H Άννα Κοκκίνου, σκηνοθετεί και ερμηνεύει το τελευταίο μυθιστόρημα του Τόμας Μπέρνχαρντ Αφανισμός, στο Θέατρο Σφενδόνη από τις 14 Ιανουαρίου 2022 και για λίγες παραστάσεις.

 Ο Αφανισμός, ίσως εξαιτίας της ανελέητης σκληρότητάς του που εξωθείται στα άκρα, είναι σαν ένα είδος πνευματικής διαθήκης που ο συγγραφέας αφήνει πίσω του.

Τούτη τη φορά, ο Μπέρνχαρντ δεν κάνει τον απολογισμό των ανθρώπινων και καλλιτεχνικών του εμπειριών. Τις υποβάλλει σε μια ριζική αμφισβήτηση. Αφετηρία της αφήγησης είναι ο θάνατος σε αυτοκινητικό δυστύχημα, των γονιών και του αδελφού του ήρωα.

Ο χρόνος του μυθιστορήματος του Αφανισμού είναι ο χρόνος που κυλάει ανάμεσα στην είδηση του θανάτου  και στην κηδεία των τριών νεκρών. Το χρόνο αυτό καταλαμβάνει ένας γιγαντιαίος μονόλογος γεμάτος αντιφάσεις, πληγές και τραύματα που ανοίγουν σε μια λιτανεία ενθυμήσεων. Ό,τι ψευτίζει και παραμορφώνει τον άνθρωπο ή την ιδέα που ο ίδιος έχει για τον κόσμο θα εξουδετερωθεί, θα εκμηδενιστεί — θα οδηγηθεί στον πλήρη αφανισμό. 

Ο Αφανισμός είναι επίσης μια ευκαιρία να τακτοποιηθούν κάποιοι λογαριασμοί όχι μόνο με τη φιλοσοφία της ζωής στη σύγχρονη εποχή αλλά και με το σύστημα αξιών της. Για τον Μπέρνχαρντ όλα αυτά είναι υποκρισία, μια ψευδολογία που οδηγεί αθεράπευτα ολοένα σε νέα ψέματα.

Ο Αφανισμός προτείνει τη διάσωση της ανθρώπινης αλήθειας και αξιοπρέπειας επιχειρώντας έναν εξαγνισμό μέσω «μιας εξολόθρευσης», μέσω ενός ανεπίστροφου και άνευ όρων ακρωτηριασμού των πνευματικών ιστών που καταφαγώθηκαν από την αρρώστια.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Βασίλης Τομανάς

Δραματουργία: Μαρία Στεφανοπούλου, Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου

Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου

Μουσική: Νίκος Βελιώτης

Σκηνικό - Κουστούμια: Laura Lotfy

Σχεδιασμός Φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Φωτoγραφίες: Σπύρος Κωτσιόπουλος

Προβολές: Χρήστος Τόλης - Γιάννης Ντουσιόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Καλακίδης

Κατασκευές: Κομνηνός Κουσιέρας

Γραφιστικά - Δημιουργία αφίσας: Γιάννης Καρλόπουλος

Ηθοποιοί: Άννα Κοκκίνου, Δημήτρης Καλακίδης

Συμπαραγωγή: CONSTANTLYPRODUCTIONS & ΝΕΑ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

Πληροφορίες:

Ημερομηνίες: Από τις 14 Ιανουαρίου 2022 έως 13 Φεβρουαρίου 2022.

Ημέρες & Ώρες: Τετάρτη έως Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:30

Χώρος: Θέατρο Σφενδόνη

Διεύθυνση:  Μακρή 4, Αθήνα. Στάση Μετρό: ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Τιμές Εισιτηρίων:  15 ευρώ, 10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων)

Προπώληση: ticketservices.gr

Τηλέφωνο κρατήσεων / Πληροφοριών: 694 5054160

Οι θεατές πρέπει να φέρουν μαζί τους πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης.

Το «Φαίδρας ‘Ερως» της Σάρα Κέιν, η δημιουργία της Άντζελας Μπρούσκου κέρδισε το κοινό και το ενδιαφέρον των κριτικών στο περσινό ανέβασμά της, το οποίο διακόπηκε λόγω των μέτρων κατά της εξάπλωσης του ιού Covid-19.

Από τις 04 Νοεμβρίου η παράσταση επανέρχεται στο Θέατρο Σφενδόνη, πάντα υπό την ρηξικέλευθη οπτική της Άντζελας Μπρούσκου. Αυτή η σύγχρονη και πρωτότυπη εκδοχή της ιστορίας της Φαίδρας με μακρινές επιρροές από την ελληνική μυθολογία, αλλά και τον Σενέκα.

Μια τολμηρή και προκλητική αναθεώρηση του μύθου μέσα από το εμμονικό και καταστροφικό πάθος της Φαίδρας για τον θετό γιο της Ιππόλυτο. Το έργο αποκαλύπτει την βίαιη φύση του έρωτα μέσα από τη δυσλειτουργία μιας σεξουαλικά διεφθαρμένης βασιλικής οικογένειας σε μια κοινωνία που έχει ως θρησκεία την λατρεία διασημοτήτων.

Το «Φαίδρας έρως» είναι το δεύτερο έργο της Αγγλίδας συγγραφέως Σάρα Κέιν (1996) που σκηνοθετήθηκε από την ίδια στο Gate Theatre.

Η ίδια η Σάρα Κέιν το περιγράφει ως «η κωμωδία μου».

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία - Εικαστική Άποψη: Άντζελα Μπρούσκου 
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Μουσική: Αλέξης Εφραιμίδης
Κατασκευή σκηνικού: Κομνηνός Κουσιέρας
Bοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Χατζόπουλος
Φωτογραφία &Live video: Άντζελα Μπρούσκου
Φωτογραφίες Παράστασης: Εβίτα Σκουρλέτη
Ηθοποιοί: Παρθενόπη Μπουζούρη, Τζέο Πακίτσας, Τσιμάρας Τζανάτος,
Νατάσα Εξηνταβελώνη

ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟΥ
www.theatrodomatiou.gr

Μια συμπαραγωγή της Constantly Productions και του Θεάτρου Δωματίου. 

Το Θέατρο Δωματίου επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για την συγκεκριμένη παράσταση.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Πέμπτη 04 Νοεμβρίου 2021 στις 21.00
Παραστάσεις: από 04 Νοεμβρίου 2021 έως 12 Δεκεμβρίου 2021
Ημέρες παραστάσεων:Πέμπτη έως Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:30
Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Σφενδόνη
Διεύθυνση: Μακρή 4, Αθήνα. Στάση Μετρό: ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Εισιτήριο: 15 ευρω, 10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων)
Τηλέφωνο πληροφοριών: 694 5054160
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/fedras-eros/

Η Βέντλα θέλει επιτέλους κάποιος να την χτυπήσει. Ο Μέλχιορ ξέρει τι είναι το σεξ. Ο Μόριτς δεν ξέρει τίποτα, ίσως να είναι χαζός. Η Ίλζε ποζάρει για ζωγράφους, φωτογράφους και ποιητές, τους εμπνέει όπως μόνο μία αληθινή μούσα μπορεί. Ο Χανς κι ο Ερνστ φιλιούνται κάτω απ’ τον ίσκιο των αμπελιών. Ο Μόριτς τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Ο Μέλχιορ χτυπάει την Βέντλα. Μετά την φιλάει. Η Βέντλα λέει όχι.

Τι εννοεί άραγε η Βέντλα, όταν λέει όχι; Πώς αυτοκτονεί ένας νέος άνθρωπος; Ποιος μιλάει για το σεξ; Βλέπουν τα κορίτσια πορνοταινίες; Γιατί όλα τα σπουδαία έργα είναι γραμμένα από άντρες;

Το Ξύπνημα της Άνοιξης, ένα έργο για την ενηλικίωση μιας παρέας εφήβων μέσα σε μια συντηρητική και σεμνότυφη κοινωνία, όταν γράφτηκε θεωρήθηκε χυδαίο και πορνογραφικό. Ο συγγραφέας του, Φρανκ Βέντεκιντ, που ήταν πατέρας δύο εξώγαμων, είχε περάσει έξι μήνες στη φυλακή και του άρεσε να τραγουδάει μπαλάντες για φονιάδες και εγκληματίες, αναγκάστηκε να το τυπώσει με δικά του έξοδα και να περιμένει 15 χρόνια για να το δει να ανεβαίνει σε θέατρο.

Τώρα πια θεωρείται κλασικό έργο, ένα έργο ρεπερτορίου. Για αυτό και αντιμετωπίζεται με τη σειρά του με τον αντίστοιχο συντηρητισμό.

Όμως το Ξύπνημα της Άνοιξης είναι ένα έργο που αντιστέκεται σε κάθε ωραιοποίηση, σε κάθε συντηρητική και σοβαροφανή ματιά. Είναι ένα έργο έτοιμο να εκραγεί, ένα μανιφέστο ενάντια στον συντηρητισμό.

Μέσα από ένα συνδυασμό σκηνών του έργου, προσωπικών ιστοριών των ηθοποιών και θεωρητικών κειμένων, η παράσταση εστιάζει στην πρόσληψη των κλασικών έργων, στην ιστορία των λόγων περί σεξ και στις σεξιστικές κοινωνικές δομές.

Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Λιακόπουλος, που εργάζεται σε Ελλάδα και Γερμανία και έχει συνεργαστεί με το Schauspielhaus Hamburg, το Kampnagel και το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, μετέφρασε και επεξεργάστηκε το έργο μαζί με έναν θίασο νέων ηθοποιών, αποφοίτων του Ωδείου Αθηνών, δίνοντάς του τον χαρακτήρα ενός θεατρικού μανιφέστου.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση & Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Λιακόπουλος

Συνεργασία στη δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη

Φωτογραφίες: Λυδία Στέφου

Trailer:https://vimeo.com/gregliak/spring

Παίζουν: Ιωάννα Χλόη Βούλγαρη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Δήμητρα Παρασκελίδου, Μιχάλης Πητίδης, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης

Διπλωματική παράσταση των αποφοίτων (2020) της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Παραστάσεις:30 Οκτωβρίου έως και 8 Νοεμβρίου, Παρασκευή με Κυριακή, στις 21:00

Διάρκεια: 110 λεπτά

Εισιτήρια: 12 -15€

Χώρος: Θέατρο Σφενδόνη

Διεύθυνση: Μακρή 4, Ακρόπολη

Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/ena-ksypnima-tis-anoiksis/

Ένα βαθιά εξομολογητικό, συναισθηματικά παλλόμενο κείμενο, που δεν έχει γραφτεί για το θέατρο, ζωντανεύει μέσα από μία αισθαντική και εικαστικά άρτια παράσταση.

Η Σοφία Τρικούπη δεν υπήρξε θεατρική συγγραφέας ούτε ποτέ διεκδίκησε αυτόν τον τίτλο. Κόρη του Σπυρίδωνα και αδελφή του Χαρίλαου Τρικούπη, δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων της πολιτικής ζωής της Ελλάδας κατά τον 19ο αιώνα, μεγάλωσε μέσα σε ένα αμιγώς αστικό περιβάλλον, όπως αυτό του Λονδίνου, στο οποίο διέμενε τα πρώτα χρόνια της ζωής της καθ’ ότι ο πατέρας της διατελούσε πρέσβης της Ελλάδας εκεί. Άνθρωπος εξαιρετικά καλλιεργημένος και ευφυής κέρδισε το σεβασμό πολλών Ελλήνων και ξένων προσωπικοτήτων, αν και παρέμεινε ηθελημένα στη σκιά του Χαρίλαου Τρικούπη, τον οποίο και λάτρευε.

Το κείμενό της «Ο Παπαγάλλος» μου γράφεται το 1903, επτά χρόνια μετά τον θάνατο του πολυαγαπημένου της αδελφού. Αφορμή στέκεται ο χαμός του μοναδικού φίλου που της είχε απομείνει, του  παπαγάλου της, αν και είναι σαφές ότι στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα βαθιά εξομολογητικό κείμενο που αγγίζει έννοιες όπως η αφοσίωση και η αγάπη , την ίδια στιγμή που φωτίζει πτυχές της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής της Ελλάδας του 19ου αιώνα.

Παρά τα όποια δραματουργικά του προβλήματα, που νομίζω ότι δεν κατάφερε να εξαλείψει πλήρως η δραματουργική επεξεργασία της Άννας Κοκκίνου και του Νίκου Φλέσσα, κάτι το οποίο ωστόσο μου φαίνεται άκρως λογικό αφού το κείμενο της Τρικούπη δεν έχει γραφτεί για το θέατρο αλλά για να εκδοθεί, ο «Παπαγάλλος μου» παραμένει ένα παλλόμενο συναισθηματικά έργο, μία κατάθεση ψυχής με μία ακριβή γλώσσα, που δεν χορταίνεις να ακούς.

Ίσως όμως κι αυτά τα παραπάνω να μην ήταν αρκετά για να σταθεί το έργο θεατρικά εάν η ευφυής Άννα Κόκκινου, μία από τις πιο σημαντικές μονάδες του θεάτρου μας, δεν επινοούσε ένα σκηνοθετικό εύρημα που χαρίζει στο κείμενο μία συναρπαστικά διαφορετική διάσταση. Η Κοκκίνου τοποθετεί την ηρωίδα του κειμένου, δηλαδή την ίδια την Τρικούπη, μέσα σε μία σκηνή από μαύρα πέπλα, που παραπέμπει ευθέως στο κλουβί του παπαγάλου, την ίδια στιγμή που χαρίζει στην αινιγματική αυτή, μαυροφορεμένη, πενθούσα γυναίκα μία κινησιολογία – η Αγγελική Στελλάτου έχει κάνει υποδειγματική δουλειά επιμένοντας στη λεπτομέρεια – με σαφείς αναφορές στο εξωτικό πουλί. Κάπως έτσι η Τρικούπη δεν μιλά απλώς για τον αδικοχαμένο παπαγάλο της, αλλά ταυτίζεται εν μέρει με αυτόν. Ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμό του, στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού – κλουβιού του, εκεί που η ίδια η Τρικούπη είχε καταδικάσει τον εαυτό της τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της μετά τον θάνατο του αδελφού της. 

Η μνήμη ξυπνά και επιστρέφει ωσάν θραύσματα από το παρελθόν. Αυτό το σπίτι είχε κάποτε ζωή, αυτό το σπίτι δεν ήταν πάντα φυλακή. Η ηρωίδα της παράστασης της Κοκκίνου είναι ένα πλάσμα – κάτι ανάμεσα σε γυναίκα και πουλί - που θρηνεί για την απώλεια, που είναι σύμφυτη με τη ζωή, για την ευτυχία που χάθηκε, για το φως που έσβησε. Με φόντο τη σκοτεινή θάλασσα της μνήμης, που ανά στιγμές φωτίζεται αναπάντεχα σαν κάποιος να κάνει βουτιές με τον φακό του αναζητώντας μαργαριτάρια στο βυθό. Κι όλο αυτό, χάρη στη περίτεχνη, λογοτεχνίζουσα γλώσσα του κειμένου και την εσωτερική, αλλά πάλλουσα, ερμηνεία της Κοκκίνου, δεν γλιστράει ούτε στιγμή στο μελό. Αντιθέτως χαρακτηρίζεται από μία κομψότητα, που αντανακλάται εύστοχα και στο εικαστικό μέρος της παράστασης, που απαρτίζεται από το total black αλλά πανέξυπνο σκηνικό του Δημήτρη Ταμπάκη το πίσω μέρος του οποίου νομίζω ότι επιτηδευμένα μένει υποφωτισμένο και ασαφές, τη μοναδικής αισθητικής μαύρη τουαλέτα της Δέσποινας Μακαρούνη, τους διακριτικούς φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα, την εξαιρετική και άκρως υποβλητική μουσική της Στέλλας Γαδέδη και το εύστοχο ηχητικό περιβάλλον του Μηνά Εμμανουήλ, που αποτελεί σημαντικό ατού της παράστασης.

Φυσικά η απουσία σοβαρής δραματουργικής δομής – το κείμενο μοιάζει να επαναλαμβάνεται συχνά, ενώ στερείται μίας αποτελεσματικής κορύφωσης – σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική προσέγγιση, που με εξαίρεση το αρχικό πολύτιμο εύρημα και την άρτια αισθητική της δεν μοιάζει να κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις και ανατροπές για τον θεατή, κινδυνεύει ενίοτε να καταστήσει το θέαμα μονότονο λειτουργώντας πέραν του δέοντος υπνωτιστικά για τον θεατή. Όμως έχω την αίσθηση ότι εκεί που πάει να σε χάσει η παράσταση σε ξανακερδίζει. Και στο τέλος μένουν στο μυαλό σου οι αρετές αυτής της παράτολμης και άκρως ιδιαίτερης θεατρική δουλειάς, που εκπέμπει όντως την επιζητούμενη αισθαντικότητα που διαπερνά και το ίδιο το κείμενο.  

Στο Θέατρο Σφενδόνη παρουσιάζεται από την Παρασκευή 28 Απριλίου η παράσταση Ο Παπαγάλλος μου (1903) σε σκηνοθεσία Άννας Κοκκίνου. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο σπάνιο κείμενο- αντίκα της  Σοφίας Τρικούπη και πρωταγωνιστούν η Άννα Κοκκίνου, η Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, ο Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος.  Ένα θησαύρισμα εκ βαθέων για τον χαμό ενός αγαπημένου πλάσματος, όπου αναμιγνύονται καλειδοσκοπικά εικόνες της πολιτικής ζωής του 19ου αιώνα.

Η Σοφία Τρικούπη ήταν κόρη του Σπυρίδωνος και της Αικατερίνης Τρικούπη (το γένος Μαυροκορδάτου) και αδερφή του Χαριλάου Τρικούπη. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1838. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα και γαλουχήθηκε στον κύκλο της ανώτερης κοινωνικής τάξης του Λονδίνου με την οποία συναναστρεφόταν η οικογένεια της, ως πρέσβης της Ελλάδας που ήταν ο πατέρας της. Η Σοφία διέθετε ισχυρό και σπινθηροβόλο πνεύμα κι έγινε κοινωνός των ιδεών και των σκέψεων του μεγάλου αδελφού της για τον οποίον αισθανόταν θαυμασμό, αφοσίωση και λατρεία. Μετά τον θάνατο των γονιών της αφιερώθηκε στην υπηρεσία του Χαριλάου Τρικούπη. 

Το σπίτι της υπήρξε κέντρο διπλωματικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων και το όνομά της έτυχε πανελληνίου φήμης. Δεν υπήρχε μέλος ηγεμονικής οικογενείας της Ευρώπης, δεν υπήρχε επίσημος ή επιφανής διερχόμενος εξ Αθηνών, ο οποίος δεν επισκεπτόταν τη Σοφία Τρικούπη - είτε βρισκόταν στην αρχή ο αδελφός της είτε όχι. Εξαιρετική φυσιογνωμία της νεότερης Ελλάδας. Η ζωή της Σ.Τ. αναπόσπαστη από την ύπαρξη τού Χαριλάου Τρικούπη, έληξε ουσιαστικά με τον θάνατο του αδελφού της στις Κάννες (Μάρτιος 1896). Έκτοτε έζησε μόνη στο σπίτι της μέχρι το θάνατό της το 1916, διατηρώντας όλη τη διαύγεια της διάνοιας.

Το κείμενο αυτό, Ο Παπαγάλλος μου, το έγραψε η Σοφία Τρίκουπη στις 26 Αυγούστου του 1903, την επομένη του θανάτου του μικρού Πουλιού - μια επίκληση της αθώας αυτής ύπαρξης, για να παρηγορηθεί. 

Η γλώσσα της έχει μεγάλο εκφραστικό πλούτο και οι περιγραφές της θαυμαστή δύναμη και ακρίβεια. Καταλαβαίνει κανείς αμέσως πως έχει να κάνει με μια σπάνιας καλλιέργειας Ελληνίδα.

Είναι συγκινητικό πώς ένα δημόσιο πρόσωπο όπως η Σοφία Τρίκουπη ασχολούμενη με την πολιτική ζωή εκφράζει τόσο λεπτά αισθήματα για το χαμό ενός μικρού πλάσματος.  Μέσα από την έκφραση αυτής της οδύνης προβάλλεται κι ένα μεγάλο μέρος της ζωής της με τον Χαρίλαο- η λατρεία της γι' αυτόν και η θλίψη για την απώλειά του.

Ένα πρόσθετο ενδιαφέρον που παρουσιάζει για μας η μεταφορά στη σκηνή αυτού του κειμένου σήμερα, είναι οι διαφορές στο ποιόν και το ήθος των ανθρώπων της πολιτικής ζωής και μια λησμονημένη πτυχή του ελληνικού χαρακτήρα: η αισθαντικότητα.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο: Σοφίας Τρικούπη

Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου

Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου

Μουσική: Στέλλα Γαδέδη

Σκηνικά: Δημήτρης Ταμπάκης

Κοστούμια: Δέσποινα Μακαρούνα

Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Επεξεργασία ήχων: Μηνάς Εμμανουήλ

Φωτογραφίες: Θάνος Σαμαράς

Περούκα: The Witch of Capri

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλκίνοος Δωρής

ΠΑΙΖΟΥΝ:

Άννα Κοκκίνου, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος 

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων:

Τετάρτη - Σάββατο: 21:00

Κυριακή 19:00

Τιμές εισιτηρίων: 

Γενική είσοδος: 15 ευρώ 

Φοιτητικό, ανέργων: 10 ευρώ   

 Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Ώρες ταμείου: 14:00-21:00

20 Φεβρουαρίου – 11 Απριλίου 2017 | Δευτέρα & Τρίτη 21.00 | 

Θέατρο Σφενδόνη

Η Στέγη παρουσιάζει πάλι τα «Κύματα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Ορμή, λαχτάρα, απελευθέρωση. Ανήσυχο θέατρο για όλους. Μια παράσταση ύμνος στη φιλία ανεβαίνει για δεύτερη φορά.

«Ελπίζουμε ένα κύμα να μας σηκώσει, αλλά είμαστε ασήκωτοι»

Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά μια παράσταση-πρόταση, βασισμένη στο έξοχο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ Τα Κύματα. Το Θέατρο Σφενδόνη μετατρέπεται σε τόπο συνάντησης των έξι φίλων του έργου κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 11 Απριλίου 2017. «Τα κύματα ήταν αγαπημένο μυθιστόρημα από τα χρόνια της εφηβείας μου» εξομολογείται ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Καραντζάς, ένας από τους δημιουργούς της νέας γενιάς που έχει ξεχωρίσει για την ιδιαίτερη σκηνική του γλώσσα. «Η παράσταση, εστιάζοντας στο ρυθμό, τη μουσικότητα του λόγου και τη δραματουργία του ήχου, προσπαθεί από σπαράγματα να συνθέσει ένα τραγούδι, μια οικουμενική φωνή μέσα από την οποία ανά τους αιώνες οι άνθρωποι –περαστικοί– προσπαθούν να αντιληφθούν το μυστήριο της ζωής.»

Τα Κύματα αφηγούνται την ιστορία μιας παρέας φίλων, από την πρώτη μέρα του σχολείου έως τη δύση της ζωής τους. Έξι φίλοι που μεγαλώνουν με διαφορετικά όνειρα, διαφορετικούς στόχους, ερωτεύονται, απογοητεύονται, ξαναπροσπαθούν, βιώνουν την απώλεια, ματώνουν και θριαμβεύουν άδοξα και ένδοξα. Άλλοτε ακολουθώντας την «άμπωτη» και άλλοτε την «παλίρροια» του λόγου, το κείμενο μιλά για τη φιλία, τον έρωτα, τη διαφορετικότητα, τη ζωή που περνάει, την απώλεια, την αγωνία της ύπαρξης και της συνύπαρξης· ανησυχίες που όλες ξυπνούν με ορμή στην εφηβεία.

Βασισμένο σε αποσπάσματα της μετάφρασης του Άρη Μπερλή. 

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός

Σκηνικά: Τίνα Τζόκα / βασισμένο στην αρχική ιδέα του σκηνικού της Κλειούς Μπομπότη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Βοηθός σκηνοθέτη, συνεργασία στη διασκευή: Θεοδώρα Καπράλου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρρή

Βοηθός σκηνογράφου: Στεφανία Ηλέκτρα Πανταβού

Επιμέλεια μαλλιών: Talkin’ Heads

Ερμηνεύουν: 

Λούις: Γιώργος Βουρδαμής

Τζίννυ: Ελίνα Ρίζου

Σούζαν: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη – Μαρίνα Αργυρίδου

Μπερνάρντ: Μιχάλης Σαράντης

Ρόντα: Ιωάννα Πιατά 

Νέβιλ: Βαγγέλης Αμπατζής - Αινείας Τσαμάτης

Παραγωγή: Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Εκτέλεση παραγωγής: POLYPLANITY Productions / Μαρία Δούρου & Γιολάντα Μαρκοπούλου

Περισσότερες πληροφορίες 

«Η Βιρτζίνια Γουλφ βρίσκεται μέσα στη μεγάλη παράδοση της δυτικής λογοτεχνίας και συναριθμείται με τον Προυστ και τον Τζόυς στην τριάδα των μεγάλων καινοτόμων πεζογράφων που άνοιξαν νέους δρόμους στο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Από τους κύριους και πιο μαχητικούς πρωταγωνιστές του “μοντερνισμού”, είχε πλήρη επίγνωση του γεγονότος πως η επανάσταση στο ύφος ήταν αναγκαία συνέπεια μιας αλλαγής στάσης και προοπτικής.» – Άρης Μπερλής

Η Βιρτζίνια Γουλφ (γενν. Adeline Virginia Stephen, 1882, Λονδίνο) μεγάλωσε σε αστικό και καλλιεργημένο περιβάλλον, αλλά έζησε δύσκολη και τραυματική παιδική ηλικία. Αυτοδίδακτη καθώς ήταν, δεν επηρεάστηκε από το στείρο ακαδημαϊσμό των πανεπιστημίων. Από το 1905 πρωτοστάτησε στη δημιουργία της ιστορικής πλέον Ομάδας του Μπλούσμπερυ (Bloomsbury Group), μιας παρέας από συγγραφείς, ζωγράφους και κριτικούς που είχε καθοριστική επίδραση στην πολιτιστική κίνηση του Λονδίνου για δύο δεκαετίες. Το 1912 παντρεύτηκε τον Leonard Woolf, έναν σύντροφο που στάθηκε δίπλα της σε κρίσιμες στιγμές. Έγραψε οκτώ μυθιστορήματα, διηγήματα, κριτικά και άλλα δοκίμια. Το μυθιστόρημά της, Τα κύματα (The Waves), εκδόθηκε το 1931 και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματά της. Το πεζογραφικό έργο της χαρακτηρίζεται από την τεχνική της συνειδησιακής ροής, που καταγράφει τις σκέψεις και τα συναισθήματα σε ροή, χωρίς καμία προφανή λογική σύνδεση. Μετά από περιπέτειες που είχε λόγω της κλονισμένης ψυχικής της υγείας, αυτοκτόνησε το 1941.

Ο Δημήτρης Καραντζάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Σπούδασε στην Ανώτερη Δραματική Σχολή «Εμπρός» και στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι μέλος της θεατρικής ομάδας Grasshopper-Youth. Έχει συνεργαστεί με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Πόρτα, το Θέατρο του Νότου (Αμόρε), το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, το Θέατρο Ροές, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Θέατρο Τέχνης, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κ.ά. Η παράστασή του, Ο κυκλισμός του τετραγώνου του Δημήτρη Δημητριάδη, μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, υπήρξε η πρώτη ελληνική συμμετοχή στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ της Αβινιόν. 

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

210 900 5 800

Παραστάσεις στο Θέατρο Σφενδόνη

Μακρή 4, Μακρυγιάννη

2155158968

20 Φεβρουαρίου – 11 Απριλίου 2017

Παραστάσεις για ευρύ κοινό: Δευτέρα & Τρίτη 21:00

Εισιτήρια

Κανονικό: 10 - 12 €

Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 8 - 10 €

Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 9 €

ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 €

Συνοδός ΑΜΕΑ: 9 €

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

Tickethour website (www.tickethour.com)

Η υπηρεσία print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Tickethour Call Centre (CC) – 210 89 38 111 (καθημερινά: 9π.μ. – 9μ.μ.)

Γραμμή Φίλων: 2130178200 (καθημερινά: 9π.μ. – 8μ.μ.)

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

Μακρή 4, Μακρυγιάννη

Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΤΡ 19:00-21:30

ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

Συγγρού 107

Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ

ΓΕΡΜΑΝΟΣ & COSMOTE σε όλο το δίκτυο καταστημάτων

Η Άννα Κοκκίνου επανέρχεται στο Θέατρο Σφενδόνη για να παρουσιάσει δύο θεατρικές μινιατούρες, βασισμένες στο έργο της Σοφίας Τρικούπη, Ο Παπαγάλλος μου (1903) και στο έργο Ο Κήπος: Σύνθεση κειμένων των Βιζυηνού, Yeats, Proust, Schiller κ.ά.

Η πρώτη θεατρική μινιατούρα κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου και είναι βασισμένη στο σπάνιο κείμενο-αντίκα της  Σοφίας Τρικούπη Ο Παπαγάλλος μου (1903) –  Ένα θησαύρισμα εκ βαθέων για τον χαμό ενός αγαπημένου πλάσματος όπου αναμιγνύονται καλειδοσκοπικά εικόνες της πολιτικής ζωής του 19ου αιώνα.

Η δεύτερη θεατρική μικρογραφία που θα ακολουθήσει την άνοιξη με τίτλο: Ο Κήπος, μια σύνθεση κειμένων Βιζυηνού, Yeats, Proust, Schiller κ.ά θα έχει και αυτή χαρακτήρα επίκλησης.  

Ένα δίπτυχο για την απώλεια – επίκληση ψυχών,  φαντάσματα αξιών που μας στοιχειώνουν, θα είναι οι δύο μικρογραφίες της  Άννας Κοκκίνου στη Σφενδόνη.

Σοφίας Τρικούπη Ο Παπαγάλλος μου (1903)

Η Άννα Κοκκίνου παρουσιάζει στο θέατρο Σφενδόνη την πρώτη θεατρική μινιατούρα βασισμένη στο σπάνιο κείμενο-αντίκα της Σοφίας Τρικούπη Ο Παπαγάλλος μου (1903) σε δραματουργική επεξεργασία του Νίκου Φλέσσα και της ίδιας από την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017.

Η Σοφία Τρικούπη ήταν κόρη του Σπυρίδωνος και της Αικατερίνης Τρικούπη, το γένος Μαυροκορδάτου και αδερφή του Χαριλάου Τρικούπη. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1838. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα και γαλουχήθηκε στον κύκλο της ανώτερης κοινωνικής τάξης του Λονδίνου με την οποία συναναστρεφόταν η οικογένεια της ως πρέσβης της Ελλάδας που ήταν ο πατέρας της. Η Σοφία διέθετε ισχυρό και σπινθηροβόλο πνεύμα κι έγινε κοινωνός των ιδεών και των σκέψεων του μεγάλου αδελφού της για τον οποίον αισθανόταν θαυμασμό, αφοσίωση και λατρεία. Μετά τον θάνατο των γονιών της αφιερώθηκε στην υπηρεσία του Χαριλάου Τρικούπη.

Το σπίτι της υπήρξε κέντρο διπλωματικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων και το όνομά της έτυχε πανελληνίου φήμης. Δεν υπήρχε μέλος ηγεμονικής οικογενείας της Ευρώπης, δεν υπήρχε επίσημος ή επιφανής διερχόμενος εξ Αθηνών ο οποίος δεν επισκεπτόταν τη Σοφία Τρικούπη - είτε βρισκόταν στην αρχή ο αδελφός της είτε όχι. Πρόκειται για μία εξαιρετική φυσιογνωμία της νεότερης Ελλάδας. Η ζωή της Σοφίας Τρικούπη, αναπόσπαστη από την ύπαρξη τού Χαριλάου Τρικούπη, έληξε ουσιαστικά με τον θάνατο του αδελφού της στις Κάννες (Μάρτιος 1896). Έκτοτε έζησε μόνη στο σπίτι της μέχρι το θάνατό της το 1916 διατηρώντας όλη τη διαύγεια της διάνοιας.

Το κείμενο Ο Παπαγάλλος μου το έγραψε η Σοφία Τρικούπη στις 26 Αυγούστου του 1903, την επομένη του θανάτου του μικρού Πουλιού - μια επίκληση της αθώας αυτής ύπαρξης - για να παρηγορηθεί. Η γλώσσα της έχει μεγάλο εκφραστικό πλούτο και οι περιγραφές της θαυμαστή δύναμη και ακρίβεια. Καταλαβαίνει κανείς αμέσως πως έχει να κάνει με μια σπάνιας καλλιέργειας Ελληνίδα.

Είναι συγκινητικό πώς ένα δημόσιο πρόσωπο όπως η Σοφία Τρικούπη ασχολούμενη με την πολιτική ζωή εκφράζει τόσο λεπτά αισθήματα για το χαμό ενός μικρού πλάσματος.  Μέσα από την έκφραση αυτής της οδύνης προβάλλεται κι ένα μεγάλο μέρος της ζωής της με τον Χαρίλαο: η λατρεία της γι' αυτόν και η θλίψη για την απώλειά του.

Ένα πρόσθετο ενδιαφέρον που παρουσιάζει η μεταφορά στη σκηνή αυτού του κειμένου σήμερα  είναι οι διαφορές στο ποιόν και το ήθος των ανθρώπων της πολιτικής ζωής και μια λησμονημένη πτυχή του ελληνικού χαρακτήρα: η αισθαντικότητα.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Κείμενο: Σοφίας Τρικούπη Ο Παπαγάλλος μου (1903)

Σκηνοθεσία:  Άννα Κοκκίνου

Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου

Σκηνικά- Κοστούμια: Laurice Lotfy

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Επεξεργασία ήχων: Μηνάς Εμμανουήλ

Παίζουν:  Άννα Κοκκίνου, Αμαλία Βλάχου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος

Πρεμιέρα 25 Ιανουαρίου 2017

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων)

Θέατρο Σφενδόνη: Μακρή 4, Μακρυγιάννη, Αθήνα 117 42

Τηλ ταμείου : 215 515 8968