Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ο Σταμάτης Φασουλής και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου συναντιούνται στο θέατρο Μουσούρη –σε μια θεατρική συνύπαρξη έπειτα από αρκετά χρόνια– με το έργο «Ο κήπος με τις αλήθειες» («Things I know to be true»), του βραβευμένου Αυστραλού θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, Άντριου Μπόβελ. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση και σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. 

Ο «Κήπος με τις αλήθειες» πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Αυστραλία τον Μάιο του 2016 και είναι από τα έργα που καθιέρωσαν τον Άντριου Μπόβελ διεθνώς, ενώ η αμερικανική πρεμιέρα του έγινε τον Μάρτιο του 2019. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του συγγραφέα ήρθε με το θεατρικό «Σκοτεινές Γλώσσες» («Speaking in tongues»), που ανέβασε πριν μερικά χρόνια ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Θέατρο Πόρτα. 

Στη σκηνή του Μουσούρη παρακολουθούμε και τους: Ματίνα Νικολάου, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Παναγιώτης Γαβρέλας, Βίκυ Διαμαντοπούλου, που υποδύονται τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Πράις. 

Σκηνικό του έργου είναι ο κήπος της οικογένειας στη μακρινή Αυστραλία.  Σ’ αυτό τον κήπο τα παιδιά της οικογένειας εξομολογούνται στους γονείς τους τις αλήθειες τους. Η πορεία που πήραν στη ζωή μοιάζει να μην ικανοποιεί τα όνειρα των γονιών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις του ζευγαριού, που μετά από τόσες δεκαετίες γάμου ανοίγει τα χαρτιά του. Ο ψηλός ευκάλυπτος και τα τριαντάφυλλα του κήπου λειτουργούν σαν σύμβολα.  

Η σύζυγος  θα ομολογήσει κάποια στιγμή: «Τα μισώ τα τριαντάφυλλά του, είναι μια δικαιολογία για να μην ζεις», ενώ η κόρη θα αποκαλύψει ότι η μάνα στις δύσκολες στιγμές, έκλαιγε κάτω από τον ευκάλυπτο.  

Το ίδιο το έργο βρίθει στερεοτύπων,  κοινοτοπιών και στηρίζεται σε μια μελό αντίληψη, τόσο ξεπερασμένη, σαν κακή σειρά της δεκαετίας του ‘80. 

Στο συγκεκριμένο ανέβασμα, η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, όχι μόνο ενισχύει τις αδυναμίες του κειμένου αλλά εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή με αθέμιτους τρόπους, όπως για παράδειγμα την υπερβολική χρήση της μουσικής  (μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος), ή τα ερμηνευτικά κρεσέντο που συνοδεύονται από σχεδόν αστείες μέσα στην υπερβολή τους μούτες και γκριμάτσες. Το δυσάρεστο για τον θεατή κλίμα συμπληρώνει η φωνή από το υποβολείο και οι αμήχανες παύσεις μέχρι οι ηθοποιοί να ακούσουν τις ατάκες τους (!) 

Τόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης στον ρόλο του συνταξιούχου πατέρα, όσο και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στον ρόλο της νοσοκόμας μητέρας, δεν καταφέρουν να γλιτώσουν από αυτή την παγίδα, με αποτέλεσμα όλες οι δράσεις τους στη σκηνή να μοιάζουν επιφανειακές.  

Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, ιδιαίτερα εκεί  που το μελό ισορροπεί με το χιούμορ, αλλά δεν καταφέρνουν να προσθέσουν το θετικό πρόσημο στις ερμηνείες τους.  

Το ίδιο συμβαίνει και με τους νεότερους της παρέας, από τους οποίους διασώζεται, ίσως και λόγω ρόλου, η Βίκυ Διαμαντοπούλου.  

Οι υπόλοιποι, σαφέστατα και λόγω της σκηνοθετικής γραμμής, αστοχούν απελπιστικά.  

Το σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη είναι λειτουργικό αλλά τα ψεύτικα τριαντάφυλλα πετάνε τον θεατή έξω από τη συνθήκη. Οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ άκρως ατμοσφαιρικοί. Ρεαλιστικά τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη.  

Δεν μπορώ να κλείσω το σημείωμα, χωρίς να αναρωτηθώ: Αυτό είναι το θέατρο που θέλουμε; Μια μελούρα της δεκαετίας του ‘80 με επιφανειακές ερμηνείες που προσπαθούν μάταια να χτυπήσουν στο συναίσθημα του θεατή;  

Ο Πέτρος Φιλιππίδης και Θέατρο Μουσούρη φαίνεται πως παίρνουν οριστικό διαζύγιο. Σύμφωνα με όσα ανέφερε στο Πρωινό ο Αλέξης Μίχας, η συνεργασία του ηθοποιού με το συγκεκριμένο θέατρο τελειώνει οριστικά.