Η παράσταση «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, σε θεατρική απόδοση της Σοφίας Αδαμίδου θα προβληθεί διαδικτυακά για 3 μοναδικές μαγνητοσκοπημένες προβολές.

«Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» - ONLINE STREAMING:

11 Δεκεμβρίου-20.00

12 Δεκεμβρίου-19.00

13 Δεκεμβρίου-19.00

Αγορά εισιτηρίων: viva.gr

(Η είσοδος του κοινού στη σελίδα προβολής της παράστασης δύναται να πραγματοποιηθεί από την ώρα έναρξης έως και τις 23:59. Μετά τις 00:00 το login στην παράσταση, θα σταματήσει να είναι διαθέσιμο).

Ενώ τα θέατρα παραμένουν κλειστά και η πανδημία σαρώνει τον πλανήτη η αντιπολεμική κραυγή του Τζόνι έρχεται να υπενθυμίσει το πιο δυνατό παγκόσμιο μήνυμα για ενότητα ανάμεσα στους λαούς και παγκόσμια ειρήνη.

Στο ρόλο του Τζο, ο Τάσος Ιορδανίδης

Ο Τζο είναι ο απλός ανώνυμος στρατιώτης που χάνει τα μέλη του, αλλά εξακολουθεί να αναπνέει, να σκέφτεται και να αγαπά όπως πριν.

Ένα βαθιά αντιπολεμικό έργο του 1939 που ταξίδεψε ως το Διεθνές Φεστιβάλ Ανατολικής Ευρώπης στην Τυφλίδα της Γεωργίας (http://www.tbilisiinternational.com/en).

Η καλλιτεχνική εταιρία art ensemble δίνει την ευκαιρία στο θεατρόφιλο κοινό να παρακολουθήσει την παράσταση στην προνομιακή τιμή των 5 ευρώ.

Η μαγνητοσκόπηση υψηλής ανάλυσης, με χρήση πολλαπλών καμερών πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Άλφα με ειδικά διαμορφωμένη τηλεσκηνοθεσία του Αλέξανδρου Τιλιόπουλου.

Απαγορεύεται αυστηρά η μαγνητοσκόπηση, ηχογράφηση, φωτογράφηση μέρους ή/και όλης της παράστασης & κάθε χρήση οπτικοακουστικών μέσων καταγραφής. Καταστρατήγηση του παρόντος διώκεται ποινικά.

Η διαδικασία παρακολούθησης της παράστασης είναι η εξής:

• Αγοράζοντας ένα εισιτήριο / κωδικό για την προβολή της παράστασης, θα λάβετε στο email σας link με τη σελίδα της παραγγελίας σας από όπου θα μπορείτε να κατεβάσετε το παραστατικό σας (εισιτήριο)
• Ανοίγοντας το εισιτήριό σας, παίρνετε τον μοναδικό κωδικό του barcode σας
• Εισάγετε τον κωδικό αυτό στη σελίδα που αντιστοιχεί στην προβολή που έχετε επιλέξει

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ONLINE STREAMING:

Παρασκευή 11/12/20 https://www.viva.gr/tickets/streaming/351563/o-tzoni-pire-to-oplo-tou-11-12

Σάββατο 12/12/20 https://www.viva.gr/tickets/streaming/351564/o-tzoni-pire-to-oplo-tou-12-12

Κυριακή 13/12/20 https://www.viva.gr/tickets/streaming/351565/o-tzoni-pire-to-oplo-tou-13-12

Για να παρακολουθήσετε την παράσταση στην πλατφόρμα του VIVA.gr παρακαλούμε να μπείτε στην σελίδα προβολής 15′ πριν την έναρξη της παράστασης, προκειμένου να πραγματοποιήσετε τυχόν απαραίτητες ρυθμίσεις έγκαιρα και με ασφάλεια.

 Διαβάστε επίσης:

Θάλεια Ματίκα Και Τάσος Ιορδανίδης:11 Χρόνια Μαζί Στη Ζωή Και Στη Σκηνή! (Συνέντευξη) 

Η παράσταση «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» που απέσπασε από την πρώτη στιγμή διθυραμβικές κριτικές από κοινό και κριτικούς,έρχεται στις 9 Ιουλίου στο Κηποθέατρο Παπάγου στα πλαίσια του Φεστιβάλ.

Το αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο,γράφτηκε το 1939 και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ. Μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971 και απέσπασε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.

Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Αυτό το κατακρεουργημένο σώμα, καθηλωμένο στο κρεβάτι της φρίκης, αυτό το ασώματο σώμα που του λείπουν σχεδόν τα πάντα, αυτός ο ζωντανός που είναι νεκρός, ο νεκρός που είναι ζωντανός, έχει διατηρήσει το πιο σημαντικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό: την ικανότητα της σκέψης. 

Όπως σημειώνει η Σοφία Αδαμίδου:

«Πρόκειται για ένα τραγικά επίκαιρο έργο που συγκλονίζει με τη δύναμη και την αμεσότητά του. Ένα έργο γροθιά στο στομάχι. Ένα έργο που θέτει όλους μας απέναντι στην ευθύνη όπως την ορίζει ο Καζαντζάκης “Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”. Μπορστά σ' αυτή την ευθύνη θέτει όλους μας ο Τράμπο. Δεν ασχολείται με τον πόλεμο ως θέαμα, αλλά με τα αποτελέσματά του. Σκιαγραφεί τη μεγαλύτερη παράνοια του πολιτισμού μας σαν ένα εργοστάσιο παραγωγής κουφαριών. Στο βιβλίο μάλιστα είναι ιδιαίτερα αιχμηρός με αυτούς που «σπέρνουν» πολέμους, «θερίζοντας» κέρδη. Διαβάζοντας το βιβλίο από τα αγγλικά, το τέλος μου θύμισε το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμο, του Μπρεχτ, που κατά μαγική σύμπτωση γράφτηκε επίσης το 1939: “Ο πόλεμος που έρχεται δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ'αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.Όταν τελείωσε ο τελευταίος,υπήρχαν νικητές και νικημένοι.Στους νικημένους, ο φτωχός λαόςπέθαινε από την πείνα. Στους νικητέςο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο... Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα: Ξέρει να σκέφτεται”. Αυτό μας λέει και ο Τράμπο. Η σκέψη μπορεί να αναχαιτίσει τα σχέδιά τους.»

Ο Τάσος Ιορδανίδης αναμετριέται με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα, η οποία σημειώνει «ο Τζο, όπως κάθε άνθρωπος, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει σημασία σε ποιά. Όλες οι χώρες είναι όμορφες. Ο πόλεμος όμως ακύρωσε τη ζωή του. Δεν ήταν δικός του αυτός ο πόλεμος. Ποτέ δεν έμαθε κι ούτε θα μάθει για ποιο λόγο πραγματικά έγινε αυτός ο πόλεμος, για ποιο λόγο γίνονται οι πόλεμοι. Το μόνο που νιώθει είναι το αίμα του να χτυπάει στα μηνίγγια του. Αλλά δεν πονάει. Είναι ένας ζωντανός που είναι νεκρός. Ένας νεκρός που είναι ζωντανός. Μπορεί να μην έχει ούτε πόδια, ούτε χέρια, ούτε ακοή, ούτε φωνή, να μην έχει πρόσωπο, να είναι ένα κομμάτι κρέας που το τρέφουν με σωληνάκια, αλλά χτυπάει η καρδιά του και το κυριότερο σκέφτεται. Έχει μνήμη. Θυμάται, σκέφτεται, θυμώνει, επιθυμεί, παλεύει για επικοινωνία.

 

Θεατρική διασκευή - απόδοση: Σοφία Αδαμίδου

Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Σκηνογραφία-Κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη

Μουσική: Τάσος Σωτηράκης

Τζο: Τάσος Ιορδανίδης

Απο τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

 

Αν κι οι παραστάσεις στη θεατρική Αθήνα καλά κρατούν, η αυλαία για τις περισσότερες, που θα αναφερθούν παρακάτω έχει πέσει. Η γεύση που άφησαν είναι ακόμα νωπή και την καταθέτουμε. Μονόλογος, είδος δύσκολο, απαιτητικό, για λίγους, το οποίο αν κι αποτελεί πρόκληση για τον ηθοποιό, ενέχει κινδύνους.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί ηθοποιοί επιχειρούν να δοκιμαστούν στο είδος, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι. Επιπλέον, η καλλιτεχνική επιτυχία συχνά δε συνοδεύεται κι από εμπορική, αλλά αν με ρωτάτε, αξίζει το ταξίδι. Κάποιες παραστάσεις ανέβηκαν για δεύτερη, τρίτη … έως και πέμπτη φορά κρατώντας ζωηρό το ενδιαφέρον του κοινού. Όσες παρακολούθησα και μου άρεσαν θα τις μοιραστώ μαζί σας με τη σειρά που τις παρακολούθησα κι όχι σύμφωνα με την ποιότητα της παράστασης ή το μέγεθος των εντυπώσεων.

Η θεατρική χρονιά 2018-2019 ξεκίνησε δυναμικά με τον Μαρξ στο Σόχο (1999) του Χάουαρντ Ζιν στο Θέατρο Άλμα. Παράσταση, την οποία είχα παρακολουθήσει και στο παρελθόν, το 2012 συγκεκριμένα στο Τριανόν, όπου και τότε ο Άγγελος Αντωνόπουλος είχε αναμετρηθεί, για τέσσερα χρόνια, με την προσωπικότητα του φιλόσοφου Καρλ Μαρξ. Μια φορά δεν μου είναι ποτέ αρκετή για τέτοιες ερμηνείες, έτσι βρέθηκα τον Οκτώβριο στο Άλμα για να δω τον βετεράνο ηθοποιό να ερμηνεύει και να σκηνοθετεί, αυτή τη φορά, τον εαυτό του σε μια προσπάθεια να θυμίσει στους παλιούς και να γνωρίσει στους καινούργιους τον αμφιλεγόμενο Μαρξ, αποκαθιστώντας τη φήμη του. Ο Μαρξ επιστρέφει από τον άλλο κόσμο και γραφειοκρατικό λάθος τον ρίχνει στο Σόχο της Νέας Υόρκης. Θαυμάσια αφήγηση, στην οποία κυριαρχούν η προσωπική συγκίνηση του ηθοποιού, αλλά κι η απογοήτευση του Μαρξ. «Αυτό είναι ο Κομμουνισμός για τον οποίο εγώ έδωσα τη ζωή μου;-Το να σκοτώνεις αυτόν που διαφωνεί μαζί σου;», Υποκριτική δεινότητα, αμεσότητα, αλήθεια, συνθέτουν την ερμηνεία του. Ο συγκινητικός Άγγελος Αντωνόπουλος συνεχίζει να μαγεύει το κοινό του κι αυτό δεν το αποδεικνύουν μόνο τα sold out στο Άλμα.

 

Τεράστια, ειλικρινά, έκπληξη δοκίμασα λίγες μέρες αργότερα στο Θέατρο Σημείο στην παράσταση που έστησε εξ’ ολοκλήρου ο Νίκος Χατζηπαππάς, «Ο Ζιλ και η νύχτα». Ένα έργο του Ούγκο Κλάους του 1988. Το φαινόμενο Ζιλ Ντε Ρε δεν προκαλεί το ενδιαφέρον απλά ως ιστορικό πρόσωπο, ως ένας εγκληματίας σοκαριστικών κι αποτρόπαιων πράξεων, που τον εξομοιώνουν με τέρας, ούτε είναι απλά μια θεατρική πρόκληση, αλλά έχει και ψυχιατρικό ενδιαφέρον, αν ερμηνεύσει κανείς τη μεταστροφή αυτής της ακραίας προσωπικότητας. Όποιος βίωσε την εμπειρία της παράστασης αυτής δύσκολα θα ξεχάσει τον πρωταγωνιστή που επιχειρεί για 150 λεπτά έναν υποκριτικό άθλο. Ο Χατζηπαππάς συντρίβεται, δονεί με τη φωνή του, σε κάνει να ανατριχιάζεις με τις αποκαλύψεις του και το διαπεραστικό «τρελό» του βλέμμα. Βγήκα τρέμοντας από το θέατρο. Η παράσταση έχει ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο της στην Αθήνα και βρίσκεται σε περιοδεία. Ελπίζουμε να το ξαναδούμε.

Νοέμβριος και τα βήματά μου με φέρνουν στο Altera Pars για να παρακολουθήσω Πιραντέλλο, τον οποίο λατρεύω και Άρη Λεμπεσόπουλο, τον οποίο εμπιστεύομαι. «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», μια νουβέλα, ένα κλασικό έργο που στα χέρια του Άρη Λεμπεσόπουλου, ο οποίος στη σκηνοθεσία συμπράττει με τον Τάσο Ιορδανίδη, παίρνει νέα πνοή. Απόλαυση. Το είδα, το ξαναείδα…και το ξαναείδα, και κάθε φορά ήταν σαν να έβλεπα μια διαφορετική παράσταση. Αυτοσχεδιασμός και δόσιμο ψυχής χαρακτηρίζουν την ερμηνεία αυτή. Ο Λεμπεσόπουλος οργώνει, στην κυριολεξία, τη σκηνή με ποδήλατο, χορεύει, τραγουδά, φιλοσοφεί σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Στην ωριμότερη στιγμή της καριέρας του τόλμησε να κάνει κάτι που τουλάχιστον εγώ δεν είχα ποτέ φανταστεί.

Δεκέμβριος και βλέπω «Το Κιβώτιο», το εμβληματικό μυθιστόρημα του Άρη Αλεξάνδρου, που παιζόταν για τέταρτη φορά στο Studio Μαυρομιχάλη, με πρωταγωνιστή τον Φώτη Μακρή, ο οποίος έπαιζε και σκηνοθετούσε.

Βρισκόμαστε στα τέλη του Ελληνικού Εμφυλίου. Μια ομάδα ανταρτών πρέπει να περάσει από εχθρικό έδαφος για να παραδώσει ένα κιβώτιο αγνώστου περιεχομένου στη διοίκηση μιας ανταρτοκρατούμενης πόλης. Στη δύσκολη αυτή αποστολή οι συμμετέχοντες χάνονται ένας - ένας. Ο μοναδικός αντάρτης, ο οποίος επιβιώνει και τελικά παραδίδει το κιβώτιο στους συντρόφους του συλλαμβάνεται και φυλακίζεται, όταν διαπιστώνεται ότι το κιβώτιο είναι άδειο. Κλεισμένος σε ένα δωμάτιο συντάσσει αναφορές στον ανακριτή, εξηγώντας τις συνθήκες και διακηρύσσοντας περίτρανα την αθωότητά του. Ο συγκεκριμένος μονόλογος, αν και είναι μακριά από το πεδίο έρευνας και ενδιαφέροντός μου, με κέρδισε, γιατί είδα έναν ηθοποιό να χειρίζεται με σοβαρότητα και προσήλωση ένα κείμενο σαν κι αυτό και με έπεισε για το ότι είναι ο ταραγμένος ήρωας, ο οποίος σταδιακά χάνει τις δυνάμεις του και φτάνει στο σημείο να αμφισβητεί ότι πιο σημαντικό στη ζωή του, τις ίδιες του τις πεποιθήσεις του.

Γενάρης κι, επιτέλους, στο παρά πέντε της λήξης των παραστάσεων, παρακολουθώ το De Profundis του Όσκαρ Ουάιλντ στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα με τον Νίκο Νίκα. Η παράσταση, που δεν είχε τύχει να τη δω από το 2016, και παίζεται κατά διαστήματα, απλά, με καθήλωσε. Λυρισμός, εσωτερικότητα, λυγμός. Ένα κατηγορώ του Όσκαρ Ουάιλντ από τη φυλακή, στον άνθρωπο που τον αγάπησε και προδώθηκε και που εξαιτίας του έχασε τα πάντα, αλλά κυρίως την αξιοπρέπειά του και την υγεία του, που επιδεινώθηκε από τον εγκλεισμό του στη φυλακή εδηγώντας τον στο θάνατο. Ο Νίκας κατέθεσε κομμάτια από τον εαυτό του στην ερμηνεία αφού και ακόμα κι η όψη του φαινόταν αποδυναμωμένη.

 

Στη συνέχεια, «Το φινιστρίνι» του Βασίλη Ρίσβα με τον Αντίνοο Αλμπάνη στο Από μηχανής Θέατρο. Νευρώσεις και περιθωριοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος δεν πληροί τις απαιτούμενες, από την κοινωνία, προυποθέσεις. Κρυβόμαστε πίσω από το προσωπικό μας φινιστρίνι, αδυνατούμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, τους κατηγορούμε για όλα τα δεινά μας κι όταν αποφασίζουμε να ζητήσουμε βοήθεια διαπιστώνουμε πως δεν υπάρχει κανείς, όπως κι ο ήρωας του έργου. Ένας σύγχρονος μονόλογος με κοινωνικές προεκτάσεις. Το στυλ του Αντίνοου Αλμπάνη ‘’δένει’’ με το προφίλ του ήρωα αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Η επιτυχία ορίζεται εξάλλου κι από το γεγονός ότι η παράσταση πήρε παράταση, οπότε μέχρι τέλος Μαΐου, όσοι πιστοί θα έχουν τη δυνατότητα να το απολαύσουν.

Απρίλιος, και πάλι, στο Άλμα για την «Σκακιστική Νουβέλα» του αυστριακού Στέφαν Τσβάιχ με τον Γιάννη Νταλιάνη, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου. Η Σκακιστική Νουβέλα γράφτηκε το 1941 εν μέσω Παγκοσμίου Πολέμου αποτελώντας το κύκνειο άσμα του αυτόχειρα συγγραφέα, που πραγματεύεται τα όρια του ανθρώπινου μυαλού σε ένα σχιζοφρενικό παιχνίδι φυγής από την πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα πολυφωνικό μονόλογο κι εδώ έγκειται η δυσκολία του, μια κι ο Νταλιάνης καλείται να υποδυθεί όλα τα πρόσωπα της νουβέλας. Σε ένα πλοίο που ταξιδεύει από Νέα Υόρκη για Αργεντινή, ο πρωταθλητής στο σκάκι Μίρκο Τσέντοβιτς κι ο μοναχικός επιβάτης Μίστερ Μπι αναμετρώνται μπροστά από μια σκακιέρα. Ο Νταλιάνης ελέγχει πλήρως τα συναισθήματα των διαφορετικών προσώπων, τα οποία υποδύεται, ενώ γίνεται σαφής η εναλλαγή των ρόλων. Το ταξίδι του εν λόγω μονολόγου ξεκίνησε το 2013 από το Φεστιβάλ Αθηνών, συνεχίστηκε για κάποιες παραστάσεις στο Θέατρο Πορεία το 2015, κι εγώ πρόλαβα να το δω στην έβδομη από τις εννιά παραστάσεις του στο Άλμα το 2019.

Θανάσης Παπαγεωργίου, Θέατρο Στοά, και «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης» για δεύτερη χρονιά. Ο Παπαγεωργίου συνάντησε προσωπικά τον Μάρκο Βαμβακάρη το 1969 για να του ζητήσει να γράψει μουσική για την «Αυλή των Θαυμάτων» του Καμπανέλλη, που επρόκειτο να ανεβάσει στο θέατρο του. Πενήντα χρόνια μετά τον συναντά θεατρικά. Επιθυμεί να ξανασυστήσει στον κόσμο αυτό το μάγκα μουσικό, τον αλανιάρη, τον χασικλή, τον γκομενιάρη, αλλά και τον δάσκαλο. Το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας απίστευτα εκφραστικά μέσα. Καταφέρνει μέσα από την αφήγησή του να σκιαγραφήσει τη μεταπολεμική Ελλάδα, το λαϊκό κόσμο φωτίζοντας τον Βαμβακάρη με το μοναδικό του τρόπο. Ο Παπαγεωργίου, τον οποίο παρακολούθησα δε θύμιζε σε τίποτα τον ηθοποιό που γνώριζα, καθώς μετουσιώθηκε σε Μάρκο Βαμβακάρη παραδίδοντας μαθήματα υποκριτικής κι ήθους. Ένας από τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς σε έναν ρόλο που του πήγε δύο χρονιές  και που εύχομαι να πάει και τρίτο.

Η σεζόν κλείνει με τον προσωπικό άθλο του Τάσου Ιορδανίδη σ’ ένα σκηνικό, το οποίο απαιτεί και την απόλυτη ακινησία. Ο ηθοποίος επιστρέφει σε μια παλιότερη επιτυχία του, το αντιπολεμικό έργο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, γνωστό και από την ομώνυμη ταινία, τη σκηνοθεσία υπογράφει η Θάλεια Ματίκα. Η παράσταση παίζεται στο Altera Pars και ετοιμάζεται για περιοδεία το καλοκαίρι. 

 

Διαβάστε επίσης:

7 Γυναικείες Ερμηνείες Που Ξεχώρισαν! 

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Λίγο πριν ο «Τζόνι πάρει το όπλο του», η Θάλεια Ματίκα, από την καρέκλα του σκηνοθέτη αυτή τη φορά, κι ο Τάσος Ιορδανίδης στον ομώνυμο ρόλο, μιλούν στη Γιώτα Δημητριάδη για όλα όσα έζησαν τη φετινή χρονιά στο Altera Pars και το 104, για την κοινή τους ζωή, τα δύο τους παιδιά, τα μελλοντικά τους σχέδια, ενώ εξηγούν γιατί τα δύο φύλα είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και πως εκείνοι τα έχουν καταφέρει στα έντεκα χρόνια κοινή τους ζωής.

Ο Τζόνι αφήνει, για λίγο, τη Φράνκι του και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της ρομαντικής παράστασης με τη γυναίκα της ζωή του, Θάλεια Ματίκα, αποκλειστικά για το texnes-plus από τον φακό του Κοσμά Ινιωτάκη.

Συμπληρώνετε 12 χρόνια στην παραγωγή παραστάσεων. Φέτος νομίζω κάνατε τις περισσότερες παραγωγές.

Τάσος Ιορδανίδης: Ναι, από το 2007.

Θάλεια Ματίκα:  11 χρόνια είμαστε μαζί και 12 χρόνια ο Τάσος κάνει παραγωγές.

Τάσος Ιορδανίδης: Φέτος, ήταν μια πολύ έντονη παραγωγική χρονιά. Νομίζω, ότι όταν κάτι στον προγραμματισμό δεν βγαίνει, όπως θα το ήθελες, πρέπει να γίνεις ακόμα πιο αποφασιστικός, πιο δραστήριος και σε καμία περίπτωση να μην δείξεις ηττοπάθεια.

 

Τι δεν πήγε καλά αυτή τη σεζόν και σ’ έκανε ακόμα πιο δραστήριο;

Τάσος Ιορδανίδης: Τελείωσε, πέρσι τον Ιούλιο, η συνεργασία μας με το θέατρο Άνεσις κι έγινε και κάπως άγαρμπα όλο αυτό. Ευτυχώς, βρεθήκαμε εδώ, στον Κεραμεικό και στον φιλόξενο χώρο του Altera Pars, ώστε να στεγάσουμε ό,τι είχαμε προγραμματίσει, αλλά και ό,τι άλλο θα προέκυπτε. Ευτυχώς γεννήθηκαν ωραία πράγματα από έμπνευση των συνεργατών της κάθε δουλειάς. Ο «Άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» έγινε μ’ αφορμή τον Άρη Λεμπεσόπουλο, το «Φράνκι και Τζόνι» είχε δρομολογηθεί, γιατί θέλαμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας με την Ιωάννα (Παππά) και σε πιο σύγχρονο ρεπερτόριο, μετά τον «Άμλετ» και τώρα «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του»  δημιουργήθηκε και για πρακτικούς λόγους γιατί το «Φράνκι και Τζόνι» θα πρέπει να τελειώσει λόγω της εγκυμοσύνης της Ιωάννας αλλά και γιατί είναι ένα έργο που το αγαπάω πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη μου παρουσίαση στο θέατρο (σ.σ. 2006, στο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ)

Θάλεια Ματίκα: Βέβαια, τώρα ανεβαίνει με τελείως διαφορετικό τρόπο.

Τάσος Ιορδανίδης: Τότε ήταν σε μια διασκευή του  Μπάντλεϊ Ραντ Σμιθ. Τώρα έχουμε μια πολύ πιο εμπεριστατωμένη διασκευή από τη Σοφία Αδαμίδου.

Νομίζω είναι η πρώτη φορά που η Θάλεια σε σκηνοθετεί. Μέχρι σήμερα έχουμε δει το αντίθετο. Πώς αποφασίστηκε αυτό;

Τάσος Ιορδανίδης: Για πες...

Θάλεια Ματίκα: Εσύ μου είπες να σε σκηνοθετήσω! Εγώ δεν είχα καμία τέτοια βλέψη.

Τάσος Ιορδανίδης: Πραγματικά δεν είχε. Για μένα, όμως, είναι το τρίτο μάτι που χρειαζόμουν. Γιατί μιλάμε για μια  solo περφόρμανς κι η Θάλεια είναι ο άνθρωπος, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από όλους τα δυνατά μου σημεία, αλλά και τις αδυναμίες μου. Εμπιστεύομαι πάρα πολύ την αισθητική της και το υποκριτικό της ένστικτο.

Θάλεια, πώς προσέγγισες το κείμενο του Τράμπον;

Θάλεια Ματίκα: Αυτό το έργο του Ντάλντον Τράμπο είναι ουσιαστικά ένα μυθιστόρημα, το οποίο μεταφέρθηκε, μετά από πολλά χρόνια από τον ίδιο τον συγγραφέα, στον κινηματογράφο. Η διασκευή  της Σοφίας Αδαμίδου, έχει να κάνει μ’ ένα μυαλό, που μοιράζεται τη σκέψη του με το κοινό. Έναν τελείως ανήμπορο άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει τίποτα άλλο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το προσεγγίσει κανείς σκηνοθετικά: είτε να έχεις έναν ηθοποιό να κινείται στον χώρο, είτε μια ρεαλιστική συνθήκη με τον ηθοποιό καθηλωμένο στο κρεβάτι.  Διαβάζοντας το κείμενο κατάλαβα ότι είναι τόσο έντονο σε συναισθήματα, ώστε θα ήταν κρίμα να έρθει ο θεατής κι απλώς να τον πάρει το κείμενο και να συγκινηθεί.

 

Επομένως, δεν στοχεύεις μόνο στη συγκίνηση;

Θάλεια Ματίκα: Θα ήθελα ένα μεγαλύτερο αίσθημα από την απλή συγκίνηση. Όλα αυτά, βέβαια, σ’ ένα ιδεατό επίπεδο! Θα θέλαμε να συμβεί κάτι τέτοιο στην αίθουσα. Γι’ αυτό και σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τον Τάσο σε μια έντονη στατικότητα κι όλο αυτό χωρίς να έχει τη φόρμα της τραγωδίας, να έχει μια τραγωδιακή διάσταση. Να πούμε, ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτή τη δουλειά, έχουμε υπέροχους συντελεστές.

Τάσο, την επόμενη σεζόν θα σε δούμε στο θέατρο Αποθήκη και στον «Πατέρα» του Στρίμπνεργκ σε παραγωγή των Αθηναϊκών θεάτρων και σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη. Πώς αποφάσισες να απαγκιστρωθείς από την παραγωγή και τη σκηνοθεσία;

Τάσος Ιορδανίδης: Του χρόνου, είναι μια μεταβατική περίοδος και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα δουλέψω σε δική μου παραγωγή. Γεγονός που δεν ήταν εύκολο να το αποφασίσω, αλλά ήταν τόσο καλή η προσέγγιση από τα Αθηναϊκά Θέατρα, ώστε αποφάσισα να το τολμήσω.

Επιπλέον, μιλάμε για μια εξαιρετική συνύπαρξη με σκηνοθέτη τον Βασίλη Μπισπμίκη και συμπρωταγωνίστρια τη Μαρίνα Ασλάνογλου. Αποφάσισα ότι θα ήταν καλό να ασχοληθώ, για πρώτη φορά, αποκλειστικά με το αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι της δουλειάς. Αυτό, βέβαια, δεν θα συνέβαινε αν δεν ήταν στο τιμόνι της σκηνοθεσίας ο Βασίλης. Έχουμε, ήδη, ξεκινήσει πρόβες και βλέπω πόσο ταυτίζονται οι απόψεις μας και αν δεν υπήρχε μια ασφάλεια στο θέμα της παραγωγής.

Μου αναφέρεις συχνά τη λέξη «ασφάλεια». Αυτός είναι ο λόγος που συνεργάζεστε, συνήθως, με τους ίδιους καλλιτέχνες, που είναι και φίλοι σας;

Τάσος Ιορδανίδης: Ναι, γιατί όσες φορές προσπαθήσαμε να συνεργαστούμε μ’ άλλους ανθρώπους τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περίμενα εγώ.

Θάλεια Ματίκα: Δεν ισχύει αυτό που λες! Η συνεργασία είναι ένα κομβικό σημείο, όπου μπορούν κι έχουν χαλάσει και φιλίες. Τώρα, από εκεί και πέρα, αν βρεις ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις.

Τάσος Ιορδανίδης: Δεν θα το πάω στο επίπεδο της φιλίας, γιατί έχει δίκιο η Θάλεια. Θα το πάω στο καλλιτεχνικό επίπεδο, το οποίο αν δεν εφάπτεται πρέπει, τουλάχιστον, να έχει κοινές συνιστώσες.

Μεταξύ σας, προφανέστατα, έχετε βρει έναν κοινό κώδικα για να συνεργάζεστε τόσο χρόνια.

Θάλεια Ματίκα: Μμμ... είναι από τις δύσκολες μέρες αυτή... (γέλια).

Σ’ έχω ακούσει να λες: «Ο Τάσος αντέχει τη γκρίνια μου, γιατί γκρινιάζω πολύ...». Αυτό Τάσο, είναι πιστεύεις γκρίνια ή είναι και πιο απαισιόδοξη γενικότερα;

Τάσος Ιορδανίδης: Και τα δύο!

Θάλεια Ματίκα: Εγώ του λέω ότι είμαι ρεαλίστρια! Έχω συνειδητοποιήσει ότι ο άνδρας κι η γυναίκα είναι δύο φύλα, τα οποία είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο! Μας έκανε, όμως, η ζωή ετερόφυλους,τι να κάνουμε; (γέλια)

Τάσος Ιορδανίδης: Νομίζω, ότι με τη Θάλεια δεν θα μπορούσαμε να συνυπάρχουμε αν δεν είχαμε κοινό νοητικό πλαίσιο, κοινή αισθητική για τα πράγματα. Είναι ο άνθρωπός μου, αλλά είναι παράλληλα και μια καλλιτέχνης, την οποία σέβομαι κι εκτιμώ. Νομίζω ότι με οδηγεί πολύ καλά και στον μονόλογο, γιατί εγώ είμαι λίγο αντιδραστικός με τους σκηνοθέτες.

Για τον Τάσο είπαμε, εσύ Θάλεια τι σχέδια έχεις για την επόμενη σεζόν;

Εγώ θα κάνω μια σειρά και θα πηγαινοέρχομαι Αθήνα – Κύπρο. Είναι η νέα καθημερινή σειρά του Ανδρέα Γεωργίου, στην οποία θα συμπρωταγωνιστώ με την Πέμη Ζούνη.

Σου έχει λείψει η τηλεόραση;

Να σου πω την αλήθεια, είχα ξεσυνηθίσει, γιατί έχω εννιά χρόνια να κάνω τηλεόραση κι έχω αγχωθεί. Δεν μπορώ, όμως, να πω ότι μου είχε λείψει, γιατί έκανα πολλά πράγματα αυτά τα χρόνια, είχα και τα παιδιά.  Επομένως, δεν μου έλειψαν οι χρόνοι της τηλεόρασης, γιατί μιλάμε για δεκάωρα γυρίσματα. Έχει, όμως, κάποια οφέλη, τα οποία άρχισα να αναζητώ.

Οικονομικά οφέλη;

Πρωτίστως και το γεγονός ότι  ξανασυστήνεσαι στο ευρύ κοινό, που δεν μπορεί να σε δει στο θέατρο.

 

Σ’ είχε πιέσει ποτέ στο παρελθόν η αναγνωρισιμότητα;

Θάλεια Ματίκα: Όχι, είμαι πολύ χαλαρή με τη δημοσιότητα.

Εσένα Τάσο;

Τάσος Ιορδανίδης: Κοίταξε, εγώ δεν βγήκα τις καλές εποχές της τηλεόρασης.

Ήσουν, όμως, σε μια εξαιρετική σειρά, τις «Ηρωίδες».

Θάλεια Ματίκα: Σε μια υπέροχη σειρά, στην οποία, δυστυχώς, ποτέ δεν πληρώθηκαν οι άνθρωποι.

Τάσος Ιορδανίδης: Ήταν το ταλέντο της Αλεξάνδρα Κ* εκεί, η οποία γράφει εξαιρετικά και τώρα δίνει τα διαπιστευτήριά της και στη θεατρική γραφή.

Να κάνω λίγο τον συνήγορο του διαβόλου τώρα. Αν μας διαβάσει κάποιος μπορεί να πει ότι κουραστήκατε, ίσως και δικαιολογημένα, από το ρίσκο των παραγωγών, γι’ αυτό και προχωράτε μ’ άλλες δουλειές;

Θάλεια Ματίκα: Έτυχε του χρόνου.

Τάσος Ιορδανίδης: Ο «Πατέρας» ήταν προγραμματισμένο να γίνει με δική μου παραγωγή, αλλά επειδή μου έγινε η πρόταση από τα Αθηναϊκά θέατρα, είπα να το δοκιμάσω.  Για μένα θα είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία να μην έχω τη συνολική εποπτεία σε  μια παράσταση.

Και με τον  ρόλο του γονιού τι γίνεται;

Τάσος Ιορδανίδης: Γονείς είμαστε πάνω απ’ όλα! Κάποιες φορές, δεν είμαστε τόσο κοντά στα παιδιά, όσο θα θέλαμε, αλλά είμαστε αρκετά κοντά. Λόγω της φύσης της δουλειάς μας, νομίζω ότι στη δική μας περίπτωση απουσιάζει αυτό που είναι πολύ σημαντικό για τον γονεϊκό ρόλο, να είμαστε μαζί με τα παιδιά το βράδυ. Να τα βάζουμε για ύπνο.

Θάλεια Ματίκα: Εγώ νομίζω ότι είναι πολύ πιο σκληρό να δουλεύεις όλη μέρα στην πολυεθνική και να γυρνάς το βράδυ κομμάτια στο σπίτι.

Τάσος Ιορδανίδης: Εμείς είμαστε πολλές ώρες την ημέρα στο σπίτι και λέω με βεβαιότητα ότι έχουμε αναλάβει και οι δύο τον ρόλο του γονιού πολύ σοβαρά.

Έχουν καλλιτεχνικές τάσεις;

Θάλεια Ματίκα: Ελπίζω όχι! (γέλια)

Τάσος Ιορδανίδης: Αυτό θα δείξει. Η Θάλεια είχε δηλώσει από τα τέσσερα ότι θα γίνει ηθοποιός. Εγώ το εξέφρασα πολύ αργότερα, στα 18-19.

 

 

 

Πληροφορίες για τις 4 παραστάσεις:

H Θάλεια Ματίκα πρωταγωνιστεί στο « Beginning», κωμωδία του Ντέιβιντ Έλντριτζ, μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο σε σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη στο Θέατρο 104.

Ο Τάσος Ιορδανίδης  υπογράφει, μαζί με τον Άρη Λεμπεσόπουλο, τη διασκευή, τη σκηνοθεσία, τη μουσική επιμέλεια, τους φωτισμούς, τα σκηνικά και τα κουστούμια και στην παράσταση «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», στην οποία ο δεύτερος πρωταγωνιστεί στο Altera Pars.

Ο Τάσος Ιορδανίδης πρωταγωνιστεί στο «Φράνκι και Τζόνι» για 3 ακόμα παραστάσεις στο Altera Pars, μαζί με την Ιωάννα Παππά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά.

Στις 5 Απριλίου κάνει πρεμιέρα το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», σε διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου, με τον Τάσο Ιοδρανίδη σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα.

 

---