Ήταν κάποτε ο Τσέζαρε και ο Βιττόριο ασυγχρόνιστοι 

Ήταν η Πάολα  μελοδραματική περισσότερο από χθες

Και η Λουτσία πιο ρεαλιστική απ’όσο χρειαζόταν 

Η Βαλέρια και η Κλέλια είχαν χαμηλή φωνή

Όσο για τον Λαλίνι, μήτε τον είδα μήτε τον άκουσα.

 

Συγγνώμη για την παραφωνία

σήμερα ξέχασα ποια είμαι

 

και όταν είσαι εκεί πάνωδεν επιτρέπεται να μην ξέρεις ποιος είσαι

–ένας απαράβατος κανονισμός σ’ ένα πλαίσιο αχρονικό –

 

Τα παραπάνω τα έγραψα μετά την  παράσταση τής 25ης Απριλίου,ημέρα Τρίτη.

Αυτό που με καίει τον τελευταίο μήνα είναι το υποσυνείδητό μου. Προχθές είδα σε όνειρο ότι παίζαμε  το «Γύρο του κόμπου» τού Δημητριάδη σε ένα από αυτά τα σινεμά που καήκαν στη Σταδίου και είχε    έρθει η μητέρα μου,την όποια, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η παράσταση,την έπιασε νευρικό γέλιο και ο Δημητριάδης την πέταξε έξω από το θέατρο. Η  παράσταση έγινε – φυσικά  χωρίς  τη μήτερά μου–αλλά συνέβαινε το εξής παράλογο: όλος ο θίασος (διπλασιασμένος) υπήρχε ως κοινό, που κατελάμβανεολόκληρη την αίθουσα. Τουτέστιν, ήμασταν στο κοινό και στη σκηνή.

 

Η Αλκινόη Ζαχαρόγιωργα παίζει στην παράσταση τής λευκήςΣΚΗΝΗΣ, «Ο Γύρος τού κόμπου: Σικελική τραγωδία», του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Δούλου, στο θέατρο TempusVerum / Εν Αθήναις (Δευτέρα – Τρίτη στις 21:00, μέχρι τέλη Μαΐου).