Είναι μερικά χρόνια που γνώρισα την Χίλντα Παπαδημητρίου από κοντά με αφορμή το πρώτο της βιβλίο: «Για μια χούφτα Βινύλια» (Μεταίχμιο, 2011). Τώρα η Χίλντα είναι στο τρίτο της βιβλίο, παραμένει ερωτευμένη με τη μουσική και τα βιβλία, και μας παρέδωσε το αστυνομικό μυθιστόρημα «Η συχνότητα του Θανάτου» (Μεταίχμιο) .

Στη «Συχνότητα του Θανάτου», της Χίλντας Παπαδημητρίου η αγάπη της για τη μουσική είναι διάχυτη. Δυνατή πλοκή, αληθινοί χαρακτήρες, μεστή δομή (χωρίς τους «κρυμμένους άσσους» που δείχνουν ότι κάπου στο δρόμο κάτι δεν κόλλησε και έπρεπε με ένα τρικ να ολοκληρωθεί η ιστορία), αγωνία του κλασικού νουάρ – ναι έκανε την πόλη μας ένα υπέροχο σκηνικό και πολύ μουσική, συγκίνηση και κάθαρση!

«Η συχνότητα του Θανάτου» είναι μια αστυνομική ιστορία, αλλά και μια καταγραφή του χάρτη των αγαπημένων μας FM, του ραδιοφώνου δηλαδή.

Είναι και ένα αδιάκοπο σουλάτσο σε μια πόλη με ανθρώπους που καταρρέουν – μάλλον και η πόλη καταρρέει αλλά αυτή έχει ακόμη έρμα και την κρατάει κάπως – είναι το βαρύ «αχ» των ηρώων της. Ένα «Αχ» που λέμε όταν όλα αλλάζουν κι εμείς δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Ή δεν φροντίσαμε να είμαστε εκεί που έπρεπε, όπως έπρεπε να ώστε να μην φτάσουν κάπου τα πράγματα. Αλλά, από την άλλη, σε έναν κόσμο που αλλάζει ρημαζόμενος τι να πρωτοπρολάβεις να κάνεις…

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr