Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η ταινία της εβδομάδας: Vivarium Κύριο

Μια κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκινάει με εξαγγελίες για λίγο ακόμη καλοκαίρι, ολοκληρώνει τον κύκλο των περισσότερων θερινών κινηματογράφων της πόλης με δύο ταινίες, το -ίσως οσκαρικό- «The Trial of the Chicago 7» και το -σίγουρα ατμοσφαιρικό- «Vivarium».

Κι αν ο Άαρον Σόρκιν αποφάσισε να μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη την δίκη επτά ακτιβιστών ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, το 1968, κι αν οι πρώτες προβλέψεις μιλάνε για φαβορί στην οσκαρική κούρσα, η καλοκαιρινή ψυχή (μας) ψηφίζει για αυτή τη βδομάδα το αουτσάιντερ, ανυπομονώντας να βάλει το λεπτό της μπουφανάκι και να πάρει την τελευταία της θερινή κινηματογραφική τρομάρα.

Νεαρά και μη, λοιπόν, ζευγάρια σπεύσατε στα σινεμά για να δείτε πως γκρεμίζονται τα όνειρα (σας). Εδώ, νεαρό και ερωτευμένο ζευγάρι (Jesse Eisenberg και Imogen Poots) αποφασίζει να στεγάσει τον έρωτα του κοντά στην δουλειά της γυναίκας. Επόμενη κίνηση, η επίσκεψη σε μεσιτικό γραφείο. Επόμενη κίνηση, η εγκατάσταση σε μια όμορφη μονοκατοικία με πράσινη ταπετσαρία. Επόμενη κίνηση, η προσπάθεια για γνωριμία με τους γείτονες και η προσπάθεια για μια βόλτα εκτός των συνόρων της συνοικίας. Δύο προσπάθειες που θα μείνουν μετέωρες και ανικανοποίητες σε μια γειτονιά που είναι, τελικά, γεμάτη πανομοιότυπες μονοκατοικίες με πράσινες ταπετσαρίες και κόκκινες στέγες. Και σε μια γειτονιά που εν είδει λαβυρίνθου δεν διαθέτει κανέναν Μινώταυρο ως σφάγιο στο βωμό της πιθανής εξόδου.  Αντίθετα, μοιάζει να διαθέτει μόνο οριστική κατδίκη σε αιώνιες βόλτες ανάμεσα σε πρασινοκόκκινα σπιτάκια και τακτοποιημένα άσπρα συννεφάκια.

 vivarium2 texnes plus

Με ένα σενάριο που πατάει σταθερά στη γραμμή που χωρίζει το πιθανό folie a deux και το απίθανο της μεταφυσικής, καταφέρνει να διατηρήσει το γιατί και to πως στην άκρη γλωσσών και μυαλών σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ενώ, απεκδυόμενο –εν μέρει- την φιλοσοφική του διάσταση και ρέποντας προς το αμιγές θρίλερ ξέρει να δίνει τις δέουσες και πολυαναμενόμενες απαντήσεις ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Αρνούμενο, βέβαια, την φιλοσοφική του υπόσταση, μοιάζει να «περνάει» επιδερμικά τα όσα ,ίσως και να, θέλει να μας πει για ένα καλοστημένο σύστημα ευνουχισμού ονείρων ή (και) για την ορμή των οικογενειακών δεσμών.

Διαθέτοντας, λοιπόν, ένα σενάριο προσανατολισμένο στο θρίλερ, η σκηνοθεσία μοιάζει να προσφέρει ένα πλαίσιο υπέρ του δέοντος υπνωτιστικό και ,αισθητά, λιγότερο του δέοντος τρομακτικό. Αν, λοιπόν, αναμένετε τα μπαμ και τα μπουμ του αγνού κινηματογραφικού τρόμου, ο σκηνοθέτης θα σας προσφέρει στο πιάτο, μόνο, την ατμόσφαιρα ενός λαβυρίνθου και θα σας καλέσει να βρείτε τον τρόμο μέσα από τα δικά σας προσωπικά αδιέξοδα. Αν, πάντα, ζητάτε διακριτές καλλιτεχνικές ταυτότητες, ο Lorcan Finnegan είναι εδώ για να αφήσει την κινηματογραφική του στάμπα στα καλοκαιρινά μας βράδια.

2,5/5