Την Κυριακή είδα στο φουαγιέ του θεάτρου στο Κέντρο Μακεδονικών Σπουδών (Θεσσαλονίκη) το «Festen» των T.Vinterberg, M. Rukov, και B. Hansen σε θεατρική διασκευή David Eldridge και σκηνοθεσία για το Κ.Θ.Β.Ε. του Γιάννη Παρασκευόπουλου.
Το «Festen» διαπραγματεύεται έννοιες αξεπέραστες, διαχρονικές και για αυτό τον λόγο έννοιες θεμελιώδεις για την ισορροπία της ανθρώπινης ύπαρξης και εξέλιξης όπως είναι η αλήθεια και η αποκατάσταση της, η αποδοχή κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, το θάρρος, η ανυπακοή στην ανεξέλεγκτη βία, στην υποκρισία, η αγάπη που μαθαίνεται, η αγάπη που δίνεται με κόστος ή χωρίς. Αφορμή για να ανοιχθούν οι ασκοί της αδιαπραγμάτευτης και ωμής αλήθειας είναι τα γεννέθλια του πατέρα (Βασίλης Σπυρόπουλος). Όλοι μαζεμένοι στο σπίτι με τα καλά τους για το μεγάλο πάρτυ – την μεγάλη γιορτή. Εκεί είναι μια καλή ευκαιρία ένας από τους γιους της οικογένειας (Χρήστος Στυλιανού) να φωνάξει επιτέλους την αλήθεια. Σε όλους! Το έργο ξεκινά από αυτό το σημείο της αποκάλυψης και εμφανίζονται κλιμακωτά οι αντιδράσεις των βασικών αλλά και των υπολοίπων καλεσμένων μέσα σε ένα περιβάλλον έντασης και γενικής αναστάτωσης. Κανείς δεν φαίνεται έτοιμος να προχωρήσει ως το τέλος. Ένας τολμά να το κάνει και είναι αποκαλυπτικό το πώς αντιδρά όταν όλα πια τελειώνουν ή έτσι δείχνουν.
Ο σκηνοθέτης επεδίωξε αλλά και κατάφερε ως ένα σημείο να έχει τον θεατή σε μια συνεχή εγρήγορση και προσμονή. Κατάφερε να ενώσει, να τραβήξει στο κέντρο των γεγονότων το κοινό και να το αναγκάσει να κοιταχτεί στα μάτια. Να φανεί το βλέμμα των ανθρώπων θεατών ως μια ανάγκη αποδοχής από όλους προς όλους. Συναισθηματικά αυτή την ανάγκη για έκφραση και προβληματισμό την κατάλαβα. Όμως στην πράξη το φουαγιέ του θεάτρου ήταν ομολογουμένως μικρό για ένα τέτοιο εγχείρημα. Ήταν πολλές φορές δύσκολο να ξεχωρίσουμε τους ηθοποιούς και τις εκφράσεις τους διότι έπαιζαν ανάμεσα στους θεατές. Σκηνή ήταν όλος ο χώρος. Ένας χώρος όχι ιδιαίτερα μικρός μα ούτε και μεγάλος. Με κολώνες που αρκετές φορές στάθηκαν εμπόδιο στην ορατότητα του θεατή. Λόγω του ότι οι ηθοποιοί έπαιζαν ανάμεσα μας είχαμε συνεχώς την αίσθηση πως ενοχλούμε μιας και περνούσαν σχεδόν σε όλη την παράσταση ανάμεσα από τα περάσματα των καθισμάτων ενός χώρου όχι διαμορφωμένου για θεατρική παρουσίαση.
Η κίνηση όλων των ηθοποιών και του συντονισμού - συγχρονισμού τους ήταν πραγματικά αξία συγχαρητηρίων.
Ξεχωριστές παρουσίες είναι αυτές του μεγάλου γιού της οικογένειας (Χρήστος Στυλιανού, αφαιρετικός και αεικίνητος), του πατέρα (Βασίλης Σπυρόπουλος, με το δικό του χρώμα ειρωνείας και πρόκλησης κέρδισε το κοινό), της μητέρας (Γιολάντα Μπαλαούρα, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της), του γενικού διευθυντή (Νίκος Καπέλιος, άκρως απολαυστικός και δυναμικός), του μικρού γιου (Κωσταντίνος Χατζησάββας, στην κόψη του ξυραφιού – όσο θα έπρεπε ακραίος), καθώς και της κόρης (Ιωάννας Παγιατάκη).
Εν κατακλείδι η παράσταση είναι άξια της δεύτερης χρονιάς που παίζεται και μάλιστα μας δίνει και δουλειά για το σπίτι. Μια παράσταση που σε προκαλεί, σε προβληματίζει και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είσαι η όχι υποστηρικτής της αλήθειας. Με όποιο κόστος. Αξίζει το ταξίδι παιδιά - μην το χάσετε!