Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016,

και περιμένω πολλά από τη γενιά μου.

Περιμένω να διαφύγουμε από τα στεγανά του θεάτρου, να δημιουργήσουμε νέους κόσμους και κινήματα, να πειραματιστούμε πάνω στο ανέφικτο μπας και ξορκίσουμε το εφικτό. Να πειστούμε πως η τέχνη γεννήθηκε από ανθρώπους κι απευθύνεται σ΄αυτούς, να πιστέψουμε σ΄εκείνον που δεν ξέρει γιατί κάνει κάτι, ξέρει όμως, σίγουρα γιατί δεν κάνει το αντίθετο.

Περιμένω να βυθιστούμε στα νέα επιθετικά κείμενα, τα κείμενα των επικίνδυνων σκέψεων, τα κείμενα των παρατημένων ιδεών, τα κείμενα που δεν αντιμετωπίζουν τον έρωτα ως κάτι άπιαστο, αλλά ως κάτι θεμελιώδες. Να τολμήσουμε να γράψουμε με ασυνήθιστα σημεία στίξης, την άνω και τη διπλή τελεία, να μην αγκιστρωθούμε στην παρατακτική σύνδεση αλλά να χαθούμε στη διάσπαση, να γράφουμε χωρίς να φοβόμαστε τους κανόνες. Να βρούμε λέξεις καινούριες, τολμηρές και βέβηλες, λέξεις που θα κοκκίνιζαν τις σχολικές μας εκθέσεις, αέρωτας, θλιμμένω, λουλουδόμορφη, μαχήττα, γιασενόλα, να δούμε τη δομή αλλιώς, μπορεί να είναι καλύτερη από τα χάρτινα βαρίδια του παρελθόντος μας.

Περιμένω να σκηνοθετήσουμε δημιουργικά κι απόκοσμα, να δούμε γαλάζιο εκεί που όλοι βλέπουν κόκκινο, να επανεκτιμήσουμε τί θα πει φορμαλισμός, σωματοποίηση, αισθητηριακή, μπορεί να μην τα καταλάβαμε ποτέ πραγματικά, να γελάσουμε εκεί που θα μας πουν πως ο ρόλος παίζεται έτσι, να φτύσουμε τον κόρφο μας όπου μας μιλήσουν για κουλτούρα, να επιμείνουμε σε ένα όραμα, σε πείσμα των αναμενόμενων, σε πείσμα των ήδη πεπραγμένων, σε πείσμα καθενός που θα μας πει πως κάτι δεν μπορεί να γίνει -ίσως ποτέ να μην κατάλαβε πως η ερώτηση “γιατί” δε χρήζει ορθολογικής απάντησης.

Περιμένω να παίξουμε καλύτερα απ΄όσο διδαχθήκαμε, να αξιοποιήσουμε τη δύναμη και την ορμή της ηλικίας, της σκέψης, του αυθορμητισμού, του άγιου παρορμητισμού. Να οπλιστούμε με βλέμματα πεπεισμένων χαρακτήρων, να μη φοβηθούμε τους μεγάλους ρόλους, τις μεγάλες ατάκες, τις μεγάλες αίθουσες, να μη φοβηθούμε οτιδήποτε χαρακτηρίζεται μεγάλο -έτσι κι αλλιώς αν δεν σηκώσουμε το κεφάλι, οι σκιές πάντα μεγάλες και τρομακτικές θα φαίνονται.

Περιμένω πολλά από τη γενιά μου, να εμπιστευτεί εμένα, εσένα, τον άλλο, να εμπιστευθεί κάθε κομμάτι της, να κοιταχθεί στον καθρέφτη και να συνειδητοποιήσει πως είναι πολύ ομορφότερη απ΄όσο την έχουν πείσει πως είναι. Μαραθήκαμε ανάμεσα σε φόβους κι αμφιβολίες, ανάμεσα σε περασμένες αγάπες και σε καιρού χαλάσματα, χρόνια ερωτευμένοι με οτιδήποτε μας έλεγαν πως δεν είναι για μας.

Κρίμα, γιατί έχουμε τόσα να κάνουμε που μπορεί να μην ξέρουμε αν θα πετύχουμε, στο πλάγιο βλέμμα, όμως, στους όρκους των επόμενων χρόνων, στη σιωπή, στο αυριανό χαμόγελο, θα ξέρουμε πως, τουλάχιστον, δεν πρόκειται να αποτύχουμε.