φωτογαφία:Πάτροκλος Σκαφιδάς    Τις τελευταίες μέρες του χρόνου,λίγο πριν τις γιορτές,ξαναβγήκε πάλι στις αναρτήσεις και στις κοινοποιήσεις ένα άρθρο με τίτλο "Οι ηθοποιοί πληρώνονται ακόμα και με σάντουιτς ή δεν πληρώνονται καθόλου" Κάτι σαν έρανος μοιάζει η ανάρτηση κι ένα…

Με καίει που όλα βράζουν και φλέγονται και ζούμε στην ψευδαίσθηση πως όλα είναι υπό έλεγχο. Με καίει η δυσαναλογία, η ανισότητα, τα οξύμωρα και η αδικία που επικρατούν σε ολόκληρη την οικουμένη. Με καίει η θάλασσα που βγάζει ανθρώπους…

Aπό μικρό παιδί, την ενέργεια αυτή που λέγεται ζωή, θα την παρομοίαζα με τη φλόγα. Αυτή σε συνδυασμό με την μουσική, μου έδωσαν τα πρώτα φτερά να μπω σε έναν κόσμο που για μένα είχε πολύ φως, ωραία χρώματα, γέλιο…

Τα πρωινά όταν ακούω το ξυπνητήρι με καίει που νιώθω την ανάγκη να διαλέξω  μάσκα για να βγω στον έξω κόσμο.  Για να μην ξεχωρίσω. Για να νιώθω ότι ανήκω κι εγώ κάπου.  Με καίει που δεν το θέλω αλλά…

Σαν Επιστημονική κοινότητα φλέγομαι από δίψα για γνώση. Από λαχτάρα για απαντήσεις στο καυτό ερώτημα: Μπορούν δύο ψυχές να μονιάσουν κάτω από την ίδια στέγη; Με καίει το αν είναι ο Γάμος μια κοινωνική απειλή ή μια όαση μέσα στην…

Με καίει που ο κόσμος καίγεται και δεν μας καίγεται καρφί. Με καίει που οι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια και τη γη τους και προσπαθούν να σωθούν, αλλά πνίγονται στο απέραντο της θάλασσας. Με καίει που έρχονται παιδιά σ’ αυτόν…

Με καίει που δεν ξέρω ποιος είμαι. Μου έμαθαν μία γλώσσα και δεν μπορώ να ξεφύγω από τις λέξεις της... Μου έδωσαν μια ταυτότητα, μία χώρα, μία θρησκεία… Μου έμαθαν τρόπους, πώς και τι να σκέφτομαι... Μεγάλωσα και με καίει…