Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Να μαζέψω τα μαλλιά μου να συγκεντρωθώ!Αρκετά το έπαιξα μοιραία...»μου λέει με δόση χιούμορ το όμορφο κορίτσι, που στέκεται στο απέναντι σκαμπό απολαμβάνοντας το τσάι της.
Στην παράσταση που θα παρουσιάσετε στη μικρή Επίδαυρο, παίζεις και υπογράφεις και τη δραματουργία. Πόσο διαφορετική είναι η δραματουργική επεξεργασία σ’ αυτή την ομάδα, που δουλεύει μ’ έναν ξεχωριστό τρόπο;
Προκύπτει από την εικόνα και το σώμα. Εκεί γίνεται ένα τρελό μοντάζ, όσον αφορά και τις ιδέες που ακούγονται στις πρόβες και φιλτράρονται κι ακούγονται τελικά μέσα στην παράσταση, σε συνδυασμό με το στήσιμό τους και τα λόγια που θα ακουστούν. Όλα έρχονται και κουμπώνουν με το σώμα και τη ρυθμολογία.
Από ό,τι μου λες να υποθέσω ότι το κείμενο αλλάζει σε κάθε πρόβα;
Ναι, αλλάζει συνέχεια! Δεν είναι ότι διαβάσαμε το κείμενο κι είπαμε «Ωραία θα το κάνουμε έτσι!» Αντίθετα, κάναμε πάρα πολλούς αυτοσχεδιασμούς, ο καθένας έφερε τον δικό του τρόπο γραφής, το κείμενο είναι συλλογικό, έχει γραφτεί από όλη την ομάδα και σε κάθε πρόβα μπορεί κάτι ν’ αλλάξει ή να μετακινηθεί, ανάλογα με τις ανάγκες.
Είχες πει, ότι πριν γίνεις μέλος των Patari Project είχες παρακολουθήσει παραστάσεις τους και σου άρεσαν πολύ, γιατί σου θύμιζαν κινηματογράφο. Τώρα που είσαι, πλέον, στην ομάδα πώς το βλέπεις;
Το ίδιο μου φαίνεται! Σαν ένα αθλητικό θέατρο, ίσως και πρωταθλητικό καμιά φορά, μαζί με χορό και μουσική και το αποτέλεσμα μοιάζει με το σινεμά. Έχουμε σκηνές, μοντάζ, γίνονται αλλαγές στα πλάνα. Η Σοφία και τα παιδιά, με την τεχνική της πλατφόρμας έχουν εφεύρει ένα είδος, το οποίο συνθέτοντας πολλά διαφορετικά φτιάχνει τελικά κάτι μοναδικό.
Μου αρέσει πολύ το πως χρησιμοποιούμε τα υλικά που συλλέγουμε, για παράδειγμα την φαντασία μας.
Γιατί επιλέξατε αυτό το επικό ποίημα του Ησίοδου;
Ήταν ιδέα της Σοφίας (Πάσχου) ότι θα κάνουμε τη Θεογονία, ενσωματωμένη σ’ ένα γαμήλιο γλέντι.
Άρα θα είναι μια αισιόδοξη παράσταση, ένα γλέντι;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω...Δεν μπορώ να σας κάνω σπόιλερ (γέλια). Θα είναι ένα γλέντι σίγουρα, θα χορεύουμε...Μπορεί να χορέψετε κι εσείς. Ποιος ξέρει;
Το ποίημα ξεκινάει με τη φράση «Πρώτα, πρώτα το χάος έγινε». Τι σχέση έχεις με το χάος;
Πολλή καλή! Το εμπιστεύομαι, το αγαπάω. Μάλλον φοβάμαι περισσότερο την υπερβολική τάξη κι όχι το χάος, το οποίο έχω στο μυαλό μου, σαν μια υπερβολική μεγάλη κατάσταση, άναρχη, σαν χωνί κάπως, το οποίο όμως έχει δικούς του κανόνες, απλά δεν τους καταλαβαίνουμε. Και το θεωρώ απαραίτητο για οποιαδήποτε έκφραση δημιουργίας.
Χαώνεσαι εσύ όταν κάνεις μια παράσταση ή είσαι πιο οργανωμένη;
Είμαι οργανωμένη στα πρακτικά. Κυρίως χαόνομαι με τα απρόοπτα...
Είσαι μια ολοκληρωμένη δημιουργός και σκηνοθέτης και συγγραφέας, τελευταία είδαμε τις «Λουόμενες». Σε ποια ιδιότητα νιώθεις πιο κοντά;
Νομίζω το είπες πολύ καλά. Μου αρέσει πάρα πολύ που είμαι και στο δημιουργικό και στο εκτελεστικό κομμάτι. Αυτό με ολοκληρώνει, είναι δύσκολο αλλά και συναρπαστικό.
Τι διαφορά θα έχει αυτή η παράσταση από τις άλλες δύο των Patari Project, οι οποίες ήταν για παιδιά; Εδώ φαντάζομαι απευθύνεστε σ’ ενήλικο κοινό.
Θα στο πω αλλιώς, όταν παντρεύεται ένας συγγενής σου, στο γάμο μπορούν να συμβούν διάφορα θέματα. Θα το πάρεις, όμως το παιδί μαζί σου. Δεν θα το αφήσεις στο σπίτι κι ό,τι γίνει. Αν δει και τίποτα ακατάλληλο δεν πειράζει. (γέλια) Είναι αυτά που συνήθως κοιμούνται στην καρέκλα.
Ο Ησίοδος με τη Θεογονία επιστρέφει στα πρώτα υλικά του κόσμου. Εσένα ποια είναι τα πρώτα υλικά της δουλειάς σου;
Τα όνειρα, η φύση, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, η μνήμη κι η κοινωνία μας. Μια μίξη νομίζω της ασυνείδητης κατάστασης, που έχουμε μέσα μας όλοι οι άνθρωποι και της πραγματικότητας.
Μου είπες, πρώτα-πρώτα «τα όνειρα». Γι’ αυτό όταν βλέπεις ένα άσχημο όνειρο μένεις στο κρεβάτι για να το σκεφτείς;
Επειδή, συνήθως, όταν ξυπνάω θυμάμαι τα όνειρά μου, μετά τα σκέφτομαι κι όλας και τις περισσότερες φορές προσπαθώ και να τα σημειώνω. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Τα σκέφτομαι και τα καλά και τα κακά και μερικές φορές τα «κακά» δεν είναι τόσο τραγικά, όσο νομίζουμε. Μπορεί να τα διηγηθείς σε κάποιον και να γελάσει!
Σ’ αγχώνει ένα «κακό» όνειρο;
Παλιά με βαραίνανε, σκεφτόμουν «τι να σημαίνει αυτό;». Τώρα το βλέπω πιο χαλαρά. Λέω στον εαυτό μου «είδες μια κακή ταινία!»
Έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ υλικό ονείρων σε παράσταση;
Ναι, και οι «Λουόμενες» γράφτηκαν μ’ αφορμή ένα όνειρο, το οποίο έβλεπα πολύ συχνά...Βρισκόμουν σ’ έναν τεράστιο χαμάμ, σαν ναός ήταν και είχε κάτι ψηφιδωτά παράθυρα κι εγώ ένιωθα ότι έπρεπε να βγω από εκεί. Κι ενώ δεν έβλεπα κανέναν γύρω μου, αισθανόμουν την παρουσία κι άλλων ανθρώπων. Το θυμήθηκα πολύ μετά, από τότε που άρχισα να γράφω το έργο.
Ψυχαναλυτικά, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η ίδια ένιωθες κάποια περίοδο ότι έχεις χαθεί σ’ έναν λαβύρινθο; Ότι δεν ήξερες τι ήθελες να κάνεις;
Σε λαβύρινθο όχι, σε βάλτο θα έλεγα. Εγώ έβλεπα που ήθελα να πάω, αλλά είχα κολλήσει σε καταστάσεις, λίγο από κούραση, λίγο από θλίψη λόγω της κρίσης, ήμουν κάπως μαγκωμένη. Κι αυτή, όμως, η περίοδος φάνηκε χρήσιμη στην πορεία.
Ονειρεύεσαι ρόλους;
Όχι, ακριβώς. Όταν, όμως, έπαιξα την κακιά στους Χιονάνους, χάρηκα πολύ γιατί ήθελα πάντα να παίξω μια κακιά. Σ’ αυτή τη φάση νομίζω ότι ζητάει ο οργανισμός μου μια τρελή κωμωδία, έναν πολύ κωμικό ρόλο. Δηλαδή καταστάσεις περισσότερο, ονειρεύομαι, όχι τόσο ρόλους.
Μετά τη Μικρή Επίδαυρο σε ποια άλλα μέρη θα δούμε τη Θεογονία;
Θα πάμε στην Άνδρο στο Φεστιβάλ και τον Σεπτέμβριο στην Ελευσίνα.
Διακοπές, θα κάνεις;
Θα πάω στο νησί μου, την Ικαρία!
Πώς είναι να είσαι από την Ικαρία και να ζεις στην Αθήνα;
Είναι πολύ ενδιαφέρον. Με βρίζουν όλοι οι φίλοι μου, που ζω στην Αθήνα, τώρα και δύο κολλητές μου μένουν μόνιμα στο νησί. Μου δίνει δύναμη, όταν επισκέπτομαι την Ικαρία, είναι αυτό που λέμε «Την έχω μέσα μου».
Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας και της ευτυχίας σ’ αυτό το μέρος;
Είναι πολύ χαλαροί, όχι τόσο το καλοκαίρι, που βάζουν τα δυνατά τους για τον τουρισμό. Πέρσι, όμως, επειδή έζησα εκεί σχεδόν ένα χρόνο, έγραφα το κείμενο και διάφορα, είδα μια θεαματική διαφορά στο νησί από τον Αύγουστο στον Σεπτέμβριο. Αυτή την περίοδο, νομίζω ότι κατάλαβα πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν φανταστικό! Είναι χαλαροί, παίρνουν τον χρόνο τους, κάθονται και κουβεντιάζουν. Υπάρχει μια ευχάριστη διάθεση για επικοινωνία.
Πώς λοιπόν, ένα κορίτσι από ένα «χαλαρό» νησί, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός;
Νομίζω, ότι δεν το αποφάσισα ποτέ. Είχα πολλά ερεθίσματα, γιατί η μητέρα μου ήταν φιλότεχνη κι είναι ένας υπέροχος αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Οπότε ήρθα από πολύ μικρή σ’ επαφή με την όπερα, το μπαλέτο. Η αδερφή μου σπούδαζε μουσική. Ο πατέρας μου είναι από την Ικαρία, αλλά μεγάλωσα στους Αγίους Αναργύρους, οπότε είχαμε πρόσβαση σε καλλιτεχνικά δρώμενα.
Δεν ήσουν από εκείνα τα παιδάκια, τα οποία έπαιζαν με τον καθρέφτη;
Θα το πω μ’ αγάπη προς την παιδική μου ηλικία. Νομίζω πώς πάντα ήμουν ένα παρτσακλό! Έγραφα, έπαιζα, τραγουδούσα. Ήθελα, όμως, και να σπουδάσω, οπότε τελείωσα και ΜΜΕ. Ξέρεις όταν θες να γίνεις ηθοποιός σου λένε όλοι σπούδασε και κάτι άλλο...Έτσι κι εγώ τελείωσα δημοσιογραφία και μου αρέσει πολύ, όπως και η επικοινωνία.
Το φανταστικό ήταν ότι ξεκίνησα ταυτόχρονα και τη δραματική σχολή και την Πάντειο κι είχαν μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Ήταν σαν να έκανα το πρωί τα πρακτικά και το απόγευμα τα θεωρητικά.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;
Θα συνεχίσουμε για δεύτερη σεζόν τις «Λουόμενες» στο Skrow και θα είμαι και στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, όπου θα παρουσιάσουμε τις 4 εποχές, βασισμένο στη μουσική του Antonio Vivaldi. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει και πάλι η Σοφία Πάσχου. Παράλληλα έχω και μια συλλογή διηγημάτων, την οποία θα ήθελα να εκδώσω.
Τι διηγήματα είναι αυτά;
Είναι κάποια παραμύθια πειραγμένα, είναι κάποια άλλα που έχουν μια κοινή πρωταγωνίστρια, ένα κορίτσι. Διάφορα. Ελπίζω να βρουν σύντομα τον δρόμο της έκδοσης.
Η παράσταση “Θεογονία, ένα μεγάλο γλέντι” της θεατρικής ομάδας Patari Project σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου εμπνέεται απ’ το ομώνυμο επικό, αφηγηματικό ποίημα του Ησίοδου (7ος αι. π.Χ.) για τις απαρχές του κόσμου και φέρνει στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου την Παρασκευή 5 και το Σάββατο 6 Ιουλίου.
Συντελεστές
Σύλληψη – ιδέα: Patari Project
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Δραματουργία: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Πρωτότυπη Μουσική: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου
Ηχολήπτης: Αντώνης Παυλίδης
Μηχανικός Σκηνής: Δαμιανός Χυτήρης
Βοηθός Φωτιστή: Christopher McCourt
Βοηθός Σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη
Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης – PRO4
Οργάνωση παραγωγής: Μαριάννα Πανά
Εκτέλεση παραγωγής: Άρης Λάσκος
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης
Παίζουν (αλφαβητικά):Χαρά Κότσαλη, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης ΨυχράμηςΜουσικοί επί σκηνής: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος
Διαβάστε επίσης: