Από τη Μυρτώ Παπαϊωάννου

Φωτογραφίες: Άννα Κόκα

Στο θέατρο Φούρνος, από την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου και για είκοσι παραστάσεις θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση της ομάδας Άλμπατρος «Γιαλήτες ή αλλιώς αλήτες του γιαλού», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιάννη Κόκα.

Η νεοσύστατη καλλιτεχνική ομάδα συστήνεται στο κοινό μ’ ένα έργο, το οποίο βάζει στο επίκεντρο την πιο δυνατή σχέση του ανθρώπου, τη φιλία. Οι Άλμπατρος μας υπόσχονται πολύ γέλιο αλλά και συγκίνηση μέσα από μια ιστορία καθημερινών ανθρώπων, μια ιστορία της διπλανής πόρτας ή και όχι...Φαντασία, έρωτας και φιλία συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό στη φιλόξενη σκηνή του θεάτρου της οδού Μαυρομιχάλη. 

Πριν την πρεμιέρα της παράστασης  συναντήσαμε τους Γιαλήτες!

Συζητήσαμε με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς της παράστασης, και ζητήσαμε από τον καθένα ξεχωριστά να μοιραστεί μαζί μας κάποιες δικές τους σκέψεις και βιώματα που αφορούν πάντοτε στον έρωτα και τη φιλία, που αποτελούν και διακύβευμα στο έργο τους. Οι απαντήσεις τους είχαν πολύ ενδιαφέρον, συναίσθημα και πολύ γέλιο..

Η πρώτη ερώτηση ήταν και η πιο αφοπλιστική:

-          Ποια ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες από έρωτα ;

Γιάννης Κόκας, σκηνοθέτης : Η τελευταία φορά που έκλαψα από έρωτα ήταν όταν αποχαιρέτησα φέτος στις διακοπές μου τη Νίσυρο. Ερωτεύτηκα το νησί...

Βαγγέλης Αμπατζής : Μάλλον πριν από ένα χρόνο. Νομίζω δεν είναι πάντα καθαρό για ποιο λόγο κλαίμε. Αν δηλαδή είναι ατόφια για έρωτα, για προδοσία, για αγάπη κλπ.

Εύη Αργυρίου: 14/09/2019.

Γιάννης Βασιλώττος : Πριν μερικούς μήνες όταν γνώρισα μια κοπέλα που με έκανε να νιώθω πως δεν θέλω κάτι άλλο μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Έφυγε για την πόλη της. Δεν μένει Αθήνα. Δυστυχώς.

Αλέξανδρος Κωχ : Ευτυχώς, σχετικά πρόσφατα. Γιατί έρωτας σημαίνει είμαι ζωντανός, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Βερόνικα Μπακόλα: Είχε περάσει κάμποσος καιρός που ήμασταν μακριά με τον φίλο μου και όταν βρεθήκαμε ξανά και περάσαμε μια μέρα πολύ όμορφη μαζί στο τέλος τα έμπηξα.. είναι αυτό το συναίσθημα ότι "ναι ακόμη νιώθω το ίδιο". Ο μεγαλύτερος φόβος για μένα στις σχέσεις είναι μη χάσεις τον έρωτα σου!

Τζιάλα Χριστίνα:Μέσα στον χειμώνα. Έβλεπα αγκαλιά, με καλοκαιρινό έρωτα από τις διακοπές που διήρκησε… και μετατράπηκε και σε χειμερινό έρωτα, διαστημική ταινία. Από το χάος του χρόνου και το γεγονός ότι, από τη δημιουργία του κόσμου, χωροχρονικά συναντηθήκαμε, με έκανε να αισθανθώ υπαρξιακή αγωνία και να κλάψω από έρωτα.

Τσιτσία-Γεωργαντά Κωνσταντίνα:Η τελευταία φορά που έκλαψα από έρωτα ήταν πριν από περίπου ενάμιση χρόνο.

-          Ποια είναι η καλύτερη έκπληξη που σου’ χουν κάνει φίλοι σου ;

Γιάννης Κ : Όταν ήρθαν έκπληξη πριν δύο χρόνια οι φίλοι μου εκεί που έκανα διακοπές τον Ιούνιο. Και την ίδια χρονιά τους πέτυχα εγώ κατά λάθος τον Αύγουστο!

Βαγγέλης : Ένα πάρτυ έκπληξη για τα γενέθλια μου. Μου έχουν κάνει κάμποσα τέτοια πάρτυ μέσα στα χρόνια όμως εκείνο το θυμάμαι έντονα γιατί το μαγαζί που βρισκόμασταν τότε το θυμάμαι με νοσταλγία μιας και δεν υπάρχει πια. Οι Συχνότητες στα Εξάρχεια.

Εύη : Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη εμπειρία..

Γιάννης Β. : Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάποια τούρτα σε κάποιο μαγαζί σε κάποια γενέθλιά μου.

Αλέξανδρος : Ότι μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να με αγαπούν και να πιστεύουν σε μένα, ότι συνεχίζουμε παρέα.

Κωνσταντίνα:Η καλύτερη έκπληξη που μου έχουν κάνει φίλοι είναι σε μέρα γενεθλίων μου. Ήμουν μόνη, άσχημα ψυχολογικά και ξαφνικά βρέθηκα με πολλούς φίλους τούρτες και πολύ γέλιο! Πάνω στην προσπάθεια τους να καλύψουν τις εκπλήξεις που έρχονταν γινόντουσαν διάφορα ευτράπελα... 3. Έχεις πει κι εσύ στη ζωή σου "πονάω όταν σε βλέπω"

Χριστίνα: Στα 28α γενέθλια μου… Δύσκολη περίοδος της ζωής μου τότε. Η αδερφή μου, οι δύο κολλητές μου και φίλοι αρκετοί μου έκαναν μια καντάδα έκπληξη κάτω από το μπαλκόνι μου. Έχω έρωτα με τις καντάδες!

-          Έχεις πει κι εσύ στη ζωή σου «πονάω όταν σε βλέπω» ;

Γιάννης Κ. : Κάθε φορά που κοιτάω τον καθρέφτη μου το πρωί. Έπειτα μου λέω «Καλημέρα»! και ξεκινάει η μέρα μου...

Βαγγέλης : Όχι.

Εύη : Ναι. Αλλά όσο μεγαλώνω τόσο πιο σπάνια το λέω.

Γιάννης Β. : Δεν το έχω πει. Ασφαλώς το έχω νιώσει. Όπως όλοι νομίζω.

Αλέξανδρος : Δεν ξέρω αν το έχω πει, σίγουρα όμως το χω νιώσει.

Κωνσταντίνα:Δεν έχω πει "πονάω όταν σε βλέπω", αλλά έχω νιώσει το να στεναχωριέται ο άλλος κι ενώ είμαι μια χαρά να κλαίω επειδή πονάει. Να πονάω επειδή πονάει.

Χριστίνα:Το έχω πει με κάθε τρόπο αλλά όχι λεκτικά, στον εφηβικό μου έρωτα. Πόνεσα που δε του είπα ποτέ λεκτικά ότι πονάω. Πολλοί, αν δε το πεις με λέξεις δε καταλαβαίνουν το κάτω κείμενο. Και όταν έκανε οικογένεια… ένιωσα σα να πέθανα χωρίς να έχω εξομολογηθεί.

Βερόνικα:Δε θυμάμαι αν το χω πει, σίγουρα όμως το 'χω νιώσει και σίγουρα έχω πει στις κολλητές μου "πονάω και μόνο που τον βλέπω τυχαία να περνάει τον δρόμο".

-          Ποια ήταν η καλύτερη φάση που έχεις περάσει με παρέα ;

Γιάννης Κ. : Πέρσι το χειμώνα, μια κρύα Παρασκευή, πήγα με τους φίλους μου σε ένα μαγαζί. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τους φίλους μου εκείνο το βράδυ . Μόνο χαμόγελα και αγάπη.

Βαγγέλης : Με το παρεάκι των φίλων σε διακοπές. Έχουμε βρεθεί αρκετές φορές σε διαφορετικά μέρη που τις θυμάμαι με χαρά και συγκίνηση. Στις πιο "γλυκές" αναμνήσεις βάζω την πρώτη φορά που βρεθήκαμε σε μια παραλία στην Εύβοια με ελάχιστο κόσμο. Ήταν Σεπτέμβρης κι εμείς ανέμελοι.

Εύη : Ξενύχτι σε μπαλκόνι κλαίγοντας, γελώντας, πίνοντας, κλαίγοντας, γελώντας, πίνοντας, κλαίγοντας, γελώντας, πίνοντας.

Γιάννης Β. : Πριν μερικούς μήνες συμμετείχα σε μια ταινία. Μετά το γύρισμα κάθε βράδυ αράζαμε με τους ηθοποιούς και τα παιδιά του συνεργείου σε κάποιο δωμάτιο του ξενοδοχείου που μέναμε και πίναμε μπύρες. Μου έχει λείψει αυτό το παρεάκι.

Αλέξανδρος : Δεν υπάρχει καλύτερη, η κάθε βραδιά, η κάθε φάση που το εγώ ήταν μικρότερο από το εμείς είναι ανεκτίμητη.

 Βερόνικα:Τριήμερο σε μια παραλία που έφτανες μόνο κολυμπώντας ή κάνοντας αναρρίχηση. Ήμασταν εμείς οι 8 που από πριν γνωριζόμασταν μόνο οι 5 και άλλο ένα ζευγάρι παραδίπλα.

Κωνσταντίνα:Η καλύτερη φάση με παρέα δεν είναι μία συγκεκριμένη… Είναι διάφορες στιγμές σε καλοκαιρινές διακοπές σε ελεύθερο camping, όπου πρωταγωνιστούν η ξεγνοιασιά, η χαλαρότητα, το γέλιο!!!

Χριστίνα:Το περασμένο καλοκαίρι εργαζόμουν σε ένα νησί μαζί με δύο φίλες μου. Μετά τη δουλειά πήραμε ένα μπουκάλι κρασί βρήκαμε ένα τέλειο σποτ, έναν ανεμόμυλο, και καθίσαμε να δούμε την πανσέληνο. Το σκηνικό ήταν σουρεαλιστικό. Ο Μήλος ήταν δίπλα σε ένα νεκροταφείο που χωρίς να το ξέρουμε μέσα στα σκοτάδια περάσαμε από μέσα. Ζωή και θάνατος. Και ζωή

ΤΟ ΕΡΓΟ :

Ο Αλέξανδρος και η Φανή χωρίζουν. Οι κολλητοί του για συμπαράσταση χωρίζουν και εκείνοι. Τα τέσσερα αγόρια, ο Αλέξανδρος, ο Βαγγέλης,ο Βασίλης και ο Γιάννης και αποφασίζουν να πάνε διακοπές όλοι μαζί σ’ ένα νησί μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα, όχι όμως από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα 23 Οκτώβρη και κάθε Τετάρτη-Πέμπτη στις 21:00 στο θέατρο Φούρνος

Έως την Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου

Συντελεστές:

Κείμενο-Σκηνοθεσία : Γιάννης Κόκας              

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Μπησάρα

Βοηθός δραματουργίας : Αλέξης Πετρίχος

Ενδυματολογία/Σκηνογραφία: Ηλέκτρα Σταμπούλου

Χορογραφίες/Κινησιολογία: Παρασκευή Κάπα

Φωτισμοί:Απόστολος Τσατσάκος

Μουσική επιμέλεια:   Χρήστος Παπαδόπουλος

Μουσική διδασκαλία: Έλλη Βασιλάτου

Γραφιστική επιμέλεια: Άννα Κόκα

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Βαγγέλης Αμπατζής, Εύη Αργυρίου, Γιάννης Βασιλώττος, Γιάννης Κόκας, Αλέξανδρος Κωχ, Βερόνικα Μπακόλα, Χριστίνα Τζιάλλα, Κωνσταντίνα Τσιτσία – Γεωργαντά

Μια παράσταση για τη φιλία από τη νέα και πολλά υποσχόμενη θεατρική ομάδα της πόλης.

Η νεοσύστατη καλλιτεχνική ομάδα « Άλμπατρος» συστήνεται στο κοινό μ’ ένα έργο, το οποίο βάζει στο επίκεντρο την πιο δυνατή σχέση του ανθρώπου, τη φιλία.

Το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Κόκα και η νέα ομάδα μας υπόσχεται πολύ γέλιο αλλά και συγκίνηση μέσα από μια ιστορία καθημερινών ανθρώπων, μια ιστορία της διπλανής πόρτας ή και όχι;

Δύο λόγια για την υπόθεση:
Ο Αλέξανδρος και η Φανή χωρίζουν. Οι κολλητοί του για συμπαράσταση χωρίζουν και εκείνοι. Τα τέσσερα αγόρια, ο Αλέξανδρος, ο Βαγγέλης,ο Βασίλης και ο Γιάννης και αποφασίζουν να πάνε διακοπές όλοι μαζί σ’ ένα νησί μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα, όχι όμως από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Σκηνοθετικό σημείωμα:
Στην παράσταση «Γιαλήτες ή αλλιώς αλήτες του γιαλού» εξιστορείται ουσιαστικά η φιλία τεσσάρων κολλητών, οι οποίοι μεγάλωσαν και ζουν στην Αθήνα του 2019.

Παρακολουθούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτή η φιλία επιβιώνει και ανθίζει. Με φόντο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι της χώρας αυτήν την εποχή και με αφορμή το χωρισμό του Αλέξανδρου, ο ίδιος μαζί με τον Βαγγέλη, τον Βασίλη και τον Γιάννη ξεκινούν να συγκατοικούν σε ένα μικρό υπόγειο, ξεκινούν να συγκατοικούν στα δύσκολα.

Υπαινικτικά συγκατοικούν μαζί τους η φτώχεια, η ανεργία, η κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας, η παρακμή, οι νέοι της Ελλάδας. Κι όμως. Παρά τα κακά ελληνικά και τις βωμολοχίες, την απελπισία και τον ξεπεσμό, η παρέα των γιαλητών και της ομάδας Άλμπατρος έρχεται να φωνάξει δυνατά για ελπίδα, αγώνα, αγάπη, Θέατρο! Γιάννης Κόκας, Σεπτέμβριος 2019

Video παράστασης:

https://www.youtube.com/watch?v=- OemH8PupEQ&feature=youtu.be&fbclid=IwAR1b3Chhnaq8S2Q75g4nm bdXWfSlAhDhcK69sz7Zw9XMgCGnjT5qTwYxehg

Συντελεστές:
Κείμενο/Σκηνοθεσία : Γιάννης Κόκας
Παίζουν:Βαγγέλης Αμπατζής,Εύη Αργυρίου,Γιάννης Βασιλώττος, Γιάννης
Κόκας,Αλέξανδρος Κωχ, Βερόνικα Μπακόλα,Χριστίνα Τζιάλλα,
Κωνσταντίνα Τσιτσία – Γεωργαντά
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Μπησάρα
Βοηθός δραματουργίας : Αλέξης Πετρίχος
Ενδυματολογία/Σκηνογραφία: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Χορογραφίες/Κινησιολογία: Παρασκευή Κάπα
Φωτισμοί:Απόστολος Τσατσάκος
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Παπαδόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Έλλη Βασιλάτου
Γραφιστική επιμέλεια: Άννα Κόκα

Info:
Πρεμιέρα 23 Οκτώβρη και κάθε Τετάρτη-Πέμπτη στις 21:00
στο θέατρο Φούρνο
Τιμές εισητηρίων: Γενική είσοδος 10 ευρώ, μειωμένο(ανέργων, άνω των 65 ) 8 ευρώ, φοιτητικό και ατέλειες 5 ευρώ
Διάρκεια: 70 λεπτά
Διεύθυνση: Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα 114 72
Τηλέφωνο κρατήσεων: 21 0646 0748
Facebook Page: https://www.facebook.com/fournostheatre/

Πως θα σας φαινόταν ένας κόσμος που οι γυναίκες είναι το ισχυρό φύλο; Που ζητούν τους άντρες σε γάμο και καθορίζουν την εκπαίδευση και το μέλλον τους;

Πως θα σας φαινόταν οι μανάδες να ζητούν προίκα για τους γιούς τους;

Φανταστείτε έναν κόσμο που οι γυναίκες είναι αυτές που εξουσιάζουν.

Μία αντίστροφη ανάγνωση πάνω στην εμβληματική και πάντα επίκαιρη ρομαντική κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ένα κοινωνικό σχόλιο πάνω στις φυλετικές διακρίσεις των σύγχρονων κοινωνιών, που θα παρουσιαστεί από 7 Οκτώβρη στο Θέατρο «Φούρνος».

Λίγα λόγια για το έργο:
Η Μπατίστα έχει την ευθύνη να επιλέξει νύφες για τους δύο γιούς της, τον Κατρίνο και τον Μπιάνκο, μιας και έτσι ορίζεται από την κοινωνία. Απαράβατος νόμος είναι να παντρευτεί πρώτος ο μεγάλος της γιος, πράγμα δύσκολο για τον οξύθυμο και δύστροπο Κατρίνο. Με αφετηρία αυτό ξεδιπλώνεται μια σειρά γεγονότων. Η πολιορκία του μικρού της γιού, Μπιάνκο, από τις γυναίκες της πόλης και ο έρωτας του με την Λουκέντια, μια νέα που φτάνει στην πόλη για σπουδές. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε τον ανορθόδοξο γάμο του μεγάλου της γιου, Κατρίνο, με την Πέτρα, μια γυναίκα που έχει βάλει στοίχημα να τον ημερώσει.

Σημείωμα σκηνοθέτη:
Πόσα λεπτά – ώρες – μέρες – μήνες – χρόνια – δευτερόλεπτα διαρκεί η διαδικασία του ημερώματος;

Ποιο είναι το ισχυρότερο φύλο;

Η μάνα αποφασίζει για τον γιο; Η γυναίκα αποφασίζει για τον άντρα;

Ποιες είναι οι βάσεις της δικής μας, αντίστροφης, κοινωνίας;

Πως επηρεάζει ο έρωτας τις ζωές μας; Πόσο τις αλλάζει;

Τι επιτρέπεται στον έρωτα; Γίνονται γάμοι από έρωτα;

Ένα σχόλιο στην αφοσίωση και την εμπιστοσύνη.

Είμαστε προγραμματισμένοι για να ερωτευόμαστε.

Επιτρέπουμε στο ταίρι μας να μας αλλάξει.

Ημερώνουμε μόνο όταν θέλουμε να ημερώσουμε.

Ημερώνουμε από έρωτα.

Στο έργο μας, ο «στρίγγλος» Κατρίνο και η Πέτρα μοιράζονται μια κοινή πραγματικότητα, συνωμοτούν εναντίον μας και ημερώνουν, ταυτόχρονα, αφημένοι στον έρωτα.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Τσονόπουλος Κωνσταντίνος
Διασκευή/ Δραματουργική επεξεργασία:
Τσονόπουλος Κωνσταντίνος, Νίκη Δουλγεράκη
Επιμέλεια Κίνησης: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη Μουσική: Στάθης Σούλης
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γεωργία Τσελεπή
Κοστούμια: Κρίστελ Καπερώνη
Σκηνικά: Joe Pe (Retrosexual)
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού, Νίκη Δουλγεράκη
Φωτογραφίες: Μαρία Σπένδου

Παίζουν:
Βοϊδήλος Θανάσης
Δημητριάδη Κωνσταντίνα
Δόβελου Εύη
Δουμπού Μαριέλα
Δουλγεράκη Νίκη
Ζαχαράτου Δήμητρα
Καφετζή Δάφνη
Παπαδημητρίου Παναγιώτα
Σανιάνος Αντώνης
Σπένδου Μαρία (live camera)

Από 7 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Στο θέατρο “Φούρνος”.
Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ/ μειωμένο: 10 ευρώ
Ώρες παραστάσεων: 21:00

Μετά τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων σε Θεσσαλονίκη και Γιάννενα η Εταιρεία Θεάτρου «Σπίτι της» παρουσιάζει στην Αθήνα, για λίγες μόνο παραστάσεις μέχρι τέλος Μαΐου, το θεατρικό έργο των Δημήτρη Κεχαϊδη και Ελένης Χαβαριά «Με δύναμη από την Κηφισιά», σε σκηνοθεσία Εμμανουέλλας Κοντογιώργου.

Από τις 8 Μαΐου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 στο Θέατρο Φούρνος, μία νέα ομάδα ηθοποιών ξαναδιαβάζει αλλιώς, μακριά από κάθε είδους κλισέ, ένα έργο της νεοελληνικής δραματουργίας, το οποίο, αν και γραμμένο το 1994, θεωρείται ήδη κλασικό. Την Τετάρτη 22 Μαΐου και την Πέμπτη 23 Μαΐου οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική από την Ανδρονίκη Ξανθοπούλου.

Στην Αθήνα του σήμερα. Ένα σκηνικό από βαλίτσες. Τρεις γυναίκες που ετοιμάζονται να φύγουν για την Ταϊλάνδη και μία κόρη που δεν βλέπει την ώρα να έχει το σπίτι δικό της. Όμως το ταξίδι της ελευθερίας, της δύναμης για μια νέα ζωή συνεχώς αναβάλλεται. Οι βαλίτσες γεμίζουν, αλλά το ταξίδι γίνεται ολοένα και πιο μακρινό. Τελικά όσο το σκηνικό αποσυντίθεται τόσο φαίνεται πως και οι ίδιες δεν θέλουν να αφήσουν τις ζωές τους, που δεν είναι τίποτε άλλο από τους άντρες που τις καθόρισαν.

Η Εμμανουέλλα Κοντογιώργου καταθέτει τη δική της γυναικεία, σκηνοθετική ματιά σ’ ένα έργο, όπου το κωμικό προκύπτει μέσα από το τραγικό. Τρεις γυναίκες παλεύουν να σπάσουν τα δεσμά με τους άντρες που τις ορίζουν. Όπως όλες οι γυναίκες. Τότε και τώρα. Ανεξαρτήτως ηλικίας και οικονομικής επιφάνειας. Δεν έχει σημασία η ακριβής ηλικία, το πλούσιο σπίτι, τα τσιγάρα, αλλά οι γυναίκες αυτές καθ’ εαυτές και η μανία με την οποία «φωνάζουν» σε όλο το έργο: «Θέλω ν’ απελευθερωθώ! Θέλω ν’ απελευθερωθώ!»

Εγκλωβισμένες στη γυναικεία μοίρα, αντιμέτωπες μ’ ένα τραγικό αδιέξοδο που καταντά αστείο, η Μάρω, η Φωτεινή και η Αλέκα αποζητούν την ευτυχία που θα τις ολοκληρώσει σ’ ένα ταξίδι. Κάποτε. Στην Ταϊλάνδη. Μακάρι.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Εμμανουέλλα Κοντογιώργου
Σκηνογραφική επιμέλεια: Λίλια Χατζηγεωργίου
Κοστούμια: Ανδρονίκη Τζάρτζαλου
Φωτισμοί: Εμμανουέλλα Κοντογιώργου
Φωτογραφίες: Ελπίδα Μουμουλίδου

Trailer: Fig Leaf Production
https://www.youtube.com/watch?v=SrbFmJ5qOZQ

Παίζουν: Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου (Ηλέκτρα), Αφροδίτη Φλώρου (Αλέκα), Κασσάνδρα Τζάρτζαλου (Φωτεινή), Βερόνικα Μπακόλα (Μάρω)

Πρεμιέρα: 8 Μαΐου

Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 (μέχρι τις 30 Μαΐου)

Εισιτήρια: 12 (κανονικό), 8 (μειωμένο), 5 (ατέλεια, ανέργων)
Διάρκεια: 105’

Στις 22 και 23 Μαΐου οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική.

Θέατρο Φούρνος
Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολις Εξαρχείων
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 6460748

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου:

1 ποτήρι νερό,1 φλυτζάνι τσάι, 1 μυστικό γούρι.

Πιο όμορφο καμαρίνι που είχα ποτέ:

Το 2017 στη Stara Zagora της Βουλγαρίας, είχαμε την τύχη με τους συμμαθητές μου από τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το έργο “Αγαμέμνων”, να συμμετέχουμε στο International Student Theatre Festival της Ακαδημίας Θεατρικών και Κινηματογραφικών τεχνών “Κrastyo Sarafov”. Στο ιστορικό και πανέμορφο θέατρο της Ακαδημίας, θυμάμαι εμένα και τους συμμαθητές μου να εξαπλωνόμαστε σε όλους τους backstage χώρους περιμετρικά της σκηνής, ψάχνοντας εναγωνίως μια γωνιά για το αυτοσχέδιο καμαρίνι μας. Αυτό το αίσθημα του “επισκέπτη” σε έναν ξένο χώρο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ήταν για μένα το ωραιότερο καμαρίνι που είχα έως τώρα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Είχα την ευκαιρία να βρεθώ στα καμαρίνια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής του ΙΣΝ, στα πλαίσια της παράστασης “Γιάννης Χρήστου -Προμηθέας Δεσμώτης”. Οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις, συνθήκες και παροχές είναι τεράστιο δώρο για έναν καλλιτέχνη πριν βγει στη σκηνή, αλλά δυστυχώς είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Μία οικογενειακή ιστορία, ένας αριθμός και η γέννηση ενός παιδιού πυροδοτούν ένα σκάνδαλο και εξεγείρουν τους κατοίκους μιας μικρής κοινότητας. Η οικογένεια στοχοποιείται και οδηγείται σταδιακά σε απομόνωση και αποκλεισμό από την κοινωνική ζωή. Τα μέλη της θα επινοήσουν το ξεχωριστό τους καταφύγιο για να προφυλαχτούν από τις φήμες, τις διαδόσεις, τις φωνές. Κάπου εκεί θα αναζητήσει την πραγματική του ταυτότητα και αρματωσιά ο έφηβος πια Κώτσος. Στις παρυφές της κοινότητας, στην περιοχή του θρύλου, στην σκιά του Δράκου.

Η παράσταση αξιοποιεί για πρώτη φορά στην σκηνή το αριστούργημα του Παπαδιαμάντη, ορμώμενη από την σύγχρονη πραγματικότητα του ψηφιακού κόσμου των πολλαπλών οπτικών γωνιών, του κοινωνικού αυτοματισμού και των εύθραυστων ταυτοτήτων. Επιχειρεί να ενορχηστρώσει και να αντιπαραβάλλει σαν πολυφωνικό τραγούδι τις φωνές και τις στάσεις της κοινότητας, να ανιχνεύσει ετεροτοπίες της δικής μας κοινωνίας και να αφουγκραστεί τη φωνή του σύγχρονου δράκου, που πάντα βρίσκει τη ρωγμή για να ακουστεί. Και η ρωγμή αυτή λέγεται σιωπή.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία / Δραματουργία: Τάσος Καρακύκλας

Σκηνογραφία / Ενδυματολογία: Κάκια Χατζηγιαννίδη

Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Νίκας

Σχεδιασμός φωτισμού: Πάνος Κουκουρουβλής

Φωτογραφίες / Αφίσα : Αλίνα Κέκη

Trailer: Χρήστος Θλιβέρης, Ζαφείρης Επαμεινώνδας, Μαρία Αθανασοπούλου

Οργάνωση παραγωγής / Βοηθός σκηνοθέτις: Μαρίνα Κακουλλή

Επί σκηνής: Κατερίνα Καλοχριστιανάκη, Κωσταντής Ντίσιος

Πρεμιέρα 1^η Φεβρουαρίου

και κάθε Παρασκευή στις 21: 30

Θέατρο “Φούρνος”

Μαυρομιχάλη 168, Νεάπολη Εξαρχείων.

Για πληροφορίες και κρατήσεις: 210-6460748

και στο viva.gr

Τιμές εισιτηρίων:
Ολόκληρο: 12€
Φοιτητικό: 10€
Ατέλειες-Ανεργίας: 5€

Το κλασικό έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Η Υπόσχεση – Καημένε μου Μάρικ» - μία ιστορία ενηλικίωσης για τρία παιδιά που ερωτεύονται, οραματίζονται και αναμετρώνται με τα ίδια τους τα όνειρα - παρουσιάζεται σε διασκευή – σκηνοθεσία της Ελεάννας Σαντοριναίου από τις 28 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Φούρνος.

Χειμώνας. Μέσα σε μία πολιορκημένη πόλη, τρεις έφηβοι, η Λίκα, ο Λεονίντικ και ο Μάρικ γνωρίζονται κάτω από τις αντίξοες συνθήκες του πολέμου. Μαζί προσπαθούν να επιβιώσουν, να ερωτευτούν και να ονειρευτούν πώς θα είναι το μέλλον τους. Όταν τελειώσει ο πόλεμος και τα παιδιά ενηλικιώνονται, καλούνται να διαχειριστούν τα ονειρά που έκαναν, τις υποσχέσεις που έδωσαν ο ένας στον άλλον καθώς και τις σχέσεις που δημιούργησαν.

Στο πέρασμα του χρόνου ένας πόλεμος ξυπνάει και χάνεται, ένας νέος κόσμος χτίζεται και φέρνει ελπίδες, μέχρι που αυτός ο ίδιος ο κόσμος επαναπροσδιορίζεται και τους κάνει να αναρωτιούνται εάν έφερε τα δώρα του και τήρησε τις υποσχέσεις του.

H Υπόσχεση
Καημένε μου Μάρικ - My Poor Marat του ALEXEY ARBUZOV
Μετάφραση Γιώργος Σεβαστίκογλου
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Ελεάννα Σαντοριναίου
Δραματουργία : Γιωργίνα Γερμανού
Φωτισμοί: Aποστόλης Τσατσάκος
Μουσική: Φάνης Ζαχόπουλος
Μουσικός Παραγωγός : Ορέστης Πετράκης
Σκηνικά- Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Κινησιολογική επιμέλεια : Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφία - poster: Χρήστος Σημαιωνίδης
Sound effects: Έλια Καλογιάννη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λήδα Κουτσοδασκάλου
Μακιγιάζ: Cathy Jones
Origami: Άννα Σαντοριναίου
Επικοινωνία: Δημήτρης Χαλιώτης

Παίζουν : Παναγιώτης Γαβρελάς, Κόνυ Ζήκου, Ερρίκος Μηλιάρης

Παραγωγή Θέατρο Φούρνος 2019
Διάρκεια: 80΄

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12€
Άνω των 65: 10€
Φοιτητικό: 10€
Ατέλειες-Ανεργίας: 5€

ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΥΡΝΟΣ
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ 168 ΝΕΑΠΟΛΙΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ: 210 6460748

Ένα σύμπαν όπου ενεργοποιείται το συνειδητό και το ασυνείδητο χτίζει η Χρύσα Καψούλη σκηνοθετώντας το έργο του Τσιμάρα Τζανάτου «Δεσποινίς Δυστυχία» που ανέβηκε στις 25 Απριλίου στο Θέατρο Φούρνος. Μέσα σε ένα περιβάλλον αντίστιξης, σώμα, λόγος, κινούμενες εικαστικές προβολές και μουσική συνηχούν για να ενισχύσουν το παράλογο, να επανασυνθέσουν τα θραύσματα ενός αποδομημένου κόσμου, και να οδηγήσουν στη λύτρωση.

Ένας Άντρας κάπου στον Κόσμο. Η ζωή του σαν να μην υπάρχει. Χωρίς συναισθήματα. Φανερά δημοσιογραφεί, διαχειρίζεται πληροφορίες από έναν Κόσμο που καταγράφει και φανερώνει την ίδια ώρα που αυτός ο Κόσμος καταρρέει. Γύρω του παρελαύνει ένας μικρόκοσμος, ένας Χορός προσώπων: Ο αρχισυντάκτης του, μια κυνική εκδοχή της κανονικότητας. Η Μάνα του, μια άνευ ηλικίας γυναίκα που εξισορροπεί τη ζωή. Η Γιαγιά, φορέας ζωής που ξεχάστηκε και ζητάει να δικαιωθεί. Ο Άλλος εαυτός, μια σκιά, επίγειος ψυχοπομπός. Και μια γυναίκα αλλόκοτη, που εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή του και στη ζωή των άλλων- γύρω του, σαν θάλασσα που πλημμυρίζει ό,τι σταθερό, ανατρέποντας τα πάντα. Την λένε Δυστυχία. Δεσποινίς Δυστυχία.

Όλα θα μπερδευτούν στο πέρασμά της: Παρόν, μέλλον, παρελθόν. Άνθρωποι. Ζωές. Μνήμες. Ο Κόσμος. Και οι μικρόκοσμοι. Μέχρι να συντονιστούν σε ένα τέλος οριστικό.

Κείμενο: Τσιμάρας Τζανάτος

Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Σκηνικά Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Visual Art: COM.ODD.OR

Μουσική: Μιχάλης Τσίχλης

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Παίζουν: Γεράσιμος Μιχελής (ο Χ), Λευτέρης Παπακώστας (o Ψ), Βάλια Παπαχρήστου (η Δεσποινίς Δυστυχία), Νάνα Παπαδάκη (η Μητέρα), Μαίρη Νάνου (η Γιαγιά), Νίκος Παντελίδης (ο Αρχισυντάκτης), Σπύρος Μπέτσης (Άνδρας)

Βοηθοί σκηνοθέτη: Σπύρος Μπέτσης, Κατερίνα Παρισσινού

Επικοινωνία - ΜΜΕ: Αγλαΐα Παγώνα

Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης

Οργάνωση παραγωγής: Άρης Σομπότης

Παραγωγή: Playroom, Dameblanche

ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΥΡΝΟΣ, Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα

Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη από 2 Μαΐου έως 14 Ιουνίου

Ώρα έναρξης: 9:15

Εισιτήρια: 15, 12 (φοιτητικό), 10 (ανέργων και 65+)

Πληροφορίες-κρατήσεις: 2106460748

Διάρκεια 80’ (χωρίς διάλειμμα)

Η παραγωγή επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ο Φετιχιστής είναι ο τίτλος του ενός και μοναδικού θεατρικού έργου του Μισέλ Τουρνιέ. Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο, όπου ένας τρόφιμος ψυχιατρικής κλινικής, ο Μαρτέν, διηγείται για πρώτη φορά την ιστορία του. Μιλάει για τη ζωή του πριν τον εγκλεισμό και τη σχέση του με την Αντουανέτ, ενώ αποκαλύπτει και το πάθος του για τα γυναικεία εσώρουχα. Με χιούμορ, τρυφερότητα και αγωνία περιγράφει από καρδιάς τη λατρεία του για το ντυμένο σώμα αποθεώνοντας το «φραμπαλά». Επαναπροσδιορίζει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο το ρόλο των δύο φύλων και, με μια αφοπλιστική αφέλεια, φωτίζει παραδειγματικά τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ εκκεντρικότητας και τρέλας. Εντέλει, ο Μαρτέν υποτάσσεται στο πεπρωμένο του, ταράσσοντας την ισορροπία του τι είναι κοινωνικά αποδεκτό και τι όχι.

Ο Φετιχιστής είναι ένα έργο μύησης στον έρωτα. Ο συγγραφέας του καθιστά το θεατή συνένοχο, δίνοντάς του ρόλο ισότιμο με αυτόν του ομιλούντα στο ιδιαίτερο τρίγωνο που σχηματίζεται μέσω της εξομολόγησης. Σε μια πραγματικότητα σκληρή που μας συνθλίβει, η ευτυχία μπορεί να κρύβεται σε ένα δαντελένιο κιλοτάκι;

Κάθε Παρασκευή από 23 Φεβρουαρίου έως 30 Μαρτίου στις 21:15

Μία παραγωγή της ομάδας Αστροναύτες

Μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος

Σκηνοθεσία: Νίκος Αρμάος

Σκηνικά κοστούμια: Γιώργος Βαφιάς

Μουσική : Πλάτων Ανδριτσάκης

Επιμέλεια Κίνησης: Μαριάννα Τσαγκαράκη

Βίντεο, φωτογραφίες & βοηθός σκηνοθέτης: Φάνης Βλασταράς

Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος

Παίζει ο Ντίνος Ποντικόπουλος

Διάρκεια:90 λεπτά

Τιμή εισιτηρίου: 10€

Φοιτητικό- άνω των 65: 8€

Ατέλειες-ανέργων: 5€

"D apres Le Fetichiste de Michel Tournier c Editions Gallimard pour la version originale”

Στο θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168 Αθήνα

Τηλ κρατήσεων: 210 6460748

Ένα αμαξίδιο διασχίζει το δρόμο για να βρεθεί στη σκηνή, δυο χέρια σε θέση υπτίου ετοιμάζονται για την τελευταία διαδρομή στην πισίνα,  δυο αβέβαια πόδια έχουν βάλει σκοπό να εξομολογηθούν ένα έρωτα, τα κουρασμένα δάχτυλα 45 χρόνων γάμου καθαρίζουν το ψάρι του μεσημεριανού φαγητού, δυο κορμιά πνίγονται από πόθο, δυο μάτια γράφουν αυτά που δεν λέγονται…

Αυτά τα μικρά ξεκινήματα, αυτές τις μικρές αδιόρατες κινήσεις που μεγαλώνουν μέσα μας και μας «ψηλώνουν» παρακολουθεί η παράσταση «50μ ελεύθερο» της ομάδας ARTimeleia, σε σκηνοθεσία της Αννίτας Καπουσίζη,  που παρουσιάστηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, και τώρα επιστρέφει στο θέατρο Φούρνος για δύο μόνο παραστάσεις στις 7 και 8 Οκτωβρίου. 

Η ομάδα ARTimeleia έχει κάτι που την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες θεατρικές ομάδες της πόλης. Σε αυτή συμμετέχουν άτομα με νευρομυϊκές παθήσεις, αλλά και περιπατητικοί ηθοποιοί. Επιθυμία όμως της Αννίτας Καπουσίζη, της ψυχής της ομάδας, είναι να έρχεται κάποιος στην παράσταση χωρίς να χρειάζεται να του διευκρινίσει ότι οι άνθρωποι που παίζουν έχουν νευρομυϊκή πάθηση. «Να καταφέρουμε να γίνουμε όλοι μέρος του όλου όπως είναι η φυσική διάταξη των πραγμάτων».

Είχα τη χαρά να δω το «50μ ελεύθερο» τον περασμένο Ιούνιο. Η παράσταση της ομάδας ARTimeleia είναι σαν ένα ποίημα. Περισσότερο τη νιώθεις, παρά την κατανοείς. Σου δημιουργεί κραδασμούς. Θέλω όμως να σταθώ σε μία σκηνή της, που λειτούργησε πραγματικά αποκαλυπτικά για μένα και τη σχέση μου με το θέατρο. Σε ένα σημείο της παράστασης ένας από τους ηθοποιούς, ο Δημήτρης Αγγελόπουλος, που μέχρι τότε κάθεται πλάτη στο κοινό, ουσιαστικά στην πρώτη σειρά με τους θεατές, σηκώνεται και πάει και κάθεται δίπλα σε μία άλλη ηθοποιό, τη Μαριλιάνα Λυγερή, σε έναν καναπέ. Κρατάει μία ανθοδεσμή στα χέρια του. Εξαιτίας του προχωρημένου σταδίου της νευρομυϊκής πάθησης από την οποία πάσχει όταν ξεκινάει να μιλάει δεν καταλαβαίνεις τίποτα, σχεδόν ούτε μία λέξη. Και όμως, είναι σαν να τα καταλαβαίνεις όλα! 

Ήταν κάτι το μαγικό. Ήταν τέτοια η ενέργειά του, τέτοια η έκφραση του προσώπου του, τέτοια η ανάγκη του να σου μεταδώσει αυτό που άρθρωνε, που ξαφνικά νόμιζες πως ακούς την κάθε του λέξη πεντακάθαρη στα αυτιά σου. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Δεν νομίζω ότι κανείς μας μπορεί να το κάνει. Ούτε κάποιος επαγγελματίας ηθοποιός. Και κάθισα και σκέφτηκα... Κοίτα να δεις, το θέατρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από λόγος. Είναι έκφραση, μία πολύ σύνθετη μορφή έκφρασης που χωράει τα πάντα. Και μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε αρκεί να είναι αληθινός. Να βρει την αλήθεια του. Να μην καμώνεται. Είναι τρομακτικό και άκρως σκοταδιστικό που τόσα χρόνια όλα αυτά τα παιδιά είναι εξορισμένα από τις δραματικές σχολές. Νομίζω ότι έχουμε χάσει σκηνές ανθολογίας στο θέατρο μας. Όπως αυτή. Μακάρι να τη δείτε αυτή την παράσταση.

 Μπορείτε να διαβάσετε εδώ τη συνέντευξη της Αννίτας Καπουσίδης στη Δημήτρη Χαλιώτη. 

Info παράστασης:

Σκηνοθεσία: Αννίτα Καπουσίζη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Κωνσταντινίδου

Παίζουν: Δημήτρης Αγγελόπουλος, Φανή Ζαφειροπούλου, Κόνυ Ζήκου, Εύα Λαμπάρα, Μαριλιάνα Λυγερή, Γιώργος Σταυριανός.

Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Νίκος Συμβουλίδης

Ζωντανή λήψη:Ζαφείρης Χαϊτίδης

Επιμέλεια βίντεο: Κυρηναίος Παπαδημάτος

Φωτογραφίες παράστασης: Αντώνης Προβιάς

Παραστάσεις: 7 & 8 Οκτωβρίου

Θέατρο ‘ΦΟΥΡΝΟΣ’

 Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα

Τηλ. Κρατήσεων: 2106460748

Τιμές εισιτηρίου: 10ευρώ, 5ευρώ (μειωμένο)

 Τα ρούχα ως οικειότητα, ως συναίσθημα και ως μνήμη. Ως εργαλεία για μεταμόρφωση, ως ένδειξη θριάμβου, ως σημάδι συγγένειας και επαφής.  

Τα αφουγκραστήκαμε, γιατί τα ρούχα λένε ιστορίες. 

 «Η Γυναίκα / Το Ρούχο» είναι ο τίτλος της performance που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη στο Θέατρο Φούρνος, από το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9:15μμ.  Το έργο ανεβαίνει από την βραβευμένη ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, η οποία τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό όπου διακρίνεται σε σημαντικά διεθνή Φεστιβάλ, σε χώρες όπως Η.Π.Α., Ιράν, Λουξεμβούργο, Βουλγαρία, Λιθουανία, Ουκρανία, Γερμανία, Αγγλία, Βιετνάμ κ.ά.

«Η Γυναίκα / Το Ρούχο»

Αν έπρεπε να πετάξεις όλα σου τα ρούχα και να κρατήσεις μόνον ένα, ποιο θα ήταν αυτό;

Τι θα φορούσες για να ξεχωρίσεις;

Τι θα ‘βαζες για να περάσεις απαρατήρητη;

Θα μπορούσες να ζεις σε ένα σπίτι χωρίς καθρέφτη;

Θα ήθελες να μπορούσες να κυκλοφορείς γυμνή στον δρόμο;

Έχασες ποτέ το ένα γάντι, το ένα σκουλαρίκι, τη μία κάλτσα; 

Όταν είναι να πετάξεις ένα ρούχο, μην πονάς για τον αποχωρισμό, απλά ευχαρίστησέ το για τη χαρά που σου πρόσφερε και γιόρτασε την νέα του ζωή.

Ποτέ μα ποτέ, μη δένεις τα καλσόν! Ποτέ, μα ποτέ, μην κάνεις τις κάλτσες σου κουβαράκια.  Ήρθε η ώρα κι αυτές  να ξεκουραστούν... Όλη τη μέρα ήταν στους δρόμους.

Να τις φυλάξεις όλες τις φωτογραφίες σου που δεν σου αρέσεις. Σε είκοσι χρόνια θα τις βλέπεις και θα λες, «τι όμορφη που ήμουν τότε!».

Η Όλγα Ποζέλη μιλάει για την παράσταση:

Οι ιστορίες που διηγούμαστε στην παράσταση αφορούν τα ρούχα ως οικειότητα, ως συναίσθημα και ως μνήμη.  Τα ρούχα ως εργαλεία για μεταμόρφωση. Ως ένδειξη θριάμβου.  Ως σημάδι συγγένειας και επαφής. 

Είναι σαν να μιλούν 328 γυναίκες… Γιατί το υλικό μας ήταν πλούσιο και ετερογενές: μοιράσαμε ερωτηματολόγια, πήραμε συνεντεύξεις, διαβάσαμε μελέτες και ποιήματα, κρυφακούσαμε συνομιλίες, αναζητήσαμε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεφυλλίσαμε περιοδικά, ακούσαμε τραγούδια, ξετρυπώσαμε παλιές φωτογραφίες και… και… και…

Η σχέση ειδικά των γυναικών με το ντύσιμο είναι μια σχέση εξαιρετικά λεπτή, πολυσήμαντη και συχνά αποκαλυπτική - μια σχέση με πολλές πτυχές: άλλοτε φανερές και ερμηνεύσιμες, άλλοτε σκοτεινές και δυσερμήνευτες.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι οι ενδυματολογικές μας επιλογές μας καθορίζουν. Μας προσδίδουν ή μη κύρος, αντικατοπτρίζουν την ιδεολογία μας, προσδιορίζουν τον επαγγελματικό χώρο στον οποίο ανήκουμε, εκφράζουν τη σεξουαλικότητά μας, απηχούν την ηθική μας, μας εντάσσουν σε ομάδες ή μας διαφοροποιούν... Τα κάνουμε εργαλείο, πανοπλία, μάσκα μας. 

Στην παράστασή μας κάποια στιγμή, αφήσαμε τα ρούχα στην άκρη και αφουγκραστήκαμε. Γιατί τα ρούχα λένε ιστορίες. 

Ταυτότητα της παράστασης

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Όλγα Ποζέλη

Σύνθεση κειμένων: Όλγα Ποζέλη & η ομάδα

Σκηνικά: Κωστής Δάβαρης 

Κοστούμια: Κωστής Δάβαρης & η ομάδα

Μουσική επιμέλεια & κίνηση: Όλγα Ποζέλη

Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βάσια Λακουμέντα, Σοφία Λιάκου, Όλγα Ποζέλη

Βοηθοί σκηνοθέτη: Λίνα Παπανικολάου, Αλεξάνδρα Ασσαντουριάν, Τερέζα Βονάτσου

Βοηθοί σκηνογράφου: Ελευθερία Αραούζου, Μυρτώ Κοκκίνου

Βοηθός παραγωγής: Χριστίνα Καλπογιαννάκη

Παραγωγή: ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ (http://noitigrammi.gr)

Επιμέλεια ήχου: Θέμης Βασιλείου

Trailer παράστασης: Σπύρος Τσιφτσής

INFO

Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 9:15

Από 3 Δεκεμβρίου 2016 έως 12 Φεβρουαρίου 2017. 

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος), 5 ευρώ (άνεργοι & ατέλειες)

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα ΤΚ 11472

Τηλ κρατήσεων : 210-6460.748

Ώρες ταμείου 9μμ-11μμ

H Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

Ιδρύθηκε το 1999 από την Όλγα Ποζέλη. 

Εναρκτήρια παράσταση της ομάδας ήταν Η μεγάλη της ευκαιρία του Alan Bennett και το Ένα κήρυγμα του David Mamet, στον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν.

Ακολούθησε το Dο you love me?, παράσταση devised theatre βασισμένη στη ζωή και τα κείμενα του ψυχίατρου R. D. Laing, στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου (Ιούν. 2001), στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ (Οκτ.-Δεκ. 2001), στο Δημοτικό Θέατρο ΑΝΕΤΟΝ της Θεσσαλονίκης (Φεβρ. 2002) και στο Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου της Τρίπολης (Ιούλ. 2002). Το Do you love me? ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία του περιοδικού «ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ», ενώ η Όλγα Ποζέλη ήταν υποψήφια για το βραβείο Νέου Δημιουργού της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.

Το Μάρτιο του 2003 ανέβασε στο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ το έργο του Steven Berkoff Kβετς. Υποψήφιο για έξι βραβεία του περιοδικού «ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ», μεταξύ των οποίων καλύτερης παράστασης και σκηνοθεσίας.

Τον Απρίλιο του 2004, ανέβασε στο θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ το έργο Το πουλί της ηδονής, παράσταση devised εμπνευσμένη από το διήγημα του βραβευμένου Αυστραλού συγγραφέα Peter Carey, ‘Exotic Pleasures’.

Τον Μάϊο του 2007, ανέβασε στο θέατρο ΑΡΓΩ Studio την παράσταση devised Όλα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι; (εμπνευσμένη από μια εικαστική εγκατάσταση των Peter Fischli & David Weiss) και τον Δεκέμβριο του 2008 το devised Ποτέ μην πας απ' τις σκάλες (με αφορμή διηγήματα του Haruki Murakami). Ακολούθησε το Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του (peformance εμπνευσμένη από την εικαστική εγκατάσταση του Ilya Kabakov με τίτλο 10 Albums), που παρουσιάστηκε στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ (2010-2011) και ταξίδεψε στο Fadjr International Theatre Festival στην Τεχεράνη, Ιράν.

Το 2012-13 η ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ασχολείται για πρώτη φορά με το μονόδραμα, ανεβάζοντας τη δίγλωσση παράσταση (ελληνικά & αγγλικά) Όταν το κόκκινο Toyota ξέφυγε απ’ τον δρόμο και βυθίστηκε στα μαύρα νερά | When the red Toyota went off the road and sank in black water, βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία. Η παράσταση ταξίδεψε σε πλήθος διεθνών φεστιβάλ μονοδράματος: Fundamental Monodrama Festival (Luxembourg, 27/6-7/7/2012), Global Forum of the Arts – To the Stars (Varna, Bulgaria, 1-7/8/2012), Between the Seas Festival of Mediterranean Performing Arts (New York, USA, 20-26/8/2012), Aspindys International Festival of Monoperformances (Visaginas, Lithuania, 10-13/10/2012), Thespis International Monodrama Festival (Kiel, Germany, 9-16/9/2012) και International Festival of Monoperformances Vidlunnja (Kiev, Ukraine, 12-17/7/2013), όπου απέσπασε Βραβείο Σκηνοθεσίας (Festival Directors’ Award).  Τέλος, ανέβηκε και στην Αθήνα, στο Θέατρο Φούρνος (Δεκ. 2012 – Φεβρ. 2013).

Τον Ιούνιο του 2014 και σε συμπαραγωγή με το Fundamental Monodrama Festival του Λουξεμβούργου, παρουσίασε τη δεύτερη δίγλωσση παραγωγή της, την διαδραστική performance/εγκατάσταση I remember | Θυμάμαι, εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο του Joe Brainard, η οποία παρουσιάστηκε επίσης στο Face to Face Festival, που διοργάνωσε το Lost Theatre στο Λονδίνο (13/7/2014), καθώς και στα 49α ΔΗΜΗΤΡΙΑ της Θεσσαλονίκης (4-5/10/2014).  

Τον Νοέμβριο του 2016 η παράσταση I Remember παρουσιάστηκε στο 3rd International experimental Theatre Festival, στο Ανόι του Βιετνάμ, στο οποίο η Όλγα Ποζέλη έλαβε το Βραβείο Πειραματικής Καινοτομίας.

Έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, ενώ παραστάσεις της έχουν ανέβει με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου.