Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 

-Δεν ξέρεις αν είσαι δυστυχισμένος ή όχι;
-Όχι.
-Σ' αυτό μοιάζουμε.
 
 
Ήταν Αύγουστος του 1955, όταν Σάμιουελ Μπέκετ, σκηνοθέτησε ο ίδιος το έργο του «Περιμένοντας τον Γκοντό», ομολογώντας στον θίασο της παράστασης: «Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν πολλά από όσα λέγονται, αλλά αν αρχίσουμε να συζητάμε την κάθε φράση δεν θα κάνουμε ποτέ πρεμιέρα».
 
Έκτοτε, έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν πληκτρολογηθεί εκατομμύρια αναλύσεις και έχουν γίνει αμέτρητες συζητήσεις για το συγκεκριμένο έργο. Μια ομάδα κριτικών δίνει έμφαση στην πολιτική διάσταση του κειμένου, η οποία παραπέμπει στις ταξικές ανισότητες, υποστηρίζοντας συγκεκριμένα ότι η ύπαρξη του Πότζο και του Λάκι, έχει στόχο να επισημάνει τη σχέση «αφέντη-δούλου».
Για πολλούς, το έργο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια θρησκευτική αλληγορία, και ο Γκοντό είναι ο ίδιος ο Θεός (God). Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μπέκετ έγραψε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» το 1949, δηλαδή λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποτυπώνοντας τις «ανοιχτές πληγές» των ανθρώπων εκείνης της περιόδου, καθώς επίσης και την ανυπέρβλητη ανάγκη τους να πιστέψουν σε κάτι υψηλό.
Με αφετηρία τη φροϋδική θεωρία, οι συμβολισμοί του Εγώ, του Υπερεγώ και του Εκείνο είναι ξεκάθαροι στις φιγούρες του Βλαντιμίρ, του Εστραγκόν και του Γκοντό - που τελικά δεν θα έρθει ποτέ. Σύμφωνα με τον «πατέρα της ψυχανάλυσης», οι τρεις αυτές συνιστώσες δημιουργούν τρεις ταξινομήσεις στη δομή της ανθρώπινης ψυχής, καθεμιά από τις οποίες σχετίζεται με  διαφορετικές ανάγκες και αρμοδιότητες.Επιπλέον, για άλλους, ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν, δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από ένα ερωτικό ζευγάρι.
 
Στην αγγλική του μετάφραση, η οποία πραγματοποιήθηκε από τον ίδιο το Μπέκετ, το έργο έχει υπότιτλο «Τραγικωμωδία σε δυο πράξεις». Αυτή ακριβώς την ατμόσφαιρα, κατάφερε να μεταλαμπαδεύσει στο κοινό το ανέβασμα του Γιάννη Κακλέα. Μια απολαυστική παράσταση, όπου επιτεύχθηκε  το πιο σημαντικό απ’ όλα: να ακουστεί το συγκλονιστικό κείμενο του Μπέκετ, με μια δόση ελαφρότητας και χιούμορ αλλά χωρίς να απολεσθούν τα αγωνιώδη ερωτήματα της ύπαρξης που θέτει ο συγγραφέας.
 
Ένα συναίσθημα χαρμολύπης διαπερνά τον θεατή, ενώ σχεδόν καμία φράση δεν διαφεύγει της προσοχής του. Παράλληλα, η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Κακλέα, αφήνει το περιθώριο στον θεατή να ερμηνεύσει το έργο με βάση την προσέγγιση εκείνη, η οποία «αγγίζει» περισσότερο την ψυχή του.
 
Για μένα, η παράσταση αυτή αποτελεί μια από τις καλύτερες σκηνοθεσίες του Κακλέα τα τελευταία χρόνια. Εντοπίζονται ξεκάθαρα και οι επιρροές του Μπέκετ από τον Προυστ, καθώς όλη η παράσταση υπογραμμίζει έντονα την έννοια του χρόνου, τόσο μέσα από τον λόγο όσο και μέσα από τις εναλλαγές του ηχητικού περιβάλλοντος και των φωτισμών.
 
 papageorgiou papadopoulos
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, που εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία προσπαθεί να υποδυθεί τον συγκεκριμένο ρόλο, πετυχαίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Μεστός, ουσιαστικός, χωρίς να επαφίεται στις ευκολίες του, μας χαρίζει έναν Εστραγκόν (Γκογκό), σε στιγμές σπαρακτικές. Κάθε ματαιότητα που ξεδιπλώνει με την ερμηνεία του, καταλήγει να την αυτοσαρκάζεται.
 
Η χημεία του με τον Θανάση Παπαγεωργίου είναι εξαιρετική. Ο τελευταίος, μάλιστα, δίνει ένα μάθημα εκφοράς του λόγου. Δεν έχασα ούτε μια λέξη του Βλαντιμίρ (Ντιντί) του.
 
Δεν μπορώ, δυστυχώς, να υποστηρίξω το ίδιο για τον Άρη Σερβετάλη. Ειδικά στην πρώτη σκηνή, πολλές ατάκες του χάνονταν, σε μια ερμηνεία που φαίνεται να γίνεται μανιέρα. Τον παρακολουθούσα και ήταν σαν να τον έβλεπα στον «Ρινόκερο» πέρσι τον Νοέμβριο. Αν και ο Σάμιουελ Μπέκετ και ο Ευγένιος Ιονέσκο θεωρούνται κατά πολλούς ως εκπρόσωποι του θεάτρου του παραλόγου, εντούτοις οι Μπερανζέ και Πότζο δεν είναι ίδιοι ήρωες. Από την άλλη, ο ηθοποιός έχει την ευλογία να μπορεί να κάνει τα πάντα με το σώμα του, ενώ η σκηνική του παρουσία και μόνο, είναι ικανή να εγείρει το ενδιαφέρον του θεατή.
perimenontas ton gkonto
 
Τελευταίο άφησα τον Ορφέα Αυγουστίδη, ο οποίος για μένα, ήταν «ο πιο κερδισμένος» σ' αυτή την παράσταση. Κατάφερε με τον μικρότερο ρόλο να αποδείξει πόσο καίρια είναι η φράση του Μίνωα Βολανάκη: «Δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι, μικροί ηθοποιοί υπάρχουν». Η κίνησή του, οι εκφράσεις του, που κραυγάζουν αγωνία ακόμα και μέσα στη σιωπή, εντυπωσιάζουν. Ο σπαρακτικός του μονόλογός χαρίζει στην παράσταση μια από τις καλύτερες στιγμές της. Η εξέλιξη του ηθοποιού τα τελευταία χρόνια είναι εντυπωσιακή.
 
Οι νεότεροι της παράστασης, ο Άρης Καλέας, ο οποίος συμμετέχει στην παράσταση και ως βοηθός σκηνοθέτης, όπως επίσης και η Αγγελική Τρουμπούκη, η οποία έχει κάνει και εξαιρετική δουλειά μαζί με τον Άρη Σερβετάλη στην κίνηση όλων των ηθοποιών, υπακούουν στο σκηνοθετικό όραμα με επιτυχία.
 
Μόνη αντίρρηση αποτελεί η σύνδεση της πρώτης και της δεύτερης πράξης με το χορευτικό της Τρουμπούκη, που αφήνει τα κλαδιά στην Ιτιά. Ίσως ο σκηνοθέτης να ήθελε να επιτύχει μια συγγένεια με το παρόν αλλά και ένα σχόλιο για τη ζωή που γεννιέται μέσα από τα συντρίμμια. Ωστόσο, πιστεύω πως μια τέτοια επιλογή αποπροσανατολίζει το θεατή. Το ίδιο και η πρώτη σκηνή, με τους δύο νέους να πίνουν μπύρες στο «νεκρό» τοπίο. Ένα σκηνικό που συνυπογράφει ο σκηνοθέτης με τον Σάκη Μπιρμπίλη, και το οποίο κερδίζει τις εντυπώσεις άμα τη εμφανίσει, και φωτίζεται μοναδικά από τον τελευταίο.
 
Η Ηλένια Δουλαδίρη έχει κάνει υπέροχη δουλειά με τα κοστούμια της παράστασης.
 
Συνολικά, κάτω από τα βράχια του Βύρωνα, είχαμε την τύχη να απολαύσουμε ένα εμπνευσμένο ανέβασμα, με ερμηνείες υψηλού επιπέδου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν και η πρώτη βραδιά, οπότε είμαι σίγουρη ότι με το πέρας των παραστάσεων, όλα θα έχουν μεστώσει ακόμη περισσότερο.
 
Δείτε το «Περιμένοντας τον Γκοντό», για να έρθετε σε επαφή με ένα αριστουργηματικό έργο και να απολαύσετε σπουδαίους ηθοποιούς που γνωρίζουν πως το σημαντικότερο μυστικό της τέχνης τους, είναι η σκηνική επικοινωνία.
 
 
Για τις επόμενες παραστάσεις πληροφορίες  εδώ
 

 

 

Πολυμέσα

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία