Απο τη Γιώτα Δημητριάδη
Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω αυτήν τη συνέντευξη μ’ ένα προσωπικό σχόλιο. Εξαιρετικά σπάνια, συναντώ ηθοποιούς, οι οποίοι δεν «στρογγυλεύουν» τα πράγματα, αλλά με πάθος κι επιχειρήματα υποστηρίζουν τις απόψεις τους, ιδιαίτερα σε μια εποχή, όπου όλοι θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με όλους για να χτίσουν καριέρες, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε κόλακες και συμμετέχοντας σ’ αυλές.
Ακόμη, πιο σπάνια, δυστυχώς, συνομιλώ με πραγματικούς καλλιτέχνες κι επαγγελματίες. Ηθοποιούς,που κουβαλούν χρόνια πορείας στην πλάτη τους, πολλές επιτυχίες κι, όμως, θα σου πουν τη μαγική φράση: «Ακόμα δοκιμάζω πράγματα...», όταν μιλούν για τον ρόλο τους.
Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι ερμηνείες της όλα αυτά τα χρόνια είναι τα καλύτερα εχέγγυα για να την επιλέξει τόσο το θεατρόφιλο κοινό, όσο κι οι μεγάλοι σκηνοθέτες. Παιδί του Καρόλου Κουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Αυτή τη σεζόν, μας χαρίζει στην παράσταση της Ελένης Σκότη και στο έργο του Βρετανού συγγραφέα, Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, Places and Things» με τον ελληνικό τίτλο «Με λένε Έμμα» μια από τις καλύτερες ερμηνείες της και, μάλιστα, σε τριπλό ρόλο!
Μ’ αφορμή την παράταση, συναντηθήκαμε στο καμαρίνι της στο Σύγχρονο Θέατρο για μια συνέντευξη για όλους τους ανθρώπους, τα μέρη και τα πρόσωπα, τα οποία μας αφορούν, όπως είναι κι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, που πρωταγωνιστεί.
Λίγο πριν, αν κι άρρωστη, ποζάρει στον φακό του Κοσμά Ινιωτάκη και μας εντυπωσιάζει με τον επαγγελματισμό και την ευγένειά της.
Στην παράσταση σας βλέπουμε σε τρεις διαφορετικούς ρόλους, οι οποίοι όμως έχουν ένα κοινό τη μητρική φιγούρα. Πόσο σας δυσκόλεψε αυτή η θεατρική πρόκληση;
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι αυτό είναι σκηνοθετική οδηγία του ίδιου του συγγραφέα. Δεν είναι δικό μας εύρημα. Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, είχα πει ότι δεν αντέχω να το κάνω. Όταν το ολοκλήρωσα κι έφτασα στη σκηνή με τους γονείς, είπα ότι οφείλουμε να το κάνουμε, γιατί αφορά τα παιδιά μας. Συναναστρέφομαι με νέα παιδιά και βλέπω ότι, σχεδόν, όλοι έχουν δοκιμάσει ουσίες. Το θέμα είναι γιατί μένει κανείς στα ναρκωτικά. Νομίζω, ότι αυτοί που μένουν είναι τα πιο ευάλωτα πλάσματα τα οποία δυσλειτουργούν στην κοινωνία. Για να επανέλθω στο ερώτημά σου, εμένα μ’ ενδιέφερε, κυρίως, ο ρόλος της μάνας. Στο τέλος, όταν συναντιόνται τα τρία πρόσωπα: η μάνα, ο πατέρας κι η κόρη.
Ο θεατής παρακολουθεί τρεις ασύνδετους μονολόγους, όπου ο καθένας εκφράζει το δικό του τραύμα, τη στιγμή, που έχει παγώσει η σύγκρουση. Στις περιπτώσεις, που οι άνθρωποι έχουν πολύ καιρό να τα πούνε, παγώνει ο χρόνος. Έτσι κι εδώ, έχουμε την Έμμα, η οποία μιλάει για το παρόν της και τους δύο γονείς, οι οποίο της υπενθυμίζουν το παρελθόν και τα δικά τους βάσανα. Η μητέρα είναι ακόμα πιο σκληρή, καθώς είναι μια γυναίκα που έμεινε ορφανή στα πέντε της, τα έχει καταφέρει μόνη της και δεν καταλαβαίνει την επιλογή της κόρης της.
Ο συγγραφέας πάντως δεν επιλέγει μια λούμπεν οικογένεια....
Ναι, είναι το παιδί του καθενός μας κι αυτό δείχνει πόσο ευφυής είναι ο συγγραφέας. Είναι σαν να μάθουμε για μια γνωστή νέα ηθοποιό, ότι ενώ έπαιζε κατέρρευσε επί σκηνής και, στη συνέχεια, να γίνει γνωστό ότι ήταν τίγκα στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, ο οποίοι ενώ είναι αλκοολικοί, παράλληλα είναι απολύτως λειτουργικοί. Σ’ αυτόν τον βίαιο κόσμο, που ζούμε και μιλάω για τον Δυτικό κόσμο, οι άνθρωποι καταφέρνουν να κουκουλώσουν τον πόνο τους και τη δυσανεξία τους σ’ όλα τα τραγικά που συμβαίνουν με υποκατάστατα ευτυχίας. Το αλκοόλ είναι πρώτο και καλύτερο. Εγώ έχω χάσει φίλους από αλκοόλ και δεν προέρχονταν από κακές οικογένειες. Το ίδιο κι οι φίλοι μου που πέθαναν από ναρκωτικά, ή έχουν εξάρτηση από το φαγητό, τα φάρμακα ή το σεξ.
Παρ’ όλα αυτά υπήρχε κάτι δυσλειτουργικό στην οικογένεια της Έμμα;
Ναι, γι’ αυτό κι η κοπέλα αυτή στράφηκε προς τα εκεί. Όμως, ο γιος δεν είχε τέτοια πορεία κι ας μεγάλωσε στην ίδια οικογένεια. Επομένως, μιλάμε για μια πιο ευαίσθητη ψυχοσύνθεση.
Εσείς έχετε κάνει ψυχανάλυση ή ψυχοθεραπεία;
Πάρα πολλά χρόνια. Γενικά πιστεύω ότι ο ρόλος του γονιού, ειδικά σήμερα, είναι εξαιρετικά δύσκολος.
Γιατί ειδικά σήμερα;
Γιατί ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν ήταν τόσο βίαιος. Όταν μου μιλάει η Μαίρη (Μηνά) επί σκηνής κι εγώ την ακούω στον ρόλο της ψυχιάτρου συγκινούμε πραγματικά. Διότι η κοπέλα περιγράφει με ακρίβεια, πόσο σκληρός είναι ο κόσμος μας και πως τα ναρκωτικά, στην προκειμένη περίπτωση, της φέρονται φιλικά. Κρατιέμαι να μην βουρκώσω. Τι βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση; Βιασμοί, ναρκωτικά, πόλεμοι, η απόλυτη βία. Αυτό που συνέβη με τον Ζακ Κωστόπουλο;
Πώς αποκωδικοποιείται αυτό το τραγικό συμβάν;
Μιλάμε για τη σημερινή τρέλα μιας κοινωνίας! Υπήρχε περίπτωση ποτέ στο παρελθόν ένα παιδί που μπήκε για να κλέψει, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν αποδείχθηκε, να το σκοτώσουν έτσι, μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια; Από την άλλη νεαρά παιδιά να βιάζουν κοπέλες; Έχω μείνει άναυδη μ’ αυτό το κοριτσάκι και σκέψου για πόσα άλλα κοριτσάκια δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί υπάρχουν κι οι βουβές κοινωνίες.
Γιατί έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο κατά τη γνώμη σας;
Υπάρχει μια πολιτισμική κρίση αξιών και μια αδιανόητη βία. Όταν η αξία μεταφράζεται σε πόσα λεφτά έχεις στην τσέπη σου και πόσα κυβικά είναι το αμάξι σου, είναι κάτι το τρομερό!Επίσης, όλος αυτό ο σεξισμός. Τι είναι όλες αυτές οι τύπισσες στα πρωινάδικα; Αυτό το Survivor; Τι Μεσαίωνας είναι αυτός που ζούμε; Εγώ μόνο ΕΡΤ βλέπω πια και, σπάνια, καμιά ταινία σε ιδιωτικό κανάλι. Υπάρχει μια φτήνια άνευ προηγουμένου κι αξίες είναι τα λεφτά, η μαγκιά τα βυζιά και τα μούσκουλα!
Παρ΄όλα αυτά, υπάρχει κόσμος που διαβάζει, που πάει θέατρο.
Φυσικά, το θέμα είναι τι προτείνεται. Γι’ αυτό δεν έχω και facebook. Δεν θέλω αυτή η σαπίλα να μπαίνει στο σπίτι μου. Προτιμώ να πάρω τους φίλους μου τηλέφωνο ή να πάμε για έναν καφέ. Προσωπικά, πιστεύω ότι ζούμε έναν Μεσαίωνα με μια τεράστια μετακίνηση πληθυσμού στον κόσμο. Μιλάμε για 65.000.000 κόσμο. Εγώ ζω σ’ αυτές τις γειτονιές κι υποφέρω.Δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις.
Δεν θέλετε να φύγετε από εκεί;
Δεν μπορώ να φύγω κι άσχετα από αυτό αντιλαμβάνομαι ότι ήρθε ο λογαριασμός για την αμαρτωλή Ευρώπη. Η Ευρώπη πληρώνει τις αμαρτίες της, καθώς τσάκισε την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αιώνες τώρα. Αυτή η κατάσταση, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει έναν νέο άνθρωπο. Αυτή η μισσαλοδοξία που υπάρχει, φοράνε τις περικεφαλαίες και παριστάνουν τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί που μιλάνε με 100 λέξεις και δεν έχουν ιδέα από την ιστορία. Για να μην μιλήσουμε για την ανασφάλεια που υπάρχει.
Κι όλη αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει, φυσικά, και το θέατρο. Θα σας πω ένα παράδειγμα, τις προάλλες ετοιμάζαμε ένα αφιέρωμα για τον Αγ. Βαλεντίνο και συνειδητοποίησα ότι σ’ αντίθεση μ’ άλλες χρονιές, φέτος, δεν έχουμε πλέον έργα να μιλούν για τον έρωτα και την αγάπη. Έχουμε ελάχιστα κλασικά love story.
Γιατί και το σινεμά τι κάνει; Υπάρχει μια τάση να μιλάμε, συνεχώς, για την αρρώστια. Προφανώς και στο θέατρο δεν μιλούσε για ευτυχισμένους ανθρώπους, αλλά ο μέγας Τσέχωφ για παράδειγμα μπορούσε να βάλει τη γελοιότητα, το μεγαλείο, την κωμικότητα ενός προσώπου και να τα συνθέσει όλα σ’ ένα έργο. Το ίδιο κι ο Μίλλερ. Οι μεγάλοι συγγραφείς κατέγραφαν τον κόσμο από όλες του τις εκφάνσεις. Τώρα μόνο την αρρώστια πάμε να καταγράψουμε. Ταλαντούχοι σκηνοθέτες και του κινηματογράφου, κυρίως, κάνουν συνέχεια ταινίες μ’ αυτό το περιεχόμενο.
Πριν μου είπατε ότι και για το «Με λένε Εμμα», στην αρχή, είχατε προβληματιστεί. Δεν θέλετε να παίζετε σε «σκληρά» έργα.
Όχι, δεν είναι αυτό. Έχω παίξει την πιο κακιά φιγούρα με την Κρουσταλάκη στο «Νησί». Αυτό που μ’ ενδιαφέρει, όμως, είναι να συμμετέχω σε κείμενα, τα οποία δεν ασχολούνται με την αρρώστια, αλλά με την πορεία των ανθρώπων έξω από αυτήν, στο φως.
Αφού με πήγατε εκεί, δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω: πώς καταφέρατε να μας κάνετε τότε σ’ αυτή την υπέροχη σειρά, το «Νησί», να συμπονέσουμε μια τόσο κακιά γυναίκα.
Την έβαλα απέναντι και την κοίταζα. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που τους λες «Καλημέρα σας» και σου λένε «Τι θες από εμένα;» Την έστησα σαν μια δύναμη του κακού, του τρελού κακού. Δεν έχει γιατί. Της φταίνε όλα και μέσα μου την στήριξα, στην αληθινή ιστορία της Χριστίνας. Μιλάμε για ένα κοριτσάκι, το οποίο αρρώστησε στα τέσσερα και πήγε μαζί με τη μάνα της στη Σπιναλόγκα, χωρίς εκείνη να νοσεί. Η μητέρα της πέθανε, όταν ήταν δώδεκα ετών κι έμεινε μόνο του. Τι θα έζησε εκεί μέσα μόνη της μέσα στα αγρίμια.
Το «Νησί» ήταν κι η τελευταία σειρά που κάνατε. Δεν είχατε άλλες προτάσεις μετά; Δεν σας άρεσαν όσα σας πρότειναν; Τι συνέβη;
Γιατί υπήρχαν σειρές; Τώρα έχουν ξεκινήσει πάλι. Μου έγινε μια πρόταση για καθημερινή σειρά αλλά δεν μ’ ενδιέφερε.
Τη χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης με τους καλούς μισθούς. Την εκμεταλλευτήκατε, όπως θα έπρεπε;
Εγώ πληρωνόμουν καλά, αλλά δεν έζησα χρυσές εποχές. Έφτασα κάπως αργά στην τηλεόραση. Άσχετα, όμως, μ’ αυτό, είμαι ένας άνθρωπος ολιγαρκής, δεν μ’ ενδιαφέρουν ούτε τα πολλά τετραγωνικά, ούτε τα ακριβά ρούχα, αυτοκίνητο δεν έχω. Δεν θα έπαιρνα ποτέ δάνειο για να πάω να ζήσω στα Βόρεια Προάστια και να έχω τώρα να πληρώνω δόσεις.
Η Εμμα προβάρει σ’ ένα παιχνίδι ρόλων μέσα στην κλινική, όλα όσα θα ήθελε να πει στους γονείς της. Τελικά δεν κερδίζει την αποδοχή τους. Σας έχει τύχει ποτέ να προβάρετε καιρό τα λόγια σας για μια κατάσταση της ζωής σας και, τελικά, το αποτέλεσμα να έχει διαφορετική έκβαση;
Μας έλεγε ένας ψυχίατρος, ότι όταν πρωτοσυναντιούνται, μετά από ένα μεγάλο διάστημα, γονείς με παιδιά που έχουν περάσει από απεξάρτηση, η ένταση είναι τόσο μεγάλη, που ούτε εκείνοι δεν μπορούν να σταθούν δίπλα. Μου έχει συμβεί πολλές φορές και σε προσωπικό επίπεδο, κάποια τέτοια είδους ματαίωση, γιατί οι διαθέσεις των ανθρώπων είναι πολλές κι ασύμπτωτες.Ο καθένας φέρνει το δικό του φορτίο του ανικανοποίητου κι αν πάνε να τα καταθέσουν όλοι μαζί, δεν θα ακούει ο ένας τον άλλον. Θέλει πολύ μεγάλη αυτογνωσία για να καταφέρνεις να ακούς.
Η ψυχοθεραπεία σας βοήθησε στο να «ακούτε» καλύτερα;
Ναι, αν ο άλλος είναι σε θέση να μιλήσει κι όχι να έρθει να σε βρίσει. Είναι άλλο το συζητώ κι άλλο το έρχομαι να στα χώσω. Αν έρθεις να μου τα «χώσεις» δεν ξέρω πόσο έτοιμη είμαι, ειδικά αν μου τα χώνεις πολλά χρόνια. Η συνομιλία προϋποθέτει αμοιβαίο σεβασμό. Δεν σημαίνει bullying. Καθώς σε προσωπικό επίπεδο το έχω υποστεί. Η συνομιλία θέλει υπομονή και σεβασμό. Αν είναι να ξεσπάσει ο καθένας τον πόνο του πάνω στον άλλον, ακατέργαστα, δεν γίνεται. Πολλές φορές το «έχω δίκιο» είναι η καραμέλα του καθενός μας, για να συνεχίσει να ζει με τον τρόπο που θέλει.
Πείτε μου κάποιο σχόλιο που έχετε ακούσει από πρώην ή νυν εξαρτημένα άτομα, τα οποία παρακολούθησαν την παράσταση.
Ο Δημήτρης ένα παιδί, το οποίο βλέποντας την παράσταση του έκανε κι εκείνου εντύπωση, όπως κάνει και στο κοινό, η αποκάλυψη του πραγματικού της ονόματος. Μας είπε: «Λούσυ; Δεν θα βγει ποτέ αυτή από εκεί μέσα...Ούτε το όνομά της δεν ανέλαβε μέσα στο κέντρο...».
΄Ήσασταν μαθήτρια του Καρόλου Κουν και κάνατε τα πρώτα σας βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Πόσο διαφορετικά είναι, τώρα, τα πράγματα;
Ο Κουν, μάλιστα, είχα την τύχη να με σκηνοθετήσει. Σκηνοθέτες καλοί υπήρχαν και θα υπάρχουν, αυτό που λείπει είναι το ensemble και δεν λέω επίτηδες ομάδα, γιατί η ομάδα πάει και πίνει και κρασιά. Για να συμβεί αυτό σ’ ένα θιάσο πρέπει να συνυπάρξουν μαζί και να δουλεύουν στα ίδια έργα, τουλάχιστον, για πέντε χρόνια. Έπαιξα με τη Δανάη Επιθυμιάδη, τώρα παίζω με τη Μαίρη (Μηνά), αυτά τα κορίτσια θα είχε ενδιαφέρον να μείνουν σ’ ένα σχήμα και να προχωράνε. Εγώ, η Μάνια Παπαδημητρίου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Καρρυοφιλιά Καραμπέτη, η Αμαλία Μουτούση συνυπήρξαμε κάναμε πέντε- έξι ρόλους μ’ έναν σκηνοθέτη. Δεν ήμασταν πότε εδώ, πότε εκεί. Υπήρχε, βέβαια, και το επιχορηγούμενο θέατρο. Ποιος είναι ο τελευταίος χώρος που έβγαλε πρωταγωνιστές; Το Αμόρε! Θέλω να πω ότι οι νέοι πρωταγωνιστές δεν αρκεί να έχουν μια ευκαιρία μόνο.
Την αποκλειστική φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.
Αμαλία Μουτούση: «Έχω Επίγνωση Του Τι Σημαίνει Να Μην Μπορείς Να Είσαι Ο Εαυτός Σου»
Ρένη Πιττακή: «Δεν Υπάρχουν Πόλοι, Κέντρα Που Να «Συγκρατούν» Τους Ηθοποιούς»
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε παραστάσεις, οι οποίες παρουσιάζουν επί σκηνής το ίδιο το θέατρο. Έργα που ανοίγουν στο κοινό τα παρασκήνια της προετοιμασίας μιας παράστασης δίνοντας, παράλληλα, πληροφορίες ακόμα και για τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών.
Κάνοντας μια πρώτη καταγραφή της φετινής σεζόν, έχουμε ήδη δει επτά παραστάσεις που βάζουν στο επίκεντρο τη ζωή των ηθοποιών και τον θεατρικό μικρόκοσμο. Ενώ σε λίγες μέρες έρχεται κι ένα ακόμη έργο.
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος κατάφερε να δημιουργήσει μια παράσταση ύμνο στο θέατρο και στους ανθρώπους του, εντάσσοντας στο κείμενο του Πιραντέλλο κι αυτοβιογραφικά στοιχεία των ηθοποιών του.
«Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου», εξομολογείται η Ράνια Οικονομίδου επί σκηνής και μοιράζεται με το κοινό την τυχαία συνάντησή τους, η οποία στάθηκε ο λόγος να γίνει από αρχιτέκτονας, ηθοποιός.
Ο Γιάννης Βογιατζής θα μας ανατριχιάσει, ομολογώντας: «Ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή. Αυτή μου δίνει ζωή!»
Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση.
Στο Σύγχρονο θέατρο η Ελένη Σκότη κι η ομάδα Νάμα παρουσιάζουν το έργο του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, places & things», το οποίο στη λειτουργική μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου μεταφράζεται ως «Με λένε Έμμα».
Η υπόθεση θέλει τη Λούσυ να νοσηλεύεται σ’ ένα κέντρο απεξάρτησης. Η Μαίρη Μηνά υποδύεται την ηθοποιό και στο έργο. Έτσι, η παράσταση ξεκινάει με μια σκηνή από τον «Γλάρο» του Τσέχωφ με την ίδια να ερμηνεύει τη Νίνα. Ο νεκρός γλάρος, ως σύμβολο της αγνότητας, της ελευθερίας, της αθωότητας, της νεότητας και της ελπίδας, δένει απόλυτα και με το σύγχρονο κείμενο του ΜακΜίλαν κι αξιοποιείται σκηνοθετικά.
Νίνα και Λούσυ υποφέρουν στη σκηνή και τη ζωή. Η πρώτη, όμως, παραμένει πάντα γοητευτική, γιατί «σου δίνει την ευκαιρία να μιλάς ποιητικά και να λες λέξεις, που δεν θα έλεγες ποτέ», όπως δηλώνει κι η «Έμμα».
Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση.
«Μια ζωή στο θέατρο»
Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί το «Μια ζωή στο θέατρο» του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.
Ο Γρηγόρης Σταμούλης κι ο Χρήστος Καπενής είναι οι Ρόμπερτ και Τζον, δύο ηθοποιοί, οι οποίοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο θέατρο. Μελετούν, δοκιμάζουν ρόλους, δέχονται το χειροκρότημα - ενίοτε και την αδιαφορία - του κοινού και την άλλη μέρα αρχίζουν πάλι από την αρχή.
Η σκηνοθεσία αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της μικρής σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας κι οι δύο ερμηνευτές με εξαιρετική σκηνική χημεία, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής, με τη σύγκρουση των δύο γενεών να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Αντιζηλίες, προσωπικές φιλοδοξίες αλλά κι ένας υποδόριος ερωτισμός πρωταγωνιστούν σ’ αυτή τη σχέση.
H παράσταση, αν κι αποφεύγει τα inside Jocks είναι απολαυστική, ιδιαίτερα, για όσους ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου.
«Μια ζωή στο θέατρο, όλα περνάνε τόσο γρήγορα, όλα περνάνε τόσο βαρετά», θα πει ο βετεράνος Ρόμπερτ.
«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»
Η γνωστή ιστορία από την οσκαρική ταινία του 1998, μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου του Ελληνικού Κόσμου. Η παράσταση είναι βασισμένη στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard και τη θεατρική διασκευή του Lee Hall, η οποία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα κατάφερε να γίνει ένα απολαυστικό θεάμα!
Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» παρουσιάζει την ελισαβετιανή εποχή, τους ανθρώπους του θεάτρου και στο επίκεντρο έναν απέλπιδο, αλλά θυελλώδη έρωτα ανάμεσα στον Σαίξπηρ (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) και τη Βιόλα (Έλλη Τρίγκου).
Στις περισσότερες σκηνές του έργου παρακολουθούμε είτε σκηνές από πρόβες, είτε την παράσταση που έδιναν τα μπουλούκια της εποχής στο παλάτι προς τιμήν της θεατρόφιλης βασίλισσας Ελισάβετ. Η τεράστια σκηνή του θεάτρου γεμίζει με σκηνικά που εναλλάσσονται και μαγεύουν (Μανόλης Παντελιδάκης), αλλά και τα αμέτρητα κοστούμια (Ηλένια Δουλαδήρη) που παρασύρουν τη ματιά του θεατή ντύνοντας εμπνευσμένα τον 25μελή θίασο.
Παρακολουθώντας την παράσταση, συνειδητοποιεί κανείς ότι η θεατρική πραγματικότητα στη ρίζα της παραμένει ίδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα του παραγωγού: «Εγώ είμαι τα φράγκα».
Ομολογώ πως πήγα με επιφύλαξη στον Θέατρον του Νέου Ελληνικού Κόσμου, γιατί οι παραστάσεις υπερπαραγωγές, συνήθως, με απογοητεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση πέρασα 135 υπέροχα λεπτά με έναν θιάσο, που δίνει τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής.
Για την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή. Η παράσταση αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς βάζοντας πλώρη για δεύτερη σεζον από την 1η Μαρτίου.
Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ.
Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.
Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».
Ο Μάνος Βακούσης κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς έχουν μοναδική σκηνική χημεία. Όμως, κι ο υπόλοιπος θίασος στέκεται επάξια.
Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.
«Χορεύοντας στο Σκοτάδι»
Ο Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το αριστούργημα του Λαρς Φον Τρίερ, «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» σε διασκευή Πάτρικ Ελσουέρθ, μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, μουσική Μάνου Αντωνιάδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Στο συγκινητικό μιούζικαλ του Λαρς Φον Τρίερ, παρακολουθούμε την Σέλμα (Δήμητρα Κολλά), μια Τσέχα μετανάστρια και ανύπαντρη μητέρα στην επαρχία της πολιτείας Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ του 1967 να πάσχει από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια και να χάνει σταδιακά την όρασή της. Η ίδια δουλεύει ασταμάτητα και μαζεύει χρήματα, προκειμένου ο γιος της να εγχειριστεί για να μην έχει τη δική της τύχη.
Παράλληλα με τις σκηνές, όπου την παρακολουθούμε στο εργοστάσιο να προσπαθεί να δουλέψει, χωρίς να βλέπει, εναλλάσσονται οι σκηνές με την ηρωίδα και τον εννεαμελή θίασο να κάνουν πρόβες για ένα ερασιτεχνικό μιούζικαλ. Η μουσική και η φαντασία είναι οι μοναδικοί διέξοδοι στην τραγική ζωή της Σέλμα.
Μεγαλεπήβολο σχέδιο, η μεταφορά μιας τέτοιας ταινίας στη μικρή σκηνή του Vault, που δυστυχώς δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα και φλερτάρει ασύστολα με το μελό.
«Το…έπος της Μαλάμως»
Ο τρομακτικά ταλαντούχος Θανάσης Αλευράς πρωταγωνιστεί στην βουκολοτραγωδία του Νίκου Χαρλαύτη «Το έπος... της Μαλάμως», σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα, στο θέατρο Λαμπέτη. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω, γιατί να επιλεγεί ένα τέτοιο έργο, χωρίς καμία ουσία, μόνο με βωμολοχίες και φθηνό χιούμορ.
Παρ’ όλα αυτά κι εδώ ο θεατής παρακολουθεί σε κάποιες σκηνές θέατρο μέσα στο θέατρο, καθώς σύμφωνα με την ιστορία η Μαλάμω, αφήνοντας πίσω το χωριό της, εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης, μετακομίζει στην Αθήνα, που καταλήγει να κάνει καριέρα σε καμπαρέ.
Η σκηνή στο καμαρίνι, όπου την επισκέπτεται ο Γερμανός κατακτητής, είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αστεία της παράστασης.
«Η ζωή μου στην τέχνη»
Ο Θοδωρής Βουρνάς γοητεύτηκε από την κωμωδία καταστάσεων «Η ζωή μου στην τέχνη.» του Andrew Cowie κι έτσι κάνει εντατικές πρόβες για να το παρουσιάσει από τις 4 Φεβρουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θέατρο 104, σε μετάφραση Κατερίνας Βαϊμάκη και σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.
Ο Γκράχαμ, ένας νεαρός σκηνοθέτης που ανεβάζει τον «Δον Ζουάν», είναι κρυφά ερωτευμένος με τον πρωταγωνιστή του, Στίβεν, ο οποίος φαντασιώνεται τη συμπρωταγωνίστρια του, Ρεβέκκα, αλλά εκείνη έχει την προσοχή της στραμμένη στο λάθος άντρα...
Μυστικά, εξομολογήσεις, αποκαλύψεις μέσα κι έξω από το θέατρο. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη μπερδεύονται. Ένα έργο μέσα στο έργο. Τι συμβαίνει όταν οι ηθοποιοί αρχίζουν να ταυτίζονται με τον ρόλο τους; Πώς μπορεί κανείς να σκηνοθετήσει την ίδια τη ζωή;
Μία καυστική κωμωδία, που με αφορμή τον μικρόκοσμο του θεάτρου βάζει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, το ζωτικό μας ψεύδος και την ανάγκη μας να αλλάζουμε συνεχώς προσωπεία, προκειμένου να κερδίσουμε την αγάπη και την αποδοχή. Τελικά, μήπως, δεν σταματάμε ποτέ να παίζουμε θέατρο;
Ο Ίψεν Συνεχίζει Να Γοητεύει Κοινό Και Καλλιτέχνες: Ποια Έργα Του Θα Δούμε
Αφιέρωμα Στον Λουίτζι Πιραντέλο: Πόσα Έργα Του Ανεβαίνουν Αυτή Τη Σεζόν;
Η θεατρική σεζόν αναμένεται ενδιαφέρουσα με πολλές παραστάσεις να έχουν ανακοινωθεί, ήδη, από την Άνοιξη. Έργα κλασικά, νεότερα, σύγχρονα μας δίνουν ραντεβού σ’ ένα από τα εκατοντάδες θέατρα της πρωτεύουσας. Ανάμεσά τους κι αρκετά που θα ανέβουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Εμείς επιλέξαμε αυτά που μας κίνησαν το ενδιαφέρον, φυσικά και λόγω των συντελεστών τους, και σας τα παρουσιάζουμε.
«Beginning»: Το τρυφερό love-story
Ο Τάσος Ιοδρανίδης αφήνει για λίγο τις σαιξπηρικές σκέψεις και τον «Άμλετ» του – που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Altera Pars - και σκηνοθετεί τη Θάλεια Ματίκα και τον Γιάννη Δρακόπουλο στο «Beginning» του Ντέιβιντ Έλντριτζ.
Πρόκειται για «ένα ρομάντζο του 21ου αιώνα», όπως το χαρακτηρίζει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Η ιστορία ξεκινάει την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2018, όταν ο Ντάνι θα είναι ο τελευταίος καλεσμένος που θα μείνει στο πάρτι της Λόρας, στο διαμέρισμά της, το οποίο βρίσκεται σε κακό χάλι. Στην ίδια κατάσταση με εκείνους. Θα πιουν ένα τελευταίο ποτό; Ο Ντάνι και η Λόρα είναι κάποιοι από μας. Είναι οι ωραίοι γείτονες της διπλανής πόρτας. Είναι νέοι, κεφάτοι, νευρωτικοί και πολύ επίκαιροι. Η Λόρα πιστεύει στα νέα ξεκινήματα. Ο Ντάνι όχι ακριβώς. Θα τα καταφέρουν να κάνουν μαζί ένα νέο ξεκίνημα;
Tο έργο έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 2017 και μετά τα απανωτά sold-out μεταφέρθηκε στο West-End του Λονδίνου, όπου η πορεία του συνέχισε να είναι θριαμβευτική.
Πρεμιέρα 14 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο 104
«Κουζίνα»: Μαγειρέματα αποκλειστικά από πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς
Ο Γιώργος Νανούρης μεταφράζει, διασκευάζει και σκηνοθετεί την «Κουζίνα» του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, στο θέατρο Αποθήκη σε παραγωγή Αθηναϊκών Θεάτρων.
Πρόκειται για ένα έργο άγρια ωμό, που διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα πιο επίκαιρα από ποτέ όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες, αλλά κι η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ' τη ζωή μας.
Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργώντας παραβολικά δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Το έργο έχει, ήδη, ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Ο θίασος αποτελείται αποκλειστικά από έντεκα πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε για τις ανάγκες της παράστασης κι ο χώρος του θεάτρου.
Ο Arnold Wesker είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς Άγγλους συγγραφείς. Πολυγραφότατος, με περισσότερα από 50 έργα στο ενεργητικό του, ξεχώριζε από τους υπόλοιπους, γιατί στα έργα του οι ήρωες είναι χαρακτήρες της εργατικής τάξης. Ο ίδιος έλεγε: «Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να δει μία όψη της ζωής που δεν την ξέρει και θέλω να τους μεταδώσω λίγο από τον ενθουσιασμό που νοιώθω γι' αυτήν την όψη της ζωής».
Πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Θέατρο Αποθήκη.
«Με λένε Έμμα»: Μια ιστορία απεξάρτησης και γενναιότητας
Η Ελένη Σκότη και η ομάδα ΝΑΜΑ αφού μας σύστησαν, πέρσι, το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον με ελληνικό τίτλο: «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας», το οποίο θα δούμε και φέτος στο Θέατρο Επί Κολωνώ, επανέρχονται στο Σύγχρονο Θέατρο με το πολυσυζητημένο έργο «People, places and things» του Duncan Macmillan, που στη μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου, θα έχει τίτλο «Με λένε Έμμα».
Στο έργο, πρωταγωνίστρια είναι μια έξυπνη, ταλαντούχα, φιλόδοξη και εθισμένη στις ουσίες ηθοποιός, η Έμμα. Από τη σκηνή του θεάτρου βρίσκεται σ’ ένα κέντρο αποτοξίνωσης, όπου προσπαθεί να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον κόσμο που την περιβάλλει.
Στον ρόλο της Έμμα, θα δούμε τη Μαίρη Μηνά. Τη διανομή συμπληρώνουν οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Καζανάς, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη και Έλενα Βακάλη.
Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά από το Βρετανικό Εθνικό Θέατρο και συνεχίστηκε με διθυραμβικές κριτικές στο West - End του Λονδίνου, ενώ παρουσιάστηκε, πρόσφατα, με μεγάλη επιτυχία στο St. Ann’s Warehouse της Νέας Υόρκης.
Ο συγγραφέας έγινε γνωστός στη χώρα μας από τη γεμάτη ευαισθησία κωμωδία του «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη με τη Μελίνα Θεοχαρίδου να δίνει ένα εξαιρετικό μάθημα αυτοσχεδιασμού, μόνη στη σκηνή. Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Λάλος ανέβασε, στο Tempus Verum Εν Αθήναις, τους «Πνεύμονες», μια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και πήρε το πράσινο φως για δεύτερη σεζόν. Το ζευγάρι ερμηνεύουν ο Αποστόλης Τότσικας και η Βάσω Καβαλιεράτου.
Πρεμιέρα τον Νοέμβριο στο Σύγχρονο Θέατρο.
«Κάθε Τρίτη με τον Μόρι»: Ένας καθηγητής δίνει μαθήματα ζωής
Ο Γρηγόρης Βαλτινός μετά την επιτυχία του στο «Ζορμπά» επιστρέφει στην καλλιτεχνική του στέγη και συμπρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Σαρακατσάνη στο έργο των Jeffrey Hatcher & Mitch Albom, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας, υπό τις σκηνοθετικέ οδηγίες του φερέλπιδος σκηνοθέτη Νικοτρέστη Χανιωτάκη. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του best seller «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι».
Το story βάζει στο επίκεντρο, την πραγματική ιστορία του διάσημου καθηγητή κοινωνιολογίας Morrie Schwartz που στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, κατάφερε να αφυπνίσει πνευματικά τον μαθητή του, αλλά κι εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Μια ιστορία υπαρξιακής αναζήτησης, ανάμεσα σε έναν σπουδαίο καθηγητή κι έναν ανήσυχο μαθητή, που εξελίσσεται στον χρόνο, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και ανακαλύπτοντας τις αληθινές αξίες της ανθρώπινης φύσης. Η συνάντηση αυτή, με τη δύναμη της αγάπης, ξεπερνά ακόμη και την οδύνη του τελικού ταξιδιού της ζωής. Γιατί όπως λέει και ο Μόρι: «Όταν μια σχέση είναι αληθινή, ξεπερνάει τα όρια του χρόνου…»
Από 20 Οκτώβριου στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη.
«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»: Από το κόκκινο χαλί στον Ελληνικό Κόσμο
Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί για μια ακόμη φορά το θεατρικό του alter-ego, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, μετά από ένα καλοκαιρινό διάλειμμα στη συνεργασία τους.
Το έργο του Lee Hall είναι γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά του 1998, «Shakespeare in love», που απέφερε 289,3 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας 7, μεταξύ των οποίων: Καλύτερης Ταινίας, Α' και Β' Γυναικείου Ρόλου. Βραβεύτηκε, επίσης, με τρεις Χρυσές Σφαίρες, τρία BAFTA και δύο Screen Actors Guild Awards.
Στην ελισαβετιανή Αγγλία, ο νεαρός συγγραφέας Γουίλιαμ Σαίξπηρ αναζητά απεγνωσμένα μια μούσα που θα τον εμπνεύσει να γράψει το νέο του θεατρικό έργο που ζητούν επίμονα οι πάτρωνές του. Τη βρίσκει στο πρόσωπο της πανέξυπνης Βιόλας, μιας νεαρής θαυμάστριας, η οποία λατρεύει τη δουλειά του νεαρού ποιητή Σαίξπηρ και λαχταρά να γίνει ηθοποιός, παρ’ ότι την εποχή εκείνη η υποκριτική αποτελούσε αυστηρά ανδρικό προνόμιο κι οι γυναίκες απαγορευόταν να ανέβουν στη σκηνή. Έτσι, η Βιόλα μεταμφιέζεται σε άνδρα προκειμένου να συμμετάσχει στη νέα παράσταση. Μία τρυφερή και μοναδική ιστορία αγάπης αναπτύσσεται μεταξύ του Σαίξπηρ και της νεαρής κοπέλας, μία ιστορία που θα εμπνεύσει τον σπουδαίο δραματουργό να γράψει ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά κείμενα όλων των εποχών, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
Στο ρόλο της μούσας του, η Έλλη Τρίγου. Το θίασο συμπληρώνουν μεταξύ άλλων οι: Μπέτυ Λιβανού, Μίνα Αδαμάκη, Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Λημνιού, Θάνος Μπίρκος, Νίκος Ορφανός, Σωκράτης Πατσίκας, Γιάννης Ποιμενίδης, Ιβάν Σβιτάιλο κ.α
Πρεμιέρα 17 Οκτωβρίου στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
«Το Δείπνο»: Τα μαχαίρια ακονίζονται για ένα έγκλημα που στοιχειώνει
Το διάσημο best-seller του Ολλανδού, Herman Koch σκηνοθετεί η Λίλυ Μελεμέ στο Σύγχρονο Θέατρο.
Το βιβλίο είναι ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ γραμμένο το 2009, το οποίο προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση κι έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 χώρες στον κόσμο.
Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια. Ο ένας, επιτυχημένος πολιτικός, φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας, και ο άλλος, καθηγητής Ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, η ένταση κορυφώνεται επικίνδυνα, εν αναμονή του «κυρίως πιάτου», που δεν είναι άλλο, από το σκοτεινό μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια, κι αφορά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους.
Ο χρόνος κυλά, τα περίτεχνα πιάτα καταφθάνουν και τα μαχαίρια ακονίζονται. Η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης αστικής οικογένειας, ραγίζει ανεπανόρθωτα, βγάζοντας τα χειρότερα ένστικτά της στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης βάζοντας σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές τους.
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Στέλιος Μάινας, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κατερίνα Λέχου, Κατερίνα Μισιχρόνη και Γιώργος Κοτανίδης.
Πρεμιέρα 14 Νοεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο
«Αν υπάρχει, δεν το ‘χω βρει ακόμα»: Η καθημερινότητα και τα συμπαντικά ερωτήματα
Ο Μάκης Παπαδημητρίου, αυτή τη φορά δεν θα πρωταγωνιστήσει μόνο σε έργο του Nick Payne, όπως είχε κάνει για δύο χρονιές στους «Αστερισμούς», όπου τον είχαμε απολαύσει στη σκηνή του Νέου Κόσμου με την εξαιρετική Στεφανία Γουλιώτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Φέτος, ο ίδιος μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Βρετάνια και στο «If There Is I Haven't Found It Yet» που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 2009.
Πρόκειται για ένα αστείο, τρυφερό, συγκινητικό, καυστικό και αφοπλιστικά ειλικρινές έργο για μια σύγχρονη οικογένεια, που προσπαθεί να γίνει και πάλι… οικογένεια και να επιβιώσει.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου θα ερμηνεύσει τον ρόλο ενός περιβαλλοντολόγου, εμμονικού με την υπερθέρμανση του πλανήτη, που τα δίνει όλα για την οικολογία και παραμελεί την οικογένειά του και η Μαρία Λεκάκη τη σύζυγό του, μια κουρασμένη από την καθημερινότητα καθηγήτρια, η οποία ανακαλύπτει ότι η κόρη της πέφτει θύμα εκφοβισμού. Την Αγγελική Γρηγοροπούλου θα τη δούμε στον ρόλο της κόρης τους, ένα έφηβο κορίτσι, το οποίο αποβάλλεται από το σχολείο και τον Δημήτρη Πασσά στον ρόλο του άσωτου θείου της, ο μόνος άνθρωπος, ωστόσο, που δείχνει αληθινό ενδιαφέρον για το θλιμμένο κορίτσι.
Ο Nick Payne, γνωστός για τη γεμάτη συναίσθημα γραφή, τους εύγλωττα ελλειπτικούς διαλόγους και την αιχμηρή συμπόνια του, έχει την καταπληκτική ικανότητα να «μπλέκει» τον μικρόκοσμο με το σύμπαν, φέρνοντας στο φως το πώς η κατάσταση του πλανήτη και η κατάσταση μιας οικογένειας αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, καθορίζοντας η μία την άλλη.
Τον Οκτώβριο στο Θέατρο Βρετάνια.
«Τζάσμιν»: Η Ελένη Ράντου στη Μπλανς αλά Γούντι Άλλεν
Την ταινία «Blue Jasmine» ο Αμερικανός σκηνοθέτης εμπνεύστηκε από το «Λεωφορείον ο πόθος» του Tennessee Williams κι είχε την τύχη να βρει την ιδανική πρωταγωνίστρια στην ερμηνεία της Cate Blanchett, η οποία μάλιστα εκείνη τη χρονιά(2013) βραβεύτηκε και με το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου.
Η Ελένη Ράντου εξασφάλισε τα αποκλειστικά δικαιώματα της θεατρικής διασκευής από τον Woody Allen κι έτσι θα την δούμε στον ομώνυμο ρόλο σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.
Η υπόθεση αφορά σε μια πλούσια χρεωκοπημένη Νεοϋορκέζα (Ελένη Ράντου), η οποία μετά τη διάλυση του γάμου της και την οικονομική καταστροφή του άντρα της Αλ (Μάξιμος Μουμούρης), προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Αναγκασμένη να μετακομίσει στην αδερφή της Τζίντζερ (Γαλήνη Χατζηπασχάλη) στο Σαν Φρανσίσκο, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Τσίλυ (Παντελή Δεντάκη) έρχονται τα επάνω - κάτω. Στην παράσταση παίζουν ακόμη:ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος,ο Κώστας Κορωναίος, ο Ορέστης Καρύδας και ο Δημήτρης Καπετανάκος.
Πρεμιέρα 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο Διάνα.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Είδα
Video
