Τι με καίει...

Το τώρα. Οι αγάπες μου.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην αφάνεια, που δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο. Οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου.

Να είμαι κάπως χρήσιμη, να αποκτά ένα νόημα η ύπαρξή μου. Να βγάζει νόημα η ζωή.

Να συνεχίζω να πιστεύω στην καλοσύνη.

Η αντίσταση στην αβασάνιστη αποδοχή ή στην απαίτηση της αβασάνιστης αποδοχής των όσων πλασάρονται ως επιβεβλημένα, φυσιολογικά, ως κανόνας, νόρμα.

Με καίει η ύπαρξη αμφισβήτησης, ερωτηματικών με καίει η αναζήτηση μιας κοινής παραδοχής, από κάπου που να μπορεί η κοινωνία να φανταστεί να συνεχίσει με όνειρα που να μας συμπεριλαμβάνουν όλ@, που κανείς δεν είναι περιττ@.

Με καίνε οι πληγές μου, όπως καίνε τον καθέναν οι δικές του, να προσπαθώ να τις λειάνω να αντλήσω κάτι απ’ αυτές ώστε σιγά σιγά να τις αποτινάξω από πάνω μου. Η τέχνη είναι ένας καλός τρόπος να μεταμορφωθούν σε κάτι που να αφορά και άλλους.

Να είμαι αρκετά εκεί, στους αγαπημένους μου, στους φίλους μου.

Ο φόβος της απώλειας.

Με καίει η πανδημία και τι έκανε σε εμάς.

Με καίει που ο χρόνος είναι μετρημένος για τα πάντα.

Με καίει να κρατάω γερά την όποια παιδικότητα που μου έχει απομείνει, να μην με καταβροχθίσει η ενήλικη ζωή.

Με καίει να παίζω όσο περισσότερο μπορώ στο θέατρο και εκτός θεάτρου. Να γράφω και να δημιουργώ.

Με καίει να παραμείνω ζωντανή, να ρουφάω τη ζωή, να είμαι εκεί όταν συμβαίνει, να μην τρέχω να την προλάβω ούτε και να την αναβάλω από φόβο, ανασφάλειες, να την θυσιάζω στο βωμό ξένων φιλοδοξιών.

Με καίει να αγαπάω και να αγαπιέμαι.

Με καίει να βρίσκομαι με ανθρώπους που έχουν κάτι να μοιραστούν, που δεν τσιγκουνεύονται τις αγκαλιές, τις γνώσεις, τις εμπειρίες, τα συναισθήματά τους. Είμαι τυχερή που έχω κάμποσους στη ζωή μου.

Με καίει να προλάβουμε να ζήσουμε την ελπίδα για κάτι πιο φωτεινό, να γκρεμιστούν τα σύνορα στις ψυχές και γύρω μας.

Οι αλήθειες μου που δεν έχω τολμήσει να τις εκμυστηρευτώ σε κανέναν, ούτε στον εαυτό μου.

Να μη χάνομαι στη μικρή εικόνα.

Να μπορώ να χαρώ με όλες τις μικρές μεγάλες μάχες.

Οι κραυγές του κόσμου που δεν ακούστηκαν ποτέ.

Που οι ήρωες δεν είναι αρκετοί για όλους, που δεν σώζονται το πράγματα από λίγους όσο θαρραλέοι κι αν είναι, αλλά τους ευγνωμονώ που υπάρχουν. Αυτούς τους λίγους τους θαυμάζω απεριόριστα. Υποκλίνομαι στη δύναμη ψυχής τους.

Το δέρμα μου όταν δεν έχει χορτάσει θάλασσα.

Γιατί ακόμα ζούμε σε αυτό το κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό σύστημα του αλληλοσπαραγμού.

Να καταφέρνουμε όσες περισσότερες ρωγμές σε αυτό.

Η αγαπημένη μου μαμά να γίνει πάλι καλά.

 

 

ΞΑΝΆ

Ένα “θεατρικό ποίημα” της Νατάσας Νταϊλιάνη

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΠΛΕΚΤΗΡΙΑ – ΥΦΑΝΤΗΡΙΑ ΑΘΗΝΩΝ (ΠΛ.Υ.ΦΑ)

ΠΡΕΜΙΕΡΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022

ΓΙΑ 8 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

 

Χώρος Παραστάσεων: Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛ.Υ.ΦΑ

Κορυτσάς 39, Βοτανικός

Προγραμματισμένη πρεμιέρα:

4 Μαρτίου 2022

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο

4-5, 11-12, 18-19 & 25- 26 Μαρτίου

Ώρα έναρξης παράστασης: 21.00