Από τη Γιώτα Δημητριάδη
14 Φεβρουαρίου, σήμερα, και ο έρωτας έχει την τιμητική του σε παγκόσμιο επίπεδο, με τις καρδούλες να κατακλύζουν τον πλανήτη.
Πίσω, όμως από την εμπορική γιορτή με τις σοκολάτες και τα λουλούδια υπάρχει η ιστορία του Βαλεντίνου, ενός ιερωμένου, που τον 3ο αιώνα πάντρευε κρυφά από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο τον Γοτθικό (που βρισκόταν τότε στην εξουσία), ερωτευμένα ζευγάρια Χριστιανών.
Συνελήφθη για την πράξη του αυτή και φυλακίστηκε, ωστόσο ο αυτοκράτορας αρχικά αποφάσισε να του δώσει χάρη, μέχρι που ο Βαλεντίνος προσπάθησε να τον μυήσει στον Χριστιανισμό και ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Ωστόσο ο Βαλεντίνος επέζησε από τον λιθοβολισμό κι έτσι τον αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου του 169.
Η Τέχνη και φυσικά το θέατρο, δεν θα μπορούσαν παρά να μην υμνούν τον έρωτα 365 μέρες τον χρόνο. Εμείς, λόγω της ημέρας, θυμόμαστε μερικές από τις ατάκες που ακούσαμε στα θέατρα της πόλης αυτή τη σεζόν και λιώσαμε...
1.«Σύνδεση είναι όταν το άλλο πρόσωπο σου λείπει και στην σκέψη του και μόνο θα μπορούσες να πεθάνεις»
Λέει η Φράνκι (Ιωάννα Παππά) στον Τζόνι (Τάσο Ιοδρανίδη)στην ρομαντική κωμωδία «Φράνκι και Τζόνι»που σκηνοθετεί ο Γιώργος Σκεύας στο Altera Parς. Η παράσταση παίζεται και στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αθήναιον.
2.«Όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδούσα, κάνοντας τέλεια τη φωνή μου για να μπορεί να εκφράσει ό,τι αισθανόμουν, ήταν για σένα....έναν άνθρωπο που δεν του αρέσει καν η όπερα».
Εξομολογείται η Μαρία Κάλλας, κατά κόσμον Μαρία Ναυπλιώτου στην εκπληκτική παράσταση που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο Μικρό Χορν. Στο έργο του ΜακΝάλι, «Master class»η μεγάλη ντίβα μοιράζεται επί σκηνής τη μεγάλη απογοήτευση που της άφησε ο γάμος του Ωνάση με την Κένεντι.
3.«Όπου ήταν εκείνη, εκεί ήταν η Εδέμ»
Όταν ο Αδάμ μένει χωρίς την Εύα, τίποτα πια δεν έχει σημασία. Στο πιο ρομαντικό παραμύθι, «Αδάμ & Εύα» του Μαρκ Τουέην, ο Δημοσθένης Φίλιππας είναι ένας υπέροχος Αδάμ και η σκηνοθέτης της παράστασης, Εύα Μητσοπούλου μια απολαυστική Εύα.
4.«Το να αγαπάς τους ανθρώπους είναι εύκολο. Το να αγαπάς έναν άνθρωπο, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα σε φέρει ακριβώς στην κόψη».
Στον «Φεγγίτη» του Ντέιβιντ Χέαρ, ο Δημήτρης Καταλειφός και η Λουκία Μιχαλοπούλου συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια αναβιώνοντας έναν έρωτα που σημάδεψε και τους δύο. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κων/νος Μαρκουλάκης έριξε αυλαία στο Θέατρο Εμπορικόν και ετοιμάζεται για περιοδεία.
5.«Εγώ έχω μείνει ακόμα εκεί.Ακριβώς από κάτω.Κάτω απ’ τ’ αστέρια. Θυμάσαι;»
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Λίλα Μπακλέση, συναντιούνται στο τελευταίο έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» στη σκηνή του Θεάτρου Άλφα ιδέα. Συσκηνοθετούν και ερμηνεύουν την ερωτική ιστορία δύο έφηβων στην τελική αναμέτρηση του εγκλωβισμένου έρωτα τους.
6.«Για τον καθένα υπάρχει μόνο ένα κορίτσι στον κόσμο»
Ο Δημήτρης Τάρλοου καταπιάνεται ξανά με το λογοτεχνικό θησαυρό του Καραγάτση, ανεβάζοντας για πρώτη φορά στο θέατρο τον «Γιούγκερμαν». Ο Γιάννης Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο ερωτεύεται την Βούλα, Θάλεια Σταματέλου, ο έρωτάς τους όμως θα έχει τραγικό φινάλε.
7 «Καλύτερα η έχθρα τους να κόψει την ζωή μου, παρά να μη μ’ αγαπάς, κι’ ο θάνατος ν' αργήσει»
Μπορούμε να μιλάμε για θεατρικό έρωτα, χωρίς «Ρωμαίο και Ιουλιέτα»; Η παράσταση «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», βασισμένη στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard από την ομώνυμη οσκαρική ταινία είναι ένας ύμνος στον έρωτα!Η Έλλη Τρίγγου και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος βιώνουν το απόλυτο πάθος στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου.
Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός ότι κάθε χρόνο τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η ιταλική πόλη Βερόνα, όπου έζησαν οι δύο εραστές, λαμβάνει περί τις 1.000 επιστολές με διεύθυνση τον πύργο της Ιουλιέτας στην πόλη και παραλήπτη την ίδια.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε παραστάσεις, οι οποίες παρουσιάζουν επί σκηνής το ίδιο το θέατρο. Έργα που ανοίγουν στο κοινό τα παρασκήνια της προετοιμασίας μιας παράστασης δίνοντας, παράλληλα, πληροφορίες ακόμα και για τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών.
Κάνοντας μια πρώτη καταγραφή της φετινής σεζόν, έχουμε ήδη δει επτά παραστάσεις που βάζουν στο επίκεντρο τη ζωή των ηθοποιών και τον θεατρικό μικρόκοσμο. Ενώ σε λίγες μέρες έρχεται κι ένα ακόμη έργο.
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος κατάφερε να δημιουργήσει μια παράσταση ύμνο στο θέατρο και στους ανθρώπους του, εντάσσοντας στο κείμενο του Πιραντέλλο κι αυτοβιογραφικά στοιχεία των ηθοποιών του.
«Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου», εξομολογείται η Ράνια Οικονομίδου επί σκηνής και μοιράζεται με το κοινό την τυχαία συνάντησή τους, η οποία στάθηκε ο λόγος να γίνει από αρχιτέκτονας, ηθοποιός.
Ο Γιάννης Βογιατζής θα μας ανατριχιάσει, ομολογώντας: «Ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή. Αυτή μου δίνει ζωή!»
Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση.
Στο Σύγχρονο θέατρο η Ελένη Σκότη κι η ομάδα Νάμα παρουσιάζουν το έργο του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, places & things», το οποίο στη λειτουργική μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου μεταφράζεται ως «Με λένε Έμμα».
Η υπόθεση θέλει τη Λούσυ να νοσηλεύεται σ’ ένα κέντρο απεξάρτησης. Η Μαίρη Μηνά υποδύεται την ηθοποιό και στο έργο. Έτσι, η παράσταση ξεκινάει με μια σκηνή από τον «Γλάρο» του Τσέχωφ με την ίδια να ερμηνεύει τη Νίνα. Ο νεκρός γλάρος, ως σύμβολο της αγνότητας, της ελευθερίας, της αθωότητας, της νεότητας και της ελπίδας, δένει απόλυτα και με το σύγχρονο κείμενο του ΜακΜίλαν κι αξιοποιείται σκηνοθετικά.
Νίνα και Λούσυ υποφέρουν στη σκηνή και τη ζωή. Η πρώτη, όμως, παραμένει πάντα γοητευτική, γιατί «σου δίνει την ευκαιρία να μιλάς ποιητικά και να λες λέξεις, που δεν θα έλεγες ποτέ», όπως δηλώνει κι η «Έμμα».
Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση.
«Μια ζωή στο θέατρο»
Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί το «Μια ζωή στο θέατρο» του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.
Ο Γρηγόρης Σταμούλης κι ο Χρήστος Καπενής είναι οι Ρόμπερτ και Τζον, δύο ηθοποιοί, οι οποίοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο θέατρο. Μελετούν, δοκιμάζουν ρόλους, δέχονται το χειροκρότημα - ενίοτε και την αδιαφορία - του κοινού και την άλλη μέρα αρχίζουν πάλι από την αρχή.
Η σκηνοθεσία αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της μικρής σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας κι οι δύο ερμηνευτές με εξαιρετική σκηνική χημεία, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής, με τη σύγκρουση των δύο γενεών να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Αντιζηλίες, προσωπικές φιλοδοξίες αλλά κι ένας υποδόριος ερωτισμός πρωταγωνιστούν σ’ αυτή τη σχέση.
H παράσταση, αν κι αποφεύγει τα inside Jocks είναι απολαυστική, ιδιαίτερα, για όσους ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου.
«Μια ζωή στο θέατρο, όλα περνάνε τόσο γρήγορα, όλα περνάνε τόσο βαρετά», θα πει ο βετεράνος Ρόμπερτ.
«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»
Η γνωστή ιστορία από την οσκαρική ταινία του 1998, μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου του Ελληνικού Κόσμου. Η παράσταση είναι βασισμένη στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard και τη θεατρική διασκευή του Lee Hall, η οποία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα κατάφερε να γίνει ένα απολαυστικό θεάμα!
Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» παρουσιάζει την ελισαβετιανή εποχή, τους ανθρώπους του θεάτρου και στο επίκεντρο έναν απέλπιδο, αλλά θυελλώδη έρωτα ανάμεσα στον Σαίξπηρ (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) και τη Βιόλα (Έλλη Τρίγκου).
Στις περισσότερες σκηνές του έργου παρακολουθούμε είτε σκηνές από πρόβες, είτε την παράσταση που έδιναν τα μπουλούκια της εποχής στο παλάτι προς τιμήν της θεατρόφιλης βασίλισσας Ελισάβετ. Η τεράστια σκηνή του θεάτρου γεμίζει με σκηνικά που εναλλάσσονται και μαγεύουν (Μανόλης Παντελιδάκης), αλλά και τα αμέτρητα κοστούμια (Ηλένια Δουλαδήρη) που παρασύρουν τη ματιά του θεατή ντύνοντας εμπνευσμένα τον 25μελή θίασο.
Παρακολουθώντας την παράσταση, συνειδητοποιεί κανείς ότι η θεατρική πραγματικότητα στη ρίζα της παραμένει ίδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα του παραγωγού: «Εγώ είμαι τα φράγκα».
Ομολογώ πως πήγα με επιφύλαξη στον Θέατρον του Νέου Ελληνικού Κόσμου, γιατί οι παραστάσεις υπερπαραγωγές, συνήθως, με απογοητεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση πέρασα 135 υπέροχα λεπτά με έναν θιάσο, που δίνει τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής.
Για την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή. Η παράσταση αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς βάζοντας πλώρη για δεύτερη σεζον από την 1η Μαρτίου.
Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ.
Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.
Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».
Ο Μάνος Βακούσης κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς έχουν μοναδική σκηνική χημεία. Όμως, κι ο υπόλοιπος θίασος στέκεται επάξια.
Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.
«Χορεύοντας στο Σκοτάδι»
Ο Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το αριστούργημα του Λαρς Φον Τρίερ, «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» σε διασκευή Πάτρικ Ελσουέρθ, μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, μουσική Μάνου Αντωνιάδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Στο συγκινητικό μιούζικαλ του Λαρς Φον Τρίερ, παρακολουθούμε την Σέλμα (Δήμητρα Κολλά), μια Τσέχα μετανάστρια και ανύπαντρη μητέρα στην επαρχία της πολιτείας Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ του 1967 να πάσχει από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια και να χάνει σταδιακά την όρασή της. Η ίδια δουλεύει ασταμάτητα και μαζεύει χρήματα, προκειμένου ο γιος της να εγχειριστεί για να μην έχει τη δική της τύχη.
Παράλληλα με τις σκηνές, όπου την παρακολουθούμε στο εργοστάσιο να προσπαθεί να δουλέψει, χωρίς να βλέπει, εναλλάσσονται οι σκηνές με την ηρωίδα και τον εννεαμελή θίασο να κάνουν πρόβες για ένα ερασιτεχνικό μιούζικαλ. Η μουσική και η φαντασία είναι οι μοναδικοί διέξοδοι στην τραγική ζωή της Σέλμα.
Μεγαλεπήβολο σχέδιο, η μεταφορά μιας τέτοιας ταινίας στη μικρή σκηνή του Vault, που δυστυχώς δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα και φλερτάρει ασύστολα με το μελό.
«Το…έπος της Μαλάμως»
Ο τρομακτικά ταλαντούχος Θανάσης Αλευράς πρωταγωνιστεί στην βουκολοτραγωδία του Νίκου Χαρλαύτη «Το έπος... της Μαλάμως», σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα, στο θέατρο Λαμπέτη. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω, γιατί να επιλεγεί ένα τέτοιο έργο, χωρίς καμία ουσία, μόνο με βωμολοχίες και φθηνό χιούμορ.
Παρ’ όλα αυτά κι εδώ ο θεατής παρακολουθεί σε κάποιες σκηνές θέατρο μέσα στο θέατρο, καθώς σύμφωνα με την ιστορία η Μαλάμω, αφήνοντας πίσω το χωριό της, εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης, μετακομίζει στην Αθήνα, που καταλήγει να κάνει καριέρα σε καμπαρέ.
Η σκηνή στο καμαρίνι, όπου την επισκέπτεται ο Γερμανός κατακτητής, είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αστεία της παράστασης.
«Η ζωή μου στην τέχνη»
Ο Θοδωρής Βουρνάς γοητεύτηκε από την κωμωδία καταστάσεων «Η ζωή μου στην τέχνη.» του Andrew Cowie κι έτσι κάνει εντατικές πρόβες για να το παρουσιάσει από τις 4 Φεβρουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θέατρο 104, σε μετάφραση Κατερίνας Βαϊμάκη και σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.
Ο Γκράχαμ, ένας νεαρός σκηνοθέτης που ανεβάζει τον «Δον Ζουάν», είναι κρυφά ερωτευμένος με τον πρωταγωνιστή του, Στίβεν, ο οποίος φαντασιώνεται τη συμπρωταγωνίστρια του, Ρεβέκκα, αλλά εκείνη έχει την προσοχή της στραμμένη στο λάθος άντρα...
Μυστικά, εξομολογήσεις, αποκαλύψεις μέσα κι έξω από το θέατρο. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη μπερδεύονται. Ένα έργο μέσα στο έργο. Τι συμβαίνει όταν οι ηθοποιοί αρχίζουν να ταυτίζονται με τον ρόλο τους; Πώς μπορεί κανείς να σκηνοθετήσει την ίδια τη ζωή;
Μία καυστική κωμωδία, που με αφορμή τον μικρόκοσμο του θεάτρου βάζει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, το ζωτικό μας ψεύδος και την ανάγκη μας να αλλάζουμε συνεχώς προσωπεία, προκειμένου να κερδίσουμε την αγάπη και την αποδοχή. Τελικά, μήπως, δεν σταματάμε ποτέ να παίζουμε θέατρο;
Η θεατρική σεζόν αναμένεται ενδιαφέρουσα με πολλές παραστάσεις να έχουν ανακοινωθεί, ήδη, από την Άνοιξη. Έργα κλασικά, νεότερα, σύγχρονα μας δίνουν ραντεβού σ’ ένα από τα εκατοντάδες θέατρα της πρωτεύουσας. Ανάμεσά τους κι αρκετά που θα ανέβουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Εμείς επιλέξαμε αυτά που μας κίνησαν το ενδιαφέρον, φυσικά και λόγω των συντελεστών τους, και σας τα παρουσιάζουμε.
«Beginning»: Το τρυφερό love-story
Ο Τάσος Ιοδρανίδης αφήνει για λίγο τις σαιξπηρικές σκέψεις και τον «Άμλετ» του – που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Altera Pars - και σκηνοθετεί τη Θάλεια Ματίκα και τον Γιάννη Δρακόπουλο στο «Beginning» του Ντέιβιντ Έλντριτζ.
Πρόκειται για «ένα ρομάντζο του 21ου αιώνα», όπως το χαρακτηρίζει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Η ιστορία ξεκινάει την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2018, όταν ο Ντάνι θα είναι ο τελευταίος καλεσμένος που θα μείνει στο πάρτι της Λόρας, στο διαμέρισμά της, το οποίο βρίσκεται σε κακό χάλι. Στην ίδια κατάσταση με εκείνους. Θα πιουν ένα τελευταίο ποτό; Ο Ντάνι και η Λόρα είναι κάποιοι από μας. Είναι οι ωραίοι γείτονες της διπλανής πόρτας. Είναι νέοι, κεφάτοι, νευρωτικοί και πολύ επίκαιροι. Η Λόρα πιστεύει στα νέα ξεκινήματα. Ο Ντάνι όχι ακριβώς. Θα τα καταφέρουν να κάνουν μαζί ένα νέο ξεκίνημα;
Tο έργο έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 2017 και μετά τα απανωτά sold-out μεταφέρθηκε στο West-End του Λονδίνου, όπου η πορεία του συνέχισε να είναι θριαμβευτική.
Πρεμιέρα 14 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο 104
«Κουζίνα»: Μαγειρέματα αποκλειστικά από πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς
Ο Γιώργος Νανούρης μεταφράζει, διασκευάζει και σκηνοθετεί την «Κουζίνα» του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, στο θέατρο Αποθήκη σε παραγωγή Αθηναϊκών Θεάτρων.
Πρόκειται για ένα έργο άγρια ωμό, που διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα πιο επίκαιρα από ποτέ όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες, αλλά κι η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ' τη ζωή μας.
Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργώντας παραβολικά δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Το έργο έχει, ήδη, ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Ο θίασος αποτελείται αποκλειστικά από έντεκα πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε για τις ανάγκες της παράστασης κι ο χώρος του θεάτρου.
Ο Arnold Wesker είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς Άγγλους συγγραφείς. Πολυγραφότατος, με περισσότερα από 50 έργα στο ενεργητικό του, ξεχώριζε από τους υπόλοιπους, γιατί στα έργα του οι ήρωες είναι χαρακτήρες της εργατικής τάξης. Ο ίδιος έλεγε: «Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να δει μία όψη της ζωής που δεν την ξέρει και θέλω να τους μεταδώσω λίγο από τον ενθουσιασμό που νοιώθω γι' αυτήν την όψη της ζωής».
Πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Θέατρο Αποθήκη.
«Με λένε Έμμα»: Μια ιστορία απεξάρτησης και γενναιότητας
Η Ελένη Σκότη και η ομάδα ΝΑΜΑ αφού μας σύστησαν, πέρσι, το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον με ελληνικό τίτλο: «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας», το οποίο θα δούμε και φέτος στο Θέατρο Επί Κολωνώ, επανέρχονται στο Σύγχρονο Θέατρο με το πολυσυζητημένο έργο «People, places and things» του Duncan Macmillan, που στη μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου, θα έχει τίτλο «Με λένε Έμμα».
Στο έργο, πρωταγωνίστρια είναι μια έξυπνη, ταλαντούχα, φιλόδοξη και εθισμένη στις ουσίες ηθοποιός, η Έμμα. Από τη σκηνή του θεάτρου βρίσκεται σ’ ένα κέντρο αποτοξίνωσης, όπου προσπαθεί να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον κόσμο που την περιβάλλει.
Στον ρόλο της Έμμα, θα δούμε τη Μαίρη Μηνά. Τη διανομή συμπληρώνουν οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Καζανάς, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη και Έλενα Βακάλη.
Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά από το Βρετανικό Εθνικό Θέατρο και συνεχίστηκε με διθυραμβικές κριτικές στο West - End του Λονδίνου, ενώ παρουσιάστηκε, πρόσφατα, με μεγάλη επιτυχία στο St. Ann’s Warehouse της Νέας Υόρκης.
Ο συγγραφέας έγινε γνωστός στη χώρα μας από τη γεμάτη ευαισθησία κωμωδία του «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη με τη Μελίνα Θεοχαρίδου να δίνει ένα εξαιρετικό μάθημα αυτοσχεδιασμού, μόνη στη σκηνή. Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Λάλος ανέβασε, στο Tempus Verum Εν Αθήναις, τους «Πνεύμονες», μια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και πήρε το πράσινο φως για δεύτερη σεζόν. Το ζευγάρι ερμηνεύουν ο Αποστόλης Τότσικας και η Βάσω Καβαλιεράτου.
Πρεμιέρα τον Νοέμβριο στο Σύγχρονο Θέατρο.
«Κάθε Τρίτη με τον Μόρι»: Ένας καθηγητής δίνει μαθήματα ζωής
Ο Γρηγόρης Βαλτινός μετά την επιτυχία του στο «Ζορμπά» επιστρέφει στην καλλιτεχνική του στέγη και συμπρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Σαρακατσάνη στο έργο των Jeffrey Hatcher & Mitch Albom, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας, υπό τις σκηνοθετικέ οδηγίες του φερέλπιδος σκηνοθέτη Νικοτρέστη Χανιωτάκη. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του best seller «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι».
Το story βάζει στο επίκεντρο, την πραγματική ιστορία του διάσημου καθηγητή κοινωνιολογίας Morrie Schwartz που στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, κατάφερε να αφυπνίσει πνευματικά τον μαθητή του, αλλά κι εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Μια ιστορία υπαρξιακής αναζήτησης, ανάμεσα σε έναν σπουδαίο καθηγητή κι έναν ανήσυχο μαθητή, που εξελίσσεται στον χρόνο, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και ανακαλύπτοντας τις αληθινές αξίες της ανθρώπινης φύσης. Η συνάντηση αυτή, με τη δύναμη της αγάπης, ξεπερνά ακόμη και την οδύνη του τελικού ταξιδιού της ζωής. Γιατί όπως λέει και ο Μόρι: «Όταν μια σχέση είναι αληθινή, ξεπερνάει τα όρια του χρόνου…»
Από 20 Οκτώβριου στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη.
«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»: Από το κόκκινο χαλί στον Ελληνικό Κόσμο
Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί για μια ακόμη φορά το θεατρικό του alter-ego, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, μετά από ένα καλοκαιρινό διάλειμμα στη συνεργασία τους.
Το έργο του Lee Hall είναι γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά του 1998, «Shakespeare in love», που απέφερε 289,3 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας 7, μεταξύ των οποίων: Καλύτερης Ταινίας, Α' και Β' Γυναικείου Ρόλου. Βραβεύτηκε, επίσης, με τρεις Χρυσές Σφαίρες, τρία BAFTA και δύο Screen Actors Guild Awards.
Στην ελισαβετιανή Αγγλία, ο νεαρός συγγραφέας Γουίλιαμ Σαίξπηρ αναζητά απεγνωσμένα μια μούσα που θα τον εμπνεύσει να γράψει το νέο του θεατρικό έργο που ζητούν επίμονα οι πάτρωνές του. Τη βρίσκει στο πρόσωπο της πανέξυπνης Βιόλας, μιας νεαρής θαυμάστριας, η οποία λατρεύει τη δουλειά του νεαρού ποιητή Σαίξπηρ και λαχταρά να γίνει ηθοποιός, παρ’ ότι την εποχή εκείνη η υποκριτική αποτελούσε αυστηρά ανδρικό προνόμιο κι οι γυναίκες απαγορευόταν να ανέβουν στη σκηνή. Έτσι, η Βιόλα μεταμφιέζεται σε άνδρα προκειμένου να συμμετάσχει στη νέα παράσταση. Μία τρυφερή και μοναδική ιστορία αγάπης αναπτύσσεται μεταξύ του Σαίξπηρ και της νεαρής κοπέλας, μία ιστορία που θα εμπνεύσει τον σπουδαίο δραματουργό να γράψει ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά κείμενα όλων των εποχών, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
Στο ρόλο της μούσας του, η Έλλη Τρίγου. Το θίασο συμπληρώνουν μεταξύ άλλων οι: Μπέτυ Λιβανού, Μίνα Αδαμάκη, Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Λημνιού, Θάνος Μπίρκος, Νίκος Ορφανός, Σωκράτης Πατσίκας, Γιάννης Ποιμενίδης, Ιβάν Σβιτάιλο κ.α
Πρεμιέρα 17 Οκτωβρίου στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
«Το Δείπνο»: Τα μαχαίρια ακονίζονται για ένα έγκλημα που στοιχειώνει
Το διάσημο best-seller του Ολλανδού, Herman Koch σκηνοθετεί η Λίλυ Μελεμέ στο Σύγχρονο Θέατρο.
Το βιβλίο είναι ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ γραμμένο το 2009, το οποίο προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση κι έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 χώρες στον κόσμο.
Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια. Ο ένας, επιτυχημένος πολιτικός, φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας, και ο άλλος, καθηγητής Ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, η ένταση κορυφώνεται επικίνδυνα, εν αναμονή του «κυρίως πιάτου», που δεν είναι άλλο, από το σκοτεινό μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια, κι αφορά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους.
Ο χρόνος κυλά, τα περίτεχνα πιάτα καταφθάνουν και τα μαχαίρια ακονίζονται. Η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης αστικής οικογένειας, ραγίζει ανεπανόρθωτα, βγάζοντας τα χειρότερα ένστικτά της στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης βάζοντας σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές τους.
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Στέλιος Μάινας, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κατερίνα Λέχου, Κατερίνα Μισιχρόνη και Γιώργος Κοτανίδης.
Πρεμιέρα 14 Νοεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο
«Αν υπάρχει, δεν το ‘χω βρει ακόμα»: Η καθημερινότητα και τα συμπαντικά ερωτήματα
Ο Μάκης Παπαδημητρίου, αυτή τη φορά δεν θα πρωταγωνιστήσει μόνο σε έργο του Nick Payne, όπως είχε κάνει για δύο χρονιές στους «Αστερισμούς», όπου τον είχαμε απολαύσει στη σκηνή του Νέου Κόσμου με την εξαιρετική Στεφανία Γουλιώτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Φέτος, ο ίδιος μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Βρετάνια και στο «If There Is I Haven't Found It Yet» που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 2009.
Πρόκειται για ένα αστείο, τρυφερό, συγκινητικό, καυστικό και αφοπλιστικά ειλικρινές έργο για μια σύγχρονη οικογένεια, που προσπαθεί να γίνει και πάλι… οικογένεια και να επιβιώσει.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου θα ερμηνεύσει τον ρόλο ενός περιβαλλοντολόγου, εμμονικού με την υπερθέρμανση του πλανήτη, που τα δίνει όλα για την οικολογία και παραμελεί την οικογένειά του και η Μαρία Λεκάκη τη σύζυγό του, μια κουρασμένη από την καθημερινότητα καθηγήτρια, η οποία ανακαλύπτει ότι η κόρη της πέφτει θύμα εκφοβισμού. Την Αγγελική Γρηγοροπούλου θα τη δούμε στον ρόλο της κόρης τους, ένα έφηβο κορίτσι, το οποίο αποβάλλεται από το σχολείο και τον Δημήτρη Πασσά στον ρόλο του άσωτου θείου της, ο μόνος άνθρωπος, ωστόσο, που δείχνει αληθινό ενδιαφέρον για το θλιμμένο κορίτσι.
Ο Nick Payne, γνωστός για τη γεμάτη συναίσθημα γραφή, τους εύγλωττα ελλειπτικούς διαλόγους και την αιχμηρή συμπόνια του, έχει την καταπληκτική ικανότητα να «μπλέκει» τον μικρόκοσμο με το σύμπαν, φέρνοντας στο φως το πώς η κατάσταση του πλανήτη και η κατάσταση μιας οικογένειας αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, καθορίζοντας η μία την άλλη.
Τον Οκτώβριο στο Θέατρο Βρετάνια.
«Τζάσμιν»: Η Ελένη Ράντου στη Μπλανς αλά Γούντι Άλλεν
Την ταινία «Blue Jasmine» ο Αμερικανός σκηνοθέτης εμπνεύστηκε από το «Λεωφορείον ο πόθος» του Tennessee Williams κι είχε την τύχη να βρει την ιδανική πρωταγωνίστρια στην ερμηνεία της Cate Blanchett, η οποία μάλιστα εκείνη τη χρονιά(2013) βραβεύτηκε και με το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου.
Η Ελένη Ράντου εξασφάλισε τα αποκλειστικά δικαιώματα της θεατρικής διασκευής από τον Woody Allen κι έτσι θα την δούμε στον ομώνυμο ρόλο σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.
Η υπόθεση αφορά σε μια πλούσια χρεωκοπημένη Νεοϋορκέζα (Ελένη Ράντου), η οποία μετά τη διάλυση του γάμου της και την οικονομική καταστροφή του άντρα της Αλ (Μάξιμος Μουμούρης), προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Αναγκασμένη να μετακομίσει στην αδερφή της Τζίντζερ (Γαλήνη Χατζηπασχάλη) στο Σαν Φρανσίσκο, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Τσίλυ (Παντελή Δεντάκη) έρχονται τα επάνω - κάτω. Στην παράσταση παίζουν ακόμη:ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος,ο Κώστας Κορωναίος, ο Ορέστης Καρύδας και ο Δημήτρης Καπετανάκος.
Πρεμιέρα 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο Διάνα.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη