Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη 

30 άνθρωποι του θεάτρου μας μιλάνε για τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα 

 Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι χωρίς...Χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, χωρίς αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς βόλτες στα μπαρ, χωρίς εκδρομές και χωρίς θέατρο. Για κάποιους από αυτά "τα χωρίς" το τελευταίο πονάει περισσότερο απ' όλα.

 Ίσως γιατί το θέατρο για εκείνους είναι όλα τα παραπάνω και κυρίως η δουλειά τους με όποιες επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που θεωρεί τον πολιτισμό πολυτέλεια.

Ζητήσαμε από αγαπημένους του θεάτρου να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις γι' αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα με πρωταγωνιστές τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία και τη μιζέρια. Αυτά τα Χριστούγεννα που στη σκηνή και στην κουΐντα η απουσία θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της και η πλατεία θα είναι πιο άδεια από ποτέ. 

Χωρίς Θέατρο λοιπόν, με την ελπίδα αυτή η παύση να μας κάνει όλους πιο συνειδητοποιημένους και δημιουργικούς. 

Καλά Χριστούγεννα, υπομονή και καλή αντάμωση!

 Εδώ και αρκετά χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα ήταν λίγο περίεργα. Από νωρίς στο θέατρο μιας και τέτοια μέρα πάντα είχα δύο παραστάσεις, που σημαίνει ότι πριν έπρεπε να είμαι ξεκούραστος και φυσικά ελαφρώς φαγωμένος, οπότε και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν λίγο υποχρέωση παρά ευχαρίστηση. Φυσικά και έφευγα πρώτος από αυτό για να πάω να ετοιμαστώ στο θέατρο.

Μπορώ να ξαναευχηθώ για το αντίθετο άραγε;...

Θανάσης Τσαλταμπάσης, ηθοποιός

Το να κυκλοφορείς τις περισσότερες ώρες τις μέρας με τις πυτζαμες κάνοντας βόλτες σαλόνι γραφείο, και τις υπόλοιπες να μπαινοβγαζεις τις φόρμες γυμναστικής προσπαθώντας να καταγράψεις στο έξυπνο ρολόι σου τις επαναλήψεις μεταξύ κοιλιακών, και εκτάσεων, ε δεν νομίζω πως είναι και ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία. γιατί βεβαια οι ηθοποιοί είχαν την πολυτέλεια να κάνουν την ομαδική τους ψυχαναληση παρουσία κοινού και επιπλέον να βγαζουν το ψωμι τους με αυτό.Τωρα;

Στέλιος Μάινας, ηθοποιός 

25 χρόνια τώρα κάθε τέτοιες μέρες ,κάθε Χριστούγεννα ,κάθε Πρωτοχρονιά, φρόντιζα να είμαι  στην ώρα μου στο θέατρο:

Για να συναντήσω τους μικρούς μου φίλους !

Για να κάνω καινούργιους!

Για να δώσω και να πάρω ευχές!

Για να δώσω και να πάρω αγκαλιές!

Κάρμεν Ρουγγέρη, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης 

Έφτασαν τα Χριστούγεννα! Ωχ Θεέ μου τι με περιμένει! Διπλές απανωτές παραστάσεις!!!!Όταν οι άλλοι θα τρώνε εγώ θα ετοιμάζομαι για το θέατρο! Θα θέλω να βγω και θα σκέφτομαι τη φωνή μου! Θα θέλω να φάω και θα σκέφτομαι ότι δε θα κλείνει το κουστούμι! Πού θα πάμε ρεβεγιόν που να μη γίνεται χαμός; Πού θα αλλάξουμε χρόνια και μετά πόσες ώρες στην κίνηση για να γυρίσουμε σπίτι! Αυτά όλα φυσικά μέχρι πέρσι! Φέτος λοιπόν το μόνο που εύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο ,πέρα από υγειά ,είναι να γυρίσουμε απλά σ’ αυτή την μέχρι περσινή δεδομένη καθημερινότητα που τώρα καταλαβαίνουμε την αξία της!

Ελένη Καρακάση, ηθοποιός 

Μετά από τριάντα χρόνια, φέτος είναι η πρώτη φορά που θα κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι κι αυτά με περιορισμένο αριθμό ατόμων. Όλα αυτά τα χρονιά «σπίτι» μου ήταν το θέατρο κι εσείς κόσμος, οι καλεσμένοι μας στη μυσταγωγία της θεατρικής τέχνης. Ποτέ στις γιορτές δε μου έλειψε αυτό που άλλοι φίλοι έκαναν, πήγαιναν ταξίδια, πήγαιναν στα χιόνια. Ήμουν ευτυχισμένη και απόλυτα πλήρης που θα μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ, να ταξιδεύω μέσα από το θέατρο. Εύχομαι να είναι τα μοναδικά Χριστούγεννα που θα ζήσω μακριά από αυτό που αγαπώ, αλλά επειδή πάνω απ' όλα είναι η υγεία η αποχή από τη δουλειά μας είναι επιβεβλημένη. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους, να παραμείνουμε υγιείς και να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ηθοποιός 

 Χριστούγεννα 2020 και το θέατρο  δοκιμάζεται,  όσο δοκιμάζεται και η ανθρώπινη επαφή. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Χριστούγεννα και δεν έχω παράσταση φέτος. Έχω όμως την υγεία μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και το μυαλό μου καθαρό να θυμάμαι και να θυμίζω ,σε όσους πολύ εύκολα το ξεχνούν, πως το να είσαι ηθοποιός είναι δουλειά,δεν είναι χόμπι. Άρα απαιτώ την εργασιακή μου αξιοπρέπεια! Είθε το 2020 να πήραμε όλοι τα μαθήματα μας!

Γιώργος Παπαπαύλου, ηθοποιός 

 Φέτος θα'ναι πολύ ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, θα'ναι χωρίς.. Άνευ,άνευ προηγουμένου που λέμε..

Αγορίτσα Οικονόμου, ηθοποιός 

 Αυτά τα Χριστούγεννα τα θέατρα είναι κλειστά, παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε από τους λίγους τυχερούς που κάνουμε πρόβες στο Εθνικό θέατρο ετοιμάζοντας τον Γυάλινο Κόσμο και έτσι δεν νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι. Κάνουμε βέβαια πρόβες φορώντας μάσκες, για μια παράσταση που δεν ξέρουμε πότε και αν τελικά θα ανέβει. Δεν μπορώ να παραπονεθώ όμως εγώ, όταν  τόσοι φίλοι και συνάδελφοι βρίσκονται χωρίς δουλειά και δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς μας να κάνει κάτι γι' αυτό. 

Περιμένουμε μόνο να βγούμε απ' αυτή τη δίνη όσο πιο σύντομα γίνεται. 

Είναι τα πιο διαφορετικά Χριστούγεννα που έχουμε ζήσει όλοι και μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να τα θυμόμαστε όλα αυτά σαν κάτι μακρινό. 

Όσο μακρινό μας φαίνεται ότι έως τώρα ήταν η κανονικότητα μας: να μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα στα καμαρίνια, στη σκηνή, με τα καθίσματα γεμάτα θεατές. Να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τους αγαπημένους μας. Υπομονή, θα περάσει κι αυτό. 

Καλές γιορτές.

Γιώργος Νανούρης, σκηνοθέτης, ηθοποιός 

Θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να «ζει» ή να μην «ζει» κανείς αν δεν είναι ηθοποιός ή θεατής… που γίνεται σε κάτι σκοτεινά παράξενα κτίρια που μοιάζουν πάντα με υπόγεια .ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ . Φωτίζονται σαν Χριστούγεννιατικα δέντρα κάθε μέρα όλη την χρονιά . Τα Θέατρα Δεν γίνεται μόνο από λέξεις. είναι κάτι παραπάνω από γραμμές κι από γράμματα. είναι ποίηση. Δεν είναι ωραία η μοναξιά χωρίς επιλογή. Δεν είναι ωραία να φοβάσαι Δεν είναι ωραίο το πένθος σε μία φωτισμένη πόλη. Δεν είναι ωραία να βλέπω αριθμούς θανάτων οι αριθμοί έχουν όνομα και επίθετο. ΔΕΝ είναι ωραία η αναμονή. η σιωπή. ΔΕΝ είναι ωραία να ξυπνάς και να μη νιώθεις. ΔΕΝ θα έρθει ο Άη Βασίλης. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς συναναστροφή. ΔΕΝ είναι ωραία όλες οι μέρες σαν Κυριακές… ΔΕΝ είναι ωραία όταν οι άνθρωποι κοιμούνται. ΔΕΝ είναι ωραία όταν κάποιοι είναι ξύπνιοι και παίρνουν αποφάσεις για κοιμισμένους. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς χάδια και αγκαλιές ΔΕΝ είναι ωραίες οι μάσκες.

Είναι ωραία η φιλία ο έρωτας τα βιβλία, το σινεμά, να είσαι ιδρωμένος σε ταβέρνες που ακούς ρεμπέτικα. ΕΙΝΑΙ ωραία να Δόξα ζεις. ΝΑ χειροκροτάς. ΕΙΝΑΙ ωραία να φορτώνεσαι σε κάποιους μέχρι το πρωί. ΕΙΝΑΙ ωραία η έξοδος χωρίς λόγο, η βόλτα χωρίς σκοπό. ΕΊΝΑΙ ωραία η βότκα να βουτάς να γαληνεύεις να κινείσαι να χορεύεις.

θΑ έρθει μία μέρα που δεν θα έχω βάρος, μια μέρα που θα φωτίζουμε «οι ανθρωποι λαμπάκια» από μέσα προς τα έξω θα είναι «στολισμένοι άνθρωποι» από λαμπιόνια τα μάτια τους, τα αυτιά τους, το στόμα τους. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα χαρίζουν όλοι δώρα και δεν θα φοράνε κόκκινη στολή του Άη Βασίλη θα είναι ένας τυχαίος άνθρωπος με καφέ κασκόλ και ριγέ πουλόβερ .ΘΑ έρθει μία μέρα που θα κουραστώ να περπατάω αδιάκοπα για να μη φτάσω πουθενά. Θα έρθει μία μέρα χωρίς πλοκή και περιπέτεια. αλλά θα είναι ωραία όμορφη μέρα. ΘΑ έρθει μια μέρα που θα έχω πιο τρελή γλώσσα από ότι τώρα. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα έχω Την ειδικότητα να πιάσω όλα τα φώτα της νύχτας των Χριστουγέννων από όλα τα μπαλκόνια από όλα τα δέντρα από όλα τα αυτοκίνητα από τους φίλους με τα φωτεινα μυαλά , από τους στύλους της ΔΕΗ από τα περίπτερα από τις πλατείες θα έρθει μία μέρα που θα τα κάνω λόγια και θα τα κάνω θέατρο μέχρι να καούμε από φως και από χαρά και θα γίνω «ηθοφωτιστής» ΘΑ έρθει μία μέρα που θα φτιάξω κουραμπιέδες και θα τους τινάξω πάνω στην πόλη και όλοι θα χαρούν που χιονίζει… μέχρι να παίξω, θα γράφω χαζά ποιήματα…

Κωνσταντίνα Τάκαλου, ηθοποιός 

Χριστούγεννα χωρίς θέατρο.Πρωτόγνωρο το συναίσθημα.Η εορταστική περίοδος είναι αυτή που περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο θέατρο με διπλές και επιπλέον παραστάσεις.Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.Για όλους.Για το θεατρικό χώρο υπογραμμίζουν την επιβεβλημένη χειμερία νάρκη στην οποία βρίσκεται.Εύχομαι οι προσωπικές οικογενειακές στιγμές να μας κάνουν πλουσιότερους και να μας τροφοδοτήσουν με εμπειρίες και συναισθήματα που θα μας τροφοδοτήσουν για να επιστρέψουμε πιο "πεινασμένοι" στις συνθήκες που αγαπάμε.Όταν χάνεις κάτι,το εκτιμάς ακόμα πιο πολύ.Καλές γιορτές,με υγεία.Σωματικά και ψυχικά.

Τάσος Ιορδανίδης,ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Άλφα 

Οι γιορτές φέτος αποτελούν μια πρόκληση για όλους μας.. Μια που η πανδημία μας αλλάζει τις συνήθειες και τη καθημερινότητα μας.. Συνήθως τις μέρες αυτές οι δίπλες παραστάσεις, η αγωνιά και η κούραση πρωταγωνιστούσαν.. Παρόλο που οικονομικά αυτή η παύση στα θέατρα μου έχει στοιχήσει. Όπως σε όλους φαντάζομαι.. Και δεν είναι μόνο το Θέατρο στην Ελλάδα που έχει τραυματιστεί αλλά σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που η ανάγκη να "παίξω" ειδικά τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε μια περίεργη υπερδιέγερση.. Πιστεύω πολύ σε οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας ανατρέπει τις συνήθειες μας. Είναι μια ευκαιρία να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε, να συγκεντρωθούμε με την προϋπόθεση βέβαια να είμαστε υγιής. Δεν πιστεύω στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα.. Η ποσότητα εξυπηρετεί μόνο το ταμείο  απαραίτητα φυσικά αλλά δεν είναι αυτά που θα προχωρήσουν το Θέατρο. Ας στείλουμε θετική ενέργεια σε όσους νοσούν από covid ή από οτιδήποτε άλλο.. Και ας ονειρευτούμε.. Τι κ πως θα θέλαμε να κάνουμε  στο θέατρο όταν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία ν ανέβουμε στη σκηνή. Καλές γιορτές! Καλά όνειρα! Με υγεία!

Αγαπητό μου ημερολόγιο πώς περνάμε  Χριστούγεννα  χωρίς θέατρο; Μπορούμε αναρωτιέμαι οι του Θεάτρου (πάντα κεφαλαίο Θ ) να ζήσουμε χωρίς αυτό; Δεν μπορούμε,  είναι σα να θες να μας πάρεις το οξυγόνο. Η επαφή με τον θεατή,  τα χρόνια πολλά από καρδιάς που λέει ο κόσμος στην είσοδο του κάθε θεάτρου, η βασιλόπιτα φτιαγμένη με αγάπη για όλους τους συντελεστές, που μαζευόμαστε όλοι μαζί πριν την παράσταση για να την κόψουμε και να ευχηθούμε. Πάντα οι καλύτερες θεατρικές μέρες ήταν ανήμερα που Ναι τα Θέατρα είναι ανοιχτά  και γιορτάζουμε εκεί. Ίσως το 2020 ήρθε για να μας δείξει την αξία όλων όσων είχαμε για δεδομένα. Εύχομαι να έχουμε υγεία,  υπομονή και να μην ξεχάσουμε ποτέ τα όμορφα δεδομένα μας ούτως ώστε το 2022 να γιορτάσουμε θεατρικά  και για το 2021 μέσα στις θεατρικές αίθουσες με αγκαλιές,  φιλιά , όνειρα και χαμόγελα όμορφα. Μέχρι τότε ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά  έστω κι έτσι από το Θέατρο 

 

Χριστούγεννα. Μια γιορτή οικογενειακή. Σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σε χώρες που ο Χριστιανισμός είναι μια ξένη ίσως κι εξωτική θρησκεία,  οι οικογένειες μαζεύονται και ανταλλάσσουν δώρα, δηλώνοντας κάπως έτσι την αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο. Δέκα χρόνια πριν, στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, πέρασα τα Χριστούγεννα με μια νέα παρέα. Αυτή που έμελλε, εν άγνοια μου φυσικά, να μετατραπεί από συντροφιά σε οικογένεια. Από τότε, μέχρι και σήμερα, στο θέατρο πια ως επαγγελματίας ηθοποιός, η οικογένεια αυτή μεγαλώνει και κάθε χρόνο προσθέτει συνεχώς νέα μέλη. Μέχρι σήμερα. Φέτος δεν προστέθηκε κανένα νέο μέλος στην φαμίλια μας. Δυστυχώς. Για όλους μας. Και για εμένα. 

Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι χωρίς. Χωρίς βόλτες, χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς υγεία, χωρίς θέατρο. Χωρίς οικογένεια. Ή τουλάχιστον χωρίς δεύτερη οικογένεια.Γιατί παρόλο που γκρίνιαζα τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή δεν μπορούσα να φάω πολύ το μεσημέρι των Χριστουγέννων, ώστε να καταφέρω να παίξω στην παραδοσιακή πια παράσταση της 25ης Δεκεμβρίου, το βράδυ, όταν όλος ο θίασος μαζευόμασταν στα καμαρίνια και στα παρασκήνια, ένιωθα πάντα αυτή την θαλπωρή. Την ουσία της γιορτινής διάθεσης, που σχεδόν γίνεται μυσταγωγική. Και μεταφέρεται νοερά στο κοινό μέσω της παράστασης. Όποια και αν είναι αυτή. Είναι μια παράσταση μέσα στην γιορτή. Μια γιορτή μέσα στην γιορτή. Οικογενειακή.

Αλέξανδρος Βάθρης, ηθοποιός

@ η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου 

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα σύντομο κομμάτι με θέμα :«Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο», το πρώτο πράγμα που ήρθε συνειρμικά στο μυαλό ήταν οι στίχοι του τραγουδιού ''Yellow Thlipsis'' ΄Το τραγούδι αυτό ακουγόταν στην επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου με τίτλο ''Αναντάμ Παπαντάμ'' που παίχτηκε το καλοκαίρι του 1980, στο ΄Αλσος Παγκρατίου. Στην παράσταση το τραγουδούσε ο ένας και μοναδικός Λευτέρης Βογιατζής.

Τώρα που το θέατρο είναι σε παύση είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τη μοναδικότητα του. Πόσο δεδομένο ήταν αυτό το καθημερινό συμβάν, το παράλληλο με την καθημερινότητα μας σύμπαν, το  ραντεβού με το κοινό στις 9:15,η συναναστροφή...Ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν και προσωπικά δεν περνάω καλά, όχι μόνο γιατί είμαι μακριά από το θέατρο αλλά γιατί είμαι μακριά από τους ανθρώπους. Σκέφτομαι ότι την παρούσα στιγμή δεν έχει σημασία η εξαργύρωση της παρουσίας μου στη σκηνή αλλά τι μπορώ να κάνω για να εξαργυρώσω με όρους δημιουργικότητας την απουσία μου από αυτή...Εύχομαι να ξαναβρεθούμε στις κουΐντες, να αγκαλιαστούμε ξανά, να μπορέσω να αγγίξω και να φιλήσω τους αγαπημένους μου και να υποδεχτούμε το κοινό στις αίθουσες χωρίς μάσκα... Μόνο με την αλήθεια μας.

Άγγελος Μπούρας,  ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρου Άλμα

Τα Χριστούγεννα όπως και κάθε γιορτή ειναι μια αφορμή. Για τον καθένα κάτι ξεχωριστό που σχεδόν πάντα ταυτίζεται με συναντήσεις και συναναστροφή. Κάτι σαν γιορτή είναι και οι συναντήσεις στους χώρους των θεάτρων. Υπάρχει μια ψυχική αφετηρία πολύ χαρακτηριστική που συνδέει αυτές τις συναντήσεις- τόσο για το κοινο όσο και για τους δημιουργούς νομίζω- με κάτι ελπιδοφόρο. Τα θέατρά, όπως και άλλοι χώροι συναναστροφής μένουν κλειστά για φέτος τα Χριστούγεννα. Προτείνω λοιπόν να τα επιθυμήσουμε. Ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοια εποχή να μπορούμε να συναντηθούμε ανεμπόδιστα με ανθρώπους, έργα, ιδέες και με ορίζοντες ανοιχτούς.

Μαρία Ξανθοπουλίδου, σκηνοθέτης 

Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ζωή άνευ θεάτρου είναι μια ζωή ελλιπής, πόσο μάλλον για έναν ηθοποιό, φέτος τα Χριστούγεννα προσπάθησα να γεμίσω τη ζωή μου με πράγματα που θα καλύψουν το υπαρξιακό μου κενό.Ως εκ τούτου βλέπω τους φίλους μου,βουτάω στην αγκαλιά της κοπέλας μου,μυρίζω τα κεφαλια των σκυλιών μου,τρώω μιλφειγ όταν βλέπω σειρές,παίζω μανατζερ στον υπολογιστή,ακούω γαμάτες μουσικές όταν πάω για γυρίσματα,και σφάζω δαίμονες νυχθημερόν στο playstation 5 όταν προσπαθώ να σώσω την ανθρωπότητα.Καλη χρόνια σε όλους.Να είμαστε υγιείς,δυνατοί και μαζί.Θα τα καταφέρουμε.

Στέλιος Δημόπουλους, ηθοποιός και frontman των disco bimbos

Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς αγκαλιές. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς βόλτες. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σχέδια για το μέλλον. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τα ανίψια μου και τη βαφτιστήρα μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τους γονείς, τον αδερφό μου και τους φίλους μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το ΜΠΙΠ. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς έμπνευση. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το Μίνου, το Πρου και το Πίτσι. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς ζεστό καφέ και pan cake στο Village. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς εκδρομή. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σινεμά. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για μελομακάρονα. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για τίποτα. Τα Χριστούγεννα της αναμονής και της ανθεκτικότητας. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς.

Χριστίνα Χριστοφή, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρική συγγραφέας 

Αυτά είναι τα πρώτα χριστούγεννα χωρίς θέατρο. Ή καλύτερα τα πρώτα χριστούγεννα με κλειστά θέατρα. Γιατί το θέατρο δεν έφυγε στιγμή από τη σκέψη μας. Βρίσκεται στους συναδέλφους μας που περνάνε τόσο δύσκολα αυτές τις μέρες, στους θεατές μας που περιμένουν να ξαναταξιδέψουν με τις παραστάσεις μας, στους συνεργάτες μας που μπορεί να μην βρισκόμαστε πια αλλά συχνά μιλάμε, στους φίλους μας που αγωνιούν μαζί μας, στους μαθητές μας που βρίσκονται σε αναμονή για να ξεκινήσουνε μαθήματα, στα βιβλία που τόσους μήνες μας κρατάνε συντροφιά, στα σχέδια που αν και πάγωσαν περιμένουν πως και πως να πραγματοποιηθούν, στα όνειρα που στιγμή δεν σταμάτησαν για νέα έργα, νέα ανεβάσματα, νέες συνεργασίες. Τα τελευταία μάλιστα κανείς Κορονοιός, καμία καραντίνα, καμία απαγόρευση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Αντίθετα γεννιούνται και μεγαλώνουν με την προσμονή. Θεριεύουν μέρα με τη μέρα. Και περιμένουν να βρουν το δρόμο τους για τη σκηνή. Είτε σε τρεις, είτε σε έξι, είτε σε εννιά μήνες... για όσο χρειαστεί... και μετά το θέατρο θα ανθίσει ξανά. Και μεις μαζί του!!

Δημήτρης Καρατζιάς, Σκηνοθέτης, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του Πολυχώρου Vault

@ η φωτογραφία είναι του Στέφανου Ταμβάκη

Φέτος το Θέατρο και οι Ηθοποιοί δεν θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με τους «δικούς τους ανθρώπους». Δυστυχώς η «παράσταση» αναβάλλεται λόγω ασθένειας του πλανήτη… Η απειλητική σκιά του κορονοίου δεν μας επιτρέπει να ανταμώσουμε. Σας υποσχόμαστε ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα είμαστε και πάλι μαζί σας στο καθιερωμένο μας ραντεβού. Γιατί είστε πολλοί «εσείς» που παραδοσιακά μας προτιμάτε τέτοιες μέρες για την ψυχαγωγία σας. Σας εύχομαι… - δεν θα κλείσω με τις γνωστές ευχές. Σας χαιρετώ με την ατάκα της Σόνιας: «Θα ζήσουμε, θείε Βάνια». 

Δε με νοιάζει και πολύ που τα θέατρα είναι κλειστά. Αν άνοιγαν τα θέατρα και όλα τα άλλα έμεναν όσο απαράδεκτα είναι, τι νόημα θα είχε; Να ξεχαστούμε για λίγο; Τα θέατρα θα ανοίξουν, το θέμα δεν είναι αν θα ανοίξουν, αλλά πώς θα ανοίξουν, τι θα βγει από αυτό. Αυτή τη στιγμή θέατρο δεν υπάρχει, υπάρχει η μνήμη του, η μνήμη της συνύπαρξης. Τα live-streaming κλπ δεν είναι θέατρο, χωρίς να το δαιμονοποιούμε, το αντίθετο, αλλά είναι κάτι άλλο. Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Χριστούγεννα χωρίς Χριστούγεννα να λέμε. Όσο ο κόσμος μας χάνει καθημερινά τις μικρές μάχες με την κακία, την ευκολία, την κακογουστιά, την αδικία, την αναισθησία, την απληστία, το ψέμα, την εκμετάλλευση, το μίσος, να μας λείπουν τα φωτάκια. Ειδικά αυτά που αγοράζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επειδή τα περσινά "χάλασαν". Κι όταν ανοίξουν τα θέατρα, ας μην ξεχαστεί αυτή η ψευδεπίγραφη, επικίνδυνη, ανθυγιεινή μανία "υγείας", "κανονικότητας" και "ασφάλειας". Καλή χρονιά, υγεία, χαρά, κοντά, μαζί.

Χριστούγεννα χωρίς…χωρίς; Ούτε εγώ θυμάμαι από πότε…Ειδικά αυτές τις μέρες…

Ωρες  ώρες θυμώνω με τον εαυτό μου...μην γκρινιάζεις! Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα! όλος ο κόσμος υποφέρει από αυτό το «κακό»! Θυμάσαι που παραπονιόσουν ,όταν σηκωνόσουν από το γιορτινό τραπέζι για να πας;

Ράτσα περίεργη οι καλλιτέχνες …ποτισμένη η ζωή τους από την τέχνη τους…

Ίσως είναι μια ευκαιρία αυτή η βίαιη παύση…Να  αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας  να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος…

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, ηθοποιός

 Χρήστος Χριστόπουλος, ηθοποιός 

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΕΧΝΗΣ “Αrs Aeterna” και η 5^η Εποχή Τέχνης συνεργάζονται το καλοκαίρι του 2020 στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Η παράσταση που πρωτοπαίχτηκε σε περιοδεία το 2015 γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, παρουσιάζεται σε νέα επεξεργασία από τον σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη, με την Ιωάννα Παππά στο ρόλο της Αντιγόνης, τον Γιώργο Χρυσοστόμου στο ρόλο του Κρέοντα και μια ομάδα σημαντικών νέων ηθοποιών.  

Το έργο

Η Θήβα, όπου βασίλευε η γενιά των Λαβδακιδών, βρίσκεται σε κατάσταση δεινής πολιτικής κρίσης. Οι δυο γιοι του τελευταίου βασιλιά, του Οιδίποδα, που χάθηκε χτυπημένος από τη βαριά κατάρα που κατατρύχει τους Λαβδακίδες, συγκρούονται για τη διαδοχή. Και, ενώ ο Ετεοκλής μένει να κυβερνά τη Θήβα, ο Πολυνείκης, εξόριστος, ξεσηκώνει στρατό από το Άργος για να επιτεθεί στην πόλη. Η επίθεση αποτυγχάνει, αλλά στη μάχη ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης αλληλοσκοτώνονται. Δεν απομένουν πλέον στη ζωή παρά οι δυο κόρες του Οιδίποδα, η Αντιγόνη και η Ισμήνη, τελευταίοι κρίκοι της αλυσίδας των Λαβδακιδών.

Η τραγωδία ξεκινά την αυγή μετά τη νίκη των Θηβαίων. Ο Κρέοντας, που έχει αναλάβει τώρα την εξουσία ως στενότερος συγγενής των γιων του Οιδίποδα, διατάζει να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, ως προδότης της πατρίδας του, και ορίζει ποινή θανάτου εναντίον οποιουδήποτε παραβάτη της διαταγής του.

Η Αντιγόνη εξεγείρεται εναντίον της σκληρής προσταγής, που καταστρατηγεί τους άγραφους νόμους που προστατεύουν τους νεκρούς και προσβάλλει το ιερό αίσθημα της αδελφικής αγάπης,  και αψηφώντας τον κίνδυνο επιχειρεί να θάψει τον αδελφό της. Αυτός ο αγώνας ανάμεσα στην Αντιγόνη και τον Κρέοντα για το νεκρό σώμα του Πολυνείκη, συμπυκνώνει όλες τις εγγενείς στην ανθρώπινη κατάσταση συγκρούσεις (αρσενικού & θηλυκού, παλαιού & νέου, ιδιωτικού & κοινωνικού, δίκαιου & νόμιμου, ύπαρξης & θνητότητας, ανθρώπινου & θείου). Η Αντιγόνη συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από τον Κρέοντα σε θάνατο. Ωστόσο, από τη στιγμή που ξεστομίζει τη θανατική της καταδίκη, ο Κρέων βαδίζει ήδη στον δρόμο που οδηγεί προς την καταστροφή του.

 Συντελεστές

Μετάφραση | ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ  ΠΑΝΤΑΖΗ

Σκηνοθεσία – Σκηνικό | ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ

Κοστούμια |  ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ  ΚΟΚΚΟΡΟΥ

Μουσική |  ΣΤΑΥΡΟΣ  ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΣ

Φωτογραφίες | ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΑΖΑΡΑΣ

Επικοινωνία | ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ

Ερμηνεύουν :

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ (Αντιγόνη), ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (Κρέων), ΛΟΥΚΙΑ  ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΕΙΛΑ ΦΑΜΕΛΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΣΑΜΟΛΗΣ.

Η πρώτη παράσταση θα δοθεί στις 15 Ιουλίου στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά. Στις 19 Ιουλίου θα δοθεί παράσταση στο Κηποθέατρο Παπάγου για να ακολουθήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Σύντομα θα ανακοινωθεί το πλήρες πρόγραμμα περιοδείας.

Ώρα έναρξης: 21:30 (στο Κηποθέατρο Παπάγου 21:00)

Τιμές εισιτηρίων: 17 | 14 φοιτητές, άνεργοι, ΑμεΑ, 65+

Προπώληση:  viva.gr

Ειδικές προσφορές θα υπάρχουν για περιορισμένο χρονικό διάστημα και για όλους τους σταθμούς της περιοδείας.

Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού 

Διαβάστε επίσης:

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Αυτό το συναίσθημα είναι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να το ζήσω, επειδή δεν μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει;».     

Ο Εντουαρντ Αλμπι, έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια, στα 88 του χρόνια. Θεωρείται από πολλούς ο διάδοχος του Τενεσί Ουίλιαμς και του Ευγένιου Ο'Νιλ, ο συγγραφέας που έφτανε στα μύχια της ψυχής της αμερικανικής οικογένειας για να την εκθέσει. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν εκείνος, που έβαλε σε νέο πλαίσιο το  μεταπολεμικό αμερικανικό θέατρο.

Ακόμα κι όσοι δεν γνωρίζουν τον σπουδαίο συγγραφέα, σίγουρα ξέρουν το κλασικό, πλέον, αριστούργημά του «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» (1963), την ναυαρχίδα των τριάντα έργων του.  Έργο, το οποίο ανεβαίνει, πολύ συχνά, στη χώρα μας κι είναι γνωστό στο ευρύ κοινό από την ομώνυμη ταινία του 1966, σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς με τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Το 2008, μάλιστα,  το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 67η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Αντίθετα μ’ αυτό του το έργο η «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» , έργο που γράφτηκε πολύ αργότερα το 2000, έχει παρουσιαστεί ελάχιστες φορές στην Ελλάδα, ενώ στην Κύπρο παρουσιάζεται για πρώτη φορά από τις 8 Φεβρουαρίου στο Θέατρο «Διόνυσος» σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή.

Ο λόγος είναι πασιφανής: τι έχει να πει μια ιστορία μ’ έναν πετυχημένο αρχιτέκτονα, ο οποίος κατά τη διάρκεια ενός ευτυχισμένου γάμου, 23 χρόνια παντρεμένος και μ’ ένα παιδί στην εφηβεία, ερωτεύεται ξαφνικά και κεραυνοβόλα μια γίδα;

Και, φυσικά, αυτό το πολύ πρώτο επίπεδο του έργου είναι σίγουρα μια μεγάλη δυσκολία κι ένα φρενάρισμα στην απόφαση οποιουδήποτε να το ανεβάσει. Γιατί σε μια πρώτη ανάγνωση το έργο  πραγματεύεται ένα πολύ αντισυμβατικό και «προκλητικό» θέμα, κάτι που φαινομενικά δοκιμάζει τις ηθικές αντοχές του κοινού.

 Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, όμως,  κι η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του κατάφεραν να το απογειώσουν, αποδομώντας το κείμενο  και  φανερώνοντας τους απίστευτους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του μ’ έναν τρόπο που απέχει από κάθε είδους διδακτισμό.

Ο νεαρός σκηνοθέτης, έχοντας γοητευτεί από το έργο του Άλμπι από την εποχή που ήταν σπουδαστής στο Θέατρο Τέχνης, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, αναλαμβάνει και την καλοδουλεμένη μετάφραση του έργου.

Παρουσιάζει την ιστορία μέσα σ’ ένα γυάλινο δωμάτιο – κουτί – κλουβί – στούντιο, όπως απαιτούν κι οι σκηνοθετικές οδηγίες του ίδιου του συγγραφέα, που σχεδίασε η Αρετή Μουστάκα. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να εστιάσει ακόμα καλύτερα στις δράσεις αλλά και τις σχέσεις, που εξελίσσονται στη γνωστή μας μακρόστενη σκηνή του θεάτρου Θησείον.

Ειδικά, οι πρώτες σειρές, βιώνουν σε απόσταση αναπνοής τα τεκταινόμενα με βάζα να εκτοξεύονται  στην πλεξιγκλάς κατασκευή σε απόσταση αναπνοής από τη θέση τους.

Το σκηνικό είναι βασικός συντελεστής της παράστασης, μέσα σ’ αυτό θα βρούμε τον Μάρτιν του Νίκου Κουρή με την είσοδό μας στο χώρο. Ο ήρωας είναι ο μόνος που δεν βγαίνει ποτέ από εκεί, έτσι το αίσθημα του εγκλεισμού, δημιουργεί μια θεατρική συνθήκη που επιτρέπει την ενσυναίσθηση του κοινού. Το πρόβλημα του ήρωα είναι τόσο μεγάλο και σημαντικό, ώστε δεν μπορεί λεπτό να αποδράσει από αυτό. Αντίθετα η σύζυγός του (Λουκία Μιχαλοπούλου), ο γιος του (Μιχαήλ Ταμπακάκης) κι ο φίλος του (Γιάννης Δρακόπουλος) μπαίνουν και βγαίνουν από τον κόσμο του φέρνοντας και κάτι διαφορετικό μέχρι την κάθαρση του φινάλε.

Το έργο έχει τον υπότιτλο «σημειώσεις για τον ορισμό της τραγωδίας», γεγονός που δείχνει την άμεση σχέση του με το αρχαίο δράμα, καθώς το κοινό αφού δοκιμάσει ένα τόσο ευρύ φάσμα συναισθημάτων – ελέου και φόβου – βιώνει την κάθαρση μ’ ένα πτώμα επί σκηνής, το οποίο σέρνεται από τα χέρια του δράστη. Γνωστό σκηνικό σε πολλές τραγωδίες, κυρίως, του Ευριπίδη.

Μεγάλη επιτυχία της σκηνοθεσίας οι εναλλαγές από το δραματικό στο κωμικό στοιχείο κι οι σωστές δόσεις ρεαλιστικού, πρωτοποριακού και σουρεαλιστικού ανεβάσματος.

Ο ίδιος ο Άλμπι δήλωνε: «Λέω στους φοιτητές μου: «Αν θέλεις να μάθεις κάτι για τη δομή ενός θεατρικού έργου, άκου τα πρελούδια και τις φούγκες του Μπαχ». Ανακάλυψα την κλασική μουσική στα οκτώ μου και νομίζω ότι έμαθα από τη δομή της μουσικής τη φύση της δομής ενός δράματος. Συχνά θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη». Σ’ αυτή την παράσταση, λοιπόν, έχουμε εξαιρετικούς συντελεστές για την εκτέλεση μιας σπουδαίας παρτιτούρας.

Ο Νίκος Κουρής , σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια, έχει χτίσει έναν χαρακτήρα απόλυτα πειστικό και τραγικό μέσα στα αδιέξοδά του. Η σκληρότητα κι η τρυφερότητα του ήρωα φλερτάρουν με τη χυδαιότητα και τη βαθιά απελπισία.

Ενώ, παράλληλα, η μπλαζέ του περσόνα με χάρισμα στην ειρωνεία, αναδεικνύει εύστοχα το ιδιαίτερο, εγκεφαλικό χιούμορ του έργου.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι σπουδαία στον ρόλο της Στέβης. Όλη της η ερμηνεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, συνοψίζεται στη στιχομυθία με τον άνδρα της: «Γιατί δεν βάζεις τα κλάματα;», τη ρωτάει. «Γιατί  είναι πολύ σοβαρό για να κλάψω». Η Μιχαλοπούλου καταφέρνει να δώσει στη σύζυγο του Μάρτιν, όλες τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων μέσα σε μια συνύπαρξη θυμού, αγάπης, πόνου, απογοήτευσης, δυναμισμού και ευαλωτότητας. Εξαιρετική και σπουδαία επαγγελματίας, αν σκεφτεί κανείς ότι κλήθηκε να ερμηνεύσει τον ρόλο μετά από αντικατάσταση μόλις ένα μήνα πριν την πρεμιέρα.

Η ηθοποιός, πριν την είσοδο της στο πλέξιγκλας, ρωτάει επίμονα: «Τι ώρα έρχονται;» και κρατά τα πλαστικά άνθη με τα οποία στη συνέχεια θα γεμίσει τον χώρο για «να φωτίσει το φόντο», όπως θα πει στον Μάρτιν.

Εδώ, αναδεικνύεται μοναδικά κι η τραγική ειρωνεία του έργου, η σύζυγος θέλει να φωτίσει τον σύζυγο με ψεύτικα λουλούδια, όπως ακριβώς είναι κι η σχέση τους, που στηρίζεται σε σαθρές βάσεις.

Παράλληλα, επιλέγει  (Ranunkulus) νεραγκούλες, ένα φυτό που ονομάζεται και βατράχι, διότι απαιτεί υγρά εδάφη για την ανάπτυξή του και που έχει για «εχθρό» του τα σαλιγκάρια, γιατί  στις αρχές της άνοιξης κι όταν υπάρχει υψηλή υγρασία, δημιουργούν ακανόνιστα εκτεταμένα φαγώματα στα φύλλα. Έτσι, η κανιβαλική όψη της συνύπαρξης του ζευγαριού επιβεβαιώνεται και μ’ έναν ασυνείδητο τρόπο στις επιλογές της καθημερινότητάς του.

Ακριβής κι απολύτως παρόν στη σκηνή ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, ενώ ο Μιχαήλ Ταμπακάκης είναι πολύ καλός στον ρόλο του έφηβου, ομοφυλόφιλου γιού, αλλά σε κάποιες κορυφώσεις είναι εμφανής η θεατρική του απειρία. Πιστεύω ότι με την εξέλιξη των παραστάσεων θα φαίνεται όλο και λιγότερο.

Ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, ενδιαφέρουσα η μουσική του Γιάννη Μαθές, με ένα βουκολικό στοιχείο αλλά και σασπένς θρίλερ. Μαζί με το σκηνικό η Αρετή Μουστάκα υπογράφει και τα καλόγουστα κουστούμια.

Ο Άλμπι σε συνέντευξή του στην «Guardian» το 2004, δήλωνε: «Όλα τα θεατρικά έργα, αν κανένα από αυτά είναι καλό, κατασκευάζονται για να διορθώνουν τα πράγματα. Αυτή είναι η δουλειά του συγγραφέα: να κρατά τον καθρέφτη μπροστά στους ανθρώπους. Δεν είμαστε απλώς διακοσμητικοί, ούτε κι ευχάριστοι» και μπορώ να πω ότι η παράσταση στο Θέατρο Θησείον τηρεί τα λεγόμενά του.

Δείτε την!

Είδα Το «Master Class», Σε Σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου 

«Όλα είναι μια φλόγα, καιγόμαστε επί μια ζωή και με μικρά και με μεγάλα. Νομίζω πως και τα μικρά πράγματα ακόμη, φωτιές καλλιεργούν μέσα μας». Η παράσταση επιστρέφει, 10 χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη της παρουσίαση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν, στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου με τη Λουκία Μιχαλοπούλου να αναμετράται με το ποιητικό σύμπαν της Κικής Δημουλά.

Χρονικό Διάστημα. Ένα ταξίδι ζωής, με τις αποσκευές που μας δίνουν οι στιγμές που θυμάται, βιώνει και εκφράζει μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια. Οδηγός μας, μετέωρος, ανασφαλής αλλά και αποφασισμένος είναι μια σχοινοβάτης. Ένα πλάσμα που κινείται σ’αυτή τη διαδρομή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια ψυχική διαδρομή πάνω σε επικίνδυνες ισορροπίες. Η προσπάθεια να κρατηθεί όρθια σε τεντωμένα σχοινιά. Η απειλή του κενού. Η οργή και ο φόβος για τη δυσκολία της διαδρομής. Ο περαστικός έρωτας. Η μνήμη που χάνεται ή μένει για να μας τυραννά. Η προσπάθεια να συμβιβαστεί με τη μοναξιά, με το θάνατο, με το γήρας. Η ανόητη προσδοκία, η χαρούμενη αναμονή, η δυσβάσταχτη ανάμνηση. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης και τότε ίσως ελευθερωθεί.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου
Μουσική: Λόλεκ
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς

INFO:

Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας
Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2114117878

Παραστάσεις:
Από 25 Δεκεμβρίου
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
25 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου στις 19.00

Διάρκεια:
60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12 ευρώ
Φοιτητικό, Άνεργοι: 10 ευρώ
Ατέλειες: 5 ευρώ

Προπώληση:
Viva.gr, 11876, Seven Spots, Reload, Media Markt, Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων,
Αθηνόραμα.gr, Viva Kiosk Σύνταγμα

«Το να αγαπάς τους ανθρώπους είναι εύκολο. Το να αγαπάς έναν άνθρωπο, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα σε φέρει ακριβώς στην κόψη».

Tο πολυβραβευμένο έργο «Φεγγίτης» (Skylight) ‒Tony Καλύτερης Παράστασης (2015) και Olivier Καλύτερου Έργου (1996)‒ του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη David Hare ανέβηκε για πρώτη φορά το 1995 στο Λονδίνο από το Εθνικό Θέατρο και αργότερα παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στο West End και στο Broadway.

Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά έναν χρόνο αργότερα (σεζόν 1996-1997) στο Θέατρο των Εξαρχείων με τον τίτλο «Γυάλινος Ουρανός», σε σκηνοθεσία του Τάκη Βουτέρη και με τον ίδιο να πρωταγωνιστεί μαζί με την Αννίτα Δεκαβάλλα.

Έπειτα από είκοσι δύο χρόνια ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης με τη νέα μετάφραση της Μιρέλλας Παπαοικονόμου έρχεται να μας συστήσει και πάλι το έργο του συγγραφέα που στη χώρα μας έγινε γνωστός παρά τα τριάντα(!) κείμενά του κυρίως με τις δύο ταινίες του που ήταν υποψήφιες για Όσκαρ ‒ «Οι Ώρες», Στίβεν Ντάλντρι (2002), «Σφραγισμένα Χείλη», Στίβεν Ντάλντρι (2008).

Σύμφωνα με την ιστορία, ένα χειμωνιάτικο παγωμένο βράδυ στο Λονδίνο ο επιτυχημένος επιχειρηματίας Τομ Σάρτζεντ (Δημήτρης Καταλειφός) εμφανίζεται απρόσμενα στο διαμέρισμα της Κύρα Χόλις (Λουκία Μιχαλοπούλου), τρία χρόνια μετά το τέλος της ερωτικής σχέσης τους.

Λίγο πριν έχει κάνει την εμφάνισή του και ο γιος του, ο Έντουαρντ (Μιχάλης Πανάδης), για να ενημερώσει την Κύρα για τη «δύσκολη» κατάσταση που βιώνει ο πατέρας του μετά τον θάνατο της μητέρα του από καρκίνο πριν από έναν χρόνο.

Ο Τομ είναι ένας εύπορος ιδιοκτήτης χώρων εστίασης και μετά τον χαμό της συζύγου του επιδιώκει επανασύνδεση με την πρώην ερωμένη του, την Κύρα, η οποία έχει γυρίσει σελίδα στη ζωή της και πλέον εργάζεται ως δασκάλα σε ένα σχολείο στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή του Λονδίνου.

Οι δυο τους κατά τη διάρκεια της βραδιάς, παρά τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις τους, την αντίληψή τους για τη ζωή και τα προβλήματα του παρελθόντος, θα επιχειρήσουν να επανεξετάσουν τη σχέση τους ‒ για να διαπιστώσουν αν η παλιά φλόγα ανάμεσά τους μπορεί να αναζωπυρωθεί.

Αυτή είναι μια φαινομενικά απλή συναισθηματική ιστορία στον «Φεγγίτη». Ωστόσο  δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με έναν απωθημένο έρωτα, με την παράνομη σχέση του Τομ και της Κύρα, που παρέμενε μυστική για έξι χρόνια μέσα στο ίδιο το σπίτι του πρώτου. Αντίθετα, αυτή αποτελεί μόνο το πλαίσιο για να αποκαλυφθούν η μοναξιά και η απελπισία που βιώνουν οι ήρωες.

Οι δυο τους είναι καταδικασμένοι σε έναν κόσμο ειδώλων, με την Κύρα να επιλέγει τον ρόλο του μεσσία που θέλει να σώσει τον κόσμο και τους κατατρεγμένους. Η ίδια αναφέρει για τη δουλειά-«αποστολή» της: «Ξυπνάω στις πέντε και τέταρτο με πεντέμισι. Μέχρι να σταματήσει το ξυπνητήρι. Σκέφτομαι: ‘‘Τι κάνω; Γιατί το κάνω όλο αυτό; […] Θέλω να πω, όταν είσαι δάσκαλος, το μόνο πράγμα που έχει αξία… είναι να βρεις έναν καλό μαθητή».

Ο Τομ, από την άλλη, διαλέγει το είδωλο του επιτυχημένου επιχειρηματία και του κυρίαρχου άνδρα που ελέγχει τους πάντες, νιώθοντας σαφώς ανώτερός τους ‒«Όταν ξεκινάς ένας λαϊκός άνθρωπος, ένα πράγμα γλιτώνεις, τη μελοδραματική ψευδαίσθηση ότι οι λαϊκοί άνθρωποι έχουν κάτι να σε διδάξουν»‒, διατηρώντας την αυταπάτη ότι όλα μπορούν να του συγχωρεθούν και φυσικά η απιστία ‒ από τη σύζυγό του.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καταθέτει μια ιδιοφυή σκηνοθετική προσέγγιση. Μελετώντας ενδελεχώς το έργο, δεν μένει στο προφανές, στην ερωτική ιστορία. Αντίθετα, χτίζοντας πίσω από αυτή, επιλέγοντας τον δρόμο του ρεαλισμού, όπως προτάσσει και ο συγγραφέας, δουλεύει εξονυχιστικά τις λεπτομέρειες με τους σπουδαίους πρωταγωνιστές, αφήνοντας να φανερωθούν στη σκηνή οι ουσιαστικές σχέσεις, τα βαθύτερα «θέλω» των χαρακτήρων και μέσω των λεκτικών διαξιφισμών τους όλα τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα του Hear, που, αν και έχουν περάσει είκοσι τρία χρόνια από τότε που γράφτηκε το έργο, τολμώ να πω ότι η καθολικότητά τους το κάνει –ή θα το κάνει– κλασικό.

Όσο οι ήρωες ετοιμάζουν ένα απλό σπαγγέτι, βράζουν στο ζουμί τους, όπως τα μακαρόνια στην κατσαρόλα, μέχρι που κάποια στιγμή εκρήγνυνται.

Η παράσταση δεν θα ήταν τόσο σπουδαία αν τον ρόλο του Τομ δεν έπαιζε ο Δημήτρης Καταλειφός και την Κύρα δεν υποδυόταν η Λουκία Μιχαλοπούλου.

Ο Δημήτρης Καταλειφός με την εμπειρία και τη σκηνική μαεστρία του αποδίδει μοναδικά αυτό τον νάρκισσο καπιταλιστή άνδρα που γίνεται ένα παιδί, εκλιπαρώντας για την αγάπη. Εξαιρετικός στο δεύτερο μέρος, είχε την αξιοπρέπεια και την πικρόχολη ειρωνεία με τις οποίες η υπερήφανη φύση του Τομ αντιμετωπίζει την απόρριψη.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου με αυτή την παράσταση αναδεικνύεται στην απόλυτη πρωταγωνίστρια. Αυτό το γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια –προσωπικά, από τότε που την είδα στο «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεγμένου (2005-2006) σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή– και μας το αποδεικνύει συνεχώς. Ηθοποιός που δεν επαφίεται στις δάφνες και στα βραβεία, δίνει με την Κύρα της μια ερμηνεία που δεν μπορεί παρά να σε καθηλώσει.

Παρούσα στη σκηνή από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης, με μοναδικό εσωτερικό ρυθμό, εξαιρετική τεχνική που δεν φαίνεται, αλλά δουλεύεται ακούραστα και μεθοδευμένα, καταθέτει μια ερμηνεία λεπτών αποχρώσεων, ξεπερνώντας κατά πολύ τα συνήθη μέτρα. Από τα μάτια της Μιχαλοπούλου περνάνε πραγματικά όλα όσα βίωσε η Κύρα σε αυτή τη σχέση και ο θεατής δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος, κυρίως με τη σπαρακτική ερωτική εξομολόγησή της λίγο πριν από το φινάλε: «Σ’ αγαπάω, που να πάρει. Ακόμα σ’ αγαπάω. Σ’ αγάπησα όσο δεν αγάπησα κανέναν άλλο στον κόσμο. Αλλά δεν θα σ’ εμπιστευτώ ποτέ, ύστερα απ’ αυτό που έγινε».

Στον ρόλο του δεκαοκτάχρονου γιου βλέπουμε τον Μιχάλη Πανάδη, που ξεχωρίσαμε πέρυσι στην «Παράλειψη της Οικογένειας Κόλεμαν» (σκην. Μαριτίνα Πάσσαρη) και τώρα με τη δυναμική ερμηνεία του στέκεται επάξια στον «Φεγγίτη» και ως Έντουαρντ. Σαν άλλος αγγελιαφόρος αρχαίας τραγωδίας, μεταφέρει με την ορμή της νιότης τα γεγονότα που έχουν συμβεί στη ζωή της οικογένειας όσο η Κάρυ ήταν απούσα.

Πατέρας (Δημήτρης Καταλειφός) και γιος (Μιχάλης Πανάδης) δεν συναντιούνται ποτέ στη σκηνή, έχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον, σκηνοθετικά και από γραφής, το πώς εισβάλλουν ουσιαστικά με τον ίδιο τρόπο, αν και με τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και κοσμοθεωρίες τους, στο σπίτι της Κύρα (Λουκίας Μιχαλοπούλου) και σε κάνουν να σκεφτείς πως ο ένας είναι η συνέχεια του άλλου, όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Το ίδιο συμβαίνει και με την απομονωμένη ηρωίδα όμως, που πριν από χρόνια αποφάσισε να ζήσει μαζί τους για να ξεφύγει από τον πατέρα της και τώρα έχει καταλήξει να είναι ίδια με εκείνον. Τα φροϋδικά συμπλέγματα κάνουν πάρτι στο έργο, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι γίνεται αναφορά και στο βιβλίο του πατέρα της ψυχανάλυσης.

Αποκαλυπτικό της ατμόσφαιρας του έργου είναι και το συνθετικό αρχιτεκτονικό σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, που επέτρεπε μια διεισδυτική ματιά στο διαμέρισμα της ηρωίδας. Φωτισμένο ιδανικά από τον Αλέκο Γιάνναρο και με τα κοστούμια της Μαρίας Κοντοδήμα να συμβάλλουν στο αισθητικό αποτέλεσμα.

Τέλος, θα ήθελα να κάνω ειδική μνεία στη μουσική του Μίνωα Μάτσα, καθώς ένας άλλος κόσμος γεννήθηκε για την παράσταση και συμπορεύτηκε μοναδικά μαζί της. Μαγική!

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

 Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν το πολυβραβευμένο έργο «Φεγγίτης» (Skylight) του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη  Sir David Hare, στο θέατρο Εμπορικόν, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, και μετάφραση Μιρέλλας Παπαοικονόμου,  με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Καταλειφό και τη Λουκία Μιχαλοπούλου από το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου. 

Η ιστορία: 

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο Λονδίνο, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας,  Τομ Σάρτζεντ (Δημήτρης Καταλειφός) εμφανίζεται απρόσμενα στο διαμέρισμα της Κίρα Χόλις (Λουκία Μιχαλοπούλου), τρία χρόνια μετά το τέλος της ερωτικής σχέσης τους.

Ο Τομ είναι ένας εύπορος ιδιοκτήτης χώρων εστίασης που έχει χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του και επιδιώκει την επανασύνδεση με την πρώην σύντροφό του Κίρα, η οποία έχει γυρίσει σελίδα στη ζωή της και πλέον εργάζεται ως δασκάλα σε ένα σχολείο στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή του Λονδίνου.

Οι δυο τους, κατά τη διάρκεια της βραδιάς, παρά τις διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες τους, την αντίληψή τους για τη ζωή και τα προβλήματα του παρελθόντος, θα επιχειρήσουν να επανεξετάσουν τη σχέση τους - για να διαπιστώσουν, αν η παλιά φλόγα ανάμεσά τους, μπορεί να αναζωπυρωθεί. Θα μπορέσει όμως ο Τομ να αποδεχθεί την «καινούρια» Κίρα και θα ενδώσει τελικά εκείνη σε ένα τρόπο ζωής και σε μια κοσμοθεωρία που μέχρι πρότινος είχε απορρίψει;

Ο «Φεγγίτης» διερευνά και διαπραγματεύεται εύστοχα αλλά και με χιούμορ, το κατά πόσο μία σχέση αγάπης θα μπορούσε να υφίσταται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές κοσμοθεωρίες και συμπεριφορές.  Τόσο η ιδεαλίστρια Κίρα, όσο και ο πραγματιστής Τομ είναι εμφανές ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, κάτι που πρώτος απ’ όλους διακρίνει  ο νεαρός  Έντουαρντ (Μιχάλης Πανάδης) -ο γιός του Τομ- που επισκέπτεται την Κίρα προσπαθώντας να την πείσει να γυρίσει κοντά στον πατέρα του.

Ο «Φεγγίτης» (Skylight) έχει ανέβει πρώτη φορά στο Λονδίνο από το Εθνικό Θέατρο (1995) και αργότερα παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο  West End και στο Broadway, ενώ έχει κερδίσει τα βραβεία Tony  «Καλύτερης Παράστασης» (2015) και Olivier  «Καλύτερου Έργου» (1996).  Την παράσταση “Skylight”  στο Λονδίνο το 2014, σκηνοθέτησε ο Stephen Daldry με πρωταγωνιστές τους Bill Nighy και Carey Mulligan.  

Ο Sir David Hare έχει γράψει περισσότερα από 30 θεατρικά έργα, ήταν υποψήφιος για 2 Όσκαρ («Οι Ώρες», «Σφραγισμένα Χείλη»), 3 Χρυσές Σφαίρες και 3 βραβεία Tony.  Έχει κερδίσει ένα βραβείο BAFTA και δυο Βραβεία Olivier. 

O «Φεγγίτης» αποτέλεσε την αφορμή για την πρώτη συνεργασία του Δημήτρη Καταλειφού με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη που υπογράφει τη σκηνοθεσία.

Το «Skylight» παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Εξαρχείων, σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη, με τον τίτλο «Γυάλινος ουρανός» (1996-1997).

Ο ξένος Τύπος έγραψε για τον “Φεγγίτη” (Skylight) :

“Mια από τις πιο έξυπνα γραμμένες αισθηματικές ιστορίες αγάπης του καιρού μας”. New York Times

Υπάρχουν κάποιες πολύ σπάνιες φορές στο θέατρο που ξαφνικά επικρατεί απόλυτη σιωπή. Κανένας ψίθυρος, ούτε βηξίματα, ούτε καρέκλες που τρίζουν, γιατί οι θεατές είναι καρφωμένοι στις θέσεις τους καθώς διαισθάνονται ότι αυτό που συμβαίνει επι σκηνής είναι εξαιρετικά συναρπαστικό και κρίσιμο. (…) To έργο του David Hare είναι γεμάτο από τέτοιες στιγμές. Sunday Times 

"Το θεατρικό έργο της δεκαετίας". Spectator 

"Ένα εξαιρετικό έργο από έναν από τους καλύτερους θεατρικούς συγγραφείς στην αγγλική γλώσσα. Το Skylight πολύ πιθανόν σε λίγα χρόνια να θεωρείται ένα έργο κλασσικό".   New York Post

"Πραγματικά απίθανο! Επί δυο ώρες οι δυο χαρακτήρες τσακώνονται, αγαπιούνται, ανταλλάσσουν προσβολές και εξερευνούν τα βάθη των συναισθημάτων τους καθώς ψάχνουν μέσα στις στάχτες μιας ερωτικής σχέσης που κράτησε έξι χρόνια. Ένα έργο γραμμένο με μια συναισθηματική ειλικρίνεια που πληγώνει, με σπιρτάδα και οργή. The Telegraph

Συντελεστές παράστασης  :

Μετάφραση: Μιρέλλα Παπαοικονόμου

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Σκηνικά : Αθανασία Σμαραγδή

Κοστούμια : Μαρία Κοντοδήμα

Mουσική Σύνθεση: Μίνως Μάτσας

Σχεδιασμός Φωτισμών : Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθός Σκηνοθέτη : Έλενα Σκουλά

Βοηθός Σκηνογράφου : Γιώργος Θεοδοσίου

Πρωταγωνιστούν : Δημήτρη Καταλειφός, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μιχάλης Πανάδης 

Θέατρο Εμπορικόν

Σαρρή 11, Αθήνα

Τηλέφωνο : 210-3211750

Ημέρες – ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη : 20:00

Πέμπτη, Παρασκευή : 21:00

Σάββατο  : 18:00 & 21:00

Κυριακή : 20:00

 Το Texnes-plus είναι χορηγός επικοινωνίας της παράστασης.

Μια ακόμη συνεργασία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη με τα Αθηναϊκά Θέατρα που θα σπάσει ταμεία ετοιμάζεται για τη νέα θεατρική σεζόν στο θέατρο "Εμπορικόν". 

Ο πολυπράγμων ηθοποιός και σκηνοθέτης αναμένεται να σκηνοθετήσει το έργο του David Hare "Skylight". Στη σκηνή θα δούμε τον σπουδαίο Δημήτρη Καταλειφό και την ταλαντούχα Λουκία Μιχαλοπούλου, ενώ ο τρίτος ηθοποιός δεν έχει "κλείσει" ακόμη. Η μετάφραση είναι της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.

Ο Δημήτρης Καταλειφός και η Λουκία Μιχαλοπούλου είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στο ίδιο θέατρο με την "Ολεάννα" του Ντέιβιντ Μάμετ.

Το 2016 σε λίγα εικοσιτετράωρα θα είναι παρελθόν. Λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου ζητήσαμε από αγαπημένους μας ηθοποιούς να φτιάξουν τα δικά τους «Αλφαβητάρια» της χρονιάς που πέρασε, κάνοντας έτσι, με τη βοήθεια των  είκοσι τεσσάρων γραμμάτων μια μικρή ανασκόπηση στο 2016. 

Αλφαβητάρια, αισιόδοξα, απαισιόδοξα, με χιούμορ, με παιγνιώδη διάθεση, με σκέψεις, με προβληματισμούς για όλα όσα βιώνουμε. Λέξεις και φράσεις της καθημερινότητας αλλά και σπουδαία γνωμικά θα περάσουν από την οθόνη σας…

Και μπορεί όλοι να είμαστε διαφορετικοί, όμως αυτή η χρονιά είχε έναν κοινό συντελεστή δυσκολίας… Αυτό μόνο θα σας πω και θα σας αφήσω να παίξουμε το καθιερωμένο μας παιχνίδι. Ποια λέξη λοιπόν είναι κοινή στα περισσότερα αλφαβητάρια;

Οι σκέψεις της Λένας Παπαληγούρα για την χρονιά που πέρασε:

Α-νάγκη. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας πεινάνε που κρυώνουν. Θυμώνω και θλίβομαι. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά το 2017 να μην υπάρχει άνθρωπος που να χρειάζεται να κοιμάται στο δρόμο, κανένας άνθρωπος που να πεινάει.

Β-ιασύνη. Όλο τρέχω να προλάβω και όλο αργώ. Τι βάσανο

Γ-ιατί; Γιατί; Γιατί; Από παιδί όλο ρωτάω

Δ-ιάβασμα. «Επικίνδυνος οίκτος» του Στέφαν Τσβάιχ. Υπέροχη αναγνωστική εμπειρία.

Ε-λπίδα. Με νύχια και με δόντια παλεύω να τη διατηρήσω. Είναι ο μόνος τρόπος να ξυπνάω το πρωί.

Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου.

Ή-λιος. Φως.

Θ-έατρο. Η δουλειά μου, που με ζορίζει, αλλά με γεμίζει χαρά.

Ι-στός. Εύκολο το μπέρδεμα, δύσκολο το ξεμπέρδεμα.

Κ-αλοκαίρι. Κρατάω καλά φυλαγμένες τις στιγμές του καλοκαιριού. Τον ήλιο και τη θάλασσα. Στα ζόρια και στις κακοκαιρίες με κάνουν δυνατή.

Λ-ένα Παπαληγούρα.

Μ-αρζαβέλ. Ο πρωταγωνιστής του έργου του Ευγένιου Λαμπίς, που κάνουμε αυτή τη στιγμή πρόβα. Ο Μαρζαβέλ και το ζωτικό του ψεύδος.

Ν-ερό. Μεγάλη και μόνιμη ανάγκη για να ξεδιψάσω.

Ξ-έρω. Δεν ξέρω, αλλά παλεύω να μάθω.

Ο-υρανός. Όταν τον κοιτάζω, γαληνεύω.

Π-αραμύθι. Όσο και αν μεγαλώνω τα παραμύθια τα έχω ανάγκη.

Ρ-οή. Την αναζητώ διαρκώς, στη σκηνή και στη ζωή μου.

Σ-ιωπή. Άλλοτε με ηρεμεί, άλλοτε με τρομάζει.

Τ-αξίδια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά τα έχω πάντα ανάγκη.

Ύ-πνος. Ξυπνώντας ένα πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα, έπειτα από έναν ταραγμένο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο έντομο (Φραντς Κάφκα).

Φ-ωνή. Αγαπώ το θέατρο που δίνει χώρο, χρόνο και φωνή σε όσους δεν τα έχουν στη ζωή τους.

Χ-άος. Το χάος μέσα και γύρω μου.

Ψ-υχή. Ταξιδεύει διαρκώς.

Ω-ραίος. Αυτός που έρχεται στην ώρα του.

Οι σκέψεις της Λουκίας Μιχαλοπούλου για την χρονιά που έφυγε:

 Α -Αλαζονεία ..αποφάσισα πως είναι η λέξη που με ενοχλεί περισσότερο

 Β-Βουτιές στην θάλασσα..στον εαυτό μου ..

 Γ-Γαλήνη..λέγεται η ηρωίδα που παίζω στην ταινία LIve Better.

 Δ-Δουλειά..γιατί αλλιώς δε γίνεται.

 Ε-Ελλάδα..χωρίς προοπτική.

 Ζ-Ζωή,όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία  ευτυχία ..

 Η-Ήλιος..,το καλοκαίρι..θάλασσα  απρόβλεπτη ..μου λείπει.

 Ι-Ίωση κάνεις δεν γλιτώνει.  

 Κ-Καλοσύνη συνάντησα ανθρώπους που γλύκαναν την ψυχή μου.

 Λ-Λουκία το όνομά μου αρχίζω να το συμπαθώ...

 Μ-Μανούλα την αγαπάμε κ ας μας εκνευρίζει

 Ν-Νεράιδες είναι μια από τις κοριτσίστικες αγάπες μου έχω συλλογή ..

 Ξ-Ξιφασκία θέλω να ξεκινήσω..

 Ο-Όπερα μ' αρέσει να ακούω τα πρωινά που ξυπνάω άκεφη..

 Π-Πατέρας μου λείπει...

 Ρ-Ράκος αισθάνομαι τον τελευταίο μήνα....

 Σ-Σούρουπο η αγαπημένη μου ώρα.. 

 Τ-Ταινίες με μανία βλέπω και χάρηκα που μόλις τελείωσα γυρίσματα για 2 ταινίες που πιστεύω πολύ..

 Υ-Υπνοςςς είμαι σε φάση που θέλω να κοιμάμαι πολύ..

 Φ-Φόβος πάντα στο πλάι μου..

 Χ-Χωρισμός η λέξη που με διαλύει..

 Ψ-Ψώνια η αμαρτία μου...

 Ω-Ωροσκόπος ιχθύς με δίδυμος  είμαστε τέσσερις ζωή να χουμε......καλή χρονιά!

Οι σκέψεις του Βασίλη Παλαιολόγου για την χρονιά που έφυγε:

 Α-Αφθονία....(σε)....να τα έχουμε όλα!!!

Β-Βιώματα...μόνο έτσι ζούμε πραγματικά!!!

Γ-Γιατί;...(το) δεν έχει πάντα απάντηση.

Δ-Δεκτικοί πρέπει να είμαστε.

Ε-Ευτέλεια....καλό είναι να την αποφεύγουμε.

Ζ-ΖΩΗ μου!

Η-Ηθική...ας την κρατήσουμε ακέραια!!!

Θ-Θ Ε Ω Ν Η ....μου λείπει!!!

Ι-Ιδανικά (τα)...σε υψηλό επίπεδο.

Κ-Κέφι...αμείωτο να είναι.

Λ-Λεφτά...καλοδεχούμενα.

Μ-Μοιράζομαι...σημαντικό για υγιής κοινωνίες.

Ν-Νίκες....οι μικρές καθημερινές, κερδίζουν τους πολέμους.

Ξ-Ξεγνοιασιά....είναι απαραίτητη.

Ο-Όραμα...αλίμονο αν δεν έχουμε.

Π-Πίστη...σε ότι θέλει ο καθένας.

Ρ-Ρήξεις...μπορεί να συμβούν μπορεί και όχι.

Σ-Σκεπτόμενοι άνθρωποι...ζουν ανάμεσά μας.

Τ-Τέλος...κάποια στιγμή έρχεται

Υ-Υπομονή...τεράστια αρετή.

Φ-Φως στις ζωές μας.

Χ-Χαρούμενες στιγμές.

Ψ-Ψυχές...γύρω μας.

Ω-Ω ...ανεστραμμένο συμβολίζει τη μονάδα ηλεκτρικής αγωγιμότητας.

Οι σκέψεις της  Ράνιας Παπαδάκου  για την χρονιά που έφυγε:

Α-"Ανάγκη...τι μυτερή βελόνα"! που λέει κ ο Shakespeare . Όλα φωτίστηκαν διαφορετικά,μέσα από το πρίσμα της"ανάγκης".Συγχωροχάρτια στον εαυτό μας κ στους άλλους

Β -Βαλίτσες ! Πολλές ετοιμάστηκαν μέσα  στη χρονιά που έφυγε.Στην πραγματικότητα ή στη σκέψη,η τάση φυγής ήταν πιο έντονη από ποτέ.

Γ -Γελαστή κ γελασμένη, αυτή ήταν η αίσθηση μου, παραφράζοντας του στίχους του 'Αλκη Αλκαίου. 

Δ-Δύναμη :Μ'αρέσει πολύ αυτό του Jimi Hendrix : "Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη,ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη".

Ε-Έρωτας,αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο !!! Το απόλυτο ξόρκι 

Ζ -Ζόρι ! Παντού ! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή κ να αγκομαχάει...

Η- Ήττα . Προσπαθώ να την αντιμετωπίζω  πάντα σαν κάτι προσωρινό,άλλωστε πάντα πίστευα οτι η ήττα κ η νίκη είναι δυο όψεις του  ίδιου νομίσματος τελικά,αν επικεντρωθείς στις λεπτομέρειες.

Θ- Θαύματα .Συντάσσομαι με τον Αntoine de Saint- Exupery που λέει οτι τα πραγματικά,κάνουν λίγο θόρυβο. Το πιστεύω ακράδαντα

Ι- Ιδιοκτησία. Βασανισμένη,πολύπαθη λέξη κ έννοια .

Κ-Καλοσύνη ! Τόσο αφοπλιστική κ ερωτεύσιμη ! Μόνο αυτήν αναζητώ πια στους ανθρώπους

Λ- Λόγια !!!! Χωρίς συγκεκριμένα ...

Μ- Μουσική. Φροντίζω κ επενδύω μουσικά έστω κ νοερά τις στιγμές μου κ ευτυχώς ακόμα τη βάζω πάντα δυνατά κ εκτονώνομαι 

Ν-Ναυάγια : Κυριολεκτικά κ μεταφορικά ασκούσαν παιδιόθεν πάνω μου,μια ακατανίκητη έλξη

Ξ-Ξανά : Μου  βγάζει μια αισιοδοξία, μια δύναμη κ μια ελπίδα  αυτή η λεξούλα

Ο-Ομορφιά : Σαν τον Βaudelaire κ εγώ ,δε μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς ,στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία . 

Π- Πάθος. Αλλιώς γιατί ;;;

Ρ-Ρατσισμός. Δεκάδες μικροί εμφύλιοι παντού,καθημερινά,γύρω μας,τόσο κοντά μας,σε τόσες πτυχές της καθημερινότητας μας που είναι σοκαριστικό κ τρομακτικό.

Σ-Σοκολάτα . Η παυσίπονη !!! Βοήθεια μας...

Τ-Τώρα. Έχοντας μια τάση να σέρνω πολύ παρελθόν μαζί μου,προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί του κ να το εκτιμήσω.

Υ-Ύλη. Υπερεκτιμημένη .Υπέρβαση . Αυτά τα τρία μαζί  !!!

Φ-"Φαίνεσθαι ". Πόσες θυσίες,πόσα θύματα  στο βωμό του...

Χ- Χαρά !!! Ανάγκη κ ευχή !!!

Ψ-Ψέματα. Τα ζωτικά τα δικά  σου τα πιο επικίνδυνα

Ω-Ώπα . Στο παρκάρισμα, στις συναλλαγές,αλλά κυρίως στο κέφι για να κάνουμε φινάλε αισιόδοξο...

Οι σκέψεις της Άνδρη Θεοδότου για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγκαλιά

Β-Βράδια δύσκολα

Γ-Γιαγιά αντίο

Δ-Διώνη-Δημήτρης

Ε-Ελλάδα κράτα γερά

Ζ-Ζωή να έχουμε

Η-Ησυχία στο πλατό

Θ-Θεσσαλονίκη at Christmas time

Ι-Ιδιαιτερότητες ...

Κ-Κύπρος!!!!!

Λ-Λίγη αγάπη παραπάνω

Μ-Μπάμπαλη στο καμαρίνι

Ν-Νέα σχέδια

Ξ-Ξύπνημα νωρίς, πολύ νωρίς

Ο-Οικογένεια

Π-Πρόβες,πρόβες....

Ρ-Ρρρρ (όπως στα κόμιξ)

Σ-Σέρλοκ Χόλμς

Τ-Τρέχουμε τώρα

Υ-Υπομονήηηη

Φ-Φιλιώ Χαϊδεμένου

Χ-Χέρια φιλικά

Ψ-Ψωμί της μαμάς το Χειμώνα

Ω-Ώρες ατέλειωτες μαζί τους

Οι σκέψεις του Αλέξανδρου Καλπακίδη για την χρονιά που πέρασε

Α –Αλληλεγγύη: Είναι αυτό που θα μας κρατήσει  όρθιους.

Β – Βλακεία: Πρέπει να την καταπολεμήσουμε.

Γ- Γέλιο: Το χάσαμε! Πρέπει να αντισταθούμε.

Δ- Δυσκολία: Δεν υπάρχει!

Ε- Ελλάδα: Όταν λέω Ελλάδα, Ελλάδα! Στην υγειά μας ρε!!

Ζ- Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια.

Η- Ήλιος: Μην μου τον σκιάζετε.

Θ-Θεοί: Πόσοι πια…???!!!

Ι- Ιμπεριαλισμός: Αυτός μας έφαγε!

Κ- Κουβέντα: Μου λείπει!

Λ- Λευτεριά: Τι ωραία λέξη!

Μ- Μίσος: Είδαμε αρκετό την χρονιά που πέρασε. Ας ελπίσουμε να δούμε λιγότερο την χρονιά που έρχεται.

Ν- Νίκη: Η νέα μου θεατρική δουλειά για το 2017! Βλέπε ΄΄Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη΄΄

Ξ- Ξένος: Όλοι ξένοι είμαστε.

Ο- Ομορφιά: Μέσα στην ψυχή μας.

Π-Παγκάκι: Η παράστασή μας!!! 

Ρ- Ρατσισμός: Άνοδος…Γιατί;

Σ-Στωικός: Παραμένω!

Τ- Ταξίδι: Καλοκαίρι του 2016: Φιλαδέλφεια, Ατλάντικ Σίτυ, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη. Τέλεια!!

Υ- Ύμνος: Στην ζωή!

Φ- Φώτα: Πολλά στην σκηνή.

Χ- Χαρά: Το Θέατρο!

Ψ- Ψέμα: Μακριά από εμάς.

Ω-Ωχ!!!

Οι σκέψεις της Κίττυ Παϊταζόγλου για την χρονιά που πέρασε:

Α- Aνάγκη και Αφοσίωση : Ο,τιδήποτε μου φαίνεται αληθινό και άξιο, πάντα βλέπω να ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Και μιαν αφοσίωση.

Β- Βαριέμαι: Τους μεγάλους μονολόγους, την αυτολύπηση, την απολυτότητα. Τον εαυτό μου, όταν κολλάει εμμονικά σε κάτι.

Γ- Γνώμες: Πήξαμε στις γνώμες. Λόγια που δεν αναλαμβάνουν ευθύνη. Μόνο οι πράξεις  έχουν νόημα.

Δ-Διαψεύσεις: Πολιτικές. Ηθικές. Συναισθηματικές. Μαζεύτηκαν αρκετές φέτος.

Ε –Ελλάδα: Δεν ξέρω πότε σε αυτή την -κατά τ’άλλα υπέροχη- χώρα θα μπορέσουμε να κάνουμε σταθερά βήματα προς κάτι, κι όχι μονίμως νευρωτικά, κυκλοθυμικά και αποσπασματικά.

   -Έμπνευση: Δεν ξέρεις πότε θα έρθει, μα πρέπει κάθε μέρα να παλεύεις να είσαι εκεί μήπως και έρθει.

Ζ- Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι. 

Η-Ηθοποιός: «Αυτός που παλεύει να συναντηθεί με κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι νεκρό»

   -Ήρωες: Όλοι όσοι ρισκάρουν. Αληθινά ρισκάρουν.

Θ- Θαύματα: Πιστεύω πολύ στα μικρά, καθημερινά θαύματα (μα και στα μεγάλα και ανεξήγητα)

 Ι-Ιστορίες: Όταν όλα έχουν ειπωθεί, μένει ο τρόπος και ο χρόνος που λέγονται οι ιστορίες για να μας αγγίξουν ξανά.

Κ- Κάφκα: «..Πήραμε τη ζωή μας λάθος», μόνο που «δεν αλλάξαμε ζωή». Το είδε όλο το παράλογο του κόσμου μας. Νιώθω χαρά μεγάλη που συμμετέχω στην παράσταση αυτή της «Δίκης» του Κάφκα, στο Θέατρο Πόρτα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Λ- Λάθη: Με αυτά προχωράμε μπροστά. Όχι με τα σωστά. Με τα λάθη και τις απώλειες.

Μ-Mαρία: Aγαπημένη φίλη και φωτεινό πρότυπο για πολλά πράγματα.

    -Mαλακότητα: Έχω μια έμφυτη αγωνία για όλα, μαθαίνω όμως τελευταία  πώς να μπαίνω  μαλακά  στα πράγματα. Στη ζωή. Και στην τέχνη.

Ν-Ντροπές: Συνεχείς. Κοριτσίστικες και ενήλικες. 

Ξ- Ξενοφοβία: Όλα ξεκινούν από την έλλειψη παιδείας και επιστρέφουν σε αυτή.

Ο-Ομάδα: Νομίζω μόνο με το «μαζί» μπορεί να γίνει κάτι. Στην ομάδα δε σημαίνει ότι ισοπεδώνονται οι προσωπικότητες, ίσα-ίσα, καθένας φέρνει τον εαυτό του στα καλύτερά του και μαζί με τον άλλον τον πάει ακόμα πιο πέρα. Όταν έχεις κοινούς κώδικες, εμπιστοσύνη, τότε ρισκάρεις να εκτεθείς κι άλλο. Να εκτεθείς μαζί με τον άλλον.

Π-Πατάρι Πρότζεκτ (Patari Project): Η απόδειξη του πώς το «μαζί» μπορεί να δημιουργήσει μαγεία. 

 Ρ-Ρουτίνα: Καταλαβαίνω πια πως, ίσως, έχει μια γλύκα και μια ασφάλεια.

Σ-Σύνορα: Aνοιχτά.

Τ-Τέχνη: Λέει κάπου ο Σεφέρης πως «η Τέχνη είναι μια απέραντη αλληλεγγύη». Σε αυτό θέλω να προσθέσω: Aν όχι έτσι, τότε ας το αφήσουμε καλύτερα.

  -Tαξίδια: Στην Αργεντινή. Στο Βιετνάμ. Στις λίμνες στον Καναδά. Μελλοντικοί αγαπημένοι προορισμοί.

Υ-Υγεία: Ένα καθόλου αυτονόητο αγαθό.

Φ-Φως: Να κοιτάς με φως ακόμα και το πιο βαθύ σκοτάδι.

Χ-Χιούμορ: Σχετικοποιεί και παρηγορεί. Ενίοτε. Το ψάχνω πολύ στους ανθρώπους.

Ψ- Ψάχνω: Άρα κάποια στιγμή θα βρω κιόλας.

Ω-  Ώπα!: Έτσι, χωρίς λόγο, για να τελειώσουμε περήφανα και με χαρά!

Οι σκέψεις της Εύας Οικονόμου- Βαμβακά για την χρονιά που έφυγε:

Α-Ανέφικτο, για αυτό που τελικά ενεργοποιείς πάντα όλες σου τις δυνάμεις.

Β-Βρικόλακας. Μικρός. Ο Ρούντιγκερ.  Όταν ήμουν μικρή ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο και αν με ρωτούσες τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα «μικρός βρικόλακας» και τρόμαζα τον κόσμο. 

Γ-Γόνατο. Σημείο ευαίσθητο του σώματος, αν δεν το προσέξεις σε αφήνει συχνά πίσω. 

Δ-Δρόμος. Πορεία  προς κάτι. Φυγή.

Ε-Έρωτας. Δικαιωματικά.

Ζ-Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις.

Η-Ήλιος. Γιατί το φως του είναι βασικός συντελεστής της ανθρώπινης ευτυχίας. 

Θ-Θέατρο. Επίσης δικαιωματικά. Έχει βαφτίσει για πάντα τα Θ μου, εξορίζοντας ακόμα και τη Θάσο και το Θάνατο από αυτά.

Ι-Ίμερος. Μυθικός θεός του έρωτα, η αγάπη του κληρονομιά από το μπαμπά μου.

Κ-Καλοκαίρι. Μετράς πάντα 9 μήνες ανάποδα για να έρθει. Το τέλος του χρόνου και ας βρίσκεται στο μέσο του. 

Λ-Λωτός. Μυστήριο φρούτο. Από όλες τις απόψεις. 

Μ-Μαύρο. Χιόνι. Δε θα μπορούσε αλλιώς. Η παράστασή μας - κάθε νιφάδα του αγάπη. 

Ν-Νησί. Ο τόπος μου, η Θάσος.

Ξ-Ξανά. Δεύτερη ευκαιρία. Δε θα πάψω ποτέ να τη ζητάω.

Ο-Όλο. Ολοκληρωμένο, τελειωμένο, άπληστο και άψογο.

Π-Πόρτα. Έξοδος, είσοδος, αλλαγή επιπέδου. Τελευταία… και θέατρο. 

Ρ-Ρακούν. Το γνωστό. Που βοηθάει στην κατανάλωση γλυκών. 

Σ-Σφυρίχτρα. Η λέξη που έβαζα πάντα στην κρεμάλα και δεν την έβρισκε κανείς.  

Τ-Τρόπος. Μέθοδος. Μονοπάτι που δύναται ασφαλώς ή επισφαλώς να οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Υ-Υπερ -θεματίζω, -βάλλω, -αναλύω. Όλα στον υπερ-θετικό.

Φ-Φιμπονάτσι.  Η αγαπημένη μου ακολουθία. Ό,τι πιο γοητευτικό έχω συναντήσει. 

Χ-Χτένα. Σύμμαχος. Θα ήθελα να γνωρίσω τον εφευρέτη της. 

Ψ-Ψάρι. Δεν ξέρω γιατί αυτό, τα φοβάμαι και λίγο. 

Ω-Ώρα. Περνάει, χάνεται, πάντα θες μια ή και πολλές παραπάνω. 

Οι σκέψεις της Μαρίας Τζάνη για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγάπη:Πήρα και έδωσα το 2016 και το «κατάλαβα» περισσότερο από τις άλλες  χρονιές.

Β- Βαρεμάρα: Βαρέθηκα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά.

Γ-Γάτος: Ένα χρόνο παρέα με τον γάτο μου τον Μπιρμπίλη.

Δ-Διακοπές: Πήγα στην Σχοινούσα με τους φίλους μου. Τέλεια!

Ε- Εξωγήινοι  Ούτε φέτος δεν ήρθαν.

Ζ- Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη.

Η-Ήλιος: Φωτοσύνθεσα όσο γινόταν.

Θ-Θάλασσα: Πολλά μπάνια.

Ι- Ικανοποίηση: Υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα.

Κ- Κρήτη: Πήγα στο σπίτι μου πολλές φορές.

Λ-  Λάθη: Καλά, κάθε χρόνο έκανα, κάνω και θα κάνω.

Μ-Μάθημα: Ένα μάθημα ήταν για μένα όλο το 16’, άσε που αντάλλαξα και πολλά μαθήματα.

Ν-Ντιβάνι: η ιντερνετική μου εκπομπή “Στο Ντιβάνι με την Τζάνη”

Ξ-Ξυπνητήρι:Κάθε πρωί χτυπάει να πάω να παίξω στο «Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι»

Ο-Ομοιοπαθητική: Βρήκα την υγειά μου!

Π-Πόρτες: Άνοιξαν καινούργιες.

Ρ-Ραβδί: Να είχα ένα μαγικό να πραγματοποιούσα όνειρα ανθρώπων

Σ-Συνεργασίες: Δούλεψα παρέα με ωραίους ανθρώπους.

Τ-Ταξίδια: Δεν πήγα στο εξωτερικό,θα πάω το 2017

Υ- Ύπνος: Άρχισα να κοιμάμαι νωρίς 

Φ-Φροντίδα: Το 2016 με φρόντισα!

Χ-Χάρος: Πήρε πολύ κόσμο φέτος.

Ψ- Ψέμματα:Αλήθεια  δεν είπα ούτε ένα!

Ω-Ώρα: Δεν βλέπω την ώρα να έρθει το 2017 να δω τι θα μας φέρει…

 Οι σκέψεις της Αρκαδίας Ψάλτη για την χρονιά που πέρασε

Α -αμνήμονας άμμος

Β -βάτραχος

Γ-γιόλο

Δ-δάσος

Ε-έρημος

Ζ-ζάφτι

Η-ήλιος

Θ-θόλος

Ι-ικέτης

Κ-καπέλο

Λ-λάφυρο λούνα παρκ

Μ-μάρτυρας

Ν-ναός

Ξ-ξίφος

Ο-όπερα

Π-πειρατής

Ρ-ρόσο αντίκο

Σ-σιρόπια

Τ-τυφλά

Υ-υφαντό

Φ-φύτρο

Χ-χιόνι

Ψ-ψηλά

Ω-ωκεανός που θα βγω

Οι σκέψεις της Νάνσυ Μπουκλη για την χρονιά που έφυγε:

Α- Αλησµονώ και χαίροµαι

Β- Bios

Γ- Γεµάτη

Δ- Δέκα β.

Ε- Εδώ παρόν

Ζ- Ζω Ή

Η- ΉλιοςΉλιοςΉλιος

Θ- Θέλετε να χορέψοµε Μαρία;

Ι- Ιρίακολακ

Κ- ΚιΚ µπόξινγΚ

Λ- Λευκάδα

Μ- Μουσική

Ν- Ντι Τζέι

Ξ- Ξξξξ

Ο- Όλα

Π- Περί φύσεως

Ρ- Ρωτώντας πας στην πόλη

Σ- Συντονίζ.ω,ονται,µος

Τ- Τώρα

Υ- Υπόθεση

Φ- Φωτιά

Χ- Χωρίς

Ψ- Ψέµµατα

Ω- Ωραία!

Οι σκέψεις του Χρήστου Καρασαββίδη για την χρονιά που έφυγε:

Α - Αγάπη: χωρίς αυτό, ούτε ανάσα

Β - Βία: στις ζωές, στις σχέσεις, στους δρόμους. Γιατί;

Γ - Γυναίκες: η έμπνευση

Δ - Δημιουργία: οφείλουμε να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο μας

Ε - Ερωτευμένο θέατρο: το ωραιότερο είδος θεάτρου

Ζ - Ζωή: ωραία

Η - Ηθοποιός: επάγγελμα κι όχι χόμπι

Θ - Θράσος: καλώς εννοούμενο, χρειάζεται πίστη στις ικανότητές μας

Ι - Ιδέες: αμέτρητες

Κ - Κάπνισμα: δυστυχώς δυσκολεύομαι πολύ να το μειώσω

Λ - Lolita Reversed: διασκευάζω ελεύθερα και σκηνοθετώ την ιστορία της Λολίτας του Ναμπόκοφ, απόν Απρίλιο, για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και υπόσχομαι πως θα καταθέσω ένα διαφορετικό θέατρο.

Μ - Μυαλό: επιθετικό κι αποκλίνον

Ν - Νομίζω: γενικώς

Ξ - Ξενοφοβία: Είναι ντροπή μας

Ο - Όραμα: μαζί με τον έρωτα, οι δυο λόγοι που ζούμε

Π - Περσινές Βροχές: ο μονόλογος που έγραψα και σκηνοθέτησα, η πρώτη μου ολοκληρωτική δημιουργία, η αρχή των πάντων, η παράσταση που νιώθω τρομερά περήφανος για το κάθε της δευτερόλεπτο

Ρ - Ρίσκο: σε οτιδήποτε

Σ - Σκηνοθεσία: δημιουργική, αλλιώς δεν έχει νόημα οτιδήποτε

Τ - Ταλέντο: το νέο

Υ - Υποκριτική: επιστήμη

Φ - Φωνές: διαφορετικές κι απαραίτητες για να πάμε μπροστά

Χ - Χωρισμοί: συμβαίνουν

Ψ - Ψυχή: όταν λείπει από μια παράσταση, αποκλείεται να είναι καλή

Ω - Ώριμος: δεν είμαι

 Οι σκέψεις της Άρτεμις Γρύμπλα για την χρονιά που πέρασε:

Α-χ. Αχ, 2016.

Β-αχ. Βαχ, 2016.

Γ-γάτα, η τελευταία μαύρη. Του Ευγένιου Τριβιζά, στο Θέατρο Άλφα Ιδέα. Το 2016 ένωσε ξανά την αγαπημένη γατοπαρέα και μας χάρισε μοναδικές στιγμές εντός και εκτός σκηνής.

Δ-δίαιτα. Άλλη μια χρονιά φεύγει χωρίς πετυχημένη δίαιτα.

Ε-εκδρομή. Τη ζητάω επίμονα ολόκληρο το 2016. Μια εκδρομή δεν μου χαρίστηκε, αλλά με αισιοδοξία κοιτάω το χάρτη και σχεδιάζω το 2017.

Ζ-ζαβολιές. Το 2016 ήταν γεμάτο από αυτές, ευτυχώς.

Η-ήθελα. Το 2016 ήθελα να… αλλά αποχαιρετάμε το δαιμονισμένο έτος και μαζί την αναβλητικότητα. Ελπίζω.

Θ-θεία. Έγινα θεία! Κλασική Ελληνίδα θεία, με τρέλα και υστερία. Το πρώτο μου ανίψι είναι το πιο όμορφο και έξυπνο μωρό του κόσμου. Δείχνω τις φωτογραφίες της συνέχεια σε όλους, τις έχω ντέσκοπ, μπακγκράουντ, στο κινητό, στο πορτοφόλι, στο ψυγείο, και δεν χάνω ευκαιρία για ρουφηχτά φιλιά σε χεράκια και μπουτάκια.

Ι-Improv/λατινικό μεν, αλλά καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να έρθει στην επιφάνεια από τότε που το Improv μπήκε δυναμικά στη ζωή μου. Μία αποκάλυψη του 2016 που χρωστάω σε αγαπημένους φίλους και με οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε γέλια μέχρι δακρύων κάθε Κυριακή βράδυ!

Κ-ουίντα. Το σπίτι που φτιάξαμε για μπαρ ή το μπαρ που έγινε σπίτι. Κυριαρχεί σε κάθε κάπα, σε κάθε μέρα και κάθε μπίρα, με τη ζεστασιά, τη χαρά και τις στιγμές που μας προσφέρει

Λ-λάθη. Γεμάτο λάθη αλλά και λαμπρές στιγμές.

Μ-μελομακάρονα. Το 2016 θα μείνει στην προσωπική μου ιστορία ως η πρώτη και ελπίζω τελευταία χρόνια που έφαγα ολόκληρο το ταψί με τα μελομακάρονα που έφτιαξα.

Ν-Ναι και. Η βασική αρχή του Improv ήρθε και προσγειώθηκε στη ζωή μου σαν κεραυνός. Λέμε ναι σε ό,τι μας έρχεται και βάζουμε δίπλα ένα και, συνεχίζοντας. Βασική οδηγία πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Ξ-απλίνι. Όλα τα Ξ οδηγούν στο μοναδικό σκυλί που με συντροφεύει και το 2016 κλείσαμε έναν καταπληκτικό χρόνο παρέα, από τότε που με περιμάζεψε από τον δρόμο και κουρνιάσαμε στο λευκό μου καναπέ, με αποτέλεσμα τίποτα πια να μην είναι το ίδιο. Αποκορύφωνα η αλλαγή του χρώματος του καναπέ, που είναι λευκός μόνο στις μακρινές αναμνήσεις.

Ο-ΟΡΕΓΑΜΩΤΟΚΕΡΑΤΟ, η λέξη μου στις περισσότερες εκπνοές.

Π-αντρειά. Το 2016 ήταν έτος γάμων. Γάμοι έγιναν, γάμοι σχεδιάστηκαν, γάμοι, γάμοι παντού! Το 2016, επίσημο έτος παντρειάς.

Ρ-αντεβού. Η μεγάλη μου αποτυχία: δεν κατάφερα να είμαι στην ώρα μου ούτε σε ένα.

Σ-υνεργάτες. Η χρονιά φεύγει και με βρίσκει πολύ πλουσιότερη σε όμορφες συνεργασίες και αγαπημένους συνεργάτες, τους οποίους ελπίζω να ξανασυναντήσω σύντομα.

Τ-ραγωδία. Η λέξη που είπα πιο συχνά μέσα στη χρονιά.

Υ-στέρνια Τήνου. Επιστροφή για λίγο στο μαγικό νησί με τις αγαπημένες μου φίλες. Δύο μέρες όαση μέσα στη χρονιά, με κοκτέιλ και αλμύρα.

Φ-ίλοι και φιλιά. Συντροφιά στις δύσκολες και στις όμορφες μέρες

Χ-ριστίνη. Το 2016 ανήκει εξ ολοκλήρου στην ανιψιά μου που ήρθε στη ζωή το Φεβρουάριο και έκτοτε στολίζει τις μέρες μας και κρατά στα μικροσκοπικά χοντροχεράκια της τις καρδιές μας.

Ψ-ιτ κοπελιά. Αυτή η μάστιγα και το 2016.

Ω-ριμότητα. Το 2016 μου πρόσφερε τη γνώση ότι δεν υπάρχουν καλές και κακές χρονιές. Όσο μεγαλώνεις τόσο τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο.

 Η λέξη ΖΩ-ΖΩΗ νίκησε και φέτος, γιατί όσο δύσκολες και αν είναι οι χρονιές μας, η ζωή πάντα θα μας ξεπερνά! 

Γιατί πολύ απλά τελικά «Ζωή: (είναι) ωραία» ή «Ζω Ή» και ας μην κάνουμε «Ζ-ζάφτι» πολλά. Ακόμα και αν δεν τηρούμε την υπόσχεση ότι «Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη». Γιατί τελικά τι είναι και η ζωή; «Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις». Με άλλα λόγια «Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι» και όμως «Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια» και δυστυχώς «Ζ-Ζόρι! Παντού! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή και να αγκομαχάει...», αλλά ερωτεύεσαι και λες «Ζ-ΖΩΗ μου!» και μπορεί και να τη λένε «Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου» και μετά πάλι «Ζωή, όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία, ευτυχία» Στο φινάλε όμως; 

«Ζ-Ζωή να έχουμε» και με«Ζαβολίες» να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! 

Το 2017 να δημιουργήσετε το αλφαβητάρι που ονειρεύεστε και σας αξίζει!