Πόσο καλά γνωρίζεις τον άνθρωπο που παντρεύτηκες;

Είναι ίδιος μετά από τριάντα χρόνια γάμου;

Είναι η αγάπη αρκετή για να σώσει μια οικογένεια;

Το έργο του διακεκριμένου θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και μυθιστοριογράφου, Γουίλλιαμ Νίκολσον, «Υποχώρηση από τη Μόσχα» ανεβαίνει, από τις 6 Νοεμβρίου, για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, στο Θέατρο ΑΡΓΩ.

Πρωταγωνιστές η Αιμιλία Υψηλάντη και ο Φίλιππος Σοφιανός. Μαζί τους ο Θύμιος Κούκιος.

Ένας άντρας. Μια γυναίκα. Στη μέση ηλικία. Εκείνη, η Άλις, δυναμική κι εξουσιαστική. Εκείνος, ο δάσκαλος Έντουαρντ, ασφυκτιά μέσα στη σχέση τους. Ανάμεσά τους, ο γιος τους στο ρόλο του ισορροπιστή.

Η ανατροπή και η σύγκρουση στη σχέση θα έρθει από έναν νέο έρωτα. Αποτελεί η ηλικία εμπόδιο για να φτιάξει πάλι κάποιος τη ζωή του; Για τη μοναξιά του άλλου ευθύνεται αυτός που αποχωρεί από τη σχέση;

Ερωτήματα που αντιμετωπίζουν και τα δυο φύλα, από το ξεκίνημα έως το τέλος της κοινής τους ζωής.

Στο σπουδαίο αυτό έργο ο Γουίλλιαμ Νίκολσον δίνει τις δικές του απαντήσεις – απαντήσεις ίσως όχι απ’ όλους αποδεκτές, που όμως σίγουρα αφορούν στον σύγχρονο άνθρωπο.

Γεννημένος στην Αγγλία το 1948 ο Γουίλλιαμ Νίκολσον αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και μυθιστοριογράφου. Προτάθηκε δύο φορές για βραβείο Τόνυ για τα έργα του «Η κοιλάδα με τους ίσκιους» και «Υποχώρηση από τη Μόσχα». Παράλληλα διακρίθηκε στη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων, όπως «Μονομάχος», «Ελισάβετ: ο χρυσός αιώνας», «Οι άθλιοι» κ.ά.

Για το σύνολο της θεατρικής και λογοτεχνικής του προσφοράς βραβεύτηκε το 2015 από το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση – σκηνοθεσία Αλέξανδρος Κοέν

Πρωταγωνιστές η Αιμιλία Υψηλάντη και ο Φίλιππος Σοφιανός.

Μαζί τους ο Θύμιος Κούκιος.

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Διεύθυνση παραγωγής: Άρτεμις Υψηλάντη-Ναπολέων

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθοί σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Μπιάγκης, Μαρίνα Σκούρα, Χριστίνα Σταματάτου

Προβολή - Επικοινωνία θεάτρου ΑΡΓΩ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Πού: Θέατρο ΑΡΓΩ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο
Τηλ.: 2105201684-5

Πότε: Από Παρασκευή 6 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 17 ευρώ, γενική είσοδος, 15 ευρώ ο εξώστης και οι άνω των 65, 12 ευρώ φοιτητές, 10 ευρώ άνεργοι και ΑμεΑ.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ VIVA 13 EYΡΩ

Για ειδικές τιμές για περισσότερα άτομα επικοινωνήστε με το θέατρο

Επίσης παρακαλείται το κοινό να κλείνει (προκειμένου να βλέπει) τις θέσεις του, μέσω viva.
Πρέπει να τονιστεί ότι το θέατρο λειτουργεί με σύγχρονο εξαερισμό (είναι ισόγειο και με μεγάλα ύψη) και υπάρχουν ράμπες ΑΜΕΑ για την πρόσβαση ατόμων με δυσκολίες, τόσο στην είσοδο όσο και στις τουαλέτες.

Επίσης, το θέατρο θα λειτουργήσει με όλους τους κανόνες που θα προβλέπει ο ΕΟΔΥ για την ασφαλή λειτουργία των θεάτρων.

 

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

«Περίμενε με Ζαχαρένια, έρχομαι». Με αυτή τη φράση του Λεό προς τη μητέρα του, ανοίγει και κλείνει το άτυπο αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο στο Θέατρο Αργώ. Η βραβευμένη θεατρική συγγραφέας Λεία Βιτάλη έγραψε το Rock Story το 2009, χρονιά, κατά την οποία παραστάθηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Το έργο αφορμήθηκε από την προσωπικότητα του Παύλου Σιδηρόπουλου, ο οποίος σημάδεψε, με τη σύντομη παρουσία του (πέθανε από υπερβολική χρήση ηρωίνης στα 42 του χρόνια), την ελληνική ροκ σκηνή. Ο θρύλος του «πρίγκηπα της ροκ» συνδέεται με μια εποχή, όπου οι άνθρωποι είχαν όνειρα κι ιδανικά, οραματίζονταν, όπως ο Παύλος, έναν κόσμο καλύτερο και δεν επαφίονταν στην επανάσταση του καναπέ. Το Ροκ δεν είναι απλά ένα είδος μουσικής, είναι στάση ζωής, είναι αντίσταση στο καταστημένο. Ζω απομυζώντας τη ζωή, ρουφώντας τη μέχρι το μεδούλι. Αυτό ήθελε κι ο «ο πρίγκηπας», αλλά στην πορεία έχασε τα όρια και πέρασε στην απέναντι όχθη. Δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά κι ανηψιός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη, ο Παύλος, από τα φοιτητικά του χρόνια, κιόλας, έδειξε το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του.Το νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον, ο άτυχος έρωτάς του με τη Γιόλα Αναγνωστοπούλου, επίσης τραγουδίστρια, η οποία τον μύησε, σύμφωνα με μαρτυρίες, στα ναρκωτικά, τον οδήγησαν στην αυτοκαταστροφή. Οι ουσίες τον νίκησαν, όμως, δεν έσβησαν το όραμά του για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Η διαφορετικότητα είναι επικίνδυνη και πολεμιέται ως τέτοια.

Η συγγραφέας Βιτάλη στο έργο της δεν τον αποθεώνει, ούτε τον δικαιολογεί, υπερασπίζεται, όμως, το δικαίωμά του να είναι ο εαυτός του και να ζει σύμφωνα με τα θέλω του κι όχι σύμφωνα με τις επιβολές των άλλων.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Καραχισαρίδης έστησε μια ροκ παράσταση με πολύ ξένη ροκ μουσική. Ακούγονται, κατά τη διάρκεια της παράστασης, τραγούδια της δεκαετίας ’70 και ’80 όπως το «Dust in the wind», «I am a passenger» κ.α., καθώς και κάποια ποιήματα του Σιδηρόπουλου.Δεν ακούγεται, όμως, η φωνή κι οι στίχοι του. Ενδιαφέρουσες οι στιγμές όπου κάθε μέλος της οικογένειάς του μιλά για τη σχέση του με αυτόν, άλλοτε σαν απολογία κι άλλοτε σαν εξομολόγηση. Αναδρομές χρονικές προσθέτουν σε συναίσθημα, ενώ έμφαση δίνεται τόσο στο κεντρικό πρόσωπο, όσο και στην αρρωστημένη σχέση με τη μητέρα του.

Στο Rock Story ο Παύλος γίνεται Λεό, η μητέρα του Τζένη, Ζαχαρένια, ο πατέρας Κώστας, είναι ο Μανώλης, η αδερφή του Μελίνα παίρνει το όνομα Χρυσόφη, ενώ ο έρωτας του Σιδηρόπουλου έχει το όνομα Γιασεμή.

Ο Βασίλης Παναγιωτίδης στον ρόλο του Λεό είναι αποκάλυψη. Κρατά όλο το έργο επάνω του διαθέτοντας τόσο τις υποκριτικές, όσο και τις μουσικές ικανότητες, ώστε να δοκιμαστεί στον ρόλο αυτό με επιτυχία. Η σκηνική του παρουσία πείθει ότι απέναντί μας έχουμε έναν ροκά. Μετά την πρώτη έκπληξη της εικόνας, που δε θυμίζει σε τίποτα τον Παύλο, δικαιωνόμαστε εκ του αποτελέσματος.

Η Αιμιλία Υψηλάντη, η Ζαχαρένια του Λεό, αλλάζει μορφή όταν απευθύνεται στον γιό της, και μετουσιώνεται σε μια τρυφερή κι εξαρτημένη μάνα,που τον στηρίζει ακόμα κι όταν παίρνει πρέζα. «Είναι καλλιτέχνης, Μανώλη, δεν το βλέπεις;», φωνάζει στον σύζυγο της. Αλλά η αγάπη της φτάνει σε ακραία σημεία, όταν επεμβαίνει στη ζωή του χωρίζοντάς τον από τη Γιασεμή.

Εξαιρετικός ο Γιώργος Ζιόβας στον ρόλο του πατέρα, ο οποίος αισθάνεται ξεριζωμένος στην Αθήνα κι αδυνατεί να δείξει αγάπη στα παιδιά του. Συγκινητικός, πραγματικά, τόσο στον μονόλογό του, «Ελεύθεροι είναι οι δυνατοί», «Κι εγώ ήθελα να γίνω καλλιτέχνης», όσο κι όταν, μετά τον θάνατο της Ζαχαρένιας, προσπαθεί να σώσει ό,τι απομένει από τη σχέση του με τα παιδιά του. Αντιλαμβανόμαστε τις καλές προθέσεις του πατέρα, που όμως δεν είναι αρκετές.

Η Δήμητρα Βαμβακάρη στον ρόλο της Χρυσόφης αποτελεί τη δεύτερη προσωπική έκπληξη μετά τον Παναγιωτίδη. Μας αποσπά θετικά την προσοχή με το πόσο έχει αδικηθεί από γονείς κι αδερφό, παρ’ όλ’ αυτά κάνει προσπάθειες να βγει από την κόλαση που κουβαλάει και να φτιάξει τη δική της ζωή. Άλλοτε ενωτικός κρίκος της οικογένειας, κι άλλοτε δημοσιογράφος αλλάζει με ευκολία προφίλ και διάθεση αφήνοντας καλές εντυπώσεις.

Η Έλια Βεργανελάκη είναι η Γιασεμή, η ερωτευμένη γυναίκα με τον Παύλο, η οποία υποκύπτοντας στις πιέσεις της μητέρας του κάνει έκτρωση στο παιδί του. Αυτό βάζει τέλος στη σχέση τους, αλλά όχι στην αγάπη της για εκείνον.

Τους ταιριαστούς, με το σκοτάδι της ψυχής των ηρώων, φωτισμούς επιμελήθηκε η έμπειρη Κατερίνα Μαραγκουδάκη.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης, με αύρα περασμένων δεκαετιών, είναι της Χριστίνας Κωστέα.

Η παράσταση στο Θέατρο Αργώ είναι άκρως συγκινητική, προβληματίζει για την παθογένεια στην οικογένεια και βγαίνοντας αισθάνεσαι: “Μήπως δεν κάνω κι εγώ κάτι καλά;», πράγμα που σημαίνει ότι ο θεατής δε μένει ανεπηρέαστος από το θέαμα. Αξίζει η θέαση τόσο για τον πρωταγωνιστή, όσο και για το έργο.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Φιλάω πάντα όλες τις κάρτες με τις ευχές των θεατών.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το καλύτερο καμαρίνι το έχω τώρα με τις 7 συνάδελφούς μου από την παράσταση «8 γυναίκες κατηγορούνται», γιατί είναι απόλυτα αρμονικό, ήρεμο, αλλά γεμάτο χαρά και χιούμορ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Νομίζω το καμαρίνι του Αργώ είναι το καλύτερο απ’ όλα. Είναι μεγάλο, έχει ντους, έχει καναπέ και παράθυρα.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι ωραιότερες αναμνήσεις μου ήταν από όταν δεν είχα καμαρίνι, σε κάποιες παιδικές παραστάσεις όπου ανάμεσα στις δύο παραστάσεις της Κυριακής ξαπλώναμε πάνω στα σκηνικά. Αλλά τότε ήμασταν πολύ νέοι και το απολαμβάναμε.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Να ελέγξω αν έχω ξεχάσει κάτι. Αν έχω βγάλει τις παντόφλες και έχω βάλει τα παπούτσια μου για να μην βγω στη σκηνή με τις παντόφλες μου.

 

Η Αμαλία Υψηλάντη πρωταγωνιστεί στην παράσταση "8 γυναίκες κατηγορούνται" στο Θέατρο Αργώ

Κλείστε εδώ τις θέσεις σας.

 

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Κάθε φορά που συναντώ τη Μαρία Ζορμπά απολαμβάνω τις συζητήσεις μας, όπως και την ίδια στη σκηνή και την οθόνη.

Υποκριτικός χαμαϊλέοντας, δεν φοβάται να δοκιμαστεί σε διαφορετικούς ρόλους και να συνεργαστεί με νέους σκηνοθέτες. Πέρσι, τέτοια εποχή, στην «Κυρία Κούλα» του Μίμη Κουμανταρέα, ήταν μια ώριμη γυναίκα, η οποία λαχτάρισε τον έρωτα στο πλευρό ενός φοιτητή. Φέτος, στη σκηνή του Θεάτρου Αργώ, είναι η Ωγκυστίν, μια πληγωμένη γεροντοκόρη, η οποία δεν μεγάλωσε ποτέ, στο έργο του Ρομπέρ Τομά «8 γυναίκες κατηγορούνται».

Σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης η Μαρία μου μίλησε για τον ρόλο της, τα επόμενα επαγγελματικά της σχέδια, την πίστη της στο Θεό, τη σχέση με τη μητέρα της, αλλά και για έναν μυστικό «χίπικο» γάμο, τον οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν, όπως άλλωστε και ό,τι άλλο αφορά στην προσωπική της ζωή. Αλήθεια, πώς κατάφερε να την προφυλάξει τόσα χρόνια;

 

 

Στις «8 γυναίκες κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά, υποδύεσαι την Ωγκυστίν (Ζυστίν). Ρόλο που στον σινεμά αγαπήσαμε μέσω της Ιζαμπέλ Υπέρ. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στην ηρωίδα σου;

Στο σινεμά η Υπέρ ερμήνευσε τον ρόλο τελείως διαφορετικά καθώς η προσέγγιση της ταινίας ήταν, έτσι κι αλλιώς, διαφορετική από την παράστασή μας, η οποία κλείνει περισσότερο προς την αστυνομική κομεντί.

Αυτό το πρόσωπο έχει μια παιδικότητα, που εμένα μου άρεσε πολύ. Έχει ανάγκη από αγάπη, την οποία, όμως, ζητάει με τον λάθος τρόπο. Είναι σαν να παραμένει προσκολλημένη στην παιδική της ηλικία τόσο σε σχέση με την αδερφή της, όσο και σε σχέση με τη μητέρα της. Ακόμα κι ο τρόπος, με τον οποίο εκφράζεται είναι πιο παιδικός κι ακατάστατος σε σχέση με τις υπόλοιπες, στις οποίες είναι πιο τακτοποιημένος.

Γι’ αυτό λέει κάποια στιγμή : «Όλους τους αγαπώ. Αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει την δική μου αγάπη. Όλοι νομίζουν πως είναι μίσος». Είναι ένα πληγωμένο παιδί η Ωγκυστίν;

Ναι, είναι ένα παιδί που δεν μεγάλωσε. Σαν να μην μεταβολίστηκαν σωστά τα στοιχεία της ενηλικίωσης και το πως αντιλαμβάνεται την πρόσληψη και το δόσιμο της αγάπης. Γι’ αυτό παρεξηγείται εύκολα κι αντιδρά απότομα.

Σαν μια γεροντοκόρη;

Ναι, αλλά σε μια πιο ελαφριά μορφή. Δεν είναι μια συνήθης μορφή της καταθλιπτικής κι απομονωμένης. Είναι μια παιδούλα γεροντοκόρη, πιο λουλουδάτη να το πω. Εξ’ ου και τα λουλουδάκια στο κεφάλι, σαν να στολίζει τον εαυτό της, όπως θα έκανε με την κούκλα της.

Δεν είναι λίγο περίεργο που, ακόμα στην εποχή μας, η λέξη «γεροντοκόρη» είναι ταυτισμένη με έννοιες όπως η κατάθλιψη, η απομόνωση, η γκρίνια κ.λ.π;

Αυτή η λέξη έχει κάτι βαθύ γι’ αυτό και παραμένει και κολλάει μ’ όλα όσα λέγαμε πριν για την ηρωίδα. Η ηρωίδα έχει γεράσει ως κόρη. Δεν μεγάλωσε ως γυναίκα, ως μάνα, ως σύζυγος, ως ερωμένη ή ως κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα μια γυναίκα επαγγελματίας. Τα χρόνια περνάνε κι εκείνη έχει μόνο την ιδιότητα της κόρης και της αδερφής.

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ σε επιστολή του στον συγγραφέα χαρακτηρίζει το έργο ως «πολύ πρωτότυπο γιατί είναι φτιαγμένο από βιτριόλι και μαρμελάδα», ενώ για τον ίδιο τον Τομά αναφέρει ότι «είναι φυσικός γιος της Αγκάθα Κρίστι και του Γκολντόνι».

Πολύ σωστό αυτό!

 Η σκηνοθεσία του Γιάννη Καραχισαρίδη έχει αυτά τα στοιχεία;

Ναι, δεν ξέρω αν είχε υπόψιν του αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά αυτό που μας έλεγε πάντα είναι ότι επειδή το έργο έχει όλα τα συστατικά, από την αστυνομική πλοκή μέχρι την κομεντί, αν διαλέξεις μόνο έναν από αυτούς τους δρόμους θα κάνεις λάθος. Αυτό που μας έλεγε στις πρόβες και δεν ξέρω, αν το έχουμε καταφέρει, είναι ότι πρέπει να περνάμε από την μια κατάσταση στην άλλη σαν να μην έχει συμβεί τίποτα πριν. Να μεταπηδούμε από το χιούμορ στο δράμα, χωρίς ενοχές. Και μ’ αυτή την έννοια, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μην ακολουθείς μια ροή ψυχολογικής φύσεως, αλλά να πηδάς από τη μια κατάσταση στην άλλη.

Παράλληλα, παρακολουθούμε και 8 γυναίκες, οι οποίες έχουν άσπονδες σχέσεις αγάπης μεταξύ τους. Έχεις βιώσει τέτοιες σχέσεις στο οικογενειακό ή επαγγελματικό σου περιβάλλον;

Ναι, πάρα πολύ! Όχι τόσο στο επαγγελματικό, αλλά περισσότερο στο οικογενειακό περιβάλλον. Ειδικά στις μικρές κοινωνίες, στη γειτονιά, στο χωριό, θείες με μάνες με γιαγιάδες, νύφες με πεθερές, ακόμα και κόρες με μητέρες. Είναι συχνό το φαινόμενο κι αυτό που έχω καταλάβει κι εγώ από συγγενείς μου, όχι από προσωπική πείρα, είναι ότι δεν λύνονται αυτά τα θέματα. Με κάποιο τρόπο κρατάνε για πάντα.

Και ποιος είναι ο πυρήνας του «κακού»;

Μια αίσθηση είναι του ότι «εσύ κάτι μου παίρνεις» και, φυσικά, αυτό είναι ο άνδρας, ο οποίος με κάποιο τρόπο, όπως και στο έργο είναι απών, ενώ πιο παρούσες είναι αυτές οι σχέσεις, οι γυναικείες.

Εσύ με τις γυναίκες της ζωή σου, τι σχέση έχεις. Με τη μητέρα σου πώς είστε;

Επειδή μεγάλωσα, κάπως χωρίς αυτήν, γιατί εργαζόταν πολλές ώρες κι ουσιαστικά με μεγάλωσε μια θεία μου, ήταν μια απόμακρη παρουσία στη ζωή μου. Δεν ήταν κοντά μου στην καθημερινότητα κι επειδή έφυγα μικρή από το σπίτι, δεν πρόλαβα να την γνωρίσω. Ουσιαστικά, τώρα τη γνωρίζω, που έχει μεγαλώσει και την έχω πάρει κοντά μου.

Αυτό σου στοίχισε;

Μάλλον, με κάποιο τρόπο. Φαντάζομαι, ναι! Είχε κάποιο κόστος, αλλά είχε και κάποιο κέρδος. Το γεγονός ότι έπρεπε να απογαλακτιστώ νωρίς και να τα καταφέρω μόνη μου. Αυτό βέβαια, δεν ξέρω, αν γίνεται και ποτέ. Νομίζω ότι βαθιά μέσα σου, τον ομφάλιο λώρο δεν μπορείς να τον κόψεις ποτέ, απλά το κάνεις εξωτερικά και με βία.

Το ενδιαφέρον, πάντως, είναι ότι ακόμα κι έναν τόσο στενό σου  άνθρωπο, όπως τη μητέρα σου, την γνωρίζεις σιγά-σιγά και πως κάποια πράγματα σε απωθούν. Για παράδειγμα, η γυναικεία φύση της. Δεν θες να υπερισχύει αυτό σ’ εκείνη.

Βλέπεις, όσο περνούν τα χρόνια να γίνεσαι η μαμά σου;

Ναι. Είναι αναπόφευκτο. Ακόμα κι  αυτά τα πρακτικά τα καθημερινά, τα κάνεις με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα κι εγώ που δεν μεγάλωσα, ουσιαστικά μαζί της.

Ποιο ήταν το τόσο απαιτητικό επάγγελμά της;

Ήταν δακτυλογράφος, αλλά τα χρόνια εκείνα δούλευαν πολλές ώρες. Ήταν σε Υπουργείο και πήγαινε και το πρωί και το απόγευμα.

Γενικότερα, έχεις καταφέρει και δεν γνωρίζουμε τίποτα για την προσωπική σου ζωή.

Έλα βρε! (γελάει)

 

Ένιωσες ποτέ, ιδιαίτερα παλιότερα που ήσουν και στην τηλεόραση, να σε πιέζουν κάπως να μιλήσεις για τα προσωπικά σου;

Με έχουν ρωτήσει είναι η αλήθεια. Εγώ δεν απάντησα, οι δημοσιογράφοι ήταν ευγενικοί και με κατανόηση. Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Είχα κάνει πολύ μικρή έναν ιδιαίτερο γάμο και τον λέω έτσι, γιατί είχε γίνει κάπως μεταξύ μας σε μια εκκλησία, δεν είχε γίνει κανονικό μυστήριο και τώρα, έχω μια σχέση εδώ και πολλά χρόνια, εκτός γάμου.

Φοβάσαι να επαναλάβεις ένα γάμο;

Κοίταξε ο πρώτος δεν ήταν και κανονικός γάμος με τα εκκλησιαστικά δεδομένα.

Δηλαδή;

Ήταν χίπικος, αυτοσχέδιος, κάποιοι όρκοι μόνοι μας σ’ ένα μοναστήρι και στη συνέχεια η σχέση είχε όλα τα συστατικά ενός γάμου. Εγώ δεν είμαι υπέρ του πολιτικού γάμου. Αν το ξανακάνω, το σκέφτομαι, θα ήθελα στην εκκλησία και κανονικό μυστήριο.

Πιστεύεις δηλαδή;

Κοίταξε, εδώ δεν είναι τόσο εύκολο να σου απαντήσω. Υπάρχει μια επιθυμία για την πίστη, αλλά ανοίγουν πολλά κεφάλαια κι αυτή την περίοδο είμαι στη διερεύνησή τους.

Είναι ένα καταφύγιο και μια παρηγοριά η πίστη για σένα;

Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο, γι’ αυτό με βλέπεις έτσι ολιγόλογη. Είμαι σε μια διαδικασία, που δυσκολεύομαι να αρθρώσω λέξεις.

Παράλληλα κάνεις πρόβες με τον Ευθύμη Χρήστου για ένα νέο έργο, το «Vincent River» με ένα νέο συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Φουρλή. Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι μετά από κάποια χρόνια εμπειρίας να παραμένεις τόσο ανοιχτή σε νέες συνεργασίες. Νομίζω το συνηθίζεις αυτό, να συνεργάζεσαι με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά και να εμπιστεύεσαι τους νεότερους.

Η αλήθεια είναι ότι οι ομάδες, δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Υπάρχουν, βέβαια, συγγένεις με κάποιους ηθοποιούς. Εξάλλου, από τους νέους περιμένουμε την έκπληξη. Για παράδειγμα,ο Λάνθιμος ήταν πάρα πολύ νέος όταν ξεκίνησε και τώρα έφτασε τόσο ψηλά. Επιπλέον, μπορεί κάποιος σκηνοθέτης να είναι μεγαλύτερος σε ηλικία και να μην μπορεί να σου προσφέρει τόσα, όσα ένας πιο νέος στην ηλικία. Θέλω να πω, πως δεν έχει σχέση, τελικά, με την ηλικία, αλλά με το πως ακούς τον άλλον, αν νιώθεις ότι υπάρχει πίστη, καλλιτεχνική συγγένεια και σεβασμός σ’ αυτό που πάει να γίνει.

Μου έλεγες, πριν, ότι θα ήθελες να ξανασυναντήσεις, τον Μαρμαρινό, τον Μαυρίκιο, τον Μοσχόπουλο, με τους οποίους είχες συνεργαστεί στην αρχή της καριέρας σου για να δεις πως θα είναι τώρα.

Ναι, το εννοώ περισσότερο σε σχέση με εμένα και την εξέλιξή μου, ως ηθοποιού. Όχι με την έννοια πως  ήμουν μικρή και πώς τώρα. Υπάρχει, όχι ακριβώς μια νοσταλγία, γιατί κι εγώ είχα την ανάγκη να απομακρυνθώ από κάποιους δασκάλους μου και να δοκιμαστώ, χωρίς την επίβλεψή τους, κι αυτό συμβαίνει μ’ ανθρώπους, τους οποίους τους θεωρείς πολύ δασκάλους σου, όπως εγώ θεωρούσα τον Μιχαήλ (Μαρμαρινός). Τώρα, όμως, μου λείπουν, τόσο απλά και ανθρώπινα. Νιώθω μια τρυφερότητα σε σχέση μ’ αυτές τις πρώτες συναντήσεις μ’ αυτούς τους ανθρώπους.

Υπάρχουν σκηνοθέτες-δάσκαλοι σήμερα;

Σίγουρα, ο Μιχαήλ είναι και δάσκαλος, ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι μεγάλος δάσκαλος. Η Ρούλα Πατεράκη είναι δασκάλα, μπορεί να μάθεις πολλά από εκείνην, όχι με τον εύκολο τρόπο, δεν αισθάνεσαι πάντα βολικά, αλλά είναι δασκάλα. Άλλη προσωπική εμπειρία από δασκάλους, οι οποίοι να είναι στη ζωή δεν έχω. Γιατί και τον Λευτέρη(Βογιατζή) τον είχα συναντήσει, ο οποίος ήταν δάσκαλος και τον Βολανάκη. Είναι άλλο να είσαι σπουδαίος σκηνοθέτης και καινοτόμος κι άλλο να έχεις κι αυτή την ιδιότητα για τον ηθοποιό σου.

Εσύ, ως δασκάλα, πώς τα πηγαίνεις; Διδάσκεις υποκριτική χρόνια και στη σχολή της Αγ. Βαρβάρας και στο Θέατρο των Αλλαγών.

Μου αρέσει πάρα πολύ και χαίρομαι που βλέπω ότι τα παιδιά επικοινωνούν μαζί μου. Αισθάνομαι, ότι έχω να τους πω χρήσιμα πράγματα κι ότι περνάνε ωραία μαζί μου, όχι βέβαια πάντα, γιατί αυτές οι σχέσεις εμπεριέχουν τόσο το κομμάτι της διαφωνίας όσο και της σύγκρουσης. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι νιώθω ότι έχω μάθει εγώ από τους μαθητές μου.

Βλέποντάς τους να παίζουν;

Καθώς είμαι αναγκασμένη να δείξω έναν δρόμο, είναι σαν να πρέπει να ξαναανακαλύψω τον δρόμο ή να υποστηρίξω τον δρόμο. Μετά τσεκάρω τον εαυτό μου στη σκηνή κι είναι σαν να έχω γίνει πιο γενναία. Γιατί με τα παιδιά πρέπει να είσαι έτοιμος να εκτεθείς, να είσαι γενναίος.

Αν ξαναανακάλυπτες τον δρόμο σου κι έδινες μια συμβουλή στον εικοσάχρονο εαυτό σου, ποια θα ήταν αυτή;

Νομίζω ότι θα του έλεγα να βγάλει πιο πολλά λεφτά...

Δεν εκμεταλλεύτηκες την εποχή, στην οποία  η τηλεόραση και τα σίριαλ ανθούσαν;

Εγώ έκανα πολλές δουλειές, ήμουν στο ραδιόφωνο, στη διαφήμιση, έκανα τα τρέιλερ του ΣΚΑΙ παλιότερα. Θέλω να πω, ότι έκανα δουλειές σχετικές με την ηθοποιία για να μπορώ να στηρίζω επιλογές μου. Αυτό δεν ήταν πάντα καλό, με την έννοια ότι αν από πιο μικρή ήμουν εκτεθειμένη μόνο στη δουλειά του ηθοποιού και δεν είχα την ενοχή να βγάζω και χρήματα τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.

Δηλαδή;

Θέλω να πω ότι σε πιο μικρή ηλικία θα έπρεπε να κάνω μόνο πράγματα σχετικά με την υποκριτική. Μου είχαν κάνει προτάσεις και για καθημερινές σειρές και τις είχα απορρίψει. Βέβαια, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και, τώρα πρόσφατα, μου έκαναν πρόταση για καθημερινή σειρά και κάπως ήρθαν τα πράγματα και δεν έγινε τελικά.

Φοβάσαι, μια καθημερινή σειρά;

Νομίζω, ότι πολύς κόσμος το φοβάται κι είναι φυσικό γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα, ειδικά όπως γίνεται τώρα. Παρ’ όλα αυτά, θα το τολμούσα, γιατί μεγαλώνοντας έχω και την έννοια και την φροντίδα άλλων ανθρώπων, τις οποίες, όταν ήμουν μικρή, δεν είχα και φρόντιζα να μην έχω.

Παρά τις υποχρεώσεις, φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν έχεις παιδιά σου δίνει μια ανακούφιση, όσον αφορά τις οικονομικές δυσκολίες της δουλειάς.

Ναι, σίγουρα δεν έχεις τόσες υποχρεώσεις. Αν είχα κάνει παιδί, γεγονός που δεν συνέβη, δεν το απέφυγα, νομίζω ότι θα είχα και τον κατάλληλο άνδρα για να σηκώνει κάποια βάρη.

Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί αυτή την εποχή στη ζωή σου;

Νομίζω ότι επικρατεί μια ψυχραιμία και μια επιδίωξή της. Είμαι κάπως ευάλωτη με την καλή έννοια της λέξης, όχι την ασθενική, είμαι πιο προσβάσιμη σε ερεθίσματα.

Νομίζω πως είναι απαραίτητο στοιχείο και της δουλειά σας.

Έχεις δίκιο, σ’ αυτό που λες. Απλά, μερικές φορές μας κάνει να παθαίνουμε πράγματα, να θυμώνουμε, να σκληραίνουμε, να έχουμε διάφορες εμπλοκές συναισθηματικής φύσεως. Εγώ, αυτόν τον καιρό, έχω αυτή την προσβασιμότητα, χωρίς, όμως, να παθαίνω άσχημα πράγματα.

Τις εποχές που ήσουν πιο ευάλωτη και ψυχολογικά, αυτό γινόταν λόγω χαρακτήρα ή λόγω δουλειάς πιστεύεις;

Δεν έχει σχέση με την εργασία. Έχει σχέση με το αν έχεις βρει κάτι μέσα σου ή κάπου αλλού να ακουμπάς. Και εγώ δεν είχα κάτι τόσο σοβαρό να ακουμπάω.

 

Οι Φωτογραφίες με την Μαρία Ζορμπά είναι της Μυρτώς Αποστολίδου

Η φωτογραφία της παράστασης είναι του Γιάννη Βολιώτη 

Η Μαρία Ζορμπά πρωταγωνιστεί στην παράσταση«8 γυναίκες κατηγορούνται» στο Θέατρο Αργώ.

Από τον Φεβρουάριο θα την δούμε και στο «Vincent River» στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το τρένο στο Ρουφ

 

Διαβάστε επίσης:

Πέγκυ Σταθακοπούλου: «Όσο Μεγαλώνω, Μου Αρέσει Να Αισθάνομαι Ότι Όλα Εκκρεμούν Μ’ Έναν Τρόπο»

 

 

Το έργο του Ρομπέρ Τομά ανέβηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1961 κι από τότε παίζεται με επιτυχία στις θεατρικές σκηνές παντού στον κόσμο.

Μια μητέρα, δυο κόρες, μια γιαγιά, μια θεία, μια οικονόμος, μια καμαριέρα και μια απρόσκλητη επισκέπτρια. 8 γυναίκες κι ένας άντρας. Που δεν εμφανίζεται ποτέ. Και ξαφνικά ένας φόνος! Η αναζήτηση του δολοφόνου γίνεται ο καταλύτης στις σχέσεις των γυναικών.

Μια μέρα είναι αρκετή για να έρθουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά.

Και όπως συμβαίνει πάντα και στη πραγματική ζωή, οι αποκαλύψεις βάζουν σε δοκιμασία σχέσεις και χαρακτήρες.  Ένα έργο που συγκεντρώνει όλα τα είδη του θεάτρου.

Αστυνομικό, θρίλερ, ψυχολογικό δράμα, σουρεαλιστική κωμωδία. Σε μια γοητευτική παράσταση για τον κόσμο των γυναικών, μ έναν άντρα στο βάθος του κάδρου.
 
Τους ρόλους ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης) :
Σανέλ:Στέλλα Γκίκα
Λουίζ:Ειρήνη Σταματίου
Γιαγιά:Σίβη Σιδέρη
Σουζόν:Δήμητρα Στογιάννη
Γκάμπυ:Αιμιλία Υψηλάντη
Κατρίν:Ειρήνη Κωνσταντίνου 
Ωγκιστίν:Μαρία Ζορμπά
Πιερέτ:Αλεξάνδρα Παλαιολόγου
 
Συντελεστές:
Μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Λιντσέρης
Κίνηση : Πάρις Μαντόπουλος
Φωτισμοί : Αντώνης Χαλκιάς 
Επικοινωνία για την παράσταση: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
   
 
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη (λαϊκή απογευματινή):18:30
Πέμπτη:21:00
Παρασκευή:20:00

Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 19:00
 
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος:17€
Φοιτητικό:15€
Ανέργων:12€
Ατέλειες:  5€

Προπώληση εισιτηρίων :
- Viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-argo/8-
ginaikes-katigorountai/
- Και στα ταμεία του θεάτρου
 

ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ, Ελευσινίων 15, Αθήνα
Στάση Μετρό Μεταξουργείο
Τηλέφωνο :210 5201684