Απο τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
«Εγώ έχω μείνει ακόμα εκεί.
Ακριβώς από κάτω.
Κάτω απ’ τ’ αστέρια.
Θυμάσαι;»
Λίγο πριν ολοκληρώσουν τις εμφανίσεις τους στην Αθήνα και ξεκινήσουν την ευρωπαϊκή περιοδεία τους, με σταθμούς Λονδίνο, Άμστερνταμ κ.α., η δημοφιλής τηλεοπτική ηθοποιός και απόφοιτος του Εθνικού Λίλα Μπακλέση και ο βραβευμένος με τον χρυστό σταυρό του Δημήτρη Χορν, Κωνσταντίνος Μπιμπής συναντιούνται στο τελευταίο έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» στη σκηνή του Θεάτρου Άλφα ιδέα. Συσκηνοθετούν και ερμηνεύουν την ερωτική ιστορία δύο έφηβων στην τελική αναμέτρηση του εγκλωβισμένου έρωτα τους. Πρόκειται για μια συνάντηση με δυνατές δόσεις χιούμορ και συγκίνησης, τρυφερότητας και νοσταλγίας, με φόντο κάποιο ελληνικό νησί στη δεκαετία του ’90, τότε που οι έρωτες είχαν άλλη μορφή και τα ερωτικά γράμματα και οι αφιερώσεις κυρίευαν τη σκέψη των ερωτευμένων, οι οποίοι δεν αναλώνονταν σε απρόσωπα, ψυχρά sms. Η γενιά των σημερινών ρομαντικών σαραντάρηδων και όχι μόνο ελπίζω, παρακολουθώντας τους δύο νέους παρασύρθηκε και γύρισε πίσω μερικές δεκαετίες ανασύροντας από τη μνήμη της το ρομαντικό της παρελθόν που έχει χαθεί. Οι εφηβικοί έρωτες που σημαδεύουν και συντροφεύουν για πάντα τις ζωές μας, η εφηβεία μας, οι κρυμμένες μας πληγές παίρνουν σάρκα και οστά επάνω στη σκηνή του θεάτρου, τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας ταυτόχρονα. Η Μένια κι ο Νικολής ερωτεύονται στα δεκαπέντε τους για πάντα, όσο κι αν η σκληρή πραγματικότητα τους κρατά χωριστά. Απομακρύνονται, κάνουν τις επιλογές τους, η φλόγα τους όμως σιγοκαίει. Εκείνη, μαζεμένο κορίτσι από συντηρητική οικογένεια, τον περιμένει, εκείνος αλητάκος και μαγκάκος, της γράφει γράμματα και της αφιερώνει βιβλία, «Στην Μενίτα μου», αλλά δεν την παντρεύεται και εκείνη αποφασίζει να παντρευτεί άλλον. «Εγώ θα σε πάρω που σε αγαπάω από μικρούλα», της λέει και εκείνη «Μιλάς, μιλάς, μιλάς. Τα λες ωραία είσαι καλός στα λόγια. Αυτός είναι καλός στις πράξεις». «Δεκαεπτά χρόνια σε αγαπούσα Νικολή».
Ένα αναπάντεχο τέλος που όσοι έχουν ενσυναίσθηση το αντιλαμβάνονται από ένα σημείο και μετά της παράστασης, έρχεται να επισφραγήσει αυτόν τον τραγικό έρωτα, υπενθυμίζοντας μας ότι είναι μοιραίο κάποιοι άνθρωποι να συναντιούνται, να δένονται αέναα με ένα αόρατο νήμα, το οποίο αναγκαστικά το σπάει ο θάνατος.
Η Μπακλέση και ο Μπιμπής ζουν την ιστορία με το σώμα και την ψυχή τους και επιτυγχάνουν απόλυτη σκηνική χημεία που πραγματικά παρασύρει, δημιουργεί εικόνες και διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή που δεν μπορεί παρά να εμπλακεί συναισθηματικά μια και βρίσκεται επί σκηνής, σε απόσταση αναπνοής από τους δύο ηθοποιούς. Συγκεκριμένα η Λίλα Μπακλέση με το έμφυτο γρέζι στη φωνή προκαλεί ρίγη συγκίνησης, ενώ ο Κωνσταντίνος Μπιμπής θεωρώ ότι στέκεται καλύτερα στο κωμικό κομμάτι του έργου. Λιτοί στη σκηνοθεσία τους δίνουν έμφαση στο φρέσκο κείμενο που ζωντανεύει μπροστά μας. Το σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά (πεταμένες καρέκλες που δηλώνουν ένταση και απογοήτευση), οι εύστοχοι φωτισμοί της Σεσίλια Τσελεπίδη συμπληρώνουν το αποτέλεσμα.
Κλείνω με μια ατάκα ακόμη από το έργο «Μόνο εμείς υπάρχουμε Μενίτα μου. Αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον πλανήτη μόνο εμείς. Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια».
Διαβάστε επίσης:
