Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

«Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας, μόνο την καλοσύνη της ψυχής μας». 

 

Μια γυναίκα-σύμβολο, που έζησε 108 χρόνια παρά τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετώπισε. Μια ζωή-νίκη στο παράλογο του πολέμου. Η Φιλιώ Χαϊδεμένου γεννήθηκε το 1899 στα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Το 1922, με το διωγμό, έχασε αδέρφια και πατέρα, ενώ η ίδια μαζί με τη μητέρα της κατάφερε να φτάσει Ελλάδα, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή της. 

Δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα της, υπήρξε ενεργό μέλος πολλών μικρασιατικών σωματείων και βραβεύτηκε επανειλημμένως για τη δράση της. Συνέβαλε στην ίδρυση ενός μουσείου στη Νέα Φιλαδέλφεια αφιερωμένου στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, που φέρει το όνομά της: Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού «Φιλιώ Χαϊδεμένου». 

Εξιστόρησε τη ζωή της στην εγγονή της και έτσι εκδόθηκε το ομώνυμο βιβλίο. Η Άνδρη Θεοδότου έκανε μια εξαιρετική διασκευή για τη σκηνική του αναπαράσταση. 

Ο Βασίλης Ευταξόπουλος επέλεξε ένα λιτό ανέβασμα, με σεβασμό στο κείμενο, στηριζόμενος κατά κύριο λόγο στην εκπληκτική πρωταγωνίστριά του. Η σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη μέσα από ένα συγκλονιστικό ταξίδι στο παρελθόν με όχημα τις ανεξίτηλες μνήμες της Φιλιώς συγκινεί βαθύτατα. 

Ο σκηνοθέτης δεν προσπάθησε να εντυπωσιάσει με τεχνολογικά μέσα –χρησιμοποίησε ελάχιστα το βίντεο, μόνο για τις ανάγκες του σκηνικού περιβάλλοντος– ούτε με ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις στις οποίες εύκολα μπορεί να υποπέσει κάποιος. Διατήρησε το μέτρο και ενέταξε αριστοτεχνικά στο όλο εγχείρημα τη ζωντανή μουσική, το σαντούρι και τα κρουστά, που παραπέμπουν άμεσα στο χώρο και στο χρόνο που διαδραματίστηκαν τα τραγικά γεγονότα. 

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, δέκα χρόνια μετά το «Μάνα Κουράγιο», μας θυμίζει γιατί μας είχε λείψει τόσο πολύ. Είναι πραγματικά συγκλονιστική και δίνει προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς ακόμα και τα δάχτυλά της. Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Θα κουβαλάω για καιρό την ιστορία με τα σκουλαρίκια. 

Με τον Ζαχαρία Καρούνη, που στέκεται δίπλα της όχι σαν απλός παρατηρητής, αλλά σαν αληθινός συνοδοιπόρος σε αυτό το νοσταλγικό και συνάμα οδυνηρό ταξίδι στο χρόνο, έχουν ουσιαστική επικοινωνία. Ο ίδιος μαγεύει με την υπέροχη φωνή του. 

Οι δυο τους μας βοηθούν να κατανοήσουμε γιατί εκείνη η θάλασσα λείπει στη Φιλιώ. Εκείνη η θάλασσα με το πολύ γαλάζιο... 

Στην παράσταση συμμετέχουν επίσης η Μαίρη Σαουσοπούλου, ο Δημήτρης Kαραβιώτης, η Εμμανουέλα Χαραλάμπους-Ένγκελ και ο Γιώργος Φλωράτος, που υποδύονται τα άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος της Φιλιώς. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε όλες τις σκηνές, εκ των οποίων άλλες λειτουργούν πιο αρμονικά με την αφήγηση και άλλες είναι αρκετά περιγραφικές. 

Σπαρακτική είναι η Μαίρη Σαουσοπούλου στη σκηνή που ζητά να ρίξει λίγο χώμα στα μάτια του σκοτωμένου συζύγου της έχοντας το κεφάλι του στην αγκαλιά της. Εξίσου σημαντικές είναι οι κωμικές σκηνές με τον Δημήτρη Καραβιώτη ως σύζυγο της Φιλιώς και την Εμμανουέλα Χαραλάμπους-Ένγκελ όταν απασχολεί το Γερμανό στρατιώτη. Προσδίδουν μια ευχάριστη νότα στην παράσταση και εξυπηρετούν τη ροή της. 

Η Φιλιώ Χαϊδεμένου ξυπνά στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη επώδυνες μνήμες και τα δάκρυα των θεατών είναι αφιερωμένα σε παππούδες και γιαγιάδες προγόνους. Το αντιπολεμικό όμως μήνυμα που περνάει –ιδίως όταν λέει «Πρώτα οι Έλληνες βίαζαν Τουρκάλες με την προσάρτηση της Σμύρνης για να έρθουν μετά οι Τούρκοι να κάνουν τα ίδια»– μας βάζει σε σκέψεις. Ο πόλεμος κάνει τον άνθρωπο αγρίμι σε όποια πλευρά και αν ανήκει. Όταν το βίωμα γίνεται τέχνη, συγκινεί. Το ζήτημα είναι πότε θα κινητοποιήσει. Γιατί η ιστορία σίγουρα δεν διδάσκει. 

 

Μένουν λίγες ακόμα παραστάσεις μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου και οι περισσότερες είναι ήδη sold-out!

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία