Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

 Τι πιστεύετε ότι μπορεί να κάνει μία χαριτωμένη σαρανταπεντάρα, και συγκεκριμένα η Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ, όταν ο «αγαπημένος» της σύζυγος την εγκαταλείπει μετά από τριάντα πέντε χρόνια έγγαμης ζωής, γεμάτης όρκους πίστης και αφοσίωσης;

Η Φαίδρα Δρούκα καλείται να μας δώσει την απάντηση στο Μικρό Άνεσις.

Η συνάντησή μας πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο ένα βροχερό απόγευμα, λίγο πριν την παράσταση «Το υπέροχο μου διαζύγιο».

Με υποδέχτηκε στο όμορφο και ζεστό καμαρίνι της, χαμογελαστή και με διάθεση να απαντήσει σε όλες μου τις ερωτήσεις χωρίς δισταγμό και με «σύμμαχο» τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια που την διακατέχει.

Πίνοντας μια κούπα ζεστό τσάι, μου μίλησε για την παράσταση που τόσο αγαπά, για το πώς μπορεί ένα διαζύγιο να είναι πραγματικά... υπέροχο, για τις κακοποιητικές συμπεριφορές που έρχονται στο «φως» τον τελευταίο καιρό στο θέατρο και όχι μόνο, αλλά και για την απόφαση του Άρη Σερβετάλη να αποχωρήσει από την παράσταση «Ρινόκερος».

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Το «υπέροχό μου διαζύγιο» είναι ένα έργο της Τζεραλντίν Άρον που αγαπώ πάρα πολύ. Το υπηρέτησα με πολύ πάθος, ενθουσιασμό και αγάπη και έχω δουλέψει πολύ σκληρά για αυτό. Είναι ένα πολύ ανθρώπινο έργο, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά των ανθρώπων. Θα λέγαμε ότι είναι ένα λίγο πιο γυναικείο έργο αλλά από την άλλη έχω μεγάλη χαρά όταν ακούω αντρικά γέλια από το κοινό. Μιλάει για τις σχέσεις με τον σύντροφο, τον άντρα, τα παιδιά και κατά τη γνώμη μου, για τη σχέση που έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Αυτό που αγαπάω πάρα πολύ σε αυτό το έργο είναι ότι η ηρωίδα, όπως και οι περισσότερες γυναίκες, ανακαλύπτει τις δυνάμεις της και τις ικανότητές της μετά από ταλαιπωρία, πόνο και δυσκολία. Είναι ένα έργο πολύ ζεστό. Ουσιαστικά το έργο μιλάει για την ανάγκη του καθενός να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτό ακουμπάει κατευθείαν στις καρδιές των θεατών γιατί θίγει απλά αλλά σοβαρά ζητήματα. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω ότι έχω συνεργαστεί άψογα με τον σκηνοθέτη μου, τον Κοραή Δαμάτη, αλλά και όλη την ομάδα, και γι' αυτό έχουμε καταφέρει να πάρουμε και το βραβείο κοινού.

Έχεις κοινά χαρακτηριστικά με την ηρωίδα που υποδύεσαι;

Όχι, νομίζω το μόνο κοινό μας χαρακτηριστικό είναι ότι και εγώ άργησα να πιστέψω στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου. Απλά με άλλο τρόπο. Αυτή είναι μια γυναίκα που έκανε οικογένεια πολύ νέα, δεν πρόλαβε να εργαστεί πάνω σε αυτό που αγαπάει, ενώ εγώ έκανα σε μεγαλύτερη ηλικία οικογένεια και έχω εργαστεί πολύ. Τουλάχιστον ακόμα, δεν έχουμε άλλο κοινό (γέλια).

Το έργο είναι μονόλογος. Τι θετικά και τι αρνητικά έχει να είσαι μόνη πάνω στη σκηνή;

Πάνω στη σκηνή δεν νιώθω καθόλου μόνη μου. Έχω τον κόσμο που είναι σαν συμπαίκτες μου εκείνη τη στιγμή. Μόνη μου αισθάνομαι πριν ανέβω στη σκηνή, που δεν έχω να μοιραστώ τη χαρά του καμαρινιού. Και επίσης το να είσαι μόνη σου, έχει μια έξτρα κούραση. Γιατί δεν είσαι μόνος σου μόνο την ώρα που είσαι πάνω στη σκηνή, είσαι και πριν, είσαι και μετά, είσαι και για αυτά που χρειάζονται γενικά για μια παράσταση. Είναι πάρα πολύ κουραστικό γιατί όλο το βάρος πέφτει σε εσένα και έχεις να κάνεις πολλά πράγματα, που σίγουρα αν τα μοιραζόσουν με έναν θίασο, θα σου ήταν πιο ξεκούραστο.

Ποιο σημείο του έργου σε αγγίζει περισσότερο και γιατί;

Δεν μπορώ να σου πω ένα συγκεκριμένο, γιατί αυτό το έργο είναι μια συνεχόμενη εναλλαγή συναισθημάτων. Από το γέλιο στο δάκρυ και αντίστροφα. Και τις μιμήσεις αγαπώ και όλα.

Μετά από τόσες έντονα συναισθηματικά σκηνές, έχεις κάποιον τρόπο που αποφορτίζεσαι;

Γενικά δεν είμαι από τους ηθοποιούς που θέλουν μετά να πιουν οπωσδήποτε ένα ποτό για να συνέλθουν. Εγώ δεν το εκτονώνω έτσι. Εξαρτάται από το τι συνήθειες έχεις σαν άνθρωπος. Εγώ αγαπώ το πρωινό ξύπνημα, δεν έχω ανάγκη να ξενυχτήσω μετά την παράσταση ή να αποφορτίσω όλη αυτή την ένταση διασκεδάζοντας μέχρι το πρωί. Γενικά πάντα ήμουν από τους ηθοποιούς που μετά την παράσταση πήγαινα σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που θα ήθελα τώρα πηγαίνοντας σπίτι, είναι να μην βιάζομαι να κοιμηθώ λόγω του ότι πρέπει να ξυπνήσω νωρίς και για το παιδί μου αλλά και ότι άλλο έχω να κάνω. Θα ήθελα να πάρω λίγο το χρόνο μου πριν πέσω για ύπνο.

Πώς πιστεύεις ότι μπορεί το έργο να επηρεάσει το ανδρικό κοινό;

Έχω δεχτεί μηνύματα για αυτή την παράσταση, που αν δεν τα έβλεπα, δεν θα το πίστευα. Είναι πολύ κολακευτικό να αισθάνεσαι ότι επηρεάζεις πραγματικά, μέσα από μια δουλειά που κάνεις, τη ζωή ανθρώπων. Αυτό δεν πίστευα ότι θα το ζήσω. Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος στην επίσημη πρεμιέρα που είχα κάνει στο Χορν, είχε κάνει ένα πολύ γλυκό σχόλιο για το πώς πρέπει να σεβόμαστε τις γυναίκες, που με είχε συγκινήσει γιατί το θέμα της παράστασης δεν ήταν να κουνάει το δάχτυλο στους άνδρες ότι φέρονται άσχημα στις γυναίκες, σε εμάς τις καημένες. Το έργο δεν είναι αντιπαθητικό για το ανδρικό κοινό. Και η ηρωίδα κάνει την αυτοκριτική της στο έργο για το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί.

Πώς μπορεί ένα διαζύγιο να είναι υπέροχο;

Ένα διαζύγιο μπορεί να γίνει υπέροχο όταν ένας γάμος δεν είναι υπέροχος. Σήμερα μια γυναίκα 50 χρονών είναι πολύ νέα για να κάνει έναν καινούργιο κύκλο στη ζωή αφού έχει κάνει ένα γάμο, αφού έχει ένα παιδί, αφού αναγκάζεται να σταθεί στα πόδια της και να στηριχτεί στον εαυτό της και να δει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αφού, λοιπόν, κάνει αυτές τις διαδρομές που μέχρι τώρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τις κάνει, τι μένει; Μένει να έχει μια θέση στο όνειρο. Αυτό το έργο, ενώ έχει μια απλή και ουσιαστική γραφή, ακουμπάει στις καρδιές γιατί μιλάει για τα πιο ουσιαστικά πράγματα. Στην ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς και στο δικαίωμα να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Η ηρωίδα στο έργο τρώει το ένα «χαστούκι» μετά το άλλο και αν δεν την άφηνε ο άντρας της, δεν θα χώριζε ποτέ. Και υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι γάμοι. Και σέρνεται μια κατάσταση χωρίς λόγο ύπαρξης. Αυτή λοιπόν αρχίζει να αγαπάει τον εαυτό της, δοκιμάζει πράγματα, βγαίνει, πιάνει δουλειά από την οποία βγάζει τα δικά της λεφτά και στέκεται στα πόδια της. Και αρχίζει να ονειρεύεται και από εκείνη τη στιγμή ανοίγεται για εκείνη μια άλλη συνθήκη πολύ πιο όμορφη. Μια γυναίκα λοιπόν σήμερα 50 χρονών, μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή της και να τη χαρεί και περισσότερο.

Άρα λοιπόν, είναι μια κομβική ηλικία τα 50...

Είναι γιατί σε κάθε δεκαετία της ζωής σου το συνειδητοποιείς χωρίς να σε βασανίζει. Εγώ τώρα θα γίνω 49 ετών και καταλαβαίνω ότι σε αυτή την ηλικία δεν θέλεις να χαλιέσαι. Επειδή έχεις περισσότερη πείρα σε κάποια πράγματα, δίνεις λιγότερο χρόνο σε αυτά που σε φθείρουν και στους ανθρώπους που δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα. Είναι τόσο ωραίο συναίσθημα το ξεκαθάρισμα, που σου δημιουργεί μια αίσθηση γαλήνης γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεσαι πολλά από τα «βαρίδια» που έχεις στη ζωή σου. Οπότε επειδή έχεις λιγότερες αντοχές και συνειδητοποιείς ότι δεν πρέπει να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους και πράγματα που δεν σου κάνουν καλό, είναι και πιο εύκολο να τα «πετάξεις». Και αυτό είναι πολύ ωραίο γιατί δεν βασανίζεσαι τόσο πολύ όσο σε μια μικρότερη ηλικία που μπορεί να μην μπορείς να το παραδεχτείς καν στον εαυτό σου. Και επειδή ζούμε πολύ άγριες και δύσκολες εποχές, δεν πρέπει να αφήνουμε περιθώρια ακόμη και σε νεότερη ηλικία. Ό,τι είναι αχρείαστο και μπορείς να το πετάξεις, όσο πιο πολύ μεγαλώνεις τόσο πιο εύκολα γίνεται.

Μίλησες για άγριους καιρούς και στο μυαλό μου ήρθαν όλες οι κακοποιητικές συμπεριφορές που έρχονται στο «φως» τον τελευταίο καιρό στο θέατρο και όχι μόνο. Εσύ έχεις υπάρξει μάρτυρας κάποιου τέτοιου περιστατικού;

Ναι, έχω υπάρξει, έγινα έξαλλη και πήρα θέση αμέσως. Ήταν λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα μιας παράστασης, μου ζήτησαν συγγνώμη, έφυγα, δεν σήκωνα τα τηλέφωνα, ζήτησα να μιλήσω δέκα λεπτά χωρίς να με διακόψει κανείς και είπα ότι αν υπάρξει κάτι αντίστοιχο, θα σηκωθώ να φύγω χωρίς να προειδοποιήσω. Ένιωσα πολύ άσχημα για τον συνάδελφό μου. Δεν το αντέχω αυτό. Παλαιότερα μου έχει τύχει να μου φωνάζει κάποιος πολύ κοντά στο πρόσωπό μου, ένας σκηνοθέτης, αλλά ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω ότι αυτό ήταν κακοποιητική συμπεριφορά. Απλά ταράχτηκα.

Από τότε που γέννησα και φυσικά μεγάλωσα, δεν μπορώ να μην παίρνω θέση. Νομίζω ότι υπάρχει πάντα ένα όριο στο ότι υπάρχει μια ένταση, οπότε δεν χρειάζεται να επέμβεις και να το κάνεις χειρότερο, από όταν κάτι πραγματικά ξεφεύγει. Θα μου πεις αυτό είναι μεγάλη κουβέντα γιατί αυτό είναι προσωπικό για τον καθένα, τι όρια θέτει. Αυτό το περιστατικό ήταν βίαιο και δεν θα μπορούσα να μην είχα αντιδράσει. Και επίσης, τα έβαλα και με τον σκηνοθέτη γιατί δεν πήρε καμία θέση, και του έλεγα «εσύ δεν μιλάς;».

Το άλλο θέμα που απασχολεί την επικαιρότητα τελευταία, είναι η απόφαση του Άρη Σερβετάλη να αποχωρήσει από την παράσταση «Ρινόκερος» όπου πρωταγωνιστούσε, για να μην διαχωρίσει, όπως είπε, το κοινό σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Ποια είναι η δική σου άποψη πάνω σε αυτό;

Υπάρχει δυστυχώς μια παρανόηση με τις έννοιες ελευθερία, δικαιώματα, δημοκρατία, ισότητα. Γι' αυτό είμαστε οργανωμένες κοινωνίες και όχι ζούγκλα, για να γίνεται διαχωρισμός από το λογικό, το παράνομο, το εγκληματικό, το δίκαιο, το άδικο, το σωστό, το λάθος. Αλλιώς είμαστε ζούγκλα που το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό.

Όταν μιλάμε για δημόσια υγεία, δεν τίθεται θέμα άποψης. Παγκοσμίως μέχρι τώρα έχουν υπάρξει πάνω από 3 εκατομμύρια νεκροί. Είναι οπισθοδρομικό και θλιβερό άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού να αντιδρούν στην επιστήμη και στο δώρο της που σε αυτή την περίπτωση είναι το εμβόλιο. Η εγωιστική και ναρκισσιστική άποψη εις βάρος ανθρώπων, συναδέλφων και εργαζομένων σε τόσο άγριες εποχές και συνθήκες για όλο τον κόσμο και για το θέατρο που «ματώνει» για άλλη μια χρονιά, είναι κατά τη γνώμη μου παράλογη και αντιεπαγγελματική.

Φαντάζεστε οι κυβερνήσεις παγκοσμίως να λαμβάνουν μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας σύμφωνα με προειδοποιήσεις καλλιτεχνών κόντρα στη δημόσια υγεία; Είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα. Μέρα με τη μέρα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.

Όταν μια παραγωγή στηρίζει τόσο πολύ και για τόσο πολύ καιρό δουλειές και ανθρώπους στο θέατρο, πράγμα δυστυχώς σπάνιο στις μέρες μας, φαίνεται τελικά ότι κακομαθαίνει κάποιους ανθρώπους και δεν το εκτιμούν.

Και τον να μην εκτιμάς, είναι κρίμα και «αμαρτία» και αχαριστία και όποιος είναι κοντά στον χριστιανισμό και την θρησκεία, εγώ ξέρω ότι νοιάζεται για τον πλησίον του, έχει ενσυναίσθηση και προσφέρει το καλύτερο που μπορεί στους συνανθρώπους του, ακόμη κι αν «θυσιάσει» αυτά που ενδεχομένως θα ήθελε για τον εαυτό του. Αυτές ξέρω εγώ ότι είναι οι βασικές αρχές. Και λυπάμαι πολύ που εμπράκτως δεν τις είδα! Όπως επίσης δεν είδα ότι, ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται. Για να γίνει όμως κανείς καπετάνιος, θέλει και αυτό ταλέντο.

Πάμε λίγο και στα τηλεοπτικά για να αλλάξουμε κλίμα. Έχεις «ζηλέψει» φέτος κάποια σειρά στην οποία θα ήθελες να συμμετέχεις; Έχεις ξεχωρίσει κάποια;

Δεν έχω «ζηλέψει» κάτι, να πω την αλήθεια. Τώρα δέχτηκα μια πρόταση αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα γι' αυτό, γιατί δεν ξέρω αν είναι ακόμα ανακοινώσιμο. Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση που μου ακούστηκε πολύ δελεαστική και έρχεται σε μια στιγμή που θέλω να κάνω τηλεόραση.

«Το υπέροχό μου διαζύγιο»

Συγγραφέας: Τζεραλντίν Άρον

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης

Σκηνικά: Κοραής Δαμάτης

Κοστούμια: Κοραής Δαμάτης

Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

Πού: Μικρό Άνεσις, Λεωφ. Κηφισίας 14, Αθήνα, τηλ. 210 771 8943

Πότε: από 15 Οκτωβρίου 2021, Τετάρτη στις 20.00, Πέμπτη στις 21.00, Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.0

Θεατρικό Κουίζ: Ελάτε να βοηθήσουμε την Άντζελα!

Τι πιστεύεται ότι μπορεί να κάνει μία χαριτωμένη σαρανταπεντάρα, και συγκεκριμένα η Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ, όταν ο ‘‘αγαπημένος’’ της σύζυγος την εγκαταλείπει μετά από τριάντα πέντε χρόνια έγγαμης ζωής γεμάτης όρκους πίστης και αφοσίωσης;

1) Τρελαίνεται απ’ τη χαρά της;
2) Σκέφτεται να διεκδικήσει τον πενηνταπεντάρη σύζυγο της από την εικοσιτεσσάρων Μεξικανή ερωμένη του;
3) Αγοράζει βιτριόλι και ετοιμάζεται για επίθεση;
3) Παίρνει ό,τι χάπια βρεί μπροστά της;
4) Κοιμάται με τον πρώτο τυχόντα;
5) Πάει σε ψυχίατρο;
6) Ξυρίζει το κεφάλι της;
7) Αρχίζει τις πλαστικές;
8) Τρέχει στα sex shop;
9) Πάει ταξίδια σε εξωτικά νησιά;
10) Προσπαθεί να ξαναερωτευθεί;

Στο Μικρό ‘Ανεσις από 15 Οκτωβρίου η Φαίδρα Δρούκα, θα σας δίνει όλες τις απαντήσεις του κουίζ, ερμηνεύοντας την Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ στο έργο της Geraldine Aron «ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΜΟΥ ΔΙΑΖΥΓΙΟ».

Η Ιρλανδή συγγραφέας, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ζωντάνια, μάς παροτρύνει να ζήσουμε μαζί με την χωρισμένη Άντζελα, όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις, και τις καινούργιες εμπειρίες μιας γυναίκας που βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ζωής της,…στο αναπάντεχο διαζύγιο!

Μιας γυναίκας έξυπνης μεν αλλά και παιδιάστικα αφελής -λόγω συζυγικών υποχωρήσεων- τρυφερής, δοτικής αλλά και συνάμα φοβισμένης, επίσης λόγω συζυγικών υποχωρήσεων, χαρούμενης και ταυτόχρονα θλιμμένης.

Μια από τις γυναίκες που συναντάμε κάθε μέρα.

Ίσως μια γυναίκα σαν όλες εμάς.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Το Υπέροχό μου Διαζύγιο

Η Άντζελα Λίπσκυ, η ηρωίδα της Ιρλανδής συγγραφέως Geraldine Aron στο θεατρικό έργο Το Υπέροχό μου Διαζύγιο, σήμερα, τώρα, πρέπει να πάρει απόφαση και να αλλάξει δρόμο στη ζωή της. Ή για να είμαστε πιο ακριβής, πρέπει να μετακινηθεί απ’ την στασιμότητα που έχει βρεθεί εδώ και χρόνια. Να δει ξανά γύρω της, να σκεφτεί και να βρει λάθη και παραλήψεις, να αξιολογήσει εξαρχής φίλους και συγγενείς, συνήθειες και καινούργιες γνωριμίες. Να ξαναδεί τις εικόνες αλλιώς. Aιτία; Το αιφνιδιαστικό διαζύγιο.

Όταν, λοιπόν ο μεσόκοπος σύζυγος, και μοναδικός άντρας που γνώρισε στην ζωή της η ηρωίδα, τής αναγγέλλει περίλυπος ότι ερωτεύθηκε μια εικοσιπεντάχρονη και της ζητάει διαζύγιο, κι από δίπλα, την ίδια μέρα, η κόρη της, της ανακοινώνει ότι κι αυτή θα φύγει απ’ το σπίτι για να μείνει με τον σύντροφό της, η Άντζελα μένει μετέωρη σε ένα καινούργιο σύμπαν που δεν γνωρίζει.

Ένας άλλος κόσμος τώρα. Άγνωστος και σκοτεινός που πρέπει μόνη της να βρει που είναι το φως, κι αν δεν υπάρχει φως, να το κατασκευάσει. Δραματικές στιγμές, αστείες στιγμές, αμήχανες γρήγορες αποφάσεις που προκαλούν άλλοτε γέλιο, άλλοτε συγκίνηση, αλλά πάνω απ’ όλα, αυτό που έρχεται στη ζωή της και την τρομάζει περισσότερο, είναι η γνωριμία της με την μοναξιά. Δεν είναι η επιλεγμένη μοναχικότητα. Είναι η επιβεβλημένη μοναξιά από τρίτους. Πολλές φορές οι άνθρωποι προτιμάμε να συζούμε με ληγμένα ερωτικά αισθήματα, μόνο και μόνο για να μην μείνουμε μόνοι, μόνο και μόνο για να μην ακούμε …εκείνη την νεκρική σιγή που ακούς μέχρι και το νερό στο καλοριφέρ…

Κάπου εδώ αρχίζει ο αγώνας της Άντζελα Λίπσκυ να ξαναβρεί τον εαυτό της. Να θυμηθεί τα πιστεύω της, τις εφηβικές της αναζητήσεις, αυτά που ήθελα κάποτε, και που, μετά από τον πολύχρονο βαρετό συζυγικό βίο, χλόμιασαν, αποδυναμωθήκαν, σχεδόν ξεχάστηκαν.

Ξαναμετράει τις ανάγκες της κι αρχίζει πάλι να ονειρεύεται,…με πήρε αγκαλιά και με ξάπλωσε κάτω. Ζέστανε τα κρύα μου χέρια πάνω στα ζεστά του μάγουλα. Με φίλησε και πετάξαμε κι οι δυο. Πρώτα πετάξαμε πάνω απ’ το Λονδίνο και μετά στρίψαμε προς τη θάλασσα. Ήταν υπέροχα. Ήμουν ελεύθερη σαν πουλί. Και ελαφριά… ελαφριά… ελαφριά…

Για τρία χρόνια, χρόνο το χρόνο, παρακολουθούμε την Άντζελα Λίπσκυ, μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες στην αρχή, αποδοτικές όσο περνάει ο καιρός, να ξαναβρίσκει τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητά της,…όπως περπατούσα, έπεσε το μάτι μου σε ένα υπόγειο και είδα μια νεαρή οικογένεια αγκαλιά στον καναπέ να βλέπει καρτούν στην τηλεόραση. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τόσο αποκλεισμένη, τόσο έρημη που η καρδιά μου συσπάστηκε προκαλώντας μου ένα δυνατό πόνο. Και, τότε, σκέφτηκα, μα, αν είναι να περάσω έτσι την υπόλοιπη ζωή μου, αν από δω και πέρα ούτε θα αγαπάω ούτε θα με αγαπάνε, πώς θα το αντέξω; Και κείνη τη στιγμή το αποφάσισα. Θα πάλευα, δεν ξέρω πώς, να μη ξανανιώσω ποτέ αυτό τον πόνο.

Και έτσι, σιγά σιγά, αλλάζει την καθημερινότητα της, αρχίζει και βαδίζει σε δρόμους που την βοηθάνε να ξαναδεί τη ζωή με τα μάτια μιας ώριμης γυναίκας πενήντα χρονών που έχει όμως ξαναβρεί την νεανική της τόλμη και μαχητικότητα.
Κοραής Δαμάτης

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση : Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου
Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Κοστούμια : Κοραής Δαμάτης
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

Φωτογραφία : Γιώργος Καλφαμανώλης

Ερμηνεύει η Φαίδρα Δρούκα
Επικοινωνία:
Μαρία Τσολάκη 
ΕυαγγελίαΣκρομπόλα 
Διαφήμιση – Social Media: Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: 15 Οκτωβρίου 2021
Μέρες & ‘Ωρες παραστάσεων:
Τετάρτη στις 20:00
Πέμπτη στις 21:00
Παρασκευή στις 21:00
Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 20:00
Εισιτήρια: 15 κανονικό, 12 φοιτητικό, άνω των 65
Προπώληση: viva.gr

ΘΕΑΤΡΟ MIKΡΟ ΑΝΕΣΙΣ 2021

Διεύθυνση: Μικρό ‘Ανεσις, Λεωφ. Κηφισίας 14, Αθήνα 115 26
Τηλέφωνο κρατήσεων: 21 0771 8943

Το υπέροχο μου διαζύγιο της Τζεραλντίν Άρον, με τη Φαίδρα Δρούκα σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη και μουσική Δήμητρας Γαλάνη, περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, με πρώτες στάσεις την Ηλιούπολη – Θέατρο Άλσους Δημήτρης Κιντής την Πέμπτη 1^η Ιουλίου και το Κηποθέατρο Παπάγου την Κυριακή 11 Ιουλίου, με απόλυτη ασφάλεια και πλήρη τήρηση όλων των υγειονομικών κανονισμών.

 

Υπόθεση

Η Άντζελα, μια γυναίκα γύρω στα πενήντα και μητέρα μιας έφηβης κόρης, δέχεται αίτηση διαζυγίου από τον σύζυγο της ο οποίος προτιμά την αγκαλιά νεότερων γυναικών. Εκτεθειμένη στη μοναξιά που δεν είναι δική της επιλογή και με την κρίση της ηλικία να της χτυπά την πόρτα, η Άντζελα ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας σε μια προσπάθεια να βρει το βηματισμό της μέσα στο αναπάντεχο κενό της ζωής της.

Ένας μονόλογος αλήθειας. Της αλήθειας του ανθρώπου που βιώνει , όπως όλοι μας τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Την ελπίδα, το θυμό, το φόβο, τη μοναξιά, τη ματαίωση, την απογοήτευση, την απόλαυση, τον πόνο και τελικά πάλι την ελπίδα, τον έρωτα, την συντροφικότητα.

Η Φαίδρα Δρούκα, πολυδιάστατη και ανατρεπτική, μια καθημερινή ηρωίδα, μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες γυναίκες, σε ένα δυνατό , χορταστικό μονόλογο, μας οδηγεί σε ένα γαϊτανάκι γέλιου, δακρύων σκέψης, θαυμασμού, κατανόησης.

 

Συντελεστές

Μετάφραση : Μαργαρίτα Δαλαμάγκα

Σκηνοθεσία- Σκηνικά- Κοστούμια : Κοραής Δαμάτης

Μουσική : Δήμητρα Γαλάνη

Φωτογραφίες : Γιώργος Καλφαμανώλης

Επικοινωνία και προβολή παράστασης : Νταίζη Λεμπέση 

Υπεύθυνος παραγωγής : Βλάσης Θεοδωρίδης 

Παραγωγή : Spotlight Art and Culture - Mιχάλης Κόκκινος

Προπώληση εισιτηρίων στο viva.gr