Το texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για τον Δον Ζουάν το Σάββατο 31/8 στο Δημοτικό Αμφιθέατρο Θανάσης Βέγγος στον Κορυδαλλό και τη Δευτέρα 2/9 στο Αθλητικό και Πολιτιστικό κέντρο της Νέας Μακρης. Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 21:00.

Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη  σελίδα του texnes-plus στο facebook,  σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο, καθώς και την μέρα και το μέρος που θέλετε να δείτε την παράσταση (π.χ Μαρία Παπαδοπούλου Δευτέρα Νέα Μάκρη) και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.

Ο διαγωνισμός λήγει την Παρασκευή 30/8  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

Η 5η Εποχή, συνεχίζοντας την δημιουργική παρουσία της στο χώρο του πολιτισμού, παρουσιάζει το καλοκαίρι του 2019 το αριστούργημα του Μολιέρου ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ.

Στον Δον Ζουάν, ο Μολιέρος πραγματεύεται έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, δίνοντας την ισχυρότερη λογοτεχνική ενσάρκωση του θρυλικού ήρωα και ένα από τα πιο γοητευ-τικά όσο και αινιγματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Μολιέρος οδηγεί στα άκρα το προφίλ του ακόλαστου ήρωα. Μετατοπίζει το ενδιαφέρον από τα ερωτικά επιτεύγματα του Δον Ζουάν στη φιλοσοφία του. Τον προικίζει με οξύνοια που του επιτρέ-πει να δικαιολογεί τις πράξεις του μέσα από τον αδιαφιλονίκητο ορθολογισμό ενός ελεύθερα σκε-πτόμενου ανθρώπου, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας που τον περιβάλ-λει. Γι’ αυτόν, διαρκής αναζήτηση της ηδονής ουσιαστικά σημαίνει διεκδίκηση της απόλυτης ελευ-θερίας με την αποτίναξη κάθε συναισθηματικού, ηθικού, κοινωνικού, οικογενειακού και θρησκευ-τικού φραγμού. Συνθέτει έτσι το απόλυτα σαγηνευτικό αλλά και επίφοβο πορτρέτο ενός προβοκά-τορα, που υπονομεύει θεσμούς, κανόνες και αξίες και παραβιάζει κοινωνικά ταμπού, προκαλώντας τη συντηρητική κοινωνία κάθε εποχής.

Προκλητικό μείγμα κοινωνικής σάτιρας και μεταφυσικής ανησυχίας, το έργο που υπήρξε αντικεί-μενο σκανδάλου και λογοκρισίας από την πρώτη κιόλας παρουσίασή του και πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, διατηρεί μέχρι σήμερα το σφρίγος και την ανατρεπτική του δύναμη.

Την σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ, δημιουργός της 5ης Εποχής, έχοντας στο ενεργητικό του, πολλές παραγωγές υψηλού επιπέδου και αισθητικών απαιτή-σεων που παρουσιάστηκαν με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα, επί σειρά ετών.

Ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ επιστρέφει στην Αθήνα μετά την περιοδεία του σε όλη την Ελλάδα. Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Θέμης Μουμουλίδης με τον Νίκο Κουρή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, τη Ζέτα Μακρυπούλια στον ρόλο της Ελβίρας και τον Μάκη Παπαδημητρίου στον ρόλο του Σγαναρέλ.

Στον Δον Ζουάν, ο Μολιέρος πραγματεύεται έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, δίνοντας την ισχυρότερη λογοτεχνική ενσάρκωση του θρυλικού ήρωα και ένα από τα πιο γοητευτικά όσο και αινιγματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Προκλητικό μείγμα κοινωνικής σάτιρας και μεταφυσικής ανησυχίας, το έργο που υπήρξε αντικείμενο σκανδάλου και λογοκρισίας από την πρώτη κιόλας παρουσίασή του και πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, διατηρεί μέχρι σήμερα το σφρίγος και την ανατρεπτική του δύναμη.

Η παράσταση είναι μια παραγωγή της 5^ης Εποχής του σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη που έχει στο ενεργητικό του, πολλές παραγωγές υψηλού επιπέδου και αισθητικών απαιτήσεων και επί σειρά ετών παρουσιάστηκαν με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ | Μετάφραση: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ

Σκηνικό: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΟΡΟΥ | Μουσική: ΝΙΚΟΣ ΠΛΑΤΥΡΑΧΟΣ

Φωτισμοί: ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ| Κινησιολογία: ΣΕΣΙΛ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ

Βοηθός σκηνοθέτη: ΒΙΚΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ | Βοηθός κινησιολόγου: ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΚΑΡΜΙΡΗ | Διεύθυνση Παραγωγής: ΝΟΡΑ ΦΑΓΑ

Artwork: ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΛΕΒΙΖΑΚΗ | Επικοινωνία: ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ

Τους ρόλους ερμηνεύουν:

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ | ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ | ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΗΣ | ΗΡΩ ΜΠΕΖΟΥ | ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΦΟΛΟΓΗΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΙΤΟΠΟΥΛΟΣ | ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΛΕΡΗΣ | ΕΛΙΖΑ ΣΚΟΛΙΔΗ

Τιμές εισιτηρίων: 18 €, 15 € μειωμένο.

                             Προπώληση για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων 15 €.

Προπώληση: Βιβλιοπωλείο ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ και Βιβλιοπωλείο ΑΝΑΛΟΓΙΟ 

Ηλεκτρονική Προπώληση: viva.gr

Από το Κηποθέατρο Παπάγου ξεκίνησε την περιοδεία του ο ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ, η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θέμης Μουμουλίδης με τον Νίκο Κουρή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, τη Ζέτα Μακρυπούλια στον ρόλο της Ελβίρας και τον Μάκη Παπαδημητρίου στον ρόλο του Σγαναρέλ. Η παράσταση παρουσιάζεται σήμερα στα Βριλήσσια και στη συνέχεια θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα.

Στον Δον Ζουάν, ο Μολιέρος πραγματεύεται έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, δίνοντας την ισχυρότερη λογοτεχνική ενσάρκωση του θρυλικού ήρωα και ένα από τα πιο γοητευτικά όσο και αινιγματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Μολιέρος οδηγεί στα άκρα το προφίλ του ακόλαστου ήρωα. Μετατοπίζει το ενδιαφέρον από τα ερωτικά επιτεύγματα του Δον Ζουάν στη φιλοσοφία του. Τον προικίζει με οξύνοια που του επιτρέπει να δικαιολογεί τις πράξεις του μέσα από τον αδιαφιλονίκητο ορθολογισμό ενός ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας που τον περιβάλλει. Γι’ αυτόν, διαρκής αναζήτηση της ηδονής ουσιαστικά σημαίνει διεκδίκηση της απόλυτης ελευθερίας με την αποτίναξη κάθε συναισθηματικού, ηθικού, κοινωνικού, οικογενειακού και θρησκευτικού φραγμού. Συνθέτει έτσι το απόλυτα σαγηνευτικό αλλά και επίφοβο πορτρέτο ενός προβοκάτορα, που υπονομεύει θεσμούς, κανόνες και αξίες και παραβιάζει κοινωνικά ταμπού, προκαλώντας τη συντηρητική κοινωνία κάθε εποχής. Προκλητικό μείγμα κοινωνικής σάτιρας και μεταφυσικής ανησυχίας, το έργο που υπήρξε αντικείμενο σκανδάλου και λογοκρισίας από την πρώτη κιόλας παρουσίασή του και πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, διατηρεί μέχρι σήμερα το σφρίγος και την ανατρεπτική του δύναμη.

Η παράσταση είναι μια παραγωγή της 5 ης Εποχής του σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη που έχει στο ενεργητικό του, πολλές παραγωγές υψηλού επιπέδου και αισθητικών απαιτήσεων και επί σειρά ετών παρουσιάστηκαν με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα.

Την καινούργια μετάφραση υπογράφει η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ.

Στο ρόλο του Δον Ζουάν ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ, Ελβίρα η ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ, Σγαναρέλ ο ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΗΣ, ΗΡΩ ΜΠΕΖΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΦΟΛΟΓΗΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΙΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΛΕΡΗΣ, ΕΛΙΖΑ ΣΚΟΛΙΔΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΜΟΛΙΕΡΟΥ
«ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ»

Σκηνοθεσία: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ
Μετάφραση: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ
Σκηνικό: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΟΡΟΥ
Μουσική: ΝΙΚΟΣ ΠΛΑΤΥΡΑΧΟΣ
Φωτισμοί: ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Κινησιολογία: ΣΕΣΙΛ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ
Βοηθός σκηνοθέτη: ΒΙΚΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Βοηθός κινησιολόγου: ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΚΑΡΜΙΡΗ
Διεύθυνση Παραγωγής: ΝΟΡΑ ΦΑΓΑ
Artwork: ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΛΕΒΙΖΑΚΗ
Επικοινωνία: ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΡΟΥ

Τους ρόλους ερμηνεύουν:

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ
ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ
ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΗΣ
ΗΡΩ ΜΠΕΖΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΦΟΛΟΓΗΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΙΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΛΕΡΗΣ
ΕΛΙΖΑ ΣΚΟΛΙΔΗ

Προπώληση: viva.gr
Πληροφορίες: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ*

ΙΟΥΛΙΟΣ
14 ΠΑΠΑΓΟΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ
15 ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ – ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ»
16 ΒΟΛΟΣ – ΘΕΡΙΝΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
17 ΛΑΡΙΣΑ – ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΑΖΑΡ
18 ΤΡΙΚΑΛΑ – ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΦΡΟΥΡΙΟ
19 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ
21 &22 ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΘΕΑΤΡΟ ΡΕΜΑΤΙΑΣ
23 ΠΕΙΡΑΙΑΣ - ΒΕΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
25 ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ – ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ
26 & 27 ΚΑΛΑΜΑΤΑ – ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΣΤΡΟΥ
28 ΖΑΚΥΝΘΟΣ – ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
29 ΓΙΑΝΝΕΝΑ - ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΗΜ ΦΡΟΝΤΖΟΥ
30 ΛΕΥΚΑΔΑ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
31 ΚΕΡΚΥΡΑ – ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝ ΡΕΠΟ «ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ»

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
1 ΚΕΡΚΥΡΑ – ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝ ΡΕΠΟ «ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ»
2 ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ»
4 ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ «ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ»
5 ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ – 3 ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΥΡΒΕΙΑ
6 ΡΕΘΥΜΝΟ – ΦΡΟΥΡΙΟ ΦΟΡΤΕΤΖΑ «ΕΡΩΦΙΛΗ»
7 ΧΑΝΙΑ – ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ
9 ΚΑΒΑΛΑ – ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΦΙΛΙΠΠΩΝ
10 ΠΟΛΥΓΥΡΟΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ
11 ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ – ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΣΙΒΗΡΗΣ
12 ΜΟΥΔΑΝΙΑ – ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΝΕΩΝ ΜΟΥΔΑΝΙΩΝ
13 ΔΙΟΝ – ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΟΥ
21 ΚΟΜΟΤΗΝΗ – ΘΕΡΙΝΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
22 ΞΑΝΘΗ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΞΑΝΘΗΣ
23 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ – ΠΑΡΚΟ ΑΛΤΙΝΑΛΜΑΖΗ
24 ΣΕΡΡΕΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΕΙ
26 ΓΑΛΑΤΣΙ – ΑΛΣΟΣ ΒΕΪΚΟΥ
27 ΒΥΡΩΝΑΣ – ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
29 ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΒΕΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
31 ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ – «ΘΕΑΤΡΟ ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ»

*Στο πρόγραμμα ενδέχεται να υπάρξουν τροποποιήσεις

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
1 ΠΑΠΑΓΟΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ
2 ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ
3 ΕΛΕΥΣΙΝΑ - «ΑΙΣΧΥΛΕΙΑ»
4 &5 ΣΥΚΙΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
6 ΛΑΜΙΑ – ΥΠΑΤΗ ΛΑΜΙΑΣ ΤΟΠΟΣ ΤΕΧΝΩΝ «ΧΩΡΟΣ»
7 ΑΙΓΙΟ - ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΠΑΣ»
8 ΠΑΤΡΑ – ΑΡΧΑΙΟ ΩΔΕΙΟ
9 ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ – ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ»
10 ΑΙΓΑΛΕΩ
11 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ «Δ.ΚΙΝΤΗΣ»

Η 5η Εποχή, συνεχίζοντας την δημιουργική παρουσία της στο χώρο του πολιτισμού, παρουσιάζει το καλοκαίρι του 2019 το αριστούργημα του Μολιέρου ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ.

Στον Δον Ζουάν, ο Μολιέρος πραγματεύεται έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, δίνοντας την ισχυρότερη λογοτεχνική ενσάρκωση του θρυλικού ήρωα και ένα από τα πιο γοητευτικά όσο και αινιγματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Μολιέρος οδηγεί στα άκρα το προφίλ του ακόλαστου ήρωα. Μετατοπίζει το ενδιαφέρον από τα ερωτικά επιτεύγματα του Δον Ζουάν στη φιλοσοφία του. Τον προικίζει με οξύνοια που του επιτρέπει να δικαιολογεί τις πράξεις του μέσα από τον αδιαφιλονίκητο ορθολογισμό ενός ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει την υποκρισία της κοινωνίας που τον περιβάλλει. Γι’ αυτόν, διαρκής αναζήτηση της ηδονής ουσιαστικά σημαίνει διεκδίκηση της απόλυτης ελευθερίας με την αποτίναξη κάθε συναισθηματικού, ηθικού, κοινωνικού, οικογενειακού και θρησκευτικού φραγμού. Συνθέτει έτσι το απόλυτα σαγηνευτικό αλλά και επίφοβο πορτρέτο ενός προβοκάτορα, που υπονομεύει θεσμούς, κανόνες και αξίες και παραβιάζει κοινωνικά ταμπού, προκαλώντας τη συντηρητική κοινωνία κάθε εποχής.

Προκλητικό μείγμα κοινωνικής σάτιρας και μεταφυσικής ανησυχίας, το έργο που υπήρξε αντικείμενο σκανδάλου και λογοκρισίας από την πρώτη κιόλας παρουσίασή του και πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, διατηρεί μέχρι σήμερα το σφρίγος και την ανατρεπτική του δύναμη.

Την σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ, δημιουργός της 5ης Εποχής, έχοντας στο ενεργητικό του, πολλές παραγωγές υψηλού επιπέδου και αισθητικών απαιτήσεων που παρουσιάστηκαν με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα, επί σειρά ετών.

Στο ρόλο του Δον Ζουάν ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ, Ελβίρα η ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ, Σγαναρέλ ο ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: ΗΡΩ ΜΠΕΖΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΦΟΛΟΓΗΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΙΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΛΕΡΗΣ, ΕΛΙΖΑ ΣΚΟΛΙΔΗ κ.ά.

Την καινούργια μετάφραση υπογράφει η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΝΤΑΖΗ.

Η παράσταση θα δώσει την πρεμιέρα της την 1η Ιουλίου 2019 στην Αθήνα και στη συνέχεια θα δώσει παραστάσεις σε επιλεγμένα ανοιχτά θέατρα σε όλη την Ελλάδα. Το αναλυτικό πρόγραμμα θα ανακοινωθεί προσεχώς.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Αυτό το συναίσθημα είναι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να το ζήσω, επειδή δεν μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει;».     

Ο Εντουαρντ Αλμπι, έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια, στα 88 του χρόνια. Θεωρείται από πολλούς ο διάδοχος του Τενεσί Ουίλιαμς και του Ευγένιου Ο'Νιλ, ο συγγραφέας που έφτανε στα μύχια της ψυχής της αμερικανικής οικογένειας για να την εκθέσει. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν εκείνος, που έβαλε σε νέο πλαίσιο το  μεταπολεμικό αμερικανικό θέατρο.

Ακόμα κι όσοι δεν γνωρίζουν τον σπουδαίο συγγραφέα, σίγουρα ξέρουν το κλασικό, πλέον, αριστούργημά του «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» (1963), την ναυαρχίδα των τριάντα έργων του.  Έργο, το οποίο ανεβαίνει, πολύ συχνά, στη χώρα μας κι είναι γνωστό στο ευρύ κοινό από την ομώνυμη ταινία του 1966, σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς με τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Το 2008, μάλιστα,  το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 67η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Αντίθετα μ’ αυτό του το έργο η «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» , έργο που γράφτηκε πολύ αργότερα το 2000, έχει παρουσιαστεί ελάχιστες φορές στην Ελλάδα, ενώ στην Κύπρο παρουσιάζεται για πρώτη φορά από τις 8 Φεβρουαρίου στο Θέατρο «Διόνυσος» σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή.

Ο λόγος είναι πασιφανής: τι έχει να πει μια ιστορία μ’ έναν πετυχημένο αρχιτέκτονα, ο οποίος κατά τη διάρκεια ενός ευτυχισμένου γάμου, 23 χρόνια παντρεμένος και μ’ ένα παιδί στην εφηβεία, ερωτεύεται ξαφνικά και κεραυνοβόλα μια γίδα;

Και, φυσικά, αυτό το πολύ πρώτο επίπεδο του έργου είναι σίγουρα μια μεγάλη δυσκολία κι ένα φρενάρισμα στην απόφαση οποιουδήποτε να το ανεβάσει. Γιατί σε μια πρώτη ανάγνωση το έργο  πραγματεύεται ένα πολύ αντισυμβατικό και «προκλητικό» θέμα, κάτι που φαινομενικά δοκιμάζει τις ηθικές αντοχές του κοινού.

 Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, όμως,  κι η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του κατάφεραν να το απογειώσουν, αποδομώντας το κείμενο  και  φανερώνοντας τους απίστευτους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του μ’ έναν τρόπο που απέχει από κάθε είδους διδακτισμό.

Ο νεαρός σκηνοθέτης, έχοντας γοητευτεί από το έργο του Άλμπι από την εποχή που ήταν σπουδαστής στο Θέατρο Τέχνης, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, αναλαμβάνει και την καλοδουλεμένη μετάφραση του έργου.

Παρουσιάζει την ιστορία μέσα σ’ ένα γυάλινο δωμάτιο – κουτί – κλουβί – στούντιο, όπως απαιτούν κι οι σκηνοθετικές οδηγίες του ίδιου του συγγραφέα, που σχεδίασε η Αρετή Μουστάκα. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να εστιάσει ακόμα καλύτερα στις δράσεις αλλά και τις σχέσεις, που εξελίσσονται στη γνωστή μας μακρόστενη σκηνή του θεάτρου Θησείον.

Ειδικά, οι πρώτες σειρές, βιώνουν σε απόσταση αναπνοής τα τεκταινόμενα με βάζα να εκτοξεύονται  στην πλεξιγκλάς κατασκευή σε απόσταση αναπνοής από τη θέση τους.

Το σκηνικό είναι βασικός συντελεστής της παράστασης, μέσα σ’ αυτό θα βρούμε τον Μάρτιν του Νίκου Κουρή με την είσοδό μας στο χώρο. Ο ήρωας είναι ο μόνος που δεν βγαίνει ποτέ από εκεί, έτσι το αίσθημα του εγκλεισμού, δημιουργεί μια θεατρική συνθήκη που επιτρέπει την ενσυναίσθηση του κοινού. Το πρόβλημα του ήρωα είναι τόσο μεγάλο και σημαντικό, ώστε δεν μπορεί λεπτό να αποδράσει από αυτό. Αντίθετα η σύζυγός του (Λουκία Μιχαλοπούλου), ο γιος του (Μιχαήλ Ταμπακάκης) κι ο φίλος του (Γιάννης Δρακόπουλος) μπαίνουν και βγαίνουν από τον κόσμο του φέρνοντας και κάτι διαφορετικό μέχρι την κάθαρση του φινάλε.

Το έργο έχει τον υπότιτλο «σημειώσεις για τον ορισμό της τραγωδίας», γεγονός που δείχνει την άμεση σχέση του με το αρχαίο δράμα, καθώς το κοινό αφού δοκιμάσει ένα τόσο ευρύ φάσμα συναισθημάτων – ελέου και φόβου – βιώνει την κάθαρση μ’ ένα πτώμα επί σκηνής, το οποίο σέρνεται από τα χέρια του δράστη. Γνωστό σκηνικό σε πολλές τραγωδίες, κυρίως, του Ευριπίδη.

Μεγάλη επιτυχία της σκηνοθεσίας οι εναλλαγές από το δραματικό στο κωμικό στοιχείο κι οι σωστές δόσεις ρεαλιστικού, πρωτοποριακού και σουρεαλιστικού ανεβάσματος.

Ο ίδιος ο Άλμπι δήλωνε: «Λέω στους φοιτητές μου: «Αν θέλεις να μάθεις κάτι για τη δομή ενός θεατρικού έργου, άκου τα πρελούδια και τις φούγκες του Μπαχ». Ανακάλυψα την κλασική μουσική στα οκτώ μου και νομίζω ότι έμαθα από τη δομή της μουσικής τη φύση της δομής ενός δράματος. Συχνά θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη». Σ’ αυτή την παράσταση, λοιπόν, έχουμε εξαιρετικούς συντελεστές για την εκτέλεση μιας σπουδαίας παρτιτούρας.

Ο Νίκος Κουρής , σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια, έχει χτίσει έναν χαρακτήρα απόλυτα πειστικό και τραγικό μέσα στα αδιέξοδά του. Η σκληρότητα κι η τρυφερότητα του ήρωα φλερτάρουν με τη χυδαιότητα και τη βαθιά απελπισία.

Ενώ, παράλληλα, η μπλαζέ του περσόνα με χάρισμα στην ειρωνεία, αναδεικνύει εύστοχα το ιδιαίτερο, εγκεφαλικό χιούμορ του έργου.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι σπουδαία στον ρόλο της Στέβης. Όλη της η ερμηνεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, συνοψίζεται στη στιχομυθία με τον άνδρα της: «Γιατί δεν βάζεις τα κλάματα;», τη ρωτάει. «Γιατί  είναι πολύ σοβαρό για να κλάψω». Η Μιχαλοπούλου καταφέρνει να δώσει στη σύζυγο του Μάρτιν, όλες τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων μέσα σε μια συνύπαρξη θυμού, αγάπης, πόνου, απογοήτευσης, δυναμισμού και ευαλωτότητας. Εξαιρετική και σπουδαία επαγγελματίας, αν σκεφτεί κανείς ότι κλήθηκε να ερμηνεύσει τον ρόλο μετά από αντικατάσταση μόλις ένα μήνα πριν την πρεμιέρα.

Η ηθοποιός, πριν την είσοδο της στο πλέξιγκλας, ρωτάει επίμονα: «Τι ώρα έρχονται;» και κρατά τα πλαστικά άνθη με τα οποία στη συνέχεια θα γεμίσει τον χώρο για «να φωτίσει το φόντο», όπως θα πει στον Μάρτιν.

Εδώ, αναδεικνύεται μοναδικά κι η τραγική ειρωνεία του έργου, η σύζυγος θέλει να φωτίσει τον σύζυγο με ψεύτικα λουλούδια, όπως ακριβώς είναι κι η σχέση τους, που στηρίζεται σε σαθρές βάσεις.

Παράλληλα, επιλέγει  (Ranunkulus) νεραγκούλες, ένα φυτό που ονομάζεται και βατράχι, διότι απαιτεί υγρά εδάφη για την ανάπτυξή του και που έχει για «εχθρό» του τα σαλιγκάρια, γιατί  στις αρχές της άνοιξης κι όταν υπάρχει υψηλή υγρασία, δημιουργούν ακανόνιστα εκτεταμένα φαγώματα στα φύλλα. Έτσι, η κανιβαλική όψη της συνύπαρξης του ζευγαριού επιβεβαιώνεται και μ’ έναν ασυνείδητο τρόπο στις επιλογές της καθημερινότητάς του.

Ακριβής κι απολύτως παρόν στη σκηνή ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, ενώ ο Μιχαήλ Ταμπακάκης είναι πολύ καλός στον ρόλο του έφηβου, ομοφυλόφιλου γιού, αλλά σε κάποιες κορυφώσεις είναι εμφανής η θεατρική του απειρία. Πιστεύω ότι με την εξέλιξη των παραστάσεων θα φαίνεται όλο και λιγότερο.

Ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, ενδιαφέρουσα η μουσική του Γιάννη Μαθές, με ένα βουκολικό στοιχείο αλλά και σασπένς θρίλερ. Μαζί με το σκηνικό η Αρετή Μουστάκα υπογράφει και τα καλόγουστα κουστούμια.

Ο Άλμπι σε συνέντευξή του στην «Guardian» το 2004, δήλωνε: «Όλα τα θεατρικά έργα, αν κανένα από αυτά είναι καλό, κατασκευάζονται για να διορθώνουν τα πράγματα. Αυτή είναι η δουλειά του συγγραφέα: να κρατά τον καθρέφτη μπροστά στους ανθρώπους. Δεν είμαστε απλώς διακοσμητικοί, ούτε κι ευχάριστοι» και μπορώ να πω ότι η παράσταση στο Θέατρο Θησείον τηρεί τα λεγόμενά του.

Δείτε την!

Είδα Το «Master Class», Σε Σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου 

Ένα πορτραίτο του Κώστα Καρυωτάκη, μέσα από τα ποιήματα, τα πεζά και τις επιστολές του, θα  σκιαγραφηθεί στο πλαίσιο των Παραβάσεων, του Θεατρικού Αναλογίου του ΚΠΙΣΝ. Σε σκηνοθετική επιμέλεια της Έφης Θεοδώρου, οι ηθοποιοί Νίκος Κουρής και Εύη Σαουλίδου αποκαλύπτουν την μελαγχολική φύση του ποιητή, μέσα από μια δραματουργική σύνθεση που συνδέει αποσπάσματα από όλο το φάσμα του λογοτεχνικού του έργου, ενώ ο Διονύσης Μαλλούχος τους συνοδεύει στο πιάνο.

Ο Κώστας Καρυωτάκης αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του Μεσοπολέμου. Εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης και παράλληλα κοινωνικός αν όχι βαθιά πολιτικός ποιητής, αρνητής της κρατούσας τάξης, μεταφραστής καταραμένων ποιητών, είναι ο «ιδανικός αυτόχειρας» που έδωσε τέλος στη ζωή του στα τριάντα δύο του χρόνια καθώς οι συνεχείς μεταθέσεις σε δημόσιες υπηρεσίες από πόλη σε πόλη, οι διώξεις για τη συνδικαλιστική του δράση, οι συκοφαντίες και η κλονισμένη του υγεία έριχναν βαριά σκιά πάνω στην, ούτως ή άλλως, ευαίσθητη κράση του.

Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι, 
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε, καθώς                      
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός.                

Ελεύθερη είσοδος, με σειρά προτεραιότητας                                                 

*Μετά την έναρξη, η είσοδος θα είναι δυνατή μόνο σε περίπτωση διαλείμματος.

Κυριακή 25/02 | 17.00
Διάρκεια 70'

ΦΑΡΟΣ

Ένα ξεχωριστό έργο ανεβαίνει αυτόν τον Χειμώνα, Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Δανδουλάκη: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ, ένα μεταφυσικό, ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή έναν συμβολαιογράφο που ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε μια απομονωμένη εξοχική έπαυλη για να τακτοποιήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Susan Hill, "The Woman In Black" σε θεατρική προσαρμογή Stephen Mallatratt. 

Πρωταγωνιστούν ο Νίκος Κουρής και ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Σκηνοθετεί ο Νικορέστης  Χανιωτάκης

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στην βροχερή Αγγλία, όταν ο Άρθουρ Κιπς με το βιβλίο του ανά χείρας σπεύδει σε έναν ταλαντούχο ηθοποιό της εποχής. Του ζητά να τον βοηθήσει στην αφήγηση της τρομαχτικής, αλλόκοτης και τραυματικής ιστορίας που σημάδεψε την ζωή του και τον οδήγησε στην απομόνωση. Δεν τον ενδιαφέρει να μάθει όλος ο κόσμος όσα βίωσε παρά μόνο οι δικοί τους συγγενείς και φίλοι. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να βγάλει από μέσα του τις εφιαλτικές στιγμές και να «ξαναβρεί τη γαλήνη της ψυχής του». Ο ηθοποιός θα ξεκινήσει δίνοντάς του μερικές βασικές συμβουλές γύρω από την υποκριτική τέχνη και στη συνέχεια ο ίδιος θα αναλάβει τον ρόλο του Κιπς στα νιάτα του. Ο Κιπς ωστόσο, θα είναι παρών, όπου χρειάζεται, ερμηνεύοντας πλήθος άλλων ρόλων. 

Όλα άρχισαν όταν για επαγγελματικούς λόγους χρειάστηκε να επισκεφθεί το Ιλ Μαρς, ένα απόμακρο μέρος της Αγγλίας. Ο Ηθοποιός προσπαθεί να βοηθήσει τον Κίπς, μέσω του θεάτρου, να βγάλει αυτό το φορτίο από πάνω του. Αλλά του είναι δύσκολο να πιστέψει πως αυτά τα γεγονότα όντως συνέβησαν, καθώς δεν πιστεύει σε φαντάσματα. Οι δυο τους αναπαριστούν όσα συνέβησαν στο παλιό αρχοντικό του Ιλ Μαρς, με τα σκοτεινά μυστικά και την μυστηριώδη παρουσία μιας γυναικείας φιγούρας, ντυμένης στα μαύρα, της οποίας η κάθε εμφάνιση σημαίνει θάνατο...

Λίγα λόγια για το έργο: Το βιβλίο της Σούζαν Χιλ “Η γυναίκα με τα μαύρα” κυκλοφόρησε το 1983 στην Μ. Βρετανία κι έγινε αμέσως “κλασικό”. Το 1989 παρουσιάστηκε η θεατρική προσαρμογή του Στίβεν Μάλατρατ στο West End του Λονδίνου, όπου παίζεται έως και σήμερα στο θέατρο Fortune. Στην Ελλάδα το είδαμε το 1992-93 από τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Δάνη Κατρανίδη στο θέατρο Ιλίσια. Το 2007-08, ο Δάνης Κατρανίδης το ανέβασε και πάλι με τον Γιώργο Κέντρο στο θέατρο Μέλι. 

Ταυτότητα της παράστασης: 

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

ΘΡΙΛΕΡ της Σούζαν Χιλ σε θεατρική διασκευή του Στίβεν Μάλατρατ

Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη

Παίζουν:

Κιπς Νίκος Κουρής

Ηθοποιός Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Σε μια κοινωνία στην οποία κανένας δεν είναι ελεύθερος, στην οποία η Αστυνομία της Σκέψης παρακολουθεί τα πάντα, στην οποία τα 20 γραμμάρια σοκολάτας δίνονται ως δώρο από το καθεστώς και ο σεξουαλικός οργασμός τιμωρείται ως έγκλημα, τα Δελτία Μίσους είναι συνεχώς παρόντα για να υπενθυμίζουν σε όποιον τολμά να φέρει αντίρρηση στον Μεγάλο Αδερφό ότι η τιμωρία παραμονεύει και είναι αδυσώπητη.

Σε μια κοινωνία στην οποία «Ο πόλεμος είναι ειρήνη και η άγνοια είναι δύναμη» η ψυχολογία της μάζας χειραγωγεί τα πλήθη και οι λέξεις χάνονται γιατί οι περιγραφές δεν έχουν σημασία, όπως και τα συναισθήματα. Ο έρωτας τιμωρείται.

Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ  Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του. Δυστυχώς κουνάς το κεφάλι αναλογιζόμενος πού οδήγησαν τα καθεστώτα και οι πολιτικές ιδεολογίες τους λαούς, και το κυριότερο αναρωτιέσαι πόσο ελεύθερος είναι κανείς. Ή μάλλον «είναι όσο ελεύθερος νομίζει πως είναι;»

Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/ Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.

Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Σκηνές ιδιαίτερα σκληρές, που δεν βλέπουμε εύκολα και που ομολογώ ότι με δυσκόλεψαν.

Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο), που ήταν αποκάλυψη και χάρισαν στην παράσταση, κατά την άποψή μου, την πιο δυνατή στιγμή της, τη στιγμή της εισβολής των αστυνομικών στο παλαιοπωλείο.

Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τον Αργύρη Πανταζάρα να προσθέτει στο ενεργητικό του μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία που θα θυμόμαστε. Ουσιαστικά παρών στη σκηνή κάθε λεπτό, δομεί έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα και διανθίζει την ερμηνεία του με λεπτομέρειες που λατρεύεις να προσέχεις… Πώς τα δάχτυλά του σφίγγουν το πλαστικό κουτάλι από αγωνία ή ζαρώνουν από φόβο τις πιτζάμες.

Ο Νίκος Κουρής στο ρόλο του βασανιστή, ανακριτή, ψυχιάτρου επιβεβαιώνει με την αρτιότητα της ερμηνείας του για μια ακόμα φορά πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι.

Η Λένα Δροσάκη ως Τζούλια επιτυγχάνει να παίξει με το μυαλό του ήρωα και του θεατή. Τροφοδοτεί την ηρωίδα με μυστήριο και αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα σκηνική φιγούρα.

Δίπλα τους, πολύ καλοί επίσης, ο Σωτήρης Τσακομίδης, ο Νίκος Πυροκάκος, η Σεραφίτα Γρηγοριάδου, ο Ερρίκος Μηλιάρης και ο Αγησίλαος Μικελάτος.

Συνολικά πρόκειται για μια παράσταση γροθιά στο στομάχι, υψηλής αισθητικής, δουλεμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια από όλους τους συντελεστές. Μια παράσταση τροφή για σκέψη και προβληματισμό.