To 2014, η ιστορία ενός κτηρίου έτοιμου να καταρρεύσει και να παρασύρει στο θάνατο ένα πλήθος κατοίκων του κι εκπροσώπων της εργατικής τάξης, γίνεται το όχημα της κινηματογραφικής ανάδειξης του Yuri Bikov. O Bikov, λοιπόν, εμπνεόμενος από τον φορέα της πεισματικής καλοσύνης «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, φέρνει τον Ντοστογιεφσκικό στο καπιταλιστικό κι ανάλγητο σήμερα. Και μας χαρίζει τελικά ένα άξιο κινηματογραφικό τέκνο του κοινωνικού νεορεαλισμού και μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Η επόμενη ταινία του που βγήκε το 2018 (και βρήκε μόλις αυτή την εβδομάδα ημερομηνία εξόδου στη χώρα μας) μένει πιστή στο αντικαπιταλιστικό της μένος και στην ανάδειξη των συμφορών της εργατικής τάξης. Όταν ο ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου αρνείται να πληρώσει το προσωπικό, οι εργάτες -εν είδει απεγνωσμένης αυτοδικίας- θα απαγάγουν το ανάλγητο αφεντικό με σκοπό να αποσπάσουν την δίκαιη πληρωμή τους ζητώντας λίτρα για την επιστροφή του. Το σχέδιο αποδεικνύεται γρήγορα αφελές κι απονενοημένο με τις εφεδρείες των ισχυρών να αποδεικνύουν πάραυτα την δυναμική τους.
Το «ταξικό» σινεμά ήταν είναι και θα παραμείνει ένα είδος ικανό να καταρρακώσει και τους πλέον ικανούς δημιουργούς στα τάρταρα του διδακτισμού. Και να αναδείξει ακριβώς όλα όσα δεν έχει ανάγκη η πραγματική επαναστατική τέχνη που ξέρει να βρίσκει τα προοδευτικά της βήματα στην ανατροπή των εκφραστικών της μέσων. Με λίγα λόγια, το ότι τα αφεντικά διαφεντεύουν και οι εργάτες υποφέρουν αν δεν εκφραστεί με μια νέα υπαινικτική κινηματογραφική γλώσσα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο απόλυτα οικείο -πλην πληκτικό- κλισέ και στην μονομέρεια των σχηματικών χαρακτήρων.
Σε αυτή ακριβώς την παγίδα πέφτει και ο Bikov καταλήγοντας να μας προσφέρει μία ταινία με ένα κοινωνικό μήνυμα σερβιρισμένο στο πιάτο. Ένα πιάτο που, όμως,- εν είδει κινηματογραφικού γλυκίσματος- έχει μαγειρευτεί πάμπολλες ακόμα φορές, χρησιμοποιώντας ακριβώς την ίδια συνταγή.
Βέβαια, συνδυάζοντας, εδώ τον κοινωνικό ρεαλισμό με την αυτονόητη περιπέτεια μιας απαγωγής, καταφέρνει να διατηρήσει ένα τέμπο που κρατάει το ενδιαφέρον σχεδόν αμείωτο προκαλώντας μία ισχυρή συναισθηματική ταύτιση με τα δεινά των πρωταγωνιστών του.
Συμπερασματικά, ο Bikov, εδώ, καταφέρνει να αποδείξει πως ο κοινωνικός ρεαλισμός είναι ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που έχει αδιαμφισβήτητα την ανάγκη της απόλυτης ανανέωσης των εκφραστικών του μέσων εάν θέλει κι αξίζει να επιβιώσει.
