O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος και ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις, επαναλαμβάνεται στη σκηνή του Θεάτρου Αλκυονίς. Το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς φτιάχτηκε, με τους περιορισμούς του COVID_19, όπου οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο.

Οι εξαιρετικοί Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αναστάσης Ροϊλός ζωντανεύουν τους ήρωες ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραυστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου. Το έργο είναι μια ανάμνηση.

Ο Τομ θυμάται στιγμές της οικογενειακής του ζωής. Η πληκτική δουλειά του σε μια αποθήκη υποδηματοποιίας, έχει συνθλίψει τα όνειρά του.

Η Λόρα, η αδερφή του, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από γυάλινα ζωάκια.

Η Αμάντα, η μητέρα τους, ελπίζει πως τα παιδιά της θα ζήσουν όπως η ίδια δεν κατάφερε ποτέ.

Ο Τζίμ, ένας επισκέπτης στον οποίο στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους, θα τους απογοητεύσει.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

«Δυο χρόνια σχεδόν τώρα, η ζωή μας έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα.

Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν - σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί.

Πώς ανεβάζεις λοιπόν αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη; 

Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμιση μέτρο απόσταση;

Πώς φτιάχνεις μια σκηνή φιλιού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί;

Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή χορού;

Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του «γυάλινο» κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει μια στιγμή της δικής του ζωής.»

Tαυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: DeuxHommes
Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδου
Διανομή (αλφαβητικά)
Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ
Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ
Διάρκεια παράστασης 120
Προπώληση: viva.gr

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΥΟΝΙΣ – ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42 ΑΘΗΝΑ
210 8828100

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤETAΡTH 19.30    ΛΑΙΚΗ 18, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΕΜΠΤΗ 21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ   21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΣΑΒΒΑΤΟ 18.00 ΚΑΙ 21.00    20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΚΥΡΙΑΚΗ 19.30   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15

O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος και ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις, επαναλαμβάνεται στη σκηνή του Θεάτρου Αλκυονίς. Το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς φτιάχτηκε, με τους περιορισμούς του COVID_19, όπου οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο.

Οι εξαιρετικοί Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αναστάσης Ροϊλός ζωντανεύουν τους ήρωες ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραυστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου. Το έργο είναι μια ανάμνηση.

Ο Τομ θυμάται στιγμές της οικογενειακής του ζωής. Η πληκτική δουλειά του σε μια αποθήκη υποδηματοποιίας, έχει συνθλίψει τα όνειρά του.

Η Λόρα, η αδερφή του, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από γυάλινα ζωάκια.

Η Αμάντα, η μητέρα τους, ελπίζει πως τα παιδιά της θα ζήσουν όπως η ίδια δεν κατάφερε ποτέ.

Ο Τζίμ, ένας επισκέπτης στον οποίο στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους, θα τους απογοητεύσει.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

«Δυο χρόνια σχεδόν τώρα, η ζωή μας έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα.

Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν - σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί.

Πώς ανεβάζεις λοιπόν αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη; 

Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμιση μέτρο απόσταση;

Πώς φτιάχνεις μια σκηνή φιλιού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί;

Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή χορού;

Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα; Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του «γυάλινο» κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει μια στιγμή της δικής του ζωής.»

Tαυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: DeuxHommes
Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Φωτογραφίες: ΜαριλέναΒαϊνανίδου
Διανομή (αλφαβητικά)
Άννα Μάσχα: η μητέρα ΑμάνταΟυίνγκφιλντ
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος ΤομΟυίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, ΛώραΟυίνγκφιλντ
Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, ΤζιμΟκόνορ
Διάρκεια παράστασης 120
Προπώληση: viva.gr

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΥΟΝΙΣ – ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42 ΑΘΗΝΑ
210 8828100

Το Θέατρο θα λειτουργήσει ως Αμιγής Χώρος  

Οι θεατές εισέρχονται κατόπιν υποχρεωτικής επίδειξης κατά την είσοδο

Πιστοποιητικού εμβολιασμού ή Πιστοποιητικού νόσησης (30) ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως εκατόν ογδόντα (180) ημέρες μετά από αυτόν. Απαιτείται αστυνομική ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας .  

Τα ανωτέρω πιστοποιητικά επιδεικνύονται είτε σε έγχαρτη μορφή είτε ηλεκτρονικά μέσω κινητής συσκευής του θεατή.  

Οι ανήλικοι από τεσσάρων 4 έως 11 ετών, δύνανται να προσκομίζουν, (self-test) τελευταίου εικοσιτετράωρου.

ΧΡΗΣΗ ΜΑΣΚΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ 

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤETAΡTH 19.30    ΛΑΙΚΗ 18, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΕΜΠΤΗ 21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ   21.00   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΣΑΒΒΑΤΟ 18.00 ΚΑΙ 21.00    20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15
ΚΥΡΙΑΚΗ 19.30   20ΕΥΡΩ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ,ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΜΕΑ 15

Αυτές τις γιορτές το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και ο πολιτιστικός οργανισμός «Λυκόφως» φέρνουν τη μαγεία των Χριστουγέννων στις οθόνες σας, με την απόλυτη γιορτινή παράσταση και ένα λαμπερό καστ πρωταγωνιστών! Η Μαρία Ναυπλιώτου, ο Νίκος Κουρής, η Λένα Παπαληγούρα και ο Γιώργος Νανούρης ζωντανεύουν, υπό τους ήχους της κλασικής μουσικής από την Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, τα πιο αγαπημένα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αποκλειστικά για δύο παραστάσεις σε online streaming από την Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». 26, 27 & 28 Δεκεμβρίου, με διαθέσιμη προβολή από τις 12 το πρωί έως τις 10 το βράδυ. Μια παράσταση για όλη τη οικογένεια, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ στο ΜΕΓΑΡΟ

με τα παραμύθια του Χανς Κριστιαν Αντερσεν

Μια παράσταση για όλη την οικογενένεια

Παρουσιάζονται τα μουσικά παραμύθια:

Το Κορίτσι με τα Σπίρτα

Τα Κόκκινα Παπούτσια

Η Πριγκίπισσα και το Μπιζέλι

ο Ξύλινος Στρατιώτης

Το Μαγικό Σεντούκι

Ο Χιονάνθρωπος

Το Έλατο

Τα πιο αγαπημένα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν διασκευασμένα και σκηνοθετημένα από τον Γιώργο Νανούρη ενώνονται σε μια μεγάλη ιστορία και ζωντανεύουν στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής, συνδυάζοντας τη μαγεία του θεάτρου με την κλασική μουσική από τους Μουσικούς της Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Παναγιώτη Βλάχου.

Οι ήρωες του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν βγαίνουν για λίγο απ’ τα παραμύθια τους και συναντιούνται σε μια παράσταση για όλη την οικογένεια, που μοναδικό σκοπό έχει να μας μεταφέρει στη μαγεία των Χριστουγέννων, αλλά και να μας θυμίσει ξεχασμένες αξίες της ζωής.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Διασκευή-Σκηνοθεσία:Γιώργος Νανούρης

Παίζουν:Μαρία Ναυπλιώτου, Νίκος Κουρής, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργος Νανούρης

Οι Μουσικοί της Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής

Ενορχήστρωση / Μουσική Διεύθυνση: Παναγιώτης Βλάχος

Σκηνικά:Μαίρη Τσαγκάρη

Φωτισμοί:Γιώργος Τέλλος

Εικονογράφηση/σκηνικά αντικείμενα:Φίλιππος Φωτιάδης

Διεύθυνση παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή

Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος

Συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και της ΛΥΚΟΦΩΣ

Ημέρες και ώρες προβολής της παράστασης:

26, 27 και 28 Δεκεμβρίου, διαθέσιμη προβολή από τις 12:00 έως τις 22:00.

Link προπώλησης: https://www.ticketservices.gr/event/christmas-tales

Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης 

Έξω η καλοκαιρινή λάβα, ταλαιπωρεί τους Αθηναίους. Στο θέατρο Θησείον τίποτα δεν θυμίζει τις ακραίες θερμοκρασίες της πόλης. Στον άδειο από καρέκλες χώρο, ένα βασίλειο έχει στηθεί, προσομοίωση του εμπνευσμένου μέσα στη λιτότητα του σκηνικού της Εύας Μανιδάκη, που θα ζωντανέψει μαζί με την παράσταση στις 2 και 3 Αυγούστου στο μικρό Θέατρο της Επιδαύρου.

Η Λένα Παπαληγούρα, ως Υπερμνήστρα, απευθύνεται στον αγαπημένο της Λυγκέα, τον  Άρη Μπαλή: «Και πιστεύεις, πώς αν φύγεις, μπορώ εγώ να ζήσω;». Το επαναλαμβάνει, ακόμα πιο σιγά, αλλά στα αυτιά σου έρχεται ο εκκωφαντικός ήχος της απόγνωσής της.

Ένα μακρύ κομμάτι ύφασμα γίνεται το κουκούλι της, ο ομφάλιος λώρος με τον πατέρα, το σάβανο και το πέπλο της.

Η μεσόφωνος, Άρτεμις Μπόγρη, ερμηνεύει, στα ιταλικά, τα χορικά της τραγωδίας του Κάλβου δημιουργώντας με τη μαγευτική φωνή της, ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο συναντά την ιστορία των Δαναΐδων, της μοναδικής τραγωδίας που ολοκλήρωσε κι εξέδωσε με τη δική του φροντίδα ο συγγραφέας. Η τραγωδία σώζεται στη μορφή με την οποία υποβλήθηκε το 1813 στον ετήσιο διαγωνισμό της φλωρεντινής Accademia della Crusca (Ακαδημία της Κρούσκα).

Αλήθεια, πώς την ανακάλυψε η σκηνοθέτις, Νατάσα Τριανταφύλλη και γιατί αποφάσισε να την ανεβάσει για πρώτη φορά στο θέατρο; Αυτή είναι κι η πρώτη ερώτηση που της έκανα.

«Πριν από μερικά χρόνια, διάβαζα τις Ωδές κι είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο υπέροχες εικόνες έχει. Στη συνέχεια, με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης Αρβανιτάκης από το Μουσείο Μπενάκη, όπου κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια, από το 2016,να εκδώσουν τα άπαντα του Κάλβου, γιατί έχει γράψει άπειρα πράγματα, και μου πρότεινε να διαβάσω τις «Δαναΐδες». Στην αρχή, ήμουν πολύ διστακτική και σκεφτόμουν, πώς γίνεται να μην ξέρουμε μια τραγωδία του Κάλβου; Κι όμως γίνεται, όπως δεν ξέρουμε και το πρόσωπό του, δεν υπάρχει πορτραίτο, φωτογραφία. Μόνο κάποιες πολύ γενικές περιγραφές».

Ποια ήταν, λοιπόν, η πρώτη της αίσθηση μόλις διάβασε τη μοναδική τραγωδία του Ζακυνθινού ποιητή;

«Με συνεπήραν τα χορικά και χάθηκα σ’ αυτό το μαγικό σύμπαν. Τότε σκέφτηκα ότι θα ήταν μεγάλη πρόκληση να το ανεβάσουμε στη σκηνή για πρώτη φορά».

«Τα χορικά, παρουσιάζονται στα ιταλικά και μάλιστα από μια μεσόφωνο της λυρικής, την Αρτεμη Μπόγρη. Πώς οδηγηθήκατε σ’ αυτή την επιλογή;» είναι η ερώτηση που ακολουθεί.

«Πήραμε αυτή τη γενναία απόφαση να ακολουθήσουμε αυτή τη μελοδραματική γραμμή και τον δρόμο της όπερας, για να κρατήσουμε όσο γίνεται το μέγεθος, που απαιτεί ο ρομαντισμός. Αν αυτό το κείμενο το δεις έξω από αυτό το πλαίσιο είναι μια απλή δραματική ιστορία. Αν, όμως, το δεις στο πραγματικό του μέγεθος και το που φτάνει η φαντασία, είναι σαν να βλέπεις έναν πίνακα του Μιχαήλ Άγγελου».

Ξεχωριστή παρουσία, στην πρόβα, σαν άλλος συμπρωταγωνιστής η μαγευτική μουσική της Μόνικα. «Με τη Μόνικα είναι σαν να φτιάχνουμε μαζί τον κόσμο της παράστασης, η μελωδία μας τραβάει προς μια κατεύθυνση, οπότε είναι πολύ άμεση και η συνεννόησή μας», μου λέει η Νατάσα.

Λίγα λεπτά, αργότερα, από την επιβλητική  πόρτα του θεάτρου, μπαίνει ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος κι άμα τη εμφανίσει του καταλαβαίνεις το ψυχικό βάρος και την ταλαιπωρία του βασιλιά Δαναού.

«Αν κάποτε πατέρας γίνεις κι αν το κεφάλι σου το στέμμα θα βαραίνει, κι αν πληγωθεί η καρδιά σου όσο η δική μου, τότε θα μάθεις πόση είναι η οργή που με ξεσκίζει», λέει στον γαμπρό του Λυγκαία.

Η Νατάσα μου ψιθυρίζει με περηφάνια: «Είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε με τον Λάζαρο».

 «Το ίδιο συμβαίνει και με τη Λένα και τη Μόνικα» συμπληρώνω και τη ρωτάω αν θέλει να δουλεύει με όρους ομάδας. Μου ξεκαθαρίζει: «Είναι ένα άτυπο team, άνθρωποι που εκτιμώ, θαυμάζω κι επικοινωνώ καλλιτεχνικά. Δεν μου αρέσουν, όμως, οι κλειστές ομάδες». 

Σκηνοθετικά, πώς προσεγγίζει κανείς αυτά τα μεγέθη; «Είχαμε σαν αφετηρία μας, πολλούς πίνακες και του Μικελάντζελο και του Μπλέικ, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη φαντασία και το μέγεθος, όχι ρεαλιστικά. Επιπλέον, μ’ απασχόλησε πολύ και το συζητούσαμε και προχθές στην πρόβα: πώς στην όπερα όταν κάποιος παίρνει ένα μαχαίρι για να σκοτώσει, η σκηνή αυτή είναι συνήθως τρεις άριες, ενώ στην πραγματικότητα μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Αυτή η μεγάλη διαστολή του χρόνου, διαστέλλει και τα συναισθήματα επηρεάζοντας έτσι και τα επίπεδα της ενσυναίσθησης. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, πώς αυτή η κλιμάκωση που υπάρχει στην όπερα μπορεί να μεταφερθεί και στο θέατρο. Αυτό το κείμενο, λοιπόν, ήταν μια καλή ευκαιρία για να το ανακαλύψω».

Στην τραγωδία του Κάλβου, διαβάζουμε για τις επιπτώσεις που έχει η αστείρευτη θέληση για εξουσία, όπως εδώ του Δαναού, μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για την εξουσία;

Η σκηνοθέτις, Νατάσα Τριανταφύλλη, μου απαντά : «Πάντα το θέμα της εξουσίας με ιντριγκάρει, ιδιαίτερα, ως προς το νοητικό επίπεδο που φτιάχνει ο καθένας για να τη φτάσει στο σημείο, που δεν έχει διανοηθεί, ούτε ο ίδιος. Η ανάγκη μας να εξουσιάσουμε φτάνει από το να διακόπτουμε τον συνομιλητή μας, έως τις θηριωδίες του φασισμού και του ναζισμού. Στη δική μας περίπτωση έχουμε αυτόν τον φοβερό πατέρα, τον Δαναό, ο οποίος στο τέλος σκοτώνει την κόρη του. Το τρομερό είναι ότι σχεδόν τυφλώνεται μετά τον χρησμό, που παίρνει από το μαντείο, ότι κάποιος από τους γαμπρούς του θα του κλέψει την εξουσία. Φτάνει στο σημείο να μην βλέπει τη φυσική ροή των πραγμάτων, ότι η κόρη του έχει παντρευτεί και ξεκινάει μια νέα ζωή»

«Επομένως η αρχομανία έχει κοινή διαδρομή με τον φόβο;» η ερώτησή μου ακολουθεί, σαν φυσικό συμπλήρωμα. 

«Έχω την αίσθηση, ότι η εξουσία ποτίζει το μυαλό σου, σιγά-σιγά. Λειτουργεί σαν μια αλυσίδα του φόβου, ότι κάτι θα χάσεις, κάτι δεν έχεις...», μου εξηγεί η Νατάσα.

Ο Σεφέρης έλεγε για τον Κάλβο ότι: «αγωνίζεται με τις απελπισμένες χειρονομίες ενός τυφλού, να παραμερίσει ένα ψηλό παραπέτασμα που τον σκεπάζει». Αυτό δεν θα μπορούσε να πει κανείς και για τη θέση της Τέχνης και του Θεάτρου στην εποχή μας;

«Κάτι τέτοιο προσπαθούμε να κάνουμε και στην παράσταση, πιο απτά και άμεσα. Μερικά πράγματα συναντιούνται με πολύ παράξενο τρόπο. Για παράδειγμα, ο Κάλβος έζησε σε πολύ παράξενο σκοτάδι. Αφενός, γιατί μιλάμε για κάποιον, του οποίου το πρόσωπο δεν γνωρίζουμε κι, αφετέρου, γιατί έγραψε τα πάντα στα ιταλικά και μόνο τις Ωδές, στα ελληνικά. Μεγάλωσε στην Ιταλία και όχι στην Ελλάδα, δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Πέθανε στο Λονδίνο, δάσκαλος σ’ ένα οικοτροφείο, τάφηκε εκεί και στη συνέχεια τον μετέφερε ο Σεφέρης στην Ελλάδα. Όλη του η ζωή είναι σαν να είναι καλυμμένη με ένα πέπλο μυστηρίου. Αυτό το πέπλο υπάρχει και στις Δαναΐδες».

Η πρόβα συνεχίζεται, αν κι έχουμε δύο εβδομάδες σχεδόν μέχρι την πρεμιέρα, όλα μοιάζουν έτοιμα.

Και εγώ παρακολουθώντας την υπέροχη τετράδα της παράστασης: τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τη Λένα Παπαληγούρα ,τον Άρη Μπαλή και την  Άρτεμις Μπόγρη είμαι σίγουρη ότι αυτό το καρέ, στον μαγικό χώρο του μικρού Θεάτρου της Επιδαύρου, με φόντο το φυσικό θαλασσινό τοπίο και τον ξάστερο ουρανό, θα μας χαρίσει ένα πρώτο ανέβασμα της τραγωδίας του Ζακυνθινού ποιητή, 150 χρόνια μετά τον θάνατό του, που θα θυμόμαστε...

Δύο λόγια για την ιστορία της τραγωδίας του Κάλβου:

Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Άργος. Οι πενήντα γιοι του Αίγυπτου, αδελφού του βασιλιά του Άργους, Δαναού, ζητούν σε γάμο τις πενήντα κόρες του Δαναού, Δαναΐδες. Ο βασιλιάς φοβάται ότι ένας από τους γαμπρούς του θα τον εκθρονίσει, έχοντας λάβει μάλιστα σχετικό χρησμό από το μαντείο. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει το μοιραίο, ο Δαναός δίνει εντολή στις κόρες του να δολοφονήσουν τους συζύγους τους την πρώτη νύχτα του γάμου. Η μόνη, η οποία παραβαίνει την εντολή του, αλλά κι αρνείται τον χρησμό είναι η Υπερμνήστρα, η οποία είναι ερωτευμένη με τον άντρα της, τον Λυγκέα, όπως κι εκείνος, μαζί της.

2 και 3 Αυγούστου στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τη Λένα Παπαληγούρα και τον Άρη Μπαλή.

Τραγουδά η Άρτεμις Μπόγρη.

Μετάφραση: Δημήτρης Αρβανιτάκης - Έφη Καλλιφατίδη

Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Μonika

Δραματουργία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαρία Κακάρογλου, Δήμητρα Μητροπούλου

Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης

Video –teasers: Δημήτρης Μακρής

Social Media: Σμαράγδα Φουρίκη

Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης - Pro4

Βοηθός διευθυντή παραγωγής: Χριστίνα Πολυχρονιάδου

Διαβάστε επίσης: 

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Μετά την sold out για 2 χρόνια επιτυχία «Το Κουκλόσπιτο», ο Γιώργος Σκεύας επιστρέφει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων διασκευάζοντας για το θέατρο και σκηνοθετώντας τη μεγαλύτερη κινηματογραφική επιτυχία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «O Γάμος της Μαρίας Μπράουν». Στον ομώνυμο ρόλο η Λένα Παπαληγούρα. Πρωταγωνιστούν Μάξιμος Μουμούρης, Γιάννης Νταλιάνης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Νίκος Γεωργάκης.Η  πρεμιέρα αναμένεται για τις 22 Νοεμβρίου και η  παράσταση είναι ακατάλληλη για άτομα κάτω των 15 ετών.

Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του Γερμανικού κινηματογράφου και θεάτρου. Η ταινία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα την ιστορία της Γερμανίας, αμέσως μετά την ήττα του Ναζισμού, κατά την περίοδο του ‘οικονομικού θαύματος”.  

“Προτιμώ να κάνω εγώ τα θαύματα, παρά να περιμένω να γίνουν” λέει η Μαρία Μπράουν. Η θρυλική, όπως πλέον θεωρείται, ανοικοδόμηση της Γερμανίας και το “οικονομικό θαύμα”  μετά τον πόλεμο, ισοδυναμούσε με εξάλειψη του πρόσφατου παρελθόντος του ίδιου του έθνους. Ο απαιτούμενος όγκος εργασίας σε συνδυασμό με τη δημιουργία μιας νέας, απρόσωπης πραγματικότητας, απέκλεισε εκ των προτέρων κάθε ενδεχόμενη αναμέτρηση με το παρελθόν, στρέφοντας το βλέμμα των ανθρώπων αποκλειστικά προς το μέλλον και αναγκάζοντάς τους να αποσιωπήσουν και να λησμονήσουν το πάθημά τους. Η απώλεια των αισθήσεων και των αισθημάτων αποτέλεσε προϋπόθεση για την “επιτυχία’.

Η Μαρία παντρεύεται τον Χέρμαν, εν μέσω βομβαρδισμών και ζούνε μαζί “για μισή μέρα και μια ολόκληρη νύχτα”. Εκείνος φεύγει για το Ανατολικό μέτωπο και η Μαρία μάταια τον περιμένει να γυρίσει. Έχοντας την πληροφορία πως είναι νεκρός, προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της, μέσα στα ερείπια του πολέμου. Η γνωριμία της με ένα βιομήχανο υφασμάτων της προσφέρει την ευκαιρία που ζητά. Τίποτα δεν τη σταματά μπροστά στην επίτευξη του στόχου. Κοιτάζει μόνο το μέλλον και ξεχνά το παρελθόν, προκειμένου να πετύχει το όνειρό της. Η επιστροφή του συζύγου θα ανατρέψει ριζικά την εξέλιξη των πραγμάτων. Η Μαρία Μπράουν, έχοντας βιώσει την προδοσία, οδηγείται στο αναπάντεχο και τραγικό της τέλος.  Το “Οικονομικό θαύμα” αποδεικνύεται, κατά τα λόγια του σπουδαίου μελετητή  Τζορτζ Στάινερ, ένα “κούφιο θαύμα”.

Μετάφραση – Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκεύας

Σκηνικά - Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Μουσική: Σήμη Τσιλαλή

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Φιλμ: Γιώργος Σκεύας

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Σαβουιδάκης

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

Διεύθυνση παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή

Παραγωγή: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος - ΛΥΚΟΦΩΣ 

Ηθοποιοί:

Λένα Παπαληγούρα, Μάξιμος Μουμούρης, Γιάννης Νταλιάνης,

Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Νίκος Γεωργάκης

Μέρες και ώρες παραστάσεων :

Τετάρτη 20.00 | Πέμπτη-Παρασκευή 20.30 | Σάββατο 21.00 | Κυριακή 19.00

Τιμές εισιτηρίων :

Τετάρτη - Πέμπτη - Παρασκευή: 16€ κανονικό, 12€ φοιτητικο/ανεργων/ΑμεΑ

Σάββατο - Κυριακή : 18€ κανονικό, 12€ φοιτητικο/ανεργων / ΑμεΑ

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Aπονεμήθηκαν τα Βραβεία Ελ.Σαπουντζή. Οι δύο ηθοποιοί που μοιράστηκαν το βραβείο είναι: η Ευαγγελία Καρακατσάνη και η Λένα Παπαληγούρα.

 Οι δύο τους μάλιστα συνυπήρξαν θεατρικά στη "Λυσιστράτη"  του Αριστοφάνη που σκηνοθέτησε ο Μ. Μαρμαρινός το καλοκαίρι του 2016 για το Εθνικό Θέατρο. 

Οι υπόλοιπες προτεινόμενες ήταν οι:

Ιω Βουλγαράκη,

Κίττυ Παϊταζόγλου,

Ελινα Ρίζου,

Αλεξανδρα Καζάζου

.Τα βραβεία «Ελ.Σαπουντζή» όπως πάντα απένειμε η Μπέτυ Αρβανίτη.

 Οι δύο ηθοποιοί μίλησαν στο texnes-plus μπορείτε να διαβάσετε εδώ τη συνέντευξη της Ευαγγελίας  και εδώ τη συνέντευξη της Λένας .

Από τον Οκτώβριο στη σκηνή του Θεάτρου Βασιλάκου το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει δύο ξεχωριστές παραστάσεις. Την  «Κατερίνα» του Αυγούστου Κορτώ και τον «Αφέντη και Δούλο» του Λέοντος Τολστόι και τα δύο σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη και με τον ίδιο επί σκηνής.

Η «Κατερίνα» θα βγει και πάλι από τις σελίδες της και η Λένα Παπαληγούρα από τις 2 Οκτωβρίου μαζί με τον σκηνοθέτη της παράσταση και τις ζωντανές τις μουσικές του Λόλεκ θα μας ξεναγήσουν στα παράξενα ταξίδια της ανθρώπινης ψυχής, σε μια παράσταση που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Γεγονός που έχει αποδειχθεί ατράνταχτα και από τη μεγάλη απήχηση που είχε η παράσταση, όπου και αν παρουσιάστηκε σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Ένα σπαρακτικό κείμενο, με πολλά στοιχεία χιούμορ, ένας τρυφερός «αποχαιρετισμός» στο πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής μας… Το μυθιστόρημα του Αύγουστου Κορτώ «Το βιβλίο της Κατερίνας» για τη μητέρα του που έπασχε από μανιοκατάθλιψη και τη δυσλειτουργική οικογένεια του, για την οποία όμως ο θεατής νιώθει τρυφερά. Μια μάνα που αφιερώθηκε πλήρως στον μονάκριβο γιό της, τον οποίο αγάπησε παθολογικά, φορτώνοντάς του το βάρος της δικής της βασανισμένης ύπαρξης.

Τρεις μέρες αργότερα, την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου στον ίδιο χώρο θα επαναληφθεί η επιτυχία της περασμένης σεζόν «Αφέντης και Δούλος»,με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο ρόλο του Αφέντη και τον ίδιο, τον σκηνοθέτη, στο ρόλο του Δούλου. Τη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Λόλεκ.

Το διήγημα του Λέοντος Τολστόι που γράφτηκε σε μια πολύ δύσκολη οικονομική περίοδο της Ρωσίας 125 χρόνια πριν, είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ. Μοιάζει με σύγχρονη παραβολή που μιλά για την αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Ένας πλούσιος έμπορος αψηφά τις ακραίες καιρικές συνθήκες και με μοναδικό κίνητρο το κέρδος, αποφασίζει να βγει με τον υπηρέτη του μέσα στη νύχτα για να προλάβει να αγοράσει πρώτος ένα κτήμα σε τιμή ευκαιρίας. Στο δρόμο, εξαιτίας μιας δυνατής χιονοθύελλας, χάνονται στις παγωμένες εκτάσεις της ρωσικής επαρχίας. Οι δύο άντρες βρίσκονται τώρα μόνοι και ανυπεράσπιστοι μπροστά στους κινδύνους της μανιασμένης φύσης. Ο αφέντης θα προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό του αφήνοντας τον δούλο μόνο και αβοήθητο. Πολύ σύντομα όμως θα βρεθεί στην ίδια θέση μ’ αυτόν και τότε θα ακούσει για πρώτη φορά την καρδιά του να χτυπά πραγματικά…

«Ο άνθρωπος κουφάθηκε βαθιά από τις ιαχές της ανομίας και, το χειρότερο, αρχίζει να συνηθίζει. Δέχεται τα πάντα, εκτός από το μόνο που μπορεί να τον σώσει, να στραφεί στον άλλο και να χτίσει μια ζωή που δεν θα αξίζει να γκρεμίσουν οι θεοί…»

Αυτοί οι στίχοι από την εξαιρετική μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα δεν θα ακουστούν μόνο από το χορό αλλά και από την ίδια την Ιφιγένεια, ρίχνοντας έτσι την αυλαία στην παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και αποδεικνύοντας και με αυτό το στοιχείο μια σκηνοθετική οπτική του έργου που θέλει να αναδείξει τη σχέση της τραγικής σκέψης με τη φιλοσοφία και την έννοια της υπέρβασης.

Η κόρη του βασιλιά Αγαμέμνονα, που θα δεχτεί να θυσιαστεί για να φυσήξει ούριος άνεμος και να φύγουν από το λιμάνι της Αυλίδας τα καράβια των Ελλήνων, το λέει καθαρά: «Για τα λάφυρα της Τροίας με σκοτώνετε, όχι για την Ελλάδα». Η Ιφιγένεια παίρνει τη γενναία απόφαση γνωρίζοντας ότι πεθαίνει για «ένα πουκάμισο αδειανό…» Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστικός πόλεμος χωρίς κάποιο δήθεν «πατριωτικό» άλλοθι.

Στο μεγάλο ερώτημα της μεταστροφής της ηρωίδας η παράσταση φαίνεται να παίρνει θέση σαφώς πολιτική. Γι’ αυτό και τα λόγια της παρθένας όταν με θάρρος θα δεχτεί να πεθάνει ‒«Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το αναπόφευκτο: θα μας συντρίψει πριν μας συντρίψει. Απ’ όσα είδα κι άκουσα, κατέληξα πως πρέπει να πεθάνω. Θα το κάνω, αλλά περήφανα, γενναία, όχι μικρόψυχα: με κλάματα και οδυρμούς, αφού πρέπει να σώσω εγώ την τιμή της Ελλάδας – κι ας τιμήσει η Ελλάδα τ’ όνομά μου. Όταν με γέννησες, εσύ απέκτησες ένα παιδί κι εγώ δύο μάνες: αυτήν που μ’ έφερε στον κόσμο κι αυτήν που θα γινόταν για μένα ο κόσμος όλος»‒ προκαλούν μια δυσθυμία στο κοινό, από την οποία, αν μη τι άλλο, κυριαρχεί μια αποστροφή στον κόσμο της ηγεσίας, των δυνατών, που ασυνείδητα οδηγεί σε συγκρίσεις με το σήμερα, όπως μόνο τα μεγάλα έργα με τη διαχρονικότητά τους μπορούν να κάνουν. Αποστροφή που γίνεται απέχθεια όταν θα ακουστεί από την Ιφιγένεια της Παπαληγούρα το σπαρακτικά αποφασιστικό και συνάμα ιλαροτραγικό «Καλύτερα χίλιες γυναίκες νεκρές παρά ένας άντρας».

Ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας συνσκηνοθετούν την παράσταση στηρίζοντας το εγχείρημά τους στην ιδέα των τριών υποκριτών που στέκονται πάνω σε ξύλινα κινούμενα τρολ (σκηνικά Κωνσταντίνος Ζαμάνης), σχεδόν ακίνητοι, ντυμένοι-βαμμένοι στα λευκά, χωρίς υποδήματα, σαν άλλα αγάλματα, και περιτριγυρισμένοι από το χορό, σύγχρονες κοπέλες που άλλοτε περιεργάζονται τα εκθέματα, άλλοτε γίνονται θεατές των σκηνών τους και άλλοτε οι γυναίκες της Χαλκίδας, συμπαραστάτισσες στο δράμα, ενώ πάντα μετακινούν την ιστορία και φέρνουν στο προσκήνιο τον κάθε ήρωα. Έτσι τα πρόσωπα της τραγωδίας είναι είτε πιόνια σε ένα σύγχρονο αέναο παιχνίδι της μοίρας είτε βαριά κληρονομιά που στέκει εκεί αγέρωχη, έτοιμη να εξιστορήσει όσα στοιχειώσανε και στοιχειώνουν την Ελλάδα και τον άνθρωπο.

Με αυτή τη συνδιαλλαγή χορού και υποκριτών επιτυγχάνεται μια ενδιαφέρουσα συνομιλία του μύθου με το παρόν. Οι εννιά κοπέλες που τον απαρτίζουν, όλες μία και μία (Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη), με εντυπωσιακές φωνητικές δυνατότητες, το καταφέρνουν αυτό. Εξαιρετικές στην κίνησή τους (κίνηση: Αγγελική Τρουμπάκη), στις εκφράσεις τους, στη μεταξύ τους επικοινωνία. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ξεχωρίζοντας ως μονάδες και ενθουσιάζοντας ως σύνολο.

Έχοντας την τύχη να τραγουδήσουν τα εμπνευσμένα, σύγχρονα και με άποψη χορικά του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως αυτό για τον έρωτα ‒«Να μου λείπουν οι έρωτες, οι φλόγες και τα πάθη…»‒, με μόνο ένα αρκοντεόν επί σκηνής, ένας παράλληλος μουσικός κόσμος γεννήθηκε στο λιμάνι της Αυλίδας, όπου μαΐστρος και σορόκος ήταν πάντα συνεργάσιμοι.

Όσο και αν ήθελε κανείς να τονίσει ότι αυτές οι εννιά κοπέλες ζουν στο παρόν, θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε ακόμα και αν δεν ήταν ντυμένες με φτηνά ρούχα γνωστής αλυσίδας! Είναι κρίμα, γιατί η καλή δουλειά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη φάνηκε από τα ευέλικτα, εντυπωσιακά και προσεγμένα στις λεπτομέρειες κοστούμια των τριών υποκριτών.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Αθηνά Μαξίμου και η Λένα Παπαληγούρα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα μεγάλο υποκριτικό και σκηνοθετικό στοίχημα. Ακίνητοι σε πολλές στιγμές, χρησιμοποιώντας ελάχιστους μυς, όταν μιλούσαν, προσπαθούσαν κυρίως με το λόγο τους να μεταφέρουν τους κόσμους των ηρώων τους. Σε ελάχιστες στιγμές είδαμε σωματική επαφή μεταξύ τους και μόνο όταν η πλοκή είχε κλιμακωθεί.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, έχοντας ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματα για ρόλους αρχαίας τραγωδίας, τη στεντόρεια φωνή του, μας χάρισε έναν ηγετικό και απόλυτο Αγαμέμνονα, από τον οποίο μου έλειψε πρωτίστως το στοιχείο της πατρικής ενοχής και το αδιέξοδο για την απόφαση που κλήθηκε να πάρει. Ο Αχιλλέας του έδωσε μια κωμική ανάσα στην παράσταση και ο ηθοποιός με ευκολία μεταπηδούσε από τον ένα ρόλο στον άλλο, ενώ ήταν εντυπωσιακή και η ηλικιακή διαφορά που από το παίξιμό του έδειχναν να έχουν οι δύο άντρες.

Η Αθηνά Μαξίμου είχε ωραίες στιγμές ως Κλυταιμνήστρα, έχοντας κάνει εξαιρετική δουλειά στην εκφορά του λόγου. Ριψοκινδύνεψε με καρικατουνίστικες εκφράσεις και χαριτωμένες στάσεις που μάλλον σκηνικό ενδιαφέρον είχαν τελικά. Η πιο επικίνδυνη ακροβασία όμως ήταν το φλερτ με την υπερβολή, που είναι θέμα τριβής των παραστάσεων και νομίζω θα παρέλθει. Ενώ με τον Μενέλαο είναι σαφώς εκείνη που έχει να αντιμετωπίσει τον πιο κόντρα ρόλο και το κάνει επιλέγοντας μια ασφαλή οδό.

Η Λένα Παπαληγούρα κέρδισε το διττό στοίχημα. Ήταν αγνώριστη ως γέρος, καλυμμένη με την κουκούλα του κοστουμιού της, και με τη στάση του σώματος να μαρτυρά τα χρόνια του ρόλου, όπως και η φωνή. Ως Ιφιγένεια κατάφερε να παρουσιάσει στη σκηνή μια διαδρομή από την αθωότητα στη βίαιη ωρίμανση. Η μεταστροφή ενός αθώου κοριτσιού σε μια γυναίκα-σύμβολο. Ανάλαφρη σαν πούπουλο στην πρώτη της εμφάνιση, βαριά με τα πόδια στη γη, ανάμεσα στις γυναίκες στο φινάλε.

Η παράσταση, πέρα από κάθε ένσταση που μπορεί να έχει κάποιος, κερδίζει το σπουδαιότερο στοίχημα, να ακουστεί ο λόγος του Ευριπίδη μέσα από μια εκπληκτική μετάφραση και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στο ταξίδι που θα κάνει σε όλη την Ελλάδα. Αναζητήστε τη!

Κυριακή 2/7, 21:30

Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, Πάτρα

Δευτέρα 3/7,  21:30

Θέατρο Κάστρου, Καλαμάτα

Πέμπτη 6/7, 21:30

Δημοτικός Κινηματογράφος Ελληνίς, Αγρίνιο

Παρασκευή 7/7, 21:30

Ανοικτό Θέατρο Δήμου Λευκάδας, Λευκάδα

Σάββατο  8/7, 21:30

Υπαίθριο Θέατρο ΕΗΜ-Φρόντζου, Γιάννενα

Κυριακή 9/7, 21:30

Θέατρο Βουνού, Καστοριά

Δευτέρα 10/7, 21:30

Δημοτικό Στάδιο Κοζάνης, Κοζάνη

Τρίτη 11/7, 21:30

Κηποθέατρο Αλκαζάρ, Λάρισα

Τετάρτη 12/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 13/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Παρασκευή 14/7, 21:30

Θέατρο Κήπου, Θεσσαλονίκη

Διαβάστε αναλυτικά όλους τους σταθμούς της περιοδείας εδώ

Μία από τις ωραιότερες δημιουργίες το Ευριπίδη, η τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θα περιοδεύσει στην Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα  αυτό το καλοκαίρι, σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια. Με συνοδοιπόρους την -ειδικά γραμμένη για την παράσταση -πρωτότυπη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, την καινούρια μετάφραση του διακεκριμένου ποιητή Γιώργου Μπλάνα και υιοθετώντας το πρότυπο των τριών υποκριτών, ο Αιμίλιος Χειλάκης γίνεται Αγαμέμνονας και Αχιλλέας, η Αθηνά Μαξίμου γίνεται Κλυταιμνήστρα και Μενέλαος και η Λένα Παπαληγούρα Ιφιγένεια και Πρεσβύτης. Μαζί τους ένας 9μελής γυναικείος χορός που με ζωντανή μουσική μας αφηγούνται την τραγική ιστορία της Ιφιγένειας και κυρίως τις συνθήκες που οδήγησαν στη θυσία της. Γιατί το πραγματικό διακύβευμα της τραγωδίας δεν είναι η άδικη σφαγή μιας αθώας κοπέλας, αλλά η διαφθορά αυτών που κατέχουν την εξουσία. Προσπαθώντας να κατακτήσουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή, θυσιάζουν τα πάντα, χωρίς όμως ποτέ να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Για τους Έλληνες  η αρπαγή της Ωραίας Ελένης ήταν απλά ένα πρόσχημα για να εκστρατεύσουν κατά της Τροίας και να επιστρέψουν με τα λάφυρα των νικητών. Και φυσικά ούτε η «θυσία» μιας αθώας κοπέλας θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. 

Όταν ο Αγαμέμνονας σκοτώνει το ιερό ελάφι της θεάς Άρτεμις, εκείνη για να τον εκδικηθεί, προκαλεί άπνοια καθηλώνοντας έτσι τον ελληνικό στόλο στην Αυλίδα. Ο μόνος τρόπος για να εξευμενίσει ο Αγαμέμνονας την θεά και να ξεκινήσει ο ελληνικός στρατός για τον Τρωικό πόλεμο είναι να θυσιάσει την κόρη του, Ιφιγένεια. Με το φόβο του στρατού που είναι έτοιμος να εξεγερθεί, ο Αγαμέμνονας καλεί την Ιφιγένεια να έρθει στην Αυλίδα με το πρόσχημα ότι θα την παντρέψει με τον Αχιλλέα. Όταν εκείνη καταφτάνει στο στρατόπεδο μαζί με την μητέρα της Κλυταιμήστρα συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσει τους Έλληνες από το να εκδικηθούν για την αρπαγή της Ωραίας Ελένης και να λεηλατήσουν την Τροία – ούτε καν ο άσκοπος θάνατος ενός παιδιού που δεν έφταιξε σε τίποτα. 

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη

Βοηθός Σκηνοθετών: Αλέξανδρος Βάρθης

Μουσική Διδασκαλία: Άννα Λάκη

Βοηθός Σκηνογράφου: Βάσια Χριστοπούλου

B Bοηθός Σκηνοθετών: Μαρία Χανδρά

Πρωταγωνιστούν

Αιμίλιος Χειλάκης

Αθηνά Μαξίμου

Λένα Παπαληγούρα

και οι

Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου,

Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, 

Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη.

ΔΕΥΤΕΡΑ 26/6 ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ

ΤΡΙΤΗ 27/6

ΤΕΤΑΡΤΗ 28/6 ΠΑΠΑΓΟΥ

ΠΕΜΠΤΗ 29/6 ΠΑΠΑΓΟΥ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30/6 ΒΥΡΩΝΑΣ

        ΙΟΥΛΙΟΣ 

ΣΑΒΒΑΤΟ 1/7 ΑΙΓΙΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ 2/7 ΠΑΤΡΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 3/7 ΚΑΛΑΜΑΤΑ

ΤΡΙΤΗ 4/7

ΤΕΤΑΡΤΗ 5/7

ΠΕΜΠΤΗ 6/7 ΑΓΡΙΝΙΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7/7 ΛΕΥΚΑΔΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 8/7 ΓΙΑΝΝΕΝΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 9/7 ΚΑΣΤΟΡΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 10/7 ΚΟΖΑΝΗ

ΤΡΙΤΗ 11/7 ΛΑΡΙΣΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 12/7 ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΚΗΠΟΣ

ΠΕΜΠΤΗ 13/7 ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΚΗΠΟΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/7 ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΚΗΠΟΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 15/7

ΚΥΡΙΑΚΗ 16/7

ΔΕΥΤΕΡΑ 17/7 ΟΙΝΙΑΔΕΣ

ΤΡΙΤΗ 18/7 ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ

ΤΕΤΑΡΤΗ 19/7 ΖΑΚΥΝΘΟΣ

ΠΕΜΠΤΗ 20/7 ΗΛΙΔΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/7 ΚΟΡΙΝΘΟΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/7

ΚΥΡΙΑΚΗ 23/7 ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ

ΔΕΥΤΕΡΑ 24/7 ΠΕΤΡΑ

ΤΡΙΤΗ 25/7 ΒΕΑΚΕΙΟ

ΤΕΤΑΡΤΗ 26/7

ΠΕΜΠΤΗ 27/7 ΧΙΟΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/7 ΜΥΤΙΛΗΝΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 29/7

ΚΥΡΙΑΚΗ 30/7

ΔΕΥΤΕΡΑ 31/7

 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 

ΤΡΙΤΗ 1/8

ΤΕΤΑΡΤΗ 2/8 ΣΑΛΑΜΙΝΑ

ΠΕΜΠΤΗ 3/8 ΑΡΓΟΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/8 ΛΟΥΤΣΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 5/8

ΚΥΡΙΑΚΗ 6/8 Ν. ΜΑΚΡΗ

ΔΕΥΤΕΡΑ 7/8 ΒΟΛΟΣ

ΤΡΙΤΗ 8/8 ΑΜΦΙΠΟΛΗ  

ΤΕΤΑΡΤΗ 9/8 ΞΑΝΘΗ

ΠΕΜΠΤΗ 10/8 ΚΟΜΟΤΗΝΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11/8 ΑΛΕΞ/ΠΟΛΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12/8 ΜΟΥΔΑΝΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 13/8 ΚΑΣΑΝΔΡΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 14/8

ΤΡΙΤΗ 15/8

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/8

ΠΕΜΠΤΗ 17/8

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/8

ΣΑΒΒΑΤΟ 19/8

ΚΥΡΙΑΚΗ 20/8 ΧΑΝΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 21/8 ΡΕΘΥΜΝΟ

ΤΡΙΤΗ 22/8 ΗΡΑΚΛΕΙΟ

ΤΕΤΑΡΤΗ 23/8

ΠΕΜΠΤΗ 24/8 ΤΡΙΚΑΛΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/8 ΣΕΡΡΕΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 26/8 ΦΙΛΙΠΠΟΙ(ΚΑΒΑΛΑ)

ΚΥΡΙΑΚΗ 27/8 ΔΙΟΝ

ΔΕΥΤΕΡΑ 28/8

ΤΡΙΤΗ 29/8 ΧΑΛΚΙΔΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 30/8 ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ

ΠΕΜΠΤΗ 31/8 ΜΕΝΙΔΙ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1/9 ΘΗΒΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 2/9 ΚΟΡΥΔΑΛΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 3/9

ΔΕΥΤΕΡΑ 4/9 ΗΡΩΔΕΙΟ 

ΤΡΙΤΗ 5/9 ΗΡΩΔΕΙΟ

ΤΕΤΑΡΤΗ 6/9 ΒΡΙΛΗΣΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 7/9

Μία από τις ωραιότερες δημιουργίες το Ευριπίδη, η τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θα περιοδεύσει στην Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα  αυτό το καλοκαίρι, σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια. Με συνοδοιπόρους την -ειδικά γραμμένη για την παράσταση -πρωτότυπη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, την καινούρια μετάφραση του διακεκριμένου ποιητή Γιώργου Μπλάνα και υιοθετώντας το πρότυπο των τριών υποκριτών, ο Αιμίλιος Χειλάκης γίνεται Αγαμέμνονας και Αχιλλέας, η Αθηνά Μαξίμου γίνεται Κλυταιμνήστρα και Μενέλαος και η Λένα Παπαληγούρα Ιφιγένεια και Πρεσβύτης. Μαζί τους ένας 9μελής γυναικείος χορός που με ζωντανή μουσική μας αφηγούνται την τραγική ιστορία της Ιφιγένειας και κυρίως τις συνθήκες που οδήγησαν στη θυσία της. Γιατί το πραγματικό διακύβευμα της τραγωδίας δεν είναι η άδικη σφαγή μιας αθώας κοπέλας, αλλά η διαφθορά αυτών που κατέχουν την εξουσία. Προσπαθώντας να κατακτήσουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή, θυσιάζουν τα πάντα, χωρίς όμως ποτέ να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Για τους Έλληνες  η αρπαγή της Ωραίας Ελένης ήταν απλά ένα πρόσχημα για να εκστρατεύσουν κατά της Τροίας και να επιστρέψουν με τα λάφυρα των νικητών. Και φυσικά ούτε η «θυσία» μιας αθώας κοπέλας θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. 

Όταν ο Αγαμέμνονας σκοτώνει το ιερό ελάφι της θεάς Άρτεμις, εκείνη για να τον εκδικηθεί, προκαλεί άπνοια καθηλώνοντας έτσι τον ελληνικό στόλο στην Αυλίδα. Ο μόνος τρόπος για να εξευμενίσει ο Αγαμέμνονας την θεά και να ξεκινήσει ο ελληνικός στρατός για τον Τρωικό πόλεμο είναι να θυσιάσει την κόρη του, Ιφιγένεια. Με το φόβο του στρατού που είναι έτοιμος να εξεγερθεί, ο Αγαμέμνονας καλεί την Ιφιγένεια να έρθει στην Αυλίδα με το πρόσχημα ότι θα την παντρέψει με τον Αχιλλέα. Όταν εκείνη καταφτάνει στο στρατόπεδο μαζί με την μητέρα της Κλυταιμήστρα συνειδητοποιεί ότι τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσει τους Έλληνες από το να εκδικηθούν για την αρπαγή της Ωραίας Ελένης και να λεηλατήσουν την Τροία – ούτε καν ο άσκοπος θάνατος ενός παιδιού που δεν έφταιξε σε τίποτα. 

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη

Βοηθός Σκηνοθετών: Αλέξανδρος Βάρθης

Μουσική Διδασκαλία: Άννα Λάκη

Βοηθός Σκηνογράφου: Βάσια Χριστοπούλου

B Bοηθός Σκηνοθετών: Μαρία Χανδρά

Πρωταγωνιστούν :Αιμίλιος Χειλάκης, Αθηνά Μαξίμου, Λένα Παπαληγούρα

 και οι Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου,Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη.

Το 2016 σε λίγα εικοσιτετράωρα θα είναι παρελθόν. Λίγο πριν από την εκπνοή του χρόνου ζητήσαμε από αγαπημένους μας ηθοποιούς να φτιάξουν τα δικά τους «Αλφαβητάρια» της χρονιάς που πέρασε, κάνοντας έτσι, με τη βοήθεια των  είκοσι τεσσάρων γραμμάτων μια μικρή ανασκόπηση στο 2016. 

Αλφαβητάρια, αισιόδοξα, απαισιόδοξα, με χιούμορ, με παιγνιώδη διάθεση, με σκέψεις, με προβληματισμούς για όλα όσα βιώνουμε. Λέξεις και φράσεις της καθημερινότητας αλλά και σπουδαία γνωμικά θα περάσουν από την οθόνη σας…

Και μπορεί όλοι να είμαστε διαφορετικοί, όμως αυτή η χρονιά είχε έναν κοινό συντελεστή δυσκολίας… Αυτό μόνο θα σας πω και θα σας αφήσω να παίξουμε το καθιερωμένο μας παιχνίδι. Ποια λέξη λοιπόν είναι κοινή στα περισσότερα αλφαβητάρια;

Οι σκέψεις της Λένας Παπαληγούρα για την χρονιά που πέρασε:

Α-νάγκη. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας πεινάνε που κρυώνουν. Θυμώνω και θλίβομαι. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά το 2017 να μην υπάρχει άνθρωπος που να χρειάζεται να κοιμάται στο δρόμο, κανένας άνθρωπος που να πεινάει.

Β-ιασύνη. Όλο τρέχω να προλάβω και όλο αργώ. Τι βάσανο

Γ-ιατί; Γιατί; Γιατί; Από παιδί όλο ρωτάω

Δ-ιάβασμα. «Επικίνδυνος οίκτος» του Στέφαν Τσβάιχ. Υπέροχη αναγνωστική εμπειρία.

Ε-λπίδα. Με νύχια και με δόντια παλεύω να τη διατηρήσω. Είναι ο μόνος τρόπος να ξυπνάω το πρωί.

Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου.

Ή-λιος. Φως.

Θ-έατρο. Η δουλειά μου, που με ζορίζει, αλλά με γεμίζει χαρά.

Ι-στός. Εύκολο το μπέρδεμα, δύσκολο το ξεμπέρδεμα.

Κ-αλοκαίρι. Κρατάω καλά φυλαγμένες τις στιγμές του καλοκαιριού. Τον ήλιο και τη θάλασσα. Στα ζόρια και στις κακοκαιρίες με κάνουν δυνατή.

Λ-ένα Παπαληγούρα.

Μ-αρζαβέλ. Ο πρωταγωνιστής του έργου του Ευγένιου Λαμπίς, που κάνουμε αυτή τη στιγμή πρόβα. Ο Μαρζαβέλ και το ζωτικό του ψεύδος.

Ν-ερό. Μεγάλη και μόνιμη ανάγκη για να ξεδιψάσω.

Ξ-έρω. Δεν ξέρω, αλλά παλεύω να μάθω.

Ο-υρανός. Όταν τον κοιτάζω, γαληνεύω.

Π-αραμύθι. Όσο και αν μεγαλώνω τα παραμύθια τα έχω ανάγκη.

Ρ-οή. Την αναζητώ διαρκώς, στη σκηνή και στη ζωή μου.

Σ-ιωπή. Άλλοτε με ηρεμεί, άλλοτε με τρομάζει.

Τ-αξίδια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά τα έχω πάντα ανάγκη.

Ύ-πνος. Ξυπνώντας ένα πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα, έπειτα από έναν ταραγμένο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο έντομο (Φραντς Κάφκα).

Φ-ωνή. Αγαπώ το θέατρο που δίνει χώρο, χρόνο και φωνή σε όσους δεν τα έχουν στη ζωή τους.

Χ-άος. Το χάος μέσα και γύρω μου.

Ψ-υχή. Ταξιδεύει διαρκώς.

Ω-ραίος. Αυτός που έρχεται στην ώρα του.

Οι σκέψεις της Λουκίας Μιχαλοπούλου για την χρονιά που έφυγε:

 Α -Αλαζονεία ..αποφάσισα πως είναι η λέξη που με ενοχλεί περισσότερο

 Β-Βουτιές στην θάλασσα..στον εαυτό μου ..

 Γ-Γαλήνη..λέγεται η ηρωίδα που παίζω στην ταινία LIve Better.

 Δ-Δουλειά..γιατί αλλιώς δε γίνεται.

 Ε-Ελλάδα..χωρίς προοπτική.

 Ζ-Ζωή,όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία  ευτυχία ..

 Η-Ήλιος..,το καλοκαίρι..θάλασσα  απρόβλεπτη ..μου λείπει.

 Ι-Ίωση κάνεις δεν γλιτώνει.  

 Κ-Καλοσύνη συνάντησα ανθρώπους που γλύκαναν την ψυχή μου.

 Λ-Λουκία το όνομά μου αρχίζω να το συμπαθώ...

 Μ-Μανούλα την αγαπάμε κ ας μας εκνευρίζει

 Ν-Νεράιδες είναι μια από τις κοριτσίστικες αγάπες μου έχω συλλογή ..

 Ξ-Ξιφασκία θέλω να ξεκινήσω..

 Ο-Όπερα μ' αρέσει να ακούω τα πρωινά που ξυπνάω άκεφη..

 Π-Πατέρας μου λείπει...

 Ρ-Ράκος αισθάνομαι τον τελευταίο μήνα....

 Σ-Σούρουπο η αγαπημένη μου ώρα.. 

 Τ-Ταινίες με μανία βλέπω και χάρηκα που μόλις τελείωσα γυρίσματα για 2 ταινίες που πιστεύω πολύ..

 Υ-Υπνοςςς είμαι σε φάση που θέλω να κοιμάμαι πολύ..

 Φ-Φόβος πάντα στο πλάι μου..

 Χ-Χωρισμός η λέξη που με διαλύει..

 Ψ-Ψώνια η αμαρτία μου...

 Ω-Ωροσκόπος ιχθύς με δίδυμος  είμαστε τέσσερις ζωή να χουμε......καλή χρονιά!

Οι σκέψεις του Βασίλη Παλαιολόγου για την χρονιά που έφυγε:

 Α-Αφθονία....(σε)....να τα έχουμε όλα!!!

Β-Βιώματα...μόνο έτσι ζούμε πραγματικά!!!

Γ-Γιατί;...(το) δεν έχει πάντα απάντηση.

Δ-Δεκτικοί πρέπει να είμαστε.

Ε-Ευτέλεια....καλό είναι να την αποφεύγουμε.

Ζ-ΖΩΗ μου!

Η-Ηθική...ας την κρατήσουμε ακέραια!!!

Θ-Θ Ε Ω Ν Η ....μου λείπει!!!

Ι-Ιδανικά (τα)...σε υψηλό επίπεδο.

Κ-Κέφι...αμείωτο να είναι.

Λ-Λεφτά...καλοδεχούμενα.

Μ-Μοιράζομαι...σημαντικό για υγιής κοινωνίες.

Ν-Νίκες....οι μικρές καθημερινές, κερδίζουν τους πολέμους.

Ξ-Ξεγνοιασιά....είναι απαραίτητη.

Ο-Όραμα...αλίμονο αν δεν έχουμε.

Π-Πίστη...σε ότι θέλει ο καθένας.

Ρ-Ρήξεις...μπορεί να συμβούν μπορεί και όχι.

Σ-Σκεπτόμενοι άνθρωποι...ζουν ανάμεσά μας.

Τ-Τέλος...κάποια στιγμή έρχεται

Υ-Υπομονή...τεράστια αρετή.

Φ-Φως στις ζωές μας.

Χ-Χαρούμενες στιγμές.

Ψ-Ψυχές...γύρω μας.

Ω-Ω ...ανεστραμμένο συμβολίζει τη μονάδα ηλεκτρικής αγωγιμότητας.

Οι σκέψεις της  Ράνιας Παπαδάκου  για την χρονιά που έφυγε:

Α-"Ανάγκη...τι μυτερή βελόνα"! που λέει κ ο Shakespeare . Όλα φωτίστηκαν διαφορετικά,μέσα από το πρίσμα της"ανάγκης".Συγχωροχάρτια στον εαυτό μας κ στους άλλους

Β -Βαλίτσες ! Πολλές ετοιμάστηκαν μέσα  στη χρονιά που έφυγε.Στην πραγματικότητα ή στη σκέψη,η τάση φυγής ήταν πιο έντονη από ποτέ.

Γ -Γελαστή κ γελασμένη, αυτή ήταν η αίσθηση μου, παραφράζοντας του στίχους του 'Αλκη Αλκαίου. 

Δ-Δύναμη :Μ'αρέσει πολύ αυτό του Jimi Hendrix : "Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη,ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη".

Ε-Έρωτας,αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο !!! Το απόλυτο ξόρκι 

Ζ -Ζόρι ! Παντού ! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή κ να αγκομαχάει...

Η- Ήττα . Προσπαθώ να την αντιμετωπίζω  πάντα σαν κάτι προσωρινό,άλλωστε πάντα πίστευα οτι η ήττα κ η νίκη είναι δυο όψεις του  ίδιου νομίσματος τελικά,αν επικεντρωθείς στις λεπτομέρειες.

Θ- Θαύματα .Συντάσσομαι με τον Αntoine de Saint- Exupery που λέει οτι τα πραγματικά,κάνουν λίγο θόρυβο. Το πιστεύω ακράδαντα

Ι- Ιδιοκτησία. Βασανισμένη,πολύπαθη λέξη κ έννοια .

Κ-Καλοσύνη ! Τόσο αφοπλιστική κ ερωτεύσιμη ! Μόνο αυτήν αναζητώ πια στους ανθρώπους

Λ- Λόγια !!!! Χωρίς συγκεκριμένα ...

Μ- Μουσική. Φροντίζω κ επενδύω μουσικά έστω κ νοερά τις στιγμές μου κ ευτυχώς ακόμα τη βάζω πάντα δυνατά κ εκτονώνομαι 

Ν-Ναυάγια : Κυριολεκτικά κ μεταφορικά ασκούσαν παιδιόθεν πάνω μου,μια ακατανίκητη έλξη

Ξ-Ξανά : Μου  βγάζει μια αισιοδοξία, μια δύναμη κ μια ελπίδα  αυτή η λεξούλα

Ο-Ομορφιά : Σαν τον Βaudelaire κ εγώ ,δε μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς ,στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία . 

Π- Πάθος. Αλλιώς γιατί ;;;

Ρ-Ρατσισμός. Δεκάδες μικροί εμφύλιοι παντού,καθημερινά,γύρω μας,τόσο κοντά μας,σε τόσες πτυχές της καθημερινότητας μας που είναι σοκαριστικό κ τρομακτικό.

Σ-Σοκολάτα . Η παυσίπονη !!! Βοήθεια μας...

Τ-Τώρα. Έχοντας μια τάση να σέρνω πολύ παρελθόν μαζί μου,προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί του κ να το εκτιμήσω.

Υ-Ύλη. Υπερεκτιμημένη .Υπέρβαση . Αυτά τα τρία μαζί  !!!

Φ-"Φαίνεσθαι ". Πόσες θυσίες,πόσα θύματα  στο βωμό του...

Χ- Χαρά !!! Ανάγκη κ ευχή !!!

Ψ-Ψέματα. Τα ζωτικά τα δικά  σου τα πιο επικίνδυνα

Ω-Ώπα . Στο παρκάρισμα, στις συναλλαγές,αλλά κυρίως στο κέφι για να κάνουμε φινάλε αισιόδοξο...

Οι σκέψεις της Άνδρη Θεοδότου για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγκαλιά

Β-Βράδια δύσκολα

Γ-Γιαγιά αντίο

Δ-Διώνη-Δημήτρης

Ε-Ελλάδα κράτα γερά

Ζ-Ζωή να έχουμε

Η-Ησυχία στο πλατό

Θ-Θεσσαλονίκη at Christmas time

Ι-Ιδιαιτερότητες ...

Κ-Κύπρος!!!!!

Λ-Λίγη αγάπη παραπάνω

Μ-Μπάμπαλη στο καμαρίνι

Ν-Νέα σχέδια

Ξ-Ξύπνημα νωρίς, πολύ νωρίς

Ο-Οικογένεια

Π-Πρόβες,πρόβες....

Ρ-Ρρρρ (όπως στα κόμιξ)

Σ-Σέρλοκ Χόλμς

Τ-Τρέχουμε τώρα

Υ-Υπομονήηηη

Φ-Φιλιώ Χαϊδεμένου

Χ-Χέρια φιλικά

Ψ-Ψωμί της μαμάς το Χειμώνα

Ω-Ώρες ατέλειωτες μαζί τους

Οι σκέψεις του Αλέξανδρου Καλπακίδη για την χρονιά που πέρασε

Α –Αλληλεγγύη: Είναι αυτό που θα μας κρατήσει  όρθιους.

Β – Βλακεία: Πρέπει να την καταπολεμήσουμε.

Γ- Γέλιο: Το χάσαμε! Πρέπει να αντισταθούμε.

Δ- Δυσκολία: Δεν υπάρχει!

Ε- Ελλάδα: Όταν λέω Ελλάδα, Ελλάδα! Στην υγειά μας ρε!!

Ζ- Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια.

Η- Ήλιος: Μην μου τον σκιάζετε.

Θ-Θεοί: Πόσοι πια…???!!!

Ι- Ιμπεριαλισμός: Αυτός μας έφαγε!

Κ- Κουβέντα: Μου λείπει!

Λ- Λευτεριά: Τι ωραία λέξη!

Μ- Μίσος: Είδαμε αρκετό την χρονιά που πέρασε. Ας ελπίσουμε να δούμε λιγότερο την χρονιά που έρχεται.

Ν- Νίκη: Η νέα μου θεατρική δουλειά για το 2017! Βλέπε ΄΄Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη΄΄

Ξ- Ξένος: Όλοι ξένοι είμαστε.

Ο- Ομορφιά: Μέσα στην ψυχή μας.

Π-Παγκάκι: Η παράστασή μας!!! 

Ρ- Ρατσισμός: Άνοδος…Γιατί;

Σ-Στωικός: Παραμένω!

Τ- Ταξίδι: Καλοκαίρι του 2016: Φιλαδέλφεια, Ατλάντικ Σίτυ, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη. Τέλεια!!

Υ- Ύμνος: Στην ζωή!

Φ- Φώτα: Πολλά στην σκηνή.

Χ- Χαρά: Το Θέατρο!

Ψ- Ψέμα: Μακριά από εμάς.

Ω-Ωχ!!!

Οι σκέψεις της Κίττυ Παϊταζόγλου για την χρονιά που πέρασε:

Α- Aνάγκη και Αφοσίωση : Ο,τιδήποτε μου φαίνεται αληθινό και άξιο, πάντα βλέπω να ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Και μιαν αφοσίωση.

Β- Βαριέμαι: Τους μεγάλους μονολόγους, την αυτολύπηση, την απολυτότητα. Τον εαυτό μου, όταν κολλάει εμμονικά σε κάτι.

Γ- Γνώμες: Πήξαμε στις γνώμες. Λόγια που δεν αναλαμβάνουν ευθύνη. Μόνο οι πράξεις  έχουν νόημα.

Δ-Διαψεύσεις: Πολιτικές. Ηθικές. Συναισθηματικές. Μαζεύτηκαν αρκετές φέτος.

Ε –Ελλάδα: Δεν ξέρω πότε σε αυτή την -κατά τ’άλλα υπέροχη- χώρα θα μπορέσουμε να κάνουμε σταθερά βήματα προς κάτι, κι όχι μονίμως νευρωτικά, κυκλοθυμικά και αποσπασματικά.

   -Έμπνευση: Δεν ξέρεις πότε θα έρθει, μα πρέπει κάθε μέρα να παλεύεις να είσαι εκεί μήπως και έρθει.

Ζ- Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι. 

Η-Ηθοποιός: «Αυτός που παλεύει να συναντηθεί με κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι νεκρό»

   -Ήρωες: Όλοι όσοι ρισκάρουν. Αληθινά ρισκάρουν.

Θ- Θαύματα: Πιστεύω πολύ στα μικρά, καθημερινά θαύματα (μα και στα μεγάλα και ανεξήγητα)

 Ι-Ιστορίες: Όταν όλα έχουν ειπωθεί, μένει ο τρόπος και ο χρόνος που λέγονται οι ιστορίες για να μας αγγίξουν ξανά.

Κ- Κάφκα: «..Πήραμε τη ζωή μας λάθος», μόνο που «δεν αλλάξαμε ζωή». Το είδε όλο το παράλογο του κόσμου μας. Νιώθω χαρά μεγάλη που συμμετέχω στην παράσταση αυτή της «Δίκης» του Κάφκα, στο Θέατρο Πόρτα, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Λ- Λάθη: Με αυτά προχωράμε μπροστά. Όχι με τα σωστά. Με τα λάθη και τις απώλειες.

Μ-Mαρία: Aγαπημένη φίλη και φωτεινό πρότυπο για πολλά πράγματα.

    -Mαλακότητα: Έχω μια έμφυτη αγωνία για όλα, μαθαίνω όμως τελευταία  πώς να μπαίνω  μαλακά  στα πράγματα. Στη ζωή. Και στην τέχνη.

Ν-Ντροπές: Συνεχείς. Κοριτσίστικες και ενήλικες. 

Ξ- Ξενοφοβία: Όλα ξεκινούν από την έλλειψη παιδείας και επιστρέφουν σε αυτή.

Ο-Ομάδα: Νομίζω μόνο με το «μαζί» μπορεί να γίνει κάτι. Στην ομάδα δε σημαίνει ότι ισοπεδώνονται οι προσωπικότητες, ίσα-ίσα, καθένας φέρνει τον εαυτό του στα καλύτερά του και μαζί με τον άλλον τον πάει ακόμα πιο πέρα. Όταν έχεις κοινούς κώδικες, εμπιστοσύνη, τότε ρισκάρεις να εκτεθείς κι άλλο. Να εκτεθείς μαζί με τον άλλον.

Π-Πατάρι Πρότζεκτ (Patari Project): Η απόδειξη του πώς το «μαζί» μπορεί να δημιουργήσει μαγεία. 

 Ρ-Ρουτίνα: Καταλαβαίνω πια πως, ίσως, έχει μια γλύκα και μια ασφάλεια.

Σ-Σύνορα: Aνοιχτά.

Τ-Τέχνη: Λέει κάπου ο Σεφέρης πως «η Τέχνη είναι μια απέραντη αλληλεγγύη». Σε αυτό θέλω να προσθέσω: Aν όχι έτσι, τότε ας το αφήσουμε καλύτερα.

  -Tαξίδια: Στην Αργεντινή. Στο Βιετνάμ. Στις λίμνες στον Καναδά. Μελλοντικοί αγαπημένοι προορισμοί.

Υ-Υγεία: Ένα καθόλου αυτονόητο αγαθό.

Φ-Φως: Να κοιτάς με φως ακόμα και το πιο βαθύ σκοτάδι.

Χ-Χιούμορ: Σχετικοποιεί και παρηγορεί. Ενίοτε. Το ψάχνω πολύ στους ανθρώπους.

Ψ- Ψάχνω: Άρα κάποια στιγμή θα βρω κιόλας.

Ω-  Ώπα!: Έτσι, χωρίς λόγο, για να τελειώσουμε περήφανα και με χαρά!

Οι σκέψεις της Εύας Οικονόμου- Βαμβακά για την χρονιά που έφυγε:

Α-Ανέφικτο, για αυτό που τελικά ενεργοποιείς πάντα όλες σου τις δυνάμεις.

Β-Βρικόλακας. Μικρός. Ο Ρούντιγκερ.  Όταν ήμουν μικρή ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο και αν με ρωτούσες τι θα γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα «μικρός βρικόλακας» και τρόμαζα τον κόσμο. 

Γ-Γόνατο. Σημείο ευαίσθητο του σώματος, αν δεν το προσέξεις σε αφήνει συχνά πίσω. 

Δ-Δρόμος. Πορεία  προς κάτι. Φυγή.

Ε-Έρωτας. Δικαιωματικά.

Ζ-Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις.

Η-Ήλιος. Γιατί το φως του είναι βασικός συντελεστής της ανθρώπινης ευτυχίας. 

Θ-Θέατρο. Επίσης δικαιωματικά. Έχει βαφτίσει για πάντα τα Θ μου, εξορίζοντας ακόμα και τη Θάσο και το Θάνατο από αυτά.

Ι-Ίμερος. Μυθικός θεός του έρωτα, η αγάπη του κληρονομιά από το μπαμπά μου.

Κ-Καλοκαίρι. Μετράς πάντα 9 μήνες ανάποδα για να έρθει. Το τέλος του χρόνου και ας βρίσκεται στο μέσο του. 

Λ-Λωτός. Μυστήριο φρούτο. Από όλες τις απόψεις. 

Μ-Μαύρο. Χιόνι. Δε θα μπορούσε αλλιώς. Η παράστασή μας - κάθε νιφάδα του αγάπη. 

Ν-Νησί. Ο τόπος μου, η Θάσος.

Ξ-Ξανά. Δεύτερη ευκαιρία. Δε θα πάψω ποτέ να τη ζητάω.

Ο-Όλο. Ολοκληρωμένο, τελειωμένο, άπληστο και άψογο.

Π-Πόρτα. Έξοδος, είσοδος, αλλαγή επιπέδου. Τελευταία… και θέατρο. 

Ρ-Ρακούν. Το γνωστό. Που βοηθάει στην κατανάλωση γλυκών. 

Σ-Σφυρίχτρα. Η λέξη που έβαζα πάντα στην κρεμάλα και δεν την έβρισκε κανείς.  

Τ-Τρόπος. Μέθοδος. Μονοπάτι που δύναται ασφαλώς ή επισφαλώς να οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Υ-Υπερ -θεματίζω, -βάλλω, -αναλύω. Όλα στον υπερ-θετικό.

Φ-Φιμπονάτσι.  Η αγαπημένη μου ακολουθία. Ό,τι πιο γοητευτικό έχω συναντήσει. 

Χ-Χτένα. Σύμμαχος. Θα ήθελα να γνωρίσω τον εφευρέτη της. 

Ψ-Ψάρι. Δεν ξέρω γιατί αυτό, τα φοβάμαι και λίγο. 

Ω-Ώρα. Περνάει, χάνεται, πάντα θες μια ή και πολλές παραπάνω. 

Οι σκέψεις της Μαρίας Τζάνη για την χρονιά που έφυγε:

Α-Αγάπη:Πήρα και έδωσα το 2016 και το «κατάλαβα» περισσότερο από τις άλλες  χρονιές.

Β- Βαρεμάρα: Βαρέθηκα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά.

Γ-Γάτος: Ένα χρόνο παρέα με τον γάτο μου τον Μπιρμπίλη.

Δ-Διακοπές: Πήγα στην Σχοινούσα με τους φίλους μου. Τέλεια!

Ε- Εξωγήινοι  Ούτε φέτος δεν ήρθαν.

Ζ- Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη.

Η-Ήλιος: Φωτοσύνθεσα όσο γινόταν.

Θ-Θάλασσα: Πολλά μπάνια.

Ι- Ικανοποίηση: Υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα.

Κ- Κρήτη: Πήγα στο σπίτι μου πολλές φορές.

Λ-  Λάθη: Καλά, κάθε χρόνο έκανα, κάνω και θα κάνω.

Μ-Μάθημα: Ένα μάθημα ήταν για μένα όλο το 16’, άσε που αντάλλαξα και πολλά μαθήματα.

Ν-Ντιβάνι: η ιντερνετική μου εκπομπή “Στο Ντιβάνι με την Τζάνη”

Ξ-Ξυπνητήρι:Κάθε πρωί χτυπάει να πάω να παίξω στο «Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι»

Ο-Ομοιοπαθητική: Βρήκα την υγειά μου!

Π-Πόρτες: Άνοιξαν καινούργιες.

Ρ-Ραβδί: Να είχα ένα μαγικό να πραγματοποιούσα όνειρα ανθρώπων

Σ-Συνεργασίες: Δούλεψα παρέα με ωραίους ανθρώπους.

Τ-Ταξίδια: Δεν πήγα στο εξωτερικό,θα πάω το 2017

Υ- Ύπνος: Άρχισα να κοιμάμαι νωρίς 

Φ-Φροντίδα: Το 2016 με φρόντισα!

Χ-Χάρος: Πήρε πολύ κόσμο φέτος.

Ψ- Ψέμματα:Αλήθεια  δεν είπα ούτε ένα!

Ω-Ώρα: Δεν βλέπω την ώρα να έρθει το 2017 να δω τι θα μας φέρει…

 Οι σκέψεις της Αρκαδίας Ψάλτη για την χρονιά που πέρασε

Α -αμνήμονας άμμος

Β -βάτραχος

Γ-γιόλο

Δ-δάσος

Ε-έρημος

Ζ-ζάφτι

Η-ήλιος

Θ-θόλος

Ι-ικέτης

Κ-καπέλο

Λ-λάφυρο λούνα παρκ

Μ-μάρτυρας

Ν-ναός

Ξ-ξίφος

Ο-όπερα

Π-πειρατής

Ρ-ρόσο αντίκο

Σ-σιρόπια

Τ-τυφλά

Υ-υφαντό

Φ-φύτρο

Χ-χιόνι

Ψ-ψηλά

Ω-ωκεανός που θα βγω

Οι σκέψεις της Νάνσυ Μπουκλη για την χρονιά που έφυγε:

Α- Αλησµονώ και χαίροµαι

Β- Bios

Γ- Γεµάτη

Δ- Δέκα β.

Ε- Εδώ παρόν

Ζ- Ζω Ή

Η- ΉλιοςΉλιοςΉλιος

Θ- Θέλετε να χορέψοµε Μαρία;

Ι- Ιρίακολακ

Κ- ΚιΚ µπόξινγΚ

Λ- Λευκάδα

Μ- Μουσική

Ν- Ντι Τζέι

Ξ- Ξξξξ

Ο- Όλα

Π- Περί φύσεως

Ρ- Ρωτώντας πας στην πόλη

Σ- Συντονίζ.ω,ονται,µος

Τ- Τώρα

Υ- Υπόθεση

Φ- Φωτιά

Χ- Χωρίς

Ψ- Ψέµµατα

Ω- Ωραία!

Οι σκέψεις του Χρήστου Καρασαββίδη για την χρονιά που έφυγε:

Α - Αγάπη: χωρίς αυτό, ούτε ανάσα

Β - Βία: στις ζωές, στις σχέσεις, στους δρόμους. Γιατί;

Γ - Γυναίκες: η έμπνευση

Δ - Δημιουργία: οφείλουμε να ξαναδημιουργήσουμε τον κόσμο μας

Ε - Ερωτευμένο θέατρο: το ωραιότερο είδος θεάτρου

Ζ - Ζωή: ωραία

Η - Ηθοποιός: επάγγελμα κι όχι χόμπι

Θ - Θράσος: καλώς εννοούμενο, χρειάζεται πίστη στις ικανότητές μας

Ι - Ιδέες: αμέτρητες

Κ - Κάπνισμα: δυστυχώς δυσκολεύομαι πολύ να το μειώσω

Λ - Lolita Reversed: διασκευάζω ελεύθερα και σκηνοθετώ την ιστορία της Λολίτας του Ναμπόκοφ, απόν Απρίλιο, για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και υπόσχομαι πως θα καταθέσω ένα διαφορετικό θέατρο.

Μ - Μυαλό: επιθετικό κι αποκλίνον

Ν - Νομίζω: γενικώς

Ξ - Ξενοφοβία: Είναι ντροπή μας

Ο - Όραμα: μαζί με τον έρωτα, οι δυο λόγοι που ζούμε

Π - Περσινές Βροχές: ο μονόλογος που έγραψα και σκηνοθέτησα, η πρώτη μου ολοκληρωτική δημιουργία, η αρχή των πάντων, η παράσταση που νιώθω τρομερά περήφανος για το κάθε της δευτερόλεπτο

Ρ - Ρίσκο: σε οτιδήποτε

Σ - Σκηνοθεσία: δημιουργική, αλλιώς δεν έχει νόημα οτιδήποτε

Τ - Ταλέντο: το νέο

Υ - Υποκριτική: επιστήμη

Φ - Φωνές: διαφορετικές κι απαραίτητες για να πάμε μπροστά

Χ - Χωρισμοί: συμβαίνουν

Ψ - Ψυχή: όταν λείπει από μια παράσταση, αποκλείεται να είναι καλή

Ω - Ώριμος: δεν είμαι

 Οι σκέψεις της Άρτεμις Γρύμπλα για την χρονιά που πέρασε:

Α-χ. Αχ, 2016.

Β-αχ. Βαχ, 2016.

Γ-γάτα, η τελευταία μαύρη. Του Ευγένιου Τριβιζά, στο Θέατρο Άλφα Ιδέα. Το 2016 ένωσε ξανά την αγαπημένη γατοπαρέα και μας χάρισε μοναδικές στιγμές εντός και εκτός σκηνής.

Δ-δίαιτα. Άλλη μια χρονιά φεύγει χωρίς πετυχημένη δίαιτα.

Ε-εκδρομή. Τη ζητάω επίμονα ολόκληρο το 2016. Μια εκδρομή δεν μου χαρίστηκε, αλλά με αισιοδοξία κοιτάω το χάρτη και σχεδιάζω το 2017.

Ζ-ζαβολιές. Το 2016 ήταν γεμάτο από αυτές, ευτυχώς.

Η-ήθελα. Το 2016 ήθελα να… αλλά αποχαιρετάμε το δαιμονισμένο έτος και μαζί την αναβλητικότητα. Ελπίζω.

Θ-θεία. Έγινα θεία! Κλασική Ελληνίδα θεία, με τρέλα και υστερία. Το πρώτο μου ανίψι είναι το πιο όμορφο και έξυπνο μωρό του κόσμου. Δείχνω τις φωτογραφίες της συνέχεια σε όλους, τις έχω ντέσκοπ, μπακγκράουντ, στο κινητό, στο πορτοφόλι, στο ψυγείο, και δεν χάνω ευκαιρία για ρουφηχτά φιλιά σε χεράκια και μπουτάκια.

Ι-Improv/λατινικό μεν, αλλά καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να έρθει στην επιφάνεια από τότε που το Improv μπήκε δυναμικά στη ζωή μου. Μία αποκάλυψη του 2016 που χρωστάω σε αγαπημένους φίλους και με οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε γέλια μέχρι δακρύων κάθε Κυριακή βράδυ!

Κ-ουίντα. Το σπίτι που φτιάξαμε για μπαρ ή το μπαρ που έγινε σπίτι. Κυριαρχεί σε κάθε κάπα, σε κάθε μέρα και κάθε μπίρα, με τη ζεστασιά, τη χαρά και τις στιγμές που μας προσφέρει

Λ-λάθη. Γεμάτο λάθη αλλά και λαμπρές στιγμές.

Μ-μελομακάρονα. Το 2016 θα μείνει στην προσωπική μου ιστορία ως η πρώτη και ελπίζω τελευταία χρόνια που έφαγα ολόκληρο το ταψί με τα μελομακάρονα που έφτιαξα.

Ν-Ναι και. Η βασική αρχή του Improv ήρθε και προσγειώθηκε στη ζωή μου σαν κεραυνός. Λέμε ναι σε ό,τι μας έρχεται και βάζουμε δίπλα ένα και, συνεχίζοντας. Βασική οδηγία πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Ξ-απλίνι. Όλα τα Ξ οδηγούν στο μοναδικό σκυλί που με συντροφεύει και το 2016 κλείσαμε έναν καταπληκτικό χρόνο παρέα, από τότε που με περιμάζεψε από τον δρόμο και κουρνιάσαμε στο λευκό μου καναπέ, με αποτέλεσμα τίποτα πια να μην είναι το ίδιο. Αποκορύφωνα η αλλαγή του χρώματος του καναπέ, που είναι λευκός μόνο στις μακρινές αναμνήσεις.

Ο-ΟΡΕΓΑΜΩΤΟΚΕΡΑΤΟ, η λέξη μου στις περισσότερες εκπνοές.

Π-αντρειά. Το 2016 ήταν έτος γάμων. Γάμοι έγιναν, γάμοι σχεδιάστηκαν, γάμοι, γάμοι παντού! Το 2016, επίσημο έτος παντρειάς.

Ρ-αντεβού. Η μεγάλη μου αποτυχία: δεν κατάφερα να είμαι στην ώρα μου ούτε σε ένα.

Σ-υνεργάτες. Η χρονιά φεύγει και με βρίσκει πολύ πλουσιότερη σε όμορφες συνεργασίες και αγαπημένους συνεργάτες, τους οποίους ελπίζω να ξανασυναντήσω σύντομα.

Τ-ραγωδία. Η λέξη που είπα πιο συχνά μέσα στη χρονιά.

Υ-στέρνια Τήνου. Επιστροφή για λίγο στο μαγικό νησί με τις αγαπημένες μου φίλες. Δύο μέρες όαση μέσα στη χρονιά, με κοκτέιλ και αλμύρα.

Φ-ίλοι και φιλιά. Συντροφιά στις δύσκολες και στις όμορφες μέρες

Χ-ριστίνη. Το 2016 ανήκει εξ ολοκλήρου στην ανιψιά μου που ήρθε στη ζωή το Φεβρουάριο και έκτοτε στολίζει τις μέρες μας και κρατά στα μικροσκοπικά χοντροχεράκια της τις καρδιές μας.

Ψ-ιτ κοπελιά. Αυτή η μάστιγα και το 2016.

Ω-ριμότητα. Το 2016 μου πρόσφερε τη γνώση ότι δεν υπάρχουν καλές και κακές χρονιές. Όσο μεγαλώνεις τόσο τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο.

 Η λέξη ΖΩ-ΖΩΗ νίκησε και φέτος, γιατί όσο δύσκολες και αν είναι οι χρονιές μας, η ζωή πάντα θα μας ξεπερνά! 

Γιατί πολύ απλά τελικά «Ζωή: (είναι) ωραία» ή «Ζω Ή» και ας μην κάνουμε «Ζ-ζάφτι» πολλά. Ακόμα και αν δεν τηρούμε την υπόσχεση ότι «Ζάχαρη: Θα μπορούσα να είχα φάει και λιγότερη». Γιατί τελικά τι είναι και η ζωή; «Ζάρι. Τύχη, αυτό μου με τίποτα δεν ελέγχεις». Με άλλα λόγια «Ζαριά: Η τύχη. Το σωστό timing. Δεν είμαστε κι οι καλύτεροι φίλοι» και όμως «Ζωή: Υποτιμημένη έννοια τα τελευταία χρόνια» και δυστυχώς «Ζ-Ζόρι! Παντού! Σαν να έχει κολλήσει μια παγκόσμια μηχανή και να αγκομαχάει...», αλλά ερωτεύεσαι και λες «Ζ-ΖΩΗ μου!» και μπορεί και να τη λένε «Ζ-αΐρα. Το όνομα της μάνας μου» και μετά πάλι «Ζωή, όνειρα απογοητεύσεις ελπίδες δυστυχία, ευτυχία» Στο φινάλε όμως; 

«Ζ-Ζωή να έχουμε» και με«Ζαβολίες» να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! 

Το 2017 να δημιουργήσετε το αλφαβητάρι που ονειρεύεστε και σας αξίζει!

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Πολλά μπουκαλάκια νερό, καραμέλες για τον λαιμό.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α. Ως χώρο 

Τους χώρους τους κάνουν οι άνθρωποι...Θυμάμαι τα καμαρίνια για τις συναντήσεις και τις συζητήσεις.Όλα τα αγαπάω ακόμα και αυτά στις περιοδείες που καμία φορά δεν υπάρχουν καμαρίνια και που βαφόμαστε πίσω από το σκηνικό.

β. Με ποιους συναδέλφους.

Ωωωωχ!Δε μπορώ να ξεχωρίσω.Νιώθω ευτυχής τώρα για τα καμαρίνια που ζω στην "Κατερίνα" με τον Γιώργο Νανούρη και τον Λόλεκ αλλά και στις "Τρεις Αδερφές" με τις αδερφές μου Ιωάννα Παππά και Αλεξάνδρα Αϊδίνη. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε εξαιρετικές σχέσεις με μεγάλο σεβασμό ο ένας στο άλλον, ενώ παράλληλα περνάμε και καλά γιατί κάνουμε πολύ πλάκα!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Θυμάμαι, είχα δει κάπου φωτογραφίες από το καμαρίνι της Ελλης Λαμπέτη.

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

 Τη στιγμή πριν την έναρξη της παράστασης που περπατάς από τα καμαρίνια της Επιδαύρου προς το θέατρο.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου. 

 Πριν βγω στη σκηνή κάνω τον σταυρό μου!