Πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot.gr στις 2/3/16
"Οι οιωνοί έρχονται με προφυλακτικά που σπάνε."
Η αέναη «μάχη» των δύο φύλων έχει απασχολήσει την παγκόσμια λογοτεχνία, όλους τους τομείς της τέχνης, της επιστήμης, και έχουν χυθεί τόνοι μελανιού για τη συγγραφή σχετικών άρθρων ψυχολογίας. Όσο για την ψυχανάλυση, από τον μπαμπά Φρόιντ μέχρι τους νεότερους θα αποτελεί πάντα αγαπημένο θέμα.
Γιατί οι γυναίκες αναλύουν τα πάντα και οι άντρες όχι; Σε σημείο μάλιστα που μοιάζουν με μονοκύτταρους οργανισμούς;
Απάντηση έρχονται να δώσουν οι 72 ώρες της Αστερόπης Λαζαρίζου και του Γιώργου Χατζηπαύλου, ένα θεατρικό έργο σύγχρονο, τολμηρό, γεμάτο έξυπνες ατάκες για τις σχέσεις των δύο φύλων, και όχι μόνο. Τόσο αληθινό, που έχει κανείς την αίσθηση πως αφορά τη δική του ζωή.
Εκεί πιθανότατα εντοπίζεται και η επιτυχία του συγγραφικού διδύμου. Η υπόθεση σχετίζεται κυρίως με την ενσυναίσθηση των θεατών.
Στην ιστορία, που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια των θεατών, εντοπίζουν μια άβολη στιγμή τους, ταυτίζονται με τον ήρωα, αναπολούν έναν έρωτα τους, αναστενάζουν με γλυκιά μελαγχολία, παρηγοριούνται γιατί για μια ακόμα φορά συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνοι, συγκινούνται γι’ αυτό που χάθηκε πριν έρθει ή γι’ αυτό που δεν έχει έρθει, βουρκώνουν στο άκουσμα του «Σ’ αγαπώ», θυμούνται με ταχύτητα φωτός σκηνές που θέλουν να ξεχάσουν ή λένε ότι θέλουν να ξεχάσουν, και κυρίως γελούν, γελούν με την ψυχή τους. Το κοινό γελά ανά δύο με τρία λεπτά!
Ο Γιάννης Σαρακατσάνης σκηνοθετεί το έργο, έχοντας πίστη στη δύναμη της ιστορίας και στηριζόμενος αποκλειστικά στους δύο ηθοποιούς. Αποφεύγει ανούσιες κινήσεις εντυπωσιασμού και στήνει μια παράσταση νευρώδη, με εσωτερικό ρυθμό, που επιτυγχάνει μοναδικά τη σκηνική αλληλουχία και δίνει μια αίσθηση φυσικής ροής.
Η Βάσω Καβαλιεράτου και ο Κίμων Φιορέτος, έχοντας εξαιρετική σκηνική χημεία μεταξύ τους, ερμηνεύουν πάνω από είκοσι ρόλους ο καθένας, χωρίς να πέσουν στην παγίδα της καρικατούρας, ένεκα της δικαιολογίας της κωμωδίας. Αντίθετα δουλεύουν ουσιαστικά για να διαμορφώσουν χαρακτήρες, γεγονός που είναι εμφανές και από την έντονη σωματικότητά τους. Η σκηνική τους ετοιμότητα; Εντυπωσιακή!
Το σκηνικό (Ηλένια Δουλαδίρη) ανοίγει σαν ένα σπιτάκι της αγαπημένης Πόλι Πόκετ. Όσο οι ήρωες εκφράζουν τα συναισθήματά τους, μοιράζονται αναμνήσεις και βιώματα, τόσο πιο πολλά κουτάκια κάνουν την εμφάνισή τους. Τόσο πιο πολλά έπιπλα του σπιτιού δίνουν το παρών στη σκηνή, έπιπλα που γίνονται μαγικά χαλιά για να τους μεταφέρουν σε ρομαντικές ιστορίες αλλοτινών εποχών και όχι μόνο... Όταν όμως επέρχεται η προσγείωση, τα κουτάκια αφαιρούνται και το σπιτάκι συρρικνώνεται.
Στο φινάλε το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά «Δεν σε καταλαβαίνω, πες το πάλι ξανά…» έρχεται να ολοκληρώσει την εμπειρία της παράστασης και να προσθέσει στο γλυκό χαμόγελο με το οποίο αποχωρούν από το Θέατρο Κακογιάννη οι θεατές μια μελωδία που σιγομουρμουρίζουν μέχρι και την επόμενη μέρα στη δουλειά. Η εν λόγω παράσταση αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις και η ανάμνησή της είναι πολύ έντονη.