Εκτύπωση αυτής της σελίδας

«Girls & Boys»: Κορίτσια, πώς καταφέρατε να κάνετε την παράστασή σας Talk of the Town; Κύριο

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Τα κλειστά θέατρα μετά από εφτά μήνες επιτέλους ανοίγουν, έστω και με μικρή πληρότητα, δίνοντάς μας το στίγμα ότι ο πολιτισμός είναι εδώ και το θέατρο δεν μπορεί να λείπει από τις ζωές μας ειδικά σε τόσο δύσκολους καιρούς. 

Εμείς συναντήσαμε δύο από τις περσινές πρωταγωνίστριες της θεατρικής Αθήνας, τη Δώρα Παρδάλη και την Άννα- Μαρία Στεφαδούρου. Δύο νέα κορίτσια που κατάφεραν όχι μόνο  να συστήσουν στο ελληνικό κοινό το  έργο του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Dennis Kelly «Girls & Boys» αλλά να κάνουν την παράστασή talk of the town. Η μεγάλη επιτυχία της παράστασης επέβαλε και την επιστροφή της στο Θέατρο 104, όπου από το Σάββατο 17 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά τον συγκλονιστικά σύγχρονο και σπαρακτικό μονόλογο του Βρετανού συγγραφέα. 

Μπορεί η παράσταση να είναι έτοιμη από πέρσι αλλά τα δύο κορίτσια δεν σταματούν να δοκιμάζουν,να βελτιώνουν και να πειραματίζονται πάνω στο κείμενο. Η Άννα-Μαρία Στεφαδούρου στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα κατάφερε να οδηγήσει σε ενδιαφέροντα υποκριτικά μονοπάτια την Δώρα Παρδάλη και όλοι να μιλούν για μια από τις καλύτερες ερμηνείες της περσινής χρονιάς. 

Τις συνάντησα λίγο μετά την πρόβα τους και κάναμε έναν περίπατο κάτω από την Ακρόπολη μιλώντας για τι άλλο; Για girls και boys...

pardali stefadourou 2texnes plus

 

Δώρα, παρακολουθώντας σε να ερμηνεύεις την ηρωίδα του έργου ένιωσα ότι για να προσεγγίσεις αυτόν τον ρόλο βασίστηκες σε μεγάλο βαθμό στην ίδια σου την γυναικεία ταυτότητα και στην καταπίεση που ενδεχομένως έχει υποστεί η ίδια.

Δώρα Παρδάλη: Ήταν από τους βασικούς μας στόχους αυτή η παράσταση να έχει χαρακτήρα προσωπικό και εξομολογητικό. Προκειμένου, λοιπόν, να προσεγγίσω τον ρόλο προσπάθησα να δω ποια στοιχεία του έργου και της ηρωίδας με αφορούν προσωπικά. Και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι είναι ένα εργο που με αφορά ολόκληρο. Είμαι γυναίκα, το 2020, ζω σε μια κοινωνία πατριαρχική και έρχομαι πολύ συχνά αντιμέτωπη με σεξιστικά σχόλια και βίαιες συμπεριφορές απέναντι στο γυναικειο φύλο. Νομίζω ότι δεν γίνεται να είσαι γυναίκα και να μην σε αφορά αυτό το έργο. Αλλά, θέλω να τονίσω ότι είναι ένα έργο που αφορά και άντρες. Άντρες που ήρθαν πέρυσι στην παράσταση φύγανε συγκινημένοι και με διάθεση να εκφραστούνε πάνω στα θέματα και τους προβληματισμούς που θέτει το έργο.

pardali stefadourou texnes plus

Γνωρίζοντας κόσμο που δεν έχει επαφή με το θέατρο, νιώθω ότι είναι μια παράσταση που μπορεί να κάνει ένα ευρύ κοινό να γνωρίσει το θέατρο και να ξεκινήσει να το αναζητάει.

Άννα-Μαρία Στεφαδούρου: Εγώ, αυτό το θέατρο θέλω να βλέπω και προσωπικά. Το θέατρο που μπορούν να δούνε, να καταλάβουν και να εκτιμήσουν όλοι. Όταν μιλούσα σε πολλούς γνωστούς μου για την παράσταση, μου έλεγαν ότι βαριούνται το θέατρο. Εγώ ,τότε, τους ρωτούσα αν βλέπουν ταινίες. Και όταν μου απαντούσανε ναι, τους έλεγα ότι αφού βλέπουν ταινίες, θα τους αρέσει και αυτή η παράσταση. Γιατί είναι ένα έργο ευθύ, ειλικρινές και γεμάτο αλήθεια. Και ,επιπλέον,είναι καθαρό. Έχει μία ιστορία με αρχή μέση και τέλος και έναν βασικό χαρακτήρα. Ως σκηνοθέτης, μάλιστα, προσπάθησα να διατηρήσω αυτή την καθαρότητα. Δεν ήθελα η σκηνοθεσία να μπει ούτε ανάμεσα στον ηθοποιό και την ιστορία ούτε ανάμεσα στον θεατή και την ιστορία.

Είχα συχνά την αίσθηση ότι είναι ένα έργο για την γυναικεία ταυτότητα γραμμένο, όμως, από έναν άντρα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα πατριαρχικά του ένστικτα και τα φεμινιστικά του πιστεύω, χωρίς να τα καταφέρνει πάντα.

Δ. Π:Εγώ ένιωσα ακριβώς το αντίθετο από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Και ακόμη εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που ξανα-συνειδητοποιώ ότι είναι γραμμένο από άντρα.

dora pardali texnes plus

Θέλω να πω ότι ένιωσα ότι η ηρωίδα ενοχοποιεί τον εαυτό της για τις πολλές ώρες που αφιέρωνε στην εργασία της, θεωρώντας το αναμενόμενο ένας άντρας να απομακρύνεται από μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα.

Α.Σ :Οι ενοχές της ηρωίδας είναι οι ενοχές του γονιού σήμερα, όχι μόνο για το εάν είναι καλός σύντροφος, αλλά, και για το εάν είναι καλός γονιός. Είναι ένα θέμα που αφορά και τα δύο φύλα.

Δ.Π: Για μένα οι ενοχές της δεν προκύπτουν από το ότι τα έδωσε όλα στον επαγγελματικά στίβο. Είναι μια γυναίκα καριέρας και αγαπάει την δουλειά της. Εγώ νομίζω ότι νιώθει ενοχικά γιατί η δουλειά συνέβαλε στο να χαθεί ακόμα περισσότερο η επικοινωνία ανάμεσα στους δύο. Είναι ένα ζευγάρι που από ένα σημείο και μετά σταματάει να επικοινωνεί πραγματικά. Αυτή βγάζει συμπεράσματα γι’ αυτόν, αυτή βγάζει συμπεράσματα γι’ αυτόν, αλλά δεν επικοινωνούν. Κάνουν απλώς υποθέσεις, ερμηνεύοντας ο ένας την κατάσταση του άλλου. Στην ουσία νιώθει ενοχικά γιατί δεν κατάφερε να δει τι συνέβαινε στην σχέση της, όχι γιατί δούλευε.

Α.Σ: Η διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα είναι ότι, σήμερα, ένας άντρας δεν θα νιώσει ενοχές που δουλεύει, γιατί δεν έχει χρόνο να καθαρίσει το σπίτι και να μαγειρέψει. Βέβαια, δεν σου κρύβω ότι κι εγώ ως γυναίκα έχω πολλές φορές την προσδοκία να μπορώ να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι και να προσφέρω περισσότερα. Είναι, όμως, μια προσδοκία που συνέχεια την ματαιώνω επειδή δουλεύω. Και αυτή η ματαίωση μου προκαλεί έναν θυμό που, όμως, τον εσωτερικεύω και τον κατευθύνω πάντα προς τον ίδιο μου τον εαυτό..

Δ.Π: Οι γυναίκες σήμερα κάνουν απίστευτα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Είναι μητέρες, σύζυγοι, εργαζόμενες. Και νομίζω ότι ένα κομμάτι της ενοχής έχει να κάνει και με το ότι δεν προλαβαίνουμε να φροντίσουμε ούτε τον εαυτό μας.

ΑΣ:Ναι, αλλά αυτό δεν το συζητάμε ποτέ για τον άντρα. Είναι ένας άντρας που , βασικά, δουλεύει και, επικουρικά, έχει και μια οικογένεια. Δεν επιφορτίζεται με όλους αυτούς τους ρόλους που πρέπει να εξυπηρετήσει με χρόνο και παρουσία. Και δεν νιώθει ποτέ ότι τους προδίδει όταν δουλεύει.

stefadourou texnes plus

Νομίζω πως τελικά όσο πάμε «μπροστά» ως φύλο, τόσο μας προσθέτουν ρόλους, ενώ, ταυτόχρονα η ίδια η κοινωνία που μας φορτώνει μας υποτιμά θεωρώντας ότι δεν είμαστε ικανές να τους υπηρετήσουμε αποτελεσματικά.

Α.Σ: Ένα πρόβλημα που βλέπω είναι ότι το οικογενειακό φορτίο δεν έχει επιμεριστεί. Ένας τρόπος θα ήταν να θεσμοθετηθεί η άδεια πατρότητας. Με τον τρόπο αυτό, θα αντιμετωπίζονταν οι άντρες στην οικογένεια ,όχι μόνο ως οικονομική μονάδα, αλλά και ως μονάδα φροντίδας. Σήμερα, μια γυναίκα που έχει ένα νεογέννητο μωρό, δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα μπάνιο.

Δ.Π: Ας πούμε, το να είναι περιποιητικός με το παιδί του ένας άντρας, δεν θεωρείται στοιχείο της αρρενωπότητας.

Α.Σ: Νομίζω ότι, τελικά, πρέπει να κοιτάξουμε τι ο ρόλος του άντρα σήμερα δεν εμπεριέχει και όχι τι περιέχει, αντί να ζητάμε ,συνέχεια, περισσότερα από εμάς. Για παράδειγμα, δεν εμεπριέχει την φροντίδα και την διαλλακτικότητα. Χαρακτηριστικά που είναι τρομερά ενοχοποιημένα ως συστατικά της αντρικής ταυτότητας Θεωρώ ότι η αντρική οντότητα είναι ένα από τα πιο εύθραυστα πράγματα σήμερα. Χρειάζεται να το αποδεικνύεις συνέχεια. Εμείς γεννιόμαστε γυναίκες και είμαστε γυναίκες. Ό,τι και να κάνουμε, κανείς δεν μας λέει ότι δεν είμαστε γυναίκες. Ενώ ακούμε πολύ συχνά στους άντρες να λένε «Άντρας είσαι εσύ; Τι άντρας είσαι εσύ;». Η αντρική ταυτότητα είναι το πιο δύσκολο πράγμα να το στοιχειοθετήσεις και το πιο εύκολο πράγμα να το χάσεις. Αυτές είναι τοξικές συμπεριφορές που έχει δημιουργήσει η πατριαρχία και στα δύο φύλλα.

Δ.Π: Βέβαια, ακριβώς αυτό που περιμένει η κοινωνία από τον άντρα, το αντίθετο έχει φορτώσει στη γυναίκα. Αν είσαι γυναίκα και δυναμική ή γυναίκα και διεκδικείς τα δικαιώματα σου στη δουλειά, τότε είσαι αυταρχική.

Α.Σ:Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα γυρίσει να πει ότι μια γυναίκα είναι αυταρχική. Ακόμα και σε μια παρέα γυναικών, για μια αυταρχική manager, όλοι θα πούνε ότι αυτή είναι σκύλα.

pardali

Και όταν μια γυναίκα καταφέρνει τελικά να πάρει αξιώματα ή βραβεία νιώθω ότι πάντα είναι στημένοι στη γωνία και περιμένουν κι άλλο, πιστεύοντας ότι «να, μία φορά έγινε.»

Δ.Π: Ναι, μάλιστα, το αποδίδουν καμιά φορά στην τύχη και όχι στην σκληρή δουλειά. Είναι πολύ πιο συχνό να πουν ότι ο άντρας δουλεύει σκληρά και τα κατάφερε, απ’ ότι να πουν το ίδιο για τη γυναίκα. Επιπλέον, τις πληρώνουν πολύ λιγότερο. Ας πούμε στην βιομηχανία του κινηματογράφου.

Α.Σ: Αν το αποδίδουν στην τύχη πάλι καλά. Καμιά φορά το αποδίδουν στο ότι κοιμήθηκε με τον έναν και με τον άλλον. Μια πεποίθηση η οποία, βέβαια, είνα προβολή της δικιάς τους επιθυμίας να κοιμηθούν μαζί της. Και αφού θέλουνε εκείνοι, σίγουρα θέλανε και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι το κάνανε πράξη. Και ,φυσικά, γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο, η γυναίκα τα κατάφερε. Σημαντικό είναι ,τελικά, να κατανοήσουμε ότι η πατριαρχία έχει βλάψει και τα δύο φύλλα και όχι μόνο τις γυναίκες και τον τρόπο που σχετίζονται.

Δ.Π: Μόνο που οι άντρες δεν το καταλαβαίνουν.Είναι λίγοι άντρες που αντιλαμβάνονται πόσο σεξισμό υφίστανται και οι ίδιοι.

Α.Σ: Ναι, γιατί προσπαθούν διαρκώς να αποδείξουν ότι είναι άντρες. Ότι είναι καλοί, ότι είναι δυνατοί, ότι μπορούν να πάρουν το SUV. Τι να το κάνεις το SUV μέσα στην Αθήνα;

Δ.Π:Πολλοί φοβούνται ακόμα και την λέξη φεμινισμός. Και μόνο να ακουστεί η λέξη φεμινισμός, φεμινίστρια, φεμινιστικός τρομάζουν. Θεωρούν ότι δεν χρειάζεται, ότι έχει ξεπεραστεί.Αρνούνται να δουν ότι η κοινωνία συνεχίζει να είναι πατριαρχική και ότι οι γυναίκες δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες.

Α.Σ: Έχω ακούσει από νέο άντρα «ψηφίζετε τι άλλο θέλετε;»

stefadourou pardali texnes plus

Μετά την κατάσταση την οποία βιώνουμε ελάχιστες ζωές θα μείνουν ανεπηρέαστες. Το θέατρο υπάρχει εδώ και χιλιετίες. Μπορεί, τελικά, αυτή η κατάσταση να το επηρεάσει;

Α.Σ:Φέτος ήδη έχει επηρεαστεί. Θα λειτουργήσουμε με βάση εντολές του Υπουργείου Υγείας. Βέβαια, το θέατρο είναι ανθρώπινη λειτουργία που έχει επιβιώσει από παγκόσμιους πολέμους, κι από επιδημίες. Οπότε γιατί να μην το κάνει και αυτή τη φορά;

Δ.Π: Τα μικρά θέατρα ήδη αντιμετώπιζαν πάρα πολλά προβλήματα. Από το πως πληρώνονται οι ηθοποιοί, που συνήθως δεν πληρώνονται. Από το αν τους κολλάνε ένσημα, που συνήθως δεν τους κολλάνε. Γενικά είναι ένας κλάδος που οι άνθρωποι δυσκολέυονται και συχνά κάνουν κι άλλες δουλειές για να τα καταφέρουν. Η πολιτεία πρέπει να στηρίξει. Η κατάσταση θα δυσκολέψει, αλλά θέλω να πιστεύω κι εγώ πως το θέατρο θα επιβιώσει. Και όσοι θα κάνουν παραστάσεις φέτος προσπαθούν, είναι ενεργοί, κάνουν πρόβες και δεν τα παρατάνε. Απλώς θα πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους στήριξη από την πολιτεία.

pardali stefadourou sofia texnes plus

Info:

Συντελεστές:

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου

Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Trailer: Έλενα Κώτση

Παίζει η Δώρα Παρδάλη

 

Πρεμιέρα: 17 Οκτωβρίου 2020

Παραστάσεις: Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00 (για 12 παραστάσεις)

Εισιτήρια: 12 ευρώ, 10 ευρώ (μειωμένο)

Διάρκεια: 90 λεπτά

 

Θέατρο 104 (Black Box)

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | https://www.facebook.com/theatre104/

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | https://www.facebook.com/Girls-and-Boys-101474127877379/?ref=br_rs