Τετάρτη της στάχτης
Στρώνει περίεργο χειμώνα απόψε
Το χιόνι αυτό χωρίς σύννεφα
Το χιόνι αυτό χωρίς κρύα
Κάθεται σε ράχες περαστικών, ράχες αυτοκινήτων
Σελιδοδείκτες και λεπτοδείκτες
Μνήμη ατόφια και σκόνη
Φλόγα ατόφια και στάχτη
Άνθρωποι, σελίδες και δέντρα
Ενώ γράφεις
Από τα κάτω προς τα πάνω
Και η σελίδα αντίστροφα καίγεται
Από τα πάνω προς τα κάτω
Κι ό, τι προλάβεις
Ποίημα
ή στάχτη
πιτυρίδα του χρόνου
(από την ποιητική συλλογή Άλμπα, εκδόσεις Εκάτη, 2015)
Η πράξη της γραφής οριοθετεί τον κλίβανο της πραγματικότητας. Εκεί, κάθε τι υπάρχει ως λέξη. Χάρτινη, εύφλεκτη, αναμένοντας το παρανάλωμα. Κάθε τι θα καεί. Χάρτινο θα αναλώνεται. Και θα συνεχίσει να καίγεται μέχρι να αφήσεις τη γραφίδα. Γιατί δεν είσαι σίγουρος αν ο κόσμος αυτός φτιάχτηκε από τη φωτιά, τη στάχτη ή την απουσία που καπνίζει ακόμη.
Και αυτό που μένει, τα αποκαΐδια, είναι τα κείμενα σου. Ό, τι άντεξε τη φλόγα. Ο κόσμος που σε περιβάλει, όπως σε βρήκε. Φιλτραρισμένος από τα φορτία γλώσσας στοιβαγμένα μέσα σου, τα δεμάτια των βλεμμάτων, τα κοπάδια των φωνών. Μέσα στη στάχτη, στοιβαγμένο αυτό που ξεκίνησε τη φλόγα:Ο χρόνος χειροπιαστός και μαζί αχειροποίητος. Να ξεφυλλίζει τους ανθρώπους σαν άγουρα χείλη.
Η μνήμη. Να θυμάται και να ξεχνά. Να αποκρύβει γεγονότα που υπήρξαν. Να δημιουργεί γεγονότα που δεν συνέβησαν αλλά φτάνοντας ως εδώ είναι όμοια με αυτά που γίναν. Να μπλέκει τις ταυτότητες. Τον άνθρωπο ρευστό να αλλάζει στην προέκταση του στο παρελθόν και το μέλλον. Να γίνεται κάποιος άλλος πλέοντας σε διαφορετικά δοχεία. “Κάθε αύριο λοιπόν, αναβάλλεται για χθες. Οι προσδοκίες, τα όνειρα και η στιγμή εκείνη που η ζωή και ό, τι την αντιμάχεται συγκλίνουν. Μια αναμέτρησή χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, να ισορροπεί ακίνητη στο χρόνο.”*
Η γλώσσα. Εργαλείο μαζί και όριο. Να προσπαθείς μονίμως να την υπερβείς με στίχους μπας και την κατανοήσεις.
Ο κόσμος που γύρω σου αλλάζει. Οι φασίστες που μαζεύονται στις αγέλες τους, οι πρόσφυγες να πλέουν ανάμεσα στο σκοτάδι και το Υπάρχω, οι ηγεσίες να σφυρίζουν αδιάφορα επιβάλοντας την επανάληψη της ίδιας πυρκαγιάς. Και συ να νοιώθεις ένας, μονάχα ένας, ώστε να μην μπορείς να σκαρφαλώσεις το ύψος σου, να σταθείς πάνω απ όλα και να ανασύρεις απο εκεί τον δικό σου κόσμο.
Αυτοί που αγαπάς. Γλώσσα μαζί και κόσμος. Είδωλο και αντανάκλαση του.
Οι στίχοι. Ακόμα και όταν παύει η φωτιά. Και αυτοί πεταρίζουν γύρω σου σαν υπενθύμιση, σαν υπόσχεση και σαν απειλή:
Μα εσύ πού γνώρισες τη χάρη τις πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο/ το βράδυ που έπεσε ή γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Αι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια.
(Γιώργος Σεφέρης)
* Από το έργο “Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια” που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αναλόγιο, στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου, το Σάββατο 22 Σεπτέμβρη στις 20:30 σε σκηνοθεσία Νικόλ Δημητρακοπούλου με τις Αμαλία Καβάλη, Κίττυ Παϊταζόγλου και Λουκία Πιστιόλα.
Διαβάστε εδώ όλα όσα θα δούμε στο φετινό Φεστιβάλ Αναλόγιο