Η «Ιωάννα του μετρό» του βραβευμένου Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς, μετά την επιτυχημένη της πορεία στα θέατρα της Αττικής, θα προβληθεί  σε on demand  προβολές από τη  πλατφόρμα του Ticketservices.gr, στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 2021 & στις 8 και 9 Ιανουαρίου  2022.

Λίγα λόγια  για το έργο:

Όλοι θυμόμαστε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία… Η «Ιωάννα του μετρό» του Σέρβου θεατρικού συγγραφέα Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς περιγράφει την μοίρα των προσφύγων από την πρώην Γιουγκοσλαβία και στο πρόσωπό της σκιαγραφείται η μοίρα όλων των προσφύγων που έφυγαν από τον πόλεμο και έφθασαν στην Αθήνα, καθώς και την ανθρώπινη τραγωδία, την εκμηδένιση των αξιών και την καταστροφή της ιστορίας στην πατρίδα τους.

Αυτό το θεατρικό έργο αγγίζει μία κορυφαία πρόκληση των καιρών και ένα παγκόσμιο φαινόμενο της μετακίνησης προσφύγων και σίγουρα δεν έχουμε να αντιμετωπίζουμε μία κρίση αριθμών, αλλά μία κρίση αλληλεγγύης. Πόλεμος, παραβιάσεις, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπανάπτυξη και φυσικές καταστροφές οδηγούν περισσότερους από 60 εκατομμύρια ανθρώπους, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και οι μισοί από τους οποίους, είναι παιδιά. Οι πρόσφυγες ξεριζώνονται και βρίσκονται σε ευάλωτη θέση, δεν βασίζονται στην προστασία της χώρας, οι κυβερνήσεις αν και εγγυώνται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στους πολίτες τους, για τους πρόσφυγες όμως αυτό το δίχτυ ασφαλείας εξαφανίζεται.

Το θεατρικό έργο «Ιωάννα του μετρό» παίζεται για πρώτη φορά διεθνώς γιατί για πρώτη φορά ο συγγραφέας Βίντοσαβ Στεβάνοβιτς παραχώρησε τα πνευματικά δικαιώματα. Είναι βαθιά αντιπολεμικό και αντιεξουσιαστικό, μας οδηγεί στις σκοτεινές διαδρομές της ανθρώπινης μοίρας, στα τραγικά αδιέξοδα και μας προσφέρει ένα ζωντανό ανθρωπιστικό μήνυμα.

Η επιλογή αυτού του έργου δεν είναι τυχαία. Επιθυμούμε σε καλλιτεχνικό επίπεδο να προσεγγίσουμε αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα, γιατί θέλουμε να εκφράσουμε την έμπρακτη αντίστασή μας, ενάντια στο ρατσισμό, τη βία και την κοινωνική κακοποίηση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα.

Ο Dušan SPASOJEVIĆ ο Σέρβος Πρέσβης στην Ελλάδα έθεσε υπό την αιγίδα της Σερβικής Πρεσβείας το θεατρικό αυτό έργο.

Η ταυτότητα της παράστασης

Διάρκεια: 60 λεπτά

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:

Στον ρόλο της Ιωάννας:Τζένη Παντελή
Στον ρόλο του πατέρα: Κώστας Αρζόγλου
Στο ρόλο της μητέρας: Aλεξάνδρα Παντελάκη
Στο ρόλο του αγοριού: Προμηθεάς Αλειφερόπουλος

Μουσικές διασκευές/Τούμπα/Ακορντεόν : Βασίλης Μαντούδης

Συντελεστές :

Σκηνοθεσία: Κώστας Αρζόγλου
Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη
Κάμερα: Οδυσσέας Καραδής
Διεύθυνση φωτογραφίας:Ευθύμιος Συρανίδης- Νιόβη Αναγνωστοπούλου
Μοντάζ: Αλέξης Ψαράς
Γραφικά: Τάσος Λαδιάς
Ενδυματολόγος:Μάγδα Καλέμη
Φωτογράφιση αφίσας: Γιάννης Παυλίδης
Μακιγιάζ: Φιλίτσα Σασσάνη
Κομμωτής: Ιωσήφ Κοκολάκης Beauty&Color
Μακιγιαζ: Φιλίτσα Σασσάνη
Δημόσιες σχέσεις: Νταίζη Λεμπέση | τηλέφωνο επικοινωνίας 6908502631 | Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. |
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Χάσκα
Εταιρεία Παραγωγής: Creatists  | www.creatists.gr

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/ioanna-tou-metro-online-streaming/

Ημέρα και ώρα  παράστασης:

18 & 19 Δεκεμβρίου 2021
8 & 9 Ιανουαρίου 2022

Ώρα :  On line 24 ώρες ανά ημέρα παράστασης

Τιμή εισιτηρίων:
8 ευρώ

Η βιντεοσκόπηση έγινε στο θέατρο Τραίνο στο Ρουφ.

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Σερβικής Πρεσβείας και την ευγενική χορηγία και στήριξη των δήμων:
Ραφήνας – Πικερμίου: Δήμαρχος Βαγγέλης Μπουρνούς
Βάρης –Βούλας – Βουλιαγμένης: Δήμαρχος Γρηγόρης Κωνσταντέλλος
Περάματος: Δήμαρχος Γιάννης Λαγουδάκης

Οι επιχειρήσεις Λεμπέση, σε συνεργασία με το Θεατροκίνημα, ανοίγουν για μία ακόμα φορά το ιστορικό τους αρχείο και παρουσιάζουν σε on demand προβολές στις 25,26,27 και 28 Μαρτίου, το εξαιρετικό Μ.Butterfly, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό το 1990 στο θέατρο Ιλίσια, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, με τους Αλέκο Αλεξανδράκη στο ρόλο του Ρενέ Γκαλλιμάρ και Κώστα Αρζόγλου στο ρόλο της Σονγκ Λι Λινγκ . Η παράσταση σημείωσε τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία και υμνήθηκε από κοινό και κριτικούς. Η λήψη της παράστασης πραγματοποιήθηκε από τον έμπειρο Κυριάκο Καλαματιανό με τρικάμερο . Ο ίδιος είδε την παράσταση 5 φορές και μετά προχώρησε στην λήψη της.

Το έργο κέρδισε το βραβείο Τony στην κατηγορία «Καλύτερο θεατρικό έργο» και ήταν υποψήφιο για βραβείο Pulitzer.

Σχετικά με το έργο

Ο Γάλλος διπλωμάτης Ρενέ Γκαλλιμάρ, από το κελί του, αναπολεί την εποχή που έζησε στη Κίνα, τότε που η Σονγκ Λι-Λινγκ τον άγγιξε όσο καμία άλλη με έναν τρόπο συναρπαστικό. Ο Γκαλλιμάρ ξαναζεί την σχέση τους που κράτησε είκοσι ολόκληρα χρόνια και που είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν και οι δύο στις γαλλικές φυλακές με την κατηγορία της κατασκοπείας. Ο Γκαλλιμάρ θεωρεί ότι έχει βρει την τέλεια γυναίκα, εύθραυστη, όμορφη, σαγηνευτική, μυστηριώδη, γοητευτική, ντροπαλή, απόλυτα υποταγμένη. Όπως η Μadama Butterfly στην ομώνυμη όπερα του Puccini. Χάρη σε αυτήν η ζωή του αλλάζει.

Η αληθινή ιστορία του ενός Γάλλου διπλωμάτη στο Πεκίνο, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι έδινε απόρρητες πληροφορίες στην Κίνα , διατηρώντας ερωτική σχέση με την Shi Pei Pu , ντίβα της Κινέζικης Όπερας για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Η ιστορία τους θα δονήσει την κοινή γνώμη και το τέλος της θα δοθεί στα γαλλικά δικαστήρια. Στη δίκη δύο γεγονότα είδαν το φως της δημοσιότητας: μια τεράστια υπόθεση διεθνούς κατασκοπείας κάτω από τη «βιτρίνα» της ερωτικής ιστορίας και το συγκλονιστικό γεγονός πως η γυναίκα ήταν άντρας, γεγονός που ο διπλωμάτης αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι γνώριζε ποτέ. Εντελώς τυχαία ο David Henry Hwang, διάβασε την συγκεκριμένη ιστορία στους Τimes της Νέας Υόρκης. Το περιστατικό αυτό πυροδότησε τη φαντασία και τη γραφομηχανή του. Αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες, μια παράσταση σοκ, η Madame Butterfly, που εξελίσσεται παράλληλα με τη μουσική και το μύθο της Madama Butterfly του Puccini.

Συντελεστές :

Μετάφραση : Έλενα Ακρίτα

Σκηνοθεσία : Ανδρέας Βουτσινάς

Σκηνικά: Νίκος Πετρόπουλος

Κοστούμια : Γιάννης Μετζικώφ

Φωτισμοί : Αριστείδης Καρύδης Φουκς

Μουσική επιμέλεια : Τόλης Σταματίκος

Μακιγιάζ : Αχιλλέας Χαρίτος

Βοηθός σκηνοθέτη : Ανδρέας Μανωλικάκης

Βοηθός ενδυματολόγος: Παναγιώτης Δημουλέας

Χορογραφίες : ‘Ερση Πήττα

Φωτογραφίες : Studio Kλεισθένης

Τηλεσκηνοθεσία : Κυριάκος Καλαματιανός

Τρέιλερ παράστασης : Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Επικοινωνία και προβολή της παράστασης : Νταίζη Λεμπέση |  email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. |

Παραγωγή : Γιώργος και Νινέττα Λεμπέση

Πρωταγωνιστούν :

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΦΑΣ

ΜΑΡΙΑ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΠΑΝΟΥ

ΣΑΣΑ ΚΡΙΤΣΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΖΑΧΑΡΕΑΣ

ΞΕΝΟΦΩΝ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΔΟΥΛΟΣ

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ:

25,26,27 ΚΑΙ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ ON DEMAND ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ https://www.viva.gr/tickets/theater/streaming/madame-butterfly/ 

Διαβάστε επίσης:

Κώστας Αρζόγλου:«Αλλάξαν Τα Μυαλά Μου,Άρχισα Να Θέλω Να Ζητιέμαι»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Μιλάει ήρεμα αλλά κι αποφασιστικά συνάμα. Το ραντεβού μας για τη συνέντευξη, έχει δοθεί σ’ ένα καφέ κοντά στο θέατρο, «θέλω να είμαι δίπλα στην πρόβα γι’αυτό σας έφερα εδώ» θα μου πει, στρίβοντας το τσιγάρο και ρουφώντας μια γουλιά καφέ, έχοντας, ήδη, παραγγείλει τον δεύτερο σε πλαστικό ποτήρι, για να τον πάρει μαζί στο Θέατρο Σημείο, όπου πραγματοποιούνται οι τελευταίες πρόβες για την παράσταση «Το Κτήνος στο Φεγγάρι» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη.

Ο Κώστας Αρζόγλου, δεν χρειάζεται συστάσεις και μόνο η αισθαντική φωνή του, σε πηγαίνει πίσω στο χρόνο κι ένα μαγικό κουτί με μοναδικές θεατρικές, αλλά και τηλεοπτικές εικόνες ξετυλίγεται μπροστά σου.

Ο σπουδαίος θεατράνθρωπος μ’ αφορμή τη νέα του παράσταση μου μίλησε για τις επαγγελματικές του εμπειρίες, τη σχέση του με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, την Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Ψαθά, αλλά και για την πολυτάραχη ζωή του, η οποία μοιάζει με μυθιστόρημα κι αναμένεται, όπως μου αποκάλυψε, να δούμε και στη σκηνή!

Ο Κώστας Αρζόγλου, όμως, πάνω απ’ όλα, είναι κι ένας τρυφερός πατέρας, που καμαρώνει την κόρη του και ταλαντούχα ηθοποιό Aurora Marion, ενώ αγωνιά και για την μικρότερη Μαρία, η οποία είναι πρωτοετής στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

 

Στο έργο «Το Κτήνος στο Φεγγάρι» του Kalinoski, παρακολουθούμε την ιστορία του Αράμ και της Σέτας, δύο νέων προσφύγων, οι οποίοι επιβίωσαν της γενοκτονίας στην Αρμενία το 1915 καταφεύγοντας στην Αμερική και παλεύοντας να ξεκινήσουν μία νέα ζωή. Πόσο πιστεύετε ότι έχουμε εξοικειωθεί με το φαινόμενο των προσφύγων;

Στο έργο οι πρόσφυγες είναι μόνο η αφορμή, το θέμα είναι τι δημιουργήθηκε μετά την καταστροφή. Νομίζω, όμως, ότι σ’ αυτό το ζήτημα υπάρχει μια δυσθυμία, την οποία πρέπει να παλέψουμε, γιατί αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι καλοδεχούμενοι. Βεβαίως, κουβαλάνε μια κουλτούρα δική τους, πολλές αξίες, που δεν έχουμε εμείς ή δεν έχουμε μεγαλώσει μ’ αυτές. Παρατηρώ ότι και σ’ εμένα κάποιες συνήθειες, που φέρουν αυτοί οι άνθρωποι, μ’ ενοχλούν λιγάκι. Αυτό που μ’ ενοχλεί ακόμα περισσότερο, όμως, είναι όχι το πώς είναι οι άνθρωποι, αλλά πως είναι το δικό μας κράτος, το οποίο αδυνατεί να αφομοιώσει αυτές τις ξένες κουλτούρες.

Αυτό πιστεύετε ότι οφείλεται στις δομές του κράτους, στα οικονομικά προβλήματα της χώρας ή εμείς δεν έχουμε την ανάλογη παιδεία;

Σίγουρα, δεν έχουμε την παιδεία! Αναφερόμαστε συνέχεια στα υπέροχα αρχαία χρόνια, τα οποία ουσιαστικά μας ενδιαφέρουν μόνο όταν υπάρχει κέρδος. Αυτό δεν είναι μια δομή παιδείας, στην οποία πρέπει να ενταχθεί ο ξένος. Αυτό που είναι διάτρητο, λοιπόν, είναι το ελληνικό κράτος κι η δική μας νοοτροπία. Δεν ισχύει ότι οι ξένοι κουβαλάνε ασθένειες και παραβατικές συμπεριφορές, αυτό είναι μια αυθαίρετη προκατάληψη.

Ο τίτλος του έργου «Το κτήνος στο φεγγάρι» τι σηματοδοτεί;

Λέγεται μέσα στο έργο. Οι Τούρκοι, όταν έγινε μια έκλειψη σελήνης, βγήκαν στους δρόμους και πυροβολούσαν το κτήνος, που έκρυβε το φεγγάρι. Μετά από δύο ή τρία χρόνια ο Σουλτάνος εκμεταλλεύτηκε αυτό το έθιμο κι έτσι πυροβολούσαν «κατά σύμπτωση» τους Αρμένιους γείτονές τους. Από εκεί ξεκίνησε και τα ξεκλήρισμα των Αρμενίων. Δεν πυροβολούσαν, όμως, διακριτικά μόνο τους Αρμενίους, νομίζω ότι πυροβολούσαν και τη γιαγιά μου και τον παππού μου. Θέλω να πω, ότι αυτά τα γεγονότα είναι πάρα πολύ κοντά μας.

Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ένας νέος σκηνοθέτης – ηθοποιός, ο Βαγγέλης Παπαδάκης. Αναρωτιέμαι, πώς μετά από τόσα χρόνια διαδρομής είναι εύκολο να είστε ανοιχτός και να μην παγιώνετε πράγματα;

Εμένα δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ η ληξιαρχική ηλικία. Μ’ ενδιαφέρει να δω μέσα από τη ματιά κάποιου, πώς βλέπει ένα κείμενο. Γιατί τα έργα, το 80-90%, μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, τα γνωρίζω . Αυτό που δεν ξέρω, είναι η ματιά του σκηνοθέτη, ο τρόπος του.

Σ’ αυτή την περίπτωση τι σας άρεσε;

Καταρχάς, μου άρεσε το έργο.Το δεύτερο είναι ότι μου άρεσε πάρα πολύ ο ρόλος. Τρίτον, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα τη μεταστροφή που γίνεται μέσα στο έργο από τον αφηγητή σε κάτι άλλο, το οποίο είναι μια, ας το πούμε, έκπληξη! Όλα αυτά, όχι μόνο τα δέχτηκε ο Βαγγέλης (Παπαδάκης), αλλά νομίζω, ότι τον ενέπνευσαν ακόμη περισσότερο! Όλα αυτά μου άρεσαν πάρα πολύ κι είπα να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να δω αν θα μπορέσω να συμμετέχω σ’ όλη αυτή τη σκηνοθετική μαγεία.

Έχετε πει ότι περάσατε μια ζωή, ζητώντας τον τάδε ηθοποιό, τον τάδε χορογράφο κι ότι τώρα είστε σε μια φάση που έχετε ανάγκη να ζητιέστε και όχι να ζητάτε. Πόσο διαφορετική είναι η συνθήκη αυτή για εσάς;

Αλλάξαν τα μυαλά μου! Τόσα χρόνια προσπαθούσα και πρωτοστατούσα σε διάφορα πράγματα, που χρειάζονταν άλλους. Όπως η δραματική σχολή που ίδρυσα, το Aεικίνητο, το Underground, σ’όλα αυτά έβαλα και πολύ προσωπικό χρόνο. Επί τέσσερα χρόνια, ήμουν κάθε μέρα στο Underground από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και αυτό γιατί οι νέοι άνθρωποι, θα χρειάζονταν διάφορα πράγματα, τα οποία δεν μπορεί να τα υπολογίσει κάποιος χωρίς εμπειρία. Νομίζουν, ότι τα ξέρουν, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει.

Είναι χαρακτηριστικό της νέας γενιάς αυτό;

Ναι, μα η άγνοια κινδύνου χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι τα ξέρει κανείς όλα!

Πάντως, εσείς από πολύ μικρός είχατε την ανάγκη να δημιουργείτε και να ανήκετε σ’ ομάδες. Μόλις στα 17 σας φτιάξατε σχολική ομάδα και, φυσικά, είναι γνωστή η δράση σας στο Ελεύθερο Θέατρο. Γιατί πιστεύετε ότι οι ομάδες δεν γράφουν, πλέον, εύκολα ιστορία;

Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το ότι οι παρέες είναι περαστικές, αφενός κι αφετέρου υπάρχει ένα ολόκληρο περιβάλλον, το οποίο μας εξωθεί σε μια ζωή μονήρη, δηλαδή, ο καθένας να είναι μόνος του και ανεξάρτητος. Το Ελεύθερο Θέατρο, επειδή το έχω ζήσει,δεν ήταν αυτό. Ίσα- ίσα είχαμε απαρνηθεί το σπίτι μας, μέναμε μαζί, ερωτευόμασταν μαζί. Τώρα πολύ εύκολα λένε «είμαστε ομάδα», μα δεν είναι ομάδες αυτές, είναι περιστασιακές συμπτώσεις. Ομάδα ήταν το Ελεύθερο Θέατρο, στο οποίο οι ηθοποιοί ήθελαν στη σκηνή ο ένας να αρέσει στον άλλον. Τώρα, βλέπω ότι οποιοσδήποτε είναι στη σκηνή και παίζει, θέλει να αρέσει στο κοινό κι έτσι χάνεται το παιχνίδι. Από την άλλη πλευρά, πώς θα μπορούσε να υπάρξει ομάδα όταν οι καημένοι οι ηθοποιοί τρέχουν από τη μια δουλειά στην άλλη; Έπαιζα σε μια παράσταση και κάναμε τις πρόβες τέτοιες ώρες, ώστε να προλαβαίνει ο ένας ηθοποιός να κάνει πρόβες για άλλη παράσταση, να κάνει μια διαφήμιση κ.λ.π. Οι πρόβες είναι σκάνδαλο το πώς γίνονται, μπορεί και να μην γίνονται πια. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι κι ο λόγος για τον οποίο κάνει κάποιος θέατρο, για να ανακαλύψει πλευρές του εαυτού του, τις οποίες δεν γνώριζε.

Λειτουργεί και ψυχαναλυτικά για εσάς το θέατρο;

Ας το πούμε κι έτσι. Δεν μου αρέσουν οι όροι, γιατί εγκλωβίζουν τα πράγματα. Πιστεύω ότι το θέατρο είναι πολύ πιο ευρύ από οποιαδήποτε ψυχανάλυση κι από οποιαδήποτε επιστήμη. Μπορεί να βλέπει πράγματα, τα οποία η επιστήμη δεν τα έχει ακόμη κατακτήσει. Για παράδειγμα, πριν από δεκαπέντε χρόνια ανακαλύφθηκε ότι η διαδρομή των ερεθισμάτων δεν πάει στον εγκέφαλο. Εμείς έχουμε μεγαλώσει όλοι, νομίζοντας ότι όλα καταγράφονται στον εγκέφαλο. Βεβαίως, καταγράφονται, αλλά αποθηκεύονται εκεί και ανακαλούνται. Αυτό δε σημαίνει, ότι όταν καίει το μάτι της κουζίνας, πάει πρώτα στον εγκέφαλο το σήμα. Αυτό, λοιπόν, πριν από σαράντα χρόνια, η σκηνοθεσία του θεάτρου το επεσήμανε, όταν ο Κουν μιλούσε για ένα σωματικό θέατρο. Εγώ θα πρότεινα στους επιστήμονες και τους ερευνητές να έχουν τα μάτια τους περισσότερο ανοιχτά στο θέατρο.

Πάντως μπορούμε να πούμε ότι έχουν κοινά η επιστήμη και το θέατρο. Για παράδειγμα τη μέθοδο και την παρατήρηση…

Ναι, αλλά στο θέατρο υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Η τέχνη αυτή ασχολείται σχεδόν με τα πάντα, έχει να κάνει με μια σοφία, που επεκτείνεται σε διάφορους τομείς. Η επιστήμη όλο και πιο πολύ εξειδικεύεται. Λες για παράδειγμα, στον οφθαλμίατρο, αλλά σ’ αυτόν που εξειδικεύεται στο πρόβλημα του αμφιβληστροειδούς.

Δεν είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, όσο διευρύνεται το γνωστικό πεδίο;

Όχι! Διαφωνώ κάθετα! Ο άνθρωπος χρειάζεται τα πράγματα που του είναι απαραίτητα. Θέλω να πω, ότι αν υπήρχε ένα πρόβλημα στο μάτι, πριν τρεις αιώνες, θα είχε βρεθεί λύση να προοδεύσει αυτό ειδικά. Πλέον, βλέπουμε ότι εξειδικεύονται πράγματα, στα οποία δεν έχει εμφανιστεί η ανάγκη τους. Η ανάγκη προκύπτει.

Και στο θέατρο, όμως, δεν βλέπουμε «εξειδίκευση» σε κάποιες περιπτώσεις;

Βλέπουμε, ναι. Αν προσέξετε, όμως, αυτά που είναι πιο εξειδικευμένα είναι τα φθηνά θεάματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις «σοβαρό» θέατρο και δεν εννοώ δραματικό έργο. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη και να γελάσει και να συγκινηθεί και να προβληματιστεί, όμως, συχνά το κοινό παρασύρεται και ψάχνει ένα ωραίο ψέμα. Νομίζω, ότι και το θέατρο πηγαίνει σ’ αυτή την εξειδίκευση, για την οποία στηλίτευα πριν την επιστήμη. Ξεχνώντας, ότι το κοινό είναι αδηφάγο, είναι καρνιβαλιστικό στα φτηνιάρικα θεάματα. Αυτό τι σημαίνει ότι το τάδε θέαμα φέτος, «δεν λέει τίποτα» γιατί ήταν καλύτερο το περσινό και από το περσινό δεν θυμάται την παράσταση, παρά μόνο το αίσθημά του από αυτήν. Αυτό είναι ένας αδηφάγος λάκκος, στον οποίο θα πέσει κάθε φτηνιάρικο θέατρο.

Για να επανέλθουμε σ’ εσάς. Είχατε μια ονειρεμένη, θα έλεγα, αρχή στη σκηνή με τον Δημήτρη Ψαθά να γράφει διθυράμβους για εσάς και την Κατίνα Παξινού να σας δίνει συγχαρητήρια. Μετά από τόσα χρόνια πώς έχουν καταγραφεί μέσα σας αυτές οι αναμνήσεις;

Αν θέλω να είμαι εντελώς, μα εντελώς ειλικρινής, μου αρέσει πάρα πολύ που αυτοί οι άνθρωποι μίλησαν τόσο όμορφα για μένα. Όμως, η Παξινού με παρέσυρε από κάτι άλλο, γιατί είχα, ήδη, πάρει υποτροφία για να σπουδάσω ψυχολογία στο εξωτερικό. Αν έπαιρνα αυτό τον δρόμο, δεν ξέρω που θα κατέληγα. Εκείνη την ώρα, όμως, με έλκυε η υποκριτική κι αυτό το ψυχοψάξιμο το βρήκα στο θέατρο. Νομίζω ότι το θέατρο είναι πολύ πιο ευρυθές από οποιαδήποτε επιστήμη.

Έχετε μετανιώσει ποτέ που ακολουθήσατε αυτόν τον δρόμο;

Υπάρχουν στιγμές, στιγμούλες όμως, στις οποίες αισθάνομαι ότι έχω μετανιώσει. Δεν έχω μετανιώσει μόνιμα. Αλλά, όταν συμβαίνει καταριέμαι. Βέβαια, το να καταριέται κανείς την Παξινού ή τον Μπόκοβιτς ή τον Χορν δεν είναι σωστό. Επίσης, κάποιες στιγμές σκέφτομαι πόσο ευτυχής μπορεί να είναι κάποιος, μη γνωρίζοντας.

Άγνοια κινδύνου….

Ναι, ας πούμε ένα σκυλάκι είναι ευτυχισμένο, γιατί δεν ξέρει ότι είναι σκυλάκι.Μπορεί και εγώ αν είχα πάει στην Αμερική να ήμουν ένα ευτυχισμένο σκυλάκι.

Θυμάμαι, παλιότερα να σας ακούω να λέτε ότι δεν έχετε γνωρίσει ηθοποιό να χαίρεται τόσο με την επιτυχία συναδέλφου του, όπως ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Γιατί δεν υπήρξαν κι άλλοι ηθοποιοί, οι οποίοι να σας έκαναν να αισθανθείτε έτσι;

Πιθανόν, να υπάρχουν κι άλλοι πολλοί ηθοποιοί. Ξέρετε, όμως, είναι τελείως διαφορετικό αυτό που έλεγα πριν για την ομάδα, ότι παίζαμε για να αρέσει, ο ένας στον άλλον και, τελείως, διαφορετική αυτή η γενναιοδωρία που είχε ο Αλεξανδράκης. Δεν την έχω ξανασυναντήσει σ’ άλλον ηθοποιό. Ίσως, και λίγο στη Λαμπέτη, αν και εγώ την πέτυχα σε μια χρονιά, που ήταν άρρωστη.

Νομίζω και στο σπίτι της μάθατε για το δυστύχημα της μητέρας σας;

Ναι, έμελλε σ’ εκείνη να μου το αναγγείλει. Ήταν να έρθει να με επισκεφθεί στην Αθήνα από τη Σέριφο, αλλά επειδή εκείνο το Σαββατοκύριακο θα πήγαινα στο σπίτι της Έλλης Λαμπέτη, της είπα να αλλάξει το εισιτήριο της και να έρθει άλλη στιγμή. Άλλαξε το εισιτήριο της, μπήκε στη θάλασσα και πνίγηκε.

Γενικότερα, η ζωή σας θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα. Έχετε βιώσει πάρα πολλά γεγονότα κι όχι μόνο, όσον αφορά την καριέρα σας, αλλά και την προσωπική σας ζωή. Σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε μια αυτοβιογραφία;

Έγραψαν ήδη. Στη θεατρολογία του πανεπιστημίου Ναυπλίου μια εργασία, 170 σελίδων, πάνω στη ζωή μου με θέμα «Από τον Σκαρίμπα στον Μπέκετ» και το έχω στα χέρια μου.Είναι βιβλίο ολόκληρο και, τώρα, γίνεται μια προσπάθεια και με τη δική μου παρότρυνση αυτό να γίνει παράσταση. Γιατί δεν θέλω 100 σελίδες να βρίσκονται σε μια βιβλιοθήκη κάπου, θα ήθελα να επικοινωνηθεί, να γίνει δημιουργία. Έχει γραφτεί και θεατρικό για τη ζωή μου, το «Θυμάσαι ρε» από έναν σπουδαίο Κρητικό συγγραφέα, τον Πολυχρόνη Κουτσάκη.

Έχετε στο μυαλό σας κάποιον ηθοποιό, ο οποίος θα μπορούσε να ερμηνεύσει εσάς σε μικρότερη ηλικία;

Έχω εντοπίσει κάποιο νεότερο παιδί, όμως θέλω επί σκηνής σε κάποια φάση να συναντιέμαι μαζί του.

Μετά από όλη αυτή τη διαδρομή, αν είχατε απέναντί σας τον εικοσάχρονο εαυτό σας, ποια συμβουλή θα του δίνατε;

Να μην δειλιάσει σε τίποτα.

Ο τολμών νικά;

Ναι, αλλά και να μην νικήσει ο τολμών κι αν χάσει όφελος είναι.

Αυτό που συνέβη με το κλείσιμο Underground. Σας άφησε πικρία;

Μου άφησε μια πικρία, αλλά είναι αυτό που λέμε «ο τολμών νικά». Τόλμησα, να διακόψω την οποιαδήποτε συνεργασία και συνέχεια, ενώ είχαν κλειστεί οι προτάσεις ήδη, γιατί ο χώρος πουλήθηκε σ’ ένα αμερικάνικο επενδυτικό fund. Από αυτό, λοιπόν, κέρδισα. Τι κέρδισα; Το ότι αλλάξαν τα μυαλά μου, ότι άρχισα να θέλω να ζητιέμαι.

 

Το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Richard Kalinoski «Το κτήνος στο φεγγάρι» επιστρέφει στο Θέατρο Σημείο από τις 19 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη. Πρωταγωνιστούν ο Κώστας Αρζόγλου, ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Σοφία Λιάκου.

Τον Κώστα Αρζόγλου παρακολουθούμε και στην καθημερινή σειρά του Open «Ο πρίγκιπας της φωτιάς»

 

20 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση στην Ελλάδα από το Θέατρο Πορεία το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Richard Kalinoski «Το κτήνος στο φεγγάρι» επιστρέφει στο Θέατρο Σημείο από τις 19 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη. Πρωταγωνιστούν ο Κώστας Αρζόγλου, ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Σοφία Λιάκου.

Μέχρι τις 15 Οκτωβρίου για εκείνους που θα επιλέξουν να προαγοράσουν τα εισιτήριά τους μέσω viva ισχύει προσφορά στα 9 ευρώ για όλα τα εισιτήρια.

Το έργο παρακολουθεί την ιστορία του Αράμ και της Σέτα στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. ανάμεσα στο 1921 και το 1933. Ο Αράμ είναι ο μόνος επιζών της οικογένειάς του από τη γενοκτονία στην Αρμενία. Διέφυγε στις Η.Π.Α. και δουλεύει ως φωτογράφος. Παντρεύεται δια αλληλογραφίας τη Σέτα, η οποία στα 15 της φτάνει κι αυτή στις ΗΠΑ για μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω της το ορφανοτροφείο στην Κωνσταντινούπολη. Το πρόσωπό της προστίθεται δίπλα σε αυτό του Αράμ σε μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία που εκείνος έχει φέρει μαζί του από την πατρίδα έχοντας κόψει τα κεφάλια των νεκρών συγγενών του. Τη θέση των γονιών του στην φωτογραφία έχει πάρει τώρα το νιόπαντρο ζευγάρι. Και με τη νεαρή του σύζυγο ο Αράμ ανυπομονεί να δημιουργήσει τη νέα οικογένεια Τομασιάν.

Ωστόσο τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως τα έχει σχεδιάσει ο Αράμ. Η Σέτα δεν είναι ικανή να τεκνοποιήσει. Οι ισορροπίες στην οικία Τομασιάν θα ανατραπούν με την είσοδο του Βίνσεντ, ενός άστεγου αγοριού. Μετά από χρόνια σιωπής η Σέτα κατορθώνει να πείσει τον Αράμ να πάψει τα «μνημόσυνα» για τη χαμένη του οικογένεια απομακρύνοντας τη φωτογραφία με τα κομμένα κεφάλια και αποδεχόμενος τον μικρό Βίνσεντ ως το νέο μέλος της οικογένειας Τομασιάν.

Πολλά χρόνια αργότερα ένας ηλικιωμένος ευγενής Κύριος αφηγείται αυτή τη συγκλονιστική ιστορία αφήνοντας την να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μας…

Το μέλλον πάνω στα συντρίμμια του παρελθόντος, σε μνήμες που έχουμε ήδη απολέσει. Υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες οι δύο κεντρικοί ήρωες παλεύουν να κάνουν μία νέα αρχή. Ο Βίνσεντ, είναι ο απόγονος αυτής της προσπάθειας που στέφθηκε με επιτυχία. Είναι η συνείδηση όλων μας που μας υπενθυμίζει από την μία πόσο τρομακτική είναι η φύση του ανθρώπου και από την άλλη πόσο ικανοί είμαστε να παλέψουμε ενάντια στην φύση μας αυτή, κόντρα σε όλα τα «κτήνη στο φεγγάρι», για να διασώσουμε κάθε εναπομένουσα ελπίδα.

Λίγα λόγια για το έργο

«Το κτήνος στο φεγγάρι» του Richard Kalinoski παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Humana τον Μάρτιο του 1995. Έκτοτε έχει μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε 20 χώρες. Το 2001 το έργο βραβεύτηκε με το βραβείο Moliere, την κορυφαία θεατρική διάκριση στη Γαλλία. Επίσης έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: Βραβείο Osborn, Βραβείο Agnouni (Αρμενική Εταιρεία Αρωγής της Βόρειας Αμερικής), Βραβείο Garland (Backstage West) ως το καλύτερο έργο ρεπερτορίου, Βραβείο ACE στην Αργεντινή. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1998 από το Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Τάρλοου και την Ταμίλα Κουλίεβα. Τον Μάρτιο του 2010, το έργο εντάχθηκε στο μόνιμο ρεπερτόριο του Θεάτρου Ταλίν, στην Εσθονία. Τον Δεκέμβριο του 2005, ο Richard Kalinoski τιμήθηκε με το βραβείο Khorenatsi για την συνεισφορά του στις Τέχνες από τη χώρα της Αρμενίας.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Μέσα από το έργο γινόμαστε κοινωνοί μιας γενοκτονίας. Αυτής των Αρμενίων το 1915. Πόσο έχει μεταλλαχθεί έναν αιώνα μετά η έννοια της γενοκτονίας παραμένοντας σταθερά προϊόν ενός άκρατου εθνικισμού; Πόσο κοντά είμαστε στους ήρωες του έργου; Πάνω σε πόσες «αποκεφαλισμένες φωτογραφίες» στηρίξαμε τις ελπίδες μας; Πώς ο καθένας μας, ευάλωτος απέναντι στην απώλεια της ταυτότητας του, παλεύει για να ξαναχτίσει μια μικρή πατρίδα;

Κρυμμένες προσδοκίες. Απωθημένες επιθυμίες. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αλληλοεπηρεάζονται και διαπλέκονται για να ενισχυθεί η διαχρονικότητα των συμβάντων. Οι προσωπικές εμπειρίες και μνήμες του Αράμ και της Σέτα μετατρέπονται σε πανανθρώπινες μαρτυρίες επίκαιρες σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Βαγγέλης Παπαδάκης

Συντελεστές

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Σκηνικά Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Πρωτότυπη Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη

Επιμέλεια κίνησης: Γιώργος Μιχελάκης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Θωμαϊς Τριανατφυλλίδου

Δραματουργική επεξεργασία: Ματίνα Χαραλάμπη

GraphicDesign: Νικόλας Φαράκλας

Φωτογράφος: Στέλιος Αγγελίδης

Οργάνωση παραγωγής: Έφη Κουντούρη

Trailer: Βαγγέλης Παπαδάκης (σκην.), Θάνος Λυμπερόπουλος (δ/νση φωτογραφίας-μοντάζ)

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Δημήτρης Χαλιώτης

Παραγωγή: Casus Belli

Παίζουν: Κώστας Αρζόγλου, Σοφία Λιάκου, Βαγγέλης Παπαδάκης

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Αρμενίας:

Πρεμιέρα: 19 Νοεμβρίου

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (μειωμένο), 7ευρώ (ατέλειες)

ΠΡΟΣΦΟΡΑ: Όλα τα εισιτήρια στα 9 ευρώ έως τις 15 Οκτωβρίου για προαγορά στο viva

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-simeio/to-ktinos-sto-feggari/

Θέατρο Σημείο (Πάνω Σκηνή) - Χαριλάου Τρικούπη 2, Καλλιθέα, τηλ. 210 9229579

20 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση στην Ελλάδα από το Θέατρο Πορεία το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Richard Kalinoski «Το κτήνος στο φεγγάρι» επιστρέφει στο Θέατρο Σημείο από τις 19 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη. Πρωταγωνιστούν ο Κώστας Αρζόγλου, ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Σοφία Λιάκου.

Το έργο παρακολουθεί την ιστορία του Αράμ και της Σέτα στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. ανάμεσα στο 1921 και το 1933. Ο Αράμ είναι ο μόνος επιζών της οικογένειάς του από τη γενοκτονία στην Αρμενία. Διέφυγε στις Η.Π.Α. και δουλεύει ως φωτογράφος. Παντρεύεται δια αλληλογραφίας τη Σέτα, η οποία στα 15 της φτάνει κι αυτή στις ΗΠΑ για μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω της το ορφανοτροφείο στην Κωνσταντινούπολη. Το πρόσωπό της προστίθεται δίπλα σε αυτό του Αράμ σε μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία που εκείνος έχει φέρει μαζί του από την πατρίδα έχοντας κόψει τα κεφάλια των νεκρών συγγενών του. Τη θέση των γονιών του στην φωτογραφία έχει πάρει τώρα το νιόπαντρο ζευγάρι. Και με τη νεαρή του σύζυγο ο Αράμ ανυπομονεί να δημιουργήσει τη νέα οικογένεια Τομασιάν.

Ωστόσο τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως τα έχει σχεδιάσει ο Αράμ. Η Σέτα δεν είναι ικανή να τεκνοποιήσει. Οι ισορροπίες στην οικία Τομασιάν θα ανατραπούν με την είσοδο του Βίνσεντ, ενός άστεγου αγοριού. Μετά από χρόνια σιωπής η Σέτα κατορθώνει να πείσει τον Αράμ να πάψει τα «μνημόσυνα» για τη χαμένη του οικογένεια απομακρύνοντας τη φωτογραφία με τα κομμένα κεφάλια και αποδεχόμενος τον μικρό Βίνσεντ ως το νέο μέλος της οικογένειας Τομασιάν.

Πολλά χρόνια αργότερα ένας ηλικιωμένος ευγενής Κύριος αφηγείται αυτή τη συγκλονιστική ιστορία αφήνοντας την να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μας…

Το μέλλον πάνω στα συντρίμμια του παρελθόντος, σε μνήμες που έχουμε ήδη απολέσει. Υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες οι δύο κεντρικοί ήρωες παλεύουν να κάνουν μία νέα αρχή. Ο Βίνσεντ, είναι ο απόγονος αυτής της προσπάθειας που στέφθηκε με επιτυχία. Είναι η συνείδηση όλων μας που μας υπενθυμίζει από την μία πόσο τρομακτική είναι η φύση του ανθρώπου και από την άλλη πόσο ικανοί είμαστε να παλέψουμε ενάντια στην φύση μας αυτή, κόντρα σε όλα τα «κτήνη στο φεγγάρι», για να διασώσουμε κάθε εναπομένουσα ελπίδα.

Λίγα λόγια για το έργο

«Το κτήνος στο φεγγάρι» του Richard Kalinoski παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Humana τον Μάρτιο του 1995. Έκτοτε έχει μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε 20 χώρες. Το 2001 το έργο βραβεύτηκε με το βραβείο Moliere, την κορυφαία θεατρική διάκριση στη Γαλλία. Επίσης έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: Βραβείο Osborn, Βραβείο Agnouni (Αρμενική Εταιρεία Αρωγής της Βόρειας Αμερικής), Βραβείο Garland (Backstage West) ως το καλύτερο έργο ρεπερτορίου, Βραβείο ACE στην Αργεντινή. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1998 από το Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Τάρλοου και την Ταμίλα Κουλίεβα. Τον Μάρτιο του 2010, το έργο εντάχθηκε στο μόνιμο ρεπερτόριο του Θεάτρου Ταλίν, στην Εσθονία. Τον Δεκέμβριο του 2005, ο Richard Kalinoski τιμήθηκε με το βραβείο Khorenatsi για την συνεισφορά του στις Τέχνες από τη χώρα της Αρμενίας.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Μέσα από το έργο γινόμαστε κοινωνοί μιας γενοκτονίας. Αυτής των Αρμενίων το 1915. Πόσο έχει μεταλλαχθεί έναν αιώνα μετά η έννοια της γενοκτονίας παραμένοντας σταθερά προϊόν ενός άκρατου εθνικισμού; Πόσο κοντά είμαστε στους ήρωες του έργου; Πάνω σε πόσες «αποκεφαλισμένες φωτογραφίες» στηρίξαμε τις ελπίδες μας; Πώς ο καθένας μας, ευάλωτος απέναντι στην απώλεια της ταυτότητας του, παλεύει για να ξαναχτίσει μια μικρή πατρίδα;

Κρυμμένες προσδοκίες. Απωθημένες επιθυμίες. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αλληλοεπηρεάζονται και διαπλέκονται για να ενισχυθεί η διαχρονικότητα των συμβάντων. Οι προσωπικές εμπειρίες και μνήμες του Αράμ και της Σέτα μετατρέπονται σε πανανθρώπινες μαρτυρίες επίκαιρες σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Βαγγέλης Παπαδάκης

 

Συντελεστές

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Σκηνικά Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Πρωτότυπη Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη

Επιμέλεια κίνησης: Γιώργος Μιχελάκης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρονίκη Αβδελιώτη

Δραματουργική επεξεργασία: Ματίνα Χαραλάμπη

Graphic Design: Νικόλας Φαράκλας

Φωτογράφος: Στέλιος Αγγελίδης

Οργάνωση παραγωγής: Έφη Κουντούρη

Trailer: Βαγγέλης Παπαδάκης (σκην.), Θάνος Λυμπερόπουλος (δ/νση φωτογραφίας-μοντάζ)

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Δημήτρης Χαλιώτης

Παραγωγή: Casus Belli

Παίζουν: Κώστας Αρζόγλου, Σοφία Λιάκου, Βαγγέλης Παπαδάκης

 

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Αρμενίας.

Πρεμιέρα: 19 Νοεμβρίου

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (μειωμένο), 7ευρώ (ατέλειες)

Θέατρο Σημείο (Πάνω Σκηνή) - Χαριλάου Τρικούπη 2, Καλλιθέα, τηλ. 210 9229579

Το έργο του Armando Nascimento Rosa με ήρωες έναν τραπεζίτη, τη δικηγόρο του και δύο απελπισμένους δανειολήπτες ανεβαίνει από τον Κώστα Αρζόγλου στο Θέατρο Αλκμήνη.

Γραμμένο στο ζενίθ της πορτογαλικής κρίσης το «Πώς ν’ απαγάγετε έναν τραπεζίτη» του σημαντικότερου σύγχρονου πορτογάλου θεατρικού συγγραφέα Armando Nascimento Rosa περιγράφει με σπάνια ακρίβεια την εμπειρία των τελευταίων χρόνων για εκατομμύρια ανθρώπους κατά μήκος και πλάτος της «πολιτισμένης» Δύσης.

Η υπόθεση με μια ματιά: Δύο απελπισμένοι δανειολήπτες που έχουν χάσει όλα τους τα υπάρχοντα χάρις στην αυστηρότητα του πορτογαλικού μνημονίου οργανώνουν και εκτελούν την απαγωγή του μεγαλοτραπεζίτη Ολιβέιρα και της δικηγόρου του. Σκοπός τους είναι να αποσπάσουν λύτρα ώστε ο ένας να μπορέσει να χρηματοδοτήσει την θεραπεία του άρρωστου παιδιού του και ο άλλος να πληρώσει τα έξοδα για τις σπουδές του δικού του. Η εξέλιξη της δράσης αποκαλύπτει τον σκοτεινό ρόλο του τραπεζικού συστήματος και των στελεχών του που λειτουργεί ως αόρατη «κυβέρνηση» στις χώρες του Νότου που τελούν υπό επιτροπεία.

Πρωταγωνιστούν, εκτός του Κώστα Αρζόγλου, η Στέλλα Παπαδημητρίου στον ιδιαίτερο ρόλο της δικηγόρου του τραπεζίτη, του οποίου γνωρίζει όλα του τα μυστικά, ενώ τους δύο απαγωγείς ερμηνεύουν ο Χρήστος Ευθυμίου και ο Χάρης Μαυρουδής.

Την μετάφραση του κειμένου από τα πορτογαλικά έχει κάνει η Κατερίνα Χαλκίδου.

 

Οι υπόλοιποι συντελεστές του έργου είναι:

Σκηνογράφος: Κούλα Γαλιώνη

Φωτισμοί: Δόμνα Μπαρούνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Νερίνα Καμπασάκη

Μουσική σύνθεση: Σίσσυ Βλαχογιάννη

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού

Παραγωγή: Red Moonlight Productions

Το soundtrack θα κυκλοφορήσει από την Minos – EMI / Universal και θα περιλαμβάνει την πρωτότυπου μουσική του έργου καθώς και κλασικά πορτογαλικά fado, επιλεγμένα από τον ίδιο τον συγγραφέα Armando Nascimento Rosa.