρεμιέρα στις 19 Οκτωβρίου.

Στο ίδιο θέατρο θα φιλοξενηθούν και οι «Νύχτες», μια παράσταση που είναι βασισμένη στις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι, σε διασκευή-σκηνοθεσία Βάσιας Χρονοπούλου, από την ομάδα Apparatous που πέρυσι παρουσίασε το «Μηχανισμό Δωματίου» στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Στη σκηνή θα δούμε τους Χρήστο Καπενή, Ντένια Στασινοπούλου και Ευφημία Καλογιάννη. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 8 Ιανουαρίου.

Στο Θέατρο 104 επιστρέφει και η ομάδα Άπειρον μετά τα «Βρώμικα παραμύθια» με ακόμα πιο… βρώμικα παραμύθια (από 23 Σεπτεμβρίου έως 12 Νοεμβρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή). Η Θάλεια Γρίβα επιλέγει και σκηνοθετεί ακόμα πιο τολμηρά και παράδοξα παραμύθια από την ελληνική παράδοση, που στηρίζονται στο παιχνίδι των ρόλων και των φύλων, μέσα από κωμικοτραγικές ιστορίες. Η παράσταση βασίζεται στα παραμύθια «Η βασιλοπούλα που έγινε αγόρι» και «Του βασιλιά η κόρη έγινε παλικάρι». Παίζουν οι Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Ηρώ Κισσανδράκη, Μαρία Κωνσταντά, Γιώργος Σαββίδης.

Στο ίδιο θέατρο η ομάδα AbOvo και ο Γιάννης Σαρακατσάνης θα συνεργαστούν με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και τον Δημήτρη Μπογδάνο για να παρουσιάσουν μια νέα κωμωδία για την τηλεόραση, τη μουσική, τη διαφήμιση και την πολιτική και γενικά για τη μαζική σκουπιδοκουλτούρα που κατασκευάζει ο δυτικός πολιτισμός και μετά αναρωτιέται γιατί τα πράγματα πηγαίνουν κατά διαόλου. Ο προσωρινός τίτλος είναι «P0P Culture» και στη σκηνή θα δούμε τους Γιώργο Αγγελόπουλο, Βάσω Καβαλιεράτου, Βασίλη Μαυρογεωργίου, Μαρία Μπαλούτσου, Αλεξάνδρα Ούστα, Φάνη Παυλόπουλο, Γιάννη Σαρακατσάνη και Σωσώ Χατζημανώλη. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για το Φεβρουάριο του 2018.

 Ενώ θα επαναληφθούν, λόγω επιτυχίας, και οι «Ελιγμοί» του Eduardo Galan που σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Βουρνάς, με αλλαγές στο καστ. Ενώ ο «Ξένος» του Καμί σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη με τις εξαιρετικές ερμηνείες των Γεράσιμου Μιχελή, Μιχάλη Οικονόμου και Κλεοπάτρα Μάρκου. θα μετακομίσει στο Από μηχανής Θέατρο και θα κάνει πρεμιέρα στις 23 Οκτωβρίου. 

Στο El Convento del Arte τον Οκτώβριο ο Γιάννης Σαρακατσάνης θα συμμετέχει στη διαδραστική παράσταση της ομάδας του «Βρες το δολοφόνο».

Στο  ανακαινισμένο Θέατρο Βέμπο τον Οκτώβριο θα ανέβει μια επιθεώρηση την οποία θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Σαρακατσάνης και θα βασίζεται σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή (παραγωγή: Επιχειρήσεις Τάγαρη). Τα νούμερα θα ερμηνεύσουν οι Γιώργος Αγγελόπουλος, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Δημήτρης Μακαλιάς, Αλεξάνδρα Ούστα, Ζήσης Ρούμπος, Γιάννης Σαρακατσάνης, Λάμπρος Φισφής, Ειρήνη Ψυχράμη.

Εκεί ανεβαίνει και η περίφημη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη (1955), που βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»  με την Ανδρομάχη Χρυσομάλη στον ομώνυμο ρόλο και στην σκηνοθεσία, στα γενέθλια της Μελίνας Μερκούρη,στις 18 Οκτωβρίου.Πρόκειται για μια υπερπαραγωγή, με μια ιδανική διανομή από καταξιωμένους ηθοποιούς και χορευτές, με ζωντανή μουσική από πολυμελή ορχήστρα επί σκηνής και μουσική διεύθυνση, τον Νίκο Πλατύραχο. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι: Πασχάλης Τσαρούχας, στο ρόλο του Μίλτου, που ερμήνευσε ο αξέχαστος Γιώργος Φούντας, η Κατερίνα Κούκα, στον ρόλο της ιδιοκτήτριας του κέντρου που έπαιξε η αλησμόνητη Σοφία Βέμπο και οι Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος (Αλέκος), Αλίκη Αλεξανδράκη (Μάνα Μίλτου), Τζίνη Παπαδοπούλου (Αννέτα).

Στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού θα μεταφερθεί, σε διασκευή Μιμής Ντενίση, η αγαπημένη τηλεοπτική σειρά «Το μινόρε της αυγής» που τη δεκαετία του 1980 καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατές στους δέκτες της δημόσιας τηλεόρασης. Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει ο Μάνος Πετούσης, ο οποίος εξασφάλισε τα δικαιώματα από τις κυρίες Γκούφα και Μεσθεναίου, χήρες των δημιουργών. Λίγους μήνες πριν από την πρεμιέρα, που έχει προγραμματιστεί για τις 13 Σεπτεμβρίου, ο σκηνοθέτης θα οργανώσει με αφορμή την παράσταση και στόχο την ενίσχυση του «Χριστοδούλειου Ορφανοτροφείου Θηλέων» μια ιδιαίτερη εκδήλωση. Την παρουσίαση της εκδήλωσης θα αναλάβουν οι ηθοποιοί Ζέτα Δούκα και Δημήτρης Μακαλιάς. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης οι παρευρισκόμενοι θα απολαύσουν σκηνές από τη σειρά «Το μινόρε της αυγής», ενώ η Αθηναϊκή Κομπανία, όπως και τότε, θα ερμηνεύσει ζωντανά τα τραγούδια μαζί με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες. Η είσοδος θα είναι προαιρετική στα πέντε ευρώ.

Το Φεβρουάριο του 2018 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση ο Παντελής Δεντάκης θα σκηνοθετήσει την «Πενθεσίλεια» του Χάινριχ φον Κλάιστ με πρωταγωνίστρια τη Βίκυ Βολιώτη. Το θίασο συμπληρώνουν οι Θάνος Τοκάκης, Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κορωναίος, Ηρώ Μπέζου, Αργύρης Ξάφης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Αινείας Τσαμάτης.

Ενώ τον Μάρτιο θα ανέβουν οι «Βάκχες» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, ο σκηνοθέτης θα έχει και πάλι πρωταγωνίστρια του μετά τους «Πέρσες»του ΘΟΚ, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο ρόλο της Αγαύης. Στο θίασο θα δούμε και τους Γιώργο Γάλλο (Πενθέα) και Χρήστο Λούλη (Διόνυσο).

 Στο Θέατρο Αλκμήνη θα επαναληφθούν για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά οι «12 ένορκοι» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη με ανανεωμένο όμως καστ ηθοποιών (Παντελής Παπαδόπουλος, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Μανώλης Ιωνάς, Ορέστης Τρίκας, Αλέξανδρος Πέρρος και Κωνσταντίνος Μουταφτσής).

Η Αριέττα Μουτούση μετά την πετυχημένη «Νοσταλγό» θα συνεργαστεί και πάλι με τη σκηνοθέτη Άννα Παπαμάκρου και θα παρουσιάσουν  τη «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αρπούζωφ. Μαζί της στη σκηνή ο Χάρης Εμμανουήλ Αγγουράκης.  Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 4 Νοεμβρίου. 

Στο ίδιο θέατρο η Άννα Ανδριανού θα ερμηνεύσει το μονόλογο του Βασίλη Κατσικονούρη «Το μπουφάν της Χάρλεϊ», που πριν από λίγα χρόνια είχε παρουσιάσει η Άννα Παναγιωτοπούλου. Οι φωτισμοί είναι της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, το σκηνικό του Ντέιβιντ Νεγρίν και η μουσική του Στέφανου Αδάμη.

Από τις 2 Οκτωβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη θα ανέβει και η «Φρίντα», ένας μονόλογος αφιερωμένος στη διάσημη ζωγράφο. Το μονόλογο θα ερμηνεύσει η Έλλη Χρονιάρη και τη σκηνοθεσία υπογράφουν η Έλενα Βισέρη και ο Πέτρος Παπαζήσης.

Από τις 14 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Secret Room του θεάτρου σε σκηνοθεσία και σύλληψη Βασίλη Νικολαΐδη θα παρουσιαστεί η παράσταση «Μια φωνή και ένα ψέμα». Μέσα από ένα πάντρεμα των ηρώων του «Εμπόρου της Βενετίας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και της «Ανθρώπινης φωνής» του Ζαν Κοκτό, στη σκηνή θα δούμε τους Θανάση Κουρλαμπά και Κωνσταντίνο Αρνοκούρο.

Στον ίδιο χώρο να ανέβει από τον Κώστα Αρζόγλου το έργο του Αρμάντο Νασιμέντο Ρόζα με ήρωες έναν τραπεζίτη, τη δικηγόρο του και δύο απελπισμένους δανειολήπτες. Το κείμενο «Πώς ν’ απαγάγετε έναν τραπεζίτη» του σημαντικότερου σύγχρονου Πορτογάλου θεατρικού συγγραφέα που γράφτηκε στο ζενίθ της πορτογαλικής κρίσης περιγράφει με σπάνια ακρίβεια την εμπειρία των τελευταίων χρόνων στην «πολιτισμένη» Δύση. Πρωταγωνιστούν εκτός από τον Κώστα Αρζόγλου η Στέλλα Παπαδημητρίου στον ιδιαίτερο ρόλο της δικηγόρου του τραπεζίτη, του οποίου γνωρίζει όλα τα μυστικά, ενώ τους δύο απαγωγείς ερμηνεύουν ο Χρήστος Ευθυμίου και ο Χάρης Μαυρουδής. Τη μετάφραση του κειμένου έχει κάνει η Κατερίνα Χαλκίδου.

Στη Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ από τον Οκτώβριο θα ανέβει η «Lolita Reversed» του Χρήστου Καρασαββίδη .Εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ γνωστή σ’ όλους μας και από την ταινία του Στάνλεϊ Κούμπρικ . Την σκηνοθεσία υπογράφει ο ίδιος. Η παράσταση είχε ανέβει , για δύο μόνο παραστάσεις, την άνοιξη, στο Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου «7 χρόνια φαγούρα». Τώρα θα τη δούμε με νέα διανομή. 

Στο Black Box θα δούμε μια παράσταση που ξεχώρισε από το  Off Off Athens φεστιβάλ που το θέατρο διοργανώνει κάθε χρόνο ενισχύοντας τις νέες ομάδες. Έτσι από Οκτώβρη θα παίζεται το «Μall» της ομάδας  Neverlanders (κείμενο/σκηνοθεσία: Αναστάση Πινακουλάκη, ερμηνεία: Λάζαρος Βαρτάνης).

Οι Γιάννης Φέρτης,Δημήτρης Πιατάς και Ιεροκλής Μιχαηλίδης με σκηνοθέτη τον Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς θα ανεβάσουν στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου το έργο του Gerald Sibleyras «Ήρωες»που μετέφρασε η Μαριάννα Τόλη. Τα σκηνικά θα είναι του Γιώργου Γαβαλά, τα κοστούμια του  Μιχάλη Σδούγκου και οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ. Το έργο του «Heroes» ή «Le Vent des Peupliers» γράφτηκε το 2003,και έκανε πρεμιέρα στο Théâtre Montparnasse λαμβάνοντας τέσσερις υποψηφιότητες βραβείου Molière, συμπεριλαμβανομένου και του καλύτερου συγγραφέα (Meilleur Auteur-Best Author). H κωμωδία Ήρωες παρουσιάστηκε και στο θέατρο Vakhtangov στην Ρωσία σε σκηνοθεσία του Rimas Touminas .Εν συνέχεια το έργο μεταφράστηκε από τον Τομ Στόππαρντ και παρουσιάστηκε στο West End του Λονδίνου. Τιμήθηκε με το Lawrence Olivier Best New Comedy Award.

Στην ίδια σκηνή η «Κατερίνα» του Αυγούστου Κορτώ θα βγει και πάλι από τις σελίδες της και η Λένα Παπαληγούρα από τις 10 Οκτωβρίου μαζί με τον σκηνοθέτη της παράστασης Γιώργο Νανούρη, μαζί με τις μουσικές του Λόλεκ θα μας ξεναγήσουν στα παράξενα ταξίδια της ανθρώπινης ψυχής, σε μια παράσταση που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.   

 Εκεί, λίγες μέρες αργότερα, θα δούμε για δεύτερη χρονιά  και τον «Αφέντη και Δούλο» πάλι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη μαζί του στη σκηνή ο Δημήτρης Λιγνάδης. 

Στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ ο Θανάσης Τσαλταμπάσης θα πρωταγωνιστήσει στο έργο του Daniel Colas «Tσάρλι Τσάπλιν» σε μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Στο έργο ξεδιπλώνεται το παρασκήνιο της μυθιστορηματικής ζωής του αγαπημένου σε όλη την υφήλιο αλητάκου «Σαρλώ», που στιγμάτισε την εξέλιξη του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Τσάρλι Τσάπλιν ξεκίνησε ένα πάμπτωχο ορφανό παιδί του δρόμου, για να εξελιχθεί σε ένα διάσημο και πάμπλουτο καλλιτέχνη παγκόσμιας αναγνώρισης. Μαζί του στη σκηνή και η Μαρίνα Ψάλτη, ο Σωκράτης Πατσίκας, ο Χρήστος Σπανός και ο Γιώργος Κωνσταντίνου.Tα σκηνικά είναι της Μαίρης Τσαγκάρη, τα κοστούμια Παναγιώτας Κοκκορού, χορογραφίες της Άννας Αθανασιάδη, μουσική Παναγιώτη Αυγερινού και φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου.

Τον «Κοριολανό» του Σαίξπηρ θα δούμε στο θέατρο Σημείο σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμάντη, που πέρσι επιχείρησε την πρώτη του σκηνοθεσία με τον «Βέρθερο» του Γκέτε. Στον επώνυμο ρόλο, ο Ιωάννης Παπαζήσης και Βολούμνια η Παρθενόπη Μπουζούρη. Στο ίδιο θέατρο θα ανέβει και η  «Φαίδρα»  της Μαρίνα Τσβετάεβα, που θα πρωτοπαρουσιαστεί -τον Νοέμβριο- στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, με την Ιωάννα Μακρή στον επώνυμο ρόλο και Θησέα τον Πέρη Μιχαηλίδη. Το θέατρο Σημείο θα φιλοξενήσει και την παράσταση «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων» του Δημήτρη Αγορά, πάνω σε κείμενα του Αρκά και με τους Δημήτρη Κανέλλο, Έλενα Αρβανίτη, Έλενα Τυρέα, Δημήτρη Αγορά, Αλέξη Βιδαλάκη, Στέφανο Κοσμίδη, Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα, που παίχτηκε τον περσινό χειμώνα στο «Vault». Την άνοιξη θα δούμε ένα καινούργιο κείμενο του Γιώργου Βέλτσου εμπνευσμένο και αυτό από τον μύθο της Φαίδρας. 

Στο θέατρο Αλεξάνδρεια  η Εύη Δημητροπούλου θα σκηνοθετήσει  μια παράσταση βασισμένη σε διηγήματα της Ιωάννας Καρυστιάνη απ’ τις συλλογές της «Κυρία Κατάκη» και «Καιρός σκεπτικός» με τίτλο «Ψυχή στα μανταλάκια». Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Λέας Κούση και ο Νότης Μαυρουδής έγραψε ειδικά για την παράσταση ένα τραγούδι. Στη διανομή, Βασίλης Βλάχος, Τζένη Σκαρλάτου, Αλέξανδρος Τσακίρης, Κάτια Σπερελάκη, Ελισάβετ Σταυρίδου, Θωμάς Βούλγαρης.

 Ο Πολυχώρος Πολιτισμού «Διέλευσις» επαναλαμβάνει για δεύτερη χρονιά, λόγω επιτυχίας,την παράσταση, ΑΜΛΕΤ VS ΤΕΛΜΑ, από το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, το σημαντικότερο ίσως από τα έργα του μεγάλου συγγραφέα William Shakespeare. Ο Άμλετ (ο αναγραμματισμός του είναι τέλμα), πάντα επίκαιρο έργο, είναι αυτός που τολμά να τα βάλει με το κατεστημένο, τόσο εντός του ιδίου όσο και εντός της κοινωνίας, προκειμένου να ακολουθήσει μία πορεία κατάκτησης της ελευθερίας του.Η σκηνοθεσία είναι της Χρυσάνθης Κορνηλίου και παίζουν οι:Γιάννης Μπόγρης ,Φωκίων Ζαρίκος,Μαρία Μαλλούχου, Αυγή Φαρόγιαννη και Μάρκος Ζωίδης

 To «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Luigi Pirandello σε νέα απόδοση της Ροζίτας Σώκου θα σκηνοθετήσει ο Γιώργος Λιβανός στο Studio Kυψέλης. Στη σκηνή θα δούμε τους Καίτη Ιμπροχώρη, Νίκος Γιάννακας, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Όλγα Πρωτονοταρίου, η Σοφία Μπεράτη, η Λίλη Τέγου, η Ζωρζέτ Μιρόν, ο Άγγελος Δεληκάρης, ο Ανδρέας Ζαχαριάδης και ο Χρήστος Μαραθιάς.

Την παράσταση συνοδεύει μουσικά στο πιάνο η Νίκη Γκουντούμη.

 Μία μέρα πριν αναχωρήσει για την Επίδαυρο, όπου θα πραγματοποιηθούν οι τελευταίες πρόβες εν όψει της πρεμιέρας της Παρασκευής για την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, οι εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής είναι πολλές για τη Βασιλική Τρουφάκου. Τίποτα όμως δεν την πτοεί, γιατί, όπως επισημαίνει, είναι και αυτή μια ακόμα δουλειά που την ευχαριστιέται!

Όπως χάρηκε και την τηλεοπτική σειρά «Daddy Cool» στην οποία πρωταγωνιστούσε τα δύο τελευταία χρόνια. «Ανέβασα μια φωτογραφία τώρα που τελείωσε η σειρά και έγραψα πόσο ωραία πέρασα, πόσο υπέροχοι ήταν οι συνεργάτες… Το εννοούσα!» εξομολογείται με ένα πλατύ χαμόγελο. Παρόλο που δηλώνει με απόλυτη ειλικρίνεια ότι κάνει τηλεόραση «για να έχει την ευχέρεια της επιλογής στο θέατρο», φαίνεται να έχει βρει και εκεί τα καλλιτεχνικά της πατήματα. Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει όμως το μαγνητοφωνάκι δεν θα καταγράψει μόνο όλα όσα αναφέρει για τις άρτιες συνθήκες που της δημιουργούν ευφορία στον επαγγελματικό στίβο αλλά και όλα όσα τη θυμώνουν, την αγανακτούν και την απογοητεύουν. Παράλληλα δεν θα διστάσει να πάρει θέση για το τοπίο που επικρατεί σήμερα, καθώς, όπως διατείνεται, «χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία». Και φυσικά κάποια στιγμή η κουβέντα θα φτάσει και στη γενιά μας…

photo:Spyros Chatziagelakis

 Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα; Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ή να περνάς καλά σε μια δουλειά;

Όταν έχω καλή σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους καλούμαι να συνυπάρξω, είναι ανακουφιστικό. Πιστεύω πως αυτό αποτελεί εχέγγυο για την επιτυχία. Εξάλλου ο συγκεκριμένος χώρος είναι η ζωή μου.

Αν κάνεις δηλαδή μια αναδρομή στην πορεία σου, δεν σκέφτεσαι μόνο τις εξαιρετικές δουλειές αλλά και αυτές στις οποίες πέρασες καλά και ας μην ήταν το αποτέλεσμα το προσδοκώμενο.
Είχα την τύχη να μη βρεθώ σε δουλειές που πήγαν άσχημα ή δεν πέρασα καλά. Έχει τύχει να συμμετάσχω σε δουλειές που πήγαν καλά, που αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αλλά εγώ δεν πέρασα καλά. Είναι σύνθετο πράγμα το θέατρο, ο καλλιτεχνικός χώρος. Είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Συνυπάρχεις με ανθρώπους που δεν ξέρεις και πρέπει σε πολύ σύντομο διάστημα να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις, να τους αποδεχτείς, να τους καταλάβεις και να προχωρήσεις μαζί τους. Όλοι είναι απαραίτητο να συνεργαστούν σαν τα μέλη μιας άρτιας συντονισμένης κομπανίας.

Γιατί "πρέπει να τους αγαπήσεις"; Δεν αρκεί να τους αποδεχτείς και να δουλέψεις μαζί τους;
Το να κάνεις θέατρο και να αλληλεπιδράς συνεχώς με τους άλλους είναι μια ξεχωριστή διαδικασία. Προϋποθέτει πιο βαθιά αποδοχή και κατανόηση, τουλάχιστον όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τη συγκεκριμένη δουλειά, για να καταφέρεις να συμβιώσεις αρμονικά και να πάνε όλα καλά. Πρέπει να συνεργαστείς και να συντονιστείς. Να λειτουργήσεις σωστά σε επικοινωνιακό επίπεδο. Χρειάζεται να επικοινωνήσεις με τον κατάλληλο τρόπο και να υιοθετήσεις τους απαιτούμενους κώδικες. Είναι ανάγκη να καταλάβεις και να αποδεχτείς τους άλλους, να συνυπάρξεις μαζί τους. Μόνο έτσι θα πάνε όλα καλά.

Στην «Ειρήνη» πόσο δύσκολο είναι αυτό, δεδομένου ότι οι συντελεστές είναι πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες και προέρχονται από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους;
Αυτή είναι και η ομορφιά της συγκεκριμένης παράστασης. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να λάβω μέρος και που μου αρέσει που συμμετέχω παρά τις δυσκολίες. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο ως ηθοποιός, ως καλλιτέχνης σε τούτη τη χώρα. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο συνεργασίας. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα μεγάλων ηθοποιών που κάνουν συνεχώς το ίδιο πράγμα, καθώς ξέρουν ότι θα πετύχει, ότι θα πάει ο κόσμος να τους δει, ότι δεν θα χρειαστεί να εκτεθούν. Εμείς κολυμπάμε σε άγνωστα νερά. Το υλικό μας είναι υβριδικό και το σχήμα μας ετερόκλητο. Άτομα από διαφορετικούς χώρους ‒ηθοποιοί, τραγουδιστές, λυρικοί τραγουδιστές‒ χρειάστηκε να συνυπάρξουμε, να συνεννοηθούμε, να καταλάβει ο ένας τον άλλο, να αγαπηθούμε και να προχωρήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά συνάμα είναι και κάτι μαγικό. Εγώ δεν το είχα ξανακάνει και μάλλον δεν θα το ξανακάνω.

Είναι μια παράσταση ονειροφαντασίας;
Ναι, ναι. Πιστεύω πως υπάρχει μια μαγεία στο υλικό. Είναι το στοίχημά μας. Περιμένουμε να δούμε αν θα το καταλάβει και ο κόσμος.

Αυτό που αναφέρει το Δελτίο Τύπου, ότι το ρόλο του Τρυγαίου θα ερμηνεύσει ο πάντοτε απρόβλεπτος Τζίμης Πανούσης, πόση ασφάλεια και πόση ανασφάλεια μπορεί να δημιουργήσει κατά τη συνεργασία μαζί του;
Ο Τζίμης είναι ονειρεμένος συνεργάτης και με μια σχετική απειρία. Έχει βέβαια πείρα από τον πολύ κόσμο, από την έκθεση, και αυτό είναι πάντα το ζητούμενο. Να μπορεί ο καλλιτέχνης επί σκηνής να αποκαλύψει κάτι περισσότερο, όχι απλώς να δείξει το προφανές, κάτι πιο δικό του, άρα πιο ανθρώπινο και πιο σπουδαίο. Ο Τζίμης είναι κάποιος που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της σάτιρας, έχει δεχτεί πυρά, έχει δεχτεί όμως και την αγάπη του κόσμου, συνεπώς, ως προς αυτό, έχει κάτι πολύ χρήσιμο για μια τέτοια παράσταση, ταιριαστό και γνώριμο. Ωστόσο για να μπει στο κέντρο κυριολεκτικά μιας τέτοιας παράστασης και να αλληλεπιδράσει χρειάστηκε και αυτός χρόνο, όπως και εμείς. Ο Τζίμης όμως είναι μοναδικός γιατί δεν έχει ατζέντα ούτε ανασφάλεια προσωπική. Βουτάει! Δεν σε δυσκολεύει!

Το σκαθάρι που εκτρέφει ο Τρυγαίος μεγαλώνει με τα περιττώματα. Αυτός ο συνειρμός του Αριστοφάνη χιλιάδες χρόνια πριν πώς μεταφράζεται σήμερα; Εσένα τι σου φέρνει στο μυαλό;
Από τη φούσκα του χρηματιστηρίου μέχρι τον παροξυσμό των reality, μέχρι οτιδήποτε στο οποίο δίνουμε τεράστια σημασία και τελικά είναι ένα μάτσο χάλια. Είναι μια αλληγορία, μια μηχανή που κινείται με απόβλητα.

Υπάρχει όμως και η οπτική ότι το χειρότερο που αποβάλλει το σώμα μας αυτό θα μας οδηγήσει και στον ουρανό…
Ναι, εξαρτάται από το πώς θα το δει κανείς. Βάζει το σκαθάρι, δεν βάζει μια μηχανή. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια περίοδο που όλα είχαν ένα πιο ανθρώπινο χαρακτήρα, ήταν πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο. Δείχνει μια ανθρώπινη διάσταση των πραγμάτων. Ότι όλα εξαρτώνται από μας.

Σήμερα θα μπορούσαμε να στείλουμε μια Θεωρία, όπως αυτή που θα ερμηνεύσεις στην παράσταση, στην αντίστοιχη ελληνική Βουλή;
Σήμερα υποφέρουμε. Σήμερα η Θεωρία δεν σημαίνει τίποτα για μας. Η σχέση που έχουμε αναπτύξει με την πολιτική και η απενοχοποίηση που νιώθουμε είναι ίδιον της εποχής μας. Δεν ασχολούμαστε, δεν θέλουμε να δούμε, να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ειδήσεις. Είναι μια περίεργη στάση, είναι ένα είδος «αυτισμού». Απαιτείται μια ισορροπία, να ισορροπήσεις την προπαγάνδα, από όπου και αν αυτή εκπορεύεται, με την πληροφόρηση, καθώς δεν γίνεται να μην ενημερώνεσαι κιόλας. Εμένα αυτό με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα, δηλαδή το πώς συνδέεται η τέχνη με τη σημερινή κατάσταση. Για κάποιο λόγο ο κόσμος φαίνεται να έχει ακρωτηριασμένη αντίληψη. Πιστεύει ότι δεν χρειάζεται το θέατρο, την τέχνη, ότι θα ασχοληθεί με αυτά όταν θα έχει χρήματα.

Ο κόσμος το πιστεύει ή η πολιτική απαξιώνει πλήρως την ανάγκη του για πολιτισμό;
Ναι, όταν, για παράδειγμα, δεν υπάρχει επιχορηγούμενο θέατρο, αυτό γίνεται με πολύ σκληρούς όρους, με ερασιτεχνικούς όρους. Αυτή τη στιγμή το θέατρο τροφοδοτείται από μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων 20-35 ετών που προτίθενται να δουλέψουν σχεδόν αμισθί, δεν έχουν οικογένεια. Και εγώ έχω δουλέψει αμισθί, έχω ασχοληθεί με πράγματα που αγαπώ, απλώς δεν μπορεί να ισχύει μόνο αυτό.

Η απόφαση της υπουργού Πολιτισμού αναφορικά με τις επιδοτήσεις σε κάνει πιο αισιόδοξη;
Μακάρι να γίνει. Ο Ακύλλας (Καραζήσης) μου είχε πει ότι στη Γερμανία πήγε να κοπεί η επιχορήγηση σε κάποιον περιφερειακό θίασο και έκαναν ολονυχτία όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Ένα είδος διαμαρτυρίας. Έχουν αντανακλαστικά. Κατανοούν τη σπουδαιότητα της κατάστασης, ότι δεν πρόκειται για πολυτέλεια. Χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία. Όμως δεν γίνεται αυτό. Αν δεν παράγεις πολιτισμό στη γλώσσα σου, στον τόπο σου, στην εποχή σου, δεν υπάρχεις, αλλά δεν το ξέρεις.

Εγώ έχω πει όχι σε δουλειές εξαιρετικές γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω με τα χρήματα που έδιναν. Δεν το θεωρώ σωστό, πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί κανόνα. Αλίμονο αν είσαι σε ανέχεια, δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Εγώ έχω την ευχέρεια της επιλογής. Γι’ αυτό παίζω στην τηλεόραση. Τον «Μισάνθρωπο» που θα κάνω με την Ιόλη Ανδρεάδη ήθελα πολύ να τον κάνω, όπως και το σίριαλ στην τηλεόραση και την ταινία στην οποία συμμετέχω.

Τι ταινία θα κάνεις;
Δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι για το σίριαλ στο οποίο θα παίξω, στο Star, που δεν έχει αποφασιστεί ο τίτλος του. Είναι μια κωμική σειρά.

Μετά τον τραγικό θάνατο της Μαίρης Τσώνη έγραψες μεταξύ άλλων στο facebook ότι αγαπήθηκε ομόψυχα γιατί δεν έκρυψε ποτέ αυτό που της συνέβη. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι όταν ένας άνθρωπος βιώνει κάτι τέτοιο να το ομολογήσει; Γενικά πόσο εύκολο είναι να δείχνουμε το σκοτάδι μας;
Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, θέμα ανθρώπου. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι με έναν υπέροχο τρόπο διάφανοι, βλέπεις μέσα τους, και άλλοι που δεν αποκαλύπτονται. Δεν θέλω να πω ότι είναι απαραίτητα κακό να μη δείχνεις τα πάντα. Ιδιαίτερα όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο ούτε μπορείς ούτε πρέπει να πεις τα πάντα. Πρέπει να προστατευτείς. Υπάρχουν άνθρωποι που υψώνουν έναν τοίχο γύρω τους για να προστατευτούν και άλλοι που εγκλωβίζονται σε αυτή τη μορφή προστασίας. Αυτό δεν γίνεται. Ιδιαίτερα στη δουλειά μας αυτό είναι το ζητούμενο, να ανακαλύψεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Πρέπει να ξέρεις τι νιώθεις και τι αποκαλύπτεις.

Είναι πιστεύεις μια μάστιγα της γενιάς μας αυτά τα σκοτάδια, αυτή η μαυρίλα; Είναι ένα φαινόμενο πιο έντονο τώρα λόγω κρίσης ή πάντα υπήρχε;
Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Εμείς αντιμετωπίζουμε το τέλος της προοπτικής. Και πάλι καλά τα καταφέρνουμε, γιατί μπορούμε να αφουγκραστούμε την άρνηση. Εγώ, όταν σκέφτομαι σε τι καιρούς ζω και με τι διλήμματα είμαι αντιμέτωπη, προβληματίζομαι ιδιαίτερα. Είναι το τέλος της προοπτικής. Όλοι μας λένε ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει. Νομίζω πως είναι ίδιον του ανθρώπου να ελπίζει. Επίσης, η ελπίδα γεννά την πίστη, τη χαρά, τα πάντα. Εγώ δεν θέτω το πρόβλημα ηλικιακά. Θεωρώ ότι όλες οι ηλικίες βιώνουν το γολγοθά τους. Δεν νομίζω πως  υπάρχει διαφορά. Ο άνθρωπος είναι ευρηματικό ον και θα επινοήσει κάτι. Πιστεύω πως αντισταθούμε σε ένα βαθμό και θα προκύψει κάτι νέο.

Ας κλείσουμε με αυτό που ανέφερες και πριν, ότι στην Ελλάδα, αν και δουλεύεις οκτώ χρόνια, ακόμη σε θεωρούν νέα ηθοποιό. Γιατί;
Η πίτα είναι πάρα πολύ μικρή. Ο καθένας πρέπει να διατηρήσει τη θέση του όσο περισσότερο μπορεί. Ένας τρόπος είναι να αφαιμάξει τα νιάτα. Οπότε μένουμε μέσα σε μια αόριστη μαθητεία μέχρι τα 40 κάτι και σε μια απροσδιόριστη νεότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι ότι είμαστε μια γενιά που θα γεράσει πριν ενηλικιωθεί. Είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου γι’ αυτή τη γενιά. Έχουμε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας, αφού στηριζόμαστε στους άλλους, στη βοήθεια των γονιών μας, της οικογένειας.

Η Βασιλική Τρουφάκου συμμετέχει στην παράσταση «Ειρήνη» του Αριστοφάνη που θα παρουσιαστεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 21 και 22 Ιουλίου.

Για να δείτε τους υπόλοιπους σταθμούς της περιοδείας και για να διαβάσετε πληροφορίες για την παράσταση κάντε κλικ εδώ.

Οι «Βάκχες» είναι το κύκνειο άσμα του Ευριπίδη. Γράφτηκαν ενώ ο ποιητής βρισκόταν στη Μακεδονία το 407 π.Χ. και παρουσιάστηκαν από το γιο του στην Αθήνα το 405 π.Χ., αφότου ο ίδιος είχε πεθάνει.

Στις «Βάκχες» κεντρικός ήρωας είναι ο θεός Διόνυσος. Αυτό είναι μοναδικό γεγονός για όλη την τραγική δημιουργία της εποχής εκείνης. Είναι η μοναδική τραγωδία, από όσες έχουν διασωθεί τουλάχιστον, στην οποία τραγικός ήρωας δεν είναι κάποιος θνητός. Αυτό υποσκάπτει τα ίδια τα θεμέλια της τραγικής φόρμας, καθώς σε ένα θεό τίποτα δεν μπορεί να φέρει οριστική τραγική κατάληξη. Ένας θεός δεν πεθαίνει, δεν νικιέται οριστικά, δεν μπορεί να υποφέρει όσα η ανθρώπινη ύπαρξη. Έτσι δεν μπορεί να οδηγήσει και το κοινό σε μια τραγική ταύτιση με τον ίδιο.

Είναι ίσως το μόνο έργο του Ευριπίδη στο οποίο το κέντρο της αφήγησης δεν είναι μια ιστορία, μια δράση, μια ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά η διαρκής μεταμόρφωση κάθε ήρωα. Επιπλέον, ο Ευριπίδης, που ιστορικά ολοκληρώνει την τραγική ποίηση του 5ου αιώνα π.Χ. στην Αθήνα, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα της τραγικής φόρμας με το να επικεντρωθεί στη γραμμική αφήγηση των γεγονότων. Έτσι μετέθεσε το σκηνικό βάρος από την τραγικότητα των ηρώων στην «περιπέτεια».

Ίσως αυτό το στοιχείο να είχε ως βάση η σκηνοθετική ματιά του Έκτορα Λυγίζου που μας παρέδωσε μια παράσταση κατά βάση αφηγηματική, η οποία δεν στερούνταν πρωτοτυπίας, έμπνευσης και σκληρής δουλειάς συνόλου υποκριτών με σπάνιο σκηνικό τάλαντο.

Οι οκτώ ηθοποιοί ξετυλίγουν στο κοίλον της Επιδαύρου τρεις μοβ κυλίνδρους ‒ διόλου τυχαία η επιλογή του χρώματος, που στη συνέχεια με τους φωτισμούς (φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης) γίνεται καφέ, όταν με τα σώματα των ηθοποιών μοιάζει με τον κορμό του δέντρου, από όπου η Αγαύη θα κατασπαράξει σαν άλλη Μήδεια το γιο της Πενθέα. Τα κοστούμια τους σαν προβιές ζώων ή σύγχρονα ταγάρια αποκολλώνται από το σώμα μαζί με κάποια σιδερένια εξαρτήματα. Έτσι όποιος ήρωας πιστεύει στο θεό μεταμορφώνεται ακόμα και εξωτερικά, ντύνεται στα λευκά και τα μικρά σίδερα που κατρακυλούν στο υφασμάτινο δάπεδο μοιάζουν σαν ραβδάκια νεράιδας σύγχρονου παραμυθιού που τον ακούμπησαν και τον προσηλύτισαν στη νέα θρησκεία του Βάκχου (σκηνικό-κοστούμια: Κλειώ Μπομπότη).

Ο Διόνυσος του Αργύρη Πανταζάρα έχει έντονη την ανθρώπινη διάσταση αποκρύπτοντας τη θεϊκή. Ο λόγος του είναι καθαρός, με μια φυσική ροή. Οι κινήσεις του ελάχιστες, κυρίως με τα χέρια, καθώς σαν ταχυδακτυλουργός προσπαθεί να μαγέψει το κοινό του. Δεν μοιάζει να πέφτει βαρύς πάνω στους ανθρώπους και να τους συνθλίβει. Περισσότερο η μορφή του θυμίζει πνεύμα.

Οι Ανέζα Παπαδοπούλου και Χρήστος Στέργιογλου είναι ένα εκπληκτικό δίδυμο ως Κάδμος και Τειρεσίας. Η σκηνική εμπειρία τους αλλά και η χημεία που έχουν χαρίζει ένα απολαυστικό αποτέλεσμα με κωμικές πινελιές.

Η Μαρία Πρωτόπαππα παρουσιάζει έναν αποφασιστικό Πενθέα, με τη δυναμική της παρουσία να γεμίζει την Επίδαυρο που παλεύει να οχυρώσει την πόλη απέναντι στην έλευση της νέας θρησκείας. Τον ίδιο ρόλο θα ερμηνεύσει στη συνέχεια και ο Βασίλης Μαγουλιώτης με μια αφοπλιστική απόγνωση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, όταν η κατάσταση με τις Βακχίδες θα έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο, αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Εντυπωσιακοί επίσης η Ανθή Ευστρατιάδου και ο Άρης Μπαλής ως αγγελιαφόροι που περιγράφουν τα γεγονότα με ένα σώμα και μια φωνή και πραγματικά συνεπαίρνουν.

Αυτό που ξένισε στην παράσταση ήταν η παντελής έλλειψη μουσικής. Ένα από τα βασικά ἡδύσματα («καρυκεύματα») που έλεγε και ο Αριστοτέλης για το αρχαίο δράμα (ο λόγος στη τραγωδία να έχει «ῥυθμὸν καὶ ἁρμονίαν καὶ μέλος»), που κατά τη γνώμη μου θα τροφοδοτούσε σε αρκετά σημεία την αφήγηση.

Η παράσταση του Έκτορα Λυγίζου μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και μου άρεσε, αλλά θα την εκτιμούσα περισσότερο αν ο σκηνοθέτης ξεκαθάριζε εξαρχής τις προθέσεις του, δηλαδή αν διευκρίνιζε ότι ήταν «βασισμένη στις ‘‘Βάκχες’’ του Ευριπίδη», αφού απουσίαζαν πολλά μέρη της τραγωδίας αλλοιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά της.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να βιώσει κανείς το μέγεθος της αποτρόπαιης πράξης της Αγαύης αν δεν ακούσει το θρήνο της. Δεν ξέρω πώς μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει «βακχίζομαι», τη μέθη και την ένθεη μανία του Διονύσου, αν δεν δει τις ίδιες τις Βάκχες, το χορό των μαινάδων γυναικών. Δεν ξέρω αν αρκεί απλώς η περιγραφή των ηθοποιών. Αυτά σε ένα πρώτο επίπεδο.

Γιατί από εκεί και πέρα μπορούν να τεθούν πολλά ερωτήματα για το πόσα ουσιαστικά κομμάτια χάνει ο θεατής από έναν ακρωτηριασμένο Ευριπίδη. Θα δώσω ένα παράδειγμα. Το τραγικό στοιχείο στις «Βάκχες» δεν αφορά τα πάθη του Πενθέα, αφορά το θάνατο και την ανάσταση του Διονύσου. Ένας θνητός μπορεί μόνο να πεθάνει. Ο θεός Διόνυσος μπορεί και να αναστηθεί μέσα από τα σκορπισμένα του μέλη. Η υπέρβαση της ίδιας της θνησιγενούς ύπαρξης καθιστά εφικτή την τραγική ενόραση, δηλαδή, ενώ όλοι οι άνθρωποι ποθούν την ολοκληρωτική υπέρβαση, μόνο ένας θεός το καταφέρνει και αυτός πληρώνοντας το στιγμιαίο θάνατό του.

Στην παράσταση του Έκτορα Λυγίζου ο θεός Διόνυσος είχε μια τόσο guest διακριτική παρουσία, που, αλίμονο, αν κανείς μπορέσει έστω και να υποψιαστεί αυτό το στοιχείο.

Η αγαπημένη τηλεοπτική σειρά που τη δεκαετία του ’80 καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατές στους δέκτες της δημόσιας τηλεόρασης θα διασκευαστεί και θα μεταφερθεί τη προσεχή θεατρική σεζόν σε μεγάλη θεατρική σκηνή της Αθήνας.

Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει ο ταλαντούχος Μάνος Πετούσης συμφώνησε τα δικαιώματα με τις κυρίες Γκούφα και Μεσθεναίου. Σε λίγες μέρες θα επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες για το θίασο και τη θεατρική στέγη αυτού του φιλόδοξου εγχειρήματος.

Στη θρυλική σειρά το σενάριο ήθελε τον Αντώνη Ζάγκουρα να είναι ένας νεαρός ρεμπέτης, που έρχεται από τη Σύρο στην Αθήνα αναζητώντας την τύχη του. Γίνεται μέλος μιας ρεμπέτικης κομπανίας κι ακολουθεί συναρπαστική διαδρομή γεμάτη έρωτες, επιτυχίες, αλλά και πολλές απογοητεύσεις, μέχρι που κερδίζει την κοινωνική και καλλιτεχνική καταξίωσή του.

Ακούγονταν δημοφιλή τραγούδια των Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χατζηχρήστου και άλλων, που θα απολαύσουμε και στην παράσταση, αποτυπώνοντας την ατμόσφαιρα της περιόδου 1930 - 1960. Το σάουντρακ έγινε πλατινένιο, ξεπερνώντας τις 100.000 πωλήσεις.

Αλησμόνητες έμειναν και οι ερμηνείες των ηθοποιών που συμμετείχαν στα επεισόδια της σειράς (Αντώνης Καφετζόπουλος, Δημήτρης Καταλειφός, Ηλίας Λογοθέτης, Φίλιππος Σοφιανός, Ντίνα Κώνστα, Ρίκα Βαγιάννη, Γρηγόρης Δανάλης, Θέμις Μπαζάκα,, Πέγκυ Σταθακοπούλου κ.α)

Λίγους μήνες πριν την πρεμιέρα στις 13 Σεπτεμβρίου, στο Χαϊδάρι, ο σκηνοθέτης θα παρουσιάσει μια ιδιαίτερη εκδήλωση μ’ αφορμή την παράσταση και σκοπό όλων την ενίσχυση του «Χριστοδούλειου Ορφανοτροφείου Θηλέων». Την παρουσίαση της εκδήλωσης θα αναλάβουν οι ηθοποιοί Ζέτα Δούκα και Δημήτρης Μακαλιάς.

 Εκεί θα απολαύσουμε πλάνα από τη σειρά «Το Μινόρε της Αυγής» ενώ η Αθηναϊκή Κομπανία όπως και τότε θα εκτελέσει ζωντανά τα τραγούδια μαζί με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες που ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί. Η είσοδος θα είναι προαιρετική στα 5 ευρώ.

Η αφισοκόλληση αποτελεί έναν παραδοσιακό αλλά δυνατό ακόμη τρόπο διαφήμισης και προβολής μιας παράστασης. Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που οι παραστάσεις ταξιδεύουν στην περιφέρεια οι κολόνες της ΔΕΗ, οι τζαμαρίες των καταστημάτων αλλά και κάθε γωνιά γεμίζουν με γνωστές και άγνωστες φάτσες πρωταγωνιστών.

Τα τελευταία χρόνια ξεπροβάλλουν καθημερινά και στο timeline του facebook, υπενθυμίζοντάς μας την παράσταση. Πρόσφατα μία από αυτές πέτυχε αρκετές κοινοποιήσεις και σχόλια τόσο για το ιδιαίτερο στήσιμό της όσο και για τους ξεχωριστούς πρωταγωνιστές της. Ο λόγος για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με τη Μαίρη Βιδάλη.

Είδα την αφίσα σε τόσους τοίχους, όχι μόνο θεατρόφιλων φίλων αλλά και ανθρώπων που σπάνια ή ουδέποτε επισκέπτονται τις θεατρικές αίθουσες. Οι περισσότεροι σχολίασαν τη διπλή διανομή στο ρόλο του Ορέστη των Γιάννη Αϊβάζη και Κώστα Φραγκολιά, ενώ άλλοι χλεύασαν την Κλυταιμνήστρα της Λουκίας Παπαδάκη (της  Σάντρας του Νίκου Φώσκολου) ‒ λες και δεν έχουν υπάρξει άλλοι με χειρότερες τηλεοπτικές παρουσίες που έχουν πολλάκις ερμηνεύσει αρχαίο δράμα.

Αφού λοιπόν πέρασα και εγώ το πρώτο στάδιο και μπήκα στο «παρεάκι» του σχολιασμού, στη συνέχεια αναρωτήθηκα τα εξής. Πρώτον, πόσες αντίστοιχες κακόγουστες αφίσες υπάρχουν και δεν τις «κράζει» κανένας. Δεύτερον, γιατί αν κάποιος κατά γενική ομολογία «ταλαντούχος» ηθοποιός ή σκηνοθέτης κάνει μια πατατιά όλοι την κάνουμε γαργάρα, ενώ με κάποιους άλλους είμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο;

Θα μου πείτε ο «σοβαρός» καλλιτέχνης έχει αποδείξει την αξία του, είναι «αξιόλογος», δεν μπορείς να τον καταποντίσεις και να του κόψεις τα φτερά! Δεν είναι το ίδιο! Είναι άνιση η σύγκριση κ.λπ. 

Αν είναι έτσι, έχετε απόλυτο δίκιο.

Μήπως όμως «χτυπάμε» μόνο αυτούς που ξέρουμε ότι «δεν θα χρειαστούμε»; Αυτούς που είναι έξω από το σύστημα; Ποιοι στην πραγματικότητα τολμάμε να σχολιάσουμε ελεύθερα, ακόμα και την αφίσα, ενός καλλιτέχνη «με κύρος»;

Ανοίγει τον κατάλογο της καφετέριας αποφασισμένη να βρει το πιο δροσερό ρόφημα, όπως μου έχει δηλώσει. Στέκεται στις λεμονάδες. Η ποικιλία μεγάλη, τζίντζερ, πιπερόριζα, μαστίχα… Δεν το σκέφτεται πολύ, παίρνει μια απ’ όλα με πολλά πολλά παγάκια! Ο ενθουσιασμός της με παρασύρει στην ίδια επιλογή.

Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του «Κύκλωπα» στο Θέατρο Δάσους και στη συνέχεια την κάθοδό του στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου η Στεφανία Γουλιώτη βρίσκεται στη συνήθη υπερένταση που βιώνει σε κάθε περίοδο προβών. Μάλιστα, μου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πρέπει τα χέρια σου να καούνε! Με πληρώνεις για να θυσιάσω ένα προσωπικό μου κομμάτι που δεν μπορείς να θυσιάσεις εσύ.» ‒ και ας  παραδέχεται ότι τα σημάδια δεν είναι τόσο έντονα όπως άλλοτε. «Ξέρεις τι γίνεται τώρα; Όχι επειδή είμαι πιο μεγάλη, αλλά επειδή έχω δουλέψει περισσότερο, αυτή η διάλυση δεν με παρασέρνει σαν χείμαρρος, δεν χάνω τον κόσμο. Διοχετεύεται σαν ενέργεια πιο σωστά».

Η Στεφανία δεν θα σου κρυφτεί καθόλου. Ίσως, επειδή είναι τόσο σπουδαία ηθοποιός, αυτό το αφήνει μόνο για τους ρόλους, στη ζωή δεν προλαβαίνει να παίξει δράμι θέατρο. Ξεδιπλώνει την αφοπλιστική της ειλικρίνεια και κάνει τη συζήτηση απολαυστική, ιδιαίτερη και δροσιστική σαν τη λεμονάδα της. Γουλιά δεν μένει στον πάτο.

Ο «Κύκλωπας» είναι ένα σατυρικό δράμα. Ούτε τραγωδία ούτε κωμωδία. Πώς το αντιμετωπίσατε σκηνικά;
Αυτή είναι μια μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί σκηνοθέτες προσπαθώντας να υποστηρίξουν ότι αυτό είναι ένα σατυρικό δράμα. Πολύ συχνά νιώθω ότι καταβάλλεται υπερβολική προσπάθεια για να υποστηριχτεί το είδος αυτό καθαυτό, επειδή φέρει τον συγκεκριμένο τίτλο. Σε μια τραγωδία απλώς παίζεις το έργο, σε μια κωμωδία το ίδιο, και αν βγει αστεία βγήκε. Δεν λες «Οι Βάτραχοι» είναι κωμωδία και το τονίζεις, διότι αυτό είναι το είδος τους κειμένου. Νομίζω ότι υπάρχει μια τάση να ερμηνεύουμε τη σημασία του σατυρικού δράματος ώστε να γίνει πιο εύληπτη.

Και επειδή δεν υπάρχουν άλλα σωζόμενα είδη…
Ναι, και γι’ αυτό φυσικά. Δεν έχει όμως καμία ιδιαιτερότητα. Είναι ένα έργο όπως όλα τα άλλα. Όπου χρειάζεται είναι αστείο και σε άλλα σημεία έχει βάθος και σοβαρότητα. Αυτό που πρέπει να κάνεις ως δημιουργός είναι να «αφουγκραστείς» το κείμενο. Αν αντιμετωπίσεις με έμφαση το επίθετο «σατυρικό», τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Γιατί είναι ένας σπουδαίος μύθος με εξαιρετικά νοήματα, έτσι, αν πεις «Έλα μωρέ, σατυρικό είναι», το απλοποιείς και χάνεις πάρα πολύ από τον πλούτο που διαθέτει.

Υποκριτικά πώς προσεγγίζεις τον Κύκλωπα;
Για μένα ο Κύκλωπας είναι ένας άνθρωπος. Δεν είναι ένα δύσμορφο τέρας, δεν έχει νόημα να το αποδώσεις έτσι, γιατί ούτε κινηματογράφο κάνουμε ούτε μυθολογική απεικόνιση κάνουμε. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ένα φυσικό ελάττωμα ή προτέρημα που είναι έξω από την κανονικότητα ‒αυτό που η κοινωνία ορίζει ως φυσιολογικό‒ και πρέπει να επιβιώσει σε έναν κόσμο κανονικό. Τι έχει κάνει λοιπόν; Έχει πάρει τα μπογαλάκια του και έχει απομονωθεί. Ζει χωρίς ανθρώπους γύρω του, έτσι αισθάνεται πιο ασφαλής. Είναι τρομερό να αισθάνεσαι πιο ασφαλής με τα ζώα και τους σατύρους παρά με τους ανθρώπους και, όταν εμφανίζονται, εσύ να τους τρως γιατί δεν θες να συνυπάρχεις μαζί τους.

Πώς βουτάς στην ανδρική ψυχοσύνθεση;
Αυτό που με προκαλεί είναι αυτό που μόλις σου περιέγραψα. Το τι είναι αυτό που σε κάνει να θες να απομονωθείς από τους ανθρώπους να μην τους αντέχεις και, όταν έρχεται κάποιος κοντά σου, εσύ να τον τρως. Αυτό που σου περιγράφω δεν έχει φύλο. Είναι ένα ανθρώπινο, τερατώδες κομμάτι. Δεν έχει σημασία που λέγεται ο «Κύκλωπας». Θα μπορούσε να ήταν και η «Κυκλώπισσα». Είναι ένα κομμάτι βαθιά πληγωμένο, που αναγκάζει έναν ήρωα να απομονωθεί από τον κόσμο και να επιβάλει τη δική του τάξη πραγμάτων για να επιβιώσει. Αυτό είναι πολύ σκληρό από μόνο του. Δεν έχει φύλο. Όταν λέω αυτά τα λόγια, συναντώ κάτι πολύ προσωπικό μου. Δεν θα κάτσω να σκεφτώ αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Σίγουρα είναι κάτι που προκαλεί τρόμο και φόβο. Όταν όμως βλέπω ότι και εγώ προκαλώ τρόμο και φόβο στους ανθρώπους που ζουν γύρω μου, φοβούνται να μου πουν κάτι, φοβούνται ότι, αν μου πουν αυτό, εγώ θα αντιδράσω έτσι, μου συμπεριφέρονται κάπως γιατί εγώ έχω ένα κομμάτι που τους φοβίζει... χρειάζεται να σκεφτώ αν θα παίξω τον μυθικό ήρωα, τον άνδρα ή τη γυναίκα; Είναι τόσος ο πλούτος που δεν χρειάζεται να ασχοληθείς με αυτό. Γίνεται από μόνο του.

Πότε λοιπόν η Στεφανία προκαλεί τρόμο και σε ποιους;
Στους κοντινούς μου ανθρώπους, γιατί έχω έναν τρόπο πολύ ευέξαπτο, πολύ απρόβλεπτο, και αυτό κάνει τον άλλον να προσέχει πολύ πώς θα μου απευθυνθεί. Αυτό φτωχαίνει πολύ την ύπαρξή μου, αν ο άλλος έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο μου απευθύνεται. Αυτό ήταν τρομακτικό όταν το συνειδητοποίησα. Μάλιστα, σε μια πρόβα, όταν με έπιασε το ηθοποιήστικο και άρχισα να μιμούμαι κάτι τρομακτικό, ο Παντελής (Δεντάκης) μου είπε: «Μην πας μακριά, υπάρχει… είναι εδώ, μη φοβάσαι». Όταν συνειδητοποίησα ότι όντως αυτό υπάρχει, τρόμαξα.

Επομένως, η διαδικασία των προβών λειτουργεί για σένα και ψυχαναλυτικά ως μια διαδικασία αυτογνωσίας;
Είναι μια διαδικασία που, αν δεν γίνει, αυτός που πληρώνει να δει μια παράσταση δεν έχει λόγο να πληρώσει. Αυτό έχω καταλάβει εγώ από την εμπειρία μου στο θέατρο. Με πληρώνεις για να θυσιάσω ένα προσωπικό μου κομμάτι που δεν μπορείς να θυσιάσεις εσύ. Ο θεατής δεν μπορεί να δει κάτι στον εαυτό του και πάει να πληρώσει στο θέατρο, μήπως και μέσω αυτής της διαδικασίας το δει. Αν εγώ δεν σε βάλω σε αυτό τον κόσμο, ώστε να ανοίξεις τον εαυτό σου, τότε τι με πληρώνεις; Για να μιμούμαι τον Κύκλωπα; Και να λέμε μετά τι ωραία που τον έκανα; Όχι, είναι για να ανοίξει η άβυσσος. Αν δεν μπω εγώ σε αυτό το άγνωστο, πώς θα καλέσω και σένα, τον θεατή; Είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που σου περιγράφω. Σχεδόν ακατόρθωτο.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της διαδικασίας;
Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι, και ειδικά οι ηθοποιοί, έχουμε χτίσει πολλές άμυνες που πρέπει να γκρεμιστούν για να ανοίξει αυτή η δίοδος επικοινωνίας που σου περιγράφω. Τουλάχιστον όμως το να παλεύεις γι’ αυτό και όχι για να μιμηθείς ερμηνεύσεις το ρόλο αλλάζει την ποιότητα ύπαρξής σου στη σκηνή.

Πώς καταλαβαίνεις ότι «έχεις ανοίξει την άβυσσο» σε μια παράσταση;
Το καταλαβαίνεις όταν χάνεις τη συνείδησή σου στη σκηνή. Όταν όλα είναι συνειδητά, περιφρουρημένα, φτιαγμένα, ελεγχόμενα κ.λπ., έχεις ένα αίσθημα κακώς εννοούμενης ασφάλειας. Νιώθεις καλά, ότι ήσουν σπουδαίος, ότι έδειξες όλο αυτό που είχες, αλλά δεν έκανες τη δουλειά σου! Είναι άλλη η δουλειά σου να έχεις ξεχάσει τον εαυτό σου. Στη σκηνή, αν πραγματικά έχεις κάνει κάτι καλό, δεν έχεις αυτή τη συνείδηση. Αντίθετα, αν νομίζεις ότι έκανες κάτι επιτυχημένο, έχεις κάνει μια αποτυχία.

Αυτός ο κόσμος της ανθρωποφαγίας που περιγράφεται στην παράσταση, που δεν αποδέχεται τον ξένο, είναι γενικότερα κάτι που υπάρχει στο DNA μας ή σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή γνωρίζει έξαρση;
Αυτό που ανέφερα πριν για εμάς τους ηθοποιούς, αλλά ισχύει και σε ευρύτερο πλαίσιο, ότι συνέχεια χτίζουμε. Χτίζουμε… χτίζουμε ασφάλεια. Θέλουμε να βγάλουμε και άλλα χρήματα για να έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια. Έχουμε γύρω μας τείχη τα οποία θέλουμε να τα κάνουμε ψηλότερα. Έχουμε μια τρομερή αδηφαγία. Χτίζοντας λοιπόν αδιάκοπα και περιφρουρώντας τον χώρο σου βάζοντας σύνορα και «σπέρνοντας πεποιθήσεις» μέσα στους εγκεφάλους των ανθρώπων, σιγουρεύοντας την ανάγκη για ασφάλεια, τον περιφρουρείς τόσο πολύ που οτιδήποτε έξω από αυτόν το θεωρείς ξένο. Πώς το κάνει αυτό ο άνθρωπος όταν είναι ίδιος με όλους τους ανθρώπους του πλανήτη; Όταν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά; Όταν είναι ολόιδιος με αυτούς. Όταν έχει τις ίδιες ανάγκες. Το διαφορετικό είναι αυτονόητο ότι υπάρχει σε έναν πλανήτη πολυποικιλότητας. Δεν υπάρχει όμως κάτι ξένο. Εγώ θεωρώ ότι, όταν μιλάς για την έννοια του διαφορετικού, ξεκινάς λάθος, έχοντας περιχαρακώσει τη θέση σου. Γι’ αυτό για μένα δεν υφίσταται η έλευση του ξένου. Ειδικά στην παράστασή μας, στην οποία συμμετέχουμε εγώ και η Άννα (Καλαϊτζίδου), αυτός ο αντικατοπτρισμός είναι ένα και το αυτό. Είμαστε και γυναίκες και είναι σαν να βλέπεις μια γυναίκα που έχει αρνηθεί τη φύση της και μια που δεν την έχει αρνηθεί. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να δεις δύο γυναίκες να καθρεφτίζονται ως ένα. Το τερατώδες κομμάτι με το δήθεν πολιτισμένο.

Αυτή είναι για σένα και η βασική διαφορά του Κύκλωπα από τον Οδυσσέα; Ο πολιτισμός σε αντίθεση με τον κόσμο των ενστίκτων και της φύσης;
Ναι, που μπορεί τελικά το να ακούς τη φύση να είναι πιο φυσικό. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Κύκλωπας, «όσο γι’ αυτούς που βάλαν νόμους και φέραν μπερδέματα στους νόμους των ανθρώπων». Θα μου πεις είναι λογική η ανθρωποφαγία; Μπορεί και να είναι τελικά, γιατί δεν βλέπουμε και τον πολιτισμένο άνθρωπο να μην ανθρωποτρώει και στη μια περίπτωση και ο Οδυσσέας κατασπαράζει τον Κύκλωπα και ο Κύκλωπας έχει ως μότο του ότι τρώει ανθρώπους. Απλώς ο ένας είναι υποκριτής και ζει μέσα σε έναν πολιτισμό, ενώ ο άλλος το λέει ευθαρσώς. Δεν είναι το ίδιο και οι δύο; Η διαφορά εντοπίζεται στην υποκρισία.

Ο Κύκλωπας λέει: «Χάθηκα, με τύφλωσε ο Κανένας». Ο Κανένας μπορεί να είναι και ο καθένας. Πόσο βασανιστικό είναι όταν δεν ξέρεις, δεν ξέρουμε οι άνθρωποι, την αιτία της δυστυχίας μας;
Ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι κάπως έτσι γεννιούνται και οι θρησκείες. Όταν δεν ξέρεις από πού σου έρχεται η δυστυχία, λες: «Παναγία μου…» Αν δεν ξέρεις από πού σου έρχεται η ευτυχία, λες: «Ο Θεός!» Αλίμονο, δεν μειώνω καθόλου την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν και να καταφεύγουν είτε στο Ευαγγέλιο είτε στο Κοράνι είτε στο Δωδεκάθεο. Θυμώνω τρομερά με την εκμετάλλευση που υπάρχει πίσω από αυτό. Ακόμα και ο Κύκλωπας, που στην αρχή υποτιμά τρομερά τους θεούς και το εκφράζει κιόλας με υβριστικό τρόπο, φτάνει στο σημείο μετά την τύφλωσή του να ζητήσει τον πατέρα του, τον Ποσειδώνα, να είναι παρόν. Είναι τρομερό ότι και εκείνος έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου.

Έχεις δηλώσει ότι ερμηνείες σου που αδιαμφισβήτητα ήταν συναρπαστικές, όπως στην «Ηλέκτρα» του Πήτερ Στάιν και στην «Αντιγόνη» του Λευτέρη Βογιατζή, όπου υποδύθηκες τον Τειρεσία, σε είχαν διαλύσει, και σωματικά και ψυχολογικά. Αυτό το βιώνεις ακόμη για ρόλους που θεωρείς πιο απαιτητικούς;
Ναι, απλώς δεν εκφράζεται τόσο πολύ. Δεν γίνεται πλέον τόσο εμφανές. Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις που ανέφερες ήταν κάτι έντονο και αισθητό προς τα έξω. Στην πρώτη περίπτωση είχα αδυνατίσει, είχε αλλάξει η μούρη μου, ήθελα να παρατήσω τη δουλειά, νόμιζα ότι είμαι άχρηστη, ανήθικη, είχα πάθει κατάθλιψη, δηλαδή είχε «γράψει» πάνω μου όλη αυτή η κατάσταση. Στη δεύτερη περίπτωση μου είχε βγει πολύ ψυχοσωματικά, δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου ένα μήνα. Τώρα πλέον όλη αυτή τη διαδικασία τη βιώνω σαν μια εσωτερική πάλη με τον εαυτό μου. Διαλύομαι γιατί, όπως σου είπα, γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου, αποδέχομαι τις άσχημες πλευρές μου, συνομιλώ με αυτές, αποκαλύπτομαι στον εαυτό μου περισσότερο. Ξέρεις τι γίνεται τώρα; Όχι επειδή είμαι πιο μεγάλη, αλλά επειδή έχω δουλέψει περισσότερο αυτή η διάλυση, δεν με παρασέρνει σαν χείμαρρος, δεν χάνω τον κόσμο. Διοχετεύεται σαν ενέργεια πιο σωστά.

Στη συγκεκριμένη φάση;
Αυτή τη στιγμή που παίζω τον Κύκλωπα η τοξικότητά του ‒έχει τρομερή τοξικότητα ο ρόλος‒ μου ασχημαίνει το πρόσωπο, με ασχημαίνει. Αυτός ο πληγωμένος άνθρωπος έγινε τέρας από κάποια πληγή του, έγινε όμως ένα τέρας και εγώ πρέπει να μπω μέσα σε αυτό. Όλη αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη. Αυτό με διαλύει, όχι όπως παλιά με αϋπνία και ψυχοσωματικά, διαλύομαι αλλιώς. Διαλύομαι γνωρίζοντας τον εαυτό μου.

Ενέχει μαζοχισμό αυτό;
Όχι! Έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα! Ο οικοδόμος, όταν χτίζει μια οικοδομή, πονάνε τα χέρια του. Έχουμε ένα ειδικό εφέ για την παράσταση και πήγαμε να δούμε πώς το φτιάχνουν και διαπιστώσαμε ότι ο τεχνίτης είναι παντού καμένος στα χέρια. Έτσι γίνεται. Αυτό είναι το κανονικό. Δεν είναι κάτι που κάνω εγώ και μπορεί να είμαι καλή ηθοποιός γι’ αυτό. Αυτή είναι η δουλειά μας.

Με αυτά που λες μου φέρνεις στο νου όσα ανέφερες στις 30 Μαΐου στη διημερίδα για τον Λευτέρη Βογιατζή. Μεταξύ άλλων είπες ότι για επτά ολόκληρες ώρες ψάχνατε μια λεπτομέρεια για τον ρόλο του Τειρεσία και την επόμενη μέρα στην πρόβα ήταν σαν να μην είχε γίνει ποτέ αυτό.
Τρομερό, τρομερό περιστατικό! Όλοι περιγράφουν περιστατικά που μας διέλυαν και όντως έτσι ήταν. Βγαίναμε όλοι από τις πρόβες τσακισμένοι. Με την (Εύη) Σαουλίδου θυμάμαι, επειδή στην «Αντιγόνη» στο πρώτο μέρος του έργου έρχεται η Ισμήνη και μετά ο Τειρεσίας, οι μέρες της διάλυσης ήταν ή δικές μου ή της Σαουλίδου. Όμως με πολύ βίαιο τρόπο αυτός ο άνθρωπος προσπαθούσε να μας επικοινωνήσει αυτό που σου λέω, ότι έπρεπε τα χέρια σου να καούνε! Έτσι είναι αυτή η δουλειά. Όλοι λοιπόν περιγράφαμε το πόσο διαλυμένοι βγαίναμε, κάτι που ήταν αλήθεια. Η ιστορία ωστόσο που αφηγήθηκα εμένα με είχε σοκάρει, σαν κοσμοθεωρία, ότι όλα πρέπει να τα εξετάζω από την αρχή και να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο.

Πάντως σε παρατηρούσα και ένιωθα ότι είχες πάρα πολύ μεγάλη ένταση εκείνη τη μέρα…
Η δουλειά που έκανε ο Λευτέρης (Βογιατζής) είναι μια άλλου τύπου διαδικασία. Από τότε που είδα πως υπάρχει αυτός ο τρόπος, παθιάστηκα τρομερά. Έχω βιώσει όλα τα συναισθήματα, γι’ αυτό κάθε φορά που μιλάω έχω αυτή την ένταση. Έχω ενθουσιασμό με αυτά τα θέματα αλλά και ένα μαράζι και μια απογοήτευση που δεν τα καταφέρνω. Ασχολούμαι πολύ με αυτό το κομμάτι και είναι για μένα ένας στόχος ζωής το να πετύχω όλα αυτά που μας έλεγε. Επειδή όμως δεν υπάρχει κάποιος να με καθοδηγήσει αυτή τη στιγμή, δεν τα καταφέρνω. Μετά προσπαθώ με τους μαθητές και πάλι δεν τα καταφέρνω, γιατί μια δραματική σχολή θα σου πει «θέλω ένα αποτέλεσμα θεατρικό αμέσως».

Υπήρχε τελικά μέθοδος ή μη μέθοδος;
Φυσικά και υπήρχε μέθοδος, απλώς δεν ήθελε να την οριοθετήσει και να την ονοματίσει. Για μένα υπάρχει μέθοδος, στον Λευτέρη όμως δεν άρεσε η έννοια της τεχνικής και η έννοια της μεθόδου επειδή σε κρατάει πολύ οριοθετημένο. Για μένα μέθοδος όμως είναι ό,τι είναι συγκεκριμένο με κανόνες και οριοθετήσεις. Έχει έναν πολύ συγκεκριμένο βατήρα από τον οποίο μπορείς να εκτοξευτείς εκτός ορίων, είναι η αλήθεια, και μάλλον γι’ αυτό δεν ήθελε να το κρατήσει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Είχε έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς, ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που ζητούσε αλλά τρομερά δύσκολο να επιτευχθεί. Στόχος του ήταν ο ηθοποιός να φύγει από τη μέση και έψαχνε τρόπους να το πετύχει.

Τότε είχατε επτά ώρες για να ψάξετε μια λεπτομέρεια του ρόλου, την οποία αναιρούσατε κιόλας. Τώρα πλέον που δεν έχεις τόσο χρόνο για πρόβες τι κάνεις;
Κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς! Εγώ ξεκίνησα για τον «Κύκλωπα» σπίτι μου, μόνη. Δούλεψα πάνω στο αρχαίο κείμενο, ψάχνοντας τις λέξεις που μου εντυπώνονταν στα αρχαία ελληνικά στο λεξικό για να βρω τη σημασία τους. Αυτό μου ανοίγει κάποια πεδία. Δεν πρόλαβα να το κάνω για όλες τις σκηνές μου. Θα πάω με όσο έκανα. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Βέβαια το χρόνο σου τον καθορίζεις και εσύ. Αν μου ήταν τόσο απαραίτητο, θα ξυπνούσα στις έξι το πρωί και θα το έκανα.

Ο Καβάφης λέει: «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας / τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις / αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου / αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου». Κοντολογίς, τα στοιχειά και τα φαντάσματα δεν τα συναντάς, απλώς τα κουβαλάς. Τι κουβαλούσες μέσα σου που με το θέατρο εκφράστηκε και εξημερώθηκε;
Το θυμό μου. Νομίζω ότι, αν δεν έκανα θέατρο, θα έπεφτα στα ναρκωτικά. Κάπου έπρεπε να εκτονωθεί ένας εσωτερικός θυμός που υπάρχει μέσα μου και ξεκινά από την οικογένεια, την κοινωνία, το σχολείο, τους κοντινούς μου ανθρώπους και φυσικά από τον εαυτό μου. Επειδή, δυστυχώς κάνω, δηλαδή υπάρχει ένας θυμός που εκτονώνεται μέσα από το θέατρο. Κακώς γιατί δεν πληρώνομαι για να εκτονώνω τον θυμό, αλλά για τους άλλους λόγους που σου περιέγραψα, αυτό είναι ένα κομμάτι που με κάνει περιορισμένη ως ηθοποιό, άσχετα από το πόσο καλή μπορεί να είμαι και από το αν πετυχαίνω πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, είμαι περιορισμένη ως ηθοποιός.

Περιορισμένη;
Εννοώ ότι μόνο οι ρόλοι που έχουν θυμό, που έχουν δυναμική, γράφουν καλύτερα πάνω μου. Δεν γράφουν οι ευαίσθητες κοπέλες. Μπορούν να γράψουν αλλά πολύ πιο δύσκολα. Πολύ πιο δύσκολα πετυχαίνω λεπτές ισορροπίες. Γιατί το πρώτο πράγμα που χρειάστηκε να κάνω στο θέατρο ήταν να εκτονώσω το θυμό μου, γι’ αυτό και η «Ηλέκτρα» πέτυχε τόσο πολύ.

Αυτό δεν σε ιντριγκάρει ώστε να στραφείς προς αυτές τις ευαίσθητες ηρωίδες;
Αυτό προσπαθώ τώρα και αυτό ήταν κάτι που ο Λευτέρης (Βογιατζής) ζητούσε και εγώ τότε βρέθηκα αντιμέτωπη με μια μεγάλη δυσκολία μου.

 Φωτογραφίες Κική Παπαδοπούλου

Η Στεφανία Γουλιώτη πρωταγωνιστεί στον «Κύκλωπα» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη

Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη: Πέμπτη 13 Ιουλίου, 21.15
Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου: Παρασκευή 21 & Σάββατο 22 Ιουλίου, 21:30

Κλείστε θέσεις εδώ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Επιμέλεια κίνησης: Ερμής Μαλκότσης
Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά, Θανάσης Ζερίτης
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Δεντάκης
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Ερμηνεύουν: Στεφανία Γουλιώτη (Κύκλωπας), Άννα Καλαϊτζίδου (Οδυσσέας), Αλεξάνδρα Αϊδίνη (Σιληνός), Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαρία Μοσχούρη, Αμαλία Νίνου, Μυρτώ Πανάγου, Ελένη Τσιμπρικίδου (Σάτυροι), Έφη Ρευματά (Κομπάρσος)

«Τι υπέροχο, αυτοί οι άνθρωποι με θεωρούν πραγματικά ξεχωριστή!»

Ένα κορίτσι πέφτει, πέφτει, πέφτει…Αυτό το κορίτσι είναι η δεκαεννιάχρονη Μάρτα (Αναστασία Κονίδη)που ένα βράδυ τα πνευμόνια της φουσκώνουν από τις υποσχέσεις της φωτεινής και πανέμορφης πόλης και αρχίζει ένα μεγάλο ταξίδι αιωρούμενη από έναν ουρανοξύστη. Στους ορόφους του, θα δούμε και θα ακούσουμε όσα εκείνη δεν θα προλάβει, γιατί ο χρόνος είναι λίγος και οι στάσεις απαγορευμένες.

Ο  Ιταλός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και ζωγράφος, Ντίνο Μπουτζάτι (1906-1972) του οποίου τα διηγήματα δραματοποιήθηκαν γι’ αυτή την παράσταση από τον Κώστα Φιλίππογλου και την ίδια τη σκηνοθέτη, είχε ως σημείο αναφοράς του τον Κάφκα. Έτσι, αν και «παραμυθάς», στερείται μιας αίσθησης ρεαλισμού, απέχει από την πραγματικότητα, χωρίς ελπίδα φυγής, όπως και ο Κάφκα. Τα κείμενά του έχουν μια ατμόσφαιρα μαγείας, ίσως αναγκαία για την ψυχοσύνθεσή του μετά από όσα φρικιαστικά βίωσε ως ανταποκριτής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παράλληλα όμως υπάρχει μια αμφιβολία για το τι είναι πραγματικό και τι παραίσθηση. Τι στα αλήθεια βιώνει ο ήρωας και τι ονειρεύεται. 

Αυτά τα στοιχεία του συγγραφέα νομίζω πως αναδείχθηκαν εξαιρετικά σε μια εμπνευσμένη παράσταση, τρυφερή, ευαίσθητη, με χιούμορ και με άποψη που η Λίλο Μπάουρ σκηνοθέτησε με βάση τη σωματικότητα επιτυγχάνοντας υπέροχες σκηνές που στην ανάμνησή τους ένα μειδίαμα έρχεται στα χείλη.   

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζαν Λεκόκ που ξεκίνησε την μέθοδο του Θεάτρου Complicité στη Γαλλία δούλευε ως δάσκαλος σε κέντρο αποκατάστασης αθλητών και ενδιαφερόταν για το σώμα και την αποκατάστασή του. Ενώ ο Μοσέ Φελντεκράινς, άλλο σημαντικό μέλος του Θεάτρου, είχε ο ίδιος τραυματιστεί και παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι μύες αλλά και πως το μυαλό και η μνήμη των κινήσεων του σώματος μπορούν να κάνουν τα μέλη να δουλέψουν ξανά. Το σώμα και οι λειτουργίες του λοιπόν αποτελούν το βασικό εργαλείο γι’ αυτή τη μέθοδο, σε σημείο που οι άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία, χωρίς λόγια, μόνο με τη σωματικότητά τους. Έτσι η γλώσσα του σώματος γίνεται μια διεθνής γλώσσα. Ίσως γι’ αυτό και η Λίλο Μπάουρ για χρόνια συνεργάτης της ομάδας,,όπως και ο Φιλίππογλου, κατάφερε να επικοινωνήσει τόσο ουσιαστικά με τους Έλληνες ηθοποιούς - Μαρία Καλλιμάνη, Κώστα Φιλίππογλου, Γιώργο Συμεωνίδη, Εριφύλη Στεφανίδου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Τάσο Δημητρόπουλο, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Θάνο Λέκκα, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη και Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη.

Όλοι, ανεξαιρέτως θεατρικής εμπειρίας, λειτούργησαν εξαιρετικά σαν ένα σώμα στη σκηνή, χαρακτηριστική είναι η σκηνή του γυμναστηρίου, πόσο εντυπωσιακά με μόνο τα σώματά τους παρουσίασαν μια αίθουσα με όργανα γυμναστικής. Συγχρονισμός, ταχύτητα, συγκέντρωση, εξαίσια δουλειά συνόλου. 

Το θέατρο φόρμας θριάμβευσε. Εύκολες σκηνικές λύσεις δεν επιλέχθηκαν από την Λίλο Μπάρουρ, ακόμη και οι ανυψώσεις του κοριτσιού γίνονταν από κάποιον συνάδελφό της επί σκηνής, και όχι από τεχνητό μέσο. Οι ηθοποιοί έπαιξαν και τα βίντεο με τους αστροναύτες στη Σελήνη. Όλα χειροποίητα, οι ίδιοι και τα σώματά τους δημιουργοί καθημερινών σκηνικών και λυρικών εικόνων. Το παραμύθι ξεγλιστρούσε εμβόλιμα στον ρεαλισμό και το πραγματικό με το ονειρικό μάχονταν στη σκηνή του Rex με μια μοναδική τέχνη σαν επιδέξιοι ξιφομάχοι. 

Η συμβολή του Κώστα Φιλίππογλου στη δραματουργία ήταν καθοριστική και για την εντοπιότητα της παράστασης. Όπως τα χαρακτηριστικά ταπεράκια της μαμάς, το ελληνικό καμάκι, το fenistil για τα κουνούπια κ.λ.π. 

Στη δραματουργία όμως, σαν να χάθηκε ένας βασικός πυρήνας της  αφήγησης, έλειψε το κεντρικό πρόσωπο- ίσως ένας αφηγητής- ή μια αναγκαία δομή να την κρατήσει, σαν να μην καταλαβαίναμε γιατί παρακολουθούσαμε όλες αυτές, τις πραγματικά πολύ ωραίες σκηνές, ποιοι ήταν όλοι αυτοί και γιατί μιλούσαν. Θα μπορούσαν να μιλούν για τα πάντα. Από τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής και τον έρωτα, μέχρι την επιστήμη και την πολυσημία ενός γεγονότος. Ενώ οι μονόλογοι του κοριτσιού που πέφτει έκαναν ακόμα πιο συγκεχυμένη την κατάσταση. Μια σύνδεση ή έστω ένας ομόκεντρος κύκλος που να οδηγεί σε ένα στόχο ήταν αυτό που μου έλειψε από την ιστορία. Σαν να είδα τους πρίγκιπες και τις νεράιδες του όμορφου παραμυθιού  που με επιτυχία στήθηκε, αλλά να μην κατάλαβα ποτέ που καταλήγει και που αποσκοπεί αυτό το «Μια φορά και έναν καιρό…» του Μπουτζάτι. 

Στο υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα της παράστασης συνέβαλαν τα έξυπνα και πολυμορφικά σκηνικά και κουστούμια  της Όλγας Μπρούμα που έδιναν τη δυνατότητα για πολλές χρήσεις και γρήγορες εναλλαγές, ενώ με τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα και την αξιοποίηση των φώτων led, επιτεύχθηκε μια αίσθηση αιώρησης τόσο της κοπέλας, όσο και των αντικειμένων γύρω της. Σημαντική και η συμβολή της μουσικής του Daniel Freitag.

Το κορίτσι έπεφτε, έπεφτε, έπεφτε μπροστά μας και η πιο σπαρταριστή επίγευση που αποκομίσαμε ήταν δέκα ηθοποιοί που όρμησαν στη σκηνή με σαρωτική ενέργεια δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό, έτοιμοι να βουτήξουν σ’ αυτό το συναρπαστικό, παραμυθένιο ταξίδι με μάτια ορθάνοιχτα και χωρίς μπρατσάκια, κολυμπώντας ελεύθερα αλλά στην ίδια πάντα παραλία. 

Εθνικό θέατρο – Rex / σκηνή Κοτοπούλη, 4-6 Ιουλίου 2017, 21:00

Κλείστε θέσεις εδώ.

«Θέλω τον κόσμο να κόψω στα δύο, να κατοικήσω στο κενό ανάμεσα εγώ, ούτε γυναίκα ούτε άνδρας…»

Ένα δέντρο, φωτισμένο στο κέντρο της σκηνής, έχει φυτρώσει μέσα σε σκορπισμένους στηθόδεσμους, που μοιάζουν πια σαν γάζες πολέμου ή σαν λευκά πρόβατα έτοιμα για τη θυσία, όπως η γυναίκα που παραδίδεται από τον δυνάστη πατέρα στον δυνάστη σύζυγο ‒ στον δεύτερο μάλιστα δίνεται και προίκα για να τη βασανίσει, σύμφωνα με τον Ευριπίδη.

Τρεις άνδρες ντυμένοι σύγχρονοι γαμπροί, στην αντίθεση του ασπρόμαυρου με βάση την αισθητική της παράστασης (κοστούμια Ιωάννα Τσάμη), έτοιμοι να διηγηθούν τη μεγαλύτερη τραγωδία που γράφτηκε για τον έρωτα. Η αρχή θα γίνει εκεί μπροστά στο δέντρο, που, σαν άλλη θυμέλη, θα δεχτεί πολλές φορές τους τρεις υποκριτές.

Το σκηνικό της παράστασης που δημιούργησε η Ελένη Μανωλοπούλου έμοιαζε με μια υπέροχη εικαστική σύνθεση που ξεπήδησε από την documenta 14, που, φωτισμένο από τον Αλέκο Αναστασίου και πλαισιωμένο από το φυσικό σκηνικό του λιμανιού της αρχαίας Επιδαύρου, ήταν μαγευτικό.

Ο Χρήστος Λούλης και ο Μιχάλης Σαράντης θα αφηγηθούν τα γεγονότα που θα επακολουθήσουν με την κινηματογραφική ταχύτητα ενός σεναρίου, καθώς τα λόγια τους είναι δανεισμένα από την ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι (σε μετάφραση Δημήτρη Αρβανιτάκη).

Λίγο αργότερα, όταν η αφήγηση θα δώσει τη θέση της στη δράση, η Μήδεια του Γιώργου Γάλλου θα κάνει την είσοδό της σκηνή και θα είναι η πιο παράξενη που έχεις δει ποτέ. Όχι γιατί δεν είναι γυναίκα, ντυμένη με το ανάλογο κοστούμι, αλλά γιατί δεν έχεις συνηθίσει να αναπαρίσταται αυτός ο ρόλος σε χαμηλούς τόνους, με εκφραστική λιτότητα και σκηνική οικονομία. Η οργή συνήθως εκδηλώνεται με κραυγές, ενώ εδώ τη θέση τους πήραν ενίοτε ακόμα και οι ψίθυροι. Το αποτέλεσμα καθηλωτικό, ευκαιρία μιας πολύπλευρης ερμηνείας της βάρβαρης μάγισσας, που μας χαρίζει η πειραματική και συνάμα εμβληματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζά. 

Μπορέσαμε να καταλάβουμε πιο ουσιαστικά τον αγώνα λόγων μεταξύ Μήδειας και Ιάσονα, ξεπερνώντας το πρώτο επίπεδο, την αρχετυπική αντίθεση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, αντιλαμβανόμενοι τη σύγκρουση ανάμεσα την πανάρχαια μαγεία της δέσμευσης μέσω του όρκου, που αντιπροσωπεύει η Μήδεια ‒είναι χαρακτηριστικό ότι επιλέγεται από τη δραματουργία να δούμε από την αρχή της παράστασης την ηρωίδα να ορκίζει τον Αιγέα ότι θα την φιλοξενήσει‒ ενάντια στον συμφεροντολογικό τρόπο σκέψης του Ιάσονα που έχει θεοποιήσει τα υλικά αγαθά.

Ο ηθοποιός με απίστευτη ακρίβεια και τεχνική υποδύθηκε σε σκηνές τη Μήδεια. Αλλού βγήκε από το σώμα της για να την παρακολουθήσει από άλλο πρίσμα και να περιγράψει σε τρίτο ενικό τα συμβάντα και αλλού διείσδυσε βαθιά σε αυτό και έγειρε σαν πονεμένη γυναικεία φιγούρα στους ώμους του δυνατού άνδρα της εκλιπαρώντας. Για να εισπράξει το απορριπτικό «Και ένα βράδυ έγειρες το κεφάλι σου στον ώμο μου, σαν μικρό κοριτσάκι και ένιωθα απλά πως με βάραινες…»

Ο Χρήστος Λούλης αντιπροσώπευε τον ισχυρό ανδρικό κόσμο στην παράσταση (Ιάσονας, Κρέοντας, Παιδαγωγός και Αιγέας) και εντυπωσίασε με τις λεπτές αποχρώσεις που είχε ντύσει την κάθε προσωπικότητα, ώστε να διαφέρει αισθητά τόσο σωματικά όσο και φωνητικά, έχοντας όμως πάντα ως βάση την κυριαρχία του αρρενωπού στοιχείου.

Σπαρακτικός ο Άγγελος του Μιχάλη Σαράντη, έφερε τη φρίκη των γεγονότων στη σκηνή. Οι παύσεις του καθηλωτικές, σαν να σε συντόνιζαν σε μια κοινή διαδρομή μαζί του. Επίσης πολύ καλή δουλειά είχε γίνει από τον ηθοποιό και στον ρόλο της παραμάνας.

Οι κινήσεις και των τριών έμοιαζαν συχνά με αγγεία αρχαϊκής εποχής, σαν τα σώματά τους να συνέθεταν συνθέσεις που χαρακτηρίζονταν από μια ακρίβεια στις ανατομικές λεπτομέρειες. Κρατούσαν το ρυθμό της παράστασης με τον μετρονόμο και είχαν τον απόλυτο συγχρονισμό.

Όταν η Μήδεια θα αποφασίσει να σκοτώσει τα παιδιά της, θα ξεριζώσει και το δέντρο από το κέντρο της σκηνής. Οι ρίζες και το χώμα θα φανούν, τα δάκρυα θα κυλήσουν. Ο φόνος θα ακουστεί με ένα χορικό και όταν καρδιές και φωνές σιγήσουν. Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου θα φτάσει σε όλες τις γωνιές του κοίλου.

Μπορεί ο Ιάσονας να μιλάει για το πόσο τυφλός ήταν, όμως όλα γύρω του λούζονται στο φως. Τίποτα δεν θυμίζει σκηνικό θανάτου. Ίσως μόνο οι ψίθυροι. Η παιδοκτονία έχει καθαγιαστεί. Τώρα η Μήδεια, ως εγγονή του Ηλίου, μπορεί να κατοικήσει εκεί που της αξίζει, ως άλλη θεά, δικαιωμένη, μακριά από τον ανδρικό ζυγό και την αδικία του. Έτσι η παράσταση θα κλείσει με τους στίχους από το «Υλικό Μήδειας» του Χάινερ Μίλερ (σε μετάφραση Νίκου Φλέσσα, εκδ. Καστανιώτη).

Να είχα παραμείνει το κτήνος που ήμουνα

Πριν ένας άντρας με κάνει γυναίκα του

Η Μήδεια η βάρβαρη η περιφρονημένη τώρα

Μ’ αυτά μου τα χέρια της βάρβαρης

Χέρια ξεπλυμένα ξεθωριασμένα ξεσκισμένα πλήθος φορές

Σε δυο κομμάτια την ανθρωπότητα να σπάσω θέλω

Και στο άδειο διάμεσο να ζήσω Εγώ

Ούτε γυναίκα ούτε άντρας

Θυμίζοντάς μας ότι «Εγώ» πονώ έτσι κι αλλιώς για τον έρωτα, την ξενιτιά, το θάνατο, την απόρριψη και «Εσένα» ανεξαρτήτως φύλου και καταγωγής. Έτσι αυτό το «Ούτε γυναίκα ούτε άνδρας» σαν τελευταίος ψίθυρος θα σε ακολουθήσει και μετά την παράσταση, κάπως σαν να αντηχεί ακόμη…