Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Αχ πόσο ύπουλη είναι η ελπίδα» λέει ο Φιόντορ Ηλίτς Κουλίγκιν διά στόματος Γιάννη Κλίνη και αυτή ακριβώς η φράση ταιριάζει απόλυτα στην παράσταση «Τρεις Αδελφές», που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς και που αναμέναμε με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς διέθετε το τρίπτυχο της επιτυχίας: εμπνευσμένος σκηνοθέτης, εξαιρετικός θίασος και φυσικά ένα κλασικό θεατρικό αριστούργημα.Δυστυχώς, όμως το σκηνικό αποτέλεσμα όχι μόνο δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μας αλλά μάλλον μας απογοήτευσε.
Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!
Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου στις 21:00 στο θεάτρο Βεάκη.
Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, κάντε τη σελίδα του texnes-plus στο facebook, σχολιάστε το όνομά σας κάτω από το άρθρο και μοιραστείτε το άρθρο στο προφίλ σας.
Ο διαγωνισμός λήγει την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.
ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.
Ένα από τα πιο ερωτικά και ποιητικά έργα του William Shakespeare – το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» - σκηνοθετούν ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας. Το εξαιρετικά δημοφιλές έργο θα παρουσιαστεί σε νέα μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και με πρωτότυπη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα. Στους κεντρικούς ρόλους ο Αιμίλιος Χειλάκης που αναλαμβάνει τον διπλό ρόλο του Θησέα και του βασιλιά των ξωτικών Όμπερον και ο Δημήτρης Πιατάς που θα ερμηνεύσει τον Πάτο, έναν από τους πιο αξιαγάπητους και κωμικούς χαρακτήρες του παγκόσμιου δραματολογίου. Τον ρόλο της βασίλισσας των ξωτικών Τιτάνιας θα ερμηνεύσει η Αθηνά Μαξίμου και τον εμβληματικό Πουκ ο Μιχάλης Σαράντης.
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ακόμα ο Αλέξανδρος Βάρθης, η Λένα Δροσάκη, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς και η Χριστίνα Χειλά- Φαμέλη στους ρόλους των νεαρών εραστών και οι Κρις Ραντάνοφ, Παναγιώτης Κλίνης, Τίτος Λίτινας, Μιχάλης Πανάδης και Κωνσταντίνος Μουταφτσής στους ρόλους των μαστόρων.
Το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» είναι μια γιορτινή κωμωδία, ένα ερωτικό γαϊτανάκι που σοβαρολογεί χωρίς ποτέ να σοβαρεύεται. Είναι μια σπαρταριστή κωμωδία που όμως έχει σκοτεινό και βίαιο υπόβαθρο. Στο έργο αυτό που υμνεί την φύση και τον έρωτα, το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα, ητόρων. φαντασίωση με τον εφιάλτη, η αγνή αγάπη με την ερωτική μανία. Ο μηχανισμός που πυροδοτεί τα πάντα είναι ο έρωτας. Ο έρωτας ανατρέπει την κοινή λογική, μεταμορφώνει, προκαλεί το χάος, πολιορκεί ανθρώπους και θεούς καθώς οι κρυφές επιθυμίες και τα ερωτικά απωθημένα κατευθύνουν τη μοίρα των προσώπων.
Λίγο πριν το γάμο του βασιλιά της Αθήνας Θησέα με την βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη, τέσσερις νέοι καταφεύγουν στο δάσος της Αθήνας για να διεκδικήσουν το ερωτικό αντικείμενο του πόθου τους. Είναι η νύχτα του μεσοκαλόκαιρου - μια νύχτα που όλα μπορούν να συμβούν - οι πιο μύχιες σκέψεις και φαντασιώσεις τους σύντομα θα πραγματοποιηθούν. Στο μυθικό δάσος της Αθήνας έρχονται σε επαφή με τον κόσμο των ξωτικών: με τον βασιλιά Όμπερον που φιλονικεί με την Τιτάνια και τον Πουκ και ξεκινάει ένα παιχνίδι παρεξηγήσεων και μαγικών παρεμβάσεων. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν στο δάσος καταφθάνει μια ομάδα ερασιτεχνών θεατρίνων. Άνθρωποι και ξωτικά, πραγματικότητα και φαντασία γίνονται ένα κάτω από τον μανδύα του παραμυθιού και του ονείρου. Μέσα στο δάσος - ένα χώρο μαγεμένο, επικίνδυνο - οι φόβοι διογκώνονται, τα πάθη εκφράζονται ανεξέλεγκτα και άνθρωποι και θεοί γίνονται έρμαια του ερωτικού τους πάθους.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Σκηνικά- Κοστούμια: Τέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Κίνηση: Αντωνία Οικονόμου
Βοηθός Σκηνοθετών: Δημήτρης Κακαβούλας
Φωτογραφίες:Γιώργος Καπλανίδης ||ΚαμαρινήΜωραγιάννη
Παίζουν:
Αιμίλιος Χειλάκης
Αθηνά Μαξίμου
Μιχάλης Σαράντης
Αλέξανδρος Βάρθης
Λένα Δροσάκη
Κωνσταντίνος Γαβαλάς
Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη
Κρις Ραντάνοφ
Παναγιώτης Κλίνης
Τίτος Λίτινας
Μιχάλης Πανάδης
Κωνσταντίνος Μουταφτσής
και ο Δημήτρης Πιατάς
Παραγωγή:ΘΕΑΜΑ ΜΑΡΤΑ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΑΚΗ
Στουρνάρη 32 - Αθήνα
Τηλ. 210 52 23 522
ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ
Τετάρτηλαϊκή απογευματινή ώρα: 19.00
18€ φοιτητικό,ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 15€
Πέμπτη και Παρασκευή ώρα 21.00
Πλατεία Α’ Ζώνη 25€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Β’ Ζώνη 20€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Εξώστης Α’ Ζώνη 20€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Β’ Ζώνη 17€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 15€
Σάββατο απογευματινή ώρα 18.00 & βραδινή ώρα 21.00
Πλατεία Α’ Ζώνη 25€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Β’ Ζώνη 20€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Εξώστης Α’ Ζώνη 20€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Β’ Ζώνη 17€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 15€
και Κυριακή ώρα 19.00
Πλατεία Α’ Ζώνη 25€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Β’ Ζώνη 20€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Εξώστης Α’ Ζώνη 20€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 17€
Β’ Ζώνη 17€ φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑΜΕΑ 15€
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-veaki/oneiro-kalokairinis-nyxtas/
Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Αποσμητικό, νερό, λακ, χτένα, τα αξεσουάρ του ρόλου, κάτι για να τσιμπολογάω και φέτος πέρα από τα καλλυντικά που παραμένουν σταθερά στα δύο θέατρα που παίζω, μεταφέρω ένα νεσεσέρ με όσα δεν μπορώ να έχω διπλά. Επίσης ένα σωρό άλλα πράγματα που μαζεύονται στη διάρκεια της σεζόν και κάθε φορά στην τελευταία παράσταση ταλαιπωρούμαι να τα μαζέψω.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
α) Ως χώρο Στη Δράμα, σε περιοδεία, στηριζόταν σε ξύλινα δοκάρια είχε ξύλινο πάτωμα κι από κάτω περνούσε ένα ποτάμι.
β) Με ποιους συναδέλφους. Στο καμαρίνι ακόμα και με την πιο περίεργη σύνθεση ανθρώπων περνάω καλά. Απλώς θυμάμαι διαφορετικές ατμόσφαιρες, κάπου ήταν πιο κατανυκτικά, κάπου πιο ζωηρά. Νομίζω όμως ότι πιο οικεία είναι στο Πρόβα και στο Στοά.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Του David Suchet στο Vaudeville theatre στο Λονδίνο. Είχε στον τοίχο ένα χάρτη που σημείωνε από πού ήταν ο κάθε θεατής.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Είναι παρά πολλές, πολλά γέλια, πειράγματα, εκπλήξεις, εξομολογήσεις, κρυώματα που κολλάει ο ένας στον άλλο, συμβουλές στα πεταχτά, ένα τεράστιο συμμετοχικό τσιμπούσι ανάμεσα σε δύο παραστάσεις, εκείνη η συζήτηση που δεν προλαβαίνεις να συνεχίσεις γιατί πρέπει να βγεις στη σκηνή, και φυσικά η επαφή με τους θεατές μετά την παράσταση.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Τουαλέτα, νερό και τσεκάρισμα στον καθρέφτη.
Η Κοραλία Τσόγκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αναζήτηση» από το καινούριο θεατρικό έργο του Παναγιώτη Μέντη στο θέατρο Πρόβα κάθε Δευτέρα και Τρίτη ενω από Τετάρτη ως και Κυριακή στην «Λωξάντρα», βασισμένη στο συναρπαστικό μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου στο Θέατρο Βεάκη.
Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Το καμαρίνι είναι σαν δεύτερο σπίτι. Το σπίτι του ρόλου. Περνώ εκεί πολλές ώρες της μέρας. Οπότε φαντάζεσαι… Ρούχα κι φροντιστήριο, τα βαφτικά μου, ενθύμια, κουτάκια, χτένες, βούρτσες, τσιμπιδάκια, κεριά, βιβλία, ραφτικά, φάρμακα ακόμα και φαγώσιμα. Ποτέ βέβαια δε λείπει η τσάντα της προθέρμανσής μου με το στρωματάκι, τα βαράκια, τα λάστιχα.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
α)Ως χώρο
Έχω παίξει σε πολλά θέατρα και εντός και εκτός του κλεινούς άστεως. Σε περιοδείες καλοκαιρινές και χειμωνιάτικες. Είχα καμαρίνια από το Μέγαρο Μουσικής με όλες τις ανέσεις μέχρι σε αποδυτήρια γυμναστηρίων ή σε τάξεις σχολείων. Τα ωραιότερα καμαρίνια είναι τα αυτοσχέδια. Αυτά που φτιάχνεις μόνος σου (συνήθως καλοκαίρια) πίσω απ’ το σκηνικό ή σ’ έναν ευκάλυπτο. Να κρεμάς τον καθρέφτη σ’ ένα κλαδί ελιάς ή να ακουμπάς τα βαφτικά σε πέτρες αρχαίων θεάτρων
β) Με ποιους συναδέλφους.
Με τον πατέρα μου!
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Έχω ακόμα τη μυρωδιά του καμαρινιού του πατέρα μου. Μύριζε… θέατρο. Μακιγιάζ, κόλλα για τις περούκες και τα μουστάκια. Ήταν όπως κι ό ίδιος. Απλό κι αυθεντικό.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Οι μονόλογοι των φλερτ πίσω απ’ τις κουίντες.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Αν έχει κόσμο! Ξέρεις όλο αυτό το κάνουμε για να το δούνε. Τους το προσφέρω μαζί με το άγχος που κρύβω.
Η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη συμμετέχει στην παράσταση «Λωξάντρα», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με την Ελένη Κοκκίδου στον ομώνυμο ρόλο, στο θέατρο Βεάκη από Τετάρτη έως και Κυριακή.
Λόγω της γειτονιάς μου, του Παλαιού Φαλήρου, η Λωξάντρα είναι μια πολύ οικεία εικόνα. Ως παιδί συναντούσα κομμάτια του χαρακτήρα της Σοφίας Ιορδανίδου στο φούρνο και στο μπακαλίκο, στο ζαχαροπλαστείο, ήταν οι γιαγιάδες ή μαμάδες συμμαθητών μου.
Όταν διάβασα ότι η “Λωξάντρα” ανεβαίνει στο Θέατρο Βεάκη με την Ελένη Κοκκίδου μια περίεργη αίσθηση μου δημιουργήθηκε: ένα κομμάτι του παλζ μπαίνει στη θέση του.
Η τηλεοπτική, χαρά-της-ζωής, Βούλα της “Μουρμούρας” θα μεταμορφωθεί σε μια γλυκειά, χαρούμενη, πονεμένη γυναίκα-σύμβολο μιας εποχής. Και φυσικά είναι μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσω από κοντά μια σπουδαία ηθοποιό που αν και οι περισσότεροι τη μάθαμε μέσα από το γυαλί, εκείνη αναμετριέται με τον εαυτό της και την θεατρική τέχνη από τα μέσα της δεκαετίας του 80 και βγαίνει νικήτρια.
Συναντηθήκαμε στο θέατρο Ζήνα, εκεί που γίνονται οι πρόβες για την παράσταση που θα ανέβει στο ανακαινισμένο θέατρο Βεάκη στις 7 Νοεμβρίου.
Η συζήτησή μας για μένα ήταν πραγματική απόλαυση γιατί γνώρισα μια πολύ ευγενική, χαρούμενη και ενδιαφέρουσα γυναίκα, και θέλω να το πω για να σας παρασύρω!
Βούλα – Λωξάντρα. Πόσο δρόμο πρέπει να διανύσετε για να πάτε από τον έναν ρόλο στον άλλον;
Πολύ σύντομος. Σβήνεις τον έναν διακόπτη και ανάβεις τον άλλον. Είναι θέμα τεχνικής. Υπάρχουν κοινά στους δύο ρόλους. Είναι δύο πολύ δυνατές προσωπικότητες .Είναι εξωστρεφείς και γυναίκες με εσωτερικό πλούτο.
(θα ξαναγυρίσω στη Λωξάντρα) Τόσος λίγος χρόνος και χρήμα – τόσες πολλές παραστάσεις. Τι λέτε γι’ αυτή τη συνθήκη;
Μικραίνει ο αριθμός των παραστάσεων που θα δουν οι θεατρόφιλοι. Από την άλλη επειδή η κοινωνία που ζούμε είναι πιο πλουραλιστική , δημιουργούνται και καινούργιοι θεατρόφιλοι. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε τόσα πολλά θέατρα και πολλά εργα που παίζονται μέσα σ’ αυτά. Μπορεί να έχεις θέατρο που παίζει πέντε έργα τη βδομάδα. Γεγονός είναι ότι δεν προλαβαίνει να μάθει ο κόσμος τις παραστάσεις που παίζονται. Κάθε τι όμως έχει τη θετική και την αρνητική του πλευρά. Είναι σημείο των καιρών. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να εκφραστούν, ιδιαίτερα σε μια εποχή που ζούμε κοσμοϊστορικές αλλαγές. Ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια η αλλαγή της Ελλάδας είναι τεράστια: από τη θέση της στον κόσμο μέχρι τους ανθρώπους της. Οι άνθρωποι έχουμε αλλάξει πάρα πολύ!
Πώς το εννοείτε αυτό; Πώς το αντιλαμβάνεστε;
Παλιά είχαμε κάποιες τάξεις ανθρώπων, τώρα είμαστε πια αταξική κοινωνία. Παλιά είχαμε ιδεολογίες που καθόριζαν τους ανθρώπους. Τώρα δεν υπάρχουν. Καθόριζαν οι ιδεολογίες και τον τρόπο που ζούσαν αλλά και τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Εγώ μεγάλωσα στα κρατικά και στα επιχορηγούμενα θέατρα. Υπήρχε ένας συγκεκριμένος κόσμος που ξέραμε ότι θα έρθει στις παραστάσεις. Τώρα που δεν υπάρχουν, εκτός από το Θέατρο του Νότου, ή το Πόρτα, το κοινό έχει αλλάξει. Έχει αλλάξει το κοινό κι εχει μπει καινούργιο. Οι άνθρωποι δεν έχουν την ταυτότητα που είχαν πριν. Οι άνρθωποι έχουν αλλάξει, έχουν χάσει έρμα. Είμαστε μια κοινωνία εν εξελίξει, πάνω σε κινούμενη άμμο. Άρα και η έκφραση γίνεται με διαφορετικό τρόπο και αφορά πολλά διαφορετικά κοινά. Γι’ αυτό και σήμερα είναι «επικίνδυνο» να ανέβει ένα έργο: Δεν ξέρεις πού απευθύνεται. Ποιοι θα έρθουν; Παλιά ήξερες. Σήμερα δεν ξέρεις. Εγώ την αντιλαμβάνομαι τη διασπορά και την αγωνία των ανθρώπων να κάνουν ομάδες και να εκφραστούν. Η κοινωνία πάει μπροστά. Δεν μας ρωτάει.
Ταυτόχρονα δεν υπάρχουν θεσμοί και σχεδιασμός από την πολιτεία να δημιουργήσει σχεδιασμό που θα αφορά τις τέχνες. Η τέχνη είναι απαξιωμένο είδος απέναντι στο κράτος. Οι μηδενικές επιχορηγήσεις το μαρτυρούν. Δεν σχεδιάζεται τίποτα για το μέλλον. Άρα δεν μπορείς να εντάξεις τους ανθρώπους μέσα εκεί. Οι καλλιτέχνες είναι στον αέρα. Από το 1986 που βγήκα στο θέατρο, πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια νιώθω αυτόν τον διασκορπισμό. Νιώθω ότι είμαστε στον αέρα.
Κι υπάρχει κι άλλη μια πτυχή: Έχουν δημιουργηθεί πολλά μέσα και έχουν αυξηθεί οι δημοσιογράφοι που έχουν την άποψη τους και «στέλνουν» κόσμο στη «χ» παράσταση κι όχι στην «ψ». Δημιουργούν κι αυτοί κοινό. Παλιά είχαμε τρεις βασικούς κριτικούς που επηρέαζαν τον κόσμο. Τώρα οι επιρροές είναι από το ίντερνετ, μια εκπομπή στην τηλεόραση, και φυσικά ο κόσμος που θα γράψει στο Facebook.
Σας φοβίζει η επιρροή που ασκεί το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Βλέπω ότι πάμε ολοταχώς σε ένα αμερικάνικο μοντέλο. «Αυτό που πουλάει αυτό θα υπάρχει και τα υπόλοιπα δεν θα υπάρχουν πια».
Έτσι όπως το θέτετε ακούγεται τρομακτικό.
Ε, βέβαια είναι τρομακτικό. Κι εγώ τρομάζω. Έτσι όπως πάει θα επιλέγονται συγκεκριμένοι άνθρωποι που έχουν ένα προφίλ που ταιριάζει σ’ αυτό που θέλουν οι συνεχώς αυξανόμενοι νέοι παραγωγοί στο θέατρο. Και αυτό έχει τη σημασία του. Κάνανε άλλες δουλειές και μπήκανε στο θέατρο γιατί είδανε ότι «υπάρχει ψωμί». Δεν έχουν τη στόφα του παλιού παραγωγού που αγαπούσε το σανίδι, αγαπούσαν τους ηθοποιούς, αγαπούσαν το θέατρο. Οι αδελφοί Τάγαρη που είναι οι παραγωγοί της Λωξάντρας, που είναι από τους παλιούς, μέσα σε αυτή την κρίση πήραν το Θέατρο Βεάκη – που θα ανέβει η παράσταση – και το ανακαινίζουν πλήρως. Είναι παλιάς κοπής παραγωγή. Κι ανακαίνιση είναι αποτέλεσμα όχι μόνο επιχειρηματική κίνηση αλλά επαγγελματική. Παίρνουν αυτό το ρίσκο γιατί αγαπούν αυτό που κάνουν. Ε, αυτού του είδους οι παραγωγοί δεν θα υπάρχουν σε λίγα χρόνια. Θα λένε «ποιος μου τα φέρνει»; και θα βασιστούν σ’ αυτό. Οπότε αν δεν είσαι μέσα στην «γκάμα» που τα φέρνει θα έχεις τελειώσει ως ηθοποιός. Οι ηθοποιοί δεν έχουμε συνδικαλισμό. Στην Αγγλία τα συνδικάτα των ηθοποιών έχουν δύναμη. Αλλά εκεί έχουν θεσμούς που στηρίζουν την τέχνη, εδώ είπαμε: Δεν έχουμε.
Τι χρειάζεται ένας ηθοποιός για να επιβιώσει πάνω στη σκηνή;
Δεν ξέρω πώς να το πω… Χρείαζεται μια ευφύια να καλλιεργεί το ταλέντο του. Να βρεις πώς θα χρησιμοποιείς το ταλέντο που σου έδωσε ο θεός ώστε συνεχώς να αυγατίζει, συνεχώς να εξελίσσεται και να έχει μια πραγματική ανάγκη για να είναι στη σκηνή. Ο ηθοποιός πρέπει να έχει να έχει ανάγκη να ολοκληρώσει την ύπαρξή του πάνω στη σκηνή. Αν βλεπει τη σκηνή ως ένα μέσο να γίνει γνωστός ή θα λύσει ψυχολογικά προβλήματα, ή βρέθηκε εκεί επειδή ήταν όμορφος ή όμορφη η σκηνή δεν μπορεί να τον «κρατήσει». Η φθορά, ο κόπος, και το τάξιμο που χρειάζεται για να παραμείνεις στη σκηνή έχει ένα πολύ βαρύ τίμημα. Αν δεν υπάρχει πραγματική εσωτερική ανάγκη να εκφραστείς μέσα από το θέατρο δεν το αντέξεις και δεν θα σε αντέξει – ειδικά όσο μεγαλώνει κάποιος.
Το θέατρο αν του δωθείς γιατί έχεις ανάγκη να υπάρξεις μέσα από αυτό θα στο γυρίσει πίσω!
Ο καλλιτέχνης πρέπει να κινείται όπως ένας ιός. Να ελίσσεται να εξελίσσεται. Ο ιός αλλάζει αν δεν άλλαζε δε θα είχαμε τόσα αντιβιωτικά. Έτσι και ο ηθοποιός μεγαλώνοντας πρέπει να έχει την ευφυΐα του ιού και να αλλάζει. Πρέπει να έχει τις κεραίες του ανοιχτές, να αντιλαμβάνεται την εποχή και να μετακινείται μέσα του ως προς τον τρόπο έκφρασης. Γιατι κι αυτός αλλάζει μέσα στις εποχές. Και φυσικά να αντέχει την ανασφάλεια αυτής της δουλειάς. Κανένας δε σου χρωστάει τίποτα. Μόνος του ο ηθοποιός χτίζει τη σχέση του με τον κόσμο. Αυτό θέλει πολύ δουλειά, πίστη στον εαυτό του και χάρισμα, και τελικά ευφυΐα!
Ας αφήσουμε τη σκηνή. Η καθημερινότητα, πώς αντιμετωπίζεται; Από πού «πιάνεστε» για να την αντιμετωπίσετε;
Επειδή δεν έκανα οικογένεια, η ζωή μου ταυτίζεται με τη δουλειά μου. Όμως υπάρχει μια παιδική «θητεία» στην οικογένεια μου που με κρατάει συνεχώς σε μια υγιή κατάσταση. Αντλώ από εκεί συνεχώς!
Ποια «αλήθεια» πρέπει να κουβαλάτε μέσα σας για να υποδυθείτε κάποια που δεν είστε;
Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο viewtag.gr
«Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας, μόνο την καλοσύνη της ψυχής μας».
Μια γυναίκα-σύμβολο, που έζησε 108 χρόνια παρά τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετώπισε. Μια ζωή-νίκη στο παράλογο του πολέμου. Η Φιλιώ Χαϊδεμένου γεννήθηκε το 1899 στα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Το 1922, με το διωγμό, έχασε αδέρφια και πατέρα, ενώ η ίδια μαζί με τη μητέρα της κατάφερε να φτάσει Ελλάδα, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή της.
Δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα της, υπήρξε ενεργό μέλος πολλών μικρασιατικών σωματείων και βραβεύτηκε επανειλημμένως για τη δράση της. Συνέβαλε στην ίδρυση ενός μουσείου στη Νέα Φιλαδέλφεια αφιερωμένου στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, που φέρει το όνομά της: Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού «Φιλιώ Χαϊδεμένου».
Εξιστόρησε τη ζωή της στην εγγονή της και έτσι εκδόθηκε το ομώνυμο βιβλίο. Η Άνδρη Θεοδότου έκανε μια εξαιρετική διασκευή για τη σκηνική του αναπαράσταση.
Ο Βασίλης Ευταξόπουλος επέλεξε ένα λιτό ανέβασμα, με σεβασμό στο κείμενο, στηριζόμενος κατά κύριο λόγο στην εκπληκτική πρωταγωνίστριά του. Η σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη μέσα από ένα συγκλονιστικό ταξίδι στο παρελθόν με όχημα τις ανεξίτηλες μνήμες της Φιλιώς συγκινεί βαθύτατα.
Ο σκηνοθέτης δεν προσπάθησε να εντυπωσιάσει με τεχνολογικά μέσα –χρησιμοποίησε ελάχιστα το βίντεο, μόνο για τις ανάγκες του σκηνικού περιβάλλοντος– ούτε με ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις στις οποίες εύκολα μπορεί να υποπέσει κάποιος. Διατήρησε το μέτρο και ενέταξε αριστοτεχνικά στο όλο εγχείρημα τη ζωντανή μουσική, το σαντούρι και τα κρουστά, που παραπέμπουν άμεσα στο χώρο και στο χρόνο που διαδραματίστηκαν τα τραγικά γεγονότα.
Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, δέκα χρόνια μετά το «Μάνα Κουράγιο», μας θυμίζει γιατί μας είχε λείψει τόσο πολύ. Είναι πραγματικά συγκλονιστική και δίνει προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς ακόμα και τα δάχτυλά της. Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Θα κουβαλάω για καιρό την ιστορία με τα σκουλαρίκια.
Με τον Ζαχαρία Καρούνη, που στέκεται δίπλα της όχι σαν απλός παρατηρητής, αλλά σαν αληθινός συνοδοιπόρος σε αυτό το νοσταλγικό και συνάμα οδυνηρό ταξίδι στο χρόνο, έχουν ουσιαστική επικοινωνία. Ο ίδιος μαγεύει με την υπέροχη φωνή του.
Οι δυο τους μας βοηθούν να κατανοήσουμε γιατί εκείνη η θάλασσα λείπει στη Φιλιώ. Εκείνη η θάλασσα με το πολύ γαλάζιο...
Στην παράσταση συμμετέχουν επίσης η Μαίρη Σαουσοπούλου, ο Δημήτρης Kαραβιώτης, η Εμμανουέλα Χαραλάμπους-Ένγκελ και ο Γιώργος Φλωράτος, που υποδύονται τα άτομα του συγγενικού περιβάλλοντος της Φιλιώς. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό σε όλες τις σκηνές, εκ των οποίων άλλες λειτουργούν πιο αρμονικά με την αφήγηση και άλλες είναι αρκετά περιγραφικές.
Σπαρακτική είναι η Μαίρη Σαουσοπούλου στη σκηνή που ζητά να ρίξει λίγο χώμα στα μάτια του σκοτωμένου συζύγου της έχοντας το κεφάλι του στην αγκαλιά της. Εξίσου σημαντικές είναι οι κωμικές σκηνές με τον Δημήτρη Καραβιώτη ως σύζυγο της Φιλιώς και την Εμμανουέλα Χαραλάμπους-Ένγκελ όταν απασχολεί το Γερμανό στρατιώτη. Προσδίδουν μια ευχάριστη νότα στην παράσταση και εξυπηρετούν τη ροή της.
Η Φιλιώ Χαϊδεμένου ξυπνά στη σκηνή του Θεάτρου Βεάκη επώδυνες μνήμες και τα δάκρυα των θεατών είναι αφιερωμένα σε παππούδες και γιαγιάδες προγόνους. Το αντιπολεμικό όμως μήνυμα που περνάει –ιδίως όταν λέει «Πρώτα οι Έλληνες βίαζαν Τουρκάλες με την προσάρτηση της Σμύρνης για να έρθουν μετά οι Τούρκοι να κάνουν τα ίδια»– μας βάζει σε σκέψεις. Ο πόλεμος κάνει τον άνθρωπο αγρίμι σε όποια πλευρά και αν ανήκει. Όταν το βίωμα γίνεται τέχνη, συγκινεί. Το ζήτημα είναι πότε θα κινητοποιήσει. Γιατί η ιστορία σίγουρα δεν διδάσκει.
Μένουν λίγες ακόμα παραστάσεις μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου και οι περισσότερες είναι ήδη sold-out!
Είδα
Video
