Αγαπά το θέατρο, το σχολείο και τα παραμύθια. Τα συνδύασε όλα και όταν μεγάλωσε αποφάσισε να κάνει το μάθημα της θεατρικής αγωγής στο δημοτικό σχολείο. Στο σχολείο φτιάχνει με τα παιδιά φανταστικούς κόσμους για να ζήσουν μέσα σε αυτούς. Τα βράδια γράφει παραμύθια για να τα διαβάζουμε όλοι μαζί! Από τις εκδόσεις διάπλαση κυκλοφορούν "Της μουσικής το παραμύθι" κι "Ο Άνιχνος". Τον ελεύθερο χρόνο της βλέπει παραστάσεις και σκαρφίζεται παιχνίδια για να παίξουμε με αυτές. "Μια φορά κι έναν καιρό μια παράσταση ιδέες δίνει εκατό!"
Η μαγεία ξεκινά μπαίνοντας στην αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Μια τεράστια πολύχρωμη σκηνή (σκηνικά Θάλεια Μέλισσα), κίτρινος φωτισμός (στους φωτισμούς η Στέλλα Κάλτσου) και μαξιλάρες που σε κάνουν να νιώσεις σαν βεδουίνος στην έρημο. Η 4χρονη κόρη μου είπε διασχίζοντας τον διάδρομο για να μπούμε στην αίθουσα ‘’Μαμά από εδώ ξεκινά ο παραμυθένιος κόσμος;’’.
Και πράγματι πρόκειται για έναν παραμυθένιο κόσμο. Ένα παραμύθι, που οι ηθοποιοί υπηρετούν λιτά και απέριττα όπως πρέπει να υπηρετούνται τα παραμύθια. Χωρίς πολλά φτιασίδια, με μόνο σύμμαχο το σώμα και την φωνή μας παραδίδουν το παραμύθι για να το κάνουμε δικό μας και στη συνέχεια να το αφηγηθούμε κι εμείς. Και δεν είναι παράδοξο που διάλεξαν ένα ανέκδοτο παραμύθι για να μας παρουσιάσουν. Γιατί στην ουσία τους τα παραμύθια έτσι μεταδίδονται. Από στόμα σε στόμα. Έτσι ζουν και αναπνέουν. Μέσα από τις αφηγήσεις του καθενός μας. Μοναδική συνοδοιπόρος του παραμυθιού η μουσική (Νίκος Κυπουργός), αλλά αυτή, σαν πανάρχαιη τέχνη και του λόγου της, έχει το δικαίωμα να βρίσκεται εκεί και να γίνεται ένα με το παραμύθι.
Άριστη η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου μας μεταφέρει με το διασκευασμένο από την Άνδρη Θεοδότου παραμύθι του Νίκου Καζαντζάκη στη μακρινή Ανατολή, εκεί που πάντα συμβαίνουν θαύματα. Ο δωδεκαμελής θίασος συνεργάζεται για να αποδώσει όλους τους ρόλους και αυτό που εισπράττει ο θεατής είναι η συνεργασία και ένα αρμονικό αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι ο χώρος της σκηνής που παίζουν οι ηθοποιοί είναι τόσο μεγάλος σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο του παραμυθιού κι όχι ότι παρακολουθείς παράσταση.
Πολύ πολύ παλιά, πριν ακόμα οι άνθρωποι γίνουν σοφοί όπως σήμερα, οι αλήθειες βρίσκονταν στα παραμύθια και μέσω αυτών μεταδίδονταν η γνώση του κόσμου. Αυτά ήταν η διασκέδαση και η παρηγοριά των ανθρώπων. Με παιχνίδια απλά, όπως ταιριάζει στην τέχνη του παραμυθά, προτείνουμε να συνοδεύσουμε το ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ της παράστασης.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Σαν όλα τα παραμύθια έτσι κι αυτό τελειώνει με το θρίαμβο της αγάπης. Γιατί τα παραμύθια ασχολούνται με τα σοβαρά του κόσμου με τρόπο απλό. Και τι πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από την αγάπη! «Είναι μάγος; Είναι άγγελος;» ρωτάνε όλοι στο τέλος. «Τίποτε από αυτά. Είναι ο άντρας της».
Γη και αέρας και φωτιά
Δε με σταματάνε,
Την αγάπη μου θα βρω
Κρυμμένη όπου και να ‘ναι.
Μουσική και φίλοι είναι η συνταγή
Πανικός και γέλια μέχρι το πρωί
Την ζωή θα φάμε σαν παγωτό
Και το βράδυ θα ‘ναι καταπληκτικό!
Η παράσταση αυτή… Όχι μισό λεπτό λάθος. Δεν πρόκειται για παράσταση…Θα έλεγα καλύτερα συναυλία ή πάρτυ!!!! Οι Burger Project με το γνωστό τους κέφι και με «τρέλα» απογειώνουν τη διάθεσή μας και τελικά το θέατρο μετατρέπεται σε συναυλιακό χώρο με πιτσιρίκια να χορεύουν όρθια σε ξέφρενους ρυθμούς και γονείς που (πολύ θα ήθελαν να σηκωθούν) να χορεύουν καθιστοί.
Οι Προφέσορ Cosmic, Αλ Μαλαπόλας, Έλεν Τρέλεν και Μίστερ Φίνγκερ είναι τα alter ego των κατά κόσμον Θάνου Κοσμίδη, Αλέκου Γεωργόπουλου, Έλενας Ιωάννου και Αλέξη Ιωάννου. Συνθέτουν μια παράσταση με υπόθεση…μουσική. Μας ταξιδεύουν με… μουσική. Και τελικά η λύση του προβλήματός τους βρίσκεται στη…μουσική!
Η παράσταση, είναι άκρως διαδραστική γιατί οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται! Θα χρειαστεί να βοηθήσετε αρκετές φορές τους Burger Project, αλλά μην ανησυχείτε. Δεν χρειάζεστε μουσικές γνώσεις. Το μόνο που χρειάζεστε είναι κέφι και όρεξη για παιχνίδι.
Όλη η παράσταση είναι θεότρελη κι αν θέλετε να μην σταματήσει ποτέ το κέφι έχουμε παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Φεύγοντας από το θέατρο Πόρτα ένα κορίτσι εξηγούσε σε μια φίλη του (συζήτηση 5χρονων να τονίσω) ότι « ξινίλα είναι κατσουφιά». Προσοχή προσοχή λοιπόν! Αν υποψιάζεστε ότι πάσχετε από τέτοιου είδους ασθένεια μην χάσετε την παράσταση! Είναι άμεση ανάγκη να την παρακολουθήσετε και πιστέψτε με. Θα γιατρευτείτε!
Μ ο υ σ ι κ ή κ α ι Φ ί λ ο ι
Burger Project
Από 4 έως 104 χρόνων2
2ος χρόνος
Μουσική-Σενάριο-Σκηνοθεσία: The Burger Project
Κείμενα: Θάνος Κοσμίδης
Σκηνοθετική υποστήριξη: Γιάννης Σαρακατσάνης
Κοστούμια: The Burger Project
Σκηνικά- Μάσκες -Κούκλες: Playroom
Φωτισμοί: Θάνος Κοσμίδης
Επιμέλεια ήχου: Αντώνης Νικηφόρος
Φωτογραφίες: Θοδωρής Βρανάς, Nick Zarago
Παίζουν: Αλέξης Ιωάννου (κιθάρα, τραγούδι), Θάνος Κοσμίδης (πλήκτρα, τραγούδι), Έλενα Ιωάννου (τύμπανα, φωνητικά), Αλέκος Γεωργουλόπουλος (ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά)
Μέρα και ώρα παραστάσεων: Σάββατο στις 12:00 μ.μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά (με διάλειμμα)
Σε μια παράσταση για τους φόβους το μόνο που δεν περιμένεις να ακούσεις είναι η φράση «Σβήσε το φως». Ένα κείμενο με χιούμορ, έμπνευση και ανατροπή που κάνει μικρούς και μεγάλους να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Οι συγγραφείς της ομάδας Κοπέρνικος, Έμη Σίνη και Άγγελος Αγγέλου, μας χαρίζουν μια φανταστική, τρυφερή και ξεκαρδιστική παράσταση.
Απολαυστικοί και υπέροχοι οι Ελισσαίος Βλάχος και Βασίλης Χατζηδημητράκης παραλίγο να μας «πεθάνουν» από τα γέλια. Ανταποκρίνονται άριστα σε όλους τους ρόλους (και δεν είναι και λίγοι!). Τα κουστούμια της Όλγας Μπρούμα εξυπηρετούν άριστα το πνεύμα της λιτής παράστασης.
Ιδιαίτερα εμπνευσμένη η ιδέα με το θέατρο σκιών στην παράσταση. Γιατί τελικά το σκοτάδι μπορεί να γίνει διασκεδαστικό και παιχνιδιάρικο. Γιατί λοιπόν να το φοβόμαστε;
Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ την παράσταση και μερικά παιχνίδια για ΜΕΤΑ.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Ο Μάξιμος ξεπερνά τον φόβο του, σβήνει το φως και τελικά «σβήνει» έτσι και τον φόβο των άλλων. Την ημέρα που παρακολούθησα την παράσταση παρακολουθούσε και ένα σχολείο παιδιών που είχαν φτάσει στην χώρα μας «με τις βάρκες». Βλέποντάς τα συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούν από τους φόβους τους είναι η λύση που μας δίνει το έργο. Οι φόβοι τρέφονται και μεγαλώνουν από την άγνοια και τις προκαταλήψεις. Μόνο ξεπερνώντας τους δικούς μας φόβους θα καταφέρουμε μαζί να νικήσουμε και τους φόβους των άλλων…
Χίλιους δεκατρείς θα βρεις να σου πουν δεν μπορείς
Κι ανάποδα όλα να ρθουν κοίτα μπροστά
Χέρια θα βρεις να πιαστείς
Αίθουσα Διδασκαλίας, Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Για παιδιά 4-10 ετών
Κάθε Κυριακή στις 15:00, Διάρκεια: 70 λεπτά
Εισιτήρια: € 10, € 8 (ομαδικό)
Ποτέ ξανά δεν θα’μαστε μόνοι,
άμα κοιτάμε τι μας ενώνει.
Μοιάζουμε μα είμαστε ίδιοι
Εμείς κοινό και εσείς θεατρίνοι.
Η ιστορία του «Πρίγκιπας και φτωχός» του Μαρκ Τουέιν είναι γνωστή και η υπόθεσή της έχει εμπνεύσει κατά καιρούς σενάρια ταινιών. Ένας πρίγκιπας κι ένας φτωχός που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό αλλάζουν θέσεις κι ο ένας βλέπει τη ζωή μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο πρίγκιπας ζει ανάμεσα στους φτωχούς βιώνοντας τις δυσκολίες τους, κι ο φτωχός προσπαθεί με την αναπάντεχη δύναμη που αποκτά να βοηθήσει το λαό γνωρίζοντας ποια είναι τα προβλήματά του.
Ένα έργο που μιλάει για την ανισότητα στην κοινωνία, για την αδικία και τη δικαιοσύνη, την φιλία, την αλληλεγγύη, την εξουσία και πάνω απ’ όλα δίνει την ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν με πίστη κι επιμονή. Τελικά μπορεί ο φτωχός να γίνει πρίγκιπας ακόμα κι αν όλοι προσπαθούν να τον πείσουν ότι το όνειρό του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Η σκηνοθεσία της Σοφίας Βγενοπούλου κατορθώνει να περάσει στο παιδικό κοινό τα μηνύματα του έργου. Η μουσική και τα τραγούδια του Τριανταφύλλου δίνουν ένα άρωμα μιούζικαλ στην παράσταση με στίχους που αναδιεκνύουν τις μεγάλες αλήθειες του έργου.
Τα σκηνικά της Ελ.Μανωλοπούλου, με τα χάρτινα περιγράμματα παραπέμπουν σε κόμικ και τα κουστούμια κατορθώνουν να σε μεταφέρουν στον αγγλικό 16ο αιώνα.
Ο 15μελής θίασος λειτουργεί σαν μια ομάδα και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.
Τα δυο αγόρια ξεκινούν ένα παιχνίδι που τελικά αποδεικνύεται μάθημα ζωής και για τους δυο. Γιατί τα παιχνίδια τελικά είναι πρόβες ζωής και μας βιηθούν να μπούμε στη θέση του άλλου. Ας δούμε μερικά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Το έργο είναι ένας ύμνος στην αλληλεγγύη και στο έλεος που οφείλουμε να δείχνουμε όταν βρεθούμε σε θέση ισχύος. Η αγάπη, κινητήρια δύναμη του κόσμου ετούτου, η αγάπη που μετακινεί βουνά, η αγάπη που εξυμνήθηκε σε όλες τις μορφές τεχνης, είναι κι εδώ κυρίαρχη δύναμη. Αγάπη προς τον συνάνθρωπο κι όλα μπορούν να διορθωθούν!
Οι καρδιές μας δεν χορταίνουν με μίσος,
λίγο έλεος αν δείχναμε ίσως
να γινόταν ο κόσμος αλλιώς.
Η συμπόνια μας γέφυρες χτίζει
Για να έρθουν κοντά ν’ αγγιχτούν…
Η Κάρμεν Ρουγγέρη μας συστήνει στο θέατρο Κιβωτός, τον πατέρα του βαλς, τον Γιόχαν Στράους. Η υπέροχη μουσική του αυστριακού συνθέτη ντύνει τα έξι παραμύθια και ταξιδεύει το κοινό στους χορούς των παλατιών.
Οι αξίες που μεταφέρουν τα λαϊκά παραμύθια είναι αδιαμφισβήτητες και δεν χρειάζονται ανάλυση. Η επιλογή των παραμυθιών είναι εξαιρετική. Πολύ γνωστά παραμύθια και άλλα λιγότερο γνωστά, κατανοητά και με χιούμορ, κερδίζουν τα παιδιά και τα καθηλώνουν για δυο ώρες.
Όλη η ομάδα των ηθοποιών συνεργάζεται αρμονικά και ανταποκρίνονται τόσο στο ρόλο του ηθοποιού όσο και σε αυτό του τραγουδιστή αφού το έργο βασίζεται στη μουσική. Ξεχωρίζει με την φωνή της η Άντα Αθανασοπούλου η οποία έχει και εξαιρετική χημεία με τους μικρούς θεατές.
Στα πολύ θετικά της παράστασης τα υπέροχα κουστούμια της Χριστίνας Κουλουμπή. Ειδικά οι ευφάνταστες περούκες και τα καπέλα κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Παραμύθια, παιδιά και παιχνίδι είναι μια τριάδα αδιάσπαστη. Πριν παρασυρθείτε από τη μουσική του Στράους και αφού δείτε έξι υπέροχα λαϊκά παραμύθια προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Στράους. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Κάρμεν που ένωσε τις ιστορίες τους κι έντυσε τα παραμύθια με κλασική μουσική. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):
Άντα Αθανασοπούλου, Αθηνά Δημητρακοπούλου, Ιουστίνα Μάτσιασεκ, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Αντώνης Παπαδάκης, Νικόλας Παπακωνσταντίνου, Ορφέας Τσαρέκας
Η μαγεία στην παράσταση αυτή ξεκινά από την είσοδο στο θέατρο. Δηλαδή όχι στο θέατρο, στο βαγόνι! Και μόνο ο χώρος εξάπτει την φαντασία των παιδιών, μιλάνε για ταξίδια και τρένα και αναρωτιούνται αν το τρένο είναι αληθινό (εννοώντας αν μπορεί να ταξιδέψει). Η ομάδα Κοπέρνικος έχει πια καθιερωθεί στη συνείδηση των θεατών ως η ομάδα των επιτυχιών. Και η παράσταση «Δυο ξεροκέφαλες κουτάλες» απλώς το επιβεβαιώνει.
Οι ηθοποιοί άψογοι στους ρόλους τους, έχουν ήδη κερδίσει το κοινό τους, γονείς και παιδιά, πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση. Με χιούμορ και κέφι, γεμάτοι ενέργεια, καλοσωρίζουν τους επισκέπτες, κάνουν αστεία και δημιουργούν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Πολλά συγχαρητήρια και μπράβο στους Δημοσθένη Ξυλαρδιστό, Φοίβο Συμεωνίδη και Φίλιππο Τσαουσέλη που κατορθώνουν ακόμα και τις συστάσεις για ησυχία και τις κάνουν παιχνιδιάρικα.
Η σκηνοθεσία του Γκάυ Στεφάνου εναρμονίζεται με τον χώρο και αισθάνεσαι ότι η παράσταση αυτή δε θα μπορούσε να είχε παιχτεί πουθενά αλλού εκτός από το Τρένο στο Ρουφ. Και η αίσθηση γίνεται πεποίθηση όταν το τρένο ξεκινά… Ετοιμαστείτε λοιπόν για το πιο τρελό, ξεκαρδιστικό και αναπάντεχο ταξίδι. Ένα ταξίδι που μας μαθαίνει ότι όσο μεγάλοι κι αν είμαστε, δεν τα ξέρουμε όλα. Ότι πρέπει να ακούμε, κι ότι η συνεργασία έχει πάντοτε καλύτερα αποτελέσματα. Κι αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η ομάδα Κοπέρνικος.
Ο μικρός πρίγκηπας ζητά απεγνωσμένα λίγο χρόνο για παιχνίδι, αλλά ο βασιλιάς πατέρας του επιμένει ότι το κρυφτό είναι χάσιμο χρόνου. Εμείς όμως που γνωρίζουμε την αξία του παιχνιδιού σας παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Ο βασιλιάς κατεβαίνει τελικά από το βάθρο του, αναγνωρίζει ότι δεν ξέρει τα πάντα και καταλαβαίνει την αξία της συνεργασίας και του παιχνιδιού. Μάλιστα αποφασίζει να παίξει μαζί με το γιο του. Ας γίνει η παράσταση αυτή η αφορμή να ακούσουμε τα παιδιά και να παρασυρθούμε μαζί τους στα σημαντικά της ζωής.
Ό,τι και να σου πούνε
Δυο χέρια δεν αρκούνε,
Αυτιά χρειάζονται ανοιχτά ν’ ακούνε.
Ο μεγάλος ποιητής Σαίξπηρ μπορεί να έγραψε έργα για μεγάλους, αλλά οι αλήθειες τους απευθύνονται σε όλους. Κι έτσι εδώ έχουμε το αντίστροφο των παραμυθιών (επίσης φορείς πανανθρώπινων αληθειών και διαχρονικών αξιών), ένα έργο για μεγάλους που διασκευάζεται για παιδιά. Η δικαιοσύνη, η αποδοχή του διαφορετικού, η αγάπη και η δύναμή της, το χρήμα και η φιλία είναι μερικές από τις αξίες που πραγματεύεται η κωμωδία του μεγάλου δραματουργού.
Η διασκευή του έργου από την Ελένη Βλάχου, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία, κατορθώνει να μεταφέρει τα νοήματα του ποιητικού λόγου του Σαίξπηρ με απλό τρόπο στους μικρούς θεατές. Η φράση «Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός», ο μονόλογος του Σάιλοκ για την διαφορετικότητα και η σκηνή του δικαστηρίου αποδίδονται με απλό και κατανοητό τρόπο. Ιδιαίτερη μνεία και συγχαρητήρια στην επιλογή της να μην ακουστεί η καταγωγή του Σάιλοκ. Ακούγεται μονάχα ότι είναι «από αλλού, από μακριά» και με αυτόν τον τρόπο ο Σάιλοκ γίνεται η ενσάρκωση του ξένου και διαφορετικού που στο πρόσωπό του μπορούμε να δούμε όλους όσους περιθωριοποιούνται στο πέρασμα των εποχών και σήμερα.
Η ζωντανή μουσική του Ηλία Βαμβακούση και τα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα δίνουν ζωντάνια σε ένα κλασικό έργο διατηρώντας ταυτόχρονα τη μαγεία του παρελθόντος.
Πριν ξεκινήσει το έργο, οι ηθοποιοί βρίσκονται επί σκηνής σε ρόλο παιδιών που παίζουν. Τελικά αποφασίζουν να παίξουν ένα θεατρικό έργο, τον «Έμπορο της Βενετίας». Αφού παίζουν οι ηθοποιοί, ας παίξουμε κι εμείς! Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Αν έπρεπε να κρατήσω μια σκηνή από το έργο θα ήταν εκείνη του μονόλογου του Σάιλοκ που μιλά για την διαφορετικότητα. Για δυο λόγους. Πρώτον γιατί μέσα από αυτόν τον μονόλογο ο συγγραφέας μας δείχνει την οπτική γωνία του «κακού», φωτίζοντας τις πράξεις του και τις σκέψεις του πίσω από αυτές. Δεύτερον γιατί στη σημερινή πολυπολιτισμική κοινωνία (όπως η Βενετία του Σάιλοκ) ο μονόλογος αυτός μας φέρνει αντιμέτωπους με τα δικά μας πιστεύω, τα δικά μας λάθη και τι δικές μας ευθύνες απέναντι στον διαφορετικό συνάνθρωπο.
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Η θεατρική ομάδα Μποέμ παρουσιάζει στο Θέατρο Σταθμός, το παραμύθι της Γεωργίας Παρασκευά ‘’Η επιστροφή των παραμυθιών’’ (εκδόσεις Δωδώνη). Οι ήρωες των παραμυθιών, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά πολίτες της ίδια ‘’χώρας’’ ενώνονται μπροστά στον κίνδυνο της εξαφάνισής τους από την τεχνολογία. Ενωμένοι νικούν και τελικά καταφέρνουν να κάνουν την τεχνολογία σύμμαχό τους. Γιατί ο ‘’κακός’’ στα παραμύθια (εδώ η τεχνολογία) δεν είναι ποτέ ένας μονοδιάστατος ήρωας και πάντα είναι η κινητήριος δύναμη για να ενεργοποιήσει τον ήρωα.
Από την πενταμελή ομάδα των ηθοποιών ξεχωρίζω τον Πάνο Καλατζή για τις υποκριτικές του ικανότητες. Σε ρόλο κακού, αλλά και καλού κατορθώνει να μας πείσει και ταυτόχρονα μας κάνει να γελάσουμε πολύ.
Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου προσιτή στους νεαρούς θεατές. Προσωπικά μου φάνηκε κάπως ελλιπής η μουσική επένδυση και θα ήθελα μάλλον κάτι παραπάνω σε αυτό το κομμάτι της παράστασης.
Ευχάριστη έκπληξη η εμφάνιση των ηθοποιών μετά το τέλος της παράστασης για να μιλήσουν με τα παιδιά. Άμεσοι και με χιούμορ προσεγγίζουν τα παιδιά με αγάπη και είναι εκεί για να ακούσουν τα πάντα.
Η συγγραφέας Γεωργία Παρασκευά παίζει με τα παραμύθια και τελικά μας χαρίζει ένα καινούριο παραμύθι. Ας παίξουμε κι εμείς παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
(‘’Φτιάξε τη δική σου παραμυθοσαλάτα’’, εκδ. Άμμος. ‘’Παρα-μύθοι στο μίξερ’’, εκδ.Νίκας, ‘’Με ένα ΦΙ και ένα ΠΙ φτιάχνω παραμύθια’’, εκδ.Ελληνικά Γράμματα)
Ο 5,5 ετών γιος μου μερικές μέρες μετά την παράσταση ξύπνησε ένα πρωινό και μου αφηγήθηκε ένα τέλειο όνειρο (όπως είπε χαρακτηριστικά) που είδε. ‘’Όλοι οι ήρωες των παραμυθιών ήταν λέει μαμά μαζεμένοι σε ένα σταθμό τρένου’’. Εμπρός λοιπόν ας ανεβούμε στο τρένο των παραμυθιών κι ας έχουμε την τεχνολογία αρωγό. Κι όπως λέει και το τζίνι: ‘’Να θυμάστε ότι όλοι έχουμε ανάγκη από λίγο παραμύθι’’…
Θέατρο Σταθμός
(Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα, στάση ΜΕΤΡΟ-Μεταξουργείο
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή στις 3.00μ.μ.
Από Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Όταν πάτε σπίτι όλοι
να προσέξετε
όλα γίνονται Μορμόλης
για να παίξετε.
45 χρόνια μετά την πρώτη παράσταση του θιάσου της Ξένιας Καλογεροπούλου ο Μορμόλης επιστρέφει! Ήταν συγκινητικό ότι μπροστά μου καθόταν μια κυρία η οποία είχε δει την πρώτη παράσταση με τον γιο της και τώρα έφερνε τον εγγονό της…Γιατί ο Μορμόλης είναι πάντα επίκαιρος αφού τα παιδιά είναι πάντα παιδιά και οι μεγάλοι πάντα…μεγάλοι. Αν και υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης για τους μεγάλους, όπως το ζεύγος Χαζοπέτρου που στο τέλος δείχνουν να αντιλαμβάνονται πλήρως τους ‘’κανόνες του παιδικού παιχνιδιού’’.
Ο Μορμόλης είναι ουσιαστικά το παιχνίδι των παιδιών, η φαντασία τους, και η σκηνοθεσία οφείλει να γίνει με όρους θεατρικού παιχνιδιού και αποστασιοποίησης. Οι σκηνοθέτες Γιώργος Παλούμπης και Βασίλης Κουκαλάνι πέτυχαν με την σκηνοθεσία τους να διατηρήσουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ παράδοσης (μιλάμε για ένα έργο μισού αιώνα) και σύγχρονης οπτικής.
Σε αυτό βοήθησαν πάρα πολύ θεωρώ τα σκηνικά και τα κουστούμια των Αλεξάνδρα Σιάφκου και Αριστοτέλη Καρανάνου, τα οποία παραπέμπουν στη δεκαετία του 1970 και ταυτόχρονα θυμίζουν παιδικό παιχνίδι όπου όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να μεταμορφωθούν.
Τα τραγούδια του Γιάννη Σπανού δεν χρειάζονται καμία ιδιαίτερη μνεία από εμένα. Το ‘’Μπράβο’’ του και η ανταμοιβή του είναι οι χιλιάδες παιδικές φωνές που έχουν τραγουδήσει τον Μορμόλη όλα αυτά τα χρόνια.
Η ομάδα των ηθοποιών με τα απολύτως απαραίτητα σκηνικά και κουστούμια, χωρίς υπερβολές και με πολλή φαντασία κατορθώνει να μας μεταφέρει από την αρχική ρομαντική ατμόσφαιρα του παραμυθιού στο σύγχρονο παιδικό κόσμο. Όμορφες ερμηνείες, αρμονική συνεργασία και ευχάριστο κλίμα που παρασύρει τους θεατές στα μυστικά της παιδικής ηλικίας.Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και Αντώνης Χρήστου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής!
Ο Μορμόλης δεν είναι παρά η φαντασία των παιδιών. Είναι ό, τι αυτά θέλουν να είναι. Αρχικά ένα κουτί και μετά ένα μπουρί σόμπας. Ο Μορμόλης είναι το παιχνίδι αυτοπροσώπως. Παιχνίδι ο Μορμόλης, παιχνίδια και εμείς για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Το τραγούδι που δέχτηκε το πιο ηχηρό χειροκρότημα ήταν το ‘’Με πιάνει το παράπονο και κλαίω’’. Ίσως γιατί ακόμα κι εμείς οι παρεξηγημένοι μεγάλοι αντιλαμβανόμαστε ότι λέμε περισσότερα ‘’ΜΗ’’ από όσα θα θέλαμε κι επιβάλλουμε περισσότερα ‘’ΠΡΕΠΕΙ’’ από όσα πραγματικά πιστεύουμε. Είναι σίγουρο ότι αγαπάμε τα παιδιά μας και τα ακούμε, απλώς ίσως μερικές φορές η βιασύνη της καθημερινότητας δε μας αφήνει να κάνουμε όσα θα θέλαμε και πέφτουμε στην παγίδα της ευκολίας των ‘’πρέπει και μη’’. Τι θα γινόταν όμως αν αφήναμε για λίγο τον Μορμόλη να μπει στην ζωή μας, να την ανακατέψει και να την πασπαλίσει με λίγη ζαβολιά και πολύ διασκέδαση; Και τότε όλοι οι φράχτες, μεταφορικοί και κυριολεκτικοί θα καταρρεύσουν!
Με πιάνει το παράπονο και λέω
δε θα ‘ρθει κάποτε η στιγμή
να ρίξουν τα παιδιά τους φράχτες
κάτω να μπουν και να χαρούν τη γη
Διαβάστε επίσης:
Είσαι τα δέντρα που σκαρφάλωσες, είσαι οι θάλασσες που πέρασες,
Είσαι οι δρόμοι που περπάτησες, είσαι εκείνα που ονειρεύτηκες.
Πάντα η καρδιά θα χτυπά, θα ‘σαι εκείνος που κρύβεις
Κάπου εκεί βαθιά…
Χριστούγεννα χωρίς ‘’Χριστουγεννιάτικη ιστορία’’ και Σκρουτζ είναι σαν Χριστούγεννα χωρίς…αγάπη! Αυτός είναι ο ένας λόγος που πρέπει να παρακολουθήσετε την παράσταση του Εθνικού θεάτρου. Ο δεύτερος λόγος είναι η όμορφη σκηνοθεσία, συνδυασμένη με υποκριτικό ταλέντο, εξαιρετικούς φωτισμούς και αστραφτερά κουστούμια.
Η ιστορία του Εμπενέζερ Σκρουτζ, του πασίγνωστου τσιγκούνη που απεχθάνεται τα Χριστούγεννα, έρχεται για να μιλήσει στις καρδιές όλης της οικογένειας. Μας μιλά για την αγάπη στον συνάνθρωπο αλλά και για την πορεία μας ως άνθρωποι. Που έχουμε φτάσει; Γιατί είμαστε αυτό που είμαστε; Μπορούμε να αλλάξουμε αν θέλουμε και πώς τελικά φτάνουμε να θέλουμε να αλλάξουμε; Ο Γιάννης Μόσχος επιτυγχάνει με την διασκευή και την σκηνοθεσία του να μας παρουσιάσει ένα έργο για όλη την οικογένεια. Ο καθένας θα πάρει αυτό που χρειάζεται και αυτό που μπορεί να αντιληφθεί, αλλά όλη η οικογένεια θα φύγει σίγουρα μαγεμένη από την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.
Το σκηνικό της Τίνας Τζόκα, λειτουργικό και μαγικό, παραπέμπει σε Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής της Αγγλίας. Η περιστρεφόμενη σκηνή μου θύμισε τον ‘’κύκλο’’ που κάνει η ζωή μας πολλές φορές, κι ακόμα κι αν δεν ηταν αυτή η πρόθεση της σκηνογράφου, θεωρώ ότι ένα σκηνικό που ‘’μιλάει’’ στην καρδιά του θεατή είναι ένα επιτυχημένο σκηνικό. Όσον αφορά τα κουστούμια, θα μιλήσω ως μαμά που εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι τα παιδιά δεν φοβήθηκαν τα φαντάσματα. Αν και υπήρχε η ανησυχία από μέρους των παιδιών μου για τα ‘’φαντάσματα’’ τελικά μέσα από τα εντυπωσιακά αλλά ανθρώπινα κουστούμια τους, εστιάσαμε στον ρόλο τους και όχι στην όψη τους κι αυτό θεωρώ ότι ήταν ένα μεγάλο στοίχημα που κερδήθηκε.
Μιλώντας για φαντάσματα να υπογραμμίσω ότι ήταν εξαιρετικό το σκηνοθετικκό εύρημα του τρίτου φαντάσματος. Δεν ξέρω αν τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν. Αν όμως αυτό μπορεί να συμβεί, είμαι πεπεισμένη ότι θα συμβεί από αγάπη κι όχι από φόβο. Κι ίσως τελικά οι μεγάλες αλλαγές στην ζωή μας να οφείλονται σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Θεωρώ πιο πιθανό ο Σκρουτζ να άλλαξε επειδή θυμήθηκε πώς ήταν να αγαπά κάποιον παρά επειδή τρόμαξε από ένα απόκοσμο πλάσμα.
Όλη η ομάδα των ηθοποιών είναι άψογη και άριστα συγχρονισμένη.Θα ξεχώριζα τον Χρήστο Στέργιογλου (Μπομπ Μάρλευ), τον Αλέξανδρο Μυλωνά (Σκρουτζ), τον Λαέρτη Μαλκότση (αφηγητής) και τον Παναγιώτη Παναγόπουλο (φάντασμα τωρινών Χριστουγέννων).
Θα ήταν παράλειψη σε ένα μιούζικαλ να μην αναφερθώ στην πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και στους υπέροχους στίχους του Σταύρου Σταύρου. Τέλος, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου πρόσθεσαν ένα λιθαράκι ακόμα στη μαγευτική ατμόσφαιρα του έργου, ειδικά στην εμφάνιση του φαντάσματος των φετινών Χριστουγέννων.
Και για να κρατήσει η μαγεία των Χριστουγέννων πιο πολύ προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Το εργο του Ντίκενς είναι διαχρονικό γιατί οι βαθύτερες αλήθειες του μας αφορούν ακόμα. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα από τα νοήματά του θα ήταν αυτό που το πνεύμα του παρόντος είπε στον Σκρουτζ: ‘’Αρνήθηκες κάθε ευθύνη για τον κόσμο γύρω σου, αλλά έβγαλες όσα περισσότερα μπορούσες από αυτόν’’. Φοβάμαι ότι ο Σκρουτζ δεν είναι παρά η προσωποποίηση του κόσμου μας. Ίσως αν ο καθένας μας ξεχωριστά παίρναμε την ευθύνη που μας αναλογεί, τα φετινά Χριστούγεννα να ήταν ομορφότερα για πολλούς συνανθρώπους μας. Γιατί…
Κάπου εκεί που ζει η αγάπη, έλα και κράτα μου το χέρι εκεί να με πας.
‘’Μαγευτικό!’’, αυτή ήταν η λέξη που με απόλυτο θαυμασμό ξεστόμισε ο γιος μου όταν μπήκε στην αίθουσα και είδε το σκηνικό. Στη μέση του χειμώνα, εν μέσω Αγιοβασίληδων, ξωτικών και ελάτων, το Μέγαρο Μουσικής κι ο Ηλίας Καρελάς κάνουν την διαφορά και ‘’στολίζονται’’ εξωτικά με φοίνικες, σεζ λονγκ και καρύδες.
Η υπόθεση του έργου συνδυάζει Χριστούγεννα και Χαβάη και το κείμενο, πιστό στις αρχές του θεάτρου σκιών, βρίθει κωμικών στοιχείων που έχουν να κάνουν με την σύγχρονη πραγματικότητα. Το τέλος μας δείχνει το πραγματικό νόημα των εορτών και τελικά ο κλέφτης των Χριστουγέννων…αλλά ας μην τα αποκαλύψουμε όλα!
Εκτός από τις γνωστές φιγούρες με τα ιδιαίτερα γνωρίσματα και την ντοπιολαλιά τους, θα απολαύσετε και τον Λευτέρη Ελευθερίου σε ένα (;) ρόλο έκπληξη….
Οι Burger Project ξεσηκώνουν με τον γνωστό κεφάτο χαρακτήρα τους και τις μουσικές τους. Θα έλεγα ότι κατέχουν διπλό ρόλο στην παράσταση, μουσικοί και ηθοποιοί.
Το θέατρο σκιών μαγεύει τους μικρούς γιατί το παιχνίδι με την σκιά είναι από τα πρώτα παιχνίδια των παιδιών. Ας παίξουμε λοιπόν ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή χαρούμενη και γεμάτη κέφι και μουσική (όπως οι Burger Project), μια γιορτή γεμάτη με φίλους (όπως οι φίλοι του Καραγκιόζη), με πολλά τραπέζια (που ο Καραγκιοζης εκτιμά ιδιαίτερα), μα πάνω απ’ όλα μια γιορτή για την αγάπη, την προφορά και την συγχώρεση (όπως…)
Για λίγες ακόμη παραστάσεις:
Τετάρτη 26, Πέμπτη 27,
Παρασκευή 28, Σάββατο 29 Δεκεμβρίου | 18:00
, Κυριακή 30 Δεκεμβρίου | 16:00 & 18:00
’Ποια είναι τα χαμένα παιδιά; Παιδιά που χάνονται όταν όλοι τρέχουν να σωθούν’’.
Ο Δημήτρης Αδάμης και οι μαγικές σβούρες παρουσιάζουν τον Πήτερ Παν, κάνοντάς μας κοινωνούς του βαθύτερου νοήματος του έργου στο Θέατρο Αθηνά. Ένα λογοτεχνικό κείμενο αξεπέραστης αξίας και παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας έρχεται στο σήμερα όσον αφορά την βαθύτερη ουσία του κατορθώνοντας την ίδια στιγμή να διατηρήσει τη μαγεία του παραμυθιού. Τα χαμένα παιδιά που δεν είναι τα ίδια με εκείνα του 1900 και της εποχής του J. Barrie, το αιώνιο παιδί ο Πήτερ Παν και η Γουέντυ που ακροβατεί ανάμεσα στο ρόλο της μητέρας και της αδερφής ζωντανεύουν μπροστά μας με σεβασμό στο κείμενο και ταυτόχρονα μέσα από την σύγχρονη ματιά του σκηνοθέτη Δ. Αδάμη. Εξαιρετική η ιδέα να παίξει ο ίδιος ηθοποιός το ρόλο του πατέρα και του Κάπτεν Κουκ, καθώς στα μάτια των παιδιών ο πατέρας με τις ρεαλιστικές συμβουλές του είναι πολλές φορές ‘’ο κακός’’, αυτός που τους αναγκάζει να μεγαλώσουν όταν τα παιδιά θέλουν να μείνουν για πάντα παιδιά! Ο πατέρας μπορεί να είναι ο κάθε γονιός που από τη μια παίζει με τα παιδιά, μπαίνει στον κόσμο τους, κι από την άλλη τους ‘’τραβά’’ προς την ενηλικίωση.
Τα κουστούμια εμπνευσμένα από την ομάδα Μαγικές σβούρες απόλυτα ταιριαστά με την παράσταση, λειτουργικά και χωρίς υπερβολές. Θα ξεχωρίσω τα κουστούμια των γοργονών για την εφευρετικότητά τους. Ιδιαίτερη μνεία στη μουσική επιμέλεια του Δημήτρη Αδάμη, ο οποίος μας πληροφόρησε ότι πρόκειται για παραδοσιακούς ρυθμούς από όλο τον κόσμο. Με αυτή του την επιλογή δηλώνει για άλλη μια φορά την οικουμενικότητα του νοήματος του έργου.
Ο Πήτερ Παν είναι ένα αιώνιο παιδί που αρνείται να μεγαλώσει. Το μυστικό του απλό. «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν, επειδή γερνάνε. Γερνάνε, επειδή σταματούν να παίζουν» (Oliver W. Holmes). Ιδού λοιπόν η συνταγή της αιώνιας νεότητας! Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
‘’Δεν πιστεύω στις νεράιδες’’:κάθε φορά που ένα παιδί λέει αυτή την φράση κάπου μια νεράιδα χάνεται. Αυτό μας έμαθε ο Πήτερ Παν. Κάπως έτσι καταφέραμε στην παράσταση να ‘’αναστήσουμε’’ την Τίνκερμπελ. Ας πιστέψουμε κι ας βάλουμε τα δυνατά μας να ‘’αναστήσουμε’’ όλα τα σημερινά ‘’χαμένα παιδιά’’. Γιατί κάθε φορά που λέμε ‘’δε με νοιάζει’’ κάπου ένα παιδί, σε κάποια θάλασσα ίσως, χάνεται…..Κι ο Πήτερ Παν, το αιώνιο παιδί που υπάρχει μέσα μας, λυπάται.
Μα εσύ το νου σου στο παιδί,μη χαθεί στον χαλασμό. Μαζι να δωσουμε πνοή κι η πληγή να γιατρευτει...
Διασκευή –Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αδάμης
Σκηνικά –κοστούμια: Μαγικές Σβούρες
Kίνηση: Χριστίνα Σουγιουλτζή-Αντιγόνη Λινάρδου (από την ομάδα «Κι όμως κινείται»)
Ενορχήστρωση: Γιώργος Κωνσταντινίδης
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Αδάμης
Διδασκαλία τραγουδιών: Ιωάννα Εμμανουήλ
Μάσκες – Κατασκευές: Ιφιγένεια Κωφού
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ειρήνη Καλογεροπούλου- Ρενάτα Τσιούλου
Παράγωγη: Μαγικές Σβούρες – Marossoulis Productions
Παίζουν οι ηθοποιοί: Άρης Βέβης, Μικές Γλύκας, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος, Ντέπυ Μοράρη, Νεφέλη Οικονόμου, Στέλιος Πετράκης, Χρυσαλένα Χριστοπούλου, Μαριλίζα Χρονέα
Με την φροντίδα της Ελεονώρας Μελέτη.
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Γιορτές και ευκαιρία να περάσουμε λίγο περισσότερο και ουσιαστικότερο χρόνο με τους μικρούς μας φίλους. Τι καλύτερο λοιπόν από μια επίσκεψη σ’ ένα από τα θέατρα της πόλης; Εμείς σας προτείνουμε 6 παραστάσεις και σας δίνουμε 6 σοβαρούς λόγους, για τους οποίους αξίζει να τις βάλετε στη λίστα σας αυτές τις γιορτές!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τις απολαύσουν και οι ενήλικες!
‘’Χριστουγεννιάτικη Ιστορία’’ από το Εθνικό Θέατρο γιατί… είναι Χριστούγεννα και τι ομορφότερο από το μήνυμα της ιστορίας του Σκρουζτ!
‘’Σκλαβί’’ για την εκπληκτική του σκηνοθεσία των Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου.
‘’Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν’’ γιατί με κέφι και χωρίς μεμψιμοιρία μας δείχνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποί μας.
‘’Το αγόρι με τη βαλίτσα’’ για το κείμενο, τη ζωντανή μουσική και τα μηνύματά του.
‘’Η Δόνα Τερηδόνα και το μυστικό της γαμήλιας τούρτας’’ γιατί συνδυάζει δυο εχέγγυα. Παραμυθοχώρα και Τριβιζάς.
‘’Τα Χριστούγεννα του Καραγκιόζη στην Χαβάη’’ γιατί πόσο συχνά βλέπετε τον Καραγκιόζη στο Μέγαρο Μουσικής; Καρελάς και BurgerProject για κέφι και λίγο εξωτική χαβανέζικη ζεστασιά στην καρδιά του χειμώνα!
Ξεκινήστε μ' αυτές και θα επανέλθουμε!
Διαβάστε επίσης:
Όσοι είναι γονείς έχουν βιώσει έστω μια φορά εκείνη τη στιγμή που μοιάζει με εφιάλτης. Περπατάς στο δρόμο με το παιδί σου, βλέπετε έναν ανάπηρο σε αμαξίδιο, κάποιον χωρίς χέρι, έναν τυφλό με μπαστούνι και το παιδί φωνάζει ‘’Μαμά γιατί αυτός δεν έχει χέρι;’’. Και ακούγεται πεντακάθαρα γιατί το σύμπαν έχει συνωμοτήσει και για κάποιο ανεξήγητο λόγο εκείνη η στιγμή είναι μια στιγμή απόλυτης ησυχίας. Είναι η στιγμή που θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί!
Τα παιδιά ακούνε από πολύ μικρά ότι ‘’όλοι είμαστε διαφορετικοί’’. Τους το λενε οι γονείς τους, το μαθαίνουν στο σχολείο, υπάρχουν άπειρα παραμύθια και βιβλία για την διαφορετικότητα. Όμως το πράγμα κάπου χωλαίνει. Γιατί τα παιδιά ακούνε ότι υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά δεν τους βλέπουν. Κι όταν τους βλέπουν τότε απορούν και γι’ αυτό ρωτάνε με όλη την αφοπλιστική και αμήχανη για τους ενήλικες ειλικρίνεια της παιδικής ηλικίας.
Αυτό είναι νομίζω και το κεντρικό θέμα τη παράστασης ‘’Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν’’. Η περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρία. Δεν τους βλέπουμε γιατί δεν βγαίνουν συχνά έξω. Και δεν βγαίνουν γιατί τους εμποδίζουμε. Όλοι μας. Τους εμποδίζουμε παρκάροντας στις διαβάσεις, τους εμποδίζουμε αφήνοντας περιττώματα σκύλων, τους εμποδίζουμε γιατί δεν τους διευκολύνουμε.
Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι, συνεχίζει να φέρνει τον μικρό θεατή αντιμέτωπο με σύγχρονα προβλήματα, ιδωμένα πάντα μέσα από το πρίσμα του γέλιου. Ο αποκλεισμός, ο κοινωνικός ρατσισμός, η ανισότητα και η περιθωριποίηση που υφίσταται ο μικρός Άρης στο έργο του Ρόι Κιφτ γίνονται άμεσα αντιληπτά από τα παιδιά αφού μπορούν ευκολότερα να μπουν στη θέση του Άλλου, όταν ο ‘’Άλλος’’ είναι ένας συνομίληκος που μιλά την γλώσσα τους. Να ‘’περπατήσουν με τα παπούτσια του’’ που λένε και οι Άγγλοι. Εκπληκτική και η συμβολή του έτερου σκηνοθέτη, Αντώνη Ρέλλα, ο οποίος όντας ανάπηρος ο ίδιος συνέβαλλε στο εκπληκτικό αποτέλεσμα της παράστασης. Ήταν εκεί για να υποδεχτεί τους μικρούς φίλους και με αμεσότητα και ενσυναίσθηση να τους βοηθήσει.
Η ομάδα των ηθοποιών(Βασίλης Κουκαλάνι, Μαρία Μοσχούρη, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης)ερμηνεύει άριστα τους ρόλους τους, ειδικά ο Γιώργος Κατσής στον απαιτητικό ρόλο του ανάπηρου Άρη.
Το έργο έχει ιδιαίτερη αξία αν σκεφτεί κανείς ότι γράφτηκε από έναν Άγγλο, μια χώρα που αν μη τι άλλο προσφέρει στα άτομα με αναπηρία πολύ περισσότερες διευκολύνσεις από αυτές που ‘’απολαμαβάνουν’’ στην χώρα μας. Είναι τρομακτικό και μόνο να σκεφτείς σε πόσο χειρότερη θέση βρίσκονται τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα.
Η μουσική και τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά πλαισιώνουν υπέροχα την παράσταση δίνοντας το δικό τους μήνυμα και προσθέτοντας κέφι και ζωντάνια που ξεσηκώνουν τους θεατές! ‘’Εγώ είμαι ανάπηρος κι εσύ είσαι περπατένιος, εγώ Κινέζος κίτρινος κι εσύ σοκολατένιος’’
3 Δεκέμβρη, παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ό,τι τους έχει συμβεί, μπορούμε όμως να τους διευκολύνουμε. Ας προπαθήσουμε να μπούμε στην θέση τους και να δείξουμε στα παιδιά πώς είναι να ζεις με εμπόδια. Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Η παράσταση δε δίνει λύση στο πρόβλημα της αναπηρίας. Όπως λύσεις δε δίνουν και οι διαφορετικοί χαρακτηρισμοί που κατά καιρούς προτείνονται για τα άτομα ΑΜΕΑ. Η παράσταση είναι σημαντική γιατί μας δείχνει ότι υπάρχουν, ότι είναι εδώ και είναι σαν και εμάς. Σίγουρα διαφορετικοί, αλλά σίγουρα ίσοι!
Δεν είμαστα όλο ίδιοι, αυτό είναι η αρχή
Μ’ αυτό ποτέ δεν ητανε για φόβο ή για νροπή.
Η παράσταση ‘’Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν’’ είναι καθολικά προσβάσιμη για όλους. Υπάρχει ταυτόχρονη Διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Ενδογλωσσικοί Υπέρτιτλοι για κωφούς/ές και βαρήκοους/ες καθώς και Ακουστική Περιγραφή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Τα προγράμματα διατίθενται σε μεγαλογράμματη γραφή, σε κώδικα Braille και Qr code.
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Ο Λευτέρης είναι ένα αυγό. Αρχικά…Γιατί μετά είναι ένα περιστέρι. Ένα περιστέρι δίχως ταίρι και δίχως γονείς. Γι’ αυτό και αναλαμβάνουν να το μεγαλώσουν όλα τα περιστέρια μαζί σα να ήταν δικό τους παιδί. Ο Λευτέρης μεγαλώνει και όταν έρθει η ώρα η αγάπη θα ‘ρθει να τον βρει και θα αποκτήσει ταίρι.
Ο έμμετρος λόγος κάνει το παραμύθι της Μαρίας Πλεμένου ακόμα πιο προσιτό στα πολύ μικρά παιδιά. Ένας παπαγάλος παραμυθάς μάς παρουσιάζει την ιστορία του Λευτέρη, του μικρού περιστεριού, που αν το καλοσκεφτείς μοιάζει με την ιστορία κι ενός μικρού παιδιού. Οι μικροί θεατές βρίσκουν σημεία ταύτισης με το μικρό περιστέρι. Το μπάνιο του, το τάισμά του, ο ύπνος του, οι πρώτες του λέξεις, είναι μια ρουτίνα γνωστή στα παιδιά και μέσω αυτής ο Λευτέρης γίνεται ένας προσιτός ήρωας. Βλέπουν ότι μπορεί ένα περιστεράκι (ίσως κι ένα παιδάκι;) να μην έχει γονείς και να το μεγαλώσουν κάποιοι άλλοι που θα είναι σαν γονείς του. Κι έπειτα ο Λευτέρης, όταν μεγαλώσει, θα παντρευτεί μια χελιδόνα. Πουλί είναι κι αυτή, τι κι αν δεν είναι περιστέρι; Όπως κι οι άνθρωποι όλοι άνθρωποι είναι, κι ας είναι από άλλες φυλές. Η χελιδόνα έχει κι ένα χελιδονάκι, το παιδάκι της. Κι ο Λευτέρης αποκτά έτσι μια ολόκληρη οικογένεια.
Ένα παραμύθι που θίγει με έμμεσο τρόπο και μέσα από το παράδειγμα των πουλιών θέματα διαφορετικότητας, υιοθεσίας, και αποδοχής του άλλου. Γενναιότητα, τρυφερότητα, αλληλεγγύη και όλες οι αξίες που θέλουμε να εμφυσήσουμε στη νέα γενιά περνάνε αλληγορικά με το παραμύθι του Λευτέρη.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Νάντια Δαλκυριάδου, η οποία ήταν μια από τις ηθοποιούς της παράστασης ‘’Θα βγω απ’ το αυγό’’. Καταφέρνει να καθηλώσει το αυστηρό κοινό της που ξέρει να απαιτεί ‘’μεχρι δακρύων’’. Τα σκηνικά και τα κουστούμια της Βίκυς Πάντζιου απλά, λιτά κι απέριττα όπως ταιριάζει σε ένα βρεφικό θέατρο. Χρώμα, υφάσματα και ελάχιστα αξεσουάρ που μεταμορφώνουν τους ηθοποιούς σε πουλιά. Ιδιαιτέρως η Βασιλική Ξένου και η Δάφνη Μαρκάκη κλέβουν τις εντυπώσεις σε ρόλους περιστέρας, χελιδόνας, καρδερίνας και άλλων πετούμενων!
Η διάρκεια της παράστασης ιδανική για τους πολύ μικρούς μας φίλους. Ο μικρότερος θεατής της παράστασης ήταν ένα 4 μηνών βρεφάκι που αν και κοιμήθηκε στη μισή παράσταση, στην άλλη μισή ήταν με τα μάτια στην σκηνή. Ούτε ένα κιχ δεν έβγαλε! Κι επειδή οι θεατρόφιλοι φαίνονται από μικροί μην διστάσετε να πάτε με το μικρό σας. Η παράσταση ενδείκνυται για θεατές από 1,5 έτους!
Οι πολύ μικροί μας φίλοι θα χαρούν ιδιαιτέρως να παίξετε μαζί τους ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση. Άλλωστε η ζωή τους είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Κι έτσι ο Λευτέρης συνεχίζει το δρόμο του κι η Μαριγώ, η περιστέρα που τον μεγάλωσε, καμαρώνει δίπλα του. Ο Λευτέρης που μεγάλωσε τόσο γρήγορα, μέσα σε μια στιγμή. Το τελευταίο τραγούδι της παράστασης μας θυμίζει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από τα παιδιά μας. Ας περνάμε μαζί τους όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε!
Ένα τόσο δα αυγό
Στην καρδιά μου να τρυπώσει
Να με μάθει ν’ αγαπάω, να γελώ…
Από την Σπυριδούλα Μπιρπίλη
‘’Κάποτε πολύ παλιά τότε που τα παραμύθια τα έγραφαν ακόμα με το χέρι’’….Τότε συνέβη η ιστορία που είδαμε στο θέατρο Πόρτα. Κάποτε πολύ παλιά που όλα ήταν απλά κι όχι απλοϊκά, τότε που η ομορφιά δεν βρισκόταν στο ‘’πολύ’’ και στο φαίνεσθαι αλλά στην ουσία. Κι η σκηνοθετική προσέγγιση του Θωμά Μοσχόπουλου και της Σοφίας Πάσχου τιμά αυτήν ακριβώς την ευγένεια της απλότητας. Ένα θέατρο χωρίς μικρόφωνα και φιοριτούρες, μια παράσταση που βασίζεται στον ηθοποιό, στο σώμα του και την φωνή του. 18 χρόνια μετά, το παραμύθι της Ξένιας Καλογεροπούλου ‘’Το σκλαβί’’ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος), ξαναγυρίζει σπίτι του και μας γεμίζει χαρά.
Η μουσική του Νίκου Κυπουργού σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου σε ταξιδεύει στην παράδοση. Νανουρίζεσαι μαζί με τα νεογέννητα, γλεντάς μαζί με τους νεόνυμφους, ταξιδεύεις με τη μουσική τους στον κόσμο του παραμυθιού γιατί τελικά ‘’Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να χωνεύουμε τον χρόνο’’, όπως είχε πει κι ο Βρετανός ποιητής Auden.
Αν όμως έπρεπε να διαλέξω και να γράψω μόνο για ένα στοιχείο της παράστασης θα ήταν σίγουρα τα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου. Είναι συγκλονιστικό πώς ένα κομμάτι ύφασμα μεταμορφώθηκε σε ό,τι χρειάζονταν οι ηθοποιοί. Ένα κομμάτι ύφασμα, που κυριολεκτικά ‘’παίρνει ζωή’’ αφού ακόμα και ‘’ρόλο’’ έχει μέσα στην παράσταση!
Οι ηθοποιοί δίνουν όλο τους το είναι. Μεταμορφώνονται σε μια στιγμή από τον ένα ρόλο στον άλλο, από αφηγητές σε ηθοποιούς, από ήρωες σε στοιχεία της φύσης, από σύγχρονούς μας σε ανθρώπους μιας άλλης εποχής, μακρινής.
Κάποτε πολύ παλιά όταν ήμασταν παιδιά μας άρεσε πολύ να παίζουμε. Με αφορμή ‘’Το σκλαβί’’ ας παίξουμε μαζί με τα παιδιά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
Η ζωγραφιά της Λένας Παπαληγούρα μ΄ένα σκηνικό θέατρου και την ίδια να απαντά στο ερώτημα "Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;"Η ίδια έχει δηλώσει ότι είχε δει το πρώτο ανέβασμα του έργου σε παιδική ηλικία και είχε μαγευτεί.
ΜΕΤΑ…
Παραμύθια και πάλι παραμύθια, για πάντα παραμύθια! Κρύβουν μέσα τους την σοφία του κόσμου, μεταδίδουν με τρόπο κατανοητό μεγάλες αλήθειες. Κι όπως λέει η Ξένια Καλογεροπούλου ‘’ Όλοι τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια… Τα λαϊκά παραμύθια διατηρούν την αξία τους με την απλοϊκότητά τους και τα μαγικά τους μυστικά’’. ‘’Το σκλαβί’’ είναι μια παράσταση που ο καθένας ανάλογα με την ηλικία του και τις εμπειρίες του θα πάρει αυτό που χρειάζεται. Σίγουρα όμως όλοι θα πάρουν την ικανοποίηση μιας αξιοζήλευτης σκηνοθεσίας και ενός εκπληκτικού υποκριτικού ταλέντου.
18 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, το θρυλικό Σκλαβί της Ξένιας Καλογεροπούλου, επιστρέφει από τις 28 Οκτωβρίου στο ΠΟΡΤΑ, σε συν-σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου.
Παίζουν:Ντένης Μακρής, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Τζωρτζίνα Λιώση, Βάσια Ζαχαροπούλου, Ελένη Βλάχου, Παντελής Βασιλόπουλος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Φοίβος Συμεωνίδης
κάθε Κυριακή 11:00 & 15.00
Η Δόνα Τερηδόνα δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι μια κυρία πασίγνωστη! Το ίδιο και οι κυρίες Μαρία και Σπυριδούλα Παπαγεωργίου, που χρόνια τώρα μας χαρίζουν μαγικές στιγμές στην Παραμυθοχώρα.
Μια παράσταση κουκλοθεάτρου που χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους. Κουκλοθέατρο με κούκλες muppet, θέατρο, μαύρο θέατρο και θέατρο σκιών, όλα αρμονικά δεμένα μεταξύ τους ζωντανεύουν το παραμύθι της Δόνας Τερηδόνας. Τα σκηνικά αλλάζουν μπροστά στους θεατές για να μεταφερθούμε από τον πύργο της Δόνας Τερηδόνας, στο ζαχαροπλαστείο κι έπειτα στην κρεβατοκάμαρα που κρατείται φυλακισμένη η Λουκία.
Οι κουκλοπαίχτριες καλοσωρίζουν άψογα τα παιδιά και φροντίζουν να προετοιμάσουν τους μικρούς θεατές και να εξαφανίσουν τυχόν φόβους. Και στο τέλος κουκλοπαίχτριες, κούκλες και θεατές γνωρίζονται και φωτογραφίζονται.
Η επίσκεψη σε μια Δόνα απαιτεί προετοιμασία. Για μια Δόνα Τερηδόνα δεν υπάρχει καλύτερη προετοιμασία από τα παιχνίδια. Παιχνίδια λοιπόν για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Προσοχή μην φάτε πολλά γλυκά γιατί η Δόνα Τερηδόνα είναι εκεί μετά την παράσταση, έτοιμη να εισβάλλει στα δόντια σας. Καλή σας διασκέδαση!
Η ταυτότητα της παράστασης
Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς
Σκηνοθεσία – Σχεδιασμός κούκλας – κουστουμιών – σκηνικών: Μαρία Παπαγεωργίου & Σπυριδούλα Παπαγεωργίου
Χορογραφίες: Δήμητρα Κρητικίδη
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Ηχοληψία: Γεωργία Ηλιοπούλου
Παίζουν: Μαρία Παπαγεωργίου & Σπυριδούλα Παπαγεωργίου
Πότε: Κάθε Κυριακή στις 12:00, καθημερινές για σχολεία
Εισιτήρια: 10€
Απαραίτητη η κράτηση θέσης!
Παραμυθοχώρα
Αναπαύσεως 14 & Τυρταίου 1
Τηλέφωνα κρατήσεων: 2109216346, 6936655925 & 927
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να ακούσετε το παραμύθι!
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
-Μια φορά κι έναν καιρό πριν από πολλά πολλά πολλά χρόνια ζούσε ο παππούς Αριστοφάνης.
- Μαμά έχει πεθάνει τώρα;
- Ναι γιατί ήταν πολύ γέρος και έχουν περάσει πολλά χρόνια.
- Αλλά τα παραμύθια του πώς τα ξέρουμε;
Κάπως έτσι ξεκίνησε η παράσταση για εμάς. Και κάπως έτσι ανοίγεται μια πόρτα για να εξηγήσεις στα παιδιά τι είναι θέατρο. Είναι η ίδια η ζωή, είναι οι ανάγκες, οι χαρές και οι λύπες των ανθρώπων που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν ίδιες. Είναι οι αξίες και τα ιδανικά που παραμένουν αναλλοίωτα.
Η εξαιρετική διασκευή του Δημήτρη Ποταμίτη ανεβαίνει στη σκηνή σε απόδοση και σκηνοθεσία της Νανάς Νικολάου, η οποία βάζει την υπογραφή της προσθέτοντας στο κείμενο σύγχρονες αναφορές. Η κωμωδία οφείλει να συνδιαλέγεται με την εποχή της και να ‘’ενοχλεί’’. Από όλες τις επίκαιρες αναφορές του έργου θα κρατήσω τις φωτογραφίες των παιδιών του πολέμου, τις εικόνες αυτές που σαν μαχαίρι στην καρδιά ήρθαν μπροστά μας για να μας ‘’ενοχλήσουν’’ και να αναλογιστούμε πόσα λάθη συνεχίζουμε να κάνουμε εμείς οι μεγάλοι…
Ο Μέμος Μπεγνής και ο Νίκος Ορφανός μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς της παράστασης επικοινωνούν άριστα με τους μικρούς θεατές, και μεταδίδουν κέφι και ζωντάνια. Με σεβασμό στα παιδιά, αντιμετωπίζουν την παράσταση όχι ως ‘’δουλειά’’ αλλά ως επικοινωνία και μάθηση.
Τα σκηνικά και ιδιαιτέρως τα κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη ενώνουν τις ιστορικές εποχές της Ελλάδας. Αρχαία ελληνικά κοστούμια, φουστανέλες, αστική μόδα και στρατιωτικές στολές. Οι στολές των πουλιών εντυπωσιακές και μαζί με τις εξαιρετικές χορογραφίες της Αρετής Μώκαλη βλέπεις μπροστά σου πουλιά κι όχι ανθρώπους.
Η μουσική του Γιάννη Ζουγανέλη ξεσηκώνει μικρούς και μεγάλους. Μεγάλη θαυμάστρια ένα κοριτσάκι γύρω στα 3, με το που άκουγε την εισαγωγή από τα μουσικά κομμάτια ξεκινούσε ενθουσιασμένη να χειροκροτά.
Στα αρνητικά της παράστασης θα έβαζα την διάρκειά της. Μαζί με το διάλειμμα φτάνει τις 2,5 ώρες, και μικρότερα παιδιά ίσως κουραστούν.
Παραμύθια και παιχνίδια πάνε μαζί γι’ αυτό κι έχουμε να σας προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ τις ‘’Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη’’.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Ο Αριστοφάνης έκανε πολιτική μέσα από το θέατρό του θέλοντας να αφυπνήσει τους συμπολίτες του. Ο Δημήτρης Ποταμίτης πίστευε στο θέατρο για παιδιά προσδίδοντας πολιτική διάσταση σε αυτό. Είχε χαρακτηριστικά πει: «Με το θέατρο για παιδιά, προετοιμάζεται ο αυριανός καλός θεατής, ο αυριανός ευσυνείδητος πολίτης, αλλά κυρίως ο αυριανός πρωθυπουργός της Ελλάδας».
Η παράσταση παίζεται κάθε Σάββατο στις 14:30 και κάθε Κυριακή στις 11:30 στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού -Ελληνικός Κόσμος περισσότερες πληροφορίες εδώ
Από τη Σπυριδούλα Μπιρμπίλη
…κι εμείς καλύτερα! Έτσι τελειώνουν τα παραμύθια γιατί μετά αρχίζουν τα καλύτερα. Η δική μας ζωή είναι καλύτερη από των παραμυθιών γιατί την επιλέγουμε εμείς, γιατί την ζούμε όπως θέλουμε γιατί ακόμα κι αν στα παραμύθια υπάρχει ‘’η καλύτερη πολιτεία του κόσμου’’ εμείς θέλουμε να εξερευνήσουμε τον δικό μας κόσμο.
Ο Τζιμ ζει στην καλύτερη πολιτεία του κόσμου, με τα καλύτερα παγωτά και τα καλύτερα παπούτσια, αλλά είναι λιγάκι ανικανοποίητος. Του αρέσουν όλα αυτά αλλά θα ήθελε να γίνει ξερευνητής και να δει κι άλλα πράγματα, να εξερευνήσει κι άλλους τόπους. Κανείς δε συμμεριζεται τις ανησυχίες του αλλά όλα αλλάζουν όταν ένας παράξενος ταξιδιώτηςεπιβεβαιώνει τις υποψίες του ότι εκεί έξω, μακριά από την καλύτερη πολιτεία του κόσμου, υπάρχει το διαφορετικό! Κάπου αλλού το γιουκαλίλι κι όχι το πιάνο είναι το καλύτερο όργανο του κόσμου, κάπου μακριά υπάρχει το παγωτό σοκολάτα και σε κάποια χώρα υπάρχουν παπούτσια χωρίς κορδόνια! Ο Τζιμ θα πρέπει να λύσει ένα γρίφο για να βρει το χαμένο βιβλίο της γνώσης. Θα τα καταφέρει ή τελικά ο αρχηγός της πολιτείας θα το βρει πρώτος και θα το καταστρέψει;
Το πρωτότυπο κείμενο της ομάδας Ντουθ μιλά στις καρδιές παιδιών και μεγάλων. Μιλά για την ανάγκη μας να ‘’φύγουμε’’ και να ψάξουμε τις δικές μας αλήθειες. Να ταξιδέψουμε, να εξερευνήσουμε και να ανακαλύψουμε καινούρια πράγματα. Μιλά για το διαφορετικό και κατά πόσο το αποδεχόμαστε, αλλά και για την εξουσία (γονεϊκή, πολιτική, διδασκαλικη;) που διεκδικεί το αλάθητο. Πού βρίσκει τελικά ο Τζιμ την σοφία; Μα φυσικά σε ένα βιβλίο, δηλαδή στη γνώση. Για να φτάσει σε αυτό χρειάζεται να επιστρατεύσει την φαντασία του και φυσικά χρειάζεται και…χρόνος. Γιατί όλα τα σπουδαία επιτεύγματα χρειάζονται χρόνο!
Οι τρεις ηθοποιοί, Γιάννης Λατουσάκης, Γωγώ Παπαϊωάννου και Δημήτρης Αποστολακίδης, ενσαρκώνουν αριστοτεχνικά και τους δέκα ρόλους του έργου. Με όρους θεατρικού παιχνιδιού και με ελάχιστα υλικά μέσα κατορθώνουν με την φωνή, το σώμα και την κίνηση να μας μεταφέρουν στο σχολείο, τα μαγαζιά, την πλατεία και την βιβλιοθήκη της πολιτείας. Τα κουστούμια τα και τα σκηνικά της Αλεξίας Χρυσοχοϊδου είναι πράγματι μαγικά παραπέμποντας σε εικόνες βιβλίου. Έχεις την αίσθηση ότι είναι ήρωες παραμυθιού που μόλις ξεπήδησαν από τις σελίδες του βιβλίου για να συνεχίσουν μετά το ‘’..κι εμείς καλύτερα’’. Η μουσική και τα τραγούδια που ακούγονται επί σκηνής παρασύρουν μικρούς και μεγάλους. Εκπληκτική η σκηνοθεσία των Βάσια Ατταριάν και Μυρτώ Μακρίδη, καθηλώνει στη θέση τους παιδιά από 3 ετών χωρίς να τα υποτιμά ως θεατές.
…κι εμείς καλύτερα, λοιπόν αλλά τι μπορεί να συμβεί ΠΡΙΝ από αυτό και τι ΜΕΤΑ;
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Βραβευμένη ζωγραφία Σοφίας Φάσσου από το 8ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων με θέμα "Πώς φαντάζομαι το μέλλον"
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν η καλύτερη πολιτεία του κόσμου. Αλλά υπάρχουν κι άλλες πολιτείες εκτός από αυτή, υπάρχουν πολλά διαφορετικά πράγματα εκεί έξω, πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Ο Τζιμ που ήθελε να γίνει εξερευνητής έχει ξεκινήσει το ταξίδι του, ας ξεκινήσουμε κι εμείς τη δική μας διαδρομή και ίσως έτσι να ζήσουμε όλοι καλύτερα…..
Μουσικοθεατρική παράσταση για παιδιά 3-9 ετών
ΚΕΙΜΕΝΟ - ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ: Ομάδα ΝΤΟΥΘ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βάσια Ατταριάν - Μυρτώ Μακρίδη
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ - στίχοι: Δημήτρης Τάσαινας
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ - Χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
ΣΚΗΝΙΚΑ - ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Αλεξία Χρυσοχοΐδου
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Τάσος Παλαιορούτας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Ευτυχία Βλάχου
ΑΦΙΣΑ: Δήμητρα Αδαμοπούλου
ΠΑΙΖΟΥΝ: Γιάννης Λατουσάκης, Γωγώ Παπαϊωάννου.
ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ: Δημήτρης Αποστολακίδης
Κάθε Κυριακή στις 11:30 στη βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής
Διάρκεια: 70 λεπτά
Εισιτήρια: € 8 (παιδικό), € 10
Οι Patari Project μας έχουν συνηθίσει στις απροσδόκητες διασκευές γνωστών παραμυθιών. Με ματιά φρέσκια, νεανική, χιουμοριστική, και πάνω απ’ όλα μουσική, τα παραμύθια μεταμορφώνονται στα χέρια τους. Ευρηματική η σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου, γεμάτη κίνηση και μουσική και με το θεατρικό παιχνίδι να αντικαθιστά τα σκηνικά. Οι ηθοποιοί υπέροχοι σε άψογη συνεργασία μεταξύ τους δίνουν ένα αποτέλεσμα αρμονικό και τέλεια δουλεμένο. Στην παράσταση αυτή δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές και δεύτεροι ρόλοι, γιατί νιώθεις πώς αν λείψει ένας το αποτέλεσμα δε θα είναι το ίδιο. Σαν εξαρτήματα μιας μηχανής που δουλεύει μόνο όταν όλα είναι στην θέση τους. Ομάδες σαν τους patari project υπηρετούν το παιδικό θέατρο στην καλύτερη έκφανσή του με πλήρη σεβασμό σε μικρούς και μεγάλους θεατές.
Η παράσταση θα παίζεται μέχρι 1/4