Μια υστερική δασκάλα, με σαφείς επιρροές από το έργο του Ρομπέρτο Ατάιντε «Δεσποινίς Μαργαρίτα», διδάσκει σε μια τάξη θηλέων τη δεκαετία του 1950, προσπαθώντας να προετοιμάσει τις νέες κορασίδες για τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής τους… της συζύγου και μητέρας. Η γυναίκα οφείλει να είναι σεμνή, εργατική, να δείχνει κατανόηση, να μη γελά δυνατά, να θρηνεί διακριτικά και να κάνει πάντα παρέα με τις κατσαρόλες της.

Η ομάδα 4Frontal,έχοντας ανεβάσει πολύ τον πήχη και ειδικά με την τελευταία της παράσταση, τον «Μύρτo» του Παύλου Μάτεσι, επανέρχεται στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, αυτή τη φορά στην Κάτω σκηνή.

Στην παράσταση «Η εκπαίδευση εις τα του οίκου δια νεαράς κορασίδας», στο έργο που υπογράφει η Νεφέλη Μαϊστράλη, θίγεται η εξέλιξη της γυναικείας χειραφέτησης στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα επικρίνονται τα κατάλοιπα της πατριαρχίας.

Ωστόσο, αν και το κείμενο παρουσιάζει ενδιαφέρον αναφορικά με τη θεματολογία του, ουσιαστικά αξιολογείται ως ελλιπές όσον αφορά τη δραματουργία του, ενώ εντοπίζονται και σημεία που κουράζουν τον θεατή. Παρ' όλα αυτά, κάποιες σκηνές είναι τόσο δυνατές και τόσο καλά ερμηνευμένες από τις τρεις ηθοποιούς, που το συνολικό πρόσημο της παράστασης δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Σ' αυτό συμβάλλει και το δυνατό της φινάλε.

Η Ελένη Κουτσιούμπα, η Νεφέλη Μαϊστράλη και η Αριστέα Σταφυλαράκη πραγματοποιούν μια μεγάλη αναδρομή και παρουσιάζουν γυναίκες που ξεχώρισαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ξεκινούν από την Καλλιρόη Παρέν, την Κυβέλη, την Κοτοπούλη, τη Μελίνα Μερκούρη, την Άβρα Θεοδωροπούλου, τη Σωτηρία Βέμπο, τη Σαπφώ και την Ασπασία από τη Μίλητο, για να καταλήξουν σε κάθε γυναίκα, στην κάθε Αργυρούλα, που χωρίς τη θέλησή της παντρεύτηκε, κακοποιήθηκε και κατέληξε στη φυλακή.

«Ο μεγαλύτερος εχθρός της γυναίκας είναι η συνήθεια», θα πουν και, πράγματι, η φράση αυτή μοιάζει να ταιριάζει τόσο πολύ σε κάθε εποχή, ακόμη και σήμερα που, παρά την πρόοδο που έχει γίνει, η γυναίκα έχει περισσότερες υποχρεώσεις και απολαμβάνει λιγότερα προνόμια τόσο στο οικογενειακό όσο και στο επαγγελματικό περιβάλλον.

Ο Χάρης Κρεμμύδας και ο Θανάσης Ζερίτης συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία, δουλεύοντας με τον κοινό κώδικα που έχει χτίσει η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια και που συνεχώς εξελίσσεται.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αξιοσημείωτες. Η υστερική δασκάλα της Αριστέας Σταφυλαράκη έχει αμεσότητα και μέτρο. Η Νεφέλη Μαϊστράλη είναι δωρική στις λιγότερο αβανταδόρικες σκηνές της παράστασης. Τέλος, η Ελένη Κουτσιούμπα δεν μπορεί παρά να συγκινήσει βαθιά τον θεατή με τον τελευταίο της μονόλογο.

Λιτά αλλά λειτουργικά τα σκηνικά και τα κοστούμια της Γεωργίας Μπούρδα με σαφή αναφορά στα κλασικά σεμεδάκια της γιαγιάς. Οι μουσικές του Σταύρου Γιαννουλάδη είναι μέσα στο πνεύμα της παράστασης, εξυπηρετώντας τη ροή της αφήγησης.

Συνολικά, η παράσταση των 4Frontal,πέρα από την καλλιτεχνική και θεατρική της αξία, είναι σημαντική τόσο κοινωνικά όσο και εκπαιδευτικά. Μας θυμίζει ότι η μάχη των γυναικών για ισότητα, πρέπει να συνεχιστεί.

Τα ακραία περιστατικά βίας που συγκλονίζουν τη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, έχουν μετουσιώσει και τον ρόλο μας ως θεατές. Οι αλλεπάλληλες ειδήσεις σχετικά με γυναικοκτονίες και κάθε είδους κακοποίηση, όπως αυτή για τη γυναίκα που ξυλοκοπήθηκε από τον σύντροφό της και χαροπαλεύει στην εντατική με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, δεν μπορούν παρά να ενισχύσουν την ενσυναίσθησή μας. Το αίσθημα της οργής και της θλίψης, μας ακολουθεί ακόμη και κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης μιας παράστασης σαν αυτή της ομάδας 4Frontal, που συνδέεται ως προς τη θεματολογία με τέτοια τραγικά γεγονότα. Εντούτοις, η προκείμενη παράσταση μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και να εκριζώσουμε το πρόβλημα, αναλογιζόμενοι όλοι, γυναίκες και άνδρες, πώς αντιδρούμε καθημερινά.

Επιστρέφοντας από την παράσταση, η φίλη μου, υπεύθυνη έργου σε σταθμό ηλεκτροδότησης, μού διηγήθηκε μια ιστορία καθημερινής τρέλας που είχε ζήσει το ίδιο πρωί. Μαζί με συνάδελφό της, μετέβησαν για να αγοράσουν ειδικά παπούτσια, τα οποία χρειάζονται για την επιτήρηση του σταθμού. Η υπάλληλος του καταστήματος την ρώτησε με ειρωνεία τι τα χρειάζεται! Εκείνη, μια γυναίκα τι δουλειά έχει στο εργοτάξιο....

Κάπου εκεί, σαν ηχητικό χαλί, ακούγεται το τραγούδι των Χατζιδάκι- Γκάτσου «Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα». Αλήθεια, πόσο θλιβερό που οι στίχοι αυτοί είναι σατανικά διαχρονικοί…