Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τα τσιγάρα μου και νερό.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Δεν δένομαι με τους χώρους, αλλά με τους ανθρώπους. Το καμαρίνι είναι οι άνθρωποι. Αναφορικά με τους συναδέλφους, είναι δύσκολο να επιλέξεις. Κάθε φορά και μια ξεχωριστή εμπειρία. Ίδιες αγωνίες διαφορετικά ειπωμένες. Τώρα είμαι σε μια πολύ ωραία παρέα! Δώδεκα υπέροχοι άνθρωποι «στριμωγμένοι» σε δύο μικρά καμαρίνια (η Βιβή, η Ελεάνα, οι Νατάσες, η Εύα, ο Πάρης, ο Σπύρος, ο Ευθύμης, ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Κωνσταντίνος). Συζητήσεις, σοβαρές και μη. Εξομολογήσεις, μικροεντάσεις (και αυτές έχουν τη χάρη τους), ατελείωτη πλάκα. Μπερδεύονται τα μολύβια, μπερδεύονται τα γέλια, μπερδεύονται οι σκέψεις.

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα υπαίθρια καμαρίνια στις περιοδείες. Μέσα στο δάσος, δίπλα στη θάλασσα, πάνω σε αρχαίες πέτρες. Να προσπαθείς να στηρίξεις το καθρεφτάκι για να βαφτείς, να βιάζεσαι να προλάβεις το φως.

 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Μια διαδρομή από το καμαρίνι στην ορχήστρα της Επιδαύρου.

 

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια γουλιά νερό, κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

 

Η Μαρούσκα πρωταγωνιστεί στις «Τρεις αδελφές» του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά

στο Θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις

Iάκχου 19, Γκάζι Τ: 210. 3425170

 

Πέθανε, σήμερα στις 9:30 μετά από χρόνιο αναπνευστικό νόσημα, ο  σημαντικός σκηνογράφος Γιώργος Ασημακόπουλος.

 «Η Ηρα και το παγόνι», θέατρο Βρετάνια, «Τι είδε το χρυσόψαρο», θέατρο Αθηνών, «Εξ επαφής», θέατρο Δημήτρης Χορν, «Σεσουάρ για δολοφόνους», θέατρο Αποθήκη, «Ψυχολογία Συριανού συζύγου», θέατρο Χυτήριο, «Ξανθιά φράουλα», θέατρο Κάππα, «Φον Δημητράκης», θέατρο Βεάκη, «Μπαμπάδες με ρούμι», θίασος Χαλκιά - Παρτσαλάκη σε περιοδεία, «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Ο Βιολιστής στη Στέγη» είναι μόνο μερικά από τα σκηνικά του που θα θυμόμαστε. 

Όταν τον ρωτούσαν «Ποια είναι τα κριτήρια για να δεχθείτε να σκηνογραφήσετε μια παράσταση;» Απαντούσε: «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να μου δίνει το έναυσμα να κάνω κάτι καινούργιο. Το να κάνω πράγματα που έχουν ειπωθεί ή που έχω ξανακάνει δεν μου λέει κάτι».

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη στις 14:00 στο Α’ Νεκροταφείο. 

 

Οι δρόμοι της πόλης βιώνουν το δικό τους κυκλοφοριακό έμφραγμα λόγω εορτών. Έχει κανείς την αίσθηση πως δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του. Στο φιλόξενο φουαγιέ του Θεάτρου Ιλίσια Βολανάκης επικρατεί απόλυτη ησυχία καθώς το « Ring» βρίσκεται σε εξέλιξη. Το διασχίζω ακροποδητί και μπαίνω στο καμαρίνι της Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη, που με ένα ρόλο έκπληξη στο «Φοβάσαι;» του Άνταμ Σάιντλ κερδίζει τις εντυπώσεις . Εκεί, ανάμεσα στην μπλε τούρτα της αγαπημένης της Τζοάν, μιας «καλής Σαμαρείτισσας», που, «όπως είναι εμφανές και στο κείμενο, δεν έχει παιδιά»,μου δηλώνει με βαθιά ενσυναίσθηση για την ηρωίδά της, κατανοείς αμέσως γιατί η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη καταφέρνει όλα αυτά τα χρόνια να μας εκπλήσσει στη σκηνή και στην οθόνη.  

 

Το συγκεκριμένο έργο κινείται στα ρευστά όρια νοσηρού και κανονικού. Εσείς πού τοποθετείτε την ηρωίδα την οποία υποδύεστε;

Νομίζω πως η Τζοάν είναι μια κανονική γυναίκα, η γειτόνισσα, η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Όμως, επειδή το έργο έχει δύο ακραίους χαρακτήρες, η εν λόγω γειτόνισσα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, δεν είναι μια βαρετή ύπαρξη. Σε ορισμένα θέματα έχει μια δόση υπερβολής.

Αυτό είναι ίδιον των σύγχρονων κοινωνιών; 

Συνήθως με τους γείτονές μας αντιμετωπίζουμε διάφορα προβλήματα. Στην καλύτερη και σπάνια περίπτωση η γειτνίαση μπορεί να είναι αγαστή και όλα πολύ ωραία, αλλά, όπως και οι γειτονικές χώρες έχουν συχνά πρόβλημα μεταξύ τους, έτσι και οι γείτονες μιας περιοχής έχουν μονίμως διάφορα θέματα. Είναι ζήτημα ορίων, κατά πόσο ο ένας σέβεται τα όρια του άλλου, κατά πόσο τα ξεπερνά ή δεν τα ξεπερνά. Η Τζοάν, πέρα από το ότι έχει την περιέργεια να γνωρίσει τους γείτονές της, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους ανθρώπους, θέλει να προσφέρει. Η ίδια είναι γραμμένη σε πολλούς συλλόγους, πηγαίνει στους χορούς των βετεράνων, διοργανώνει γεύματα, μάλιστα επισκέπτεται τους γείτονές της με μια τούρτα ανά χείρας. Επιθυμεί να συμμετέχει ενεργά στην κοινότητα. Οι άλλοι άνθρωποι είναι το υλικό της. Μέσω αυτών, μέσω της προσφοράς, νιώθει χαρούμενη. Έχει το σύνδρομο του καλού Σαμαρείτη.

Το γεγονός ότι ο συγγραφέας σάς επισκέφτηκε, είδε την παράσταση και τον γνωρίσατε, πόσο βοηθητικό είναι για έναν ηθοποιό;

Τον γνωρίσαμε αφότου είχε ανέβει η παράσταση. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, γιατί διαπιστώσαμε πόσο του άρεσε. Ενθουσιάστηκε από τη ματιά με την οποία είναι ιδωμένο το έργο, καθώς και από τους ρόλους. Χάρηκε πολύ με την Τζοάν του, με τον τρόπο που την υποδύομαι. Τον ρώτησα αν η Τζοάν έχει παιδιά και μου απάντησε ότι δεν έχει, κάτι που άλλωστε είναι εμφανές στο κείμενο, αφού μιλά για διάφορες ασχολίες αλλά όχι για παιδιά. Είχα την αίσθηση πως, αν και δεν έχει η ίδια παιδιά, βλέπει τους γύρω της σαν παιδιά που πρέπει να τα φροντίσει. 

Η Τζοάν είναι τόσο υγιής και χαρούμενη όσο φαίνεται;

Φυσικά και δεν είναι, φυσικά και έχει μέσα της ρωγμές και τραύματα. Μάλιστα κάποια στιγμή λέει ότι έχει αισθανθεί και η ίδια αποξενωμένη. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ήθελα να νιώσω πως ανήκω κάπου». Αυτό που τη βοήθησε ήταν να αισθανθεί πως ανήκει στην κοινότητα των ανθρώπων, ώστε να μην αποξενωθεί. Έτσι κατάφερε να επουλώσει τις πληγές της. Όταν λοιπόν έχεις όλα αυτά τα στοιχεία για ένα ρόλο, μπορείς να τον φανταστείς, μπορείς σιγά σιγά να τον προσεγγίσεις από πολλές πλευρές. Η Τζοάν, μολονότι δεν έχει παιδιά, προσεύχεται για όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι ένας άνθρωπος που αποζητά την ομορφιά γύρω του. Θέλει να βλέπει όμορφους τους κήπους της, αγαπά τις τουλίπες της. Επίσης έχει πάρει τη ζωή στα χέρια της. Λέει: «Όταν σε παίρνει από κάτω, πρέπει να παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου». Και όλα αυτά τα εκφράζει με έναν τρόπο ανάλαφρο, χαριτωμένο. 

Στο «Smac» του Ηλία Δημητρίου μας εντυπωσιάσατε και κερδίσατε και το Α΄ Βραβείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Δηλώσατε σε συνέντευξή σας ότι ο ρόλος σας ήταν πολύ δύσκολος και ότι είχατε κάνει τρομερή έρευνα. Έτσι ενεργείτε και στο θέατρο; Ποια είναι τα εργαλεία σας για να βγείτε στη σκηνή;

Βασίζομαι στην έρευνα, στη φαντασία, στην παρατήρηση. Παρατηρώ ανθρώπους, συμπεριφορές, τύπους. Το ρόλο επιβάλλεται να τον προσεγγίσεις από πολλές πλευρές, να αντλήσεις όσο πιο πολλά στοιχεία μπορείς, και από την πραγματικότητα και από τη φαντασία. Να πλάσεις με το μυαλό σου κορυφαίες στιγμές. Χρειάζεται να τα δουλέψεις όλα αυτά μέσα σου για να τα εκφράσεις στη σκηνή, για να σταθείς ως χαρακτήρας.

Οι πρωταγωνιστές του έργου «Φοβάσαι;» μετά την πρώτη συνάντηση έρχονται αντιμέτωποι με τη δυσκολία που συνεπάγεται η συμβίωση. Εσείς έχετε καταφέρει να συνυπάρξετε αρκετά χρόνια με έναν άνθρωπο, και μάλιστα του ίδιου χώρου. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Το έργο μιλά για την αγάπη και τη δέσμευση, καθώς και για το πόσο η δέσμευση είναι για τους τολμηρούς. Σε μια σχέση δηλαδή χρειάζεται να τολμά κάποιος να μπει σε αυτή. Κανένας δεν γνωρίζει τι θα φέρει το αύριο, το μόνο που ξέρει είναι το τώρα. Εγώ είμαι πολύ τυχερή που έχω βρει τον άνθρωπό μου, με τον οποίο μοιράζομαι τη ζωή μου.

Είναι θέμα τύχης;

Όχι, δεν είναι θέμα τύχης. Έχει σχέση με τις λάθος επιλογές που έχεις κάνει, με το κατά πόσο έχεις επαναπροσδιορίσει τον εαυτό σου και τα θέλω σου. Όταν ξεκαθαρίσεις τα πράγματα, όταν τα βρεις με τον εαυτό σου, όταν καταλήξεις σχετικά με το πώς είσαι, ποιος είσαι, τι θέλεις, η ζωή θα σου φέρει το σωστό ταίρι.  

Το θέατρο σας βοήθησε σε αυτό;

Ναι, με βοήθησε. Αν δεν είχα αυτή τη διέξοδο, πιστεύω πως δεν θα τα είχα καταφέρει. 

Έχετε παίξει και οικογενειακώς στην ταινία του συζύγου σας, Περικλή Χούρσογλου, στον «Διαχειριστή». Πώς ήταν να παίζετε όλοι μαζί;

Εγώ στην αρχή δεν ήθελα να ερμηνεύσουν τους ρόλους των παιδιών και κάναμε οντισιόν. Όμως, μόλις το πληροφορήθηκαν, ήρθαν και τα δύο πάρα πολύ λυπημένα, με κατεβασμένα τα μούτρα, και μας είπαν: «Γιατί κοιτάτε άλλα παιδιά; Εμείς δεν είμαστε κανονικά παιδιά; Θέλουμε να παίξουμε». Επιθυμούσαν να λάβουν μέρος σε αυτό το «πάρτι» του γυρίσματος, οπότε συμβουλεύτηκα μια φίλη μου ψυχολόγο. Μου επισήμανε ότι, αν τους ξεκαθαρίζαμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήμασταν ο μπαμπάς και η μαμά, αλλά δύο άτομα που ερμήνευαν ρόλους, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να ενταχθούν ομαλά στο «παιχνίδι». 

 

Τα παιδιά έχουν επηρεαστεί από αυτή την εμπειρία; Θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο σας;

Όχι. Δεν έρχονται καν να δουν τις παραστάσεις μου. Ο μικρός πηγαίνει στην τρίτη γυμνασίου και ο μεγάλος φοιτά στο πανεπιστήμιο. Έχουν πολύ καλό κριτήριο και προσλαμβάνουν αμέσως το σωστό. Όμως προς το παρόν δεν έχουν δείξει κάποια κλίση προς αυτό τον τομέα. 

 

Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη πρωταγωνιστεί στο «Φοβάσαι;» του Άνταμ Σάιντλ  στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης μαζί με την Αλεξία Καλτσίκη και τον Νίκο Ψαρρά την σκηνοθεσία υπογράφει η Έλενα Καρακούλη

 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη 21.00

Παρασκευή 22.30

Σάββατο 19.00

Κυριακή 18.00

https://www.ticketservices.gr/event/Fovasai-Theatro-Ilissia-Volanakis/?lang=el

 

 

 «Είναι παράλογο να ποθείς κάθε νύχτα αυτόν που δεν μπορείς να βλέπεις τη μέρα».

Θέατρο και μουσική. Δύο τέχνες συναντιούνται και το αποτέλεσμα είναι ένα μοναδικό ταξίδι. Μια παράσταση που ευτύχησε στο σύνολό της και συγκαταλέγεται στις σπουδαίες φετινές  παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης. Ο λόγος για τη «Σονάτα του Κρόιτσερ».

Όλα αρχίζουν σε ένα βαγόνι τρένου, όπου ο πρωταγωνιστής αναπολεί το παρελθόν. «Εμένα η μουσική με κατέστρεψε… Είχαν ξεκινήσει όλα τόσο σωστά», θα μας πει σε κάποια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς μας εντυπωσιάζει και στην τρίτη του φετινή παράσταση, μετά το «Μαυροπούλι» και τον «Αύγουστο», που παίζεται παράλληλα στο Θέατρο Χορν. Σαρωτικός στη σκηνή, δεν αφήνει λέξη να πέσει κάτω. Απίστευτες συναισθηματικές μεταπτώσεις, υψηλού επιπέδου κορυφώσεις, εκφραστικά μέσα σε εγρήγορση. Ο ηθοποιός δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.

Ο αυτοσαρκασμός και η λεπτή ειρωνεία θριαμβεύουν σε ένα κείμενο σκηνοθετημένο άρτια στην παραμικρή του λεπτομέρεια.

Η Μαρία Ξανθοπουλίδου καταφέρνει μέσα από την ανάγνωσή της να χαρίσει στο κοινό μια παράσταση που δεν στερείται τίποτα από την έντονη και τη χειμαρρώδη μουσική σύνθεση του Μπετόβεν, χωρίς όμως να στέκεται μόνο εκεί. Αναδεικνύει κάθε πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων και παίζει με το χωροχρόνο δημιουργώντας μαγικές εικόνες και ταξιδεύοντας το θεατή.

Χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην οποία οι νότες του εξαιρετικού Θοδωρή Οικονόμου –μεγάλο δώρο της παράστασης–, σε συνδυασμό με τις περιγραφές του Αλέξανδρου Μυλωνά και τα φώτα της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη, φώτιζαν τα μαλλιά και τους αγκώνες της γυναίκας-πειρασμού στον εξώστη του θεάτρου – η σκηνοθέτις αξιοποίησε κάθε γωνιά του σκηνικού χώρου.

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ» θα ακουστεί και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής θα γίνει θεατής για να την απολαύσει. Εδώ η σκηνοθεσία συνδιαλέγεται για μία ακόμα φορά με τις εικόνες, τις λέξεις και τα νοήματα. Ο πρωταγωνιστής μιλά για βιολί και ο Θοδωρής Οικονόμου παίζει μοναδικά πιάνο. Το θαύμα της τέχνης ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας: ένας άντρας ξεχνά τη ζήλια του, τον πληγωμένο του εγωισμό μπροστά στη γοητεία που του ασκεί η μουσική.

Η Κατερίνα Φωτιάδη, στο ρόλο της άπιστης συζύγου, μιλά ελάχιστα, αλλά η εκφραστικότητά της είναι εντυπωσιακή. Συγκινητική και στην εξομολόγησή της: «Ίσως, για μια στιγμή… να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, στο βράδυ πριν από την κρουαζιέρα στη λίμνη, πριν από το φεγγάρι – πριν από τη μουσική. Ίσως για μια στιγμή να μπορούσαμε να ξαναδούμε ο ένας τον άλλο όχι ως σύζυγοι, αλλά ως εραστές. Και να χαρίσουμε ο ένας στον άλλο την ελευθερία του».

Η «Σονάτα του Κρόιτσερ», μια νουβέλα του Λέοντος Τολστόι που αναφέρεται στα πιο διαχρονικά θέματα, τον έρωτα, τις σχέσεις, τη φθορά τους, βρίσκει σε αυτή την παράσταση λόγο ύπαρξης στο σήμερα.

 

 

 

 

 

 

Το 2016 σε λίγα εικοσιτετράωρα θα είναι παρελθόν. Λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου ζητήσαμε από αγαπημένους μας ηθοποιούς να φτιάξουν τα δικά τους «Αλφαβητάρια» της χρονιάς που πέρασε, κάνοντας έτσι, με τη βοήθεια των  είκοσι τεσσάρων γραμμάτων μια μικρή ανασκόπηση στο 2016. 

Αλφαβητάρια, αισιόδοξα, απαισιόδοξα, με χιούμορ, με παιγνιώδη διάθεση, με σκέψεις, με προβληματισμούς για όλα όσα βιώνουμε. Λέξεις και φράσεις της καθημερινότητας αλλά και σπουδαία γνωμικά θα περάσουν από την οθόνη σας…

Και μπορεί όλοι να είμαστε διαφορετικοί, όμως αυτή η χρονιά είχε έναν κοινό συντελεστή δυσκολίας… Αυτό μόνο θα σας πω και θα σας αφήσω να παίξουμε το καθιερωμένο μας παιχνίδι. Ποια λέξη λοιπόν είναι κοινή στα περισσότερα αλφαβητάρια;

 

Οι σκέψεις της Λένας Παπαληγούρα για την χρονιά που πέρασε:

Α-νάγκη. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας πεινάνε που κρυώνουν. Θυμώνω και θλίβομαι. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά το 2017 να μην υπάρχει άνθρωπος που να χρειάζεται να κοιμάται στο δρόμο, κανένας άνθρωπος που να πεινάει.

Β-ιασύνη. Όλο τρέχω να προλάβω και όλο αργώ. Τι βάσανο

Γ-ιατί; Γιατί; Γιατί; Από παιδί όλο ρωτάω

Δ-ιάβασμα. «Επικίνδυνος οίκτος» του Στέφαν Τσβάιχ. Υπέροχη αναγνωστική εμπειρία.

Ε-λπίδα. Με νύχια και με δόντια παλεύω να τη διατηρήσω. Είναι ο μόνος τρόπος να ξυπνάω το πρωί.

Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου.

Ή-λιος. Φως.

Θ-έατρο. Η δουλειά μου, που με ζορίζει, αλλά με γεμίζει χαρά.

Ι-στός. Εύκολο το μπέρδεμα, δύσκολο το ξεμπέρδεμα.

Κ-αλοκαίρι. Κρατάω καλά φυλαγμένες τις στιγμές του καλοκαιριού. Τον ήλιο και τη θάλασσα. Στα ζόρια και στις κακοκαιρίες με κάνουν δυνατή.

Λ-ένα Παπαληγούρα.

Μ-αρζαβέλ. Ο πρωταγωνιστής του έργου του Ευγένιου Λαμπίς, που κάνουμε αυτή τη στιγμή πρόβα. Ο Μαρζαβέλ και το ζωτικό του ψεύδος.

Ν-ερό. Μεγάλη και μόνιμη ανάγκη για να ξεδιψάσω.

Ξ-έρω. Δεν ξέρω, αλλά παλεύω να μάθω.

Ο-υρανός. Όταν τον κοιτάζω, γαληνεύω.

Π-αραμύθι. Όσο και αν μεγαλώνω τα παραμύθια τα έχω ανάγκη.

Ρ-οή. Την αναζητώ διαρκώς, στη σκηνή και στη ζωή μου.

Σ-ιωπή. Άλλοτε με ηρεμεί, άλλοτε με τρομάζει.

Τ-αξίδια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά τα έχω πάντα ανάγκη.

Ύ-πνος. Ξυπνώντας ένα πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα, έπειτα από έναν ταραγμένο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο έντομο (Φραντς Κάφκα).

Φ-ωνή. Αγαπώ το θέατρο που δίνει χώρο, χρόνο και φωνή σε όσους δεν τα έχουν στη ζωή τους.

Χ-άος. Το χάος μέσα και γύρω μου.

Ψ-υχή. Ταξιδεύει διαρκώς.

Ω-ραίος. Αυτός που έρχεται στην ώρα του.

 

 

Οι σκέψεις της Λουκίας Μιχαλοπούλου για την χρονιά που έφυγε:

 Α -Αλαζονεία ..αποφάσισα πως είναι η λέξη που με ενοχλεί περισσότερο

 Β-Βουτιές στην θάλασσα..στον εαυτό μου ..

 Γ-Γαλήνη..λέγεται η ηρωίδα που παίζω στην ταινία LIve Better.

 Δ-Δουλειά..γιατί αλλιώς δε γίνεται.

 Ε-Ελλάδα..χωρίς προοπτική.

 Ζ-Ζωή,όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία  ευτυχία ..

 Η-Ήλιος..,το καλοκαίρι..θάλασσα  απρόβλεπτη ..μου λείπει.

 Ι-Ίωση κάνεις δεν γλιτώνει.  

 Κ-Καλοσύνη συνάντησα ανθρώπους που γλύκαναν την ψυχή μου.

 Λ-Λουκία το όνομά μου αρχίζω να το συμπαθώ...

 Μ-Μανούλα την αγαπάμε κ ας μας εκνευρίζει

 Ν-Νεράιδες είναι μια από τις κοριτσίστικες αγάπες μου έχω συλλογή ..

 Ξ-Ξιφασκία θέλω να ξεκινήσω..

 Ο-Όπερα μ' αρέσει να ακούω τα πρωινά που ξυπνάω άκεφη..

 Π-Πατέρας μου λείπει...

 Ρ-Ράκος αισθάνομαι τον τελευταίο μήνα....

 Σ-Σούρουπο η αγαπημένη μου ώρα.. 

 Τ-Ταινίες με μανία βλέπω και χάρηκα που μόλις τελείωσα γυρίσματα για 2 ταινίες που πιστεύω πολύ..

 Υ-Υπνοςςς είμαι σε φάση που θέλω να κοιμάμαι πολύ..

 Φ-Φόβος πάντα στο πλάι μου..

 Χ-Χωρισμός η λέξη που με διαλύει..

 Ψ-Ψώνια η αμαρτία μου...

 Ω-Ωροσκόπος ιχθύς με δίδυμος  είμαστε τέσσερις ζωή να χουμε......καλή χρονιά!

 

Οι σκέψεις του Βασίλη Παλαιολόγου για την χρονιά που έφυγε:

 Α-Αφθονία....(σε)....να τα έχουμε όλα!!!

Β-Βιώματα...μόνο έτσι ζούμε πραγματικά!!!

Γ-Γιατί;...(το) δεν έχει πάντα απάντηση.

Δ-Δεκτικοί πρέπει να είμαστε.

Ε-Ευτέλεια....καλό είναι να την αποφεύγουμε.

Ζ-ΖΩΗ μου!

Η-Ηθική...ας την κρατήσουμε ακέραια!!!

Θ-Θ Ε Ω Ν Η ....μου λείπει!!!

Ι-Ιδανικά (τα)...σε υψηλό επίπεδο.

Κ-Κέφι...αμείωτο να είναι.

Λ-Λεφτά...καλοδεχούμενα.

Μ-Μοιράζομαι...σημαντικό για υγιής κοινωνίες.

Ν-Νίκες....οι μικρές καθημερινές, κερδίζουν τους πολέμους.

Ξ-Ξεγνοιασιά....είναι απαραίτητη.

Ο-Όραμα...αλίμονο αν δεν έχουμε.

Π-Πίστη...σε ότι θέλει ο καθένας.

Ρ-Ρήξεις...μπορεί να συμβούν μπορεί και όχι.

Σ-Σκεπτόμενοι άνθρωποι...ζουν ανάμεσά μας.

Τ-Τέλος...κάποια στιγμή έρχεται

Υ-Υπομονή...τεράστια αρετή.

Φ-Φως στις ζωές μας.

Χ-Χαρούμενες στιγμές.

Ψ-Ψυχές...γύρω μας.

Ω-Ω ...ανεστραμμένο συμβολίζει τη μονάδα ηλεκτρικής αγωγιμότητας.

 

Οι σκέψεις της  Ράνιας Παπαδάκου  για την χρονιά που έφυγε:

 

Α-"Ανάγκη...τι μυτερή βελόνα"! που λέει κ ο Shakespeare . Όλα φωτίστηκαν διαφορετικά,μέσα από το πρίσμα της"ανάγκης".Συγχωροχάρτια στον εαυτό μας κ στους άλλους

Β -Βαλίτσες ! Πολλές ετοιμάστηκαν μέσα  στη χρονιά που έφυγε.Στην πραγματικότητα ή στη σκέψη,η τάση φυγής ήταν πιο έντονη από ποτέ.

Γ -Γελαστή κ γελασμένη, αυτή ήταν η αίσθηση μου, παραφράζοντας του στίχους του 'Αλκη Αλκαίου. 

Δ-Δύναμη :Μ'αρέσει πολύ αυτό του Jimi Hendrix : "Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη,ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη".

Ε-Έρωτας,αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο !!! Το απόλυτο ξόρκι 

Ζ -Ζόρι ! Παντού ! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή κ να αγκομαχάει...

Η- Ήττα . Προσπαθώ να την αντιμετωπίζω  πάντα σαν κάτι προσωρινό,άλλωστε πάντα πίστευα οτι η ήττα κ η νίκη είναι δυο όψεις του  ίδιου νομίσματος τελικά,αν επικεντρωθείς στις λεπτομέρειες.

Θ- Θαύματα .Συντάσσομαι με τον Αntoine de Saint- Exupery που λέει οτι τα πραγματικά,κάνουν λίγο θόρυβο. Το πιστεύω ακράδαντα

Ι- Ιδιοκτησία. Βασανισμένη,πολύπαθη λέξη κ έννοια .

Κ-Καλοσύνη ! Τόσο αφοπλιστική κ ερωτεύσιμη ! Μόνο αυτήν αναζητώ πια στους ανθρώπους

Λ- Λόγια !!!! Χωρίς συγκεκριμένα ...

Μ- Μουσική. Φροντίζω κ επενδύω μουσικά έστω κ νοερά τις στιγμές μου κ ευτυχώς ακόμα τη βάζω πάντα δυνατά κ εκτονώνομαι 

Ν-Ναυάγια : Κυριολεκτικά κ μεταφορικά ασκούσαν παιδιόθεν πάνω μου,μια ακατανίκητη έλξη

Ξ-Ξανά : Μου  βγάζει μια αισιοδοξία, μια δύναμη κ μια ελπίδα  αυτή η λεξούλα

Ο-Ομορφιά : Σαν τον Βaudelaire κ εγώ ,δε μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς ,στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία . 

Π- Πάθος. Αλλιώς γιατί ;;;

Ρ-Ρατσισμός. Δεκάδες μικροί εμφύλιοι παντού,καθημερινά,γύρω μας,τόσο κοντά μας,σε τόσες πτυχές της καθημερινότητας μας που είναι σοκαριστικό κ τρομακτικό.

Σ-Σοκολάτα . Η παυσίπονη !!! Βοήθεια μας...

Τ-Τώρα. Έχοντας μια τάση να σέρνω πολύ παρελθόν μαζί μου,προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί του κ να το εκτιμήσω.

Υ-Ύλη. Υπερεκτιμημένη .Υπέρβαση . Αυτά τα τρία μαζί  !!!

Φ-"Φαίνεσθαι ". Πόσες θυσίες,πόσα θύματα  στο βωμό του...

Χ- Χαρά !!! Ανάγκη κ ευχή !!!

Ψ-Ψέματα. Τα ζωτικά τα δικά  σου τα πιο επικίνδυνα

Ω-Ώπα . Στο παρκάρισμα, στις συναλλαγές,αλλά κυρίως στο κέφι για να κάνουμε φινάλε αισιόδοξο...

 

Οι σκέψεις της Άνδρη Θεοδότου για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγκαλιά

Β-Βράδια δύσκολα

Γ-Γιαγιά αντίο

Δ-Διώνη-Δημήτρης

Ε-Ελλάδα κράτα γερά

Ζ-Ζωή να έχουμε

Η-Ησυχία στο πλατό

Θ-Θεσσαλονίκη at Christmas time

Ι-Ιδιαιτερότητες ...

Κ-Κύπρος!!!!!

Λ-Λίγη αγάπη παραπάνω

Μ-Μπάμπαλη στο καμαρίνι

Ν-Νέα σχέδια

Ξ-Ξύπνημα νωρίς, πολύ νωρίς

Ο-Οικογένεια

Π-Πρόβες,πρόβες....

Ρ-Ρρρρ (όπως στα κόμιξ)

Σ-Σέρλοκ Χόλμς

Τ-Τρέχουμε τώρα

Υ-Υπομονήηηη

Φ-Φιλιώ Χαϊδεμένου

Χ-Χέρια φιλικά

Ψ-Ψωμί της μαμάς το Χειμώνα

Ω-Ώρες ατέλειωτες μαζί τους

 

Οι σκέψεις του Αλέξανδρου Καλπακίδη για την χρονιά που πέρασε

Α –Αλληλεγγύη: Είναι αυτό που θα μας κρατήσει  όρθιους.

Β – Βλακεία: Πρέπει να την καταπολεμήσουμε.

Γ- Γέλιο: Το χάσαμε! Πρέπει να αντισταθούμε.

Δ- Δυσκολία: Δεν υπάρχει!

Ε- Ελλάδα: Όταν λέω Ελλάδα, Ελλάδα! Στην υγειά μας ρε!!

Ζ- Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια.

Η- Ήλιος: Μην μου τον σκιάζετε.

Θ-Θεοί: Πόσοι πια…???!!!

Ι- Ιμπεριαλισμός: Αυτός μας έφαγε!

Κ- Κουβέντα: Μου λείπει!

Λ- Λευτεριά: Τι ωραία λέξη!

Μ- Μίσος: Είδαμε αρκετό την χρονιά που πέρασε. Ας ελπίσουμε να δούμε λιγότερο την χρονιά που έρχεται.

Ν- Νίκη: Η νέα μου θεατρική δουλειά για το 2017! Βλέπε ΄΄Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη΄΄

Ξ- Ξένος: Όλοι ξένοι είμαστε.

Ο- Ομορφιά: Μέσα στην ψυχή μας.

Π-Παγκάκι: Η παράστασή μας!!! 

Ρ- Ρατσισμός: Άνοδος…Γιατί;

Σ-Στωικός: Παραμένω!

Τ- Ταξίδι: Καλοκαίρι του 2016: Φιλαδέλφεια, Ατλάντικ Σίτυ, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη. Τέλεια!!

Υ- Ύμνος: Στην ζωή!

Φ- Φώτα: Πολλά στην σκηνή.

Χ- Χαρά: Το Θέατρο!

Ψ- Ψέμα: Μακριά από εμάς.

Ω-Ωχ!!!

 

Οι σκέψεις της Κίττυ Παϊταζόγλου για την χρονιά που πέρασε:

Α- Aνάγκη και Αφοσίωση : Ο,τιδήποτε μου φαίνεται αληθινό και άξιο, πάντα βλέπω να ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Και μιαν αφοσίωση.

Β- Βαριέμαι: Τους μεγάλους μονολόγους, την αυτολύπηση, την απολυτότητα. Τον εαυτό μου, όταν κολλάει εμμονικά σε κάτι.

Γ- Γνώμες: Πήξαμε στις γνώμες. Λόγια που δεν αναλαμβάνουν ευθύνη. Μόνο οι πράξεις  έχουν νόημα.

Δ-Διαψεύσεις: Πολιτικές. Ηθικές. Συναισθηματικές. Μαζεύτηκαν αρκετές φέτος.

Ε –Ελλάδα: Δεν ξέρω πότε σε αυτή την -κατά τ’άλλα υπέροχη- χώρα θα μπορέσουμε να κάνουμε σταθερά βήματα προς κάτι, κι όχι μονίμως νευρωτικά, κυκλοθυμικά και αποσπασματικά.

   -Έμπνευση: Δεν ξέρεις πότε θα έρθει, μα πρέπει κάθε μέρα να παλεύεις να είσαι εκεί μήπως και έρθει.

Ζ- Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι. 

Η-Ηθοποιός: «Αυτός που παλεύει να συναντηθεί με κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι νεκρό»

   -Ήρωες: Όλοι όσοι ρισκάρουν. Αληθινά ρισκάρουν.

Θ- Θαύματα: Πιστεύω πολύ στα μικρά, καθημερινά θαύματα (μα και στα μεγάλα και ανεξήγητα)

 Ι-Ιστορίες: Όταν όλα έχουν ειπωθεί, μένει ο τρόπος και ο χρόνος που λέγονται οι ιστορίες για να μας αγγίξουν ξανά.

Κ- Κάφκα: «..Πήραμε τη ζωή μας λάθος», μόνο που «δεν αλλάξαμε ζωή». Το είδε όλο το παράλογο του κόσμου μας. Νιώθω χαρά μεγάλη που συμμετέχω στην παράσταση αυτή της «Δίκης» του Κάφκα, στο Θέατρο Πόρτα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Λ- Λάθη: Με αυτά προχωράμε μπροστά. Όχι με τα σωστά. Με τα λάθη και τις απώλειες.

Μ-Mαρία: Aγαπημένη φίλη και φωτεινό πρότυπο για πολλά πράγματα.

    -Mαλακότητα: Έχω μια έμφυτη αγωνία για όλα, μαθαίνω όμως τελευταία  πώς να μπαίνω  μαλακά  στα πράγματα. Στη ζωή. Και στην τέχνη.

Ν-Ντροπές: Συνεχείς. Κοριτσίστικες και ενήλικες. 

Ξ- Ξενοφοβία: Όλα ξεκινούν από την έλλειψη παιδείας και επιστρέφουν σε αυτή.

Ο-Ομάδα: Νομίζω μόνο με το «μαζί» μπορεί να γίνει κάτι. Στην ομάδα δε σημαίνει ότι ισοπεδώνονται οι προσωπικότητες, ίσα-ίσα, καθένας φέρνει τον εαυτό του στα καλύτερά του και μαζί με τον άλλον τον πάει ακόμα πιο πέρα. Όταν έχεις κοινούς κώδικες, εμπιστοσύνη, τότε ρισκάρεις να εκτεθείς κι άλλο. Να εκτεθείς μαζί με τον άλλον.

Π-Πατάρι Πρότζεκτ (Patari Project): Η απόδειξη του πώς το «μαζί» μπορεί να δημιουργήσει μαγεία. 

 Ρ-Ρουτίνα: Καταλαβαίνω πια πως, ίσως, έχει μια γλύκα και μια ασφάλεια.

Σ-Σύνορα: Aνοιχτά.

Τ-Τέχνη: Λέει κάπου ο Σεφέρης πως «η Τέχνη είναι μια απέραντη αλληλεγγύη». Σε αυτό θέλω να προσθέσω: Aν όχι έτσι, τότε ας το αφήσουμε καλύτερα.

  -Tαξίδια: Στην Αργεντινή. Στο Βιετνάμ. Στις λίμνες στον Καναδά. Μελλοντικοί αγαπημένοι προορισμοί.

Υ-Υγεία: Ένα καθόλου αυτονόητο αγαθό.

Φ-Φως: Να κοιτάς με φως ακόμα και το πιο βαθύ σκοτάδι.

Χ-Χιούμορ: Σχετικοποιεί και παρηγορεί. Ενίοτε. Το ψάχνω πολύ στους ανθρώπους.

Ψ- Ψάχνω: Άρα κάποια στιγμή θα βρω κιόλας.

Ω-  Ώπα!: Έτσι, χωρίς λόγο, για να τελειώσουμε περήφανα και με χαρά!

 

Οι σκέψεις της Εύας Οικονόμου- Βαμβακά για την χρονιά που έφυγε:

Α-Ανέφικτο, για αυτό που τελικά ενεργοποιείς πάντα όλες σου τις δυνάμεις.

Β-Βρικόλακας. Μικρός. Ο Ρούντιγκερ.  Όταν ήμουν μικρή ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο και αν με ρωτούσες τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα «μικρός βρικόλακας» και τρόμαζα τον κόσμο. 

Γ-Γόνατο. Σημείο ευαίσθητο του σώματος, αν δεν το προσέξεις σε αφήνει συχνά πίσω. 

Δ-Δρόμος. Πορεία  προς κάτι. Φυγή.

Ε-Έρωτας. Δικαιωματικά.

Ζ-Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις.

Η-Ήλιος. Γιατί το φως του είναι βασικός συντελεστής της ανθρώπινης ευτυχίας. 

Θ-Θέατρο. Επίσης δικαιωματικά. Έχει βαφτίσει για πάντα τα Θ μου, εξορίζοντας ακόμα και τη Θάσο και το Θάνατο από αυτά.

Ι-Ίμερος. Μυθικός θεός του έρωτα, η αγάπη του κληρονομιά από το μπαμπά μου.

Κ-Καλοκαίρι. Μετράς πάντα 9 μήνες ανάποδα για να έρθει. Το τέλος του χρόνου και ας βρίσκεται στο μέσο του. 

Λ-Λωτός. Μυστήριο φρούτο. Από όλες τις απόψεις. 

Μ-Μαύρο. Χιόνι. Δε θα μπορούσε αλλιώς. Η παράστασή μας - κάθε νιφάδα του αγάπη. 

Ν-Νησί. Ο τόπος μου, η Θάσος.

Ξ-Ξανά. Δεύτερη ευκαιρία. Δε θα πάψω ποτέ να τη ζητάω.

Ο-Όλο. Ολοκληρωμένο, τελειωμένο, άπληστο και άψογο.

Π-Πόρτα. Έξοδος, είσοδος, αλλαγή επιπέδου. Τελευταία… και θέατρο. 

Ρ-Ρακούν. Το γνωστό. Που βοηθάει στην κατανάλωση γλυκών. 

Σ-Σφυρίχτρα. Η λέξη που έβαζα πάντα στην κρεμάλα και δεν την έβρισκε κανείς.  

Τ-Τρόπος. Μέθοδος. Μονοπάτι που δύναται ασφαλώς ή επισφαλώς να οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Υ-Υπερ -θεματίζω, -βάλλω, -αναλύω. Όλα στον υπερ-θετικό.

Φ-Φιμπονάτσι.  Η αγαπημένη μου ακολουθία. Ό,τι πιο γοητευτικό έχω συναντήσει. 

Χ-Χτένα. Σύμμαχος. Θα ήθελα να γνωρίσω τον εφευρέτη της. 

Ψ-Ψάρι. Δεν ξέρω γιατί αυτό, τα φοβάμαι και λίγο. 

Ω-Ώρα. Περνάει, χάνεται, πάντα θες μια ή και πολλές παραπάνω. 

 

Οι σκέψεις της Μαρίας Τζάνη για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγάπη:Πήρα και έδωσα το 2016 και το «κατάλαβα» περισσότερο από τις άλλες  χρονιές.

Β- Βαρεμάρα: Βαρέθηκα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά.

Γ-Γάτος: Ένα χρόνο παρέα με τον γάτο μου τον Μπιρμπίλη.

Δ-Διακοπές: Πήγα στην Σχοινούσα με τους φίλους μου. Τέλεια!

Ε- Εξωγήινοι  Ούτε φέτος δεν ήρθαν.

Ζ- Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη.

Η-Ήλιος: Φωτοσύνθεσα όσο γινόταν.

Θ-Θάλασσα: Πολλά μπάνια.

Ι- Ικανοποίηση: Υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα.

Κ- Κρήτη: Πήγα στο σπίτι μου πολλές φορές.

Λ-  Λάθη: Καλά, κάθε χρόνο έκανα, κάνω και θα κάνω.

Μ-Μάθημα: Ένα μάθημα ήταν για μένα όλο το 16’, άσε που αντάλλαξα και πολλά μαθήματα.

Ν-Ντιβάνι: η ιντερνετική μου εκπομπή “Στο Ντιβάνι με την Τζάνη”

Ξ-Ξυπνητήρι:Κάθε πρωί χτυπάει να πάω να παίξω στο «Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι»

Ο-Ομοιοπαθητική: Βρήκα την υγειά μου!

Π-Πόρτες: Άνοιξαν καινούργιες.

Ρ-Ραβδί: Να είχα ένα μαγικό να πραγματοποιούσα όνειρα ανθρώπων

Σ-Συνεργασίες: Δούλεψα παρέα με ωραίους ανθρώπους.

Τ-Ταξίδια: Δεν πήγα στο εξωτερικό,θα πάω το 2017

Υ- Ύπνος: Άρχισα να κοιμάμαι νωρίς 

Φ-Φροντίδα: Το 2016 με φρόντισα!

Χ-Χάρος: Πήρε πολύ κόσμο φέτος.

Ψ- Ψέμματα:Αλήθεια  δεν είπα ούτε ένα!

Ω-Ώρα: Δεν βλέπω την ώρα να έρθει το 2017 να δω τι θα μας φέρει…

 

 

 Οι σκέψεις της Αρκαδίας Ψάλτη για την χρονιά που πέρασε

Α -αμνήμονας άμμος

Β -βάτραχος

Γ-γιόλο

Δ-δάσος

Ε-έρημος

Ζ-ζάφτι

Η-ήλιος

Θ-θόλος

Ι-ικέτης

Κ-καπέλο

Λ-λάφυρο λούνα παρκ

Μ-μάρτυρας

Ν-ναός

Ξ-ξίφος

Ο-όπερα

Π-πειρατής

Ρ-ρόσο αντίκο

Σ-σιρόπια

Τ-τυφλά

Υ-υφαντό

Φ-φύτρο

Χ-χιόνι

Ψ-ψηλά

Ω-ωκεανός που θα βγω

 

Οι σκέψεις της Νάνσυ Μπουκλη για την χρονιά που έφυγε:

Α- Αλησµονώ και χαίροµαι

Β- Bios

Γ- Γεµάτη

Δ- Δέκα β.

Ε- Εδώ παρόν

Ζ- Ζω Ή

Η- ΉλιοςΉλιοςΉλιος

Θ- Θέλετε να χορέψοµε Μαρία;

Ι- Ιρίακολακ

Κ- ΚιΚ µπόξινγΚ

Λ- Λευκάδα

Μ- Μουσική

Ν- Ντι Τζέι

Ξ- Ξξξξ

Ο- Όλα

Π- Περί φύσεως

Ρ- Ρωτώντας πας στην πόλη

Σ- Συντονίζ.ω,ονται,µος

Τ- Τώρα

Υ- Υπόθεση

Φ- Φωτιά

Χ- Χωρίς

Ψ- Ψέµµατα

Ω- Ωραία!

 

Οι σκέψεις του Χρήστου Καρασαββίδη για την χρονιά που έφυγε:

Α - Αγάπη: χωρίς αυτό, ούτε ανάσα

Β - Βία: στις ζωές, στις σχέσεις, στους δρόμους. Γιατί;

Γ - Γυναίκες: η έμπνευση

Δ - Δημιουργία: οφείλουμε να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο μας

Ε - Ερωτευμένο θέατρο: το ωραιότερο είδος θεάτρου

Ζ - Ζωή: ωραία

Η - Ηθοποιός: επάγγελμα κι όχι χόμπι

Θ - Θράσος: καλώς εννοούμενο, χρειάζεται πίστη στις ικανότητές μας

Ι - Ιδέες: αμέτρητες

Κ - Κάπνισμα: δυστυχώς δυσκολεύομαι πολύ να το μειώσω

Λ - Lolita Reversed: διασκευάζω ελεύθερα και σκηνοθετώ την ιστορία της Λολίτας του Ναμπόκοφ, απόν Απρίλιο, για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και υπόσχομαι πως θα καταθέσω ένα διαφορετικό θέατρο.

Μ - Μυαλό: επιθετικό κι αποκλίνον

Ν - Νομίζω: γενικώς

Ξ - Ξενοφοβία: Είναι ντροπή μας

Ο - Όραμα: μαζί με τον έρωτα, οι δυο λόγοι που ζούμε

Π - Περσινές Βροχές: ο μονόλογος που έγραψα και σκηνοθέτησα, η πρώτη μου ολοκληρωτική δημιουργία, η αρχή των πάντων, η παράσταση που νιώθω τρομερά περήφανος για το κάθε της δευτερόλεπτο

Ρ - Ρίσκο: σε οτιδήποτε

Σ - Σκηνοθεσία: δημιουργική, αλλιώς δεν έχει νόημα οτιδήποτε

Τ - Ταλέντο: το νέο

Υ - Υποκριτική: επιστήμη

Φ - Φωνές: διαφορετικές κι απαραίτητες για να πάμε μπροστά

Χ - Χωρισμοί: συμβαίνουν

Ψ - Ψυχή: όταν λείπει από μια παράσταση, αποκλείεται να είναι καλή

Ω - Ώριμος: δεν είμαι

 Οι σκέψεις της Άρτεμις Γρύμπλα για την χρονιά που πέρασε:

Α-χ. Αχ, 2016.

Β-αχ. Βαχ, 2016.

Γ-γάτα, η τελευταία μαύρη. Του Ευγένιου Τριβιζά, στο Θέατρο Άλφα Ιδέα. Το 2016 ένωσε ξανά την αγαπημένη γατοπαρέα και μας χάρισε μοναδικές στιγμές εντός και εκτός σκηνής.

Δ-δίαιτα. Άλλη μια χρονιά φεύγει χωρίς πετυχημένη δίαιτα.

Ε-εκδρομή. Τη ζητάω επίμονα ολόκληρο το 2016. Μια εκδρομή δεν μου χαρίστηκε, αλλά με αισιοδοξία κοιτάω το χάρτη και σχεδιάζω το 2017.

Ζ-ζαβολιές. Το 2016 ήταν γεμάτο από αυτές, ευτυχώς.

Η-ήθελα. Το 2016 ήθελα να… αλλά αποχαιρετάμε το δαιμονισμένο έτος και μαζί την αναβλητικότητα. Ελπίζω.

Θ-θεία. Έγινα θεία! Κλασική Ελληνίδα θεία, με τρέλα και υστερία. Το πρώτο μου ανίψι είναι το πιο όμορφο και έξυπνο μωρό του κόσμου. Δείχνω τις φωτογραφίες της συνέχεια σε όλους, τις έχω ντέσκοπ, μπακγκράουντ, στο κινητό, στο πορτοφόλι, στο ψυγείο, και δεν χάνω ευκαιρία για ρουφηχτά φιλιά σε χεράκια και μπουτάκια.

Ι-Improv/λατινικό μεν, αλλά καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να έρθει στην επιφάνεια από τότε που το Improv μπήκε δυναμικά στη ζωή μου. Μία αποκάλυψη του 2016 που χρωστάω σε αγαπημένους φίλους και με οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε γέλια μέχρι δακρύων κάθε Κυριακή βράδυ!

Κ-ουίντα. Το σπίτι που φτιάξαμε για μπαρ ή το μπαρ που έγινε σπίτι. Κυριαρχεί σε κάθε κάπα, σε κάθε μέρα και κάθε μπίρα, με τη ζεστασιά, τη χαρά και τις στιγμές που μας προσφέρει

Λ-λάθη. Γεμάτο λάθη αλλά και λαμπρές στιγμές.

Μ-μελομακάρονα. Το 2016 θα μείνει στην προσωπική μου ιστορία ως η πρώτη και ελπίζω τελευταία χρόνια που έφαγα ολόκληρο το ταψί με τα μελομακάρονα που έφτιαξα.

Ν-Ναι και. Η βασική αρχή του Improv ήρθε και προσγειώθηκε στη ζωή μου σαν κεραυνός. Λέμε ναι σε ό,τι μας έρχεται και βάζουμε δίπλα ένα και, συνεχίζοντας. Βασική οδηγία πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Ξ-απλίνι. Όλα τα Ξ οδηγούν στο μοναδικό σκυλί που με συντροφεύει και το 2016 κλείσαμε έναν καταπληκτικό χρόνο παρέα, από τότε που με περιμάζεψε από τον δρόμο και κουρνιάσαμε στο λευκό μου καναπέ, με αποτέλεσμα τίποτα πια να μην είναι το ίδιο. Αποκορύφωνα η αλλαγή του χρώματος του καναπέ, που είναι λευκός μόνο στις μακρινές αναμνήσεις.

Ο-ΟΡΕΓΑΜΩΤΟΚΕΡΑΤΟ, η λέξη μου στις περισσότερες εκπνοές.

Π-αντρειά. Το 2016 ήταν έτος γάμων. Γάμοι έγιναν, γάμοι σχεδιάστηκαν, γάμοι, γάμοι παντού! Το 2016, επίσημο έτος παντρειάς.

Ρ-αντεβού. Η μεγάλη μου αποτυχία: δεν κατάφερα να είμαι στην ώρα μου ούτε σε ένα.

Σ-υνεργάτες. Η χρονιά φεύγει και με βρίσκει πολύ πλουσιότερη σε όμορφες συνεργασίες και αγαπημένους συνεργάτες, τους οποίους ελπίζω να ξανασυναντήσω σύντομα.

Τ-ραγωδία. Η λέξη που είπα πιο συχνά μέσα στη χρονιά.

Υ-στέρνια Τήνου. Επιστροφή για λίγο στο μαγικό νησί με τις αγαπημένες μου φίλες. Δύο μέρες όαση μέσα στη χρονιά, με κοκτέιλ και αλμύρα.

Φ-ίλοι και φιλιά. Συντροφιά στις δύσκολες και στις όμορφες μέρες

Χ-ριστίνη. Το 2016 ανήκει εξ ολοκλήρου στην ανιψιά μου που ήρθε στη ζωή το Φεβρουάριο και έκτοτε στολίζει τις μέρες μας και κρατά στα μικροσκοπικά χοντροχεράκια της τις καρδιές μας.

Ψ-ιτ κοπελιά. Αυτή η μάστιγα και το 2016.

Ω-ριμότητα. Το 2016 μου πρόσφερε τη γνώση ότι δεν υπάρχουν καλές και κακές χρονιές. Όσο μεγαλώνεις τόσο τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο.

  

 Η λέξη ΖΩ-ΖΩΗ νίκησε και φέτος, γιατί όσο δύσκολες και αν είναι οι χρονιές μας, η ζωή πάντα θα μας ξεπερνά! 

Γιατί πολύ απλά τελικά «Ζωή: (είναι) ωραία» ή «Ζω Ή» και ας μην κάνουμε «Ζ-ζάφτι» πολλά. Ακόμα και αν δεν τηρούμε την υπόσχεση ότι «Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη». Γιατί τελικά τι είναι και η ζωή; «Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις». Με άλλα λόγια «Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι» και όμως «Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια» και δυστυχώς «Ζ-Ζόρι! Παντού! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή και να αγκομαχάει...», αλλά ερωτεύεσαι και λες «Ζ-ΖΩΗ μου!» και μπορεί και να τη λένε «Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου» και μετά πάλι «Ζωή, όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία, ευτυχία» Στο φινάλε όμως; 

«Ζ-Ζωή να έχουμε» και με«Ζαβολίες» να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! 

Το 2017 να δημιουργήσετε το αλφαβητάρι που ονειρεύεστε και σας αξίζει!

 

 

 

Δραστήρια και πολυτάλαντη θυσίασε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στη δικηγορία για χάρη της υποκριτικής. Παιδί του θεάτρου Τέχνης, συνεργάζεται, σχεδόν κάθε χρόνο με τις σκηνές του. Φέτος την απολαμβάνουμε και στο θέατρο Πόρτα και το υπέροχο «Μαύρο Χιόνι» του Κώστα Φιλίππογλου. Λίγο οι γιορτές, λίγο το κλίμα του  Μπουλγκάκοφ αποφασίσαμε να τα πούμε σ’ ένα πιο γιορτινό και χιονισμένο τοπίο… στην Πεντέλη!

 Ένα ανολοκλήρωτο και αυτοβιογραφικό έργο του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. Πώς δουλέψατε πάνω σε αυτό; Πώς σας επηρέασαν τα επίθετα «ανολοκλήρωτο» και «αυτοβιογραφικό»;

Νομίζω πως η δυσκολία δεν έγκειται τόσο στα επίθετα όσο στο ουσιαστικό. Μυθιστόρημα. Στις 29 Σεπτέμβρη που ξεκινήσαμε πρόβες είχαμε στα χέρια μας ένα υπέροχο βιβλίο 280 σελίδων και κάποιες ωραίες σκόρπιες ιδέες. Μέσα σε εννέα βδομάδες το βιβλίο αυτό δεν μετατράπηκε απλώς σε θεατρικό αλλά σε παράσταση. Δουλέψαμε πολύ και σε επίπεδο συγγραφής. Είχαμε βέβαια μαζί μας και μια πολύ έμπειρη δραματολόγο, τη Δ. Κονδυλάκη, που μας βοήθησε ιδιαίτερα. Μας έβαζε συχνά σε τροχιά όταν από ενθουσιασμό παρεκκλίναμε. Ωστόσο για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδικασία. Και μετά, κοιτώντας πίσω, νιώθεις παντοδύναμος. Αυτή η παράσταση, εκτός από τα αναρίθμητα πράγματα που μου έμαθε, μου άνοιξε νέους ορίζοντες, με αποτέλεσμα να βλέπω σχεδόν όλα τα διηγήματα ως εν δυνάμει θεατρικά έργα με έναν πολύ πρακτικό και δημιουργικό τρόπο.

Τα επίθετα δηλαδή δε σας επηρέασαν καθόλου;

Αυτοβιογραφικά πιστεύω πως είναι όλα τα έργα. Είναι τόσο δεμένα με την ύπαρξη του δημιουργού τους. Εμπεριέχουν εν μέρει τις εμπειρίες του, τις φαντασιώσεις του, τις αποστροφές του. Νομίζω πως το στοίχημα θα ήταν κάποιος κάποτε να γράψει ένα μη αυτοβιογραφικό έργο. Τώρα ότι το δικό μας έχει και τα διαπιστευτήρια του αυτοβιογραφικού συνέβαλε στην έρευνα που έπρεπε να κάνουμε προκειμένου να το κατανοήσουμε. Και κάπως έτσι ο –σχεδόν άγνωστός μας– Μπουλγκάκοφ κυριάρχησε στις μέρες μας. Το ανολοκλήρωτο από την άλλη θεωρώ πως σε φέρνει αντιμέτωπο με ένα δίλημμα. Κάνεις μαζί του όλο το ταξίδι και κάπου –λίγο μετά τη μέση σε εμάς– σε αφήνει. Και, έχοντας τη φόρα από όλα όσα έχουν προηγηθεί, μπαίνεις στον πειρασμό να συνεχίσεις, να δώσεις εσύ το τέλος που πιστεύεις πως ο έως τώρα συνοδοιπόρος σου θα έδινε. Και εκεί υπεισέρχεται η λογική, η οποία σου υπενθυμίζει ότι μάλλον δεν έχεις το δικαίωμα να βάλεις τελεία σε ό,τι κάποιος άλλος επινόησε αλλάζοντας την τελική μορφή του. Και αυτή η μάχη δεν τελειώνει ποτέ. Ωστόσο νομίζω πως όλα τα μεγάλα έργα τελειώνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με άρση.

«Αυτοκτόνησε ένας συγγραφέας και θα σας πω την ιστορία του». Αυτή η εναρκτήρια φράση δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ή κάνω λάθος;

Σε όλη την παράσταση ακολουθούμε την πορεία αυτού του συγγραφέα ώσπου να φτάσει στο σημείο να αυτοκτονήσει. Και ενώ ως γεγονός φαντάζει τραγικό, το κείμενο του Μπουλγκάκοφ ξεχειλίζει από μαύρο χιούμορ. Σπάνια συναντάς αυτή την οπτική. Όταν ξεκινήσαμε πρόβες, δεν ξέραμε σε τι παράσταση θα οδηγηθούμε. Αφεθήκαμε λοιπόν ελεύθεροι στα ερεθίσματα του κειμένου και αόρατα γλιστρήσαμε στη μαύρη κωμωδία. Άλλωστε, όπως είχαμε καταλήξει, ο Μπουλγκάκοφ βάζει τον ήρωά του να αυτοκτονήσει για να μπορέσει ο ίδιος, κάνοντας την ίδια διαδρομή, να παραμείνει στη ζωή. Και αυτό από μόνο του έχει κάτι βαθιά αισιόδοξο.

 

Οι περιπέτειες ενός συγγραφέα πόσο κοντά πιστεύεις πώς είναι στις περιπέτειες ενός ηθοποιού;

Οι περιπέτειες του συγκεκριμένου συγγραφέα είναι πολύ κοντά στις περιπέτειες ενός ηθοποιού, καθώς, όντας δημιουργικός και αντισυμβατικός, προσπαθεί να εισχωρήσει σε ένα κατεστημένο που δεν του ταιριάζει και συνθλίβεται από αυτό. Δεν δέχεται να κάνει συμβιβασμούς και το πληρώνει.

 Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Κώστα Φιλίππογλου;

Μαγική. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Και είναι τέλειο να το νιώθεις αυτό στο «ταμείο», όταν έχει ήδη συμβεί και είσαι μακριά από την αρχική παρόρμηση και τον ενθουσιασμό μιας νέας συνεργασίας. Είναι εκπληκτικός άνθρωπος ο Κώστας. Πολύ εμπνευσμένος, δημιουργικός και –σπάνιο στο χώρο μας– εξαιρετικά γενναιόδωρος. Σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια, να θες να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό. Ίσως οφείλεται στο ότι πριν από ηθοποιός και σκηνοθέτης είναι και δάσκαλος. Πολύ τυχεροί αυτοί που συναντά στο δρόμο του… Όμως και όλη η ομάδα ήταν υπέροχη. Σπάνια έχεις την ευκαιρία να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους με τέτοια ενέργεια. Να χαίρεσαι για όσα δίνεις και για όσα παίρνεις. Νομίζω πως είναι μια συνεργασία που θα τη θυμάμαι για πολύ πολύ καιρό. Νιώθω –και ας μην πιστεύω στον Θεό– ευλογημένη.

 Πρόσφατα είχες μια εμπειρία από το Βασιλικό Θέατρο της Χάγης με τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία του Δ. Γεωργαλά; Τι αποκόμισες;

Πάρα πάρα πολλά! Καταρχήν πρώτη φορά συμμετείχα σε παράσταση αρχαίου δράματος. Ήταν μοναδική εμπειρία. Είναι τελείως διαφορετικός ο κώδικας δουλειάς, άλλα τα μεγέθη, και ας ήταν σκηνοθετημένη για κλειστό χώρο. Τα όπλα που έχεις αναπτύξει για να διαχειριστείς το θέατρο δωματίου είναι εκεί σχεδόν ανενεργά. Πρέπει να μεγαλώσεις, να αποκτήσεις άλλη βαρύτητα. Η ερμηνεία σου είναι προϊόν συνθετικής αφαίρεσης και αυτό είναι ταυτόχρονα προκλητικό και δύσκολο. Νομίζω όμως πως τα καταφέραμε πολύ καλά. Ο Δημήτρης, παρακινούμενος από ένα μοναδικό ένστικτο, έστησε μια παράσταση στέρεα, όμως πολύ σύγχρονη. Και αισθητικά υπέροχη. Χωρίς να θυσιάσει τίποτε από την ουσία της, της έδωσε άλλους τόνους, την έκανε να αφορά ουσιαστικά. Και, μολονότι σε ελληνική γλώσσα, κατάφερε να κερδίσει το ολλανδικό κοινό. Ήμασταν και στις τρεις παραστάσεις sold out και, αν δεν έπρεπε να γυρίσουμε άμεσα πίσω, θα μπορούσαμε να δώσουμε και άλλες.

 

Θα υπάρξει συνέχεια;

Ελπίζουμε. Είναι μια πολύ ξεχωριστή παράσταση και θα ήταν κρίμα να είναι τόσο θνησιγενής. Να αρχίσει τελειώνοντας με τρεις παραστάσεις στη Χάγη. Συζητάμε με τους ανθρώπους της Ολλανδίας για μια μικρή περιοδεία στο εξωτερικό, αν και πιστεύω πως όλοι ευχόμαστε κάποια στιγμή να βρει χώρο και στην Ελλάδα. Θεωρώ πως θα είχε μεγάλη απήχηση.

Είσαι απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης και διατηρείς δεσμούς με αυτό, συνεργαζόμενη σχεδόν κάθε χρόνο. Φέτος σε βλέπουμε πάλι σε εφηβική παράσταση. Πόσο εύκολα αντιλαμβάνονται οι νέοι τον Τσέχωφ;

Θεωρώ το Θέατρο Τέχνης λίγο σαν οικογένεια. Δουλεύω σε αυτό από το δεύτερο έτος της σχολής και στις δύο χρονιές που έλειψα από τους κόλπους του το αίσθημα ήταν λίγο περίεργο. Δένομαι κάπως και συναισθηματικά. Εδώ και τέσσερα χρόνια με πρωτοβουλία του Κωστή Καπελώνη και με έναν πυρήνα αποφοίτων του Θεάτρου Τέχνης έχουμε στήσει την Εφηβική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης. Ήταν νομίζω κάτι που έλειπε, να τοποθετήσει το θέατρο στο επίκεντρο τον έφηβο και να οργανώσει παραστάσεις ειδικά γι’ αυτόν, φέρνοντάς τον μάλιστα σε ένα χώρο ιστορικό όπως είναι το Υπόγειο, συστήνοντάς του ένα νέο γι’ αυτόν κόσμο. Είναι ειδικό κοινό οι έφηβοι, δύσκολο. Λένε πάντα την αλήθεια. Δεν σου χαρίζονται, δεν έχουν μυηθεί ακόμη στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό που συναντάς στους μεγάλους. Οπότε μόνο με ειλικρίνεια μπορείς να τους αντιμετωπίσεις.

Φέτος για πρώτη φορά το έργο που ανεβάζουμε δεν ανήκει σε αυτό που θα λέγαμε εφηβικό ρεπερτόριο. Αρχικά φοβόμουν πολύ την ενασχόληση με έναν τόσο κλασικό και μεγάλο συγγραφέα, αλλά περιέργως τα παιδιά το παρακολουθούν με τεράστια προσήλωση και ενδιαφέρον. Είναι νομίζω η έμπρακτη εφαρμογή της έννοιας του κλασικού, του ουσιαστικά διαχρονικού.

 Υπάρχει κάποιος ρόλος ή συνεργασία που ονειρεύεσαι;

Νομίζω ονειρεύομαι περισσότερο συνεργασίες παρά ρόλους. Θεωρώ το θέατρο την πλέον ομαδική δουλειά και πιστεύω πως τελικά έχει μεγαλύτερη σημασία με ποιους συμπορεύεσαι παρά το τι κάνεις. Οι συναντήσεις με τους ανθρώπους είναι αυτές που σε εξελίσσουν. Οι ρόλοι είναι απλώς οι αφορμές.

 Επόμενα επαγγελματικά σχέδια

Όσες φορές έκανα σχέδια σε αυτόν το χώρο ανατράπηκαν… Το έχω αποδεχτεί, οπότε εμπιστεύομαι το απρόβλεπτο. Αν μπορούσα να ευχηθώ κάτι και να πιάσει, θα ήταν οι άνθρωποι που με ενέπνευσαν και με εξέλιξαν να ξαναβρεθούν στο δρόμο μου…

 Φωτογράφιση για το Texnes-plus Μάριος Θεολόγης 

Η Εύα πρωταγωνιστεί στο "Μαύρο Χιόνι" στο Θέατρο Πόρτα και στην εφηβική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης«Η Ζωή είναι Ωραία» (Οδηγός Ευδαιμονίας από τον Τσέχωφ)

 

 

Δεν πρόλαβε να αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού και η μια κορυφαία συνεργασία διαδεχόταν την άλλη βράβευση. Προκάλεσε αίσθηση από την πρώτη του επαγγελματική δουλειά πλάι στον Δημήτρη Καταλειφό στον «Επιστάτη» του Πίντερ. «Ακόμη δεν έχω καταλάβει την πολυπλοκότητα αυτού του ρόλου», θα μου πει με μια περιέργεια μικρού παιδιού καθώς θα πίνει το πράσινο τσάι του.

 Τον ρωτώ αν είναι αλήθεια ότι δεν έχει υπολογιστή. «Δεν γίνεται από αντίσταση, δεν είναι φοβερό θέμα για κάποιον που δεν έχει. Είναι φοβερό για κάποιον που έχει. Και μετά για κάποιον που έχει γίνεται το θέμα. Τυπάρεσαι, γίνεσαι ο τύπος που δεν έχει υπολογιστή. Ενώ δεν είναι κάτι εξωφρενικό».

Αδυνατώντας να το κατανοήσω, επιμένω: «Και τι κάνεις τώρα με τη νέα παράσταση; Πώς δουλεύεις;»

«Έχω πάρα πολύ πράγμα να διαβάσω, που δεν θα προλάβω καν…» μου απαντά ατάραχος και με έχει πλέον πείσει. Στη συνέχεια η συζήτηση θα ξεφύγει από την τεχνολογία και ο Χάρης Φραγκούλης από τα λεγόμενά του θα αφήσει να διαφανεί γιατί είναι ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς του.

«Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» ή «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;»

Δεν ξέρω τι είναι η αγάπη και νομίζω πως αυτό ακριβώς το ερώτημα πραγματεύεται η παράσταση. Αν ξέραμε, το έργο θα ήταν μόνο μία σκηνή. Θα είχε σαφές τέλος ή κάποιος που το παρακολουθούσε θα είχε καταλήξει κάπου, θα είχε μια συγκεκριμένη τοποθέτηση. Από την έκφραση «Δεν ξέρω» προκύπτουν οι λέξεις, προκαλούνται οι  συγκρούσεις.

Ποια ιστορία σε αγγίζει περισσότερο;

Η ιστορία που με συγκινεί πιο πολύ –οι λέξεις και το νόημά της– είναι αυτή που έχει ως θέμα το Αλτσχάιμερ, έτσι όμως όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Δεν αναφέρεται σε κάποιον που για να σώσει μια σχέση και να βλέπει το αγαπημένο του πρόσωπο καθημερινά καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Επί σκηνής παρακολουθούμε μια γυναίκα που νόσησε από Αλτσχάιμερ, αλλά εγώ βλέπω μια γυναίκα που κατάφερε με αντίτιμο τη ζωή της να βλέπει κάθε μέρα τον αγαπημένο της για πρώτη φορά!

Σπονδυλωτό έργο και δυσκολίες

Έχει δυσκολίες που μπορεί να μη φαίνονται. Για παράδειγμα, της όχι μιας έναρξης. Εμένα πάντα με απασχολούσε τι γίνεται στο ενδιάμεσο, ανάμεσα στο καμαρίνι, την κουΐντα, το κυλικείο, μέχρι να μπεις στη σκηνή. Ποιος είσαι; Τι συμβαίνει; Γενικότερα με απασχολεί αυτό στο θέατρο.

Περπάτημα… τι δύσκολο πράγμα!

Είχα κάνει μια παράσταση με τον Χουβαρδά, τον «Άμλετ», και κάποια στιγμή χορεύαμε πολύ ώρα με τον Ορφέα (Αυγουστίδη) και πολύ έντονα. Στην αρχή έπρεπε να κάνουμε ένα περπάτημα για να φτάσουμε μπροστά μπροστά στη σκηνή και να καταλήξουμε να χορεύουμε έτσι. Αυτό το περπάτημα ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. «Πώς πάω εκεί;» Υπό αυτή την έννοια και το σπονδυλωτό έργο που παίζουμε φέτος έχει δυσκολίες.

Νίκος Μαστοράκης και η ομάδα

Με την Κωνσταντίνα (Τάκαλου) είναι η τρίτη φορά που δουλεύουμε μαζί και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Ορισμένοι ηθοποιοί δεν ήταν πέρυσι στα «Παιδιά του ήλιου». Αισθανόμαστε όμως ομάδα και είναι βασικό χαρακτηριστικό του Νίκου (Μαστοράκη) το ότι θέλει να συνεργάζεται με ανθρώπους με τους οποίους να νιώθει οικειότητα. Γι’ αυτό του βγαίνει και ένας πολύ γλυκός και τρυφερός εαυτός όταν δουλεύει. Το βασικό του στοιχείο, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο, πίστεψέ με, είναι ότι δεν λειτουργεί αφ’ υψηλού. Αν δηλαδή βγούμε έξω για ποτό, δεν θα καταλάβει κανένας στην παρέα ότι ο Νίκος είναι ο σκηνοθέτης και εμείς οι ηθοποιοί. Με τον ίδιο τρόπο σκηνοθετεί. Δεν λειτουργεί από μια θέση εξουσίας. Συζητάμε μαζί.

Ερασιτέχνης σκηνοθέτης

Δεν έχω φιλοδοξίες όσον αφορά τη σκηνοθεσία. Έκανα τέσσερις δουλειές με την ομάδα μας και τις χάρηκα πολύ. Όταν σκηνοθέτησα το έργο «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει», μου έλεγαν ότι υπάρχει κάτι πολύ ειδικό και επειδή και από πρόθεση και από αναφορές και από ένα feedback που πήρα, μόνο από ανθρώπους του χώρου, το οποίο υποστήριζε η παράσταση είχε κάτι πολύ ειδικό. Αντίθετα όσοι από το κοινό δεν ήταν ηθοποιοί κατάλαβαν απόλυτα την παράσταση. Τότε λοιπόν είχα δηλώσει ότι για μένα ο Άρντεν ήταν μια παράσταση λαϊκή με στοιχεία επιθεώρησης.

Στόχοι

Αυτό που θέλω κάθε φορά εξαρτάται από τους ανθρώπους που συναντώ και από το έργο. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη προσδοκία ή αγωνία ταυτότητας. Σίγουρα ένα μέλημα είναι να ξεφύγω –να ξεφύγουμε– από αυτό που ζούμε. Αν κάτι «απαγορεύεται», είναι η επικαιρότητα. Αν δηλαδή μου πουν «Δεν μιλάει αυτό για το σήμερα», «Δεν αναγνωρίζουμε στοιχεία στις μορφές κ.λπ.», είναι το ιδανικό για μένα.

Επόμενα σχέδια για την Ομάδα Kursk

Η επόμενή μας παράσταση θα είναι το έργο «Λεντς» του Γκέοργκ Μπίχνερ που θα κάνει πρεμιέρα στις 20 Απριλίου στο Bios.

Αυτά που γράφουν οι άλλοι…

Είναι μεγάλη κουβέντα, υπό την έννοια ότι είναι κάτι σύνθετο. Το τι είναι η κριτική και ποιοι γράφουν. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι γράφουν. Ωστόσο δεν είναι αλήθεια. Ότι αν, ας πούμε, κάποιος γράψει κάτι άσχημο για μένα δεν στενοχωριέμαι ή αν γράψει κάτι καλό δεν χαίρομαι. Ξέρεις όμως ποιο είναι το σύνθετο; Ποιος χαίρεται όταν χαίρομαι και ποιος στενοχωριέται όταν στενοχωριέμαι; Θέλω να πω ότι, αν αναφερθούμε στο τι γράφεται και τι λέγεται από τον καθένα, πρέπει να εξετάσουμε τα κίνητρα. Από πού κινείται αυτός που γράφει; Ποια είναι η αισθητική του; Φυσικά και με ενδιαφέρει, αλλά δεν σημαίνει ότι, όταν κάποιος γράφει ότι μια παράσταση είναι αριστούργημα, αυτό όντως ισχύει.

Ακραίο παράδειγμα

Έχει γραφτεί κριτική και γελούσαμε με τον Αργύρη (Πανταζάρα) όταν ανεβάζαμε το «Θερμοκήπιο», τη δεύτερη φορά που ο Λευτέρης (Βογιατζής) αρρώστησε και τελικά δεν κατάφερε να παίξει και το ρόλο του ερμήνευσε ο Γιώργος (Γάλλος). Ήρθε λοιπόν  ο Αργύρης και μου είπε: «Γράφτηκε κριτική στο ‘‘Αθηνόραμα’’!» «Μα», του απάντησα, «δεν έχει ανέβει η παράσταση!» «Και όμως έγραψαν!» Και μάλιστα έγραψαν για τη Μαρία Σκουλά, ότι ήταν η μόνη που διασώθηκε από μια παράσταση που δεν είχαν δει!

Το πίσω κείμενο…

Πολλές φορές προσποιούμαστε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πάρα πολύ σύνθετο πράγμα, και πολύ σκοτεινό και πολύ φωτεινό. Και λέμε αυτός είπε αυτό. Αυτή είναι η γνώμη του, γιατί τα περισσότερα πράγματα οι άνθρωποι, όπως τα κάνουν όπως ευγενή κίνητρα τα κάνουν και από ευτελή κίνητρα.  Πολλές φορές, κινούνται από φόβο και από ζήλια, παρά από γενναιοδωρία και χαρά.

Ποιο είναι το κίνητρο κάθε φορά είναι δύσκολο να το ανακαλύψεις. Ήταν μια κριτική για μια παράσταση που δεν έγινε! Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι γράφουν με κακή πρόθεση, αλλά η συνθετότητα και η πολυπλοκότητα στον άνθρωπο υπάρχουν ερήμην του.

«Θέλω να εκφραστώ…»

Τώρα πλέον ρωτάς τα παιδιά στις δραματικές σχολές: «Γιατί θες να γίνεις ηθοποιός;» Και σου απαντούν: «Για να εκφραστώ!» Δεν λένε «Γιατί θέλω να συναντηθώ με τον Μαστοράκη, με τον Παπαβασιλείου, με τον Καραζήση, με τον Μαρμαρινό, με τον Καρατζά…» Πώς να εκφραστούν αφού ακόμη δεν ξέρουν τι είναι έκφραση;

 

Οι φωτογραφίες είναι του Ερωτόκριτου Κοτσιλίνη από τα γυρίσματα της ταινίας "Το Μαγικό Δέρμα" του Κωστή Σαμαρά, που γυρίστηκε το περασμένο καλοκαίρι και βρίσκεται στο στάδιο του μοντάζ αυτή την περίοδο.

Ο Χάρης Φραγκούλης πρωταγωνιστεί στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» στο Θέατρο Τέχνης.

Από τις 7 Φεβρουαρίου θα πρωταγωνιστεί στον «Δον Ζουάν» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και τον Απρίλιο θα σκηνοθετήσει τον «Λεντς» στο Βios.

 

 

 

Γεμάτα μαγεία και λύσεις για όλα. Αρκεί να πιστέψεις και όλα μπορούν να συμβούν. Παραμύθια που ανοίγουν μια πόρτα σε άλλους κόσμους. Ιδανικό δώρο για τις γιορτές, τα περισσότερα με κόστος κάτω από δέκα ευρώ. Εμείς διαβάσαμε μερικά για όλες τις ηλικίες και σας προτείνουμε αυτά που ξεχωρίσαμε.

«Το μαγικό άγγιγμα», Γιώτα Λιβάνη, εκδόσεις Λιβάνη (ηλικίες 3-6 ετών)
Ένα βιβλίο επίκαιρο, καθώς η ιστορία του είναι χριστουγεννιάτικη! Τι θα απογίνει το μικρό ελαφάκι που τρέμει από την παγωνιά και το φόβο;

Τι και αν είσαι διαφορετικός; Έρχεται μια στιγμή που αλλάζουν όλα. Ένα χάδι, μια τρυφερή αγκαλιά σού δίνει δύναμη. Και όλα φαίνονται μαγικά, καινούργια. Αρκεί να το πιστέψεις!

Εντυπωσιακή είναι και η εικονογράφηση. Ο Αϊ-Βασίλης, το δάσος, οι πιγκουίνοι ζωντανεύουν μοναδικά την ιστορία και εξάπτουν τη φαντασία των μικρών μας φίλων.

«Παπούτσια με φτερά», Μαρία Παπαγιάννη, εκδόσεις Πατάκη (ηλικίες 9-99 ετών)
Τι είναι ουτοπία; Πόσο θα θέλαμε ένα ζευγάρι παπούτσια με φτερά για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα! Η μικρή Ρόζα μεγαλώνει με τον πατέρα της που είναι ψαράς όμως στα κρυφά γράφει ποιήματα. Εξάλλου ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει αν ο ποιητής ψαρεύει και ο ψαράς γράφει ποίηση! Στο μαγικό κόσμο της μικρής Ρόζας, στην οδό Μοιρών όπου κατοικεί, δίνονται οι αφορμές ώστε σε καθένα από τα 25 κεφάλαια του βιβλίου να γίνει αναφορά σε κάποιο στίχο ή ποίημα – εξού και οι τίτλοι των κεφαλαίων. Έτσι τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τον κόσμο της ποίησης και οι γονείς ανακαλύπτουν πάλι τη γοητεία της. Τα «Παπούτσια με φτερά» όμως δεν χτίζουν μόνο μαγικούς κόσμους και θέτουν σε εγρήγορση τη φαντασία, αλλά δημιουργούν και παραμυθένιες εικόνες. Επιτυγχάνουν, κατά τη γνώμη μου, κάτι πολύ πιο σημαντικό: αντιμετωπίζουν την Ελλάδα του σήμερα και τα προβλήματα της καθημερινότητας κατάματα. Η Ρόζα, ένα παιδί με αναπηρία, αγωνίζεται και τα καταφέρνει. Χωρίς ίχνος διδακτισμού και λέγοντας την αλήθεια στα παιδιά με γλώσσα καθημερινή και συνάμα τρυφερή, η Μαρία Παπαγιάννη γράφει μια ιστορία που την κουβαλάς για καιρό.

 

«Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι», Ευγένιος Τριβιζάς, εκδόσεις Κέδρος (ηλικίες 5-12 ετών)
Μια υπέροχη ιστορία του μάγου-παραμυθά Ευγένιου Τριβιζά που κάνει τη φαντασία των παιδιών να καλπάζει. Μια υπόσχεση που δόθηκε και πρέπει να τηρηθεί ανάμεσα σε ένα κορίτσι και ένα χιονάνθρωπο: να της μείνει πιστός και να μη λιώσει ποτέ. Μέχρι να φτάσει όμως στο κατάλληλο μέρος, οι περιπέτειες και τα ταξίδια του θα συντροφεύουν μοναδικά μικρούς και μεγάλους. Από το κουκούτσι του δαμάσκηνου μέχρι τη φυλακή των πιγκουίνων θα περάσει ο αγαπημένος μας ήρωας και φυσικά θα γνωρίσει τόπους και πλάσματα που θα τον εντυπωσιάσουν – και μαζί με αυτόν και εμάς.

 

«Τα Χριστούγεννα των παιδιών», Βαγγέλης Ηλιόπουλος, εκδόσεις Πατάκη (ηλικίες 6-12 ετών)
Τέσσερις ιστορίες, στις οποίες η παράδοση, τα έθιµα και ο τρόπος που γιορτάζονταν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά στην ελληνική ύπαιθρο συναντούν τα σημερινά παιδιά και τα σύγχρονα Χριστούγεννα της πόλης.

Με μια εντυπωσιακά ζωντανή αφήγηση, που θυμίζει ημερολόγιο στην πρώτη ιστορία, ένα κοριτσάκι περιγράφει τη νέα του ζωή μετά την άφιξη του αδερφού του. Τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Τα φετινά Χριστούγεννα πρέπει να υποστεί πολλά… ακόμα και ο πιστός της Άλομπαρ ξενιτεύτηκε σε ξενοδοχείο σκύλων.

 

«Η αγάπη φτάνει για όλους», Κατερίνα Μαυρομμάτη, εκδόσεις Κέδρος (ηλικίες 6-10 ετών)

Ένα βιβλίο ύμνος στη φιλία, τρυφερό, με αυτοτελή παραμύθια, που έχεις την ευκαιρία να τα απολαύσεις σε πολλές διαφορετικές στιγμές. Κατάλληλο για πολύ μικρά παιδιά αλλά και για παιδιά δημοτικού. Οι ιστορίες μπορούν εύκολα να δραματοποιηθούν στην τάξη ή και στο σπίτι. Στις 109 σελίδες θα ανακαλύψετε 40 διαφορετικά ζώα που πασχίζουν να δείξουν μέσα από καθημερινές ιστορίες τις αξίες που οδηγούν σε μια καλύτερη ζωή. Τι σχέση έχει το γουρουνάκι με τη μέλισσα; Το κουνέλι με τα μυρμήγκια; Η καμηλοπάρδαλη με το σαλιγκάρι; Η ζέβρα και ο χιμπατζής; Δεν έχετε παρά να το ανακαλύψετε…

«Χιονομπαλού», Μάρω Θεοδωράκη, εκδόσεις Μίνωας (ηλικίες 3-6 ετών)
Ένα ακόμα παιδικό βιβλίο στο πνεύμα των εορτών. Η Μάρω Θεοδωράκη ζωντανεύει την ιστορία της Χιονουμπαλούς, μια νιφάδας που ξεφεύγει μέσα στη νύχτα, ταξιδεύει σε νέους κόσμους και ανακαλύπτει το φως των Χριστουγέννων.

«Μαμά, μην πας στη δουλειά», Θάλεια Κουκούνη, εκδόσεις Λιβάνη (ηλικίες 3-6 ετών)
Πόσες φορές έχετε ακούσει αυτή τη φράση από τα παιδιά; Υπάρχει παιδάκι που δεν θέλει κοντά τη μαμά του;

Η Θάλεια Κακούνη στην ιστορία της, που είναι εμπνευσμένη από τη φύση και τα χελιδόνια, πραγματεύεται με έξυπνο τρόπο ένα θέμα που ταλανίζει τη σύγχρονη οικογένεια.

«Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων», Θοδωρής Κούκιας, εκδόσεις Κέδρος (ηλικίες 12 ετών και άνω)
Ένα βιβλίο για την εφηβική κατάθλιψη και το bulling, που προσεγγίζει το θέμα τελείως διαφορετικά. Ένα βιβλίο που μέσα από την καθημερινότητα δύο παιδιών, της Νεφέλης και του Ίωνα, του facebook, των βιβλίων, των μαθηματικών, αναδεικνύει μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του ανθρώπου, αυτή της ενηλικίωσης. Ο Θοδωρής Κούκιας, έχοντας εμπειρία από το σχολικό περιβάλλον, αποτυπώνει πολύ ρεαλιστικά τη σύγχρονη πραγματικότητα.

«Της Μουσικής το παραμύθι», Σπυριδούλα Μπιρπίλη, εκδόσεις Διάπλαση (ηλικίες 5-9 ετών )
Ένας κακός βασιλιάς σε μια μακρινή χώρα ταλαιπωρεί τους κατοίκους του βασιλείου με παράλογες διαταγές. Θέλει να είναι χορτάτοι οι σκύλοι και να μένουν οι πίτες ολόκληρες, και κάθε μέρα σκαρφίζεται κάτι καινούργιο. Παρ’ όλα αυτά οι κάτοικοι της χώρας κατορθώνουν να είναι ευτυχισμένοι, να χορεύουν και να τραγουδούν. Όμως όλα αλλάζουν τη μέρα που ο βασιλιάς σκέφτεται κάτι σατανικό: καταστρώνει ένα σχέδιο και φυλακίζει τη Μουσική…

Τι θα συνέβαινε αν χανόταν η Μουσική από τον κόσμο; Γιατί ο βασιλιάς θέλει να την εξαφανίσει και πώς τα καταφέρνει; Και πώς τελικά ένα παιδί με τη βοήθεια μιας μυστήριας κοντής γριούλας θα ξαναφέρει πίσω τη Μουσική; Μια ιστορία για τη Μουσική, τη Φαντασία και τη Δημιουργικότητα που εκτυλίσσεται κάπου, σε κάποια φανταστική χώρα με κακούς βασιλιάδες. Ή μήπως μπορεί να εκτυλιχθεί και τώρα;

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν ιδέες για θεατρικό παιχνίδι βασισμένο στο παραμύθι.

«Ο ραφτάκος των λέξεων», Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδόσεις Μεταίχμιο (ηλικίες 3-6 ετών)
Μια υπέροχη ιστορία του Αντώνη Παπαθεοδούλου, εικονογραφημένη από την Ίριδα Σαμαρτζή, που περιλαμβάνεται στη σειρά «Μικρές Καληνύχτες». Η σειρά «Μικρές Καληνύχτες» είναι μικρά βιβλία με όμορφες ιστορίες για τη δύσκολη ώρα της καληνύχτας. Είναι βιβλία με ήρωες των παραμυθιών, ήρωες χωρίς όνομα. Ιστορίες γραμμένες με ρυθμό και εικονογραφημένες με φαντασία. Κάθε βράδυ έρχονται να μας κρατήσουν συντροφιά πριν από την καληνύχτα. Στα πολύ θετικά και η ιδιαίτερα προσιτή τιμή.

Ένας ραφτάκος που αντί για κλωστή χρησιμοποιεί… λέξεις, λέξεις από παραμύθια, ποιήματα, λεξικά και εγκυκλοπαίδειες.

Ένα χωριό που γίνεται πόλη και ένας βαρύς χειμώνας που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε με καλοριφέρ ούτε με σόμπες. Τι μπορεί να μας ζεστάνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πάνω στη Γη;

Μια φορά κι έναν καιρό… δηλαδή χτες ή σήμερα ή και αύριο… Νάνοι και νεράιδες, δράκοι, μάγισσες και βασιλιάδες πάνε κι έρχονται ανάμεσα στα παραμύθια και στην αλήθεια. Δρόμο παίρνουν και δρόμο αφήνουν, φτάνουν στις άκρες του κόσμου κι ύστερα πάλι γυρίζουν πίσω. Και τέλος ζουν και ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

«Το αγόρι που το είπαν... Χριστούγεννα», Χέιγκ Ματ, εκδόσεις Πατάκη (ηλικίες 6-12 ετών)
Αν πιστεύετε πως κάποια πράγματα είναι αδύνατα, αφήστε αμέσως αυτό το βιβλίο (διότι είναι ΓΕΜΑΤΟ πράγματα που θεωρούνται αδύνατα). Εσείς ξέρετε την αληθινή ιστορία του Πατέρα Χριστούγεννα, του γνωστού μας Αϊ-Βασίλη; Μπορείτε να τον φανταστείτε σαν ένα παιδί, όπως όλα τα άλλα, που πίστευε στην ευτυχία, στα τρολ και στα ξωτικά;

*Το άρθρο δεν είναι διαφημιστικό.

 

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Νερό, µακιγιάζ, το κείµενο της παράστασης. 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πρώτο µου. Στο Θέατρο του Νέου Κόσµου, το 2010. Λόγω χώρου και λόγω συναδέλφων, αφού το µοιραζόµουν για έξι µήνες µε τρεις αγαπηµένους φίλους από τη σχολή, που παίζαµε µαζί στην πρώτη µας παράσταση. 

 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα καµαρίνια της παράστασης «Οι Ναυαγοί της Τρελής Ελπίδας» της Αριάν Μνουσκίν, που ήταν σαν σκηνή και η διαδικασία προετοιµασίας των ηθοποιών σαν παράσταση. Προχωρώντας για να µπεις στην κεντρική σκηνή τα συναντούσες, αφού ήταν ανοιχτά στο κοινό. 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στην Επίδαυρο µε τις «Τραχίνιες». Πολλά τρελά κορίτσια µαζεµένα σε ένα χορό! 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω στη σκηνή.

Τσεκάρω αν έχω ξεχάσει τίποτα και πίνω µια γουλιά νερό.

 Η Νάνσυ παίζει στις "Επικίνδυνες σχέσεις'' σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη στο Θέατρο Άλμα και σκηνοθετεί τα Περιστατικά του Δανιήλ Χαρμς από 23 Ιανουαρίου στο Βios.

Με δύο «χτυπήματα» σε κεντρικά θέατρα της πόλης και πολλές πετυχημένες παραστάσεις στο ενεργητικό της η Λίλλυ Μελεμέ βρίσκεται εν μέσω εντατικών προβών για την πρεμιέρα της δεύτερης παραγωγής της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.Ο «Εξηνταβελόνης» της θα πάρει τη σκυτάλη από το «Στέλλα Κοιμήσου» και θα κάνει πρεμιέρα στις 22 Δεκεμβρίου. Παράλληλα στο Θέατρο Δημήτρης Χορν το πρωτοπαιγμένο έργο «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» σημειώνει τεράστια επιτυχία. Σε μια από τις λίγες γωνιές του Θεάτρου Τσίλλερ που είναι φιλόξενες για τους καπνιστές, λίγο πριν την πρόβα, η Λίλλυ Μελεμέ  μου εξηγεί το συναισθηματικό δέσιμο με το Εθνικό και πώς βιώνει την επιστροφή της μετά από μια δεκαετία Γύρω της υπάρχουν αμέτρητες σημειώσεις για το έργο. Σκίτσα, ονόματα ηθοποιών και χρονοδιαγράμματα σηματοδοτούν ότι η πρεμιέρα πλησιάζει. Εκείνη όμως σχεδιάζει χαμογελαστά smiley γιατί ξέρει για μια ακόμα φορά ότι όλα θα πάνε πρίμα. 

Πώς αλλιώς; Το δέσιμο των συντελεστών της παράστασης και η μεταξύ τους σχέση εγγυώνται το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Είστε στενά συνδεδεμένη με την Πειραματική του Εθνικού Θεάτρου, από την περίοδο που την ευθύνη είχε ο Στάθης Λιβαθινός. Νιώθετε πως επιστρέφετε εδώ; Υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο;
Καταρχήν ο Στάθης Λιβαθινός ήταν δάσκαλός μου στη Δραματική Σχολή, δηλαδή στη Σχολή του Κώστα Καζάκου, την οποία τελείωσα ως ηθοποιός. Μετά ήρθα στο εργαστήρι της Πειραματικής. Η τελευταία παράσταση που είχα αναλάβει στο Εθνικό Θέατρο ήταν το 2006. Επρόκειτο για τον «Ταρτούφο» του Μολιέρου σε μετάφραση Κωνσταντίνου Κοκκινάκη του 1815. Έχουν περάσει δέκα χρόνια. Σίγουρα το δέσιμο είναι πολύ ισχυρό, γιατί εδώ έκανα τα πρώτα μου βήματα ως σκηνοθέτις και χαίρομαι που επιστρέφω ύστερα από μια πορεία στο ελεύθερο θέατρο. Επίσης αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή που θα ασχοληθώ με το συγκεκριμένο κείμενο. Είναι σαν να ξαναπιάνω το νήμα από εκεί όπου το είχα αφήσει. Ο «Ταρτούφος» ήταν μεταφρασμένος από τον Κοκκινάκη το 1815 και ο Οικονόμου μετέγραψε τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου, που τον ονόμασε «Εξηνταβελόνη», το 1816.

Πώς καταλήξατε στη συγκεκριμένη επιλογή;
Νομίζω πως ήταν μια κοινή ανάγκη και της διεύθυνσης του Εθνικού Θεάτρου αλλά και δική μου να κάνουμε κωμωδία. Μου πρότειναν να ανεβάσω κάτι στη Νέα Σκηνή, δηλαδή ελληνικό ρεπερτόριο, το οποίο αγαπώ πάρα πολύ. Πιστεύω στο ελληνικό έργο, θεωρώ πως πρέπει να δίνονται ευκαιρίες σε αυτό, είτε είναι παλαιότερο όπως το συγκεκριμένο κείμενο είτε είναι άπαιχτο και νεότερο. Συνεπώς ήταν μια ευχάριστη συγκυρία. Συζητήσαμε και καταλήξαμε από κοινού σε τούτο το έργο, που είναι κλασικό, κωμωδία, και έχει να ανέβει πάρα πολλά χρόνια στο Εθνικό Θέατρο.

Η κωμωδία είναι ένα είδος με το οποίο δεν έχετε ασχοληθεί ιδιαίτερα, πέρα από τη «Ρώσικη ρουλέτα» που κάποια μονόπρακτα ήταν κωμικά. Επομένως δεν έχετε ξαναδουλέψει με ηθοποιούς που χαρακτηρίζονται «κωμικοί». Πώς είναι αυτή η συνάντηση;
Μου αρέσει να συνδιαλέγομαι με καινούργιους και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ούτε με τον Χρήστο (Βαλαβανίδη) ούτε με την Ηρώ (Μανέ) ούτε με τον Σπύρο (Μπιμπίλα) έχω ξανασυνεργαστεί. Παρόλο που έχουν παίξει και σε δραματικά έργα και έχουν σημειώσει μεγάλη επιτυχία, έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού ως κωμικοί ηθοποιοί. Πιστεύω πως έχω να μάθω πολλά από αυτούς και ίσως και εκείνοι πήραν κάτι από μένα. Ο «Φιλάργυρος» δεν είναι αμιγώς κωμωδία, έχει και δραματικά στοιχεία. Αφορά ανθρώπινους χαρακτήρες, ανθρώπους με πάθη. Ο «Εξηνταβελόνης», δηλαδή ο «Φιλάργυρος», είναι ένας άνθρωπος που πάσχει, που νοσεί, που είναι άρρωστος με το χρήμα. Δεν είναι απλώς ένα καπρίτσιο, δεν είναι απλώς ένας τύπος φιλάργυρου, είναι ολοκληρωμένος χαρακτήρας, με τα υπέρ και τα κατά του. Αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη ιδεολογία, μια στάση ζωής, και έρχεται σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους. Είναι μόνος εναντίον όλων. Υπό αυτή την έννοια υπάρχουν στοιχεία θεατρικών χαρακτήρων, ανθρώπινης συμπεριφοράς, που με ενδιαφέρουν, τα οποία περικλείουν και την πίκρα και τη γλύκα, και το χιούμορ και το δάκρυ. Αυτό πάντα το αναζητώ στα έργα που επιλέγω, γιατί έτσι είναι η ζωή.

Γενικότερα τι σας ιντριγκάρει σε ένα κείμενο για να αποφασίσετε να το ανεβάσετε;
Τις περισσότερες φορές έχω την τύχη να επιλέγω το κείμενο, να το προτείνω εγώ ή τέλος πάντων να συμπίπτουν οι απόψεις των συντελεστών, όπως συνέβη φέτος. Σε πρώτη φάση διαβάζοντας ένα κείμενο εξετάζω αν με αφορά τη δεδομένη χρονική στιγμή, αν έχει κάτι να μου πει, αν τα θέματα τα οποία πραγματεύεται με αγγίζουν. Στρέφομαι κυρίως σε κλασικά κείμενα, γιατί τα θεωρώ τεράστιο σχολείο και για τους σκηνοθέτες και για τους ηθοποιούς και για το κοινό, διότι το θέατρο είναι και μέσο ψυχαγωγίας, όχι απλώς ένα μέσο διασκέδασης και παιδείας. Αναζητώ λοιπόν ένα προσωπικό σημείο ταύτισης. Αν το βρω, προχωρώ, επειδή μπορώ να το μεταδώσω και στα άλλα μέλη της ομάδας.

Αυτό το προσωπικό στοιχείο πόσο ισχυρό μπορεί να είναι; Μέχρι ποιο σημείο ο σκηνοθέτης έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει σε ένα έργο;
Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την ελευθερία. Δεν πρέπει να υπάρχει λογοκρισία. Δεν γίνεται να απαγορεύουμε σε κάποιον να ασχοληθεί με ένα είδος ή να προαποφασίζουμε πώς θα το διαχειριστεί. Αν η συνταγή ήταν δεδομένη, τότε τα κλασικά κείμενα θα ανέβαιναν μία φορά, γιατί αυτός θα ήταν ο σωστός και ενδεδειγμένος τρόπος, και δεν θα ξαναπαίζονταν ποτέ ξανά. Προφανώς ο καθένας έχει τη δυνατότητα να δοκιμαστεί και να αλληλεπιδράσει με το υλικό. Οι όποιες επεμβάσεις εντάσσονται στη διακριτική ευχέρεια του σκηνοθέτη που διαλέγει ένα έργο γιατί κάτι έχει εντοπίσει σε αυτό που τον ενδιαφέρει και προφανώς δεν έχει σχέση μόνο με τον εντυπωσιασμό.

Στα αρχαία κείμενα πόσο μπορεί να παρεμβαίνει κανείς;
Νομίζω πως πάντα παρακολουθούμε το έργο του εκάστοτε τραγικού ποιητή, μέσα όμως από ένα υποκειμενικό πρίσμα. Το αν αυτό μας αρέσει ή όχι, είναι άλλο ζήτημα. Το κείμενο, η ιστορία, δεν αλλοιώνεται. Αναφορικά με τις περιπτώσεις του πειραματισμού, εγώ θα θεωρούσα πιο έντιμο να δηλώσει κάποιος ότι κάνει μια παράσταση με αφορμή ένα συγκεκριμένο έργο. Εγώ με αφετηρία ένα κείμενο εντοπίζω ένα θέμα που με ενδιαφέρει, ένα μοτίβο που μου αρέσει, και φτιάχνω ουσιαστικά το δικό μου έργο.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας, στην οποία η σκηνοθεσία έχει την τάση να εντυπωσιάζει. Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που ενστερνίζονται την άποψη του Βολανάκη ότι «η σκηνοθεσία είναι αυτό που δεν φαίνεται». Εσείς τι πιστεύετε;
Με αγγίζει περισσότερο η δεύτερη άποψη. Το να εντυπωσιάσεις με ωραίες εικόνες δεν είναι και τόσο δύσκολο, μολονότι και αυτό απαιτεί μια τέχνη την οποία πρέπει να κατέχεις. Ωστόσο το θέμα είναι να αφουγκραστείς το ίδιο το έργο. Και δεν αναφέρομαι σε κειμενολαγνεία, προς Θεού, γιατί, όταν χρειαστεί, θα κόψεις σε ένα κείμενο, θα κάνεις αλλαγές, αλλά πάντα σεβόμενος αυτό που θέλει να εκφράσει ο συγγραφέας. Το κείμενο είναι πάνω από όλα.

Θα μπορούσατε να περιγράψετε τη διαδικασία που ακολουθείτε όταν σκηνοθετείτε;
Αφού επιλεγούν οι συντελεστές, ξεκινάμε την ανάγνωση του κειμένου. Μελετάμε την εποχή στην οποία γράφτηκε και προσπαθούμε να αντλήσουμε στοιχεία από διάφορες τέχνες, από τη ζωγραφική, τη μουσική, την ποίηση, ώστε να κατανοήσουμε το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο. Στη συνέχεια η έρευνά μας επεκτείνεται. Ο κάθε ηθοποιός, κατά μόνας και σε συνεργασία με τους υπόλοιπους, κινείται λίγο πιο ελεύθερα. Επιχειρεί να εντρυφήσει κάπως στην εποχή και να βρει στοιχεία –σε έναν πίνακα ζωγραφικής, σε ένα βλέμμα σε μια φωτογραφία, στο στίχο ενός ποιήματος– που θα τον εμπνεύσουν σε σχέση με το ρόλο του. Κατόπιν εστιάζουμε στο κείμενο. Περνάμε από τη θεωρητική ανάλυση στην ενεργητική ανάγνωση, ώστε να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει σε κάθε σκηνή, τι παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στους ήρωες, να οριοθετήσουμε τους ρόλους. Μετά σηκωνόμαστε, αυτοσχεδιάζουμε πάνω στις σκηνές, ακόμα και σε αυτές που δεν αναφέρονται στο κείμενο, και σιγά σιγά, με πολλή ελευθερία από τη δική μου πλευρά προς τους ηθοποιούς, αρχίζουμε να σκιτσάρουμε τις σκηνές του έργου. Είμαι της άποψης ότι από το τίποτα δεν παίρνεις τίποτα και προτιμώ πάντα ο ηθοποιός να δίνει περισσότερα ώστε να μπορέσουμε μετά να επιλέξουμε, να συναποφασίσουμε τι μας χρειάζεται για το χτίσιμο του ρόλου και κατ’ επέκταση της παράστασης.

Είναι γενναιόδωροι οι Έλληνες ηθοποιοί;
Νομίζω πως, αν αισθανθούν ασφάλεια και εμπιστοσύνη, είναι πολύ γενναιόδωροι. Επίσης είναι πολύ έξυπνοι, διαθέσιμοι και έχουν φαντασία.

Δεν είστε από τους σκηνοθέτες που έχουν τη δική τους ομάδα. Πειραματίζεστε, συνεργάζεστε. Αυτό τι ελευθερίες σάς δίνει και τι σας στερεί από τη δυναμική μιας ομάδας;
Είμαι πολύ υπέρ της ομάδας. Πιστεύω πως, όταν βρεις έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας με κάποιους ανθρώπους, μπορείς να προχωρήσεις σε βάθος. Γνωρίζεις τις αδυναμίες και τα προτερήματά τους –κάτι που ισχύει και για το άτομό μου–, οπότε σίγουρα κερδίζεις χρόνο. Από την άλλη δεν σου κρύβω ότι ενδέχεται να με γοητεύσει κάποιο πρόσωπο που δεν γνωρίζω και να θελήσω να το προσεγγίσω, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί κατά την προετοιμασία μιας παράστασης τα χρονικά περιθώρια είναι περιορισμένα. Προσπαθώ λοιπόν, όσο αυτό είναι εφικτό, να δώσω χρόνο και χώρο στον εκάστοτε καινούργιο συνεργάτη. Μέχρι τώρα αυτό δεν μου έχει βγει σε κακό, δηλαδή έχω πάρει πάρα πολλά πράγματα από πολύ έμπειρους ηθοποιούς οι οποίοι φάνηκαν εξαιρετικά γενναιόδωροι, κάτι που πιθανόν αρκετοί θα θεωρούσαν αδιανόητο. Είναι τρομερό κάποιος που έχει δουλέψει πενήντα χρόνια, που έχει μια σπουδαία καριέρα, που είναι πρωταγωνιστής, να είναι ανοιχτός, διαθέσιμος, πρόθυμος να ακούει τα πάντα, να σημειώνει τα πάντα, να δοκιμάζει τα πάντα.

Παράλληλα έχετε σκηνοθετήσει και στο Θέατρο Δημήτρης Χορν την παράσταση «Από τη σιωπή ως την άνοιξη», ένα ελληνικό έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη. Πώς έφτασε στα χέρια σας;
Είναι ένα εξαιρετικό έργο, που έχει γραφτεί αρκετά χρόνια πριν. Το είχε ο Λεωνίδας Προυσαλίδης στο συρτάρι του και το είχε προτείνει στον Γιάννη Φέρτη το 2012, τότε που κάναμε τον «Πατέρα». Ο Γιάννης το αγάπησε από την πρώτη στιγμή, όμως εξαιτίας κάποιων συγκυριών το εγχείρημα δεν υλοποιήθηκε. Ο Λεωνίδας από τη μεριά του δεν επιθυμούσε να απευθυνθεί σε άλλον ηθοποιό, ήθελε τον Γιάννη με έναν εξίσου δυνατό συμπρωταγωνιστή. Ήρθαν λοιπόν έτσι τα πράγματα που καταφέραμε να το ανεβάσουμε, και μάλιστα σε ένα κεντρικό θέατρο. Αυτό το τονίζω, γιατί είναι προς τιμήν της παραγωγής που αποφάσισε να ρισκάρει με ένα άπαιχτο νεοελληνικό κείμενο σε ένα κεντρικό θέατρο με κορυφαίους πρωταγωνιστές: τον Νικήτα Τσακίρογλου, τον Γιάννη Φέρτη και την Κατερίνα Λέχου.

Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιάννη Φέρτη και τον Νικήτα Τσακίρογλου;
Ο Λεωνίδας στην αρχή του έργου, όταν μιλά για τα δύο αδέλφια, αναφέρει: «Είναι δύο αδέλφια, κομψοί, μεγαλοαστοί, που αγαπούν το θέατρο, οι οποίοι έχουν στο βλέμμα μια άγρια εφηβική ορμή». Νομίζω πως αυτό το διαπιστώσαμε και στη διαδικασία της πρόβας. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον διαρκώς, όπως συμβαίνει στο έργο. Πλησίασαν πάρα πολύ στον κόσμο του έργου, επένδυσαν πολύ στο υλικό, γι’ αυτό η συνεργασία και η χημεία τους ήταν μαγική. Ήταν πραγματικά σαν παιδιά, δοκίμαζαν τα πάντα, οτιδήποτε τους πρότεινα. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία, δημιουργική διαδικασία, κάτι που αποτυπώνεται και στη σκηνή. Έχουν τόση ενέργεια, αν και η παράσταση είναι κουραστική. Βρίσκονται και οι δύο πολλή ώρα στη σκηνή, συμμετέχουν σε ένα ανελέητο πινγκ πονγκ, κατά το οποίο οι ατάκες εναλλάσσονται διαρκώς.

Πιστεύετε πως ηθοποιοί με τέτοια εμπειρία είναι «διαφορετικοί»;
Όσοι είναι πολλά χρόνια στο χώρο δεν έχουν την ανάγκη να αποδείξουν τίποτα, να απολογηθούν σε κανέναν. Επιπλέον χαρακτηρίζονται από μια περίεργη μορφή ελευθερίας. Οι νεότεροι έχουν την αγωνία να αποδείξουν ότι είναι καλοί, ότι αξίζουν να είναι σε αυτή τη δουλειά, ότι έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν.

Αναφορικά με τα δύο θέατρα με τα οποία συνεργάζεστε, το Χορν και το Εθνικό, έχει κανείς την αίσθηση πως, αν και είναι τόσο κοντά, ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εσείς πώς το βιώνετε αυτό;
Η κατάσταση πλησίον του Εθνικού Θεάτρου έχει υπάρξει και πολύ χειρότερη. Πολλοί όμως θεωρούν την περιοχή γύρω από την Ομόνοια… άλλον πλανήτη. Για μένα που κυκλοφορώ κάθε μέρα στο κέντρο εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι κάτι τόσο εξωπραγματικό. Σίγουρα η εικόνα της περιοχής προκαλεί θλίψη, ωστόσο αυτό που κυρίως με στενοχωρεί είναι το γεγονός ότι έχουμε εγκαταλείψει την πόλη, ότι δεν προσπαθούμε να αναδείξουμε τις ομορφιές της, γιατί το εμπορικό κέντρο έχει πολλές ομορφιές που έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα κτίρια, πολλές γραφικές γωνιές που αξίζει να προβληθούν. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η εγκατάσταση του Ζάφου Ξαγοράρη με τίτλο «Η Παράσταση» σε ένα χώρο στάθμευσης πίσω από το ερειπωμένο Θέατρο Αθήναιον, σε μια γειτονιά μουντή και γκρίζα. Είναι δηλαδή και στο χέρι μας να μην αποστασιοποιηθούμε από την πόλη μας. Να κυκλοφορούμε στο κέντρο της Αθήνας, να γεμίσει ζωή, να μην ερημώνει μετά τις πέντε το απόγευμα που κλείνουν τα γραφεία. Ήδη έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες και στο Σύνταγμα, με τα μπαρ και τα εστιατόρια που έχουν ανοίξει. Ο κόσμος αρχίζει και ξανακατεβαίνει στο κέντρο και αυτό είναι όμορφο, γιατί η Αθήνα είναι όμορφη και οφείλουμε να την υπερασπιστούμε.

Στη σχολή πώς είναι τα πράγματα; Οι άνθρωποι συνεχίζουν να θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο παρά την κρίση;
Διδάσκω επτά χρόνια. Πριν από κάνα δυο χρόνια συζητούσα με ένα μαθητή μου για την κατάσταση που επικρατεί και τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Ανέφερα λοιπόν ότι παλαιότερα καταλάβαινα κάποιον που ήθελε να γίνει ηθοποιός, γιατί υπήρχε η τηλεόραση, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, όμως τώρα τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Μου είπε το εξής: «Σε όλους τους εργασιακούς χώρους υπάρχει τεράστια κρίση. Γιατί να μην κάνω αυτό που αγαπώ;» Είναι απόλυτα σεβαστό. Όταν κάποιος τελειώνει το πανεπιστήμιο, κάνει ένα μεταπτυχιακό και είναι επίσης άνεργος, γιατί να μη στραφεί σε αυτό που αγαπά και λαχταρά η ψυχή του; Επιπλέον θα έχει την ηθική ικανοποίηση ότι κάνει αυτό που του αρέσει.

Στις σχολές υποκριτικής φοιτούν αυτοί που πραγματικά θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο;
Νομίζω πως όσο περνά ο καιρός και το τοπίο ξεκαθαρίζει και βλέπουμε τι συνθήκες επικρατούν ακόμα και σε μεγάλα σχήματα, σε μεγάλους χώρους, σε εμπορικές παραγωγές, συνειδητοποιούμε ότι η κατάσταση είναι πάρα πολύ άγρια. Απλήρωτοι ηθοποιοί, απλήρωτες πρόβες, ελάχιστα χρήματα, καμία ασφάλιση. Αυτό πλέον έχει αρχίσει και γίνεται γνωστό, οπότε δεν θα παραμυθιαστεί κανείς αναζητώντας κάτι άλλο. Τώρα τα αίτια που ωθούν κάποιον να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη πορεία είναι πολύ προσωπικά. Αυτοί όμως που αληθινά το θέλουν και είναι φανερό ότι το λαχταρά η ψυχή τους θα καταφέρουν να βρουν το δρόμο τους.

Εκτός από την τέχνη τι άλλο σας γεμίζει;
Απλά πράγματα. Τα ταξίδια, μια όμορφη βόλτα, η κόρη μου.

Η κόρη σας παρακολουθεί τις παραστάσεις σας;
Βέβαια. Μάλιστα έχει και άποψη, μου κάνει κριτική. Κρατά σημειώσεις, κάνει εύστοχες παρατηρήσεις. Τα παιδιά είναι πολύ καλοί θεατές, ιδίως αν καταλάβουν την ιστορία, κάτι που είναι και ο βασικός στόχος μιας παράστασης. Μερικές φορές θυμώνω όταν πηγαίνω σε ένα θέατρο και δεν καταλαβαίνω – δεν θεωρώ πως είμαι ιδιοφυΐα και δεν διεκδικώ τέτοιο τίτλο, όμως μπορώ να αντιληφθώ πέντε πράγματα και έχω διαβάσει και άλλα πέντε. Όταν δεν καταλαβαίνω τι γίνεται στη σκηνή, δυσανασχετώ.

Τα παιδιά λοιπόν είναι τόσο καλοί θεατές που κάνουν εύστοχες ερωτήσεις;
Νομίζω πως τα παιδιά μπορούν να δεχτούν οποιονδήποτε κώδικα, αρκεί να τον κατανοήσουν. Το θεατή πρέπει να τον κάνεις συνένοχο και συμμέτοχο στην ιστορία, όχι να τον κρατήσεις σε απόσταση. Πρέπει να πεις την ιστορία, να τον εντάξεις σε αυτή. Αν συμβεί αυτό, μετά είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα.

 

Η Λίλλυ Μελεμέ σκηνοθετεί την παράσταση «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» στο Θέατρο Δημήτρης Χορν και από τις 22 Δεκεμβρίου τον «Εξηνταβελόνη» στη Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου.

Τη φωτογράφιση για το Τexnes-plus έκανε ο Κωσμάς Ινιωτάκης 

Το μακιγιάζ η Έλενα Λυμπερέα 

Σε μια κοινωνία στην οποία κανένας δεν είναι ελεύθερος, στην οποία η Αστυνομία της Σκέψης παρακολουθεί τα πάντα, στην οποία τα 20 γραμμάρια σοκολάτας δίνονται ως δώρο από το καθεστώς και ο σεξουαλικός οργασμός τιμωρείται ως έγκλημα, τα Δελτία Μίσους είναι συνεχώς παρόντα για να υπενθυμίζουν σε όποιον τολμά να φέρει αντίρρηση στον Μεγάλο Αδερφό ότι η τιμωρία παραμονεύει και είναι αδυσώπητη.

Σε μια κοινωνία στην οποία «Ο πόλεμος είναι ειρήνη και η άγνοια είναι δύναμη» η ψυχολογία της μάζας χειραγωγεί τα πλήθη και οι λέξεις χάνονται γιατί οι περιγραφές δεν έχουν σημασία, όπως και τα συναισθήματα. Ο έρωτας τιμωρείται.

Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ  Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του. Δυστυχώς κουνάς το κεφάλι αναλογιζόμενος πού οδήγησαν τα καθεστώτα και οι πολιτικές ιδεολογίες τους λαούς, και το κυριότερο αναρωτιέσαι πόσο ελεύθερος είναι κανείς. Ή μάλλον «είναι όσο ελεύθερος νομίζει πως είναι;»

Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/ Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.

Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Σκηνές ιδιαίτερα σκληρές, που δεν βλέπουμε εύκολα και που ομολογώ ότι με δυσκόλεψαν.

Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο), που ήταν αποκάλυψη και χάρισαν στην παράσταση, κατά την άποψή μου, την πιο δυνατή στιγμή της, τη στιγμή της εισβολής των αστυνομικών στο παλαιοπωλείο.

Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τον Αργύρη Πανταζάρα να προσθέτει στο ενεργητικό του μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία που θα θυμόμαστε. Ουσιαστικά παρών στη σκηνή κάθε λεπτό, δομεί έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα και διανθίζει την ερμηνεία του με λεπτομέρειες που λατρεύεις να προσέχεις… Πώς τα δάχτυλά του σφίγγουν το πλαστικό κουτάλι από αγωνία ή ζαρώνουν από φόβο τις πιτζάμες.

Ο Νίκος Κουρής στο ρόλο του βασανιστή, ανακριτή, ψυχιάτρου επιβεβαιώνει με την αρτιότητα της ερμηνείας του για μια ακόμα φορά πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι.

Η Λένα Δροσάκη ως Τζούλια επιτυγχάνει να παίξει με το μυαλό του ήρωα και του θεατή. Τροφοδοτεί την ηρωίδα με μυστήριο και αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα σκηνική φιγούρα.

Δίπλα τους, πολύ καλοί επίσης, ο Σωτήρης Τσακομίδης, ο Νίκος Πυροκάκος, η Σεραφίτα Γρηγοριάδου, ο Ερρίκος Μηλιάρης και ο Αγησίλαος Μικελάτος.

Συνολικά πρόκειται για μια παράσταση γροθιά στο στομάχι, υψηλής αισθητικής, δουλεμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια από όλους τους συντελεστές. Μια παράσταση τροφή για σκέψη και προβληματισμό.

 

 

 «Να ’χεις πάντα αισιοδοξία για όλα και να γελάμε! Αυτό μας έμεινε…» Με αυτή τη φράση η Μαρινέλλα αποτύπωσε ουσιαστικά μια στάση ζωής απέναντι στα πράγματα. Ο συμπρωταγωνιστής της Τάκης Ζαχαράτος, υιοθετώντας την ίδια φιλοσοφία, δήλωσε: «Όλο αυτό που κάνω είναι μια αντίδραση στη σκοτεινιά και σε αυτή την εκδρομή παίρνω μαζί μου τον κόσμο». Νωρίτερα ο σκηνοθέτης τους, ο Σταμάτης Φασουλής, είπε: «Οι καιροί το απαιτούν στις δύσκολες συγκυρίες οι άνθρωποι να είναι μαζί. Οι γιορτές είναι μια ευκαιρία για να ανασάνουμε». 

Παράλληλα όλοι οι συντελεστές εξέφρασαν την ευτυχία τους για τη συγκεκριμένη συνεργασία.Στη σκηνή του Παλλάς, στην παράσταση με τίτλο «Μαρινέλλα-Ζαχαράτος στον καθρέφτη του Παλλάς», θα απολαύσουμε πάνω από 60 χαρακτήρες, τους 40 εκ των οποίων θα ερμηνεύσει ο Τάκης, όπως επισήμανε με παιγνιώδη διάθεση η Μαρινέλλα.

Μεταξύ άλλων δήλωσε, όπως θα δείτε στα πλάνα που ακολουθούν:

 

Ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος αναφέρθηκε στο προσωπικό του στοίχημα, που δεν είναι άλλο από το να μεταφέρει το τεράστιο ρεπερτόριο της κυρίας Μαρινέλλας στο σήμερα. Όσο για τον Σταμάτη Φασουλή, αποκάλυψε ότι για πρώτη φορά θα ακούσουμε τη σπουδαία καλλιτέχνιδα σε τραγούδια της Βιτάλη, καθώς και άλλων ερμηνευτών.

Στο φινάλε της παράστασης ο Τάκης Ζαχαράτος θα τη συνοδεύει στα ντουέτα που άφησαν ιστορία στο ελληνικό τραγούδι. Τα κείμενα της παράστασης είναι του Γιάννη Ξανθούλη, τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη.

Τις χορογραφίες υπογράφει ο Δημήτρης Παπάζογλου και υπόσχεται να προστατεύσει την παράσταση μέσα σε μια εποχή που κυριαρχεί τόσο φτηνό θέαμα. Τη Μαρινέλλα και τον Ζαχαράτο πλαισιώνουν 12 νέα ταλαντούχα παιδιά που χορεύουν και τραγουδούν, και ζωντανή ορχήστρα.

Ραντεβού λοιπόν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς!

 «ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ-ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ

ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΟΥ ΠΑΛΛΑΣ»

 Έναρξη: παραμονή Πρωτοχρονιάς, 31 Δεκεμβρίου

 

 

 

 

Το σκηνικό στα Αναφιώτικα της Πλάκας, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, έχει κάτι από ελληνική ταινία. Η Κίττυ είναι πανέτοιμη να στηθεί μπροστά στο φακό. Απολαμβάνει κάθε πόζα, λες και πρόκειται για ένα μικρό μονόπρακτο. Το χαμόγελό της και ο ήχος που το συνοδεύει είναι αδιαμφισβήτητα στοιχεία της γοητείας της.

 

Από το ξεκίνημα της καριέρας της η Κίττυ Παϊταζόγλου έκλεψε τις εντυπώσεις. Υποψήφια για Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» και θέλγητρο για πολλούς σκηνοθέτες –και όχι άδικα–, φέτος ανήκει στο δυναμικό του Θεάτρου Πόρτα και ενθουσιάζει στη «Δίκη του Κ.», ενώ παράλληλα κάνει εντατικές πρόβες για τη «Μύτη».

 

Τα πυκνά κυματιστά μαλλιά της Κίττυς λούζονται στο φως που ξεγλιστρά από τον αττικό ουρανό στα στενά σοκάκια κάτω από τον Ιερό Βράχο και ο λόγος της ξεχειλίζει ενθουσιασμό καθώς αναφέρεται στις νέες της συνεργασίες. Κάνει μια μικρή παύση μόνο για μερικές γουλιές ζεστής σοκολάτας.

 

 

Η «Δίκη του Κ.»

Η ιστορία είναι απλή. Ένα κανονικό πρωινό, τη μέρα των 30ών γενεθλίων του, ο Γιόζεφ Κ., ένας αξιοπρεπής πολίτης, ανώτερος τραπεζικός υπάλληλος, συλλαμβάνεται. Μια ανώτερη, ακαθόριστη αρχή τον ενημερώνει ότι θα δικαστεί για μια κατηγορία που όμως ποτέ δεν του απαγγέλλεται και ούτε ο ίδιος μπορεί να προσδιορίσει. Εν τω μεταξύ έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να ζει κανονικά τη ζωή του και να πηγαίνει στη δουλειά του. Ψάχνοντας να βρει τι έχει συμβεί, ο Κ. βυθίζεται όλο και περισσότερο στα άδυτα του Συστήματος, αλλά και του εαυτού του, μέχρι την τελική, μοιραία καταδίκη του. Με ζόφο και πολύ χιούμορ.

 

Συνεργασία και πάλι με τον Θωμά Μοσχόπουλο

Γνώριμα και συνάμα διαφορετικά. Σαν να ξαναγνωρίζεις έναν άνθρωπο από μια άλλη του πλευρά. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ότι ο τρόπος που δουλέψαμε αυτή τη φορά στη «Δίκη» ήταν αρκετά διαφορετικός από ό,τι στο «Λίλιομ». Και το λέω προς τιμήν του Θωμά, γιατί δεν αντιμετωπίζει κάθε κείμενο με την ίδια συνταγή. Έψαξε και ο ίδιος μαζί μας (και με τη Σοφία Πάσχου, που επιμελήθηκε την κίνηση) διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αφηγηθούμε τη συγκεκριμένη ιστορία.

 

Η λογοτεχνία στη σκηνή κερδίζει έδαφος σε σχέση με τα θεατρικά έργα

Ίσως έχουμε περισσότερο ανάγκη πια την αφήγηση ιστοριών από ό,τι τα δράματα μεμονωμένων ανθρώπων. Ούτως ή άλλως η αφήγηση ως είδος επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία, σου δίνει τη δυνατότητα να μπαινοβγαίνεις στην ιστορία, να την καθορίζεις ή να την αφήνεις να σε επηρεάζει. Αν και πιστεύω πως οτιδήποτε προέρχεται από μια ανάγκη του δημιουργού, είτε είναι λογοτεχνία είτε devised, κλασικό έργο ή συνταγή μαγειρικής, αξίζει να αποτελεί τόλμημα για τη θεατρική σκηνή.

 

Δικηγόρος και ηθοποιός, δύο ιδιότητες που αλληλοσυμπληρώθηκαν σε αυτή την παράσταση

Η έρευνα είναι πάντα με την ιδιότητα του ηθοποιού. Πρακτικά τι θα με βοηθήσει, όχι εγκεφαλικά. Τώρα το background μου της νομικής απλώς ενίσχυε το πόσο γελούσα ή φρίκαρα όταν κάνοντας πρόβες για τη «Δίκη» συνειδητοποιούσα, π.χ., τις βασικές αρχές δικονομίας που καταπατούνταν σε μια ποινική δίκη, σε μια χώρα με υποτιθέμενο συνταγματικό πολίτευμα. Σε αυτό τον υπέροχο μονόλογο του Συνηγόρου (που υποδύεται ο Σωκράτης Πατσίκας) περνά όλο το χάος. Λέγονται πράγματα όπως: «Η ενοχή λαμβάνεται ως δεδομένη μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου». «Η διαδικασία δεν είναι δημόσια». «Ο φάκελος και το κατηγορητήριο είναι απρόσιτα στον κατηγορούμενο». «Η πρώτη απολογία σπανίως διαβάζεται». «Ο Νόμος δεν αναγνωρίζει την Υπεράσπιση, απλώς την ανέχεται». «Δεν υπάρχει δεδικασμένο». «Το σπουδαιότερο είναι οι αξιοπρεπείς προσωπικές σχέσεις με ανώτερους υπαλλήλους του Δικαστηρίου»…

 

«Κάποιος θα πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Γιόζεφ Κ., καθώς, χωρίς να έχει κάνει τίποτε κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη»

Για μένα όλο το έργο είναι παραλλαγές του πώς άνθρωποι και Συστήματα συνυπάρχουν με ενοχή. Ενοχή που εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποια στιγμή ακριβώς γεννήθηκε ή πού θα οδηγήσει. Μια αίσθηση ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος. Και μας φταίνε όλα, ο μπαμπάς, η μαμά, η Ευρώπη, ο εαυτός μας. Και από τη μεριά τους τα Συστήματα αισθάνονται ήδη ένοχα και μεταφέρουν ξανά την ενοχή τους στα άτομα. Φαύλος κύκλος. Η «Δίκη» μου θυμίζει λίγο την «Πόλη» του Καβάφη. Τη «Δίκη» σου πάντα μαζί σου θα την κουβαλάς.

 

Η «Μύτη» του Γκόγκολ, στην εκδοχή των Patari Project και σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου

Η Σοφία. Έχει κάτι πολύ ουσιαστικό και νοσταλγικό η συνεργασία μαζί της. Η δουλειά σε αυτή την ομάδα. Σαν να μας ταξιδεύει πίσω πολλά χρόνια, να μας ζητά να εφεύρουμε ξανά την παιδική μας ηλικία, να μιλήσουμε για τις μνήμες και τις εμμονές μας. Πάντα με γνώμονα την ιστορία – στην προκειμένη περίπτωση τη «Μύτη» του Γκόγκολ. Ένα κείμενο παράλογο, με βάση το οποίο ένας άνθρωπος μια μέρα χάνει τη μύτη του και αυτή, σαν αυθύπαρκτο ον, περιφέρεται στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης. Πώς όμως θα συμβεί το παράλογο αν εμείς πρώτα δεν αιφνιδιαστούμε; Aν με έμαθε κάτι βασικό η Σοφία, είναι να αφήνομαι στο τυχαίο που ως άνθρωπος το φοβάμαι πολύ. Όχι απλώς να αφήνομαι, να το αγαπώ, να το επιδιώκω κιόλας. Σου λέει, όταν το τυχαίο γίνει συντονισμένα από όλους, είναι σωστό. Και μαγικό.

 

Ηθοποιός στην Ευρώπη vs ηθοποιός στην Ελλάδα

Έχοντας δουλέψει έξω, διαπιστώνω ότι υστερούμε πολύ στην κρατική βοήθεια. Δεν γίνεται να μην υπάρχει στήριξη του πολιτισμού. Και δεν εννοώ ότι στην Αγγλία, στη Γερμανία και στη Γαλλία δεν υπάρχει κρίση στην τέχνη. Φυσικά και υπάρχει πια. Όμως στην Ελλάδα σε ελάχιστους οργανισμούς μπορείς να εξασφαλίσεις στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Τα περισσότερα πράγματα γίνονται μόνο από ενθουσιασμό, λαχτάρα και με πολύ προσωπικό κόστος. Ναι, φυσικά είναι ωραίο και υγιές, αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμη μπορούμε να κάνουμε αυτό χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να βιοποριζόμαστε από αυτό. Ωστόσο θεωρώ ότι το ελληνικό θέατρο, όπως και το σινεμά, έχει αρχίσει να αποκτά μια δική του ταυτότητα, τόσο εντός όσο και, σιγά σιγά, εκτός Ελλάδας. Και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο.

 

Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη»

Χάρηκα πολύ για την υποψηφιότητα, θα ήταν μεγάλο ψέμα να πω το αντίθετο. Απλά το θέμα μου με τα βραβεία γενικά (και αυτό μπορεί να είναι δικός μου δαίμονας) είναι ότι μου θυμίζουν σχολικές επιδόσεις, από τις οποίες έχω με κόπο απαλλαγεί. Δεν έχουν καμία σχέση με την ουσία της δουλειάς μας, που παίζουμε με τον ευάλωτο εαυτό μας, τις αδυναμίες και τα σκοτάδια μας.

 

Έγινα ηθοποιός γιατί…

Κάποια πράγματα από τύχη ή από ανάγκη με οδήγησαν εκεί. Και μου αρέσει που δεν ξέρω τη δοσολογία στην απόφαση, αλλά παθιάζομαι ακόμη πολύ.

 

Μου δίνει χαρά…

Η δουλειά μου. Οι δικοί μου άνθρωποι. Και μικρές εξορμήσεις στη θάλασσα. Την έχω πολύ ανάγκη, έστω και μόνο να τη βλέπω. Μου δίνει ηρεμία, σταθερότητα και έναν ορίζοντα.

 

Η Κίττυ Παϊταζόγλου πρωταγωνιστεί στη «Δίκη του Κ.» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου στο Θέατρο Πόρτα.

 

Από 30 Ιανουαρίου θα τη δούμε στη «Μύτη» Η εκδοχή των Patari Project της κλασικής νουβέλας του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου.

Την φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης 

«Να ζεις και να ’χει νόημα». 

Πολλά ελληνικά έργα γράφονται, λιγότερα ανεβαίνουν στις αθηναϊκές σκηνές και ακόμα λιγότερα μας ενθουσιάζουν. Στο Θέατρο Δημήτρης Χορν έχει κανείς τη δυνατότητα να παρακολουθήσει το έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» σε ένα σπουδαίο, κατά την άποψή μου, ανέβασμα από τη Λίλλυ Μελεμέ. 

Πρόκειται για ένα κείμενο ψυχογράφημα των ανθρώπινων σχέσεων, βαθιά συγκινητικό και αποκαλυπτικό. Με έντονες εναλλαγές και ενδιαφέρουσες κορυφώσεις. Ο Προυσαλίδης δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ακόμα και οι ήρωές του έχουν ονόματα αρχαίων προσώπων: Ηλέκτρα, Ορέστης, Ελένη. Υπάρχουν επίσης η Ύβρις, η Νέμεσις, η Τίσις. Παράλληλα και οι τρεις πρωταγωνιστές αναζητούν την κάθαρση. 

Δύο δίδυμα αδέρφια περνούν όλη τους τη ζωή στο νεοκλασικό τους απολαμβάνοντας το θέατρο: «Είδαμε το Βυσσινόκηπο με τη Λαμπέτη, όχι με χασικλήδες. Τι ποιότητα σιωπής η Λαμπέτη!» Κάποια στιγμή νοικιάζουν το κάτω διαμέρισμα σε μια νέα γυναίκα. Η γνωριμία τους μαζί της είναι καθοριστική και διαταράσσει τις ισορροπίες.

Σκηνοθετικά προοικονομείται κατά κάποιο τρόπο η δράση και, μόλις εμφανίζεται η Κατερίνα Λέχου, η σκηνή πλημμυρίζει με φως και μουσική. 

Η Λίλλυ Μελεμέ αντιμετωπίζει το έργο σαν μια ωδή στο ρεαλισμό δίνοντας χώρο στους εξαιρετικούς ηθοποιούς της. Συνάμα ανοίγει πόρτες στον κόσμο του ονείρου, της φαντασίας και του ασυνείδητου, επιτρέποντας περισσότερες αναγνώσεις του κειμένου και αναδεικνύοντας την πολυδιαστατικότητά του. 

Κλείνει το μάτι στο θεατή βάζοντάς τον πολλές φορές στο σαλόνι των δύο ηρώων. Μάλιστα χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο με την Έλλη Λαμπέτη και το φωτισμένο πορτρέτο της ηθοποιού. 

Ο Νικήτας Τσακίρογλου και ο Γιάννης Φέρτης αποδεικνύονται ένα ιδανικό θεατρικό ζευγάρι. Πείθουν απόλυτα τόσο για τη μεταξύ τους σχέση όσο και για τις ξεχωριστές ποιότητες των χαρακτήρων που ερμηνεύουν. 

Άλλοτε σαν δύο τύποι από το Μάπετ Σόου και άλλοτε σαν δύο μικρά αγόρια που μοιάζουν να το έχουν σκάσει από την αυλή του νηπιαγωγείου, καταφέρνουν να αποτυπώσουν σκηνικά το «Γίναμε ίδιοι», όπως λένε. Οι λεπτές όμως αποχρώσεις αυτής της βαθιάς εσωτερικής ομοιότητας που πηγάζει από τα παιδικά βιώματα έχουν και μεγάλο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον. Ίδιοι ακόμα και ενδυματολογικά (κοστούμια: Γιώργος Πάτσας). Στην αρχή οι επιλογές είναι παρόμοιες –παπιγιόν με γραβάτα– και καταλήγουν ίδιες. 

Ο Νικήτας Τσακίρογλου έχει ένα εκπληκτικό ξέσπασμα όταν συνειδητοποιεί την απόρριψη και είναι σπαρακτικός όταν αναρωτιέται: «Από πού πηγάζει η σιγουριά σας για το μέλλον;» 

Η Κατερίνα Λέχου δείχνει να συγχρονίζεται μαζί τους και οι σκηνές των τριών είναι καλοκουδρισμένες. Αντίθετα στους μονολόγους της στον τηλεφωνικό θάλαμο φλερτάρει έντονα με την υπερβολή και τις περισσότερες φορές δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος στη γραμμή. 

Η παράσταση αναδεικνύεται μοναδικά και από τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα, τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα και τη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Όλα προσδίδουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στο σαλόνι του σπιτιού όπου εκτυλίσσεται η δράση. 

Ευφάνταστος συμβολισμός τα σκηνικά που περιστρέφονται σταδιακά μέχρι το φινάλε, μέχρι να μείνουν άδεια. Γκρι υγροί τοίχοι, όμοιοι με το τέλος του θανάτου, σαν το σπίτι στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», και ένας γάτος που δεν έρχεται ποτέ… 

Η απογοήτευση του έρωτα και η φθορά του χρόνου αποδομούν τα πάντα. Αναμνήσεις, κάδρα, παραστάσεις, μια ολόκληρη ζωή χάνεται. Τώρα μόνο η γλυκιά γεύση της καρυδόπιτας της μαμάς με την πολλή άχνη και το μπόλικο σιρόπι τούς έχει μείνει και έπειτα από χίλιες παραστάσεις έχει φτάσει η ώρα να παίξουν οι ίδιοι στο σαλόνι τους σπιτιού τους τη μεγαλύτερη τραγωδία. 

 

 

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα (για να αισθανθώ φρέσκος) και άνετα ρούχα για ζέσταμα πριν από την παράσταση.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.

Από άποψη χώρου, τα πάνω καμαρίνια στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου. Είναι «φιλόξενα» και, αν τύχει να κάνει κάποιος παιδικό, τα πρωινά έχουν υπέροχο φως. Σε ό,τι αφορά τους συναδέλφους, θα επιμείνω στα καμαρίνια της οδού Φρυνίχου, γιατί φέτος έχω την τύχη να είμαι στο ίδιο καμαρίνι με τον Γιάννη Σαρακατσάνη. Μου αρέσουν πολύ οι κουβέντες που κάνουμε τα πρωινά.

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το καμαρίνι του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στην παράσταση «Αχ αυτά τα φαντάσματα». Το είχε περιποιημένο, είχε φέρει μέχρι και εσπρεσιέρα από το σπίτι του. Ήταν ένας όμορφος χώρος ανάπαυσης, άνεσης και συγκέντρωσης.

 

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στα καμαρίνια του Μικρού Παλλάς μαζί με τους Βαγγέλη Χατζηνικολάου και Αντώνη Φραγκάκη. Κάναμε διαλογισμό ανάμεσα από τις παραστάσεις.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κλείνω τα φώτα και τσεκάρω αν έχω πάρει μαζί μου ό,τι χρειάζομαι για την παράσταση. 

 

Ο Κίμων Φιορέτος πρωταγωνιστεί στις "72 ώρες" στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά με μεγάλη επιτυχία και στην παιδική παράσταση "Ο Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι" στο Θέατρο Τέχνης.

 

 

«Οι Άγαμοι είναι κάτι τύποι που αρνούνται να μεγαλώσουν και κάνουν έναν υπέροχο χαβαλέ, υπέροχο όμως…» Με αυτά τα λόγια, με απλό, συνοπτικό και ουσιαστικό τρόπο, το new entry της παρέας, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, από πέρυσι μέλος αλλά και τρελός φαν, περιέγραψε τη μεγάλη διαδρομή της καλλιτεχνικής ομάδας που έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία.

 

Φέτος οι Άγαμοι Θύται γιορτάζουν τα 25 τους χρόνια, μια Silver Anniversary, με μια ξεχωριστή performance στο PassPort Κεραμεικός. Όμως ο Δημήτρης Σταρόβας, ιδρυτικό μέλος του μουσικοθεατρικού θιάσου, μου αποκάλυψε μια… μεγάλη αλήθεια: «Είναι ένα μικρό ψεματάκι, είναι 27 τα χρόνια, 26,5 για την ακρίβεια, γιατί παίξαμε για πρώτη φορά πριν από το 1990. Παρ’ όλη την επιτυχία έχω παραμείνει απλός, δεν μπορώ να λέω ψέματα. Αυτό για τα 25 χρόνια είναι ένα τρικ που υιοθετούν οι καλλιτέχνες για να διατηρούν το μύθο τους ‘‘25 χρόνια Άγαμοι Θύται’’ κ.λπ., αλλά δεν μπορώ να μη σου πω την αλήθεια!»

 

Η πρεμιέρα τους είναι το Σάββατο 26 Νοεμβρίου και εμείς παρακολουθήσαμε τις πρόβες για τη γενική δοκιμή. Η έκφραση «δημιουργικός πανικός» αποτυπώνει εύστοχα την κατάσταση που επικρατούσε.

Τσεκ ήχου, χειλόφωνα, μουσικοί που πηγαινοέρχονταν, πηγαδάκια καλλιτεχνών που έκαναν πρόβες σε όλες τις γωνιές του PassPort Κεραμεικού.

 

Μιλήσαμε με δύο από τα βασικά μέλη της συμμορίας του γέλιου, ένα ιδρυτικό, τον Δημήτρη Σταρόβα, και ένα νεότερο, τον Σπύρο Παπαδόπουλο.

 

«Με τον Σπύρο λέγαμε χρόνια ότι θα ερχόταν στους Άγαμους. Κάθε φορά που πηγαίναμε στην εκπομπή του. Τον περιμέναμε να ωριμάσει και τελικά ευοδώθηκε η συνεργασία πέρυσι», επισήμανε ο Δημήτρης. «Εγώ ήμουν φαν, έβλεπα κάθε παράστασή τους τέσσερις και πέντε φορές, αλλά ποτέ δεν είχα χρόνο για να συνεργαστώ μαζί τους. Ώσπου κάποια στιγμή είπα: ‘‘Άντε πάμε!’’ Όλοι με ρωτάνε πώς αντέχω έπειτα από διπλή παράσταση να είμαι και εδώ. Για μένα όμως είναι διασκέδαση! Θα μπορούσα να πληρώνω κιόλας αντί να πληρώνομαι», δήλωσε με παιδικό ενθουσιασμό ο Σπύρος.

 

Γενικότερα πώς επιλέγετε ένα συνεργάτη; «Για να επιλέξουμε κάποιον ως συνεργάτη πρέπει να μας ιντριγκάρει. Πέρυσι, για παράδειγμα, με τον Κώστα Μακεδόνα είχαμε μια πολύ ωραία συνεργασία γιατί έχει πολύ χαβαλέ ως άνθρωπος. Λύθηκε πολύ στην παράσταση με τα κειμενάκια, έκανε διάφορα, έπαιξε έναν Κύπριο εξαιρετικά, έδειξε και μια άλλη πλευρά του, ξέχωρα από τη σπουδαία φωνή του».

 

Η σάτιρά σας όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει ενοχλήσει κανέναν. Πώς τα καταφέρατε; «Αυτός είναι ο στόχος μας, το λέει και ο Ιεροκλής (Μιχαηλίδης). Δεν υπάρχουν και σαφείς πολιτικές θέσεις. Τα κείμενα είναι διαχρονικά, ένας άστεγος, ένας Αλβανός, ένας καθηγητής πανεπιστημίου. Μόνο η γιαγιά ασχολείται με την επικαιρότητα, αλλά πάντα με έναν ευγενικό τρόπο. Δεν είναι στόχος η επιθεώρηση, οπότε δεν είναι τόσο επίκαιρα τα θέματα. Μπορεί η επικαιρότητα να δώσει έμπνευση για μερικές μόνο ατάκες».

 

Κάποια στιγμή ακούστηκαν ιταλικά από τη σκηνή. Ήταν οι Lucchetino, ένα απίστευτο δίδυμο από τη γείτονα χώρα. «Πριν από 12 χρόνια συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με τους Άγαμους και, επειδή πέρασαν καλά, παρόλο που τώρα είναι πλέον γνωστοί και έχουν αρκετές προτάσεις, δέχτηκαν αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη», μου εξήγησε ο Σπύρος.

 

Παράλληλα σχολιάσαμε πώς σε καιρό κρίσης η ομάδα των Αγάμων κάνει εισαγωγή καλλιτεχνών, ενώ ως χώρα κάνουμε εξαγωγή τους!

 

Ο Δημήτρης Σταρόβας παρεμπιπτόντως μας ανέφερε ένα περιστατικό από το αεροδρόμιο: «Προχθές ήμουν στο αεροδρόμιο και είδα τον Γιαννιά, τον Κιάμο, τον Μαρκόπουλο. Ο ένας πήγαινε Ντίσελντορφ, ο άλλος Αυστραλία… Ενώ εδώ κάνουμε το αντίθετο!» Ο Σπύρος επιβεβαίωσε το γεγονός με τους συναδέλφους ηθοποιούς: «Αν πετάξεις με Cyprus Airways το πρωί, θα δεις 150 Έλληνες ηθοποιούς. Ήμουν εγώ σε μια πτήση τις προάλλες. Είπα: ‘‘Τι γίνεται, ρε παιδιά; Όλοι εδώ;’’»

 

Παρ’ όλα αυτά και οι Ιταλοί φίλοι μας είναι άντρες, όπως και η πλειονότητα της ομάδας. Μήπως τελικά αυτού του τύπου το «άβατο» για τις γυναίκες εξασφάλισε και τη διάρκεια; Ο Δημήτρης διαφώνησε μαζί μου: «Μπορεί να είμαστε αντροπαρέα, αλλά πάντα υπάρχει η παρουσία του γυναικείου φύλου. Η Ρούλα Μανισάνου είναι ιδρυτικό μέλος και έχουν περάσει και αρκετές γυναίκες, για παράδειγμα, η Μελίνα Κανά έκανε το ντεμπούτο της στους Άγαμους. Η Δήμητρα Ματσούκα επίσης μόλις τελείωσε τη σχολή συνεργάστηκε μαζί μας».

 

Προσπάθησα να κερδίσω έναν ακόμα πόντο για το γυναικείο κίνημα και τους είπα: «Ο εγκέφαλος όμως είναι γυναικείος τα δύο τελευταία χρόνια». Αναφερόμουν στα κείμενα της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Σύσσωμη η ομάδα αναγνώρισε ότι μεγάλο μέρος της επιτυχίας της οφείλεται στις συγκεκριμένες ιστορίες.

 

Τι άλλο συμβάλλει στη συνέχεια και στην επιτυχία του εν λόγω σχήματος; «Εγώ, βλέποντάς τους απέξω, θεωρούσα ότι ως είδος δεν υπάρχει στην Ελλάδα και μετά τους Άγαμους δεν ξέρω και αν θα υπάρξει. Είναι κάτι τελείως δικό τους», είπε με μεγάλο θαυμασμό ο Σπύρος. «Για να παίξουμε πρέπει να μας γεννηθεί η επιθυμία. Δεν το κάνουμε ποτέ μόνο για βιοποριστικούς λόγους. Γι’ αυτό υπήρξαν και πολλές παύσεις, δύο, τριών χρόνων. Αυτό γινόταν για να το προστατεύσουμε. Όταν δεν έχουμε κάτι να πούμε ή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μια παράσταση όπως επιθυμούμε, προτιμάμε να απέχουμε», συμπλήρωσε ο Δημήτρης.

 

 

Την φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Βαγγέλης Αγγελόπουλος. 

Info:

25 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ

Silver Anniversary

Μια παράσταση του Ιεροκλή Μιχαηλίδη με φιλοξενούμενους τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τους Lucchetino

Σε κείμενα Δήμητρας Παπαδοπούλου

Από 26 Νοεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή του PassPort Κεραμεικός

Πρωταγωνιστούν οι:

Δημήτρης Σταρόβας, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Γιώργος Χρυσοστόμου, Γιώργος Χατζής, Σοφία Παπουλάκου και Ρούλα Μανισάνου

Και φυσικά o βιρτουόζος Σπύρος Παπαδόπουλος και το φοβερό κωμικό δίδυμο Lucchettino

PASSPORT ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ Upstairs

Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος, Αθήνα

Τηλ. κρατήσεων: 210 5222203, 210 4130153

Δικτυακός τόπος: http://www.pass-port.com.gr

 

 

 «Ένας ηλίθιος οδήγησε σε λιγότερο από μία ώρα τη γυναίκα σου στη μοιχεία και εσένα στην εφορία! Για ηλίθιος είναι ιδιοφυΐα!»

Πόσο εύκολα βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους; Τι θα πει ηλίθιος; Πέφτει τελικά εύκολα ένας «διαφορετικός» άνθρωπος θύμα bullying; Συμπεριφέρονται οι ενήλικες όπως τα παιδιά και στοχοποιούν τον πιο αδύναμο για να σπάσουν πλάκα;

Ο Πιερ, κυνικός, υπερόπτης μεγαλοεκδότης, θεωρεί πως ό,τι του κάνει κέφι μπορεί να το αποκτά. Διασκεδάζει τις Τετάρτες με τους φίλους του καλώντας σε δείπνο έναν άγνωστο που τον συναντούν τυχαία και τον βρίσκουν αρκετά «ηλίθιο» ώστε να σπάσουν πλάκα μαζί του. Τη συγκεκριμένη Τετάρτη ο Πιερ παθαίνει λουμπάγκο, που σχεδόν τον ακινητοποιεί και δεν προλαβαίνει να ειδοποιήσει το θύμα για την αναβολή του δείπνου. Ο «ηλίθιος» της εβδομάδας, ο Φρανσουά, υπάλληλος τοπικής εφορίας, μανιώδης κατασκευαστής μικρογραφιών μεγάλων έργων με χιλιάδες σπίρτα, τον επισκέπτεται σπίτι του όπως είχαν συμφωνήσει και του αλλάζει τη ζωή…

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος επιλέγει τη γνωστή ιστορία του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Φρανσίς Βεμπέρ «Δείπνο ηλιθίων» («Le dîner de cons», 1998), διάσημη από τον κινηματογράφο, και σκηνοθετεί μια απολαυστική παράσταση, που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις χαρίζει αβίαστο γέλιο, ενώ παράλληλα προβληματίζει και συγκινεί βαθιά. 

Με αρωγό του την εύστοχη μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου επιτυγχάνει το σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη μου, ατού σε μια κωμική παράσταση, ένα μοναδικό ρυθμό. Κουρδίζει εξαιρετικά το θίασό του, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν μοιάζει με υπερβολή. Αναδεικνύει ευφυέστατα τις κωμικοτραγικές καταστάσεις δημιουργώντας στο θεατή το αίσθημα της ταύτισης. Παράλληλα, με την εμπειρία του σε αυτό το είδος της κωμωδίας, δεν αφήνει ατάκα να πάει χαμένη – ακόμα και οι ηχογραφημένες που ακούγονται στα τηλεφωνήματα εκμαιεύουν το γέλιο της πλατείας. 

Όλα αυτά μπορεί να τα περιμένει κάποιος από μια δυνατή κωμωδία, αλλά αυτά που κάνουν, κατά την άποψή μου, τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει είναι οι διαρκείς εναλλαγές, η σαφής ανάγνωση του κειμένου και μια υποβόσκουσα μελαγχολία που εξελίσσεται σε μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές της φετινής θεατρικής σεζόν στο φινάλε του έργου. «Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να πεθαίνει κανείς από έρωτα…» θα πει το θύμα στο θύτη του. 

Ο ίδιος ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι ένας απολαυστικός Φρανσουά. Με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση δείχνει εκατό τοις εκατό παρών στη σκηνή, με εντυπωσιακές εσωτερικές διακυμάνσεις.

Η χημεία του με τον Πιερ, τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, είναι σπάνια. «Αν ήσασταν άλογο, θα σας έκαναν ευθανασία», είναι μία από τις χαρακτηριστικές ατάκες που του λέει όταν εκείνος δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του έπειτα από λουμπάγκο! Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, με τη στόφα παλιού κωμικού, τη θελξικάρδια σκηνική ενέργεια και τις αλέγκρες εκφράσεις του, είναι απολαυστικός ακόμα και στις σιωπές του. 

Από τον υπόλοιπο θίασο ξεχωρίζουν ο εφοριακός, ο Τάκης Παπαματθαίου, και ο παλιός φίλος του Πιερ, ο Βασίλης Ρίσβας. Οι δυο τους έχουν χτίσει δύο ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ενώ δένουν εξαιρετικά και στις σκηνές του συνόλου. 

Εξαιρετικά εμπνευσμένο το σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, φωτισμένο ατμοσφαιρικά από τον Χρήστο Τζιόγκα. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εύα Καμινάρη

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου. 

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ τις κάρτες που μου γράφει ο σύντροφός  μου στις πρεμιέρες μου

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. 

α)Ως χώρο 

Αυτό που έχω και τώρα. 15 χρόνια στη Στοά. Είναι το σπίτι μου.

β) Με ποιους συναδέλφους. 

Ομολογώ ότι πάντα είχαμε υπέροχους συναδέλφους εδώ. Και τώρα περνάμε θαύμα με την Ελευθερία, την Ευδοκία και τη Χριστίνα. Μου λείπουν όμως η Νίκη Χαντζίδου και η Κοραλία Τσόγκα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. 

Α, του Θανάση Παπαγεωργίου. Δεν θέλω να ευλογήσω τα γένια μας, αλλά όταν αντικρίζεις το καμαρίνι του , νιώθεις σαν να παίρνεις μέρος στην υπέροχη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Τα φώτα της ράμπας»

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Πολλές σε τούτο δω το καμαρίνι… Τα μπράβο του σκηνοθέτη μου όταν αποδίδω σωστά αυτό που μου ζητάει

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου. 

Μια φράση. Κάτι που έλεγε κάθε βράδυ, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, που υπήρξε και από τους πρώτους μου δασκάλους στον επαγγελματικό στίβο, ο Γιώργος Μαρίνος «Με κέφι κι ανιδιοτέλεια».

 

Ευδοκία Σουβατζή  

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου. 

Χαρτάκια, ευχές, γούρια και σ’ ένα κουτάκι κλειστό, καβάντζα ταλέντου….

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. 

α)Ως χώρο 

Στο θέατρο «Τζένη Καρέζη»

β) Με ποιους συναδέλφους. 

Ως με συναδέλφους στο Θέατρο Στοά

(Υ.Γ. Το καμαρίνι στο Broadway ήταν χάλια!)

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. 

Στο Θεατρικό Μουσείο της Παξινού και της Λαμπέτη

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Με τον Απαρτιάν και τον Καταλειφό να παίζουμε μεταξύ δύο παραστάσεων

Με τα κορίτσια της Στοάς να παίζουμε προ παραστάσεων

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου. 

Τουαλέτα, τελευταία ρουφηξιά τσιγάρου, τον σταυρό μου ένα βήμα πριν τη σκηνή κι αν πήρα ταλέντο από το κουτάκι που λέγαμε παραπάνω

 

 

 

Χριστίνα Πλανιώτη

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου. 

Εκτός από τα καλλυντικά μου, έχω πάντα ένα κεράκι, καραμέλες για τον λαιμό, ένα δαχτυλίδι και τα κοινά μαντηλάκια με την Ελευθερία

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. 

α)Ως χώρο 

Στο Θέατρο Αλμα

β) Με ποιους συναδέλφους. 

Στη Στοά, στη «Μήδεια» του Μποστ. Πολλοί αγαπημένοι φίλοι μαζεμένοι και πολύ γέλιο

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. 

Το καμαρίνι της Λαμπέτη στο Θεατρικό Μουσείο. Και φυσικά το κουτάκι της Ευδοκίας, αυτό με το ταλέντο

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Την πρώτη φορά που μπήκα στο καμαρίνι του Ηρωδείου για να παίξω και η συγκίνηση ήταν μεγάλη

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου. 

Μια ομαδική κίνηση –ΣΝΤΟ- με την ωραία μας ομάδα και μια δική μου κίνηση που αν δεν γίνει με τη σωστή σειρά, κάτι θα πάει στραβά

 

Ελευθερία Στεργίδου

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου. 

Τα καλλυντικά μου, τον αφρό μου, την κούπα μου και φυσικά τα κοινά μαντηλάκια με την Χριστίνα

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. 

α)Ως χώρο 

Στο Θέατρο Στοά

β) Με ποιους συναδέλφους. 

Στο «Με δύναμη από την Κηφισιά. Μπορεί να είμαστε λίγες, αλλά υπάρχει μεγάλη οικειότητα και ζεστασιά

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. 

Το προσωπικό καμαρίνι της Ευδοκίας Σουβατζή (χαχα) μαζί με το κουτάκι ταλέντου!

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Θα συμφωνήσω με τη Χριστίνα. Η πρώτη φορά που μπήκα στο καμαρίνι του Ηρωδείου για την «Μήδεια» του Μποστ.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου. 

Το γνωστό ΣΝΤΟ, φυσικά

 

«Με δύναμη από την Κηφισιά» (Δημήτρης Κεχαΐδης & Ελένη Χαβιαρά)

σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Στοά. 

Θέατρο Στοά: Μπισκίνη 55, Ζωγράφου, τηλ. 210 7702830

Παίζεται: Παρασκευή & Σάββατο (21.00), Κυριακή (19.00)

Εισιτήρια: 10 ευρώ (Παρασκευή), 15 ευρώ (Σάββατο, Κυριακή)