Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ένα μικρό κλειστοφοβικό σύμπαν με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι πλουσίων αστών που ζουν μαζί με την υπηρέτρια τους από την επαρχία και τον ιδιωτικό τους φρουρό παρακολουθούμε στο νέο θεατρικό έργο του βραβευμένου συγγραφέα, Γιάννη Τσίρου («Αόρατη Όλγα», «Άγριος Σπόρος», «Αξύριστα πηγούνια» κ.λ.π)

Όλη η πλοκή λαμβάνει χώρα στον κήπο της οικογένειας και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι της πισίνας, μιας πισίνας που κανείς ποτέ δεν κολυμπά. Ενός σημείου, όπου διαδραματίστηκε το μεγαλύτερο δράμα της οικογένειας. Μέρος αμαρτωλό κατά τον μουσουλμάνο κηπουρό του σπιτιού, γιατί σπαταλά άδικα το νερό.

Ο τίτλος του έργου είναι, όπως συνήθως στα έργα του συγγραφέα, αλληγορικός.  Η φράση «Ημέρα Κυρίου»  υπάρχει  δεκαεννέα φορές στην Παλαιά Διαθήκη και τέσσερις φορές στην Καινή Διαθήκη.

Τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στην ημέρα του Κυρίου μεταφέρουν συχνά μια αίσθηση εγγύτητας και προσδοκίας: «Επειδή, κοντά είναι η ημέρα, ναι, η ημέρα τού Κυρίου είναι κοντά …» (Ιεζεκιήλ 30:3). Αυτή την προσδοκία έχει και ο θεατής ή αναγνώστης του έργου. Από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο για το τι μέλλει γενέσθαι.

Αφορμή για όλα είναι ένα βανδαλισμός με πέτρα που δέχεται το σπίτι ένα βράδυ, μ’ αποτέλεσμα να σπάσει το βιτρό της σοφίτας, όπου κοιμάται η κυρία. Ακόμη και η ίδια η πέτρα στο έργο βρίθει συμβολισμών «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» είναι μία από τις γνωστότερες φράσεις της Αγίας που βρίσκεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.

Πράγματι και οι τέσσερις ήρωες του Τσίρου, όπως και οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν την ηθική τελειότητα για να καταδικάσουν κάποιον συνάνθρωπό τους.  

Το εύρημα του συγγραφέα να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον μουσουλμάνο κηπουρό –απών από τη σκηνή αλλά έντονα παρόν στη δράση- που καθημερινά προσεύχεται στον κήπο των αλλόθρησκων λειτουργεί εξαιρετικά.

Είναι εκείνος που θα πέσει από τα χέρια του φύλακα στα αγκάθια από τις κομμένες τριανταφυλλιές, σαν άλλος Ιησούς με το αγκάθινο στεφάνι. Υποφέροντας τη ρατσιστική συμπεριφορά σ' αντίθεση με τον κύριο του σπιτιού που θα χρειαστεί φροντίδα όταν πατήσει δύο μόνο αγκαθάκια. 

 Ο συγγραφέας εγκαθιδρύοντας  δραματουργικά δίπολα βασισμένα στις κοινωνικές και ταξικές διαφορές όπως: οι πλούσιοι κύριοι- οι φτωχοί υπάλληλοι, η νιότη- η μέση ηλικία, η σωματική ρώμη- η αδυναμία, η πίστη- η απιστία, ο φθόνος- η ανωτερότητα, το φανταστικό- το πραγματικό, το «είναι» και το «φαίνεσθαι»,καταφέρνει να αποσπάσει ενδιαφέρουσες διασταυρώσεις αξιοποιώντας παράλληλα κώδικες του πολιτικού- ψυχολογικού θρίλερ.  

Δημιουργώντας ένα κοινωνικό δράμα από το οποίο δεν απουσιάζει το χιούμορ αλλά και οι ποιητικές νότες που το απεγκλωβίζουν από τον καθαρό ρεαλισμό. Ένα έργο μοντέρνου ρεαλισμού, με επιρροές τόσο από τον  «αντι-ρεαλισμό» του μεταμοντέρνου Μπρεχτ, όσο και από τις παύσεις και το στείρο αστικό περιβάλλον του Πίντερ. Το ζευγάρι εδώ μου θύμισε έντονα τους πρωταγωνιστές από τον πιντερικό «Ανεπαίσθητο Πόνο», τον 'Εντουαρντ και τη Φλώρα στον ανθισμένο κήπο τους, τη μεγαλύτερη μέρα του καλοκαιριού.  

 Ο Μάνος Καρατζογιάννης κατάφερε με τη σκηνοθεσία του να αναδείξει το έργο του Τσίρου και να ζωντανέψει οικείους χαρακτήρες που τοποθετούν σε πρώτο πλάνο τις υπαρξιακές τους αγωνίες.  

Το οξύ κριτικό πνεύμα του συγγραφέα είναι συνεχώς παρόν στη σκηνή και με τη διεισδυτική οπτική του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και η παράσταση καταφέρνει ένα από τα σπουδαιότερα που μπορεί να πετύχει το θέατρο: να προβληματίσει τον θεατή.  

Επιτυχία του συγκεκριμένου ανεβάσματος είναι και η επιλογή των ηθοποιών.  

 Την κλασική κωμωδία του Χαϊνριχ Φον Κλαϊστ «Σπασμένη στάμνα» θα ανεβάσουν στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος, η πρεμιέρα αναμένεται τον Δεκέμβριο του 2022.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

 Πρόκειται για έναν ηθοποιό που, άμα τη εμφανίσει του, κέρδισε την προσοχή του κοινού και την εκτίμηση των συναδέλφων του. Η εικοσιπεντάχρονη  πορεία του στο θέατρο είναι συνδεδεμένη με πολλές επιτυχίες και τρεις, κατά τη γνώμη του, «μεγάλες» παραστάσεις που κατάφερε να ζήσει και νιώθει ευγνώμων γι’ αυτό.

Ο Δημήτρης Ήμελλος ξεχωρίζει και στον κινηματογράφο. Μάλιστα, σε λίγες ημέρες αναμένεται η ανακοίνωση για το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα Japanese Academy Awards, όπου η ταινία «Ο Ράφτης», στην οποία πρωταγωνιστεί, κατέχει μια από τις πέντε υποψηφιότητες ανάμεσα σε ταινίες απ’ όλο τον κόσμο.

Για εκείνον όμως, ακόμη και αυτό το «ιαπωνικό όσκαρ», δεν είναι τίποτα άλλο από κάτι που μπορεί να προκύψει: «Όταν ξεκινάς να κάνεις μια δουλειά, δεν σκέφτεσαι τι θα σου τύχει και τι όχι…», θα μου πει χαρακτηριστικά.

Με τον ρόλο του Αντώνη Φραγκιαδάκη μπήκε στα σπίτια εκατομμυρίων Ελλήνων, που μπορεί να μην τον είχαν δει ποτέ στο θέατρο αλλά εντυπωσιάστηκαν από την ερμηνεία του στη σειρά. Όπως θα μου αναφέρει: «Τώρα με τον «Σασμό», πολλές φορές με ρωτάνε, «Καλά, πώς τα καταφέρνεις με τα κρητικά;». Όταν ο χειρουργός σου κάνει εγχείρηση στο γόνατο, τον ρωτάς πώς το κάνει; Δεν οφείλει να το ξέρει; Άρα, δεν σέβεσαι τη δουλειά του ηθοποιού ως επάγγελμα».

Ο Δημήτρης Ήμελλος πιστεύει ότι το επάγγελμα του ηθοποιού χρειάζεται θεατρική παιδεία και εκπαίδευση, η έλλειψη της οποίας δημιουργεί πολλές φορές παρεξηγήσεις…

Συναντηθήκαμε στο φιλόξενο φουαγιέ του θεάτρου Πορεία, λίγες ώρες πριν την παράσταση «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου». Εκεί, ο σπουδαίος ηθοποιός μού μίλησε για τον ρόλο του Κολοκοτρώνη, τις σπουδές του στη Ρωσία και πώς βλέπει τη σημερινή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τον πόλεμο, τη συνεργασία του με τον αείμνηστο Λευτέρη Βογιατζή, την τηλεοπτική επιτυχία που βιώνει με τον «Σασμό», και τον γιο του Φοίβο που ακολουθεί τα καλλιτεχνικά του χνάρια.

Παράλληλα, δεν δίστασε να μιλήσει έξω από τα δόντια και για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, τονίζοντας: «Υπάρχει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, υπάρχει και ο επαγγελματικός αθλητισμός. Τι θα πει, υποφέρω στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που σημαίνει στον επαγγελματικό αθλητισμό. Το πού βάζεις εσύ τον πήχη και τι θεωρείς μόχθο και αγώνα και δυσκολία, είναι κάτι που δεν πρέπει να μπλέκεται. Τα πράγματα στο θέατρο δεν γίνονται αβρόχοις ποσί»…

Ο Δημήτρης Τάρλοου, που σκηνοθετεί την παράσταση «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου», σημειώνει ότι πρόκειται για μια ελεγεία πάνω στον ανθρώπινο φόβο. Εσείς πώς είδατε τη συγκεκριμένη ιστορία;

Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση και το μόνο σίγουρο είναι ότι ένας τέτοιος λογοτέχνης δεν θα μπορούσε να γράψει απλά ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Είναι εμπνευσμένο από την ιστορία του παππού του και θέλει να παρουσιάσει τη δυσκολία του ανθρώπου να απολέσει τις χαρές, τις ζωές και να τις θυσιάσει για την επανάσταση.

Βάζει τον ήρωά του, που όπως λέει δεν έχει κανένα λόγο να συμμετέχει στη μάχη -έχει μια στρωμένη ζωή, περιμένει τον γιο του κ.λπ.- να μπει σε μια διαδικασία που θα ανατρέψει τα πάντα και προς άγνωστη κατεύθυνση τη ζωή του.

Ενώ εκείνος θέλει να πει λέει σ’ όλους απλά: «Μη με μπλέκετε!», δεν τα καταφέρνει και τα πράγματα έρχονται έτσι, που ο Κοτζάμπασης μέσα στην Τουρκιά είναι προδότης γιατί είναι Έλληνας και ανήκει στους επαναστατημένους και έξω από την Τουρκιά είναι πάλι προδότης γιατί πήγε με τους Τούρκους. Έχει λοιπόν κλείσει η δαγκάνα, κάνοντας εχθρούς και τους Έλληνες και τους Τούρκους.

Πώς αντιδράσατε όταν σας πρότειναν να ερμηνεύσετε τον Κολοκοτρώνη;

Στην αρχή τρόμαξα… γιατί δεν πρόκειται απλά για έναν ήρωα αλλά για ένα σύμβολο, για μια προσωπικότητα που μέσα μας έχει πάρει μυθικές διαστάσεις. Σχεδόν ταυτίζεται με τον επαναστατικό αγώνα.

"Κάθε εποχή έχει τη δική της μάχη και τους δικούς της ήρωες."

Πώς προσεγγίζει κανείς ερμηνευτικά έναν ήρωα - σύμβολο;

Απομακρύνεσαι… Δεν πρέπει να πας προς τα εκεί, γιατί αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που δεν μπορεί σε τίποτα να σε βοηθήσει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, είχαμε να δουλέψουμε πάνω σ’ έναν ήρωα μυθιστορήματος. Εδώ η λειτουργία του Κολοκοτρώνη έχει σκοπό να φοβίσει τον Κοτζάμπαση, τον Μίχαλο που παράτησε τους συμπατριώτες του και βρήκε καταφύγιο στους εχθρούς.

Σήμερα υπάρχουν «ήρωες»;

Κάθε εποχή έχει τη δική της μάχη και τους δικούς της ήρωες.

Εσείς ποιους χαρακτηρίζετε «ήρωες» σήμερα;

Νομίζω ότι γενικά ο ηρωισμός έχει να κάνει με τη συνάντηση του κάθε ανθρώπου με την αποστολή του. Επειδή σήμερα όλα μοιάζουν μπερδεμένα, δεν υπάρχουν καθαρές αποστολές. Αντίθετα, είναι όλα βολεμένα σε μια κατάσταση, δεν υπάρχει ένα μεγάλο όραμα και όλα μοιάζουν συγκεχυμένα.

Όταν λοιπόν αυτό διακυβεύεται, αποκτούν αποστολή οι άνθρωποι και όταν έρθει εκείνη η ώρα, ο καθένας θα κάνει τις ηρωικές του πράξεις από το πολιτικό μέχρι το κοινωνικό και το προσωπικό επίπεδο.

"Νομίζω ότι γενικά ο ηρωισμός έχει να κάνει με τη συνάντηση του κάθε ανθρώπου με την αποστολή του. Επειδή σήμερα όλα μοιάζουν μπερδεμένα, δεν υπάρχουν καθαρές αποστολές. Αντίθετα, είναι όλα βολεμένα σε μια κατάσταση, δεν υπάρχει ένα μεγάλο όραμα και όλα μοιάζουν συγκεχυμένα."

Έχετε νιώσει κάποια στιγμή ότι κάνατε μια ηρωική πράξη;

Ναι, ακόμη και εγώ που δεν είμαι ήρωας, πιστεύω πως ήταν ηρωική η πράξη μου να παρατήσω ένα έτοιμο συμβολαιογραφείο και να πάω στο θέατρο με βάρκα την ελπίδα…

"Τότε ήταν σίγουρα πολύ πιο επικίνδυνα τα πράγματα για να ζήσει κανείς στη Ρωσία. Τώρα μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική συνθήκη. Τότε ήταν εντελώς διαλυμένη η χώρα. Μετά ο Πούτιν ήρθε και άλλαξε εντελώς τα πράγματα. Δημιούργησε και πάλι μια υπερδύναμη. Τώρα, δυστυχώς, έχει τα συμπτώματα της υπερδύναμης που χάνει την ανθρωπιά της."

Και μάλιστα να μάθετε μια τόσο δύσκολη γλώσσα και να φύγετε στη Ρωσία…

Ναι, και πόσω μάλλον σε μια εποχή που γινόταν πόλεμος. Βέβαια, είχα και άγνοια κινδύνου… αλλά όπως είπα και πριν, για μένα ο ηρωισμός είναι η συνάντηση μ’ έναν προορισμό.

Μιας και αναφερθήκατε στη Ρωσία, έχοντας ζήσει εκεί, πώς βλέπετε τα γεγονότα που παρακολουθούμε όλοι με κομμένη την ανάσα; Αναφέρομαι στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Εγώ είχα πάει σε καθεστώς προ Πούτιν, επί Γέλτσιν, όταν τα πράγματα ήταν ακόμη πιο άγρια κοινωνικά. Υπήρχε τεράστια φτώχεια και φοβόσουν να κυκλοφορήσεις στον δρόμο γιατί επικρατούσε η μαφία. Αν ήξερα πού πήγαινα, πιθανόν και να μην πήγαινα…

Είχα άγνοια του κινδύνου, αλλά και μια τόσο δυνατή επιθυμία να συναντήσω αυτό το κομμάτι του θεάτρου που δεν κοίταζα τίποτα άλλο.

Τότε ήταν σίγουρα πολύ πιο επικίνδυνα τα πράγματα για να ζήσει κανείς στη Ρωσία. Τώρα μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική συνθήκη. Τότε ήταν εντελώς διαλυμένη η χώρα. Μετά ο Πούτιν ήρθε και άλλαξε εντελώς τα πράγματα. Δημιούργησε και πάλι μια υπερδύναμη. Τώρα, δυστυχώς, έχει τα συμπτώματα της υπερδύναμης που χάνει την ανθρωπιά της.

"Ο ρώσικος λαός και γενικά οι λαοί στα χρόνια μας, έχουν μεγάλη απόσταση από τους κυβερνώντες τους, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν πράγματα που κανένας δεν θέλει. Νομίζω καμία κοινωνία στον πλανήτη δεν θέλει τον πόλεμο."

Έχετε σήμερα φίλους εκεί; Τι σας λένε γι’ αυτή την κατάσταση;

Ναι, διατηρώ σχέσεις και έχω και μαθητές που σπουδάζουν εκεί.

Και όσο έμενα εγώ όμως, τα πράγματα ήταν πολύ επικίνδυνα. Τότε η Ρωσία είχε πόλεμο με την Τσετσενία, πολλές φορές ξυπνούσα με αντιαεροπορικά πυρά, προβολείς, σειρήνες… Υπήρχε πιστολίδι στη μέση του δρόμου. Το ‘96 η Ρωσία ήταν Τέξας στα χειρότερά της, επικρατούσε η μαφία.

Αυτό που έχω καταλάβει λοιπόν και από τη δική μου εμπειρία εκεί, είναι ότι ο ρώσικος λαός και γενικά οι λαοί στα χρόνια μας, έχουν μεγάλη απόσταση από τους κυβερνώντες τους, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν πράγματα που κανένας δεν θέλει. Νομίζω καμία κοινωνία στον πλανήτη δεν θέλει τον πόλεμο.

Και επιπλέον χάνουμε και το δίκιο μας, όταν τιμωρούμε λαούς και όχι κυβερνήσεις.

"Για να είχε παραιτηθεί υπουργός σ’ αυτό το σκάνδαλο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί και σ’ άλλα. Δεν περίμενα να βρει τώρα την ευθιξία η Υπουργός Πολιτισμού, ενώ τόσα χρόνια που έχουν γίνει τεράστια σκάνδαλα, δεν έχουμε δει ούτε μια παραίτηση."

Αυτό θα ήταν μια επόμενη ερώτηση που θα σας έκανα: πώς βλέπετε τη στάση του Υπουργείου Πολιτισμού να σταματήσει τη συνεργασία με Ρώσους καλλιτέχνες;

Θα σας πω ένα παράδειγμα: όπως και με τα γεγονότα που έγιναν πέρσι με τη διεύθυνση του Εθνικού και είχε δημιουργηθεί μεγάλη αναστάτωση, αυτός που την πλήρωσε, ξέρετε ποιος ήταν; Οι παραστάσεις! Δεν συνεχίστηκε καμία, όπως και η δική μας που ήταν να συνεχιστεί στο Εθνικό (σσςς «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» ανέβηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό την περασμένη σεζόν και παρουσιάστηκε μόνο σε live streaming).

Πάντα λοιπόν, την πληρώνουν άλλοι ….ο λαός, οι καλλιτέχνες που δεν έχουν καμία σχέση. Αρχίζουν και πέφτουν οι ευθύνες εκεί που δεν υπάρχουν.

Είδαμε ότι δεν υπήρξε καμία πολιτική επίπτωση από το σκάνδαλο Λιγνάδη. Ούτε μια παραίτηση..

Για να είχε παραιτηθεί υπουργός σ’ αυτό το σκάνδαλο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί και σ’ άλλα. Δεν περίμενα να βρει τώρα την ευθιξία η Υπουργός Πολιτισμού, ενώ τόσα χρόνια που έχουν γίνει τεράστια σκάνδαλα, δεν έχουμε δει ούτε μια παραίτηση.

Αυτό είναι σύνδρομο δικό μας και όσα έχουν γίνει, φανερώνουν και αυτό που έλεγα πριν την τεράστια απόσταση που υπάρχει μεταξύ της εξουσίας και της βάσης. Είδαμε και εδώ τη γνωστή στάση του «Δεν ξέρω… δεν γνωρίζω».

"Και οι πυγμάχοι πρέπει να είναι ευαίσθητοι γιατί ουέ και αλίμονο αν παίζεις πυγμαχία και θες να τον σκοτώσεις τον άλλον. Από εκεί και πέρα όμως, δεν μπορεί ένας πυγμάχος να πει «Αμάν έβγαλα αίμα!».Φαντάζεστε έναν γιατρό να έχει αιμοφοβία;"

Το «Δεν ξέρω… δεν γνωρίζω» το ακούσαμε και από πολλούς συναδέλφους σας. Ισχύει πράγματι ότι δεν γνωρίζατε τίποτα;

Δεν νομίζω ότι γνώριζε κανείς για τις ποινικές πράξεις. Θα μου έκανε τρομερή εντύπωση αν γνώριζαν και δεν είχαν μιλήσει. Νομίζω ότι αυτό που ξέραμε έχει να κάνει με μια κατάχρηση εξουσίας. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, αρχίζει το πρόβλημα. Επαφίεται πια στη προσωπικότητα του καθενός πώς θα συμπεριφερθεί. Δυστυχώς, έχουν δει πολλά τα μάτια μας από ανθρώπους που μόλις πήραν την εξουσία στα χέρια τους, μεταλλάχθηκαν. Στην Ελλάδα, η εξουσία μοιάζει σαν μια επιβράβευση του έργου σου, ενώ δεν έχει να κάνει μ’ αυτό. Στην πραγματικότητα πρέπει να υπηρετεί έναν κλάδο.

Υπήρχε παλιότερα, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη, μια νοοτροπία ότι ο ηθοποιός πρέπει να «υποφέρει» στις πρόβες για να βγάλει ένα καλό αποτέλεσμα στην παράσταση. Εσείς έχετε συνεργαστεί με τους πολύ απαιτητικούς και «δύσκολους» σκηνοθέτες. Πώς το βιώσατε αυτό;

Υπάρχει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, υπάρχει και ο επαγγελματικός αθλητισμός. Τι θα πει «υποφέρω στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που σημαίνει στον επαγγελματικό αθλητισμό»; Το πού βάζεις εσύ τον πήχη και τι θεωρείς μόχθο και αγώνα και δυσκολία, είναι κάτι που δεν πρέπει να μπλέκεται. Τα πράγματα στο θέατρο δεν γίνονται αβρόχοις ποσί.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: επειδή δεν υπάρχει παιδεία καλλιτεχνική, δεν υπάρχει μεθοδολογία, δεν υπάρχουν χειροπιαστά εργαλεία αλλά όλα στηρίζονται στην έμπνευση, το ταλέντο και την εμπειρία, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει σημείο αναφοράς. Δεν έχουν κοινό σημείο αναφοράς ούτε οι ηθοποιοί, ούτε οι σκηνοθέτες.

Όταν λοιπόν, λείπουν αυτά τα εργαλεία από τη δουλειά, αρχίζει και χάνεται ο άξονας και δεν μπορούμε εύκολα να συνεννοηθούμε.

Λένε όμως ότι οι ηθοποιοί είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι και χρειάζονται μια πιο προσεκτική μεταχείριση…

Και οι πυγμάχοι πρέπει να είναι ευαίσθητοι γιατί ουέ και αλίμονο αν παίζεις πυγμαχία και θες να τον σκοτώσεις τον άλλον. Από εκεί και πέρα όμως, δεν μπορεί ένας πυγμάχος να πει «Αμάν έβγαλα αίμα!».Φαντάζεστε έναν γιατρό να έχει αιμοφοβία;

"Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι να εκτελεί οδηγίες του σκηνοθέτη, αυτή είναι η εντύπωση για τη δουλειά μας. Η δουλειά του σκηνοθέτη δεν είναι να λέει στον ηθοποιό πώς να παίξει, αυτή είναι η εντύπωση του σκηνοθέτη."

Εσείς έχετε υποφέρει σ’ αυτή τη δουλειά;

Αν ο καλλιτέχνης στην όποια δουλειά κάνει, δεν περάσει από την απελπισία, δεν έχει αξία τίποτα... Δεν μιλάω για κανέναν ψυχαναγκασμό ή τιμωρία. Η απελπισία όμως είναι κομμάτι της δουλειάς μας. Όταν πήγα στη Μόσχα, έφτιαξα βαλίτσες και πήγα δύο φορές στο αεροδρόμιο έτοιμος να τα παρατήσω όλα. Τελευταία στιγμή όμως είπα, «όχι, θα συνεχίσω». Υπάρχει μια πλάνη και έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά, λέγοντάς τους ότι είναι σπουδαία, ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα… Η ζωή όμως δεν είναι έτσι. Πολλές φορές το σημαντικό είναι η ήττα και όχι νίκη. Μόνο έτσι μαθαίνει ο άνθρωπος.

Επομένως, για να είναι κανείς ηθοποιός, τι χρειάζεται;

Χρειάζεται ένας συνδυασμός πραγμάτων: μια απίστευτη ισορροπία ευαισθησίας αλλά και σκληράδας ταυτόχρονα. Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων που ζυμώνεται μέσα στον καλλιτέχνη και ανάλογα με την περίσταση, χρησιμοποιείται το ένα ή το άλλο κομμάτι.

Το ταλέντο έχει να κάνει και με την ευφυΐα;

Σαφώς αλλά επιμένω ότι για μένα είναι θέμα παιδείας. Αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος. Όχι μόνο στο σχολείο αλλά και την παιδεία στον εκάστοτε επαγγελματικό χώρο.

Δεν σεβόμαστε τη δουλειά αυτή ως επάγγελμα. Γιατί; Γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε αποδεχθεί ότι αυτή η δουλειά δεν είναι αντικείμενο σπουδής. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι φιλοδοξία του ηθοποιού είναι να γίνει σκηνοθέτης, δηλαδή να έχει άλλους υπό την μπαγκέτα του. Λες και αυτό είναι η προαγωγή του… Καμία σχέση! Αυτό είναι μια μεγάλη παρεξήγηση.

Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι να εκτελεί οδηγίες του σκηνοθέτη, αυτή είναι η εντύπωση για τη δουλειά μας. Η δουλειά του σκηνοθέτη δεν είναι να λέει στον ηθοποιό πώς να παίξει, αυτή είναι η εντύπωση του σκηνοθέτη.

Και όλα αυτά συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχει κανονική εκπαίδευση, ούτε ηθοποιών ούτε σκηνοθετών, είναι όλα εμπειρικά.

Τώρα με τον «Σασμό» πολλές φορές με ρωτάνε «Καλά, πώς τα καταφέρνεις με τα κρητικά;» Όταν ο χειρουργός σου κάνει εγχείρηση στο γόνατο, τον ρωτάς πώς το κάνει; Δεν οφείλει να το ξέρει; Άρα δεν σέβεσαι τη δουλειά του ηθοποιού ως επάγγελμα.

Για τη συγκεκριμένη ερμηνεία σας όμως, μπορούμε να πούμε ότι ο κόσμος χαίρεται που βλέπει μια τόσο καλή ερμηνεία στην τηλεόραση….

Όχι, δεν λέτε στον γιατρό που σας έκανε καλά, «Τι ταλαντούχος που είσαι!», και δεν το λέτε γιατί ξέρετε ότι είναι επαγγελματίας και αποδέχεστε τη σοβαρότητα του επαγγέλματός του. Στον ηθοποιό δεν γίνεται αυτό, γιατί δεν τον θεωρούμε επαγγελματία.

Ακούω στις εκπομπές να λένε «Είναι νέος, ωραίος και ταλαντούχος». Μα γι’ αυτά τα πράγματα δεν χρειάζεται κόπος, είναι δοσμένα. Πώς μπορεί να είναι προσόν αυτά;

Δεν υπάρχει ούτε γνώση ούτε εκτίμηση για το επάγγελμα του ηθοποιού. Εγώ έφτασα 54 να κάνω τηλεόραση, δηλαδή πριν δεν ήμουν ταλαντούχος; Τώρα έγινα; Δεν υπάρχει κριτήριο εδώ. Αυτό που μετράει είναι ποιος σε ξέρει, τι κασέ παίρνεις… Πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη φύση της δουλειάς μας.

Εσείς είχατε τη τύχη να συνεργαστείτε με τον Λευτέρη Βογιατζή και σας θυμάμαι πριν πέντε χρόνια σε μια διημερίδα που είχε γίνει για εκείνον, να λέτε ότι «Στόχος του ήταν να μην είναι ηθοποιός» και ότι στις πρώτες παραστάσεις στο «Ύστατο Σήμερα» σας είχε κάνει εντύπωση «πόσο κακός ηθοποιός ήταν…».

Ποτέ δεν έπαιζε καλά! Ποτέ δεν είχε στόχο να παίξει καλά! Δεν τον ενδιέφερε! Εμάς μας ενδιαφέρει πολύ να παίξουμε καλά, να είμαστε καλοί στη σκηνή. Τον Λευτέρη καθόλου. Ήθελε μόνο να υπάρχει στη σκηνή, να βλέπει, να παρακολουθεί. Δεν πίεζε ποτέ τα πράγματα. Ήταν μια στάση πάνω στη δουλειά. Αυτό εννοώ «κακός ηθοποιός», δεν ήθελε να είναι ηθοποιός. Γιατί ο ηθοποιός είναι συνυφασμένος με το ότι με «βλέπουνε». Εκείνος το είχε αφαιρέσει αυτό από τον εαυτό του. Τον ενδιέφερε να αρέσει μ’ άλλο τρόπο, τον ενδιέφερε να υπάρχει και να λειτουργεί πάνω στη σκηνή. Πίστευε ότι αν κάτι λειτουργήσει, θα αρέσει κιόλας.

Στις παραστάσεις του, όμως, υπήρχε κάτι που σήμερα δεν βλέπουμε. Πολλές πολλές πρόβες, μήνες ολόκληρους… Είναι αυτός ένας λόγος που όλο και πιο σπάνια βλέπουμε παραστάσεις τέτοιου επιπέδου;

Είναι ένα θέμα αυτό σήμερα. Τότε ήταν μια εποχή που υπήρχαν κάποιες θεατρικές κυψέλες, σημεία αναφοράς. Μπορεί όμως αυτό που ζούμε σήμερα να είναι μια μετάβαση σε κάτι άλλο…. Κανείς δεν το ξέρει αυτό. Και η εφηβεία είναι γεμάτη σπυράκια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ωραίο το παιδί. Μπορεί τώρα να βγάζουμε μερικά σπυράκια μέχρι να καθαρίσει το πρόσωπο.

Από την άλλη μεριά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι περάσαμε και πολλές δύσκολες καταστάσεις τα τελευταία χρόνια στο θέατρο, τόσο με την πανδημία όσο και με τα σκάνδαλα. Όλα αυτά νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο έχουν κλυδωνίσει τη θεατρική οικογένεια.

Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που σπουδάζουν έξω και που χρειάζονται χρόνο για να ενσωματωθούν στον χώρο.

Παρόλα αυτά, εγώ έχω δει σπουδαίες στιγμές του θεάτρου τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα είναι η διάρκεια… Σήμερα δεν υπάρχουν χώροι όπως το Αμόρε, η Πειραματική Σκηνή ή το Εμπρός παλιότερα…

Μέρη που ήξερε ο θεατής ότι θα δει παραστάσεις από ένα επίπεδο και πάνω…

Ναι, εγώ θα το έλεγα παραστάσεις με μια ταυτότητα… Τώρα έχει χαθεί η ταυτότητα των πραγμάτων. Το πρόβλημα βέβαια στην Ελλάδα είναι ότι η ταυτότητα πολλές φορές συνδέεται με το πρόσωπο. Όταν τελείωσε ο Κουν δεν υπήρχε καμία συνέχεια. Δεν υπάρχει η μέριμνα να συνεχιστούν τα πράγματα. Στη ρώσικη σχολή για παράδειγμα, συνεχίζουν να δουλεύουν, ενώ ο Στανισλάφσκι έχει πεθάνει πάνω από έναν αιώνα. Δεν έσβησε με τον θάνατό του. Αυτό σημαίνει ότι γεννήθηκαν οι προϋποθέσεις, ώστε να υπάρχει μέλλον.

Ας μιλήσουμε λίγο και για την τηλεοπτική σας επιτυχία. Είστε 20 χρόνια ηθοποιός. Πώς αντιμετωπίζετε τώρα την ξαφνική δημοσιότητα που έχετε από μια σειρά που αγαπάει πολύ το κοινό;

Δεν μου συμβαίνει αυτό στα 25, ώστε να μην ξέρω πώς να το διαχειριστώ… Νομίζω ότι και λόγω της ηλικίας με προσεγγίζουν διαφορετικά, μου μιλάνε στον πληθυντικό, ίσως καταλαβαίνουν ότι έχω κάνει άλλα πράγματα πιο πριν και δεν περίμενα τον «Σασμό». Αισθάνομαι ότι υπάρχει μια εκτίμηση στο πρόσωπό μου.

"Δεν ήμουν όμως επιλεκτικός μόνο στην τηλεόραση και στο θέατρο δεν πήγαινα όπου να’ ναι. Ήθελα να είμαι σε συγκριμένα σχήματα. Δεν μπορεί να επιλέγεις με κριτήριο μόνο τα χρήματα. Φυσικά έχω πει «ναι» σε πράγματα που δεν μ’ ενθουσίαζαν, γιατί έπρεπε να δουλέψω, αλλά έχω πει περισσότερα «όχι»."

Σας είχαμε δει και στο «Δέκα» πριν πολλά χρόνια. Την αποφεύγατε την τηλεόραση ή δεν είχατε προτάσεις;

Την απέφευγα, ναι. Ήμουν πολύ σκληροπυρηνικός. Δεν μου άρεσε η δημοσιότητα, ήθελα να έχω και προσωπική ζωή, μεγάλωνα και το παιδί…

Δεν ήμουν όμως επιλεκτικός μόνο στην τηλεόραση και στο θέατρο δεν πήγαινα όπου να’ ναι. Ήθελα να είμαι σε συγκριμένα σχήματα. Δεν μπορεί να επιλέγεις με κριτήριο μόνο τα χρήματα. Φυσικά έχω πει «ναι» σε πράγματα που δεν μ’ ενθουσίαζαν, γιατί έπρεπε να δουλέψω, αλλά έχω πει περισσότερα «όχι».

Δεν είναι η δημοσιότητα η δουλειά μου και ήθελα να την αποφύγω. Ήξερα πάντα ότι, στο πλαίσιο της δημοσιότητας, θα μου ζητηθούν πράγματα που δεν αφορούν τη δουλειά μου και θα έπρεπε να κάνω εκπτώσεις.

Τι είδους εκπτώσεις;

Επειδή η τηλεόραση είναι ένα καθαρά εμπορικό κομμάτι, όλες οι διαδικασίες είναι πολύ γρήγορες, δεν γίνονται πολλά γυρίσματα, δεν υπάρχουν πρόβες και δεν ένιωθα τον εαυτό μου έτοιμο να μπει σε μια τέτοια διαδικασία. Εγώ είμαι λάτρης της πρόβας και τώρα χρησιμοποιώ πολύ χρόνο για να σκεφτώ τι θα κάνω την επόμενη μέρα στο γύρισμα. Ενώ βλέπω άλλους συναδέλφους που έρχονται για να γυρίσουν κατευθείαν. Δεν σημαίνει ότι εκείνοι κάνουν λάθος, απλά εγώ λειτουργώ διαφορετικά.

Από την άλλη μεριά, η προετοιμασία είναι δύσκολη όταν έχεις να κάνεις δέκα δουλειές. Αν κάνεις δέκα μαζί, δεν κάνεις καμία…

Μήπως είστε αυστηρός με τον εαυτό σας;

Δεν είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου… είμαι με τη διαδικασία. Εγώ ποτέ δεν έβλεπα σίριαλ.

Όταν παρακολουθείτε τώρα τον «Σασμό», δεν σας αρέσει;

Όταν την παρακολουθώ, τη βλέπω μ’ άλλο μάτι γιατί είμαι από μέσα. Όμως καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν να αρέσουν τα πάντα. Είναι σειρά, δεν είναι μια ταινία. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, είμαι και της μικρής φόρμας, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες φόρμες λόγω του πλατιασμού που έχουν. Μπορείς να παρατηρήσεις ωραίες σκηνές, καλούς ηθοποιούς… Προσωπικά όμως δεν είναι το φόρτε μου η τηλεόραση. Όταν έμαθα ότι η σειρά θα είναι καθημερινή, προσπάθησα να αποφύγω, όσο μπορούσα, τη σαπουνόπερα.

Δεν έχει ενδιαφέρον όταν σε μια σειρά μιλάνε όλοι το ίδιο, είναι όλοι βαθιά δυστυχισμένοι… Αυτό νομίζω είναι και το πρόβλημα στην Ελλάδα, ότι η δραματική σειρά είναι δραματική και η κωμική, κωμική. Λες και η ζωή είναι ή το ένα ή το άλλο. Η ζωή είναι ένα μωσαϊκό πραγμάτων, τα έχει όλα!

Παράλληλα με την επιτυχία της σειράς, συμμετέχετε με την ταινία «Ο Ράφτης» της Σόνια Λίζα Κέντερμαν, στην υποψηφιότητα για το βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας των Japan Academy Awards, τα «ιαπωνικά όσκαρ», όπως τα λένε. Το φανταζόσαστε ποτέ;

Όταν ξεκινάς να κάνεις μια δουλειά, δεν σκέφτεσαι τι θα σου τύχει και τι όχι… Νομίζω ότι ήταν μια ωραία ταινία, αισιόδοξη, ήταν μια νίκη της ζωής, όχι μια ήττα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας ελάττωμα;

Το πείσμα μου …

"Αυτό νομίζω είναι και το πρόβλημα στην Ελλάδα, ότι η δραματική σειρά είναι δραματική και η κωμική, κωμική. Λες και η ζωή είναι ή το ένα ή το άλλο. Η ζωή είναι ένα μωσαϊκό πραγμάτων, τα έχει όλα!"

Είναι ελάττωμα το πείσμα;

Είναι και ελάττωμα, γιατί καμιά φορά είμαι τόσο πεισματάρης που δεν βλέπω άλλα πράγματα, και εγωισμός βέβαια υπάρχει μέσα σ’ αυτό. Νομίζω ότι έχω τα ελαττώματα της δουλειάς. Επίσης, πολλές φορές βάζω τη δουλειά πάνω από τη ζωή. Φεύγουν άνθρωποι και στιγμές από δίπλα μου γιατί δεν περισσεύει χρόνος. Δίνομαι απόλυτα σ’ αυτό που κάνω και μερικές φορές χάνω την ισορροπία.

Αν είχατε απέναντί σας τον μικρό εαυτό σας, εκείνο το αγόρι που άφησε τη Νομική και πήγε στη Μόσχα. Τι θα του λέγατε;

Ωραία ερώτηση! Θα του έκανα την ίδια ερώτηση που μου έκανε και ο πατέρας μου τότε: «Είσαι σίγουρος ότι αξίζει τον κόπο;» «Μπορείς να το σηκώσεις;» Το λέω από βίωμα αυτό, γιατί από τα 30 μέχρι τα 40, κάθε χρόνο έλεγα πως θα αλλάξω δουλειά. Μέχρι που στα 40 δεν ήξερα τι άλλο να κάνω και το πήρα απόφαση. Και όχι γιατί κάποιος με βασάνιζε αλλά οι απαιτήσεις της υποκριτικής ήταν δυσβάστακτες. Θα σας πω μια φράση του Πήτερ Μπρουκ που μου αρέσει πολύ: «Δεν είμαστε Θεοί αλλά αυτό που κάνουμε το υπονοεί». Όπως και να έχει, πας να φτιάξεις μια ζωή, αυτή είναι η δουλειά σου.

Στον γιο σας, τον Φοίβο τι είπατε όταν σας είπε ότι θα ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία;

Του είπα: «Αρκεί να πιστεύεις ότι είσαι φτιαγμένος γι’ αυτό».

Θα συνεργαστείτε;

Μακάρι να ήξερα, αν με πάρει… Μέχρι στιγμής το αποφεύγει και νομίζω ότι είναι και λογικό, όταν είσαι νέος, δεν θες να συνδέεσαι με το όνομά των γονιών σου. Αλλά επειδή έχει μεγαλώσει στο θέατρο ο Φοίβος, ξέρει τους καλύτερους ηθοποιούς στην Ελλάδα. Οπότε σ’ όποιον και να ζητήσει να παίξει σε ταινία του, δύσκολα θα του το αρνηθεί.

Μου μιλήσατε για τη μεγάλη αφοσίωση που έχετε στη δουλειά σας. Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι μη καλλιτεχνικό που σας χαλαρώνει; Κάποιο χόμπι;

Ναι, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο και μένω στη φύση για καιρό. Κάνω αποτοξίνωση, κλείνω και το κινητό.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω μια πιο προσωπική ερώτηση, εμπνευσμένη από τον «Σασμό». Ο Αντώνης Φραγκιαδάκης είναι βαθιά αφοσιωμένος για πολλά χρόνια στη γυναίκα που αγαπάει και ας μην την έχει. Θα μπορούσατε ποτέ να κάνετε κάτι ανάλογο;

Κοίταξε να δεις, ο Φραγκιαδάκης έχει παντρευτεί. Είναι παντρεμένος με τη δουλειά του! Σ’ αυτό ταιριάζουμε.

Η δουλειά του δεν είναι η αστυνομία, είναι μια στάση που έχει πάνω στον άνθρωπο, είναι περισσότερο φιλοσοφικό. Περισσότερο τον ενδιαφέρει η διαδικασία του να προλάβει το κακό παρά τι θα κάνει όταν γίνει. Θέλει να αλλάξει μια κοινωνία και όχι να τιμωρήσει ένα έγκλημα, είναι πιο υπαρξιακό το ζήτημα. Νομίζω λοιπόν, ότι ο χαρακτήρας του υπάρχει παντού, και στους φίλους του και στον ερωτά του. Έχει μια ιδεολογία που ξεπερνά και τον ίδιο και καθορίζει όλη του τη ζωή.

"Αν μου έλεγες ότι πεθαίνω σήμερα… θα ήμουν εντάξει, γιατί είμαι χορτασμένος από αυτά που έχω κάνει."

Έχετε ζήσει πολλές υπέροχες συνεργασίες και ρόλους στην καριέρα σας. Παρόλα αυτά, υπάρχει κάποιος ρόλος ή συνεργασία που ονειρεύεστε;

Αν μου έλεγες ότι πεθαίνω σήμερα… θα ήμουν εντάξει, γιατί είμαι χορτασμένος από αυτά που έχω κάνει. Ρόλους δεν ονειρεύομαι ποτέ γιατί το θέμα είμαι με ποιους θα συνεργαστείς και κάτω από ποιες συνθήκες. Δεν έχει νόημα να παίξεις τον Άμλετ σε μια παράσταση που δεν θα θυμάται κανείς, ενώ μπορείς να έχεις τον μικρότερο ρόλο σε μια παράσταση και να σε θυμάται το κοινό χρόνια.

Ονειρεύομαι μεγάλες παραστάσεις και αυτές είναι σπάνιες. Εγώ, ευτυχώς, έχω ζήσει τρεις, δεν θα σας τις αναφέρω. Αλλά το τρεις, το θεωρώ πάρα πολύ… Γιατί μιλάω για μεγάλες παραστάσεις, όχι για καλές παραστάσεις.

Τι είναι λοιπόν για εσάς μια «μεγάλη παράσταση»;

Είναι κάτι που θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τη δουλειά σου και τη ζωή σου.

Αυτό το καταλαβαίνατε όταν το βιώνατε ή το συνειδητοποιήσατε αργότερα, κοιτώντας πίσω στο παρελθόν;

Το καταλαβαίνεις… Το νιώθεις, ξέρεις ότι αυτό δεν είναι όπως τα υπόλοιπα που έχεις κάνει. Είναι μια παράσταση που νιώθεις ότι έχεις μεγαλώσει μέσα εκεί, όπως ο στίχος του Ελύτη: «Είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σέ λίγην ὥρα»..

Ο Δημήτρης Ήμελλος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, διασκευή του Θανάση Τριαρίδη κι ένα καστ 18 εξαιρετικών ηθοποιών και μουσικών στο Θέατρο Πορεία.

Δευτέρα έως Πέμπτη τον παρακολουθούμε στη σειρά του Alpha «Σασμός».

Κάθε Πέμπτη τον παρακολουθούμε στη σειρά του Mega  «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό», 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Στη σκηνή του Faust κυριαρχεί το βαθύ κόκκινο, ένα πανί γεμάτο αίματα, ένα κόκκινο νήμα και μια γυναίκα με κατακόκκινα νύχια που δεν σταματά να πλέκει – το εικαστικό κομμάτι υπογράφει η ομάδα.

Ένα ζευγάρι, σ’ ένα απροσδιόριστο τοπίο, κάτι περιμένει. Ένα κινητό παλιάς τεχνολογίας χτυπά ανά διαστήματα και δίνει πληροφορίες από τον έξω κόσμο, πληροφορίες γι’ αυτό που περιμένουν αλλά τόσο πολύ καθυστερεί.

Οι τσακισμένοι άνθρωποι, σ’ έναν κόσμο που όλοι ξέρουν τι γίνεται και κανείς δεν μιλάει. Μια θρησκόληπτη σύζυγος, ένα ακόμη νοικοκυριό που γέμισε μ’ όλα όσα του πετούσαν από την τηλεόραση. Ένα παιδί που κρεμάστηκε στο διπλανό διαμέρισμα, αφήνοντας ένα σημείωμα μίσους. Ένα περιβάλλον, περικυκλωμένο από τον θάνατο, μια γειτόνισσα που πέθανε στο διαμέρισμά της, χωρίς κάποιος να την πάρει χαμπάρι, ένας γαμπρός που έσφαξε την πεθερά του, ένα ζευγάρι που απανθρακώθηκε στο αμάξι.

Μπορεί ο θάνατος να είναι παντού αλλά η ζωή συνεχίζεται, όχι σαν ανάγκη αλλά σαν ψυχαναγκασμός, σαν το πλεκτό που πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Σαν το φόνο του παιδιού που πρέπει να βγει από τη μέση.

Το τελευταίο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ», με τον υπότιτλο «δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του», ευτύχησε στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη, που ανέβασε μια από τις καλύτερες δουλειές των bijoux de kant, θυμίζοντάς -τολμώ να πω- ανεβάσματα του Λευτέρη Βογιατζή. Το έργο εξάλλου έχει πολλές κοινές προσλαμβάνουσες και με τον «Τόκο», που είχαμε παρακολουθήσει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και Δημήτρης Παγώνης επιτυγχάνουν μέσω της σκηνοθετικής μπαγκέτας, μια παράσταση τόσο άρτια τεχνικά και καλοδουλεμένη που μοιάζει με άρτια εκτελεσμένη σονάτα.

Ό,τι και να γράψει κανείς για την Μαρία Παρασύρη θα είναι λίγο. Για μένα, έχουμε την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς. Η ηθοποιός δημιούργησε μια περσόνα τόσο άμεση και αληθινή, τόσο οικεία και σπαρακτικά αληθινή, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θυμόμαστε για καιρό.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης με τις σκηνές μεταξύ τους να εξελίσσονται σ’ ένα συναρπαστικό πινκ-πονκ. Το σώμα του ηθοποιού αντικατοπτρίζει μοναδικά όλη την εσωτερική πάλη του ήρωα.

Σε ρόλο κλειδί, ο ηθοποιός και χορογράφος Δημήτρης Παγώνης καταφέρνει να εμπλουτίσει τον κόσμο της παράστασης μ’ ένα υπόκωφο μεταφυσικό παρόν, που φλερτάρει με το ασφυκτικό παρελθόν μιας παιδικότητας που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

Μια από τις ευτυχείς θεατρικές στιγμές της σεζόν, μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να βρίσκεται στην ατζέντα κάθε θεατρόφιλου.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Την παρακολουθώ και τη θαυμάζω πολλά χρονιά τη Σύρμω Κεκέ… ηθοποιός με απίστευτη δυναμική στη σκηνή που όμως πηγάζει αβίαστα από μια σπαρακτική ενσυναίσθηση. Το σπάνιο όνομά της, είναι θρακιώτικο από τη μητέρα του μπαμπά της: «Είναι παγανιστικό όνομα, έδωσαν μάχη οι δικοί μου με τον παπά για να δεχθεί να με βαπτίσει» , θα μου πει χαρακτηριστικά.

Αυτή την περίοδο ετοιμάζεται να ερμηνεύσει τη σύζυγο του Λεονάρντο στο αριστούργημα του Λόρκα «Ματωμένος Γάμος», που σκηνοθετεί η ταλαντούχα Μαρία Μαγκανάρη, αδελφική της φίλη από τα χρόνια της σχολής, όπως θα μου πει.

Το ραντεβού μας είναι λίγες ώρες πριν την πρόβα της παράστασης, στο Εθνικό Θέατρο. Εκεί, στις θέσεις των θεατών, με την απαραίτητη απόσταση μεταξύ μας, η ηχογράφηση του κινητού θα καταγράψει μια ειλικρινή κουβέντα για όλα όσα την αφορούν. 

Από τα έργα του Λόρκα, ο «Ματωμένος Γάμος» είναι αυτό που ανεβαίνει πιο συχνά. Τι να περιμένουμε από τη δική σας παράσταση; Πώς προσέγγισε η Μαρία Μαγκανάρη το έργο;

Η Μαρία μελετώντας το έργο, είχε από την αρχή την αίσθηση, η οποία και επαληθεύτηκε πιστεύω τελικα, η ιστορία στο έργο αυτό είναι ένας διαρκής κύκλος. Όπως έχουν τον κύκλο τους η ζωή και ο θάνατος. Είναι ένας μύθος που ξεκινάει και θα μπορούσε να παίζεται αιωνίως και να μην τελειώνει στην τελευταία σκηνή αλλά να συνεχίζει και πάλι από την αρχή. Νιώθω για αυτά τα πρόσωπα, ότι ενώ το ένστικτό τους τα προειδοποιεί ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, εκείνα πρέπει να το ζήσουν ξανά και ξανά.

Το έργο και η δική σας προσέγγιση αφορά και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τόσες γυναίκες να σκηνοθετούν στο Εθνικό Θέατρο, γεγονός ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Νομίζεις ότι σε συνδυασμό και με τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλάζει κάτι;

Βέβαια και είναι ελπιδοφόρο! Όπως και όλα αυτά που έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο με το Metoo. Είναι τόσο σημαντικό για παράδειγμα το γεγονός ότι μια γυναίκα βγαίνει και καταγγέλει  το βιασμό της αναζητώντας δικαιοσύνη και κυρίως γνωρίζοντας η ίδια, μέσα της ότι δεν σχετίζεται η βία που της ασκήθηκε για παράδειγμα:με το τι φορούσε ή με το αν θα έπρεπε να είναι έξω τέτοια ώρα. Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν ήμουν άνδρας αυτή την εποχή, θα ένιωθα ότι πρέπει να απολογηθώ για κάτι, ακόμη και αν δεν έχω κάνει τίποτα κακό. Τους χτυπάμε αυτή τη στιγμή τους άνδρες, κάποιες φορές νιώθω ότι είναι σαν να τους κατηγορούμε ανεξαιρέτως. Συχνά όμως όταν αλλάζουν τα πράγματα χάνουν την ισορροπία τους, φτάνουν σε μια υπερβολή μέχρι να επανέλθουν και να βρουν ένα κέντρο.Ας  μην ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε μόνο για αδικίες στον εργασιακό χώρο αλλά και για μία ατελείωτη γραμμή κακοποιήσεων βιασμών, φόνων…

Πίστευες ότι κάποια μέρα θα φτάναμε στο σημείο κάποιοι άνθρωποι να μπουν φυλακή και τώρα να δικάζονται;

Δεν το έχω σκεφτεί να σου πω την αλήθεια. Έχουν γίνει διάφορες συζητήσεις, κάποιοι λένε ότι όλο αυτό ξέσπασε γιατί εκείνη την περίοδο δεν δουλεύαμε, οπότε δεν θα κατέβαιναν παραστάσεις. Για όποιο λόγο όμως και αν έγινε, αυτό που θέλω να πω είναι ότι θαυμάζω πάρα πολύ τον κλάδο μου και αυτό γιατί είμαι σίγουρη ότι τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν σε πολλούς άλλους κλάδους αλλά εμείς είμαστε συνηθισμένοι στην ανασφάλεια, την ανεργία και έχουμε μάθει να είμαστε εκτεθειμένοι. Δεν ντρεπόμαστε για τα πράγματα που μας συμβαίνουν. Έχουμε μάθει να μιλάμε!

"Έχουν γίνει διάφορες συζητήσεις, κάποιοι λένε ότι όλο αυτό ξέσπασε γιατί εκείνη την περίοδο δεν δουλεύαμε, οπότε δεν θα κατέβαιναν παραστάσεις. Για όποιο λόγο όμως και αν έγινε, αυτό που θέλω να πω είναι ότι θαυμάζω πάρα πολύ τον κλάδο μου και αυτό γιατί είμαι σίγουρη ότι τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν σε πολλούς άλλους κλάδους αλλά εμείς είμαστε συνηθισμένοι στην ανασφάλεια, την ανεργία και έχουμε μάθει να είμαστε εκτεθειμένοι. Δεν ντρεπόμαστε για τα πράγματα που μας συμβαίνουν. Έχουμε μάθει να μιλάμε!"

Μου ανέφερες τη λέξη «έκθεση». Τι σχέση έχεις μαζί της; Έχω την αίσθηση ότι θες να μιλάς μόνο μέσα από τη δουλειά σου. Για παράδειγμα, σπάνια δίνεις συνεντεύξεις, δεν είσαι ενεργή στα social media...

Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που δίνω μια συνέντευξη, έχω μεγάλο άγχος. Σκέφτομαι, τι έγινε και αν δώσω εγώ μια συνέντευξη; Έχω το άγχος της χρησιμότητας. Έχω πάντα την αγωνία, αν με ρωτήσουν κάτι εκτός της δουλειάς, η απάντηση που θα δώσω να φανεί σε κάποιον χρήσιμη, ακόμη και στον έναν άνθρωπο που θα το διαβάσει. Να υπάρχει λόγος που μίλησα. Έτσι το βλέπω εγώ, μπορεί να είναι παραπάνω ναρκισσιστικό αυτό που λέω.

Νιώθεις ότι ίσως δεν έχεις «πουλήσει» τόσο καλά τον εαυτό σου στον χώρο;

Νομίζω ότι δεν έχω ταλέντο σ’ αυτό. Είμαι φύση ντροπαλή γι' αυτό μάλλον επέλεξα να κάνω και αυτή τη δουλειά. Μου πήρε πολλά χρόνια να παραδεχθώ ότι έχω φιλοδοξίες. Για μένα, η φιλοδοξία ήταν κάτι «δαιμονοποιημένο». Προσπαθούσα πάντα να κάνω τα βήματα στη δουλειά μου με βάση την προσωπική μου ηθική. Το σημαντικό είναι να μην έχεις απωθημένα. Μετά από δουλειά με τον εαυτό μου, αποφάσισα όταν κάτι με αφορά επαγγελματικά, να πηγαίνω προς τα εκεί πιο συνειδητά και όταν κάτι με ενοχλεί, να μιλάω. Πολύ βασικά πράγματα που πρέπει να κάνουμε όλοι.

Αυτό το αποτέλεσμα ήρθε με την εμπειρία ή μέσα από διαδικασία ψυχοθεραπείας;

Ήρθε με ψυχοθεραπεία. Πριν μερικά χρόνια, πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο στην προσωπική μου ζωή και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, την οποία και συνεχίζω. Είναι το πιο χρήσιμο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Νομίζω ότι ο βασικός πυρήνας μου δεν έχει αλλάξει, γιατί το «πώς» θέλω να υπάρχω στη δουλειά, σχετίζεται με το «με ποιους» θέλω να υπάρχω και πώς θέλω να μου συμπεριφέρονται και να τους συμπεριφέρομαι.

"Πριν μερικά χρόνια, πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο στην προσωπική μου ζωή και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, την οποία και συνεχίζω. Είναι το πιο χρήσιμο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. "

Επομένως, ονειρεύεσαι συνεργασίες και όχι ρόλους;

Ναι! Πλέον πολύ πιο συνειδητά καταλαβαίνω ότι θέλω να έχω κάτι να πω μέσα από τη δουλειά μου. Προσπαθώ να μην έχω απλά τη συμπεριφορά του ταμένου καλλιτέχνη που εξυπηρετεί το όραμα κάποιου άλλου. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είμαι σ’ αυτή τη δουλειά για να υπηρετήσω μόνο το όραμα κάθε καλλιτέχνη. Προσπαθώ και εγώ να πω κάτι μέσα από αυτή τη διαδικασία.

Σκέφτηκες ποτέ να αναλάβεις εξ’ ολοκλήρου το όραμα μιας παράστασης, σκηνοθετώντας την; Έχεις υπάρξει βοηθός σκηνοθέτη.

Δεν είμαι καθόλου οργανωτική και μου αρέσει πολύ να παίζω. Με τη Μαρία Μαγκανάρη είμαστε συμμαθήτριες από τη σχολή, κολλητές φίλες πάνω από εικοσιπέντε χρόνια και κουμπάρες, επομένως έχουμε έναν μοναδικό τρόπο να επικοινωνούμε και καλλιτεχνικά. Η Μαρία είναι και πολύ ανοιχτή στο τι έχω να της προτείνω, ζητά τη γνώμη μου, έχουμε μια βαθιά συνεργασία. Αυτό αποζητώ στο θέατρο. Ευτυχώς μέσα στα χρόνια έχω συναντήσει υπέροχους ανθρώπους.

"Με τη Μαρία Μαγκανάρη είμαστε συμμαθήτριες από τη σχολή, κολλητές φίλες πάνω από εικοσιπέντε χρόνια και κουμπάρες, επομένως έχουμε έναν μοναδικό τρόπο να επικοινωνούμε και καλλιτεχνικά. Η Μαρία είναι και πολύ ανοιχτή στο τι έχω να της προτείνω, ζητά τη γνώμη μου, έχουμε μια βαθιά συνεργασία. Αυτό αποζητώ στο θέατρο."

Αν κάποια συνεργασία δεν έχει την εξέλιξη που περίμενες, τι κάνεις; Αποχωρείς από τη δουλειά;

Δεν είναι πάντα το ίδιο. Έχω φύγει από δουλειά που ο σκηνοθέτης είχε απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντί μου. Υπάρχει όμως και περίπτωση, που έχω δυσκολευτεί πάρα πολύ αλλά έχω μείνει για να μην κρεμάσω την παράσταση και τους συναδέλφους. Μπορεί βέβαια και κάποιος συνάδελφος να δημιουργεί προβλήματα στην παράσταση. Όλα είναι σχετικά, μπορεί εγώ να αντέχω κάτι που κάποιος άλλος δεν μπορεί. Επιπλέον, είναι και θέμα βιοπορισμού, κάποιες φορές αναγκάζεσαι να μείνεις για οικονομικούς λόγους. Καλό είναι όμως, όσο μεγαλώνουμε και έχουμε λίγη περισσότερη δύναμη, να στηρίζουμε και τους συναδέλφους και τον οποιονδήποτε συνεργάτη όταν αδικείται, ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστούμε, χωρίς να φοβόμαστε ότι μπορεί να μείνουμε στην απέξω. Τώρα είναι η ώρα ν’ αλλάξουν τα πράγματα! Είναι συμπεριφορές που τις είχαμε ως κανονικές αλλά δεν είναι!

 Και όχι μόνο τις είχατε ως κανονικές, υπήρχε και η άποψη ότι αν δεν υποφέρει ο ηθοποιός στην πρόβα, δεν θα είναι καλός στην παράσταση....

"Όταν ξεκινάω να δουλεύω κάτι, πρώτα απ’ όλα είναι η μελέτη και το ένστικτο."

Τις τελείες τις ενώνεις καλύτερα όταν είσαι καλά στην προσωπική σου ζωή, όταν περνάς δύσκολα ή με τα χρόνια και την εμπειρία δεν σε επηρεάζει τίποτα;

Έχω καταφέρει να είμαι πιο ψύχραιμη με τη δουλειά και να μην τη συνδέω με την προσωπική μου ζωή. Η αλήθεια όμως είναι ότι, δεν μπορώ να μην επηρεάζομαι. Μπορώ να σου πω ότι καθετί που μου έχει συμβεί επίπονο, με έκανε τελικά περισσότερο επικοινωνιακή. Με βοήθησε να δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση και ως προς τον εαυτό μου αλλά και στον τρόπο που συμπεριφέρονται οι άλλοι. Αυτό ξεκλειδώνει και πράγματα στη δουλειά μου γιατί με τους ανθρώπους ασχολούμαστε.

Τι δεν συγχωρείς εύκολα στον εαυτό σου;

Λυπάμαι πολύ για ευκαιρίες που χάθηκαν...Θα ήθελα όταν είχα κάποιους ανθρώπους κοντά μου, που πλέον είτε λόγω συνθηκών είτε επειδή δεν υπάρχουν πια στη ζωή, δεν τους έχω… θα ήθελα σε κάποια αιτήματά τους να έχω ανταποκριθεί καλύτερα. Αυτό το κουβαλάω σαν ενοχή....

"Λυπάμαι πολύ για ευκαιρίες που χάθηκαν...Θα ήθελα όταν είχα κάποιους ανθρώπους κοντά μου, που πλέον είτε λόγω συνθηκών είτε επειδή δεν υπάρχουν πια στη ζωή, δεν τους έχω… θα ήθελα σε κάποια αιτήματά τους να έχω ανταποκριθεί καλύτερα. Αυτό το κουβαλάω σαν ενοχή...."

Είσαι γενικά ενοχική;

Πολύ αλλά έχω βρει αυτή τη φοβερή λέξη που λέγεται «αποδοχή» και προσπαθώ να αποδέχομαι και το πώς είμαι αλλά και τους άλλους.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αρκετές καλές τηλεοπτικές σειρές με σημαντικούς ηθοποιούς. Πώς και δεν συμμετέχεις σε κάποια από αυτές;

Δεν μου έγινε πρόταση! Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που κάνουν τα κάστινκ και ασχολούνται με την τηλεόραση, δεν μαζεύουν το υλικό τους παρακολουθώντας παραστάσεις. Λίγοι είναι αυτοί που το κάνουν. Για να είμαι ειλικρινής, κάποτε δεν έκανα τηλεόραση από άποψη. Τώρα όμως που υπάρχουν​ τόσες καλές σειρές, ευχαρίστως θα συμμετείχα αν ένιωθα ότι κάτι είναι αξιοπρεπές.

Πρόσφατα, συμμετείχα σε μια παραγωγή της Cosmote TV, με τίτλο «Η Γενιά του’30», για τους Έλληνες λογοτέχνες σε σκηνοθεσία του Γιώργου Γκικαπέππα.

Ήσουν από τα παιδιά που έλεγαν πάντα ότι θα γίνουν ηθοποιοί;

Όχι, προέρχομαι από ένα τελείως λαϊκό περιβάλλον, η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με την Τέχνη, μόνο κάτι γλέντια κάναμε στο σπίτι. Η μητέρα μου ήταν μοδίστρα και ο πατέρας μου μαρμαράς. Επομένως δεν υπήρχαν ιδιαίτερα ερεθίσματα. Για κάποιον περίεργο λόγο όμως, από πολύ μικρή θαύμαζα οποιονδήποτε ασχολούταν με την Τέχνη. Αν μου έλεγε κάποιος ότι είναι ζωγράφος ή ότι παίζει μουσική, ενθουσιαζόμουν, θαύμαζα πάρα πολύ τους ανθρώπους που ασχολούνταν με τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Κάποια πετριά είχα!

Η Τέχνη γενικότερα ήταν κάτι που σε απασχολούσε. Το θέατρο ειδικότερα πώς ήρθε στη ζωή σου;

Λίγο τυχαία...Μια φίλη μου στο Λύκειο, μού είπε ότι πίστευε πως έπρεπε να γίνω ηθοποιός. Εγώ, ούτε καν τολμούσα να το ονειρευτώ αυτό. Πήγα σε μια ερασιτεχνική ομάδα και μετά έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Άργησα πολύ όμως να παραδεχθώ ότι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Πολύ μεγαλύτερη συνειδητοποίησα ότι μόνο αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, μόνο αυτό με απασχολούσε.

"Πήγα σε μια ερασιτεχνική ομάδα και μετά έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Άργησα πολύ όμως να παραδεχθώ ότι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Πολύ μεγαλύτερη συνειδητοποίησα ότι μόνο αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, μόνο αυτό με απασχολούσε."

Υπάρχει κάποιος προσωπικός μύθος που είχες γι’ αυτό το επάγγελμα και καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα;

Έχει να κάνει περισσότερο με τη σκέψη ότι μπορεί κάποιος να σε πάρει από το χέρι και να σε οδηγήσει ως μέντορας και να σου αποκαλύψει κάτι για τον εαυτό σου που δεν το ξέρεις. Κατάλαβα, όμως, ότι τελικά σου δίνονται μόνο κάποια ερεθίσματα και όλα τα υπόλοιπα είναι δική σου δουλειά.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;

Ναι, ήταν να κάνουμε με τη Μαρία (Μαγκανάρη) τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου αλλά αποφασίσαμε λόγω κορονοϊού να το πάμε την επόμενη σεζόν και το καλοκαίρι θα είμαι στη «Μήδεια» του Μποστ που θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Καλαβριανός στην Επίδαυρο.

Ματωμένος Γάμος 

Κτίριο Τσίλλερ | Σκηνή Νίκος Κούρκουλος

Από τις 19.2.2022

Μέσα στην πανδημία και τα ακραία καιρικά φαινόμενα ο  θεατρικός σφυγμός της πόλης μπορεί να μην είναι ζωηρός, όπως άλλες σεζόν, αλλά αντέχει και φαίνεται πως ό,τι και να γίνει οι άνθρωποι του θεάτρου, συντελεστές και ηθοποιοί θα επιμένουν και θα ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Πώς αλλιώς; 

Οι πρεμιέρες του Φεβρουαρίου δείχνουν ότι  το θεατρικό μενού έχει τα πάντα: από πρωτότυπα θεατρικά έργα μέχρι κλασικά αριστουργήματα και θέατρο ντοκιμαντέρ.

Κλείστε τις θέσεις σας και απολαύστε  υπεύθυνα με το πιστοποιητικό και την μάσκα σας.

«Ματωμένος Γάμος»

Η Μαρία Μαγκανάρη σκηνοθετεί το αριστούργημα του Λόρκα. Το έργο είναι ιδιαίτερα αγαπητό στη χώρα μας. Γραμμένο το 1932, σε μία περίοδο πολιτικής καμπής της Ισπανίας, ο Ματωμένος Γάμος έγινε ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής και επηρέασε όσο λίγα έργα τη γραφή του σύγχρονου θεάτρου. Το έργο σύστησε στο ελληνικό κοινό ο Κάρολος Κουν το 1947, σε μια εμβληματική παράσταση, ενώ στο Εθνικό Θέατρο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1981, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού. Στη σκηνή Νίκος Κούρκουλος θα απολαύσουμε έναν ξεχωριστό θίασο: Σύρμω Κεκέ, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Νόνη Ιωανίδου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Μαρία Σκουλά, Βαγγέλη Αμπατζή κ.α

Πρεμιέρα 11 Φεβρουαρίου, στο Εθνικό Θέατρο

«Πονηρό Πνεύμα»

Ο Γιάννης Χουβαρδάς επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο με το έργο του Νόελ Κάουαρντ που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο. Γράφτηκε το 1941 και έκανε πρεμιέρα στο Ουέστ Εντ, σημειώνοντας ρεκόρ παραστάσεων. Αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες του συγγραφέα σε Αγγλία και Αμερική και γνώρισε αρκετές προσαρμογές ως μιούζικαλ, κινηματογραφική ταινία (1945 και 2020), ραδιοφωνική παράσταση, τηλεταινία. Στη σκηνή θα δούμε ένα θίασο αξιώσεων: την Αμαλία Μουτούση, την Άννα Μάσχα, την Κωνσταντίνα Τάκαλου, τον Αργύρη Ξάφη, τον Θανάση Δήμου, την Κατερίνα Λέχου και την Ειρήνη Λαφαζάνη.

Πρεμιέρα 18 Φεβρουαρίου, στο Εθνικό Θέατρο

«Αντιγόνη»  

Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας η «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα. Μετά το επιτυχημένο «Ρίτερ, Ντένε, Φος», η σκηνοθέτις προσεγγίζει ένα από τα ωραιότερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ για την εξουσία. Στην σκηνή μαζί με τη σκηνοθέτη θα δούμε και έναν εξαιρετικό θίασο: Χρήστος Στέργιογλου, Γιάννης Τσορτέκης, Κίττυ Παϊταζόγλου, Αντριάνα Ανδρέοβιτς,Δημήτρης Μαμιός, Δημήτρης Μαργαρίτης και  Ηλέκτρα Μπαρούτα.

Πρεμιέρα 18 Φεβρουαρίου, Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο

«ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ – Σαν άστρο»  

Μια θεατρική παράσταση με ζωντανά ρεμπέτικα τραγούδια αλλά και χορό-ακροβασία, που ξετυλίγει το νήμα της σύντομης και πολυτάραχης ζωής της ακροβάτισσας που έγινε μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια: της Μαρίκας Νίνου αλλά και ίδιας της εποχής της, κατά τη διάρκεια της οποίας πρόλαβε να αναπτυχθεί , να εδραιωθεί αλλά και να ξεκινήσει να παρακμάζει το αυθεντικό ρεμπέτικο τραγούδι. Σε  κείμενα και σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη με τους: Ευγενία Αποστόλου, Βερόνικα Δαβάκη, Δημήτρης Μαγγίνας, Γιάννο Περλέγκα και Μάνο Στεφανάκη.

 Πρεμιέρα 11 Φεβρουαρίου, Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου

«ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ»  

Το θεατρικό αριστούργημα του Πήτερ Σάφερ το οποίο μάγεψε κοινό και κριτικούς όταν έκανε πρεμιέρα το 1979 στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και έγινε η ταινία των 8 όσκαρ το 1984, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και κεντρικούς πρωταγωνιστές τον Νίκο Ψαρρά, τον Γιάννη Νιάρρο και τη Μαίρη Μηνά.

Πρεμιέρα 2 Φεβρουαρίου στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου

«Η Αυλή των θαυμάτων»  

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ιάκωβου Καμπανέλη ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης και ο διεθνώς καταξιωμένος σολίστ και συνθέτης Στέφανος Κορκολής υπογράφουν μια ιδιαίτερη εκδοχή του πιο εμβληματικού έργου του νεοελληνικού θεάτρου, της Αυλής των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε μορφή μιούζικαλ μ’ έναν all star θίασο ηθοποιών: Γιώργος Γάλλος, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Κατερίνα Παπουτσάκη, Ρούλα Πατεράκη, Φιλαρέτη Κομνηνού, Μάνος Βακούσης, Κόρα Καρβούνη, Δημήτρης Πιατάς κ.α

Πρεμιέρα 11 Φεβρουαρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

«Mody Dick»  

Η λογοτεχνία, η μουσική, το θέατρο ο χορός και η πιο σύγχρονη τεχνολογία των «Ολογραμμάτων» κάνουν εφικτή τη σκηνική αναπαράσταση του πέμπτου, πιο πολυδιαβασμένου βιβλίου στην ιστορία της Ανθρωπότητας: o Moby Dick - το μιούζικαλ, του Δημήτρη Παπαδημητρίου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ επιστρέφει για να μας συναρπάσει. Το Onassis Culture μεταμόρφωσε το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σ’ ένα μοναδικό μουσικό υπερθέαμα. Στη σκηνή θα δούμε τους: Μπάμπη Βελισσάριο, Αιμιλιανό Σταματάκη, Θοδωρή Βουτσικάκη, Ivan Svitalio, Νίκο Σπανάτη και ακόμη 25 ηθοποιούς και τραγουδιστές. 

Πρεμιέρα 9 Φεβρουαρίου,στο Christmas Theater

«Αινιγματικές Παραλλαγές» 

Ο Γιάννης Μπέζος και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης πρωταγωνιστούν στο έργο του Eric- Emmanuel Schmitt.

Μια συνέντευξη που οδηγεί σε ένα σκληρό παιχνίδι της αλήθειας και παράλληλα φανερώνει έναν τρυφερό και ευαίσθητο κόσμο.

Ο Σωτήρης Τσαφούλιας συναντάει σκηνοθετικά τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και μαζί έρχονται αντιμέτωποι μέσα από το έργο, με τον διχασμό, την απομόνωση, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα αιώνια μυστήρια του έρωτα.

Πρεμιέρα 4 Φεβρουαρίου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

«Ο Όσκαρ και η κυρία Ροζ» 

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις σκηνοθετεί την αριστουργηματική νουβέλα του Éric-Emmanuel Schmitt. Στον ρόλο του Όσκαρ ο Θανάσης Τσαλταμπάσης. Κυρία Ροζ η Μαρίνα Καλογήρου. Σπαρακτική, αστεία, τρυφερή, η μοναδική ιστορία του μικρού Όσκαρ, που αψηφά τον θάνατο με το χιούμορ και τη φαντασία.

Πρεμιέρα 19 Φεβρουαρίου, στο Αμφι-θέατρο

«ΤALK SHOW» 

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε η παράσταση «Παίκτες» που συνεχίζει να κάνει ουρές στο θέατρο Κιβωτός το δίδυμο Suyako και  Γιώργος Κουτλής επανέρχεται φέρνοντας στη σκηνή τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς: Στέλιος Ιακωβίδης, Άρης Μπαλής, Πανάγος Ιωακείμ. Οι τρεις τους θα πρωγωνιστήσουν σε μια καφκική κωμωδία τηλεοπτικής (υπο)κουλτούρας.

Πρεμιέρα 1η Φεβρουαρίου, στη  Θεατρική Σκηνή Αθηναϊς

«Λευκές Νύχτες»  

Η νουβέλα του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι σε θεατρική  διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη ανεβαίνει στη σκηνή.  Ο ίδιος πρωταγωνιστεί μαζί με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη.

Πρεμιέρα 12 Φεβρουαρίου, Μικρό Άνεσις

«Μήδεια»  

Η Κάτια Γέρου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί με τους Νίκο Νίκα, Αλέξανδρο Σωτηρίου, Λίνα Φούντογλου και  Ιωάννα Μπιτούνη σε μια παράσταση εμπνευσμένη από την αρχαία τραγωδία.

«Η Μήδεια είναι μία μεγάλη κιβωτός που μας διέσωσε το πλήρες φορτίο του ιστορικού πάθους εκείνων των καιρών δια μέσου των αιώνων» γράφει ο Αλέξης Διαμαντόπουλος.

Προδίδονται οι όρκοι για ειρήνη, το μίσος κυριαρχεί, οι νεαροί Έλληνες της εποχής πήγαιναν κυριολεκτικά από πόλεμο σε πόλεμο, γενιές χανόντουσαν υπηρετώντας υπερφίαλα σχέδια επέκτασης και πλουτισμού.

Πρεμιέρα 11 Φεβρουαρίου, Μικρό Άνεσις

«Ο θάνατος και η κόρη» 

Το συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ του Ariel Dorfman ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Θάλειας Γρίβα στο Θέατρο 104. O Κωνσταντίνος Δανίκας, η Σίσσυ Μαράθου και ο Στράτος Σωπύλης ερμηνεύουν τους τρεις ρόλους του έργου.

Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή σύγχρονα θεατρικά έργα, γραμμένο το 1990, που έγινε ευρέως γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά το 1994 σε σκηνοθεσία του Ρομάν Πολάνσκι, με την Σιγκούρνι Γουίβερ, τον Μπεν Κίνγκσλεϊ και τον Στούαρτ Γουίλσον. Έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες αλλά και στην Ελλάδα. Το 1992 κέρδισε το βραβείο Olivie καλύτερου νέου θεατρικού έργου.

Πρεμιέρα 19 Φεβρουαρίου, θέατρο 104

«Τα Κορίτσια Δεν Πρέπει Να Παίζουν Ποδόσφαιρο» 

Το έργο της  Marta Buchaca γράφτηκε το 2009 και μεταφέρθηκε στο κινηματογράφο το 2014 με μεγάλη επιτυχία, τώρα σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ-Δημήτρη Ψαρρά και σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά , ανεβαίνει στο Θέατρο 104  με τους: Αντώνη Γιαννακό, Νίνα Λαμπριανίδη, Βάγια Ματαφτσή.

Πρεμιέρα 31 Ιανουαρίου, Θέατρο 104

«Νόμοι της έλξης»  

Το θεατρικό έργο του  Γιώργου Κατσιφή δεν είναι μία συνηθισμένη ρομαντική κομεντί, όπου οι ήρωες έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Αντίζηλος του αγοριού είναι ένα κορίτσι, που διεκδικεί το κορίτσι που εκείνος ερωτεύτηκε. Η παράσταση μιλά για την καθημερινότητα των νέων του 21ου αιώνα, τα date apps, το sexting, τις εφήμερες παρέες, το άγχος της δουλειάς, όλα αυτά με φόντο την Αθήνα του 2022. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο συγγραφέας του έργου και στη σκηνή θα δούμε τους: Ναταλία Καντεμνίδη ,Εύα Μοσχολιδάκη , Κωνσταντίνος Πεσλής και  Νικόλ Χριστοδούλου.

Πρεμιέρα 11 Φεβρουαρίου, Θέατρο 104

«Belle Equipe»  

Η Μάρθα Μπουζιούρη, πιστή στην ενασχόλησή της με το θέατρο ντοκιμαντέρ, καταπιάνεται αυτή τη φορά με το ευαίσθητο θέμα της τρομοκρατίας, αγγίζοντας το πολιτικό μέσα από το ανθρώπινο και καταθέτοντας ένα έργο - ύμνο στη ζωή και ταυτόχρονα ηχηρό μήνυμα κόντρα στη διαιώνιση του φόβου και του μίσους. Προϊόν εκτεταμένης έρευνας στη Γαλλία, η παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ "Belle Equipe" είναι βασισμένη στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Grégory Reibenberg Une belle équipe . Στην παράσταση παίζουν οι: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου, Γιώργος Κισσανδράκης, Άννα Κλάδη, Βασίλης Λιάκος, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά

 Πρεμιέρα 11 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Ελεάρ, Φρυνίχου 10

«Η αλήθεια είναι»  

Η bijoux de kant επιστρέφει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η αλήθεια είναι».Η παράσταση επιχειρεί μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Η bijoux de kant μίλα απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα, την ταυτότητα. Μιλά για την σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.

Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο  Γιάννης Σκουρλέτης και παίζουν οι: Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπη και ο Δημήτρης Παγώνης.

Πρεμιέρα 4 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Faust. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

 Το πρώτο πράγμα που βλέπεις σ’ εκείνη είναι μια πανέμορφη γυναίκα. Όμως, συνομιλώντας μαζί της, πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι απόρροια  του εσωτερικού φωτός που την περιλούζει από τα μύχια της ψυχής.

Η Παναγιώτα Βλαντή κατάφερε από πολύ νέα να γίνει γνωστή και να συνεργαστεί με καταξιωμένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Σήμερα, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας της,  δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία στην παράσταση «Σιωπηλή Λίμνη», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Ο ρόλος της Ιρένε λοιπόν ήταν η αφορμή να κάνουμε  τη δεύτερη συνέντευξή μας, μετά από δώδεκα χρόνια, εν αναμονή της  άφιξης του συγγραφέα του έργου Νταβίντ Ντεσόλα στην Ελλάδα, για να παρακολουθήσει την εκδοχή της ομάδας ΝΑΜΑ.

Καθόμαστε στις πρώτες θέσεις του θεάτρου και ξεκινάω την ηχογράφηση της συνέντευξης. Στα επόμενα λεπτά, η Παναγιώτα θα μου μιλήσει με παρρησία και αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη ζωή και την καριέρα της. Με το βλέμμα της να κοντοστέκεται πολλές φορές στο σκηνικό της παράστασης… εκεί, όπου κάθε βράδυ έρχεται αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο φόβο της ζωής της: την απώλεια.   

Ο Νταβίντ Ντεσόλα, ο συγγραφέας της «Σιωπηλής Λίμνης» θα έρθει στην Ελλάδα και θα παρακολουθήσει την παράσταση. Είναι, νομίζω, τύχη για τον ηθοποιό να συναντήσει τον δημιουργό του ρόλου του….

Τύχη και αγωνία μαζί! Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, αγχώνομαι πολύ μ’ αυτά. Γενικά, πριν από κάθε παράσταση έχω άγχος, πόσω μάλλον όταν είναι πρεμιέρες ή όταν ξέρω ότι στο κοινό βρίσκεται ο συγγραφέας ή κάποιος που ξέρει το έργο τόσο καλά. Δεν σου κρύβω όμως, ότι κάθε μέρα έχω αγωνία με τον κόσμο.

Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας;

Ναι! Τα πρώτα λεπτά είμαι πάντα πολύ αγχωμένη! Έχω ένα σφίξιμο.

Αυτό είναι θέμα ανασφάλειας ή ενός προσωπικού στοιχήματος ότι «πρέπει να είμαι πολύ καλή»;

Όλοι θέλουμε να είμαστε πολύ καλοί σε μια παράσταση. Νομίζω όμως ότι έχει να κάνει περισσότερο με εμένα, δεν νιώθω ότι επειδή παίζω κάθε μέρα, δεν νιώθω ότι «το έχω» κιόλας και επειδή σε κάθε παράσταση ψάχνω πράγματα για τον ρόλο μου, πάντα στα πλαίσια της σκηνοθετικής γραμμής, έχω αγωνία. Σκέφτομαι, τι κοινό θα είναι αυτό; Τι ενέργεια θα έχει; Νιώθω όπως όταν έχεις ένα τραπέζι στο σπίτι και θες να ευχαριστήσεις τους καλεσμένους σου. Η οικοδέσποινα τρώει ποτέ; Δεν έχει πάντα αγωνία;

Πόσω μάλλον όταν θα είναι στο κοινό ο συγγραφέας. Θα του αρέσει αυτό; Είχε φανταστεί έτσι την ηρωίδα του; Θα δει μια άποψη του έργου του και από μια σκηνοθέτη που είναι αναγνωρισμένη, όπως η Ελένη Σκότη, αλλά πάντα υπάρχει αυτή η αγωνία.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να τον ρωτήσεις;

Τα έχει πει όλα ο ίδιος στις συνεντεύξεις του, επομένως δεν έχω να τον ρωτήσω πολλά πράγματα. Μάλλον θα τον ρωτήσω πώς του φάνηκε το δικό μας ανέβασμα. Γενικά, ίσως να τον ρωτούσα πώς νιώθει όταν βλέπει την παράσταση κάποιου έργου του και δεν έχει ανέβει όπως το είχε ο ίδιος φανταστεί. Όταν δεν έχουν βγει τα συναισθήματα που θα ήθελε.

 Είναι πολύ σημαντικό αυτό που λες για το συναίσθημα του έργου και ενδιαφέρον παράλληλα, γιατί θα το παρακολουθήσει και σε μια ξένη γλώσσα που δεν γνωρίζει.

Ακριβώς και αυτό είναι ένα στοίχημα για εμάς.

Ποια γνώμη μετράει περισσότερο για σένα;

Του κόσμου! Με ενδιαφέρει η κριτική πάρα πολύ, αν και κατά τη διάρκεια της παράστασης αποφεύγω να διαβάζω για να μην επηρεαστώ. Γιατί ακόμη και το καλό που θα γραφτεί, μπορεί να τονίσει τον ναρκισσισμό που ήδη έχουμε εμείς οι ηθοποιοί. Με ενοχλεί αυτό το κομμάτι του ναρκισσισμού που σίγουρα έχω για να κάνω αυτή τη δουλειά και προσπαθώ να μην τον τροφοδοτώ περισσότερο.

Με ενδιαφέρει πολύ, όμως η γνώμη του κοινού. Θέλω να έρχεται ο κόσμος να παρακολουθεί τις δουλειές μου. Δεν μου αρέσει να ταλαιπωρούμαι με πρόβες και στο τέλος η παράσταση να μην έχει απήχηση.

Αισθάνεσαι ότι σε επίπεδο ρόλων έχεις μπει σ’ άλλη φάση;

Από πολύ μικρή έπαιζα σε θέατρα πoυ ήταν off Brodway , δεν έπαιζα σε κεντρικά θέατρα. Αν εξαιρέσουμε το Εθνικό Θέατρο, όπου έπαιξα μια σεζόν. Νομίζω όμως ότι έχω μπει σ’ άλλη φάση ρόλων γιατί τα πρώτα χρόνια έπαιζα πιο κλασικό ρεπερτόριο, τώρα παίζω σε πιο μοντέρνα έργα.

Το γεγονός ότι είσαι μια πάρα πολύ ωραία γυναίκα; Θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί στη σειρά «Βίος ανθόσπαρτος» ως νοσοκόμα στις σκηνές με τον Γιάννη Φέρτη.

Απορούσα και εγώ πώς έπαιζα μαζί του, γιατί ήμουν και εγώ ερωτευμένη… Έχω να σου πω ότι ακόμη του μιλάω στον πληθυντικό και ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να παίξω μαζί του και στο θέατρο!

"Απορούσα και εγώ πώς έπαιζα με τον Γιάννη Φέρτη! Ακόμα του μιλάω στον πληθυντικό" 

Με ποιους άλλους θα ήθελες να συνεργαστείς;

Α…με πάρα πολλούς! Με τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Γιάννη Στάνκογλου και με γυναίκες με τη Μαρία Ναυπλιώτου… Και με την ομάδα ΝΑΜΑ ήθελα πάντα να δουλέψω. Με την Ελένη Σκότη είχαμε πει ότι θα συνεργαστούμε από την εποχή που με είχε στο «Frozen» στο Αγγέλων Βήμα και τελικά με πήρε το 2019 και μου πρότεινε το έργο.

Επιστρέφω στην προηγούμενη ερώτηση. Η εικόνα που έχει το κοινό για σένα μέσω της τηλεοπτικής σου παρουσίας, σε δυσκόλεψε στο θέατρο;

Όχι, και δεν με πειράζει καθόλου να χαλάσω και την εικόνα μου. Με δυσκολεύει και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ιρένε, το ψυχικό φορτίο που έχει αυτός ο ρόλος. Είμαι ανοιχτή στο να χαλάσω την εικόνα μου, να τσαλακωθώ. Στο «Frozen» για παράδειγμα που ήταν μια παρατημένη γυναίκα, είχα βάψει πιο σκούρα τα μαλλιά μου για να βγει και πιο σκληρή αυτή η γυναίκα.

Δεν είναι απαραίτητο ότι θα βγω στο θέατρο με λαμέ φόρεμα και βαμμένη, όπως ήμουν ως Συλβί. Εκτός και αν το απαιτεί ο ρόλος. Το δικό μου στοίχημα κάθε φορά είναι να βρω τον ρόλο μου και το φορτίο που φέρει. Δεν με προβληματίζει το πώς θα φαίνομαι… Γιατί ξέρω ότι όταν κάτι είναι ειλικρινές, ο κόσμος το θέλει και το αγκαλιάζει. Δεν «πουλάω» την εικόνα της ωραίας. Μου αρέσει να βγαίνω ωραία στη σκηνή αλλά όχι εις βάρος του ρόλου μου. Θέλω να υπηρετώ τον ρόλο μου.

Θα έκανες αυτό που έκανε η Σαρλίζ Θερόν στο «Monster», να πάρεις 20 κιλά για ένα ρόλο;

Εννοείται… δυστυχώς δε γίνεται αυτό στην Ελλάδα εύκολα. Μου είχα ζητήσει πριν πολλά χρόνια να παχύνω για μια ταινία και είπα αμέσως «ναι» αλλά δεν έγινε η ταινία. Το περιμένω πώς και πώς, είμαι μονίμως στη στέρηση! Περιμένω, ένας άνθρωπος να μου πει «Πάρε κιλά!». Ξέρω ότι θα τα χάσω μετά…. Τα κυνηγάω αυτά πολύ!

"Μου είχα ζητήσει πριν πολλά χρόνια να παχύνω για μια ταινία και είπα αμέσως «ναι» αλλά δεν έγινε η ταινία. Το περιμένω πώς και πώς, είμαι μονίμως στη στέρηση! Περιμένω, ένας άνθρωπος να μου πει «Πάρε κιλά!»." 

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θες πολύ να παίξεις;

Όχι! Αυτό που θέλω, όμως, είναι να περνάω καλά και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Θέλω καλούς συνεργάτες!

Να υποθέσω ότι έχεις περάσει δύσκολα σε κάποιες συνεργασίες;

Έχουν υπάρξει και τέτοιες συνεργασίες και στην τηλεόραση και στο θέατρο. Κακότροποι συνεργάτες που θέλουν να φανούν πάνω από εσένα. Αλλά μου έχει τύχει λίγες φορές. Ζήτημα να ήταν τρεις φορές.

Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση, μένεις και υπομένεις ή φεύγεις;

Δεν φεύγω ποτέ… Αλλά ρωτάω από πριν ποιοι θα είναι σε μια δουλειά και αν μου πουν για κάποιον με τον οποίο δεν είχα καλή συνεργασία στο παρελθόν, λέω «όχι» από την αρχή. Έχει συμβεί στο παρελθόν να μου πουν ότι θα είναι ο τάδε και να μην πάω σε μια παραγωγή, λέγοντας ότι είχα κλείσει κάτι άλλο.

"Ρωτάω από πριν ποιοι θα είναι σε μια δουλειά και αν μου πουν για κάποιον με τον οποίο δεν είχα καλή συνεργασία στο παρελθόν, λέω «όχι» από την αρχή. Έχει συμβεί στο παρελθόν να μου πουν ότι θα είναι ο τάδε και να μην πάω σε μια παραγωγή, λέγοντας ότι είχα κλείσει κάτι άλλο."

Πέρα από τους «δύσκολους» συνεργάτες υπάρχουν δυστυχώς και οι κακοποιητικές συμπεριφορές. Εσύ μίλησες ανοιχτά για το Metoo και τη δική σου ιστορία. Σε άκουσα να λες στη τηλεόραση ότι φοβάσαι μήπως τα ξεχάσουμε όλα αυτά και όχι μόνο γι’ αυτούς που καταδικάστηκαν αλλά και για τους υπόλοιπους….

Βεβαίως, γιατί υπάρχουν και εγκλήματα που έχουν παραγραφεί. Όπως ήταν και η δική μου περίπτωση. Αυτό που είπα όμως και θα το ξαναπώ, είναι ο κόσμος να μην ξεχάσει και να τους τιμωρήσει.

Ο κόσμος νομίζεις πως δεν ξεχνάει;

Ξεχνάει, αλλά ένα τόσο τραγικό γεγονός νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσει.

Θα κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και θα σε ρωτήσω: όταν ψηφίζει ο κόσμος δεν ξεχνάει;

Αυτό που λες, το έχει σκεφτεί πάρα πολλές φορές…. Κάνουμε σαν προδομένες γυναίκες που μας αφήνει ο άνδρας και πάμε στην κάλπη για να εκδικηθούμε τον πρώην μας. Στην περίπτωση του Metoo όμως, επειδή είναι ευαίσθητο θέμα και έχει να κάνει με κακοποίηση γυναικών και ανδρών ακόμη και παιδιών με Bulling ,θέλω να ελπίζω ότι θα σκεφτούν σαν γινόταν στο δικό τους παιδί ή στον δικό τους αδερφό.

"Θέλω να ελπίζω ότι ο κόσμος ακόμα και σε εγκλήματα που έχουν παραγραφεί, όπως στη δική μου περίπτωση, δεν θα ξεχάσει...Ελπίζω πώς θα τους τιμωρήσουν και θα τους γυρίσουν την πλάτη!" 

Δεν ήταν όμως γνωστά κάποια από αυτά και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι συνέχιζαν να δρουν μέσα στο χώρο;

Κοίτα, γνωρίζαμε κάποιες συμπεριφορές. Προσωπικά ήξερα ότι κάποιος από αυτούς είχε κακή συμπεριφορά αλλά έπεσα από τα σύννεφα όταν έμαθα ότι είχε βιάσει. Για κάποιους που ξέραμε ότι έχουν κακή συμπεριφορά, όσοι μπορούσαμε αποφεύγαμε να δουλέψουμε μαζί τους. Κάποιοι όμως, που δεν είχαν άλλες προτάσεις, αναγκάζονταν να συνεργαστούν και τότε λέγαμε, «Εντάξει ήταν μια κακή στιγμή του», γεγονός που συμβαίνει στο θέατρο με την πίεση που υπάρχει. Εδώ όμως φάνηκε ότι μιλάμε για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Μιλάμε για κατάχρηση εξουσίας και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν.

Και σε περιπτώσεις, όπως η δική μου, που το αδίκημα έχει παραγραφεί, πιστεύω ότι πρέπει να το πληρώσουν με αποχή από τη δουλειά. Γι’ αυτό λέω, ο κόσμος να τους γυρίσει την πλάτη! Εκεί ποντάρω!

Ακούω διάφορα ότι ήταν μια κακή στιγμή και πρέπει να τους δούμε αλλιώς… Όχι! Κακή στιγμή ήταν των θυμάτων!

Δυστυχώς, νομίζω ότι έχει ήδη ξεκινήσει το «πλυντήριο» ….Διαβάσαμε και ακούσαμε για κάποιους ότι ανεβάζουν παραστάσεις στη φυλακή και πόσο σπουδαίο είναι αυτό… Άλλοι υπογράφουν δουλειές χωρίς να φαίνονται….

Υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από αυτή; Να κάνουν δουλειές χωρίς το όνομά τους; Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν για τα φώτα και ήταν αρπακτικά. Ήθελαν πάντα να είναι μπροστά, αν αναγκάζονται τώρα να δουλέψουν έτσι, για μένα είναι αναξιοπρέπεια και αυτό τους αξίζει! Το συζητάμε και ταράζομαι πραγματικά!

Ας πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο λοιπόν. Πες μου ένα σχόλιο που σου έχουν κάνει τελευταία για τη δουλειά σου και σ’ έχει κάνει να νιώσεις πολύ ωραία.

Πιο πολύ με συγκινούν τα νέα παιδιά που έρχονται και μου λένε ότι τα λόγια που είπες σε μια συνέντευξη εμένα με βοήθησαν να κάνω κάτι στη ζωή μου. Αυτό είναι ό,τι πιο τιμητικό και με ξάφνιασε γιατί δεν περίμενα ποτέ να επηρεάσω κάποιον.

Δεν είναι λογικό όταν είσαι τόσο γνωστή και αγαπητή να επηρεάζεις το κοινό;

Επειδή δεν είμαι ένας άνθρωπος που δίνω συχνά συνεντεύξεις ούτε ασχολούμαι με τα social, αυτό μου έκανε εντύπωση. Με συγκινεί και ένιωσα όμορφα.

Επομένως, για σένα είναι πιο σημαντικό το ανθρώπινο κομμάτι από το καλλιτεχνικό;

Ναι, γιατί καλλιτεχνικά όλοι οι ηθοποιοί κάποια στιγμή στην καριέρα μας θα κάνουμε μια επιτυχία. Μακάρι να είναι και πολλές αλλά πάντα θα έρθει. Ειδικά αν κάποιος είναι πολλά χρόνια στη δουλειά. Σαφώς και μου αρέσει να μου λένε, «Μας ταξίδεψες», μετά από μια παράσταση.

Νιώθεις ότι κάνεις επιτυχία τώρα με τη «Σκοτεινή Λίμνη» ;

Νιώθω ότι είμαι σε μια πολύ ωραία δουλειά, που λειτουργεί σαν ένα κονσέρτο. Δεν κάνω εγώ προσωπικά επιτυχία. Αυτό μου αρέσει ότι είναι μια δουλειά που ακούγεται ωραία! Δεν σου κρύβω όμως, ότι με αγχώνει η συνθήκη που ζούμε. Θα ήθελα να μπορούσε να τη δει περισσότερος κόσμος.

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που έπαιξες και δεν έβλεπες τα πρόσωπα των ανθρώπων;

Μετά από δύο χρόνια που ήμασταν εκτός, την πρώτη μέρα που παίξαμε, έπαθα σοκ! Βγήκα στη σκηνή και έβλεπα μόνο μάσκες! Δεν το περίμενα! Με σόκαρε να βλέπω ένα άσπρο πράγμα αντί για εκφράσεις… Από την άλλη είναι τιμητικό που έρχονται και μ’ αυτές τις συνθήκες να μας δουν. Θέλω να ελπίζω ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Ανησυχώ πολύ και για τους γονείς μου, σκέψου ότι ακόμη δεν έχουν έρθει να δουν την παράσταση.

"Βγήκα στη σκηνή και έβλεπα μόνο μάσκες! Δεν το περίμενα! Με σόκαρε να βλέπω ένα άσπρο πράγμα αντί για εκφράσεις…"

Και όταν φτιάξουν τα πράγματα, θα μπορείς να ταξιδεύεις και πιο εύκολα γιατί ξέρω ότι σου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Ποιο είναι το καλύτερο που έχεις κάνει;

Το ωραιότερο ταξίδι είναι αυτό που έρχεται… Αυτό που θα κάνω! Πολύ ωραία ταξίδια έχω κάνει στην Κούβα και στο Λονδίνο πριν τον κορωνοϊό, που πήγα τέσσερις μέρες με τον Γιάννη.

Μου έδωσες λοιπόν την πάσα και δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τον Γιάννη που κατάφερε να σε κάνει να πεις το «ναι» και να σε δούμε νυφούλα το καλοκαίρι…

Δεσποινίς ετών 39! Τα καταφέραμε! (γελάει)

Και μάλιστα στην Ύδρα, που δεν είχες ξαναπάει.

Ναι, αλλά ήθελα να πάω! Θέλω να πω με την ευκαιρία γιατί με ρωτάνε συχνά για τον γάμο, τις σχέσεις κ.λπ. Θέλω να πω, λοιπόν, σ’ όλες τις γυναίκες ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος, ιδανικός για εκείνες. Αρκεί να το θέλει κανείς, γιατί μπορεί και να μην επιθυμεί τη συντροφικότητα. Αν όμως, το θες, πιστεύω ότι θα έρθει.

"Θέλω να πω, λοιπόν, σ’ όλες τις γυναίκες ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος, ιδανικός για εκείνες."

Είσαι λοιπόν, στην καλύτερη φάση της ζωής σου;

Είναι λίγο περίεργο… Θα σου πω γιατί: η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου ήταν η μέρα του γάμου μου αλλά μετά έγιναν διάφορα γεγονότα που δεν μας άφησαν να το χαρούμε. Καταρχάς με τον covid και όλα αυτά που έφερε με τις αναβολές και τον φόβο που ζήσαμε και ζούμε. Από την άλλη τους τελευταίους μήνες ακούω συνέχεια δυσάρεστα πράγματα και αυτό δεν μ’ αφήνει να χαρώ. Είμαι ευγνώμων αλλά ακόμη δεν το έχω απολαύσει μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν.

Ήσουν από τις γυναίκες που ονειρευόταν να φορέσει νυφικό;

Δεν με ενδιέφερε καθόλου… Αν δεν ήταν ο Γιάννης, δεν θα παντρευόμουν. Μόλις όμως τον είδα, είπα «αυτόν θα τον παντρευτώ». Είναι φοβερό πως όταν γνωρίζεις τον κατάλληλο, έρχονται όλα φυσικά.

"Αν δεν ήταν ο Γιάννης, δεν θα παντρευόμουν. Μόλις όμως τον είδα, είπα «αυτόν θα τον παντρευτώ»."

Δυσκολεύτηκες μέχρι να έρθει αυτή η ωραία σχέση; Έπαιξε ρόλο ότι ο Γιάννης δεν είναι στον χώρο;

Τα τελευταία χρόνια είχα ταλαιπωρηθεί πολύ… Δεν νομίζω ότι με τον Γιάννη είμαστε καλά επειδή είναι εκτός χώρου.

Είχα ζήσει και μια μακροχρόνια σχέση και μ’ άνθρωπο εκτός χώρου και πέρασα πολύ δύσκολα. Είναι θέμα ανθρώπου . Η δουλειά μας είναι περίεργη και δεν συμβιβάζονται όλοι οι άνδρες μ’ αυτό και υπάρχει ένας ανταγωνισμός είτε είναι στον χώρο είτε δεν είναι.

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Φοβάμαι πολύ να το κάνω αυτό. Ειδικά τελευταία γιατί έχασα ανθρώπους. Έχω κλονιστεί πάρα πολύ ως προς αυτό. Παλιά έλεγα «θέλω να είμαι καλά και να έχω κάνει αυτό». Τώρα δεν μπορώ να σου πω παρά για τον επόμενο μήνα. Ίσως με πετυχαίνεις σε μια φάση που μετράω απώλειες. Από τα Χριστούγεννα και μετά όλες οι φίλες μου βιώνουν κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να λέω σε δέκα χρόνια…

Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια, έχοντας να παίξεις αυτόν τον ρόλο κάθε βράδυ; Βλέπουμε ότι η ηρωίδα σου επιβιώνει, ζώντας μέσα στην άρνηση και πλάθοντας έναν δικό της κόσμο. ..

Με ζορίζει πολύ αυτός ο ρόλος. Είναι ένα φορτίο. Από τις πρόβες ακόμη ζοριζόμουν. Μου αρέσει πολύ αλλά με δυσκολεύει. Η απώλεια γενικά με ζορίζει και δεν έχω κρύψει ότι κατά καιρούς έχω πάρει βοήθεια και παίρνω βοήθεια. Ειδικά αυτά τα δύσκολα χρόνια, ξεκίνησα πάλι ψυχανάλυση, ενώ είχα κάνει ένα διάλειμμα. Είμαι πολύ υπέρ νομίζω ότι βοηθάει.

"Η απώλεια γενικά με ζορίζει και δεν έχω κρύψει ότι κατά καιρούς έχω πάρει βοήθεια και παίρνω βοήθεια. Ειδικά αυτά τα δύσκολα χρόνια, ξεκίνησα πάλι ψυχανάλυση, ενώ είχα κάνει ένα διάλειμμα"

Πέρα από την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, όλα αυτά τα χρόνια έμαθες κάτι για την ανθρώπινη ψυχή που, αν έκανες άλλο επάγγελμα, ενδεχομένως να μην γνώριζες;

Σαφώς, πολύ νωρίς μπήκα στη διαδικασία να αναλύω ρόλους και χαρακτήρες. Πιστεύω ότι κάνουμε μια δουλειά που σε βοηθάει να αφυπνιστείς πολύ γρήγορα και αυτό έχει να κάνει και με τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που συνεργάζεσαι. Μπορεί να κάνεις και τρεις διαφορετικές παραστάσεις μέσα σ’ ένα χρόνο.

Αν είχες απέναντι σου την Παναγιώτα 18 χρονών, τι συμβουλή θα της έδινες;

Να προσέχει τον εαυτό της περισσότερο….

Νιώθεις ότι αναλώθηκες σε καταστάσεις;

Πολύ… όχι ότι δεν το κάνω τώρα αλλά στα 18 μου το έκανα επί τέσσερις φορές σε σχέση με τώρα. Πολύ άγχος και τώρα έχω αλλά τότε ήταν όλα πολύ μεγάλα.

Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι;

Πολλά! Ως προς τη δουλειά όχι. Θα άλλαζα πολλά όμως στην προσωπική μου ζωή, δεν θα είχα μείνει τόσο καιρό σε τοξικές σχέσεις.

"Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα άλλαζα πολλά στην προσωπική μου ζωή, δεν θα είχα μείνει τόσο καιρό σε τοξικές σχέσεις."

Με την ψυχανάλυση πήρες μια απάντηση γιατί έμεινες τόσο χρόνια σε τέτοιες σχέσεις;

Βέβαια και το δουλεύουμε ακόμη… και θέλω να πω για όλες τις γυναίκες ότι η ψυχανάλυση με βοήθησε να φύγω από αυτή τη σχέση. Πολλές φορές, όταν ζούμε κάτι τέτοιο, μας λένε οι φίλες μας, «Φύγε, δεν το βλέπεις;», και εμείς δεν φεύγουμε. Εγώ ήθελα να φύγω, δεν μπορούσα και ντρεπόμουν για την αδυναμία μου και η ψυχολόγος μου είπε, «Μην ακούς κανέναν, πάρε τον χρόνο σου για να φύγεις». Αυτό με απενεχοποίησε και με βοήθησε τελικά να καταφέρω να τελειώσω αυτή τη σχέση.

Η Παναγιώτα Βλαντή πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Σιωπηλή Λίμνη» του Νταβίντ Ντεσόλα από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου στο Θέατρο Επί Κολωνώ μαζί με τους Θανάση Κουρλαμπά και Χάρη Τσιτσάκη.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Την παρακολουθούμε και στην κωμική σειρά «Άσε μας ρε μαμά» Δευτέρα με Τετάρτη στις 20:00 στον Alpha.

Μια υστερική δασκάλα, με σαφείς επιρροές από το έργο του Ρομπέρτο Ατάιντε «Δεσποινίς Μαργαρίτα», διδάσκει σε μια τάξη θηλέων τη δεκαετία του 1950, προσπαθώντας να προετοιμάσει τις νέες κορασίδες για τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής τους… της συζύγου και μητέρας. Η γυναίκα οφείλει να είναι σεμνή, εργατική, να δείχνει κατανόηση, να μη γελά δυνατά, να θρηνεί διακριτικά και να κάνει πάντα παρέα με τις κατσαρόλες της.

Η ομάδα 4Frontal,έχοντας ανεβάσει πολύ τον πήχη και ειδικά με την τελευταία της παράσταση, τον «Μύρτo» του Παύλου Μάτεσι, επανέρχεται στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, αυτή τη φορά στην Κάτω σκηνή.

Στην παράσταση «Η εκπαίδευση εις τα του οίκου δια νεαράς κορασίδας», στο έργο που υπογράφει η Νεφέλη Μαϊστράλη, θίγεται η εξέλιξη της γυναικείας χειραφέτησης στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα επικρίνονται τα κατάλοιπα της πατριαρχίας.

Ωστόσο, αν και το κείμενο παρουσιάζει ενδιαφέρον αναφορικά με τη θεματολογία του, ουσιαστικά αξιολογείται ως ελλιπές όσον αφορά τη δραματουργία του, ενώ εντοπίζονται και σημεία που κουράζουν τον θεατή. Παρ' όλα αυτά, κάποιες σκηνές είναι τόσο δυνατές και τόσο καλά ερμηνευμένες από τις τρεις ηθοποιούς, που το συνολικό πρόσημο της παράστασης δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Σ' αυτό συμβάλλει και το δυνατό της φινάλε.

Η Ελένη Κουτσιούμπα, η Νεφέλη Μαϊστράλη και η Αριστέα Σταφυλαράκη πραγματοποιούν μια μεγάλη αναδρομή και παρουσιάζουν γυναίκες που ξεχώρισαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ξεκινούν από την Καλλιρόη Παρέν, την Κυβέλη, την Κοτοπούλη, τη Μελίνα Μερκούρη, την Άβρα Θεοδωροπούλου, τη Σωτηρία Βέμπο, τη Σαπφώ και την Ασπασία από τη Μίλητο, για να καταλήξουν σε κάθε γυναίκα, στην κάθε Αργυρούλα, που χωρίς τη θέλησή της παντρεύτηκε, κακοποιήθηκε και κατέληξε στη φυλακή.

«Ο μεγαλύτερος εχθρός της γυναίκας είναι η συνήθεια», θα πουν και, πράγματι, η φράση αυτή μοιάζει να ταιριάζει τόσο πολύ σε κάθε εποχή, ακόμη και σήμερα που, παρά την πρόοδο που έχει γίνει, η γυναίκα έχει περισσότερες υποχρεώσεις και απολαμβάνει λιγότερα προνόμια τόσο στο οικογενειακό όσο και στο επαγγελματικό περιβάλλον.

Ο Χάρης Κρεμμύδας και ο Θανάσης Ζερίτης συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία, δουλεύοντας με τον κοινό κώδικα που έχει χτίσει η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια και που συνεχώς εξελίσσεται.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αξιοσημείωτες. Η υστερική δασκάλα της Αριστέας Σταφυλαράκη έχει αμεσότητα και μέτρο. Η Νεφέλη Μαϊστράλη είναι δωρική στις λιγότερο αβανταδόρικες σκηνές της παράστασης. Τέλος, η Ελένη Κουτσιούμπα δεν μπορεί παρά να συγκινήσει βαθιά τον θεατή με τον τελευταίο της μονόλογο.

Λιτά αλλά λειτουργικά τα σκηνικά και τα κοστούμια της Γεωργίας Μπούρδα με σαφή αναφορά στα κλασικά σεμεδάκια της γιαγιάς. Οι μουσικές του Σταύρου Γιαννουλάδη είναι μέσα στο πνεύμα της παράστασης, εξυπηρετώντας τη ροή της αφήγησης.

Συνολικά, η παράσταση των 4Frontal,πέρα από την καλλιτεχνική και θεατρική της αξία, είναι σημαντική τόσο κοινωνικά όσο και εκπαιδευτικά. Μας θυμίζει ότι η μάχη των γυναικών για ισότητα, πρέπει να συνεχιστεί.

Τα ακραία περιστατικά βίας που συγκλονίζουν τη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, έχουν μετουσιώσει και τον ρόλο μας ως θεατές. Οι αλλεπάλληλες ειδήσεις σχετικά με γυναικοκτονίες και κάθε είδους κακοποίηση, όπως αυτή για τη γυναίκα που ξυλοκοπήθηκε από τον σύντροφό της και χαροπαλεύει στην εντατική με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, δεν μπορούν παρά να ενισχύσουν την ενσυναίσθησή μας. Το αίσθημα της οργής και της θλίψης, μας ακολουθεί ακόμη και κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης μιας παράστασης σαν αυτή της ομάδας 4Frontal, που συνδέεται ως προς τη θεματολογία με τέτοια τραγικά γεγονότα. Εντούτοις, η προκείμενη παράσταση μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και να εκριζώσουμε το πρόβλημα, αναλογιζόμενοι όλοι, γυναίκες και άνδρες, πώς αντιδρούμε καθημερινά.

Επιστρέφοντας από την παράσταση, η φίλη μου, υπεύθυνη έργου σε σταθμό ηλεκτροδότησης, μού διηγήθηκε μια ιστορία καθημερινής τρέλας που είχε ζήσει το ίδιο πρωί. Μαζί με συνάδελφό της, μετέβησαν για να αγοράσουν ειδικά παπούτσια, τα οποία χρειάζονται για την επιτήρηση του σταθμού. Η υπάλληλος του καταστήματος την ρώτησε με ειρωνεία τι τα χρειάζεται! Εκείνη, μια γυναίκα τι δουλειά έχει στο εργοτάξιο....

Κάπου εκεί, σαν ηχητικό χαλί, ακούγεται το τραγούδι των Χατζιδάκι- Γκάτσου «Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα». Αλήθεια, πόσο θλιβερό που οι στίχοι αυτοί είναι σατανικά διαχρονικοί…

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Αυτό το κείμενο δεν θα μπορούσε να είναι, όπως όλες οι κριτικές θεάτρου. Γιατί τι κριτική να γράψει κάποιος, αν δεν υπάρχει έργο;  

Το θέμα, όμως, δεν είναι ούτε καν αυτό… και αλλού δεν υπήρχε έργο και γράφτηκαν κριτικές ή δεν υπήρχε έργο αλλά υπήρχε παράσταση. Εδώ υπάρχει το όνομα «Κιτσοπούλου».  

Και, ναι, χωρίς καμία ειρωνεία, υποκλίνομαι! Υποκλίνομαι σε μια  δημιουργό που μας λέει από την αρχή της παράστασης «Μια βραδιά είναι θα περάσει…» και, που στο φινάλε μάς βάζει να πούμε όλοι μαζί απ’ έξω μας ή από μέσα μας, ότι «είμαστε μαλάκες».

Γιατί τι άλλο νιώθει κάποιος, έχοντας πληρώσει 18 ευρώ για να δει τέσσερις ηθοποιούς επί σκηνής να κάνουν αυτοσχεδιασμό χαμηλού επιπέδου;  

Η Λένα Κιτσοπούλου είναι τρομερά ευφυής, έχει χτίσει όνομα και υπάρχει κοινό που όχι μόνο την ακολουθεί πιστά –sold-out και οι τρεις παραστάσεις της στη Φρυνίχου σε τόσο δύσκολη περίοδο- αλλά νιώθει και «μαλάκας» αν δεν του αρέσει. Νιώθει τύψεις γιατί δεν είναι «τρέντι». Νιώθει «μαλάκας» αν δεν γελάσει. 

Έχει καταφέρει να την πληρώνει το Θέατρο Saint-Gervais της Γενεύης για να γράψει ένα έργο σε δέκα μέρες και μετά να την ξαναπληρώνει το Θέατρο Τέχνης για να το παρουσιάσει τρία χρόνια μετά. Γιατί ήταν τόσο καλό που κρίμα ήταν να το χάσουμε (!)

Μάλλον το δέκα μέρες, που αναφέρει η ίδια στο σκηνοθετικό της σημείωμα ότι ήταν ο χρόνος συγγραφής, είναι υπερβολή. Αποκλείεται με τη δική της εξυπνάδα να της πήρε πάνω από ένα απόγευμα.  

Στην ίδια σκηνή, που τώρα είδαμε το τίποτα, πριν δέκα χρόνια (2012), είχαμε παρακολουθήσει το«Χαίρε Νύμφη», μια εμπνευσμένη διασκευή από το έργο του Ξενόπουλου, σε δική της σκηνοθεσία με εξαιρετικούς ηθοποιούς. 

Είχε προηγηθεί, με τη σπουδαία Μαρία Πρωτόπαπα μια ακόμη μεγάλη επιτυχία η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», η οποία γράφτηκε ως μονόλογος για το Εθνικό Θέατρο και μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία). Βέβαια, φέτος που ξαναπαίχτηκε, δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα ως έργο. 

Και μετά ήρθε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου όπως διαβάζουμε στο site του Ιδρύματος, «Η Λένα Κιτσοπούλου αυτή την  περίοδο είναι υπότροφος Onassis Dramaturgy Fellowship για τη συγγραφή και την προετοιμασία του νέου έργου της». 

Για να επανέλθουμε στο «CRY», τρεις ηθοποιοί επί μισή ώρα μάς προετοιμάζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να δούμε.

Ο Νίκος Καραθάνος ακόμη και σ’ αυτή την αμηχανία των τριών καλεσμένων σ’ ένα σαλόνι, έχει κάτι να πει. Προσπάθεια έχουν κάνει και οι: Πωλίν Ουγκέ και Μαριλένα Μόσχου. Οι τρεις τους καυτηριάζουν τον καθωσπρεπισμό και την ευγένεια και στη συνέχεια αλληλοσφάζονται.  

Μάλιστα, αυτό γίνεται με πολύ πολύ αίμα, το οποίο υπάρχει άφθονο στη σκηνή μέσα σε πλαστικά μπουκάλια αλλά και με βασανιστικούς τρόπους… τρυπάνια, κρέμασμα, ξεκοίλιασμα με μαχαίρι και στολή χασάπη. 

Μέσα σ’ όλο αυτό το αλαλούμ γίνονται και δύο πολιτικά σχόλια για τους πρόσφυγες και τον φασισμό.  

Στο τέλος, η ίδια η Κιτσοπούλου σκοτώνει τον τρίτο της παρέας και τσιρίζει ακατάπαυστα, χωρίς καν να έχει τη στοιχειώδη τεχνική να μην κλείσει η φωνή της. 

Το νόημα λοιπόν του έργου είναι ότι όλοι θέλουμε να σκοτωθούμε μεταξύ μας αλλά λόγω ευγένειας δεν το κάνουμε και ότι όλοι θα πεθάνουμε και φυσικά ότι είμαστε «μαλάκες» και μάλιστα «χοντρομαλάκες». 

Υποκλίνομαι, λοιπόν, στον ζωγράφο που παίρνει έναν λευκό καμβά, φτύνει την τσίχλα του και πουλάει τον «πίνακα» για ένα υπέρογκο ποσό. Γιατί αυτό μας κάνει η κυρία Κιτσοπούλου… μας φτύνει και εμείς νομίζουμε  ότι βρέχει ΤΕΧΝΗ! 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα «Η Σιωπηλή Λίμνη» επέλεξε να παρουσιάσει για τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο η Ομάδα Νάμα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου. Τους τρεις αινιγματικούς ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι Παναγιώτα Βλαντή, Θανάσης Κουρλαμπάς και Χάρης Τσιτσάκης. 

Το συγκεκριμένο βραβευμένο έργο (Lope de Vega 2007), είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Καταλανού συγγραφέα που μεταφράστηκε σ’ άλλη γλώσσα και είχαμε την τύχη, αυτή να είναι η ελληνική και να την υπογράφει η Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Πρόκειται για ένα κείμενο που πάλλεται και ρέει τόσο φυσικά, χωρίς να χάνει την ποιητικότητά του.  

Η υπόθεση θέλει έναν καθηγητή, τον Όσκαρ (Θανάσης Κουρλαμπάς), να έχει σταματήσει τη διδασκαλία εξαιτίας του ξυλοδαρμού του από έναν δεκατριάχρονο έφηβο. Μετά από παρότρυνση ενός αγαπημένου του δασκάλου,  κ. Ιεροφάντη (Χάρης Τσιτσάκης), πηγαίνει στο σπίτι της Ιρένε (Παναγιώτα Βλαντή), για να αναλάβει να κάνει ιδιαίτερα στον γιο της. Τα πράγματα όμως δεν θα εξελιχθούν όπως τα περίμενε, καθώς το παιδί, ο Ντιέγκο, είναι νεκρός εδώ και πέντε χρόνια, θύμα τρομοκρατικής επίθεσης.  

Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε από δύο πραγματικά γεγονότα: Την επίθεση που δέχθηκε ένας καθηγητής από τον μαθητή του, υπό τα βλέμματα των συμμαθητών του, γεγονός που βιντεοσκοπήθηκε και πουλήθηκε σ’ όλα τα κανάλια της χώρας, καθώς επίσης και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στα τρένα της 11^ης Μαρτίου (2004) από Τζιχαντιστές.  

Ο ίδιος ο Ντεσόλα εξομολογείται: «Στα δύο τελευταία έργα μου προσπάθησα να γράψω κωμωδίες, τελικά όμως μου βγήκαν δράματα. Με τη Σιωπηλή λίμνη προσπάθησα να γράψω ένα δράμα, μήπως τελικά μου έβγαινε κωμωδία. Δεν μου βγήκε όμως, είναι ένα δράμα στο τετράγωνο. Ένα δράμα για την τρέλα, όχι ως παθολογία, αλλά ως οδό διαφυγής, ως καταφύγιο σε μια αφόρητη ύπαρξη».  

Αυτό ακριβώς ήταν και το μεγάλο στοίχημα για την Ελένη Σκότη. Η παράστασή της κατάφερε, όχι απλά να αγγίξει αλλά και να εμβαθύνει ουσιαστικά στα ποικίλα θέματα που συγκεράζονται μέσα στο έργο, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τον κεντρικό του προβληματισμό, που δεν είναι άλλος από τη φράση που λέει ο καθηγητής Ιεροφάντης: «Όλοι είμαστε τρελοί και λογικοί μαζί σε μια προσπάθεια επιβίωσης». 

Ακόμη και ο πιο ορθολογιστής θεατής δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος, αναλογιζόμενος ότι υπάρχουν άνθρωποι που για να επιβιώσουν από ένα τραύμα επιλέγουν τον δρόμο της τρέλας και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κάπου μακριά, δεν είναι σπάνιες περιπτώσεις, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή και της ίδιας πολλές φορές. Πόσες σκληρές αλήθειες κάνουμε πως δεν βλέπουμε καθημερινά; Πόσοι πλαστοί κόσμοι δρουν σαν παυσίπονα ή σαν λέμβοι σωτηρίας; 

Στο έργο ο πρωταγωνιστής είναι απών και δεν είναι άλλος από το νεκρό παιδί. Γύρω από αυτό χτίζεται όλη η δράση. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η απώλεια που έχουν να διαχειριστούν οι ήρωες, καθώς είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν, όχι να ζουν στην πραγματικότητα, με την απώλεια των ταυτοτήτων τους. Η Ιρένε δεν είναι πια μητέρα,που για εκείνη ήταν ο πιο σημαντικός ρόλος, και ο Όσκαρ δεν μπορεί να είναι πλέον καθηγητής.  

Όλα αυτά σε παραλληλισμό με τη φύση και πιο συγκεκριμένα με μια λίμνη που όπως λένε και οι ήρωες είναι: «νεκρή, βρωμερή, χωρίς πάπιες». Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και εκεί η ζωή επιμένει και νικά, ακόμη και εκεί όταν οι πάπιες θα διωχθούν λόγω της γρίπης των πτηνών, θα έρθουν οι χελώνες. Ακόμη και σε μια παγωμένη λίμνη, μια ερωτευμένη καρδιά θα ζωγραφιστεί στην άμμο. «Εμένα μου δίνει δύναμη να ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι ερωτευμένοι», θα πει ο Ιεροφάντης.  

Μια λίμνη τεχνητή και αυτή, ψεύτικη, όπως και οι κόσμοι που έφτιαξαν οι ήρωες για να αντέξουν τα τραύματά τους. Όμως ακόμη και εκείνη παγώνει. «Δεν θέλει να αποχωριστεί τον θάνατο που γεννήθηκε», θα πει ο Όσκαρ, «διδάσκοντας» το νεκρό παιδί ορθογραφία. Η ζωή όμως σε πείσμα κάθε πόνου, θα συνεχίσει να υπάρχει σαν τα ψίχουλα που ρίχνονται για να ταΐσουν τις ανύπαρκτες πάπιες.  

Η σκηνοθεσία όχι μόνο αναδεικνύει όλα αυτά τα υπαρξιακά κομμάτια του κειμένου, χωρίς να τα υπογραμμίζει και να υποτιμά τον θεατή, αλλά το εμπλουτίζει με στοιχεία θρίλερ, που ενισχύουν τη ροή του και εφιστούν το ενδιαφέρον. Παράλληλα, το χιούμορ, κυρίως μαύρο, λειτουργεί ανακουφιστικά, όπως ο χορός στις αρχαίες τραγωδίες. 

Είναι από τις ελάχιστες φορές, που βλέπουμε παράσταση της Ελένης Σκότη χωρίς σκηνές βίας. Η Σκοτεινή λίμνη μοιάζει σαν μια συνέχεια όλων αυτών που έχουμε παρακολουθήσει, σαν να ζούμε τις επιπτώσεις της βίας. Όχι μόνο της σωματικής αλλά και της βίας που έχει κατακλύσει τη σύγχρονη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ ξανά να ησυχάσει. Είναι καταδικασμένος να ζει με τη βία που γεννά ο φόβος της τρομοκρατίας, τα αδηφάγα Μ.Μ.Ε, η πλανητική αλλαγή και τόσες άλλες σύγχρονες πληγές του Φαραώ. 

Για μια ακόμη φορά, η σκηνοθέτις και η ομάδα ΝΑΜΑ κερδίζουν το στοίχημα και καταφέρνουν με τα χρόνια να δημιουργούν παραστάσεις που το κοινό θέλει να παρακολουθήσει πρώτα απ’ όλα γιατί φέρουν την υπογραφή τους ανεξαρτήτως έργου και αυτό είναι σπουδαίο.

 Και αυτή τη φορά, οι ερμηνείες είναι αξιοσημείωτες και φαίνεται η δουλειά που έχει γίνει με τους ηθοποιούς, καθώς η Σκότη είναι από τους ελάχιστους σκηνοθέτες- δασκάλους για τους ηθοποιούς. 

Ο Χάρης Τσιτσάκης, σαν βιβλική φιγούρα, μοιάζει με άλλον Σωκράτη και όλες οι συνομιλίες του με τον παλιό μαθητή του, σαν να πηγάζουν από την μαιευτική μέθοδο του φιλοσόφου. Άμεσος, τρυφερός και κυνικός μαζί, ο ηθοποιός χαρίζει στην παράσταση τις πιο ανάλαφρες νότες που έχει ανάγκη.  

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς είναι σπουδαίος ηθοποιός, το έχω γράψει πολλές φορές. Μοναδικός και στο δράμα και στην κωμωδία. Στη συγκεκριμένη δουλειά επιτυγχάνει να ξυπνήσει την ενσυναίσθηση του θεατή και μέσα από μια ερμηνεία με μέτρο και συναίσθημα, να τον συγκλονίσει.  

Η Παναγιώτα Βλαντή, στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της. Είναι μια μάνα και ένα κορίτσι μαζί. Μια πληγή και ένα παιχνίδι στο ίδιο σώμα. Μια γυναίκα που θέλει να ζήσει αλλά δεν μπορεί. Η ηθοποιός καταφέρνει  να αποφύγει τον σκόπελο του μελό και να αναδείξει την πραγματική τραγωδία της ηρωίδας της.  

 Ο Γιώργος Χατζηνικολάου έχει ήδη ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη με τα σκηνικά του, που και αυτή τη φορά είναι εμπνευσμένα, καλαίσθητα και λειτουργικά. Το εικαστικό τοπίο ολοκληρώνουν τα κοστούμια της Μαρίας Αναματερού και οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου.  

Στο πνεύμα της παράστασης και η μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη.  

Συνολικά, η «Σιωπηλή λίμνη» είναι μια παράσταση που θα την κουβαλάτε για πολύ καιρό και πραγματικά αξίζει να δείτε. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη

Το 2021 μας αποχαιρετά και, αυτές τις μέρες, συνήθως κάνουμε τον απολογισμό μας. Εμείς μετράμε τη χρονιά που φεύγει με παραστάσεις και επειδή το θέατρο μιλά στη ψυχή και το μυαλό μας, κρατάμε όσα μας έκαναν να αισθανθούμε κάποιες σκηνές ή στιγμές των παραστάσεων που παρακολουθήσαμε....21 στιγμές, λοιπόν, από το 2021, με την ευχή το 2022 να είναι μια καλύτερη χρονιά για όλους μας. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη  

1.Ελένη  

Δεν είχαμε την τύχη να τη δούμε στην Επίδαυρο, γεγονός που ευχόμαστε να συμβεί το καλοκαίρι του ’22. Απόλαυσα την παράσταση στο Θέατρο Βράχων, μια μέρα μετά τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη, όταν είχε γίνει πολύς λόγος για το τι θα πει διήμερο πένθος. Μετά την υπόκλιση, οι ηθοποιοί και οι μουσικοί της παράστασης τραγούδησαν μαζί μ’ όλους εμάς το ποίημα του Σεφέρη «Στο περιγιάλι το κρυφό» και ένιωσα ότι έγινα κοινωνός στο καλύτερο μνημόσυνο για τον σπουδαίο Μίκη.  

2.Βάτραχοι 

Μπορεί να περιμέναμε περισσότερα από την πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Αργυρώς Χιώτη στην Επίδαυρο. Παρ’ όλα αυτά, η είσοδος των Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλο στους ρόλους του Ευριπίδη και του Αισχύλου αντίστοιχα, μας χάρισαν ένα εξαιρετικό αγώνα λόγων.  

3.Κουκλόσπιτο Μέρος Β 

Μια παράσταση που προλαβαίνετε να δείτε ακόμη στο Θέατρο Άνεσις, μέχρι αρχές Ιανουαρίου. Η σκηνή που ο Τόρβαλντ του Αλέξανδρου Μυλωνά παραδέχεται στη Νόρα της Ναταλίας Τσαλίκη την αποτυχία του γάμου της, είναι τόσο αληθινή που δύσκολα δεν θα σας συγκινήσει.  

4.Γυάλινος Κόσμος 

Μπορεί να τρέξαμε στην παράσταση λόγω του σκηνοθέτη της Ίβο βαν Χόβε και της μεγάλης σταρ Ιζαμπέλ Υπέρ, εγώ όμως θα θυμάμαι για πάντα μια ηθοποιό που δεν ήξερα, την Justine Bachelet, που ήταν η πιο «εύθραυστη» και αληθινή Λώρα που έχω δει ποτέ.  

5.Girls and Boys  

Μπορεί η παράσταση να συνεχίζεται για 3^η χρονιά αλλά αυτή η ερμηνεία της Δώρας Παρδάλη, αξίζει να μνημονευτεί και κατά τη γνώμη μου ένα Βραβείο Μερκούρη θα έπρεπε να ήταν ήδη δικό της.  

Η νεαρή ηθοποιός καταφέρνει με τεχνική που δεν φαίνεται και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Άννας Μαρίας Στεφαδούρου, να συγκλονίσει το κοινό. Αν πρέπει να κρατήσω μια σκηνή από το έργο του Ντένις Κέλι, αυτή θα ήταν λίγο πριν το φινάλε, οπότε σαν άλλος εσταυρωμένος, δείχνει στο σώμα της τα σημεία που χτυπήθηκαν τα παιδιά… Δεν δίνω άλλο spoiler. Δείτε το, θα παίζεται μέχρι τέλος Ιανουαρίου  

6.Πάρτι Γενεθλίων  

Ο Γιώργος Παλούμπης κατάφερε να ταιριάξει καλούς ηθοποιούς, διαφορετικών όμως σχολών, και να δημιουργήσει μια παράσταση με εντυπωσιακή σκηνική επικοινωνία και ροή. Την παράσταση κλέβει η Αθηνά Τσιλύρα στον ρόλο της Μεγκ. Μια σπουδαία ηθοποιός στην καλύτερή της θεατρική στιγμή.  

7.Προμηθέας 

Ο Νίκος Καραθάνος ζωγράφισε και πάλι, αυτή τη φορά με το κλασικό έργο του Αισχύλου. Στη σκηνή της Στέγης ένιωσα την μεγαλύτερη συγκίνηση της σεζόν. Σαν κάποιος να μιλούσε και για μένα. Κρατάω τη σκηνή με το σπάσιμο των πιάτων. 

8. Τζεμ 

Ένα γλυκό και τρυφερό έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, μπορείτε να δείτε στο Studio Μαυρομιχάλη. Ο λόγος για το «Τζεμ» της Ελέιν Μέρφυ που ο Φώτης Μακρής σκηνοθέτησε με ευαισθησία, έχοντας μαζί τους τρεις εξαιρετικές ηθοποιούς : Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη. Ξεχωρίζω την κωμική σκηνή με τον δονητή της Μαρίας Κανελλοπούλου, γιατί γέλασα με την ψυχή μου.  

9. Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού 

Ίσως, η καλύτερη παράσταση του Γιάννη Κακλέα την τελευταία δεκαετία. Ένας Ντάριο Φο, σύγχρονος και καυστικός χάρη στη δραματουργική επεξεργασία του ίδιου του σκηνοθέτη. Όλος ο θίασος είναι εξαιρετικός, ξεχωρίζω τη στιγμή που ο Πάνος Βλάχος τραγουδά και το κοινό σαν σε συναυλία τον ακολουθεί… 

10. Προμηθέας Δεσμώτης 

Η παράσταση του Άρη Μπινιάρη ήταν η απόλυτη επιτυχία του καλοκαιριού και δικαίως. Θα ξεχωρίσω την Ηρώ Μπέζου στον ρόλο της Ιούς και τη φράση «Ο Δίας με αποκτήνωσε γιατί με πόθησε». Την ίδια μέρα που παρακολούθησα τη γενική πρόβα της παράστασης, αποκαλύφθηκε ο δολοφόνος της Καρολάιν. Εκεί είναι που σκέφτεσαι πώς αυτά τα κείμενα παραμένουν διαχρονικά και δεν μπορείς παρά να νιώθεις δέος και ανατριχίλα.  

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη  

11.Επιθεώρηση 1821

Το καλοκαίρι του ’21 ο Δημήτρης Καραντζάς κι ο Φοίβος Δεληβοριάς παρουσίασαν στο Βεάκειο και παράλληλα περιόδευσαν σε περιορισμένους σταθμούς ανά την Ελλάδα με μια επιθεώρηση για το 1821. Ποιος θα το περίμενε ότι ο Καραντζάς που μας έχει συνηθίσει σ’ εμπνευσμένες παραστάσεις κλασσικού ρεπερτορίου, θα έκανε μια τόσο φρέσκια και ελληνική ιδέα; Ως στιγμή ξεχωρίζω την εντυπωσιακή ερμηνεία του Γιάννη Νιάρρου που θύμιζε one man show/stand up.

12.Ιχνευτές

Στην αμφιλεγόμενη παράσταση του Μαρμαρινού στην Επίδαυρο, το μοναδικό σωζόμενο σατυρικό δράμα του Σοφοκλή που αφορά τη γέννηση της μουσικής, είχαμε έναν από τους καλύτερους Χορούς παραστάσεων αρχαίου δράματος. Ξεχώρισα τη σαγηνευτική και λυρική παρουσία του Steve Catona ως Ερμή, με την ανδρόγυνη εμφάνιση και τη δουλεμένη φωνή.

13.Γάλα Αίμα

Στην αρθρογραφία μου στάθηκα αρκετά στη σειρά «Contemporary Ancients» του Φεστιβάλ Αθηνών σε συνεργασία με τις εκδόσεις Νεφέλη. Το αγαπημένο μου έργο από τη σειρά ήταν το Γάλα, αίμα της Αλεξάνδρας Κ*, ενώ αντίστοιχα με κέρδισε περισσότερο η παράσταση του Γιάννου Περλέγκα. Κρατώ την ερμηνεία της Έλενας Τοπαλίδου, με τη φεμινιστική της δραματουργία και την αερική παρουσία. Για μένα ήταν η (δεύτερη) καλύτερη γυναικεία ερμηνεία για το 2021.

14.Προμηθέας Δεσμώτης

Και μιας και μιλήσαμε για τη δεύτερη καλύτερη ερμηνεία, να πούμε και για την πρώτη. Ανήκει δικαιωματικά νομίζω στην Ηρώ Μπέζου που ερμήνευσε την Ιώ στην παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης του Άρη Μπινιάρη. Η παράσταση ήταν το απόλυτο sold-out του θεατρικού καλοκαιριού, τόσο για την ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο όσο και για την απίστευτη αισθητική της σκηνοθεσίας του.

15. Ελένη

Μια παράσταση που αδικήθηκε το περασμένο καλοκαίρι ήταν αυτή της Ελένης που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Παπαβασιλείου για το ΚΘΒΕ, μιας και ήταν η μοναδική παράσταση του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου που ματαιώθηκε λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών. Απολαύσαμε την παράσταση στο Θέατρο Βράχων και ιδιαιτέρως την ερμηνεία της δεινής ηθοποιού Έμιλυς Κολιανδρή αλλά και της Αγορίτσας Οικονόμου ως Θεονόη.

16.Φεστιβάλ Δάσους

Μέσω ίντερνετ παρακολουθήσαμε αρκετές παραστάσεις του 3^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Δάσους στη Θεσσαλονίκη. Απήλαυσα ιδίως την παράσταση Δωμάτιο του Μπέκετ, μια παράσταση χωρίς ηθοποιούς!

17. Πουπουλένιος

Για την παράσταση του Πουπουλένιου της Μαίρης Ανδρέου για το Φουαγιέ του ΚΘΒΕ, μιλήσαμε αναλυτικότερα μέσα στο φθινόπωρο, ενώ από 25/12 επανήλθε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Οι ερμηνείες των Χρίστου Στυλιανού και Γιάννη Τσεμπερλίδη ήταν από τις καλύτερες για το 2021 για τον δυναμισμό, την παιδικότητα και τον ρεαλισμό τους.

18. Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου

Το Θέατρο Πορεία μας έχει συνηθίσει σε υψηλής αισθητικής παραστάσεις, όπως συνέβη και με την πρόσφατη πρεμιέρα της παράστασης «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Χριστοδούλου. Η παράσταση συμπληρώνει μια σειρά παραστάσεων για το 1821, φέτος που συμπληρώθηκαν 200 χρόνια, ενώ ήταν ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου την περασμένη σεζόν. Το φυσικό σκηνικό περιβάλλον, τα εξαιρετικά κοστούμια των Α. Γαρνάβου και Τζ. Ηλιοπούλου και η εμπνευσμένη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, συνέβαλαν σε μια must-see παράσταση.

19.Παίκτες

Με αφορμή τον Γκόγκολ, ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθέτησε την talk of the town παράσταση της χρονιάς, με έναν αξιοθαύμαστο αντρικό θίασο που ξεχείλιζε από ταλέντο κι ενέργεια. Η παράσταση είναι η ζωντανή απόδειξη πως, μερικές φορές ακόμη κι από ένα «μικρό» κείμενο, μπορείς να κάνεις μια σπουδαία παράσταση.

20. Νόρα

Κλείνω το θεατρικό μου 2021 με την παράσταση Νόρα του Θεόδωρου Τερζόπουλου, με δραματουργική αφετηρία το ομώνυμο έργο του Ίψεν. Η καθαρή αισθητική κι ο τελετουργικός μινιμαλισμός της παράστασης σε συνδυασμό με τις άριστες ερμηνείες των Σοφίας Χιλλ, Αντώνη Μυριαγκού και Τάσου Δήμα, ήταν για εμένα το ιδανικό φινάλε για το πρώτο μισό της σεζόν.

Και 21..

Τελευταία, αλλά όχι λιγότερο σημαντική στιγμή, ήταν η συγκίνηση που μου προκάλεσε μια παιδική παράσταση. Ο λόγος για τον «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου», το βιβλίο της Άλκης Ζέη που ευτύχισε σε μια μαγική σκηνοθεσία από τον Τάκη Τζαμαριά και έναν εκπληκτικό θίασο.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ο Ιταλός Ντάριο Φο ήταν θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, ευθυμογράφος, ηθοποιός και συνθέτης. Ο ίδιος ερμήνευσε αρκετά από τα έργα του, ενώ έγραψε πολλά για την Ιταλική Ραδιοφωνία και τον κινηματογράφο. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997. Γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1926, στο Σαντζιάνο. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί και έχουν ανέβει σε θέατρα όλου του κόσμου, ενώ στη χώρα μας  παίζονται πολλά χρόνια και γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία. Ισχύει μάλλον αυτό το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα», που λένε οι φίλοι μας οι Ιταλοί, καθώς και το χιούμορ αλλά και η νοοτροπία των δύο χωρών ταιριάζει απόλυτα. 

Ο ίδιος συνήθιζε να λέει: «Σε όλη μου τη ζωή δεν έγραψα τίποτα με μόνο σκοπό τη διασκέδαση, πάντα επιδίωκα να συμπεριλάβω στα κείμενά μου τις ρωγμές εκείνες που θα ήταν σε θέση να ταρακουνήσουν τις βεβαιότητες, να αμφισβητήσουν παγιωμένες απόψεις, να προκαλέσουν θυμό, να ανοίξουν λιγάκι το μυαλό του κόσμου. Όλα τα υπόλοιπα, η ομορφιά για την ομορφιά, η τέχνη για την τέχνη, δεν μ’ ενδιαφέρουν».*

Ο Ντάριο Φο έφυγε από τη ζωή στις 13 Οκτωβρίου 2016, στο Μιλάνο.

«Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» θέατρο Γκλόρια

Τολμώ να πω ότι είναι το πιο ενδιαφέρον ανέβασμα του Ντάριο Φο, που έχω δει ποτέ. Πρώτα από όλα, γιατί ο Γιάννης Κακλέας τόλμησε με τη δραματουργική του επεξεργασία, να φέρει το έργο στο σήμερα. Τα σχόλιά του για την υπόθεση Λιγνάδη, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το Ίδρυμα Νιάρχος αλλά και, η εμπνευσμένη σκηνοθετική του ματιά μαζί με τη ζωντανή μουσική, απογειώνουν το έργο. 

Παράλληλα, η  σκηνή του Γκλόρια έχει πλημμυρίσει ταλέντο! Τι να πω για τον θίασο (Πάνος Βλάχος, Φοίβος Ριμένας, Θοδωρής Σκυφτούλης, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας και Στέλιος Πέτσος); Σπουδαίοι όλοι τους!

Το συγκεκριμένο έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στο θεατρικό ανέβασμα του Σπύρου Παπαδόπουλου, όπου είχαμε δει και πάλι τον Στέλιο Πέτσο. 

Ο Ντάριο Φο καταφέρνει να ξεσκεπάσει μέσα από το έργο του τη δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι, που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία.

Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζει την κατάχρηση της εξουσίας και, αν και γράφτηκε πριν από χρόνια για να ασκήσει κριτική στην ασύδοτη εξουσία του συστήματος δικαιοσύνης της Ιταλίας και της κυβερνητικής διαφθοράς, σήμερα, χρόνια μετά, ο θεατής δεν θα δυσκολευτεί να βρει πολλές –πάρα πολλές- ομοιότητες με την Ελλάδα του 21^ου αιώνα.

«Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» - Γυάλινο Μουσικό θέατρο

H Μπέσυ Μάλφα, ο Γιώργος Σουξές, ο Βασίλης Ρίσβας, η Κατερίνα Τσάβαλου, ο Τόνυ Δημητρίου και ο Θοδωρής Ρωμανίδης, υπό τη σκηνοθετική υπογραφή του Δημήτρη Μυλωνά, ανεβάζουν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το έργο «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω», το οποίο παίζεται αδιάκοπα και με τεράστια επιτυχία στην Ιταλία και σ’ όλη την Ευρώπη από το 1974 μέχρι και σήμερα.

Η πρώτη γραφή του έργου γίνεται το 1974. Ο αρχικός τίτλος είναι «Non si paga, non si paga» (Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω). Ο Ντάριο Φο, γράφοντας μια ξεκαρδιστική φάρσα, προσπαθεί να μιλήσει για το αυτονόητο: κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην πραγματική και αξιοπρεπή ζωή. 

Επηρεασμένος από τη νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα – τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις, την αύξηση της ανεργίας, την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια, τις εξώσεις – ξαναγράφει το έργο δίνοντας τον τίτλο «Sotto paga non si paga», που θα το μεταφράζαμε κατά λέξη: «Χαμηλά αμειβόμενος, δεν πληρώνω». 

«Όλα Σπίτι, Κρεβάτι Κι Εκκλησία» στο Θέατρο Δρόμος

Οι γυναίκες εδώ και χιλιάδες χρόνια κλαίνε, γελούν, υποδουλώνονται, αγνοούνται, διαχωρίζονται, δολοφονούνται… Σε ένα μακρινό κόσμο, σε μια άλλη διάσταση, σε μια άλλη εποχή με τις κοινωνίες να έχουν διαμορφωθεί περισσότερο τρομακτικές και ανεπιθύμητες, τρεις γυναίκες βρίσκουν τη δύναμη να αντισταθούν. Ο λόγος τους εκτοξεύει σιδερένια καρφιά στους εγκεφάλους όλου του κόσμου.

Το έργο των Φράνκα Ράμε και Ντάριο Φο πραγματεύεται την κατάσταση της γυναίκας και τη θέση της, όχι μόνο στις «σύγχρονες» αλλά και στις μελλοντικές κοινωνίες, θίγοντας ζητήματα κοινωνικής, πολιτικής και οικογενειακής καταπίεσης και απόγνωσης.

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1977 από τη Φράνκα Ράμε σε μουσική Di Capri αλλά τότε δεν είχαν παιχτεί όλοι οι μονόλογοι λόγω της μεγάλης τους διάρκειας. 

Τώρα ο  Εμμανουήλ Γ. Μαύρου το σκηνοθετεί και, στη σκηνή θα δούμε τις: Ήρα Δαμίγου, Στυλιανή Κλείδωνα, Ελένη Φαλατάκη.

«Μίστερο Μπούφο», στο Άνεσις

Το «Μίστερο Μπούφο» (Κωμικό Μυστήριο), γράφτηκε το 1969 ως ένας προσωπικός μονόλογος του ίδιου του συγγραφέα (Ντάριο Φο) και στη συνέχεια έγινε παγκόσμια περιοδεία με την σύζυγό του Φράνκα Ράμε. Συγκεκριμένα, παίχτηκε σ’ όλη την Ευρώπη, τον Καναδά και τη Λατινική Αμερική από το 1969 έως το 1999. Παντού σημείωσε τεράστια επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το συγκεκριμένο έργο έχει μεταφραστεί σε 30 διαφορετικές γλώσσες! Αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα και δημοφιλή θεάματα στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό θέατρο και η παρουσίασή του στην Ιταλία οδήγησε το Βατικανό στο να το καταγγείλει ως «το πιο βλάσφημο έργο στην ιστορία του θεάτρου».

Πρόκειται ουσιαστικά για μια σειρά σύντομων μονολόγων, με θέματα που προέρχονται από τα βιβλικά απόκρυφα, και δημοφιλείς ιστορίες της ζωής του Χριστού. Ο τίτλος του έργου είναι δανεισμένος από το «Mystery-Bouffe» του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι.

Το έργο είχαμε την τύχη να απολαύσουμε σε ένα υπέροχο ανέβασμα από τον Θωμά Μοσχόπουλο (2012) με τους: Άννα Καλαϊτζίδου, Άννα Μάσχα, Κώστα Μπερικόπουλο, Αργύρη Ξάφη, Θάνο Τοκάκη, Γιώργος Χρυσοστόμου.

Τώρα θα το δούμε, δια χειρός Νικορέστη Χανιωτάκη, με τους:  Jerome Kaluta, Ελίνα Μάλαμα, Δαυίδ Μαλτέζε, Αρετή Πασχάλη, Μαρία Πετεβή και Νίκο Πουρσανίδη.

*Απόσπασμα από το έργο του Ντάριο Φο, «Ο κόσμος μου», Εκδόσεις Κατσάνος.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Τι και αν η χρονιά ήταν λειψή θεατρικά; Πάλι ήρθαν θεατρικές δουλειές που μίλησαν στην καρδιά μας και στριφογύρισαν μέρες στο μυαλό μας. Όλοι οι συντάκτες του texnes-plus προσπάθησαν πολύ να απαντήσουν στο ερώτημα, «Αν κρατούσατε μόνο μια παράσταση από όλη τη χρονιά του 2021, ποια θα ήταν αυτή;», όπως παραδοσιακά κάνουμε τα τελευταία χρόνια. 

Φέτος ζητήσαμε και από άλλους, δημοσιογράφους και κριτικούς θεάτρου που γράφουν σ' άλλα ΜΜΕ αλλά εκτιμάμε την πένα και την άποψή τους να απαντήσουν και εκείνοι σ' αυτό το πραγματικά δύσκολο ερώτημα!

Ευχή όλων μας; Κάθε χρόνο να στίβουμε ακόμη περισσότερο το κεφάλι μας και να είναι τόσες οι καλές παραστάσεις που να είναι αδύνατον να διαλέξουμε.

Εύκολη ερώτηση. Αλλά θα κλέψω απαντώντας με μια ξένη και μια ελληνική. Η πρώτη είναι φυσικά το «Οδύσσεια, μια ιστορία για το Χόλιγουντ» του Κριστόφ Βαρλικόφσκι. Η μαγική αποσπασματικότητα της δραματουργίας του, ο συνδυασμός διαφορετικών ιστοριών που μόνο ο Βαρλικόφσκι μπορεί να επιτύχει, οι αναφορές του που φτάνουν από τον Αγγελόπουλο μέχρι τον Μπολτάνσκι, δημιούργησαν ένα ακόμη αριστούργημα. Από τα εγχώρια θα κρατήσω τη «Γραμμή του Ορίζοντος». Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη πέτυχε όσα υποσχόταν επί χρόνια σε μια θεατρική εμπειρία βασισμένη σε σκληρή δουλειά, αλλά κυρίως στην αγάπη: αγάπη προς το βιβλίο του Βακαλόπουλου, αγάπη ως ιστού που ενώνει μια ιδεώδη ομάδα, αγάπη για το θέατρο. Σκέφτηκα και τον «Προμηθέα», το αριστούργημα του Νίκου Καραθάνου-όμως τα μέσα με τα οποία τα δημιουργήθηκαν οι δυο δουλειές δεν είναι συγκρίσιμα, και τάσσομαι πάντα υπέρ της απέλπιδος, ιδανικής απόπειρας.

Γιώργος Βουδικλάρης , σκηνοθέτης, μεταφραστής και κριτικός θεάτρου στο elculture.gr, την Εφημερίδα των Συντακτών και το artivist.gr 

Αν κρατούσα μια μόνο παράσταση από το 2021 αυτή θα ήταν η εξαιρετική χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη «U(r)topias» με την ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες, η οποία παρουσιάστηκε μέχρι τις 21 Νοεμβρίου στο «Ολύμπια – Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας» (στην παλιά Λυρική Σκηνή, δηλαδή). Δουλεύοντας πάνω στις διαφορετικές εννοιοδοτήσεις της «επανάστασης», η κυρία Απέργη έφτιαξε ένα σκηνικό δοκίμιο εξέχουσας αισθητικής, θεσπίζοντας μια εντελώς πρωτόγνωρη σειρά κινήσεων πτώσης, ήττας, παραίτησης, αλλά και ανάτασης, αντίδρασης, διαφοροποίησης. Έτσι, κάτω από μια ποικιλία ζυγών ή συμβιβασμών, είδαμε το σκυφτό, καταπονημένο ανθρώπινο σώμα να μάχεται και να καθιερώνει τις νέες συνθήκες ύπαρξής του. Υπέροχες ερμηνείες από τη Σεβαστή Ζαφείρα, τον Άγγελο Αποστολίδη-Ισαάκ (Fuerza Negra), τον Γιάννη Οικονομίδη, τον Κώστα Phoenix, τη Σοφία Πουχτού, τον Χάρη Χατζηανδρέου και τον Ηλία Χατζηγεωργίου. Είθε να δούμε και στο μέλλον δουλειά σκηνική και ευαισθησία τέτοιου βεληνεκούς. Καλές γιορτές σε όλους!

Νίκος Ξένιος, φιλόλογος, συγγραφέας και κριτικός θεάτρου στο bookpress.gr 

Η πρώτη φορά που μπήκα σε κλειστή αίθουσα το 2021 ήταν στην Στέγη, στον Προμηθέα του Καραθάνου. Ένα εικαστικό ποίημα για τη θλίψη. Και τους ανθρώπους που έφυγαν αλλά η μνήμη τους ζει. Χρειάστηκα αυτή την παράσταση/ μνημόσυνο για να καταφέρω να ξαναμπώ ως θεατής στην λεγόμενη νέα κανονικότητα. Αλλά, Η παράσταση που παρακινώ φίλους και γνωστούς να δουν είναι οι «Οι Παίκτες» του Γκογκόλ που σκηνοθετεί ο 32χρονος Γιώργος Κουτλής. Μιλάμε για μια θεατρική συμμορία που ιδρώνει -κυριολεκτικά- τη φανέλα. Οι Γιάννης Νιάρρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος. Γιώργος Τζαβάρας, Γιώργος Μπουκαούρης και Χρήστος Στέργογλου έχουν γίνει το talk of the town, δικαίως. Αν κι εσύ πιστεύεις ότι το νόημα μιας θεατρικής παράστασης είναι -μόλις κλείσουν τα φώτα- να μπεις σε μια ιστορία και να βιώσεις μια εμπειρία, βγάλε εισιτήρια. Γιατί αυτή η κοινωνικοπολιτική σάτιρα μας δείχνει ποιοι είμαστε.

Ζωή Δημητρίου, δημοσιογράφος Provocateur.gr και στο Κ της Καθημερινής 

Νομίζω θα μείνει στη μνήμη μου η ματιά του Ίβο Βαν Χόβε στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσσι Ουίλιαμς με την Ιζαμπέρ Υπέρ, που είδαμε στην Στέγη. Ο επαναπροσδιορισμός της ρεαλιστικότητας των χαρακτήρων της Αμάντα, της Λώρα, του Τομ και του Τζιμ ως άνθρωποι εγκωβισμένοι που παλεύουν να ξεφύγουν από την σκληρότητα της πραγματικότητας τους, αποτίναξε από το έργο τον άδικο χαρακτηρισμό του ψυχοδράματος. Και βεβαίως, θα προκαταλάβω ως παράσταση της σεζόν 21-22 τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο, μια σύγχρονη ανάγνωση από τον Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Γκλόρια, έναν σκηνοθέτη που «και ξέρει και μπορεί», μια ερμηνεία από τον Πάνο Βλάχο και με σύσσωμο τον θίασο που ροκάρει (και όχι μόνο σε μουσικό επίπεδο). Μια παράσταση που σε παρακινεί να σηκωθείς από τη θέση σου και να βγεις στο δρόμο, να αγωνιστείς ενάντια σε ένα σάπιο σύστημα και μια λάθος κοινωνία που διαιωνίζονται.

Κώστας Ζήσης, κριτικός θέατρου στην εφημερίδα Documento και στο fragilemag.gr

 Η «Σιωπηλή λίμνη», του Iσπανού Νταβίντ Ντεσόλα, με την υπογραφή της Ελένης Σκότη, στο θέατρο Επί Κολωνώ, είναι ένα έργο τρυφερό που μιλάει για τη δύναμη της αγάπης και πώς αυτή μπορεί να επουλώσει προσωπικά τραύματα και ανθρώπινες πληγές.Αυτή η εμβληματική παράσταση, ένα δύσκολο δράμα με αρκετές δόσεις χιούμορ, αποζημιώνει το θεατή που αποζητεί την ποιότητα και τη σκηνική αισθητική.

 Και οι συντάκτες του texnes-plus...

Αν κρατούσα μια παράσταση για το 2021 θα ήταν, οπωσδήποτε το Μια Ιστορία Αγάπης του Alexis Michalik σε σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, μια παράσταση γεμάτη συναίσθημα και ευαισθησία βασισμένη σε ένα εκπληκτικό κείμενο και την Ελένη του Ευριπίδη του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου από το Κ.Θ.Β.Ε., για την τόσο διαφορετική και ενδιαφέρουσα σκηνοθετική του ανάγνωση. Αυτά που μου έμειναν δηλαδή από τη χρονιά που φεύγει είναι καλά και κείμενα ιδωμένα μέσα από ενδιαφέρουσες σκηνοθεσίες. Ας ευχηθώ για το 2022 να πολλαπλασιαστούν αυτές οι περιπτώσεις!

Τόνια Τσαμούρη, κριτικός θεάτρου texnes-plus 

 Αναστάσης Πινακουλάκης, κριτικός θεάτρου texnes-plus

Είναι κάποια έργα που ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου έχει δει πολλές φορές στη ζωή του. Ένα από αυτά είναι ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τεννεσί Ουίλιαμς. Η παράσταση που έφερε στην Ελλάδα η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε σκηνοθεσία του Ίβο βαν Χόβε με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, με έκανε να «διαβάσω» αλλιώς το έργο μετά από τόσα χρόνια. Αξέχαστη θεατρική εμπειρία.

Από τις ελληνικές παραγωγές θα ξεχωρίσω και πάλι μια παράσταση που απόλαυσα στη Στέγη και δεν είναι άλλη από τον υψηλής αισθητικής και ευαιασθησίας «Προμηθέα»δια χειρός Νίκου Καραθάνου. Ο ίδιος μαζί με τρεις ακόμη ηθοποιούς  και αγαπημένους του συνεργάτες - Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Γιάννη Κότσιφα και Χρήστο Λούλη- κατάφεραν να κάνουν μια ουσιαστική πρόταση για το πώς μπορούν να εμπνεύσουν σήμερα οι Αρχαίοι Τραγικοί. Η παράσταση του Καραθάνου, κατά την προσωπική μου άποψη, άνοιξε έναν ουσιαστικό διάλογο πάνω στην ποίηση του Αισχύλου. Υπέροχο και το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη αλλά και οι μελωδίες του Άγγελου Τριανταφύλλου. 

Γιώτα Δημητριάδη, δημοσιογράφος, κριτικός θεάτρου  στο texnes-plus

Μέσα στην γενικευμένη καταστροφή των αυγουστιάτικων πυρκαγιών, μεταξύ των περιβαλλοντικών και αστικών τραγικών συνεπειών, το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στερήθηκε το ανέβασμα της Ελένης του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Επιλέγοντας μία τραγωδία με στοιχεία που αποκλίνουν από τον ρεαλισμό, επενδύει στο χιούμορ που συνοδεύει την απομάκρυνση συνειδήσεων και πράξεων από την απτή πραγματικότητα. Και καταφέρνει, τελικά, μέσα από τους εξαιρετικούς Θέμη Πάνου και Έμιλυ Κολιανδρή, αλλά και μέσα από έναν εξαιρετικό χορό με υπέροχα κοστούμια, να δημιουργήσει μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Αν για κάτι θα θυμάμαι την παράσταση, πέρα από τα βροντόφωνα γέλια, είναι για την υπέρβαση των εμποδίων και των σκηνοθετικών αναστολών που οριοθετούν τις σκηνοθετικές προσεγγίσεις των τραγωδιών. Αλλά και για την βαθιά μελέτη και γνώση του κειμένου του Ευρυπίδη που είναι σίγουρα απόλυτη προϋπόθεση για την ανατροπή σκηνοθετικών προτύπων και, ενδεχομένως, κεκτημένων.

Σοφία Γουργουλιάνη, συντάκτρια σινεμά texnes-plus

Διαβάστε επίσης:

Είδα Την «Ελένη», Σε Σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου

Είδα Το «Μια Ιστορία Αγάπης», Σε Σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα 

Είδα Τον «Πουπουλένιο», Σε Σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου (Αποστολή Θεσσαλονίκη)

«Girls & Boys»: Κορίτσια, Πώς Καταφέρατε Να Κάνετε Την Παράστασή Σας Talk Of The Town;