Το έργο του Βρετανού συγγραφέαPhilip Ridley σκηνοθετεί ο Ευθύμης Χρήστου στο Τρένο στο Ρουφ με πρωταγωνιστές την έμπειρη Μαρία Ζορμπά και τον νεότερο Δημήτρη Φουρλή. Η παράσταση παίζεται κάθε Τρίτη. 

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο μέχρι θανάτου ξυλοδαρμός του νεαρού Vincent είναι η τραγική αφορμή ώστε η μητέρα του, Anita, να συναντήσει τον Davey, έναν νεαρό που σύμφωνα με την κατάθεσή του, ήταν αυτός που βρήκε πρώτος τον Vincent νεκρό.

 

Οι συνεχείς ερωτήσεις για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου, η καχυποψία, η δυσπιστία, οι ενοχές, τα βάρη αλλά και τα προσωπικά όνειρα, οι ελπίδες και οι πόθοι τους θα οδηγήσουν σε μια ολονύκτια κουβέντα που θα αποκτήσει απροσδόκητη και για τους δύο τροπή.

Πόση δύναμη έχουμε να υπερασπιστούμε τη δική μας αλήθεια και πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε την αλήθεια του άλλου;

 

Ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου και η Αμαξοστοιχία Θέατρο το Τρενο στο Ρουφ παρουσιάζoυν το έργο Vincent, του πολυβραβευμένου σύγχρονου άγγλου συγγραφέα Philip Ridley.

Ένα έργο για τη βία, τον φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας αλλά και για την διαρκή βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική ελευθερία και αληθινή επαφή.

Ο συγγραφέας αποδομεί και επανασυνθέτει τον θεσμό της οικογένειας. Σπάει τον γύψο της επιβεβλημένης τήρησης των μικρών και μεγάλων οικογενειακών παραδόσεων και δίνει στους ήρωες του τη δυνατότητα να λυτρωθούν.

 

Αναμιγνύει με τρόπο μοναδικό τον φόβο και την απειλή με τις μικρές στιγμές μαγείας στην καθημερινότητα. Μέσα στον πόνο που γεννά ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός, και η καταπίεση ρίχνει τον σπόρο της αγάπης και της ελπίδας.

*Το έργο Vincent River παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Hampstead του Λονδίνου το 2000. 

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου- φωτισμός: Άννα Σαπουνάκη

Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες- Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα

Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Φουρλής

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Πρεμιέρα: Τρίτη 12 Φεβρουαρίου

Θεατρικό Βαγόνι

κάθε Τρίτη στις 21.00

Εισιτήρια: 12 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ Φοιτητικό - Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες

Ηλεκτρονική Προπώληση:

https://www.viva.gr

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking

 Διαβάστε επίσης:

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Κάθε φορά που συναντώ τη Μαρία Ζορμπά απολαμβάνω τις συζητήσεις μας, όπως και την ίδια στη σκηνή και την οθόνη.

Υποκριτικός χαμαϊλέοντας, δεν φοβάται να δοκιμαστεί σε διαφορετικούς ρόλους και να συνεργαστεί με νέους σκηνοθέτες. Πέρσι, τέτοια εποχή, στην «Κυρία Κούλα» του Μίμη Κουμανταρέα, ήταν μια ώριμη γυναίκα, η οποία λαχτάρισε τον έρωτα στο πλευρό ενός φοιτητή. Φέτος, στη σκηνή του Θεάτρου Αργώ, είναι η Ωγκυστίν, μια πληγωμένη γεροντοκόρη, η οποία δεν μεγάλωσε ποτέ, στο έργο του Ρομπέρ Τομά «8 γυναίκες κατηγορούνται».

Σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης η Μαρία μου μίλησε για τον ρόλο της, τα επόμενα επαγγελματικά της σχέδια, την πίστη της στο Θεό, τη σχέση με τη μητέρα της, αλλά και για έναν μυστικό «χίπικο» γάμο, τον οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν, όπως άλλωστε και ό,τι άλλο αφορά στην προσωπική της ζωή. Αλήθεια, πώς κατάφερε να την προφυλάξει τόσα χρόνια;

 

 

Στις «8 γυναίκες κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά, υποδύεσαι την Ωγκυστίν (Ζυστίν). Ρόλο που στον σινεμά αγαπήσαμε μέσω της Ιζαμπέλ Υπέρ. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στην ηρωίδα σου;

Στο σινεμά η Υπέρ ερμήνευσε τον ρόλο τελείως διαφορετικά καθώς η προσέγγιση της ταινίας ήταν, έτσι κι αλλιώς, διαφορετική από την παράστασή μας, η οποία κλείνει περισσότερο προς την αστυνομική κομεντί.

Αυτό το πρόσωπο έχει μια παιδικότητα, που εμένα μου άρεσε πολύ. Έχει ανάγκη από αγάπη, την οποία, όμως, ζητάει με τον λάθος τρόπο. Είναι σαν να παραμένει προσκολλημένη στην παιδική της ηλικία τόσο σε σχέση με την αδερφή της, όσο και σε σχέση με τη μητέρα της. Ακόμα κι ο τρόπος, με τον οποίο εκφράζεται είναι πιο παιδικός κι ακατάστατος σε σχέση με τις υπόλοιπες, στις οποίες είναι πιο τακτοποιημένος.

Γι’ αυτό λέει κάποια στιγμή : «Όλους τους αγαπώ. Αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει την δική μου αγάπη. Όλοι νομίζουν πως είναι μίσος». Είναι ένα πληγωμένο παιδί η Ωγκυστίν;

Ναι, είναι ένα παιδί που δεν μεγάλωσε. Σαν να μην μεταβολίστηκαν σωστά τα στοιχεία της ενηλικίωσης και το πως αντιλαμβάνεται την πρόσληψη και το δόσιμο της αγάπης. Γι’ αυτό παρεξηγείται εύκολα κι αντιδρά απότομα.

Σαν μια γεροντοκόρη;

Ναι, αλλά σε μια πιο ελαφριά μορφή. Δεν είναι μια συνήθης μορφή της καταθλιπτικής κι απομονωμένης. Είναι μια παιδούλα γεροντοκόρη, πιο λουλουδάτη να το πω. Εξ’ ου και τα λουλουδάκια στο κεφάλι, σαν να στολίζει τον εαυτό της, όπως θα έκανε με την κούκλα της.

Δεν είναι λίγο περίεργο που, ακόμα στην εποχή μας, η λέξη «γεροντοκόρη» είναι ταυτισμένη με έννοιες όπως η κατάθλιψη, η απομόνωση, η γκρίνια κ.λ.π;

Αυτή η λέξη έχει κάτι βαθύ γι’ αυτό και παραμένει και κολλάει μ’ όλα όσα λέγαμε πριν για την ηρωίδα. Η ηρωίδα έχει γεράσει ως κόρη. Δεν μεγάλωσε ως γυναίκα, ως μάνα, ως σύζυγος, ως ερωμένη ή ως κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα μια γυναίκα επαγγελματίας. Τα χρόνια περνάνε κι εκείνη έχει μόνο την ιδιότητα της κόρης και της αδερφής.

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ σε επιστολή του στον συγγραφέα χαρακτηρίζει το έργο ως «πολύ πρωτότυπο γιατί είναι φτιαγμένο από βιτριόλι και μαρμελάδα», ενώ για τον ίδιο τον Τομά αναφέρει ότι «είναι φυσικός γιος της Αγκάθα Κρίστι και του Γκολντόνι».

Πολύ σωστό αυτό!

 Η σκηνοθεσία του Γιάννη Καραχισαρίδη έχει αυτά τα στοιχεία;

Ναι, δεν ξέρω αν είχε υπόψιν του αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά αυτό που μας έλεγε πάντα είναι ότι επειδή το έργο έχει όλα τα συστατικά, από την αστυνομική πλοκή μέχρι την κομεντί, αν διαλέξεις μόνο έναν από αυτούς τους δρόμους θα κάνεις λάθος. Αυτό που μας έλεγε στις πρόβες και δεν ξέρω, αν το έχουμε καταφέρει, είναι ότι πρέπει να περνάμε από την μια κατάσταση στην άλλη σαν να μην έχει συμβεί τίποτα πριν. Να μεταπηδούμε από το χιούμορ στο δράμα, χωρίς ενοχές. Και μ’ αυτή την έννοια, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μην ακολουθείς μια ροή ψυχολογικής φύσεως, αλλά να πηδάς από τη μια κατάσταση στην άλλη.

Παράλληλα, παρακολουθούμε και 8 γυναίκες, οι οποίες έχουν άσπονδες σχέσεις αγάπης μεταξύ τους. Έχεις βιώσει τέτοιες σχέσεις στο οικογενειακό ή επαγγελματικό σου περιβάλλον;

Ναι, πάρα πολύ! Όχι τόσο στο επαγγελματικό, αλλά περισσότερο στο οικογενειακό περιβάλλον. Ειδικά στις μικρές κοινωνίες, στη γειτονιά, στο χωριό, θείες με μάνες με γιαγιάδες, νύφες με πεθερές, ακόμα και κόρες με μητέρες. Είναι συχνό το φαινόμενο κι αυτό που έχω καταλάβει κι εγώ από συγγενείς μου, όχι από προσωπική πείρα, είναι ότι δεν λύνονται αυτά τα θέματα. Με κάποιο τρόπο κρατάνε για πάντα.

Και ποιος είναι ο πυρήνας του «κακού»;

Μια αίσθηση είναι του ότι «εσύ κάτι μου παίρνεις» και, φυσικά, αυτό είναι ο άνδρας, ο οποίος με κάποιο τρόπο, όπως και στο έργο είναι απών, ενώ πιο παρούσες είναι αυτές οι σχέσεις, οι γυναικείες.

Εσύ με τις γυναίκες της ζωή σου, τι σχέση έχεις. Με τη μητέρα σου πώς είστε;

Επειδή μεγάλωσα, κάπως χωρίς αυτήν, γιατί εργαζόταν πολλές ώρες κι ουσιαστικά με μεγάλωσε μια θεία μου, ήταν μια απόμακρη παρουσία στη ζωή μου. Δεν ήταν κοντά μου στην καθημερινότητα κι επειδή έφυγα μικρή από το σπίτι, δεν πρόλαβα να την γνωρίσω. Ουσιαστικά, τώρα τη γνωρίζω, που έχει μεγαλώσει και την έχω πάρει κοντά μου.

Αυτό σου στοίχισε;

Μάλλον, με κάποιο τρόπο. Φαντάζομαι, ναι! Είχε κάποιο κόστος, αλλά είχε και κάποιο κέρδος. Το γεγονός ότι έπρεπε να απογαλακτιστώ νωρίς και να τα καταφέρω μόνη μου. Αυτό βέβαια, δεν ξέρω, αν γίνεται και ποτέ. Νομίζω ότι βαθιά μέσα σου, τον ομφάλιο λώρο δεν μπορείς να τον κόψεις ποτέ, απλά το κάνεις εξωτερικά και με βία.

Το ενδιαφέρον, πάντως, είναι ότι ακόμα κι έναν τόσο στενό σου  άνθρωπο, όπως τη μητέρα σου, την γνωρίζεις σιγά-σιγά και πως κάποια πράγματα σε απωθούν. Για παράδειγμα, η γυναικεία φύση της. Δεν θες να υπερισχύει αυτό σ’ εκείνη.

Βλέπεις, όσο περνούν τα χρόνια να γίνεσαι η μαμά σου;

Ναι. Είναι αναπόφευκτο. Ακόμα κι  αυτά τα πρακτικά τα καθημερινά, τα κάνεις με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα κι εγώ που δεν μεγάλωσα, ουσιαστικά μαζί της.

Ποιο ήταν το τόσο απαιτητικό επάγγελμά της;

Ήταν δακτυλογράφος, αλλά τα χρόνια εκείνα δούλευαν πολλές ώρες. Ήταν σε Υπουργείο και πήγαινε και το πρωί και το απόγευμα.

Γενικότερα, έχεις καταφέρει και δεν γνωρίζουμε τίποτα για την προσωπική σου ζωή.

Έλα βρε! (γελάει)

 

Ένιωσες ποτέ, ιδιαίτερα παλιότερα που ήσουν και στην τηλεόραση, να σε πιέζουν κάπως να μιλήσεις για τα προσωπικά σου;

Με έχουν ρωτήσει είναι η αλήθεια. Εγώ δεν απάντησα, οι δημοσιογράφοι ήταν ευγενικοί και με κατανόηση. Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Είχα κάνει πολύ μικρή έναν ιδιαίτερο γάμο και τον λέω έτσι, γιατί είχε γίνει κάπως μεταξύ μας σε μια εκκλησία, δεν είχε γίνει κανονικό μυστήριο και τώρα, έχω μια σχέση εδώ και πολλά χρόνια, εκτός γάμου.

Φοβάσαι να επαναλάβεις ένα γάμο;

Κοίταξε ο πρώτος δεν ήταν και κανονικός γάμος με τα εκκλησιαστικά δεδομένα.

Δηλαδή;

Ήταν χίπικος, αυτοσχέδιος, κάποιοι όρκοι μόνοι μας σ’ ένα μοναστήρι και στη συνέχεια η σχέση είχε όλα τα συστατικά ενός γάμου. Εγώ δεν είμαι υπέρ του πολιτικού γάμου. Αν το ξανακάνω, το σκέφτομαι, θα ήθελα στην εκκλησία και κανονικό μυστήριο.

Πιστεύεις δηλαδή;

Κοίταξε, εδώ δεν είναι τόσο εύκολο να σου απαντήσω. Υπάρχει μια επιθυμία για την πίστη, αλλά ανοίγουν πολλά κεφάλαια κι αυτή την περίοδο είμαι στη διερεύνησή τους.

Είναι ένα καταφύγιο και μια παρηγοριά η πίστη για σένα;

Νομίζω ότι είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο, γι’ αυτό με βλέπεις έτσι ολιγόλογη. Είμαι σε μια διαδικασία, που δυσκολεύομαι να αρθρώσω λέξεις.

Παράλληλα κάνεις πρόβες με τον Ευθύμη Χρήστου για ένα νέο έργο, το «Vincent River» με ένα νέο συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Φουρλή. Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι μετά από κάποια χρόνια εμπειρίας να παραμένεις τόσο ανοιχτή σε νέες συνεργασίες. Νομίζω το συνηθίζεις αυτό, να συνεργάζεσαι με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά και να εμπιστεύεσαι τους νεότερους.

Η αλήθεια είναι ότι οι ομάδες, δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Υπάρχουν, βέβαια, συγγένεις με κάποιους ηθοποιούς. Εξάλλου, από τους νέους περιμένουμε την έκπληξη. Για παράδειγμα,ο Λάνθιμος ήταν πάρα πολύ νέος όταν ξεκίνησε και τώρα έφτασε τόσο ψηλά. Επιπλέον, μπορεί κάποιος σκηνοθέτης να είναι μεγαλύτερος σε ηλικία και να μην μπορεί να σου προσφέρει τόσα, όσα ένας πιο νέος στην ηλικία. Θέλω να πω, πως δεν έχει σχέση, τελικά, με την ηλικία, αλλά με το πως ακούς τον άλλον, αν νιώθεις ότι υπάρχει πίστη, καλλιτεχνική συγγένεια και σεβασμός σ’ αυτό που πάει να γίνει.

Μου έλεγες, πριν, ότι θα ήθελες να ξανασυναντήσεις, τον Μαρμαρινό, τον Μαυρίκιο, τον Μοσχόπουλο, με τους οποίους είχες συνεργαστεί στην αρχή της καριέρας σου για να δεις πως θα είναι τώρα.

Ναι, το εννοώ περισσότερο σε σχέση με εμένα και την εξέλιξή μου, ως ηθοποιού. Όχι με την έννοια πως  ήμουν μικρή και πώς τώρα. Υπάρχει, όχι ακριβώς μια νοσταλγία, γιατί κι εγώ είχα την ανάγκη να απομακρυνθώ από κάποιους δασκάλους μου και να δοκιμαστώ, χωρίς την επίβλεψή τους, κι αυτό συμβαίνει μ’ ανθρώπους, τους οποίους τους θεωρείς πολύ δασκάλους σου, όπως εγώ θεωρούσα τον Μιχαήλ (Μαρμαρινός). Τώρα, όμως, μου λείπουν, τόσο απλά και ανθρώπινα. Νιώθω μια τρυφερότητα σε σχέση μ’ αυτές τις πρώτες συναντήσεις μ’ αυτούς τους ανθρώπους.

Υπάρχουν σκηνοθέτες-δάσκαλοι σήμερα;

Σίγουρα, ο Μιχαήλ είναι και δάσκαλος, ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι μεγάλος δάσκαλος. Η Ρούλα Πατεράκη είναι δασκάλα, μπορεί να μάθεις πολλά από εκείνην, όχι με τον εύκολο τρόπο, δεν αισθάνεσαι πάντα βολικά, αλλά είναι δασκάλα. Άλλη προσωπική εμπειρία από δασκάλους, οι οποίοι να είναι στη ζωή δεν έχω. Γιατί και τον Λευτέρη(Βογιατζή) τον είχα συναντήσει, ο οποίος ήταν δάσκαλος και τον Βολανάκη. Είναι άλλο να είσαι σπουδαίος σκηνοθέτης και καινοτόμος κι άλλο να έχεις κι αυτή την ιδιότητα για τον ηθοποιό σου.

Εσύ, ως δασκάλα, πώς τα πηγαίνεις; Διδάσκεις υποκριτική χρόνια και στη σχολή της Αγ. Βαρβάρας και στο Θέατρο των Αλλαγών.

Μου αρέσει πάρα πολύ και χαίρομαι που βλέπω ότι τα παιδιά επικοινωνούν μαζί μου. Αισθάνομαι, ότι έχω να τους πω χρήσιμα πράγματα κι ότι περνάνε ωραία μαζί μου, όχι βέβαια πάντα, γιατί αυτές οι σχέσεις εμπεριέχουν τόσο το κομμάτι της διαφωνίας όσο και της σύγκρουσης. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι νιώθω ότι έχω μάθει εγώ από τους μαθητές μου.

Βλέποντάς τους να παίζουν;

Καθώς είμαι αναγκασμένη να δείξω έναν δρόμο, είναι σαν να πρέπει να ξαναανακαλύψω τον δρόμο ή να υποστηρίξω τον δρόμο. Μετά τσεκάρω τον εαυτό μου στη σκηνή κι είναι σαν να έχω γίνει πιο γενναία. Γιατί με τα παιδιά πρέπει να είσαι έτοιμος να εκτεθείς, να είσαι γενναίος.

Αν ξαναανακάλυπτες τον δρόμο σου κι έδινες μια συμβουλή στον εικοσάχρονο εαυτό σου, ποια θα ήταν αυτή;

Νομίζω ότι θα του έλεγα να βγάλει πιο πολλά λεφτά...

Δεν εκμεταλλεύτηκες την εποχή, στην οποία  η τηλεόραση και τα σίριαλ ανθούσαν;

Εγώ έκανα πολλές δουλειές, ήμουν στο ραδιόφωνο, στη διαφήμιση, έκανα τα τρέιλερ του ΣΚΑΙ παλιότερα. Θέλω να πω, ότι έκανα δουλειές σχετικές με την ηθοποιία για να μπορώ να στηρίζω επιλογές μου. Αυτό δεν ήταν πάντα καλό, με την έννοια ότι αν από πιο μικρή ήμουν εκτεθειμένη μόνο στη δουλειά του ηθοποιού και δεν είχα την ενοχή να βγάζω και χρήματα τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.

Δηλαδή;

Θέλω να πω ότι σε πιο μικρή ηλικία θα έπρεπε να κάνω μόνο πράγματα σχετικά με την υποκριτική. Μου είχαν κάνει προτάσεις και για καθημερινές σειρές και τις είχα απορρίψει. Βέβαια, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και, τώρα πρόσφατα, μου έκαναν πρόταση για καθημερινή σειρά και κάπως ήρθαν τα πράγματα και δεν έγινε τελικά.

Φοβάσαι, μια καθημερινή σειρά;

Νομίζω, ότι πολύς κόσμος το φοβάται κι είναι φυσικό γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα, ειδικά όπως γίνεται τώρα. Παρ’ όλα αυτά, θα το τολμούσα, γιατί μεγαλώνοντας έχω και την έννοια και την φροντίδα άλλων ανθρώπων, τις οποίες, όταν ήμουν μικρή, δεν είχα και φρόντιζα να μην έχω.

Παρά τις υποχρεώσεις, φαντάζομαι το γεγονός ότι δεν έχεις παιδιά σου δίνει μια ανακούφιση, όσον αφορά τις οικονομικές δυσκολίες της δουλειάς.

Ναι, σίγουρα δεν έχεις τόσες υποχρεώσεις. Αν είχα κάνει παιδί, γεγονός που δεν συνέβη, δεν το απέφυγα, νομίζω ότι θα είχα και τον κατάλληλο άνδρα για να σηκώνει κάποια βάρη.

Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί αυτή την εποχή στη ζωή σου;

Νομίζω ότι επικρατεί μια ψυχραιμία και μια επιδίωξή της. Είμαι κάπως ευάλωτη με την καλή έννοια της λέξης, όχι την ασθενική, είμαι πιο προσβάσιμη σε ερεθίσματα.

Νομίζω πως είναι απαραίτητο στοιχείο και της δουλειά σας.

Έχεις δίκιο, σ’ αυτό που λες. Απλά, μερικές φορές μας κάνει να παθαίνουμε πράγματα, να θυμώνουμε, να σκληραίνουμε, να έχουμε διάφορες εμπλοκές συναισθηματικής φύσεως. Εγώ, αυτόν τον καιρό, έχω αυτή την προσβασιμότητα, χωρίς, όμως, να παθαίνω άσχημα πράγματα.

Τις εποχές που ήσουν πιο ευάλωτη και ψυχολογικά, αυτό γινόταν λόγω χαρακτήρα ή λόγω δουλειάς πιστεύεις;

Δεν έχει σχέση με την εργασία. Έχει σχέση με το αν έχεις βρει κάτι μέσα σου ή κάπου αλλού να ακουμπάς. Και εγώ δεν είχα κάτι τόσο σοβαρό να ακουμπάω.

 

Οι Φωτογραφίες με την Μαρία Ζορμπά είναι της Μυρτώς Αποστολίδου

Η φωτογραφία της παράστασης είναι του Γιάννη Βολιώτη 

Η Μαρία Ζορμπά πρωταγωνιστεί στην παράσταση«8 γυναίκες κατηγορούνται» στο Θέατρο Αργώ.

Από τον Φεβρουάριο θα την δούμε και στο «Vincent River» στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το τρένο στο Ρουφ

 

Διαβάστε επίσης:

Πέγκυ Σταθακοπούλου: «Όσο Μεγαλώνω, Μου Αρέσει Να Αισθάνομαι Ότι Όλα Εκκρεμούν Μ’ Έναν Τρόπο»

 

 

Το έργο του Ρομπέρ Τομά ανέβηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1961 κι από τότε παίζεται με επιτυχία στις θεατρικές σκηνές παντού στον κόσμο.

Μια μητέρα, δυο κόρες, μια γιαγιά, μια θεία, μια οικονόμος, μια καμαριέρα και μια απρόσκλητη επισκέπτρια. 8 γυναίκες κι ένας άντρας. Που δεν εμφανίζεται ποτέ. Και ξαφνικά ένας φόνος! Η αναζήτηση του δολοφόνου γίνεται ο καταλύτης στις σχέσεις των γυναικών.

Μια μέρα είναι αρκετή για να έρθουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά.

Και όπως συμβαίνει πάντα και στη πραγματική ζωή, οι αποκαλύψεις βάζουν σε δοκιμασία σχέσεις και χαρακτήρες.  Ένα έργο που συγκεντρώνει όλα τα είδη του θεάτρου.

Αστυνομικό, θρίλερ, ψυχολογικό δράμα, σουρεαλιστική κωμωδία. Σε μια γοητευτική παράσταση για τον κόσμο των γυναικών, μ έναν άντρα στο βάθος του κάδρου.
 
Τους ρόλους ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης) :
Σανέλ:Στέλλα Γκίκα
Λουίζ:Ειρήνη Σταματίου
Γιαγιά:Σίβη Σιδέρη
Σουζόν:Δήμητρα Στογιάννη
Γκάμπυ:Αιμιλία Υψηλάντη
Κατρίν:Ειρήνη Κωνσταντίνου 
Ωγκιστίν:Μαρία Ζορμπά
Πιερέτ:Αλεξάνδρα Παλαιολόγου
 
Συντελεστές:
Μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Λιντσέρης
Κίνηση : Πάρις Μαντόπουλος
Φωτισμοί : Αντώνης Χαλκιάς 
Επικοινωνία για την παράσταση: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
   
 
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη (λαϊκή απογευματινή):18:30
Πέμπτη:21:00
Παρασκευή:20:00

Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 19:00
 
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος:17€
Φοιτητικό:15€
Ανέργων:12€
Ατέλειες:  5€

Προπώληση εισιτηρίων :
- Viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-argo/8-
ginaikes-katigorountai/
- Και στα ταμεία του θεάτρου
 

ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ, Ελευσινίων 15, Αθήνα
Στάση Μετρό Μεταξουργείο
Τηλέφωνο :210 5201684

 

Τα Αναλόγια είναι ένας θεσμός του Θεάτρου Τέχνης που αναδεικνύει θεατρικά έργα και δίνει τη δυνατότητα στους συγγραφείς να τα επικοινωνήσουν με το κοινό και τον καλλιτεχνικό κόσμο και στους δημιουργούν να έρθουν σε επαφή μαζί τους. Μια ακόμα πολύ σημαντική παράμετρος είναι η αλληλεπίδραση και η επαφή των καλλιτεχνών με αφορμή το κείμενο. Αυτό το συνειδητοποίησα ακόμα πιο έντονα ένα βράδυ που συνάντησα στο καμαρίνι τους λίγο μετά την πρόβα δύο αγαπημένους ηθοποιούς, τη Μαρία Ζορμπά και τον Τάσο Χαλκιά. Ο ενθουσιασμός τους για τη συνεργασία τους ήταν κάτι γλυκό, τρυφερό και ειλικρινές. «Η χαρά αυτής της δουλείας είναι ότι μπορεί να αργήσεις να συναντηθείς με έναν άνθρωπο, αλλά, όταν αυτό συμβεί, είναι κάτι μαγικό», μου είπε ο Τάσος Χαλκιάς μόλις πάτησα το rec στο μαγνητοφωνάκι. Και η Μαρία Ζορμπά, σαν η συνέντευξή μας να ήταν μια κυκλική αφήγηση, μου ομολόγησε τρυφερά κατεβαίνοντας τα σκαλιά της Φρυνίχου: «Δεν είναι ένας γλύκας;» Ο ιθύνων νους της σκηνικής τους σύμπραξης είναι η Αναστασία Κουμίδου, η οποία σκηνοθέτησε το έργο «ΝΙΚΗΡΑΤΟΣ», της Ευανθίας Καΐρη, που παρουσιάζεται αύριο, 1η Οκτωβρίου, για μία και μοναδική παράσταση

 

Το έργο

Μαρία Ζορμπά: Είναι ένα υπέροχο έργο, ένα κείμενο πάρα πολύ παλιό. Φαντάσου μια εικοσιεπτάχρονη γυναίκα να γράφει ένα τέτοιο θεατρικό έργο τόσο πλήρες, παρόλο που η ίδια συνεχώς το περιγράφει ως ατελές, όσον αφορά την τεχνική και τη θεματολογία.

Τάσος Χαλκιάς: Η επαφή μου με έργα που διακρίνονται για το σοβαρό θεατρικό τους λόγο είναι πολύ παλιά, από την περίοδο του Εθνικού Θεάτρου, και ομολογώ ότι μου είχε λείψει αρκετά. Χάρη στην Αναστασία (Κουμίδου) βρεθήκαμε μαζί με συναδέλφους άξιους να αναγνώσουμε αυτό το σπουδαίο έργο, σε ένα πολύ καλό αναλόγιο το οποίο νομίζω πως έχουμε ετοιμάσει για ένα έργο που προσωπικά δεν γνώριζα την ύπαρξή του, όπως δεν γνώριζα και την ύπαρξη της συγγραφέως. Είμαι πολύ ευτυχής που ήρθα σε επαφή με το εν λόγω έργο και συναντήθηκα και επικοινώνησα με τους συγκεκριμένους συναδέλφους. Πιστεύω πως αυτό που προέκυψε, τόσο με τους ηθοποιούς όσο και με τη σκηνοθέτιδα, δεν θα τελειώσει εδώ, θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε και άλλα πράγματα, γιατί πραγματικά συγχρονιστήκαμε. Έχουν καταπιαστεί με τη συγκεκριμένη παράσταση και άνθρωποι των γραμμάτων και του θεάτρου, όμως φημολογείται ότι η ίδια η συγγραφέας δεν είχε παρακολουθήσει παράστασή της. Πάντως το έργο έχει παρουσιαστεί και προπολεμικά.

Οι ρόλοι

 Μαρία Ζορμπά: Εγώ στην παράσταση διαβάζω την επιστολή της συγγραφέως που περιγράφει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οδηγήθηκε στη συγγραφή. Μάλιστα ζητά συνέχεια συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά δεν μπορεί, όπως επισημαίνει, να μην κάνει κάτι για το τρομερό ιστορικό γεγονός που βιώνει και τις συνέπειές του – το έργο αναφέρεται στην Έξοδο του Μεσολογγίου. Επίσης διαβάζω και τα λόγια της Κλεονίκης, της κόρης του Νικήρατου. Από το πρώτο συνθετικό των ονομάτων και των δύο, τη λέξη «νίκη», υποψιαζόμαστε πως πρόκειται για μια γυναίκα περίπου ίδιας ηλικίας με τη συγγραφέα, που έχει κάποιες ομοιότητες μαζί της. Για παράδειγμα, είναι και εκείνη ανύπαντρη, δείχνει αρκετά δυναμική, τρέφει μεγάλη αγάπη για τον πατέρα της και φαίνεται να εμπνέει τις υπόλοιπες γυναίκες ώστε να συμμετάσχουν στον αγώνα. Είναι μια γυναίκα που μπαίνει πάντα μπροστά. Μια γυναίκα που μεγάλωσε χωρίς τη μητέρα της και ανατράφηκε με αντρικό πρότυπο, αυτό του πατέρα και των αδερφών της.

 

Ο θεατρικός λόγος σήμερα ενάντια στην εποχή της εικόνας και ενός θεάτρου εντυπωσιασμού

 

Τάσος Χαλκιάς: Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες. Ότι ακριβώς σήμερα κυριαρχεί αυτή η τάση εντυπωσιασμού στο θέατρο και ότι στη ζωή μας κυριαρχεί η εικόνα. Εμένα προσωπικά αυτό δεν με εκφράζει καθόλου. Νομίζω πως την εποχή που η εικόνα «μιλά» πάρα πολύ ο λόγος από μόνος του αποκτά μια άλλη διάσταση πολύ πιο ισχυρή, πολύ πιο δυναμική. Όταν καλείσαι να περάσεις μόνο μέσω της ανάγνωσής σου ένα έργο, ένα κείμενο, μια ιστορία, ένα ρόλο, έναν ολόκληρο κόσμο, ο λόγος από μόνος του αποκτά μια άλλη διάσταση πολύ πιο ισχυρή και για εμάς, αν θέλεις, τους ηθοποιούς είναι και ένα στοίχημα. Το αν μπορείς βιδωμένος σε μια καρέκλα, μέσα στην ακινησία σου, με μόνο εκφραστικό μέσο τον ήχο, το συναίσθημα και την ένταση της φωνής σου, να επικοινωνήσεις μια ιστορία στο κοινό. Είναι μια άσκηση για τον ηθοποιό.

 

Μαρία Ζορμπά: Συμφωνώ με όλα όσα αναφέρθηκαν. Θα ήθελα να προσθέσω ότι στην περίπτωση των αναλογίων απαιτείται και μια μικρή προσπάθεια από την πλευρά του θεατή. Επειδή ακριβώς υπάρχει αυτό που είπες και λίγο πριν σβήσουν τα φώτα υπάρχει όλη αυτή η φασαρία και ο θόρυβος. Καλό θα ήταν να χαλαρώσει ο θεατής, να σβήσει το κινητό του και να αφεθεί σε αυτό το διαφορετικό που είναι ο ήχος. Να αφεθεί να ακούσει. Νομίζω πως, αν συμβεί αυτό –όσες φορές μού έχει συμβεί και εμένα ως θεατή, ήταν κάτι διαφορετικό–, είναι μαγικό, συγχρονίζεται η ανάσα σου και για εμάς αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.

 

 

 Ευανθία Καΐρη και Κροστάντ στο «Κουκλόσπιτο»: δύο φεμινίστριες σε άλλη εποχή;

Μαρία Ζορμπά: Σίγουρα στο «Κουκλόσπιτο» τόσο η Νόρα που εγκαταλείπει το σπίτι της όσο και η κυρία Κροστάντ που ερμηνεύω εγώ δεν είναι δύο συνηθισμένες γυναίκες. Η Κροστάντ είναι εργάτρια, παλεύει μόνη της στη ζωή και τα καταφέρνει. Η Ευανθία έκανε κάτι τελείως πρωτοποριακό για την εποχή της, με το να τυπώσει το έργο της ανώνυμα. Τώρα, όσον αφορά το συνδυασμό των δύο, δεν τον έχω κάνει. Τις έχω διαχωρίσει στο μυαλό μου.

Τάσος Χαλκιάς: Για το θέμα του φεμινισμού που θίξατε θέλω να προσθέσω ότι ζούμε σε μια χώρα που ανακαλύπτει τα πράγματα μία εικοσαετία, τριακονταετία αφότου έχουν συμβεί στον υπόλοιπο κόσμο. Για παράδειγμα, εγώ πιστεύω πως τώρα βιώνουμε τον απόηχο του Μάη του ’68 ή τον ζήσαμε την προηγούμενη δεκαετία. Ίσως γιατί είμαστε πιο αργόστροφοι οι Έλληνες. Το κίνημα του φεμινισμού είναι πάρα πολύ παλιό για να έχουμε αναφορές. Όχι για την Ευανθία Καΐρη στην οποία αναφέρεσαι, αλλά φεμινιστικό κίνημα ξεκίνησε και ο Αριστοφάνης μέσα από τις κωμωδίες του. Η Ευανθία Καΐρη σαφώς περιλαμβάνεται στις φεμινίστριες γυναίκες που σε μια εποχή που δεν γνωρίζω αν απαγορευόταν διά νόμου να εμφανίζονται οι γυναίκες ως συγγραφείς εκείνη το έκανε και το αιτιολόγησε με το περίφημο γράμμα που διαβάζει η Μαρία στην αρχή του έργου. «Ένιωθα το χρέος να κάνω κάτι. Αν έχει λάθη, συγχωρήστε με, εγώ ένιωθα το χρέος να το κάνω! Να μιλήσω γι’ αυτή την ιστορία!» Επομένως θέλω να πω ότι αυτό που έκανε η συγκεκριμένη γυναίκα είναι πολύ σημαντικό, ανεξάρτητα από το αν συνδέεται με το φεμινισμό ή όχι και καταγράφεται ιστορικά. Τέτοιου είδους φαινόμενα δεν νομίζω πως τους αξίζει απλώς μια ετικέτα.

 

«ΝΙΚΗΡΑΤΟΣ» και «Σμύρνη μου, αγαπημένη». Ιστορία στη σκηνή, μια αγάπη μεγάλη όπως στα χρόνια του Εθνικού

 

Τάσος Χαλκιάς: Ταυτίστηκα αρκετά με το έργο της Καΐρη, αν και τώρα το ανακάλυψα, όπως σου είπα και πριν, γιατί θεωρώ πως έχει πολλά κοινά με την παράσταση «Σμύρνη μου, αγαπημένη». Χρονικά απέχουν περίπου 100 χρόνια. Στο έργο της Μιμής Ντενίση παρακολουθούμε τις συνέπειες της πολιτικής του Ελευθέριου Βενιζέλου και πώς άδραξε την ευκαιρία να ξανασυστήσει τη Μεγάλη Ελλάδα. Ως ένα σημείο τα κατάφερε, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες καταποντίστηκαν όταν πέρασαν την Κωνσταντινούπολη και ήθελαν να πάνε πιο πέρα. Στον Σαγγάριο οι συνέπειες ήταν ολέθριες για τον ελληνικό στρατό. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να πάμε εκεί, γιατί η περιοχή του Σαγγάριου ούτε την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν δική μας. Ο Βενιζέλος υιοθέτησε το όραμα της Μεγάλης Ιδέας και αγνόησε ότι υπήρχαν και άλλοι με συμφέροντα. Μερικές μεγάλες ηγετικές φυσιογνωμίες τις έχουμε τοποθετήσει πάρα πολύ ψηλά, ενώ έχουν κάνει ολέθρια σφάλματα για τον ελληνισμό. Ο τίτλος του εθνάρχη δίνεται έτσι εύκολα. Χρίζουμε κάποιες μετριότητες ως ηγέτες. Δεν θέλω να πω ότι ο Βενιζέλος ήταν μετριότητα. Γιατί είμαι πολύ λίγος εγώ για να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Όμως, αν δεν έχεις ως γνώμονα το μέτρο άριστον, που έλεγαν οι αρχαίοι, και δεν αφήνεις τίποτα για τις άλλες γενιές, μάλλον διακατέχεσαι από πολλή αλαζονεία.

 

Θέατρο, αλαζονεία και εξουσία. Αφήνει χώρο η προηγούμενη γενιά στην επόμενη;

 

Τάσος Χαλκιάς: Η δική μου γενιά δημιούργησε τεράστια κενά. Δυστυχώς δεν μορφώθηκε θεατρικά ή παραμορφώθηκε ή διαμορφώθηκε, πάντως δεν μορφώθηκε. Είχε την τάση να μορφώσει χωρίς να είναι αρκετά μορφωμένη η ίδια και, όταν λέω να μορφώσει, δεν εννοώ να ξέρει κάποιος πόσα έργα έχει γράψει ο Σοφοκλής ή τι είναι αποστασιοποίηση κατά τον Μπρεχτ. Μιλώ για τη μόρφωση που οφείλει να λαμβάνει ένας καλλιτέχνης μέσω του θεάτρου, την ανθρώπινη μόρφωση, με την οποία θα  κατανοήσει ότι ο Φρόιντ αξιοποίησε ένα φαινόμενο που είναι όμως ένας ελληνικός μύθος. Αν δεν γνωρίζεις ότι ο μύθος του Οιδίποδα είναι ελληνικός, δεν είναι δυνατό να καταλάβεις το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι αυτού του είδους τα μεγέθη, μένεις πίσω. Οι εκπρόσωποι της δικής μου γενιάς γύρισαν την πλάτη στα σπουδαία του θεάτρου, στην ουσία, και ήθελαν να κάνουν όνομα. Ήθελαν να γίνουν φίρμες. Επομένως πώς μπορούσαν να έχουν γενναιοδωρία όταν δεν είχαν μορφωθεί θεατρικά;

 

Τηλεοπτικές άδειες και σίριαλ 

 

Τάσος Χαλκιάς: Δεν έχουν σχέση με τους καλλιτέχνες όλα όσα συμβαίνουν με τις άδειες. Εμείς προσφέραμε τον καλλιτεχνικό μας εαυτό. Από εκεί και πέρα όλα αυτά είναι τερτίπια που εξυπηρετούν συμφέροντα τα οποία έχουν να κάνουν με το ποιος ελέγχει την ενημέρωση και με το τι πρέπει να ακούγεται, ποιον ωφελεί, αν πρέπει να ακούγεται ο λόγος του κράτους, των δικαστών, των επιχειρηματιών. Επίσης όλοι θέλουν να έχουν ένα βήμα μέσα από ένα κανάλι για να εκφραστούν. Θεωρώ πως αυτή τη στιγμή τον κύριο Αλαφούζο δεν τον ενδιαφέρει να προσφέρει στον ελληνικό λαό με καλλιτεχνικά προγράμματα, εκπομπές λόγου, μορφωτικού χαρακτήρα, ντοκιμαντέρ –τέτοιο χαρακτήρα φαίνεται να έχει το κρατικό κανάλι–, αντίθετα νομίζω πως επιθυμεί να ελέγχει τα ΜΜΕ. Όπως και οι υπόλοιποι. Δεν πιστεύω πως και οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι τόσο ηλίθιοι που δεν κατάφεραν να κάνουν εκατομμύρια όπως ο κύριος Κοντομηνάς. Στην τελευταία δουλειά που έκανα στο Mega, για την οποία ακόμη δεν έχουμε πληρωθεί, στα 39 ωφέλιμα λεπτά τα 12 λεπτά ήταν διαφημίσεις... Έχουν βγάλει πάρα πολλά χρήματα.

 

Μαρία Ζορμπά: Εγώ έχω κάνει πολύ λιγότερη τηλεόραση από τον κύριο Χαλκιά, ωστόσο θεωρώ πως είναι ένας χώρος δημιουργίας για τους καλλιτέχνες που χάθηκε. Μπορεί πολλές φορές να μην την εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο, αλλά έχουν γίνει και ωραίες δουλειές και είναι σημαντικό να συνεχίσει να υπάρχει αυτός ο χώρος και να μπορούν οι καλλιτέχνες να δημιουργούν.

 

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

 

«ΝΙΚΗΡΑΤΟΣ», της Ευανθίας Καΐρη

 

Στο πλαίσιο του Θεατρικού Αναλογίου 2016

 

Στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, Φρυνίχου 14

 

ΣΑΒΒΑΤΟ 1 Οκτωβρίου 2016, 6.30 μ.μ.

 

Συντελεστές:

 Σκηνοθεσία: Αναστασία Κουμίδου

 Eικαστική επιμέλεια: Μαίρη Τρακάκη

 Κίνηση: Λέτα Αμπαζή

 Μουσική επιμέλεια: Ερασμία Τσίπρα

 Παίζουν:

 Νικήρατος: Τάσος Χαλκιάς

 Κλεονίκη/Ευανθία Καΐρη: Μαρία Ζορμπά

 Λυσίμαχος: Χάρης Τσιτσάκης

 Απεσταλμένος/Ιμπραήμ: Δημήτρης Μακρής

 Γυναίκα: Νέλη Αλκάδη