Από την Τόνια Τσαμούρη
Όταν οι Fleetwood Mac συνάντησαν τον Ρούπερτ Μπρουκ
Όταν ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού, αυθόρμητα μου ήρθε στο μυαλό ένα θεατρικό έργο που είχα διαβάσει το καλοκαίρι του 2019. Επρόκειτο για το Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα του Γιάννη Σκαραγκά. Δεν ήταν μόνον ένα εξαιρετικά καλογραμμένο έργο, αλλά και τρομερά ενδιαφέρον, καθώς φώτιζε ένα κομμάτι της ιστορίας που, προσωπικά, αγνοούσα έως τότε. Ο κεντρικός του ήρωας είναι ένας Άγγλος φιλέλληνας που πολέμησε στη χώρα μας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατέληξε, στη Σκύρο, από σηψαιμία, μετά από το τσίμπημα ενός κουνουπιού. Ο ήρωας, ο Ρούπερτ Μπρουκ, ήταν τότε μόνον 27 ετών.
Ομολογώ ότι το καλοκαίρι του 2019 μου είχε φανεί, τουλάχιστον, αδιανόητο ότι νέοι άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους από οποιαδήποτε αρρώστια, πόσω μάλλον από το τσίμπημα ενός κουνουπιού! Όποιος λέει λοιπόν ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, το συγκεκριμένο έργο του Γ. Σκαραγκά αποτελεί περίτρανη απόδειξη για το αντίθετο. Η ιστορία όχι μόνον επαναλαμβάνεται, αλλά και διδάσκει. Έτσι, βρισκόμαστε στο 2021, όπου άνθρωποι κάθε ηλικίας σβήνουν, λόγω ενός ιού…
Τα έργα του Σκαραγκά ακροβατούν μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, αναδεικνύοντας σημαντικές ανθρώπινες στιγμές αληθινών προσώπων συνυπάρχοντας με μυθοπλαστικούς ήρωες. Η Νατάσα Παπαμιχαήλ αποφάσισε να σκηνοθετήσει το συγκεκριμένο έργο. Η παράσταση προοριζόταν αρχικά να ανέβει στη σκηνή του θεάτρου Olvio, αλλά εν τέλει έκανε πρεμιέρα ιντερνετικά. Πρόκειται για μια παράσταση, η οποία…μυρίζει σανίδι: δημιουργεί συναισθήματα και ατμόσφαιρες παίζοντας με την απλότητα ενός λιτού σκηνικού. Άλλωστε τα έργα του Γ. Σκαραγκά προσφέρουν τη δυνατότητα στο κείμενο να αναπνεύσει και να υπάρξει στην σκηνική του πραγμάτωση, χωρίς περιττά αντικείμενα και εντυπωσιακές στιγμές. Αυτό το σεβάστηκε και η σκηνοθέτις, η οποία επέτρεψε στο λόγο να ακουστεί υπογραμμίζοντάς τον με πρωτότυπη και πολύ λυρική, σε σημεία, μουσική επί σκηνής (Θεόδωρος Λεμπέσης) με ένα τσέλο να δίνει τον τόνο ζωντανά πάνω στη σκηνή. Ενδιαφέρουσα επίσης η χορογραφημένη κίνηση των ηθοποιών (Νατάσα Παπαμιχαήλ, Νέλλη Σούρλα), καθώς και το εμπνευσμένο σκηνικό εύρημα του φορέματος, το οποίο μεταμορφώνεται σκηνικά, προκειμένου να αποτελέσει τελικά το κουκούλι από το οποίο αναδύεται το πνεύμα του πρόωρα χαμένου νέου (σκηνικά-κοστούμια: Βαγγέλης Ζιλέλης). Ωστόσο, ατυχής υπήρξε η κειμενική ενσωμάτωση, στην αρχή και το τέλος του έργου. Το σωστά ζυγισμένο κείμενο του Γ. Σκαραγκά, που θυμίζει μουσικό σολφέζ, αρχίζει με τον μετακειμενικό Νεκροθάφτη, κλείνοντας το μάτι στον σαιξπηρικό Άμλετ, ενώ τελειώνει με τη σπαραχτική αφήγηση της Μάνας του Μπρουκ. Έτσι, ο συγγραφέας τονίζει το δισυπόστατο του ήρωά του, Ρούπερτ Μπρουκ: στη λογοτεχνία θα ζει για πάντα σαν ένας άλλος Άμλετ, μέσα και από τα δικά του σονέτα, ενώ για την Μητέρα του θα είναι πάντα ένα μικρό παιδί, σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Οποιαδήποτε προσθήκη θεωρώ ότι αδικεί, τόσο ένα ωραίο κείμενο, όσο και μια καλή παράσταση.
Ειδικής μνείας χρήζουν οι ηθοποιοί, οι οποίοι, μολονότι βρέθηκαν μόνοι τους, χωρίς κοινό να αλληλεπιδρούν, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους: η Έλενα Αρβανίτη, η Χριστίνα Δενδρινού, η Καλλιόπη Καραμάνη, ο Δημήτρης Μαύρος, ο Ηλίας Μπαγεώργος, η Γιούλη Μπανούση και ο Χριστόδουλος Στυλιανού κατάφεραν να δημιουργήσουν, έστω και μέσω μιας άψυχης κάμερας, ατμόσφαιρες και συναισθήματα στο κοινό τους, το οποίο αδημονεί να τους απολαύσει και τους χειροκροτήσει και στο θέατρο.
Ο συγγραφέας παρέδωσε ένα κείμενο, το οποίο έχει ιστορικό ενδιαφέρον, σημαντικές παραλληλίες με το σήμερα και έντονο συναίσθημα. Όπως τραγούδησαν και οι Fleetwood Mac, με το υπέροχο κομμάτι τους, Dust, βασισμένο σε ένα από τα σονέτα που έγραψε ο, πρόωρα και άδικα χαμένος, Ρούπερτ Μπρουκ:
When we are dust
When the white flame in us is gone
And we that lost the world's delight
Stiffen in darkness
Left alone
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
του Γ. Σκαραγκά
H νέα παραγωγή του θεάτρου OLVIO με ένα εξαίρετο καστ συντελεστών, διαθέσιμη on demand κλείστε τη θέση σας μέσω viva.
Διαθέσιμο από 16/4 - 16/5
Κείμενο: Γιάννης Σκαραγκάς