Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Κανένα. Λατρεύω το γραφειάκι μου όταν είναι άδειο. Ακόμα και τα απαραίτητα της παράστασης βρίσκω συνήθως κάπου να τα αποθηκεύσω για να είναι κενός ο χώρος.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.

Το ωραιότερο καμαρίνι που είχα (δεν είχα και πολλά) ήταν στο Θέατρο Βρετάνια, στην παράσταση «Ο αρχοντοχωριάτης» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου. Σχεδόν όλος ο θίασος ήταν σε έναν ενιαίο χώρο και πριν από την παράσταση ή στο ενδιάμεσο των διπλών παραστάσεων το καμαρίνι ήταν κανονικός παιχνιδότοπος.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το καμαρίνι του Πέτρου Φιλιππίδη στο Θέατρο Μουσούρη. Είναι τόσο ζεστό και προσεγμένο που λες: «ΟΚ, κοιμάμαι εδώ και βγαίνω αύριο, παίζω και ξανακοιμάμαι!»

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η ώρα του μακιγιάζ στην παράσταση «Εκκλησιάζουσες», στο πλαίσιο περιοδείας με το Εθνικό Θέατρο. Δεν ξέρω γιατί. Ο Μπάμπης θα φταίει! Επίσης το καμαρίνι του Θεάτρου Βρετάνια, γιατί ήμουν περιτριγυρισμένος από αγαπημένους φίλους.

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου: «Νιανιανιανιαπαιξεκαλα». Αυτό μάλλον.

Ο Θανάσης Ισιδώρου πρωταγωνιστεί στην παράσταση "ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ – MAKING MOVIES"

Η παράσταση σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά από 14 Δεκεμβρίου στον Τεχνοχώρο Cartel