Με καίει το ότι μας κινεί όλο και πιο πολύ ο φόβος μήπως αποτύχουμε  παρά η πραγματική ανάγκη να πράξουμε. Αυτή η ιδιότυπη δειλία, η ψυχική δειλία σε παραλύει από μέσα.

Σε μια χώρα που όλα μοιάζουν σαν απόηχος μιας μεγάλης καταστροφής - η οποία όμως δεν ήρθε και ποτέ ολοκληρωτικά- τί  έχουμε να ελπίζουμε;;

Οι πιο πολλές επιλογές των ανθρώπων μοιάζουν να είναι προϊόν  φόβου και όχι λαχτάρας για κάτι. Η δουλειά μας, οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους ακόμα και ο τρόπος που συνδεόμαστε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Επιλέγουμε ένα επάγγελμα βάσει του φόβου μας για την ενδεχόμενη μη επιβίωσή μας, επιλέγουμε σύντροφο γιατί φοβόμαστε να είμαστε μόνοι, επιλέγουμε φιλία - όποια κι αν είναι αυτή- γιατί επίσης δεν μπορούμε να μένουμε λεπτό μόνοι, γιατί τότε σκεφτόμαστε και αυτό είναι τρομακτικό. . Ψηφίζουμε γιατί έτσι πρέπει, γιατί μόνο αυτό έχουμε και μάλιστα ψηφίζουμε αυτόν που απλά μας κάνει να φοβόμαστε λιγότερο. 

 Οι άνθρωποι – ακόμα και οι νέοι σε ηλικία- μοιάζουν να μην έχουν να ελπίζουν  σε πολλά σήμερα. Ίσως όχι άδικα. Όμως πώς μπορεί κανείς να είναι ειλικρινής απέναντι στα πράγματα όταν έχει έναν μόνιμο φόβο για τη ζωή; Είναι σαν να ζεις με κρατημένη την αναπνοή, είναι κάτι βαθιά αφύσικο. Και ναι , η κατάθλιψη καραδοκεί στη γωνία. Ακόμα και αυτός, ο έρωτας, ο υπέρ πάντων, ο τα πάντα πλήρων, αυτός που μας αποζημιώνει για την δύσκολη πραγματικότητα, ακόμα και αυτός μοιάζει να είναι δειλός και μουδιασμένος. Ακόμα και τη στιγμή που τον βιώνουμε στεναχωριόμαστε ήδη για το μετά, για το τέλος.  Μοιάζουμε να ζούμε με φόβο εγκατάλειψης. Θα με αφήσει ο σύντροφός μου, θα με απολύσουν, θα στεναχωρήσω τους γονείς μου με τις επιλογές μου. Φόβος. Ναι αλλά εσύ; Τι θέλεις; Τι ονειρεύεσαι; Τι επιθυμείς πραγματικά; Πώς θα κρατήσει μια σχέση -σε οποίο φάσμα της ζωής κι αν  ανήκει- αν οι μονάδες τις είναι λειψές;; Η ζωή είναι ένας ατελείωτος αυτοσχεδιασμός, επομένως πώς μπορούμε να θέλουμε να προκαταβάλουμε τα πάντα;

 Όποτε ανακαλύπτω ένα πεδίο πραγματικής ανάγκης , ένα πεδίο στο οποίο δεν με κινεί ο φόβος αλλά η πραγματική λαχτάρα για κάτι -είτε αυτό το πεδίο ανήκει στη δουλειά μου είτε στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους - είναι σαν να συμβαίνει ένα μικρό θαύμα.  Απ’ αυτά που σε κάνουν να προχωράς προς τα μπροστά χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα από τη ζωή απλά πράττοντας - και μάλιστα όχι ως κέντρο του κόσμου αλλά ως μέρος αυτού. Αυτή η δύναμη προς τα μπροστά είναι αυτό που με καίει. Πώς θα ξαναθυμηθούμε τη δύναμη προς τα μπροστά, πώς θα νικήσουμε αυτόν τον φόβο για τα πάντα που σου παραλύει το μυαλό και το σώμα και σε κάνει να ζεις σαν κάποιον που μοιάζει με τον εαυτό σου αλλά δεν είναι αυτός ακριβώς. Νομίζω ότι η ποίηση και τα θαύματα βρίσκονται δίπλα μας κάθε μέρα απλά τα κοιτάμε  χωρίς να τα βλέπουμε. Ένα παιδί έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα να διακρίνει αυτά τα θαύματα, έχει ακόμα καθαρό τον τρόπο που προσλαμβάνει τα εξωτερικά ερεθίσματα. Αυτό με καίει. Αυτό το ξεσκόνισμα της ψυχής. Να μη φοβάμαι το ρίσκο, την ήττα, την αποτυχία. Άλλωστε τι είναι η πτώση αν όχι μια ευκαιρία για να σηκωθείς πραγματικά;

Η Χρηστίνα θα παίζει Το «BU21» που κάνει πρεμιέρα στις 17/1 στο θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.