Βασίλης Μαυρογεωργίου

ΜΟΤΕΛ

Πρεμιέρα

Παρασκευή 8 Απριλίου 2022

Κάπου μακριά, στη μαύρη ερημιά υπάρχει ένα φτηνό μοτέλ. Κάποιοι άνθρωποι ζουν σ’ αυτό, κάποιοι πεθαίνουν, και κάποιοι είναι απλώς περαστικοί. Γύρω του ένα πυκνό δάσος, μια σκοτεινή λίμνη και μια μικρή πόλη, γεμάτη μυστικά. Οι κάτοικοι ζουν μια απλή ζωή, κι έχουν μεταξύ τους μια άρρητη συμφωνία: κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά που όλοι ξέρουν. Όμως χρειάζεται μόνο ένα μικρό σπρώξιμο για να διαλυθεί μια ολόκληρη κοινωνία.

Μια νέα γυναίκα δολοφονείται στο δωμάτιο νούμερο πέντε και γίνεται η πέτρα που ταράζει τα νερά της λίμνης και φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες θαμμένες πολύ βαθιά. Από αυτές που κρύβουμε κι από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Το νέο έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου κινείται από τους αντιήρωες. Ένα κορίτσι που φαίνεται λίγο επικίνδυνο, λίγο διαταραγμένο στα μάτια των “φυσιολογικών”. Ένας άντρας που κάνει ένα περίεργο επάγγελμα, περιπλανιέται από τόπο σε τόπο, και αναλαμβάνει να “επιδιορθώσει” χώρους όπου έχουν γίνει άγρια εγκλήματα. Οι δυο τους βάζουν σε δοκιμασία τις συμβάσεις της κοινωνίας που τους περιβάλλει. Ξετυλίγουν το νήμα της ιστορίας από τον σκληρό ρεαλισμό στη μαγεία της κάθαρσης.

Κείμενο- Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Μουσική: Νίκος Κυπουργός

Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης\

Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου\

Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος

Σκηνική Πάλη: Θάνος Δερμάτης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή

Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου

Κατασκευή Σκηνικού: Νίκος Δεντάκης

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Εκτέλεση Παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου

Παίζουν: Νίκος Αλεξίου, Κλέλια Ανδριολάτου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Ελευθερία Παγκάλου, Χρήστος Σαπουντζής

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη 7μμ, Πέμπτη 9μμ, Παρασκευή-Σάββατο 8.30μμ., Κυριακή 6μμ.

Τιμές εισιτηρίων:

18 ευρώ/ 14 ευρώ μειωμένο/ 12 ευρώ ομαδικές κρατήσεις/ 3 ευρώ ατέλεια

Ειδικές τιμές:

Τετάρτη γενική είσοδος 14 ευρώ

Πέμπτη γενική είσοδος 12 ευρώ

Διαβάστε επίσης:

Βασίλη Μαυρογεωργίου: Τι Κόλλημα Έχεις Φάει Με Τα Ισπανικά Έργα;

Προμηθέας Δεσμώτης

Του Αισχύλου

Η γένεση. Το λίκνο της ζωής. Αρχαϊκές θεότητες, με το αγριότερο πρόσωπο της φύσης, κυβερνούν την γη προκαλώντας κοσμογονικές αλλαγές. Χτίζουν τον κόσμο από την αρχή. Θέτουν τα θεμέλια για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Μα ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός ακόμα στα πόδια αυτών των συμπαντικών δυνάμεων. Απροστάτευτος μπροστά σε ανηλεείς θεούς, με την φλόγα του Προμηθέα να σιγοκαίει στα χέρια του. Τι συμβολίζει όμως αυτή η φλόγα; Την νόηση; Τον ορθό λόγο; Την απελευθέρωση από τα δεσμά του ενστίκτου;

Και τι έπραξε τελικά ο άνθρωπος με το δώρο του Προμηθέα; Μετά τον “ανθρωπισμό”, τις ιδέες του Βολταίρου, την αποκαθήλωση του θεού, την βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση, στην αυγή μιας αβέβαιης εποχής, ο άνθρωπος χάνει σταδιακά την πίστη στον εαυτό του. Στον καθρέφτη αντικρίζει την αιτία κάθε κακού. Είναι άραγε η “Βία” και το “Κράτος” οι μοναδικοί θεοί που αναγνωρίζει η σύγχρονη κοινωνία; Ο Προμηθέας ακόμα καρφωμένος στα βάθη του χρόνου, με ένα αρπακτικό να του κατασπαράζει τα σωθικά, αποτελεί ως εικόνα τον ακρογωνιαίο λίθο της συνείδησης μας. Ένα ατελείωτο μαρτύριο σφηνωμένο στην βάση του κρανίου μας.

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Κίνηση: Πάρης Μαντόπουλος

Σκηνικά: Νίκος Μαραμαθάς

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Μουσική: Γιώργος Φουντούκος

Φωνητική Διδασκαλία: Ρηνιώ Κυριαζή

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Καλή Βοικλή

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Θανάσης Δόβρης

Αριάδνη Καβαλιέρου

Μιχάλης Πανάδης

Διαλεχτή Πουρσανίδου

Σωτήρης Τσακoμίδης

Ημέρες και Ώρες παραστάσεων

Δευτέρα, Τρίτη 21:15

Διάρκεια Παράστασης: 70’

Διαβάστε επίσης:

Βασίλη Μαυρογεωργίου: Τι Κόλλημα Έχεις Φάει Με Τα Ισπανικά Έργα; 

 Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

φωτογραφίες για το texnes-plus Χριστίνα Δενδρινού

Μπήκε στις ζωές μας μέσω ενός αντιπαθητικού εντόμου, όταν το 2005, έγινε ευρύτερα γνωστός με τη θρυλική «Κατσαρίδα» του, όπου πέρα από το κείμενο, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου υπόγραφε τη σκηνοθεσία και πρωταγωνιστούσε στην παράσταση.

Από τότε, ο Βασίλης δεν σταματάει να μας εκπλήσσει. Τα τελευταία έξι χρόνια, ως καλλιτεχνικός διευθυντής στο Skrow, έχει δώσει μια άλλη πνοή στη γειτονιά του Παγκρατίου. Στην Αρχελάου, με φόντο τον εκπληκτικό βράχο, έχουμε απολαύσει, εξαίσιες παραστάσεις, με τελευταία την «Αρχή του Αρχιμήδη».

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου είναι ένας αεικίνητος καλλιτέχνης, ο οποίος δουλεύει μεθοδικά ως συγγραφέας («Η τεράστια Έκρηξη»), ως σκηνοθέτης («Η αρχή του Αρχιμήδη», «Κατάδικος») ή συνεργάτης σκηνοθέτης («Δούλες», «Η Λίλα λέει» αμφότερα σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρης στο Θέατρο Τέχνης), ως ηθοποιός («Χελιδόνι») αλλά κι ως καθηγητής στην Αρχή της Νέλλης Κάρρα. Μιλώντας μαζί του καταλαβαίνεις από το πρώτο λεπτό πως έχεις απέναντι σου έναν ολοκληρωμένο καλλιτέχνη και συνάμα έναν πολύ ζεστό άνθρωπο με άποψη για την κοινωνία, τους ανθρώπους και το θέατρο.

Συναντηθήκαμε, ένα ζεστό μεσημέρι στο Skrow κι αφορμή γι’ αυτή την κουβέντα μας, ήταν η νέα του παράσταση «Κόντρα στην Ελευθερία», που θα δούμε από τις 2 Ιουλίου στην Πειραιώς 260.

Τι είναι αυτό που σε τράβηξε στη δραματουργία του Καταλανού συγγραφέα Εστέβα Σολέρ;

Το κείμενο του Εστέβα Σολέρ το επέλεξα ανάμεσα σε μια λίστα από έργα που μου έδωσε να διαβάσω η Μαρία Χατζηεμμανουήλ, προτού καν σκεφτώ που και πως θ’ ανέβαινε. Αυτό που μου αρέσει σε έργα σαν αυτό είναι πως δημιουργούν ένα δικό τους σύμπαν με δικούς τους κανόνες. Ο τρόπος γραφής του έργου μου θύμισε την πολιτική χροιά που έχουν τα  ευρωπαϊκά κόμιξ. Το έργο έχει μια «ραδιενέργεια».

Μιλάει για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα με έναν τρόπο πολύ προφανή, δεν μένει τίποτα κρυφό κι εκεί είναι το παράλογο. Νομίζω ότι ο Σολέρ δε θέλει να κάνει ένα διδακτικό θέατρο, αλλά να σαρκάσει όλα αυτά που συμβαίνουν και να τα δείξει στην υπερβολή τους. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι χαρακτήρες δεν βλέπουν σαν αστείο όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά τα βιώνουν ως πολύ τραγικά.

Ο τρόπος γραφής του έργου είναι πιο κοντά στον ρεαλισμό ή σε μια  στρεβλή πραγματικότητα;

Ενώ μιλάει με πολλή αμεσότητα για όλα αυτά που συμβαίνουν, κουνάει λίγο την πραγματικότητα στο σύμπαν που πλάθει. Σε μια σκηνή του έργου, ας πούμε, ο μεσίτης (Νίκος Νίκας) προσπαθεί να πουλήσει ένα σπίτι στην Σύρμω Κεκέ, όπου βρίσκεται ένας κρεμασμένος για τον οποίο δε γίνεται καν λόγος. Παίρνει, δηλαδή, το θέμα των εξώσεων και των αυτοκτονιών, το γυρίζει και το κάνει συνθήκη. Σ’ ένα άλλο σημείο, λέει ένας χαρακτήρας «δεν αξίζει να χάνεις το τραμ για έναν πατημένο σκύλο». Η ζωή είναι ακόμα τραγικότερη. Θυμόμαστε όλοι για τη γυναίκα, που εγκατέλειψε αιμόφυρτη ο ταξιτζής. Ο Σολέρ έγραψε το έργο του με μια ψυχραιμία σαν να έγραψε για την εποχή του μετά την εποχή του.

Το «Κόντρα στην Ελευθερία» ανήκει σε μια τριλογία, την οποία είχε ανεβάσει κι ο Άρης Τρουπάκης το 2010. Έχεις διαβάσει και τα υπόλοιπα έργα της τριλογίας; Υπάρχει κάποια σκέψη για να δουλέψεις στο μέλλον και μ’ εκείνα;

Ο Άρης Τρουπάκης μαζί με άλλους σκηνοθέτες είχαν ανεβάσει το «Κόντρα στην πρόοδο», ενώ τα υπόλοιπα έργα της τριλογίας ήταν τα «Κόντρα στον έρωτα» και «Κόντρα στη δημοκρατία». Όπως εκείνα τα έργα, έτσι και τα τωρινά, είναι σπονδυλωτά έργα αποτελούμενα από 7 μικρά μονόπρακτα.

Το «Κόντρα στην ελευθερία» είναι το πρώτο έργο της τριλογίας της Επανάστασης, που γράφτηκε το 2017 και κάθε έργο έχει να κάνει με ένα από τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης. Έχουμε οπότε και το «Κόντρα στην αδελφοσύνη» και το «Κόντρα στη δικαιοσύνη», τα οποία μεταφράζει αυτή τη στιγμή η Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω κάποια στιγμή στη δραματουργία του Σολέρ. Τα θέματα του έργου είναι πάρα πολλά: το καλωσόρισμα των μεταναστών στην Ευρώπη, τα δικαιώματα κι θέση της γυναίκας, τα κοινωνικά δίκτυα, ο πολιτισμός σήμερα που θέλει ν’ αγοράζει, η εγκατάλειψη της ανάγνωσης μεταξύ άλλων.

Νιώθω πως στις μέρες μας, ό,τι κι αν ακούσουμε, όσο σκληρό κι αν είναι, έχει αποκτήσει μια κανονικότητα μέσα μας και πως έχουμε γίνει απαθείς. Το θέατρο τι μπορεί να πει στο θεατή σήμερα όταν όλα έχουν κανονικοποιηθεί;

Όπως κι οι χαρακτήρες του έργου, αισθάνομαι πως οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα έχουν καλλιεργήσει μια αδιαφορία. Το θέατρο, νομίζω, δουλεύει σε αντιδιαστολή με αυτό που κάνει η τηλεόραση.

 Όλα αυτά τα άγρια πράγματα που συμβαίνουν, η τηλεόραση φροντίζει να τα συνηθίζουμε ανακυκλώνοντάς τα, σε βαθμό που παύουν να είναι άξια λόγου. Πέφτει κάποιος από ένα μπαλκόνι και λες «οκ, έπεσε κι ένας άλλος πριν από τρεις μέρες». Το θέατρο κάνει την ανάποδη δουλειά, δε θέλει να συνηθίσεις αυτά που συμβαίνουν, θέλει να πατήσει φρένο σε όλα αυτά και να σε κάνει να συζητήσεις μαζί τους. Κάνοντας θέατρο θέλουμε να κάνουμε τον θεατή να παραξενευτεί, να κολλήσει, να θυμώσει και στη συνέχεια βγαίνοντας από την παράσταση να θέλει να το συζητήσει. Ο Σολέρ έχει μια φοβερά προβοκατόρικη διάθεση πάνω στα πράγματα.

Δεν είναι τραγικό το γεγονός, ότι βλέπουμε να επανέρχονται στην εξουσία κόμματα και ιδεολογίες που νομίζαμε πως είχαν κάνει τον κύκλο τους;

Δυστυχώς, ακροδεξιά κόμματα ανεβαίνουν στην εξουσία σε πολλές χώρες κι ιδεολογίες που νομίζαμε πως είχαν κάνει στον κύκλο τους, αναπηδούν ακόμα και σε νέους ανθρώπους.

Βέβαια, πέρα από τα εκλογικά αποτελέσματα, παρατηρείς πως ο φαλλοκρατισμός είναι βαθιά εδραιωμένος στην νοοτροπία των ανθρώπων ακόμα και στον δικό σου μικρόκοσμο, παρατηρώντας πως μιλούν για τους «κακούς» μετανάστες στη γειτονιά ή το τρένο, πως συμπεριφέρεται ο πατέρας στη μητέρα σου, πως διαχειρίζεται ένας «καλός» άντρας την κοπέλα του.

 Είναι τόσο βαθιά ριζωμένα όλα αυτά στο dna μας που, ίσως, χρειαστούν αιώνες για να ξεπεραστούν. Το θέατρο, όμως, είναι εκεί για να τα συζητάει αυτά. Δεν μπορώ να διαχειριστώ πως μπορούν άνθρωποι να κλωτσούν μέχρι θανάτου έναν άνθρωπο –μου έρχεται στο μυαλό ο Ζακ- μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας.

Η (ακρο)δεξιά βέβαια προτάσσει σε όλα αυτά την «εθνική περηφάνια»…

Εγώ διαφωνώ καταρχήν στο να μπαίνει δίπλα από τη λέξη «περηφάνια» το επίθετο «εθνική». Θα καταλάβαινα, ίσως, περισσότερο το «εθνική χαρά». Γενικά η λέξη «περηφάνια» δε μου αρέσει. Για ποιο λόγο να είμαι περήφανος για κάτι που δεν δημιούργησα ο ίδιος; Προτιμώ να είμαι περήφανος για κάτι που πέτυχα.

Από την άλλη, είχαμε πρόσφατα και την Εβδομάδα Υπερηφάνειας…

Το Pride είναι μια διαφορετική περίπτωση. Εκεί χρειάζεται η περηφάνια για να προτάξει μια ταυτότητα, που στην κοινωνία δεν έχει περηφάνια και διεκδικεί την κατάκτηση μιας ταυτότητας. Με τον όρο κατάκτηση δεν εννοώ πως δεν προϋπάρχει αυτή η ταυτότητα, αλλά πως πρέπει να αναγνωριστεί πολιτικά από την κοινωνία, όπως έγινε με το Σύμφωνο Συμβίωσης, ή όπως μπορεί να συμβεί με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Ισότητα σημαίνει ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο απέναντι στο νόμο. Ζούμε και σε μία κοινωνία που μας έχει μάθει να ντρεπόμαστε για ένα σωρό πράγματα, που η περηφάνια είναι μια νίκη απέναντι στο φασισμό.

Είναι το τρίτο ισπανικό έργο για το οποίο δουλεύεις μέσα σε δύο χρόνια, με το Χελιδόνι (σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα) και την Αρχή του Αρχιμήδη (σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου). Πως αποτιμάς τη σύγχρονη ισπανική δραματουργία και πόσο κοντά είναι στην ελληνική δραματουργία και νοοτροπία;

Στο Χελιδόνι γνώρισα την υπέροχη Μαρία Χατζηεμμανουήλ, η οποία έχει δώσει όλο το μεράκι της στο ισπανικό θέατρο προσφέροντας απλόχερα στους σκηνοθέτες μια βιβλιοθήκη έργων. Αξίζει να σημειωθεί ότι έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση έργων χωρίς να έχει προπληρωθεί γι’ αυτά όπως γίνεται συνήθως. Μακάρι αυτό που έχει καταφέρει η Μαρία να το είχαμε και για άλλα έργα που προέρχονται από τη Γερμανία, τη Δανία, την Ολλανδία. Ένα πολύ κοινό γνώρισμα με το ισπανικό θέατρο, είναι πως κι εκείνοι γράφουν έργα για μικρές παραγωγές με δύο ή τρία πρόσωπα, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα. Ένα άλλο εξαιρετικό γνώρισμα, είναι πως οι Ισπανοί συγγραφείς μιλούν για το τώρα, χωρίς να τους ενδιαφέρει να γίνουν διαχρονικοί. Κάνουν πολιτικό θέατρο που είναι πάρα πολύ σημαντικό σήμερα.

Αντίστοιχα έχεις Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, τους οποίους θαυμάζεις πολύ αυτή την περίοδο;

Είναι πάρα πολλοί. Αγαπώ σίγουρα τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, ο οποίος είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση συγγραφέα και κάνει επίσης πολιτικό θέατρο. Πέρα από συγγραφέας είναι κι ένας πολύ καλός άνθρωπος με βαθιά αντίληψη του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία. Μου αρέσει πολύ κι ο Δημητριάδης, αν και φοβάμαι να καταπιαστώ ως σκηνοθέτης με τα έργα του. Ν’ αναφέρω φυσικά τον Σάκη Σερέφα, τον Βασίλη Κατσικονούρη και τον Γιάννη Μαυριτσάκη. Γίνονται πολύ μεγάλα πράγματα αυτή τη στιγμή στο ελληνικό θέατρο κι ήρθε η στιγμή να τα εξάγουμε έξω.

Έχω την αίσθηση, ότι οι Έλληνες συγγραφείς φοβούνται να μιλήσουν για το σήμερα...

Ισχύει αυτό. Μας νοιάζει περισσότερο να κάνουμε κάτι που θα γίνει διαχρονικό και θα έχει πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Αντίθετα στην ισπανική δραματουργία, δίνεται περισσότερη έμφαση στις σχέσεις των χαρακτήρων, την κοινωνική τους διάσταση και σε στοιχεία τους χαρακτήρα τους, τα οποία θα φωτίσουν περισσότερο την ιστορία που θέλουν ν’ αφηγηθούν. Στην «Αρχή του Αρχιμήδη», γνωρίζουμε για τον Τζόρντι μόνο όσα πράγματα χρειάζονται για να μπούμε στην ιστορία. Όλα τα υπόλοιπα μπορούμε, απλώς, να τα φανταστούμε.

Ως οργανωτικό μέλος της ομάδας του Skrow, ποια είναι τα κριτήρια που έχει ο προγραμματισμός του ρεπερτορίου του θεάτρου σας;

Θέλουμε να ανεβάζουμε έργα που να είναι όσο το δυνατόν πιο καινούργια. Καινούργια έργα, καινούργιοι συγγραφείς, σκηνοθέτες που σκηνοθετούν για πρώτη φορά ή οι ηθοποιοί που θέλουν να σκηνοθετήσουν για πρώτη φορά όπως ήταν η περίπτωση του Θανάση Δόβρη, ο οποίος έκανε το Γκιάκ. Μας αρέσει, αφενός, να ανοίγουμε τον χώρο μας σε νέα πράγματα κι, αφετέρου, να φέρνουμε έργα από το εξωτερικό για πρώτη φορά. Αποφεύγουμε όσο γίνεται την ανακύκλωση των κλασσικών έργων. Κάναμε βέβαια τον «Επιθεωρητή» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, αλλά είχαμε να κάνουμε μ’ έναν πολύ ξεχωριστό καλλιτέχνη, που φώτισε και το πώς είναι το θέατρο σήμερα.

Θα έλεγες πως η τάση του κοινού είναι προς το νέο ή ότι  προτιμά κάτι πιο γνωστό-κλασικό έργο;

Είναι αδύνατο να συλλάβεις την τάση του κοινού και νομίζω πως δεν έχει και το νόημα να το κάνεις, γιατί αυτή είναι πολύ απρόβλεπτη. Νομίζω πως όταν μπαίνεις στη διαδικασία να συγκριθείς με το τι κάνουν οι άλλοι, χάνεις τη μπάλα. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει τη δική του γλώσσα και πρέπει ν’ αναμετράται με τους δικούς του στόχους.

Βρισκόμαστε έξω από το Skrow, αλλά εσύ δεν σταματάς να κάνεις δουλείες κι αλλού. Ποια είναι τα κέρδη σου ως καλλιτέχνη όταν δουλεύεις εκτός της έδρας σου και πως τα βιώνεις όταν επιστρέφεις σε αυτήν;

Το πρώτο μου μεγάλο κέρδος ήταν η γνωριμία μου με τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ και το άνοιγμά μου σ’ ένα άγνωστο, για εμένα, ρεπερτόριο. Μπήκα και σε μια διαδικασία να κάνω κάτι που είχα σταματήσει να κάνω, να αναζητώ και να διαβάζω κείμενα από το εξωτερικό. Από την Ελένη Γκασούκα έμαθα εκ νέου πως το θέατρο είναι ο ηθοποιός και πρέπει να τον φροντίζεις και να τον ακούς. Επίσης, είναι λίγο διαφορετικά τα κριτήρια όταν κάνεις κάτι έξω κι όταν κάνεις κάτι στον χώρο σου. Στον δικό σου χώρο κι ιδιαίτερα όταν έχεις μια σταθερή ομάδα παρασύρεσαι και δρας πιο «οικεία», ενώ όταν συμμετέχεις σε μια ξένη δουλειά, γίνεσαι αυτόματα πιο επαγγελματίας. Νομίζω πως ήταν πολύ καλό για εμένα, ότι έκανα κάποιες δουλειές έξω και μετά έκανα την «Αρχή του Αρχιμήδη». Αν παγιδεύεσαι σε πάγιες τακτικές, δεν εξελίσσεσαι χρόνο τον χρόνο. Είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη ν’ αλλάζει χώρους, να μαθαίνει νέα πρόσωπα και να ταξιδεύει. Μακάρι να είχαμε και τη δυνατότητα του ταξιδιού πιο συχνά

φωτογραφία από την παράσταση: Πάτροκλος Σκαφιδάς

"Κόντρα στην Ελευθερία", του Εστέβα Σολέρ
Η καινούρια σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου

Πειραιώς 260 (Ε) 02/07-05/07 στις 21:00

Το κλασικό ελληνικό μυθιστόρημα του Θεοτόκη έφερε επί σκηνής ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης.

Ο λόγος για το πασίγνωστο μυθιστόρημα «Κατάδικος» που γράφτηκε το 1919 από τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη κι έμελλε ν’ αφήσει το στίγμα του στην ελληνική πεζογραφία, ενώ τμήμα του αποτελεί μέρος της διδακτικής ύλης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παίρνοντας ως αφηγηματική βάση, την ιστορία μιας συζυγικής απιστίας που κατέληξε σε μια σειρά από εγκλήματα, ο συγγραφέας διαπραγματεύεται μεγάλα ζητήματα ηθικής και ψυχολογίας, βάζοντας ταυτόχρονα το νυστέρι στην ιδιοσυγκρασία της ελληνικής επαρχίας. Η Μαργαρίτα και ο Πέτρος το παράνομο ζευγάρι συναντιέται κρυφά σε μια «απόμερη κατοικία» επί πέντε χρόνια. Μία νύχτα ξαφνικά, ο άντρας της Μαργαρίτας, ο Γιώργης Αράθυμος, δολοφονείται σε έναν απόμερο δρόμο και για το έγκλημα καταδικαζεται ο «ζευγουλάτης» του σπιτιού του Αράθυμου, ο λεγόμενος Τουρκόγιαννος. Είναι όμως ο πραγματικός ένοχος για το έγκλημα; Μέσα από τον χαρακτήρα του Τουρκόγιαννου, ο Θεοτόκης προσπαθεί να ορίσει μια ουσιαστική χριστιανική ηθική και να την διαχωρίσει από το πώς η κοινωνία αντιλαμβάνεται την πίστη, φέρνοντας τη στα μέτρα της.

Αυτή η φαινομενικά συνηθισμένη ιστορία συζυγικής απιστίας και ανταπόδοσης της ντροπής, παίρνει πάρα πολλές διαστάσεις εξαιτίας των ενδιαφερουσών προσμίξεων που κάνει ο συγγραφέας στο μέσα των χαρακτήρων. Συγκεκριμένα, μετουσιώνει όλη την χριστιανική ηθική σ’ έναν γύφτο, τον Τουρκόγιαννο, δηλαδή το μπάσταρδο ενός αλλόθρησκου, και τον βάζει σε αντιπαράθεση με το «έντιμο» ορθόδοξο σπιτικό, όπου φωλιάζουν η ατιμία και το έγκλημα. Ωστόσο, ακόμα κι όταν βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορημένου δεν αρνείται την ηθική του αγάπη, ούτε προδίδει αυτούς τους οποίους σέβεται, προκαλώντας την χλεύη αλλά και τον θαυμασμό. Παράλληλα, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει όλη την σύγκρουση των κοινωνικών φύλων, αφού η Μαργαρίτα δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση χωρίς τον άντρα της, στον οποίο ανήκει κι αυτή και τα παιδιά της. Όταν εκείνος πεθάνει, χρειάζεται και πάλι έναν άντρα για να διαχειριστεί την περιουσία της.

Η παράσταση

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου (Το φτερωτό άλογο, Το Χελιδόνι, Η αρχή του Αρχιμήδη), πιο ενεργός από ποτέ, επιστρέφει με μια νέα σκηνοθεσία. Ο Κατάδικος έκανε πρεμιέρα στις 23 Μαρτίου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης με πρωταγωνιστές τη Μαρίνα Καλογήρου, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Μάρκο Παπαδοκωσταντάκη. Μετά λοιπόν από Καζαντζάκη και το ισπανικό θέατρο, επιστρέφει στη δική μας λογοτεχνία και καταθέτει μια πρόταση σκηνικής απόδοσης του. Ο ίδιος έκανε και τη διασκευή του έργου πέραν από την σκηνοθεσία, κάτι που εξυπηρετεί άριστα την πρότασή του. Όσον αφορά την διασκευαστική του δουλειά, σίγουρα παρέδωσε ένα κείμενο που στέκεται σκηνικά και βοηθά τους ηθοποιούς να έχουν δραματικούς χαρακτήρες. Κάτι που σ’ εμένα κλώτσησε ως θεατή, αλλά συνάδει με τη μία από τις δύο επικρατείς τάσεις στην προσέγγιση της λογοτεχνίας στο θέατρο, είναι ότι σε σημεία διατήρησε ατόφιο το λογοτεχνικό κείμενο, δίνοντας εξόφθαλμες περιγραφές του φυσικού τοπίου ή των καιρικών περιγραφών. Η αλήθεια είναι πως η περιγραφή του φυσικού κόσμου είναι πολύ χαρακτηριστική για την λογοτεχνία του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα, αλλά πως την αποδίδεις στο θέατρο; Αν δεν μηχανευτείς παραθεατρικά μέσα, είναι σχεδόν αδύνατο. Εκεί λοιπόν που σκηνικά είχε δώσει τέλειες δραματικές σκηνές με καλοδομημένες κορυφώσεις, η παρουσία του αφηγηματικού λόγου, κατά την γνώμη μου, αποδυνάμωνε το θεατρικό έργο.

Ο σκηνοθέτης Μαυρογεωργίου όμως, έκανε μια εξαιρετική δουλειά, δίνοντας σκηνικά το μυθιστόρημα Κατάδικος. Εκμεταλλευόμενος το επικλινές σκηνικό της Θάλειας Μέλισσα, απέδωσε με μια καθαρή αισθητική έναν ελληνικό κάμπο χωρίς να καταφύγει στη γραφικότητα. Το σκηνικό παρέπεμπε σε λοφίσκο, ενώ στα αριστερά της σκηνής βρισκόταν ένας φράχτης που στο β μέρος του έργου γίνεται η φυλακή του Τουρκόγιαννου. Πιο έντονη αναπαράσταση του αφηγημένου χωροχρόνου, βλέπουμε στα κοστούμια των ηρώων (Βασιλική Σύρμα), που καταφέρνουν να αποδώσουν τον ξεχωριστό χαρακτήρα του καθενός. Κάτι που εκτίμησα στα κοστούμια της Σύρμα, και το βλέπω σπάνια σε έργα εποχής, είναι πως δεν περιορίστηκε στο να ράψει τα κοστούμια, αλλά τους έδωσε και τα βιώματα του κάθε ήρωα, δίνοντας για παράδειγμα ένα «ιδρωμένο» και «χωμάτινο» παρουσιαστικό στον Τουρκόγιαννο σε αντίθεση με την comme-il-faut Μαργαρίτα.

Η σκηνοθεσία κινείται σε πολλά επίπεδα, χάρης στην ράμπα/λόφο, όπου δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να βρίσκονται σε διάφορα σημεία, και είτε να συμμετέχουν είτε να λαθροβλέπουν τα τεκταινόμενα. Και πέρα από τα περιγραφόμενα στο κείμενο, ο Μαυρογεωργίου δίνει και μια πιο «μεταφυσική» ανάγνωση, εμφανίζοντας τον νεκρό Γιώργη Αράθυμο.

Βλέποντας την παράσταση, ένιωθα πως μπαίνω όλο πιο βαθιά πίσω στον χρόνο, σε μια κάθε άλλο παρά άγια ελληνική επαρχία. Πρόκειται για ένα έργο που αν και θα μπορούσε να ήταν ξεπερασμένο ή ηθικά παρωχημένο, έχει ακόμα μια δυναμική εξαιτίας των διαχρονικών ανθρώπινων ζητημάτων που θέτει.

Όλα αυτά τα θέματα της αυτοδιάθεσης των φύλων –κοινωνικών, βιολογικών, εθνικών, θρησκευτικών, ταξικών- και της δικαιοσύνης –τυπικής ή άτυπης- βρίσκονται στο τραπέζι, μ’ έναν τρόπο που παραμένει σε κάποιο βαθμό μοντέρνος, αφού συγκρούεται με πεποιθήσεις και νοοτροπίες που δυστυχώς βρίσκονται σε ισχύ. Αν μη τι άλλο, η παράσταση Κατάδικος έχει αισθητική προσωπικότητα και δεινές ερμηνείες, με τον Γιώργο Παπανδρέου να κλέβει τις εντυπώσεις.

Είδα Τα «170 Τετραγωνικά», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη

Η μαγεία ξεκινά μπαίνοντας στην αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Μια τεράστια πολύχρωμη σκηνή (σκηνικά Θάλεια Μέλισσα), κίτρινος φωτισμός (στους φωτισμούς η Στέλλα Κάλτσου) και μαξιλάρες που σε κάνουν να νιώσεις σαν βεδουίνος στην έρημο. Η 4χρονη κόρη μου είπε διασχίζοντας τον διάδρομο για να μπούμε στην αίθουσα ‘’Μαμά από εδώ ξεκινά ο παραμυθένιος κόσμος;’’.

Και πράγματι πρόκειται για έναν παραμυθένιο κόσμο. Ένα παραμύθι, που οι ηθοποιοί υπηρετούν λιτά και απέριττα όπως πρέπει να υπηρετούνται τα παραμύθια. Χωρίς πολλά φτιασίδια, με μόνο σύμμαχο το σώμα και την φωνή μας παραδίδουν το παραμύθι για να το κάνουμε δικό μας και στη συνέχεια να το αφηγηθούμε κι εμείς. Και δεν είναι παράδοξο που διάλεξαν ένα ανέκδοτο παραμύθι για να μας παρουσιάσουν. Γιατί στην ουσία τους τα παραμύθια έτσι μεταδίδονται. Από στόμα σε στόμα. Έτσι ζουν και αναπνέουν. Μέσα από τις αφηγήσεις του καθενός μας. Μοναδική συνοδοιπόρος του παραμυθιού η μουσική (Νίκος Κυπουργός), αλλά αυτή, σαν πανάρχαιη τέχνη και του λόγου της, έχει το δικαίωμα να βρίσκεται εκεί και να γίνεται ένα με το παραμύθι.

Άριστη η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου μας μεταφέρει με το διασκευασμένο από την Άνδρη Θεοδότου παραμύθι του Νίκου Καζαντζάκη στη μακρινή Ανατολή, εκεί που πάντα συμβαίνουν θαύματα. Ο δωδεκαμελής θίασος συνεργάζεται για να αποδώσει όλους τους ρόλους και αυτό που εισπράττει ο θεατής είναι η συνεργασία και ένα αρμονικό αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι ο χώρος της σκηνής που παίζουν οι ηθοποιοί είναι τόσο μεγάλος σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο του παραμυθιού κι όχι ότι παρακολουθείς παράσταση.

Πολύ πολύ παλιά, πριν ακόμα οι άνθρωποι γίνουν σοφοί όπως σήμερα, οι αλήθειες βρίσκονταν στα παραμύθια και μέσω αυτών μεταδίδονταν η γνώση του κόσμου. Αυτά ήταν η διασκέδαση και η παρηγοριά των ανθρώπων. Με παιχνίδια απλά, όπως ταιριάζει στην τέχνη του παραμυθά, προτείνουμε να συνοδεύσουμε το ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ της παράστασης.

ΠΡΙΝ…

• Το φτερωτό άλογο: Μεγάλη αναστάτωση προκάλεσε στην οικογένεια ο τίτλος της παράστασης. Θα υπήρχε φτερωτό άλογο; Κι αν ναι πώς θα το έδειχναν; Μήπως θα υπήρχε ένα ψεύτικο άλογο κρεμασμένο με σκοινιά από το ταβάνι; Αυτές τις κουβέντες είχαμε εμείς πριν την παράσταση. Θα μπορούσατε με αφορμή τον τίτλο να γίνετε για λίγο σκηνοθέτες- σκηνογράφοι και να σκεφτείτε μαζί με τα παιδιά σας τρόπους για να παρουσιαστεί ένα «φτερωτό άλογο» στη σκηνή.

ΜΕΤΑ…

• Αυτοσχεδιασμός: Το φτερωτό άλογο που χάρισε ο Ινδός στον βασιλιά της Περσίας έγινε αφορμή για μια απίστευτη περιπέτεια του διαδόχου. Μετά κάπου το έκρυψαν και εντελώς τυχαία το βρήκαμε εμείς! Που ήταν κρυμμένο και πώς το ανακαλύψαμε; Και σε ποια καινούρια περιπέτεια μας ταξίδεψε; Μήπως σε μια μακρινή κι εξωτική χώρα ή κάπου στο διάστημα; Μήπως τα φτερωτά άλογα σε ταξιδεύουν σε χώρες παραμυθιών; Μπορείτε να απλώς να γράψετε την ιστορία σας ή ακόμα καλύτερα να την παρουσιάσετε. Όπως είδατε δεν χρειάζονται πολλά πράγματα. Το σώμα σας και η μουσική είναι αρκετά για να αφηγηθούμε/ παρουσιάσουμε το παραμύθι μας.

Σαν όλα τα παραμύθια έτσι κι αυτό τελειώνει με το θρίαμβο της αγάπης. Γιατί τα παραμύθια ασχολούνται με τα σοβαρά του κόσμου με τρόπο απλό. Και τι πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από την αγάπη! «Είναι μάγος; Είναι άγγελος;» ρωτάνε όλοι στο τέλος. «Τίποτε από αυτά. Είναι ο άντρας της».

Γη και αέρας και φωτιά

Δε με σταματάνε,

Την αγάπη μου θα βρω

Κρυμμένη όπου και να ‘ναι.

 Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

To Skrowtheater συνεχίζει δυναμικά και ανακοινώνει το πρόγραμμα για τη σεζόν 2018-2019. Στο όμορφο θέατρο του Παγκρατίου, θα δούμε πρωτότυπα θεατρικά έργα και αγαπημένους πρωταγωνιστές, ενώ και φέτος δεν φαίνεται να λείπει η έμπνευση. Συνολικά θα παρουσιαστούν εφτά παραστάσεις για ενηλίκους και μια για το παιδικό κοινό. 

• Φύκι στο Βυθό της Πένυς Φυλακτάκη

*Βραβείο Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος, 1ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Θεατρικού Έργου, 2017

Πρεμιέρα: Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου 2018

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό,μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ

Το νέο βραβευμένο έργο της Πένυς Φυλακτάκη «Φύκι στο Βυθό» σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος στη σκηνή του skrow. theater. Μετά την πρώτη παρουσίαση στο Φεστιβάλ «Αναλόγιο 2017» (Θέατρο Τέχνης­- Κάρολος Κουν) και στη Νέα Υόρκη (Greek Play Project σε συνεργασία με το Eclipses Theatre Group NY, 2018) το «Φύκι στο Βυθό» επιστρέφει στην Αθήνα από τις 5 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.00.

Ογδόντα έξι χιλιάδες τετρακόσια. Αυτά αφήνει στη διαθήκη του ο πατέρας της οικογένειας υπό έναν όρο: να τα κερδίσει όποιο από τα δυο παιδιά του τα επενδύσει με τον καλύτερο τρόπο  μέσα σε 24 ώρες από την κηδεία του. Ο θάνατος του και η αινιγματική διαθήκη ξαναφέρνουν στο κατώφλι του πατρικού σπιτιού τα δύο αδέρφια έπειτα από 24 χρόνια. Ο  μαραθώνιος ξεκινά, ο χρόνος στο σπίτι της παραλίας με τα φύκια μετρά αντίστροφα, και η ανατροπή περιμένει στη γωνία. Του βυθού.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Στον προσωπικό τους παραθαλάσσιο «κήπο της γνώσης» τα μέλη μιας οικογένειας με κρυμμένα μυστικά, παρακινημένα από τον φορέα μιας αινιγματικής τελευταίας επιθυμίας θα εξαντλήσουν τον πολύτιμο χρόνο τους σε μια προσπάθεια να αναδυθούν απ’ το βυθό του ένοχου παρελθόντος. Ο χρόνος που καλπάζει, ο χρόνος που επουλώνει τραύματα ή ξύνει πληγές, ο χρόνος που όλα τα δαμάζει, ο χρόνος ως απόλυτη ετυμηγορία και αναθεωρητής της ανθρώπινης ύπαρξης. 24 χρόνια μετά την αμφιλεγόμενη γέννηση ενός μωρού, 24 ώρες μετά τον θάνατο του ηλικιωμένου παππού του και μέσα σε χρόνο 24ωρών από την κηδεία, ο Αντρέας, με την αδελφή του Αλεξάνδρα, την σύζυγό του Μάρθα και τον γιο της οικογένειας Νικόλα, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Συμβολαιογράφου κι

εντολοδόχου της διαθήκης του παππού, θα αναθεωρήσουν μια για πάντα όλες τις βεβαιότητες της ζωής τους. Σκαλίζοντας το παρελθόν της οικογένειας θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια νέα τραγωδία που θ’ αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.

• Σκηνοθεσία-Δραματουργική Επεξεργασία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος • Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Στεργίου • Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου • Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη • Σχεδιασμός Φωτισμών: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη • Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου • Βοηθός Σκηνογράφου: Ίρις Σκολίδη • Κατασκευή Σκηνικών: Γαβριήλ Τσακλίδης • Φωτογραφίες: Γιάννης Πουλημένος • Teaser: Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Δημήτρης Αθανασιάδης • Σχεδιασμός Αφίσας: Άρης Σομπότης

Παίζουν: Νίκος Παντελίδης, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Θεοδώρα Σιάρκου, Γιώργος Σαββίδης

Στον ρόλο του Συμβολαιογράφου ακούγεται η φωνή του Ηλία Ζερβού.

• Επιθεωρητής σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου

*βασισμένο στο έργο "Ο Επιθεωρητής" του Νικολάι Γκόγκολ

Πρεμιέρα: Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 2018

Κάθε Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό,μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ

Η κλασική κωμωδία του Ν. Γκόγκολ, γραμμένη το 1836, συναντιέται στη νέα διασκευή που υπογράφει ο Πάνος Παπαδόπουλος με τον Γιώργο Παπαγεωργίου, σε μία παράσταση που επιχειρεί να αντιμετωπίσει την έλευση του “Επιθεωρητή” ως μια “ερωτική ιστορία”. 

Έναν έρωτα με το όνειρο, την ψευδαίσθηση, την “προσυμφωνημένη” ήττα. Ώστε η ελπίδα που θα γεννηθεί να είναι a priori ανεκπλήρωτη.

Μετά τον “Αρίστο”, ο Γιώργος Παπαγεωργίου μαζί με 5 ηθοποιούς και έναν μουσικό επί σκηνής, κρατώντας ως άξονα την γνωστή ιστορία του Ρώσου απατεώνα Χλεστιακόβ και την έλευσή του στη μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, δημιουργούν έναν φαντασιακό κόσμο, χρησιμοποιώντας υλικά από το χώρο των καμαρινιών ενός θιάσου, σε μία προσπάθεια αφηγηματικής απεικόνισης της φαρσοκωμωδίας, με τη βαθιά κριτική που ασκεί το ίδιο το έργο στους μηχανισμούς της απάτης.

Στο πρόσωπο του Χλεστιακόβ οι κάτοικοι της πόλης βλέπουν έναν μεγάλο σωτήρα και οραματίζονται ένα σπουδαίο μέλλον. Για μία ημέρα και οι δύο πλευρές ζουν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα· και είναι η αγάπη αυτή για την αναζήτηση της προσωπικής αλήθειας που δημιουργεί τη συμφιλίωση με την ψευδαίσθηση που φέρνει μαζί του ο “Επιθεωρητής”.

"Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι κωμωδιογράφος. Την παραμικρή αλήθεια -ακόμη και ίχνος αυτής της αλήθειας- αν πεις, έχεις να αναμετρηθείς όχι μονάχα με άτομα, αλλά με ολόκληρες τάξεις” γράφει στο φίλο του Στσέπκιν ο Ν. Γκόγκολ.

• Διασκευή/Δραματουργική Επεξεργασία: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπαγεωργίου • Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου • Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου • Σκηνικά: Κατερίνα Αριαννούτσου • Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα •

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου • Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα • Κομμώσεις: Talkin’ Heads • Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου • Παραγωγή: GOO THEATER COMPANY

Παίζουν: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Θανάσης Ζερίτης, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαρία Πετεβή, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Μουσικός επί σκηνής: Γιάννης Λατουσάκης

® Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Yπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

• Στην Εξοχή

Πρεμιέρα: Πέμπτη, 11 Οκτωβρίου στις 21:00

Κάθε Πέμπτη στις 21:00
Εισιτήριο: 10€ γενική είσοδος, 8€ ανέργων/ΑΜΕΑ/ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων)

Είπες· «Θα πάω σ’ άλλη γη, θα πάω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. (Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ)

Άραγε, υποδεικνύει δύναμη ή αδυναμία η φυγή; Μπορείς να συνεχίσεις να αγαπάς όταν έχεις ένα παρελθόν γεμάτο προδοσία; Μπορεί κανείς να ξεχνά το παρελθόν; Το να μένεις και να παλεύεις σε καθιστά ήρωα ή έρμαιο;

Το έργο του Μάρτιν Κριμπ "Στην Εξοχή" είναι ένα κείμενο ουσιαστικά κρυπτογραφικό με φοβερή δύναμη και υποβλητικότητα που εστιάζει στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πίσω από τον κοινό, καθημερινό διάλογο των ηρώων κρύβεται μια παράξενη ένταση και μια ακαθόριστη απειλή.

Οι τρεις χαρακτήρες του έργου κινούνται, ενεργούν και αντιδρούν εγκλωβισμένοι στο προσωπικό τους αδιέξοδο, αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και αδύναμοι να αντιμετωπίσουν ο ένας την πραγματικότητα του άλλου.

® Με την υποστήριξη της δραματικής σχολής «ΑΡΧΗ»

• Κείμενο: Martin Crimp • Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου- Παγκουρέλη • Σκηνοθετική επιμέλεια: Νέλλη Καρρά

Παίζουν: Στέλα Καπετάνιου, Γιώργος Λιάκος, Μπέτυ Σαράντη

• H Αρχή του Αρχιμήδη του Ζουζέπ Μαρία Μιρό*, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου

*Winner of Premi Born de Teatre Award 2011

Πρεμιέρα: Παρασκευή, 01 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00

Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό,μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ

Ο Τζόρντι, δάσκαλος σε ομάδα κολύμβησης παίδων, αγκαλιάζει και δίνει ένα φιλί σε ένα αγοράκι που κλαίει γιατί φοβάται το νερό και δε θέλει να κολυμπήσει χωρίς σωσίβιο.

Μια τρυφερή κίνηση ενθάρρυνσης ενός καλού δασκάλου.

Μια απρεπής κίνηση με υποβόσκουσα σεξουαλική πρόθεση.

Μια κίνηση που ίσως αποκαλύπτει περισσότερα πράγματα για τον παρατηρητή από ότι για τον δράστη.

Ποιος είναι αυτός που κοιτάει; Από ποια οπτική;

Μια κίνηση που θα αποτελέσει αφορμή μιας αλληλουχίας εκρηκτικών συζητήσεων και καταστάσεων για να έρθουν στην επιφάνεια καχυποψίες, προκαταλήψεις και φόβοι.

Η Αρχή του Αρχιμήδη είναι η νέα σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ένα σύγχρονο ισπανικό έργο ενός καταξιωμένου ισπανού συγγραφέα (Ζουσέπ Μαρία Μιρό) που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και θα μας φέρει αντιμέτωπους με ένα αριστοτεχνικά απλό δίλημμα.

Το μόνο που μένει είναι να πάρουμε θέση…(ή και όχι).

•Συγγραφέας: Ζουζέπ Μαρία Μιρό • Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ • Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου • Σκηνογράφος: Θάλεια Μέλισσα • Ενδυματολόγος: Ιφιγένεια Νταουντάκη • Φωτιστής: Στέλλα Κάλτσου • Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Σορώτος • Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή

Παίζουν: Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Σοφολόγης, Μιχάλης Συριόπουλος, Μαρία Φιλίνη

® Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Yπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

• Με το Ένα Χέρι Κρατούσε τον Καραγάτση και με το Άλλο το Τσιγάρο, σε κείμενο & σκηνοθεσία Βίλιας Χατζοπούλου

Πρεμιέρα: Τετάρτη, 06 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00

Κάθε Τετάρτη στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό, μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ

Το έργο είναι ο μονόλογος μιας γυναίκας που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’30 στην Κοζάνη, σπούδασε δασκάλα και πρωτοδιορίστηκε τη δεκαετία του ‘50 σ’ ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Μετά από χρόνια θα εξομολογηθεί την περιπέτειά της στο νησί. Τα πρόσωπα, τα πέτρινα τοπία, ο αέρας, η αγάπη, η βία. Μια σκληρή πορεία που θα την ξαναθυμηθεί με ακρίβεια. Θα ανατρέξει σε μια εποχή στέρησης, απέναντι σε μια εποχή αφθονίας.

• Κείμενο /Σκηνοθεσία : Βίλια Χατζοπούλου • Σκηνικός Χώρος: Χριστόφορος Κώνστας _Xsquare Designlab • Βοηθοί Σκηνοθέτη : Άννυ Ζερβού και Μαρία Σταυροπούλου

Ερμηνεία: Λένα Δροσάκη

• Ευτυχισμένες Μέρες του Σάμιουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη

Πρεμιέρα: Δευτέρα, 18 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό,μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ

Μισοθαμμένη σε μια βραχώδη έρημη γη, τύμβο ή «πλατωνική» παγίδα η αντιφατική Γουίννυ ζει στο καθεστώς της συνεχούς ομιλίας που της έχει επιβάλει ένα κουδούνι και η ακίνητη σιωπή του άντρα της Γουίλυ. Ο μνημονικός λόγος, η μεταφυσική σιωπή και η ενασχόλησή της με τα αντικείμενα και τις λέξεις είναι μεταβατικά στάδια από τα οποία

περνάει το εγώ για να φτάσει η στιγμή της λυτρωτικής εξαφάνισής του.

«Να μιλάς για να μιλάς είναι μια λύτρωση» διακηρύσσει ο Νοβάλις κι αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο χιουμοριστικού νέο-αναρχισμού του Ιρλανδού συγγραφέα.

Ο χώρος στις «Ευτυχισμένες μέρες» έχει έναν συμβολισμό που ταυτίζεται με τον «χρόνο» και το «θάνατο». Αυτή η ατελείωτη προσμονή είναι μια παράλογη δικαιολογία ζωής.

Οι κειμενικοί Γουίνυ και Γουίλυ εμπλέκονται σε ένα ατέρμονο πήγαινε – έλα μεταξύ αυτού, του άλλου και κανενός χρόνου, ανάμεσα στο κάπου και στο πουθενά, στο εγώ, στο όχι εγώ και στο δίχως εγώ. Η μπεκετική ιλαροτραγωδία ή τραγική φάρσα «Ευτυχισμένες μέρες», ένα έργο εύθραυστων προεκτάσεων και συμβολισμών παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1961 και θεωρήθηκε από την κριτική ως η «Ανάσταση της Τραγωδίας».

• Μετάφραση: Μάνος Λαμπράκης • Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης • Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζιούκαλας

Παίζουν: Μαρία Παρασύρη, Κώστας Κουτσολέλος

• ·Δον Ζουάν

Πρεμιέρα: Πέμπτη, 14 Φεβρουαρίου στις 21:00

Κάθε Πέμπτη στις 21:00
Εισιτήριο: 10€ γενική είσοδος, 8€ ανέργων/ΑΜΕΑ/ ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων)

Το πρόσωπο του Δον Ζουάν κατοικεί στο βλέμμα τεσσάρων ηθοποιών εναλλάσσοντας τη μορφή του όχι όμως την ανάγκη του να προκαλεί χλευάζοντας ένα σύμπαν χωρίς τέλος.

Ο Δον Ζουάν ο άνθρωπος που αναζητάει και ποθεί ακόρεστα χρησιμοποιεί κάθε επιχείρημα -χωρίς να πιστεύει κανένα- για να ικανοποιήσει την σεξουαλική του αδηφαγία.

Ο Μολιέρος σατιρίζει την φεουδαρχική αντίληψη του έρωτα σαν κυνηγιού, πλάθοντας ένα

κωμικό πρόσωπο της αυλικής αριστοκρατίας της εποχής, που με την κυνική απιστία του αποφεύγει τις στοιχειώδεις ηθικές απαιτήσεις.

• Επιμέλεια σκηνοθεσίας:  Νέλλη Καρρά • Δραματουργία: Αλκίνοος Δωρής •

Σκηνογραφία: Θωμάς Οικονομάκος, Δημήτρης Ταμπάκης • Φωτισμός: Θωμάς Οικονομάκος

Παίζουν: Μαριλένα Γερµανού, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Καλουµένου, Δήµητρα Κολοκυθά

® Με την υποστήριξη της δραματικής σχολής «ΑΡΧΗ»

• Γιέ- χσιέν, Μία Σταχτοπούτα από την Κίνα από το Θέατρο Ρετρό

Πρεμιέρα: Κυριακή, 4 Νοεμβρίου 2018

Κάθε Κυριακή στις 15:00
Εισιτήριο: 8€ γενική είσοδος, 7€ ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων)

Το «Θέατρο Ρετρό» αφηγείται και παρουσιάζει την κινέζικη παραλλαγή της γνωστής μας Σταχτοπούτας, στο skrow. theater από τις 04 Νοεμβρίου 2018 και κάθε Κυριακή στις 15.00 μ.μ.

Στη διαχρονική αυτή ιστορία, εκτός από την ευγενική Γιε-χσιεν, το χρυσό της ψάρι, την κακιά μητριά της, θα γνωρίσουμε και ένα μικροσκοπικό χρυσοκέντητο ανεκτίμητο… παντοφλάκι! Θα μπορέσει η Γιε-χσιεν να πάει στη γιορτή της Άνοιξης; Πώς μπορεί το ψάρι της, να την βοηθήσει; Και το πιο σημαντικό απ’ όλα, τι συνέβη στο παντοφλάκι;

Λίγα λόγια για την παράσταση

Το έργο «Γιε-χσιεν: Η Σταχτοπούτα από την Κίνα» βασίζεται στον κινέζικο μύθο «Ye Xian» που έγραψε ο Κινέζος ποιητής Tuan Ch'eng-shih τον 9ο αιώνα. Η παράσταση δημιουργήθηκε για δύο ηθοποιούς-αφηγητές, οι οποίοι εναλλάσσουν τον ρόλο του αφηγητή με τους διαφορετικούς ρόλους του παραμυθιού, αλλάζοντας αξεσουάρ με μοναδική ταχύτητα. Παράλληλα, με απλά σκηνικά αντικείμενα, δημιουργούν όλους τους διαφορετικούς χώρους αλλά και την αλλαγή ατμόσφαιρας του παραμυθιού.

Η παράσταση «Γιέ-χσιέν: Η Σταχτοπούτα από την Κίνα» χωράει κυριολεκτικά σε μία extra large βαλίτσα, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρεται παντού, εκφράζοντας έτσι την πεποίθησή μας πως μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί ακόμη με τα πιο απλά μέσα, προσφέροντας ένα θέαμα ευαίσθητο και ποιοτικό.

Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά 4 έως 8 ετών.

Διάρκεια: 45 λεπτά

Μετά την παράσταση ακολουθεί θεατρικό παιχνίδι διάρκειας 30 λεπτών.

• Ιδέα-προσαρμογή κειμένου: Αγγελική Φράγκου • Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Λάλου • Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Αλεξανδρής • Επιμέλεια κίνησης: Μάρθα Κλουκίνα •

Σκηνικά αντικείμενα: Βάλια Παπακωνσταντίνου • Κοστούμια: Βιβέτα Στρατηγού •

Σχεδιασμός φωτισμού και φωτογράφιση: Παύλος Μαυρίδης • Διδασκαλία Κινέζικης γλώσσας: Qian Ru Xiao • Εμψύχωση δραστηριοτήτων: Βίκυ Καλπάκα •

Οργάνωση παραγωγής: Θηρεσία Θεοδώρου

Παίζουν: Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Αγγελική Φράγκου

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ από 24/9:

Στο site: www.skrowtheater.com

Στο τηλέφωνο:2108938111

Στο δίκτυο καταστημάτων: Public

Στο ταμείο του θεάτρου: κάθε Τετάρτη, Παρασκευή & Σάββατο 17:00 - 20:00

& κάθε Κυριακή 11:00 - 14:00

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

site: http://www.skrowtheater.com

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

https://www.facebook.com/skrowtheater

https://twitter.com/skrowtheater

https://www.instagram.com/skrowtheater

 Το Skrow Theater ανακοίνωσε το πρόγραμμά του για τη σεζόν 2017-2018, στο θέατρο του Παγκρατίου λοιπόν με τον υπέροχο βράχο θα δούμε τρεις επαναλήψεις έργων που γνώρισαν επιτυχία, ανάμεσά τους και μια παιδική παραγωγή. Ενώ δύο νέες φιλόδοξες παραστάσεις θα κάνουν πρεμιέρα, μια από αυτές σε συνεργασία με τη σχολή υποκριτικής "Αρχή" της Νέλλης Καρρά. 

• Μια Τεράστια Έκρηξη του Βασίλη Μαυρογεωργίου /2^ος χρόνος

Πρεμιέρα: Δευτέρα, 2 Οκτωβρίου 2017

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό, 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ

Σε τρυφερή ηλικία, περιτριγυρισμένος από κόμικς, παιχνίδια He-man και γονείς που αρνούνται να παίξουν τον ρόλο του κακού αγγελιοφόρου και να τον ενημερώσουν σε τι κόσμο ήρθε, ο μικρός Γιώργος παρακολουθεί στη μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση τον Πόλεμο τον Άστρων και νιώθει πως είναι ο σωτήρας του σύμπαντος. Φαντάζεται ένα μέλλον γεμάτο ηρωικές πράξεις, αστρικά ταξίδια, πνευματικούς δασκάλους τζεν-ντάι και μαχητικές πριγκίπισσες.

Όταν όμως έρχεται η ώρα να διαβεί το κατώφλι του σπιτιού του, η αλήθεια είναι διαφορετική... Απατεώνες, ψεύτες, κλέφτες, λωποδύτες, άρρωστοι περιπτεράδες, τρελαμένοι συνωμοσιολόγοι που μοιράζουν φυλλάδια υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών, εκρηκτικά πρόβατα, βρωμιάρες γκόμενες που σου ξεριζώνουν την καρδιά, τη βάζουν στο μπλέντερ και την κάνουν μοχίτο, μίζερη μικροαστική ζωή, φτηνή αρχιτεκτονική ως εκεί που φτάνει το μάτι, λεπτά παιχνίδια εξουσίας από την γέννηση ως το θάνατο, μα πάνω απ' όλα: μοναξιά... κι αυτή η αίσθηση ότι δεν είσαι παρά ένα μηδενικό και καλύτερα να μην είχες γεννηθεί ποτέ, καλέ μου φίλε Γιώργο.

Επτά χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του έργου "Μια τεράστια έκρηξη" στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ο Bασίλης Μαυρογεωργίου επιστρέφει σκηνοθετικά στο σύμπαν του αντι-ήρωα Γιώργου, αυτή τη φορά στη δική του θεατρική βάση στο Skrow Τheater. 

Ο Ορφέας Αυγουστίδης αναλαμβάνει τον ρόλο του Γιώργου ενώ οι Άννα Καλαϊτζίδου και Αριάδνη Καβαλιέρου ενσαρκώνουν όλους τους χαρακτήρες της ιστορίας. Ο Φοίβος Δεληβοριάς γράφει τα τραγούδια τα οποία  ερμηνεύει ζωντανά ο Δημήτρης Τάσαινας. 

• Κείμενο/Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου • Τραγούδια: Φοίβος Δεληβοριάς

• Σύνθεση/Εκτέλεση μουσικής: Δημήτρης Τάσαινας • Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

• Art direction: Λυδία Κοντογιώργη • Επιμέλεια Κίνησης: Έλενα Γεροδήμου

• Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου • Bοηθός σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή 

• Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος 

Παίζουν: Ορφέας Αυγουστίδης, Άννα Καλαϊτζίδου, Αριάδνη Καβαλιέρου  Διαβάστε εδώ την κριτική μας για την παράσταση

• Ορλάντο  της Βιρτζίνια Γουλφ/2^ος χρόνος

Πρεμιέρα: Σάββατο, 7 Οκτωβρίου 2017

Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 8 € μειωμένο

«Η αλήθεια είναι πως ύστερα απ’ όλα αυτά τα σοβαρά, ποιητικά, πειραµατικά βιβλία νιώθω την ανάγκη µιας φυγής» γράφει στο ηµερολόγιό της η Βιρτζίνια Γουλφ για το «Ορλάντο», που γεννιέται τον Οκτώβρη του 1928 σαν ένα φωτεινό διάλειμμα για την ίδια ανάμεσα στο «Φάρο» και τα «Κύματα». Η συγγραφέας του το ονομάζει βιογραφία. Εμείς θα λέγαμε πως είναι μάλλον μια μυθιστορηματική φαντασίωση.

Ένα πλάσμα, χωρίς τους συνηθισμένους ανθρώπινους περιορισμούς του γήρατος και του θανάτου, ξεκινά τη ζωή του ως άγγλος ευγενής κατά την Ελισαβετιανή εποχή και φτάνει

ως χειραφετημένη γυναίκα στον 20ο αιώνα. Ζει αναρίθμητες εμπειρίες, τόσο ως άνδρας όσο και ως γυναίκα, και δοκιμάζει τη ζωή με λύσσα επιζητώντας διαρκώς την βαθιά και πραγματική συνάντηση με τους ανθρώπους, αυτή τη «φωνή που απαντά σε μια άλλη φωνή». Μπορούν όμως οι άνθρωποι να συναντηθούν; Τελικά είναι το φύλο, ο χρόνος, ο χώρος που μας φυλακίζουν σ’ έναν μόνο εαυτό κι αυτός δεν αρκεί για να επικοινωνήσουμε ή μήπως είμαστε φτιαγμένοι από χιλιάδες διαφορετικούς εαυτούς αλλά το ανθρώπινο υλικό είναι το υλικό της αποτυχίας;

Η παράσταση τοποθετεί την Ορλάντο σε ενεστώτα χρόνο, στο ‘εδώ’ και στο ‘τώρα’ λίγο πριν το τέλος της. Σε μια οριακή στιγμή σαν αυτή, μας αφηγείται τις κορυφαίες εποχές της ζωής της σε μια ύστατη προσπάθεια για ανθρώπινη επαφή. Μέσα από τη μνήμη έρχεται ξανά αντιμέτωπη με τις πιο ακραίες εμπειρίες της, άλλοτε γήινες και φυσικές κι άλλοτε υπερβατικές. Πιάνει την ιστορία της από την αρχή, όπως πάντα κάνουμε όταν μας ζώνει το άγνωστο ή ο θάνατος.

® Με την υποστήριξη του British Council

• Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης • Διασκευή / Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη

• Σκηνικός χώρος / Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού • Φωτισμοί: Karol Jarek• Ηχητικό μοτίβο: Δημήτρης Πατσαρός • Σχεδιασμός κομμώσεων: Alex Scissors • Σχεδιασμός μακιγιάζ: Marina Stat • Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου • Teaser / Trailer: Σεμπάστιαν Φραγκόπουλος           

Ερμηνεία: Αμαλία Καβάλη  Διαβάστε εδώ την κριτική μας για την παράσταση 

• Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμουελ Μπέκετ

Πρεμιέρα: Τετάρτη, 25 Οκτωβρίου 2017

Κάθε Τετάρτη στις 21:30
Εισιτήριο: 10 € γενική είσοδος, 7€ μειωμένο, 5€ ατέλεια/ανέργων

Πώς είναι να δοκιμάζεις τα πάντα και να αποτυγχάνεις διαρκώς; Πώς είναι να προσπαθείς διαρκώς να πας ενάντια στο φόβο, την τρέλα και το θάνατο; Πώς είναι να είσαι διαρκώς υποχρεωμένος να υπάρχεις; Τα πρόσωπα διαρκώς αναμένουν. Διαρκώς οι προσδοκίες τους διαψεύδονται. Η ανθρώπινη φύση δε μπορεί εύκολα να αποδεχτεί την απουσία νοήματος στη ζωή. Οι χαρακτήρες προσπαθούν να κάνουν το χρόνο να κυλήσει αλλά η στασιμότητα παραμένει πεισματικά υπαρκτή. Συνηθισμένοι όπως είμαστε να βλέπουμε νέες καταστάσεις στην πορεία ενός έργου, νιώθουμε βαθύτατη έκπληξη μπροστά σε αυτή την επανάληψη των σκηνών. Και μας καταλαμβάνει η φρίκη που πάντοτε νιώθουμε όταν βλέπουμε ανθρώπους που υποφέρουν από αμνησία.

• Επιμέλεια σκηνοθεσίας: Νέλλη Καρρά • Επιμέλεια σκηνογραφίας: Θωμάς Οικονομάκος • Σχεδιασμός φωτισμών: Θωμάς Οικονομάκος

Παίζουν: Μαριλένα Γερμανού, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Καλουμένου, Δήμητρα Κολοκυθά

® Με την υποστήριξη της δραματικής σχολής «Αρχή»

• Τα Μάτια του Έρωτα  του Skrow Theater Group

*βασισμένο στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας του Σαίξπηρ

Πρεμιέρα: Παρασκευή, 1 Δεκεμβρίου 2017

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό, 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ

Είμαστε όλοι εν δυνάμει καλλιτέχνες.

Τα όνειρά μας είναι οι ταινίες της ψυχής μας.

Τέλεια σκηνοθετημένα και ερμηνευμένα από εμάς τους ίδιους.

Στα «Μάτια του έρωτα» τίθενται ερωτήματα για τις βασικές έννοιες που πραγματεύεται το έργο, χωρίς να γυρεύουν μία εξαναγκαστική, τελειωτική και λογική απάντηση.

Γιατί ο έρωτας και ο θάνατος είναι εκ γενετής συνυφασμένοι; Γιατί πασχίζουμε να τακτοποιήσουμε τη ζωή μας και αργότερα πνιγόμαστε σε αυτή την τάξη; Τι είναι πιο επικίνδυνο τελικά;  Να είσαι συνεχώς ξύπνιος και σε επιφυλακή ή να αφήνεσαι στον ύπνο; Γιατί πάντα ευχόμαστε να χάσουμε για λίγο τα όριά μας;

Ο έρωτας και το όνειρο, οι δύο μεγαλύτερες ίσως πηγές της ανθρώπινης έμπνευσης, συναντιούνται στην κωμωδία αυτή και υφαίνουν μια πλοκή ανεξάντλητου γέλιου. Ο κίνδυνος και το σασπένς όχι μόνο δεν λείπουν από τον καμβά, αλλά προσδίδουν μια ακόμα οπτική στο έργο, αυτή του ασυνείδητου φόβου, του βαθιά ριζωμένου εφιάλτη που γυρεύει να πάρει σάρκα και οστά μπροστά μας.

® Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Yπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

• Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Μαρία Φιλίνη

• Πρωτότυπη Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας • Σκηνικά /Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου • Επιμέλεια Κίνησης: Έλενα Γεροδήμου • Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

• Bοηθός σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή • Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος

Παίζουν: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιάννης Λατουσάκης, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Σεραφείμ Ράδης, Ιωάννα Ραμπαούνη, Μαρία Φιλίνη

• Ο Ανύπαρκτος Ιππότης  από την ομάδα ΝΤΟΥΘ / 2^ος χρόνος

*βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του ‘Ιταλo Καλβίνο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη

Πρεμιέρα: Κυριακή, 1 Οκτωβρίου 2017

Κάθε Κυριακή στις 12:00
Εισιτήριο: 10 € γενική είσοδος, 8 € μειωμένο

Ένα μεσαιωνικό παραμύθι. Μία ιπποτική κωμωδία για παιδιά.

Η ομάδα Ντουθ ζωντανεύει την ιστορία του ανύπαρκτου ιππότη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ίταλο Καλβίνο.

Μία ιστορία με μαγικά πλάσματα, ιππότες, βασιλιάδες, ξύλινα άλογα, σπαθιά, σημαίες και παιδικά παιχνίδια που μιλάει για την ταυτότητα, τον ιπποτισμό και τη δύναμη της θέλησης.
Ένας βασιλιάς, ένας ανύπαρκτος ιππότης, ένας αστείος ιπποκόμος, ένα κορίτσι με γαλάζια πανοπλία, ένας θαρραλέος νέος στρατιώτης και ένας μουσικός ζωντανά επί σκηνής είναι οι πρωταγωνιστές της πιο ξέφρενης ιπποτικής περιπέτειας.

• Κείμενο: Bάσια Ατταριάν, Ιωάννα Ραμπαούνη • Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν                          • Βοηθός σκηνοθεσίας: Μυρτώ Μακρίδη • Πρωτότυπη μουσική/Στίχοι: Δημήτρης Τάσαινας  • Επιμέλεια κίνησης /χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου                                        • Σκηνικό/Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου • Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας • Κατασκευή σκηνικού: Στέλιος Λαμπαδαριός • Φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου • Video trailer: Γιάννης Καραμπάτσος

Παίζουν: Ρωμανός Καλοκύρης , Προμηθέας Nerattini Δοκιμάκης,  Μυρτώ  Μακρίδη, Ιωάννα Ραμπαούνη, Μαρία Φιλίνη
Μουσικός επί σκηνής: Δημήτρης Τάσαινας

 Διαβάστε εδώ ιδέες για παιχνίδι πριν και μετά την παράσταση από την ενότητά μας "Μια φορά και έναν καιρό μια παράσταση ιδέες δίνει 100"

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Για να επικοινωνήσετε με το skrow theater: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Η ιστοσελίδα μας: http://www.skrowtheater.com

Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/skrowtheater

Ακολουθήστε μας στο twitter: https://twitter.com/skrowtheater

Μία παράσταση με παιδική καρδιά, εφηβική ορμή και έναν εξαιρετικό Ορφέα Αυγουστίδη.

«Μια παιδική καρδιά χτυπάει και ψάχνει μες στο πουθενά» λέει το τραγούδι στο τέλος της παράστασης «Μια τεράστια έκρηξη», που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Μαυρογεωργίου στο θέατρο Skrow. Και ουσιαστικά αυτός ο στίχος αντικατοπτρίζει και όλο το έργο του Μαυρογεωργίου, που παρουσιάζεται ξανά, επτά χρόνια μετά το ντεμπούτο του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, αυτή τη φορά μέσα από μία εντελώς διαφορετική σκηνοθετική οπτική.

Το «Μια τεράστια έκρηξη» είναι μία ιδιόμορφη ιστορία ενηλικίωσης. Το ταξίδι του Γιώργου για να βρει τον ήρωα μέσα του σε έναν κόσμο που αν και λατρεύει τους σούπερ ήρωες τούς θέλει πάντα σε μία απόσταση από εμάς. Ο Γιώργος μεγάλωσε διαβάζοντας He-man και βλέποντας «Πόλεμο των Άστρων». Πίστεψε ότι θα γίνει ο σωτήρας του σύμπαντος, αλλά ξέχασε να σώσει πρώτα τον εαυτό του. Γιατί πώς να σώσεις τον κόσμο ολόκληρο αν ο ίδιος παραμένεις χαμένος; Και κάπως έτσι, αν και αλλιώς τα είχε ονειρευτεί ο μικρός Γιώργος, βγαίνοντας στον πραγματικό κόσμο άρχισε να τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο, κόλλησε πάνω του την ταμπέλα του «αποτυχημένου» και βούλιαξε στην κατάθλιψη. Μέχρι που στη ζωή του εμφανίστηκε μια κοπέλα, που έμελλε να γίνει η καλύτερη του φίλη…

Όλο αυτό τώρα μην το διαβάσετε σαν ένα υπαρξιακό δράμα, ούτε σαν μία ουσιαστική ενδοσκόπηση στη ψυχολογία του ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου φροντίζει να αποτινάξει από το έργο του οποιαδήποτε σοβαροφάνεια και να κανιβαλίσει σχεδόν το θέμα του με εφηβική ορμή και ένα βιτριολικό χιούμορ, που ενίοτε – για να είμαστε ειλικρινείς – μοιάζει λίγο σχολικό, σαν αυτές τις πλάκες που κάναμε στο σχολείο και που καμία αίσθηση μέτρου και λεπτού γούστου δεν είχαν. Όμως όλη αυτή η «παιδικότητα» του ίδιου του κειμένου έρχεται να ταιριάξει αρμονικά με την παιδική καρδιά του Γιώργου, που αρνείται να μεγαλώσει και να γίνει… «κανονικός» άνθρωπος.

Η σκηνοθεσία του Μαυρογεωργίου θεωρώ ότι είναι ευφυέστερη του κειμένου, το αναδεικνύει σαφώς μέσα από έναν δαιμόνιο ρυθμό, ενώ εκμεταλλεύεται έξυπνα τον σκηνικό χώρο και τα επίπεδα της σκηνής και παίζει εύστοχα με την πρωτότυπη μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, που εκτελείται ζωντανά στη σκηνή από τον Δημήτρη Τάσαινα. Η παράσταση προσφέρει απλόχερα το γέλιο, αν χαλαρώσεις και μπεις στη λογική του όλου εγχειρήματος, που μοιάζει περισσότερο με ένα παιχνίδι, σαν αυτά που σκαρώνουν οι νεανικές παρέες για να περάσουν ωραία, παρά με ένα ολοκληρωμένο θεατρικό έργο με βαθύτερες προεκτάσεις ικανό να εκφράσει το αδιέξοδο μίας ολόκληρης γενιάς, κάτι που νομίζω δεν ήταν και η πρόθεση του ίδιου του δημιουργού του. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν προτιμότερο, πιστεύω, κάποιες σκηνές – όπως αυτή με τον Θάνατο ας πούμε – να  είχαν μικρύνει.

Το σημαντικότερο ατού της παράστασης όμως είναι οι ηθοποιοί της και κυρίαρχα ο πρωταγωνιστής της, διότι το να ξέρεις να παίζεις την κωμωδία μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Ο Ορφέας Αυγουστίδης είναι ένας συναρπαστικά ταλαντούχος ηθοποιός και μας το έχει αποδείξει πολλάκις. Είναι εξίσου καλός και στο δράμα, αλλά νομίζω ότι η κωμωδία είναι ο φυσικός του χώρος. Έχει μία σκηνική σπιρτάδα, μία φοβερή αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου, βιώνει ολοκληρωτικά τον ρόλο του και αναπτύσσει μία ξεχωριστή επικοινωνία με το κοινό χωρίς κανένα σχεδόν στοιχείο πραγματικής διάδρασης. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η παράσταση χωρίς αυτόν κι αυτό νομίζω λέει πολλά.

Δίπλα του η Άννα Καλαϊτζίδου και η Αριάδνη Καβαλιέρου, που ουσιαστικά κρατάνε όλους τους υπόλοιπους ρόλους, έχουν απολαυστικές στιγμές με κάποιες μεταμορφώσεις τους να είναι εξαιρετικά πετυχημένες, ενώ άλλες μάλλον υπερβολικές. Όμως σε γενικές γραμμές κερδίζουν εξίσου το στοίχημα και ομολογώ ότι στο τέλος της παράστασης οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι το αποτέλεσμα που είδες οφείλεται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό σε αυτούς τους τρεις ανθρώπους, που υποστηρίζουν με όλο τους το είναι επί σκηνής τόσο το κείμενο και τους ήρωες τους, όσο και τη σκηνοθετική γραμμή.

Αν επιθυμείτε να γελάσετε και να περάσετε μία ευχάριστη, διασκεδαστική βραδιά να πάτε στο Skrow, με την επιφύλαξη πάντα ότι το χιούμορ είναι πολύ προσωπική υπόθεση του καθενός.