Τί με καίει ως καλλιτέχνιδα

Στα 20 χρόνια ζωής της ομάδας μου Αμάλγαμα, αυτό που με «καίει» μοιάζει να έχει μια πορεία από την «αλήθεια» της αφαιρετικής τέχνης στην «αλήθεια» του ανθρώπου και των βαθύτερων ζητημάτων του. Βέβαια, η άλλη «αλήθεια» είναι ότι έχω πάψει να πιστεύω στην έννοια της αφαίρεσης στην τέχνη, ενώ ξεκίνησα ως υποστηρικτής της, μιλάω πάντα κυρίως σε σχέση με την τέχνη του χορού, αλλά και για άλλες μορφές τέχνης. Θεωρώ ότι η αφαιρετική τέχνη είχε το νόημα της και ήταν μια ουσιαστική αναγκαιότητα 5-6 δεκαετίες πριν...Επίσης, σε αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς που ζούμε, θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες που δηλώνουν «απολιτικίκ» και είναι συνειδητοποιημένοι, δηλαδή δεν είναι αφελείς, ότι είναι πιο πολιτικοποιημένοι (με την αρνητική έννοια βέβαια) και από τους καλλιτέχνες που θίγουν πολιτικοκοινωνικά θέματα στα έργα τους...

Εξάλλου τίποτα το οποίο μοιράζεται-εκφράζεται σε ένα δημόσιο χώρο δε μπορεί να είναι παρά πολιτικό και αυτομάτως παίρνει μια θέση. Ακόμα και η άρνηση τοποθέτησης κάποιων καλλιτεχνών αποτελεί θέση και μάλιστα την πιο ωχαδερφική θέση...

Με καίει λοιπόν ως καλλιτέχνη  να παίρνω θέση, χωρίς όμως να γίνοναι διδακτική. Με καίει να ψάχνω μέσα σε εμένα και μέσα σε άλλους, πρόσωπα ή καταστάσεις (έμφυλες, κοινωνικές, πολιτικές) τα «γιατί» και τα «διότι». Τα τελευταία χρόνια με καίνε τα βαθύτερα υπαρξιακά ζητήματα. Αλλά ακόμα και αυτά δε μπορώ και ούτε θέλω να τα δω χώρια από την κοινωνία-κουλτούρα που ζω. Με καίει να φτιάχνω αλλά και να βλέπω έργα που δεν έχουν μόνο ωραία φόρμα, αλλά που πραγματικά έχουν ένα βαθύτερο περιεχόμενο και δεν είναι το περιεχόμενο το κερασάκι και η τούρτα η φόρμα ή η virtuosite. Δεν υποτιμώ βέβαια καθόλου την υψηλή τεχνική, αλλά χωρίς περιεχόμενο σοβαρό η τεχνική και η μαγεία της ικανότητας μου είναι εδώ και πολλά πολλά χρόνια εντελώς αδιάφορα στοιχεία. Με καίει επίσης οι προσωπικές μου αγωνίες ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης να εκφράζονται με ένα τρόπο που να αφορούν και άλλους ανθρώπους, και μάλιστα όχι μόνο μια στενή ελίτ ανθρώπων της τέχνης και της διανόησης. Εκεί βέβαια τα όρια μεταξύ λαικισμού και ελιτισμού  είναι πολύ σημαντικά.