Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα το «Hotel Éternité», σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού Κύριο

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη
 
«Το δικαίωμα στη ζωή δεν έχει ημερομηνία λήξης» ή «Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη την αιωνιότητα», είναι λίγες μόνο από τις φράσεις που τρυπάνε το μυαλό σου παρακολουθώντας την παράσταση «Hotel Éternité». 
 
Το έργο «Hotel Éternité» του Γιάννη Καλαμβριανού παρουσιάζεται για πρώτη φόρα στη Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου, έπειτα από ανάθεση που έγινε στον αγαπημένο θεατρικό δημιουργό. Ο Καλαμβριανός ανήκει σ’ εκείνη την επίλεκτη μερίδα δημιουργών που συμπυκνώνουν στο πρόσωπό τους τρεις ιδιότητες, του συγγραφέα, του δραματουργού και του σκηνοθέτη. Το Hotel Éternité, δεν είναι ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο. Ίσως δεν θα έπρεπε καν να κατατάσσεται στα ξενοδοχεία. Είναι ένας τόπος, όπου καταλύουν άνθρωποι που κάτι τους συνέβη. Και που απέκτησαν μια…ξεχωριστή, αντίληψη του χρόνου.
 Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου εργάζονται 24 ώρες το 24ωρο για να διασφαλίσουν στους ενοίκους μια ζωή απελευθερωμένη από το άγχος του χρόνου που περνάει ή ακόμα περισσότερο το άγχος του θανάτου. Οι πελάτες είναι χωρισμένοι σε τέσσερις ζώνες ανάλογα με την φύση του «προβλήματος» από το οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν. 
Πρώτη ζώνη: Άνθρωποι παγωμένοι σε μια προηγούμενη στιγμή του χρόνου από όπου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν. Οι περισσότεροι, σε έναν έρωτα που τελείωσε, ή σε ένα πένθος.
Δεύτερη ζώνη: Άνθρωποι που δεν αντέχουν τη σωματική φθορά και που δεν θέλουν με τίποτε να μεγαλώσουν. 
Τρίτη ζώνη: Άνθρωποι με συγκεκριμένο και συνήθως με εξαιρετικά μικρό προσδόκιμο ζωής. Γνωρίζουν πως το τέλος επίκειται και ήρθαν στο ξενοδοχείο για να περάσουν το διάστημα μέχρι το αναπόφευκτο. 
Τέταρτη ζώνη: Νέοι και ανοϊκοί.
Ανάλογα με τη ζώνη στην οποία ανήκουν οι πελάτες, οι υπάλληλοι ακολουθούν διαφορετική πρακτική για να επιβραδύνουν ή να επιταχύνουν τον χρόνο. Μπορούν να κάνουν τη μέρα να νυχτώσει δύο φορές μέσα σε μία ημέρα ή να αλλάξουν τις εποχές όποτε το θέλουν. Όλες οι συμπεριφορές προδιαγράφονται σ’ ένα πολύ αυστηρό σύστημα κανόνων. Δεν επιτρέπονται οι εκφράσεις που υποδηλώνουν τον χρόνο, ούτε οποιαδήποτε αρνητική φράση. Με αυτό τον τρόπο οι πελάτες αλλά και οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου ζούνε «ελεύθεροι» από ό,τι τους αγχώνει ή τους προκαλεί μελαγχολία. 
hotel 2 texnes plus
Ο Γιάννης Καλαμβριανός έχει συνθέσει ένα έργο που συνομιλεί με τα μεγάλα θέματα της παγκόσμιας δραματουργίας, την υπαρξιακή αγωνία, τον φόβο τους γήρατος, τον φόβο του θανάτου, την αγάπη για νεότητα και ζωή, τον φόβο της μοναξιάς. Οι χαρακτήρες του αν και «δεν επιτρέπεται» να έχουν ρωγμές, τις αφήνουν να φανούν κάτω από το make up και την τυποποίηση του εαυτού τους. Σύντομα ο «επίγειος παράδεισος της Αιωνιότητας» γίνεται μία ζωντανή κόλαση που φέρνει τους χαρακτήρες αντιμέτωπους με ό,τι φοβούνται. Το σύμπαν του έργου μου θύμισε κάτι από το Κεκλεισμένων των Θυρών του Σαρτρ και το κινηματογραφικό Lobster των Λάνθιμου-Φιλίππου. Στο «Hotel Éternité» βλέπουμε όμως το πώς ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ κάτω από το χαλάκι. Όσο προστατευμένη να είναι και η ετεροτοπία που προσπάθησε να χτίσει η Μαίρη –η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου- δεν είναι αδιάβλητη στο καταστροφικό πέρασμα του χρόνου και της ανθρώπινης παρουσίας. 
Στο σκηνικό περιβάλλον δεσπόζουν οι «βαλσαμωμένες» φιγούρες εξωτικών πτηνών, όπως βαλσαμωμένοι είναι και οι χαρακτήρες του έργου. Βρίσκονται μετέωροι ανάμεσα στην αιωνιότητα και τη φυσική φθορά από την οποία κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει, όσο κι αν έχει προχωρήσει η Επιστήμη. Μια άσπρη τρίχα στο πρόσωπο της Αμινά μπορεί να της κοστίζει όχι μόνο την δουλειά της στο Hotel Éternité αλλά και την ίδια της τη ζωή. Βλέποντας αυτή τη πολύ δυνατή εικόνα, σκεφτόμουν έναν υπότιτλο για την παράσταση, «Stand Still», αφού φαίνεται η αγωνία των χαρακτήρων να παραμείνουν νέοι και «παραγωγικοί» σ’ ένα περιβάλλον που δεν είμαι πολύ σίγουρος πως θέλουν να βρίσκονται. Ο ίδιος ο δημιουργός στο σκηνοθετικό του σημείωμα γράφει «Η μεγάλη απορία, η συνισταμένη των φιλοσοφικών, οντολογικών ή τελείως πρακτικών ζητημάτων που γεννά η πάροδος του χρόνου, συνοψίζεται στη δυσκολία να συγχρονιστεί ο προσωπικός χρόνος με τον επιστημονικών παραδεκτό και μετρήσιμο κοινό χρόνο. […] Γιατί ο υποκειμενικός χρόνος δεν ρέει πάντα με την ίδια ταχύτητα, αλλά επηρεάζεται απολύτως από τη συναισθηματική και διανοητική μας κατάσταση.». 
Πόσες φορές δεν πεθάναμε από πλήξη και όταν είδαμε το ρολόι δεν είχαν περάσει παρά μόνο λίγα λεπτά ή αντίθετα δεν περάσαμε πολύ όμορφα και ο χρόνος κύλησε νεράκι; Ο χρόνος όσο και αν μπορεί να διασπαστεί σε ποσοτικές μονάδες, έχει διαφορετική υποκειμενική υπόσταση στον καθένα μας. Ένα απόγευμα δεν κυλά με τον ίδιο τρόπο για ένα παιδί και για έναν υπερήλικα που ζει μόνος του στην επαρχία. 
Το Δραματολόγιο του Εθνικού Θεάτρου φαίνεται ιδιαίτερα ευαίσθητο με το θέμα της διαχείρισης του θανάτου, αν κοιτάξουμε πίσω στην τελευταία πενταετία του. Από το όχι και τόσο καλογραμμένο «Συγχώρεσέ με» των αδερφών Κούφαλη, ως το Θερισμό του Δημήτρη Δημητριάδη κι από εκεί στο πιο πρόσφατο Νερό της Κολωνίας, ο «μέγας θεριστής» είναι εκεί. Στο «Συγχώρεσέ με» και στο «Νερό της Κολωνίας», η θεματική κινήθηκε γύρω από την επικοινωνία ζωντανών με τους νεκρούς με τους οποίους σχετίζονταν, ενώ στο Θερισμό, μια ομάδα Νεοελλήνων, πήγε υπερατλαντικές διακοπές για να ξεχάσει τα προβλήματά της. Στο γραμμένο μετά από ανάθεση «Hotel Éternité», έχουμε ένα ολοκληρωμένο σύμπαν, όπου υπάρχει παράλληλα με τη ζωή, σαν ένα πέρασμα από τη φθορά στην αφθαρσία, από τη γήρας στην αιώνια νεότητα, από την απώλεια στη νέα «ζωή». 
 
b 27582 or 19 nt hotel eternite 0600
 
Η παράσταση

Ο Γιάννης Καλαμβριανός καταθέτει μια ολοκληρωμένη πρόταση δραματουργίας-παράστασης με το «Hotel Éternité». Η παράσταση ξεκινά με την αινιγματική φιγούρα ενός γέρου (τον υποδύεται ο Γλάστρας που πέρσι τον είδαμε και στον Κουμ Κουάτ του ίδιου σκηνοθέτη), που προλογίζει το έργο κι έπειτα με ένα μιούζικαλ νούμερο περιγράφονται αυτά που πρεσβεύει το «ξενοδοχείο». Το ευφάνταστο σκηνικό της Εύας Μανιδάκη με τα βαλσαμωμένα πτηνά, τα αρτ ντεκό έπιπλα, το «χειροποίητο» καλοκαίρι και τη neon επιγραφή «Hotel Éternité» υπηρετεί άριστα το έργο. Δίνεται γλαφυρά η εικόνα της στασιμότητας και της αδιαλλαξίας του περιβάλλοντος του ξενοδοχείου αλλά και της ζωής των ενοίκων του. Τα κοστούμια από την άλλη, της Βάνας Γιαννούλα, δίνουν μια πιο εξωτική και τυποποιημένη δομή στους χαρακτήρες. Στον αντίποδα, ο άντρας που μεταμφιέζεται (Γιώργος Γλάστρας) που περνάει από διαφορετικές εμφανίσεις, δίνοντας μια πιο εύθυμη αλλά και σκοτεινή νότα στην παράσταση. Προσωπικά, νομίζω πως η παρουσία του άντρα που μεταμφιέζεται θόλωνε υπερβολικά τη δραματουργία, και το σχήμα κύκλου που χρησιμοποιήθηκε είναι λίγο ξεπερασμένο στη σύγχρονη δραματουργία. Να εξαιρέσουμε βέβαια τη σύνδεση του γέρου με το νεκρό αδερφό της Μαίρη. 
Η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου θυμίζει μια ανεβαστική μουσική ξενοδοχείου, αλλά ο ψευδομιούζικαλ χαρακτήρας του έργου κρίνεται ως ένα περιττό στολίδι που θέλει να επιτείνει την αντίθεση ανάμεσα στην τεχνητή πραγματικότητα και την επίπονη πραγματική πραγματικότητα. Ίσως να μην φταίνε ξεχωριστά τα καλλωπιστικά χαρακτηριστικά της παράστασης –κοστούμια, μουσική, τραγούδι, ο άντρας που μεταμφιέζεται- αλλά ο συνδυασμός τους που επιφορτίζουν το βλέμμα του θεατή. Τα ηχογραφημένα μηνύματα στο τέλος του έργου σπάνε όλα αυτά τα στολίδια, και φαίνεται πως επαναφέρουν τους υπαλλήλους του έργου στην στυγνή πραγματικότητα, την άσχημη πραγματικότητα των γηρατειών, της απώλειας, των ασθενειών, του καταστροφικού περάσματος του χρόνου. 
Οι ηθοποιοί της παράστασης συνδημιουργούν μια επίπλαστη πραγματικότητα που παλεύει να κυριαρχήσει της πραγματικής. Οι θεατές «συναινούν» για μια θεατρική ψευδαίσθηση που για λίγο παγώνει το χρόνο. Ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου είναι η Μαίρη που την ερμηνεύεται η Μαρία Κατσιαδάκη, μια αδυσώπητη γυναίκα που δεν έχει σκοπό ν’ αφήσει τίποτα να διαλύσει το «Hotel Éternité». Η ηθοποιός παρουσιάζεται ιδιαίτερα δυναμική, αλλά στις κατιδίαν της στιγμές με τον γιατρό (Αργύρης Ξάφης) αφήνει την εύθραυστη ψυχοσύνθεσή της να φανεί. Ξεχωρίσαμε τις δύο γυναίκες υπαλλήλους του έργου, την Μάγια (Αλεξία Μπεζίκη) και την Αμινά (Χριστίνα Μαξούρη) που νομίζω περιέγραψαν καλύτερα από όλους την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο επιβεβλημένο καθήκον και την υπαρξιακή αγωνία που κάθε άνθρωπος φέρει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. 
Ο Χρήστος Καργιόπουλος υποδύεται τον Πέντρο, ένα νεαρό υπάλληλο που φροντίζει ιδιαίτερα μια μεγάλη γυναίκα επειδή του θυμίζει τη μητέρα που την έχασε πριν χρόνια. Ο τρόπος που τη συμπεριφέρεται δείχνει μια ιδιαίτερη ευαισθησία που ίσως είναι οι τύψεις για τη δική του μητέρα. Ο Νίκος Λεκάκης («Απλή Μετάβαση») υποδύεται τον Λούκας, έναν άντρα που χήρεψε πριν 7 χρόνια και δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το τραγικό γεγονός. Βλέπουμε λοιπόν πως παράλληλα με τους πελάτες του ξενοδοχείου, οι υπάλληλοι έχουν επίσης τους δικούς τους λόγους για να βρίσκονται στο «Hotel Éternité», μα οι προσωπικοί τους δαίμονες δε λένε να τους αφήσουν σε ησυχία. Περισσότερο αινιγματική είναι η παρουσία της νέας υπαλλήλου, της Γιούλια (Δέσποινα Γιαννοπούλου), αφού δεν αποκαλύπτει τους λόγους που επέλεξε να εργαστεί εκεί. 
Εν κατακλείδι, το Εθνικό Θέατρο καταθέτει για άλλη μια φορά μια πρόταση δραματουργίας με το «Hotel Éternité»  του Γιάννη Καλαμβριανού, που μαζί με το «Νερό της Κολωνίας» νομίζω ξεφεύγει από την πεπατημένη των προηγούμενων χρονιών. Κι αν κατά τον Μπόρχες «ζωή σημαίνει να χάνεις χρόνο», η παράσταση «Hotel Éternité» κάθε άλλο παρά χάσιμο χρόνου είναι.  
 

Διαβάστε επίσης:

Ο Αργύρης Ξάφης Περνά Μια Περίοδο Αλλαγής Και Του Πάει Πολύ! (Συνέντευξη) 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία