ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΤΜ
IETM PROGRAMMING
Freedom of expression
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου
Thursday October 6th
Mess Age – Χορός / Dance Performance
Κάθε μέρα γινόμαστε δέκτες μιας μεγάλης ποσότητας πληροφοριών. Ο τρόπος οργάνωσης αυτών των πληροφοριών κάποιες φορές είναι αποσπασματικός και οδηγεί στην χειραγώγηση του αποδέκτη. Ως αποτέλεσμα τα μηνύματα που λαμβάνουμε είναι ελλιπή και οι γνώμες που διαμορφώνουμε διαστρεβλωμένες. Συχνά στα ΜΜΕ επικρατεί ύφος εκφοβισμού που εμποδίζει τον αποδέκτη να αντιδράσει στα γεγονότα, παθητικοποιώντας τον.
Χορογραφία/χορεύτρια : Μυρτώ Δελημιχάλη
Πρωτότυπη Μουσική σύνθεση : Vs Srg
*Ειδικά ευχαριστώ την Πατρίσια Απέργη
Η παράσταση έχει παρουσιαστεί στο πλαίσιο του
EDN Athens 2015 με curator την Πατρίσια Απέργη
Διάρκεια 5’30’’
Every day we become receivers of a large amount of information. The way this information arrives through mass media is sometimes incoherent and lead to manipulation of the recipient. As a result, the messages we receive are incomplete and the opinions that we form are distorted. In addition, the mass media cultivate the sense of fear through their way to spread the information that prevents the recipient to react.
Choreographer/performer : Myrto Delimichali
Music Composition : Vs Srg
*Special thanks to Patricia Apergi
Duration 5’30’’
SKOURIES, Video Dance
Ένα μαγευτικό βουνό στη Χαλκιδική.
Ένα ματωμένο βουνό.
Ρημάζεται όλο και περισσότερο από τις εξορύξεις.
“Μέχρι ένα πανίσχυρο χέρι να τους σταματήσει...
Το χέρι των ανθρώπων, ενωμένων, σε ένα σώμα και μια ψυχή...”
Το Video Dance "Skouries" είναι μία μικρού μήκους ταινία χορού που αφορά την περιοχή της Βόρειας Χαλκιδικής, μια περιοχή ασύγκριτης φυσικής ομορφιάς, που βρίσκεται κάτω από την άμεση απειλή των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων. Θέση μας είναι η αντίθεση στις μεταλλευτικές δραστηριότητες και στην προσπάθεια εγκατάστασης μεταλλουργίας χρυσού και εργοστασίων χημικής βιομηχανίας. Η ομάδα των ανθρώπων που συμμετείχαν στη δημιουργία αυτής της ταινίας είναι νέοι άνθρωποι με κοινωνικές ευαισθησίες που αφιέρωσαν το χρόνο και την ενέργειά τους χωρίς αμοιβή, ώστε να αναδείξουν αυτό το φλέγον κοινωνικό ζήτημα. Στόχος είναι η έμπρακτη βοήθεια και στήριξη των ανθρώπων που πασχίζουν όλα αυτά τα χρόνια, μέσω της περαιτέρω ανάδειξης του θέματος.
Επίσης, λόγω του ότι το θέμα είναι ακόμη επίκαιρο και φλέγον οι δημιουργοί επέλεξαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους.
Διάρκεια 15’ 21’’
A breathtaking mountain in Chalkidiki.
A bleeding mountain.
Ravaged by mining day by day.
“Until a mighty hand stops them cold...
The hand of the people, united, in body and soul...”
"Skouries" is a Video Dance of short duration about the area of North Chalkidiki, Greece, a magnificent environment of unparalleled natural beauty, which is under direct threat by gold mining operations. The intention of the project is the creation of a video dance which will combine dance with social issues and help raise awareness and oppose gold mining.
The group of people that took part in the making of the video dance are young people with social sensitivities that devoted their time and energy pro Bono for the sake of combining the art of dance with a burning social issue through the creation of a video.
Duration 15’ 21’
Virtual Conversations – Video, 2011
Εικονικές Συνομιλίες, 2011
H εγγενής σύγκρουση των πολιτισμών που προσδιορίζουμε Ανατολή και Δύση είναι μια πάλη που βιώνω ασταμάτητα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, μια χωρά που η θέση και η ιστορία της την ορίζουν σαν το σημείο συνάντησης δύο κόσμων. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κατοικώ και εργάζομαι στη Νέα Υόρκη, την κατ εξοχήν διεθνή πόλη. Γεννήθηκα Χριστιανή αλλά απολαμβάνω την προσευχή του Μουεζίνη.
Ριζωμένη στη δίνη αυτής της συμβολής, ζω σε αναταραχή κυνηγημένη από την αναπόφευκτη αλλά μάταιη ανάγκη να απαντήσω τα αναπάντητα. Αυτή η πάλη είναι συγχρόνως μια μοναδική ευκαιρία να αναγνωρίσουμε ολόκληρο τον κόσμο σαν έναν και μόνο οργανισμό. Είμαι ένα μεταναστευτικό κύτταρο και αντιμετωπίζω την πρόκληση της επικοινωνίας με εικόνα και ήχο. Τις μέρες αυτές της διαστελλόμενης γεωπολιτικής έκρηξης βρίσκω τον εαυτό μου να υποδύομαι ανόμοιους ρόλους και τους αγκαλιάζω όλους. Είμαι ο διαδηλωτής στην πλατεία Tahrir, ο πολεμιστής στη Λιβύη, και ο παππάς στο Σύνταγμα.//
Ελένη Μυλωνά
Το έργο αυτό παρουσιάστηκε στη Biennale της Θεσσαλονίκης το 2011.
Τίτλος της έκθεσης: «Roaming Images». Επιμέλεια: Iara Bubnova
Ευγενική παραχώρηση της Ελένης Μυλωνά και της Francoise Heitsch Gallery, Munich
Διάρκεια: 5’
The seemingly intrinsic conflict between the cultures that we identify as East and West manifests as a struggle that I have been experiencing within my self uninterruptedly. I was born and raised in Greece by location and history the convergence of two worlds. For most of my adult life I have lived and worked in New York, the quintessential global city. A Christian by birth I also delight in hearing the Muezin’s call to prayer.
Rooted on the cusp of this confluence I live in turmoil, pursued by the inevitable if futile need to answer the unanswerable. This conflict is also a unique opportunity to acknowledge this shrinking world as the one organism that it is. I am a migratory cell and I meet the challenge of communication via image and sound. During this time of spreading geopolitical explosion I find myself inhabiting very disparate roles and I embrace them all. I am the demonstrator in Tahrir square, the fighter in Libya, and the priest in Syntagma.
Eleni Mylonas
Virtual Conversations. Year of production 2011
Single Channel Video with sound to be projected.
The work was shown at the Biennale of Thessaloniki 2011,
Title of show: Roaming Images curated by Iara Bubnova
Courtesy of: the Artist and Francoise Heitsch Gallery, Munich
Duration:5’
“22 stops” - Video
Μια σειρά φωτογραφιών χαρτογραφούν το ταξίδι μιας site-specific, solo, Butoh performance με τίτλο “22 stops” που έλαβε τόπο κοντά σε επιλεγμένους σταθμούς του μετρό της Αθήνας κατά τη διάρκεια 22 ημερών τον Απρίλιο του 2016.
Για κάθε μέρα, επί 22 ημέρες, το Butoh σώμα, μέσω της ενεργητικής σωματικής παύσης, της γλυπτικής φόρμας και των ποιητικών εικόνων, θα δημιουργούσε και θα παρουσίαζε μια αυτοσχεδιαστική, χορευτική Butoh σύνθεση, ανταποκρινόμενο κάθε φορά στο έργο τέχνης που είναι τοποθετημένο στον έκαστο σταθμό. Ωστόσο, η μη δυνατότητα άδειας παράστασης κοντά στα έργα τέχνης που κοσμούν τους σταθμούς του μετρό, μας οδήγησε σε κοντινά σημεία έξω από το μετρό και μας ενθάρρυνε όχι μόνο να δούμε με καινούρια μάτια την πόλη μας, αλλά και να επανεξετάσουμε το ρόλο και τα όρια της τέχνης. Το performative ταξίδι του “22 stops” «απομονωμένο» από τη λεγόμενη «υψηλή τέχνη» ξεδιπλώθηκε στο αστικό τοπίο αναζητώντας καινούριους τρόπους σύνδεσης, έκφρασης, και τελικά (καλλιτεχνικής) ύπαρξης. Το εκκεντρικό, ακανόνιστο Butoh σώμα, που τελικά γίνεται το ίδιο ένα εφήμερο έργο σε συνεχή εξέλιξη, σηματοδοτεί την ανάγκη να ξανα-δούμε και να ξανα-φανταστούμε κοινούς, καθημερινούς χώρους, πρακτικές και μορφές τέχνης με μια νέα οπτική.
Σύλληψη, δημιουργία, ερμηνεία: Κατερίνα Δρακοπούλου
Φωτογραφία/Video: Ιουλία Λαδογιάννη
Διάρκεια 4’ 29’’
A series of photographs document the journey of a site-specific, solo Butoh performance, entitled “22 stops”, which took place near selected metro stations in Athens, in the course of 22 days in April 2016.
Every day, for 22 consecutive days, the Butoh body, through the use of energized stillness, sculptural form and poetic imagery, created and presented an improvisational, Butoh dance composition, in response every time to the art work that was placed in each station. However, the non-availability of a license to perform next to the art works that are situated in the metro stations, led us to explore places near the stations and encouraged us to re-view not only our city, but also the role and limits of art practices. The performative journey of “22 stops”, “secluded” from the so-called “high-art”, unfolded in the urban environment, in search of new ways to connect, to express oneself, and ultimately to artistically exist. The eccentric, irregular Butoh body, that eventually becomes itself an ephemeral work of art in continuous development, highlights the need to see again and re-imagine shared, everyday spaces, practices, and art forms.
Concept, Creation, Performance: Katerina Drakopoulou
Photography, Video: Ioulia Ladogianni
Duration 4’29’’
Διάλειμμα - Intermission 10’
One is almost Never - Χορός / Dance performance
Το ONE IS ALMOST NEVER συμβαίνει ως μια χορευτική συζήτηση μέσα σε ένα τοπίο από συνεχή μικρο-σαμποτάζ. Αναδύεται από ένα επισφαλές πεδίο οργανωμένης σύγχυσης, ευκίνητων ιεραρχιών και αλχημιστικών προθέσεων. Μέσα στην ελαστική λογική μιας σπασμένης συζήτησης μεταξύ περφόρμερ και θεατών, χοροί μυστικιστικής αμεσότητας και παραδοσιακοί ήχοι χρησιμοποιούνται με σκοπό να εκπληρωθεί μία σπουδαία αποστολή...
Μια χορευτική συζήτηση από την Ελπίδα Ορφανίδου
Διάρκεια 60’
ONE IS ALMOST NEVER happens as a dance-discussion inside a landscape of constant and deliberate micro-sabotages. It emerges from an unsafe field of organized confusion, mobile hierarchies, and alchemic intentions. Inside the flexible logic of a cracked conversation between performer and spectators, dances of mystical directness and traditional sounds are employed in order to fulfill a great mission...
Dance - Discussionby Elpida Orfanidou
Duration 60’
https://vimeo.com/elpidaorfanidou
Παρασκευή 7 Οκτωβρίου
Friday October 7th
ΚΡΑΝΑΗ - ομάδα Ohana, Χορός / Dance Performance
Η χορογραφία αναφέρεται στους τόπους εξορίας, μια μορφή κύρωσης από καθεστώτα που πνίγουν την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Το όνομα Κρανάη είναι ένα από τα αρχαιοελληνικά ονόματα της Μακρονήσου, ένα νησί το οποίο για πολλές δεκαετίες αποτελούσε στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτών, λόγιων, καλλιτεχνών. Το project είναι μια αναφορά σε μια εποχή όπου η αρρωστημένη πολιτεία κατηγορούσε χωρίς λόγο, κυνηγούσε άδικα και καταδίκαζε, με τη λογοκρισία σαν πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια των πολιτών, στερώντας την ελεύθερη έκφραση που αποτελεί τη βάση του πολιτισμού και της δημιουργίας.
Η “Κρανάη” είναι ένας τόπος εξορίας για τους αντιφρονούντες. Ένας τόπος στέρησης της ελευθερίας ,εγκλεισμού και απομόνωσης. Ένας τόπος κάμψης του ηθικού και ιδεολογικής απομόνωσης.
Η χορογραφία αποτελεί ένα work in progress από την ομάδα “Ohana”. Eίναι ένα δυναμικό κουαρτέτο που διαρκεί 5 λεπτά σε χορογραφία Νικολέττας Σοφία.
Ομάδα: Ohana
Χορογραφία: Νικολέττα Σοφία
Μουσική:Hans Zimmer-Mountains
Χορογραφία: Νικολέττα Σοφία
Χορευτές:Μαρμαροκόπου Βασιλική,Νικόλα Έμιλυ,Παντερμαλή Αγγελική,Σοφία Νικολέττα
Διάρκεια 5’
Κranai. A place of exile for the dissidents. A place of confinement and isolation.A place of morale decline and "ideologιcal reformation".
Dance group:Ohana
Music:Hanz Zimmer-Mountains
Choreography:Nikoletta Sofia
Dancers:Marmarokopou Vasiliki,Nicola Emily,Pandermali Aggeliki,Sofia
Nikoletta
Duration:5’
Metalmark, video
Μια σύμπραξη χορού, μουσικής, χώρου και κινηματογράφησης. Μια ιστορία χωρίς σενάριο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που υπάρχουν και συμπεριφέρονται μέσα από αρχέγονες κινήσεις σε έναν ακαθόριστο χώρο και χρόνο. Εικόνες ενός μυστηριώδους ερειπωμένου σπιτιού, σκοτεινού, επικίνδυνου, απειλώντας, θανατηφόρα, έρχονται να αγκαλιάσουν την αντίθεση των δύο αυτών πλασμάτων. Ρωτάει ο ένας: Πού; Τι; Συνέβη αυτό; Θα συμβεί αυτό; Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται από την καταστροφή και την επιβίωση.
Δυστοπικό μέλλον ζοφερό σκοτάδι, η ζωή μετά την καταστροφή ... επιβίωση μέσα σε μια ακραία κατάσταση.
Πρωτογενής αγάπη, ευγένεια, το πάθος, τη δύναμη και την ευκινησία, το παιχνίδι, το μυστήριο-τεράστιο μυστήριο του τί θα συμβεί, έντονη καταστροφή, απέναντι στην ήρεμη θάλασσα και τον ουρανό.
Χορευτές: Μαριάννα Καβαλλιεράτου, Krystian Lyson
Μουσική: Dom Bouffard
Οpening title design: Pink Elephant
Creative Services, Μοντάζ: Κυρηναίος Παπαδημάτος
Κινηματογράφηση/Σκηνοθεσία: Ζαφείρης Χαιτίδης
Ιδέα: Μαριάννα Καβαλλιεράτου
Διάρκεια 19’
A collaborative work between, dance-music-space and cinematography. It is a story of no story, of two people existing and behaving through primal physical movements, in an unidentified space and time. The textures of the images of the mysterious ruined Home,dark,dangerous,threatening,deadly,come to embrace the contrast of these two living creatures. One asks:Where? What? Did this happen? Will this happen? Humans transformed by human destruction and surviving.
Dystopian future bleak dark ,life after destruction...beyond hope, a sensory environment of survival amidst an extreme condition.
Primal love,gentleness ,passion ,strength and agility,play,mystery-huge mystery of what will happen ,stark destruction,against the calm sea and sky. Two beings with understanding of each other ,interlocked not separate. Care in gestures of the two figures toward one another. A play against the dire environment.
Dancers: Marianna Kavallieratos, Krystian Lyson
Music: Dom Bouffard
Opening title design: Pink Elephant
Creative Services, editing: Kirineos Papadimatos
Cinematography / direction: Zafeiris Haitidis
Idea/concept: Marianna Kavallieratos
Duration 19’
Vetans Verbum – ομάδα AleaJactaEst / Χορός, Dance Performance
Η ελευθερία του λόγου-ή της έκφρασης όπως συχνά αποκαλείται- είναι το πολιτικό δικαίωμα να κοινοποιεί κανείς τις απόψεις και ιδέες του χρησιμοποιώντας το σώμα και την ιδιοκτησία του, προς όποιον είναι πρόθυμος να τα δεχτεί. Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα με το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα.
Παρόλο τη συνταγματική κατοχύρωση έχει παρατηρηθεί συχνά ότι η ελευθερία του λόγου περιορίζεται ως ένα βαθμό, ο περιορισμός αυτός εξαρτάται από τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που ισχύουν. Ο Τύπος είναι συχνά ένα πεδίο που η αρχή της προσβολής ενεργοποιείται, και η ελευθερία έκφρασης περιορίζεται. Πέρα από τον τύπο όμως η τέχνη είναι ένα πεδίο, που ενώ έχει συνδεθεί πλήρως με την ελευθερία έκφρασης, συχνά στοχοποιείται, πολλές φορές μέσα στην ιστορία αλλά και πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες έργα, εκθέσεις, παραστάσεις, σκίτσα κτλ. έχουν λογοκριθεί, έχοντας επιφέρει μεγάλη συζήτηση με το αν μέσω της τέχνης όλα μπορούν να λεχθούν ή να υπάρχουν ακόμα και εκείνα που δεν λέγονται.
Το Vetans Verbum εξετάζει, μέσω της σωματικότητας, αν η τέχνη αποτελεί ένα «τόπο» ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, αν υπάρχουν όρια στην διαδικασίας της έκφρασης, αν όντως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να λεχθούν και αν τελικά είναι ακόμα μία «ετεροτοπία» απαγόρευσης της ελευθερίας του λόγου.
Χορογραφία/σκηνοθεσία : Βασίλης Σκαρμούτσος
Ερμηνεία : Καρολίνα Απικιάν
Διάρκεια : 25’
Freedom of expression is the political right to communicate one's views and ideas, to anyone who is willing to accept. The right to freedom of expression is recognized as a human right.
Although its constitutional recognition, it has often been observed that freedom of expression is limited to a certain extent, this limitation depends on social and political conditions that apply. Press and art are fields that this freedom is being targeted. Censorship has become a main characteristic in these fields and a barrier.
«Vetans Verbum» examines, if there is a "place" of free movement of ideas, if there are limits to the process of expression, and if there is a constructed illusion to what is called freedom of expression.
Choreography/direction : Vasilis Skarmoutsos
Performance : Karolina Apikian
Director’s assistant : Katerina Kiagia
Duration : 25’
https://vimeo.com/user19210913
Διάλειμμα - Intermission 10’
Μήδεια - ομάδα Animotus / Χορός
Medea-Animotus / Dance Performance
Ο μύθος της προδομένης γυναίκας που αποφασίζει να εκδικηθεί τον άντρα της σκοτώνοντας τα ίδια τους τα παιδιά, παρουσιάζεται μέσα από ένα χοροθεατρικό πρίσμα, σε διασκευή της χορογράφου Ελένης Βάκα και την ομάδα σύγχρονου χορού Animotus. Το έργο παρουσιάστηκε στις 21 και 22 Μαΐου 2016 στο Vis Motrix Performance Studio και στις 29 Μαΐου 2016 στο Θέατρο Σοφούλη.
Στη «Μήδεια» του Ευριπίδη, ο θεατής καταφέρνει, μέσα από την απαράμιλλη συγγραφική τέχνη του δημιουργού, να βιώσει όλα τα στάδια της ψυχολογικής εξελικτικής κατάστασης της ηρωίδας που την οδηγούν στην αποτρόπαιη πράξη. Το πάθος της ανθρώπινης φύσης, οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι διακυμάνσεις του γυναικείου ψυχισμού και η απόφαση ενός καλοσχεδιασμένου τρόπου εκδίκησης αποτελούν τις κατευθυντήριες γραμμές της εν λόγω παράστασης.
Η κίνηση διαθλάται μέσα από αντικρουόμενες ψυχικές διαθέσεις και ακραία συναισθήματα. Η ώσμωση ανάμεσα σε μυθικά πρόσωπα και αρχέγονα ένστικτα, που καταλήγουν άλλοτε σε κατορθώματα κι άλλοτε στην παραφροσύνη, είναι ένα καλλιτεχνικό πείραμα που δεν έπαψε να συγκινεί και να προκαλεί τους θεατές ν’ αναζητήσουν τα όρια της ανθρώπινης ψυχής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Χορογραφία- Διασκευή κειμένου- Σκηνοθεσία: Βάκα Ελένη
Μήδεια: Μπουσλέλη Κατερίνα
Ιάσονας: Στεργιοπούλου Μαρίνα
Κορυφαία του Χορού, Τροφός: Καϊάφα Ματίνα
Χορός: Διαμαντίδη Ελένη, Τζήμα Ευαγγελίνα
Φώτα - Ήχος: Γεωργακόπουλος Αλέξης
Διάρκεια παράστασης : 20’
The myth of the betrayed woman, who decides to take revenge for her unfaithful husband by killing her own children, is an issue that concerns the ancient Greek tragic poets. Taking a look at Euripide's Medea, every spectator achieves to experience every psychological evolutionary degree of the situation that the main character, Medea, crosses to make the horrible act. The authorial art is incomparable. The passion of mortality, the personal conflict, the variance of female psychology and the decision of a premeditated way of revenge are the guidelines of the specified play. The conflicting psychological dispositions and the extreme feelings define the movement. Medea is appeared capable to be likeable, so that the chorus and the audience feel compassionate. However, this turns into opposition and aversion. The interaction between legendary characters and primitive instincts that lead into achievements or madness is an artistic experiment that still touches and challenges the audience to search for their mental limits ever since antiquity until today.
Choreography - adaption - direction : Vaka Eleni
Medea : Bousleli Katerina
Iason : Stergiopoulou Marina
Star player of chorus : Kaiafa Matina
Chorus : Diamantidi Eleni, Stergiopoulou Marina
Light and sound handling : Georgakopoulos Alexios
Duration 20’
Σάββατο 8 Οκτωβρίου
Saturday October 8th
XRTC / Χορος, Dance Performance
Λίγα λόγια...
Το απόσπασμα της χορογραφίας που θα παρουσιαστεί αποτελεί ένα τμήμα ενός μεγαλύτερου μελλοντικού έργου της χορογράφου - χορεύτριας Ζωής Παπαδοπούλου. Σαν στόχο έχει να αγγίξει βαθιά τις ανθρώπινες καταπιεστικές σχέσεις όταν συνοδεύονται από ΕΞΑΡΤΗΣΗ και να παρουσιάσει τα αποτελέσματα τους στην ψυχοσύνθεση του ατόμου.
Τι συμβαίνει όταν εξαρτόμαστε ό ένας από τον άλλον;
Οι ήρωες φαίνεται πως μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούνε. Βλέπουμε τα συμπτώματα μιας μεγάλης αγάπης και τις άρρωστες ανάγκες δύο πλασμάτων που από τη μία η λογική τους δεν ανέχεται τις συγκρούσεις τους και από την άλλη οι νευρώσεις τους ξεσπούν με μεγάλη τοξικότητα και διαρκή επανάληψη. Οι νευρώσεις τους σχετίζονται με τον χαρακτήρα που έχουν διαμορφώσει μέσα στο περιβάλλον στο οποίο έχουν ζήσει καθώς και με το γεγονός ότι δεν αποδέχεται ο ένας τον αλλό για αυτό που είναι.
Το σώμα όμως, δεν ψεύδεται ποτέ και άρα μένει να δράσουν για να βρουν τελικά τη λύτρωση.
Χορογραφία: Ζωή Παπαδοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Τσούκας Phd
Χορεύουν: Δήμητρα Μυλωνάκη, Σοφία Κώτση
Διάρκεια 4’30’’
XRTC (Dependence in Greek) is a part of a larger future project of the choreographer – dancer, Zoe Papadopoulou.
The aim of the choreography is to touch in depth the oppressive human relationships especially when they are accompanied by dependence and also to present their effects into the psyche of the person.
What happens when we depend from each other?
The heroes are unhappy together but they can't live separately.
We see signs of a great love but also the sick needs of two creatures that from one side their logic does not tolerate their conflicts and on the other side, their neurosis burst with high toxicity and constant repetition.
Of course everything is linked with their past and with the character they have formed within the environment in which they have lived.
But the body never lies, and thus they need to act to finally find redemption.
Choreography: Zoe Papadopoulou
Original Music: Dimitris Tsoukas Phd
Dancers: Dimitra Milonaki, Sofia Kotsi
Duration: 4’30’’
A Minor, Video
( video , color , no sound)
« πότε θα ξεσηκωθούμε; » … όταν θα πάψουν και τ’ αγάλματα να μας κοιτάνε
Χρήστος Κούκης
Διάρκεια 3’30’’
“when are we going to revolt?...” when even the statues will stop watching us Christos Koukis
Duration 3’30’’
www.alexandroskaklamanos.com
ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΜΑΥΡΟ / Orange as saying BLACK, Video
Το video “πορτοκαλί όπως λέμε ΜΑΥΡΟ” σε σκηνοθεσία & μοντάζ της Ελένης Πνευματικού, είναι εμπνευσμένο από την εγκατάσταση του Γιώργου Κατσαρού “Reverse Flow”. Είναι μια προσπάθεια έκφρασης και σχολιασμού εκτροπών της ανθρώπινης κοινωνίας, όπως ο πόλεμος και η βίαιη μετακίνηση πληθυσμών.
Η χρήση του ασπρόμαυρου και του πορτοκαλί του σωσιβίου έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Το μαύρο, ως σκοτάδι και αβεβαιότητα, στο video λειτουργεί ως προέκταση της θάλασσας και των ωκεανών προς το άπειρο, ενώ στην εγκατάσταση το σκοτάδι ήταν που περιέβαλλε τη βασική κατασκευή. Το πορτοκαλί, ως έντονο χρώμα, λειτουργεί αντιστικτικά, σαν εργαλείο εντοπισμού, πότε ελπιδοφόρο και πότε μάρτυρας τραγικής κατάληξης…
Υποσημείωση:
Τα υλικά είναι πρωτότυπα: το σωσίβιο της εγκατάστασης είναι ένα από τα χιλιάδες σωσίβια από τις ακτές της Μυτιλήνης, τα εικονιζόμενα πρόσωπα πρόσφυγες που πέρασαν από την Ειδομένη τον Νοέμβριο του 2015, ενώ τα βήματα στις πέτρες, ηχογραφήθηκαν πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές της Ειδομένης, δίπλα στα σύνορα με τη Βουλγαρία.
Διάρκεια 2’16’’
"Orange as saying BLACK" is a short video directed & edited by Eleni Pnevmatikou, inspired by the installation "Reverse Flow" by George Katsaros. It is an attempt to express and annotate some aberrations of the human society, such as war and the forcible transfer of populations. The use of black & white and the orange lifejacket is symbolic. The black, as darkness and uncertainty, is, in the video, the extension of the sea and oceans to infinity, while the installation was surrounded by darkness. The orange, in counterpoint, being a bright color, is used as a detection tool, sometimes promising and other times as the witness of a tragic ending...
Duration 2’16’’
Flex, Χορός / Dance Performance
Δυο άνθρωποι ξεκινούν μόνοι ο καθένας στον προσωπικό του χώρο, ώσπου γνωρίζονται και αναπτύσσουν μια σχέση παιχνιδιού. Η συνάντησή τους αυτή μετατρέπεται σε μάχη, χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Μια παρεξήγηση που οδηγεί στην διαμάχη και στην λήξη της σχέσης. Η χορογραφία είναι αφιερωμένη σε όλες εκείνες τις σχέσεις που ξεκινάνε και τελειώνουν στο πέρασμα της ζωής μας, που φθείρονται χωρίς προφανή λόγο και που τερματίζονται χωρίς να προσπαθήσουμε και πολύ γι'αυτές.
Σκηνοθεσία: Νεφέλη Ντακοζούδη
Χορογραφία: Βίκυ Αγγελίδου, Δέσποινα Κιουμουρτζίδη
Κοστούμια: Σόνια Κεχαγιά, Αντιγόνη Τσόλη
Μουσική , Μιξάζ: Βίκυ Αγγελίδου
Φωτισμοί: Νεφέλη Ντακοζούδη
Φωτογραφίες: Νεφέλη Ντακοζούδη
Ερμηνεύουν: Βίκυ Αγγελίδου, Δέσποινα Κιουμουρτζίδη
Παραγωγή: Νεφέλη Ντακοζούδη, Βίκυ Αγγελίδου, Δέσποινα Κιουμουρτζίδη
Διάρκεια 16’26’’
Two individuals. Each in his own personal space. They meet at random and develop a relationship. Their newfound joy drags them out of their cocoons but slowly escalates to a fight, for no apparent reason. A chance misunderstanding leads to conflict and finally to the end of the relationship.
Direction/Light Design: Nefeli Dakozoudi
Choreography/Performing: Vicky Angelidou, Debbie Kioumourtzidi
Set/Costume Design: Sonia Kehagia, Antigoni Tsoli
Duration 16’26’’
RUPTURE Περσεφόνη, Χορός
RUPTURE Persephone, Dance Performance
Το RUPTURE Περσεφόνη είναι μια σόλο παράσταση που κινείται στα όρια σωματικού θεάτρου και χορού. Ερευνά το θέμα της διάσπασης της ύπαρξης, το μοίρασμα ανάμεσα σε δυο τόπους, την εκούσια ή αναγκαστική εξορία και τους φραγμούς που θέτουμε εμείς οι ίδιοι στην πορεία μας. Αν η Τέχνη υμνεί το σημείο τομής του ανθρώπινου και χθόνιου με το άγνωστο, το υπέρτατο και το υποχθόνιο, πώς δύναται ο άνθρωπος να ισορροπήσει πάνω από τέτοιες αβύσσους; Η Περσεφόνη, η θηλυκή τούτη ύπαρξη, στέκει αιώνια ανάμεσα σ’ αυτούς τους κόσμους. Μετακινείται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ακροβατεί ελεύθερα μέσα σε αυτή τη διαίρεση προσπαθώντας να ισορροπήσει στις δύο αυτές πολικότητες. Ταγμένη να καταδύεται και να ανέρχεται. RUPTURE περσεφόνη. Μια περιήγηση στις αντανακλάσεις του ανθρώπινου τοπίου.
Το έργο έχει παρουσιαστεί στα ακόλουθα φεστιβάλ: Ackerstadt Palast/ Βερολίνο, Ramallah Contemporary Dance Festival/ Παλαιστίνη, Solo Dance Festival Gdansk/ Πολωνία, 5th Bonner International Solo Festival/ Βόννη, Dance Fest Ακροποδητί/ Σύρος, Tatavla Sahne/ Κωνσταντινούπολη, Baumstrasse, Αθήνα, Tjarnabio, Reykjavik Iceland, No_body festival Κύπρος.
Σύλληψη - χορογραφία - ερμηνεία Αθανασία Κανελλοπούλου
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση Mario Sammut
Φωτισμοί / Τεχνική Υποστήριξη Αλέξανδρος Σεϊταρίδης
Φωτογραφίες Χρυσάνθη Σιέμπου, Γιάννης Χατζηαντωνίου
Διάρκεια 35’-40’
‘’RUPTURE persephone’’ is a physical theatre solo work , which deals with issues such as the separation and the division of an existence, the pain of personal or forced exile, societal oppression and restrictions. Its symbol of movement between two worlds, between Heaven and Earth, between the living and the dead, a shift between light and darkness. Where is the bond between the reminiscence and the unforeseen unsettled future? Maybe a place that lies between the “underworld” and what we perceive as “real world”. An agonizing, asphyxiating cry in a toxic land, revealing a labyrinth of choices inside the landscape of a human.
My personal development as an artist and individual has been affected by the evolution of ideas about female identity and in general the female figure through the past decades. For the last eight years I have been developing works which examine a wide range of issues such as individuality, duality, oppression, ambivalence and the restrictions of the female in our social –political framework.
Concept, choreography, performance: Athanasia Kanellopoulou
Music Composition: Mario Sammut
A Co-production with Ramallah Contemporary Dance Festival 2015, Palestine.
The piece has been performed: Ackerstadt Palast Berlin, Ramallah Contemporary Dance Festival, Festival of Greek Choreographers Athens, Solo Dance Festival Gdansk Poland, 5th Solo Tanz FestivalDance Fest Akropoditi Syros, Tatavla Sahne Istanbul, Baumstrasse Athens, Tjarnabio Reykavik Iceland, No_body Festival 2016, Cyprus.
Duration: 35’- 40’
http://athanasiakanellopoulou.blogspot.gr/
Διάλειμμα - Intermission 10’
óMNIRA , Χορός / Dance Performance
“Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίκτυα της;”Γ. Ρίτσος
óMNIRA σημαίνει απελευθέρωση. Με αφετηρία το έργο Αποχαιρετισμός του Γιάννη Ρίτσου χτίζεται μια χορογραφία σύγχρονου χορού βασισμένη σε μία κινητική αλφάβητο που εμπνέεται κυρίως από τον αφρο-βραζιλιάνικο χορό.
Το έργο εμπνέεται από το μονόλογο του Γιάννη Ρίτσου Αποχαιρετισμός που γράφτηκε το Μάρτη του 1957, όταν ο ηρωικός θάνατος του κύπριου αγωνιστή Γρηγόρη Αυξεντίου συγκλόνισε όλους τους ανθρώπους με δημοκρατικά ιδεώδη. Σε αυτόν τον υποθετικό μονόλογο, ο ποιητής αφουγκράζεται το στοχασμό και την εσωτερική πάλη του Γρηγόρη Αυξεντίου, μέσα στο κρησφυγετό του, το σπήλαιο της Μονής Μαχαιρά στην Κύπρο. Ο κύπριος αγωνιστής κατακτά την αυτογνωσία και επιλέγει την αυτοθυσία, υπερβαίνοντας την ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση.
Το έργο óMNIRA εμπνέεται από τον αφρο-βραζιλιάνικο χορό και βασίζεται στη σωματική, συναισθηματική απελευθέρωση και στην πηγαία δύναμη που χαρακτηρίζει αυτό το είδος.
Οι θεατές καλούνται να συντονιστούν με τον παλμό των ερμηνευτών και να ανακαλύψουν τον τρόπο με τον οποίο ένας κοινός παλμός διέπει την καθημερινότητα μας και μπορεί να γίνει ο κινητήριος μοχλός για την αλλαγή.
Χορογραφία: Στέλλα Σπύρου, Ερμηνεία-Συνδημιουργία υλικού: Μαριάννα Βαρβιάνη, Χριστιάνα Κοσιάρη, Κωνσταντίνα Μπάρκουλη, Μαρία Πασχαλίδου, Μαργαρίτα Τρίκκα, Μουσική: The Bitzpan, Ενδυματολογική επιμέλεια: Νατάσσα Δημητρίου, Σχεδιασμός φωτισμού: Νίκος Βλασσόπουλος
Διάρκεια: 30’
“Could I rest in a corner in the shade, my arms around my crossed legs, like a vengeful, self-loathing, detached spider; weaving webs with its saliva?”
Yannis Ritsos
On Tuesday, March 5th, 1957, in Athens, all newspapers were filled with articles referring to the following unbelievable news:
Grigoris Afxentiou was killed yesterday after fighting heroically by himself, for ten whole hours, against
strong British forces in the Troodos region, in a cave near the monastery Machairas in Cyprus {...} It is said that a shepherd gave the information to the British soldiers that Afxentiou was hiding in a cave, among bushes . Afxentiou, found himself suddenly surrounded by the British forces who comanded him to surrender {...} But all they received was the proud response "Molon Lave".
{...}
As the battle thus continued for 10 hours, the British forces used among others, lacrymatory bombs.
As they were facing the unique courage of Afxentiou and after using all types of weapons, the British soldiers threw into the cave petrol bombs. Huge flames covered the cave and enshrouded the body of the heroic patriot.
The battle came to an end at 2:00 at night. His body was found charred.
Afxentiou was 29 years old.
The piece is inspired by Ritsos' monologue of "Farewell" which was written in March 1957, when the heroic death of the Cypriot rebel Afxentiou, came as a shock for all people who supported democratic ideals.
In this monologue the poet unfolds and reflects the inner struggle of Afxentiou in its den.
The Cypriot revolutionist, envisioning a better world, is choosing to self-sacrifice, same time overcoming the human need for survival.
This contemporary dance projects' vocabulary is based on Afro-Brazilian dance and the emotional liberation that describes it. Audience is invited to absorb the pulse of the performers in order to discover how a common pulse rules our daily lives, and how this pulse can grow into a driving force for us towards transgression.
The project explores how fear, self-doubt, anger have led us to social and psychological remissness and have made us slaves of our own selves.
Will we be able to stand up to a condition we endure? How do we understand the meaning of freedom? How has history contributed in our present?
Could all this heritage we carry from our ancestors become our driving force for change?
In Yorubá African dialect, "Ómnira" means liberation.
In "Farewell" Yiannis Ritsos describes with his own unique way the internal struggle of our hero within a process towards self-awareness. Through the conquest of himself, one may become Free.
Prison for Afxentiou were the physical boundaries of a cave. Nevertheless his free spirit would never be enslaved even inside that cave.
Which is our prison? What is the transgression we believe we can do, and which is the one we are truly able to do?
Choreography: Stella Spyrou // Performers, Co-creation: Marianna Varviani, Maria Paschalidou, Konstantina Barkouli, Margarita Trikka, Christiana Kosiari // Music: The Bitzpan // Lighting Design: Nikos Vlasopoulos //Costume design: Natasa Dimitriou
Duration: 30’
"XXXY" – Aniline Dancetheatre, Χορός / Dance Performance
Ντουέτο σύγχρονου χορού
Διάρκεια 20’
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από τα χρωμοσώματα xx και xy, που διαφοροποιούν και καθορίζουν το φύλο. Οι εικόνες και η κίνηση δομούνται πάνω στις διαφορετικές εκφάνσεις τους, τη δυαδικότητα που δημιουργούν στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, αλλά και στο ανθρώπινο σώμα.
Δύο άνθρωποι, δύο σώματα. Ένας άντρας και μία γυναίκα. Ένας χορός. Γεννιούνται, κινούνται, αλληλεπιδρούν. Όμοια και διαφορετικά ταυτόχρονα. Συναντιούνται, μπαίνουν το ένα στο χώρο του άλλου. Χορεύουν. Οι πρώτες αναγνωριστικές κινήσεις και οι πιθανότητες της επαφής τους.
Ιδέα/χορογραφία/εκτέλεση: Αλέξανδρος Γκουντινάκης, Νατάσσα Αραμπατζή
Φώτα: Αλεξία Μουρτίδου
Πρωτότυπη μουσική: Myles Therron (Στέλιος Φραγγόπουλος), Φένια Σκλάβου (μουσική club)
Ρούχα: Ελένη Χασιώτη
Φωτογραφίες: Ελευθερία Καλπενίδου
Contemporary dance duet
The performance is inspired by the "xx" and "xy" chromosomes that define the gender. The choreography and the pictures are structured on the similarities and differences this duality creates, physically and in society, in the world as we know it.
We use contemporary dance forms and contact partnering with some physical theatre elements, experimenting on the relation of the two bodies in motion or in serenity, with or without sound, in touch or in struggle.
Two people, two bodies. One male, one female. One dance. Born, in motion, they react. So similar as different in the same time. They dance. First they meet, then they discover each other. Sometimes they cooperate and sometimes they crash. Which of the similarities and the differences are genetic and which are socially driven? What is the result of this duality?
Duration: 20’
Choreography/performing: Natassa Arabatzi, Alexandros Gkoudinakis
Light engineering: Alexia Mourtidou
Music: Myles Therron (club music track: Fenia Sklavou)
Costumes: Eleni Hasioti
Video: George Manos
Photos: Eleftheria Kalpenidou
Κυριακή 9 Οκτωβρίου
Sunday October 9th
MiCROCOSM, Video
Ταινία μικρού μήκους / έγχρωμη , με ήχο
Short film/colored with sound duration 12'20''
διάρκεια 12'20''
Η μικρού μήκους ταινία MiCROCOSM είναι μία διαδρομή ανάμεσα στη μοναξιά και την αλληλεγγύη. Είναι μια ιστορία που αρθρώνεται μέσα από τρεις διαφορετικές χωρικές και χρονικές πραγματικότητες. Ο περίπατος ενός ανθρώπου σε μία εντελώς άδεια πόλη πυροδοτεί την πρόταση της συνάντησης ως πρωταρχικό κοινωνικό και πολιτικό βήμα.
The short film MiCROCOSM is a walkabout between solitude and solidarity. It is a story articulated through three different spatial and time realities. The walk of a man in a completely empty city triggers the proposal of meeting as the primary social and political step.
Duration 12’20’’
Alexandros Kaklamanos
www.alexandroskaklamanos.com
About Love, Life and Creativity, Video
Love, Life and Creativity. 3 έννοιες, 3 σεκάνς. Πώς θα μπορούσε η κινηματογραφική γλώσσα να γίνει ένα λεξικό, ένα λεξικό που θα μεταφέρει έννοιες με τρόπο προσωπικό που παράλληλα θα ανοίγει μια συζήτηση με τον θεατή; Σε έναν κόσμο που η έκφραση περιορίζεται από ιδέες, θρησκείες, δόγματα, καθεστώτα, πεποιθήσεις, πώς θα μπορούσε ο κινηματογράφος να ανοίξει διάλογο πάνω σε πανανθρώπινες έννοιες μέσα από τη δύναμη της εικόνας; Γιατί τελικά, η ελευθερία του λόγου είναι πραγματική ελευθερία όταν μπαίνει σε έναν ισότιμο διάλογο. Σε αυτή τη σύντομη μικρού μήκους βλέπουμε πιθανές ερμηνείες της «αγάπης», της «ζωής» και της «δημιουργικότητας». Οι έννοιες χιλιάδες, ποιος θέλει να φτιάξουμε ένα λεξικό;
B&W, reversal 16mm
Ιδέα, σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Κάμερα: Γεράσιμος Ρήγας
Παίζουν: Rui Tomas, Χριστίνα Χριστοφή
Βοηθός σκηνοθέτη: Cynthia Berent
Διάρκεια: 2,36’’
Love, Life and Creativity. 3 notions, 3 sequences. How could the cinema language create a lexicon, a lexicon where you could look up for notions conveyed in a personal way while they are opening a discussion with the viewer? In a world where expression is restricted because of religion, beliefs, dogma, regimes, stereotypes and certainties, how could cinema through the power of the image, initiate a dialogue over notions that are shared from the whole of humanity? Perhaps, freedom of expression becomes real and meaningful only in a context of an exchange and sincere dialogue. In this short film we see possible visual meanings of “Love”, “Life” and “Creativity”. The words and the notions are thousands… Who wants to join in creating a human, visual vocabulary?
B&W, reversal 16mm
Film crew
Idea/Film Director: Christina Christofi
Camera: Gerasimos Rigas
Actors: Rui Tomas, Christina Christofi
Director’s Assistance: Cynthia Berent
Duration: 2,36’’
Βινιέτα, VIGNETTES / Χορός, Dance Performance
Μερικές φορές θα ήθελαν όλα να διαρκούν, τίποτα να μη μετακινείται.
Δεν θα τους έμενε τότε παρά να αφεθούν. Η ζωή τους θα τους νανούριζε. θα κυλούσε με τους μήνες, με τα χρόνια, χωρίς ν' αλλάζει σχεδόν, χωρίς ποτέ να τους περιορίζει. Δεν θα ήταν παρά μια αρμονική διαδοχή ημερών και νυχτών, μια σχεδόν ανεπαίσθητη μετατόπιση, η ακατάπαυστη επανάληψη των ίδιων θεμάτων, μια συνεχής ευτυχία, μια γεύση που διαρκεί, που καμιά αναστάτωση, κανένα τραγικό γεγονός, καμιά αιφνίδια αλλαγή δεν θα αμφισβητούσε.
Άλλες φορές δεν άντεχαν άλλο. Ήθελαν ν' αγωνιστούν και να νικήσουν. Ήθελαν να παλέψουν, να κατακτήσουν την ευτυχία τους.
Georges Perec, "ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ"
Κείμενο: απόσπασμα από το βιβλίο ‘Τα πράγματα’ του George Perec
Μουσική Επιμέλεια: Aris Kokou
Κίνηση/Σύλληψη χορογραφίας: Χρύσα Καρυοφύλλη, Ιόλη Βουνάτσα.
Φωτογραφίες: Αντώνης Γιαμούρης
Διάρκεια: 5’
"Sometimes they would like everything to last, nothing to move. Then they could do nothing else but to let loose. Their life would lull them. It would flow with the months, the years, almost unalterable, never restricting them. It would be nothing but a harmonious succession of days and nights, an almost imperceptible shift, the unceasing repetition of the same topics, a continuous happiness, a flavor that lasts, that no upheaval, no tragic event, no sudden change would put in doubt.
Other times they could take no more. They wanted to fight and to win. They wanted to strive, to conquer their happiness".
Georges Perec, “Things”
Choreography/ Dancing: Ioli Vounatsa, Chrysa Karyofylli.
Music: Aris Kokou
Photography: Antonis Giamouris
Duration: 5’
Χτύποι στο βάθος, Χορός / Depth pulses, Dance Performance
Κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε μικρούς και μεγάλους θανάτους. Κάθε μέρα παλεύουμε με τους προσωπικούς μας δαίμονες και κάθε μέρα τους κερδίζουμε και συνεχίζουμε. Κάθε μέρα, όταν κάτι πεθαίνει, την ίδια στιγμή θέτουμε τα νέα όρια της ύπαρξής μας και συνεχίζουμε, κουβαλώντας μέσα μας αυτό που έφυγε μαζί με όλα όσα ακόμα μας περιτριγυρίζουν και μας προσδιορίζουν.
Κάθε θάνατος, μικρός και μεγάλος, δεν είναι μόνο η απέραντη θλίψη της απώλειας αλλά και η ανάγκη να συνεχίσουμε για να μην ξεχαστεί αυτό που οριστικά δεν έχουμε πια μαζί μας. Και κάθε ζωή που συνεχίζει να υπάρχει, με απόλυτη συνείδηση της θνητότητας και του εφήμερου, παλεύοντας να νικήσει την απώλεια και να σταθεί στα πόδια της παρέα με τη μνήμη και με όπλο τα όσα πρόκειται να συμβούν, είναι αυτή που κέρδισε το εφήμερο. Είναι ακριβώς αυτή που πάντρεψε το τραγικό με τη χαρά, είναι αυτή που νίκησε το δαίμονα της απόλυτης και βασανιστικής θνητότητας.
“Everyday we deal with small and big deaths. Everyday we struggle against our personal demons and everyday we win and we continue. Every death, either a small or a big one, consists of the immense suffering for the loss but in the same time of the need to continue our lives in order to maintain what we don’t have with us anymore. Every life that still exists, under the ultimate consciousness of the mortality and the ephemeral, fighting in order to win against the loss and to stand still accompanied by the memories and the unknown things that are going to happen, is the life that defeated the ephemeral. This is the life that married the tragic and the joy, it is the one that defeated the demon of the ultimate and tormenting mortality.”
In this performance, the initial idea came up as I was making a research on how our tradition is something we carry with us in different aspects of our “modern” lives. During that research, I gathered information on the story of “mechanikos”, having its roots in Kalymnos island, in Greece. This story talks about the Kalymnos divers, who often suffer from “the diver’s disease”, whose result is the loss of neuro- coordination. This loss is described as “samba”, because of the effect it has on the daily movement of the people who have it. In Kalymnos, they have a dance about these samba- divers and they dance it ritually, as it has become, during the years, their celebration against death and their hymn on survival despite this effect on divers’ daily motion.
After gathering all this information, I decided to study on the rhythm of this dance and also to the traditional dance “baidouska”- also connected with stories similar to the one of “mechanikos” - and to discover how we can take that kind of traditional material to translate it in our daily movement. We ended up, after also studying other sources, embodying all the movements and creating our personal story on how we deal with loss nowadays and how we continue even if we lose significant parts of our lives.
Χορογραφία: Κατερίνα Φώτη
Χορεύουν: Μαρία Πασχαλίδου, Κατερίνα Φώτη
Πρωτότυπη Μουσική : Βαγγέλης Σαρρηγιάννης, πάνω σε παραδοσιακή μουσική του χορού του μηχανικού, όπως χορεύεται και ακούγεται στην Κάλυμνο
Σχεδιασμός φώτων: Νίκος Βλασόπουλος
Επιμέλεια ρούχων : Βασιλική Σύρμα
Διάρκεια : 17’
Choreography: Katerina Foti
Performers: Maria Paschalidou, Katerina Foti
Original music composition: Vs Srg Light Design: Nikos Vlasopoulos
Costume design: Vasiliki Syrma
Maybe because by tomorrow I won’t remember how I felt today –
YELP danceco, Χορός / Dance Performance
Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Νόμιζα οτι κάποια στιγμή όλα θα λυθούν. Δεν το νομίζω πια. Ναι, οχι, τίποτα- ισως αύριο δεν θα θυμάμαι πως αισθάνομαι σήμερα.
Χορογαφία- Μαριέλα Νέστορα
Συνεργασία- Μαρία Ξανθοπουλίδου
Κοστούμια- Μαρία Παπαδοπούλου
Βίντεο- Αλέξανδρος Κακλαμάνος
Μουσική- Ludwig van Beethoven, κ.α.
Βοηθός Χορογράφου- Κατερίνα Πυρινή
Χορεύουν-
Άννα Απέργη, Κατερίνα Γεβετζή, Κατερίνα Δρακοπούλου, Μήδεια Καστάνου, Εύα Παπαδοπούλου, Κατερίνα Πυρινή.
Το έργο αναφέρεται στην επιλεκτική (Ευρωπαϊκή) αμνησία. Ξεχνάμε ατομικά και συλλογικά. Ενίοτε βυθιζόμαστε με ανακούφιση στη συλλογική λήθη. Ενίοτε υιοθετούμε τη στάση ή την αυταπάτη ότι αύριο ίσως τα προβλήματα ξεχαστούν ή ίσως περάσουν από μόνα τους. H Ευρώπη είναι μια ήπειρος αλλά είναι και μια ιδέα. H Ευρώπη θέλει να ξέρει που ξεκινάει και που τελειώνει, τι είναι μέσα και τι είναι έξω. Εν τέλη, τι επιλέγεται προς αποκλεισμό και τι προς συγχώνευση;
Ευρώπη, θέλω να κρίνεις, να αμφισβητήσεις και να διαβάσεις ξανά- αυτά που έχεις ήδη υπογράψει. Και θέλω να γράψεις 100 φορές : απολύτως πανέμορφη, απολύτως πανέμορφη, απολύτως πανέμορφη και πολυπολιτισμική.
They can’t do nothing, we can’t do nothing, I used to think that everything could be resolved. I don’t think so anymore. Yes, no, nothing, maybe tomorrow I won’t remember how I felt today.
Choreography- Mariela Nestora
Collaboration- Mary Xanthopoulidou
Costumes- Maria Papadopoulou
Video- Alexandros Kaklamanos
Music –Ludwig van Beethoven.
Assistant choreographer- Katerina Pirini
Performers-
Anna Apergi, Katerina Gevetzi, Katerina Drakopoulou, Medea Kastanou, Eva Papadopoulou, Katerina Pirini.
“Maybe by tomorrow I won’t remember how I felt today” is inspired by Europe’s selective amnesia. We seem to forget individually and collectively, we seem to sink into a comfortable lethe, adopting the position (or illusion) that maybe tomorrow the problems will have been forgotten, or even that they will go away by themselves. Europe is a continent but it is also an idea. Europe wants to know where it begins and where it ends, what is in and what is out, what is to be segregated and what is to be incorporated?
