Δουλεύω με παιδιά όλων των ηλικιών συστηματικά τα τελευταία δέκα χρόνια, σε διάφορα πλαίσια και δομές, καθώς εμείς οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα αναγκαζόμαστε να κάνουμε μια κάπως «νομαδική» ζωή. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας εδώ. Το ζήτημα είναι πού σταματούν οι δικές σου ευθύνες ως γονιού και πού αρχίζουν οι δικές μου, ποια είναι τα καθήκοντα του καθένα.
Σαφώς και πρέπει να μεταδώσω στο παιδί σου τη γνώση, να του διδάξω αξίες, αρχές, ιδανικά, να του μάθω πώς να αξιοποιεί τα χαρίσματά του, τη δημιουργική του σκέψη, να το κινητοποιήσω ώστε να παρατηρήσει και να βιώσει, να το προετοιμάσω για την μετέπειτα ζωή του. Συμφωνώ. Εσύ όμως πού είσαι σε αυτή τη διαδικασία; Πριν βιαστείς να με κατηγορήσεις για την ολιγωρία μου ή την τεμπελιά μου, να σου θυμίσω μερικά πράγματα.
Είσαι αυτός/-ή που το έφερε στον κόσμο, ο ρόλος σου όμως δεν περιορίζεται μόνο στην αναπαραγωγή, σωστά; Ξέρω ότι εργάζεσαι σκληρά, κοπιάζεις, αγχώνεσαι και ανησυχείς όπως όλοι. Θέλεις να του δώσεις τα πάντα, να του εξασφαλίσεις το καλύτερο δυνατό για το μέλλον. Μαζί σου. Πέραν της υλικής προσφοράς όμως, φρόντισε να αφουγκραστείς και τις συναισθηματικές ανάγκες του, μην ξεχνάς ότι εσύ πριν από όλους είσαι το πρότυπο και το σημείο αναφοράς του.
Μάθε του να σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του, να μην φοβάται το διαφορετικό. Να ακούει και να εκφράζεται, να ερευνά και να μην πείθεται εύκολα, να σκέφτεται, να μη φοβάται τα συναισθήματά του, να τα αναγνωρίζει και να τα αποδέχεται.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Viewtag