«Γιατί πήραν εκείνη και όχι εμένα;»

Το πολυβραβευμένο έργο του Κλαούντιο Τολκατσίρ ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαριτίνας Πάσσαρη. Αφού έκλεισε έναν πετυχημένο κύκλο παραστάσεων τα Δευτερότριτα την πρώτη σεζόν, επιστρέφει και πάλι στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Το κείμενο ήταν το αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης έμπνευσης- πειράματος του συγγραφέα. Στο σπίτι του στο Μπουένος Άιρες, στο φημισμένο Timbre 4, οι καλλιτέχνες επί μήνες αυτοσχεδίαζαν πώς να ενταχθούν σε μια οικογένεια , ποιο χαρακτήρα να δημιουργήσουν. Στο τέλος προέκυψε μια οικογένεια όπως οι Κόλεμαν.

Τα μέλη της παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια και οι μεταξύ τους σχέσεις είναι τεταμένες. Όσο για την επικοινωνία τους, ως επί το πλείστον επιτυγχάνεται διά της βίας.

Η Μαριτίνα Πάσσαρη κατάφερε να φωτίσει μοναδικά τόσο τις κωμικές όσο και τις τραγικές πτυχές του έργου, παραδίδοντας στο κοινό μια παράσταση στην οποία το γέλιο εναλλάσσεται σε κλάσματα δευτερολέπτου σχεδόν με κάθε δυσάρεστη σκέψη.

Δούλεψε, και αυτό φαίνεται, εξαντλητικά τις σκηνές, ώστε οι σχέσεις των ηρώων να μοιάζουν καθημερινές και όλα να κυλούν ομαλά και αβίαστα, σαν να παρακολουθεί κανείς από κλειδαρότρυπα τι συμβαίνει στο διπλανό διαμέρισμα.

Κυρίαρχη στην πινακοθήκη των προσώπων είναι η γιαγιά, η Αλεξάνδρας Παντελάκη, που λειτουργεί ουσιαστικά ως πυλώνας ισορροπίας στο σπίτι. Γι’ αυτό μετά το θάνατό της όλοι επιλέγουν ξεχωριστούς δρόμους. Η ηθοποιός με τη σκηνική της εμπειρία προσφέρει μια ατόφια ερμηνεία, αποδίδοντας το συναισθηματικό φορτίο της γυναίκας που ψάχνει απεγνωσμένα λύσεις.

Ένα δικό της κόσμο, ο οποίος όμως συνδιαλέγεται με τους υπόλοιπους ήρωες, φέρνει στο σανίδι η Εύρη Σωφρονιάδου ως Μεμέ. Μια μητέρα που δεν έχει καταφέρει να ενηλικιωθεί, έχει γεννήσει παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες και επιμένει να κοιμάται ακόμη με το γιο της, τον Μαρίτο.

Σε αυτόν το ρόλο ο Μιχάλης Πανάδης μας χαρίζει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. (Νομίζω πως του αξίζει τουλάχιστον μια υποψηφιότητα για το Βραβείο Δημήτρης Χορν.) Κάθε ατάκα του προσδίδει άλλο τόνο στην ατμόσφαιρα. Με υπερβάλλοντα κυνισμό, ειρωνεία και υποδόριο χιούμορ, ο ήρωάς του λειτουργεί σαν μικρό διαβολάκι για τα μέλη της οικογένειας και βάζει φωτιά στα πάντα.

Η Γκάμπι της Αντιγόνη Δούμου μοιάζει με τη φωνή της λογικής στην οικογένεια και αποκτά μεγαλύτερο σκηνικό ενδιαφέρον στο δεύτερο μέρος.

Η Μαρσέλα Λένα, ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, ο Πάνος Τζίνος και ο Στέργιος Κοντακιώτης, αν και δεν έπαιζαν την πρώτη σεζόν και εντάχθηκαν τώρα στην ομάδα, δείχνουν να έχουν ενσωματωθεί πλήρως.

Το εικαστικό κομμάτι της παράστασης (επιμέλεια σκηνικού και κοστουμιών: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη) πιστεύω πως δεν πρόσθεσε τίποτα στα δυνατά χαρτιά της. Αντιθέτως, υπήρξαν κάποια κενά στις μεταβάσεις των σκηνών λόγω της μη εύρεσης σκηνικών λύσεων και εξαιτίας αυτού του ατελείωτου γιουσουρούμ που είχαν οι ηθοποιοί να τακτοποιήσουν στις εκάστοτε αλλαγές σκηνών.

«Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν» είναι μια παράσταση που σου θυμίζει γιατί αγαπάς το θέατρο. Απλή, αλλά τόσο ουσιαστική, στηρίζεται σε ένα δυνατό και επίκαιρο κείμενο, μιλά για το σπιτικό μου και για το σπιτικό σου, αναδεικνύοντας σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές που μυρίζουν έντονα «ανθρωπίλα» γι’ αυτό και σε αγγίζουν τόσο.