Πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα φαντασίας, γραμμένο σε συνέχειες σε περιοδικό της Σύρου, από τον Ιάκωβο Πιτσιπίο (1802- 1869), ευτύχησε να παρασταθεί υπό τη σκηνοθετική διεύθυνση της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.

Το Φεστιβάλ Δωδώνης (για πρώτη φορά σε δική του παραγωγή), το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και η ομάδα Animaπαρουσιάζουν μια πρωτότυπη θεατρική παράσταση με αφορμή τα διακόσια χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Τι έγινε λοιπόν διακόσια χρόνια πριν;

Ποιοι είναι οι ήρωες του χθες και ποιοι του σήμερα;  Τι πιστεύουν οι σημερινοί νέοι ότι είναι; Τι είναι η Xάρτα του Ρήγα; Γιατί δεν ζωγράφισε την Σφαγή της Χίου ένας Έλληνας ζωγράφος; Υπάρχουν πολλοί Θούριοι; Ποιος σχεδίασε την ελληνική σημαία; Τι άκουγε ο Σολωμός από τον βράχο της Ζακύνθου εκτός από τους κανονιοβολισμούς του Μεσολογγίου; Μήπως ο Βύρωνας ήρθε στην Ελλάδα για τουρισμό; Εκτός από την Μπουμπουλίνα και τη Μαντώ υπήρχαν άλλες επαναστάτριες; Γιατί κρυβόταν ο Κάλβος; Τι γλώσσες μιλούσαν οι Έλληνες τότε και τι τώρα; Τι έχει γίνει σε αυτή τη χώρα τα τελευταία διακόσια χρόνια; Το καινούργιο έργο του Ανδρέα Φλουράκη (μετά το «Θέλω μια χώρα») μιλάει με μαύρο χιούμορ για το πώς οι σημερινοί Έλληνες διαχειρίζονται τη νεότερη ιστορία τους αλλά και για το πώς την δημιουργούν.

Υπόθεση: Όταν η εκδήλωση για τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση ακυρώνεται, μια ομάδα θεατών ανεβαίνουν στη σκηνή να διαμαρτυρηθούν και δεν λένε να φύγουν. Τσακώνονται, τα βρίσκουν, τραγουδούν, παίζουν παιχνίδια, εξομολογούνται, χορεύουν… Στο τέλος αποφασίζουν να κάνουν όλοι μαζί μια γιορτή, γιατί, ότι κι αν πιστεύουμε, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε, κάποια γεγονότα έχει σημασία να τα μοιραζόμαστε.

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη: 
Στην προσπάθεια να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτά τα 200 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους, θα χρησιμοποιήσουμε υλικά αυτής της διαδρομής: θα σχολιάσουμε περιστατικά, θα διανύσουμε εποχές, θα μνημονεύσουμε πρόσωπα και στιγμές, θα συλλογιστούμε το σήμερα και θα οραματιστούμε το αύριο. Με φόντο την επέτειο των 200 χρόνων θα πειραματιστούμε σε μια ανοιχτή σκηνική σύνθεση, η οποία κινησιολογικά, μουσικά και υποκριτικά θα έχει αφετηρία της, το από τότε μέχρι σήμερα, την σύζευξη του παραδοσιακού με το σύγχρονο, την ‘μετάλλαξη’ του παλιού σε επίκαιρο.

Η γιορτή των 200 χρόνων της ίδρυσης του ελληνικού κράτους παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, αντιφάσεις, αντιθέσεις. Περιέχει αλήθειες αλλά και αστικούς μύθους ή ζωτικά ψεύδη, απαραίτητα για την ισχυροποίηση των δεσμών ενός έθνους. Όταν αυτά μεταξύ τους ισορροπήσουν μέσω μιας ώριμης αυτοκριτικής, τότε μπορούμε να μιλάμε για μια "ενήλικη" χώρα.

Σε κάθε περίπτωση η επέτειος είναι εδώ και αποζητά την προσοχή μας. Για αυτό το λόγο η παράσταση θα έχει τον χαρακτήρα μιας αληθινής γιορτής, στην οποία όλοι μαζί, ηθοποιοί και θεατές, θα μοιραστούν αυτές τις στιγμές.

Ταυτότητα παράστασης:

Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης

Επιμέλεια Κίνησης: Κατερίνα Γεβετζή

Σχεδιασμός Φωτισμού: Ζωή Μολυβδά- Φαμέλη

Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Στάμου
Φωτογραφίες: x square design lab

Προβολή και επικοινωνία:Art ensemble (Μαρίκα Αρβανιτοπούλου-Μαρία Λάμπρου)
Διεύθυνση παραγωγής: Άννα Σιταρένιου

Παίζουν οι ηθοποιοί αλφαβητικά: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Άρης Μπαταγιάννης, Αμαλία Νίνου, Ράνια Σχίζα, Μαρία Χάνου.

Με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής.

Σε συνεργασία με το Θεσσαλικό θέατρο

Πού: Περιοδεία
Εισιτήρια: από 10-14 ευρώ
Διάρκεια: 75’

Σταθμοί Περιοδείας

23 Ιουλίου Πολυχώρος Λιπασμάτων Κερατσίνι

28 Ιουλίου (επίσημη πρεμιέρα) Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

30 Ιουλίου Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης

1 Αυγούστου Δημοτικό Θέατρο Κοζάνης

2 Αυγούστου θέατρο Γιάννης Ρίτσος Πρέβεζα

4 Αυγούστου Θέατρο Αγίου Γεωργίου, Τρίπολη

7 Αυγούστου  Ανοιχτό θέατρο Κορίνθου

9 Αυγούστου Τήνος, χωριό Βόλαξ (θεατράκι)

22 Αυγούστου  Ανοιχτό θέατρο Μυτιλήνης

29 Αυγούστου Ανοιχτό θέατρο Συκεών Θεσσαλονίκη

30 Αυγούστου Θέατρο Παπάγου

8 Σεπτεμβρίου Κηποθέατρο Λάρισας

12 Σεπτεμβρίου Δημοτικό θέατρο Πεύκης

15 Σεπτεμβρίου θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου

Διαβάστε επίσης: 

Η Μαρία Χάνου Και Η Τρυφωνία Αγγελίδου Μας Ανοίγουν Το Καμαρίνι Τους

Τι με καίει ως καλλιτέχνη; 

Πολλά είναι αυτά που μπορεί να απασχολούν έναν καλλιτέχνη στην Ελλάδα της κρίσης και δη στο  χώρο του θεάτρου, που τη φετινή χρονιά ανέβηκαν 1500 παραστάσεις. Ίσως η πιο μεγάλη αγωνία είναι πως θα καταφέρεις να κάνεις τη δουλειά σου γνωστή μέσα σε ένα τόσο χαοτικό τοπίο. Και επειδή η απάντηση στο ερώτημα αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και δεν είναι μόνο μία, εγώ θα αναφερθώ στο ένα και μόνο πράγμα, που μπορεί να κάνει κανείς και εξαρτάται μόνο από αυτόν: να δουλέψει πολύ σκληρά, ώστε να παρουσιάσει μια παράσταση όσο το δυνατόν πιο άρτια και στιβαρή.

"Ο Ζητιάνος" είναι μια τέτοια προσπάθεια, μιας και δουλεύεται για 4 μήνες, με ηθοποιούς αφοσιωμένους και ανοιχτούς να πειραματιστούν σε διάφορες θεατρικές φόρμες, χωρίς το φόβο του κλασσικού κειμένου, έτοιμοι να δοκιμάσουν όποια υποκριτική πρόκληση, προκειμένου να αποδώσουν τα βαθύτερα νοήματα του έργου. Έτσι αφηγούμαστε στο κοινό μια ιστορία μέσα από μια σύγχρονη ματιά, με πολλά εικαστικά στοιχεία, σωματοποιημένη έκφραση, πρωτότυπη μουσική, με στόχο να αποδώσουμε το κείμενο του Ζητιάνου όσο πιο κοντά στο πρωτότυπο αλλά και ταυτόχρονα όσο πιο κοντά στο σήμερα, τονίζοντας τη διαχρονικότητά του. Αυτό που μένει είναι να μας πει το κοινό αν πετύχαμε το στόχο μας.

 H Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη  την παράσταση "Ο Ζητιάνος" του Ανδρέα Καρακαβίτσα, με τον Λεωνίδα Κακούρη στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου