Διάρκεια : 60 '
από το Ελληνικό λαϊκό θέατρο σκιών του Μιχάλη Ταυλάτου

Φαντασία και μπόλικη δόση τρέλας με πρωταγωνιστές τον ξιπόλητο ήρωα και την παρέα του

Ο Δήμος Μαρκοπούλου και η Κοινωφελής Δημοτική Επιχείρηση Μαρκοπούλου (Κ.Δ.Ε.Μ.), σας προσκαλούν το Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 9:00 το βράδυ, να παρακολουθήσετε από κοντά τον αγαπημένο και διαχρονικό ήρωα μικρών και μεγάλων, ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ, σε μία ξεχωριστή παράσταση, που επιμελήθηκε και θα παρουσιάσει το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών Μιχάλη Ταυλάτου», στο Λιμάνι Πόρτο Ράφτη.

Που;

Λιμάνι Πόρτο Ράφτη

Στις : 10/9 στις 21:00

Είσοδος ελεύθερη.

του Όσκαρ Ουάιλντ
Διάρκεια : 75 '

Που;

Ανοιχτό Θέατρο «Θανάσης Βέγγος»

12/9

Η παιδική σκηνή του Χρήστου Τριπόδη και της εταιρίας Μέθεξις παρουσιάζει φέτος το αριστούργημα του Όσκαρ Ουάιλντ "Ο ευτυχισμένος Πρίγκιπας" σε μια ολοκαίνουρια διασκευή και σκηνοθεσία της Τζόυς Ευείδη, με την υπογραφή της Μαρίας Ρεμπούτσικα στη μουσική και με επικεφαλείς της διανομής, δημοφιλείς ηθοποιούς από το θέατρο και την τηλεόραση.Ένας πρίγκιπας και ένα χελιδόνι. Ο πρίγκιπας στέκεται σε ένα βάθρο σε μια πλατεία και όλοι τον καμαρώνουν γιατί είναι σκεπασμένος με χρυσό και πολύτιμους λίθους. Είναι ο "ευτυχισμένος πρίγκιπας" λένε όλοι, αλλά είναι πράγματι έτσι; Πόσο μπορεί να συνδεθεί ένα χρυσό άγαλμα με ένα χελιδόνι που ετοιμάζεται να πετάξει στην Αίγυπτο για να ξεχειμωνιάσει; Τι μπορεί να συνδυάσει δύο τελείως ανόμοια πλάσματα; Τι ρόλο παίζει ο περίγυρος μια απελπισμένης, φτωχής και δίχως όνειρα πόλης; Το παραμύθι αυτό είναι ένα ύμνος στη ζωή, στη φιλία και στη φιλανθρωπία. Άλλωστε "το να ζεις είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο... Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά υπάρχουν", όπως είπε ο Oscar Wilde.

Συντελεστές:                                                             

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Τζόυς Ευείδη

Μουσική: Μαρία Ρεμπούτσικα

Χορογραφίες: Δημήτρης Ζωγραφάκης

Κουστούμια: Ελένη Ψύρρα

Σκηνικά: Χρήστος Καπνίσης

Φωτισμοί: Ρίζος Τσιγάρης

Γραφιστικός σχεδιασμός: Αντώνης Λαμπρόπουλος

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Τριπόδης Χρήστος        

Πρωταγωνιστούν:

Χρήστος Τριπόδης, Δημήτρης Ζωγραφάκης, Γιώργος Γεροντιδάκης, Ειρήνη Ψυχράμη, Μαρία Θωμά, Μαρία Καρακίτσου, Μανώλης Κλωνάρης

πρώτη δημοσίευση το texnes-plus.blogspot στις 3/7/16

«Αφήστε τον Βαρουφάκη και πιάστε τον Αναγνωστάκη!»

Πρεμιέρα με τον Πλούτο του Αριστοφάνη έκαναν τα φετινά Επιδαύρια, σε μετάφραση του Κώστα Γεωργουσόπουλου και διασκευή-σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη.

Ο Γιώργος Κιμούλης είχε μια συγκεκριμένη σκηνοθετική ιδέα για τον Πλούτο. Οι τέσσερις βασικοί ερμηνευτές, σαν άλλοι ήρωες του Μπέκετ στο Περιμένοντας τον Κοντό, ανέμεναν έξω από ένα θέατρο, με μόνη συντροφιά τους ένα δέντρο, μια ιτιά, «κλαίουσα», και τον γκιώνη της Επιδαύρου να μπερδεύεται με το ηχητικό περιβάλλον της παράστασης.

Τι ανέμεναν; Την ανάπτυξη, την ελπίδα, την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο ή ακόμα και κάποιον θεατή να τους δώσει το έναυσμα...

Αντί για τα συνηθισμένα χορικά ο σκηνοθέτης ενέταξε, πολύ εμπνευσμένα, στην παράσταση σύγχρονα τραγούδια (σε στίχους του Ισάακ Σούση και μουσική του Γιώργου Ανδρέου), τα οποία ερμήνευσαν οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές (Κιμούλης, Μπέζος, Φιλιππίδης) και ο χορός – ο Γιάννης Μπέζος ξεχώρισε για τις γνωστές εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες.

Επιτυχημένο από σκηνοθετική άποψη ήταν το δέσιμο της ομάδας των πρωταγωνιστών.

Η ιστορία του Πλούτου ξεκίνησε και οι τρεις τους πυροδότησαν τη σκηνοθετική γραμμή που τους έβαλε στην πρίζα και τους ώθησε στη μέγιστη αξιοποίηση του ταλέντου τους.

Ο Πέτρος Φιλιππίδης στο ρόλο του αγράμματου και μικρονοϊκού δούλου Καρίωνα ήταν απολαυστικός. Με τα εκφραστικά του μέσα σε συνεχή εγρήγορση, ένιωθες να μην αφήνει λέξη να πέσει κάτω. 

Ο Γιάννης Μπέζος ως Χρεμύλος χάρη στο μοναδικό σκηνικό του ένστικτο και στην πείρα του εντυπωσίασε εξίσου.

Υποκριτικό δώρο της παράστασης ήταν ο Τάσος Γιαννόπουλος, ηθοποιός με γνήσια κωμική φλέβα, που έκλεψε τις εντυπώσεις με τις γρήγορες εναλλαγές και τις εξαιρετικές μεταμορφώσεις του στους πολλαπλούς του ρόλους. Ξεχώρισα τη γριά γαζέλα, σκηνή στην οποία μαζί με τους Μπέζο-Φιλιππίδη απογείωσαν την παράσταση και αξιοποίησαν στο μέγιστο την ενέργεια και την επικοινωνία τους. 

Ο Αλμπέρτο Φάις ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Νομίζω η καλύτερη σκηνική του εμφάνιση μέχρι σήμερα.

Το όλο εγχείρημα στηρίχτηκε και σε κάποιες ευκολίες, που συχνά βλέπουμε στα ανεβάσματα του Αριστοφάνη. Για παράδειγμα, στη διαμάχη Χρεμύλου-Πενίας, με το λαϊκισμό, σε πρώτο πλάνο, οι βωμολοχίες αναδείχθηκαν στο όπλο της σκηνής.

Αυτό όμως στην εποχή των παθών και της εξάντλησης του νεοέλληνα ίσως και να μπορεί να γίνει κατανοητό. Ειδικά όταν μιλάμε για Αριστοφάνη και για μια λαϊκή παράσταση και όταν το «Έλα να ζήσεις τη δική μου τη ζωή, να σφίξεις το ζωνάρι...» του πνιγμένου στα χρέη Αθηναίου του 5ου αιώνα π.Χ. βγαίνει από τη ζωή σου. Εξάλλου τα ιδεώδη και οι αστοχίες της Αθήνας, που κατάφερε να αποτυπώσει ο ποιητής στις έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του, πάντα με λόγο κατεξοχήν πολιτικό και ενωτικό, μοιάζουν τραγικά επίκαιρα.

Ο Αριστοφάνης πρόλαβε να ζήσει τη Δημοκρατία του Περικλή, αλλά και τις πολλαπλές διαστρεβλώσεις της από όσους την ακολούθησαν. Πρόλαβε επίσης να γνωρίσει τόσο τα όνειρα της εξάπλωσης της Αθήνας σε άλλα μέρη όσο και τους μετέπειτα εφιάλτες – καταστροφή Αθηναίων στη Σικελία.

Η ελπίδα όμως της δημοκρατικής ουτοπίας, όπως αυτή εκφράστηκε κυρίως από τον Περικλή, και οι ιστορικές συνέπειες της πτώσης του φρονήματος των Αθηναίων, που από σπουδαίοι πολεμιστές έγιναν διεφθαρμένα ενεργούμενα καιροσκόπων, γέννησαν στον ποιητή μια ασίγαστη νοσταλγία για την «παλιά» Αθήνα των ηρώων και ένα μένος απέναντι στους καιροσκόπους και σε όσους επιλέγουν την εύκολη ζωή και τον πλούτο χωρίς μόχθο, όπως βλέπουμε και στη συγκεκριμένη κωμωδία.

Τα μέλη του χορού (Γκιζέλη Χριστέλα, Δαβάκη Βερόνικα, Ζησάκης Ευθύμης, Ζουγανέλης Αλέξανδρος, Κατσώλης Παναγιώτης, Μαούτσου Κατερίνα, Σπατιώτη Χριστίνα, Στασινοπούλου Ντένια, Τσαβά Ειρήνη, Τσιμπρικίδου Ελένη, Τσουρής Γιώργης, Χιώτης Χάρης), νεότεροι ηθοποιοί που έχουν όμως ήδη ξεχωρίσει, εδώ δεν είχαν τη δυνατότητα να δείξουν τις υποκριτικές τους ικανότητες, καθώς είχαν ελάχιστες ατάκες. Η παρουσία τους στη σκηνή ήταν έναντι μιας μουσικής μπάντας και αντιπροσώπευαν ένα μέρος του κοινού, ενώ κάποια στιγμή έγιναν και μαθητούδια...

Ναι, έγιναν τα μαθητούδια του σκηνοθέτη τους επί σκηνής, που αποφάσισε, κάπου στη μέση του έργου, να εξηγήσει τι έκανε ο Αριστοφάνης τότε, τι θα γίνει στο έργο μετά: «Προσέξτε στο τέλος του έργου...» Παράλληλα έβγαλε και ένα συγκινητικό μανιφέστο μέσα στη μελούρα: «Εσείς μην ακούτε τους μεγάλους, μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο...» Τέλος, πέρασε και ένα πολιτικό μήνυμα!

Μου ήταν δύσκολο να καταλάβω το σκηνοθετικό στόχο στο συγκεκριμένο σημείο. Είχε ήδη «μιλήσει» με πολλές –έως πάρα πολλές– φράσεις, συμβολισμούς και κινήσεις για όλα αυτά. Γιατί έπρεπε να βγει να μας τα πει με φωνή που έτρεμε; Πρωτοβουλία που υποτιμούσε και τη νοημοσύνη του κοινού. 

Ποια η ανάγκη για κάτι τέτοιο; Είχε ήδη ακουστεί το «Φέρτε πίσω σ’ εσάς τον εαυτό σας». Το ρεφρέν του βασικού τραγουδιού της παράστασης ήταν το «Έχω χώρα που μπορεί, έχω χώρα που μιλά, όχι χώρα που μετρά». Ο Γιάννης Μπέζος είχε ερμηνεύσει μοναδικά στο αργολικό κοίλον «Θα παίξω εμβατήρια για όσα δεν λέγονται στην ώρα τους και καίγονται…» Η παράσταση ήταν σύγχρονη και περιείχε όλων των ειδών τα σχόλια, από την Euroland μέχρι τη Διεθνή Νόμιμη Τοκογλύφα (Λαγκάρτ στο ρόλο της Πενίας), το «Χτύπα σαν άντρας», τον Αναστασιάδη, τον Αμβρόσιο, τo Brexit, τα πλαστά πτυχία και τις λίστες. 

Πάνω από όλα τι ανάγκη υπήρχε για εγωκεντρικούς μονολόγους όταν ακούστηκαν στο φινάλε οι στίχοι του Μανόλη Αναγνωστάκη;

πρώτη δημοσίευση το texnes-plus.blogspot στις 18/6/16

«Αυτά που αηδιάζει ο κόσμος δεν τον πειράζει να γίνονται, αρκεί να μην τα βλέπει να τα κάνει ο άλλος».

Το πολυσυζητημένο βιβλίο με τα διηγήματα που Δημοσθένη Παπαμάρκου, που έκλεψε τις εντυπώσεις την προηγούμενη χρονιά, ανακάλυψε ο Θανάσης Δόβρης και επέλεξε, σοφά, έξι από τις εννέα ιστορίες του για να τις μεταφέρει στη σκηνή στην παρθενική του εμφάνιση ως σκηνοθέτης. 

Πρόκειται για απίστευτα συγκινητικές μέσα στην σκληρότητα και στην αλήθεια τους εξομολογήσεις στρατιωτών που έλαβαν μέρος στη Mικρασιατική Εκστρατεία. Ένα ιδανικό υλικό για μια εξαιρετική θεατρική παράσταση, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε στο Skrow Theater.

Γκιακ σημαίνει αίμα και όλα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί... Ένας κύκλος αίματος ακολουθεί κάθε στρατιώτη σε κάθε αφήγηση. Ζωή και θάνατος, χέρι χέρι, έρωτας και πόλεμος επίσης. Η σκηνοθεσία λιτή, αλλά τόσο ουσιαστική, στηρίζεται στο λόγο και κάνει πρωταγωνίστριες τις ιστορίες. Δημιουργεί ατμόσφαιρα και επιτυγχάνει μια μοναδική αναλογία, να διαφανεί η σκληρή τρυφερότητα των ανθρώπων της επαρχίας. 

Η σκηνή ήταν ένα επίπεδο πιο κάτω από τους θεατές, σαν ένα μόνιμος τάφος, γεμάτη κόκαλα (σκηνικά-κουστούμια Έυα Γουλάκου), που γίνονταν ανάλογα σκηνικά αντικείμενα-σύμβολα, παράγοντας ήχους και μυρωδιές και αφήνοντας ίχνη στα ρούχα.

Η παράσταση όμως δεν θα μας ενθουσίαζε τόσο αν δεν συμμετείχαν τέσσερις καταπληκτικοί ηθοποιοί! Ο Στέλιος Ιακωβίδης, ο Γρηγόρης Ποιμενίδης, η Eύη Σαουλίδου και ο Σωτήρης Τσακομίδης συνδύασαν μοναδικά τεχνική και συναίσθημα και ζωντάνεψαν τις σελίδες του Γκιακ με ρεαλισμό και σκηνικό πάθος.

Ο Σωτήρης Τσακομίδης είχε ίσως την πιο δυνατή εξομολόγηση και με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση κατάφερε να αποδώσει τον ψυχισμό του ήρωα και τα εσωτερικά του αδιέξοδα.

Ο Στέλιος Ιακωβίδης, με αμεσότητα που εντυπωσίασε και φοβερή άνεση στην κίνηση, ξεδίπλωσε και τις κωμικές του πλευρές και αποφόρτισε το κλίμα. 

Ο Γρηγόρης Ποιμενίδης ήταν η ήρεμη δύναμη της παράστασης. Σχεδόν αμέτοχος στο μεγαλύτερο μέρος, περίμενε στο τέλος να κάνει την τελευταία εξομολόγηση. Η αφήγησή του ήταν εξαιρετικά δυνατή μέσα στην απλότητά της και κέρδιζε τους θεατές με τις εναλλαγές των συναισθημάτων του.

Για την Εύη Σαουλίδου τι να πει κανείς; Σε κάθε παράσταση αναρωτιέσαι πού θα φτάσει! Ερμήνευσε «Την Παραλογή» και μόνο με την κλιμάκωση της φωνής της κατάφερε να κερδίσει το κοινό. Στο πρόσωπό της πέρασε όλη η ιστορία. Έγινε η χήρα, βίωσε το γεγονός και πέθανε μπροστά στα μάτια των θεατών. Απλά εκπληκτική!

Μια παράσταση που άξιζε πραγματικά να τη δει κανείς και να αγοράσει φυσικά και το βιβλίο. Τον ταξίδευε και τον προβλημάτιζε ο Δημοσθένης Παπαμάρκος με την εξαιρετικά γλαφυρή πένα του που τον βουτούσε με βία στο, όχι τόσο μακρινό, παρελθόν, που πρωταγωνιστούσαν το αίμα και ο παραλογισμός του πολέμου και το ζωώδες μας ένστικτο... Όπως και σήμερα δηλαδή.

Οι ιστορίες που δραματοποιήθηκαν ήταν οι εξής: 

«Ντο τ΄α πρες κοτσίδετε»

 «Τα μπουκουμπάρδια»

«Ταραρούρα» 

«Παραλογή»

«Γύαλινο Μάτι»

«Νόκερ» 

Διάβασα το Γράμμα στον Κωστή, το ξαναδιάβασα, το έκανα δώρο σε φίλους και ένα βράδυ δύσκολο το δάνεισα στην καλύτερή μου φίλη για συντροφιά στο τρένο, στη διαδρομή για τη Θεσσαλονίκη, όταν πήγε να χαιρετήσει τον Γιάννη για πάντα, που έφυγε ξαφνικά.

Η Ξένια Καλογεροπούλου εδώ και πολλά χρόνια αφηγείται παραμύθια. Αυτό κάνει και στο συγκεκριμένο βιβλίο. Μόνο που εδώ οι πρίγκιπες και οι βασιλοπούλες ήταν γνώριμα πρόσωπα και είχαν ζήσει στο παλάτι της δικής της ονειροχώρας.

Το βιβλίο κερδίζει αμέσως τον αναγνώστη, γιατί η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία της ζωής της με μοναδική αμεσότητα και μιλά για την απώλεια του αγαπημένου της λέγοντάς του: «Σ’ όλα όσα κάνω ή σκέφτομαι είσαι πάντα μέσα κι εσύ. Και σου μιλάω. Κι ας ξέρω πως εσύ δε μ’ ακούς».

Πόσο πιο απλά, αληθινά και ανθρώπινα να μιλήσει κάποιος για τριάντα εφτά ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια αγάπης και κοινής πορείας;

Το Γράμμα στον Κωστή, έκτασης 374 σελίδων, γίνεται ένας μονόλογος, άλλοτε σπαρακτικός, άλλοτε χιουμοριστικός με έντονες δόσεις αυτοσαρκασμού και την αίσθηση ενός ανθρώπου που θεωρεί πια τη ζωή και κάθε μέρα της ως δώρο. Νιώθεις την ανάγκη ακόμα και να ταυτιστείς σε κάποια σημεία. Μια γυναίκα σού ανοίγει τα χαρτιά της ζωής της και εσύ μένεις εκεί να παρατηρείς αποσβολωμένος, αλλά και έτοιμος να κάνεις τη σκανδαλιά και να κρυφοκοιτάξεις το επόμενο.

Το Γράμμα η Ξένια ίσως το έγραφε επί ένα χρόνο για να παρατείνει την ύπαρξη του αγαπημένου της Κωστή Σκολιάρα και να εξαλείψει κατά κάποιο τρόπο την απώλεια. Ωστόσο ο αναγνώστης έχει στα χέρια του ένα γράμμα-βιβλίο που χωρά μια ολόκληρη ζωή με αστικά σαλόνια, λαϊκούς θιάσους, ελληνικά νησιά των δεκαετιών του ’40 και του ’50, το ερωτικό Παρίσι, βραδιές mastermind, κινηματογραφικές και θεατρικές επιτυχίες, αρώματα από τον κήπο στις Μηλιές, αίθουσες αναμονής, απώλειες, προσδοκίες, νίκες και ήττες, μια πολύτιμη συντροφιά, ένα κείμενο απολαυστικό που διαβάζεται απνευστί. Ο λόγος ρέει μαζί με την αφήγηση γρήγορα και οι παρεμβαλλόμενες ιστορίες συνδέουν αρμονικά παρόν και παρελθόν. 

Στο βιβλίο, περίπου στο μέσο, υπάρχουν και φωτογραφίες, με την Ξένια σε πολύ μικρή ηλικία αλλά και τον Κωστή, πριν τον γνωρίσει, καθώς και άλλες σημαντικές στιγμές που περιγράφονται στις σελίδες που προηγούνται και σε εκείνες που ακολουθούν. Φωτογραφίες ασπρόμαυρες. Εξάλλου οι ιστορίες και οι ζωές των πρωταγωνιστών έχουν τόσο φως και χρώμα... και η Ξένια Καλογεροπούλου ξέρει πολύ καλά πώς να κινητοποιεί τη φαντασία μας. Αν έπρεπε ένα μόνο επίθετο να χρησιμοποιηθεί για το εν λόγω βιβλίο που σημείωσε τόση επιτυχία, αυτό θα ήταν «γνήσιο»! 

Το Γράμμα στον Κωστή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Τρία χτυπήματα στο κοντάρι και η μαγεία ξεκινά.

«Αν κανείς σας ω! Θεατές μας» ήταν το εναρκτήριο τραγούδι από τους Όρνιθες του Μάνου Χατζιδάκι. Οι πέντε σπουδαίοι μουσικοί Τάκης Φαραζής, Γιάννης Παπαζαχαριάκης, Παναγιώτης Τσεβάς, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου και Τάσος Μισυρλής τραγούδησαν τους πρώτους στίχους του Βασίλη Ρώτα και στη συνέχεια έκανε την εμφάνισή της η Τάνια Τσανακλίδου για να ολοκληρώσει την πρώτη παράσταση με τραγούδια από το θέατρο με το υπέροχο «Ω! Καλή μου ξανθιά». Στη συνέχεια μας ταξίδεψε μοναδικά από το 1964 και τον Χατζιδάκι στο 1992, με το θρυλικό «Έκτο πάτωμα» των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου.

Η ίδια ανέφερε λίγο αργότερα: «Αυτή η μουσική βραδιά, όπως και οι δύο προηγούμενες στην Επίδαυρο, δεν ήταν μια δουλειά αρχείου ή μουσειακή, αλλά μια παράσταση με τραγούδια που εγώ αγάπησα από το θέατρο». Αυτό έγινε απόλυτα κατανοητό σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, καθώς αυτή την αγάπη της τη μετέδωσε με κάθε νότα.

Το κοριτσάκι που έπαιζε στα δέκα του στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο, στο θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη, και από τότε είπε «Εγώ έτσι θέλω να ζω. Σε αυτό το τρένο ανέβηκα και δεν θέλω να κατέβω..» ανέβηκε στη σκηνή του Ηρωδείου και μας μάγεψε. Μας απέδειξε τι θα πει ερμηνεία. Έγινε και πάλι παιδάκι και πήγε πίσω στο 1973 για να τραγουδήσει τον «Μορμόλη», μεταμορφώθηκε σε γυναίκα ελευθέρων ηθών στην «Όπερα της Πεντάρας», γιόρτασε με την «Ταραντέλα» του Τσακνή, βούρκωσε στα «Διαμάντια και μπλουζ», ζωγράφισε την αγάπη με όλα της τα χρώματα στην «Γκόλφω» και την πέταξε με ένα μπαλόνι ψηλά στον ουρανό για να γεμίσει χρώμα τις ψυχές μας.

Από τα highlights της βραδιάς τα δύο τραγούδια από την παράσταση
του Μορμόλη. Η πρώτη αναρχική παράσταση για παιδιά, την οποία οι συνταγματάρχες δεν κατάλαβαν και έτσι οι ηθοποιοί συνέχιζαν ανενόχλητοι τη δουλειά τους, όπως μας εξομολογήθηκε.

«Με πιάνει το παράπονο και κλαίω... που έχουν άλλοι τα κλειδιά» ή «Να ρίξουν τα παιδιά τους φράκτες κάτω να μπουν και να χαρούν τη γη…» μας τραγουδούσε και εμένα δεν με έπιανε μόνο το παράπονο, αλλά και μια απέραντη θλίψη που οι στίχοι του «Μορμόλη» είναι τόσο τραγικά επίκαιροι.

Η Τάνια όμως, με την απίστευτη γενναιοδωρία της, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και σε όλα αυτά που τη συγκινούν και την κινητοποιούν. Επέλεξε έτσι να κάνει ειδική μνεία στην αξέχαστη σε όλους μας Γκόλφω του Νίκου Καραθάνου, ερμηνεύοντας όχι μόνο τραγούδι του Άγγελου Τριανταφύλλου από την παράσταση αλλά και το μονόλογο που έγραψε η Λένα Κιτσοπούλου και ερμήνευσε μοναδικά η Λυδία Φωτοπούλου.

Ερμηνεία λιτή και ουσιαστική, με έμφαση στις λέξεις. Κάθε συλλαβή έφτανε στην τελευταία κερκίδα του Ηρωδείου και της έδινε ένα ζεστό φιλί, καταπώς αξίζει στην αγάπη.

Στο τελευταίο μέρος μάς κάλεσε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το «Χάρτινο το φεγγαράκι», καθώς και ένα τραγούδι που ονειρεύτηκε να μας ακούει να το λέμε παρέα κάτω από την Ακρόπολη. Έτσι οι στίχοι της «Μπαλάντας των αισθήσεων» και των παραισθήσεων» κατέκλυσαν το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Δεν ξέρω αν η βραδιά ήταν «σαν παλιό σινεμά», το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι η Τάνια και τα τραγούδια της μας «τύλιξαν με ένα χάδι» που θα μας ζεσταίνει για πολύ καιρό ακόμη,όπως και ο υπέροχος φωτισμός του Περικλή Μαθιέλλη.

Πολλές φορές, και δικαίως, η τηλεόραση μπαίνει στο στόχαστρο ως μέσο παραγωγής προγραμμάτων που προάγουν την υποκουλτούρα. Ωστόσο δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη διάρκεια των είκοσι χρόνων της ιδιωτικής τηλεόρασης, καθώς και στο μισό αιώνα της δημόσιας τηλεόρασης, έχουμε παρακολουθήσει και σειρές που πραγματικά μας καθήλωσαν. Μάλιστα, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πολλές φορές ήταν κινηματογραφικού επιπέδου και η αισθητική τους υψηλή από κάθε άποψη.

Το Texnes-plus θυμάται μερικές μόνο από αυτές τις δραματικές σειρές, που όσα χρόνια και αν πέρασαν έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη και στην καρδιά μας, και ξεχωρίζει αγαπημένους ηθοποιούς του θεάτρου για τις εκπληκτικές ερμηνείες τους στη μικρή οθόνη.

Το 10
Προβλήθηκε στον Alpha το 2007, 18 επεισόδια.

Το ημιτελές μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση ζωντάνεψε μοναδικά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Πηγής Δημητρακοπούλου. Όλη η αφρόκρεμα του θεάτρου πέρασε από τα παλιά Οινοποιεία του Καλογερά. Ερμηνείες ανυπέρβλητες, σκηνές ανεπανάληπτες.

  Η σκηνή του αποχαιρετισμού της Δέσποινας και του Καλογερά είναι αποτυπωμένη στη μνήμη όλων. Το μεγάλο love story της σειράς… Αναστάσιος Καλογεράς και Δέσποινα Νταϊγιώργη ζουν έναν παράνομο έρωτα και τους χωρίζει μόνο ο θάνατος… Ο Δημήτρης Καταλειφός και η Μαρία Πρωτόπαππα λένε για πάντα «αντίο» στο 11ο επεισόδιο, όταν «κοντεύει εφτά»

 Εξαιρετικός και ο Δημήτρης Ήμελλος σε μία από τις σπάνιες φορές που είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε στη μικρή οθόνη. Στο παρακάτω απόσπασμα κυνηγά τη «μοιχαλίδα» σύζυγό του, τη Ρηνούλα, την οποία ερμηνεύει με μπρίο και ζωντάνια η Μαρία Ζορμπά. Στη σειρά απολαμβάνουμε μεταξύ άλλων και τους Σωτήρη Χατζάκη (Ευάγγελος Νταϊγιώργης), Ρένη Πιττακή (Ελενάρα), Ερρίκο Λίτση (Μιχάλης Βάλβης), Χρήστο Στέργιογλου (Πολύκαρπος), Μαρίσα Τριανταφυλλίδου (Μαρία Μακρή), Λένα Κιτσοπούλου (Φιλιώ), Ελένη Κοκκίδου (Μαρίνα Μώρου), Βάνα Παρθενιάδου (παντοφλού). Όλοι τους ένας και ένας!

 Στο 10 είχαμε ακόμα τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε το πολύπλευρο ταλέντο της Κόρας Καρβούνη και της Μαρίας Ναυπλιώτου, που παραλίγο να πιαστούν στα χέρια  για τη χρυσή καρδιά και τη μεγάλη τσέπη του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, επίσης εξαιρετικού ηθοποιού.

Χαρά αγνοείται
Προβλήθηκε στο Μega το 2009, 20 επεισόδια.

Η Μαρία Καβογιάννη και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης είναι οι τραγικοί γονείς που χάνουν το παιδί τους. Δύο ηθοποιοί που αγαπήθηκαν μέσα από κωμικές σειρές του Ant1, που σήμερα, μία δεκαετία μετά, προβάλλονται ακόμη σε επανάληψη καθημερινά. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ξεχώρισε στο Καφέ της Χαράς με τις θρυλικές του ατάκες ως Φατσέας και η Μαρία Καβογιάννη στα Εγκλήματα ως η πληθωρική Κορίνα. Στη σειρά Χαρά αγνοείται  αποδεικνύουν περίτρανα το εύρος της υποκριτικής τους τέχνης. Η Μαρία Καβογιάννη άλλωστε έχει δηλώσει ότι στην αρχή της καριέρας της ξεκίνησε με δραματικούς ρόλους στο Θέατρο Τέχνης, καθώς οι καθηγητές της της έδιναν κομμάτια αυτού του ρεπερτορίου.Στη σειρά είχαμε την τύχη να απολαύσουμε και την Στεφανία Γουλιώτη σε μια από τις σπάνιες τηλεοπτικές της εμφανίσεις, καθώς και δυνατές ερμηνείες από την Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, τον Παύλο Ορκόπουλο και τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη.

Το Νησί
Προβλήθηκε στο Μega το 2010, 26 επεισόδια.

Η σειρά στην οποία έκλαιγες 3.600 φορές την ώρα, ακόμη και στην επανάληψη, όπου εκ των προτέρων ήξερες τι θα συμβεί. Στο Νησί κάθε ερμηνεία είναι και ένα υποκριτικό κέντημα. Μία φράση όμως μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας. Είναι αυτή που λέει ο μικρός Μάνος Τσαγκαράκης: «Θα την κάνω μάνα μου!» 

• Από εκεί και πέρα το να επιχειρήσει κάποιος να ξεχωρίσει σκηνές και ερμηνείες είναι εξαιρετικά δύσκολο, όμως ας κάνουμε μια απόπειρα…

 Στέλιος Μάινας, Κατερίνα Λέχου, Μάνος Τσαγκαράκης, Μαρία Πρωτόπαππα, Θεόδωρος Κατσαφάδος, Αναστασία Τσιλιμπίου, Ιφιγένεια Τζόλα, Νίκος Ορφανός 

 Μαρία Πρωτόπαππα, Τάσσος Νούσιας

  Αιμίλιος Χειλάκης, Ευγενία Δημητροπούλου 

   Αλέξανδρος Λογοθέτης, Γιούλικα Σκαφιδά

 Γιάννης Στάνκογλου, Ευγενία Δημητροπούλου, Στέλιος Μάινας, Γιούλικα Σκαφιδά, Αλέξανδρος Λογοθέτης

Η αίθουσα του θρόνου
Προβλήθηκε από το Mega το 1998, επεισόδια.

Η διασκευή του μυθιστορήματος του Τάσου Αθανασιάδη από την Πηγή Δημητρακοπούλου ανήκει στους ακρογωνιαίους λίθους της ιδιωτικής τηλεόρασης. 

Το φινάλε της σειράς –ευτυχώς– δεν ακολουθεί το τραγικό τέλος του βιβλίου. Το τελευταίο επεισόδιο αφιερώνεται στον Νίκο Ρίζο, που ο ρόλος του δημάρχου ήταν και ο τελευταίος της ζωής του.

Από τις εξαιρετικές σκηνές και ερμηνείες όλων των ηθοποιών ξεχωρίζουμε τις εξής:

Τη συνάντηση μάνας και γιου, Ρένης Πιττακή και Άρη Λεμπεσόπουλου , στο τέλος του πρώτου επεισοδίου. Δεν λέει λέξη στο γιο της που έχει χρόνια να δει, τον αγκαλιάζει, τον γεμίζει φιλιά και πέφτει από τον γκρεμό…

 Το μεγάλο love story της σειράς, στο οποίο μέχρι να εκδηλωθεί ο Λουκάς αγανακτούμε! Μία από τις πιο αισθησιακές σκηνές της ελληνικής τηλεόρασης είναι αυτή της Μαρίας Ναυπλιώτου και του Άρη Λεμπεσόπουλου 

 Την ερμηνεία του αξέχαστου Αλέκου Αλεξανδράκη

Η αγάπη άργησε μια μέρα

 Προβλήθηκε από την Ετ1 το 1997, 18 επεισόδια. 

Μία από τις σπουδαιότερες τηλεοπτικές σειρές που μας άφησε παρακαταθήκη ο Κώστας Κουτσομύτης ήταν η μεταφορά του βιβλίου της Λιλής Ζωγράφου. Τα περισσότερα γυρίσματα έγιναν στη Δημητσάνα, στο Γαλαξίδι, στην Αράχοβα και στην Παλλήνη, καθώς η ιστορία διαδραματίζεται σε κάποιο χωριό της Κρήτης την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι το φυσικό τοπίο είναι ιδανικό.

⦁ Η ερμηνεία της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στο ρόλο της αδίστακτης σκληρής αδερφής είναι μία από τις καλύτερες στην ιστορία της τηλεόρασης. Ωστόσο όλοι παίζουν εκπληκτικά. Ο αξέχαστος Μηνάς Χατζησάββας, ο οποίος βασανίζει μέχρι τελικής πτώσης την κυνηγημένη Ερατώ, είναι συγκλονιστικός ως σαδιστής δικηγόρος Τάγαρης. Η ερμηνεία της Τάνιας Τρύπη είναι ίσως η σημαντικότερη τηλεοπτική της εμφάνιση. Η σειρά όμως έχει μείνει στην ιστορία και για την Πέγκυ Τρικαλιώτη, που σε πολύ μικρή ηλικία φέρνει εις πέρας μοναδικά έναν πολύ απαιτητικό ρόλο, αυτόν της Πηνελόπης, της αδερφής που έχει χαμηλό δείκτη νοημοσύνης αλλά υψηλό δείκτη συναισθημάτων. Το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, το «Τέρας» όπως την αποκαλούν (Μηνάς Χατζησάββας, Τάνια Τρύπη, Πέγκυ Τρικαλιώτη,

⦁ Στιβαρή και δυναμική η μητέρα της, η Αφροδίτη Γρηγοριάδου. Μια μάνα που αποφασίζει, θέλοντας να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή, να υποκριθεί πως το παιδί που θα γεννήσει η κόρη της είναι δικό της, ζητώντας από εκείνη να αρνηθεί τα γονεϊκά δικαιώματά της.

⦁ Στη σειρά απολαμβάνουμε και τον σπουδαίο ηθοποιό Βασίλη Διαμαντόπουλο, ασθενή στις περισσότερες σκηνές, πατέρα απόντα που αργοπεθαίνει. Ένας αυταρχικός πάτερ φαμίλιας. Υποκριτικό δώρο για τη σειρά.

⦁ Εξαιρετικές και οι άλλες δύο αδερφές της οικογένειας, η Μαρίνα Ψάλτη και η Μαρία Καβουκίδου, η Εργίνη και η Αικατερίνη αντίστοιχα.

⦁ Ακόμα και οι δεύτεροι ρόλοι ή οι guest εμφανίσεις των ηθοποιών είναι υποκριτικά διαμαντάκια! Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Θανάσης Κουρλαμπάς ως σύζυγος της Αικατερίνης (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Μαρίνα Ψάλτη, Θανάσης Κουρλαμπάς, Μαρία Καβουκίδου στο βίντεο που ακολουθεί.)

Χορεύοντας στη σιωπή

 Προβλήθηκε από τον Alpha το 2002, 26 επεισόδια.

Ένας παράνομος έρωτας στις αρχές της δεκαετίας του ’70 γίνεται η αιτία μιας τραγωδίας που θα ξεσπάσει σε μια οικογένεια. Η ερωτική σχέση της Έλενας Δελή με τον Νώντα, τον επιστάτη του πατέρα της, είναι το ένοχο μυστικό που την ακολουθεί σε όλη τη μετέπειτα ζωή της. Ο Δημήτρης Φωκάς, τον οποίο γνωρίζει αργότερα, ερωτεύεται και παντρεύεται, όπως και το νεογέννητο παιδί τους, γίνονται θύματα της εκδικητικότητας που γεννά το παράφορο και άσβεστο πάθος του Νώντα για την Έλενα.

 Ο Άκης Σακελλαρίου ερμηνεύει μοναδικά τον επιστάτη που το πάθος του τον έχει μετατρέψει σε ένα αδυσώπητο, αδίστακτο κάθαρμα το οποίο διψά για εκδίκηση και δεν σταματά πουθενά. Σε κάθε επεισόδιο είναι ακόμα πιο σκληρός και πιο αλύγιστος… Όποιος παρακολουθεί τη σειρά συχνά μονολογεί, όπως η γιαγιά που έβλεπε τη Λάμψη, «Α… το κάθαρμα!»

Η Μαίρη Χηνάρη υποδύεται τη Φωφώ, το μόνο άνθρωπο που αγαπά τον Νώντα και βλέπει πίσω από το σκληρό του προσωπείο, η οποία του είναι συγκινητικά αφοσιωμένη.

  Η Αθηνά Μαξίμου, η μάνα που της έχουν αρπάξει το βρέφος, είναι σπαρακτική, ενώ και ο Αλέκος Συσσοβίτης πείθει ως πιστός, αφοσιωμένος σύζυγος που κάνει τα πάντα για να τη βγάλει από το αδιέξοδο και να ζήσουν ευτυχισμένοι.
Επεισόδιο 18ο

 Οι αγνοημένοι

Προβλήθηκε στον Ant1 το 1994, 14 επεισόδια. 

Όταν τηλεόραση συναντά το –πολύ– καλό θέατρο και ο θεατρικός σκηνοθέτης Γιώργος Μιχαηλίδης σκηνοθετεί σπουδαίους ηθοποιούς.

⦁ Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς με τίτλο «Το πέρασμα» παίρνουμε μια γεύση από τις σκηνές από τις Τρεις Αδερφές του Άντον Τσέχοφ με τους Καρυοφιλλιά Καραμπέτη, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Χρύσα Σπηλιώτη και Μήνα Χατζησάββα στο ρόλο του Βερσίνιν. 

 ⦁ Ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος στο ρόλο του διευθυντή του αναμορφωτηρίου, η Ντίνα Μιχαηλίδη ως κοινωνική λειτουργός και η Μαίρη Σταυρακέλλη στο ρόλο της γραμματέως μάς χαρίζουν σπουδαίες ερμηνείες και στα δεκατέσσερα επεισόδια της σειράς.

⦁ Στο πρώτο επεισόδιο επίσης απολαμβάνουμε και την εκπληκτική Χρυσούλα Διαβάτη

Ο Καρυωτάκης 

 Προβλήθηκε στην ΕΡΤ το 2009, 20 επεισόδια. 

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Καλαμάτα, στη Σύρο, στο Γαλαξίδι, στη Πρέβεζα, στην Αθήνα, στο Παρίσι, στο Βουκουρέστι και στη Βουλγαρία. Στη σειρά συμμετέχουν 200 ηθοποιοί και 3.000 κομπάρσοι, ενώ το κλίμα της εποχής αποδίδεται πιστά με τη χρήση 2.500 κοστουμιών και 22.000 φροντιστηριακών αντικειμένων. Τον Κώστα Καρυωτάκη υποδύεται ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος και τη Μαρίας Πολυδούρη η Μαρία Κίτσου. Μοναδικοί ηθοποιοί και οι δύο, ενσαρκώνουν το ερωτικό ειδύλλιο των δύο ποιητών, τα πάθη, τα αδιέξοδα, τις ίντριγκες, αλλά και το γκρίζο κλίμα της εποχής.

Δημοσθένης Παπαδόπουλος και Μαρία Κίτσου 

 Αναστασία

Προβλήθηκε από το Mega το 1993, 18 επεισόδια.

Με πολλά γυμνά που σκανδάλισαν το τηλεοπτικό κοινό και προκάλεσαν σοκ στην πρωτοεμφανιζόμενη Μυρτώ Αλικάκη, που αδυνατούσε να διαχειριστεί τη δημοσιότητα, η σειρά έχει ήδη γράψει τη δική της τηλεοπτική ιστορία. 

⦁ Ο Μηνάς Χατζησάββας και ο Άλκης Κούρκουλος, πατέρας και γιος, σφάζονται για τα μάτια της Αναστασίας και πείθουν απόλυτα για το πάθος τους. Το ομώνυμο τραγούδι της σειράς ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη 

και είναι σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου. Το σάουντρακ της σειράς κυκλοφόρησε σε δίσκο και είναι το πρώτο ελληνικό τηλεοπτικό σάουντρακ που έγινε πλατινένιο, ξεπερνώντας σε πωλήσεις τα 50.000 αντίτυπα. Το τρίο χάρισε στους τηλεθεατές δυνατές σκηνές, τις οποίες θυμόμαστε ακόμη.

⦁ Στη σειρά, εκτός από τους τρεις πρωταγωνιστές, συμμετέχουν και άλλοι σπουδαίοι ηθοποιοί, που χάρη στο ταλέντο τους διανθίζουν τις σκηνές, όπως οι Μισέλ Βάλεϊ, Ειρήνη Κουμαριανού, Μαριάννα Τουμασάτου, Νίκος Ορφανός, Δημήτρης Καμπερίδης, Μαρία Γουδή, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Κατερίνα Λιναρδή, Χριστίνα Αλεξανιάν, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Κώστας Φαλελάκης κ.ά.

⦁ Επεισόδιο 18ο

Γη και Ουρανός

 Προβλήθηκε από το Mega το 2005, 30 επεισόδια. 

Από τις πρώτες σειρές στην ελληνική τηλεόραση στις οποίες έχουν πραγματοποιηθεί τόσο δύσκολα γυρίσματα, καθώς οι δύο πρωταγωνιστές και κολλητοί φίλοι, Φάνης (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) και Χρήστος (Νίκος Κουρής), σύμφωνα με το σενάριο του Κώστα Βαζάκα, είναι ορειβάτες. Στη σειρά όμως γίνεται για πρώτη φορά ιδιαίτερη μνεία στην αναπηρία, καθώς ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές έπειτα από ατύχημα μένει τετραπληγικός. 

Και, μολονότι το σίριαλ δεν είναι εφάμιλλο του φιλμ του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ Η θάλασσα μέσα μου με τον Χαβιέ Μπαρδέμ στον αντίστοιχο ρόλο του Νίκου Κουρή, ξεχωρίζει για τις ερμηνείες τόσο των δύο άντρων που βιώνουν μια δυνατή φιλία κυριολεκτικά στα όρια του γκρεμού όσο και της Θάλειας Ματίκα, της πέτρας του σκανδάλου. 

Το τρέιλερ της σειράς:

Το 29ο επεισόδιο:

10η εντολή

Η 10η εντολή του Πάνου Κοκκινόπουλου στηρίχτηκε στη φιλοσοφία των ηθοποιών που δεν έχουν «φθαρεί» από την τηλεόραση, αλλά ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο, ενώ πολλές φορές δόθηκε η ευκαιρία σε νέα παιδιά να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση.

Κύριο θέμα της 10ης εντολής είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ένας άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί στο φόνο. Συνδυάζονται στοιχεία δραματικής σειράς, αστυνομικών ιστοριών, θρίλερ και κάποιες φορές και μαύρης κωμωδίας.

Αίμα, δολοφόνοι, σφαγές, βιασμοί, αυτοκτονίες, κλάμα-κλάμα-κλάμα, βία, ναρκωτικά, ψυχικές ασθένειες, κυκλώματα της νύχτας είναι μερικά μόνο από τα «βατά θεματάκια» που έχει να αντιμετωπίσει ο ηθοποιός στη συγκεκριμένη σειρά.

Επομένως η ακροβασία στο τεντωμένο σχοινί με τη θάλασσα της υπερβολής και της μελούρας από κάτω δεν είναι πάντα επιτυχής.

Παρ’ όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια που προβλήθηκε η σειρά –και κατά τις πάμπολλες επαναλήψεις της– απολαύσαμε εξαιρετικές υποκριτικές στιγμές! Πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ηθοποιούς στα 110 επεισόδια; Ακολουθεί ένα πολύ πολύ μικρό δείγμα από κάποιες ερμηνείες που αυθόρμητα έρχονται στο μυαλό στο άκουσμα της σειράς 10η εντολή.

 «Η συμφωνία του αίματος» (πρώτη προβολή 23/11/2004)

Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Αθηνά Μαξίμου

«Σε αργή κίνηση» (πρώτη προβολή 9/3/2005)

Ιωάννα Παππά, Κρατερός Κατσούλης

 «Οίνος ενοχής» 

Γεράσιμος Γεννατάς

«Απλή οικογενειακή ιστορία»

Μηνάς Χατζησάββας, Ιωάννα Παππά, Αθηνά Μαξίμου, Θοδωρής Αντωνιάδης, Μαίρη Χηνάρη 

 «Σε στενό οικογενειακό κύκλο» (πρώτη προβολή 22/2/2005)

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιώργος Καραμίχος, Θόδωρος Αντωνιάδης, Ιζαμπέλα Κογεβίνα

 «Μάνα»

Μηνάς Χατζησάββας, Μαρία Καβογιάννη, Λάμπρος Φιλίππου 

 «Το δώρο» (πρώτη προβολή 4/3/2015)

Θεοδώρα Τζήμου

«Σιωπή» 

Λένα Παπαληγούρα, Αργύρης Ξάφης

 «Τα σκυλιά»

Μαρία Καβογιάννη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Κόκκινος Κύκλος
Προβλήθηκε στον Aplha το 2001, 50 αυτοτελή επεισόδια.

 Αδερφάκι της 10ης εντολής από τον ίδιο πατέρα, τον Πάνο Κοκκινόπουλο, και συνήθως το ίδιο καστ ηθοποιών. Ακολουθούν οι ηθοποιοί που ξεχωρίσαμε σε κάθε επεισόδιο.

 «Πατρώνυμο» 

Μαρία Καβογιάννη, Αντώνης Αντωνίου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

  «Οδός Αγησιλάου»

Κοσμάς Φοντούκης, Αθηνά Παππά, Μηνάς Χατζησάββας, Έρση Μαλικένζου

 «Λένα και Μαρία»

Παναγιώτα Βλαντή, Ειρήνη Μπαλτά, Θέμις Μπαζάκα, Έρση Μαλικένζου

  «Στην τύχη» 

Ελένη Ράντου

 «Είκοσι μέτρα μακριά»

Τασσώ Καββαδία, Ιεροκλής Μιχαηλίδης , Υρώ Μανέ, Κατερίνα Παπουτσάκη 

«Μισή ζωή»

 Αιμίλιος Χειλάκης, Βάνα Πεφάνη , Δάφνη Λαμπρόγιαννη , Αλεξάνδρα Παντελάκη 

«Για πάντα μαζί»

 Πέγκυ Τρικαλιώτη, Δημήτρης Λιγνάδης, Σοφία Σεϊρλή , Πέτρος Ζαρκάδης, Έλενα Τυρέα 

 «Δεσμοί  Αίματος»

 Μηνάς Χατζησάββας  , Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Ελένη Κοκκίδου  , Παναγιώτα Βλαντή, Βίκυ Πρωτογεράκη  

 Συνεχίζεται...

Οι θίασοι και οι καλλιτέχνες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την καινούργια θεατρική σεζόν, που παραδοσιακά ξεκινά τον Οκτώβριο. Το Texnes-plus συγκέντρωσε και σας παρουσιάζει ό,τι έχει ανακοινωθεί μέχρι τώρα ή ό,τι έχει διαρρεύσει ότι θα δούμε φέτος το χειμώνα. 

Το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου ανακοινώθηκε στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου του Στάθη Λιβαθινού, καλλιτεχνικού διευθυντή του. 

Κεντρική Σκηνή

Τον Οκτώβριο του 2016 θα ανέβει η Δωδέκατη Νύχτα σε σκηνοθεσία του νέου και ταλαντούχου καλλιτέχνη Δημήτρη Καραντζά. 

Τον Ιανουάριο του 2017 θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα –πρώτη φορά σκηνοθετεί για το Εθνικό Θέατρο– το κλασικό αριστούργημα του Ευγένιου Ο’Νιλ Πόθοι Κάτω από τις λεύκες. Συναισθηματικά και οικογενειακά αδιέξοδα ως συνέπεια της παθολογίας του αμερικανικού ονείρου και της ζωτικής ανάγκης για ιδιοκτησία και κυριαρχία αναδεικνύονται στο έργο του Ο’Νιλ, ενός συγγραφέα που γνωρίζει τις δαιδαλώδεις διαδρομές της ανθρώπινης ψυχής. Αν και δεν ανεβαίνει συχνά σε ελληνική σκηνή, το συγκεκριμένο έργο είναι ένα κορυφαίο δείγμα του αμερικανικού ρεαλισμού, με αναφορές σε ελληνικά μυθολογικά πρότυπα, τα οποία ενέπνευσαν το σπουδαίο δραματουργό.

Πρώτη φορά όμως στο Εθνικό Θέατρο θα σκηνοθετήσει και ο Τάκης Τζαμαργιάς μια παράσταση που θα κάνει πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2017. Πρόκειται για την Τάξη μας, ένα έργο που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2016 από το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού και είχε δυσάρεστη έκβαση για έναν εκ των συντελεστών. Το καθηλωτικό αυτό κείμενο της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας γράφτηκε το 2009 από τον Πολωνό Ταντέους Σλομποντζιάνεκ και παρακολουθεί τη ζωή μιας παρέας συμμαθητών, με σημείο καμπής την εισβολή των ναζί στην Πολωνία και κατάληξη τη σημερινή εποχή. Αποτυπώνεται με ψυχραιμία, αλλά και γερές δόσεις συναισθήματος, ο τρόπος με τον οποίο οι ιστορικές συγκυρίες στιγματίζουν τις ζωές των ανθρώπων, φέρνουν στην επιφάνεια τον «κρυμμένο» τους εαυτό και κόβουν τους πιο ισχυρούς δεσμούς.

Οι μικροί μας φίλοι θα παρακολουθήσουν τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα του Όσκαρ Ουάιλντ σε σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη. Πρόκειται για μια ιστορία που συγκινεί τα παιδιά κάθε ηλικίας, αλλά και τους μεγάλους. Ο σπουδαίος Ιρλανδός πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας επεξεργάστηκε με φαντασία και τρυφερότητα τα θέματα της φιλίας, της αυταπάρνησης, του εφήμερου χαρακτήρα των υλικών αγαθών και της προσφοράς στο συνάνθρωπο και μας χάρισε ένα από τα πιο γοητευτικά και διαχρονικά «παραμύθια» του.

Νέα Σκηνή – «Νίκος Κούρκουλος»

Η Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» μετατρέπεται στον κατεξοχήν χώρο της ελληνικής δραματουργίας. Αναδεικνύονται ποικίλες εκφάνσεις ελληνικών έργων και σταδιακά εδώ διαμορφώνονται όλες οι σύγχρονες τάσεις της εγχώριας θεατρικής γραφής. Έτσι, αρχής γενομένης από φέτος, εκτός από τις τρεις βασικές παραγωγές θα παρουσιαστεί η δουλειά τεσσάρων νέων Ελλήνων συγγραφέων (τρεις από αυτούς συμμετείχαν στα Εργαστήρια Θεατρικής Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου τα δύο τελευταία χρόνια) σε ένα πειραματικό μοντέλο, το «Συγγραφέα του μήνα».

Τον Οκτώβριο του 2016 θα ανέβει το έργο Στέλλα κοιμήσου των Βαγγέλη Μουρίκη και Γιάννη Οικονομίδη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Οικονομίδη. Το κείμενο, με πηγή έμπνευσης τη Στέλλα Βιολάντη του Γρηγορίου Ξενόπουλου, συνδέεται με τη σύγχρονη πραγματικότητα και ανατέμνει έναν κόσμο βασισμένο στο ψέμα, στο χρήμα, στη χυδαιότητα και στο έγκλημα, στον οποίο ο «άρχοντας»-πατριάρχης επιβάλλει χωρίς αναστολές την εξουσία του και δεν υποχωρεί σε πιέσεις, ακόμα και όταν αυτές προέρχονται από την ίδια του την οικογένεια.

Το Δεκέμβριο του 2016 θα κάνει πρεμιέρα ο Εξηνταβελόνης σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ. Το εν λόγω έργο, που συνδέεται με την κοινωνική ζωή της Σμύρνης του 19ου αιώνα, αποτελεί την ελληνική μεταφορά του Φιλάργυρου του Μολιέρου, αλλά κατακτά την αυθυπαρξία του μέσα από τη ρέουσα ιδιωματική γλώσσα, τους σπαρταριστούς αναγνωρίσιμους χαρακτήρες και τα κωμικά επεισόδια, τα οποία προσαρμόζονται στα οικεία –και διαχρονικά– κακά του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Το Μάρτιο του 2017 θα παρουσιαστεί ο Θερισμός σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου. Πρόκειται για μια κωμωδία(;) του Δημήτρη Δημητριάδη, που επιστρέφει έπειτα από πολλά χρόνια ως συγγραφέας στο Εθνικό Θέατρο με ένα κείμενο το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή. Η τολμηρή και πάντα αιρετική δραματουργία του κινείται στο πλαίσιο της δριμείας κριτικής των γελοίων συμπεριφορών και των υπερτιμημένων αξιών, με την υιοθέτηση στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός υποδόριου, διαβρωτικού και εντέλει τραγικού χιούμορ.

Από το Φεβρουάριο έως το Μάιο του 2017 στη Νέα Σκηνή θα ανεβούν τα έργα τεσσάρων νέων Ελλήνων συγγραφέων, του Χαράλαμπου Γιάννου, της Νάντιας Δρακούλα, της Σοφίας Καψούρου και της Νατάσας Σίδερη, με τη συνδρομή τεσσάρων σκηνοθετών και μιας ενιαίας ομάδας ηθοποιών, που θα επιλεγούν κατόπιν ακρόασης και θα συμμετάσχουν σε ένα πειραματικό σχέδιο στήριξης της νέας ελληνικής δραματουργίας. Πρόκειται για Το σπίτι του Χαράλαμπου Γιάννου σε σκηνοθεσία της Ελεάνας Τσίχλη, Το σχοινάκι της Νάντιας Δρακούλα σε σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου, το Σούμαν της Σοφίας Καψούρου σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη και τις Τιτανομαχίες της Νατάσας Σίδερη σε σκηνοθεσία Υρώς Μανέ.

 Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Η Σκηνή «Κοτοπούλη» μετατρέπεται σε χώρο συνομιλίας του θεάτρου με τις άλλες παραστατικές τέχνες. Τέσσερις παραγωγές, στις οποίες συναντώνται ο χορός, η κίνηση, η μουσική, το τραγούδι και άλλες σύγχρονες μορφές έκφρασης, σε συνδυασμό με την ευρύτερη θεατρική δημιουργία, δίνουν το στίγμα της Σκηνής, επιβεβαιώνοντας την αρμονική συνύπαρξη των τεχνών.

Το Νοέμβριο του 2016 θα παρουσιαστεί μια σημαντική παράσταση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του Μπαλέτου της Λυρικής, προϊόν συνεργασίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το Εθνικό Θέατρο. Οι πρωτοποριακές ηχητικές κατασκευές του Γκιόργκι Λιγκέτι και του Ιάνη Ξενάκη θα συνυπάρξουν με την πρωτότυπη μουσική του σύγχρονου συνθέτη Ζιλιέν Ταρίντ και θα προκύψει ένα σκηνικό όπου κλασικοί και μοντέρνοι χορευτές, μαζί με ηθοποιούς, θα κληθούν να πειραματιστούν αναφορικά με το πώς οι σωματικές τεχνικές και δυνατότητες συνδιαλέγονται με την έννοια της θεατρικότητας. Η σκηνοθεσία-χορογραφία της παράστασης είναι του Αντώνη Φωνιαδάκη.

Το Δεκέμβριο του 2016 τη σκυτάλη θα πάρει ο Κωνσταντίνος Ρήγος με τον Άνεμο που διατρέχει τις ζωές μας, παρασύρει τις στιγμές μας και τις σκορπά. Άραγε τι απομένει; Λέξεις, εικόνες, ιδέες, συναισθήματα στροβιλίζονται σε μια αέναη περιπλάνηση. Λόγος, κίνηση και ζωντανή μουσική συνθέτουν τον αφηγηματικό κορμό της παράστασης, όπου τα πρόσωπα συναντώνται στη σκηνή για να ζήσουν καθημερινές αλλά και προσωπικές στιγμές, που προκαλούν συνεχώς τις αισθήσεις.

Το Φεβρουάριο του 2017 ο αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής Θοδωρής Αμπαζής θα ανεβάσει τους Δαιμονισμένους του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι. Η παράσταση θα αναπτυχθεί ως σύνθεση σκηνικής αφήγησης με άξονα το δραματικό λόγο στη μουσική του υπόσταση.

Τον Απρίλιο του 2017 σειρά έχει η ευφάνταστη, ανατρεπτική και διαχρονική Οπερέτα του σπουδαίου Πολωνού συγγραφέα Βίτολντ Γκομπρόβιτς σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου.

Το Μάρτιο του 2017 θα συνεργαστούν για πρώτη φορά τα δύο ιστορικότερα θέατρα της Αθήνας, το Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό Θέατρο, για την υλοποίηση ενός μεγαλεπήβολου εγχειρήματος, την παρουσίαση της τριλογίας του Στρατή Τσίρκα Ακυβέρνητες πολιτείες. Μια ενιαία ομάδα ηθοποιών, που θα επιλεγούν κατόπιν ακρόασης, θα συμμετάσχει στο διετές αυτό πρότζεκτ, στο πλαίσιο του οποίου θα μεταφερθεί στη σκηνή ένα εμβληματικό κείμενο της ελληνικής λογοτεχνίας, σε τρεις φάσεις, σε μια διαδρομή που θα μοιραστεί ανάμεσα στο Θέατρο Τέχνης και στο Εθνικό Θέατρο.

Πειραματική Σκηνή

Ο προγραμματισμός της θα ανακοινωθεί προσεχώς, πιθανότατα το Σεπτέμβριο.

Φιλοξενίες

Το Σεπτέμβριο θα φιλοξενηθεί στο Εθνικό Θέατρο το Saint-Petersburg Theatre Season, μια πολύ σπουδαία θεατρική περιοδεία από την Αγία Πετρούπολη. Πρόκειται για το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό γεγονός, μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2007 με στόχο να προωθηθούν οι πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ της Αγίας Πετρούπολης και σημαντικών πόλεων του πλανήτη. Οι παραστάσεις που θα παρουσιαστούν είναι Τα παντρολογήματα του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία του Yuri Butusov, Ο Μάκβεθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Luk Perceval και οι Αδελφοί Καραμαζώφ του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία της Evgeniya Safonova.

Τέλος το Εθνικό Θέατρο έχει προγραμματίσει πολλές ακόμα παράλληλες δράσεις...

Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ο Γιάννης Κακλέας θα ανεβάσει τον Άμλετ με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στον ομώνυμο ρόλο. Ωστόσο αυτό δεν θα είναι το μόνο έργο του Σαίξπηρ με το οποίο θα καταπιαστεί ο σκηνοθέτης, καθώς θα συνεργαστεί και πάλι με τον αγαπημένο του Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στην κωμωδία το Ημέρωμα της Στρίγκλας που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Βρετάνια. Στο ρόλο της Κατερίνας θα εμφανιστεί η Μαρία Ναυπλιώτου. Τέλος ο σκηνοθέτης προανήγγειλε και μια καινούργια συνεργασία με τον πολυχώρο τέχνης και πολιτισμού Gazarte, οπότε αναμένεται και εκεί κάποια δουλειά του.

Η χρονιά αυτή περιλαμβάνει πολύ Σαίξπηρ, ενδεχομένως επειδή συμπληρώνονται τετρακόσια χρόνια από το θάνατο του μεγάλου δραματουργού. Έτσι λοιπόν μεταξύ άλλων θα δείτε και το κλασικό έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα στο Pantheon Theater σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη.

Στην τεράστια σκηνή της Πειραιώς θα δουλέψει και ο Αλέξανδρος Ρήγας, ο οποίος θα σκηνοθετήσει την παράσταση Ωραία μου κυρία. Το θίασο απαρτίζουν οι ηθοποιοί Κώστας Κόκλας, Δήμητρα Ματσούκα, Παύλος Χαϊκάλης, Αντώνης Καφετζόπουλος, Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Ορέστης Τζιόβας και Ησαΐας Ματιάμπα.

Από το Θέατρο Βρετάνια θα αποχωρήσει ο Γιάννης Μπέζος για να μετακομίσει στο Θέατρο Μουσούρη και να συνεργαστεί με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Γιώργο Κιμούλη. (Τους τρεις αυτούς καλλιτέχνες απολαύσαμε φέτος το καλοκαίρι στον Πλούτο του Αριστοφάνη.) Στο Μουσούρη λοιπόν θα ανεβάσουν το δεύτερο μισό της θεατρικής περιόδου το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ Αμερικάνικος βούβαλος σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, στο οποίο θα συμμετάσχει και ο Ορφέας Αυγουστίδης. Στο ίδιο θέατρο το πρώτο μισό της θεατρικής σεζόν ο Πέτρος Φιλιππίδης θα συνεργαστεί για πρώτη φορά με τη Λυδία Κονιόρδου στο έργο Και τώρα οι δυο μας του Αλεξάντερ Γκέλμαν, που θα μεταφράσει και θα σκηνοθετήσει επίσης ο Γιώργος Κιμούλης. 

Τον ίδιο όμως θα τον απολαύσουμε και ως ηθοποιό στις Επικίνδυνες σχέσεις στο Θέατρο Άλμα μαζί με την Εβελίνα Παπούλια, τη Μάρω Κοντού, την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και τη Μάρα Δαρμουσλή. Στο ίδιο θέατρο η Πέμη Ζούνη θα σκηνοθετήσει την Ελένη Καστάνη στο έργο του Γουίλι Ράσελ Σίρλεϊ Βάλενταϊν.

 Πολλά τα θεατρικά χτυπήματα αυτόν το χειμώνα για τον Γιώργο Κιμούλη.

Στο Θέατρο Πορεία οι επαναλήψεις είναι επιβεβλημένες λόγω της επιτυχίας που σημείωσαν. Ωστόσο αναμένεται να δούμε και κάποιες καινούργιες παραγωγές. Συγκεκριμένα: 

– Τη μονόπρακτη όπερα The Shell Game της ομάδας The Medium Project, που ανέβηκε τον περασμένο χειμώνα για λίγες μόνο παραστάσεις στο Olvio Theater και πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις (η μουσική είναι του Γιώργου Δούση και το λιμπρέτο της Έριδος Κύργια). 

– Τη Σκακιστική νουβέλα του Στέφαν Τσβάιχ, διασκευασμένη από τους Γιάννη Νταλιάνη και Μαριλίτα Λαμπροπούλου (παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών 2013 με τον τίτλο Λάθος κίνηση και στο Θέατρο Πορεία το 2015 για λίγες μόνο παραστάσεις).

– Έξι χρόνια μετά την Υπόθεση της οδού Λουρσίν το Θέατρο Πορεία επιστρέφει στον Ευγένιο Λαμπίς (1815-1888). Αυτή τη φορά κείμενο του Γάλλου κωμωδιογράφου θα ανέβει στη σκηνή τον Ιανουάριο του 2017 με την υπογραφή του Γιάννη Χουβαρδά, ο οποίος θα προσπαθήσει να εκτελέσει τη «συνταγή» του συγγραφέα –«Η τέχνη τού να κάνεις τον πατέρα της κοπέλας, που αρχικά έλεγε όχι, να πει ναι»– για το βοντβίλ. Πρόκειται για το έργο Οι Τρειςευτυχισμένοι στο οποίο θα συμμετάσχει ένας εξαιρετικός θίασος: Ιωάννα Κολλιοπούλου, Χρήστος Λούλης, Λαέρτης Μαλκότσης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Λένα Παπαληγούρα, Άλκηστις Πουλοπούλου και Δημήτρης Τάρλοου. Τα σκηνικά υπογράφει η Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Η μετάφραση είναι του Στράτου Πασχάλη, σταθερού συνεργάτη του Θεάτρου Πορεία.

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ο Παντελής Δεντάκης θα σκηνοθετήσει το έργο Στη χώρα των Κλόουν, το οποίο από συνειδητή επιλογή θα αποδοθεί… χωρίς γλώσσα. Οι ήρωες δηλαδή θα χρησιμοποιούν μια επινοημένη, «ακαταλαβίστικη» γλώσσα, εύληπτη για όλα τα παιδιά, είτε μιλούν ελληνικά είτε όχι. Θα συμμετάσχουν οι ηθοποιοί Σταύρος Γιαννουλάδης, Νάνσυ Σιδέρη και Θοδωρής Σκυφτούλης, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια θα επιμεληθεί η Γεωργία Μπούρδα. Η πρεμιέρα του έργου έχει προγραμματιστεί για τις 9 Οκτωβρίου και θα παίζεται κάθε Κυριακή στις 12 στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και καθημερινά σε νοσοκομεία, ιδρύματα, σχολεία και δομές κοινωνικής αλληλεγγύης. Μεγάλη έμφαση θα δοθεί φέτος στους χώρους φιλοξενίας προσφύγων, όχι μόνο στην Αττική αλλά και στην υπόλοιπη χώρα, όπου διαβιούν παιδιά, είτε με τις οικογένειές τους είτε ασυνόδευτα.

 Στο ίδιο θέατρο θα ανέβουν επίσης τα έργα Λαμπεντούζα του Άντερς Λουστγκάρτεν (γράφτηκε το 2015 κατόπιν παραγγελίας του Θεάτρου Σόχο του Λονδίνου από το βραβευμένο Βρετανό θεατρικό συγγραφέα) σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με τους Αργύρη Ξάφη και Χαρά-Μάτα Γιαννάτου και Πέτρες στις τσέπες του της Μαρί Τζόουνς σε σκηνοθεσία των Μάκη Παπαδημητρίου και Γιώργου Χρυσοστόμου, που συμπρωταγωνιστούν κιόλας. Οι δύο παραστάσεις θα παρουσιαστούν στην Κεντρική Σκηνή, η πρώτη τον Οκτώβριο του 2016 και η δεύτερη τον Ιανουάριο του 2017.

 Παράλληλα στο αγαπημένο πλέον Δώμα, που μας έχει κακομάθει με τις καλές παραστάσεις, ο Γιάννης Τσορτέκης θα ανεβάσει την Ανάθεση του Δημήτρη Δημητριάδη. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του ίδιου. Νωρίτερα θα ανέβει η Εξομολόγηση ενός βαμπίρ, που βασίζεται στο βιβλίο του Δημήτρη Τσεκούρα Η φθορά, όπου το πιο φθαρμένο και συνάμα το πιο γοητευτικό πλάσμα της φαντασίας μας, ένα βαμπίρ, μιλά για τη φθορά των πάντων και αναμένει το ΑΦΘΑΡΤΟ, επιζητώντας να παραμείνει στη ζωή με οποιονδήποτε τρόπο....Το έργο που τρώει τον δημιουργό. Σε αυτό θα ξανασυναντήσουμε την πετυχημένη ομάδα της περσινής παράστασης Οδύσσεια, ραψωδία έψιλον, που κέρδισε κοινό και κριτικούς. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Γεωργαλάς και στη σκηνή θα δούμε τους Στέλιο Δημόπουλο και Μιχάλη Ζαχαριά.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου θα ανακοινωθεί επίσημα στους δημοσιογράφους τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου και το Texnes-plus θα έχει αναλυτικό ρεπορτάζ

Όλο το πρόγραμμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου εδώ

Στέλιος Δημόπουλος και Μιχάλης Ζαχαριάς ετοιμάζονται να πιουν αίμα στο Δώμα στην Εξομολόγηση ενός βαμπίρ στο κέντρο της φωτογραφίας ο σκηνοθέτης τους Δημήτρης Γεωργαλάς.

Το Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης θα φιλοξενήσει τον Οκτώβριο του 2016 την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του έργου του Άνταμ Σάιντελ Φοβάσαι;, με το οποίο συστήνει το σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα στο ελληνικό κοινό. Το έργο του Άνταμ Σάιντελ Catch the Butcher παρουσιάστηκε πέρυσι στο Off Brodway Cherry Lane Studio Theatre και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Το Φοβάσαι; είναι ένα ανατρεπτικό ερωτικό θρίλερ, με χιούμορ και κινηματογραφικό ρυθμό. Μια συναρπαστική ιστορία που πραγματεύεται το φόβο, τον έρωτα, τις εμμονές, τα όρια, την προσδοκία. Ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην «κανονικότητα» των σχέσεων. Φοβάσαι; Τι φοβάσαι περισσότερο; Τους άλλους; Τον εαυτό σου; Να αφεθείς; Να ερωτευτείς; Να πεθάνεις; Ή μήπως να ζήσεις; Στους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε τον Νίκο Ψαρρά, την Αλεξία Καλτσίκη και τη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει η Έλενα Καρακούλη. 

Στο Θέατρο Σταθμός θα παρουσιαστεί το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη Καγκουρό, που ανέβηκε για πρώτη φορά πέρυσι στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά. Την παράσταση θα σκηνοθετήσει ο ίδιος ο συγγραφέας με βοηθό τον Μάνο Καρατζογιάννη, ενώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα ερμηνεύσουν ο Νίκος Ορφανός και η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη.

Δύο σπουδαία θεατρικά κείμενα θα σκηνοθετήσει η Νικαίτη Κοντούρη και θα κάνουν πρεμιέρα το χειμώνα. Πρόκειται για το Γλυκό πουλί της νιότης, το αγαπημένο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, και το Χορεύοντας στη Λουνάσα του Μπράιαν Φρίελ.Το Γλυκό πουλί της νιότης θα ανέβει στα τέλη Οκτωβρίου στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη». Το ρόλο της διάσημης ηθοποιού, της Αλεξάνδρα ντε Λάγκο, θα ερμηνεύσει η Κάτια Δανδουλάκη, ενώ εκείνον του Τσανς Γουέιν, του αδίστακτου και φιλόδοξου νεαρού που της προσφέρει τις υπηρεσίες του, ο Γιάννης Ποιμενίδης.Το Χορεύοντας στη Λουνάσα, στο οποίο η Νικαίτη Κοντούρη υπογράφει και τη μετάφραση, θα κάνει πρεμιέρα το Δεκέμβριο. Αποτελεί συμπαραγωγή των ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και Ιωαννίνων και θα περιοδεύσει στην ελληνική περιφέρεια, σε Ήπειρο και Μακεδονία, για να καταλήξει στην Αθήνα. Η παράσταση πραγματεύεται την ιστορία ενός οκτάχρονου αγοριού στην Ιρλανδία τη δεκαετία του 1930, το οποίο, μεγαλώνοντας κοντά στην ανύπαντρη μητέρα του και στις τέσσερις γεροντοκόρες θείες του, δεν έχει κάποιο αντρικό πρότυπο. Η καθημερινότητά του θα ανατραπεί με την άφιξη του μεγαλύτερου αδελφού των πέντε γυναικών, αλλά και του «εξαφανισμένου» πατέρα του.

Στο Θέατρο Εμπορικόν θα απολαύσετε το Ήταν όλοι τους παιδιά μου, το κλασικό έργο του κορυφαίου Αμερικανού δραματουργού Άρθουρ Μίλερ, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου με τον Δημήτρη Καταλειφό,την Αλεξάνδρα Σακελαροπούλου,την Ευγενία Αποστόλου,τον Κώστα Βασαρδάνη, τον Δημήτρη Καραμπέτση,την Δανάη Επιθυμιάδη, τον Γιώργος Βουρδαμή, τον Γιώργο Τζαβάρα και την Ιωάννα Πιατά.Η παράσταση ξεκινά στην αυλή ενός αμερικανικού πλουσιόσπιτου ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό, κατά το οποίο τα πάντα φαίνονται ειδυλλιακά. Η άφιξη μιας νέας και όμορφης κοπέλας προμηνύει την πιο ρομαντική κατάληξη, όμως σιγά σιγά το παρελθόν εισβάλλει στο παρόν και καταδιώκει ανελέητα εκείνους που κάποτε αρνήθηκαν τις συνέπειες των πράξεών τους. Οι ανατροπές και οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μια την άλλη μέχρι την τελική πτώση, κατά την οποία η σύγκρουση και η κάθαρση αγγίζουν τα όρια του τραγικού. Ο Άρθουρ Μίλερ, ένας αδιαμφισβήτητα μεγαλοφυής δραματουργός, χαρακτηρίστηκε ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς του 20ού αιώνα γιατί ανέδειξε με ασύλληπτη διορατικότητα και ευαισθησία τις αρχέτυπες δυνάμεις που υπάρχουν σε κάθε οικογένεια: την τάση του παιδιού να ανεξαρτητοποιηθεί αλλά και την ανάγκη του να επιστρέφει, την αποκαθήλωση του «ιδανικού» πατέρα και την εμμονή της μάνας να διατηρήσει την οικογενειακή συνοχή.

 Νέα στέγη για τον Γιώργο Χατζηνικολάου και την Ελένη Σκότη. Το δυνατό θεατρικό δίδυμο δεν εγκαταλείπει την αγαπημένη σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ, αφού εκεί θα συνεχιστούν οι παραστάσεις Άγριος σπόρος και Αγαπητή Ελένα, αλλά θα επεκταθεί και σε έναν καινούργιο χώρο, σε πιο κεντρικό σημείο της πόλης, και συγκεκριμένα στο Σύγχρονο Θέατρο. Εκεί η Ελένη Σκότη θα σκηνοθετήσει επιτέλους το Λεωφορείο ο πόθος του Τενεσί Ουίλιαμς, κάτι που επιθυμούσε εδώ και χρόνια. Το έργο θα κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2016, με την Κόρα Καρβούνη στο ρόλο της Μπλανς και τον Γιάννη Τσορτέκη στο ρόλο του Κοβάλσκι. Τη Στέλα θα υποδυθεί η Ηλιάνα Μαυρομάτη. Το θίασο συμπληρώνουν ο Γιώργος Δάμπασης και η Αθηνά Αλεξοπούλου.Στη συνέχεια, στον ίδιο χώρο, η σκηνοθέτις θα ανεβάσει το κλασικό αριστούργημα του Λέοντος Τολστόι Η δύναμη του σκότους με πρωταγωνιστές την Πέγκυ Τρικαλιώτη, τον Γιώργο Παπαγεωργίου και τον Χρήστο Σαπουντζή.

Η ομάδα ΝΑΜΑ έτοιμη για την νέα σεζόν και σε νέα θεατρική στέγη!

Συχνό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια είναι οι τραγουδίστριες να εγκαταλείπουν τις πίστες για τη σκηνή του θεάτρου. Αυτό θα κάνει την προσεχή σεζόν και η Δέσποινα Βανδή, η οποία θα ερμηνεύσει το ρόλο της αξεπέραστης Μέριλ Στριπ στο Mamma mia, το μιούζικαλ με τα υπέροχα τραγούδια των ABBA. Η παράσταση θα ανέβει στις αρχές Δεκεμβρίου του 2016 στο Θέατρο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία-απόδοση κειμένου και στίχων της Θέμιδος Μαρσέλλου, η οποία έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι τα καταφέρνει στο απαιτητικό είδος του μιούζικαλ.

Ένα υποτιθέμενο αθώο πάρτι γενεθλίων, που σύντομα θα μετατραπεί σε εφιάλτη, θα στήσει το προσεχές φθινόπωρο –η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 11 Νοεμβρίου του 2016– ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος στην Κεντρική Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης θα ανεβάσει το αγαπημένο Πάρτι γενεθλίων του Χάρολντ Πίντερ, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1958 και αποτελεί το δεύτερο θεατρικό έργο του Βρετανού συγγραφέα. Ο θίασος αποτελείται από τους Άκι Βλουτή, Μίνα Αδαμάκη, Φώτη Αρμένη, Γιώργο Κοψιδά και Δήμητρα Κόκκορη. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια μίζερη παραθαλάσσια πανσιόν που διατηρεί η Mεγκ, μια καλοσυνάτη γυναίκα, με το σύζυγό της, τον Πιτ, και αφορά την ιστορία του Στάνλεϊ, ενός πρώην πιανίστα και μοναδικού ενοίκου του μικρού ξενοδοχείου. Δύο μυστηριώδεις τύποι καταφθάνουν στην πανσιόν για να πάρουν μαζί τους τον Στάνλεϊ και ύστερα από μια παράλογη και εξοντωτική ανάκριση του οργανώνουν ένα πάρτι γενεθλίων, το οποίο σταδιακά μετατρέπεται σε καφκικό εφιάλτη.

Στο ίδιο θέατρο το Φεβρουάριο του 2017 θα ανέβει το κλασικό αριστούργημα του Έντουαρντ Άλμπι Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;, που έχει επηρεαστεί από τον πατέρα της σύγχρονης δραματουργίας Χένρικ Ίψεν (περί ζωτικού ψεύδους), και κυρίως από τον αναρχικό του θεάτρου Αύγουστο Στρίντμπεργκ (Ο χορός του θανάτου). Πρόκειται για ένα έργο κλειστοφοβικό, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα. Παρακολουθούμε τη συνάντηση του Τζορτζ και της Μάρθας στο σαλόνι του σπιτιού τους, στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, με ένα νεαρότερο ζευγάρι, τον Νικ και τη Χάνι, η οποία ολοκληρώνεται την ώρα που χαράζει. Τα πρόσωπα για πρώτη φορά στην ιστορία του θεάτρου ξεπερνούν τους κοινωνικούς φραγμούς και ο λόγος τους γίνεται άγριος, ίσως αγοραίος, σχεδόν χυδαίος. Αρθρώνεται από σοβαρούς, ευυπόληπτους και ευκατάστατους πολίτες, διανοούμενους ακαδημαϊκούς, που χρησιμοποιούν τη συνθήκη του παιχνιδιού. Ένα άγριο παιχνίδι στο οποίο θίγονται πολλά δίπολα: άντρας-γυναίκα, αγάπη-μίσος, γονιμότητα-στειρότητα, θύμα- θύτης, ιστορία-βιολογία, εκκλησία-παγανισμός. Και όλα αυτά υπό την επήρεια του αλκοόλ, που ρέει άφθονο μέχρι το τέλος και συνιστά το μέσο για την αποκάλυψη των βαθύτερων ενστίκτων και των καλά κρυμμένων μυστικών. Βακχεύουν. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Κιμούλης και θα πρωταγωνιστήσουν οι Άκις Βλουτής και Νίκη Παλληκαράκη. 

Στη Β΄ Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου θα παρουσιαστεί ο μονόλογος του Κόλιν Τίβαν Πίθηκος του Κάφκα, που βασίζεται στο διήγημα «Αναφορά σε μια Ακαδημία» του Τσέχου συγγραφέα Φραντς Κάφκα και αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 14 Οκτωβρίου του 2016. Το κείμενο έχει μεταφράσει ο Χάρης Αττώνης, ο οποίος θα ερμηνεύσει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όπως στη Μεταμόρφωση, το δημοφιλέστατο μυθιστόρημα του Κάφκα, ο ήρωας Γκρέγκορ Σάμσα ξυπνά στο δωμάτιό του και συνειδητοποιεί πως έχει μεταμορφωθεί σε έντομο, έτσι και στην «Αναφορά σε μια Ακαδημία» ένας φυλακισμένος πίθηκος αποφασίζει να εξανθρωπιστεί για να μπορέσει να επιβιώσει στον κόσμο των ανθρώπων.

«Με τι κόστος προσαρμόζεσαι σε μία ταυτότητα;» ρωτά.

«Και με ποιο τίμημα;» συνεχίζει.

Σύντομα γίνεται ένας διάσημος ερμηνευτής, ο οποίος κάθε βράδυ δίνει παραστάσεις και περιτριγυρίζεται από εκπροσώπους του Τύπου και τους θαυμαστές του. Πέτυχε μόνος του τη μεταμόρφωσή του, κατάφερε να γίνει άνθρωπος και στο απόγειο της καριέρας του επιστρέφει σπίτι κάθε βράδυ μόνος και εκεί τον περιμένει....

Τα υπόλοιπα επί σκηνής...

 Στο Θέατρο Δημήτρης Χορν η Λίλλυ Μελεμέ θα σκηνοθετήσει το έργο Από τη σιωπή ως την άνοιξη του Λεωνίδα Προυσαλίδη με πρωταγωνιστές τους Νικήτα Τσακίρογλου, Γιάννη Φέρτη και Κατερίνα Λέχου. Στη συνέχεια, στο ίδιο θέατρο, θα ανεβεί ο Αύγουστος του Τρέισι Λετς σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και πρωταγωνιστές τους Θέμιδα Μπαζάκα, Μαρίνα Ασλάνογλου, Μαρία Πρωτόπαππα, Βίκυ Βολιώτη, Αλέξανδρο Μυλωνά, Μάνο Βακούση και άλλους.

Τον Γιάννη Φέρτη, την Κατερίνα Λέχου και τον Νικήτα Τσακίρογλου θα δούμε στο Από τη σιωπή ως την άνοιξη.

Στο Θέατρο Διάνα θα επιστρέψει η Ελένη Ράντου έπειτα από δύο πετυχημένες σεζόν στο Εθνικό Θέατρο και την εξαιρετική Φιλουμένα της και θα συνεργαστεί και πάλι με τον Σταμάτη Φασουλή. Θα ανεβάσουν ένα καινούργιο θεατρικό έργο της Βρετανίδας συγγραφέως Ζίνι Χάρις που δεν έχει παιχτεί στη χώρα μας και φέρει τον τίτλο Για μια ανάσα... Γράφτηκε το 2014 και έκανε πρεμιέρα με επιτυχία ένα χρόνο αργότερα στο Royal Court Theatre του Λονδίνου. Εκτός από την Ελένη Ράντου στο θίασο θα συμμετάσχουν οι Ελένη Ουζουνίδου, Ηλίας Μελέτης, Αντώνης Καρυστινός και Κρις Ραντάνοφ.

 Στο Θέατρο Κάππα ο Σπύρος Παπαδόπουλος μετά τη μεγάλη του επιτυχία Μου λες αλήθεια; επιμένει γαλλικά και στήνει ένα Δείπνο ηλιθίων (κωμωδία του Φρανσίς Βεμπέρ).

"Δείπνο Ηλιθίων" φωτογραφία από τις πρόβες

Η Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη, ένα βιβλίο το οποίο αγαπήθηκε πολύ από το αναγνωστικό κοινό, θα μεταφερθεί στη σκηνή του θεάτρου. Τη Νίκη θα υποδυθεί η Φιλαρέτη Κομνηνού υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σταμάτη Φασουλή που υπογράφει και τη θεατρική διασκευή του έργου. Στην παράσταση θα συμμετάσχουν επίσης οι Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Γωγώ Μπρέμπου και Ευγενία Δημητροπούλου. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τον Ιανουάριο του 2017 στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».

Και η Κίρκη Καραλή όμως θα καταπιαστεί με τη θεατρική μεταφορά κειμένου, συγκεκριμένα με το βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή Αυτή η νύχτα μένει. Πρωταγωνιστές της παράστασης θα είναι οι Λίλα Μπακλέση, Παρθενόπη Μπουζούρη, Σήφης Πολυζωίδη, Μυρτώ Γκόνη και άλλοι.

Λογοτεχνία ψηφίζει και η ταλαντούχα Κατερίνα Ευαγγελάτου και εμπιστεύεται και πάλι τους Νίκο Κουρή και Αργύρη Πανταζάρα αλλά και τη Λένα Δροσάκη για να ανεβάσει στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου το 1948 του Τζορτζ Όργουελ.

Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ιόλης Ανδρεάδη ο Δάνης Κατρανίδης θα πρωταγωνιστήσει στο Μισάνθρωπο του Μολιέρου μαζί με την Παναγιώτα Βλαντή στη σκηνή του Θεάτρου Πόλη. Εκεί θα ανέβει η εμβληματική κωμωδία του Γάλλου συγγραφέα που εξέδωσε τον Ιούνιο του 1666 σε μια νέα μετάφραση του Γιάγκου Ανδρεάδη.

Ενώ την Παναγιώτα Βλαντή θα δούμε και στο Kingdom of Earth του Τενεσί Ουίλιαμς με πρωταγωνιστές τον  Ορέστη Τζιόβα και τον Ανδροκλή Δεληολάνη, που αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Olvio τον Οκτώβριο.

 Τον Ορέστη Τζιόβα τον Ανδροκλή Δεληολάνη και την Παναγιώτα Βλαντή θα δούμε στο Kingdom of Earth. 

 Από τα πιο ευχάριστα νέα της σεζόν είναι η επαναλειτουργία του Θεάτρου Εξαρχείων! Εκεί θα ανέβει ο Ιβάνοφ του Άντον Τσέχοφ σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν. Πρωταγωνιστής θα είναι ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, ο οποίος θα υποδυθεί έναν άντρα που βλέπει τα όνειρα της νιότης του να διαψεύδονται και προσπαθεί μάταια να δραπετεύσει από το ασφυκτικό περιβάλλον του. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τον Ιανουάριο του 2017. Το Θέατρο Εξαρχείων στεγάστηκε στο διατηρητέο κτίριο της οδού Θεμιστοκλέους το 1989 και ουσιαστικά αποτελεί τη συνέχεια του Θεάτρου του Πειραιά που ιδρύθηκε το 1976 από τον Τάκη Βουτέρη και την Κατερίνα Καραγιάννη.

Το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, που δημιουργήθηκε από τη Θεατρική Αστική Εταιρία «ΠΡΑΞΗ» και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία το 1987 με βασικούς εμπνευστές την Μπέττυ Αρβανίτη και τον Βασίλη Πουλαντζά, συμπληρώνει φέτος τριάντα χρόνια λειτουργίας. Μπορεί λοιπόν η Μπέττυ Αρβανίτη να ασχολούνταν εντατικά με τις πρόβες για το ρόλο του Τειρεσία στην Αντιγόνη που παρουσιάστηκε από Εθνικό Θέατρο στο Φεστιβάλ Αθηνών 2016 σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, ωστόσο το ρεπερτόριο της χειμερινής περιόδου είναι ήδη έτοιμο!Η Ρούλα Πατεράκη αναμένεται να σκηνοθετήσει τις Τρωάδες του Ευριπίδη. Υπό τις οδηγίες της η Μπέττυ Αρβανίτη να υποδυθεί την Εκάβη, ενώ στο θίασο θα συμμετάσχουν επίσης η Μαρία Κεχαγιόγλου και ο Νίκος Αρβανίτης. 

Στο αγαπημένο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής» η Σοφία Φιλιππίδου θα σκηνοθετήσει το αριστούργημα του Ουίλιαμ Φόκνερ Καθώς ψυχορραγώ που θα κάνει πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2017. Η ίδια θα ερμηνεύσει το ρόλο της Άντι Μπάντρεν, της κεντρικής ηρωίδας του μυθιστορήματος. Μαζί της θα βρεθούν επί σκηνής οι Κώστας Βασαρδάνης, Μιχάλης Καλιότσος, Έλενα Μεγγρέλη, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης και Μορφέας Παπουτσάκης.

Στο ίδιο θέατρο τον Απρίλιο του 2017 οι Ηλίας Μελέτης, Νίκος Αλεξίου, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Σπύρος Τσεκούρας και Άννα Ελεφάντη υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Μυλωνά θα πρωταγωνιστήσουν στη Δίκη του Φραντς Κάφκα.

Μια θεατρική ομάδα που έχει ξεχωρίσει, η 4frontal, θα συνεργαστεί και πάλι με τον Παντελή Δεντάκη. Αυτή τη φορά θα ανεβάσουν ένα έργο εμπνευσμένο από τη ζωή και το έργο της ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου στο Θέατρο 104, όπου πέρυσι παρουσίασαν την εξαιρετική Οικογένεια Μπες-Βγες. Η παράσταση φέρει τον τίτλο Σοφία Λασκαρίδου-Μια μεγάλη αγάπη και αναμένεται να κάνει πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2017. Στο θίασο θα συμμετάσχουν οι Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαιστράλη, Αμαλία Νίνου και Αριστέα Σταφυλαράκη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα αναλάβει ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης και τους φωτισμούς θα επιμεληθεί ο Σάκης Μπιρμπίλης.

Παράλληλα, ο Θανάσης Ζερίτης θα πρωταγωνιστεί και στο έργο της Χριστίνας Ζαμπανίκου, με τίτλο Γύρισε πίσω. Η πρεμιέρα θα γίνει στις 30 Σεπτεμβρίου. Μαζί του σκηνή θα δούμε και την συγγραφέα του έργου, αλλά και την σκηνοθέτη της παράστασης Βίκυ Αδάμου . Πρόκειται για ένα μελλοντολογικό θρίλερ. Οι δύο κυρίες συνεργάστηκαν και πέρσι με επιτυχία στην μαύρη κωμωδία Σκάσε ή Η Χαμένη Παντόφλα του Μανώλη Καρέλη. 

Βίκυ Αδάμου  Χριστίνα Σαμπανίκου και Θανάσης Ζερίτης θα μας πουν Γύρισε πίσω

Στο Αγγέλων Βήμα η Μίνα Αδαμάκη θα σκηνοθετήσει μαζί με τη Μαρία Κατσανδρή, με την οποία επίσης θα συμπρωταγωνιστεί, το έργο του Ντον Νίγκρο Τσούχτρες που δεν έχει παιχτεί στην Ελλάδα. Παράλληλα την άνοιξη του 2017 θα σκηνοθετήσει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν τους Λάζαρο Γεωργακόπουλο και Λυδία Φωτοπούλου στον Εραστή. Η Μίνα Αδαμάκη όμως, όπως ήδη αναφέρθηκε, θα πρωταγωνιστεί και στο Πάρτι γενεθλίων που θα σκηνοθετήσει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος στο Από Μηχανής Θέατρο.

Η Μίνα Αδαμάκη και η Μαρία Κατσανδρή σε πρόβα από τις "Τσούχτρες"

 Στο Θέατρο Κιβωτός θα ανεβεί τον Οκτώβριο η παράσταση Μόλις χώρισα, the musical, μια κωμωδία του Βασίλη Μυριανθόπουλου με τη Νάντια Μπουλέ και τον Μέμο Μπεγνή.

Στο Θέατρο Ακάδημος ο Μανούσος Μανουσάκης σκηνοθετεί τη σπαρταριστή κωμωδία του Κεν Λούντβιχ Leading Ladies που δεν έχει παιχτεί στη χώρα μας με τους Γιώργο Παρτσαλάκη και Σωτήρη Καλυβάτση. Το θίασο συμπληρώνουν η Υρώ Λούπη, ο Σπύρος Μεριανός, ο Πέτρος Ξεκούκης, η Ιουλία Καλογρίδη, ο Πέτρος Πέτρου και η Νέλλη Γκίνη.

 Στο ιστορικό Θέατρο Τζένη Καρέζη η χρονιά θα ξεκινήσει με δύο συνταρακτικά έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, από τα πρώτα κείμενα του θεατρικού συγγραφέα. Πρόκειται για τον Κρυφό ήλιο (1952) και το Σιλωάμ (1951), με νωπές μνήμες, παραστάσεις και βιώματα από τον εγκλεισμό στο χιτλερικό στρατόπεδο Μαουτχάουζεν. Θα ανέβουν για πρώτη φορά τον Οκτώβριο και θα παίζονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο της οδού Ακαδημίας. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Γιανναράκος, τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται η Λαλούλα Χρυσικοπούλου, ενώ θα πρωταγωνιστήσουν οι Γιώργος Γιαννούτσος, Δημήτρης Κανέλλος, Ερρίκος Λίτσης, Ευθύμιος Ξυπολυτάς, Κωνσταντίνος Πλεμμένος και Κώστας Φαλελάκης.

 Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης επιστρέφει στη θεατρική του στέγη στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο Θέατρο Ζίνα, με το ξεκαρδιστικό έργο του Σάμιουελ Μπόμπρικ Αμλέτ ο Β' που είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία πριν από δεκαεφτά χρόνια. Η παράσταση θα ανέβει σε δική του σκηνοθεσία και ο θίασος θα αποτελείται από τους ίδιους καλλιτέχνες που ο ηθοποιός και σκηνοθέτης εμπιστεύτηκε πέρυσι στο Σώσε. Κλαύδιος θα είναι ο Γιώργος Κωνσταντίνου, Γετρούδη η Χριστίνα Τσάφου, Οφηλία η Βάσω Γουλιελμάκη, Λαέρτης ο Πάνος Σταθακόπουλος, Οράτιος ο Κωνσταντίνος Κυριακού, Γκίλντενστερν ο Χρήστος Γιάνναρης, Ρόζενγκραντς ο Γιάννης Ζαράγκαλης, ενώ τον Άμλετ θα υποδυθεί φυσικά ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Η παράσταση αναμένεται να κάνει πρεμιέρα το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη.

Τη νέα θεατρική σεζόν ο Δημήτρης Λάλος θα μετακομίσει από το Θέατρο της Ακαδημίας Πλάτωνος στο Εν Αθήναις και θα δημιουργήσει τη δική του ομάδα, την TempusVerum. Έτσι το όνομα της καινούργιας αθηναϊκής σκηνής θα είναι TempusVerum Εν Αθήναις. 

Το πρόγραμμα του νέου θεατρικού χώρου περιλαμβάνει πέντε έργα και μία παιδική παράσταση. Συγκεκριμένα:

– Η Αρρώστια της Νιότης: Η παράσταση αυτή είχε ανέβει και πάλι στο Θέατρο της Ακαδημίας Πλάτωνος σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου από την ομάδα TempusVerum. Πρόκειται για το έργο του Φέρντιναντ Μπρούκνερ που γράφτηκε το 1926 με σκοπό να ασκήσει κριτική στο φασισμό. Η πρεμιέρα αναμένεται στα τέλη Σεπτεμβρίου.

– Για την Ελένη: Μπορεί το εν λόγω έργο να παίχτηκε μόνο μία φορά στο πλαίσιο του θεματικού φεστιβάλ για τον ελληνικό Εμφύλιο που διοργάνωσε η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με αφορμή τη συμπλήρωση εβδομήντα ετών από την έναρξή του, ωστόσο κέρδισε τις εντυπώσεις. Χάρη στη σπουδαία σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη και στις ερμηνείες των Μαρία Κίτσου και Σπύρου Κυριαζόπουλου ζωντάνεψαν με μοναδικό τρόπο οι τελευταίες ώρες της Ελένης Παπαδάκη. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις 5 Οκτωβρίου.

– Τρεις αδελφές: Ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί το κλασικό αριστούργημα του Τσέχοφ, με μια καινούργια ματιά, σε μια παράσταση με μουσική και πρωτότυπα τραγούδια. Το έργο θα κάνει πρεμιέρα στις 7 Νοεμβρίου.

– Δεσποινίς Τζούλια: Το αγαπημένο και πολυπαιγμένο στην Ελλάδα έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ ανεβάζει ο Δημήτρης Λάλος μαζί με την ομάδα TempusVerum σε μετάφραση και σκηνοθεσία δική του. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για τις αρχές του 2017.

– Καλιφόρνια Ντρίμινγκ: Το γνωστό έργο του Βασίλη Κατσικονούρη ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Θανάση Χαλκιά. Το έργο θα κάνει πρεμιέρα στις 26 Οκτωβρίου.

 -Ο Κουκουμπλής: Την παιδική σκηνή του θεάτρου αναλαμβάνει η Ομάδα Μικρός Νότος, που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στο χώρο του παιδικού θεάματος. 

 Στο Θέατρο Θησείον θα ανέβει στις 4 Νοεμβρίου το Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς-Ενθύμιο, που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα τη σεζόν 2011-2012 στο Αγγέλων Βήμα με τον τίτλο Μαντάμ Φλο σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου και ήταν το κύκνειο άσμα της σπουδαίας Αντιγόνης Βαλάκου. Μια πολλά υποσχόμενη ομάδα αναλαμβάνει το ανέβασμα της παράστασης, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιάννος Περλέγκας και στον ομώνυμο ρόλο θα δούμε τη Ναταλία Τσαλίκη, ενώ μαζί της σκηνή θα συμπράξει και ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος. Θυμίζουμε ότι η ιστορία της ατάλαντης σοπράνο Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, περίγελου της Νέας Υόρκης, που όμως κατάφερε να τραγουδήσει στο Κάρνεγκι Χολ στα 76 της χρόνια, έγινε ταινία από τον Στίβεν Φρίαρς και προβλήθηκε στους κινηματογράφους το καλοκαίρι με τον τίτλο Florence: Φάλτσο σοπράνο και πρωταγωνίστρια την καταπληκτική Μέριλ Στριπ.

Ο  μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου του Κώστα Λεϊμονή που βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών θα ανέβει στο Θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Στο ρόλο του πολιτικού, που εκφωνεί, πριν παραιτηθεί, τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

Πολλές παραστάσεις θα επαναληφθούν και τη σεζόν 2016-2017. Θα ακολουθήσει αναλυτικό ρεπορτάζ.

Ξεχωριστό ρεπορτάζ ετοιμάζεται για το θέατρο για παιδιά.

πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot.gr στις 12/11/15 

«Αφήστε το παιδί να ζήσει»

Μπορεί η μειοψηφία να κάνει τη διαφορά; Στη συγκεκριμένη περίπτωση μία ψήφος αρκεί για να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου! Αν το έργο ιδωθεί σαν μια αλληγορία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας την εποχή της κυριαρχίας της μάζας, θα αποκαλυφθούν και άλλες κρυφές πτυχές του και ίσως επιχειρηθεί και μια μικρή αυτοκριτική.

Ο λόγος για τους 12 ενόρκους, τη θεατρική μεταφορά της ταινίας 12 angry men του Σίντνεϊ Λιούμετ, με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα, που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο και ήταν υποψήφια για πολλά Όσκαρ. Παράλληλα, ριμέικ της ταινίας έγιναν σε πολλές χώρες.

Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη μετέφρασε και σκηνοθέτησε την παράσταση, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη και είναι ατμοσφαιρική, έχει  σασπένς και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Οι θεατές είναι μέσα στην αίθουσα των ενόρκων και αποτελούν κομμάτι της υπόθεσης. 

Από σκηνοθετική άποψη είναι πολύ πετυχημένη η άρτια τοποθέτηση των ηθοποιών στο μικρό, αλλά υπέροχο, αισθητικά και λειτουργικά σκηνικό του θεάτρου, που κατασκεύασε ο Ντέιβιντ Νεγκρίν και μοιάζει με μαύρο καρτ ποστάλ εποχής. Οι μοναδικοί φωτισμοί ανήκουν στον Αλέξανδρο Αλεξάνδρου.

Εμπνευσμένο και το εύρημα του WC, όπου μπορούν να λάβουν χώρα οι συζητήσεις του παρασκηνίου μεταξύ των ενόρκων ή οι ιδιωτικές τους σκηνές.

Η αυστηρή και αποφασιστική φωνή της Νένα Μεντή μας εισάγει στην υπόθεση. Μια έξυπνη αντίθεση να ακουστεί γυναικεία φωνή μέσα σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο χώρο.

Οι δώδεκα ηθοποιοί που υποδύονται τους ενόρκους παρέχουν με τη σειρά τους δώδεκα ψυχογραφήματα ανθρώπων, που στο πλαίσιο μιας δύσκολης απόφασης σκιαγραφούνται η ζωή και ο χαρακτήρας τους. Από τις πιο δυνατές τους στιγμές είναι εκείνες στις οποίες βουβοί παρακολουθούν τις σκηνές των υπολοίπων, οι σκηνές που δεν παίζουν οι ίδιοι.

Ο Χριστόδουλος Στυλιανός, που από την αρχή υποστηρίζει την αθωότητα του παιδιού, χτίζει μια ερμηνεία μεστή και άμεση. Ο πιο σκληρός του «αντίπαλος», ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, είναι ένας άνθρωπος με απωθημένα, του οποίου η σκηνική αποδόμηση του ρόλου παρουσιάζεται σταδιακά. Στο τέλος όμως κάτι συμβαίνει και ο πολύ καλός ηθοποιός δεν μας συγκινεί όπως θα περιμέναμε με το μονόλογό του. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος μάλλον χάνεται στο «φαίνεσθαι» του λαϊκού τύπου.  

Ο Αλέξανδρος Πέρρος είναι ο ένορκος που βιάζεται να ξεμπερδέψει με την υπόθεση και μας το δείχνει υποκριτικά με κάθε τρόπο. Με σκηνική ευφυΐα και εμπειρία αξιοποιεί την ηλικία του ρόλου του ο Τρύφων Καρατζάς. Από τις πιο δυνατές στιγμές της παράστασης είναι η «ανάκριση» του Βασίλη Παλαιολόγου, ενός εξαιρετικού ηθοποιού στη ρωγμή του ρόλου του. Ο Περικλής Λιανός αποδίδει με τις κωμικές νότες και την ειλικρίνεια του χαρακτήρα του τον ένορκο. Πειστικοί είναι ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής ως υπεύθυνος για τη διεξαγωγή της όλης διαδικασίας της ψηφοφορίας, ο Αυγουστίνος Κούμουλος ως μικροαστικός τύπος και οι Μανώλης Ιωνάς, Χάρης Μαυρουδής και Απόλλων Μπόλλας με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τους σε κάθε νέο δεδομένο.

Πέρα από κάθε προσωπική κρίση και άποψη για τις ερμηνείες των ηθοποιών, αυτό που αξίζει να σημειωθεί και να χειροκροτηθεί είναι ότι κατάφεραν να χτίσουν μια παράσταση συνόλου! Μια παράσταση που χωρίς να κουνά το δάχτυλο στα 90 λεπτά που διαρκεί προβληματίζει για ζητήματα ουσίας.

 πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot.gr 6/8/16 

"Στον Μηνά"  

Δεκαπέντε γυναίκες ντυμένες(;) περπατούσαν, συγχρονισμένα, με μικρά, σχεδόν ανεπαίσθητα, βηματάκια προς στο κοίλον του αργολικού θεάτρου. Μια πιανίστρια με εντυπωσιακό καπέλο φρούτων έπαιζε τις πρώτες νότες.

Οι νότες συνέχισαν να ακούγονται...

Μπλέκονταν μάλιστα με τον γκιώνη της Επιδαύρου. Τα βηματάκια έγιναν όλο και πιο θαρραλέα. Οι γυναίκες πλησίασαν προς τα διαζώματα. Κάποια στιγμή το σύνολο έσπασε σε κομμάτια σαν όστρακο, άνοιξε και παρουσιάστηκε στη θυμέλη η Λυσιστράτη.

Ήταν εκεί «Μια γυναίκα μόνη». Το πρώτο επεισόδιο είχε ξεκινήσει...

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σκηνοθέτησε μια Λυσιστράτη τολμηρή, με άποψη, σύγχρονη, και κατάφερε να ξεπεράσει κάποιους σκοπέλους του έργου, που πολλές φορές οδηγούν στο λαϊκισμό, στην απλοϊκότητα και στο φτηνό χιούμορ. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπέροχη σκηνή, που μας χάρισε ο σκηνοθέτης, όταν βιώσαμε τη νύχτα μαζί με τις γυναίκες στην Ακρόπολη. Εκεί, για πρώτη φορά, δεν είδαμε, αλλά ακούσαμε, μυρίσαμε, νιώσαμε. 

Ακούσαμε τις νότες του πιάνου, μυρίσαμε τα πεύκα της Επιδαύρου και απολαύσαμε τον ξάστερο ουρανό. Το σκηνικό της φύσης αγκάλιασε μία από τις πιο χιουμοριστικές σκηνές του έργου, που συνήθως το υπερπαίξιμο και η ανάγκη των σκηνοθετών να την αναδείξουν οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. 

Επιτυχία της παράστασης ήταν και η έντονη αίσθηση της λειψανδρίας. Η εξαιρετική τετράδα των Γιάννη Βογιατζή, Θέμη Πάνου, Χάρη Τσιτσάκη και Γιώργου Μπινιάρη έδινε στους θεατές να καταλάβουν εμπράκτως ότι τα δεινά του πολέμου ήταν ικανά να κινητοποιήσουν τις γυναίκες με τέτοιο τρόπο.

Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε τη Σικελική Εκστρατεία (415-413 π.Χ.), ενάμιση χρόνο πριν διδαχτεί το έργο του Αριστοφάνη, κατά την οποία «οὐδὲν [έστι] ὅ,τι οὐκ ἀπώλετο» («δεν έμεινε τίποτε που να μη χαθεί»), όπως έγραψε ο Αλιμούσιος Θουκυδίδης και είπε κάποια στιγμή από το μικρόφωνο η Αθηνά Μαξίμου.

Ο Μαρμαρινός επέλεξε για Λυσιστράτη τη Λένα Κιτσοπούλου και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Η ερμηνεία της είχε μέτρο, εσωτερικότητα, ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις και μοναδικές πινελιές της ξεχωριστής προσωπικότητάς της.

Εύστοχα τα σχόλια για τις γυναίκες που ερωτεύονται με «ανώμαλο» τρόπο και οι αναχρονισμοί που χρησιμοποιήθηκαν από τον Χίτλερ μέχρι το βιαστή Παπαχρόνη. «Έστειλε κανένας άντρας γράμματα στη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη;» αναρωτήθηκε.

Σε κάποια σημεία βέβαια διαφάνηκε και ο χαρακτηριστικός «κιτσοπουλισμός», που άλλοι λατρεύουν και άλλοι λατρεύουν να μισούν, χωρίς ωστόσο να αλλοιωθεί το σκηνοθετικό στίγμα του Μαρμαρινού. Αυτό συνέβη σε άλλες παραστάσεις στο παρελθόν, όπως στο Βυσσινόκηπο του Νίκου Καραθάνου.

Από την άλλη εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι, ενώ όλες οι κυρίες της παράστασης εμφανίστηκαν γυμνές στη σκηνή, η πρωτεργάτισσα της επανάστασης κράτησε τα μισά της εσώρουχα. Μάλιστα ήταν τοποθετημένη στο πλάι αριστερά και δίπλα της παρέμειναν σε κάποια σώματα μερικά καλσόν, όπως και στη δεξιά πλευρά, για να τονιστεί το γυμνό σώμα στο κέντρο. Παρ’ όλα αυτά, ήταν έντονη η απουσία, καθώς και ο δυναμισμός στη σκηνή.

Ο χορός (Gemma Carbone, Αθηνά Δημητρακοπούλου, Λένα Δροσάκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Άννα Κλάδη, Σοφία Κόκκαλη, Λενιώ Λιάτσου, Ειρήνη Μαρκή, Αθηνά Μαξίμου, Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Αγλαΐα Παππά, Λένα Παπαληγούρα, Μαρία Σκουλά, Έλενα Τοπαλίδου) ήταν μοναδικός.

Διαλεγμένες μία μία, πρωταγωνίστριες στο σύνολό τους, οι καλλιτέχνιδες ήταν σπουδαίες και λειτούργησαν ως σύνολο και όχι ως άθροισμα, με συντονισμό και ομοιογένεια στα φωνητικά μέσα, επεξεργασμένο ρυθμικό λόγο και κινησιακή όρχηση (κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος).

Ξεχώρισαν η Κλεονίκη και ο Σπαρτιάτης της Ευαγγελίας Σαρακατσάνη, όπως και η Μυρρίνη της Μαρίας Σκουλά.

Στην παράσταση δεν δόθηκε έμφαση στον αγώνα λόγων μεταξύ Λυσιστράτης και Πρόβουλου. Αντίθετα η σκηνοθετική ματιά του Μαρμαρινού ήθελε τον Αιμίλιο Χειλάκη έναν Πρόβουλο-μαριονέτα που δεν έβγαζε λέξη! Προσέγγιση που είχε τουλάχιστον ενδιαφέρον. Την ωραία φωνή του ηθοποιού ακούσαμε στον Κινησία του, μια στέρεη κωμική φιγούρα.

Το αίσιο τέλος, η νίκη των γυναικών και το τέλος του πολέμου, που επισφραγίστηκε με ένα συμπόσιο αποδόθηκαν στην παράσταση με το σύνθημα «Πιες» και τις γυναίκες να γίνονται ένα με τους άντρες και να κάνουν προπόσεις. Προπόσεις που θα θέλαμε όλοι μας να πούμε, προπόσεις που μας συγκίνησαν πολύ...

«Στον άντρα μου» 

«Σ’ αυτόν που θέλω ν’ ρθει»

«Σ’ αυτούς που λείπουν»

«Στον Μηνά» (Χατζησάββα, στον οποίο ήταν αφιερωμένη και η παράσταση...)

«Σε όλα τα επίθετα του έρωτα»

Και σε πολλά ακόμη....

Με έμπνευση, φαντασία και πολύ ταλέντο δημιούργησε τα κοστούμια η Μαγιού Τρικεριώτη. Πρακτικά και καλαίσθητα ήταν τα σκηνικά του Γιώργου Σαπουντζή. Εντυπωσιακοί οι φωτισμοί του Thomas Walgrave. Πληρέστατη μουσική πρόταση από τον Δημήτρη Καμαρωτό.

12 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο

16 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Βράχων

19 Σεπτεμβρίου, Ηλιούπολη, Θέατρο Αλσους «Δημήτρης Κιντής»

21 Σεπτεμβρίου, Νέα Σμύρνη, Θέατρο Αλσους

24 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Πρώτη δημοσίευση στο http://texnes-plus.blogspot.gr/ στις 22/8/16

«Θέλω να ζήσω εκεί όπου ο πιο μεγάλος ‘‘μπελάς’’ είναι ο φίλος που σε συναντά στο δρόμο και σε καλεί στο σπίτι του γιατί αρραβωνιάζει το γιο του και έχει τραπέζι».

Ένα δάσος μέσα στο δάσος και το κοίλον την Επιδαύρου ήταν έτοιμο να υποδεχτεί την παράσταση. Τα φώτα έσβησαν και η πιο μαγική στιγμή είχε φτάσει. Το ατελείωτο μουρμουρητό έδωσε τη θέση του στην ιερή σιωπή. Το σκηνικό φωτίστηκε μοναδικά. Ένα πουλάκι πέρασε πεταχτά από το σύννεφο που δημιούργησε η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου σαν να καλωσόριζε και αυτό μαζί με το κοινό τούς ηθοποιούς στον τόπο του. Προφητικό το γρήγορο φτερούγισμά του, καθώς λίγο αργότερα η Επίδαυρος πλημμύρισε πουλιά!

Οι Όρνιθες του Καραθάνου ήταν άνθρωποι, αλλά από τα σώματά τους ξεπετάγονταν χρωματιστά φτερά. Ήταν άνθρωποι, αλλά είχαν φωνές αηδονιών, όπως η Νατάσσα Μποφίλιου. Λικνίζονταν στην ορχήστρα της Επιδαύρου σαν κύκνοι. Είχαν συγχρονισμό αποδημητικών πτηνών (καλοδουλεμένη κίνηση από την Αμάλια Μπένετ). Βρέχονταν άφοβα από τις σταγόνες της ξαφνικής μπόρας, αφού με το πρώτο τίναγμα τα φτερά τους θα στέγνωναν. Αγαπούσαν το πιο μικρό ξερόκλαδο, την παπαρούνα ,το χαμομήλι, το γκαζόν, γιατί τα έτρεφε.

Οι Όρνιθες του Καραθάνου ήταν μια φανταστική ομάδα ηθοποιών που τα έδωσαν όλα επί σκηνής και χαιρόσουν να τους απολαμβάνεις. Στο αργολικό θέατρο φώλιασαν ταλέντο, τεχνική, γνώση και έμπνευση.

Το δίδυμο Καραθάνος-Σερβετάλης υποδύθηκαν τις δύο ανθρώπινες φιγούρες, τον Πεισθέταιρο και τον Ευελπίδη, με μέτρο, εσωτερικότητα, αλλά και εντυπωσιακή σκηνική εγρήγορση. 

Αρης Σερβετάλης-Νίκος Καραθάνος

Ο Χρήστος Λούλης, αγνώριστος στο ρόλο του Τυρέα, θύμιζε μάλλον τον Γιάννη Σερβετά και έδωσε ρεσιτάλ στη σκηνή του καλέσματος των πουλιών. Ένα φοβερό τρίο, οι Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου και 'Εμιλυ Κολιανδρή, επιτέθηκε στους εχθρούς της Νεφελοκοκκυγίας βγάζοντας το μανιφέστο του. Ο σκηνικά γοητευτικός Άγγελος Παπαδημητρίου εμφανίστηκε σαν συγγενής που έφερε γλυκά σε βαφτίσια. Η βασίλισσα Ελισάβετ Αλίκη Αλεξανδράκη κρατούσε πεισματικά την τσάντα της. Ένας τρυποκάρυδος –αυτό και αν ήταν πουλί!– κυριολεκτικά πετούσε και τον απέδωσε μοναδικά ο Μιχάλης Σαράντης

Ο Μιχάλης Σαράντης

Η κιτς θεά Ίρις, με καρναβαλικό κοστούμι από τη Βραζιλία, βίωσε με απίστευτη υστερία το δράμα των θεών μπροστά στα μάτια των θεατών και δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της από τη λιωμένη τούρτα στο πρόσωπο της Γαλήνης Χατζηπασχάλη. Ο Γιάννης Κότσιφας ήταν συγκινητικός και ανθρώπινος ως θεός Προμηθέας. Μια εντυπωσιακή κότα, το μοναδικό πτηνό με αληθινά φτερά, η Φωτεινή Μπαξεβάνη, σε μια σκηνή από δεύτερη διάσταση διέκοψε τον Ευελπίδη από την περιγραφή των βασανιστηρίων με το επικό «Σκάσε». Επίσης, πολύ καλοί ήταν οι Έκτορας Λιάτσος, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Φοίβος Ριμένας σε ρόλους πουλιών και θεών. Ο Νίκος Καραθάνος είχε στη διάθεσή του μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών που κατάφερε να την απογειώσει ερμηνευτικά.

Επέλεξε όμως να εμπλουτίσει το θίασό του με τον πιο ιδανικό πατέρα των θεών, βάζοντας στη θέση του Δία τον Γιάννη Σεβδικαλή, που έχασε και τα δύο του πόδια σε ατύχημα, θέλοντας έτσι να στείλει μήνυμα ότι τα όνειρα δεν ακρωτηριάζονται. Ότι υπάρχουν και τα φτερά της ψυχής. Σήμερα ο Γιάννης μοιράζει τα μετάλλια που κερδίζει στους αγώνες σε ανθρώπους που αγαπά! Ο γύρος της ορχήστρας που μας χάρισε, συνδεδεμένος συγκυριακά και με τη συναισθηματική φόρτιση των αγώνων στο Ρίο, ήταν μια ανατριχιαστική στιγμή. 

Η αηδόνα του δεν ήταν ηθοποιός, ήταν η Βασιλική Δρίβα, μια γυναίκα που δεν ψήλωσε πολύ και την έβγαλε από τη φωλιά της ο Τυρέας, ο Χρήστος Λούλης, την τοποθέτησε στη θυμέλη και εκείνη ντυμένη σαν πριγκιποπούλα ξεκίνησε να μιλά για τα πουλιά, για τον έρωτα, για την ευτυχία... φώναξε δυνατά «Αγάπη- τσίου-τσίου!» και καταχειροκροτήθηκε. Στο σημείο αυτό βέβαια η λεπτή γραμμή με το μελό μάλλον χάθηκε λιγάκι... Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νίκος Καραθάνος συνεργάζεται με τη Δρίβα, καθώς την είδαμε και στη «Σαλώμη», μόνο που τότε δεν είχε τόσο μεγάλο μονόλογο και η παρουσία της ήταν περισσότερο συμβολική. Εδώ, μετά την ιστορία που διηγήθηκε, παρέμεινε στο χορό των Ορνίθων και υπήρχαν στιγμές που προκαλούσαν μάλλον αμηχανία, καθώς μεταφερόταν από αγκαλιά σε αγκαλιά. 

Βασιλική Δρίβα- Γιάννης Σεβδικαλής

 Στην παράσταση συμμετείχε και η Νατάσσα Μποφίλιου και τις περισσότερες φορές έγινε ένα με το χορό των πουλιών. Χόρεψε ακόμα και γυμνόστηθη κάτω από την μπόρα. Τα τραγούδια που ερμήνευσε συνολικά ήταν μόλις τρία. Ένα κομμάτι μάλιστα συνδέθηκε εξαιρετικά με την ιστορία του πουλιού-Κατσιωλέα, που δεν είχε χώμα να θάψει τον πατέρα του. «Στρώσε χώμα να ριζώσει το τραγούδι μου». Ένα ξένο κομμάτι έγινε μοναδικό μουσικό χαλί σε μια σκηνή ορνιθομαχίας και το τελευταίο παρηγοριά στον πληγωμένο Προμηθέα. 

Γενικότερα όμως η παράσταση δεν είχε μουσική ταυτότητα. Ήταν λίγο από όλα. Ακούσαμε σχεδόν όλους τους ήχους, από ραπ, ζεϊμπέκικο (με τον Άγγελο Παπαδημητρίου να κάνει στροφές πάνω από την Αγγελική Δρίβα), ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά μελωδία δεν μας έμεινε. Είναι αυτή η αίσθηση όταν σηκώνεσαι από τη θέση σου, κατηφορίζεις σιγά σιγά, αυτές οι πέτρες και έρχονται μαζί με τα συναισθήματα και τις πρώτες σκέψεις στο νου, οι νότες της παράστασης σε συνοδεύουν μέχρι την έξοδο. Εδώ μάταια πίεζε το μυαλό τη γλώσσα να μετακινηθεί μήπως και παραγάγει κάποιον ήχο.

Ο Νίκος Καραθάνος εμπλούτισε τη «Νεφελοκοκκυγία» του με πάρα πολλά ευρήματα και ιδέες, κάνοντάς τη αρκετές φορές υπερφίαλη. Η διάρκεια της παράστασης (2 ώρες και 15 λεπτά) θα μπορούσε να ήταν σίγουρα μικρότερη. Επίσης άλλαξε, πέραν όλων των άλλων, το φινάλε του έργου. Δεν είδαμε πουθενά τη γαμήλια ένωση του Πεισθέταιρου με τη θεά Βασιλεία. Παρακολουθήσαμε ένα φινάλε, δικής του έμπνευσης, με ένα μαγικό πάρτι μεταξύ θεών, πουλιών και ανθρώπων και μια εντυπωσιακή τεράστια φωτεινή λευκή σφαίρα να στροβιλίζεται στο κέντρο του αργολικού κοίλου και όλους να χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς. Η απόπειρα φαντασίωσης της γαμήλιας ένωσης από το σκηνοθέτη σε ένα νεανικό beach party κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι ήταν καίρια μεταφορά, καθώς δυναμικός και κρίσιμος παράγοντας συγγραφής ενός θεατρικού έργου είναι όχι μόνο οι απόψεις και το ταλέντο του δημιουργού του, αλλά και η άποψη που ο συγγραφέας πιστεύει πως θα είχε το κοινό του. Δύσκολα λοιπόν σήμερα το happy end σηματοδοτείται με ένα γάμο.

Παρά τις όποιες διαφωνίες μας και τις πάρα πάρα πολλές φλυαρίες της, η παράσταση στο σύνολό της κέρδισε το κοινό. Ήταν σαν να ήθελες να σου δώσει κάποιος πολλά φιλιά και να σε γεμίσει και λίγα σάλια μέσα στο πάθος του... Τι θα έκανες; Τον άφηνες να σε φιλήσει.

* Η παράσταση θα παρουσιαστεί ξανά για 5 παραστάσεις τον Σεπτέμβριο στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών στις 17, 18, 21, 22, & 23 Σεπτεμβρίου 2016.

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο…

Πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot.gr στις 3/4/16

Πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot.gr στις 24/12/15

«Άγριος σπόρος φύτρωσε σ’ ακρογιαλιά σε βράχο,

χίλιους ανθούς επέταξε και άλλα χίλια αγκάθια.

Χιλιάδες προσπαθήσανε να τόνε ξεριζώσουν

Μα σαν τόνε ξερίζωναν, σκόρπιζαν χίλιοι σπόροι».

Πόσο εύκολα βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους; Πού μας οδηγεί η προκατάληψη;

Μπορεί μια ασυνήθιστη, αντικανονική συμπεριφορά να μας ωθήσει να κατηγορήσουμε κάποιον ακόμα και για φόνο; Τα φαινόμενα απατούν; Ποια η προσωπική και κοινωνική ευθύνη;

Τα παραπάνω είναι μερικοί μόνο από τους δεκάδες κοινωνικούς και προσωπικούς προβληματισμούς που μπορούν να προκύψουν από τον Άγριο σπόρο του Γιάννη Τσίρου, που ανεβαίνει στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Σταύρος, στήνει την αυτοσχέδια καντίνα μαζί με την κόρη του, τη Χαρούλα, σε μια απόμερη παραλία. Προσπαθεί να αντεπεξέλθει στα χρέη του πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Παρανομεί συνεχώς, δεν έχει άδεια από το δήμο, το υγειονομικό, δεν λειτουργεί η ταμειακή του κ.λπ. Τα παράπονα που εκφράζονται εις βάρος του φαίνεται να μην τον σταματούν, καθώς «έχει τον τρόπο του» με τους υπευθύνους για να τα βρουν... Ένα βράδυ όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού Γερμανού θα φέρει τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες από τους Γερμανούς που κατέφτασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, ότι το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, ότι η γεννήτρια προκαλεί ηχορύπανση, ότι το χοιροστάσιό του, που βρομά, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας.

Η Ελένη Σκότη με τη σκηνοθεσία της, πιστή στο ρεαλισμό, οδηγεί τους ηθοποιούς σε ενδιαφέρουσες σκηνικές συμπράξεις, ενώ παράλληλα καταφέρνει να διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης μια ατμόσφαιρα μυστηρίου. Ως αποτέλεσμα οι θεατές, από την αρχή μέχρι το τέλος, αναρωτιούνται και αμφιβάλλουν για το καθετί, παρακολουθώντας τη με ενδιαφέρον. Το χιούμορ και οι κωμικές στιγμές δεν λείπουν, για να αποφορτίσουν την ένταση και να φέρουν την ισορροπία.

Το σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου είναι λιτό, ρεαλιστικό, πρακτικό, καλαίσθητο και με τη δυνατότητα της πολυσημίας. Όλα σχεδόν, όσα αναφέρονται στο έργο, έχουν μια θέση σε αυτό.

Οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου άλλοτε μας ταξιδεύουν στο ελληνικό καλοκαίρι με τα ζεστά χρώματα και άλλοτε, καθώς γίνονται ψυχροί, εξυπηρετούν άλλες συνθήκες.

Ο Τάκης Σπυριδάκης αποδεικνύεται ιδανικός για το ρόλο του Σταύρου. Ενώ αρχικά εντοπίζονται στο πρόσωπό του τα εξωτερικά γνωρίσματα του κακότροπου, του ξερόλα Ελληνάρα, που δεν σέβεται του νόμους και είναι απεριποίητος, αχτένιστος, με το πουκάμισο ξεκούμπωτο και τσαλακωμένο, όσο εξελίσσεται η παράσταση διαπιστώνει κανείς ότι έχει δημιουργήσει ένα χαρακτήρα με γερές βάσεις. Αυτό είναι εμφανές στις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωα, κυρίως όταν αισθάνεται ότι τον βάζουν στο στόχαστρο. Σπαρακτικός μέσα στην απλότητά του είναι και ο τρόπος που λέει τη φράση «Είδα τον εαυτό μου τόσο δα μέσα στα μάτια τους».

Παρά τη δυναμική του ρόλου του, ο Τάκης Σπυριδάκης δεν πέφτει στην παγίδα να παίζει μόνος του. Αντίθετα είναι εξαιρετικά γενναιόδωρος και με τους άλλους δύο συμπρωταγωνιστές του. Σε αυτό ακριβώς οφείλεται και η επιτυχία της παράστασης, καθώς οι τρεις τους αποτελούν ομάδα.

Η Ντάνη Γιαννακοπούλου, στο ρόλο της Χαρούλας, είναι μια ενδιαφέρουσα θεατρική προσωπικότητα που διατηρεί ισορροπία ανάμεσα στο καθήκον και στο συναίσθημα. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες είναι οι σκηνές στις οποίες αλληλεπιδρούσε με τα εξωσκηνικά πρόσωπα, μέσω των καταθέσεων και των αναμνήσεών της. Η νεαρή ηθοποιός συγκινεί με την αμεσότητα και στο μονόλογό της.

Ο Ηλίας Βαλάσης εκπροσωπεί τον επαρχιώτη αστυνομικό που ψάχνει ευκαιρία να καταχραστεί την εξουσία, για να καλύψει καταπιεσμένα αισθήματα κατωτερότητας. Ο ηθοποιός πείθει στο ρόλο, τόσο με τη στάση του σώματος και τις κινήσεις του όσο και με την εκφορά του λόγου του. 

Συνολικά πρόκειται για μια παράσταση αξιώσεων που αξίζει την προσοχή μας.

Πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot.gr στις 11/3/ 16

Ο Άντον Τσέχοφ, μοναδικός ψυχογράφος, αναλύει τα ανείπωτα που καθορίζουν το χαρακτήρα του ανθρώπου και καταφέρνει να φτάσει στα μύχια της ψυχής. Οι ήρωές του φιλοσοφούν, πλήττουν, ερωτεύονται, αγωνιούν, ελπίζουν, απογοητεύονται και ξαναχτίζουν τις ζωές τους πάνω στα ερείπια. 

Το έργο Τρεις Αδερφές, που αφορά την προσδοκία, ο Τσέχοφ το έγραψε το 1901, στο γύρισμα του 20ού αιώνα. Ο ίδιος ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει «κωμωδία» και τους χαρακτήρες του «μπουφόνους», καθώς φέρνει καθένα από αυτούς, κάθε τους ελπίδα, κάθε τους αγωνία, αντιμέτωπους με την πραγματικότητα, όπως αυτή σμιλεύεται αμείλικτα στο πέρασμα του χρόνου.

Στο Θέατρο Πορεία η παράσταση ευτύχησε να έχει ένα σπουδαίο ανέβασμα από κάθε άποψη. Ο Δημήτρης Τάρλοου ξεκίνησε με βάση του κείμενο, έχοντας εμπιστοσύνη στη σύμπραξη ενός πρώτης τάξεως θιάσου και στο υποκριτικό δώρο των τριών εξαιρετικών πρωταγωνιστριών του.

Διάνθισε το ανέβασμα με μικρές πινελιές ελληνικότητας, όπως, για παράδειγμα, κάποια τραγούδια, ειδήσεις, στίχοι ποιητών, το τσίπουρο, τη γαλατόπιτα, την καρυδόπιτα κ.λπ. Φυσικά και τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Δεν έχουμε τη Μάσα αλλά τη Μαρία, δεν ακούμε Κουλίγκιν αλλά Θόδωρος! Όλα γίνονται όμως με μέτρο και με αρμονία και τίποτα δεν μοιάζει παράταιρο και αταίριαστο. Ο Δημήτρης Τάρλοου πέτυχε να συντονίσει εξαιρετικά ένα 14μελή θίασο και να εφαρμόσει εκπληκτικά αυτό που έλεγε ο Μίνως Βολανάκης «Σκηνοθεσία είναι αυτό που δεν φαίνεται!»

Η Ελένη Μανωλοπούλου δημιούργησε ένα σκηνικό με επίκεντρο ένα σταθμό τρένου, έτσι το στοιχείο της φυγής ήταν συνεχώς και επίμονα παρόν. Οι θέσεις της αμαξοστοιχίας αξιοποιήθηκαν εξαιρετικά. Σε πολλές σκηνές της παράστασης δόθηκε η δυνατότητα στους θεατές να βλέπουν από διαφορετική οπτική την ίδια σκηνή. Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου συμπλήρωσαν θαυμάσια τη σκηνή του Θεάτρου Πορεία, αλλά και ολόκληρο το θέατρο όταν χρειάστηκε, και σε συνδυασμό και με τη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, που σε πολλά σημεία παιζόταν και ζωντανά από τους ηθοποιούς, δημιουργήθηκε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. 

Η Μάσα, ή Μαρία στη συγκεκριμένη περίπτωση, της Ιωάννας Παππά πέτυχε με μοναδικό μέτρο αυτό που έγραψε και ο ίδιος ο Τσέχοφ στις επιστολές του, ως οδηγία στην Όλγα Κνίπερ, που θα ερμήνευε τον ομώνυμο ρόλο: «Να θυμάσαι πως έχει εύκολο το γέλιο και την οργή». Εξαιρετική! Θα με ακολουθεί για καιρό, το αιλουροειδές αποφασιστικό βάδισμα και το βλέμμα της προς στο Βερσίνιν στην πρώτη πράξη και η σπαρακτική σκηνή του αποχωρισμού στην τελευταία. Όπου το μοναδικό ένστικτο και η πείρα του Γιάννη Νταλιάνη απογείωσαν τη σκηνή. Εκπληκτικός Βερσίνιν συνολικά.

Η Λένα Παπαληγούρα ως Ειρήνη πραγματικά μεταμορφώθηκε! Απέδωσε ευκρινώς την παθιασμένη φύση της νεαρής, άπειρης εικοσάχρονης, και από κοριτσάκι ενηλικιώθηκε για να γίνει στο τέλος μια γυναίκα στεγνή από συναίσθημα, μαραζωμένη. Ένα λουλούδι που σιγά σιγά έχασε τα πέταλά του όσο το όνειρο της Μόσχας έσβηνε και ο αληθινός έρωτας παρέμεινε ουτοπία...

Από τις πιο δυνατές σκηνές του έργου ήταν η ερωτική εξομολόγηση του Σαλιόνι –από τον επίσης πολύ καλό Δημήτρη Μπίτο. Το σκηνικό μας έδινε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε ακόμα και την πλάτη της ηθοποιού να παίζει! 

Ήταν Σσεδόν αδύνατον να μην συγκινηθεί κανείς στον αποχωρισμό από τον Τούζενμπαχ: «Η ψυχή μου μοιάζει με σπάνιο πιάνο που κάποιος το τριπλοκλείδωσε κι έχασε το κλειδί».

Ο Παντελής Δεντάκης ως Τούζενμπαχ απέδειξε για μια ακόμα φορά το υποκριτικό του εύρος. Ακολούθησε μοναδικά το μεγάλωμα της Ειρήνας, με τη φθορά ενός ενήλικα –εκείνος δεν είναι βέβαια 20 χρονών, αλλά 42– και έγινε το πρότυπο του τσεχοφικού ήρωα που έζησε με ματαιωμένες ελπίδες και πάλεψε για την ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέχρι θανάτου. «Αυτό το χαμένο κλειδί μόνο μου τυραννάει την ψυχή και με κάνει να ξαγρυπνώ...» 

 Γενικότερα τόσο η Μαριάννα Δημητρίου (Νατάσα) όσο και ο Κώστας Κορωναίος (Κουλίγκινλ ή Θόδωρος) που οδηγήθηκαν σε πιο κωμικούς δρόμους έδωσαν μια ευχάριστη νότα στην παράσταση, τονίζοντας όμως σε σημεία ακόμα περισσότερο την τραγικότητα και τα αδιέξοδα των ηρώων, μέσα από τις φαινομενικά ανάλαφρες ατμόσφαιρες που δημιουργούσαν.

Ο Ανδρέας του Λαέρτη Μαλκότση, ευνουχισμένος από αδερφές και σύζυγο, σε κάθε πράξη έκανε και εκπτώσεις, ώσπου στο τέλος έγινε υποχείριο της Νατάσας. Οι εντάσεις του ήρωα σχεδόν ανύπαρκτες, ωστόσο παρούσες. 

Από τους βετεράνους ηθοποιούς ξεχώρισε ο Τσεμπουτίκιν του Γιώργου Μπινιάρη, που έλαμψε σε κάθε πτυχή του αυτοσαρκαστικού ρόλου του.

Οι Τρεις αδερφές μας είπαν στο τέλος: «Μόνο να μάθουμε γιατί υποφέρουμε. Μόνο αυτό». Εμείς από την πλατεία κουνούσαμε το κεφάλι και τις χειροκροτούσαμε με βουρκωμένα μάτια.