Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη 

30 άνθρωποι του θεάτρου μας μιλάνε για τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα 

 Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι χωρίς...Χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, χωρίς αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς βόλτες στα μπαρ, χωρίς εκδρομές και χωρίς θέατρο. Για κάποιους από αυτά "τα χωρίς" το τελευταίο πονάει περισσότερο απ' όλα.

 Ίσως γιατί το θέατρο για εκείνους είναι όλα τα παραπάνω και κυρίως η δουλειά τους με όποιες επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που θεωρεί τον πολιτισμό πολυτέλεια.

Ζητήσαμε από αγαπημένους του θεάτρου να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις γι' αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα με πρωταγωνιστές τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία και τη μιζέρια. Αυτά τα Χριστούγεννα που στη σκηνή και στην κουΐντα η απουσία θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της και η πλατεία θα είναι πιο άδεια από ποτέ. 

Χωρίς Θέατρο λοιπόν, με την ελπίδα αυτή η παύση να μας κάνει όλους πιο συνειδητοποιημένους και δημιουργικούς. 

Καλά Χριστούγεννα, υπομονή και καλή αντάμωση!

 

saltambasis texnes plus

 Εδώ και αρκετά χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα ήταν λίγο περίεργα. Από νωρίς στο θέατρο μιας και τέτοια μέρα πάντα είχα δύο παραστάσεις, που σημαίνει ότι πριν έπρεπε να είμαι ξεκούραστος και φυσικά ελαφρώς φαγωμένος, οπότε και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν λίγο υποχρέωση παρά ευχαρίστηση. Φυσικά και έφευγα πρώτος από αυτό για να πάω να ετοιμαστώ στο θέατρο.

Και μετά τις δύο παραστάσεις, εξουθενωμένος, έφτανα στη βραδινή χριστουγεννιάτικη μάζωξη, τελευταίος φυσικά, τσιμπούσα κάτι και ευγενικά χαιρετούσα γιατί το κορμί διαμαρτυρόταν για ξεκούραση και ύπνο.
Ευχόμουν λοιπόν να έρθουν κάποια Χριστούγεννα που δε θα είχα παράσταση για να ξαναευχαριστηθώ κι εγώ όλα αυτά τα μικρά ωραία που συμβαίνουν όταν εγώ δεν είμαι παρών.
Και να, η ευχή πέτυχε, φέτος δεν έχω να πάω στο θέατρο, έχω όλο το χρόνο και τη διάθεση για τα υπόλοιπα!
Τα υπόλοιπα όμως δεν υπάρχουν.

Μπορώ να ξαναευχηθώ για το αντίθετο άραγε;...

Θανάσης Τσαλταμπάσης, ηθοποιός

 mainas texnes plus 9

Το να κυκλοφορείς τις περισσότερες ώρες τις μέρας με τις πυτζαμες κάνοντας βόλτες σαλόνι γραφείο, και τις υπόλοιπες να μπαινοβγαζεις τις φόρμες γυμναστικής προσπαθώντας να καταγράψεις στο έξυπνο ρολόι σου τις επαναλήψεις μεταξύ κοιλιακών, και εκτάσεων, ε δεν νομίζω πως είναι και ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία. γιατί βεβαια οι ηθοποιοί είχαν την πολυτέλεια να κάνουν την ομαδική τους ψυχαναληση παρουσία κοινού και επιπλέον να βγαζουν το ψωμι τους με αυτό.Τωρα;

 
Τωρα, μπαινεις στους λογαρισμους σου σε απολύτως τακτικά διαστήματα να διαπιστώσεις σε πιο ύψος ασφαλείας έχουν κατέβει ή αν μπήκαν εκείνα τα λεφτά που σου χρωστάνε και έχεις γίνει ρόμπα να παίρνεις τηλέφωνα, μήπως φιλοτιμηθούν και πληρώσουν Και το κερασάκι στη τούρτα, να φοβάσαι πως από κάπου θα την αρπάξεις και σε περιμένει η εντατική και η διασωληνωση…. Ε, να μην καταστρεφόμαστε κιόλας, γιορτές έχουμε, θα το περάσουμε κι αυτό που θα πάει, και θα ανοίξουν και τα θέατρα ,θα χαρεί ο κόσμος, θα χαρούμε και μεις. Υπομονη, κοντά ειμαστε…

 

Στέλιος Μάινας, ηθοποιός 

 

karmen roygeri

 

25 χρόνια τώρα κάθε τέτοιες μέρες ,κάθε Χριστούγεννα ,κάθε Πρωτοχρονιά, φρόντιζα να είμαι  στην ώρα μου στο θέατρο:

Για να συναντήσω τους μικρούς μου φίλους !

Για να κάνω καινούργιους!

Για να δώσω και να πάρω ευχές!

Για να δώσω και να πάρω αγκαλιές!

Για να δω χαρούμενα μουτράκια να φεύγουν από  τις παραστάσεις μας!  
 
ΦΕΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
Τα φετινά Χριστούγεννα  λοιπόν θα μοιάζουν σαν
 Η ΓΗ ΝΑ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ

 

Κάρμεν Ρουγγέρη, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης 

karakasi xristougenna

Έφτασαν τα Χριστούγεννα! Ωχ Θεέ μου τι με περιμένει! Διπλές απανωτές παραστάσεις!!!!Όταν οι άλλοι θα τρώνε εγώ θα ετοιμάζομαι για το θέατρο! Θα θέλω να βγω και θα σκέφτομαι τη φωνή μου! Θα θέλω να φάω και θα σκέφτομαι ότι δε θα κλείνει το κουστούμι! Πού θα πάμε ρεβεγιόν που να μη γίνεται χαμός; Πού θα αλλάξουμε χρόνια και μετά πόσες ώρες στην κίνηση για να γυρίσουμε σπίτι! Αυτά όλα φυσικά μέχρι πέρσι! Φέτος λοιπόν το μόνο που εύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο ,πέρα από υγειά ,είναι να γυρίσουμε απλά σ’ αυτή την μέχρι περσινή δεδομένη καθημερινότητα που τώρα καταλαβαίνουμε την αξία της!

Ελένη Καρακάση, ηθοποιός 

 

 

alexandra palaiologou

 

Μετά από τριάντα χρόνια, φέτος είναι η πρώτη φορά που θα κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι κι αυτά με περιορισμένο αριθμό ατόμων. Όλα αυτά τα χρονιά «σπίτι» μου ήταν το θέατρο κι εσείς κόσμος, οι καλεσμένοι μας στη μυσταγωγία της θεατρικής τέχνης. Ποτέ στις γιορτές δε μου έλειψε αυτό που άλλοι φίλοι έκαναν, πήγαιναν ταξίδια, πήγαιναν στα χιόνια. Ήμουν ευτυχισμένη και απόλυτα πλήρης που θα μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ, να ταξιδεύω μέσα από το θέατρο. Εύχομαι να είναι τα μοναδικά Χριστούγεννα που θα ζήσω μακριά από αυτό που αγαπώ, αλλά επειδή πάνω απ' όλα είναι η υγεία η αποχή από τη δουλειά μας είναι επιβεβλημένη. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους, να παραμείνουμε υγιείς και να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ηθοποιός 

 

papapavlou texnes plus

 Χριστούγεννα 2020 και το θέατρο  δοκιμάζεται,  όσο δοκιμάζεται και η ανθρώπινη επαφή. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Χριστούγεννα και δεν έχω παράσταση φέτος. Έχω όμως την υγεία μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και το μυαλό μου καθαρό να θυμάμαι και να θυμίζω ,σε όσους πολύ εύκολα το ξεχνούν, πως το να είσαι ηθοποιός είναι δουλειά,δεν είναι χόμπι. Άρα απαιτώ την εργασιακή μου αξιοπρέπεια! Είθε το 2020 να πήραμε όλοι τα μαθήματα μας!

Γιώργος Παπαπαύλου, ηθοποιός 

 

 

papageorgiou

 

Νομίζω είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα χωρίς θέατρο εδώ και χρόνια. Αν υπάρχει κάτι από το θέατρο που μου λείπει, αυτό είναι το καμαρίνι. Τέτοια εποχή πέρσι ζούσα σε δυο διαφορετικά καμαρίνια. Στο καμαρίνι του Εθνικού Θεάτρου για το «Ξύπνα Βασίλη» και στο καμαρίνι του Σταυρού του Νότου για τις συναυλιες τωνPolkar.Στο θεατρικό μου καμαρίνι έχω να θυμάμαι τις πεταμένες μου κάλτσες, το σιδερωμένο κοστούμι του Φανφάρα, τα ξυριστικά σετ, τα πράγματα του Ηλία Μουλά, ποτήρια με νερό, τα γλυκά στο καμαρίνι της Τοπαλίδου και της Ελισάβετ. Στο καμαρίνι τωνPolkarέχω να θυμάμαι, το ζέσταμα των πνευστών, το ουίσκι, τα μεταλιζέ χαρτάκια, την Αθηνά και το «παιδιά σε λίγο βγαίνετε». Και κάτι που τα συνδέει όλα. Και στα δυο καμαρίνια πριν βγούμε στη σκηνή, ηθοποιοί και μουσικοί, μαζευόμασταν για μια αγκαλιά. Και αυτή η αγκαλιά για 1’ ήταν δική μας.
 
Γιώργος Παπαγεωργίου, ηθοποιός, σκηνοθέτης, τραγουδιστής 

 

 

agoritsa oikonomou

 Φέτος θα'ναι πολύ ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, θα'ναι χωρίς.. Άνευ,άνευ προηγουμένου που λέμε..

Θα'ναι λοιπόν χωρίς χουχουλιάρικους καφέδες, βόλτες στο στολισμένο κέντρο της πόλης, ατελείωτα τραπέζια "γάμου", τουρνουά επιτραπέζιων παιχνιδιών κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα όμορφα πράγματα που κάνουμε μ'όλους τους αγαπημένους ανθρώπους μας.
Θα'ναι χωρίς θέατρο και παραστάσεις, χωρίς τους θεατές ντυμένους με τα "καλά" τους να'ρθουν να μας τιμήσουν, να περάσουμε μ'έναν τρόπο μαζί τις γιορτές και να αλληλοευχηθούμε "χρόνια πολλά"..
Δεν θα'ναι εύκολο αλλά  δεν θα'ναι κι ακατόρθωτο..
Θα οπλιστώ λοιπόν με περίσσεια υπομονή, θα' χω μεγαλύτερη λαχτάρα να δω τους αγαπημένους μου, θα'χω μεγαλύτερη προσμονή ως την επόμενη παράσταση.. 
και μέχρι να'ρθει εκείνη η στιγμή σας εύχομαι χρόνια πολλά, καλές γιορτές με υγεία χαρά κι αγάπη.. σ'όλους μας.
☃️☃️☃️❤❤❤
 

Αγορίτσα Οικονόμου, ηθοποιός 

 nanouris xristougenna

 Αυτά τα Χριστούγεννα τα θέατρα είναι κλειστά, παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε από τους λίγους τυχερούς που κάνουμε πρόβες στο Εθνικό θέατρο ετοιμάζοντας τον Γυάλινο Κόσμο και έτσι δεν νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι. Κάνουμε βέβαια πρόβες φορώντας μάσκες, για μια παράσταση που δεν ξέρουμε πότε και αν τελικά θα ανέβει. Δεν μπορώ να παραπονεθώ όμως εγώ, όταν  τόσοι φίλοι και συνάδελφοι βρίσκονται χωρίς δουλειά και δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς μας να κάνει κάτι γι' αυτό. 

Περιμένουμε μόνο να βγούμε απ' αυτή τη δίνη όσο πιο σύντομα γίνεται. 

Είναι τα πιο διαφορετικά Χριστούγεννα που έχουμε ζήσει όλοι και μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να τα θυμόμαστε όλα αυτά σαν κάτι μακρινό. 

Όσο μακρινό μας φαίνεται ότι έως τώρα ήταν η κανονικότητα μας: να μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα στα καμαρίνια, στη σκηνή, με τα καθίσματα γεμάτα θεατές. Να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τους αγαπημένους μας. Υπομονή, θα περάσει κι αυτό. 

Καλές γιορτές.

Γιώργος Νανούρης, σκηνοθέτης, ηθοποιός 

 takalou texnes plus

 

Θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να «ζει» ή να μην «ζει» κανείς αν δεν είναι ηθοποιός ή θεατής… που γίνεται σε κάτι σκοτεινά παράξενα κτίρια που μοιάζουν πάντα με υπόγεια .ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ . Φωτίζονται σαν Χριστούγεννιατικα δέντρα κάθε μέρα όλη την χρονιά . Τα Θέατρα Δεν γίνεται μόνο από λέξεις. είναι κάτι παραπάνω από γραμμές κι από γράμματα. είναι ποίηση. Δεν είναι ωραία η μοναξιά χωρίς επιλογή. Δεν είναι ωραία να φοβάσαι Δεν είναι ωραίο το πένθος σε μία φωτισμένη πόλη. Δεν είναι ωραία να βλέπω αριθμούς θανάτων οι αριθμοί έχουν όνομα και επίθετο. ΔΕΝ είναι ωραία η αναμονή. η σιωπή. ΔΕΝ είναι ωραία να ξυπνάς και να μη νιώθεις. ΔΕΝ θα έρθει ο Άη Βασίλης. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς συναναστροφή. ΔΕΝ είναι ωραία όλες οι μέρες σαν Κυριακές… ΔΕΝ είναι ωραία όταν οι άνθρωποι κοιμούνται. ΔΕΝ είναι ωραία όταν κάποιοι είναι ξύπνιοι και παίρνουν αποφάσεις για κοιμισμένους. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς χάδια και αγκαλιές ΔΕΝ είναι ωραίες οι μάσκες.

Είναι ωραία η φιλία ο έρωτας τα βιβλία, το σινεμά, να είσαι ιδρωμένος σε ταβέρνες που ακούς ρεμπέτικα. ΕΙΝΑΙ ωραία να Δόξα ζεις. ΝΑ χειροκροτάς. ΕΙΝΑΙ ωραία να φορτώνεσαι σε κάποιους μέχρι το πρωί. ΕΙΝΑΙ ωραία η έξοδος χωρίς λόγο, η βόλτα χωρίς σκοπό. ΕΊΝΑΙ ωραία η βότκα να βουτάς να γαληνεύεις να κινείσαι να χορεύεις.

θΑ έρθει μία μέρα που δεν θα έχω βάρος, μια μέρα που θα φωτίζουμε «οι ανθρωποι λαμπάκια» από μέσα προς τα έξω θα είναι «στολισμένοι άνθρωποι» από λαμπιόνια τα μάτια τους, τα αυτιά τους, το στόμα τους. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα χαρίζουν όλοι δώρα και δεν θα φοράνε κόκκινη στολή του Άη Βασίλη θα είναι ένας τυχαίος άνθρωπος με καφέ κασκόλ και ριγέ πουλόβερ .ΘΑ έρθει μία μέρα που θα κουραστώ να περπατάω αδιάκοπα για να μη φτάσω πουθενά. Θα έρθει μία μέρα χωρίς πλοκή και περιπέτεια. αλλά θα είναι ωραία όμορφη μέρα. ΘΑ έρθει μια μέρα που θα έχω πιο τρελή γλώσσα από ότι τώρα. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα έχω Την ειδικότητα να πιάσω όλα τα φώτα της νύχτας των Χριστουγέννων από όλα τα μπαλκόνια από όλα τα δέντρα από όλα τα αυτοκίνητα από τους φίλους με τα φωτεινα μυαλά , από τους στύλους της ΔΕΗ από τα περίπτερα από τις πλατείες θα έρθει μία μέρα που θα τα κάνω λόγια και θα τα κάνω θέατρο μέχρι να καούμε από φως και από χαρά και θα γίνω «ηθοφωτιστής» ΘΑ έρθει μία μέρα που θα φτιάξω κουραμπιέδες και θα τους τινάξω πάνω στην πόλη και όλοι θα χαρούν που χιονίζει… μέχρι να παίξω, θα γράφω χαζά ποιήματα…

 

Κωνσταντίνα Τάκαλου, ηθοποιός 

 

 tasos iordanidis

Χριστούγεννα χωρίς θέατρο.Πρωτόγνωρο το συναίσθημα.Η εορταστική περίοδος είναι αυτή που περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο θέατρο με διπλές και επιπλέον παραστάσεις.Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.Για όλους.Για το θεατρικό χώρο υπογραμμίζουν την επιβεβλημένη χειμερία νάρκη στην οποία βρίσκεται.Εύχομαι οι προσωπικές οικογενειακές στιγμές να μας κάνουν πλουσιότερους και να μας τροφοδοτήσουν με εμπειρίες και συναισθήματα που θα μας τροφοδοτήσουν για να επιστρέψουμε πιο "πεινασμένοι" στις συνθήκες που αγαπάμε.Όταν χάνεις κάτι,το εκτιμάς ακόμα πιο πολύ.Καλές γιορτές,με υγεία.Σωματικά και ψυχικά.

Τάσος Ιορδανίδης,ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Άλφα 

 

loukia xristougenna

 

Οι γιορτές φέτος αποτελούν μια πρόκληση για όλους μας.. Μια που η πανδημία μας αλλάζει τις συνήθειες και τη καθημερινότητα μας.. Συνήθως τις μέρες αυτές οι δίπλες παραστάσεις, η αγωνιά και η κούραση πρωταγωνιστούσαν.. Παρόλο που οικονομικά αυτή η παύση στα θέατρα μου έχει στοιχήσει. Όπως σε όλους φαντάζομαι.. Και δεν είναι μόνο το Θέατρο στην Ελλάδα που έχει τραυματιστεί αλλά σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που η ανάγκη να "παίξω" ειδικά τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε μια περίεργη υπερδιέγερση.. Πιστεύω πολύ σε οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας ανατρέπει τις συνήθειες μας. Είναι μια ευκαιρία να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε, να συγκεντρωθούμε με την προϋπόθεση βέβαια να είμαστε υγιής. Δεν πιστεύω στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα.. Η ποσότητα εξυπηρετεί μόνο το ταμείο  απαραίτητα φυσικά αλλά δεν είναι αυτά που θα προχωρήσουν το Θέατρο. Ας στείλουμε θετική ενέργεια σε όσους νοσούν από covid ή από οτιδήποτε άλλο.. Και ας ονειρευτούμε.. Τι κ πως θα θέλαμε να κάνουμε  στο θέατρο όταν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία ν ανέβουμε στη σκηνή. Καλές γιορτές! Καλά όνειρα! Με υγεία!

Λουκία Μιχαλοπούλου , ηθοποιός

 

 

daisylempesi

Αγαπητό μου ημερολόγιο πώς περνάμε  Χριστούγεννα  χωρίς θέατρο; Μπορούμε αναρωτιέμαι οι του Θεάτρου (πάντα κεφαλαίο Θ ) να ζήσουμε χωρίς αυτό; Δεν μπορούμε,  είναι σα να θες να μας πάρεις το οξυγόνο. Η επαφή με τον θεατή,  τα χρόνια πολλά από καρδιάς που λέει ο κόσμος στην είσοδο του κάθε θεάτρου, η βασιλόπιτα φτιαγμένη με αγάπη για όλους τους συντελεστές, που μαζευόμαστε όλοι μαζί πριν την παράσταση για να την κόψουμε και να ευχηθούμε. Πάντα οι καλύτερες θεατρικές μέρες ήταν ανήμερα που Ναι τα Θέατρα είναι ανοιχτά  και γιορτάζουμε εκεί. Ίσως το 2020 ήρθε για να μας δείξει την αξία όλων όσων είχαμε για δεδομένα. Εύχομαι να έχουμε υγεία,  υπομονή και να μην ξεχάσουμε ποτέ τα όμορφα δεδομένα μας ούτως ώστε το 2022 να γιορτάσουμε θεατρικά  και για το 2021 μέσα στις θεατρικές αίθουσες με αγκαλιές,  φιλιά , όνειρα και χαμόγελα όμορφα. Μέχρι τότε ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά  έστω κι έτσι από το Θέατρο 

Νταίζη Λεμπέση,υπεύθυνη επικοινωνίας  
 
Manos
 
Ήταν το δώρο μου.
Κάθε Χριστούγεννα.
Για τα γενέθλια μου.
Όταν ήμουν παιδί ο πατέρας μου με πήγαινε κάθε χρόνο.
Ύστερα ο πατέρας χάθηκε και το δώρο έγινε δουλειά.
Σκληρή. 
Διπλές και τρεις και τέσσερις παραστάσεις. 
Καμιά φορά και έξι ακόμα, μέσα σε τρεις μέρες…
Μετά η δουλειά έγινε τρόπος ζωής. Συνήθεια. 
Στάση.
Φέτος είναι η πρώτη φορά που δε θα γιορτάσω στο Θέατρο: ούτε στη σκηνή ούτε στην πλατεία.
Πιο πολύ νομίζω θα μου λείψουν οι άνθρωποι.
Πιο πολύ απ’ όλα οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι γενικά…
και τα Θέατρα!
Η αγκαλιά τους.
 
Μάνος Καρατζογιάννης, ηθοποιός, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Σταθμός
 
 amalia arseni texnes plus4
 
 
Το θέατρο είναι τα Χριστούγεννα σαν υποκατάστατο του Αη Βασίλη για μας.
Έχει κάτι από μαγεία, παραμύθι, αναμονή, επιβράβευση. Έχει την επαφή με το δώρο που θες περισσότερο, που δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη σύμπραξη. Είναι αβάσταχτη η απουσία και ο εγκλεισμός. Η καταπίεση της δημιουργικότητας και της έκφρασης.
Να έχεις ζητήσει το πιο πολύτιμο αγαθό, να θες να κάνεις αυτό που αγαπάς. Και να μη μπορείς. Να μη σε αφήνουν. Δεν είναι ίδια αυτά τα Χριστούγεννα για κανέναν. Οι δημιουργοί όμως πονάμε λίγο περισσότερο και μπορούμε μόνο να ελπίζουμε πως το 2021 θα είναι καλύτερη χρονιά για όλους. Το θέατρο πάντα επιβιώνει. Θα νικήσουμε!
 
Αμαλία Αρσένη , ηθοποιός 

 

 

vathris

 

Χριστούγεννα. Μια γιορτή οικογενειακή. Σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σε χώρες που ο Χριστιανισμός είναι μια ξένη ίσως κι εξωτική θρησκεία,  οι οικογένειες μαζεύονται και ανταλλάσσουν δώρα, δηλώνοντας κάπως έτσι την αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο. Δέκα χρόνια πριν, στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, πέρασα τα Χριστούγεννα με μια νέα παρέα. Αυτή που έμελλε, εν άγνοια μου φυσικά, να μετατραπεί από συντροφιά σε οικογένεια. Από τότε, μέχρι και σήμερα, στο θέατρο πια ως επαγγελματίας ηθοποιός, η οικογένεια αυτή μεγαλώνει και κάθε χρόνο προσθέτει συνεχώς νέα μέλη. Μέχρι σήμερα. Φέτος δεν προστέθηκε κανένα νέο μέλος στην φαμίλια μας. Δυστυχώς. Για όλους μας. Και για εμένα. 

Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι χωρίς. Χωρίς βόλτες, χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς υγεία, χωρίς θέατρο. Χωρίς οικογένεια. Ή τουλάχιστον χωρίς δεύτερη οικογένεια.Γιατί παρόλο που γκρίνιαζα τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή δεν μπορούσα να φάω πολύ το μεσημέρι των Χριστουγέννων, ώστε να καταφέρω να παίξω στην παραδοσιακή πια παράσταση της 25ης Δεκεμβρίου, το βράδυ, όταν όλος ο θίασος μαζευόμασταν στα καμαρίνια και στα παρασκήνια, ένιωθα πάντα αυτή την θαλπωρή. Την ουσία της γιορτινής διάθεσης, που σχεδόν γίνεται μυσταγωγική. Και μεταφέρεται νοερά στο κοινό μέσω της παράστασης. Όποια και αν είναι αυτή. Είναι μια παράσταση μέσα στην γιορτή. Μια γιορτή μέσα στην γιορτή. Οικογενειακή.

Αλέξανδρος Βάθρης, ηθοποιός

giasemi

@ η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου 

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα σύντομο κομμάτι με θέμα :«Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο», το πρώτο πράγμα που ήρθε συνειρμικά στο μυαλό ήταν οι στίχοι του τραγουδιού ''Yellow Thlipsis'' ΄Το τραγούδι αυτό ακουγόταν στην επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου με τίτλο ''Αναντάμ Παπαντάμ'' που παίχτηκε το καλοκαίρι του 1980, στο ΄Αλσος Παγκρατίου. Στην παράσταση το τραγουδούσε ο ένας και μοναδικός Λευτέρης Βογιατζής.

 
YELLOW THLIPSIS
 
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
 
Στίχοι: ο θίασος
 
 
Τραγούδια της πατρίδας μου θα πω
 
και 'γω έχω πατρίδα την καρδιά μου
 
θλιμμένη είν' η καρδιά μου λοιπόν και γι' αυτό
 
είναι θλιμμένα τα τραγούδια τα δικά μου.
 
Ο μπούσουλας θα δείχνει το κενό
 
σε λάθος μήκος, πλάτος και πορεία
 
και 'γω με μια κιθάρα κόντρα στο ρυθμό
 
θα σας πω τη δική μου ιστορία.
 
 
 
Σε γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια
 
και στου Βαλεντίνο τη ροζ εποχή
 
γιατί όσο παράξενο και αν μοιάζει
 
είμαι και 'γω ένα πρώην παιδί.
 
Λοιπόν δεν το φαντάστηκα ποτέ μου
 
ποτέ δεν μου πέρασε απ' το νου
 
εσύ μου πρωτομίλησες γι' αγάπη
 
τώρα τη χαρίζεις αλλού.
 
 
 
Και χρόνια μοναχός μου
 
στο έλεος του κόσμου
 
φωνάζω δώσ' μου όσα
 
μού 'χες υποσχεθεί.
 
Αλλιώς δεν με χωράει
 
ετούτη 'δω η γη
 
αλλιώς δεν με χωράει
 
ολόκληρη ζωή
 
Θα πάρω το τρενάκι
 
που βγαίνει στη σκηνή.
 
 
 
Και πήρα το τρενάκι
 
το μαύρο τούνελ πήρα
 
το κούφιο καραβάκι
 
με το λαμέ πανί.
 
Για πολικό αστέρα
 
είχα τον προβολέα
 
και πέρασα λαθραία
 
στη ράμπα στη σκηνή.
 
 
 
Και νά 'μαι μπρός στου Άλσους το κοινό
 
τη μόνη μου σκλαβιά και σωτηρία
 
ετούτη η πασαρέλα που τώρα πατώ
 
είναι του γέλιου και της θλίψης εξορία.
 
Εξόριστος απάνω στη σκηνή
 
ξεχνιέμαι με τραγούδια δανεισμένα
 
κι αν έχεις απ' τα πάντα αποκλειστεί
 
έλα να σμίξεις τώρα με μένα. ''
 
 
 
ΥΓ: ακούστε το...
 
 
 
 
Γιασεμί Κηλαηδόνη, ηθοποιός 
 

 

 

 

angelos mpouras

Τώρα που το θέατρο είναι σε παύση είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τη μοναδικότητα του. Πόσο δεδομένο ήταν αυτό το καθημερινό συμβάν, το παράλληλο με την καθημερινότητα μας σύμπαν, το  ραντεβού με το κοινό στις 9:15,η συναναστροφή...Ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν και προσωπικά δεν περνάω καλά, όχι μόνο γιατί είμαι μακριά από το θέατρο αλλά γιατί είμαι μακριά από τους ανθρώπους. Σκέφτομαι ότι την παρούσα στιγμή δεν έχει σημασία η εξαργύρωση της παρουσίας μου στη σκηνή αλλά τι μπορώ να κάνω για να εξαργυρώσω με όρους δημιουργικότητας την απουσία μου από αυτή...Εύχομαι να ξαναβρεθούμε στις κουΐντες, να αγκαλιαστούμε ξανά, να μπορέσω να αγγίξω και να φιλήσω τους αγαπημένους μου και να υποδεχτούμε το κοινό στις αίθουσες χωρίς μάσκα... Μόνο με την αλήθεια μας.

 

Άγγελος Μπούρας,  ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρου Άλμα

 

 

Mairi ksanthopoulidou

Τα Χριστούγεννα όπως και κάθε γιορτή ειναι μια αφορμή. Για τον καθένα κάτι ξεχωριστό που σχεδόν πάντα ταυτίζεται με συναντήσεις και συναναστροφή. Κάτι σαν γιορτή είναι και οι συναντήσεις στους χώρους των θεάτρων. Υπάρχει μια ψυχική αφετηρία πολύ χαρακτηριστική που συνδέει αυτές τις συναντήσεις- τόσο για το κοινο όσο και για τους δημιουργούς νομίζω- με κάτι ελπιδοφόρο. Τα θέατρά, όπως και άλλοι χώροι συναναστροφής μένουν κλειστά για φέτος τα Χριστούγεννα. Προτείνω λοιπόν να τα επιθυμήσουμε. Ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοια εποχή να μπορούμε να συναντηθούμε ανεμπόδιστα με ανθρώπους, έργα, ιδέες και με ορίζοντες ανοιχτούς.

Μαρία Ξανθοπουλίδου, σκηνοθέτης 

 

 

 dimopoulos

 

Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ζωή άνευ θεάτρου είναι μια ζωή ελλιπής, πόσο μάλλον για έναν ηθοποιό, φέτος τα Χριστούγεννα προσπάθησα να γεμίσω τη ζωή μου με πράγματα που θα καλύψουν το υπαρξιακό μου κενό.Ως εκ τούτου βλέπω τους φίλους μου,βουτάω στην αγκαλιά της κοπέλας μου,μυρίζω τα κεφαλια των σκυλιών μου,τρώω μιλφειγ όταν βλέπω σειρές,παίζω μανατζερ στον υπολογιστή,ακούω γαμάτες μουσικές όταν πάω για γυρίσματα,και σφάζω δαίμονες νυχθημερόν στο playstation 5 όταν προσπαθώ να σώσω την ανθρωπότητα.Καλη χρόνια σε όλους.Να είμαστε υγιείς,δυνατοί και μαζί.Θα τα καταφέρουμε.

Στέλιος Δημόπουλους, ηθοποιός και frontman των disco bimbos

 

 

xristofi

Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς αγκαλιές. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς βόλτες. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σχέδια για το μέλλον. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τα ανίψια μου και τη βαφτιστήρα μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τους γονείς, τον αδερφό μου και τους φίλους μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το ΜΠΙΠ. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς έμπνευση. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το Μίνου, το Πρου και το Πίτσι. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς ζεστό καφέ και pan cake στο Village. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς εκδρομή. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σινεμά. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για μελομακάρονα. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για τίποτα. Τα Χριστούγεννα της αναμονής και της ανθεκτικότητας. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς.

Χριστίνα Χριστοφή, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρική συγγραφέας 

 

 

 karatzias

Αυτά είναι τα πρώτα χριστούγεννα χωρίς θέατρο. Ή καλύτερα τα πρώτα χριστούγεννα με κλειστά θέατρα. Γιατί το θέατρο δεν έφυγε στιγμή από τη σκέψη μας. Βρίσκεται στους συναδέλφους μας που περνάνε τόσο δύσκολα αυτές τις μέρες, στους θεατές μας που περιμένουν να ξαναταξιδέψουν με τις παραστάσεις μας, στους συνεργάτες μας που μπορεί να μην βρισκόμαστε πια αλλά συχνά μιλάμε, στους φίλους μας που αγωνιούν μαζί μας, στους μαθητές μας που βρίσκονται σε αναμονή για να ξεκινήσουνε μαθήματα, στα βιβλία που τόσους μήνες μας κρατάνε συντροφιά, στα σχέδια που αν και πάγωσαν περιμένουν πως και πως να πραγματοποιηθούν, στα όνειρα που στιγμή δεν σταμάτησαν για νέα έργα, νέα ανεβάσματα, νέες συνεργασίες. Τα τελευταία μάλιστα κανείς Κορονοιός, καμία καραντίνα, καμία απαγόρευση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Αντίθετα γεννιούνται και μεγαλώνουν με την προσμονή. Θεριεύουν μέρα με τη μέρα. Και περιμένουν να βρουν το δρόμο τους για τη σκηνή. Είτε σε τρεις, είτε σε έξι, είτε σε εννιά μήνες... για όσο χρειαστεί... και μετά το θέατρο θα ανθίσει ξανά. Και μεις μαζί του!!

Δημήτρης Καρατζιάς, Σκηνοθέτης, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του Πολυχώρου Vault

 

 fragioglou

@ η φωτογραφία είναι του Στέφανου Ταμβάκη

Φέτος το Θέατρο και οι Ηθοποιοί δεν θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με τους «δικούς τους ανθρώπους». Δυστυχώς η «παράσταση» αναβάλλεται λόγω ασθένειας του πλανήτη… Η απειλητική σκιά του κορονοίου δεν μας επιτρέπει να ανταμώσουμε. Σας υποσχόμαστε ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα είμαστε και πάλι μαζί σας στο καθιερωμένο μας ραντεβού. Γιατί είστε πολλοί «εσείς» που παραδοσιακά μας προτιμάτε τέτοιες μέρες για την ψυχαγωγία σας. Σας εύχομαι… - δεν θα κλείσω με τις γνωστές ευχές. Σας χαιρετώ με την ατάκα της Σόνιας: «Θα ζήσουμε, θείε Βάνια». 

Δημήτρης Φραγκιόγλου,ηθοποιός - σκηνοθέτης 

 

 

passas texnes plus

Δε με νοιάζει και πολύ που τα θέατρα είναι κλειστά. Αν άνοιγαν τα θέατρα και όλα τα άλλα έμεναν όσο απαράδεκτα είναι, τι νόημα θα είχε; Να ξεχαστούμε για λίγο; Τα θέατρα θα ανοίξουν, το θέμα δεν είναι αν θα ανοίξουν, αλλά πώς θα ανοίξουν, τι θα βγει από αυτό. Αυτή τη στιγμή θέατρο δεν υπάρχει, υπάρχει η μνήμη του, η μνήμη της συνύπαρξης. Τα live-streaming κλπ δεν είναι θέατρο, χωρίς να το δαιμονοποιούμε, το αντίθετο, αλλά είναι κάτι άλλο. Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Χριστούγεννα χωρίς Χριστούγεννα να λέμε. Όσο ο κόσμος μας χάνει καθημερινά τις μικρές μάχες με την κακία, την ευκολία, την κακογουστιά, την αδικία, την αναισθησία, την απληστία, το ψέμα, την εκμετάλλευση, το μίσος, να μας λείπουν τα φωτάκια. Ειδικά αυτά που αγοράζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επειδή τα περσινά "χάλασαν". Κι όταν ανοίξουν τα θέατρα, ας μην ξεχαστεί αυτή η ψευδεπίγραφη, επικίνδυνη, ανθυγιεινή μανία "υγείας", "κανονικότητας" και "ασφάλειας". Καλή χρονιά, υγεία, χαρά, κοντά, μαζί.

 
Δημήτρης Πασσάς, ηθοποιός

 

 marouska xristougenna

Χριστούγεννα χωρίς…χωρίς; Ούτε εγώ θυμάμαι από πότε…Ειδικά αυτές τις μέρες…

Ωρες  ώρες θυμώνω με τον εαυτό μου...μην γκρινιάζεις! Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα! όλος ο κόσμος υποφέρει από αυτό το «κακό»! Θυμάσαι που παραπονιόσουν ,όταν σηκωνόσουν από το γιορτινό τραπέζι για να πας;

Ράτσα περίεργη οι καλλιτέχνες …ποτισμένη η ζωή τους από την τέχνη τους…

Ίσως είναι μια ευκαιρία αυτή η βίαιη παύση…Να  αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας  να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος…

Σήμερα πάντως κενό…σαν να μην υπάρχουμε ένα πράγμα…Απαξίωση…Ματαίωση…
 
Θέλω να φωνάξω με όλη μου την δύναμη:
Έλεος!!!!
Αφύσικη σχεδόν η απουσία
Τρέμω το μετά…όταν τελειώσει όλο αυτό…Πως θα μας βρει;
Ρημαγμένους ή πιο δυνατούς;
Ουφ!!!! Θέατρο/Ζωή! Μου λείπεις γαμώτο!!!!

 

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, ηθοποιός

 

 vartanis fota

Τα φετινά Χριστούγεννα - όπως κι ολόκληρη η χρονιά - είναι για όλους μας κάτι πρωτόγνωρο. Μάσκες, αντισηπτικά, 13033, αποστάσεις, απαξίωση από το Υπουργείο Πολιτισμού. Για εμένα είναι η πρώτη φορά που δεν έχω παράσταση από το 2007. Σκληρό πράγμα. Το αγαπώ υπερβολικά πολύ το θέατρο για να μην ασχολούμαι μαζί του. Η τύχη βέβαια τα έφερε έτσι που αυτά τα Χριστούγεννα με βρίσκουν σε πρόβες για κάτι που ονειρεύομαι και περιμένω με μεγάλη αγωνία οπότε ξέρω πως είμαι από τους τυχερούς μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα. Εύχομαι να έρθουν καλύτερες μέρες και τα εμβόλια να αποδειχτούν αποτελεσματικά.
 
Λάζαρος Βαρτάνης, ηθοποιός, σκηνοθέτης
 
dora pardari xristougenna
 

 

Δεν έχω καταλάβει πολύ πως πλησιάζουν γιορτές γιατί λόγω της καραντίνας ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Τα θέατρα τέτοιες μέρες είναι συνήθως γεμάτα κόσμο. Τέτοιες μέρες ο κόσμος συναντιέται στα θέατρα, μοιράζεται την εμπειρία της παράστασης και έτσι θεατές και ηθοποιοί φτιάχνουν ο ένας για τον άλλον την ατμόσφαιρα των γιορτών. Πώς λοιπόν τα φετινά Χριστούγεννα να μη μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα αίσθημα ματαίωσης; Παράλληλα ξέρω πως πάρα πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, καλλιτέχνες και μη, όλοι δηλαδή βιώνουμε μία τρομερή περίοδο ανησυχίας και άγχους για το μέλλον. Έτσι συνειδητοποιώ πως οι φετινές γιορτές θα είναι μάλλον περισσότερο μοναχικές για όλους και εύχομαι τα επόμενα Χριστούγεννα να μας βρουν μαζί σε ανοιχτά θέατρα έτοιμους να συστηθούμε απ’ την αρχή, γιατί είμαι βέβαιη πως το θέατρο θα βρει το δρόμο του και θα τα καταφέρει και θα επιβιώσει όπως έχει επιβιώσει πάμπολες φορές στο πέρασμα του χρόνου.

Δώρα Παρδάλη, ηθοποιός

 

 

Papatrexas

 
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, Φέτος τα Χριστούγεννα μπορώ να ζητήσω ό,τι θέλω, γιατί ήμουν πολύ καλό παιδί: φόραγα πάντα μάσκα από τον Μάρτιο ως τώρα, κρατούσα αποστάσεις, δεν πήγα σε εγκαίνια σιντριβανιών, ούτε σε πάρτι, ούτε σε βουνά για μοτοκρός, δεν είχα καμία στιγμή ανεμελιάς και φυσικά δεν πήγα σε κανένα χώρο υπερμετάδοσης, όπως θέατρα και σινεμά. Αυτά τα Χριστούγεννα τα περνάω χωρίς να (μπορώ να) παίζω θέατρο, αν και είμαι από τους λίγους τυχερούς που κάνουν πρόβες (πάντα τηρώντας όλες τις προϋποθέσεις). Κάνε, καλέ μου Άγιε Βασίλη, να μην γίνονται μάταια αυτές οι πρόβες και να καταλήξουν κάποια στιγμή σε παράσταση με θεατές, μέσα σε ένα θέατρο! Κάνε όσοι με κόπο, αγωνία και χιλιάδες προβλήματα εργάζονται στο χώρο της τέχνης (και όχι μόνο, φυσικά) να μην περάσουν άλλα τέτοια Χριστούγεννα. Πιστεύω σε εσένα και σου στέλνω αυτό το γράμμα με πολλές ελπίδες και όνειρα. Υ.Γ. Αν μπορείς δώσε και μια στάλα ενσυναίσθησης, ευαισθησίας και λογικής στους κυβερνώντες (ξέρω, Άγιος είσαι και δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα, αλλά είπα να το ζητήσω κι αυτό).
 
Στέφανος Παπατρέχας, ηθοποιός, σκηνοθέτης,θεατρικός συγγραφέας 
 
 
anzelika brussels
 

Θυμάμαι πάντα στις γιορτές να πηγαίνω με τους γονείς μου σε μια παράσταση. Ακόμα κι όταν μεγάλωσα το περίμενα πως και πως. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου όταν ο μπαμπάς μάς έβγαλε εισιτήρια να πάμε στο «Βίρα τις άγκυρες» στο Εθνικό, τη δεύτερη μέρα του νέου χρόνου. Και μετά φαγητό στον Ιντεάλ. Αισθανόμουν βασίλισσα! Ύστερα άρχισα να δουλεύω στο θέατρο, λίγο ξεθώριασε η μαγεία – ε, ναι όταν σου τυχαίνει πρεμιέρα μεγάλης παραγωγής ανήμερα Χριστούγεννα και σηκώνεσαι από το τραπέζι να φύγεις και όλοι σε κοιτάνε με συμπόνια, αν μη τι άλλο είναι μια δύσκολη κατάσταση. Αλλά και πάλι, η εικόνα του κόσμου που γεμίζει με τα γιορτινά του την αίθουσα, είναι μεγάλη ανταμοιβή.

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν θα πάω ούτε θα δουλέψω για παράσταση. Περίεργο συναίσθημα. Σαν να έχουν μπει όλα σε μια παύση. Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά, πώς θα περάσουν…Κι όλους εκείνους τους θεατές που φέτος δεν μπορούν να κάνουν δώρο στον εαυτό τους και στους αγαπημένους τους μια παράσταση. Δεν ξέρω τι να πω. Ελπίζω του χρόνου να έχουμε βγει από αυτή τη δύσκολη κατάσταση και να είναι όλα όπως πριν. Γιατί γιορτές (και όχι μόνο) χωρίς θέατρο δεν νοούνται.

Ανζελίκα Καψαμπέλη, υπεύθυνη επικοινωνίας 

 
  
Xristopoulos
 
Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο Ναι, συχνά νιώθουμε ότι το θέατρο είναι το σπίτι μας. Ειδικά τις γιορτές. «Ε λοιπόν φέτος κάτσε σπίτι σου». Στο κανονικό σπίτι εννοούμε. Δηλαδή εννοούμε Χριστούγεννα χωρίς καθόλου θέατρο. Γιατί ακόμα και τις χρονιές που δεν έπαιζα σε κάποια παράσταση, πήγαινα και έβλεπα κάποιες παραστάσεις το διάστημα των εορτών. Φέτος σπίτι. Ούτε live streaming δεν θέλω, χόρτασα από πίξελ. Πόσο διαφορετικά από κάθε άλλη χρονιά! Σκέφτομαι ότι πέρσι «έζησα» τρία διαφορετικά χριστουγεννιάτικα στολισμένα καμαρίνια: Στο Άνεσις, στο Τρένο στο Ρουφ και στο Rabbithole. Φέτος σπίτι. Σκέψεις, θυμός και φόβος. Και πιο πολύ απ΄ όλα φοβάμαι μην συνηθίσουμε έτσι, στο σπίτι με άδειες αγκαλιές. Καλές γιορτές. 

 Χρήστος Χριστόπουλος, ηθοποιός 

 
 

 

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Γιασεμί Κηλαηδόνη, Τι Σου Λείπει Περισσότερο Από Τον Λουκιανό;

Αμαλία Αρσένη: «Η Παράσταση Ήταν Μια Ανάγκη Μου Να Μιλήσω Για Τον Θάνατο Του Πατέρα Μου»

 

Άγγελος Μπούρας: «Οφείλουμε Να Διατρέξουμε Τον Κίνδυνο Του Κιτς, Τον Κίνδυνο Του Να Μην Αρέσω»

 

Δημήτρης Φραγκιόγλου: «Η Αναβίωση Σειρών Είναι Δίκοπο Μαχαίρι»

Θάλεια Ματίκα Και Τάσος Ιορδανίδης:11 Χρόνια Μαζί Στη Ζωή Και Στη Σκηνή! (Συνέντευξη) 

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου Και Μπάμπης Χατζηδάκης Μιλούν Και Φωτογραφίζονται Για Το Texnes-Plus

Γιώργος Παπαπαύλου :«Στόχος Μου Είναι Να Παίζω Από Τον Εαυτό Μου Και Όχι Τον Εαυτό Μου» 

 

 

Ο Στέλιος Μάινας Βρίσκεται Σε Συνεχές Reloading (Συνέντευξη)

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Αγορίτσα Οικονόμου: «Έγινα Ηθοποιός Για Να Παρηγορήσω Και Να Παρηγορηθώ»

Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου Ονειρεύεται Τη «Βιρτζίνια Γουλφ» Και Βγάζει Το Καπέλο Στην Πάολα (Συνέντευξη