Ένας σπουδαστής ζητάει από μια κοπέλα να τον συνοδέψει στο χορό του Πρίγκιπα. Εκείνη δέχεται με αντάλλαγμα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Ο χειμώνας όμως «πάγωσε τις φλέβες» της μόνης κόκκινης τριανταφυλλιάς. Καταστροφή…Δεν υπάρχει κανένα κόκκινο τριαντάφυλλο να της προσφέρει. Το αηδόνι τον ακούει και καταλαβαίνει το «μυστικό της θλίψης» του. Αποφασίζει να τον βοηθήσει. Ο μόνος τρόπος όμως, να του βρει το τριαντάφυλλο που λαχταρά, είναι να τραγουδήσει όλη νύχτα στην τριανταφυλλιά, όσο το αγκάθι της τρυπάει την καρδιά του. Έτσι, να κοκκινίσουν τα πέταλά της από το αίμα του και να ανθίσει ένα υπέροχο κόκκινο τριαντάφυλλο…

Αυτή η ρομαντική ιστορία, δεν είναι παρά η υπόθεση του γνωστού παραμυθιού Το «Αηδόνι Και Το Τριαντάφυλλο» που έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ και κάνει πρεμιέρα απόψε στο Θέατρο Φούρνος υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Κίτσου.

Η Χρύσα Κοτταράκου μια εκ των τριών πρωταγωνιστριών της παράστασης, λίγο πριν μας παραμυθιάσει μίλησε στο texnes-plus.

Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο», πες μας δυο λόγια.

Το «Αηδόνι και το τριαντάφυλλο» είναι ένα διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ, που εγώ το θεωρώ από τα πιο χαρακτηριστικά του. Και οι τρεις κοπέλες που συμμετέχουμε (η Θεοδώρα Τζήμου, η Βαλέρια Δημητριάδου και εγώ)με τη βοήθεια του σκηνοθέτη, προσπαθούμε να μεταφέρουμε αυτό που μας συγκίνησε. Είναι αφήγηση, δεν παίζουμε ρόλους, απλά προσπαθούμε να μεταφέρουμε την ιστορία ως παρατηρητές σε ένα σκηνικό πολύ απλό που αποτελείται κυρίως από ένα αντικείμενο.

Τι σε γοήτευσε σε αυτήν την ιστορία;

Μετά από πολλές συζητήσεις που κάναμε με τους υπόλοιπους συντελεστές, κατέληξα στο ότι αυτό που κρατάω είναι ο τρόπος που το σύμπαν του κάθε χαρακτήρα προσπαθεί να επικοινωνήσει με ένα άλλο τελείως διαφορετικό σύμπαν. Και τελικά όντως συναντιούνται, αλλά το θέμα είναι πόσο επικοινωνούν. Για εμένα αυτό ήταν το βασικό θέμα.

Στο έργο το αηδόνι είναι αυτό που θυσιάζεται για την αγάπη του νεαρού φοιτητή για την κοπέλα. Πιστεύεις ότι η αγάπη τελικά απαιτεί θυσίες; Και αν ναι, που πρέπει να οροθετούνται;

Πιστεύω ότι θυσία την ονομάζουμε εμείς που βλέπουμε την κατάσταση σαν τρίτοι. Για τον άνθρωπο που εκείνη τη στιγμή κάνει αυτό που ονομάζουμε εμείς θυσία δεν είναι έτσι, γιατί εκείνος θεωρεί πως προσφέρει κάτι. Εμείς πιστεύουμε ότι θυσία είναι να χάνεις κάτι, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει μοιράζομαι και προσφέρω. Σίγουρα για έναν τρίτο μπορεί να φανεί άδικο ή άνισο το ποιος προσφέρει περισσότερο, αλλά δεν βρίσκω τίποτα σωστό ή λάθος σε αυτό. Αν κάποιος σε μία σχέση θέλει να προσφέρει και να θυσιάζει πράγματα για τον άλλον, είναι επιλογή του, αυτή τη σχέση έχει επιλέξει και αυτή τη σχέση έχει φτιάξει.

Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει εσύ για την αγάπη;

Η μεγαλύτερη θυσία που θεωρώ ότι έχω κάνει για την αγάπη είναι κάποια στιγμή που άφησα όλα τα δικά μου προσωπικά πράγματα και αφιερώθηκα εντελώς σε κάποιον άνθρωπο αλλά με έναν εντελώς άτεχνο τρόπο. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να χάσω τελείως τον εαυτό μου και φυσικά να διαλύσω τη σχέση που είχα.

Στην παράσταση όλα ξεκινούν όταν η κοπέλα ζητάει από το νεαρό φοιτητή ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ως αντάλλαγμα για να χορέψει μαζί του. Θεωρείς ότι πλέον οι σχέσεις βασίζονται μόνο στα ανταλλάγματα;

Δυστυχώς, ναι, έτσι πιστεύω. Είναι μια προϋπόθεση αυτό για να μετράμε πόσο μας αγαπάει ο άλλος και τι μας προσφέρει. Το δικό μου ιδανικό είναι να το βλέπουμε σαν να προσφέρουμε κάτι ο ένας στον άλλον και όχι σαν ανταλλάγματα. Έτσι χτίζουμε μαζί σιγά σιγά κάτι και φτιάχνουμε μια σχέση. Υπάρχει σίγουρα μια ανασφάλεια που μας κάνει να ζητάμε πράγματα όπως ένα ''Μου φέρνεις ένα ποτήρι νερό;'' ή ένα ''Μην πας εκεί, κάτσε μαζί μου'' αλλά σίγουρα όλα αυτά πρέπει να τα προσφέρουν και οι δύο, αλλιώς η σχέση θα διαλυθεί.

Την περίοδο που διανύουμε, πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει καλλιτεχνικά ένας νέος ηθοποιός;

Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να είσαι αξιόλογος στη δουλειά σου, αν και εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Δυστυχώς, όμως αυτό δεν αρκεί πάντα, χρειάζεται να είσαι και λίγο τυχερός. Πρέπει να βρεις ανθρώπους που να ταιριάζεις καλλιτεχνικά, να θέλετε τα ίδια πράγματα και να βρείτε όλοι μαζί έναν τρόπο να είναι βιώσιμο αυτό. Εγώ τουλάχιστον αυτό αναζητώ. Αλλά γενικά είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί και δυσανάλογα λιγότερες δουλειές. Γι’ αυτό και έχουν δημιουργηθεί πολλές ομάδες, γιατί ο καθένας κινείται μέσα σ’ αυτό που έχει ανάγκη και ελπίζει για το καλύτερο.

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει τάση η δραματοποιημένη λογοτεχνία στο θέατρο. Πως επιλέξατε εσείς να προσεγγίσετε τον θεατή μέσα από αυτή την οδό;

Από τη μία είναι πολύ δύσκολο γιατί και εγώ δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο αλλά από την άλλη είναι και πολύ απελευθερωτικό γιατί δεν έχεις δουλειά ταύτισης με το ρόλο. Είσαι πιο μαθηματικός, είσαι παρατηρητής της ιστορίας και δουλειά σου είναι να τη μεταφέρεις με όση μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται. Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία της αφήγησης, να μην παραβιάσεις το κάθε συμβάν, να το μεταφέρεις όσο γίνεται με ακρίβεια και να προσπαθήσεις η δική σου οπτική να μην το παραμορφώσει. Το ότι είμαστε άλλοι άνθρωποι φυσικά διαφοροποιεί τον τρόπο αφήγησης, αλλά υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο για το πως αφηγούμαστε την ιστορία με μερικές εξάρσεις λίγο πιο προσωπικές.

Αν και μέλος της ομάδα C for Circus. Όλοι σας δουλεύετε και ξεχωριστά. Πόσο σας ανατροφοδοτούν καλλιτεχνικά οι παραστάσεις εκτός ομάδας;

Μας ανατροφοδοτεί πολύ αυτό γιατί γνωριζόμαστε πολύ καιρό και όταν δουλεύει κάποιος εκτός ομάδας, έρχεται και κουβαλάει μαζί του καινούρια πράγματα και οποιαδήποτε καινούρια τριβή είχε με άλλους ανθρώπους ώστε να δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα μαζί. Οπότε όλο αυτό είναι εξέλιξη για εμάς.

Στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα, οι καλλιτεχνικές ομάδες δεν αντέχουν στο χρόνο. Πόσο δύσκολο είναι να παραμείνετε ενωμένοι;

Ο λόγος που υπάρχει αυτή η ομάδα είναι επειδή εκφραζόμαστε όλοι μαζί μέσω αυτής και ο καθένας βρίσκει τον χώρο και το χρόνο να ψάξει τον εαυτό του καλλιτεχνικά και να δημιουργήσει με τον τρόπο που θέλει. Οπότε πιστεύω ότι όσο ισχύει αυτό, θα συνεχίζουμε να είμαστε ομάδα. Αν κάποια στιγμή πάψει να ισχύει και κάποιος βρει έναν άλλον τρόπο που τον εκφράζει περισσότερο φαντάζομαι θα αποχωρήσει από την ομάδα και αυτό είναι απολύτως αποδεκτό, δεν το θεωρώ κακό. Όλα κάνουν τον κύκλο τους.

Στην επόμενη παράσταση σας με την ομάδα «Το δακτυλίδι της μάνας» έχετε επιλέξει να υπάρχει μόνο ένας σκηνοθέτης, ενώ μέχρι τώρα σκηνοθετούσατε όλοι μαζί. Γιατί πήρατε αυτήν την απόφαση;

Η ομαδική σκηνοθεσία είναι πολύ όμορφο πράγμα και ταυτόχρονα πολύ χρονοβόρο και ψυχοφθόρο, γιατί πρέπει να συντονιστούν διάφορες γνώμες και απόψεις για να βγει ένα τελικό αποτέλεσμα. Εμείς αυτή τη φορά θέλαμε να το δοκιμάσουμε και αυτό από περιέργεια. Εξέφρασε ο Παύλος Παυλίδης την επιθυμία του να το κάνει και αυτό μας ιντρίγκαρε πολύ με έναν τρόπο. Θέλαμε να δοκιμάσουμε πως είναι να είναι ένας απέξω και να έχει αυτός την τελική ευθύνη για το όραμα του. Και με αυτόν τον τρόπο γνωριζόμαστε και εκ νέου μέσω όλης αυτή της διαδικασίας.

Info: Η Χρύσα Κοτταράκου παίζει στην παράσταση «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» που κάνει πρεμιέρα στις 16/4 στο Θέατρο Φούρνος.

«Το δακτυλίδι της μάνας» από την ομάδα C for Circus θα κάνει πρεμιέρα στις 28 Μαΐου στο BOB Festival και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί 1-10 Ιουνίου στο Tempus Verum.

 Συνέντευξη Δήμητρα Φίλη